უფსკრუკის პირას მყოფი ადამიანი მხოლოდ ერთ რამეს მისტირის, სიცოცხლეს რომელიც ყველაზე ძვირფასია მისთვის. სიცოცხლეს რომელიც ან დიდხანს გრძელდება ან საერთოდ ისე გამოგეცლება ხელში თვალის დახამხამებასაც ვერ მოასწრებ. მოა მანქნიდან ნელი ნაბიჯებით გადავიდა, ხელში ნახატი ეჭირა და ნელო ნამიჯებჯთ გაუყვა სახლის ბილიკს, სახლის რომელიც ერთ დროს მისი სულიერი თუ ფიზიკური თავშესაფარი გახლდათ. ურდული ჩამოსწია და სახლში შეაბიჯა, სამზარეულოდან ყრუ ლაპარაკი ისმოდა ამიტომ გეზი იქით აიღო. ერთად ისხდნენ ყველა და მენტორს უსმენდნენ. მოას დანახვისას ყველა გაჩუმდა, მენტორი ფეხზე წამოიმართა და გოგონას გადაეხვია.
- შეიძლება მარტო ვისაუბროთ? - უთხრა და შეტრიალდა.კაბინეტში შევდა სადაც ერთ დროს ხტუნვა-ხტუნვით მირნოდა მენტორისთვის მისი შესაძლებლობები და წარმატება ეჩვდნებინა. სკამზე მოწყვეტით დაეშვა, გაიგონა როგორ დაიკეტა კარი.
- რა მოხდა მოა? ჩვენ ხომ დამასამალი არაფერი გვაქვს? - მის წინ დაჯდა და გოგონა დაკვირვებით შეათვალიერა.
- რაღაც მოგიტანეთ - რკუნის გრძენი ჩასადებიდან დაკეცილი ნახატი ამოიღო და მენტორს მიაწიდა.
- ეს? - ენა დაება და ნახატი სწრაფად თუმცა მოწიწებით გაშალა. უკიდეგანო სიჩუმემ მოიცვა ოთახი.
- ეს ნახატია. ის ნახატი რის გამიც გამგზავნეთ. გინდათ მოგიყვეთ როგორ ჩამივარდა ხელში ის? ნიკოლაის თავი შევაყვარე, იცის უბრალო ჩაის დალევით ვერ მოგვაედა ეს საქმე. - მწარედ ჩაიცინა. - შემდეგ მასთან დაწოლა მომიწია, ჩემი უმანკოება ხელში რომ გიჭირავთ მისთვის დავთმე.
- მოა მე...
- გაჩუმდით და მომისმინეთ! შემდეგ გავიაზრე რომ მხოლოდ ნახატის გამო კიარა თქვენს გამო გავაკეთე ეს... ჩემთვის იმდენად მნიშვნელოვანი პიროვნება ხართ რომ ჩემი თავი მეორე ადგილას დავაყენე პირველზე კი თქვენ. შემდეგ ყოველ დღე თხოვდი ნიკოლაის ეჩვენებინა ნახატი და წვალებით მივხვდი რა კოდის ეყენა კარებზე რომელსიც ნახატს იცავდა. ერთი ტკბილი ღამის შემდეგ ავდექი ადამიანს რომელიც ჩემთვის ყველაფერს აკეთებდა უბრალო წერილი დავუტოვე და უტიფრად წამოვიღე ნახატი. გაინტერესებთ ალბათ როგორ გამოვაღწიე დაცვის კლანჭებს? ნიკოლაიმ ყველა გააფრთხილა რომ მე იგივე უფლებები მქონდა მათთან როგორიც მას, დიახ ადამიანმა რომელმაც ყველსფერი იცოდა მაინც მენდო. - თხრობა დაამთავრდა და მენტორს დააკვირდა რომელიც მშვიდად უსმენდა.
- ყველაფერი იცოდა?
- დიახ. ხომ გითხარით ჭკვიანია თქო. მაგრამ ჩემმა გულმა ვერ გარისკა და ჩემი მეგობრები ვერ გაუშვა იმ სახლში სადაც მე ვიყავი. იცით რატომ? ნიკოლაი არცერთ მადგანს არ დაინდობდა. დამიჯერეთ თქენც მათ მიგაყოლებდათ - გაუღიმა და თმები უკან გადაიწია.
- და როგორ ხარ?
- მე? არ ვიცი. განა უნდა ვიცოდე?
- მოა მომისმინე, შეიძლება ეხლა ცუდად ხარ თუმცა ფულის შემდეგ ახალ ცხოვრებას დაიწყებ - მოას სიცილმა ლაპარაკი შეაწყვეტინა
- კარგით რა მენტორო. ამდენი წელია მიცნობთ განა არ იცით რომ ჯონსარ ვგავარ? ეს ნახატი როგორც ვიცი თხუთმეტ მილიონზე მეტადაა შეფასებული. შეგიძლიათ საზღვარგარეთ წაიღოთ და იქ გაყიდოთ. თუ აქ გამოაჩენთ ნახატს დაგიჭერენ.
- ვიცი, ჩემს გვერდით ხარ მთავარია მოა. - გოგონა ფეხზე წამოდგა და ღიმილით შეეხედა მის "ღმერთს"
- მხოლოდ დღეს, ერთი ღამით. ხვალ მივდივარ სამუდამოდ.
- როგორ თუ მიდიხარ? - სწრაფად ადგა და გოგონას მოდარით შეხედა
- მივდივარ და ჩემი გაჩერება არც გაბედოთ. - კარებთან დადგა და მენტირს რომელსაც ფერი დაჰკარგვოდა მიმართა - მომენატრები ჩარლი.
- მოიცადე რა თქვი? - კაცის გაკვირვებული სახის დანახვისას გაეღიმა
- ჩარლი. ნიკოლაი იმაზე ჭკვიანია ვიდრე გეგონა - გაუღიმა და მენტორის გაკვირვებული სახე დააიგნორა, კარები გამოხურა და მეორე სურთულზე ავიდე. მოწყვეტით დაჯდა, თავი ხელებში ჩარგო. მთელი სხეული ემოციებით და ტკივილით ჰქონდა სავსე. ნეტავ რას აკეთებს ან ფიქრობს ნიკოლაიო გაიფიქრა როდესაც კარებზე კაკუნი მოესმა შემდეგ თანმიმდევრობით შემოვდნენ ოთახში ჰანსი, ნიკოლასი, ჯონი და მიტკინი.
- მოა, მიგვენატრე - გულში ჩაიკრა ჰანსიმ, შემდეგ ბიჭებმა და ერთად დაჯდნენ საწოლზე როგორც ადრე პატარები რომ იყვნენ.
- მეც მომენატრეთ, იმდენი მაქვს მოსაყოლი თქვენთვის.
- ხოდა დაიწყე - მოამ ყველაფერი მოუყვა, თუმცა რამოდენიმე დეტალი გამოტოვა.
- ესეიგი მენტორს ნახატი მოუტანე? - ვერ მალავდა ემოციებს ვერცერთი.
- მოვუტანე. ნახატი ძალიან ძვირადაა შეფასებული ასე რომ თითვეულს ხუთი მილიონი მაინც მოგიწევთ.
- რატომ ამბობ მხოლოდ ჩვენზე და არა შენზე? ყველაფერი ხომ მხოლოდ შენ გააკეთე?
- არაა, მე მხოლოდ წამოვიღე. ნახატი მუზეუმიდან უნდა წამოგვეღო და არა ნიკოლაის სახლიდან. ამდენი წლის შემდეგ თქვენ ამას იმსახურებთ.
- რაღაც არ გითქვამს არაა? შეიცვალე. - ჯონი ეჭვისთვალით უყურებდა მოას გაფითრებულ სახეს.
- მივდივარ.
- სად მიდიხარ? - ერთად წამოიძახა ოთხივემ.
- მივდივარ. ფულს არ ვიღებ, პირველად დავპირდი ადამიანს რაღაც და ამას აუცივლებლად შევასეულებ. მუშაობას დავიწყებ და ჩემი შესწავლილი პროფესიით დარწმუნებული ვარ სამსახურსაც ვნახავ. იმედია შევხვდებით წლების ან თვეების შემდეგ ერთმანეთს.
- რას ბოდავ? - ჰანსი გაბრაზებული სახით უყურებდა გოგონას.
- მომისმნეთ, თქვენ ჩემთვის ყველაფერი ხართ. ყველაზე და ყველაფერზე ძვირფასი... თუმცა როდესაც თქვენც მიხვდებით ცხოვრების "გემოს" და მას კარგად გაიცნიბთ შემდეგ მიხვდებით. სამუდამოდ ხომ არ გემშვიდობებით არაა? - ხმაში ტკივილი შეერია და თვალები ჩაუწითლდა.
- როდის მიდიხარ? - მიტკინი დაბნეული ეკითხება და ხელზე ხელს კიდებს.
- ხვალ დილით, სანამ ყველა გაიღვიძებთ.
მათი წასვლის და დამშვიდობების შემდეგ დიდი ხანი ტიროდა. მისტიროდა უდარდელ ბავშვობას, მისტიროდა ნოეს რომელიც დაკარგა. ყველაფერს ცხოვრებას მისწიროდა...
ჩანთა ჩაალაგა, ზურგზაკში რაც ჩაეტია მხოლოდ საჭირო ნივთები გაამზადა წასაღებად. სააბაზანოდან გამოსულმა, კომფორტული ტანსაცმელი ჩაიცა და წასასვლელად მიემზადა. სახლში სიჩუმე სუფევდა, კარგად მოავლო თვალი ყველაფერს და გულში ტკივილი იგრძნო როდესაც გაიაზრა რომ აქ მეორედ აღარ მოვიდოდა, დივანზე ბინის და მანქნის გასაღები დადო. შემოსასვლელი კარები გააღო და ნელი ნაბიჯებით გაუყვა ბილიკს როდესაც ხმა მოესმა.
- დაუმშვიდობებლად მიდიხარ? - ნოეს დანახვისას გულისცმება გაუხშირდა და სწრაფად მოეხვია ბიჭს.
- მეგონა გაბრაზებული იყავი და ჩემი დანახვაც არ გინდოდა. - თქვა ტირილნარევი ხმით და ბიჭს დააკვირდა.
- ეგრე მიცნობ? როდესაც ჯონმა მითხრა რომ მიდიოდი არ დავუჯერე. თუმცა მივხვდი არ მომატყებდა.
- ჩემს გადარწმუნებას არ შეეცდები?
- არა. ვიცი რომ ეს გინდა, მე... მე ვერ დაგაძალებ. ხომ გესმის? თავიდანვე ეგეთი იყავი, რაიმეს თუ იტყოდი ყოველთვის ასრულებდი - ძლივს მოახერხა და გაუღიმა.
- მომენატრები...
- მეც, მეც ძალიან - ერთმანეთს მოეხვივნენ. ამ მომენტში ორი ერთნაირი, ტკივილის და გრძნობების ადამინები ეხებოდნენ ერთმანეთს. ორივე მისტიროდა საყვარელ ადამიანს, ორივე გრძნობდა იმ დიდ ტკივილს რომელც ჯერ არასდროს უგვრძნიათ.
- მაგრამ საბოლოოდ ხომ არ გნახობ? - ჩაიცინა ნოემ და გოგონას სახეზე ხელი ნაზად ჩამოუსვა.
- არა, არა რა თქმა უნდა. მალე გნახავთ... ყველას ერთად.
- წადი და იცოდე თუ რაიმე დაგჭირდებოდა დამირეკე კარგი? - მოამ თავი დაქნია ისევ ჩაეხუტა და ბილიკს გაუყვა.
- მოა - დაუძახა ხმამაღლა - თავს გაუფრთხილდი.
- შენც. - გაუღიმა და საბოოლოდ დატოვა სახლის ეზო.
მზე ნელ-ნელა ამოდიოდა, გარშემო ჯეერ კიდევ სიბნელე იყო და ცივი ქარი უბერავდა. მენტორი ფანჯრიდან უყურებდა როგორ მიდიოდა მოა, მისი საყვარელი მოსწავლე. ალბათ მისთვის რომ გეკითხათ როგორ შვილი ენდომებდა, იტყოდა მოას ნაირი ზუსტად მის ნაირი. შემდეგ ნოე დაინახა რომელიც მოას წასვლის შემდეგ ოთხად მოიკეცა და ის ტკივილი ამოუშვა რომელსაც ლაპარაკის დროს მალავდა.

ნიკოლაიმ მანქანა კაფე " ფენიქსის" წინ დააყენა და გადავიდა. ნაცნობი გარემოს დანახვამ ცოტათი გაამხიარულა. გარშემომყოფებს მიესალმა და იმ ადგილას დაჯდა სადაც მოათან ერთად იჯდა. როგორც ყოველთვის ყავა და კრუასანი შეუკვეთა. ორ წუთში მოუტანეს შეკვეთა.
- უშაქრო, როგორც ყოველთვის. - ნაცნობის ხმის გაგონებისას თავი აწია და საყვარელი სახის ნახავსისას გულ-მუცელი აეწვა. გაოგნებული უცქერდა მოას რომელიც ყავისკენ მიუთითებდა და უღიმოდა.
- შენ აქ რა გინდა? - ამის თქმა მოახერხა მხოლოდ. გოგონამ გაუღიმა და წინსაფარი გაისწორა.
- ერთი კვირაა აქ ვმუშაობ, თუ არაფერი გნებავთ წავალ - ეშმაკურად გაუღიმა.
- ყავა გაცივა ახალი მომიტანე - ფეხი, ფეხზე გადაიდო და გოგონას აციმციმებული თვალებით შეხედა.
- რადგან ერთგული კლიენტი ხართ, მხოლოდ ერთხელ შეგიცვლით.
ნიკოლაის გაეღიმა და გოგონას თვალი გააყოლა. ნუთუ შეიძლება ამოდენა ტკივილი, ამოდენა ბედნიერებამ და სიხარულმა შეცვალოსო გაიფიქრა და "ყავის" მოლოდინში მოაუსვენრად აწრიალდა.


ერთი სიტყვით, მაპატიეთ რომ მოასზე მიკერძოებული ვიყვი თუმცა მას ბევრი რამ გადახდა თავს. შემდეფ გაგრძელებაში ყველას ცალ-ცალკე გამოვყოფ და მათ ისტორიებსაც გაიგებთ. მიყავრხართ და მადლობა ყველას თუ ოდნავ მაინც მოგეწონათ.