გაზაფხულის მშვიდ საღამოს, როცა უკვე მზე იჩრდილებოდა თბილისს საზარელი ამბავი დაატყდა
თავს.
კოტე მახარაძე მოკლესო ყვიროდა ყველა.
კოტე? იმ დროისთვის ერთ-ერთი გამორჩეული ახალგაზრდა იყო 23 წლის.
ყველას, რომ უყვარდა და პატივს სცემდა. ქურდი იყო ჩვენში, რომ ვთქვათ "შავი".
ყველა ამბობდა გეგეშიძეს კლანმა შეიწირაო. ცუდად იყო ყველა მთელი თბილისი გლოვობდა კოტეს
დიდიც და პატარაც. სკოლის ბავშვები ყვავილებით ხელში მიდიოდნენ და ტიროდნენ.
ეს ამბავი თბილისელებს გულში ხინჯად დარჩათ მათ ვინ ვერ იტანდა გეგეშიძის კლანს
ელოდებოდნენ დღეს, როდესაც გიგა მახარაძე დაბრუნდებოდა.
24 აპრილი იყო. მზიანი დღე იდგა და თანაც სასიამუვნო სიო ქროდა.
დილით გაღვიძებულ ქალაქელებს ახალი ამბავი დახვდათ. ქუჩაში მეზობლის ბავშვები გაჰკიოდნენ
-დაბრუნდა, გიგა მახარაძე დაბრუნდა!
ეს სიტყვები ნიშნავდა მხოლოდ და მხოლოდ ერთ რამეს.
გიგა მახარაძე შურის საძიებლად დაბრუნდა.
-----
აეროპორტში ხალხი ირეოდა. ყველა ვიღაცას ელოდა მხოლოდ ერთი მგზავრი მოაბიჯებდა დინჯად
წელში ოდნავ მოხრილი მამაკაცური მაგარი ნაბიჯებით. თავი გადაეპარსა და შრამიც მოუჩანდა. შავი
ზედა და ჯინსის შარვალი ეცვა ფეხზე ზედმეტად თეთრი ბოტასები. ჩემოდანს მოაგორებდა. მისი სახე
უკვე კარგად გაირჩეოდა სწორი ცხვირი, მწვანე თვალები, მარცხენა წარბზე შრამი იკვეთებოდა,
ღვინისფერი ტუჩები და კუშტი სახე.
არავინ იცოდა ვინ იყო მაგრამ ყველას ყურადღება მისკენ იყო მიმართული. სიმშვიდით გამოირჩეოდა
ობიექტი, აუჩქარებლად მოაგორებდა ჩემოდანს.
-------
-გიგა დაბრუნდა!
ოთახში განაჩენივით გაისმა ბერო გაგრიჭიანის სიტყვები
-ჩემი გიგა დაბრუნდა?
სახე გაებადრა რუსუდანს
-დაბრუნდა, დიახ დაბრუნდა!
----
საათი შვიდს აჩვენებდა კარზე ზარის ხმა, რომ გაისმა.
ნანამ კარი გამოაღო თუ არა ხმამაღლა შეჰკივლა
-გიგა შვილო
-ნანა
წამსვე მოეხვია მონატრებულ ახეულს.
-როგორ მომენატრე ჩემო ვაჟკაცო
-მეც მომენატრეთ ძიძა.
კიდევ დიდხანს ეხუტებოდა მონატრებულ სხეულს მერე კი მისაღებისკენ წავიდა.
რუსუდანი ბუხართან ჩვეული სიმშვიდით იჯდა.
ისევ იმ გაზეთს ჩაჰკირკიტებდა.
-რუსუდან! ოთახში მონატრებული ბარიტონი გაისმა და რუსუდანმა წამსვე წამოსწია თავი.
-გიგა! ეს ოთხი ბგერა იმხელა მონატრებასა და სიყვარულს იტევდა, რომ წამსვე მიეჭრა დედის
მოხუცებულ სხეულს.
-დედა!
-შვილო დაბრუნდი?
-ხოო დე დავბრუნდი
-წამართვეს გი ვერ მოვუფრთხილდი
-დეე დაისჯებიან!
-არა გთხოვ გთხოვ გიგა არასდროს არაფერი მოიმოქმედო უფალი დასჯის
-დეე კოტე წამართვეს გესმის? კოტე.
ეს იყო მახარაძის ბოლო წი ადადება მერე კი კიბეს აუყვა. მეორე სართულზე ასვლისთანა ე კოტეს
ოთახში შევიდა. ყველაფერი ისევ ისე იყო, როგორც 7 წლის წინ დატოვა. კოტეს საწოლიც ისეთივე
დახვდა. ოთახში ძმის სურნელი ტრიალებდა, სისხლი მოაწვა ძარღვევი დაეჭიმა.
-შენ სულს ვფიცავარ გავამწარებ! შემეხვეწება მომკალიო გეფიცები ძმაო!
ცრემლები სდიოდა.
-ამატირე ხედავ? სულ მეუბნებოდი ერთ დღეს ჩემგამო იტირებო. ვტირივარ ძმაო ვტირივარ მაგრამ
ახლა აქ უნდა იყო. შემპირდი აეროპორტში მე დაგხვდებიო. სად ხარ? მიღალატე შენც მიღალატე?
მუშტებს უშენდა კედელს იქამდე სანამ არ ჩაიკეცა.
-შენ სულს ვფიცავარ ვაზღვევინებ.
-----
1 კვირა გავიდა რაც მახარაძე დაბრუნდა. თბილისში ყველგან გამოჩნდა უკვე. კოტეს მანქანითდადიოდა.
ჭორი გავარდა გეგეშიძეზე შურის საძიებლად დაბრუნდაო. თუმცა ჭორი არ იყო სიმართლე იყო.
საღამოს 9 სრულდებოდა მანქანიდან, რომ გადმოვიდა და ბარს მიაშურა.
ის სუნი იგრძნო პირველად ის და კოტიკო, რომ კაიფობდნენ.
მონატრება მოაწვა ისეთი დოზით, რომ ლომკა იგრძნო.
ბართან მივიდა და ბარმენს ვისკი შეუკვეთა.
სვამდა... მაგრამ ტკივილი არ ქრებოდა. ვისკი უფრო ახსენებდა კოტეს.. გაახსენდა პირველად, რომ
გასინჯეს და კოტეს ხველება აუტყდა.
გაეღიმა..
მერე ისევ ვისკით სავსე ჭიქა გამოცალა
-კიდევ დამისხი!
-----
უკვე 11 სრულდებოდა ტელეფონზე ზარი, რომ გაისმა.
-ალო
-მია სად ხარ?
-სახლში
-ჩამოდი რა დროზე
-რა ხდება ელე?
-გავერთოთ!
-არმინდა ბარში
-წამო წამოო.
ფეხზე წამოდგა შარვალი და ტოპი მოირგო და დაბლა ჩავიდა.
-უბდა გავერთოთ!
ტაში შემოკრა და მანქანა ადგილიდან დაძრა.
----
მახარაძე ბარიდან გამოდიოდა სუსტ სხეულს, რომ შეასკდა.
გაბრაზდა, გაღიზიანდა, კინაღამ შეიშალა
-ეს პატარა ძუკნეები ყველას ზედ ეხეთქებიან
-უკაცრავად?
გაკაპასდა გოგონა
-წინ იყურე წიინ.
-თქვენთვისვე აჯობებდა წინ გეყურათ. ხეპრე
-სიტყვები შეარჩიე!
-თქვენ შეგერჩიათ სიტყვები სჯობდა!
-მომისმინე გაუზრდელო! მკლავში სწვდა სუსტ სხეულს
-სანამ ვინმესთან შემთხვევით დაჯახებას და მერე მასთან დაწოლას გადაწყვეტ კარგად დაფიქრდი
გაებმება თუ არა!
მერე უხეშად შეუშვა ხელი და კარში გავიდა.
---
-ალო
-მია გეგეშიძე 22 წლის სტუდენტი, ჯავახიშვილში სწავლობს.
-ყველაფერი უნდა ვიცოდე ფოტოები ელ-ფოსტით გამომიგზავნე!

თბილისის ქუჩებს მიუყვებოდა. ტიროდა ურალოდ არ იმჩნევდა ძმა ენატრებოდა ადამიანი, რომელიც
სიცოცხლეს ერჩივნა. სიო უბერავდა... გაზაფხულის სურნელს ხარბად ისუნთქავდა. ერთერთ
კორპუსთან შეჩერდა ზემოთ აიხედა და განათებული სახლი, რომ დაინახა ტუჩის კუთხე ჩატეხა.
-დამელოდე! ჩაიცინა და კიბეებს აუყვა. სადღაც 3 საათი იყო კარზე ზარი, რომ დარეკა. იცოდა სახლში
მხოლოდ მია იყო. წამით მისი ნაქვთები და გაკაპასებული სახე გაახსენდა. ისევ ჩატეხა ტუჩის კუთხე.
კარის საკეტი, რომ ორჯერ გადატრიალდა და კარი ნახევრად მძინარე მიამ გააღო ამაზე უფრო
გახალისდა.
-დიახ!
-გამარჯობა
ხმა ეცნო მიას ხელი მოიშორა და ნაცნობი სილუეტი აათვალიერა.
-შეენ? გაკვირვება გამოესახა სახეზე.
-გამარჯობა გეგეშიძე!
უნდა ეთქვა ყოველ წამს უნდა გაეხსენებინა, რომ გეგეშიძე იყო, რომ იმის და იყო ვინც ძმა წაართვა,
რომ მისი მტერი იყო..
-რამე გინდა?
-ხო, შენ.
ბოხი ხმა კიდევ უფრო დაუბოხდა მერე კი გოგონას ტუჩებს დასწვდა. მიხვდა, კოცნაშივე მიხვდა, რომ
პირველი იყო.
ამას არ ვიცი ყველა ხვდება თუ არა თუმცა მახარაძე ხვდებოდა.
უფრო მომთხოვნად აკოცა როცა მია შეეწინააღმდება. მერე კი მოშორდა. ცრემლებმომდგარ გოგოს,
რომ გახედა გაეღიმა და თან მიას ხელი იგრძნო ლოყაზე გაღიზიანდა თუმცა მოთოკა თავი.
-არაადამიანო! მხეცო! ნაგავო!
-მეე? შენ ვისი სისხლი გაქვს? შენ ყველაზე დიდი არაადამიანის სისხლი გაქვს!
გაუღიმა მერე კი გახევებული დატოვა.
-----
თბილისში ამბები ძალიან მალე ვრცელდება. მაგრამ თუ ეს ამბავი ჭორია ელვის სისწრაფით სწვდება
ყველას ყურს დიდსაც და პატარასაც. მალევე გავრცელდა ჭორი გიგა მახარაძეს მია გეგეშიძე უყვარსო.
და რა უნდოოდა მახარაძეს? ზუსტად ეს.
მია გაგიჟდა. გარეთ არ გამოდიოდა თითქმის სულ მის ოთახში ინდა არ ჭამდა. უბრალოდ
ნერვიულობაკლავდა რას იტყოდა დაჩი?
ის ხომ მისი შეყვარებული იყო? ტიროდა... ტელეფონზე ზარის ხმა გაისმა, ნომერს დააკვირდა თუ არა
უპასუხა
-დაჩი.
-რას ნიშნავს მია ეს?
-აგიხსნი
-გელოდები ჩამოდი დროზე.
მია ფეხზე წამოდგა კედები ჩაიცვა და დაბლა ჩავიდა.
ეშინოდა. იცოდა რის ჩამდენი იყო დაჩი.
-რა არის მია ეს?
-დაჩი მე ყველაფერს...
-მეგონა ყველაზე უბრალო გოგო შემიყვარდა, სულ ორი დღე ვიყავი წასული და რა დამხვდა? ასე
უნდა იარო სხვებთან ერთად? სხვებს უნდა კოცნო ღამის სამ საათზე?
-ასე არ იყო დაჩი!
ტიროდა... სტკიოდა მავრამ ვერ ამტკიცებდა
-აბა როგორ იყო ამის დედას შევეცი როგორ?
დაუღრიალა მერე კი ხელზე თითები მოუჭირა.
-მტკეენ. ამოისლუკუნა მიამ
-მეც მატკინე მია მეც. აი ეს მატკინე! ხელი გულზე მიადებინა მერე კი ხელი შეუშვა.
-დაჩი გთხოვ!
-აღარ გაბედო! მე შენთვის აღარ ვარსებობ!
მერე კი დაჩის სხეული მოსცილდა მისას. ახლა იგრძნო სიცივე და მიხვდა, რონ დაკარგა.
იქვე ჩაიკეცა ტიროდა. პირველი ნაბიჯი სწორად გადადგა მახარაძემ ამაზე მეტად ვერაფერი ატკენდა.
----
-მომიყვანეთ!
-კი მაგრამ ცუდადაა ტირის
-ვინმემ გკითხა რამე? აქ მომიყვანეთ!
----
ადგომას აპირებდა ვიღაც მკლავში რომ სწვდა და პირზე ხელი ააფარა ყველაფერი ისე უცბად მოხვდა,
რომ გააზრებაც ვერ მოახერხა.
-ვინ ხართ? ჩემგან რა გინდათ? მთელი გზა ყვიროდა თუმცა ამაოდ. მალევე მივიდნენ წყნეთში.
გოგონა მანქანიდან გადმოიყვანეს და სახლში შეიყვანეს მერე კი ოთახი დატოვეს.
-იტირე?
ცინიზმით სავსე მზერა სტყორცნა მიას
-ისევ შენ? რა გინდა რა დაგიშავე?
-რავიცი.
-ცხოვრებას რატომ მინგრევ? რა გინდა?
-გიყვარდა?
-ახლა შენ უნდა გელაპარაკო ჩემს გრძნობებზე
-სულ ფეხებზე შენი გრძნობები! ახლა კი მომისმინე ხვალვე იტყვი, რომ ჩემი საცოლე ხარ. ხვალ
კორპორატიული საღამოა შენი ძ ირფასი დაჩიც იქ იქნება.
ისედაც გული ატკინეე და ხომ არ გინდა მოკვდეს?
მია გაოცებული უყურებდა ვერ იჯერებდა მოსმენილს.
-რა დაგიშავე რაა? მიშტებს უშენდა გიგა მახარაძეს და ღრიალებდა.
-იმედია გაიგე თუ ამას არ გააკეთებ ძმის სულს ვფიცავარ დაჩი მოკვდება!
აქ დარჩი ყველაფერი მზადაა ხვალისთვის.
-----
ღამე ასეთი სევდიანი და ტკივილით სავსე არ ყოფილა არასოდეს. საწოლზე იწვა და ჭერს
მიშტერებოდა ცრემლიც კი აღარ დარჩა, რომ ეტირა. ტკივილი იგრძნო გულის არეში. სიკვდილი
ყველაფერს ერჩივნა მაგრამ აზრი? ახლა მხოლოდ ის აინტერესებდა რატომ ის?


მაშინ როცა ეძინა ყველას მახარაძე ფანჯრის რაფასთან იდგა და ხედს გაჰყურებდა. რაღაცაზე
ფიქრობდა თუმცა რაზე არავინ იცის.
მია გაახსენდა მისი უცოდველი და უდანაშაულო თვალები. ტანში გასცრა... გაახსენდა ერთხელ კოტემ
და მან გოგონა გადაარჩინეს მოძალადეებისგან, სახლამდე მიაცილეს და როცა უკან ბრუნდებოდნენ
კოტემ უთხრა
-გოგონა ყველაზე სუსტია გი! იცი რა ბედნიერება გვაჩუქა უფალმა მათი სახით? ოდესღაც დედაც
ასეთი ახალგაზრდა იყო. მერე გეყოლება შენი ფერია, რომელიც ასეთივე ლამაზი იქნება და
წარმოიდგინე ვიღაც არაკაცი, რომ წამიბილწავს მოვკლავ გესმის? მნიშვნელობა არ აქვს გი შენი ფერია
იქნება ჩემი თუ სხვისი. როცა ხვდები, რომ ის შენი არაა სხვას არ უნდა წაართვა.ეს ყველაზე დიდი
ლაჩრობა და სიმხდალეა. გოგონას რა უნდა მოსთხოვო თანაც თუ უდანაშაულოა?
ძმის სიტყვების გახსენებიათანავე მიას ოთახში შევარდა
-წადი!
მია გაოცებული უყირებდა ჩაწითლებული თვალებით
-წადი გესმის წადი გიშვებ?
-ვერაფერს ვხვდები
-მარტო ის იცოდე, რომ ამის მერე მე ვეღარ მნახავ ვითომ ეს ორი დღე დიდი კოშმარი იყო მეტი
არაფერი. წადი პატარა ფერია და მაპატიე.
ოთახი დატოვა მახარაძემ მია კი იქვე იდგა გაოცებული და მის ყოველ სიტყვას ხარშავდა.
-ქალბატონო მია!
მძღოლის ხმამ გამოაფხიზლა
-გისმენთ
-წავედით?
-დიახ
უკან გაჰყვა ირაკლის და მალევე დაიძრა მანქანაც.
მიდიოდა მანქანა და უკან ტოვებდა წყნეთს. წვიმდაა... მანქანის მინიდან ლამპიონის შუქები ფრანებს
ჰგავდნენ, რომლებიც ღამე დაფრინავენ ან უფრო ვარსკვლავებს. მია ფიქრობდა... ფიქრობდა
გუშინდელზე დღევანდელსა და ხვალინდელზე. ერთი წამითაც კი ვერ მიხვდა რა უნდოდა მას ვისი
სახელიც კი არ იცოდა.
-----
2018 წლის 23 მაისი იდგა. თბილისში საშინელი ჭექა-ქუხილი აყრუებდა ყველაფერს. წვიმდა გადაუღებლად ქუჩებში თითქმის არავინ იყო მხოლოდ რამდენიმე ბარიღა თუ იყო ღია.
-აღარ გელოდი
-ხო ვიცი არც ისე ხშირად დავდივარ ხოლმე ეგეთ ადგილებში
-დაკავებული ხარ?
-არაა უბრალოდ ცოტახანს ვისვენებ
-ხო რავი ცუდად დაიკარგე.
-არა უბრალოდ სწორ გადაწყვეტილებას ვეძებ
-გიგა?
-რა?
-დღეს ელენა გათხოდა.
გულში რაღაც ჩასწყდა გაახსენდა კოტიკო, რომ მიდიოდა ყოველ ღამე ელენა ავალიანის სახლთან და
უცქერდა ფანჯრიდან. რამდენჯერ დახვედრია თეატრის წინ და უთქვამს იცოდე მაგ ტიპთან თუ
ოდესმე დაგინახავ კიდე მოგკლავო.
რამდენჯერ ყოფილა შემთხვევა, როცა შეუშინებია. ერთხელ, რომ მოიტაცა მთელ თბილისს ესმოდა
ელენას კივილი და მახარაძის გულწრფელი სიცილი.
-არაუშავს! ისე უბრალოდ ამოუშვა ეს სიტყვები და ბარი დატოვა.
----
ხანდახან მეტად გტკივა მოგონება ვიდრე აწმყო. აწმყო გამოსწორდება წარსული კი არა!
----
-ძიძა დედა სადაა?
-მისაღებშია! ნერვიულობს გი შენზე
-მივალ ვნახავ
გაუღიმა და დედასთან შევიდა. ქალბატონ მირანდას თავი არც კი აუწევია ესევე საუბარი დაიწყო
-ჯერ არაფერი გამიგია ცუდი ე.ი ჩემი შვილი ჭკვიანია. იმედია სიკვდილს სიკვდილითვე არ უპასუხებ!
მე ჩემი კალთის ქვეშ გაგზარდეთ ორივე კოტიკოც და შენც გი. კოტე დავკარგე ახლა შენ დამრჩი ვერ
ავიტან გესმის? შენ თუ ციხეში ჩაჯდები დედას გული მოუკვდება. ჩათვალე, რომ გეგეშიძის
მკვლელობით საკუთარ დედასაც მოკლავ. უფალი მიუზღვავს ყველას თავისას. ჩვენ გვეჩქარება მას კი
არა.
დაასრულა თუ არა სიტყვა სავარძლიდან წამოდგა და ოთახი დატოვა.
----
რაღაც ძალიან ცუდს უმზადებდა თბილისი თბილისელებს...
დღეს უკვე გაზაფხულის ბოლო დღე 31 მაისი იდგა, როცა ახალი ამბავი გაიგეს ამბობდნენ სანდრო
გეგეშიძე თავისივე მანქანაში დაცხრილესო. ფაქტი და ეჭვმიტანილი ერთი იყო...

ღამის სამი საათი იყო მახარაძე ტელეფონის ხარმა, რომ გააღვიძა
-ხო ვალიუშა
-გიგა გაიქეცი
-რახდება? ხმაში ანერვიულება დაეტყო
-გეგეშიძე საკუთარ მანქანაში ჩაცხრილეს და ერთადერთი ეჭვმიტანილი შენ ხარ
-მე არაფერ შუაში ვარ ალიბიც მაქვს
-გიგა
-არ მეშინია ვალიუშა. ვისაც არ უნდა მოეკლა ღირსი იყო მაგრამ მე ალიბი მაქვს. ამჯერად მე არაფერ
შუაში ვარ.
ყურმილი დაკიდა თუ არა საწოლიდან წამოდგა
-გამირკვიე ვინ მოკლა ის ნაბო*არი! ვიღაცას ჩემი ჩაძირვა უნდა
-გიგა დაახლოებით ვიცით ვინცაა
-ვინც არ უნდა იყოს დედა ჰყავს მო***ლი
-შენც კარგად იცნობ
-ვინაა
-დაჩი ავალიანი
სახელმა და გვარმა მხოლოდდამხოლოდ ნია გეგეშიძე გაახსენა.
-ის უთვალთვალებდა უკვე ორი დღეა
-და მე ამას ახლა ვიგებ? მაგიდას მუშტი დაჰკრა
-არ ვიყავით დარწმუნებულები
-იპივეთ და მომიყვანეთ
-გიგა თავი დაანებე ეს შენი სამართალი არაა!
-ცდები ეს ჩემი სამართალია!
ყურმილი დაკიდა და სიგარეტს გაუკიდა. წარმოიდგინა მიას ანგელოზის მსგავსი სახე და მისი
ცრემლები. გული შეეკუმშა მიხვდა ახლა ის რას გრძნობდა. რაც არ უნდა ღირსი ყოფილიყო მის დას
ხომ არაფერი დაუშავებია. გაახსენდა რა იგრძნო როცა გაიგო, რომ კოტიკო აღარ ჰყავდა. ეტკინა
ძალიან ეტკინა მისი თითოეული საქციელი რაც მიასთან ჩაიდინა.
მოსწონდა, უყვარდა? არა მას მიას მიმართ ერთადერთი გრძნობა გაუჩნდა ეს იყო ზრუნვა. ხო უნდოდა
ეზრუნა, უნდოდა მხოლოდდამხოლოდ ბედნოერი ენახა.
ფიქრებში დაათენდა მახარაძეს...-დამშვიდდი მია რა!
-დამიბრუნეთ სანდრო
ღრიალებდა და ძმის ნაფლეთებად ქცეულ სხეულს გულში იკრავდა.
-საანი ადექი გთხოვ დღეს მე უნივერსიტეტი დავასრულე სან დღეს შენი დაიკო უკვე დიდია ადექი
გემუდარები ჩამეხუტე და მითხარი -ყოჩაღო
ადექი გემუდარები. გეხვეწები საან
უსულო გაყინულ სხეულს იხუტებდა და ვერავინ აშორებდა მას.
-ნინი გამოვიყვანოთ რაა
-მია გთხოვ
-მასთან მინდა ნინი მასთან ჩემს ძამიკოსთან მინდა.
და მართლაც რა ცოდოა ყველა სიკვდილისთვის... რაც არ უნდა დააშაო ეს არაა სასჯელი. გეგშიძე კი
აღარ არსებობდა და ეს ერთ რამეს ნიშნავდა მახარაძეებისა და გეგეშიძეების კლანი ისევ სამტროდ
გადაეკიდებოდა ერთმანეთს.
----
2 ივნისი იდგა საკმაოდ ცხელი დღე სანდრო მლგეგეშიძე, რომ დაკრძალეს. ბედის ირონიაა დღეს
კოტიკო მახარაძეს გარდაცვალებიდან 1 წელი გავიდა.
გიგა არ დაუპატიმრებიათ იქიდან გამომდინარე, რომ სერიოზული ალიბი ჰქონდა რაც ამართლებდა.
საღამო ხანს არცკი იცის რატომ მიასთან ავიდა.
-გამარჯობა! ოთახში ნაცნობი ბგერები გაიფანტა და მოას ყურთასმენას დასწვდა. თავი ასწია და
ნაცნობი სილუეტი დაინახა.
-სულ ახლახანს გავიგე, რომ გიგა მახარაძე შენ ხარ. შენ იმ კოტეს ძმა ხარ იმ უთბილესი და
უსაყვარლესი ადამიანის ასე, რომ მიყვარდა და ასე, რომ ვაღმერთებდი. მერე თავზარი დამეცა, როცა
ღამის სამ საათზე ჩემი ძმა სისხლში ამოტლთხვრილი მოვიდა კანკალებდა. იცი რას ამბობდა?
-მოვკალი მე მოვკალიო!
გული გადამიქანდა მალევე მოვიდა საპატრულო პოლოციაც და ცხოვრებაში პირველად 23 წლის
განმავლობაში პირველად დავინახე ჩემი ძმა როგორ გაიყვანეს ბორკილებით გარეთ, მერე მანქანაში
ჩასვევს და წაიყვანეს. ეს ამბავი ვიღაცამ მიჩქმალა სანი მხოლოდ 3 თვე იჯდა. მაგრამ სანის არაფერი
მიუჩქმალავს, როცა ამაზე ვესაუბრებოდი მეუბნებოდა არ ჩაერიოვო.
ამ ამბიდან 5 თვის მერე მთელი თბილისი ვინმე გიგა მახარაძეზე ალაპარაკდა. სანიმ, რომ გაიგო მისი
რეაქცია სულ ერთი იყო. ვკითხე ვინაა გიგათქო?
-კოტიკოს ძმააო
ასე მიყხრა და ოთახიდან გავიდა. მოს მერე ჩემი ძმა ნორმალურად არ მინახავს მუდმივად ვიეაც
ურეკავდა და ესაუბრებოდა.
-გუშინწინ წყლის დასალევად ავდექი და მისი სატელეფონო საუბარი გავიგონე ვიღაცას უყვიროდა
-მე მასთან მივალ და სიმართლეს ვეტყვიო.
3 დღის შემდეგ ძმა მომიკლეს. გგონია შენ გადანაშაუპებ? არა შენ ყველაზე უდანაშაულო ხარ ალბათ.
მაგრამ ვერ გპატიობ.
შეგეძლო ჩემი ძმის გადარჩენა მასთან დროულად შენი ფეხით? რომ მოსულიყავი იქნებ რა უნდა
ეთქვა?
არც იმის გამო გიბრაზდები რაც მე გამიკეთე! იცი რატომ? ღირსი ვიყავი.
თუმცა არცერთი წამით გამივლია გონებაში, რომ შეიძლებოდა ჩემი კოტიკოს ძმა ყოფილიყავი.
კოტე ჩემი უნივერსიტეტელია. მე, რომ პირველ კურსზე ვიყავი ის უჯვე ამთავრებდა. რამდენჯერმე
ერთმანეთი კაფეში ვმახეთ მერე კი უფრო ახლოს ნინიმ გაგვაცნო მისი დაქალი ელენა ყვარებია.
კოტე ძმაზე ნაკლებად არ მყვარებია. მისი სიკვდილი და იმის გააზრება,რომ ძმა ძმამ მომიკლა
გამანადგურა. თუმცს კოტეზე არ ვნერვიულობდი ვიცი იქ მაღლა კარგადაა.
მაგრამ შენ გთხოვ არ დამენახო. იმიტომ, რომ ჩემი ძმა ვერ გადამირჩინე!
ცრემლები ხელის გულით შეიმშრალა და კარი მიუხურა მახარაძეს.
რას გრძნობდა გიგა? იმედგაცრუებას?
მია კოტეს იცნობდა? ე.ი ის წითელი ვარდები მიას აჰქონდა ხოლმე კოტიკოს საფლავთან!
ინანა. სინანულმა გული გამოუღრნა უნდოდა კარი შეეღო და ეთქვა ის არაა დამნაშავე მისი ძმის
მკვლელობაში მაგრამ თუ ვინმეს დასჯა უნდა და ეს ვინმე გიგაა თავისივე ფეხით წავა
განყოფილებაში.
მახარაძე დიდ იმედგაცრუებას გრძნობდა საკუთარი თავისა.
პირველად ცხოვრებაში ინანა... ინანა,რომ სანამ რაიმეს გადაწყვეტდა კარგად არ დაფიქრდა.
საათი 7 უჩვენებდა... თბილი გლოვობდა გეგეშიძეს.
მაგრამ თბილისზე მეტად ორი თბილისში მცხოვრები...
----
დრო... უჩვეულო რამაა დრო ისე გადის ვერც კი ამჩნევ. უკვე 4 თვე გავიდა სანდროს სიკვდილიდან.
მია თითქმის შეეგუა მაგრამ ღამე ეშინოდა მარტოობის. ეგონა ვიღაც იყო მის სახლში. თუმცა არცდებოდა.

დრო ეს ერთადერთი რამაა რასაც ვერ გააჩერებ და ვერც უკან დააბრუნებ.
უკვე 3 წელი გასულიყო იმ ამბებიდან თითქოს თბილისიც უფრო დამშვიდდა და ჩვეულ რიტმში
ჩადგნენ თბილისელებიც.
ზაფხული იდგა... 17 ივლისი... საღამო ხანს გიგა მახარაძე და ალექსანდრე ჩხვიმიანი ბარში ისხდნენ
და საუბრობდნენ.
-წავიდა ასე ამბობენ
-სად?
-სანდროს ანაბარი გაუხსნია მისთვის თუმცა ის ფული არ აიღო თავიდან! მერე აუღია,ყველა
გაოცებული იყო მისი დაქალიც კი მაგრამ მალევე გავიგეთ, რომ ბავშვთა სახლში ჩაურიცხავს
მთლიანი თანხა. იმის შემდეგ კი ლონდონში წავიდა.
-და ახლა?
-ახლა იქ მუშაობს
-სად?
-როგორც გავიგე მიმტანია რაღაც ბარში. იმდღეს ვალიუშამ დამირეკა ხომ იცი ჩვენმა? ლონდონში
გაგზავნეს სამსახურიდან და ბარში უნახავს. ძალიან შეცვლილიაო, გაზრდილა, დახვეწილა
დაქალებულაო ასე ამბობდა.
უფრო გალამაზებულა თუმცა ის დარდი არ გაჰქრობია სახიდანო.
-მისამართი იცის?
-კი ეცოდინება
-კარგი
-გიგა
-სამი წელი ვებრძოდი, რომ არ შემოეღწია გესმის? მაგრამ თბილისი და ყველა ქუჩა მას მახსენებს.
იმიტომ კი არა, რომ ერთად ვსეირნობდით უბრალოდ თბილისში დაიბადა ეს ყველაფერი. ეხლა
გავაანალიზე და მოვტვინე, რომ დანახვისთანავე ჩამივარდა მისი მწვანე სფეროები გულში!
არ ვაღიარებ ალექს არაა!
სარკეში ყოველ დღე ჩემთავს ვეწინააღმდეგები და ვამბობ "არ გიყვარს" მაგრამ ყოველ ღამე მასზე
მოგროვებულ ახალ-ახალ ინფორნაციებს გულდასმით ვკითხულობ!
იცი როგორი გავხდი? ეჭვიანი!
ვეჭვიანიბ ყველა იმ დედა მოტ*ნულზე ვინც მას ჩემსავით უყურებს.
-ძალიან შეგყვარებია ძმაო
-სიცოცხლეზე მეტად ლექს
მეგობარს გაუღიმა და ვისკით სავსე ჭიქა გამოცალა.
----
19 ივლისს გამთენიისას თბილისი-ლონდონის რეისზე დაიწყო ჩასხდომა. არავის გაუცილებია მარტო
წავიდა. ან უბრალოდ სურდა არავის სცოდნოდა მისი ერთადერთი სისუსტე.
მთელი გზა ფიქრობდა როგორი იქნებოდა ის პატარა გოგონა და მათი შეხვედრა. თავს ვერ პატიობდა
მაგრამ იცოდა მია აპატიებდა. მივიდოდა აუხსნიდა და ყველაფერს ეტყოდა. აუცილებლად ეტყოდა,
რომ სამი წელი მიას გარდა მის ცხოვრებაში არავინ არსებობდა.
თვითმფრინავი დააფრინდა.
ისევ იგივე ჩვეული სიმშვიდით მიაგორებდა ჩემოდანს აეროპორტში და ისევ ჩვეული ყურადღებით
უცქერდნენ მას!
ლონდონი ეს იყო ქალაქი, რომელიც მახარაძეს ყველა მოგონებას უშლიდა და მელანქოლიურ
განწყობას ქმნიდა.
ლონდონი იყო გიგას მეორე საცხოვრებელი სადაც ყველაზე დიდხანს უცხოვრია.
ისევ იმავე სახლში დაბინავდა სადაც 7 წლის განმავლობაში ცხოვრობდა.
უყურებდა მონატრებულ ხედს. ლონდონის ხიდს, რომელზეც სეირნობა ასე უყვარდა.
მოსაღამოვდა... საათის ისრები უკვე 9 საათს უჩვენებდნენ. მახარაძე დიდხანს ფიქრობდა რა და
როგორ უნდა გაეკეთებინა თუმცა ბოლოს მიხვდა, რომ უკან დახევის დრო არ იყო ახლა მოემზადა და
მანქანა დაძრა. ლონდონის განათებულ ქუჩებში ინგლისური ჰიტი ისმოდა. მახარაძეს მანქანაში
ბოლომდე აეწია ხმა სიმღერისთვის I'll love you everyday.
მანქანა მალევე გააჩერა და გადავიდა. კლუბიდან სიმღერის ხმა გამოდიოდა, ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა
და კლუბში შევიდა. პირველად ცხოვრებაში არ ესიამუვნა არც მუსიკა და არც იქ დატრიალებული,
ერთმანეთში არეული სუნი. ზუსტად იმიტომ, რომ იცოდა ბარის სიტუაციები. ხელები მომუშტა
თიგქმის ყველა არსებული ძარღვი დაეჭიმა.
ეძებდა მაგრამ ვერ იპოვა იქვე ბართან ჩამოჯდა მხოლოდდამხოლოდ ფორთოხლის წვენი შეუკვეთა
და ისევ მოათვალიერა არემარე.
წამით ვიღაცის მწვამეებს გადააწყდა და ერთიანად შეაკრთო ამ მზერამ მერე კი მის გვერძე მდგომ
ახმახ კაცს გახედა და მიხვდა, რომ მია თვალებით დახმარებას სთხოვდა.
-ხელი გამიშვით ბატონო
-აქ რატომ ხარ გვრიტო? შენნაირი გოგონები წესით ერთი ღამისთვის მიყავთ მასთან *იმაობენ და მერე
უკან აბრუნებენ.
მახარაძე შეცბა. ერთიანად დაიძაბა, როცა ეს ყველაფერი გაიზარა რაც მოისმი და აფეთქდა. კაცს
მივარდა და ძლიერად შემოჰკრა სახეზე მუშტი შეტორტმანდა და ძირს დაეცა გიგა ზემოდან იყო და
გამეტებით ურტყამდა
-შენი დედა მოვტ*ან! შე ა*ვარო!
-გთხოვ გაუშვი!
ნაცნობი თითები შეეხოო მკლავზე და მიას ახედა. მოშორდა უყურებდა დასისხლიანებულ სხეულს
მერე კი ზედ დააფურთხა.
-წავედით! მიას ხელი ჩაავლო და ბარიდან გამოიყვანა
-არსად მოვდივარ!
გაჯიუტდა გეგეშიძე
-მივდივართ და ხმა არ გავიგო
-არ მოვდივართქო აქ ვრჩები
-სად აქ რჩები არ გადამრიო? ამ დედა მოტ*ნულებთან რჩები გოგო? ესე უნდა უსმინო ამ
გამო*ლევებულებს?
-შენ რა გაწუხებს?
-მომისმინე მია წამოხვალ გინდა თუ არ გინდა წამოხვალ!
-რა უფლე... სიტყვა არ ჰქონდა დასრულებული მახარაძე მის ბაგეებს, რომ მიეჭრა შეიგრძნო
მონატრებული ქალის სითბო. ნაზად კოცნიდა და პირველად ცხოვრებაში არ უნანია, რომ ეს ნაბიჯი
გადადგა.
-რას აკეთებ?
-ჩემ ქალს ვკოცნი. ვნებიანად ჩასჩურჩულა ყურში და მანქანისკენ წაიყვანა.
----
-მაგ ნაბიჭვარს არ გავახარებ!
-გიგა დამშვიდდი
-ვალიუშა დედას ვუტირებ ჯერ სადაა ყ ელაფეეს დაკარგაბს ეგ *ირი!
-ხო კარგი მაგრამ ჯერ გაამტყუნონ
-ძალადობაა და მორამური შეურაწყოფა! ნაბი*ვარი როგორ გაბედა და საჩივარი შეიტანა?
-მოვაგვარებთ მახარ დამშვიდდი
-მშვიდად ვარ ხოო!
ხელი აიქნია, როგორც სჩვევია ხოლმე
-მანდაა?
-ხო წამოვიყვანე მაგრამ არც კი მელაპარაკება გაბრაზებულია!
-არ ატკინო გიგა რაა!
-ახლოს მიმიშვას ჯერ
-და რომ არ მიგიშვას?
-დამაცადე ვალიუშა ისე შევაყვარებ თავს, რომ ყველგან მე მოველანდები!
ორივეს გაეღიმათ ნერე კი საუბარი დააარულეს.
მიამ თვალი გაახილა თუ არა ესევე საწოლიდან წამოხტა და გარეთ გავიდა
-წამიყვანე აქედან.
-არა! მტკიცე იყო მახარაძე
-უფლება არ გაქვს!
-შენ არ გაქვს უფლება იმ ნაბი*ვართა ბანდას ემსახურო გაიგე? არ გაქ უფლება იმუშაო იმ სანაგვეში!
იცი რატომ? იმიტომ, რომ ჩემი ხარ ჩემიი.
ბოლო სიტყვებმა გამოაშტერა მია. 5 წუთი ხარშავდა გაგონილს.
-რებს იძახი ნეტავ თუ ხვდები?
-შენ თუ ხვდები იმას, რომ ვეღარსად გამექცევი?
ტუჩის კუთხე ჩატეხა მახარაძემ და გაშტერებული დატოვა გეგეშიძე.

ივლისი იწურებოდა. მზე შენობებს ეფარებოდა და ნელ-ნელა ლონდონის ქუჩებში სიბნელე იკიდებდა
ფეხს.ყველა სადღაც მიიჩქაროდა, ერთი-ორს თუ დაინახავდით სადმე მშვიდად მიმავალს, რომელსაც
არსად ეჩქარებოდა.
მია ამ ყველაფერს ფანჯრიდან ადევნებდა თვალს. მოსწონდა ლონდონი ჩამოსვლის დღიდან ძალიან
შეუყვარდა ეს ქალაქი. იმიტომ, რომ აქ ის ხარ ვინც ხარ. აქ არავინ გაკვირდება არავინ ჭორაობს. მაგრამ
ახლა ყველაზე მეტად აქედან წასვლა სურდა, ნეტავ რატომ? რას გაურბოდა ან ვის? პასუხი იმაზე
მარტივია ვიდრე გგონიათ მია გეგეშიძე მახარაძეს გაურბოდა. თითქმის არ ესაუბრებოდა, მასთან არ
ჭამდა, დღეში რამდენიმეჯერ თუ შეხვდებოდნენ ისიც "შემთხვევით" და აქ სრულდებოდა ყოველი
დღე.. შემდეგი დღეებიც ასეთი უფერული გახდა. მახარაძემ სმა დაიწყო იმიტომ კი არა, რომ
მოსწონდა არამედ იმიტომ, რომ სხვანაირად ვერ იძინებდა.
3 აგვისტო იდგა. ჩვეული სიცხით სავსე დღე. მახარაძემ ადრე გაიღვიძა და დერეფანში გავიდა,
როდესაც მიას ხმა მოესმა
-სად მოვიდე?
-*****
-კი წამოვალ აქ არ დამტოვო, მასთან არ მინდა.
სხვა აღარაფერი ესმოდა გიგას. მხოლოდდამხოლოდ ეს სიტყვები გაიგონა.
ეტკინა თითქოს გული შანთით ამოუწვესო.
სახლიდან ისე გავიდა ზედაც არ შეუხედავს მიასთვის. ახლა ყველაზე მეტად უნდოდა დალევა,
მხოლოდდამხოლოდ ეს თუ "უშველიდა"
დიდხანს სვამდა მაგრამ სიარული კიდევ შეეძლო.
სახლში 11-ზე დაბრუნდა. მია სამზარეულოში დახვდა ისევ ტელეფონზე საუბრობდა
-ხვალ ხიდთან
-******
-მეც ძალიან მომენატრე.
ძარღვები ერთიანად დაეჭიმა მახარაძეს სამზარეულოში შევარდა და ტელეფონი ხელიდან
გამოგლიჯა.
-გიყვარს არა? ვინ გიყვარს?
-რას აკეთებ?
-ამის დედას შევე*ი! გიყვარს ეს ნაბი*ვარი გიყვარს?
-რას აკეთებ გიგა?
-ვინ მოგცა უფლება ეს გყვარებოდა?
-დამშვიდდი
-მამშვიდებ კიდეც? შენ ჩემი ხარ ჩემი გესმიის?
-მე შენი არ ვარ
-დაგიმტკიცებ.
სიტყვაც ვეღარ თქვა გეგეშიძემ გიგა ველურივით რომ დააცხრა მის ბაგეებს.
ეწინააღმდეგებოდა თუმცა თავიდან ვერ იშორებდა მახარაძეს.
-გამიშვი.
მხოლოდ ეს სიტყვა იყო მერე კი დიდი ტკივილი ორგანიზმში,სულში და სხეულში.
და რა იქნებოდა ამის შემდეგ?...
-----
დილა დიდი ტკივილით სავსე აღმოჩნდა.
მახარაძემ თვალი გაახილა თუ არა გვერძე მწოლიარეს გახედა მერე თეთრეულს და ბოლოს მიხვდა
რაც გააკეთა.
-ამის დედას შევე*ი. ამოიკურთხა და მიასკენ დაიხარა
-მია
ტკივილი ამოაყოლა ამ სამ ბგერას.
-არ შემეხო!
წამსვე დაიყვირა და ჩაწითლებული თვალები მიანათა მახარაძეს.
-ცხოველი ხარ შენ არაფერს იმსახურებ მეზიზღები გესმის მეზიზღები. გამიშვებ ხო მიიღე რაც
გინდოდა ახლა ვერ გამაჩერებ მაშინ ჩემი მოკვლა მოგიწევს.
-დამშვიდდი
-მე მამშვიდეებ? ნუ მეხები არც კი გაბედო ჩემთან შეხება არაკაცი ხარ ლაჩარი. რა იყო ასე სტკენდი
ყველას?
-მია გაჩუმდი!
-მაჩუმებ? მე გავჩუმდე მეეე?
-მიათქო! დაიღრიალა მახარაძემ და მიას თვალებიდან იმატა ცრემლებმა.
-ხო ვტყუივარ ეს დედა მოტ*ნული ვტყუივარ! ამ სასმელის დედა მოვტ*ან მაგრამ შენ? ჩენგან გაქცევა
გინდოდა? ჩემგან?
იმ ნაბი*ვართან მირბოდი? ვისთან მია ვისთან?
მიყვარხარ მეთქი ათასჯერ გითხარი და შენ? ჩემი ძმის მკვლელის და შემიყვარდა და იმის მაგივრად,
რომ გეგეშიძეებისთვის დედა მომეტ**ა აქეთ გარიგება დავდე. ვის გამო გეკითხები? შენ გამო?
და ახლა გარბიხარ? წადი მიდი ერთი წამით არ გეგონოს, რომ დაგტოვებ.
თუმცა შენი პირველი მე ვარ ეს ღამე კი სულ გემახსოვრება.
ამ სიტყვებმა თავადვე გაანადგურა გიგა. უბრალოდ უნდოდა მოერგო ცივი, უგრძნობი ბიჭის იმიჯი,
არადა ტკივილი ჭამდა მის გულს.
აი მაშინ უფრო იმატა ტკივილმა როცა მია გეგეშიძემ ლონდონში მდგარი სახლის კარი გაიხურა...
----
რამდენ გრძნობას უცოცხლებდა თბილისი. საუკეთესო მოგონებებს...
ჩავიდა თუ არა ნინა ნახა.
-მია
დაქალს მოეხვია მთელი ძალით
-მატკინა ნი ძალიან მატკინა.
-დამშვიდდი ჩემო ანგელოზო
-მხეცივით მომექცა ნი.
-მოდი ჩემთან წავიდეთ!
-არ დამენახოს
-ახლა სადაა?
-არ ვიცი ალბათ ისიც დაბრუნდა.
-ნუ ნერვიულობ, ვსო ყველაფერი მორჩა.
-ნი მეშინია!
-რის?
-ახლა ვინმეს რამე, რომ დაუშაოს?
-არაფერი მოხდება! ყველაფერი კარგად იქნება!
სახლამდე როგორ მივიდნენ ვერცკი გაანალიზა. უყურებდა მონატრებულ ხედს და ტკბებოდა. ყველა
შენობა მოგონებებს შლიდა მის თვალწინ
----
1 თვე გავიდა რაც მახარაძე არ გამოჩენილა. თბილისში იყო მაგრამ არსად ჩანდა. მხოლოდ
ალექსანდრეს თუ ნახავდა. საქმებს აგვარებდა, მაგრამ შეიცვალა ცივი და მიუვალი გახდა. თითქოს
გული გაუყინესო.
-გიგა
-ხო ვალიუშა
-გუშინ დაჩი და მია ერთად ნახეს
-მერე?
-მალე ქორწილი აქვთ!
მეხის გავარდნასავით გაისმა კაბინეტში ეს სიტყვები.
-ხო კიდევ მია ამბოლო დროს რესპუბლიკურში ხშირად დადის!
-რატომ?
-ორსულადაა!
გაშრა...
ერთ ადგილს მიეყინა.
ახლა საყვარელ ქალზე კი არა მის შვილზე საუბრობდნენ.
თვალები დაებინდა. გულმა ორჯერ უფრო მეტად დაიწყო ცემა.
-ქორწილი? გაიმეორა მეგობრის სიტყვები.
-მერედა ვინ გითხრა, რომ ქორწილი შედგება?
გაიღიმა და კაბინეტი დატოვა.

ზაფხულის საღამო იყო.
სიო უბერავდა და გეგეშიძის ოთახის ფარდებს აქეთ-იქეთ აქანავებდა.
ხვალ უკვე სრულდებოდა მისი ტანჯვა და მიყვებოდა საყვარელ მამაკაცს, მაგრამ ბედნიერი არ იყო.
თითქოს რაღაც არსებობდა რაც აიძულებდა ეფიქრა მახარაძეზე. ეს რაღაც კი მის სხეუკშუ არსებული
პატარა იყო. რამდენჯერ იფიქრა მოცილება... მაგრამ ვერ გაბედა გიგასი შეეშინდა. იცოდა ოდესმე
გაიგებდა და აუცილებლად ძალიან ატკენდა მ8ასაც და მის ახლობლებსაც.
მის წინ ჩამოკიდებულ თეთრ კაბას უსწორებდა თვალს, ბოხი ბარიტონი, რომ გაიგონა.
-გავიგე თხოვდები!
ცინიზმს არ აკლებდა გიგა მახარაძე
-აქ რა გინდა?
თითქოს არ ესიამუვნა მიას.
-სიყვარულზე გსმენია რამე?
-წადი აქედან!
-ალბათ სიყვარულია ბრმა თორემ შენ თავს რატომ შემაყვარებდა? ეუბნებოდა გიგა ქალს და თან მის
მწვანეებს უსწორებდა ჩაწითლებულ თვალებს.
-შენ და სიყვარული მახარაძევ?
-ის ღამე...
ის ღამე ჩემთვისაც კოშმარი იყო ან უფრო დილა,შეუძლება მერე იქცა ყველაფერი ჯოჯოხეთად! არ
ვიცოდი რა მაშორებდა შენთან მაგრამ ახლა ვხვდები. ვხვდები ქალბატონო მია, რომ მე ყველაზე
მეტად არ შემეფერები შენ. შენ ხარ ეგოისტი ადამიანი, რომელიც თხოვდება და თან მიჰყავს ჩემი
შვილი!
ხო გგონია ეგ ამბავი დაიმალებოდა? რამდენჯერაც აბორტის გასაკეთებლად წახვედი იმდენჯერ იქ
ვიყავი და ვფიქრობდი რას იზამდი. არც ერთი წამი არ მოგცემდი უფლებას მახარაძე მოგეკლა.
ერთხელ უკვე შეიწირა გეგეშიძემ მახარაძე მეორედ ამის უფლებას არ მოგცემდით. არ გაგიკეთებია
აბორტი მაგრამ შენ ყველაზე ცუდი ქალი და დედა ხარ!
ახლა ვერ გათხოვდები მია ამ ბავშვს გეფიცები ქორწილში ქმარს მოგიკლავ და დაგაქვრივებ, ჯერ
კიდევ ისე, რომ მხოლოდ 3 წუთის ცოლ-ქმარი იქნებით!
ჯერ ბავშვი გააჩინე და ჩემთან დატოვე და მერე სადაც გინდა წადი. შენ იქნები ქალი, რომელიც
ყველაზე მეტად მიყვარდა ახლა კი უბრალოდ პატივს ვცემ, როგორც ჩემი შვილის დედას!
-დაასრულე? დაიღრიალა მიამ და იქვე მდგარი ვაზა ძირს მოისროლა
-არ გაგიჩენ ქორწილი, რომ ჩამიშალო ჩემი ხელით მოვკლავ ამ ბავშვს!-მია მია მია! შენ რა ყრუ ხარ თუ თავს იყრუებ? სათითაოდ ამოგიხოცავ ყველას!
ჩემს შვილს, რომ რამე დაემართოს არ გაცოცხლებთ ერთიანად დედას მოგი***ავთ ყველას!
ახლა მივდივარ მაგრამ ხვალ მია ზუსტად ხვალ ამდროს ჩემს სახლში იქნები!
თითი გამაფრთხილებლად დაუქნია და ოთახი მშვიდად დატოვა.
უსამართლოდ განცდილი ყველა გრძნობა ეზიზღებოდა გეგეშიძეს. არ უნდოდა იმის დაჯერება რაც
გიგამ უთხრა მაგრამ რისკზე ვერ წავიდოდა. ტელეფონი ხელის კანკალით აიღო და ავალიანის ნომერი
მოძებნა. მალევე გაისმა ტელეფონში დაჩის ხმა და ცრემლებმა უფრო იმატა
-მიი ჩემო სიცოცხლე
-დაჩი! ამოიხრიალა მიამ
-რა გჭირს?
-ხვალ ქორწილში ნუ დამელოდები
-მია რა სისუ....
სათქმელი არ დაასრულებინა ყურმილი დაუკიდა და საწოლზე მიესვენა.
ფიქრობდა მის ცხოვრებაზე და ვერაფერს ხვდებოდა.
ერთი იცოდა ამ ბავშვს გააჩენდა გიგასთვის.
ხო ახლა ნამდვილად მახარაძეზე ფიქრობდა მია. მის გაცეცხლებულ თვალებზე.
რა ემართებოდა? რატომ ფიქრობდა მასზე?
მახარაძეების ოჯახში ზარ-ზეიმით შეხვდნენ იმ ამბავს, რომ მალე პატარა დაიბადებოდა. ყველა
ყვიროდა ბიჭია ბიჭიო მაგრამ ეს მხოლოდ უფალმა იცოდა.
მია აწ უკვე მისი და გიგას ოთახში იჯდა და ფანჯრიდან მომზირალ ხედს გასცქეროდა. ბედბიერი არ
იყო დღეს ხომ დაჩის და მისი ქორწილი უნდა ყოფილიყო?
ფიქრობდა ახლა როგორ იყო მაგრამ დარეკვას ვერ ბედავდა.
ამ ფიქრებში გართული იყო კარზე კაკუნი, რომ გაისმა.
-მობრძანდით
-ქალბატონო მია ბატონი გიგი გეძახით!
ეს უთხრა და ოთახი მიიხურა
-რა უნდა რა? ჩემი ტანჯვა უნდა?
საკუთარ თავს ებუტბუტებოდა და კიბეებზე ისე ჩადიოდა.
სასადილო ოთახში, რომ შევიდა სრულ ი შემადგენლობა დახვდა იქ.
-მოდი შვილო! როგორც ყოველთვის თბილი იყო რუსუდანი.
-ჭამე! ცი ად გახედა მახარაძემ და ადგილზე მიუთითა
-არ მშია!
-ბავშვს ეშიება ცოტა ჭამე!
ბრძანება ჩანდა გიგას ხმაში.
მის გვერდით დაჯდა, არადა როგორ შიოდა მაგრამ უფრო ერიდებოდა ახლა მათთან ჭამა.
-კარგად ჭამე!
შეუბღვირა გიგამ
გემრიელად ჭამა ყველაფერი მერე კი მაგიდის ალაგებაში მიეხმარა ნადიას.
-რა კარგი გოგონა ხარ
-მადლობა
-გიგაც კარგია. იცი რამდენჯერ მინახავს შენს ფოტოზე მოცქერალს, რომ ჩასძინებია?
ყველას გვეჩხუბებოდა ხოლმე მაგრამ ყველამ ვიცით რა თბილია.
-გაუფრთხილდი მის ხასიათს. ძალიან ფეთქებადია.ესღა თქვა ნადიამ და ჭურჭლის რეცხვას შეუდგა.

ცხოვრება ამოუცნობია...
ვერც ერთ ნაბიჯს განსაზღვრავ წინასწარ...
დილით ჩიტების ჭიკჭიკმა გააღვიძა მია, გვერდზე გაიხედა და მახარაძეს გადააწყდა, რომელსაც
მშვიდად ეძინა. ცოტახანს მას უმზერდა მერე კი ფეხზე წამოდგა, მეორე დღე იყო რაც მახარაძეების
ოჯახში გადმოვიდა მაგრამ მოსწონდა რუსუდანი და ნადია, ბატონ ნოეზე აღარაფერს ამბობდა.
ეს ოჯახი რაღაცნაირად თბილი იყო მის მიმართ ფიქრო და კიდეც იქნებ არც იცოდნენ, რომ სანდრო
გეგეშიძე მისი ძმა იყო თუმცა ხვდებოდა, რომ მისი ეს ფიქრები სისულელე იყო.
საშინლად შეაწუხა შიმშილმა და ფეხზე წამოდგა, გარდერობიდან მისი სალათის ფერი სარაფანა
გადმოიღო და სააბაზანოში შეიკეტა. თითქოს ცდილობდა ფეხი აეწყო ცხოვრებისთვის და
მაქსიმალურად მშვიდად ყოფილიყო. წყალში დიდხანს ინევივრა მერე კი ტანი შეიმშრალა, სარაფანა
გადაიცვა და სააბაზანო დატოვა.
გიგას ისევ მშვიდად ეძინა ამიტომ ფრთხილად დატოვა ოთახი და სამზარეულოსკენ წავიდა.
-იმედია არ ამდგარან ჯერ! ამოიჩურჩულა თავისთვის და სამზარეულოში შეაბიჯა. არავინ დახვედრია,
ამიტომ თამამად გამოაღო მაცივრის კარი და ფორთოხლის წვენი გამოიღო, მერე ქათმის სალათი და
დახლზე ლამაზად დაალაგა ყველაფერი.
იქვე სკამზე ჩამოჯდა და გემრიელად შეექცა ყველაფერს მერე კი იქაურობა მიალაგა და აივანზე
გავიდა.
-ქალბატონო მია
-გისმენ
-ასე ადრე რატომ ადექით? რატომ არ მითხარით რამე თუ გნებავდათ? ბატონი გიგა იჩხუბებს
-ნუ ღელავ ნადია მხოლოდ შენ იცი, რომ ადრე ავდექი და ვჭამე, თუ შენ არ იტყვი ვინ გაიგებს?
ქალს თბილად გაუღიმა და ხედს გახედა.
საბერძნეთი ერთ-ერთი ულამაზესი ქვეყანაა მთელს დედამიწაზე. განსაკუთრებით თუ კრეტაზე ან
კვიპროსზე აღმოჩნდები.
ქალბატონი ანასტასია უკვე 4 წელია აქ ნებივრობს და საკუთარ სტატუს იმტკიცებს.
გამომძიებელი გახლავთ და საკმაოდ წარმატებულადაც მოღვაწეობს ამ სფეროში. ერთ-ერთი ცნობილ და მისაბაძი ქალია საბერძნეთში
რომ კითხოთ აუცილებლად იტვის საქართველოში დაბრუნებას არ ვაპირებო მაგრამ ცხოვრება ისეთი
რამაა წინასწარ ვერაფერს განსაზღვრავ.
დილის 7 საათი იყო ვიბლიანის ტელეფონი, რომ აწკრიალდა და წამსვე შეიშმუშნა თვალები გაახილა
და ტუმბოზე დადებულ ტელეფონს დასწვდა
-ალო
-ანასტასია
-ბატონო გივი! თბილად მიმართა მოსაუბრეს
-როგორ ხარ შვილო?
-კარგად თქვენ?
-რა მიჭირს. შვილო გვჭირდები.
-რა მოხდა? რამე სერიოზულია?
-გამომძიებელი ხარ შვილო, 3 წელია ერთ კლანს დავსდევთ მაგრამ ვერაფრით ვარკვევთ ვერაფერს.
ჩნდებიან და მერე უჩინარდებიან თითქოს მიწას ჩაეყლაპა მათი თავები.
გუშინ წინ გამოჩნდნენ და კვალსაც კი ვერ ვაგნებთ! შენზე ჭკვიანი და ამ საქმეში გამოცდილი არავინ
ვიცი არც გამახსენდა ამიტომ იქნებ სულ 2 თვე დაბრუნდე საქართველოში.
გპირდები მხოლოდ ორი თვე წაგართმევ დროს.
-ბატონო გივი ხომ იცით როგორ მიყვარხართ? თქვენ, რომ არა არ ვიქნებოდი ის რაც ვარ.
აუცილებლად თქვენს სამსახურში მიგულეთ. ზეგ ჩამოვალ ჰერ არავის უთხრათ!
-ჩემო გოგონა დიდი მადლობა!
-შეხვედრამდე ბატონო გივი!
თბილად დაემშვიდობა მის მასწავლებელს და ფეხზე წამოდგა.
უყავრდა ეს კუნძული ძალიან, ის ხედი უყვარდა ყოველ დილით, რომ გასცქეროდა. ხმელთა შუა
ზღვის ნაპირებს გაჰყურებდა და ტკბებოდა.
რაღაცნაირად უჭირდა ამ ადგილის დატოვება მაგრამ ხვდებოდა, რომ ახლა იყო დრო
დაბრუნებულიყო სამშობლოში.
თვალი გაახილა გიგამ და გვერდით მია, რომ ვერ დაინახა ფეხზე წამოდგა. მაისურს იცვამდა კარი
გეგეშიძემ, რომ შეამოაღო.
-სად იყავი?
-ვეღავ ვიძინებდი და გავედი უვრალოდ.
-გამაფრთხილე ხოლმე!
-უბრალოდ გეძინა.
-არაუშავს გამაღვიძე. უხეშად მიუგო პასუხი და ოთახი დატოვა.
-რატომ მექცევი ესე? თვალებზე ცრემლი მოადგა მაგრამ ცდილობდა არცერთხელ ეტირა მის გამო და
ასე თუ ისე ახერხებდა თუმცა გულში დიდ ჭრილობებს გრძნობდა.
ამბობდა მძუულსო მაგრამ მისი გაყინული გამოხედვა და საუბარი გულს საშინლად სტკენდა.
საკმარისი იყო ეყვირა, რომ მის მწვანეებზე ცრემლების გუბე ჩნდებოდა. ყველაზე მეტად ეზიზღებოდა
მომენტი როცა ზედ არ უყურებდა მას.
რაღაც ემართებოდა მია გეგეშიძეს მაგრამ საკითხავია რა?
-ბატონო დამიანე
-გისმენ
-გავიგეთ ქალი ჩამოყავთ
-მიყვარს ქალებთან თამაში! ტუჩის კუთხე ჩატეხა დამიანემ და ვისკით სავსე ჭიქა ხელში შეათამაშა.
----
ცხოვრება გასეირნებაა სამუდამო ძილის წინ! სწორედ ამიტომ სწორად უნდა იყენებდე ყოველ წუთს...
წამს.
საათს...
დღეს...
თვეს....
წელიწადს...
მაგრამ ისიც რთულია იცხოვრო და მოასწრო ყველაფერი რაც გსურს.
რთულია ყველაფერი კარგად იყოს მაგრამ ვალდებული ხარ იყო ძლიერი რათა ყველაფერ ცუდს
გაუძლო.
მარტო ერთხელ მოდიხარ...
და ერთხელ მიდიხარ...
გააკეთე ყველაფერი როგორც გსურს, მოასწარი ამ ცხოვრებაში ყველაფერი რადგან ამის შანსი აღარ გექნება
---
აგვისტოს 7 იყო.
თბილისის აეროპორტში შავგრემანი ულამაზესი აღნაგობის ქალი გამოჩნდა. ეტყობოდა კარგი საქმისთვის არ იყო ჩამოსული.
არავინ დახვედრია ანასტასიას რადგან ზედმეტი ყურადღების მიქცევა ახლა ყველაზე ნაკლებად მას
სურდა.
აეროპორტიდან გამოდიოდა არასასურველი სუნი, რომ იგრძნო მერე კი თვალები მიეხუჭა...

ზაფხულის სუსხი შეუდარებელი რამაა, როცა დილით ამდგარი ცვარს ამჩნევ ბალახზე ხომ საერთოდ
შეიძლება გაგიჟდე და გიცდიათ მართლა ფეხშიშველი გავლა? ალბათ არა და ახლა სულელად
ჩათვლით მაგრამ ორსულობამ გააგიჟა ან იმის გაანალიზებამ მუცლით მახარაძეს, რომ ატარებდა.
დილის 7 საათზე წამოდგა და გარეთ გაიხედა, მზე ჯერ კიდევ არ იყო ამოწვერილი ამიტომ ესევე
ჩაირბინა კიბეები და გარეთ გავარდა
-ცვრიან ბალახზე ფეხშიშველი თუ არ გავიარე რაა მამული? გაახსენდა გალაკტიონი და კიდევ ერთი
ნაბიჯი გადგა გეგეშიძემ.
სასწაულად ესიამუვნა სიგრილე ფეხის გულებს, თითქმის სხეულის ყველა უჯრედს სასიამუვნოდ
მოედო და მთლიან ტანში მალევე გავრცელდა.
ორსულობამ შეცვალამეთქი ტყუილად არ მითქვამს. ელემენტალური ახარებს, უკვე იმასაც ეჩვევა, რომ
მახარაძე მის მიმართ ცივი და უკონტროლოა.
დიდხანს იდგა კიდევ ეზოდი და სიმწვანეს გაჰყურებდა, ეს ფერი ამშვიდებდა და კარგ განწყობას
უქმნიდა. უყვარდა დილის მზე და მის ამოსვლასთან ერთად აჟღურტულებული ჩიტები. ყოველთვის
პატარა ბავშვივით შესცქეროდა ამ პეიზაჟს და ტკბებოდა მისით. ძალიან ბავშვური იყო წყინდა ის რაც
არ უნდა წყენოდა და არ წყინდა ის რაც უნდა წყენოდა, საბოლოო ჯამში იყო ის ვინ იყო არ უყვარდა
თავის გადამეტება და საკუთარ თავზე საუბარი. სწორედ ეს უყვარდა ადრე მახარაძეს მასში მაგრამ
შეიძლება ახლაც ამიტომაა მია აქ, რომ ზუსტად ეს პატარა გოგონაა ვინც მთელი გულით, გონებით და
სხეულით სჭირდებოდა გიგას.
მალევე ავიდა ოთახში ბედნიერი სახით. რაღაცნაირად შეჩვეული იმას, რომ გიგა ოთახში როგორც
უნდა ისე დააბიჯებს და ორსულ მიას ჰორმონებს ეთამაშება მაინც არ იმჩნევს ქალბატონი და მის
ლტოლვას ხან რას აბრალებს და ხან რას.
ოთახის კარი გააღო თუ არა შარვლის ამარა დახვდა გიგა, რომელიც ქამარს იკრავდა
-დილამშვიდობისა! რაც აქ გადმოვიდა პირველად გაიგო გიგასგან ეს სიტყვა
-დილამშვიდობისა! თბილად გაუღიმა და საწოლის დალაგებას შეუდგა, უყვარდა ეს საწოლი რადგან
მახარაძის სურნელით იყო გაჟღენთილი. ის აგიჟებდა როცა აქ წვებოდა დასაძინებლად ესევე ეს
სურნელი უწყებდა ცხვირში ღიტინს. მერე თითქოს არ სიამუვნებსო აუკრძალა გიგას დაესხა ეს
სუნამო მაგრამ საწოლს თვითონვე აპკურებდა ხოლმე. ხომ ვამბობ გაგიჟდა რაღაც სხვანაირად
თავისუფალი გახდა. ხომ ამბობენ ბავშვი თავისუფლებას გაკარგვინებს და საკუთარ ნებაზე ვერ ხარო
მია გეგეშიძე იყო ქალი ვინც გეტყოდათ, რომ ბავშვი ყველაზე დიდი თავისუფლებაა!
საწოლზე მიწოლილ ქალს ხარბად დასჩერებოდა და ვერ ხვდებოდა საიდან ეცნობოდა მისი ტუჩები
ღვინისფრად, რომ ელავდნენ მთვარის შუქზე. მზერა ოდნავ ქვემოთ ჩააცოცა და ქალის ლავიწს
დააკვირდა, მერე კი მასზე ამოტვიფრულ ტატუს.
-რატომ მეცნობი ასე? გაიკვირვა და ხელები თავზე შემოიწყო.
გიჟდებოდა ამ ქალის ასეთ მშვიდ სუნთქვაზე წესით აფორიაქებულს უნდა გაეღვიძა ახლა და კივილი
დაეწყო მაგრამ არა, მშვიდად სუნთქავდა და გაღვიძებას არ აპირებდა. სხეულში უცნაურმა სითბომ
გაკრა, ქალის ლავიწს ხელი, რომ გადაატარა. აგიჟებდა ის ფაქტი, რომ არ იღვიძებდა უნდოდა
გაეღვიძა და ენახა მისი თვალები.
3 საათი იყო გასული და შერვაშიძეც უკვე გაცოფებული აპირებდა გასვლას ანასტასიამ, რომ თვალი
გაახილა და არემარე მოათვალიერა.
-იკადრა ქალბატონმა გამომძიებელმა თვალის გახელა? ცინიკურად განეწყო მაშინვე და ქალის
მწვანეებს ჩააშტერდა.
-სავარაუდოდ ვიღაც გამოტვინებული შენ ენაზე, რომ ვთწვათ მაგარი სი*ი ხარ, რომელმაც გამიტაცა
ალბათ იმისთვის, რომ ასევე დანარჩენი სი*თა დაჯგუფება მიწასთან არ გავასწორო. ან უფრო მაგარს
გეტყვი დაგინახე მოგეწონე და მიხვდი, რომ სხვანაირად ჩემთან ვერაფერს გახდებოდი. არ მითხრა
ძილში იყო ყველაფერიო თორე ვიტირებ.
-სიმშვიდე შეგინარჩუნებია ქალბატონო ანასტასია. მოდი მე უფრო მაგარს გეტყვი.7 აგვისტოს
დაგირეკა იმ ძაან მაგარმა კაცმა, რომელიც მიყვარს როგორც ადამიანი მაგრამ რა ვუყოთ ჩვეულებრივი
ძაღლია და გითხრა ამათ დაჭერაში მომეხმარეო! დაჟე უფრო მაგარი ისაა ტო, რომ 24 საათია მე და შენ
არ ვარსებობთ ხვდები? არა მოწმე, არა ვიდეოკამერის ჩანაწერები საერთოდ არაფერი ხვდები? ძაან
მაგარი *ლეობა სტატია უკვე მზადაა ალბათ სათაურით "რამ ჩაყლაპა ანასტასია ვიბლიანი ცამ თუ
მიწამ?"
ხელები ოსტატურად მაღლა ააპყრო და მერე ფეხზე წამოდგა
-რამდენს გიხდიან, რომ დამიჭირო?
-შენი საქმე არაა. ახლა კი უნდა წავიდე კარგი? სავარაუდოდ ჩემს კართან მელოდებიან
-და რო გითხრა *ლეზე თქო?
-მაშინ მოწიწებითა ჩემითა გთხოვ, რომ მანახო ესეთი რა *ლე გაქვს ამდენი ადამიანი, რომ გკიდია?
-დავიჯერო ასე გიზიდავ ვიბლიანო? თუ საბერძნეთი განიცდის კაცების დეფიციტს?
-არა მაგრამ დამიჯერე კაცი არ მინახავს, რომელსაც 20 კაციანი გუნდი *ლეზე კიდია. გაუღიმა და
თვალები ჭერს მიაშტერა. დიდხანს უყურებდა გეგეშიძე მის სახეს ბოლოს ხელზე დაქაჩა და ფეხზე
ააყენა, სხეულთან ძალიან ახლოს ჰყავდა, მის ღვინისფერებს დასჩერებოდა მთვარის შუქზე, რომ
უფროე ელავდნენ და მეტს ვეღარ მოითმენდა. მხეცივით დასწვდა ქალის ბაგეებს ჯერ ზედა და მერე
ქვედა ტუჩი დაუკოცნა, ბოლოს უჰაერობამ გადამწყვეტი როლი შეასრულა და ჟანგბადის ჩასასუნთქად
მოშორდა ქალს, ორივე ცდილობდა აჩქარებული სუნთქვა და გული დაემშვიდებინა მაგრამ ამაოდ.
-ასე რატომ მიზიდავ ანასტასია რატო? ვნებიანი ხმით ამოიჩურჩულა და სკამზე ჩამოჯდა
-კოცნა არ გცოდნია რანაირი კაცი ხარ? ხტფუი
-ნუ გამომიწვევ ვიბლიანო თორემ კოცნა კი არა სხვა რამეები მეხერხება ისე 3 დღე ვეღარ დაჯდები.
ტუჩის კუთხე ჩატეხა და ფეხზე წამოდგა
-წამოდი წაგიყვანო, თორემ ხომ ხედავ უკვე სველდები. უკანალზე მოუჭირა ხელი და ისე დატოვეს
მთვარის შუქით განათებული ოთახი.
საღამო ხანი იდგა და ნიავიც უფრო უმატებდა ხეებს შორის ძრომიალს და სასიამუვნოდ უბერავდა
ყველგან. მია ოთახში იჯდა და ვაკანსიებს ეძებდა თან გვერდზე მიმდგარ დაშაქრულ მარწყვს
მიირთმევდა, მოულოდნელად კარი გაიღო და მახარაძე შემოვიდა, ასეთ სურათზე ოდნავ გაეღიმა
მაგრამ მალევე მოთოკა თავი
-დღეს რესტორანში გავდივართ მაკოს დაბადების დღეა
-რესტორანში? მაკოს დაბადების დღე? აქამდე, რომ გეთქვა საჩუქარს ვუყიდდი ან რავიცი
-მაგაზე ნუ ნერვიულობ
-არ ვნერვიულობ საერთოდ! გაიღიმა და გარდერობი გამოაღო.
მზესუმზირიანი სარაფანა მონახა და გამოიღო.
-სააბაზანოში შევიდოდი მაგრამ რა დაგიმალო ისედაც კარგად იცი რა სად მაქვს.
თვალებში ახედა მახარაძეს და შინდისფერი სარაფანა ერთი ხელის მოსმით გადაიძრო. შიშველ ტანზე
სულ ოდნავ გამოწეულმა მუცელმა თვალი სასწრაფოდ მიაწებებინა მასზე გიგას. ბედნიერება ახლა
აღიქვა თითქოს, ახლა მიხვდა, რომ მისი ქალი მის შვილს ატარებდა მუცლით და გულმა რამდენიმე
ფეთქვა გამოტოვა. სუსტი იყო ამ საკითხში მახარაძე ძალიან სუსტი წამოდგა და საცვკების ამარას
წამსვე წინ დაუდგა. მია გაშეშებული და სუბთქვა შეკრული უყურებდა ერთი თავით მაღალ სილუეტს
და სუნთქვა შეკრული ელოდა რას მოიმოქმედებდა მახარაძე. ხელი, რომ ჯიბიდან ამოიღო და მიასკენ
წაიღო ხო სულ გადაირია და თბილი თითები, რომ იგრძნო მუცელზე სულ გამოეთიშა ამ სამყაროს.
მთლიანად შეატარა გიგას სიმხურვალენ მის სხეულში და შანთივით დაწვა მიას სხეული.
-უკვე იზრდება! თბილად ამოიჩურჩულა და დაიხარა. დამიჯერეთ ასე არ აფორიაქდებოდა არც ერთი,
რომ არა მიას საცვლებით დგომა. ის უკვე პიკი იყო ცხელი ტუჩები, რომ მიაწება მიას მუცელს და მისი
თბილი სუნთქვა შეაფრქვია. მახარაძის ხელი, რომ არა რომელიც წელზე ჰქონდა მოხვეული წამსვე
წაიქცეოდა მაგრამ მის ხელს ეყრდნობოდა და ცდილობდა ისევ დაემალა ათამაშებული ჰორმონები,
რომლებიც გიგას სახელს გაჰკიოდნენ.
ნელა წამოდგა და თვალები მის საყვარელ მწვანეებს გაუსწორა
-გაუფრთხილდი ამაზე ღირებულს ვერასდროს ვერაფერს გააკეთებ ჩემთვის უბრალოდ მხოლოდ 9
თვეს ვითხოვთ მე და ჩემი შვილი მერე გაგიშვებ და წადი ოღონდ ბავშვი აქ დარჩება!
-და წასვლა, რომ არ მომი დეს? წამში იყო მიას დაბრუნებული კითხვა
-მაშინ დარჩები და... წინადადება აღარ დაასრულა ისე გავიდა ოთახიდან მაგრამ მეტის თქმა საჭირო
არ ყოფილა. მხოლოდდა მხოლოდ ერთი სიტყვა თქვა და მიხვდა, რომ ეს კაცი იყო ის ვისთანაც
მართლა სურდა დარჩენა უ რალოდ ამას ასე მარტივად ვერ გაამხელდა.
რესტორანი სავსე იყო გადაპრანჭული ხალხით მხოლოდ მია იდგა ბუნებრივი გრიმით და მაკოს და
გიგას გასცქეროდა, რომლებიც ალბათ რამე მხიარულს ყვებოდნენ.
-მია ხო? უცბად მოესმა ხმა და უკან შეტრიალდა
-დიახ! ნაძალადევად გაუღიმა გადაპრანჭულ ქალს
-აქ საიდან მერე თან ასეთ ფორმაში? დამლაგებელი ხომ არ ხარ?
-ღმერთო ჩემო ამოილაპარაკა და მერე მისკენ მიმავალ გიგას ხელკავი გამოსდო
-საყვარელო რამდენჯერ უნდა გითხრა, რომ გადაპრანჭული ხალხი არ მიყვარს. ხო შენია ეს
რესტორანი ხოდა გთხოვ ერთ-ერთი რეგულაცია იყოს ასეთი "გადაპრანჭულები არ შეიშვებიან" მაგრამ
ჯანდაბას შემოუშვან არანაირი პრობლემა ოღონდ ის მაინც უთხარი შენს ორსულ ცოლს ნუ
შეაწუხებენ, თორე უგემოვნო სუნამოზე ხომ იცი გული მერევა
-ბატონო გიგი
-სალი გაიცანი ჩემი წუწუნა და საყვარელი ცოლი მია
-სასიამუვნოაა! თვალი ჩაუკრა და გიგას მიეხუტა. რა იყო ეს დადგმული სპექტაკლი, რომელიც არც კი
იცოდა მიამ საიდან მოაფიქრდა თუ ამდენი ხნის დაჟინებული სურვილი მის ქმართან ჩახუტების.
-რა იყო ეს?
-აღიარე, რომ კარგი მსაციობი დავდგებოდი, რომ არა ბედკრული ჩემი არჩევანი
-ხო არაჩვეულებრივი. რა იცი იქნებ ჰოლივუდისკენაც აგეღო გეზი
-ძვირფასო ქმარო ძალიან დამთვრალხარ
-ძალიან არ შეიჭრა როლებში. გაუღიმა მერე კი მაგიდა დატოვა.
მუსიკის ჩართვამ ერთობლივი კმაყოფილება გამოიწვია და ერთ ენერგიულ მუსიკას ინგლისური ჰიტი
so love მოჰყვა. ისეთი სიმღერა იყო მხოლოდ წყვილს, რომ უნდა ეცეკვა და რატონღაც დარბაზში
მხოლოდ მია და გიგა იყვნენ "წყვილი" წამსვე წამოვიდა ყვირილი და იმის თხოვნა, რომ ეცეკვათ.
დიდრონ თვალებს აქეთ-იწით აცეცებდა.მზესუმზირის კაბა ეცვა და მზად იყო მახარაძესთან ეცეკვა.
მისი სხეული უკვე ტანს უყოლებდა ბგერებს და ოდნავ შემთვრალ მახარაძესაც იწვევდნენ საცეკვაოდ.
გიგა არასდროს ცეკვავდა თუმცა გამბედაობა რამ მისცა ვერ გეტყვით მალევე დაფარა მანძილი და
მთელს სხეულზე აიკრა გეგეშიძე
-იცოდე კარგად ვერ ვცეკვავ! გაუღიმა და მუსიკის ჰანგებს ტანი აუყოლა. ერთმანეთის სხეულს
სწავლობდა ორივე. თითოეული მიხვრა-მოხვრა მათ შორის არსებულ ვნებას უსვამდა ხაზს. ალბათ
შორიდანაც ამჩნევდნენ ამას მაგრამ დამიჯერეთ ახლოდან ბევრად კარგი სანახავი იყო...

მახარაძეებთან დილა მიას ფუსფუსით დაიწყო, შეუჩერებლად რაღაცას ეძებდა და ალაგებდა. ნადია
და რუსუდანი უკან დასდევდნენ პატარა ქალბატონს და მის მითითებებს ასრულებდნენ, ხანდახან
ერთმანეთს ღიმილით გადახედავდნენ და ისევ უკან აედევნებოდნენ უმცროს გეგეშიძეს.
-ესეც გადავყაროთ რა! ბოლო ძველმანი ხელში აატრიალა და რუსუდანს მუდარის თვალებით გახედა.
-გიგას აჩუქეს ეგ. ძალიან უყვარს შვილო და რავიცი იქნებ მასთან მოაგვარო
-გადააგდე! რუსუდანის ზურგიდან მოისმა ბოხი ბარიტონი და მიამაც წამსვე გაიხედა მისკენ.
-გიგა მოხვედი შვილო?
-ხო დე მია უნდა წავიყვანო დღეს კონსულტაციაზე და მემგონი თვითონ სულ დაავიწყდა
-ვაიმეე! შეჰკივლა და ოთახიაკენ გაიქცა
-გიგა
-ჰოო
-გიყვარს?
-დე ამაზე ხომ უკვე ვილაპარაკეთ მია ჩემიშვილის დედაა და მეტი არაფერი
-ვითომ? განადა გუშინ მთელი არსებით არ იკრავდი? მას, რომ უყურებ თვალებში ვარსკვლავები
ციმციმებენ გი. რატომ უარყობ, რომ შენი ცოლი გიყვარს? ან როგორ შეიძლება გვერდით ასეთი ქალი
გყავდეს და არ გიყვარდეს გი? შენ მასზე ხარ გაბრაზებული იმიტომ, რომ შეგეშინდა, შეგეშინდა იმის,
რომ სამუდამოდ სხვა დაეპატრონებოდა მის სულს, გულსა და სხეულს ეს ვერ აპატიე ვერც საკუთარ
თავს და ვერც მიას. მაგრამ სხვისითვალით, რომ დაგამახა შენი თავი როცა მოას უყურებ დამიჯერე
დარწმუნდები, რომ ეს ქალი სიცოცხლეზე მეტად გიყვარს. რუსუდანის სიტყვებს უსმენდა და თავის
თავი ბოლომდე ამოიცნო განა თვითონ არ იცოდა, რომ უყვარდა? მაგრამ ჯიუტი იყო მახარაძე, არ
აღიარებდა ამ ყველაფერს.
-მზად ვარ! მიას წკრიალა ხმამ გამოაფხიზლა და ცოლს გახედა. მუქი ლურჯი სარაფანა ეცვა მუხლს
აცდენილი, ცოტახანს ათვალიერებდა გიგა მერე მის მწვანეებს გადააწყდა დაბნეული, რომ უცქერდნენ
-გამოიცვალე
-რა? გაკვირვებულმა გახედა
-მაგაში კომფორტულად ვერ იქნები და თანაც ეხოზე სულ ხომ არ აიწევ? წადი რამე კომფორტული
ჩაიცვი
-ხო მაგრამ...
-მია! ხმა გაიმკაცრა და წამსვე შეტრიალდა გეგეშიძე.
განა არ უხდებოდა? გეგიცებით ანგელოზს ჰგავდა, მაგრამ ეჭვიანობდა ყველაზე ვისაც კი შეიძლებოდა
მასავით შეეხედა. იცოდა ის იყო პირველი და უკანასკნელი კაცი მისთვის მაგრამ მაინც ბოლომდე ღრღნიდა ეჭვიანობა.
ქვემოთ მანქანასთან ელოდებოდა, დიდხანს არც დაუგვიანია დაბნეული უყურებდა თვალებში და
თითქოს ეკითხებოდა 'ეს მეცვას თუ გამოვიცვალოვო?'
-წავედით! ისევ ეს ბარიტონი, რომელიც სულ აბნევდა გეგეშიძეს. მთელი გზა ჩუმად იყო ორივე,
ხანდახან ერთმანეთს თუ გახედავდნენ და მერე ისევ წინ, უმისამართოდ გადაჰქონდათ მზერა.
-მოვედით. ფიქრებიდან გიგას ხმამ გამოიყვანა და მიაც მა ქანიდან წამში გადავიდა. საავადმყოფოს
სუნმა იმოქმედა და თავბრუ დაეხვა, ნაბიჯს ვეღარ დგამდა წინ ერთ ადგილს მიეყინა.
-მია?მია მომხედე ცუდად ხარ?
-არაფერია
-მოდი აქ! წელზე მოჰხვია ხელი და სხეულზე აიკრო.
თუ ცუდად ხარ მითხარი!
-არაფერია მართლა! მშვიდი ხმით გასცა პასუხი და მახარაძემაც წამსვე შეაღო ექიმის კაბინეტი
-ოჰჰ ეს ვინ მოსულა?
-როგორ ხარ ნი?
-კარგად შენ?
-რავი ვარ რა
-პრინციპში მამა ხდები, წარმომიდგენია რა ბედნიერი ხარ
-დამიჯერე ბოლომდე ვერ წარმოიდგენ! გაეღიმა მახარაძეს და მიას გახედა
-ესაა ჩემი რძალი? რა ლამაზი ხარ
-მადლობა. თბილად გაუღიმა ქალს
-არა არაა მახარაძევ საიდან ასეთი ლამაზი, ნაზი და თბილი გოგო შენ? მითხარი გაშანტაჟებს? არა
ნამდვილად ასეა თორე ამ ტირანს შენნაირი გვერდით სხვანაირად ვერ ეყოლებოდა.
-ეს ისევ ესეთი შერეკილი რატომაა? ვითომდა გაიკვირვა მაარაძემ და მიას ხელი მოხვია
-კაცი მჭირდება მახარაძევ კაციი.
ახარხარდა ნიაკო და უჯრიდან ხელთათმანები ამოიღო.
-წამოდი რძალო ვნახო ჩემი ძმიშვილი მანდ რაშვება.
კაბინეტი დატოვეს და ეხოს ოთახში შევიდნენ.
-მოდი აქ დაწექი. მოუთითა საწოლზე და მიაც ფრთხილად მოთავსდა, მალამო წაისვა მუცელზე და
გაიტრუნა. სულ რაღაც 3 წუთში ოთახი გულის ფეთქვის ხმამ გააყრუა. მახარაძემ სუნთქვაც კი შეიკრა,
რომ კარგად გაეგონა მისი შვილის გულის ფეთქვა.
ეს იყო მომენტი, რომელმაც უამრავი რამ შეცვალა. უყურებდა მიას და ხვდებოდა, რომ ერთადერთი
ქალი იყო ვინც ბოლომდე უნდოდა, სჭირდებოდა და უყვარდა. პირველად ცხოვრებაში მიხვდა, რომ
სიყვარული არაამქვეყნიურად ძლიერი გრძნობაა. აკვირდებოდა მის 'ქალს' და გაზრდილ მუცელს.
ხვდებოდა, რომ დღეიდან ყველაფერი სხვაგვარად იქნებოდა, სულ სხვა გვარად
-რატომ ვერ ვხვდები, რომ გამოგაშტერა?
-ვინ?
-რამ გამოგაშტერა რამ შენი აზრით ვინ?
-გეყოს რა! ვერთობი
-ერთობი? დედას რომ მოგი**ნავს მერე გაერთე კარგად
-ოოო
-იმასთან მიდიხარ? წადი წადი
-დამიანე შენც გჭირდება ქალი ტოო. ხო ხედავ ის თინანო ვეღარ გაკმაყოფილებს
-გაა*ვი.
ბალიში ესროლა და სავარძელზე დაჯდა რაღაცაზე ჩაფიქრდა უფრო სწორად ვიღაცაზე, ქალბატონი
ანასტასია გაახსენდა. მისი მწვანეები, ტუჩები სხეული და წამით ისე მოუნდა მასთან, რომ ლომკა
იგრძნო.
-დღეს უშენოდ ვერ დავიძინებ! ტუჩის კუთხე ჩატეხა და მანქანის გასაღებს დასწვდა.
მანქანის ფანჯრიდან შემოსულმა გრილმა ჰაერმა ის საღამო გაახსენა და ტანში საშინლად გასცრა.
თაბისუფლებაზე ცხოვრობდა ქალბატონი და მალევე მიაგნო მის კორპუსს 3 სრულდებოდა მაგრამ
ახლა ისე უნდოდა ახლა მასთან, რომ ეკიდა ყველაფერი რასაც კი შეიძლებოდა ხელი შეეშალა. კარი
ნახევრად მძინარემ გაუხღო, გამოფხიზლებაც არ აცალა ესე დაეწაფა მის ბაგეებს, გაშმაგებით
უკოცნიდა ჯერ ზედას და მერე ქვედა ტუჩს ბოლოს უჰაერობა იგრძნო და მოშორდა.
-ოჰჰ დამიანე ბატონო, გამოფხიზლებაც ასეთი უნდა
-ჯერ კიდევ ვერ ხარ გამოფხიზლებული ჩაიცინა და სხეულზე აიკრო
დღეს შენთან ვიძინებ
-არც იფიქრო
-უკვე ვიფიქრე.
ხელში აიყვანა და კოცნით მივიდა საწოლამდე.
-სველდები ხედავ?
-შენ რა გაწუხებს?
-კაცი გინდა კაცი
-მყავს უკვე ჩამოვა მალე
-ვიღაცისთვის დედის მოტ***ა მომიწევს! ცხვირზე აკოცა და გაინაბა.

ნაცრისფერ თვალებს ჯიუტად მისჩერებოდა და ელოდა კითხვაზე პასუხს, მაგრამ ასეთივე სიჯიუტით
დუმდა ნაცრისფერების პატრონი
-მომისმინე ტასია! პირველად მიმართა ქალს ასე და ვიბლიანის თითოეულ უჯრედს სასიამუვნოდ
დაუარა
-გისმენთ ბატონო ანე
-ტასია რა ანე? გააფრინე?
-შენ ჩემს სახელს ანას ჩამოაშორე ხოდა შენ ხომ დამიანე ხარ მეც ჩამოვაშორე რა პრობლემა?
-რატო მირთულებ ყველაფერს და ამხელა ქალი რატომ მებავშვები? თუ ძაან მოგწონს, რომ შენზე
ვგიჟდები და ისევ შენ ვარდები ცუდ მდგომარეობაში
-მაქსიმი ჩემი საქმროა! გაიგე ერთხელდა სამუდამოდ ძალიან გთხოვ
-შენი საქმროა? ტუჩის კუთხე ჩატეხა ავალიანმა
-ხოო! თითქოს ელოდა დამიანეს ისტერიკას თორემ რა საქმრო უბრალოდ ახლო მეგობრები იყვნენ
-რატომ გგონია, რომ ყველაზე ქაჯი ვარ? პროსტა ერთს გეტყვი, რომ არ მევასება ჩემს საკუთრებას
ვინმე სხვანაირად უყურებს და შეხებაზე ხო ზედმეტია ლაპარაკი? ხო კიდევ ვერ ვიტან მეორედ
გამეორებას ერთხელ, როცა ვამბობ უნდა გაიგო
-გეხვეწები ხელიც გაატკაცუნე და ეგაა გემორჩილები
-აქ დამორჩილებაზე არაა ტასია. არც მითხოვია დამემორჩილეთქო მერე ვაბშე ბანძი ქალი იქნები და
ეგეთები ისედაც მყავს.
-შენ ვინ გყავს და ვინ არა არ მაინტერესებს, მაგრამ ერთი ვიცი მე არ გყავარ
-გგონია საჭიროა? კარგი რა რა ბანალური ქალი ხარ ტასია! შენი აზრით მე რამე გამიჭირდება? ისე
აგაორთქლებ შენს კბილის ჯაგრისსაც ვერ იპოვნიან ვერასდროს მაგრამ გითხარი უკვე გასაგებად
ყველაფერი! ისიც ვთქვი, რომ არ მიყვარს როცა მეორედ ვიმეორებ
-შენი ხელქვეითი არ ვარ
-ტასია რა დღეში გაქვს ნერვები? აი უკვე ხმასაც უწევ ჩემთან! არ შეიძლება დამიჯერე. ხელქვეითები
იცი რამდენი მყავს? რამდენი ღერიცაა შენს თმაზე! თლილი თითები ნაზად ჩამოატარა ქალის
წაბლისფერ თმას და კისერთან გაჩერდა, გრძელ კისერს ოდნავ მოუჭორა ხელი და ახლოს მოწია ქალი,
ნაცრისფერებს უშტერებდა ისევ მზერას და უფრო და უფრო ივსებოდა ვნებით მაგრამ აწვალებდა
ქალს, რომელიც მოლოდინში იყო როდის აკოცებდა.
ხელები მოაშორა და იქვე მიგდებული პიჯაკი აიღო
-ამაღამ დამელოდე მოვალ
-არ გაბედო და არ მოხვიდე
-გასაღები არ მჭირდება ისედაც მოვალ! ოდნავ შესამჩნევად გაუღიმა და ყავისფერ კარში გაუჩინარდა.
მარტო დატოვა როგორც ხდება ხოლმე ქალი და ისიც წამსვე მიეგდო დივანზე. ფიქრობდა ყველა იმ
წამზე რაც ავალიანთან გაატარა მაგრამ ეცოტავებოდა, პირველად გამოიჭირა საკუთარი თავი
გრძნობებში და ისიც ვის მიმართ? თვით დამიანე ავალიანის მიმართ რომელსაც მთელს
საქართველოში შეუჩერებლად ეძებდნენ.
დღემ კარგად ჩაირა თუ არ ჩავთვლით გივის კითხვებს რომელსაც თავს არიდებდა სახლში გვიან
მოუწია დაბრუნება, გარეთ გასულს წვიმიანი საღამო შერჩა და ფეხით მოუნდა გასეირნება, მიდიოდა
და ფიქრობდა მის განვლილ ცხოვრებაზე უკე 29 წლის ოყო და ჯერ არავინ მიუშვია საკუთარ
სხეულამდე. ანასტასია იყო ქალი, რომელიც არავის უშიშვლებდა საკუთარ სულს და ამიტომაც იყო,
რომ ვერავინ უგებდა მას. თუმცა არასდროს უგრძვნია თაყვანისმცემლების სიმწირე მაგრამ რაღაც
მაინც აბრკოლებდა ყოფილიყო ვინმესთან! დიდი ხნის უნახავმა თბილოსმა შეიყოლია და ბოლოს ერთ
ჩიხსაც წააწყდა თითქოს არ იყო საშიში ამიტომ მშვიდად შეაბინდა და მალევე გაიარა ნახევარი
ბიჭების ხმა, რომ გაიგონა. ნელ-ნელა ხმა უფრო მძაფრი ხდებოდა მაგრამ არ ეშინოდა ქალბატონს,
თითქოს იცოდა, რომ ახლა ის სადღაც აქ იყო და, რომც არ ყოფილიყო აუცილებლად გაჩნდებოდა
მასთან, მისი სიტყვები გაახსენდა "არ მიყვარს როცა ჩემს საკუთრებას უყურებენ შეხებაზე ხომ
ზედმეტია საუბარი" და ტუჩები ოდნავ დააშორა ერთმანეთს.
-რა გაცინებს ლამაზო? უცბად მოესმა გვერდიდან ხმა და ხმის პატრონს გახედა
-იდიოტებივით, რომ მიყურებთ ეგ
-გრძელი ენა გქონია! ჩემს ა*ოს მოეწონება
-თუ არ გინდა შენი ბინძური ა*ო მოგაჭრა და პკრში ჩაგთხარო გამატარე
-შე ძუ*ნა! ხელი მოუქნია და წამსვე ძირს აღმოჩნდა ვიბლიანი
მერე ყველაფერი უცბად მოხდა ანასტასიასთან რამდენიმემ მიირბინა და ფეხზე წამოაყენა
-რას შვები შე*ემა რას?
-რას და ახლავე გავგლეჯ ამ ძუ*ნას
-ბოსის გოგოა! უცბად უთხრა და ყველა ჩაჩუმდა, გაჩუმდა ანსტასიაც და მერე სიამუვნების ტალღამ
დაუარა. იცოდა ზუსტად იცოდა, რომ ახლა იქ სადღაც იყო და გაველურებული უყირებდა ამ
ყველაფერს.
-მაპატიეთ მე უბრალოდ... ხმა გაუწყდა ბიჭს
-მიპატიებია! მკვახედ უპასუხა და ჩიხში გასვლა განაგრძო, სახეზე კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა
და უკვე ძალიან მშვიდად მიაბიჯებდა თავისუფლებაზე.
კარი გააღო თუ არა კაცის მძიმე სუნთქვა იგრძნო და მისაღებისკენ დაიძრა, გასაღები მაგიდაზე
მიაგდო და დივანზე ჩამოჯდა
-ვერ ვიტან როცა ოთახში ეწევიან
-მე კიდევ ვერ ვიტან ასე, რომ დაეხეტები
-რამ გაგაბრაზათ ბატონო იანე?
-რამდენჯერ გითხრა ნორმალურად მომმართეთქო? დაუღრიალა და მუშტი დაარტყა მაგიდას
-რას ყვირი? შენი თავი შენს ხალხთან ნუ გგონია
-რატომ გინდა შემშალო ტასია? რა გინდა? მშვიდად გელაპარაკები და სანამ ყვირილს არ დამაწყებინებ
არ ჩერდები, ჩემს მოთმინებას ნუ ცდი თორე ძვირად დაგიჯდება! ხწლი გამაფრთხილებლად დაუქნია
და პიჯაკი ისევ აიღო
-არ დარჩები?
-არა
-ჯანდაბაშიც წასულხარ! მიაძახა უკვე გასულ ავალიანს და დივანზე დაესვენა, ახლა ყველაზე მეტად დასვენება და ძილი სჭირდებოდა.
დილის მზემ იმოქმედა და მალევე გაახილა თვალი მიამ, ადგომა სცადა მაგრამ რაღაც ძლიერმა უკან
დააბრუნა.
-არ ადგე ადრეა! ყურში გიგას ბოხი ხმა ჩაესმა და გაოცებულმა გახედა მახარაძეს
-გიგა
-გეხვეწები ზედმეტი ახსნისა და განმარტების გარეშე იწექი.
-უნდა ავდგე
-არ შემახსენებინო რომ ჩემი ცოლი ხარ და ახლა მინიმუმ ვალდებული და მაქსიმუმ შენც ძალიან
გინდა აქ დარჩე და ქმარს ჩაეხუტო. გიგას საუბარზე გაეცინა და სულ ოდნავ მიჩოჩდა მისკენ. მაშინვე
იგრძნო მახარაძეს სურნელო და წამსვე გაიტრუნა სიამუვნებისგან, მის ცხელ სუნთქვას მახარაძე
ყელში გრძნოდა და გონება თანდათან ებინდებოდა
-ამის დედაც რას მიშვები? ხმა ჩაეხრინწა და მიას ზემოდან მოექცა. გაოცებული, რომ უყურებდა
გეგეშიძე და თვალებს საყვარლად აფახურებდა ეს უფრო აგიჟებდა და იმ საშინელო ღამის შემდეგ
პირველად აკოცა მონატრებულ ქალს. არაამქვეყნიური სითბო იგრძნო მთელს სხეულში მიამ და
ინსტიქტურად მოხვია ხელები ყელზე.
-ნუთუ შეგიყვარდი? უცბად მოშორდა ქალის ბაგეებს და მწვანეებში ჩააშტერდა
-საიდან მოიტანე?
-ხო მართალი ხარ! გაუღიმა და საწოლი დატოვა, იწვა გახევებული გეგეშიძე ჭერს მიშტერებოდა და
თავში მხოლოდდამხოლოდ ერთი აზრი უტრიალებდა
-ნუთუ შეგიყვარდა?

თბილოსის წვიმიან ქუჩებში მანქანას მიასრიალებდა და სიმღერის ტექსტს უსმენდა. მალევე გაისმა
ქართული ჟღერადობა და ხმას აუწია. რადიოში კი ეს სიმღერა ჟღერდა
ცა მეტია ფერებზე მეტი.
და იმ ქუჩაზე მეტია სადაც უშენობამ დაისადგურა
თავისუფლების მეტროს სადგურზე მატარებელმა კარი დახურა
შენ მიხვდი, რომ დღეს აგვისტოს ცა'მეტია
ვიდრე ადამიანთა ცრუ რწმენა, რომ თარსი რიცხვია ცა'მეტი.
მთვრალი ვარ გზებზე ისე ვეტიე,
ფეხი მეარა ქუჩას ვერიე,
შენთან მოვდივარ დღეს
ცა'მეტია და მემღერება,
ნეტავ ეხლა დრო გააჩერა და
მერე შენი ოცნებებით მოვკვდები
-უშენოდ მგონი მოვკვდები
-უშენოდ მგონი მოვკვდები!"
საკუთარ თავზე გაეცინა და საყვარელი ქალის ნომერი აკრიფა
-რა გინდა დამიანე?
-უშენოდ მგონი მოვკვდები! ჩასძახა ყურმილში და ესევე გაუთიშა.




მიაშურა, ციოდა იმ დღეს ყველაზე მეტად ციოდა რადგან მახარაძე არ იყო მასთან, თითქოს ახლა
ყველაზე მეტად იგრძნო უმისობა და მონატრებისგან გაგიჟებულმა მისი ნომერი აკრიფა, რამდენიმე
ზუმერის შემდეგ გიგას ხმა გაისმა და სითბომ მთელს სხეულში დაუარა
-ალო!
-როგორ ხარ? ჩვეული თბილი და მშვიდი ხმა ჰქონდა
-მე კარგად ვარ შენ?
-მე ცუდად
-ბავშვს სჭირს რამე? მია მოსმონე იცოდე...
-არა ბავშვს არა მე მჭირს? გული მღრღნის და სულო მტკივა გიგა. დავიღალე იმდენად, რომ ხანდახან
მინდა ავდგე და უმისამართოდ დავიწყო ბოდიალი, მაგრამ შენგან ვერ მივდივარ. ყოველ ღამე
საშინლად მცივა, სხეულოს ყველა წერტილი აიტანელ სიცოვეს გრძნობს და ოგივე მეორდება შემდეგ
ღამესაც. ჭკუიდან ვიშლები გიგა და ალბათ ბავშვოც ოშლება მამოს მონატრებისგან! ჰაერი არ მყოფნის,
რომ ვისუნთქო იმდენად რთულია აქ შენი სურნელო გარეშე, რომ ვიფიტები. კოშმარებს ვხედავ და
მერე შენს სახელს ვიძახი თითქოს მოხვალ მაგრამ არა შენ არ ხარ აქ! მნიშვნელობა არ აქვს გიყვარვარ
თუ არა ახლა ყველაზე ნაკლებად ეგ მაინტერესებს უბრალოდ ყოველი ღამე სხეულიდან ხორცს
მაგლეჯს და მტკივა! როცა უსაზღვროა მონატრება ვიყურებ, მთვარეს და იმ იმედით ვივსები, რომ ამ
დროს შენც არ გძონავს და მე და შენ მთვარის შუქს გავყურებთ! ილიზიაა ყველაფერი, მაგრამ
საოცრებაა უშენოდ თითოეული წამი, ღამე არც ბავშვს სძინავს გამუდმებით წიხლებს მირტყამს,
ალბათ მანიშნებს, რომ დავმშვიდდე მაგრამ ვერ ვმშვიდდები! ოსიც უფრო უმატებს მოძრაპბას და ამ
დროს გნატრობ, რომ ჩემთან იყო და მეხუტებოდე! გიგა მახარაძე მე შენ უგობოდ და უსაზღვროდ
მენატრები! მხოლოდ ის იცოდე, რომ გელოდებო ყოველ წამს.
საუბარი დაასრულა თუ არა ყურმილო დაკოდა და ღრმად ამოოსუნთქა, თითქოს მოეშვა ყველაფერი,
თითქოს უფრო დამსუბუქდა და ადგომოსაც კი შეეშინდა, ფიქრობდა ახლა თი ადგებოდა ის ნაზი სიო,
რომელიც უბერავდა აიტაცებდა.
გიგას მხარეს დაწვა იმ ღამესაც, აქედან კარგად ჩანდა ნახევრად სავსე მთვარე და მის გარშემო
წერტილებად შემოლაგებული ვარსკვლავები. ის ღამე იყო უჩვეულოდ მშვიდი და სასიამუვნო მაგრამ
მაინც ძალიან ენატრებოდა.
ღამის 3 საათი იყო ძილში, რომ კარის ხმა მოესმა მაგრამ წამით არ გაუხელია თვალი, თმაზე თლილი
თითები, რომ იგრძნო და ნაცნობი სურნელი ამაზე უფრო ცუდად გახდა, მაგრამ ყველაფრის პიკო ოყო
მახარაძის ცხელო სუნთქვა და მიას ყელზე მიწებებული გავარვარებულო ბაგეები. თვალი გაახილა და მისკენ გადაბრუნდა
-შენ?
-მეც მომენატრე! გიგას თვალებში აცეკვებულ ვარსკვლავებს ხედავდა და სითბოთი ივსებოდა. მიას
გაყინულ სხეულს ფეხის თითებიდან შემოუძვრა სითბო და თმის ღერამდე აატარა
-გთხოვ არასდროს დამტოვო
-არასდროს
-მპირდები?
-გპირდები
ღამე... უჩვეულოდ თბილი და გრძნობებოთ სავსე იყო უყურებდა საყვარელ ქალს და მისით
ტკბებოდა. მშვიდად სუნთქავდა გეგეშიძე, თითქოს დარწმუნებული იყო, რომ გიგა არსად წავიდოდა.
მისი სწამდა, იმ დღის შემდეგ სწამდა კოტიკო, რომ დაესიზმრა და გიგა ჩააბარა.
ღამე... სითბო იყო მახარაძეებთან, ძალიან დიდი სითბო, რომელსაც ორი სიყვარულით სავსე გული
ქალში არსებულ მესამე გულს გადასცემდა.
-რამდენჯერ გითხრა? რამდენჯერ აგიხსნა?
-რა გინდა დამიანე ავალაიანო? შემეშვი და საერთოდ შენი დაკავების ორდერი მაქვს
-ორდერის დედას შევე*ი გესმის? და საერთოდ ნუ მაფოქრებინებ, რომ ჩვეულ თინეიჯერობას
უბრუნდები, ყველას თავიდან, რომ იშორებდი და ასე სჯიდი. მე სხვა ვარ ტასია, სულ სხვა ვერ
მომექცევი ისე როგორც სხვებს, უბრალოდ და გასაგებად არ გაპატიებ ამას და იცი რა ცუდი ვხდები,
როცა იმას მიკეთებენ რისი გაკეთებაც მე არ მსიამუვნებს? თანაც გაფრთხილებულო, რომ მყავს
ჩვეულებრივად ტყვიას ვახლი შუბლში! არც შენ გამიჭორდები ტასია უბრალოდ თან წაიღებ ამას!
ტასოს ხელი მოიქცია და გულზე მიიბჯინა
-წადი ჩემი ცხოვრებიდან წადი! რატომ არ გესმის რომ უნდა წახვიდე?
-დამიჯერე შენი ნაცრისფერებიც, რომ წასვლას მთხოვდნენ წავიდოდი მაგრამ არ მთხოვენ და
საერთოდ იცი ახლა დას მეუბნებიან?
-რას? გულუბრყვილოდ შეუტრიალა კითხვა ტასომ
-ჩამეხუტე თორემ მოვკვდები
-უშენოდ მგონი მოვკვდები! ამოიჩურჩულა ქალმა და ძლიერ მხრებზე მისი ნაზი თითები მოხვია
-ჯიუტო ქალო! ამოიჩურჩულა და ყელში სველი კოცნა დაუტოვა.


დილის მზეს გაჰყურებდა და მძიმედ სუნთქავდა. ალკოჰოლის ზემოქმედების ქვეშ, სასწაულად
სტკიოდა თავი, რაც იმას ნიშნავდა, რომ მისი ორგანიზმი თავისუფლდებოდა სიმთვრალისგან. მძიმედ
გაჰყურებდა მზეს და კატასტროფულად სიამუვნებდა მზის სხივებისგან გამომდინარე, თვალიდან
გადმოდენილი მლაშე სითხე. პირველად ცხოვრებაში შეიყვარა კაცი და მასაც ხვალ საკუთარი
ხელებით გამოუტანს განაჩენს, იმდენად ბევრი იყო მასში დამიანე ავალიანი, რომ მისი თითოეული
გულისფეთქვაც მის სახელს ყვიროდა. ფეხზე წამოდგა და აივნის კარი გააღო, გრილმა ჰაერმა
ერთიანად მოიტანა სასიამუვნო შეგრძნება და სხეული მთლიანად დაეხორკლა ვიბლიანს. ქვემოთ
მეზობლების განუწყვეტელი გინება აყრუებდა ყველაფერს და მალევე შევიდა სახლში.
აბაზანის კაბინაში მდგომს სხეულის ყველა ნაწილზე შეხება სტკიოდა და ხორცს აგლეჯდა.
მონატრებული ხელები იმდენად სურდა, რომ წამით წარმოიდგინა კიდეც, როგორ ჩაუყვებოდა
მამაკაცის ცხელი ბაგეები მის ყელს და როგორ აკოცებდა კერტებზე, მერე სულ ოდნავ მოუჭერდა
კბილებს და სასიამუვნო კვნესა გააყრუებდა მთელს სააბაზანოს, ბოლოს კი კულმინაცია იქნებოდა
დამიანეს ტუჩები მის სა*ოზე. ამ ფიქრებიდან მისმა ხელმა გამოიყვანა, რომელიც ცოტაც და მის
ფეხებსშორის გაიკვლევდა გზას
-რა სულელი ხარ ანასტასია, სულელიი! საკუთარ თავს გაუჯავრდა და პირსახოც შემოხვეული გავიდა
საძინებელში ყველაფერი ისევ ისე დახვდა და ოცნება იმაზე, რომ შეიძლებოდა დამიანე მის საწოლზე
ყოფილიყო, ისევ ოცნებად დარჩა.
ტანსაცმელი მოირგო თუ არა სახლი დატოვა და ფეხით გაუყვა თავისუფლებას.
ეს ქუჩა მართლაც, რომ თავისუ'ფლება იყო, იმდენად ლაღად გრძნობდა აქ ვიბლიანი თავს ხანდახან
სახლში შესვლას ერჩივნა ათასჯერ მოვლილი ადგილები კიდევ ერთხელ მოეარა და ხელახლა
შეესწავლა ყველაფერი.
პარკში იჯდა და მტრედებს აკვირდებოდა, უყვარდა რუხი ფერი და მითუმეტეს თუ მტრედი
ატარებდა ამ ფერს. გიჟდებოდა ყველაფერზე რაც შეიძლება ეს ფერი ყოფილიყო და სულ წამით თავში
ავალიანის ნაცრისფერებმა გაჰკრა. შეიშმუშნა, იმდენად მოულოდნელი იყო მტრედთან ავალიანი და
ფეხზე წამოდგა, ისევ ფეხით აპირებდა გზის გაგრძელებას ფეხებთან შავი მანქანა, რომ შეჩერდა და
სულ ოდნავ დაფრთხა ტასო. მალევე ჩასწია უცნობმა მინა და ნაცნობი ნაცრისფერები შეეფეთა
ანასტასიას, გაოცებული უცქერდა კაცს და ხელის გულები ექავევოდა ისე უნდოდა ჩახუტება
-დაჯექი! კაცის ხმამ სულ დააბნია, ოდნავ შეცვლოდა ამ 2 კვირაში, თითქოს უფრო დაბოხებოდა
-არ მინდა ფეხით გავივლი
-ტასია დაჯექი! წამსვე დასჭექა ავალიანმა და ქალსაც არ დაუყოვნებია გაფართოებული თვალებით
შეეხედა გააფთრებულ დამიანეს
-სალაპარაკო გვაქვს ტასია! შედარებით მშვიდი ტონით მიუგო და კარი გახსნა, არ აპირებდა დაჯფომას
თუმცა ფეხები უნებლიეთ აამოძრავა და სულ რამდენიმე წამში მანქანაში მჯდომი აკვირდებოდა რუხ
მტრედებს.
მანქანა ლამპიონებით განათებულ ქუჩაზე შეაჩერა და გვერდით მჯდომ ქალს გახედა რომელიც არც კი
უყურებდა.
-დღეს ბერომ დამირეკა.. მოულოდნელად დაიწყო საუბარი და წინ გაიხედა.
აღელვებული ხმა ჰქონდა ტელეფონში მეხვეწებოდა აქედან მოშორდი, თორემ სულ მალე დაგიჭერენო.
სასაცილოდ არ მეყო ეს ამბავი, ჩემზე არაფერი აქვთთქო და სულ შენთხვევით წამოსცდა, რომ
ანასტასია ვიბლიანი ჰყავთ თურმე იმ დედა მოტ*ულებს, ქალი რომელიც ყველა საქმეს იძიებს, ქალი
რონელიც ყველას დედას უტ*ნავს და არც მე დამაკლო! ტელეფონი გამივარდა, გგონია შემეშინდა?
სულ ფეხებზე ციხე, ყველაზე მეტი 2 საათი ჩამსვან და მერე ჩენს თმის ღერს ვერ იპოვნიან, მაგრამ ამას
რა ვუყო? გულს რა ვუყო, როცა ვიცი, რომ ჩემი საყვარელი ქალი ზურგს უკან სამარეს მითხრის? ჩვენ
გენდეთ, ყველა ბიჭები ჩაიზე გპატიჟებდნენ, თითქმის ყველა ადგილი იცი სადაც დავდივარ და ამ
დროს იმ ა*ვრებს ჩემზე ინფორმაციებს აწვდი?
ეს რით დავიმსახურეთ ქალბატონო ანასტასია? რიით? ხელი საჭეს დაარტყა და გვერდით მჯდომს
გახედა, რომელიც უემოციო სახით, ჯიუტად მისჩერებოდა ერთ წერტილს
-არავის უთხოვია მატარე ყველგანო! მე პოლიციელი ვარ და ჩემთვის საქმის გამოძიება ყველაზე
მაღლა დგას.
-მეტი არაფერი გაქვს სათქმელი?
-არა, თუ შეგიძლიათ სახლში წამიყვანეთ!
-ახლა დაიწყე საუბარი თქვენობით? აქამდე უვრალოდ დამიანე ვიყავი და ახლა არა? ტასია
იმედგაცრუება იცი რა არის? ტვინში შემოგიძვრება და გჭამს, ყველა უჯრედს, რომ მოკლავს მერე
საკვებად გულს მიაშურებს და ამ დროს შენ ტვინი უკვე მკვდარი გაქვს, რომ გულს უშველო! მეგონა
შენ ჩემი ტასია იყავი, მაგრამ არა შენ არ ხარ ის ქალი, რომელიც მე შევიყვარე! ირონიულად გაუღიმა
და მანქანა დაძრა. ეს იყო ყველაზე გრძელი გზა, სადაც კი უვლია ანასტასიას, ხელებს ვეღარ
იმორჩილებდა ისე უნდოდათ საყვარელი მამაკაცის შეგრძნება, თუმცა მათ შორის გაჩნდა ზღვარი.
ზღვარი ბედნიერებასა და უბედურებას შორის კი სულ ერთი ნაბიჯი იყო. არც ერთი აპირებდა
ნაბიჯის გადადგმას და არც მეორე, უბრალოდ ორივე იყურებოდა უმისამართოდ.
დილა ქაოსურად დაიწყო მახარაძეებთან. ყველა გადარბენაზე იყო, ზოგი კერძებს ამზადებდა ზოგი
სახლს ასუფთავებდა და ზოგიც ყველაფერს რასაც ხელში იღებდა ამსხვრევდა
-მია ფრთხილად!
-გიგა როგორ შემაშინე?
-მართლა? გაიოცა მახარაძემ და ცოლის კისერს ხელები მოხვია
-სირცხვილია რას აკეთებ?
-აჰაა, ჩემს ცოლს, რომ შევეხო ის სირცხვილია და შენ, რომ ძალით მასხვრევ ამ ძველმანებს ის არაა
სირცხვილი? ღიმილით დაჰყურებდა ჭარხლისფერ ქალს
-მე უბრალოდ...
-ღმერთო რა საყვარელი ხარ როცა ასე ლუღლუღებ. ჩემი ყველაზე დიდი ბედნიერება ხარ მია
გეგეშიძე. ქალს გაუღიმა და შუბლზე, ნაზად შეახო ბაგეები.
დღეები ერთმანეთს მალე ცვლიან, იმდენად მალე, რომ მიას უკვე ცხრა თვე შეუსრულდა და ალბათ
სულ მალე იმშობიარებს კიდეც.
-გიგაა! წამოიკივლა გეგეშიძემ და ქმარი შეატოკა
-ხო მი
-იბადება
-ვინ?
-შენი შვილი სულელო! გადაიკისკისა და მალევე ამოუშვა ტკივილნარევი ბგერები პირიდან.
ყველაფერი იმდენად სწრაფად მოხდა, რომ გააზრება ვერავინ მოახერხა. კივილით გაიყვანეს მია
ექთნებმა და მალევე მოათავსეს საკაცეზე.
15 წუთში სამშობიაროდან ქალის განწირული კივილი ისმოდა, რომელსაც სულ მალე დაერთო პატარა
ბიჭუნას ტირილი რომითაც ყველას ამცნო დაბადება. ბუნდოვნადღა ხედავდა ყველაფერს მია, მაგრამ
იცოდა ერთი ახლა სიკვდილიც ვეღარ შეაჩერებდა რადგან მას ჰყავდა შვილი და თავად უკვე ერქვა
დედა.
---
მიას ჩანაწერები
"პირველად მისი ხმა, რომ გავიგონე გავოგნდი, ის ძალიან ტიროდა და მეგონა რაღაც აწუხებდა მაგრამ
თურმე მხოლოდ ამ ბინძურ და ჭუჭყიან ჰაერს უშვებდა მის უმანკო სხეულში. დროის აღქმა დავკარგე,
მეგონა დრო გაიყინა და მხოლოდ მე და ჩემი ბიჭუნა ვარსებობდით. სახელზე ბევრი არც კი მიფიქრია
ის კოტიკოა. მეორე კოტე მახარაძე, რომელსაც ელოდა ყველა განსაკუთრებით კი მისი მამიკო და ჩემი
"ადამიანი" გიგა. როცა პირველად გაიგო, რომ ბიჭი იყო და თან კოტიკო დავარქვი გაოგნებული
მიყურებდა მაგრამ მერე ერთიანად იხეთქა მის სახეზე ბედნიერებამ.
პირველად, რომ ჩემი შვილის სურნელი ვიგრძენი მეგონა გიგა მყავდა მკერდზე აკრული. თურმე
მართალია, შვილს საყვარელი მამაკაცის სუნი აქვს. ალბათ ამაზე მეტად ვერაფერი გაგაგიჟებს, როცა შენი მამაკაცის ნაწილს საკუთარ ძუძუს აწოვებ და ხვდები იმას, რომ ძალიან ძალიან ბედნიერი ხარ.
დედობა ეს იმაზე მეტია ვიდრე ოდესმე წარმოიდგენ. 23 წლისამ სრულიად გამოუცდელმა გავაჩინე
კოტე და მხოლოდ ერთი ვიცოდი, მის გამო გადავდგამდი მთებს, დავაშრობდი ზღვებს და
მივწვდებოდი ცას.
ის იყო მე და ჩემი "ადამიანის" ნაწილი.
ის იყო მეორე კოტიკო მახარაძე თბილისში."


-ასე უბრალოდ სი*ივით დაელოდები როდის დაგადებს შენი საყვარელი ქალი ბორკილებს და
ჩაგტენის მანქანაში? სულ გამოშტერდი შენ? გაანძრიე ტ*აკი, იბრძოლე მისთვის ესე უბრალოდ
ადგები და ყველაფერს მიატოვებ?
-ტვინი არ მომიტ*ნა ძმობას გაფიცებ, ისედაც ძალიან ცუდად ვარ
-მიდი ნამდვილი სი*ივით დაჯექი აქ და იგლოვე. ხელი აიქნია სანდრომ და მარტო დატოვა ავალიანი.
აი რას ვერ იტანდა დამიანე ავალიანი სიმარტოვეს, ბოლოს ყველა გარბოდა მისგან.
ფეხზე წამოდგა და ოთახში არსებულ ნივთებს თვალი მოავლო.
რამდენი ღამე უმიშავია და უწვალია ამ ნივთებისთვის, რამდენი ადამიანი გაუმწარებია მისი
გამწარებისთვის, ყველაფერს იტევდა ეს ოთახი მაგრამ ახლა ყველაზე მეტად ეზიზღებოდა აქაურობა.
პირველად ცხოვრებაში არ სურდა ყოფილიყო დამიანე ავალიანი, უნდოდა მხოლოდ ანასტასია
ვიბლიანის მეორე ნახევარი რქმეოდა.
იქვე მდგარ სკამს მთელი ძალით ჰკრა წიხლი და სწრაფი ნაბიჯებით დატოვა ოთახი.
მთელი სასწრაფით მოსიარულე მანქანის საჭეს ჩაფრენოდა და გაურკვეველი მიმართულებით
მიაქროლებდა შავ აუდს.
ყველა კადრი დატრიალდა, რაც კი ვიბლიანს ეხებოდა... მერე კი...
შეჯახების ხმა... ტკივილი გულის არეში... სისხლი... არეულობა...
-სასწრაფოში დარეკეთ! ვიღაცის განწირული კივილიღა მისწვდა მის ყურთასმენას და გონება დაკარგა.
აივანზე იდგა და თბილისის ხედს გაჰყურებდა, გულში რაღაც მტკივნეულმა, რომ გაჰკრა. სასწაულად
მოუნდა დამიანეს ხმა გაეგონა და მობილურზე მისი ნომერი აკრიფა.
რამდენიმე ზუმერის შემდეგ ქალის ხმა, რომ გაიგონა დაიძაბა
-დამიანეს სთხოვეთ! მაქსიმალურად სცადა მისი აკანკალებული ხმა დაემალა
-თქვენ ვინ ბრძანდებით?
-მე მისი მეგობარი ვარ
-ვწუხვარ! ტელეფონიდან ეს სიტყვა იმდენად ცუდად მოხვდა, რომ მუხლები მოეკვეთა
-რა მოხდა? ახლა უკვე არ აინტერესებდა მისი ტონი, უბრალოდ უნდოდა დამიანეს ხმა გაეგონა
-ბატონი დამიანე კრიტიკულ მდგომარეობაშია.
ეს უკვე დასასრული იყო ძლიერი ქალის. აივანზე მუხლებით დაეცა... სხეული მთლიანად
უთრთოდა.. ვერ ტიროდა უბრალოდ ვერ აანალიზებდა, რომ მისი დამიანე...
ყველაფერს გამძაფრებულად გრძნობდა, გულის ცემა გაუხშირდა...
ერთადერთი რაც მოიფიქრა სავადმყოფოში წასვლა იყო, დაუფიქრებლად აიღო მანქანის გასაღები და წავიდა.
სავადმყოფოს მძაფრმა სუნმა იმდენად იმოქმედა,რომ შეტორტმანდა და, რომ არა კედელი იქვე
დაეცემოდა.
ეძებდა ვინმეს ვინც ეტყოდა, რომ ის კარგად იყო. დერეფანში ვაკო, რომ დალანდა მისკენ წავიდა
მაგრამ ინანა...
ონიანის გაყინულმა მზერამ ყველაფერი დაანგრია...
დაანგრია შინაგანად, პიროვნულად, ცხოვრებისეულად.
-გაეთრიე აქედან! უღრიალა და მათ შორის არსებული მანძილი მალევე დაფარა
-ვაკო მე...
-არ გაბედო გესმის? ძმა წამართვი! შენ ხარ ყველაზე არარაობა ადამიანი მთელს მსოფლიოში
-ვაკო მომისმინე...
-დღეს სვამდა! რატომ დავტოვე მარტო იციი? მეგონა სმას შეწყვეტდა და შენთან მოვიდოდა მაგრამ
ამის დედაც!
კედელთან ჩაიკეცა და თავი ხელებში ჩარგო.
-ვაკო მე მართლა არაფერი ვიცოდი!
-გაჩუმდი! ახლა კმაყოფილი ხარ? მიდი დააპატიმრე შედი მიდი! ამის დედაც ის შენამდე ჩვენ
მოვუშვით! ფუ ამის დედაც! კარიერა არჩიე მის თავს ახლა კი ჩემი ძმა იქ წევს შენ გამო!
კიდევ აპირებდა რაღაცის თქმას ექიმი, რომ გამოვიდა
-როგორაა? ესევე მიეჭრა ონიანი
-ურთულესი ოპერაცია იყო, ძლიერი დაზიანებები აქვს მაგრამ... ძლიერია იმაზე მეტად ვიდრე ეს
თქვენ გგონიათ, ხელში ეს ეჭირა ახლა შევამჩნიეთ.
კაცს კულონი გაუწოდა და თვალს მიეფარა
-ჩემი კულონი! თვალებიდან ცრემლებმა იწყეს დენა, ჯერ კიდევ დამიანეს სისხლით იყო დასვრილი
კულონზე გამოსახული ანგელოზის სახე.
-არადა ვერ ვხვდები რატომ შეუყვარდი. ასეთი იყო გიჟი, ყოველთვის მოსწონდა ის რაც მას არ
ერგებოდა. მერე ამაზე მაგრად ვკაიფობდით ხოლმე მაგრამ ახლა? ახლა როგორ ვეკაიფო როცა შენგამო
კვდება?
-არ მოკვდება! იმდენად დამაჯრებელი ტონი ჰქონდა, ტასიას გეფიცებით იქ, რომ ყოფილიყავით
თქვენც დაიჯერებდით.
გრძელ დერეფანს გაუყვა და ხის კართან შეჩერდა.
ახლა ყველაზე მეტად უმძიმდა ამ კარის გახსნა, მაგრამ უნდა ენახა თუნდაც საბოლოოდ უნდა ენახა
მამაკაცი, რომლის სიყვარულსაც ვეღარ იტევდა.
სახელური მძიმედ ჩასწია და კარი ჭრიალით გაიღო, პირველი რაც თვალში მოხვდა თეთრად
შეღებილი კედლები იყო, ორი კარადა და დიდი ფანჯარა, რომელზეც აქა-იქ ახალიწლის მოსართავები
შემორჩენოდა.
სულ ბოლოს შეხედა საწოლზე უგონოდ მყოფ დამიანეს.
მშვიდად სუნთქავდა და ბოლომდე უნდოდა დაეჯერებინა საკუთარი თავისთვის ავალიანის კარგად
ყოფნა. ფრთხილად მივიდა საეოლთან და იქვე მდგარ სკამზე ჩამოჯდა.
-პირველად, რომ დაგინახე არ მავიწყდება, როგორ ჩამძირეს შენმა ნაცრისფერებმა. ყველაზე მეტად
შენი თვალები შემიყვარდა, ყველაფერს რომ მიყვებოდნენ და უსიტყვოდ მახვედრებდნენ ყველაფერს.
მერე შენი ტუჩებიც შემიყვარდა ავალიანო იმდენად, რომ ღამეები არ მეძინა. ვოცნებობდი ნეტავ ახლა
მოვოდეს და გულში ჩამიკრასთქო.
ყოველ ღამე მესიზმრებოდი და გამოღვიძებულს გვერდით, რომ არ მხვდებოდი იმდეგაცრუებას
ვგრძნობდი.
იცი რა რთულია გიყვარდეს და მისგან ასე შორს იყო?
უღმერთოდ შემიყვარდი დამიანე ავალიანო! შენს გამო შემიძლია დავთმო ყველაფერი ოღონდ ახლა
თვალი გაახილე და მითხარი, რომ შენც ძალიან გიყვარვარ.
გემუდარები თვალი გაახილე!
ზემოდან დაჰყურებდა უგონო სხეულს და მასთან ჩახუტების სურვილი კლავდა. თავს ვერაფერს
უხერხებდა მძიმედ წამოდგა სკამიდან და გასასვლელისკენ წავიდა, სადაცაა კარი უნდა გაეღო
უკნიდან საშინლად ბოხი ხმა, რომ მოესმა და მაშინვე შეტრიალდა
-ნუთუ შეგიყვარდით ქალბატონო ტასია? ისევ ისე უღიმოდა, როგორც პირველად ქალი, რომ იწვა და
ის ზემოდან დაჰყურებდა.
-უღმერთოდ შემიყვარდით ბატონო დამიანე! მანაც გაუღიმა, მერე კი არაამქვეყნიურად ბედნიერი
სიცილი მოისმა 207 პალატიდან.
---
-თანახმა ხარ ცოლად გაჰყვე ყველაზე ბანდიტ ტიპს თბილისის ისტორიაში? ცხოვრობდე მასთან
ერთად გიყვარდეს და ყოველ ორ წელში ერთხელ მრგვალი მუცლით დასდევდე უკან მას და მის
შვილებს?
-ღმერთო ჩემო დამიანე
-იცი ბევრი შვილი მინდა, აზე 5 გოგო მინდა და 2 ბიჭი ან პირიქით.
-დამიანე
-ნუ მიბრაზდები ტასია, აბა იქ ზემოთ, რომ წავალ უფალს რა ვუთხრა როცა მკითხავს რა დავუტოვე საქართველოს?
აი შენ თუ შვილებს გამიჩენ მერე ვიტყვი, რომ 7 ყველაზე ღირსეული ქართველი დავტოვე აქ.
-შენ მგონი ავარიის შემდეგ შეიშალე
-ხო ტასია შევიშალე როცა გავაანალიზე, რომ არაფერს ვტოვებდი აქ ქვემოთ და ჩემი სახელი
სამუდამოდ გაქრებოდა.
-რას ამბობ დამიანე?
-იმას, რომ ყველამ უნდა დატოვოს შვილი როგორც ნიშანი იმისა, რომ უცხოვრია.
-მაგრამ ზოგს ხომ არ ჰყავს!
-ეჰჰ ტასია ეგ უფალმა უკეთ იცის ვინაა ღირსი და ვინ არა.
-მასე რატომ ამბობ?
-იმიტომ, რომ ყველა დედობისთვის არაა.
-იქნებ მეც არ ვარ?
-რას მელაპარაკები ტასია? შენ როგორ არ ხარ დედობისთვის
-და შენ რა იცი? სიცილს ძლივს იკავებდა ვიბლიანი
-იმიტომ, რომ მე მამობისთვის ვარ! საყვარელ ქალს გაუღიმა და ძლიერად მიიხუტა გულზე.
---
სამსახურში იყო მიასგან შეტყობინება, რომ მიიღო და მაშინვე გახსნა
-"კოტე მამიკოს გარეშე ვერ იძინებს". როგორც კი წაიკითხა მაშინვე სახე გაუნათდა და სავარძლიდან
წამოდგა, უყვარდა როცა მიზეზი ჰქონდა აქედან გასვლის თანაც მიზეზი, რომ მისი შვილი იყო ეს
ფაქტი ჭკუიდან შლიდა. მანქანას აუჩქარებლად მართავდა. ეჩქარებოდა თანაც ძალიან მაგრამ
ხვდებოდა სისწრაფით ვერაფერს მოიგებდა, ახლა უკვე იმდენი მოზეზი ჰქონდა სიცოცხლისთვის,
სიკვდილს არ აპირებდა.
მანქანა ეზოში დატოვა და კიბეებს აუყვა, ოთახიდან შუქი მოჩანდა.
კარი შეაღო თუ არა ღიმილი სახეზე მიეყინა
-მია
-მოხვედი ძვირფასო? გიგასკენ შეტრიალდა
-შენ? აბა კოტე არ იძინებსო?
-არა კოტე კი დავაძინე მაგრამ მე უშენოდ მართლა ვერ დავიძინებ
-მია
-მომენატრე მეუღლევ! მომნუსხველად გაუღიმა და თითისწვერებზე აწეული მისწვდა მახარაძეს
ღვინისფერ ბაგეებს.
-გოგო მინდა თანაც ისეთი შენ, რომ გგავდეს
-ოჰჰ ქალბატონო მია მომთხოვნი ხართ!
ეჩურჩულებოდა და მის სხეულზე კოცნას არ წყვეტდა. ყველაფერი იმდენად სასიამუვნო იყო სამყაროს
ბოლომდე გამოეთიშა ორივე.
-იქნება მია კიდევ ბევრი ჩემნაირი გეყოლება! ყურში უჩურჩულა მერე კი ძალიან ნაზად დაფრთხილად დაეუფლა საყვარელ ქალს.

დავაგვიანე მაგრამ რავი გაგახსენებთ მაინც ამ მოთრობას!