ყველაფერი შვეიცარიაში დაიწყო, როდესაც სესიმ აიტეხა დაქალთან ერთად დასასვენებლად წასვლა.
-არ გიშვებ სესი! -მკაცრად თქვა სანდრომ.
-შენ არავინ გეკითხება! მამა მიშვებს რა გინდა საერთოდ? -ოთახში დარბოდა ბარგის ჩასალაგებლად და საერთოდ არ ანაღვლებდა ძმის ლაპარაკი.
-თქვენ ხოარ უბერავთ? ორი 20 წლის გოგო მიდიხართ იმხელა ქვეყანაში მარტოები?
-ხო რაიყო?
-სეს ნუ მაგიჟებ!
-შემეშვი რა! როდის აქეთ გადარდებს სად წავალ და ვისთან ერთად? წადი და შენს ცოლს მიხედე!
-შენი აზრით არ მადარდებს სესი?-სიგარეტს მოუკიდა და ფანჯარასთან ჩამოდგა.
-ადრე გადარდებდა, ახლა აღარ. -ორივე დადუმდა, სესის ცოტაღა ეკლდა ცრემლებად არ დაღვრილიყო. მაშინ შეიცვალა დაძმის ურთიერთობა როდესაც ოჯახს ახალი წევრი შეემატა. არასდროს ყოფილან ერთმანეთზე გადამკვდარი დაძმა, არ ეხუტებოდნენ, არ კოცნიდნენ და თბილი სიტყვებით არ ავსებდნენ ერთმანეთს, მაგრამ ერთმანეთი სიგიჟემდე უყვარდათ. ყოველთვის ინტერესდებოდა სანდრო სად იყო თავის და, ვისთან ერთად, რა ეცვა, რატომ და როგორ. არც თავის საძმაკაცოში დაყავდა, რომ შეიკრიბებოდნენ ბიჭები ოთახიდან უშვებდა. პირველი ხელფასი რომ აიღო ხუთი ლარი სესის აჩუქა, დანარჩენი ძმაკაცებში უნდა დავხარჯოო. მართალია მაშინ ბევრი იცინეს მაგრამ სესის მაინც უხაროდა. მეორე ხელფასზე ყელსაბამი აჩუქა, მაშინ როდესაც თექვსმეტის იყო, არასდროს მოუხსნია, სულ ეკეთა. მართალია სანდრო ამას ვერ ამჩნევდა მაგრამ რომ კითხავდნენ ვინ გიყიდაო, სიხარულით ეუბნებოდა ხოლმე “სანიმ მაჩუქა”-ო. ხშირად იყვნენ კარგ ხასიეთზე, უყვარდა როცა თავის ძმა გოგოებზე უყვებოდა. ერთხელ ყავდა სესის შეყვარებული, ძლივს გაუბედა რომ ეთქვა, ეგეც ტელეფონზე მიწერა როდესაც ქობულეთში იყო ძმაკაცებთან ერთად. სიმთვრალეში უსკდებოდა სიყვარულის ბუშტი სანის, ხუთი წლით პატარა დას გვერძე მიისვავდა, სხვადასხვა რამეზე ელაპარაკებოდა და დროდადრო ეფერებოდა ხოლმე. ცოტა ხნით უფრო კარგი ტიპი ხდებოდა. შეიძლება იდეალური დაძმობა არ ქონდათ, მაგრამ ისიც გაქრა როდესაც სანიმ ყველას გამოუცხადა ცოლი მომყავსო და სახლში თვრამეტი წლის გოგო შემოიყვანა. ირინამ ისე მიიღო როგორც საკუთარი შვილი, ყველაფერს უკეთებდა, უნივერსიტეტის ფულსაც თვითონ უხდიდა. მაგრამ რატომღაც რძალი “გველის წიწილი” აღმოჩნდა. ასე მოიხსენიებდა საუკეთესო დაქალთან სესი. ისე ჩამოაშორა დაძმა ერთმანეთს, გააზრებაც ვერ მოასწრეს.
-ხომ იცი რომ ეგრე არ არის? -ნერვიულად გააბოლა.
-აბა როგორ არის? ბოლოს როდის დამელაპარაკე გახსოვს? -მაიკა გაიხადა და კარადიდან ორი მაისური გამოიღო. -ეს ჩავიცვა თუ ეს? -უცებ გადაუხვია თემას და ისე ჰკითხა როგორც ადრე აკეთებდა ხოლმე. საცვლების ამარა ჩამოუდგებოდა წინ და ვითომც არაფერი ისე გაუბავდა ლაპარაკს.
-შავი. -ტოპზე ანიშნა, ყურადღებით აკვირდებოდა დას, ვერ იაზრებდა რომ გაიზარდა, ისევ პატარა სესი ახსოვდა სამი წლის წინ რომ ეცანცარებოდა. ახლა კი დიდი ქალივით იყო. -არ მინდა რომ წახვიდე.
-დიდიხანია იმას აღარ ვაკეთებ რაც შენ გინდა.
-სეს…
-მივეჩვიე შენს გარეშე გადაწყვეტილებების მიღებას სან, შენს გარეშე გავიზარდე, დიდიხანია იმ ასაკიდან გამოვედი შენ რომ რამეს გეკითხებოდი. -მზერა გაუსწორა. -ისიც კი არ იცი ვინმე მყავდა თუარა ამ სამი წლის განმავლობაში.
-სესი არ მინდა რომ წახვიდე. -კიდევ ერთხელ გაუმეორა.
-არ მაინტერესებს. მოდი ისე გააგრძელე ჩემს მიმართ მოქცევა როგორც აქამდე იყავი კარგი?
-ნუ ა*რაკებ რა.
-მეე? -სიმწრით გაეცინა, თავი გააქნია, ჩემოდანი შეკრა და ძირს დადგა. -ორ კვირაში გნახავ. -თბილად გაუღიმა ძმას.
-დავაი მიდი. -ლაითად გადაეხვია და გადაკოცნა. -ჭკვიანად იცოდე, არ დაიწყო იქ გიჟობები.
-ეჰ ძმაო რამდენი წლით ჩამომრჩი. -ამოიოხრა და ჩემოდნით დაბლა ჩავიდა. ერთ ადგილზე იყო გაშტერებული უფროსი იოსელიანი. აკვირდრბოდა დის ოთახს და იმასაც ვერ იხსენებდა როდის იყო ბოლოს აქ შემოსული. ვერც იმას ხვდებოდა როდის ჩამოშორდა თავის დას ასე.
ზურას მანქანაში იჯდა და სოფისკენ მიდიოდა. მალევე დაინახა სახლის კართან მდგომი დაქალი, მაშინვე აეკრა სახეზე ღიმილი.
-პრივეტ ზურაშ. -უკანა სავარძელზე მოთავდა, ჩემოდანი კი ზურას მიანდო.
-სოფა როგორხარ გოგო? -თმები აუჩეჩა დოლიძეს და აეროპორტისკე აიღო გეზი.
-საკაიფოდ. -გაეკრიჭა. -რა გჭირს შენ გოგო?
-დილიდან დამგრუზა სანდრომ.
-ოჰ რაო რა მინდაო?
-არ გიშვებო, მეთქი შენი აზრი არ მაინტერესებსთქო. ნამიოკები ჩავურტყი იმ გველკუაზე და გამოვვარდი სახლიდან.
-ნუ ლაპრაკობ ნინიზე ეგრე სესი.
-კარგი რა მამა, შენც ძალიან კარგად ხვდები როგორ ჩამოგვაშორა სანი ყველას. -ხელი აუქნია იოსელიანს. -სხვათაშორის შენი და დედას გატუტუცებულია.
-წესივრად ილაპარაკე.
-ნუ მაწყვეტინებ სოფის ვეჭორავები, თუ გინდა მოგვისმინე თუ გინდა არა.
-კაი კაი. -თავი გააქნია დანანებით.
-აი იცი რას ვერ ვხვდები? რაუნდა ჩემგან? ქმარს წავართმევ თუ შვილს? გუშინ რა გააკეთა იცი?
-რა?
-ნიკუშა ავიყვანე ხელში გოგო და ორიწუთი არიყო გასული ველურივით მეცა, უნდა ვაჭამოო და ხელიდან გამომტაცა.
-რა სიქაჯეა? -დაიჯღანა დოლიძე. -სულ გამოაშტერა ეს შენი ძმა. ვაბშე გახსოოვს სამი წლის წინ რო ამბობდა ოცდაათ წლამდე ცოლის მომყვანი მე არ ვარო.
-ხოდა ნუ იძახი შენც, თორე ამზაფხულსვე გაგათხოვებთ ხო მა. -ხელი მისცხო ზურას მეგობრულად.
-სოფას არ ვათხოვებ, შენ გათხოვდი თუგინდა.
-მამაა შენი შვილი მე ვარ.
-კაი ვღადაობ. -ხელზე აკოცა შვილს. -გოგოებო ხოიცით როგორც უნდა მოიქცეთ? არანაირი ბიჭები, არანაირი ნარკოტიკი და სექსი.
-აე ზურაშ რა ამერიკელი მამებივით დაიწყე ლაპარაკი.
-დედაშენი კლუბში გავიცანი, სვავდა და ეწეოდა კიდეც.
-ღიპიანი რომ იყო არ დავიჯერებდი მაგრამ, ამდენი წლის მერე ისეთ ფორმაში ხარ სანის სჯობნი, ასე რომ მამი თუ მეც ქმრით ჩამოვედი არაფერი არ მითხრა. -მხარზე დაარტყა ხელი.
-ტ*აკს ნუ ათამაშებ პრინცესა. -აეროპორტთან გააჩერა და გოგოები სარეგისტრაციომდე მიაცილა. -თქვენ იცით აბა, სანდროს ბევრი გიჟური ფოტოები გამოუგზავნეთ, გააგიჟეთ იქნებ მერე მაინც მოეგოს გონს. -ამოიოხრა და ორივეს გადაეხვია. არ მოსწონდა შვილების დაძაბული ურთიერთობა. არ აღიარებდა, მაგრამ თავის რძალი მართლა დამნაშავე იყო სანდროს გარდაქმნაში.
-სად მივდივართ გოგო? -სავარძელზე მოკალათდა და სიცილი დაიწყო.
-მაგრად გავერთობით. -ტაში შემოკრა იოსელიანმა.
-შენი აზრით სანდროს ნინი უყვარს?
-აბა ცოლად რატომ მოიყვანდა?
-რავიცი, ხოიცი სანი როგორი ტიპიიყო, შეიძლება ამან წააქეზა, ცოლად ვერ მომიყვანო ან რამე და მაგპონტში ჯინაზე მოიყვანა.
-რავიცი რა. -ღრმად ჩაისუნთქა.
მალევე აფრინდა თვითფრინავი, მთელი გზა ლაპარაკობდნენ, საუკუნედ ეჩვენებოდათ ექვსი საათი. ბოლოს როგორც იქნა ჩააღწიეს, ტაქსით მივიდნენ სასტუმროში. აეროპორტიდან მოყოლებული პირი ვერ დახურეს.
-რა ლამაზია?! -აივანს ვერ შორდებოდა სოფი.
-ეს რა ხედია? უყურე გოგო!
-ვხედავ შე*ემა. -ხელი მისცხო. -აუ იქ ნახე რა ბიჭები იჩითებიან. -აუზისკენ გაახედა დაქალი.
-სახლში რომ დავბრუნდები ზურა უნდა ჩავკოცნო.
-მეც. -ოდნავ დააშორა ტუჩები ერთმანეთს. -ვაიმეე! -უცებ წამოიყვირა და დაქალს მოეხვია. - მიყვარხარ და შენ აზრზე არ ხარ როგორ გავერთობით აქ.
-ნუ ყვირი გოგო.
-მაინც ვერ გაიგებენ აზრი? -ჩაიცინა. -ესეც უცხოეთის დიდი პლიუსი. -თვალი ჩაუკრა და ოთახში შევიდა. კუპალნიკები მოირგო, ზევიდან გამჭირვალე მოსახვევი მოიხვია და კარებისკენ წავიდა.
-დამელოდე გოგო! -უკვე გასულ დაქალს დააწია ხმა, მაგრამ რათ გინდა? უკვე კიბეებზე ჩარბოდა. მალევე გავიდა აუზთან და ბევრის ყურადღებაც მიიქცია გაშლილი ყავისფერი თმებით, იდეალური ტანით და სიარულის მანერით. ერთ-ერთ შეზლონგზე მოთავსდა, გვერდით კი სესისთვის დაიკავა ადგილი. ბევრი ხალხი ირეოდა, ახალგაზრდა სიმპატიური ბიჭები, გოგოები და მოხუცები. წყალში ჩახტა და გაცურა. სოფის დიდხანს შეეძლო წყლის ქვეშ ყოფნა, სესისგან განსხვავებით. ზურგზე იწვა და დაღლილ სხეულს ასვენებდა, ვიღაცას მიეჯახა თავით წელზე და მაშინვე გასწორდა.
-მაპატიე. -ინგლისურად დაილაპარაკა, სხვა ენის გაგებაში არიყო დოლიძე.
-არაუშავს პატარავ. -გაუღიმა ცისფერთვალება ბიჭმა, მაშინვე დაატყვევა მისმა ღიმილმა. გაშტერებული უყურებდა დოლიძე. -დევიდი! -ხელი გაუწოდა.
-სოფი. -ღიმილით შეაგება წვრილი თითები, მის მკერდზე რომ გადაიტანა თვალები უკან დაიხია.
-როდის ჩამოხვედი აქ?
-დღეს.
-მარტო ხარ?
-დაქალთან ერთად.
-ისინი ჩემი ბიჭები არიან. -ხელი გაიშვირა გოგოებთან მგომი ბიჭებისკენ.
-და თქვენი გოგოები. -ჩაიცინა.
-მართალია. -თავი დაუკრა სიცილით. -კარგი პატარავ წავედი და თუ რამე კითხვა გექნება მითხარი. -ლოყაზე მოჩქმიტა. -არ მოგერიდოს.
-მადლობა. -ლოყები აუწითლდა და სწრაფად მიტრიალდა კარებიდან გამოსული სესისკენ. - ინგლისურად ილაპარაკე, ქართულად ლაპარაკი არ გაბედო. -გაღიმებული მიუახლოვდა დაქალს.
-რაპონტში?
-ძაან მაგარი ბიჭი გავიცანი ეხლა, არ გავიგო ქართული სიტყვა თორე დაგბრიდავ.
-კარგი გეთაყვა, ტყუილად კიარ დავდიოდით მეხუთე კლასიდან იმ დამპალ ქალთან ინგლისურზე, ვერც მიხვდებიან საიდან ვართ. -თვალი ჩაუკრა დაქალს და გაცურა. დიდიხანი ეფიცხებოდნენ მზე, დაღლილობას კი საერთოდ ვერ გრძნობდნენ. მაშინვე ჭყიტა თვალები სესიმ როგორც კი მზე ვიღაცის სხეულმა დაუჩრდილა. -ჰეი გაიწიე! -შეყვირა, მაგრამ ბიჭს ყური არ შეუბერტყავს. ფეხზე წამოდგა და ზურგზე დაადო ხელი. -გაიწიე!
-რა გინდა პატარავ? -ისე გამოხედა სულ დააბნია სესი. თვალები გაუფართოვდა მის ლურჯ თვალებზე, მერე მზერა დაკუნთულ, სვირინგებიან სხეულზე გადაიტანა.
-მეფარები. -თვალმოუშორებლად უთხრა.
-სესი! -უკნიდან სოფის ხმა მოესმა.
-რა? -როგორც დაპირდა დაქალს ინგლისურად ელაპარაკებოდა.
-მშია. -მავედრებელი მზერა მიაბყრო.
-მეღადავები?
-არა. -ჩაიცინა.
-სოფი! -ნაცნობი ხმა გაისმა. -რას შვრები? -ღიმილით მიუდგა ბიჭს გვერძე.
-დევიდ. -ყურებამდე გაიღიმა. -ეს ჩემი დაქალია სესი. -ღიმილით წარუდგინა.
-სასიამოვნოა. -გაუღიმა სესას და ისევ სოფის გახედა. -გაიცანით ჯორჯი?
-არა. -უარყოფის ნიშნად გააქნია თავი.
-გოგოებო დღეს კლუბში მივდივართ და წამოხვალთ?
-არა!
-კი! -თვალები დაუბრიალა სოფიმ.
-ანუ კი, ვაპირებდით წასვლას მაგრამ ცალკე.
-ჩვენთან ერთად რატომ არა?
-არ მინდა. -მხრები აიჩეჩა სვანმა.
-რატომ პატარავ? -სესის მტევანი მოიქცია ჯორჯმა ხელში და თითებზე თამაში დაუწყო. სულ გამოაშტერა იოსელიანი, ლურჯ თვალებში უყურებდა და თვალს ვერ აშორებდა.
-ნუ უყურებ ეგრე სესი, გოგოების დაჰიპნოზება შეუძლია. -ხელი მოაშორებინა დევიდმა.
-მე ვერ დამაჰიპნოზებს, არ ინერვიულო. -თვალი ჩაუკრა და შეზლონგზე გაწვა. -ბიჭებო მეფარებით, ორ კვირაში მაგარი ზაგარით უნდა დავბრუნდე სახლში. ან მოიცადეთ!
-რა გინდა პატარავ? -ისევ იღიმოდა.
-სოფი სურათი გადამიღე ამ სექსუალურ ბიჭებთან და მერე ჩემ ძმას გავაგიჟებ. -თვალი ჩაუკრა დაქალს. -შეიძლება? -გვერძე ამოუდგა ბიჭს.
-მოგვკლავს. -ტუჩზე იკბინა სოფიმ. ჯორჯმა ხელი გადახვია სესის, დევიდმა წელზე მოხვია. მერე პოზები შეცვალეს და საბოლოოდ წყალში აღმოჩდნენ სამივე.
-ბოდიშით ბიჭებო. -კისკისით ამოვიდა აუზიდან.
-მოიცადე. -მოხარხარე სოფისკენ გაიქცა, ხელში აიტაცა და მასთან ერთად ჩახტა წყალში.
-დებილო! -მკერდზე მიჰკრა ხელი. -იმ გოგოების მსგავსად არ ვიკერები, ჩვენ ცოტა რთული ხასიათი გვაქვს. -სესიზე ანიშნა.
-ოჰ მართლა? -შეიცხადა. -ბოლოს მაინც დაგკერავ.
-ჩემი დაკერვა რად გინდა? შეხედე რამდენნი არიან, ნებისმიერს უთხარი მოგცემს. -ჩაიცინა.
-ქალიშვილი ხარ ხო? -სიცილი ვერ შეიკავა.
-ტეხავს?
-არა პატარავ პირიქით. -ხელები ასწია დანებების ნიშნად.
-ასე რომ ქორწილამდე არ ვაპირებ სექსს. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-მაშინ ცოლად გამომყევი. -გაიკრიჭა.
-არაა მადლობა! -პირსაწმენდი მოიხვია და სესიც წამოაგდო. -შეხვედრამდე ლეონარდო. -თვალი ჩაუკრა.
-რა?
-ლეონარდოს გავხარ. -სიცილით შეიჭრა სასტუმროში. -ღმერთო რა სიმპატიურია. ეს ქერა თმები რა საშინლად უხდება. მართლა ლეონარდოს გავს.
-არც ჯორჯია შეუხედავი.
-შეუხედავი? შენ შიგ*ოარგაქ? ეგ ბიჭი ნამდვილი ღვთაებაა, პროსტა რა სიმპატიურია, შავი თმები ლურჯ თვალებზე აკვდება, გეფიცები ძაან სიცოცხლეები არიან.
-ნუ იქცევი მეათე კლასელი გოგოსავით ბიჭის დანახვაზე დორბლი რომ სცვივათ.
-კარგი ხო. -უცებ დაასერიოზულა სახე.
-ეგეთები რამდენი გვინახავს კარგი რა. -ხელი ჩაიქნია.
-აუ ისე შენი ძმისთვის უნდა დამედგა თვალი, შენი რძალი ვიქნებოდი, მე კიდე უსიმპატიურესი ქმარი მეყოლებოდა.
-ნეტა. -ღრმად ჩაისუნთქა. -ეხლა მამას გავუგზავნი სურათებს და სანის აჩვენებს. -ჩაიცინა.
საღამოსკენ უკვე კლუბში გასვლას აპირებდნენ. გამოპრანჭულები ჩავიდნენ დაბლა, იქ ხუთი ბიჭი დახვდათ, მათ დანახვაზე ორი წავიდა, ჯორჯი, დევიდი და კიდევ ერთი დარჩნენ.
-გამარჯობა გოგოებოო. -სიტყვა გაწელა დევიდმა. -ვიცი რომ კლუბში მიდიხართ, თქვენ კიდე არავითარ შემთხვევაში მარტო არ გაგიშვებთ. -თვალი ჩაუკრა სოფის. -ეს ალექსია ჩვენი მეგობარი, იმ ორს მერე გაგაცნობთ. ალექს გაიცანი სოფი და სესი.
-რა საყვარლები არიან. -სიცილით თქვა.
-ფეხით მივდივართ? -თითქოს დაქალის აზრები წაიკითხა სოფიმ.
-მანქანა გვყავს პატარავ.
-ტელეფონს დამატენინებ?
-რათქმაუნდა სესი. -თვალი ჩაუკრა იოსელიანს.
უკვე მანქანაში ისხდნენ და კლუბისკენ მიდიოდნენ, სესის ტელეფონი რომ აწკრიალდა და ნომერზე “brother” დაეწერა.
-სესი შენი ძმა გირეკავს. -ტელეფონი მიაწოდა ჯორჯმა.
-გაუთიშე. -უდარდელად ჩაილაპარაკა. გაკვირვებულმა შეხედა ბიჭმა მაგრამ გათიშა. მესამე ზარზე სოფის მოთმინების ფიალა აევსო და დაქალს მიაჩეჩა ხელში.
-ხომ იცი რო არ გაჩერდება. -თვალები აატრიალა.
-ლაპარაკი მომიწევს.
-არაუშავს მიდი.
-ალო?
-რა ალო გოგო ვისთან ერთად ხარ ხოარ ღადაობ? გინდა საერთოდ გადავირიო და ჩამოვიდე მაანდ? -ძალიან გაბრაზებული ჩანდა იოსელიანი. -ვინები არიან ის ბიჭები? ვაბშე რას ეტმასნები ყველას?
-ოეე ამოისუნთქე აბა? -ქართულად დაილაპარაკა და ყველა გაჩუმდა.
-ნერვებს ნუ მიშლი გოგო.
-სანი რა გინდა? მაინცდამაინც ვინმესთან ერთად უნდა გავჩითულიყავი და რომ გაგხსენებოდა? რო მცოდნოდა აქამდე ვიყოლიებდი ვინმეს. -ტუჩი ისე გადმოაბრუნდა თითქოს დაინახავდა.
-ჩართე კამერა.
-არა და საერთოდ ვთიშავ, აღარ დამირეკო, როგორც სამი წლის მანძილზე არ გახსოვდი ისე დამიკიდე კარგი?
-ხოარ უბერავ გოგო?
-წავედი რა, აქ მაინც ნუ ჩამაშხამებ გართობას, დაგიბრუნდები ორ კვირაში აქ თუ არ გავყევი ვინმეს ცოლად და მერე რამდენიც გინდა ილაპარაკე. -მობეზრებულად ჩაილაპარაკა. -ისე იქნებ მიხვდე მაინც რამეს ესდღეები რომ ვერ დამინახავ. -სევდა შეერია ხმაში. -მიდი აბა კარგად.
-სეს არ გათიშო.
-აუ სანდრო ერთხელ დავთვრები და მაგრად უნდა გაგინო, თუ არ გეძინება დღეს დაგირეკავ.
-არ დალიო.
-დაგიჯერე. -ჩაიცინა. -შენს ცოლუკას ჩემს მაგივრად აკოცე. -ისე გაუთიშა პასუხის გაცემა არ დააცადა. -გველის წიწილი, როგორ მინდა გაუნათდეს ამ ჩემ იდიოტ ძმას თვალები და დაინახოს რა კობრა ცოლი ყავს. -სოფის გასაგონად ჩაილაპარაკა.
-რამდენჯერ გითხარი შენი ძმა დაა*ლევა მაგ გოგომთქო რა ვერ გაიგე? -ცოტახნის სიჩუმის შემდეგ ისეთი სიცილი ატყდა მანქანაში ცოტაც და გაიხეოდნენ ბიჭები. სესი და სოფი გაკვირვებულები უყურებდნენ სამივეს. ბოლოს სიცილს რომ მორჩნენ ჯორჯი მიუბრუნდა გოგოებს.
-ქართველებიხართ გოგოებოო? -ფართოდ გაიღიმა და ისევ ახარხარდა.
-ჯანდაბა! -ძლივს მოსწყდა სესის ტუჩებს ერთი სიტყვა.
-აუ ჩემიკაი რას წარმოვიდგენდი შვეიცარიაში ქართველ გოგოებს თუ გავჩითავდი. -სიცილს ვერ წყვეტდა დათა. -მე დათა ეს გიო და ალექსი მართლა ალექსია. -უცებ გააცნო თავი თავიდან და გოგოების გაშტერებულ სახეებზე ისევ გაეცინა.
-აუ ჩემი ცუდად ვარ. -მუცელზე იჭერდა ხელებს.
-კაი შე*ემა ამოისუნთქე. -ალექსისკენ მიბრუნდა. -მიდი გამოვფხიზლდით.
-მე ხო ბედი არ მაქვს. -შუბლზე შემოირტყა ხელი სოფიმ.
-მეჩვენება?
-შენ რომ ლაპარაკი დაიწყე ჩვენც გვეჩვენებოდა თავიდან. -ქვედა ტუჩზე იკბინა ბარნოვმა. მომენტალურად თვალები მის ტუჩებზე მიეყინა იოსელიანს.
-არა რაა, არ იყოთ ქართველები. -მუდარანარები ხმა აღმოხდა სოფის.
-რომ ვართ რა ვქნათ პატარავ? -სარკიდან გახედა დათამ.
-აუ გეფიცები ქართულად ნათქვამი “პატარავ” ჯობია შენ ნათქვამ “ ბეიბი”-ს. -სიცილი აუტყდა დოლიძეს.
-და რომ იციდე ჯორჯი რომ თქვით მაშინ კინაღამ ბასეინში გადავვარდი. -სიცილში აყვა დაქალს.
-იი ესენი ნახე რა. -წარბები ასწია დათამ.
-არადა მე რა უდარდელად ველაპარაკებოდი ჩემ ძმას. -ამოიოხრა.
-ცუდი ურთიერთობა გაქვს? -ლოყაზე მოჩქმიტა ალექსმა.
-სამი წლის წინ ცოლი მოიყვანა, ისე იჩხლართავა ვაბშე დააშორა დაძმა, ძაან ქაჯი მული გვყავს. -უცებ ჩამოურაკრაკა ყველაფერი. -გუშინ ძმიშვილი ეჭირა ხელში და ორწუთში გამოგლიჯა უნდა ვაჭამოო. ასე რომ ბიჭებო ფრთხილად იყავით ქალებთან, როგორც ჩვენი სანდრიკო დააშტერა თავის გველმა ცოლმა ეგრე არ დააშტერებინოთ თავი არავის.
-კაი ტოო? სერიოზულად? -წარბები შუბლზე აუვიდა ბარნოვს.
-სამწუხაროდ, ეხლა გამოცოცხლდა სანი, თქვენთან ერთად გადაღებული ფოტოები რომ ნახა სულ გადაირია.
-არ აპატიო ეგრე ადვილად. -თმები აუჩეჩა ალექსმა.
-არაფერია საპატიებელი უბრალოდ სამიწელი რომ არ შეიმჩნევ დას ცოტა ძაან ტეხავს, ეხლა მოუნდა ჩემ ცხოვრებაში შემოძრომა, ის კი აღარ ახსოვს ჩვიდმეტი წლის რომ აღარ ვარ.
-რამდენი წლისები ხართ?
-20-ს ორივე.
-ღადაობთ ტო? მადლობა თქვი შენმა ძმამ ვაბშე რომ გამოგიშვა. -თვალებში უყურებდა ბარნოვი და ლურჯი თვალებით აჰიპნოზებდა.
-ბიჭებს ასე რომ არ უნდა ენდოთ არ იცით? მითუმეტეს უცხოელებს. -უცებ დაასერიოზულა ხმა დათამ. -იქნებ გასა*იმად მიმყავდი?
-ჯგუფურები არ მიზიდავს. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. მაშინვე წასკდა სიცილი ალექსს.
-რაკაი ტიპიხარ. -ლოყა გაუწელა.
-ქალიშვილი გოგო რომ უცხოეთში მიდიხარ და ოცხო ბიჭს ეჩალიჩები მანდ უნდა გაჩერდე პატარავ. -თვალი ჩაუკრა სარკიდან.
-დავაი რა, იქნებ შენთან სექსს ვაპირებდი?
-წინააღმდეგი არ ვარ.
-ჩაი*ვი რა. -თავში წამოარტა ალექსიმ. -ჩვენები არიან ბილობოლო, აქ გაგვეჩითნენ ტიპები, იმის მაგივრად რო ვიღაც *ლეებს მოაშორო შენ ეუბნებ გაგ*იმავო? თუ ჩენც *ლე ხარ?
-ტრა*ი დააყენე. -თვალები დაუბრიალა გიომ. -სიტყვები ბრატ.
-აუ ერთიდღეა რაც ჩამოვედით მაგრამ გეფიცებით აი ეგ ბრატც კი მომენატრა. -სიცილით თქვა სოფიმ.
-კაროჩე…
-აი ეგ კაროჩეც, აბა სად იციან ამათმა კაროჩე? -სიტყვა გააწყვეტინა ბარნოვს.
-კაი სოფი მოიცადე. -სიცილით გააქნია თავი. -ხვალიდან ჩვენთან ერთად იქნებით და არანაირი უცხოელი ბიჭები ხო გაიგეთ?
-უკაცრავად? -წარბები შეკრა სესიმ. -სულ შენს ნებაზე ვივლი რასამბობ.
-ვნახავთ როგორ არ ივლი. -თვალი ჩაუკრა. დაინახა როგორ შეეკვრა სუნთქვა გოგოს და ნასიამოვნები სახით მიბრუნდა წინ.
-რამდენი ხნით ხართ აქ?
-ერთ კვირაში მივდივართ სოფიკო.
-ვითომ ქართველებს გამოვეცალე და სად ამოვყავი თავი. -დანანებით გააქნია თავი.
-კაი ტოო? ქართველებთან ერთად გართობას რა ჯობია? ესენი იმენა მაგარი დასი… დაშტერებული ხალხია, მარტო კლუბში გართობა იციან სხვა არაფერი.
-ვიცით გიო პროსტა იმათ გამოვექეცით მე და სესი.
-ისე სესი. -კითხვანარევი მზერა მიაბყრო იოსელიანს.
-რა?
-სესილი გქვია თუ სესის რაპონტში გეძახიან?
-სესი მიწერია დაბადების მოწმობაში. -მხრები აიჩეჩა.
-დავაი ჩამოლაგდით. -მანქანა გააჩერა კლუბის წინ. ხუთივე გადავიდნენ, იქ კი ორი ბიჭი ელოდებოდნენ.
-ეე რა ძერსკი ძევოჩკები არიან? -ქართულად თქვა ერთერთმა.
-ხოო სასტუმროდან მოვხსენით. -უდარდელად ჩაილაპარაკა გიორგიმ.
-ვისი რომელია?
-თუგინდა შენი ვიქნები. -თვალი ჩაუკრა სესიმ. ბიჭი გაშეშდა, გაფითრდა, თვალები რამის გადმოსცვივდა და ბოლოს ხელზე იბწკინა ხოარმომეჩვენაო.
-ღადაობთ ტო?
-ტელეფონზე რომ არ დალაპრაკებოდა ვიღაცას ვერც გავიგებდით და რავიცი ეს სულელები რას გააკეთებდნენ თავისი მაგარი ინგლისურით. -ხელი გადახვია სოფის ახვლედიანმა.
-სოფი, სესი გაიცანით კოტე და თოკა.
-მიახარია თქვენი ნახვა გოგოებო. -ყურებამდე გაეკრიჭა ორივეს თოკა.
-დავაი შევიდეთ რას ჩამომიდექით სი… აქ? -სიტყვა გადააკეთა გიომ და წინ წავიდა. ურიგოდ შევიდნენ რადგან ბარის დაცვას დიდიხანია იცნობენ, ყოველ წელს ჩადიოდნენ შვეიცარიაში. გუგუნი მიდიოდა კლუბში, ჩაბნელებულ ოთახს მოცეკვავე მწვანე ზოლები ანათებდა. ზოგი ზასაობდა, ზოგი ჰეროინს იყნოსავდა ან რამე მსგავსს, ზოგი ცეკვადა და ზოგიც სვავდა. რამდენიმე ჭიქა ერთმანეთის მიყოლებით გადაუშვეს ყელში. უკვე კარგად მთვრალი გოგოები ხალხს შეუერთდნენ და ტანი ააყოლეს მუსიკას.
-ჩემიკარგიმოვ**ან სად გაგვეჩითნენ ტო? -თავზე გადაისვა ხელი ბარნოვმა.
-ღადაობა ისაა ჩვენ სასტუმროში რო ამოყვეს თავი.
-უეჭველი მამიკოს გოგოები იქნებიან, მაგათმა კიდე ეს სასტუმრო კარგად იციან, არ გახსოვს წინაწელს ცოლქმარი რომ გააგვეჩითნენ?
-კიი ტო, ის ქალი ისეთ ვიდზე იყო ვაბშე არ ეტყობოდა 50 წელი. -სასმელი მოსვა ალემ.
-ბიჭო რაკაი ტიპები არიან ე. -ხელი მისცხო კოტემ ახვლედიანს.
-ჰო ძაან. -თვალს ვერ აშორებდა სოფის, უყურებდა მის სრულყოფილ ტანს. როგორ აქნევდა თეძოებს და სურვილი უჩნდებოდა მის სხეულს დაუფლებულიყო. ვიღაც ბიჭი რომ მიუახლოვდა და ისიც ცეკვაში აჰყვა მაშინ მოეგო გონს, წამოხტომას აპირებდა, მაგრამ ალემ შეაჩერა.
-შეეშვი ცოტახანი გაერთოს, ოცი წლის არის, არაფერი უნახავს, მალე შენ მოიქცევ კლანჭებში და არფრის საშვალებას არ მისცემ. თუ რამე ზედმეტი გააკეთა მერე მიდი. -ხმამაღლა უყვიროდა ყურში.
-არ მინდა რომ სხვა ეხებოდეს. -თავისთვის ჩაილაპრაკა მაგრამ მაინც გაიგო ალემ. გაეცინა ძმაკაცის ასეთ სიტუაციაში დანახვისას. აქეთ-იქით მიმოიხედა, მაგრამ გიორგი ვერსად დალანდა. მარიამი თავისთვის ცეკვავდა, არავინ ანაღვლებდა, “გასული” იყო. ერთი ბიჭი ისე ჩამოიშორა თვალიც არ გაუხელია. ორი გიჟი ქართველი გოგო, სრულიად უცხო ხალხში ცეკვავდა, არაფერი აინტერესებდათ გართობის გარდა. ბუნებრივია, ამ ასაკში ყველა გართობაზე და ენერგიის დახარჯვაზე ფიქრობს. თვალი მოსჭრა ჩანთიდან გამოსულმა სინათლემ, მარიამის ტელეფონი რეკავდა. უცებ ამოაძვრინდა და ძმა რომ დაეწერა სრაფად ამოქმედდა.
-ცოტახანი თვალი არ მოაშოროთ იმათ მოვალ ეხლავე. -ბიჭებს დაუყვირა და თანხმობის შემდეგ კლუბიდან გავიდა. -ალო?
-სეს… შენ ვინ ხარ? -კაცის ხმაზე ხმა ეცვალა იოსელიანს.
-კაროჩე უცებ გეტყვი, შენი და და თავის დაქალი ჩვენთან ერთად არიან, მე ალექსი ვარ და გოგოებს მე მოვუვლი არაფერზე ინერვიულო.
-მოიცა მოიცა, საიდან გაიჩითეთ ერთად.
-ჩემ ძმაკაცებთან ერთად იმ სასტუმროში ვართ სადაც გოგოები, კაროჩე მაგათ პირადად მე მივხედავ და შენ მაგივრობას გავუწევ. ეხლაც ჩემ თვალწინ არიან და თვალყურს ვადევნებ ვინმე *ლემ რო რამე არ მიქაროს.
-სპასიბა ძმაო, გაუფრთხილდი ორივეს რა. -სევდა იგრძნო ჟღენტმა იოსელიანის ხმაში.
-აბა რასვიზავ. -ჩაიცინა. -ისე მაგარი ტიპები არიან ორივე.
-ჰო ცოტახანში გაგაგიჟებენ.
-შენ სანდრო ხო?
-კი.
-შეიძლება ჩემი საქმე არ არის მაგრამ სესის გულს ტკენ.
-ვერ გავიგე?
-უბრალოდ დაფიქრდი განვლილ სამ წელზე, იქნებ მიხვდე რატომ გელაპარაკება სესი ასე. რამდენიმე საათია ვიცნობ, მაგრამ ისეთი ტიპია უცებ შემაყვარა თავი. არ მინდა რომ ვინმემ ატკინოს.
-კაი კაი მადლობა.
-არაფერს. -ტელეფონი გათიშა და უკან შებრუნდა. გოგოები ისევ ისე ცეკვავდნენ, იმისგან გასხვავებით რომ ახლა უცხო ბიჭის მაგივრად დათა იყო სოფის ტანზე აკრული.
-სად იყავი? -გვერძე ამოუდგა ბარნოვი.
-სესის ძმამ დარეკა და დაველაპარაკე.
-რა კაი ტიპია არა? -მიშტერებული უყურებდა იოსელიანს.
-გოგოებმა დაგაშტერეს შენ და შენი ძმაკაცი?
-მე ეგრე ადვილად ვერავინ მაშტერებს. -თვალი ჩაუკრა ალეს. -ერთადერთი ნიაკომ შეძლო ჩემი დაშტერება, ეგეც ისეთ მოძრაობებს აკეთებდა ლოგინდში დავ*ლევდი.
-სესის არ შეხედო ეგრე, სხვანაირი ტიპია.
-ოჰ, კეთილმა ალექსი ბიძიამ გაიღვიძა შენში? -სიცილი აუტყდა ბარნოვს.
-ამ ორის მიმართ კი, დანარჩენი .
-რატო?
-რავი, სხვანაირები არიან.
-პატარები არიან და ეგრე იმიტომ უყურებ. -თვალს არ აშორებდა სესის ტანს. ისე იქნევდა საჟდომს ბევრის ყურადღებას იპყრობდა.
-ნუ ექვსი წლით ვარ მაგათზე დიდი მეტით ხო არა? -ჩაიცინა.
-ნახე ძალით აქნევს ტ*აკს და ყურადღებას იქცევს. -კბილებში გამოსცრა გიორგიმ.
-ცეკვავს შე*ემა. -სიცილი აუტყდა. -შენ სანამ ჟი*აობდი ყველა დაა*ლევა, თან ისე იშორებდა თვალს არ ახელდა.
-იმიტომ რო მე არ ვიყავი.
-ტრა*ი დააყენე.
-რატო ტო? დავევასე და ეს შენც იცი.
-ეგრე ადვილად არ გადაგიშლის ფეხებს.
-რა დარწმუნებულიხარ? -წარბები ასწია.
-არ გინდა რა. სა*იმაოდ ვინც გინდა გამოიყენე, სესი არა.
-კაი შე*ემა რაიყო. -ხელი მიჰკრა და სესისკენ წავიდა. -ძალიან ხომ არ იქნებ *რაკს პატარავ?
-ვცეკვავ. -თვალი არ გაუხელია ისე გააგრძელა ტანის რხევა. გული აჩქარებული ჰქონდა, ძლივს სუნთქავდა მაგრამ ენერგიის დაცლა ბოლომდე სურდა. ხელი მოხვია კისერზე და ცეკვაში ბარნოვიც აიყოლია. ნაზად დაასრიალებდა მის სხეულზე ხელებს და სესის სუნს სასმლის სუნშიც არჩევდა. თმები გადაუწია და კისერში აკოცა, იგრძნო მის სხეულში დავლილი ჟრუანტელი, ხელი საჯდომისკენ ჩაუცურა და თითები მოუჭირა. -გაჩერდი გიორგი. -ყურში ჩასჩურჩულა. მაშინვე წელზე გადაიტანა ხელი. ეცეკვებოდა თან ეფერებოდა, ამავდროულად უამრავ სველ კოცნებს უტოვებდა მხარზე, ხელში, კისერზე და ყბებზე. აგიჟებდა სესის, აღაგრზნებდა და იმასაც ხვდებოდა რომ ქალი უკვე დასველებული იყო.
•••••••

-ცოლად გამომყევი! -ყურში ჩაჰყვირა სოფის.
-რაა? -სიცილში გაატარა და დათას მთელი ტანით აეკრა. ისე ედებოდა სხეულზე სულ აგიჟებდა ახვლედიანს.
-ცოლად გამომყევი სოფი!
-არა!
-გამომყევი რა სოფი. -კისერზე კოცნიდა, მოშიშვლებულ ზურგზე დაატარებდა თითებს და ცეკვაში ყვებოდა ქალს.
-არა.
-კი სოფი, გახდი ჩემი ცოლი სოფი. -ისე წარმოსთქვამდა მის სახელს, მთლიანი ტანით იმუხტებოდა.
-არა.
-შენთან მინდა სოფი, გამომყევი ცოლად, გახდი ჩემი ქალი სოფი. -ცხვირის წვერით ეხებოდა კანზე, მის სურნელს ხარბად იყნოსავდა. სიამოვნებდა მისი კანის შეხება.
-არა.
-მაგიჟებ სოფი. -უკანალზე მოუჭირა თითები და მფეთქავ არტერიაზე აკოცა. -მიდი რა, გამომყევი ცოლად სოფი.
-არა. -კვნესას გავდა მისმიერ წარმოთქმნილი უარია. მთელს ტანზე გრძნობდა ახვლედიანის თითებს, ნაზად რომ დაასრიალებდა და აგიჟებდა.
-გახდი ჩემი ცოლი სოფი. -ტუჩებამდეც მიაღწია და პირველი კოცნით დააჯილდოვა. ენა შეუსრიალა ტუჩებს შორის და მაშინვე დააყარა ტაომ ტანზე დოლიძეს. ისე ვნებიანად უკოცნიდა ორივე ტუჩს, ცოტაც და ხელებში ჩაადნებოდა. -გამომყვები ცოლად?
-კიი! გამოგყვები! -გადაიკისკისა და მაშინ მიხვდა რომ ყველაზედ დიდ სიგიჟეს აკეთებდა იმ მომენტში. კიდევ ერთხელ დაუკოცნა ტუჩები, ხელი ჩაკიდა და კლუბიდან მოკისკისე სოფისთან ერთად გავარდა. სწრაფად დაქოქა მანქანა, ხელისგულზე მიაკრო ტუჩებ და ნაცნობი სახლისკენ წავიდა.
-სად მივდივართ?
-ბიძაჩემი ცხოვრობს აქ, რუსულ ეკლესიაში მსახურობს. -მოკლედ უთხრა.
-სიგიჟეა დათა. რას ვაკეთებთ? -სიცილს ვერ იკავებდა დოლიძე.
-ჯვარს ვიწერთ!
ნახევარ საათში მივიდნენ პატარა ლამაზ სახლთან. დიდიხნის კაკუნის შემდეგ გაუღო კარი წვერებიანმა კაცმა.
-ძია! -შეჰყვირა და გადაეხვია მონატრებულ ბიძას.
-აქ რა გინდა დავით?
-ცოლი მომყავს და დღესვე უნდა დაგვწერო ჯვარი!
-ღამეა შვილო, ღმერთს სძინავს ჯერ. -წვერზე ჩამოისვა ხელი და ყურადღებით შეათვალიერა სოფი.
-გავაღვიძოთ მერე. -მხარზე მიარტყა ხელი.
-რა რჯულისაა შენი საცოლე.
-ქართველია ნიკოლოზ!
-სოფი! -თბილად გაუღიმა მღვდელს.
-დარწმუნებულები ხართ?
-სანამ არ გადავიფიქრე დაგვწერე ჯვარი.
-კაი ჩავიცმევ და მოვდივარ. -დიდიხნის ყოყმანის შემდეგ შევიდა სახლში.
-დათა ხვალ რომ ვინანოთ?
-შენი არ ვიცი სოფიკო, მაგრამ მე პირადად ამდღეს ცხოვრების ყველაზე გიჟურ, ბედნიერ და წარმოუდგენელ დღეებში შევიტან! რომც ვინანო მაინც ყველაზე მაგარი დღე იქნება ჩემს ცხოვრებაში. -ისევ შეიგრძნო სოფის მხურვალე ტუჩები და მაშინ მიხვდა რომ ამ გადაწყვეტილებას არასდროს ინანებდა.
-აბა მზად ხართ გავაღვიძოთ უზენაესი? -ქუდი დაიფარა თავზე.
-ისე როგორც არასდროს. -ყურებამდე გაიკრიჭა.
-ჯოჯოხეთში დავიწვები! -ამოიოხრა კაცმა და მანქანაში მოთავსდა. ნახევარ საათში მივიდნენ ტაძარში, თითქოს მათ ბედზე რამდენიმე ახალგაზრდა იდგნენ ტაძართან ახლოს. უცებ მოაგვარეს უცხოებთან საქმე და მეჯვარეებად დაიყენეს. მართალია შვეიცარიელებს არაფერი ესმოდათ მაგრამ როგორც აღმოჩნდა ისინიც მართმადიდებლები ყოფილან. გაღიმებულები იყურებოდნენ იქამდე სანამ ჯვრისწერა არ დამთავრდა.
-გილოცავთ! -ორივეს გადაეხვივნენ უცხოელი მეგობრები.
-დიდი მადლობა! -უსწრაფესაც უცემდა გული და სიტყვებს ძლივს წარმოსთქვამდა. რამდენიმე საათის წინ გაცნობილ კაცს გაჰყვა ცოლად, რომელიც არ უყვარდა მაგრამ საოცარ მიზიდულობას გრძნობდა მის მიმართ. იმდენად იზიდავდა აზროვნებაც არ შეეძლო. ყოველი მისი შეხება ჭკუას აკარგვინებდა.
-აბა თქვენ იცით, გააგიჟეთ ჩემი ძმა.
-ჯიგარიხარ ნიკოლოზ. -მაგრად მოეხვია ბიძას.
-რამდენი ხანია ერთმანეთს იცნობთ?
-სანამ ჯვარს დაგვწერდი ეგ მანამდე უნდა გეკითხა ძია.
-მითხარით.
-დღეს დილით გავიცანით. -ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-ვამაყობ შენით შვილო! წადი ახლა და იქით ზაფხულს ჩამომიარეთ! ვიცი მაინც ერთად იქნებით. -თვალი ჩაუკრა ორივეს.
-მადლობა! -ხელი დაუქნია სოფიმ. -დათა ეს ყველაზე გიჟური დღეა ჩემს ცხოვრებაში!
-ჩემსაშიც პატარავ. -ტუჩებში აკოცა. -აი მარტო ამ ტუჩებისთვის ღირდა შენი ცოლად მოყვანა. სხეულზე ჯერ ვერაფერს ვიტყვი. -მანქანაში ჩასვა, თვითონაც მოთავსდა საჭესთან და მანქანა ადგილიდან მოწყვიტა.
-არ მჯერა. -ცერა თითზე დამაგრებულ ბეჭედს დახედა.
-ეს ბეჭდები დროებითია პატარავ, გამოვცვალოთ მერე.
-ვისი იყო?
-ნიკოლოზის და თავის ცოლის. შვიდი წლის წინ დაიღუპა.
-აუ არ შევცვალოთ რა. -ხელი მიიდო გულზე.
-როგორც გინდა სოფიკო. -მტევანზე აკოცა.
-მალე გული გამისკდება დათა! ისე ფეთქავს მალე ამოხტება. -ჯერ კიდევ შოკირებული იყო.
-ცოლი მოვიყვანე! -უცებ წამოიყვირა, თითქოს ახლა გაიაზრაო. -ცოლად მოგიყვანე სოფი.
-ნანობ უკვე? -სევდა გაერია ხმაში.
-ღადაობ ტო? -ჩაიცინა. -ვერასდროს წარმოვიდგენდი ცოლს თუ მოვიყვანდი, თან ასე… ასე გიჟურად. -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. -შენი გადადგმული ეს ნაბიჟი იმაში მარწმუნებს რომ ჩემნაირი გიჟი ხარ, ეს სიგიჟე კიდე არასდროს მოგვცემს იმის საშვალებას რომ ერთმანეთი მოგვაბეზროს.
-გრძნობების გარეშე დავქორწინდით.
-მართალია, არ მიყვარხარ სოფიკო, არც შენ გიყვარვარ, მაგრამ შეგიყვარებ.
-მეც შეგიყვარებ.
-ვიცი სოფიკო, აი ნახავ ყველაზე მაგარი როჟები ვიქნებით. -ტუჩებთან მიიტანა ცოლის ხელი.
სასტუმროში რომ მივიდნენ ყველა დაბლა დახვდათ.
-სად იყავით? -ფეხზე წამოხტა ალე.
-ჯვარი დავიწერეთ! -მარჯვენა ხელი აუთამაშა ცხვირ წინ.
-ხოარ ღადაობთ? -ძლივს წარმოსთქვა ორი სიტყვა ბარნოვმა.
-დღეიდან სოფი ჩემი ცოლია! მორჩა ბაზარი, სადაც გინდათ დაიძინეთ, მე და ჩემს ცოლს ერთი ოთახი გვჭირდება თაფლობისთვის მოსაწყობად. -ხელში აიტაცა დოლიძე.
-მოიცა ჯვარი ვინ დაგწერათ?
-ნიკოლოზმა. აუ სხვა დროს მოგიყვებით, რა როგორ იყო ეხლა წავედი. -ლიფტში შევიდა და ყველა შოკირებული დატოვა.
-რა გავაკეთეთ დათა? -პირზე ხელი მიიფარა.
-დავქორწინდით პატარავ, მაგრად მ*იდია სხვისი აზრი, დღეიდან ჩემი ქალი ხარ. -ხმის ამოღება არ დააცადა ისე დაეწაფა ცოლის ტუჩებს. ჩქარი ნაბიჯით წავიდა ოთახისკენ, კარები შეაღო და სოფი ჩამოსვა. სწრაფად მოაშორა კაბა. უყურებდა მის სხეულს და საცვალისგან ათავისუფლებდა. ერთადერთი რაც მოახერხა სოფიმ, დათას სხეულიდან მაიკის მოშორება იყო.
-ნუ მიყურებ ეგრე. -თავი ჩახარა დამორცხვილმა და ხელები მკერდზე აიფარა. მისი გამოუცდელობით აღტაცებული ახვლედიანი თავს ვეღარ იკავებდა. ხელები მოაშორებინა და ყურადღებით დააკვირდა ცოლის სავსე მკერდს. გაეღიმა სოფის აწითლებულ სახეზე, წელზე მოხვია ხელი და სხეულზე აიკრა. ლოგინზე დააწვინა, თვითონ ზევიდან მოექცა, ვნებიანად უკოცნიდა ტუჩებს, შემდეგ ყელს და მკერდს. გული გამალებით უცემდა, ღრმად სუნთქავდა და სიამოვნებისგან წამოსულ ხმებს ქვედა ტუჩზე მოჭერილი კბილებით ახშობდა. ვეღარ გაუძლო როდესაც ფეხებს შორის უცხო სხეული იგრძნო. მხრებზე მოეჭიდა და კბილები კისერში ჩაარსო. სრულიად მოწყვეტილი იყო რეალობას, ვერ აზროვნებდა. მის სხეულზე მოთარეშე თითები ჭკუას აკარგვინებდა. უფრო მეტად აკერო ტანზე, სოფის უსირცხვილო, ხმამაღალმა კვნესამ და ქმრის უხვრამ ერთროულად წარმოაჩინეს ერთმანეთისგან მიღებული სიამოვნება. ღონე მიხდილი დაეცა ზევიდან ქალს, თავი მკერდზე დაადო და ღრმად სუნთქვას მოჰყვა.
-კარგად ხარ?
-ჰო. -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა და თითები თმებში შეუცურა. ცოლის აჩქარებული გულისცემა იავნანასავით ჩაესმოდა ყურში. ემოციებისგან დაღლილებს ისე ჩაეძინათ ვერც გაიაზრეს.
•••••••

-სულ გაგიჟდნენ. -აქეთ-იქით დადიოდა ჟღენტი.
-კაი შე*ემა რას ქოთქოთებ დედაბერი ქალივით. -ხელი მიჰკრა ბარნოვმა.
-გაა*ვი რაა! ვნერვიულობ, შენ კიდე გკ*დია.
-რა მკ*დია ში*ხოარგაქ? ძმაკაცმა რომ ცოლი მოიყვანა ეგ? ვაბშე რა განერვიულებს ტო?
-ის რო ერთმანეთი არ უყვართ.
-შენ გგონია თვითონ ვერ ხვდებიან მაგდენს? დათა არაფერს აკეთებს გაუზარებლად. -ხელი აიქნია და ჯერ ისევ შოკირებულ სესის გახედა. -სესა გამოფხიზლდი დაქალი გაგითხოვდა.
-ნაწყენი ვარ. -თავი ჩახარა გაბუტული ბავშვივით. -მეჯვარე მე უნდა ვყოფილიყავი, ეგ კიდე ისე გათხოვდა არც მითხრა.
-მეც გავიბუტო სეს? -გვერძე მიუჯდა და ხელი მოხვია. -არაუშავს სეს ქორწილში ვიგულავებთ. -ლოყაზე აკოცა ტუჩებდაბრეცილ იოსელიანს.
-მაინც ნაწყენი ვარ.
-კაი რა სესა, ეგ იქნება შენი მეჯვარე რა პრობლემაა?
-მე არ ვთხოვდები.
-შინაბერა აპირებ დარჩენას? -თმები აუჩეჩა. -დავაი მოდი ხასიეთზე, შენი დაქალი და ჩვენი ძმაკაცი შეუღლდნენ. -ჩაიცინა. -არ უნდა ავღნიშნოთ?
-არა ეს პირველდღესვე დაქორწინება რაიყო ვითომ? -ვერაფრით წყნარდებოდა. -ჩვენ მოგზაურობას ვაპირებდით, შენმა ძმაკაცმა კიდე დაქალი ამახია. რა ვქნა ეხლა მე?
-მარტომ შემოიარე მსოფლიო. -ეცინებოდა სესის დაბღვერილ სახეზე.
-არა რა, ერთი ღამითაც ვერ მოვასწარი დაქალთან ძილი. -საერთოდ არ აქცევდა ყურადღებას ბარნოვის ლაპარაკს. -აი რომ მივუვარდბი ხოლმე სახლში და შევუძვრები ორივეს ლოგინში მერე ნახონ.
-წამოდი დაიძინე თორე ცუდად ხარ შენ.
-ეხლა როგორ დავიძინო გიორგი? -ხელები გაშალა. -დაქალი გამითხოვდა.
-მაშინ წამო და მთელი ღამე ვილაპარაკოთ.
-კარგი. თქვენ არ წამოხვალთ?
-არა სესი, ჭკვიანად იყავით თქვენ. -თითი დაუქნია წყვილს.
-არის სერ! -უცებ გაიჯგიმა ადგილზე.
-რა გიჟიხარ გოგო. -ხელი გადახვია იოსელიანს და ლიფტში შევიდა. -აბა დაიწყე და აგყვები.
-უფ რავი რა, საერთოდ ბევრ რამეზე ვფიქრობ.
-მაინც რაზე სესა?
-აი სესას რატო მეძახი?
-ასე მინდა და მაგიტომ. -ჩაეცინა. -კიდევ?
-არ მინდა შენთან ერთად ყოფნა.
-რატომ?
-ისე ვიქცევით თითქოს დიდიხანია ვიცნობთ ერთმანეთს, ეს იმის ბრალია რომ ქართველები ხართ ხო?
-ისედაც კომუნიკაბელური ვარ პატარავ.
-რამდენი წლის ხარ?
-შენზე საკმაოდ დიდი. -ცხვირზე ჩამოკრა თითი.
-ოცდაოთხი?
-მართლა მასე გამოვიყურები?
-მითხარი რა.
-ოცდაექვსის ვხდები. -ლიფტის კარები როგორც კი გაიღო მაშინვე გავიდნენ.
-მართლა? -გასაღები მიადო კარს და შიგნით შევარდა.
-ჰო.
-როდის გაქვს?
-პირველ იანვარს. -ჩაიცინა.
-ჰოდა ერთად შევხვდებით, თუ მაქამდე გაქაჩეს ჩვენმა გვრიტებმა.
-გაქაჩავენ აბა რას იზავენ. -ლოგინზე წამოწვა და ხელები თავქვეშ ამოიდო.
-მოდი მე ტანსაცმელს დავალაგებ შენ მელაპარაკე.
-როგორც გინდა.
-არასდროს არაფერი თქვა წინასწარ.
-რატომ?
-ჩემი ძმა ამბობდა სამი წლის წინ, ოცდაათ წლამდე ცოლის მომყვანი არ ვარო და ერთ თვეში ცოლი მოიყვანა. სოფი ოცდახუთწლამდე არაფერს აპირებდა გუშინ, დღეს კიდე გათხოვდა. ზოგადად ასე ხდება ხოლმე, ბევრჯერ დამიგეგმავს წინასწარ რაღაც და მერე არ ასრულებულდა. მარტო გათხოვებას არ ეხება, ზოგადად წვრილმანებსაც.
-ვაა, ხმას არ ვიღებ. -დანებების ნიშნად ასწია ხელები.
-შენ გყავს დედმამიშვილი?
-დედინაცვლისგან მყავს პატარა და.
-რამდენი წლისაა?
-თერთმეტი. -გაღიმებული უყურებდა იოსელიანს, აქეთ-იქით რომ დადიოდა და სოფის ტანსაცმელს ჩემოდანში ალაგებდა.
-მერე? როგორ ექცევი?
-რავი სეს, ხშირად არც ვნახულობ, ცალკე ვხოვრობ უკვე დიდიხანია. ისე ორ თვეში პატარა ძმაც მეყოლება.
-საღოლ მამაშენს. -ჩაიცინა.
-რა საღოლ, ათწლიან სხვაობებს აკეთებს შვილებს შორის. მე მიყოლებით უნდა გავაჩინო ხუთი შვილი. -თქვა თუარა სესის გაკვირვებულ სახეს წააწყდა.
-შენ შვილის გაჩენა გაკეთებასავით ხომ არ გგონია?
-კაი ხო სამი წელი შესვენებებს გავაკეთებ.
-შვილი თუ ეყოლებათ იმედია მაგას მაინც მომანათლინებენ.
-კაი გოგო რა გჭირს? პირიქით უნდა გიხაროდეს დათას რომ გაყვა ცოლად. ყველაზე მაგარი კაცია, სიყვარული იცის სასწაული.
-ოო რავი რაა. -ლოგინზე დაეხეთქა. -მეძინება.
-დაიძინე მერე.
-მეზარება. ჯერ წყალი უნდა გადავივლო, ტანი გავიშრო, მერე ჩავიცვა, დავწვე და დავიძინო.
-აი ერთად რომ ვიყოთ ყველაფერს გაგიკეთებდი მაგრამ რაგიყო?
-დავაი რა. -ფეხზე წამოხტა და სიცილით შევიდა სააბაზანოში პიჟამოებით ხელში. -რომ გამოვალ მანდ აღარ დამხვდე.
-როგორც მეტყვი პატარავ. -მიაძახა და ფეხზე წამოდგა.
ნახევარი საათი იდგა წყლის ქვეშ და ვერაფრით იგდებდა ფიქრს დაქალზე, არ იცოდა რა ეთქვა, როგორ შეხვედროდა ამ ამბავს. ბოლოსდაბოლოს მოსწყდა შხაპს და პიჟამოებით გავიდა აბაზანიდან. გიორგი არ დახვდა, თითქოს გული დასწყდა, მაგრამ უდარდელად მივიდა ლოგინთან, გადასაფარებელი გადასწია და მთლიან საწოლზე გაიშალა. მოულოდნელად ყვირილით შემოხტა აივნიდან ბარნოვი. უცებ გადაიფარა თავზე გადასაფარებელი და კივილი მორთო.
-კაი გოგო დაწყნარდი მე ვარ! -გადასაფარებელი გადააძრო და შიშისგან მოკუნტულ სესიზე სიცილი აუტყდა.
-როგორ შემაშინე შე იდიოტო! -გულზე მიიდო ხელი და ცრემლები წამოუვიდა. -გადი აქედან რაა.
-რა გატირებს ღადაოობ? -სიცილს ვერ წყვეტდა.
-შემეშინდა გიორგი! მეგონა ვიღაც მანიაკი შემოვიდა ჩემს მოსაკლავად.
-შენ ძაან ბევრ დეტექტივს ხომ არ უყურებ?
-კიი. -ამოისლუკუნა.
-კაი ნუტირიხარ, მე ვარ ხოხედავ. -შუბლზე აკოცა. -მიდი დაიძინე, აქ ვიქნები ვინმე მანიაკი რომ არ შემოგიხტეს. -ქვედა ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად.
-ნუ დამცინიხარ.
-არ დაგცინივარ პატარავ. მიდი წაყვინთე.
-იავნანაც მიმღებე ბარემ.
-იმ შემთხვევაში თუ ტრ*კზე ხელის მორტყმის უფლებას მომცემ.
-რას ბოდავ?
-ბავშვებს ხო ეგრე აძინებენ?
-შემეშვი რა, მოკეტე უბრალოდ და დამეძინება.
-მე აქ ვარ და შენ მშვიდად დაგეძინება?
-ჰო რატომღაც ჩემზე ვერ მოქმედებ. -ტუჩი გადმოაბრუნა.
-ბევრს ნუ ლაპარაკობ თორემ დაგიმტკიცებ როგორც ვმოქმედებ შენზე. -თვალი ჩაუკრა.
-გიო!
-დაიძინე მიდი. -შუბლზე აკოცა. მის გვერძე იწვა, უბრალოდ იწვა და სესის სახის ნაკვთებს აკვირდებოდა. პატარა ცხვირი ჰქონდა, ყავისფერი საშვალო სიგრძის თმები, გრძელი წამწამები და მწვანე, ხალიანი თვალები. ლამაზი ტუჩები, ძალიან დიდი არა, მაგრამ არც საშვალო. იმდენად გაერთო მისი სახის ყურებაში, ვერც მიხვდა როგორ ჩაეძინა ტანსაცმლიანად.
•••••••

დილით მკერდის ტკივილმა გააღვიძა. დათას ედო თავი და მთლიანი სხეულით თავისაზე ჰყავდა აკრული. გაეღიმა მისი დანახვისას. მუცელში არეულობამ გუშინდელი დღე გაახსენა და ფრთხილად შეუცურა თითები თმებში.
-რატომ ვერ იძინებ სოფიკო? -თმიდან მოაშორებინა ხელი და ხელისგულზე აკოცა.
-მკერდი მეტკინა. -სახეზე ჩამოუსვა თითები. თავი წამოსწია და მკერდზე დააშტერდა.
-მიეჩვევიან. -ცოლის ტუჩებს მისწვდა, ცალი ხელი მკერდზე მოუჭირა და ტუჩები ყელზე გადაიტანა.
-მოიცა ლეონარდო ჯერ ვიბანაოთ. -აკისკისდა და ლოგინიდან წამოფრინდა.
-აი მაგ ლეონარდოსთვის დაისჯები პატარავ. -უკანალზე მისცხო ხელი და სააბაზანოში შეჰყვა სიცილით.
-იცოდე აღარანაირი ქალები თორე გაგეყრები! -ტანს იქაფავდა, თან წყლისქვეშ მდგომ ქმარს თვალს არ აშორებდა.
-სინდისი შემაწუხებს შენნაირ ცოლს რომ ვუღალატო პატარავ. -მენჯებზე მოკიდა ხელები და წელზე შემოისვა. ცივი კედელი ანეიტრალებდა მის ორგანიზმში ამოფრქვეულ ვულკანს. -ვგიჟდები შენზე სოფიკო. -ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამოილაპარაკა. გიჟდებოდა მის მკვრივ სხეულზე, ტუჩებზე, თვალებზე, მკერდზე და საერთოდ ყველაფერზე.
-ფეხი არ აგისრიალდეს. -ჩაიკისკისა.
-როგორ შეგიძლია ლაპარაკი?
-არ შემიძლია… დათაა! -ამოიკვნესა და კბილები ქვედა ტუჩზე ჩაავლო.
-აი ახლა მართლა აღარ შეგიძლია. -მოწყვეტით აკოცა.
-მოიცადე! -კისერზე მოეხვია გასასვლელად გამზადებულ ახვლედიანს. -ჩემი ხელით გატანა მოგიწევს.
-ვეღარ დადიხარ პატარავ?
-აი ერთხელ ისე გავაკეთებ რომ შენ ვეღარ იარო! -მუშტი მიარტყა და თვითონ შემოახტა წელზე.
-მოუთმენლად დაველოდები მაგ დღეს. -სიცილით გავიდა ოთახში.
-რა ვქნათ დღეს? გავიდეთ თუ ვიყოთ? -
-დღეს მთელიდღე გაუძლებ ჩემს დაუკმაყოფილებელ ჰორმონებს? -შიშველ ტანზე დაასრიალებდა ხელებს. -შენი ბრალია სოფიკო.
-რას მაბრალებ?
-რომ გიყურებ თავს ვერაფერს ვუხერხებ.
-რატომ ცდილობ რომ რამე მოუხერხო? -ჩაიკისკისა.
-ნუ კისკისებ ეგრე გოგო თორე საწოლიდან ვერ აწევ თავს. -უკანალზე მიარტყა ხელი და საცვალი ამოიცვა. -მიდი ჩაიცვი და გავიდეთ, უნდა ვიღადაო იმათ და*ლევებულ სიფათებზე.
-სესი ხმას არ გამცემს.
-რაპონტში?
-ჩემი მეჯვარე უნდა ყოფილიყო.
-არაუშავს პატარავ, შენ იქნები მაგის მეჯვარე. -მოწყვეტით აკოცა და სიგარეტს მოუკიდა. -დამიჭირე ორიწამი. -ანთებული ღერი მიაწოდა და მაიკა გადაიცვა. -მოგიწევია?
-არა.
-არც მოწიო არასდროს. -თვალი ჩაუკრა. -არ აპირებ ჩაცმას?
-ჩემი ტანსაცმელი სესისთან არის. -საცვლების ამარა დადიოდა ოთახში.
-მიწერე და გამოგიტანს. -ლოყაზე აკოცა. -რანაირიხარ სოფიკო?
-რანაირი? -მკლავები შემოხვია კისერზე.
-სულ მინდა რომ გკოცნო, შეგეხო და მოგეფერო. -თითებს დააცოცებდა კისერზე.
-გიჟი ხარ.
-შენც. -სოფის სახე ხელებში მოიქცია და აკოცა. -შემომეჭმევი ერთხელაც. -უკანალზე წაავლო ისევ ხელი.
-უნდა გახვიდე?
-ჰო პატარავ, თუ არ მოგშორდი ცოტახნით გავაფრენ. -ჩაიცინა. -როგორც კი საქმეებს მოვრჩები მაშინვე მოვალ სახლში. -ხელი დაუქნია სიცილით და ოთახიდან გავარდა. მაშინვე გადაურეკა დაქალს.
•••••••

ტელეფონის ზარზე შეხტა. ძნელად მოეგო გონს და ტელეფონს თვალგაუხელავად უპასუხა.
-გისმენ?
-გძინაავს?
-ჰო ეგრე გელაპარაკები.
-ტანსაცმელი გამომიტანე და გამოდი რა.
-ოჰ? ქმარი გაუშვი თუ უკვე დაშორდით?
-ნუ გაქვს მწარე ენა, გამოდი და მოგიყვები.
-კაი ხუთ წუთში მანდ ვარ. -ტელეფონი იქვე მიაგდო და მერე გაახილა თვალები. ისევ ისე ეძინა გიორგის როგორც გუშინ დატოვა. მძინარე უფრო საყვარელი ეჩვენა იოსელიანს. წარბზე გადაატარა თითი და ბოლოს ბარნოვიც გამოაფხიზლა.
-რომელი საათია? -თავი წამოყო უცებ.
-არ ვიცი.
-ვა სესა? -ყურადღებით დააკვირდა გოგოს. -აუ აქ ჩამეძინა?
-როგორც ჩანს. -ფეხზე წამოდგა. -უნდა გავიდე მე და შენ დაიძინე თუ გინდა.
-სად მიდიხარ?
-სოფის ტანსაცმელი უნდა გავუტანო.
-მიდი. -ბალიშში ჩარგო თავი. ცალი თვალით უყურებდა ოთახში მოსიარულე სესის. მერე ის თვალიც დაეხუჭა და ძილი განაგრძო. სწრაფად მოწესრიგდა სესი, ჩუმათ დადიოდა რომ გიო არ გაეღვიძებინა. ჩემოდანს დაავლო ხელი, უკვე კართან იდგა და კარებზე უბრახუნებდა დაქალს.
-სესი!
-აიღე შენი ბარგი და შემეშვი. -უკან აპირებდა მიბრუნებას სოფიმ რომ დაავლო ხელი და ოთახში შეათრია.
-მოგიყვები ყველაფერს! პროსტა მომისმინე.
-მიდი. -სავარძელში ჩაესვენა, თან დაქალის ბედნიერ სახეს თვალს არ აშორებდა.
-გუშინ რომ ვცეკვავდით ცოლობა მთხოვა. -ყველაფერი ჩამოურაკრაკა ნიკოლოზიდან დაწყებული პირველი ღამის ჩათვლით. ისეთი ემოციებით ყვებოდა სულ დაავიწყა სესის გაბრაზება.
-გიჟებიხართ ორივე, გეფიცები ეგეთ რამეს მე ვერ გავბედავდი.
-არასდროს არაფერი თქვა წინასწარ რაა.
-მეც ეგ ვთქვი გუშინ.
-მარტო გეძინა?
-არა გიო იყო, ორივეს ჩვენთვის გვეძინა რა, მთელი ღამის მანძილზე არ შევხებივართ ერთმანეთს.
-ვაა საღოლ.
-რა აზრზეა დღეს? არ ინანა დაქორწინება?
-მშვენივრად ვართ ორივე და ნუ გაქვს მწარე ენათქო.
-კაი კაი. -ხელი ჩაიქნია. -ხოიცი სადღაც გულში მიხარია რომ გათხოვდი, მაგრამ ვერ გპატიობ ჩემ მიტოვებას.
-მიყვარხარ. -ხელები მოხვია და მაგრად ჩაეხუტა.
-მეც. წამო ჩავიდეთ დაბლა, ვნახოთ სიძე. -ხელი გადახვია დაქალს და კარებიდან გავარდა. -გაიღვიძე? -გვერძე მიუჯდა ბარნოვს.
-გამაღვიძეს. -დაბღვერილმა გახედა ძმაკაცს.
-ნუ გვეგრუზებით რა, ცოლი მოვიყვანე ბილობოლო. -კალთაში ჩაისვა სოფი და ყელში აკოცა.
-არა ტო. რო გამაღვიძე მაგაზე გეგრუზები თორე მე პირადად გამიხარდა ეგ ამბავი. -მხრები აიჩეჩა
-ჯიგარიხარ! -თვალი ჩაუკრა ბარნოვს.
•••••••

რამდენიმე დღე ისე გავიდა არცერთს არ უგვრძნია მოწყენილობა. მალევე მიეჩვივნენ ახლად დაქორწინებულებს. გოგოები ყველგან წაიყვანეს სადაც ნამყოფები იყვნენ და ახალი ადგილებიც დალაშქრეს. სასტუმროში მხოლოდ ღამით შედიოდნენ, ყველა ერთად იკრიბებოდა ოთახში, ხან კარტს თამაშობდნენ, ხან რას ხან რას. ბიჭებს მთელი ყურადღება გოგოებზე ჰქონდათ გადატანილი, იშვიათად ტოვებდნენ მარტოს. რამოდენიმე დღის განმავლობაში არავისკენ გაუხედავს დათას, თავისი თავის თვითონაც უკვირდა. ყოველ ღამე სესისთან რჩებოდა გიორგი, ერთი კვირის მანძილზე ზედმეტად არ შეხებია. არც დღე და არც ღამე. წარმოუდგენლად დაახლოვდნენ, სესი თავის თავზე უამრავ ისტორიებს უყვებოდა. გვიანობამდე ლაპარაკობდნენ, იქამდე სანამ სესის არ ჩაეძინებოდა და იოსელიანის ყურებაში გართულ გიორგის მალევე აყვინთავებდა.
-გიო! -მის საწოლზე მოკალათებულ ბარნოვს მიუწვა გვერდით, თვალი ჭერზე ჰქონდა გაშტერებული. ისე აკვირდებოდა თითქოს რაღაც საინტერესოს უყურებდა.
-რაიყო?
-ხვალ მიდიხართ ხო?
-კი.
-ვერ დარჩებით? -იდაყვით დაეყრდნო ბალიშს, თავი ხელისგულში ჩარგო და ზევიდან დააშტერდა ბარნოვს.
-ვერა სესა. -თვალი მოაშორა თეთრ ჭერს და სესის მწვანეებს მზერა გაუსწორა. -მე საქმეები მაქვს, რომ არ ჩავიდე რევაზა დამჭრის.
-შენი ძმაკაცი მარტო ტოვებს ცოოლს?
-როგორც ჩანს ასეა.
-რა ვაკეთოთ ჩვენ მარტოებმა.
-რავი სეს, მაღაზიებში იბოდიალეთ, საჩუქრები იყიდეთ.
-გიორგიი… -თავი ბალიშზე დადო.
-რაიყო სესაა? -გვერძე გადატრიალდა და თვალებში ჩააშტერდა.
-მიხარია რომ გაგიცანი. -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა. -მართლა, თქვენნაირი ბიჭები პირველად ვნახე.
-როგორი ჩვენნაირი სეს?
-მეგობრული, მხიარული და ასე შემდეგ. -თვალი აარიდა მის ლურჯ თვალებს. თვალს ვერ უსწორებდა როდესაც ლაპრაკს იწყებდა, ყოველთვის აბნევდა და უაზროდ ალაპარაკებდა. -ერთი კვირაა ჩემთან გძინავს და ერთხელაც არ შემხებიხარ.
-გინდა რომ შეგეხო? -ჩაიცინა.
-მაგას არ ვამბობ. -თვალები აატრიალა. -იმის თქმა მინდა რომ სხვანაირი ხარ. -ისევ გაუსწორა თვალი. -ყოველ შემთხვევაში ჩემს მიმართ.
-მოდი ჩემთან. -ცოტახნის დუმილის შემდეგ უთხრა.
-გიო…
-მოდი სესა, ბოლო ღამეა და ჩამეხუტე. -ხელზე დაქაჩა.
-არ მინდა. -ლოყები აუწითლდა.
-ვიცი რომ გინდა. -მკერდზე მიიკრა და ცხვირი მის თმაში ჩარგო.
-ქებამ გაწყინა?
-არაფერი თქვა წინასწარო შენ არ მითხარი?
-ჰო მართალია. -ყელზე გაუხახუნა ცხვირი.
-მიდი დაიძინე. -შუბლზე აკოცა და ისევ ჭერს მიაშტერდა. სურვილი კლავდა ისე უნდოდა სესის ტუჩების დაგემოვნება. უნდოდა, მაგრამ ვერ ბედავდა, რაღაც უშლიდა ხელს. განსხვავებულად იზიდავდა მისი პატარა სხეული. ეშინოდა შეხება, ისეთი ნაზი ეჩვენებოდა თითქოს ერთი შეხებით ნაწილებად დაშლიდა. ისიც საკმარისი იყო მისთვის რომ მის გვერდით ტანსაცმლით იწვა და სესის სურნელს ღრმად ისუნთქავდა.
•••••••

ლოგინზე იწვნენ ღონემიხდილები, ერთმანეთის გულისცემას უსმენდნენ და წინასწარ გრძნობდნენ იმ აუტანელ მონატრებას რომელიც ერთი კვირის ხანგრძლივობით ემუქრებოდათ.
-არ მომწონს აქ რომ რჩებით სოფიკო. -ხერხემალზე დააცოცებდა თითებს.
-ერთ კვირაში ჩამოვალთ. -მკერდზე აკოცა.
-ერთ კვირაში შენს გარეშე გავჭედავ სოფი.
-ნუ მეაფერისტები მაინც.
-შენ გგონია შენს არყოფნაში სხვასთან დავწვები? -ზევიდან დააშტერდა.
-არ ვიცი.
-რა პატარახარ სოფიკო. -ეღიმებოდა მის ეჭვნარევ სახეზე. -უკვე ეჭვიანობ გოგო?
-რომ მიღალატო არ გაპატიებ დათა. -თვალი გაუსწორა.
-დარწმუნებული ხარ?
-სხვისი ნახმარი კაცი არ მჭირდე… დათაა! -მყარი სხეული იგრძნო ფეხებსშორის. -დათა!
-გისმენ პატარავ? -ნელა მოძრაობდა და ჭკუიდან გადაჰყავდა ქალი. ხელით წამოაჯინ და საწოლის თავს მიაყრდნო ზურგით.
-ნუ მისმენ. -კვნესას ამოაყოლა სიტყვები. -არ წასხვიდე რა. -ხელი ჰკრა და თვითონ მოექცა ზევიდენ.
-ვერ დავრჩები პატარავ. -ვნებიანად დაუკოცნა ტუჩები. -სოფიკო.
-გისმენ.
-მგონი… მგონი შემიყვარდი. -თვალი გაუსწორა სოფის ბჭყვიალა სფეროებს.
-არა დათა. -მოწყვეტით აკოცა. -შენ მარტო ჩემი სხეული გიყვარს. ჯერ კიდევ შეგიძლია სხვასთან წახვიდე. -სახეზე დაატარებდა თითებს. -ისე გა*იმო სხვა ქალი, მე არც გაგახსენდე. დარწმუნებული ვარ საქართველოში რომ ჩახვალ ერთიკვირა ვერ გაძლებ და ვიღაცას მაინც მიანიჭებ იმ სიამოვნებას რომელიც წესით მხოლოდ მე უნდა მეკუთვნოდეს.
-გავძლებ! -მტკიცედ თქვა.
-მხოლოდ იმიტომ რომ მე გითხარი. -ტუჩებზე გადაატარა ცერათითი. -და არა იმიტომ რომ შენ არ გინდა სხვასთან. როცა სხვა ქალს ვერ მიეკარები, აი მაშინ გეყვარები.
-მა*ლევებ შენთავს ვფიცავარ. -წარბშეკრული აკვირდებოდა ცოლს. -რომ ჩამოხვალ ხელი მოვაწეროთ. ისე ჩემს გვარზე გადმოხვალ?
-შენ თუ გინდ კი.
-მოგიხდება. -სოფის ყელში ჩარგო სახე და ხარბად შეისუნთა მისი სურნელი. -ამის გარეშე როგორ გავძლო სოფიკო?
-ჩემს მაიკას გაგატან და დაყნოსე ხოლმე. -ჩაიკისკისა.
-გამატანე. -მთელი სახე დაუკოცნა. -დაიძინე პატარავ. -მოწყვეტით აკოცა და ცოლის სხეული მჭიდროდ მიიკრა ტანზე.
•••••••

-რომ ჩახვალ დამირეკე! -აეროპორტში იდგნენ და გამომშვიდობებას ცდილობდნენ.
-ცოტა დასტოინად მოიქეცით, ყველა მამრობით სქესს თავი აარიდეთ თორე ფეხით ჩამოვალ იქიდან და ყველას დავბრიდავ. -მოწყვეტით აკოცა ცოლს.
-გათხოვილი ქალი ვარ! -ბეჭედი აუთამაშა.
-ვერ მივდივარ. -მთელი ძალით იხუტებდა სოფის და მის სურნელს ვერ თმობდა. -მაიკა ჩამიდე?
-კი.
-კაი მაშინ. -კიდევ ერთხელ დაუკოცნა საყვარელი ტუჩები. -ვსო წავედით. -უცებ შეტრიალადა და უკან მოუხედავად წავიდა.
-კაი გოგოები წავედით ჩვენც. -სათითაოდ გადაეხვივნენ ერთმანეთს. შუბლზე აკოცა გიომ იოსელიანს, უცებ მოაცალა თმიდან კიკინა და მაჯაზე გაიკეთა. შემდეგ კი ძმაკაცს გაყვა უკან. როცა ყველა მიეფარა თვალს აეროპორტიდან გავიდნენ.
-რა ვქნათ ეხლა?
-უმაგრესად გავატაროთ ეს ერთი კვირა! ის გავაკეთოთ რასაც თავიდან ვაპირებდით.
-სესი!
-რა?
-ერთი კვირის წინ გავთხოვდი. -პირზე აიფარა ხელი და სიცილი აუტყდა. -არავინ არ იცის დღემდე. ჩემი ძმა გაგიჟდება! მამაჩემი ხო საერთოდ.
-ეხლა მოწვი ეეგ? -ხელი გადახვია დაქალს სიცილით.
-ვაღიარებ ჩემი ქმარი მაგრად *იმაობს. -აკისკისდა.
-რას გრძნობ?
-არ ვიცი, მგონი მიყვარდება.
-ეგრე არუნდაიყოს? -სიცილით გააქნია თავი.
-კი უნდა იყოს. ერთი კვირა შენივარ! -ტაში შემოკრა და ტაქსში მოთავსდა.
-საჩუქრები გვაქვს საყიდელი ლამასო.
-ელენეს და თაკოს არაფერი წავუღოთ?
-რამე ვუყიდოთ, მაგათი ჭორიკნობის თავი არ მაქვს. -ხელი ჩაიქნია.

ხუთი დღე გავიდა ბიჭების წასვლიდან. გოგოებმა მთელი ქალაქი შემოიარეს, ყველა მაღაზიაში შევიდნენ, სხვადასხვა საჭმელები დააგემოვნეს და რამდენიმე ბარსაც ეწვივნენ.
-მომენატრე. -ტელეფონის მეორე მხრიდან გაიჟღერა ახვლედიანის ხმამ. -შენ თავს ვფიცავარ ცოტახანში გავჭედავ სოფიკო.
-ხვალ ღამე მოვდივართ, მოითმინე ერთიდღეც.
-შენ არ მოგენატრე სოფიკო?
-მეც მომენატრე. -გაღიმებული უყურებდა ქმრის სახეს.
-ეხლა ვიტირებ. -საუბარში ჩაეკვეტა სესი და კამერაშიც ჩაყო თავი. -როგორ ხარ სიძე?
-საკაიფოდ სესი. -თვალი ჩაუკრა.
-მალე ნახავ ნუ ნერვიულობ. -გაიკრიჭა. -აუ მოიცა მამაჩემი რეკავს და მერე დაგელაპარაკები.
-დავაით მიდი, ვიძინებ მე.
-სამი საათია ხო მანდ?
-ჰო პატარავ.
-ტკბილიძილი.
-თქვენც დაიძინეთ მალე.
-კაი. -გაუღიმა და მაშინვე გაუთიშა.
-ზურაშ რას შვები შე ძველო?
-გოგოებო ცუდი ამბავი მაქვს.
-იტყვი რა ხდება?
-ბილეთი გადაგიცვალეთ დღეს და ექვს საათში გაქვთ ფრენა. ჩალაგდით და წამოდით.
-რა ხდება მამა?
-ერთი კვირისწინ ნინი წავიდა.
-როგორ თუ წავიდა?
-აეგრე რა, ადგა და წავიდა.
-ნიკუშა?
-დატოვა.
-აქამდე რატომ არ მითხარი მამა?
-რავი რაპონტია, ვიფიქრე მე და დედაშენი დავეხმარებოდით მაგრამ სულ გაჭედა. კაროჩე დავაით ჩაალაგეთ და წამოდით. შენ ძმას სჭირდები. აეროპორტში მე დაგხვდებით.
-კაი წავედით. -სესის მაგივრად თქვა და ტელეფონი გაუთიშა ზურას.
-პროსტა აზრზე ხარ რა გააკეთა მაგ ძუ*ნამ? ფუ როგორ მეზიზღება, რა ცოდოა ტიპი პროსტა. -ბოლთას სცემდა, თან ყველანაირად ლანძღავდა ყოფილ რძალს. -სანისგან წავიდა სოფი ხვდები? უეჭველი ვიღაც ფულიანი ტიპი გაჩითა.
-არც სანდროს აკლია ფულები. მე მაგისადგილას ეგეთ ქმარს არ მივატოვებდი.
-რას ამბობ გოგო? ტიპი იხეოდა ვინმე ნათესავი რომ ჩაეხუტებოდა სანის, მართლა დავიჯერე რომ უყვარდა და მაგან რა გააკეთა? ნიკუშა? შვილი ვაბშე კიდია ტიპს.
-რას დადიხარ გოგო მოდი და მომეხმარე. რამდენი ოჯახი დანგრეულა, გადააკვდი ეხლა შენ რძალს. უნდა გიხაროდეს ეგ კობრა რომ მოშორდა საერთოდ.
-ნიკუშა მეცოდება, ჯერ ორი წლისაც არაა.
-ისედაც არ აკვდებოდა ზედ, მარტო დასანახად ეფერებოდა ბავშვს. შენ მიეხმარები გაზრდაში, მერე გაიცნობს ვინმეს, ისეთს ვისაც ნიკუშაც ეყვარება, აღარ უნდა ბევრი ბაზარი. -სწრაფად კეცავდა ტანსაცმელს, ჩემოდანში ლამაზად ალაგებდა, თან ქოთქოთებდა.

ექვს საათზე აფრინდა თვითმფრინავი, ორივე დაძაბულები ისხდნენ, ვერცერთი ახერხებდა ძილს.
თბილისის აეროპორტში რომ ჩავიდნენ მაშინვე მოუვიდა უამრავი შეტყობინება დოლიძეს. შვიდი გამოტოვებული ზარი და უამრავი ესემესი დათასგან. ცოტაც და აფეთქდებოდა ტელეფონი. ჩემოდნის მოლოდინში გადარეკვა მოასწრო.
-სად ხარ გოგო? ავაფეთქე ტელეფონი! ის ქალბატონიც არ პასუხობდა, გიჟს ვგავდი. რამის მანდ ჩამოგაკითხეთ. -გაბრაზებული ლაპარაკობდა.
-მე ჩამოგაკითხე დათა. -დაღლილი ხმა ჰქონდა.
-რაა?
-დილით გამოვფრინდით, ეხლა აეროპორტში ვარ ჩემოდნებს ველოდებით.
-მეღადავები ხო? დღეს ღამე არ მოფრინავდით? რა სჭირს იმას რა სახეაქვს? -გვერძე მდგომ სესიზე ანიშნა. დაძაბული იდგა და ჩემოდნებს მიშტერებოდა.
-მერე მოგიყვები კარგი?
-მოვიდე?
-არა სესის მამა მოვიდოდა უკვე და ის წაგვიყვანს.
-მოიცა სახლში არ მოდიხარ?
-მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ. შენი ნომერი მომწერე და დაგირეკავ.
-შენი ქმარი ვარ არ დაგავიწყდეს. -საჩვენებელი თითი დაუქნია. -და კიდევ! ჩემი ნერვიულობისთვის დაისჯები.
-კაი კაი დაგირეკავ საღამოს. -სიცილით გაუთიშა ტელეფონი. -წავედით? -უხასიათოდ მოათრევდა ორ ჩემოდანს იოსელიანი. როგორც კი კარები გაიღო მაშინვე მოკრეს თვალი ზურას. ორივე გადაეხვია და გასასვლელისკენ წავიდნენ.
-რა ხდება აბა?
-არაფერი კარგი. -ჩემოდნებით მიდიოდა მანქანისკენ. -კარგად გაერთეთ?
-მართალია რასაც ვგეგმავდით ის ვერ გავაკეთეთ მაგრამ ძაან მაგრად გავერთეთ მამი და მადლობა დიდი! -ლოყაზე აკოცა.
-ზურა ძია! -წინ წაწია თავი.
-რა დააშავე სოფა?
-როგორ ხვდები ხოლმე?
-ზურა ძიას იმ შემთხვევაში მეძახი როცა რაღაცის თქმა გიჭირს.
-რაღაცას გეტყვი და არავის არ უთხრა. ჩვენ სამის საიდუმლო იყოს დღის ბოლომდე.
-რა აბა? -მანქანა დაძრა და მთავარი გზისკენ წავიდა.
-გავთხოვდი.
-რა ქენი? -თვალები ჭყიტა კაცმა.
-გავთხოვდი.
-მეღადავებით ხო?
-არა.
-რას ბოდიალობ სოფი?
-მოგიყვები ოღონდ არ მეჩხუბო.
-მე რა უფლებით უნდა გეჩხუბო? -შოკირებული იყო კაცი. -მოყევი მიდი.
-რომ ჩავედით ქართველი ბიჭები გავიცანით, თავიდან უცხოელები გვეგონენ მაგრამ სანიმ რო დარეკა გაიგეს იმათმაც ლაპარაკი და აღმოჩნდა რომ ისინიც ქართველები იყვნენ. -მთელი გზა ბიჭებთან ერთად გატარებულ დღეებზე ლაპარაკობდა. ზურა ხმას არ იღებდა, გაოცებული უსმენდა მონაყოლს.
-თქვენ ვერახართ მგონი, სულ გაუბერეთ.
-კარგი რა მამა, არ დაიწყო ეხლა.
-რამდენიმე საათის გაცნობილ ბიჭს ცოლად გაყვა და კიდე მამშვიდებ?
-ზურაშ…
-გაჩუმდი სოფა! გადამრევთ თქვენ მე. -წარბშეკრული გაჰყურებდა გზას. -მამაშენი გაგიჟდება. ისედაც არ გიშვებდა, ეხლა მე დამაბრალებს.
-ოო შოთას შელამაზებულად მოვუყვები, პირველ დღესვე არ გავთხოვდები. -ჩაიცინა.
-როგორ უნდა უთხრა?
-მოვიფიქრებ რამეს. ჯერ დათას ვნახავ.
-ჩვენთან მოდიხარ თუ სახლში დაგტოვო?
-ჩემებმა იციან რომ ხვალ ჩამოვდივარ, ეხლა თქვენთან წამოვალ და მერე ჩემ ქმართან. -კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა. ხმა აღარ ამოუღია ზურას. ჩუმათ მივიდნენ სახლამდე. როგორც კი გადავიდა, ფეხით აირბინა ხუთი სართული და სახლში შეაჭრა. ბავშვის ტირილი ისმოდა, სანდროს ოთახისკენ წავიდა და მაშინვე გაშეშდა როგორც კი ატირებული ნიკოლოზი დაინახა ძმის მკლავებში, დიდი მონდომებით რომ ცდილობდა დაემშვიდებინა.
-სანი! -გული აუჩქარდა ძმის ასეთ სიტუაციაში დანახვისას.
-აქ რა გინდა სესი?
-ჩამოვედი. -ახლოს მივიდა. -მომიყვანე. -ფრთხილად გამოართვა ბავშვი.
-ვერ ვაძინებ. -ამოიოხრა და ლოგინზე ჩამოჯდა.
-აჭამეთ?
-დედამ აჭამა და სამსახურში წავიდა.
-ნიკუუშ, რა გატირებს პატარავ? -მკლავზე გადაიწვინა და ლოყები დაუკოცნა. -ჩემი ბიჭი ვინაარის? -ოთახში მიმოდიოდა თან ნიკოლოზს ეთამაშებოდა. -მამიდას სიყვარული ვინარისო? -თვითონაც გამხიარულდა ბავშვმა ტირილის მაგივრად სიცილი რომ დაიწყო. -იცი მამიდამ რა ჩამოგიტანაა? ბევრი სათამაშოები და ტანსაცმელები. -უღუტუნებდა და მისი პატარა კბილების დანახვისას თვითონაც ეცინებოდა. -რამხელა კბილები გაგზრდია ჩემო პატარა? იცი მამიდას ყველაზე მეტად შენ რომ უყვარხაარ? -აქეთ-იქით სიარულს განაგრძობდა, თან ღიღინებდა და ბავშვსაც მალევე ჩაეძინა. -ხელში მეჭირება რა.
-დაიღლები სესი. -გაეღიმა მათი შემხედვარე.
-რომ დავიღლები მერე დავაწვენ.
-როგორც გინდა.
-როგორ ხარ შენ?
-იმას თუ არ ჩავთვლით ჩემი ცოლი რომ აითესა?
-ჰო.
-ჩვეულებრივ.
-ჩვეულებრივთან შედარებით საშინლად გამოიყურები სან. -ბავშვი თავის საწოლში ჩააწვინა, თვითონ კი გვერძე მიუჯდა ძმას. -ლაპარაკი გინდა?
-ბავშვი მარტო დატოვა სახლში და წავიდა, ორი დღე ვეძებდი, ვიფიქრე რამე ხომ არ ეწყინათქო. ჩემს ცოდვებს რომ გადავხედე ამ ბოლო პერიოდში არაფერი მიმიქარავს. -ფეხზე წამოდგა და ფურცელი გაუწოდა სესის. -განქორწინების საბუთები და ეს წერილი გამომიგზავნა. -ყურადღებით აკვირდებოდა დას, თვალებგაფართოვებული კითხულობდა წერილს. -ჯობია არსად გადამეყაროს თორე ჩემი ხელით მივახრჩობ.
-რას აპირებ?
-გავეყრები, მაგრად მკ*დია, კიდევკარგი ნიკაზე არაფერი თქვა თორე მართლა მოვკლავდი. პროსტა იცი რა არ მესმის?
-ნიკა როგორ დატოვა?
-ჰო. -თავი ჩახარა. -რავი ტო მგონი ცუდი ქმარი არ ვყოფილვარ.
-შტერი ქმარი იყავი.
-მაპატიე სესი, ჩემი სი*ული საქციელი მაპატიე.
-საპატიებელი არაფერია სანი, უბრალოდ იმას ვერ ვხვდები როგორ დაგაშტერა ეგრე ყველას რომ ჩამოგაშორა.
-მეგონა მიყვარდა. -მხრები აიჩეჩა.
-არ გიყვარს?
-რაღაცნაირად კი, ჩემი ნიკუშას დედაა.
-ნიკუშას სხვა დედა გამოუჩნდება თუ ჭკვიანად მოიქცევი. -წარბები აუთამაშა ძმას.
-მოდი ჩემთან. -ხელები მოხვია, კალთაში ჩაისვა და ჩაეხუტა. -რამხელა გაზრდილხარ სესი?
-აბა ისევ იმხელა ხომ არ დავრჩებოდი. -ჩაიცინა. -ძუ*უებიც გამეზარდა.
-აბა დამანახე. -უკან გასწია და. -რადენი წლის ხარ?
-ეხლა მაგას თუ სერიოზულად მეკითხები შენთავს ვფიცავარ მოგკლავ.
-კაი ვღადაობ. დაქალებულხარ და ვერც შევამჩნიე. ეე ეს ის არის ოთხი წლის წინ რომ გაჩუქე? -კულონზე წაავლო ტითები.
-ჰო. შენ ვერ ხედავდი მაგრამ არასდროს მომიხსნია. -გაეკრიჭა. -მიდი მოწესრიგდი რას გავხარ? ან ეს წვერი რა არის? სასმლის სუნად რომ ყარხარ იცი?
-კაი კაი მივდივარ. -აბაზანისკენ წავიდა სიცილით.
-მიდი ძმაო დააბრუნე ძველი სანდრო! თავისუფალი ხარ დღეიდან!
-ჩუმად ბავშვი არ გააღვიძო. -კარების უკნიდან გამოსძახა. სიცილით გავიდა ოთახიდან და მისაღებში ამოყო თავი.
-რა ქენი?
-სანდრო მოვხოდე. ძველი სანი გვიბრუნდებ.
-რას ვეღირსეთ. -ჰაერში აღაპრო ხელები და გაურკვეველი სიტყვების წარმოთქმა დაიწყო დოლიძემ.
-მოკეტე რა. მიდი დაურეკე შენს ქმარუკას ამოვიდეს აქ, გავაცნოთ ხალხი.
-მართლა? -ზურას გახედა, იმანაც თავით დაუქნია. უცებ გადარეკა ქმართან, თითქოს მის ზარს ელოდებოდა, მაშინვე უპასუხა.
-რახდება სოფიკო?
-სესისთან ამოხვალ?
-რაპონტია?
-მოდი, გაგაცნობ სესის მამას და მერე წამიყვანე.
-ანუ სახლში მოდიხარ?
-ჰო მოვდივარ. -ჩაიცინა.
-კაი პატარავ გამოუშვი მისამართი.

ოც წუთში იოსელიანების ბინის კარზე კაკუნი გაისმა, გიჟივით წამოფრინდა სავარძლიდან და კარის გასაღებად გაიქცა.
-როგორხარ პატარავ? -ხელები მოხვია, სახე მის კისერში ჩარგო და მონატრებული სურნელი ხარბად შეისუნთქა. -რამაგრად მომნატრებიხარ ტო. -სოფის გამობურცულ ტუჩებს დაეწაფა.
-სიძე მოსულა. -ღიმილით გამოვიდა მისაღებიდან. -ვაა ალე როგორ ხარ?
-რავი სესი ძველებურად. -თმები აუჩეჩა.
-მოდი შემოდით. -კარები მიხურა და წინ გაუძღვა ბიჭებს. -მა გაიცანი დათა და ალექსი.
-ზურა! -ხელი გაუწოდა ბიჭებს.
-გავალ ყავას გაგიკეთებთ და მოვალ. -სამზარეულოში გაფარფატდა. მართალია ალეს მაგივრად გიორგის ელოდა, მაგრამ ჟღენტის ნახვაც გაუხარდა.
-სესი! -სამზარეულოსკენ მიდოდა თმის მშრალებით. -ნიკოლომ გაიღვიძა და მიშველე რა!
-მივალ ეხლავე! -ყავებით ხელში გავიდა, ძმის დანახვაზე თვალები გაუბრწყინდა. -სანდრო ეს მართლა შენ ხარ? -აკვირდებოდა უწვერო, მოწესრიგებულ სახეს. მსხვილი ტუჩებით და ჭრელი თვალებით. -მგონი უცოლობა მოგიხდა. -თვალს ვერ წყვეტდა ძმის დაკუნთულ სხეულს. -მგონი ცოტა ღიპი დაგედო.
-რა ღიპი გოგო შეხედე როგორ მეტყობა კუბიკები. -ხელი მიირტყა პრესზე. თვალებს ვერ უჯერებდა პატარა იოსელიანი, თითქოს ძველი სანი ბრუნდებოდა. -ამდენი ყავა ვისთვის არის?
-სტუმრები გვყავს.
-ვა მართლა? ვინები?
-გაგაცნობ.
-წამო აბა. -ხელი გადახვია დას და მისაღებში გავიდნენ.
-არ გადაფსიხდე. -სანის გასაგონად ჩაილაპარაკა, პასუხი არ გაუცია ისე მოშორდა და ყავები მიაწოდა ბიჭებს. -ეს ჩემი ძმაა სანდრო, სან ესენი იქ რომ გავიცანით ისინი არიან, მიდი თქვენ ილაპარაკეთ მე ნიკუშას დავხედავ.
-ალექსი. -ხელი გაუწოდა იოსელიანს.
-მაშინ რომ მელაპარაკე ის ხო?
-კი.
-დათა. -ფეხზე წამოდგა.
-სანი… და ეს ქალბატონი რატო არ გშორდება? -ხელი მოხვია სოფის და ჩაეხუტა.
-სად იყავი აქამდე მამაოსავით რომ დადიოდი? -ლოყაზე მოუჭირა თითები დოლიძემ.
-კაი ეხლა. -ხმა გაამკაცრა. -რა ხდება აბა.
-დათა ჩემი ქმარია. -სწრაფად თქვა და ახვლედიანს ამოუდგა გვერძე.
-რა არიის? -თვალები მოჭუტა და ყურადღებით დააკვირდა აწითლებულ სოფის.
-ქმარი.
-რა?
-რამდენჯერ უნდა გამამეორებინო? -თვალები აატრიალა.
-ვაა ანუ გათხოვდი გოგო? -ლოყაზე ჩამოისვა ხელი, მერე სესის გაფრთხილება გაახსენდა. -ბედნიერებას გისურვებთ მაშინ სხვა რაუნდა ვთქვა? -ხელები გაშალა.
-სპასიბა. -სავარძელზე ჩამოჯდა ახვლედიანი და სოფიც გვერძე მიისვა.
-მადლობა თქვენ ამ გიჟებს ყურადღება რომ მიაქციეთ. -ჟღენტს გახედა.
-სამადლობელი არაფერია, ქართველები იყვნენ სხვაგვარად ვერც ვიზავდით. პროსტა ეს ორი ერთად გაგიჟდა, არც გვითხრეს ისე დაიწერეს ჯვარი.
-სესიმ არ გაჭედა? -ჩაიცინა.
-გაიბუტა მარა შევირიგე.
-და რას აპირებთ ეხლა? შენი ძმა გაჭედავს.
-მაგათთვის აზრი არ მიკითხავს, გავთხოვდი უკვე. ასე რომ გაიხნენ შუზე თუ უნდათ.
-ჩვენც მოვედით. -ბავშვით ხელში შევიდა სესი.
-ნიკუშა! რამხელა გაზრდილხარ ბავშვო? -ხელში აიტაცა. -ბოლოს როდის მოვეფერე არც მახსოვს. -ლოყები აუწითლა იმდენი კოცნა. -რამხელა კბილები გაზრდია გოგო.
-მე ვერ ვეფერებოდი შენ რას მოეფერებოდი.
-კარგით ეხლა. -მკაცრად თქვა ზურამ.
-კაროჩე წავედით ჩვენ. -ფეხზე წამოდგა დათა. -გამიხარდა თქვენი გაცნობა. -ხელი ჩამოართვა მამაშვილს. -შენი ჩემოდანი სად არის სოფიკო?
-ზურას მანქანაში, აღარ ამომიტანია.
-დარჩით კიდევ ცოტახანი რა. -ბავშვიანად აედევნა უკან.
-დღეს დავასვენებ ცოლუკას და ხვალ გნახავთ. -თვალი ჩაუკრა სესის.
-კი როგორ არა. -ჩაიცინა. -კაი კაი მიდით. -სამივე გადაკოცნა და სახლში შებრუნდა.
-შენი დაქალი რამ გამოაშტერა? -ჩაფიქრებული უყურებდა სანი.
-დათამ გამოაშტერა.
-როგორი როჟაა?
-ძალიან კარგები არიან ყველა, დათა ძაან მხიარულია, ალე ცოტა დასტოინი, გიოს ხასიათს გააჩნია.
-გიო ვინ არის?
-სხვადროს გაგაცნობთ. ერთი სიტყვით ძალიან მაგარი დრო ვატარეთ ყველამ.
•••••••

მეშვიდე სართულზე აიყვანა სოფი. დოლიძის აღელვებას გრძნობდა და თვითონაც ღელავდა.
-აბა სოფიკო, მზად ხარ ჩემი ყველაფერი აიტანო? -კართან იდგა და გასაღებს არგებდა საკეტს.
-ერთადერთი რასაც ვერ ავიტან ღალატია დათა, არასდროს მოხვიდე სხვისი ნაფერები სხეულით და ყველაფერს ავიტან.
-კარგი მაშინ. -მოწყვეტით აკოცა და პირველი ცოლი შეატარა. -თუ რამე არ მოგეწონება შევცვალოთ. -ზურგიდან აეკრა და კისერში აკოცა.
-არაფრის შეცვლა არ არის საჭირო, მომწონს ყველაფერი. -მისკენ შებრუნდა და მკლავები შემოხვია კისერზე.
-დაიღალე?
-ჰო. -ამოიოხრა.
-წამო დავწვეთ და მომიყევი რატომ ჩამოხვედით ასე მალე.
-ჯერ წყალს გადავივლებ რა თორე ცუდად ვარ უკვე.
-მიდი მიდი.
-შენ არ წამოხვალ?
-დღეს არა პატარავ. -შუბლზე აკოცა, ხელი ჩაკიდა და აბაზანისკენ წაიყვანა. -ტელევიზორთან ვიქნები. -მოწყვეტით აკოცა. წყლის ქვეშ იდგა და ყველაფერზე ერთად ფიქრობდა. რა იქნებოდა მომავალში, შეძლებდნენ თუარა ერთმანეთის შეყვარებას, როგორ ეთქვა მშობლებისთვის გათხოვების შესახებ. შეიძლება ბევრი სირთულე ელოდა წინ მაგრამ მაინც არ ნანობდა თავის გადაწყვეტილებას. ბოლოს პირსაწმენდშემოხვეული გავიდა აბაზანიდან.
-დათა!
-აქეთ ვარ! -ხმას გაჰყვა და თავი სამზარეულოში ამოყო.
-რას აკეთებ?
-ჩემს საფირმო სალათს. -თვალი ჩაუკრა. -ჩაიცვი თორე ამ სალათის მაგივრად შენ შეგჭამ.
-რომელია შენი ოთახი.
-ჩემი არა, ჩვენი! -თითი დაუქნია. -და პირდაპირ რომ კარია ეგ არის, შენი ჩანთა შევიტანე წეღან.
-მოვალ ეხლავე. -ოთახისკენ წავიდა. დიდი საძინებელი იყო, თანამედროვე სტილით გაკეთებული, მაგიდასთან გიტარა იდო ფურცლებთან ერთად. დიდი არეული საწოლი იდგა. 20 წლის ბიჭის ოთახს გავდა. სწრაფაც ჩაიცვა და დათასთან დაბრუნდა. -გიტარაზე უკრავ?
-ადრე ვუკრავდი და ღადაობებს ვწერდი, ეხლა ვეღარ ვიცლი. -სალათით სავსე თეფში დაუდო წინ.
-მერე ხო მიმღერებ?
-კი პატარავ გიმღერებ.
-სანდრო ცოლს შორდება. -უცებ თქვა და ლუკმა გაიქანა პირში.
-რაპონტში?
-საყვარელი ყოლია, ნიკოლოზა დატოვა და წავიდა.
-ღადაობ ტო?
-არა, აი ეხლა ხომ ნახე, ერთი საათის წინ წვერიანი, ბომჟი როჟა იყო. მგონი კარგიც არის რომ წავიდა.
-მოიცა და ბავშვი როგორ დატოვა? -გაკვირვება ეტყობოდა სახეზე.
-რავიცი აბა?
-მე ჩვენი შვილი მაგრად მეყვარება. სულ სხვა რომ შემიყვარდეს ვერ მივატოვებ.
-ჯერ მე არ შეგყვარებივარ და უკვე გადაყვარებას და თავიდან შეყვარებას აპირებ?
-მოდი ჩემთან. -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ თქვა. ხელი ჩაკიდა, მაგიდას შემოატარა და კალთაში ჩაისვა. -ხომ გითხარი რომ შეგიყვარებ.
-წინასწარ არაფერი თქვა.
-კაი მაშინ არ შემიყვარდები. -გაეცინა მის გადმობრეცილ ტუჩებზე. -ვნახოთ სოფი რა როგორ იქნება, იქნებ შენ ვეღარ გაუძლო ჩემს ხასიათს და წახვიდე, ან პირიკით სულ ჩემთან დარჩე.
-შენგან ვერ წავალ დათა.
-უკეთესი. -ლოყაზე აკოცა, მერე თავისი ხელით აჭამა საჭმელი, თან სხვადასხვა თემაზე ელაპარაკებოდა. ჭამას რომ მორჩნენ ხელში აიტაცა, საძინებელში შევიდა, მასთან ერთად დაწვა საწოლზე და თავის მკლავებში მოიქცია. ერთმანეთს უყვებოდნენ თავის თავზე, რა მოსწონდათ, რა არ უყვარდათ და ასე შემდეგ. სასაუბრო თემა არ ელეოდათ. იქამდე ლაპარაკობდნენ სანამ სოფის არ ჩაეძინა.
•••••••

ორი თვე გავიდა შვეიცარიის ამბების შემდეგ. ყველაფერი შეიცვალა იმ ორი კვირის შემდეგ. სანდრო თავის თავს დაუბრუნდა, დათა და სოფი მშვენივრად ეწყობოდნენ ერთმანეთს, ქორწილიც გადაიხადეს. დიდხანს ვერ ძლებდნენ ერთმანეთის გარეშე, ყველგან ერთად დადიოდნენ და ერთმანეთის წუწუნს უძლებდნენ. ხშირად უწევდა საწოლის დათმობა ახვლედიანს. ბევრჯერ მოუწია დივანზე ძილი ცოლის დაქალის გამო. როდესაც გიორგი გააბრაზებდა სოფისთან გარბოდა და ცოლს ართმევდა ახვლედიანს. ორი თვეში სულ გააგიჟეს ერთმანეთი ბარნოვმა და იოსელიანმა. ერთ მშვენიერ ღამეს კარზე ბრახუნმა გამოაფხიზლა ცოლქმარი.
-დათა გააღე რა.
-აუ სესი იქნება და წინასწარ გაფრთხილებთ დივანზე არ დავწვები.
-დათა გთხოვ. -თვალგაუხელავად აკოცა ტუჩებში. ღრმად ჩაისუნთქა და კარის გასაღებად წავიდა.
-სესი რომელი საათია იცი?
-მგონი პირველი დაიწყო. -უცებ გადაკოცნა და საძინებლისკენ წავიდა. -რა ბებერი ცოლქმარივით იქცევით? რადროს ძილია ჯერ? -ფეხზე გაიხადა, შარვალიც მიაყოლა და საწოლში შეუძვრა დაქალს.
-შენგან განსხვავებით ვმუშაობ და ვიღლები სესი.
-მოიცა შენც აქ წვები?
-შენც? -წარბები აწკიბა და უკნიდან მიუწვა ცოლს. -ჩემი საწოლი ხომ არ არის შემთხვევით?
-ეხლა რაღა მოხდა ამშუაღამისას რომ მოგვადექი?
-დათასთან ერთად არ მოვყვები.
-მიდი რა, ხმას არ ამოიღებს დათა.
-ჰო მიდი დაიწყე, სოფიკოს თავს ვფიცავარ არაფერს ვიტყვი.
-კარგით ხო. -ამოიოხრა. -ჩემი კურსელი როა დიტო ხო იცი?
-მერე?
-მაგან დამპატიჟა კაფეში, იქიდან კლუბში წავედით, მოწყენილი ვიყავი, შენც დამივიწყე შენი ქმრის გადამკიდე. -ტუჩები გადმოაბრუნა. -ხოდა მაინცდამაინც იქ გაიჩითა გიო!
-რაო მერე? -სოფის ყელში ჰქონდა სახე ჩარგული და ყურადღებით უსმენდა სესის.
-რაო და გაჭედა, რას დადიხარ ვიღაცეებთან ერთად კლუბშიო! ვუთხარი შენი საქმე არაათქო და რა მითხრა იცით?
-რაო?
-კარგიო და ვიღაც ცხენქალასთან წავიდა.
-და შენ რა ქენი?
-რა ვქენი და დიტოსთან ერთად ვიცეკვე ძალიან ბევრი. ის იდიოტი კიდე ყურადღებას არ მაქცევდა.
-გიო გიყვარს?
-მე... -დაიბნა, არ ელოდა ამ კითხვას. თვითონაც არ იცოდა პასუხი. -არ ვიცი. -თვალი გაუსწორა დათას. -დაეძინა.
-დაიღალა დღეს. -ლოყაზე აკოცა, ხელები უფრო ძლიერად მოხვია და ისევ სესის შეხედა.
-შენ გიყვარს? -ყურადღებით აკვირდებოდა წყვილს, უდიდესი სითბო მოდიოდა მათგან.
-არც მე ვიცი.
-არა რა, გავგიჟდები მალე. -ბალიშზე დადო თავი.
-იცი რა ქენი?
-რა?
-დააიგნორე, საერთოდ არ მიაქციო ყურადღება და გაჭედავს.
-მართლა?
-ჩუმათ გოგო არ გააღვიძო. -საჩვენებელი თითი მიიდო ტუჩებზე. -ჰო მართლა.
-რომ ვერ ვაიგნორებ?
-შეეცადე, მიდი ეხლა დაიძინე.
-შვილივით ვარ უკვე შენთვის ხო ხედავ. -ჩაიცინა.
-ჰოო გიშვილე. -თმები აუჩეჩა, მერე ისევ მოეხვია სოფის, მის თმებში ჩარგო სახე და თვითონაც მალე გაითიშა.

დილით ადრე გაეღვიძა იოსელიანს, წყვილს მოავლო თვალი, ერთმანეთზე იყვნენ აკრულები და ტკბილად ეძინათ. ჩუმად გავიდა ოთახიდან და სახლიც დატოვა. ერთი კვირის წინ მშობლები წავიდნენ დასასვენებლად ნიკოლოზთან ერთად. სახლში მარტო იყვნენ დაძმა და ყველაფერს თავზე იმხობდნენ. კარები გასაღებით გააღო, ხმაურით შევიდა სახლში და მაშინვე სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-გამარჯობა?! -თვალებგაფართოვებული უყურებდა სანდროს მაისურში გამოწყობილ ქერათმიან გოგოს, რომელიც ყავის გაკეთებას ცდილობდა. -მაპატიე შენი შეშინება არ მინდოდა. -ჩაიცინა გოგოს შეშფოთებულ სახეზე. -სესი.
-მარიამი. -ხელი ჩამოართვა.
-კიდე შენ დაქალთან დარჩი? -უკნიდან ჩაეხუტა დას და ააფრიალა.
-არა გიღალატე და სხვა კაცთან ვიყავი. -აკისკისდა.
-მარიამ გაიცანი ჩემი ცოლი?
-უკვე ნათქვამი გაქვს შენს დას რომ სესი ჰქვია ასე რომ ვერ მამატყუეთ. -ღიმილით გააქნია თავი.
-სესიმ ამიყოლია. -ხელები გაუშვა დას და მარიამს მიეკრო უკნიდან. ლოყაზე აკოცა მერე ისევ სესას გახედა. -მოგწონს რძლაად? -თვალი ჩაუკრა დას.
-სანდრო მოკეტე რა. -იდაყვი მიარტყა მუცელში.
-რატო ტო? ცოლად არ გამომყვები?
-არა!
-და რატო? -ყელში აკოცა, შემდეგ ყბაზე და ტუჩებამდეც მიაღწია.
-არ მიყვარხარ.
-ჩემი დაქალი რამდენიმე საათის გაცნობილ ბიჭს გაყვა ცოლად, ეხლა მაგათგან მოვდივარ. -გაღიმებული უყურებდა წყვილს. -არ უყვარდათ ერთმანეთი, მაგრამ შვენივრად არიან ერთად.
-კაი ვხუმრობ სესი, ცოლის მოყვანას არ ვაპირებ კიდევ დიდიხანი.
-აუ რა. -თავი დადო სამზარეულოს ბარზე. -დავიღალე მარტოობით.
-ტ*აკი დააყენე, რადროს შენი მარტოობისგან დაღლაა?
-ოცი წლის ვარ შე იდიოტო.
-ოცდაათ წლამდე არ გაგათხოვებ.
-უკაცრავად?
-ჯერ ნიკოლო გაზარდე, გამოცდილება მიიღე და მერე გათხოვდი.
-ნიკუშა შენმა ცოლმა გაგიზარდოს.
-ცოლი არ მყავს.
-მოიყვანე. -უდარდელად ჩაილაპრაკა და ფეხზე წამოხტა.
-შენ ვინმე ხოარ გევასება?
-არა. -სწრაფად უპასუხა და თავისი ოთახისკენ წავიდა.
-მატყუებს! -წარბშეკრულმა გააყოლა სესის თვალი.
-სან დააცადე შენს დას ცხოვრება. -ყავა მიაწოდა. -ჯერ პატარაა, ხან ვინ შეუყვარდება ხან ვინ.
-გაჩუმდი შენ თორე სხვარამით მომიწევს შენი გაჩუმება. -მოწყვეტით აკოცა და უკანალზე მიარტყა ხელი.
-რატომ გხვდები საერთოდ?
-მაგაზე მაშინ უნდა გეფიქრა ქალიშვილი გოგო საწოლში რომ მიგორდებოდი. -თვალი ჩაუკრა. მაშინვე შეკრა წარბები ჯაჭვაძემ. მისი რეაქციით გამხიარულებულმა იოსელიანმა მთლიანი სახე დაუკოცნა დაბღვერილ ქალს.
-წესით ზუსტად ეხლა უნდა მივდიოდე შენგან და გიკ*დებდე.
-მაგრამ აქ ხარ. -ყელზე გადაიტანა ტუჩები.
-ვერ გიტან. -მკლავები შემოხვია კისერზე და თვითონ დაეწაფა იოსელიანის ტუჩებს. მაიკა აეწეია, სანდრომაც არ დააყოვნა და მაშინვე მოუჭირა თითები უკანალზე.
-მეც აქ ვარ ხალხო! -ოთახიდან გამობოდიალდა გამზადებული სესი. -და უკვე გავდივარ, შეხვედრამდე მარიამ. -გაუღიმა და სანამ სანი რამის კითხვას მოასწრებდა სახლიდან გავარდა. მაშინვე აწკრიალდა ტელეფონი. -რა იყო?
-სად წახვედი?
-უნივერსიტეტში სანდრო სად წავიდოდი?
-კაი მიდი. -გაუთიშა და მარიამს მიუბრუნდა. -შენ ჯერ ვერსად ვერ წახვალ. -ჭინკები აუთამაშდნენ თვალებში.
-დიდიხანია უნივერსიტეტი დავამთავრე.
-ძალიან კარგი. -წელზე შემოისვა და საძინებლისკენ წავიდა.
•••••••

მომაბეზრებელი ლექციების შემდეგ სახლში წასვლას აპირებდა, არაფრის ხასიათზე არ იყო, გიორგის გარდა ვერაფერზე ფიქრობდა, ზოგჯერ უნდოდა უბრალოდ ეფიქრა. მაშინაც ჩაფიქრებული გადიოდა უნივერსიტეტიდან, მაგრამ გვერდით დიტო ამოუდგა და ფიქრის საშვალება წაართვა.
-წავედით სესი? -ხელკავი გამოსდო დიტომ.
-სად წავიდეთ?
-შენ სად გინდ?
-არ ვიცი. -მხრები აიჩეჩა.
-რა გჭირს?
-უხასიათოდ ვარ. -როგორც კი უნივერსიტეტიდან გამოვიდა ბარნოვს მოჰკრა თვალი. მანქანაზე იყო მიყრდნობილი და სიგარეტს ეწეოდა. იმდენად გაუხარდა მისი დანახვა, ცოტაღა ეკლდა არ გაქცეულიყო და ჩახუტებოდა.
-სესა! -წარბშეკრული აკვირდებოდა ერთმანეთში ხელკავგამოდებულ წყვილს. არ მოსწონდა როდესაც სესას დიტოსთან ხედავდა, მაგრამ ვერაფერს ეუბნებოდა. სხვასთან ურთიერთობა რომ დაეშალა ამისთვის მიზეზი სჭირდებოდა.
-აქ რა გინდა? -უემოციოდ უყურებდა, თან დიტოს ხელს არ უშვებდა. შინაგანად აფორიაქებული იყო, ყოველთვის ებინდებოდა გონება, სისხლი უხურდა და ფორიაქდებოდა, როგორც კი გიორგის სიახლოვეს იგძნობდა.
-ერთ გოგოს მოვაკითხე და ველოდები. -თვალები აატრიალა.
-კაი მაშინ, წავედით ჩვენ. -მიბრუნებას აპირებდა ხელი რომ ჩაავლო ბარნოვმა და მთლიანად მოაშორა დიტოს სხეულს.
-შენ მოგაკითხე სესა, ჩაჯდები მანქანაში და ჩემთან ერთად წამოხვალ. -ხელს არ უშვებდა, თან დიტოს თვალს არ აშორებდა.
-გიორგი არ ვარ ხასიათზე, დღეს არა რა. -მოწყენილმა ახედა ერთი თავით მაღალს. -დღეს ვერ მოგიშლი ნერვებს, ვერც გაგეხუმრები და საერთოდ არ მინდა შენთან ერთად წამოსვლა.
-ამასთან ერთად გინდა?
-რა მნიშვნელობააქვს მაგას გიორგი?
-ძალიან დიდი სესა, ძალიან დიდი. -ნერვიულად აბოლებდა სიგარეტს. -ჩაჯექი მანქანაში.
-არ უნდა და შეეშვი. -ხელი მოკიდა იოსელიანს. ისევ მის ხელზე გაუშტერდა თვალები. თავი გადახარა გვერდზე, თვალები დახუჭა და ღრმად ჩაისუნთქა.
-სესა ჩაჯექი მანქანაში. -როგორც შეეძლო ისე ცდილობდა სიმშვიდის შეინარჩუნებას.
-გიორგი…
-მალე! -თვალი გაუსწორა იოსელიანს. როგორც კი მის ლურჯებს წააწყდა “დაჩლუნგდა”, შეწინააღმდეგება ვეღარ გაბედა.
-ხვალ გნახავ დიტო. -უცებ გადაკოცნა და წინა სავარძელზე მოთავსდა. ამრეზით მოავლო თვალი ბიჭს და თავის ადგილი დაიკავა. როგორც კი დაქოქა მანქანა მაშინვე მოსწყდა ადგილს. ჩქარა მიდიოდა და ხმას არ იღებდა. -რა გინდა?
-უკაცრავად?
-რატომ ვერიტან როცა დიტოსთან ერთად ვარ?
-არ მევასება ეგ დიტო და მაგიტომ.
-შენ რას გიშლის? ჩემთან ერთად არის, შენთან ხოარა?
-ზუსტად სესა! -ნელნელა უწევდს ტონს. -შენთან რომ არის მაგას ვერ ვიტან! ტიპი რომ გხედავს დორბლი მოსდის და დარწმუნებულივარ ყოველღამე შენს სურათზე ან*რევს.
-რა გაყვირებს ნოლმალური ხარ? საერთოდ რეებს ბოდიალობ თუ ხარ აზრზე? მეგობრები ვართ უბრალოდ.
-ეგ შენ ფიქრობ ეგრე მაგ სი*ზე. რაც უნივერსიტეტი დაგეწყო გვერდიდან არ გშორდება!
-შენ რა გადარდებს საერთოდ?! არ არის ჩემზე ზრუნვა საჭირო! თვითონ მივხედავ თავს.
-ფაქტია მადარდებს. აღარ დაგინახო მეორედ მაგ სათვალეებიან სი*თან.
-შენ ვერაფერ ამიკრძალავ! არ გაქვს უფლება!
-მოგიტაცებ იცოდე, ცოლად მოგიყვან და სახლში გამოგკეტავ!
-შემაშინე ეხლა?
-თუ ჩემი ცოლობა გინდა მაშინ ვერა. -ქვედა ტუჩზე იკბინა სიცილის შესაკავებლად.
-ხო აი დღედაღამე მაგაზე ვოცნებობ.
-სესა. -მშვიდად თქვა მისი სახელი.
-რაიყო? -მაშინვე მოლბა იოსელიანი.
-დიტოს ცოტა ჩამოშორდი.
-რატო?
-ვერ გაიგე რა გითხარი წეღან?
-არ გამოვა ეგრე გიო.
-სესა ბიჭისთვის ნაკოცნი გაქვს? -მოულოდნელად ჰკითხრა.
-რაშუაში იყო ეს? -გაკვირვებულმა შეხედა.
-კი თუ არა?
-მეცხრე კლასში მყავდა შეყვარებული და იმან მაკოცა პირველად.
-ვინ იყო?
-ჩემი კლასელი. -ჩაეღიმა ზუკას გახსენებისას. -უი ზეგ ვიკრიბებით კლასელები.
-რაერქვა?
-ზუკა. იცი რა კაი ტიპია? სადმე რომ შემხვდება ჩვეულებრივ მელაპარაკება ხოლმე.
-რამდენი ხანი იყავით ერთად.
-ორი წელი.
-სერიოზულად? -სახე მოექუფრა.
-ჰო… და იცი რა? დღემდე მიყვარს.
-რაა? -ათასი ემოცია დაუხტოდა სახეზე.
-მართლა მიყვარდა, დღემდეც შემომრჩა რაღაც გრძნობა, ანუ განა მიყვარს, უბრალოდ ის დრო მიყვარს ერთად რომ ვიყავით.
-ღადაობ ხო?
-არაა, ხომ იცი რომ ამბობენ თუ მართლა გიყვარდა ვერასდროს ვერ დაივიწყებო. ეგრევარ რა.
-ზეგ არ მიდიხარ ხო შენ?
-როგორ არა. -გაკვირვებულმა გახედა ბარნოვს.
-არ წახვიდე რა.
-შანსი არ არის, უეჭველი მივდივარ.
•••••••

-მეცეკვები?
-რატომაც არა? -ფეხზე წამოხტა და ხელჩაკიდებული გაჰყვა საცეკვაოდ. სესის წელზე ჰქონდა ხელები შემოხვეული, ნაზად აყოლებდნენ სხეულებს წყნარ მელოდიას.
-მაინც ვერ მაპატიე ხო სესი? -ოდნავ ედებოდა ლოყით ლოყაზე.
-მალევე გაპატიე ზუკიტ, უბრალოდ ერთად ვეღარ ვიქნებოდით. შენ მიღალატე, მერე იმდენი ვიტირე რამის დეპრესიაში ჩავვარდი. -ნიკაპი ჩამოადო მხარზე.
-მართლა გოგო? -სიცილი ვერ შეიკავა.
-აბა რომ გეუბნებოდი მიყვარხართქო კიარ გატყუებდი. -თავში წამოარტყა ხელი. -არა პროსტა ვისზე გამცვალე, რომ მახსენდება ეხლაც ნერვები მეშლება.
-შემაცდინა! -შეიცხადა, თან თვალი გაუსწორა სესის. -ჩვიდმეტი წლის ბიჭი ვიყავი, ყველას ვევასებოდი და შეყვარებულთან ერთად ნაშაც მომინდა.
-ხო ყველას ევასებოდი მაგრამ მარტო ჩემი იყავი! -ხელები მოუჭირა კისერზე.
-ხომ არ შევრიგდეთ? -ქვედატუჩზე იკბინა.
-სხვა მიყვარს. -თვალს არ აშორებდა ზუკას ყავისფერ თვალებს.
-მართლა ტო? -ტუჩი გადმოაბრუნა, თითქოს ეწყინაო.
-ჰო.
-მერე?
-არ იცის. -მხრები აიჩეჩა.
-ეგ არ გეკადრება სესი! არ გახსოვს მე რომ გიყვარდი რეებს მიჩითავდი? მა*ლევებდი!
-შენთან რასაც ვაკეთებდი იგივეს ხოარ გავაკეთებ? -სიცილით გააქნია თავი.
-ისე სესი, რომ არ მეღალატა შეიძლება ეხლა ცოლქმარი ვყოფილიყავით. -ახლოს მისწია სახე.
-არა არა, შენ ცოლად არ გამოგყვებოდი.
-რატომ ვითომ?
-მერე მაინც მიღალატებდი.
-დიდი სიამოვნებით გაკოცებდი ეხლა. -სესის ტუჩებზე გაუშტერდა მზერა.
-გეყოფა შენ რაც ორი წელი მკოცნე.
-რომ არ მეყო?
-ზუკა! ხომ გითხარი სხვა მიყვარსთქო? თან ის გოგო არ ვარ ხომ იცი, როცა მოგინდება შენს ნებაზე რომ ატრიალებ.
-მაგას რა დამავიწყებს სესი? -სიცილი აუტყდა. -სულ ხისთავიანი იყავი. გახსოვს ერთხელ სამი კვირა რომ არ მელაპარაკებოდი?
-არ გეფლირტავა ელოსთან და დაგელაპარაკებოდი.
-ისე სესი რამდენი კარგი მოგონება გვაქვს არა?
-ძალიან, მიყვარს ეგ დრო, არაფერი რომ არ გვაინტერესებდა სიგიჟის და ერთმანეთის გარდა. შენს გარყვნილ აზრებს თუ არ ჩავთვლით რომელიც ყველა გოგოს ეხებოდა ჩემს გარდა.
-შენ მიყვარდი და მაგიტომ სესი. -შუბლზე აკოცა.
-როგორ ჟღერს არა? მიყვარდი. -გაღიმებული უყურებდა ზუკას. -ისევ მიყვარხარ იცი? სადღაც გულში. პატარა ადგილი მაინც გიკავია.
-მეც სესი, მაგიტომ ვერ გთმობ. ხო შემეძლო სი*ივით დამე*იდა ყველაფერი და შენთან ურთიერთობა გამეწყვიტა.
-ერთი წელი ისედაც ეგრე იქცეოდი.
-კაი ხო. -თვალები აატრიალა.
-ზუკიტო? -მოულოდნელად გაჩნდა წყვილთან სოფი.
-ეე სოფი სოფი როგორხარ? -სესის მოშორდა და ახვლედიანს გადაეხვია.
-კარგად შენ? თქვენ რა ძველი შეყვარებულებივით ცეკვავთ. -ხელი მიარტყა ზუკას.
-არ ვიყავით? -წარბები ასწია ღიმილით.
-შენ გეხუტუნე მაგ დაკუნთულ ხელებში. -ჩაიცინა და კიდევ ერთხელ ჩაეხუტა. -მომენატრე ბიჭო.
-მეც მაგრად ტო.
-გაიცანი ჩემი ქმარი დათა. -მაშინვე წარუდგინა როგორც კი მიუახლოვდა ახვლედიანი.
-ქმარი? -შუბლზე აუვიდა წარბები. -ზუკა. -ხელი ჩამოართვა დათას. -შენ არ ამბობდი ოცდახუთ წლამდე არ გავთხოვდებიო?
-ხოდა წინასწარ არაფერი თქვა. -ჩაიცინა. -ეგრე შენც ამბობდი სესის არასდროს ვუღალატებ და ბოლოს ცოლად მოვიყვანო.
-არ ვუღალატებთქო არ მითქვია. -საჩვენებელი თითი დაუქნია.
-არაფერი გეშველება შენ. -თავი გააქნია დანანებით. -ყველა თქვენ რომ გიყურებთ იცით? შეგარიგეს უკვე.
-სოფი სოფი ხოიცი ისე ჩვენს კლასელებს არ ეშველებათ არაფერი მაგ საკითხში, როგორც მე ქალებთან ურთიერთობაში. -ხელები გაშალა. -ასე რომ დაი*იდე რა.
-სეს კარგად ხარ შენ? -ლოყაზე მოჩქმიტა დათამ.
-რაზე მეკითხები?
-ეს სამი დღეა სახლში არ მოსულხარ. -ჩაიცინა. -ლოგინში სიცარიელეა ბავშვის გარეშე.
-დავაი რა! -ხელი მიარტყა, მეორე კი ზუკას მოხვია წელზე. იმანაც ლოყაზე აკოცა.
-სესი გარეთ გიორგია და გელოდება. -ეჭვნარევი მზერა მიაბყრო ახვლედიანმა სესის კისერზე მოხვეულ ხელს.
-აქ რა უნდა?
-გამომყვა.
-გიორგი ისარის შენ რომ გიყვარს? -თბილად გაუღიმა ზუკამ.
-არა. -წელზე უბწკინა. -კაი გავალ ვნახავ რაუნდა ვაჟბატონს. შეიძლება ვეღარ გნახო და დაგენშვიდოდბები ბარემ. -ხელები მოხვია და ჩაეხუტა.
-სესი ხოიცი თურამეა შენთან ვარ. შეიძლება ყოფილი ვარ, მაგრამ მეგობარიც ვიყავი.
-კაი კაი. -ლოყაზე აკოცა, ყველას დაემშვიდობა და გარეთ გავარდა.
-სესა! -მკაცრი ჩანდა მისი ხმა.
-მოგენატრე? -კისკისით მიუახლოვდა მანქანაზე მიყრდნობილ ბარნოვს.
-რავიცი აბა. -მხრები აიჩეჩა. -ის შენი ყოფილი იყო? რომ მიეკარი და აღარ მოშორდი.
-ჰო ეგ იყო, ვცეკვავდით, ვლაპარაკობდით, ძველი დროც გავიხსენეთ. -კმაყოფილი ლაპარაკობდა, გიორგი კი თვალმოჭუტული უყურებდა.
-წამო გავიაროთ.
-ფეხით?
-ჰო. -ხელი გადახვია და ქუჩას გაუყვა. -იცი ბევრ რამეზე ვფიქრობ.
-მაინც რაზე?
-მაგალითად შენზე.
-და რას ფიქრობ?
-რა მოგიხერხო მაგას.
-რაუნდა მომიხერხო?
-არ ვიცი როგორ გაგაკეთებინო ის რაც მე მინდა.
-მაგას ვერასდროს ვერ გამაკეთებინებ. -თითები ახლართა მის კისერზე გადახვეულ ხელში. -ეე ჩემი კიკინა. -თმისამაგრს წაავლო ხელი.
-შენი იყო ეხლა ჩემია. -თვალი ჩაუკრა. -ნახე მგონი წვიმა იწყება.
-მიყვარს წვიმა. შენ გიყვარს? -ქვემოდან ახედა.
-კი მიყვარს! -შუბლზე მიაკრო ტუჩები.
-მეცეკვები წვიმაში?
-კი აგისრულებ სურვილს. -ჩაიცინა. მალევე დასცხო წვიმამ, ისეთმა თბილისში რომ იცის ხოლმე. მთელ ქუჩაში სესის კისკისი ისმოდა, წვიმაში ცეკვავდა გიორგისთან ერთად, კაცთან ერთად რომელიც სიგიჟემდე უყვარდა. მალევე შეწყდა სიცილის ხმა, მხოლოდ წვიმის წვეთების ჭყაპაჭყუპი ისმოდა. ორი სხეული იდგა შუა ქუჩაში ერთმანეთზე აკრულები. ერთმანეთის გახშირებულ სუნსთქვას და გაორმაგებულ გულისცემას უგდებდნენ ყურს. ორივე გალუმპულები იდგნენ ღია ცის ქვეშ. საერთოდ არ ანაღვლებდათ წვიმა. თითქოს ყველაფერი გაქრა, მხოლოდ ის ორნი იყვნენ. მაშინ გაქრა როდესაც პირველად შეეხო სასურველ ტუჩებს ბარნოვი. მთლიანი სხეული დაემუხტა სესის, სუნთქვა შეეკრა და გულიც თითქოს საერთოდ გაჩერდა. მთლიანად მოსწყდა რეალობას. მხოლოდ ბარნოვის რბილ ტუჩებს და სველ თითებს გრძნობდა, მის სახეზე რომ დაცოცავდნენ.
-მიყვარხარ სესა! -როგორც კი მოსწყდა ქალის ბაგეებს, მაშინვე წასკდა პირიდან ორი სიტყვა. -უღმერთოდ მიყვარხარ! ისე როგორც არასდროს არავის არავინ ჰყვარებია! ვერ ვიტან როდესაც ვინმე გეხება, ამ ლოყებზე რომ გკოცნიან ვერც მაგას ვიტან. ყველა სიყვარულზე მეტად მიყვარხარ! ჯანდაბა სესა რა გამიკეთე? ვერ გშორდები, ვერ გელევი სესა! აი ამ ტუჩებს ვერ ველევი! -ისევ დააგემოვნა ქალის სატირლად დაბრეცილი ტუჩები. -ამ ტუჩებს, პირველი დღიდან რომ მკლავს სურვილი მათი დაგემოვნების! არასდროს არავინ მდომებია ისე როგორც შენ მინდიხარ სესა! ვჭედავ! შენ თავს ვფიცავარ ვჭედავ ვინმე რომ გეხება! მაშინაც როცა იცინი და მაშინაც როცა ტირი! შენს ყველაფერზე ვგიჟდები! არ ვიცი რა ჯანდაბა უნდა გავაკეთო, მაგრამ იმაში დარწმუნებული ვარ რომ შენ არასდროს მიგატოვებ და არც შენ მოგცემ ჩემგან წასვლის საშვალებას! იმ დღიდან გავხდი შენზე დამოკიდებული პირველად რომ შევიგრძენი შენი სურნელი. -ცხვირის წვერით შეეხო კანზე. -ახლა გარშემო სულ შენი სუნი დგას სესა! მე კი იმდენად ეგოისტი ვარ, არ მინდა სხვამაც შეიგრძნოს ეს სურნელი. მხოლოდ ჩემია, მხოლოდ ჩემი ხარ სესა! არავის მივცემ უფლებას შენი თავი წამართვას! მოვკვდები და მაინც არავის დავუთმობ შენს თავს! აესე დედამო**ნულად მიყვარხარ და მეც დედამეტ**ნება უშენობით.
-მეც მიყვარხარ! სიგიჟემდე მიყვარხარ! -თვითონ მისწვდა კაცის ტუჩებს, თითები სველ თმაში შეუცურა, თან ქვითინებდა.
-რა გატირებს? -ჩაიცინა.
-ბედნიერებისგან ვტირი.
-ბედნიერებისგან კანკალებ თუ სიცივისგან.
-ორივე, მაგრამ უფრო სიცივისგან.
-წამოდი! -ხელი ჩაკიდა და გაიქცა, ისევ ვერ ჩუმდებოდა სესი, ბოლო ხმაზე იცინოდა თან ძლიერად ებღაუჭებოდა ბარნოვის ხელს.
-სად ვართ?
-ჩემთან სახლში ნამყოფი ხარ? -გასაღებს არგებდა საკეტს.
-არა. -გაეცინა გიორგის აკანკალებულ ხელზე.
-დედას**ვეცი! -ნერვებმა უმტყუვნა.
-მომეცი! -ხელიდან გამოსტაცა გასაღები და სახლში შევარდა.
-მოდი აქ. -ხელში აიტაცა და აბაზანაში შევიდა. ცხელი წყალი მოუშვა და დუშის ქვეშ დააყენა. -მიდი გადაივლე და რომ გამოხვალ მერე მე შევალ.
-გიორგი!
-რაიყო? -უკან მიბრუნდა გასასვლელად გამზადებული ბარნოვი.
-მოდი. -უცებ გადაიძრო ტანზე მიკრული კაბა.
-სესა! -თვალი გაუშტერდა მის სავსე მკერდზე. -არ გინდა სესა! -ხმა ჩაუწყდა როგორც კი ლიფი მოიშორა. -სეს გაჩერდი. -თავის შეკავებას ცდილობდა, მაგრამ გასაქანს არ აძლევდა იოსელიანი. საბოლოოდ უმტყუვნა მისმა თავშეკავებულობამ როგორც კი მთლიანად შიშველი ჩამოუდგა წინ სესი. სწრაფად მოიშორა სველი ტანსაცმელი და საცვლის ამარა მიუახლოვდა აწითლებულ ქალს. -ჯანდაბა! რა ლამაზი ხარ სესა! -თითები ააყოლა სხეულზე. მაშინვე დაბურძგლა მთლიან ტანზე. ნაზად ეფერებოდა და ყველა ადგილზე ედებოდა თითებით. კანს უწვავდა მისი ტუჩების შეხება მხრებზე, ლავიწებზე, მკერდზე, ყბებზე და ტუჩებზე. მენჯებში მოკიდა ხელი, წელზე შემოისვა და აბაზანიდან გავარდა. ლოგინზე გადააწვინა, თვითონ ზევიდან მოექცა და მისი სხეულის შესწავლა განაგრძო. ნაზად ეხებოდა მის სხეულს, მთელი არსებით უნდოდა შეეგრძნო. ჭკუდან შლიდა ქალის თითები, მხრებში რომ ჩაფრენოდა და თავისი გამოუცდელობით სულ გადაჰყავდა ჭკუიდან. მაშინ იყო ყველაზე ბედნიერი როდესაც მკლავებში სიამოვნებისგან აკვნესებული ქალი ჰყავდა მომწყვდეული. ქალი რომელიც უღმერთოდ უყვარდა, რომელიც ყველაფერს ერჩივნა და არავითარ შემთხვევაში არ გაუშვებდა ხელიდან. მთლიანად მისი იყო, გულით, სულით, გონებით და სხეულით. მისი იყო, მაგრამ მაინც არ ჰყოფნიდან. იმდენად უყვარდა მის გარეშე ერთი წუთითაც აღარ უნდოდა ყოფნა. ვერ სწყდებოდა, ვერ თმობდა ქალის, ორგაზმმიღწეულ სხეულს. -ჩემი ნარკოტიკი ხარ სესა. -ყურთან ჩასჩურჩულა ხრიწიანი ხმით. გააჟრჟოლა იოსელიანს, მთელი ამ დროის მანძილზე ათასნაირ შეგრძნებას განიცდიდა, ახალ, სასიამოვნო შეგრძნებებს.
ზევიდან დააწვა, მოწყვეტით აკოცა და სახე მის ყელში ჩარგო.
-მიყვარხარ.
-მეც პატარავ. -ლოყაზე მიაკრო ტუჩები. -კარგად ხარ? -მკლავზე გადაატარა თითები და იქაც აკოცა.
-ბედნიერი ვარ. -თავი წამოსწია, გაღიმებული უყურებდა ბარნოვის ლურჯ თვალებს და მის ლურჯებში იკარგებოდა. -მგონი მართლა მაჰიპნოზებ. -ჩაიცინა.
-პირველად რომ გამისწორე თვალი მაშინ დაჰიპნოზდი პატარავ. -ცხვირის წვერზე აკოცა. -მაგის მერე დაჰიპნოზებული მყავხარ.
•••••••

პირველი ოქტომბერი ღამდებოდა, ახვლედიანის სახლში ერთმანეთზე მიხუტებულები უყურებდნენ ცოლქმარი ფილმს. ვერ ისვენებდა დათა, ადგილზე ცქმუტავდა.
-დათა რამის თქმა გინდა და ვერ მეუბნები?
-საიდან მოიტანე? -გული აუჩქარდა, შემდეგ შეიშმუშნა, ეს კი საკმარისი აღმოჩნდა ახვლედიანისთვის.
-დათა რა ხდება? -სავარძელზე წამოჯდა და ქმარს თვალი გაუსწორა. -მითხარი.
-ვერ გეტყვი. -მეორე მხარეს გაატრიალა თავი.
-რა გჭირს ლეო? რა სოფისავით იქცევი. -სახეზე მოკიდა ხელები და სიტუაციის განმუხტვას შეეცადა.
-სოფი არ მოიქცეოდა ისე როგორც მე მოვიქეცი.
-დათა მითხარი, გადავიტან როგორმე.
-არ მაპატიებ. -თავი ჩახარა. თვალს ვერ უსწორებდა ცოლს, ცოლს რომელმაც მისი ბედნიერებისთვის ყველაფერი გააკეთა. გვარიც კი შეიცვალა რადგან დათას სურდა.
-დათა. -ცრემლები გადმოსცვივდა და ნელა გაუშვა ხელი. -არ მითხრა…
-გიღალატე სოფიკო. -თვალი გაუსწორა. იმხელა ტკივილი იგრძნო მის თვალებში თავი შესძულდა. გული შეეკუმშა სოფის უემოციო სახეზე.
-კარგი. -მშვიდად თქვა, ცრემლი მოიწმინდა და ფეხზე წამოხტა.
-სოფიკო! -ხელი ჩაკიდან.
-ნუ მეხები შენი ბინძური ხელებით. -უკან გახტა. მაშინ იგრძნო ტკივილი გულის არეში, თითქოს ვიღაცამ ხელი მოუჭირა.
-სოფიკო...
-ნუ მეძახი სოფიკოს. -კარებისკენ წავიდა.
-სოფი არ წახვიდე გთხოვ. -უკან აედევნა.
-იცოდი დათა! -ტონს არ უწევდა, მშვიდად ელაპარაკებოდა, მაგრამ შინაგანად კვდებოდა. -იცოდი რომ ვერ ავიტანდი ღალატს და მაინც გა*იმე ვიღაც კა*პა! რატომ დათა? ვერ გაკმაყოფილებდი?
-სოფი გთხოვ. -ყველაზე უსუსურ არსებად გრძნობდა თავს. -მაპატიე გთხოვ.
-მაინცდამაინც იმ კაცებს უნდა დამსგავსებოდი ცოლს რომ ღალატობენ? ერთი ქალი რომ გყავს ტეხავს?
-ეგრე არ არის სოფი.
-ამიხსენი მაშინ, ხომ ხედავ არ გავრბივარ და გაცდი ახსნას. -ხელები გაშალა. -რატომ დათა? მოგბეზრდი?
-ნუ ბოდავ. -ხელი აიქნია.
-პასუხი არ გაქვს. -მშვიდად თქვა და ჩაცმა გააგრძელა.
-სად მიდიხარ?
-ნუ მეკითხები! ნურაფერს მეკითხები! ყველაფერი გააფუჭე! ჯანდაბა ყველაფერი დაანგრიე დათა! იცოდი რომ არ გაპატიები და მაინც მიღალატე! -სილა გაარტყა და სახლიდან გავარდა. უცებ ჩაირბინა კიბეები, პირველი რაც გაახსენდა სესისთან დარეკვა იყო.
-მოგენატრე ლამაზო? -მხიარულად უპასუხა იოსელიანმა.
-სად ხარ სესი! -ამოიტირა.
-რა გჭირს გოგო? -მაშინვე დაუსერიოზულდა ხმა.
-ჯანდაბა მითხარი სად ხარ!
-გიოსთან, მოხვალ?
-ჰო. -ტელეფონი გაუთიშა და პირველივე გამვლელი ტაქსი გააჩერა. ცრემლებს ვერ იკავებდა, სტკიოდა, საშინლად სტკიოდა გული. შეუყვარდა, მთელი გულით შეუყვარდა ახვლედიანი. ტაქსის მძღოლი დროდადრი აპარებდა თვალს, ტირილისგან მოკუნტული ახვლედიანისკენ. ბოლოს როგორც იქნა მიაღწია გიორგის სახლამდე, ისე აიარა კიბეები ვერც გაიაზრა.
-რა გჭირს სოფი? -ხელები მოხვია მის სხეულზე მიკრულ დაქალს.
-მიღალატა სესი! -ამოიტირა და უფრო მეტად მოეხვია. -მიღალატა! მაინც მიღალატა სესი! -მთლიანად კანკალებდა. მისაღებში შეიყვანა და სავარძელზე ჩამოაჯინა. -გული მტკივა! -ხელი მიიჭირა მკერდზე. ქვითინებდა და საერთოდ არ იმჩნევდა ერთ ადგილზე გახევებულ გიორგის. -ცუდადვარ სეს! ასე არასდროს მტკენი! სულიც კი მტკივა. -მაიკაზე ეჭიდებოდა იოსელიანს. სესიც მასთან ერთად ტიროდა, თითქოს გრძნობდა მის სტკივილს. -ღმერთო როგორ მიყვარს… -ამოიოხრა და სახე ხელებში ჩარგო. -სიგიჟემდე შემიყვარდა, იმ სიგიჟით შემიყვარდა ჩვენ რომ გვაერთიანებდა. -ხელებს არ იშორებდა სახიდან. -რა გავაკეთო სესი? -დაქალს გახედა და გაეცინა მის ნამტირალ სახეზე. -შენ რაღა გატირებს?
-მეც მტკივა შენთან ერთად. -ხელი მოხვია და ჩაეხუტა.
-მაგის დანახვა არ მინდა! -გიორგის გახედა. -იცოდა რომ არ ვაპატიები და მაინც მიღალატა! ასე მგონი ჩემი მოშორება უნდოდა. -ირონიულად ჩაილაპარაკა. ცრემლებს ვერ იკავებდა. უნდოდა გაჩერებულიყო მაგრამ ვერ აჩერებდა იმ ნიაღვარს, საყვარელი ადამიანისგან გამოწვეული ტკივილისგან რომ მოედინებოდა. -დღეს აქ დავრჩები რა. -თავი ჩაუდო კალთაში სესის.
-აბა რას იზავ. -ლოყაზე აკოცა. -მიყვარხარ სოფი.
-მეც მიყვარხარ. -ისევ დაებრიცა სატირლად ტუჩები, ღრმად ჩაისუნთქა ყელზე მოწოლილი ბურთის გადასაყლაპად. ისევ მოსდიოდა ცრემლები უმისამართოთ.
-ნუ იკავებ სოფი. -თმაზე დაუწყო თამაში.
-არ მინდა. არ მინდა მაგ იდიოტის გამო ვიტირო. -სიტყვებს ამოაყოლა დაგროვილი ჰაერი. -არადა მეუბნებოდა არ გიღალატებო. -სიმწრით გაეცინა. -გიო!
-რაიყო? -დაიბნა მოულოდნელობისგან.
-არასდროს უღალატო სესის თორე ისე დაიტანჯება როგორც მე ვიტანჯები ეხლა.
-ვეცდები სოფი. -თბილად გაუღიმა. -მოდი ჩემთან. -ხელი დაუქნია. ისიც უცებ წამოხტა და ბარნოვს მოეხვია.
-რატომ ღალატობენ გიო?
-კაცები ყოველთვის ღალატობენ სოფი, მაგრამ არ ამბობენ. -თავზე აკოცა. -დათამ ვერ მოითმინა, სინდისმა შეაწუხა და გითხრა.
-მაშინ არ უნდა დამპირებოდა იმას რასაც ვერ გააკეთებდა. -ბარნოვის ყელში ჰქონდა სახე ჩამალული. -დათას დანახვა არ მინდა, არ მოუშვა აქ გიო. -თავი წამოსწია და თვალი გაუსწორა.
-როგორც გინდა პატარავ. -ცრემლები მოწმინდა. -დაიძინეთ თქვენ, მე გავალ და მოვალ.
-კარგი. -თავი დაუქნია და საძინებლისკენ წავიდა. -წამო რა. -სესის გახედა.
-მიდი და მოვალ. -თავი დაუქნია, როგორც კი კარების დაკეტვის ხმა გაიგო გიორგის მოეხვია. -მიყვარხარ, სიგიჟემდე მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ პატარავ.
-თუ მიღალატებ არ მითხრა კარგი? არ მინდა იგივე განვიცადო.
-ვერ გიღალატებ. -მოწყვეტით აკოცა.
-წინასწარ არაფერი თქვა! ხო ხედავ შენი ძმაკაციც მაგას ამბობდა და კი ჩაიწვინა ვიღაც ბო*ანდარა ლოგინში.
-კაი რომ გიღალატებ არ გეტყვი. -სიცილით გააქნია თავი. -წავალ ვნახავ იმ გამო*ირებულს.
-ჩემს მაგივრად დაარტყი. -ვნებიანად აკოცა ტუჩებში. -გეფიცები ვინმე რომ შეეხოს ამ ტუჩებს, ყელს გამოვჭრი იმ დანით, ვაშლს რომ ვჭრი ხოლმე.
-რა სადისტი ქალი მყავს? -წარბები ასწია გაკვირვებულმა.
-წადი. -ყელში აკოცა.
-მიდი მიხედე იმას.
-ხომ მოხვალ?
-კი, კარები დაკეტე გასაღები მიმაქვს.
-კაი. -კარები დაკეტა, საძინებლისკენ წავიდა და დაქალს მიუწვა გვერძე.
-მიყვარს.
-ვიცი სოფი.
-მეზიზღება.
-ვიცი ვიცი. -ჩაეხუტა. თმებზე ეფერებოდა დაქალს და მალევე გათიშა.
•••••••

-შენ ში*ხოარგაქ? -მუშტი მოუქნია სახეში დათას. -როგორ უღალატე?
-აუ ძმურად ჩაი*ვი რა. -სახე მოიზილა და ვისკის ჭიქით შევიდა მისაღებში. -როგორ არის?
-საკაიფოდ, უხარია ჩემმა ქმარმა მიღალატაო. რა სი*ობებს მეკითხები? -სახეზე ჩამოისვა ხელები. -რა *ლე ხარ ტო?! თუ ვიღაცას *იმავდი სოფის რაღას ეუბნებოდი?
-ვერ გავძელი, სი*ივით ვგრძნობდი თავს რომ ვუმალავდი.
-ვაბშე რაპონტში უღალატე.
-მთვრალი ვიყავი და ვიღაცას შევუ*ე რა, რა გამიტ*აკე ტო? მთვრალს არავინ გაგი*იმია?
-რაც სესა მყავს არა. რაიყო ერთი ვა*ინა მოგბეზრდა და მეორე მოგინდა?
-გაა*ვი რა.
-სოფისთან ყოფნა მოგბეზრდა?
-არა.
-აბა რა ჯანდაბა დაგეტაკა ტო? გიყვარს?
-რეებზე მებაზრები ძმობას გაციცებ?!
-გიყვარს თუ არა?
-კი.
-შევე*ი ეგეთ სიყვარულს. -სავარძელზე გადაწვა. -რას მატყუებ?
-მიყვარს მაგრამ ისე არა როგორც საჭიროა.
-ვაა მართლა?
-ტვინსტ**ავ.
-არ გიტყდება მაინც?
-უკვე მენატრება. -თავი ჩახარა. -რა გავაკეთო მაგის გარეშე ტო? ჯანდაბა სოფიკო მინდა.
-მინდა რა ფაფა კიარაა.
-გაა*ვი. -წარბები შეკრა ძმაკაცის უაზრო ლაპარაკზე. -ფუ შენი რა ვქნა ეხლა?
-იცეკვე.
-ძმობასგაფიცებ ნუ ღადაობ ეგრე.
-არ ვღადაობ. კაროჩე სოფი არ გაპატიებს. უბრალოდ შანსი არ გაქვს.
-შანსი არაა, სოფის გარეშე ვერ გავძლებ.
-მაგაზე მანამდე უნდა გეფიქრა სანამ ეტყოდი გიღალატეო.
-ჩემიკარგიმოვ**ან რა გავაკეთო?
-ცოტახნით შენი ნახვა არ უნდა.
-ეხლა არ მითხრა ცოტახნით არ ნახოო თორე ბო*იშვილივიყო გცემ.
-არა ტო, პირიქით. შენი ნახვა არ უნდა მაგრამ არ შეეშვა. უყვარხარ.
-რაა?
-ჰო უყვარხარ, სიგიჟემდე უყვარხარ.
-სერიოზულად?
-თვითონ თქვა. ბევრნაირად აღწერა შენს მიმართ სიყვარული, მაგრამ არ გეტყვი.
-ვუყვარვარ?
-ხო სი*ო. ისე ცუდად იყო, რამის მეც კი შემზიზღდი.
-რა სი*ივარ ტო? -პირზე აიფარა ხელები.
-კაროჩე წავედი მე, უეჭველი ვიცი სესა მელოდება და არ მინდა ვალოდინო.
-დავაი მიდი. -კარებამდე გააცილა.


-არ გძინავს? -დივანზე მჯდომი სესი ხელში აიტაცა, მისი ადგილი დაიკავა და კალთაში ჩაისვა.
-გელოდებოდი. -თმაში შეუცურა თითები. -რაო?
-აღიარებს რომ სი*ია, მაგრად მიქარა და სოფი უნდა. -ჩაიცინა.
-კიდე რაუნდა?
-არა მართლა ცუდად არის. -ამოიოხრა. -როგორ არის?
-განადგურებულია. -შუბლი მიადო ლოყაზე. -რაუნდა ვქნათ?
-რავი სესა დარჩეს აქ თუ უნდა. -ლოყაზე აკოცა.
-მეორე ოთახში სძინავს.
-წამო დავწვეთ ჩვენც. -ფეხზე წამოხტა, საძინებლამდე ხელში აყვანილი შეიყვანა და ლოგინზე დააწვინა. საცვლების ამარა იწვნენ ლოგინზე და ერთმანეთს უყურებდნენ.
-გახსოვს…
-შვეიცარიაში ვიწექით ესე. -მისი სათქმელი დაამთავრა ღიმილით.
-ეს არის სიყვარული გიო.
-რა პატარავ?
-ტანსაცმლით რომ წევხარ და უბრალოდ შესცქერი იმ ადამიანს ვინც სულითხორცამდე გინდა, მაგრამ არაფერს აკეთებ.
-მე უბრალოდ არ გიყურებდი პატარავ. -ხელი მოხვია და მკერდზე მიიხუტა. -ყველანაირად გიმახსოვრებდი. შენი ყველა წიკი ზეპირად ვიცი, ვერასდროს მომატყუებ.
-თურმე რაში ყოფილა საქმე. -ჩაიცინა.
-დაიძინე. -მოწყვეტით აკოცა. -ვგიჟდები ამ ტუჩებზე, სიამოვნებით მოგაჭამდი პროსტა მერე აღარ მექნება და არ მაწყობს. -გაეცინა სესის, კიდევ ერთხელ აკოცა და კაცის მკლავებში უკეთესად მოკალათდა.
•••••••

თითქმის სამი თვე გავიდა დათას ამბების შემდეგ, ყოველ დღე აკითხავდა სოფის. თავიდან მისი დანახვაც არ უნდოდა, მერე ცოტა მოლბა და უფლებას აძლევდა მის სიახლოვეს ყოფილიყო ცოტა ხნით. გიჟს გავდა ახვლედიანი, თითქმის ყველაფერი სცადა მის შესარიგებლად მაგრამ არაფერი გამოუვიდა. განქორწინების საბუთები რომ გაუგზავნა სოფიმ მაშინ სულ გაჭედა, გაბრაზებული მიუვარდა სახლში, ყვიროდა ჩხუბობდა, ცოტაც და ბრაზისგან გასკდებოდა. “არასდროს არ გაგეყრები! შენ მხოლოდ ჩემი ხარ! რომც არ შემირიგდე, სიკვდილამდე მაინც შენი ქმარი ვიქნები”-ო თქვა და სახლიდან გავარდა. მის მერე ორი კვირა არ გამოჩენილა. უკვე 31 დეკემბერი იყო, ახალი წლისთვის და გიორგის დაბადებისდღისთვის ემზადებოდნენ. გამობერი მუცლით დადიოდა სამზარეულოში, დროდა დრო კი საპირფარეშოში გარბოდა.
-რატო მაწვალებ დე? -მუცელზე მოისვა ხელი.
-როდის უნდა უთხრა? -კარის ჩარჩოზე იყო მხრით მიყრდნობილი ბარნოვი.
-ისეთი შტერია იმასაც ვერ ხვდება მუცელი რომ გამეზარდა. ალბათ რომ არ ვუთხრა, იქამდე ვერ მიხვდება სანამ არ გავაჩენ.
-ეგ უკვე ზედმეტია. -სიცილით აედევნა უკან.
-დღეს მოვა?
-დიდი ალბათობით კი. -სესის მოეხვია უკნიდან.
-მოტკეცილ მაიკას ჩავიცმევ იქნებ მერე მაინც მიხვდეს. -თავი გააქნია დანანებით.
-ნუ დასცინი ჩემს ძმაკაცს.
-მაგ შენ ძმაკაცმა მიღალატა, მერე გაყრის საბუთები დახია, იმასაც ვერ ხვდება რომ ორსულად ვარ და საერთოდ სად ჯანდაბაშია ეს დღეები? -წელზე ხელები მიიბჯინა.
-არ ვიცი არ შემხმიანებია.
-მერე შენ არ უნდა დაურეკო? იქნებ ცუდად არის? იქნებ სახლში მივიდა მთვრალი და გაიპარა? იქნებ…
-სოფი სოფი მოიცა. -სიცილი აუტყდა გიორგის.
-დაურკე რა, გიო გთხოვ გაიგე სად არის, ხომ კარგად არის. -ისე ანერვიულდა ცოტაც და ცრემლების ჩანჩქერი წამოუვიდოდა.
-კაი კაი. -სიცილით გადარეკა ახვლედიანთან. -სად ხარ შე*ემა?
-სახლში ვარ და ვკვდები.
-რატო რა გჭირს? -სოფის გახედა, ნერვიულობისგან ადგილზე ცქმუტავდა.
-ვკვდები.
-ანალიზები გაიკეთე?
-რა ანალიზები ში*ხოარაგაქ. -ჩაიცინა. -სოფიკოს გარეშე ვკვდები, რაუნდა ვქნა აღარ ვიცი, დედამეტ**ნება მაგის გარეშე. სამი თვეა არავისთან ვყოფილვა, ვერავის ვერ ვეკარები, მგონი სულ შემზიზღდა მთლიანი საქალეთი. -ამოიოხრა.
-რა თქვი? -სიმწრით გაეცინა.
-რავი რამდენი რამე ვთქვი. -უდარდელად ჩაილაპარაკა, მერე კი თვალები ჭყიტა. -მოიცადე რა ვთქვი? ამის დედაც მოვდივარ. -ტელეფონი გათიშა და სახლიდან გავარდა.
-რა სჭირს?
-კვდება.
-რაა?
-ხო შენს გარეშე კვდება. -თვალი ჩაუკრა სესის.
-ოო მეთქი რამე სერიოზული სჭირს. -ხელი აიქნია და ხახვის დაჭრას მიუბრუნდა. ცოტახანში ვბღავილი მორთო.
-რა გატირებს სოფი?
-ხახვმა ამწვა თვალები.
-ხახვი ეგრე არ წვავს.
-ჯანდაბა მეც ვკვდები!
-შეურიგდი მერე.
-გადი აქედან თორე ამ დანას გაგიყრი პირდაპირ გულში და მერე ფიზიკური ტკივილით მიხვდები როგორ მტკივა გული.
-კაი დაანებე თავი. -კალთაში ჩაუჯდა, მთლიანი ტანით იყო მისკენ მიბრუნებული და მთლიან სახეს უკოცნიდა. ჩუმათ ჩააცურა ხელი ქვემოთკენ და კაცს სუნთქვა შეუკრა.
-სოფი შენი დაქალი ძალიან ცელქობს და ცოტახანი უნდა წაგართვა. -უკანალზე მოკიდა ხელები და საძინებლისკენ წავიდა. -რა გინდოდა სესა? -უსწრაფესად ათავისუფლებდნენ ერთმანეთს სამოსისგან.
-შენ. -ხელის კვრით ლოგინზე დააგდო, ზევიდან მოექცა და მთლიანად გამოეთიშა ამ სამყაროს. საწოლიდან წამოიწია ბარნოვი და კბილები ჩაავლო მკერდზე. თითები შეუცურა თმაში და თავისკენ მოქაჩა.
-ჩუუ გოგო. -პირზე ააფარა ხელი და ქვემოდან მოიქცია. იცინოდა თან ხელზე კბენდა. სულ აგიჟებდა ბარნოვს და იძულებულს ხდიდა ტემპი აეჩქარებინა. -მიყვარხარ! ჯანდაბა ყველაზე მეტად მიყვარხარ.
-მეც! მეც მიყვარხარ!
•••••••

სამზარეულოში იჯდა მაგიდასთან და ფორთოხალს აგემოვნებდა. კარებზე კაკუნის ხმა გაისმა, წამოდგა და გასაღებად წავიდა. როგორც კი დათა დახვდა მაშინვე უკან დაიხია.
-სოფიკო მისმინე! უნდა მომისმინო კარგი? -თვალებში უყურებდა ქალს. -სამი თვე სოფი, სამი თვეა არავის გავკარებულვარ, ვერავის ვერ ვეკარები, მთლიანი საქალეთი შემძულდა! ვცადე ვინმესთან წავსულიყავი მაგრამ არ შემიძლია! ჯანდაბა სოფიკო რა გამიკეთე?! შენს გარეშე საკუთარ თავს არ ვგავარ, მთელი დღე სახლში ვგდივარ და ვსვავ, კომპანიაში უაზროდ ვზივარ და ვერაფერს ვაკეთებ, ვერაფერზე ვფიქრობ შენს გარდა. -აქეთ იქით დადიოდა, თითქოს სოფის კიარა თავის თავს უტყდებოდა. -სიგიჟემდე მენატრება შენი კისკისი, მე რომ მაგიჟებდა. შენი განსხვავებული და არაამქვეყნიური კანის სუნი. ისიც კი მენატრება გაყინულ ფეხებს რომ მადებდი ღამე და მეც მყინავდი! კიდევ ის, რომ გციოდა მაღვიძებდი და მეუბნებოდი ჩამეხუტეო. ზაფხულში რომ შიშველი დადიოდი სახლში და ჭკუიდან მშლიდი. -უცებ გაჩერდა, თვალი გაუსწორა ქალს, მის ცრემლიან თვალებზე სულ გაფითრდა. -მიყვარხარ სოფიკო! -გაშეშებული იდგა. -არაამქვეყნიურად მიყვარხარ! შენს გარეშე ვეღარ ვსუნთქავ სოფი, ჰაერივით მჭირდები!
-დათა… -ცრემლები მოსდიოდა, ბედნიერების ცრემლები.
-შენი დაძახებული დათაც კი სხვანაირად ჟღერს. -ნელნელა მიიწევდა მისკენ და ქალის სახეს თვალს არ აშორებდა. -მაპტიე სოფიკო, ჩემი სი*ული საქციელი მაპატიე. ვნანობ, მართლა ვნანობ ამ დაკარგულ სამ დაწყევლილ თვეს. -თავისი ტუჩებით შეუმშრალა მარილიანი სითხე. -მაპატიე კარგი? მოდი დავიწყოთ ახალი წელი ახალი გრძნობით, ახალი სიხარულით და...
-დათა მე… ორსულად ვარ. -საუბარი გააწყვეტინა. ჯერ თვალებში უყურებდა ცოლს, შემდგენ ნელნელა გადაიტანა მზერა გამობურცული მუცლისკენ, რომელიც საშვალებას არ აძლევდა მთლიან ტანზე აეკრა ქალი. თვალებგაბრწყინებული უყურებდა ოდნავ მომრგვალებულ მუცელს, ნელა წაიღო ხელი მუცლისკენ, როდესაც შეეხო იმდენდად დიდი სითბო და სიყვარული იგრძნო ცოტაც და გასკდებოდა. ისევ ცოლის სახეს შეხედა, თვალები დახუჭვოდა და უმისამართოდ ისვროდა ცრემლებს.
-როგორ ვბრაზობ შენ არ იცი სოფიკო. -გამყინავი ხმა აღმოხდა პირიდან. უფრო ძლიერად დააჭირა თვალები ერთმანეთს. -მაგრამ ახლა არა, ახლა ვერ გაგიბრაზდები, ჯერ უნდა შეგირიგო, მერე კი საშინლად დაგსჯი ჩემი შვილის დამალვისთვის.
-დათა…
-ყოველთვის რატომ კვნესი ჩემს სახელს? მინდება რომ მაგრად გაგ*იმო ხოლმე. -წელზე მოხვია ხელები და მონატრებულ ტუჩებს დააცხრა. სათითაოდ უკოცნიდა, ჯერ ქვედა და შემდგე ზედა ტუჩს. -საშინლად მინდიხარ სოფი. -ქვედა ტუჩზე უკბინა. -შენ არ იცი რა ფასად
მიჯდება ბრაზის შეკავება. -უკანალზე მოუჭირა თითები.
-შერიგდით? -ოთახიდან გამოვარდა სესი.
-შევრიგდით სოფი?
-ჰო… -თავი ჩახარა.
-ხოდა მომეხმარეთ ეხლა, გავამზადოთ რაღაცეები ბიჭები მოვლენ ცოტახანში.
-შენ დაჯექი აქ! -სავარძელზე ანიშნა. მერე კი მუშტი მოუქნია ბარნოვს. -იცოდი ჩემს შვილზე და არაფერი მითხარი ხო? -ღრმად სუნთქავდა. თავის შეკავებას ცდილობდა მაგრამ მეტნაკლებად გამოსდიოდა.
-სესის თავი დავაფიცე დათა. -მკლავზე მოკიდა ხელები.
-არ გქონდათ უფლება ჩემი შვილი დაგემალათ! -უხეშად გააშვებინა მის მკლავს ჩაფრენილი თითები. ბოლთას სცემდა, ხელები თავზე ჰქონდა შემოლაგებული და დამშვიდებას ცდილობდა. -როგორ მინდა ეხლა ვინმე მაგრად ვცემო თქვენ აზრზე არ ხართ.
-დათა…
-გაჩუმდი სოფიკო. -წყნარად თქვა. -ანდაც ჯანდაბას სანამ ახალი წელი დადგება ამოვამთხევ დაგროვილ ბრაზს რომ ხვალიდან მშვენივრად დავიწყო წელი. -უცებ წამოიყვირა. -ჯანდაბა ძალიან გაბრაზებული ვარ! რას აპირებდით? როდის უნდა გეთქვათ ბავშვზე? სი*ივით გამოგყავდით რომ ვერ ვხვდებოდი შენს ფარფალა მაიკაში მუცელი გქონდა თუ პრესები? მა*ლევებდით და მერე ღადაობდით ხო? -ხან ერთს უყურებდა ხან მეორეს. -არა პროსტა ის არ მესმის ჩემს შვილს რაპონტში მიმალავდი? -სოფის წინ ჩაიკუზა. -ბავშვზე იცოდი და განქორწინების საბუთები გამომიგზავნე. რას აპირებდი სოფიკო? -თვალებდაწვრილებული უყურებდა. -ჩემს შვილთან ერთად მოტყდებოდი და დამიმალავდი?
-ვაპირებდი თქმას. -აწყლიანებული თვალები შეანათა.
-როდის?
-არ ვიცი. მეგონა შენ თვითონ მიხვდებოდი.
-რაზე ფიქრობდი იმ საბუთებს რომ მიგზავნიდი?
-გაბრაზებული ვიყავი. ნაწყენი და გულგატეხილი! -მოთმინების ფიალა ამოეწურა. -ხო გიმალავდი და განქორწინება მინდოდა! იმიტომ რომ არ ენახა ჩემს შვილს როგორ ღალატობს მამამისი დედას, როგორ ათენებ ღამეს ტირილში და როგორ ტკენს გულს! არ მინდა ჩემი შვილი ასეთ ვითარებაში გაიზარდოს! არ მინდა უყუროს მშობლების ჩხუბს! ხვდები ეხლა რატომ გიმალავდი? მართალია შენი შვილია ისევე როგორც ჩემი, არ მქონდა უფლება მისი დამალვის მაგრამ გიმალავდი.
-ჰო არ გქონდა!
-მაპატიე. -თავი ჩახარა და მუცელზე მოისვა ხელები.
-შენც მაპატიე. -ცოტახნის სიჩუმის შემდეგ თქვა. -შენ თავს ვფიცავარ საერთოდ არ გავიხედები სხვისკენ.
-წინასწარ ნურაფერს ამბობ! შენ იმასაც მეუბნებოდი არ გიღალატებო.
-კარგი კარგი, სხვისკენაც გავიხედები და ისევ გიღალატებ. -ჩაიცინა და ორივე ხელი დაუკოცნა ცოლს. -მიყვარხარ.
-მეც მიყვარხარ. -ლოყები აუწითლდა.
-ღმერთო… როგორ მიყვარხარ! -თვალები გაუბრწყინა ცოლის აწითლებულ სახეზე. ძლიერად მოხვია ხელები და ცხვირი მის ყელში ჩარგო.
-გავიჭყლიტებით დათა. -მუცელზე მიიდო ხელი.
-ჰოო ამასთან შეჩვევა მომიწევს. -მაიკა აუწია და მუცელზე აკოცა.
მალე გაივსო სახლი სამეგობროთი, ყველას უხაროდა პატარა ახვლედიანის გამოჩენა. ბევრ რამეს აღნიშნავდნენ ახალი წლის ღამეს, ერთერთი კი ახალი ოჯახის შექმნა იყო. იმ ღამითვე მოაწერეს ხელი და იოსელიანი გახდა ბარნოვი. ღამის სამი საათი იყო, ყველა ერთმანეთს ულოცავდა, სვავდნენ და მხიარულიბდნენ. როდესაც დაიშალნენ, აბაზანიდან გამოსულ ბარნოვს ოთახში სურპრიზი დახვდა.
-სესა! -თვალებანთებული უყურებდა ლოგინზე მწოლიარე ქალს, ფეხებს შორი ბაფთა ჰქონდა შეკრული, მკერდზე კი პატარა ბანტები მიემაგრებინა. სიცილი ვერ შეიკავა ბარნოვმა, გაღიმებული მიიწევდა სესისკენ.
-ეს საჩუქარი ჩემგან. -თმაში შეუცურა თითები. -მთლიან ჩემს თავს გჩუქნი გიო! ჩემს გულს, სულს და სხეულს! მთლიანად შენივარ და ისიც შენზეა დამოკიდებული როგორ გაუფრთხილდები ჩემს საჩუქარს.
-გიჟიხარ. -ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან. მის ფეხებს შორის მოთავსდა და ნელა გაუხსნა ბაფთა. -მეც მინდა ბავშვი. -ბარძაყზე აკოცა. კოცნით აუყვა ქვევიდან ზევით.
-ეგ შენზეა დამოკიდებული. -ჩაიცინა და მის ტუჩებამდე მიღწეულ ბაგეებს დაეწაფა.
•••••••

ყველაფერი შვეიცარიაში დაიწყო, ყველა სიგიჟე, მეგობრობა, სიყვარული, ერთგულება და ღალატი.
არაფერი თქვა და დაგეგმო წინასწარ, რადგან ხშირ შემთხვევაში შენი ნათქვამი პირიქით ხდება, ან უბრალოდ გეგმები სხვანაირად წარიმართება.



როგორც ყოველთვის ახლაც ვღელავ მოგეწონებათ თუ არა ^^
ჩემს დაქალს ველაპარაკებოდი და უეცრად გონებაში გაიჟღერა ამ სიტყვებმა,
თქვენთან არ ვიცი მაგრამ ჩემთან ყოველთვის ასე ხდება,
როდესაც ჩემი გეგმების შესახებ ვუყვები ვინმეს ყველაფერი იცვლება.
ამიტომ მაქსიმალურად ვცდილობ ხოლმე გაჩუმებას. :დ
ერთი სიტყვით ველოდები თქვენს შეფასება ^^ რაც შეეცება შეცდომებს
როგორც ყოველთვის, პატიებას ვითხოვ. <3