ქუჩაში არც ისე ციოდა, თუმცა სუსხი ჯერ კიდევ შემორჩენოდა ჰაერს, ფიქრებში გართული იმდენად გაერიდა სამყაროს, რომ ნაბიჯების უცნაური მიხრა-მოხრა ზედმეტად შესამჩნევიც კი გახდა, მიაბიჯებდა ლამპიონებს შუქ ქვეშ და ფიქრების დალაგებსა ცდილობდა, საკუთარ თავთან ბრძოლაში ბადალი არ ჰყავდა, მაგრამ ხშირად მარცხდებოდა, მუდმივად ფიქრობდა, ხან არაფერზე ხან კი ყველანაირ წვრილმანზე, გიკვირთ ალბათ, როგორ შეიძლ;ება ადამიანი არაფერზე ფიქრობდეს და თან ყველაფერზეო, მაგრამ უცნაური ტიპი იყო ჩვენი ჯეი, რეალურად ნარკომანივით მუდმივად გასული იყო ამ სამყაროდან, თითქოს იხუთებოდა და გაურბოდა კიდეც ამ სიტუაციას, მოკლედ ძლივს მივიდა გზაჯვარედინამდე, არც გაუხედავს გზაზე ისე გადააჭრა, დიდი მოძრაობა არ იყო შუაღამისას, ამიტომ შეიძლება გაუმართლა კიდეც, თანაც ტეტრიძის ქუჩაზე რატომღაც არ იყო გასაკვირი სიჩუმე, როგორიც თვითონ იყო ისეთ გარემოს იქმნიდა სულ, ვერ შეამჩნევდი კმაყოფილი იყო, თუ უკმაყოფილო.
სადარბაზოს უჩვეულო სიცივე მოედო შიშველ ხელებზე და თითქოს შეკრთა, მაგრამ მალევე გამოფხიზლდა და თავ ჩაქინდრულმა აიარა პირველი კივეც, მეორეც, და მესამე კიბეზე წამოერად შეჩერდა, თითქოს ჩაფიქრდა, თითები გაათამაშა და მერე დაბნეულმა დაბლა დაიხედა, მზერა შეაჩერა, წამიერად გადაავლო თვალი მომხდარს და ჩაილაპარაკა ( ან უნდა გაიქცე და გამოგეკიდონ, ან უნდა დანებდე და მოკვდე) თავი გააქნია და ხმაურით აირბინა ორი სართული, კარი შეაღო, მშვიდი სახლი ისევ მდუმარედ ელოდა პატრონს, პატრონს რომელიც თითქოს არც არასდროს მოდიოდა სახლში, სახლის მყუდროება მხოლოდ კომფორტი როდი იყო ჯეისთვის!? სახლში შეეძლო მშვიდად ყოფნა, ძილი, კითხვა და საერთოდ ყველაფერი რასაც ჩვეულებრივ ადამიანები აკეთებენ ხოლმე, მაგრამ შიში მაინც სულ დაჰყვებოდა და საკუთარ თავს ამის გამო ხშირად დასცინოდა კიდეც.
ფეხზე გაიხადა და უხალისოდ შეაბიჯა კოლიდორში, იქვე შუქის ჩამრთველს მიადო ხელი და სამზარეულოსკენ გაიხედა, შიოდა, მაგრამ რაღაცნაირად არაკომფორტულად გრძნობდა თავს, ჯერ არჩია შხაპი მიეღო და სააბაზანოს კარები შეაღო, ცხელი წყალი სასწაულად ამშვიდებდა, შეეძლო საათობით ყოფილიყო ცხელი წყლის ქვეშ, ახლაც არ უთქვამს ამაზე უარი ორი საათი დაჰყო აბაზანაში, მერე სუთა მაისური და შორტი ამოიცვა და სამზარეულოს დაუბრუნდა, მაცივარში სწრაფი კვების პროდუქრები შეენახა, გამოიღო და გაზქურას მიანდო მათი წესრიგში მოყვანა, თავად კი კომპიუტერს მიუჯდა, სოციალურ ქსელში როროგც ყოველთვის აქტიურობდნენ არაფრის მთქმელი ადამიანები, რომელთაც ადამიანების განკითხვაში, ჩვენებურად რომ ვთქვათ ჭიპი აქვთ მოჭრილი, ჯეიც ერთ ერთ ჯგუფში წააწყდა ლინკს წარწერით, (სამხილებო ოცი წლის შემდეგ აღმოაჩინეს..).
წამით დაინტერესდა, მაგრამ მიხვდა, რომ არ ღირდა და ბევრ სიცრუეს წააწყდებოდა, ამიტომ გვერდი აუარა, ამასობაში ღუმელმაც დაიწრიპინა, საჭმელი მზად იყო, ყოველდღიური რუტინე, ჭამა, სიარული, მუშაობა, ძილი,
ამ რუტინას გაურბოდა ჯეი, მაგრამ ეს მხოლოდ ქვეცნობიერად, ის მაინც ამ რუტინის მსხვერპლი იყო, ადამიანებსაც აკვირდებოდა და რაც უფრო აკვირდებოდა ხვდებოდა, რომ არაფრისთვის იბრძვოდნენ და არც არაფერი ჰქონდათ ღირებული, მაგრამ ეს კიდევ არაფერი, თავადაც არ აღიარებდნენ ამას, ძველად ოთხმოცდაათიანების დასასრულს ხალხი მართლა იბრძოდა და მაშინ ძალაც და პატრიოტიზმიც იმაზე მეტი იყო ვიდრე ახლა, ახლა დემოკრატიაა, მაშინ იარაღი იყო, იარაღით აგვარებდა ყველა საქმეს, დაჯგუფებები და კლანები, რომელთაც თითქოს საძმაკაცოს უწოდებდნენ მაგრამ საძმაკაცოს გარდა ყველაფერი იყო რეალურად და ეშინოდათ ამის აღიარების, მოკლედ ჯეი ჯერ კიდევ იმ პერიოდზე ფიქრობდა.
- დალოცვილი საჭმელი, ვინც ეს მოიფიქრა... გაიფიქრა და საკუთარ სისულელეზე გაეცინა კიდეც.. ხანდახან უნდა გახალისდე ჯეი, შეუძახა თავს და საჭმელი თეფშზე გადმოიღო, იქვე ხის მაგიდაზე დადო და სკამი მიუწია, კომპიუტერთან მიირბინა და Arctic Monkeys - Do I Wanna Know? - ს ბოლომდე აუწია, ვახშმობამ მხიარულად ჩაიარა, როგორც ჯეი იტყოდა, გავიღიმეთ.. მერე ძილიც მოერია, ამ სიგრძე დღით დაღლილს და საწოლში ჩაწვა.. დილა ჩვეული ჩიტების ჭიკჭიკით დაიწყო, ჯეის ფეხები სტკიოდა, კუნთები დასჭიმვოდა, გუშინ ძალიან ბევი ირბინა, დიდი ხანია რაც არ ურბენია, ამიტომ არ გაჰკვირვებია ასეთი ტკივილით გაღვიძება, წამოდგა, ფანჯარასთან მივიდა და გააღო, სამზარეულოში თვალების ფშვნეტით გავიდა და ყავის მზადებას შეუდგა, უცნაურად მშვიდი დღეო გაიფიქრა და ისევ სიცილი მოედო სახეზე, ამის გაფიქრება და კარზე კაკუნი ერთი იყო, ჯეიმ სწრაფად ამოიცვა შარვალი და კართან მიირბინა, გლაზოკში გაიხედა და თითქოს არც გაკვირვებია ისე შეაღო რკინის კარი და სტუმარს გაუღიმა.- მოდი, ყავას ვამზადებდი. უთხრა და თვითონ წინ გაუძღვა. - როგორ ხარ ჯეი, შეკანკალებული ხმით გააგრძელა საუბარი სტუმარმა,. - კარგად შენ როგორ ხარ ლიზა? - მე კარგად ვარ, გავიგე გუშინდელი ამბავი და მაშინვე შენთან გამოვიქეცი, კალიც ძალიან ნერვიულობდა, მე დამირეკა, შენ, რომ არ პასუხობდი. - ხო იცი ტელეფონი უმეტესად უყურადღებოდ მიგდია ხოლმე, მოკლედ ისეთი არაფერი ყოფილა, უბრალოდ სირბილი მომიწია და ახლა ცოტა ფეხები მტკივა. შაქარი რამდენი ჩაგიყარო? იკითხა ღიმილით და გოგონას გამოხედა რომელიც იქვე ხის მაგიდასთან იჯდა. - სამი კოვზი. ორივეს გაეცინათ, ეს ორივე სულ ასე სვავდა ყავას, შეკრებებზე მხოლოდ ისინი იყრიდნენ სამ კოვზ შაქარს და უკვე ყველამ იცოდა, ჯეიმაც იცოდა, უბრალოდ გაამხიარულა ლიზა.
- შეხედე რა განახო.. წამოხტა სკამიდან ლიზა და სახესთან ტელეფონი მიუტანა ჯეის, სურათი იყო, სამივე იყვნენ, ლიზა ჯეი და ჯონათანი. - კარგი დრო იყო, სევდიანად გაეღიმა ჯეის,. ნამდვილად, დაეთანხმა
ეს სურათი მაშინ გადაიღეს სანდრექსას დაბადებისდღეზე, რომ მიდიოდნენ, ამიტომ პირველი სწორედ ის გაახსენდათ.. -
სანდრექსას არ შეხმიანებიხარ? - არა, არ შევხმიანებივარ, ამ ბოლოს კი ველაპარაკე ერთი-ორი კვირის წინ, მითხრა, რომ სოფელში იყო და ტელეფონი ცუდად იჭერდა. - ხო კარგია, თუ ცოტახნის წინ მაინც ელაპარაკე მე საერთოდ არ მილაპარაკია, ვერ მოვიკითე ჩემი საქმეების გადამკიდე. - არაუშავს მერე რა? იცის, რომ დაკავებული ხარ, მიირთვი. ყავა მაგიდაზე დაუდო ლიზას და მუსიკის დასაწევად შევიდა ოთახში, ლიზამ სიგარეტი ამოიღო და გაუკიდა, ჯეი სწრაფადვე მობრუნდა და კუხნაში შემოიხედა. - კიდევ დაიწყე მოწევა? - ხო რავი, სახლში ხო ეწევი? - კი მაგაზე პრობლემა არარის.
ჯეი ოთხმოცდაათიანებზე პირველი რა გახსენდება? მორიდებით ჰკითხა ლიზამ.
- გაჭირვება დაუშუქობა, მკვლელობები და ხალხის ტანჯვა, სხვა არაფერი კარგი და შენ?
- გაზეთი ვიპოვე და ამიტომ გკითხე, გინდა წაგიკითხო?
- მაგის მეტი რა ვიცი? რადმინდა წაკითხვა? სახე შეიშმუშნა ჯეიმ, მაგიდას მიუჯდა ყავა მოსვა და სიგარეტს გაუკიდა.
- მე მაინც წაგიკითხავ.. 90-იანი წლე­ბი გა­ჭირ­ვე­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ტო­ტა­ლუ­რი უშუ­ქო­ბა, პუ­რის რი­გე­ბი, და­ცა­რი­ე­ლე­ბუ­ლი მა­ღა­ზი­ე­ბი და სხვა... შე­იც­ვა­ლა დრო, შე­იც­ვა­ლა თა­ო­ბე­ბი და სა­ქარ­თვე­ლოს უახ­ლო­ე­სი ის­ტო­რი­აც წარ­სულს დარ­ჩა. რუბ­რი­კა "კვი­რის თე­მას" ამ­ჯე­რად 90-იანი წლე­ბის სა­ქარ­თვე­ლოს უთ­მობს. აღ­ნიშ­ნუ­ლი თე­მის ირ­გვლივ მკი­თხველს სხვა­დას­ხვა სა­ინ­ტე­რე­სო სტა­ტი­ას წარ­ვუდ­გენთ, ამ კონ­კრე­ტულ სტა­ტი­ა­ში კი ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის­ტი ლადო გო­გო­ლა­ძე 90-იანი წლე­ბის ტრან­სპორ­ტს გა­იხ­სე­ნებს, რო­მელ­თა­გან ზო­გი­ერ­თი წარ­სულს ჩა­ბარ­და.
- არ იცოდი ახლა შენ ეს? გაეცინა ჯეის და ლიზას გახედა, ლიზა მთელი ინტერესით კითხულობდა.
თბი­ლი­სე­ლე­ბი­სათ­ვის ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო მეტ­რო, რო­მე­ლიც ხში­რად უშუ­ქო­ბის გამო გვი­რაბ­ში იჭე­დე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მას მა­ინც ყვე­ლა­ზე აქ­ტი­უ­რად იყე­ნებ­და მო­სახ­ლე­ო­ბა. ამის რამ­დე­ნი­მე მი­ზე­ზი არ­სე­ბობ­და, ერთი ის, რომ ყვე­ლა­ზე იაფი იყო და მე­ო­რე, მეტ­რო იყო და დღემ­დე რჩე­ბა ყვე­ლა­ზე სწრაფ ტრან­სპორ­ტად. მეტ­როს არა­სო­დეს შე­უ­წყვი­ტავს მუ­შა­ო­ბა, თბი­ლის­ში მიმ­დი­ნა­რე სა­მო­ქა­ლა­ქო და­პი­რის­პი­რე­ბის დრო­საც კი.
რო­გორც უკვე ვთქვით, ხში­რი იყო მეტ­რო­ში შუ­ქის ჩაქ­რო­ბა და ამ დროს ხალ­ხს გვი­რა­ბი­დან ფე­ხით უწევ­და გა­მოს­ვლა. არ იყო სა­თა­ნა­დო რა­ო­დე­ნო­ბის მა­ტა­რებ­ლე­ბი, რის გა­მოც მა­ტა­რებ­ლე­ბის ჩა­მოდ­გო­მას შო­რის ინ­ტერ­ვა­ლი დიდი იყო. ბუ­ნებ­რი­ვია, ამის გამო ვა­გო­ნებ­ში ხში­რი იყო ჭ....ტ­ვა. უშუ­ქო­ბის პე­რი­ოდ­ში მეტ­რო იყო ის ად­გი­ლი, რო­მელ­საც სხვებ­თან შე­და­რე­ბით სტა­ბი­ლუ­რად მი­ე­წო­დე­ბო­და ელექტრო­ე­ნერ­გია. იმ ოჯა­ხებ­ში, ვი­საც სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, შუქი ჰქონ­დათ, ხში­რად გა­ი­გო­ნებ­დით - მეტ­რო­ზე ვზი­ვა­რო, რაც იმას ნიშ­ნავ­და, რომ მეტ­როს ხა­ზი­დან არა­ლე­გა­ლუ­რად იპა­რავ­და დენს.
- გამახსენე გაჭირვება, მაგრამ ყველაზე კარგი გაჭირვება შემიძლია ვუწოდო მაშინ მეგობრობა ვვიცოდით, ახლა კი არც მეგობრობა იციან. ჯეიმ საფერფლე მოიტანა და ისევ სკამზე დაეშვა.
- მართალი ხარ, ჩვენი მეგობრობა ამდენხანს გაგრძელდა, ახლანდელები მხოლოდ ვირტუალურად მეგობრობენ. თქვა და განაგრძო ლიზამ.
05:00 / 08-12-2015

90-იანი წლე­ბი გა­ჭირ­ვე­ბას­თან ასო­ცირ­დე­ბა. ტო­ტა­ლუ­რი უშუ­ქო­ბა, პუ­რის რი­გე­ბი, და­ცა­რი­ე­ლე­ბუ­ლი მა­ღა­ზი­ე­ბი და სხვა... შე­იც­ვა­ლა დრო, შე­იც­ვა­ლა თა­ო­ბე­ბი და სა­ქარ­თვე­ლოს უახ­ლო­ე­სი ის­ტო­რი­აც წარ­სულს დარ­ჩა. Ambebi.ge რუბ­რი­კა "კვი­რის თე­მას" ამ­ჯე­რად 90-იანი წლე­ბის სა­ქარ­თვე­ლოს უთ­მობს. აღ­ნიშ­ნუ­ლი თე­მის ირ­გვლივ მკი­თხველს სხვა­დას­ხვა სა­ინ­ტე­რე­სო სტა­ტი­ას წარ­ვუდ­გენთ, ამ კონ­კრე­ტულ სტა­ტი­ა­ში კი ჩვე­ნი ჟურ­ნა­ლის­ტი ლადო გო­გო­ლა­ძე 90-იანი წლე­ბის ტრან­სპორ­ტს გა­იხ­სე­ნებს, რო­მელ­თა­გან ზო­გი­ერ­თი წარ­სულს ჩა­ბარ­და.

თბი­ლი­სე­ლე­ბი­სათ­ვის ყვე­ლა­ზე პო­პუ­ლა­რუ­ლი იყო მეტ­რო, რო­მე­ლიც ხში­რად უშუ­ქო­ბის გამო გვი­რაბ­ში იჭე­დე­ბო­და. მი­უ­ხე­და­ვად ამი­სა, მას მა­ინც ყვე­ლა­ზე აქ­ტი­უ­რად იყე­ნებ­და მო­სახ­ლე­ო­ბა. ამის რამ­დე­ნი­მე მი­ზე­ზი არ­სე­ბობ­და, ერთი ის, რომ ყვე­ლა­ზე იაფი იყო და მე­ო­რე, მეტ­რო იყო და დღემ­დე რჩე­ბა ყვე­ლა­ზე სწრაფ ტრან­სპორ­ტად. მეტ­როს არა­სო­დეს შე­უ­წყვი­ტავს მუ­შა­ო­ბა, თბი­ლის­ში მიმ­დი­ნა­რე სა­მო­ქა­ლა­ქო და­პი­რის­პი­რე­ბის დრო­საც კი.

რო­გორც უკვე ვთქვით, ხში­რი იყო მეტ­რო­ში შუ­ქის ჩაქ­რო­ბა და ამ დროს ხალ­ხს გვი­რა­ბი­დან ფე­ხით უწევ­და გა­მოს­ვლა. არ იყო სა­თა­ნა­დო რა­ო­დე­ნო­ბის მა­ტა­რებ­ლე­ბი, რის გა­მოც მა­ტა­რებ­ლე­ბის ჩა­მოდ­გო­მას შო­რის ინ­ტერ­ვა­ლი დიდი იყო. ბუ­ნებ­რი­ვია, ამის გამო ვა­გო­ნებ­ში ხში­რი იყო ჭ....ტ­ვა. უშუ­ქო­ბის პე­რი­ოდ­ში მეტ­რო იყო ის ად­გი­ლი, რო­მელ­საც სხვებ­თან შე­და­რე­ბით სტა­ბი­ლუ­რად მი­ე­წო­დე­ბო­და ელექტრო­ე­ნერ­გია. იმ ოჯა­ხებ­ში, ვი­საც სხვე­ბის­გან გან­სხვა­ვე­ბით, შუქი ჰქონ­დათ, ხში­რად გა­ი­გო­ნებ­დით - მეტ­რო­ზე ვზი­ვა­რო, რაც იმას ნიშ­ნავ­და, რომ მეტ­როს ხა­ზი­დან არა­ლე­გა­ლუ­რად იპა­რავ­და დენს.
მე­ო­რე არა­ნაკ­ლებ პო­პუ­ლა­რუ­ლი ტრან­სპორ­ტი ტრო­ლე­ი­ბუ­სი იყო, რო­მე­ლიც ახ­ლან­დელ თა­ო­ბას მხო­ლოდ ფო­ტო­სუ­რა­თე­ბით ახ­სოვს. ტრო­ლე­ი­ბუს­ში გა­რეთ უფრო მეტი ხალ­ხი იყო, ვიდ­რე შიგ­ნით. ამ დროს ფაქ­ტობ­რი­ვად, არა­ვინ იხ­დი­და მგზავ­რო­ბის ღი­რე­ბუ­ლე­ბას, თუმ­ცა რა­ო­დენ გა­საკ­ვი­რიც არ უნდა იყოს, ეს ხელს არ უშ­ლი­და ამ ტრან­სპორ­ტის ფუნ­ქცი­ო­ნი­რე­ბას.
აგ­რეთ­ვე უბი­ლე­თოდ მგზავ­რობ­და ტრამ­ვა­ის მგზავ­რთა დიდი უმ­რავ­ლე­სო­ბა. ტრამ­ვაი დიდი პო­პუ­ლა­რო­ბით არა­სო­დეს სარ­გებ­ლობ­და, ალ­ბათ ამან გა­ნა­პი­რო­ბა ისიც, რომ 90-იან წლებ­ში მხო­ლოდ გარ­კვე­ულ უბ­ნებ­ში თუ არ­სე­ბობ­და ტრამ­ვა­ის რკი­ნიგ­ზა. ტრამ­ვაი გა­მო­ირ­ჩე­ო­და ნელი მოძ­რა­ო­ბით, რაც ამ ტრან­სპორ­ტს კი­დევ უფრო არა­პო­პუ­ლა­რულ­სა და არა­კომ­ფორ­ტულს ხდი­და გა­და­ად­გი­ლე­ბის­თვის.
90-იან წლებ­ში მოძ­რა­ობ­და ავ­ტო­ბუ­სე­ბიც. მათ უმე­ტე­სო­ბას დიდი ხა­ნია გა­სუ­ლი ჰქონ­და ექ­სპლუ­ა­ტა­ცი­ის ვადა, მაგ­რამ ქა­ლა­ქის ბი­უ­ჯეტს არ ჰქონ­და შე­სა­ბა­მი­სი სახ­სრე­ბი, რომ ახა­ლი შე­ე­ძი­ნა, ამი­ტომ ძვე­ლი ავ­ტო­ბუ­სე­ბით გა­დი­ოდ­ნენ ფონს.
რო­გორც წესი, ავ­ტო­ბუ­სი თა­ვის დრო­ზე არა­სო­დეს მი­დი­ო­და და­ნიშ­ნუ­ლე­ბის ად­გი­ლას, მაგ­რამ მას მა­ინც ყავ­და თა­ვი­სი მგზავ­რი. ისე­ვე, რო­გორც ტრო­ლე­ი­ბუ­სებ­სა და ტრამ­ვა­ი­ში, აქაც ხში­რი იყო უბი­ლე­თოდ მგზავ­რო­ბა.
- გახსოვს ერთხელ ტროლეიბუსში ძლით რომ ამიყვანეთ?
გადაიხარხარა ლიზამ.
- აბა მე იქ მარტო ვერ წავიდოდი შენგარეშე, ბოლოს და ბოლოს კარგი გემოვნება გაქვს.
- ჩემმა გემოვნებამ ჩემი კაბაც შეიწირა.
ორივეს გულიანად გაეცინა.
მი­უ­ხე­და­ვად გა­ჭირ­ვე­ბი­სა, 90-იან წლებ­ში აქ­ტი­უ­რად გა­მო­ი­ყე­ნე­ბო­და ტაქ­სე­ბიც, რო­მე­ლიც ისე უხ­ვად არ მოძ­რა­ობ­და, რო­გორც დღეს, მაგ­რამ მათი ნაკ­ლე­ბო­ბა მა­ინც არ შე­იმ­ჩნე­ო­და. ტაქ­სე­ბის უმე­ტე­სო­ბას საბ­ჭო­თა პე­რი­ო­დის "ტაქ­სო-პარ­კის" მან­ქა­ნე­ბი შე­ად­გენ­დნენ, რომ­ლე­ბიც უკვე მძღო­ლებს პი­რად სა­კუთ­რე­ბა­ში ჰყავ­დათ და არა­ვი­თა­რი გეგ­მის გა­დახ­და არ უწევ­დათ. ამ პე­რი­ოდ­ში ხში­რი იყო ტაქ­სის "გა­დაგ­დე­ბა", ამი­ტომ ტაქ­სის მძღო­ლე­ბი ახალ­გაზ­რდა ბი­ჭე­ბის ჩას­მას ერი­დე­ბოდ­ნენ, ხოლო ღა­მის სა­ა­თებ­ში ფაქ­ტობ­რი­ვად, არ მოძ­რა­ობ­დნენ. მარ­თლაც ლო­მის გული იყო სა­ჭი­რო იმი­სათ­ვის, რომ იმ პე­რი­ო­დის თბი­ლის­ში გვი­ან "გე­ტაქ­სა­ვა", რად­გან ხში­რი იყო და­ყა­ჩა­ღე­ბაც, რა­საც სამ­წუ­ხა­როდ, ადა­მი­ა­ნე­ბის სი­ცო­ცხლეც ეწი­რე­ბო­და ხოლ­მე.
ასე­თია ზო­გა­დი სუ­რა­თი იმი­სა, რაც დე­და­ქა­ლაქ­ში ხდე­ბო­და. უფრო მძი­მე იყო რე­გი­ო­ნებ­ში არ­სე­ბუ­ლი მდგო­მა­რე­ო­ბა. ცენ­ტრა­ლურ რკი­ნიგ­ზა­ზე, ხში­რად, მა­ტა­რე­ბე­ლი 3-4 დღე ერთ ად­გი­ლას იყო გა­ჩე­რე­ბუ­ლი, და როცა დენი მო­ვი­დო­და, უკან ბრუნ­დე­ბო­და. დღეს ეს ყვე­ლა­ფე­რი წარ­სულს ჩა­ბარ­და და მხო­ლოდ მო­სა­ყო­ლად თუ გა­იხ­სე­ნებს ვინ­მე, მაგ­რამ 20 წლის წინ, ეს იყო სა­ქარ­თვე­ლოს ყო­ველ­დღი­უ­რო­ბა, რო­მე­ლიც იმე­დია, აღა­რა­სო­დეს დაბ­რუნ­დე­ბა.
ჟურნალი დახურა ლიზამ და ისევ ძველ ამბებს დაუბრუნდა.
- გახსოვს ყვავილები, რომ შეგარჩევინე და ჯონათანს მივართვით? სულ გრძელი თმით, რომ დადიოდა ამიტომ, ჩვენც ვემაიმუნებოდით, რა დამპლები ვიყავით?
- კი, მაგრამ არც გაკვირვებია, იცოდა როგორი გადარეულებიც ვიყავით, თანაც არასდროს არ წყინდა.
- მხოლოდ შენთან ერთად შემიძლია ამ წლების ტკბილად გახსენება.
- მეც ასე ვარ.