შესვლა
რეგისტრაცია
რეკლამა

ზოი. მეორე ნაწილი. თავი 6


12-04-2019, 21:54
ავტორი guroo
ნანახია 1 026

ზოის მისვლა ყოველთვის კარზე ხელის უხეში ბრახუნით იწყებოდა. სახლში კი უმალ შინაგანი შფოთვისა და ქაოსის აურა შემოჰქონდა.
მოდიოდა დასაწყნარებლად.
მყუდროების ხავსებს ეჭიდებოდა მათესთან, თავისი შინაგანი სამყაროს დამლაგებელთან.
-შემოდი, ზოი, შემოდი.
-აჰა! შემოვედი.
-თითოქოს მე დაგაძალე შემოსვლა... ხანდახან რა უაზრო ქცევები გაქვს.
სამზარეულოსკენ გაუძღვა. წვენი დაუსხა და ღიმილით გაუწოდა. მერე პიცის ნაჭრები დააწყო თეფშზე და გაბრაზებულმა დაუხეთქა მაგიდაზე.
-მოგწონს ცვალებადი მათე?
-ასეთი არ მომწონხარ.
-ხოდა, ნურც შენ ხარ ერთ დღეს სხვა და მეორე დღეს — კიდევ სხვა. გუშინ საჩხუბრად მოხვედი, დღეს ღმერთმა გადამარჩინა შენი აგრესიისგან, ე.ი. რაღაც გჭირდება. ასე არ გამოვა, ზოი. ნუ მიყენებ!
-ხომ არ ვთამაშობ? ნიღაბს ხომ არ ვირგებ? რა ვქნა, ასეთი ვარ. ხან შენი შუაზე გაგლეჯვა მინდა, ხან დახმარება მჭირდება შენგან. საერთოდაც, იცი, რატომ ხარ ჩემი მეგობარი? ყოველთვის მეიმედები. ვიცი, შენი მოკვლა რომც ვცადო, მაინც მიერთგულებ და დამეხმარები.
-ზუსტად მაგის გამო გაბლატავდი, არა?! ჰმ! შენ ოღონდაც კარგად იგრძნო თავი, ნეგატივისგან დაიცალო და ყველაფერს გააკეთებ, არ ფიქრობ ჩემზე. თურმე გცოდნია, რომ მაინც კარგი მათე ვიქნები.
-აუ, რა ეგოისტი ვყოფილვარ.
-ჰო, ძალიან!
გემრიელად ძიძგვნა დაუწყო პიცის მომნუსხველად კალორიულ ნაჭერს.
-გეტყვი რატომაც მოვედი; — ცხიმიანი ტუჩებითა და დაუღეჭავ-გადაუყლაპავი ლუკმით გამოტენილი პირით ძლივს ამოთქვა სიტყვები.
-ჯერ ჭამა დაასრულე.
მათე სიცილს ძლივს იკავებდა, ისე გამხეცებით მიირთმევდა ზოი პიცას. აშკარად ვიღაცას ეჯიბრებოდა. გვერდზე წარმოსახვითი მეტოქე ეჯდა და მოგების წყურვილით გამოფიტულ ორგანიზმში დაუნანებელი მასალებით გიჟურად გადაჭრელებულ პიცას იყრიდა ღორული გაუმაძღრობით. იმას კი უკვე ვეღარ ამჩნევდა, რომ მეტოქე არ ჭამდა. კუჭისკენ სიმძიმის გადაშვებაზე ისე იყო მომართული მისი გონება, რომ მეტოქის უმადობის შემყურემ მხოლოდ ის დაასკვნა, ალბათ, წამის მეასედში ვასწრებ თითო ნაჭრის გადასანსვლას, მას კი ჯერაც არ დაუწყიაო ჭამა. ამაზე უფრო გრძელ და ფართო ფიქრს ვერ შეძლებდა. მის მოკლე მეტრაჟიან აზროვნებაში მხოლოდ ეს დასკვნა ჩაჯდა.
ბოლო ლუკმა ინთქმებოდა ზოის პირის ღრუში, როცა მათემ დიდიხნის წინ შეკავებული სიცილი გამოათავისუფლა, რასაც ფილტვებიდან ჰაერის ძლიერი ამოტუმბვა უძღვოდა წინ. ფილტვებიდან მონაბერმა ქარიშხალმა მორიდებულობისგან მოკუმული პირი გაუხსნა მათეს და ოთახში არანორმალურმა სიცილმა გაიჟღერა.
სანერწყვე ჯირკვლებსაც ზუსტად მაშინ მოუნდა ფერმენტებით გამდიდრებული სითხის გამოყოფა და ნერწყვი პირის გახსნისთანავე სიცილს მიჰყვა უკან. სულ რაღაც ერთი წამი იყო დროის ის გარდამტეხი მონაკვეთი, როცა სიცილს გადაუსწრო ოთახის სივრცეში გამართულ რბოლაში. განა მეტხანს არ დასცალდებოდა პირველობა... საცოდავ ნერწყვს ბედი არ სწყალობდა იმდღეს! პიცით გამოტენილ და ვერ დახურულ პირში შეაფრინდა ზოის. მაშინვე დათმო პირველობა და კვლავ წინ გაიჭრა სიცილი. პარალიზებული ნერწყვი ფეხზე ვეღარ წამოდგა. ან კი ვინ აცალა? პირდაპირ საყლაპავ მილში ჩაასრიალა ზოიმ. ყველაფერს აქვს დადებითი და უარყოფითი მხარეები. ამ შემთხვევაში დამატებითი ფერმენტებით შეძლებს ზოის ორგანიზმი საკვების გადამუშავებას.
ვერცერთმა შეძლო დაეფიქსირებინა სიცილისა და ნერწყვის ეს დაძაბული რბოლა. მხოლოდ როხროხა ბგერების რწევა გაიგონეს. ამასაც ვერ მოახერხებდნენ თავისით, ყურები რომ არ ჰქონდეთ. ოხ, ეს წყეული ყურები! როგორ შეაშფოთა მათი გონება სიცილის ხმა რომ გაიგონა!
გაქრა წარმოსახვითი მეტოქე. პიცაც აღარ დარჩა. ღორმა სიამოვნებისგან დაიკრუსუნა. ოდნავ ადამიანობისკენ გადმოქაჩა მისი ქცევა რაღაც ამოუცნობმა ძალამ და ცხიმიანი პირი მოიწმინდა სალფეთკით.
-ცუდად ვარ, მათე.
-მოდი, დივანზე წამოწექი.
-ვერ ვდგები. — სიმწრით ჩაეცინა ზოის.
ხელში აიყვანა მათემ და მძიმედ დააწვინა მისაღებში მდგარ დივანზე.
-ვაიმე, მუცელი! აუ! ძალიან მტკივა!
-მონელებაც ასეთი უნდა. გასკდი, ღორივით ჩაიხეთქე იმდენი ჭამე და ახლა წამოკოტრიალდი. უკლებლივ ყველაფერი შენ ორგანიზმში დარჩება. დღეს მაგრად შეირგებ უზომოდ ბევრ ცხიმს.
ორივემ გაიცინა. ზოიმ მალევე მოკეტა. ვერ გაუძლო სიცილისგან ათამაშებული მუცლის შეკუმშვა-გაფართოების შედეგად მოგვრილ უხალისო ტკივილს.
-ოდესმე ჩამხრჩვალხარ საკუთარ ბოღმაში? როცა ძალიან გატკინეს, შენ კი ვერ პატიობ და ვერც ვერაფერს უშავებ. აი, ბოღმისგან რომ იბერები და გასკდომას ცოტა გიკლია. თითქოს სული გევსება ჯოჯოხეთური სიმძიმით. ორივე მხარე რომ იბოღმებოდით და ერთმანეთს ეჯიბრებოდით: რომელი უფრო მეტად მოახერხებდა ზიზღისა და არპატიების საზღვრებს მიღმა გადასვლას — ეს არასდროს გქონია? მე ვიტანჯები მაგით. მეგონა კარგი იყო გასწრება. ის ერთ ადგილას დარჩა, იქვე გაიყინა და აღარ გადნა, ნაბიჯითაც აღარ წამომწევია. მე კიდევ, გამოშტერებულმა, უგონოდ ვაგროვე და ვაგროვე ამდენი ბოღმა... ვაიმე, მუცელი! არ უნდა მეჭამა ამდენი, არა!
-სინანული გვიანია... მერე აღარ მახსოვს. ნეტავ, რა ჰქვია მაგ სიმღერას? თუმცა, რა დროს ეს არის... ვიცი, რასაც მეუბნები. მეც მქონია ბოღმა, მაგრამ შენსავით უაზროდ არ გამიმდიდრებია. ჰო, ზიზღისა და შურის ჩანჩქერი არ გადმოვუშვი ჩემ სულში და დიდი ღრმული არ გავაკეთებინე იქიდან დაშვებულ საზიზღრობას. წარმომიდგენია, როგორ დაგიჭაობდა ეგ ყველაფერი. ახლა, ალბათ, პატიებაც გიჭირს.
-რომ იცოდე როგორ მიჭირს... მაგრამ, მათე, მე ისიც არ ვიცი პატიება რა არის,
-ჩემი აზრით, პატიება ის არის, როცა დარწმუნებით იცი, რომ იმ ადამიანს, რომელმაც გიღალატა, მოგატყუა ან უბრალოდ იმედი გაგიცრუა, სამაგიეროს არ გადაუხდი და საკუთარ თავს გაათავისუფლებ ყოველგვარი არაკეთილგანწყობილი სურვილებისგან.
პატიება არ ჰქვია იმას, როცა რაღაც ცუდს გიკეთებენ, შენ კი მაინც ჩვეულებრივ აგრძელებ ურთიერთობას. ეს უკვე მსხვერპლად შეწირვა გამოდის.
იცი რატომ არის პატიება რთული? იმიტომ, რომ ამ დროს საკუთარ თავზე უფრო მეტად ხარ გაბრაზებული, რადგან ვიღაცას უფლება მიეცი შენ ცხოვრებაში იმხელა მნიშვნელობა ჰქონოდა, რომ მის რომელიმე ქმედებას შენში რაიმე ნეგატიური განცდა გამოეწვია. დიდი დრო სჭირდება ამის გულწრფელად აღიარებას. ესეიგი, დიდი დრო სჭირდება პატიებასაც, ანუ ყველა ბოროტი განზრახვისგან გათავისუფლებას, რომელიც იმ ადამიანის მიმართ გაქვს, ვინც ცუდი გაგიკეთა. როცა საკუთარ თავზე გებრაზება, ამ დროს არ იცვლება ის, რაც უკვე მოხდა. სამაგიეროდ აგრესია ღვივდება შენს გულსა და გონებაში, რაც შურისძიების წყურვილს აჩენს, სამაგიეროს გადახდას განდომებს, ან დასჯის გადაწყვეტილებას გაღებინებს. მოკლედ, პატიება სწორედ ამ აგრესიისგან გათავისუფლებაა. თუ აპატიებ, უნდა გაუშვა კიდეც, რადგან თუ კვლავ გვერდით გეყოლება, გამოდის, რომ თავი მახვერპლად შეგიწირავს თქვენი ურთიერთობისა და კონკრეტულად მისთვის.
მგონი, მსხვერპლის როლი არცთუ მიმზიდველია...
-მათე, საავადმყოფოში წავიდეთ, რა. ვეღარ ვუძლებ.
-კარგი, წავიდეთ.
-შენი სიტყვები ძალიან დამეხმარა. მგონი, მივხვდი, როგორ შევძლო ამ ნაგვისგან დაცლა. კარგად გადავამუშავებ და მერე არარსებობის ნაგავსაყრელზე მოვისვრი. როგორ დამეხმარე, იცი?
-გაგიჭირდება მონელება. ზედმეტად გამომსკდარხარ მაგ ნაგვისგან, როგორც შენ ეძახი.
-თუ ვერ მოვინელებ, შემერგება მაინც.
პოზიტივს ჩააფრინდა ზოი და მათეც მიჰყვა თავისი გულწრფელი და გულიბრყვილო ღიმილით.
-ზოი, გულახდილად მითხარი. ძალიან ცუდად იყავი ამის გამო?
-აბა, წეღან კიარ მოგატყუე!
-ზე გიფიქრია?
-მიფიქრია, როგორ არ მიფიქრია. ახლაც ვფიქრობდი მაგაზე. მაგრამ შენთან გულის გადაშლამ მომირჩინა დაშხამული სული.
-ჰმ!!! აღარ წავიდეთ?
-ხელში ამიყვანე, მე ვერ ვდგები.



№1  offline მოდერი guroo

ბოლოში, დიალოგებში უნდა ეწეროს თვ/ითმკვლელო/ბაზე* და წერია მხოლოდ “ზე”.

 


№2 სტუმარი An idiot

ცოტა შოკი მაქ. რა საზიღარი ჭამოს სცენა ახწერე, ფუუუჰ. მაგრამ ბოლოსკენ მივხვდი ყველაერს. გავოცდ.

 


№3  offline მოდერი guroo

An idiot
ცოტა შოკი მაქ. რა საზიღარი ჭამოს სცენა ახწერე, ფუუუჰ. მაგრამ ბოლოსკენ მივხვდი ყველაერს. გავოცდ.


მიხარია, რომ გაოცდი❤️ მადლობა.
შენი კომენტარები არ მინახავს წინა თავებზე და რაკი შოკში ხარ, დაგავალდებულებ, რომ წინა თავებიც წაიკითხო.

 


№4  offline ახალბედა მწერალი K. I.

მოვედი მეექვსე თავამდე და დაგეწიე :)))
ასეთი კითხვები გამიჩნდა:
-საინტერესოა, რას გრძნობს ავტორი, როცა ასეთ უარყოფით პერსონაჟებს ქმნის?
(ზიზღს, სიყვარულს, თანაგრძნობას?...)
-რამდენად ახლოა მათ სულიერ სამყაროსთან?
-რატომ მოინდომა, რომ მკითხველს მისი პერსონაჟების მიმართ აგრესია ჩამოჰყალიბებოდა? ნუთუ არ უყვარს ისინი? ასე რატომ იმეტებს, რომ ლანძღონ? მან ხომ ამდენი დრო შეალია თითოეული პერსონაჟის შენებას?
ვიცი, მეტყვი, რომ გინდა, ბევრ რაღაცაზე დაგვაფიქრო, გაგვზარდო და შენმა ნაწარმოებმა ბევრი ემოცია დაგვიტოვოს და ეს ბუნებრივია, მესმის, მაგრამ მე კიდევ სხვა რაღაცა მაინტერესებს და ამიტომ გეკითხები :))
ასე, რომ არ გაბედო და ჩემს კითხვებს ამ ბანალური პასუხებით არ გაართვა თავი, მაინც არ ჩაგითვლი :)))
ბოლოსდაბოლოს აქ რომ ჩემმა მკითხველმა გამომიჭიროს, რომ მე აქ "ვსაჩკაობ" და ისინი მორიგი თავის მოლოდინში საიტს დღეში რამდენჯერმე მაინც ამოწმებენ, საყვედურს მეტყვიან და სულ შენი ზოის და მათეს ბრალი იქნება ყველაფერი :)))
--------------------
When nothing goes right, go left!

 


№5  offline მოდერი guroo

ქეთი იმერლიშვილი
მოვედი მეექვსე თავამდე და დაგეწიე :)))
ასეთი კითხვები გამიჩნდა:
-საინტერესოა, რას გრძნობს ავტორი, როცა ასეთ უარყოფით პერსონაჟებს ქმნის?
(ზიზღს, სიყვარულს, თანაგრძნობას?...)
-რამდენად ახლოა მათ სულიერ სამყაროსთან?
-რატომ მოინდომა, რომ მკითხველს მისი პერსონაჟების მიმართ აგრესია ჩამოჰყალიბებოდა? ნუთუ არ უყვარს ისინი? ასე რატომ იმეტებს, რომ ლანძღონ? მან ხომ ამდენი დრო შეალია თითოეული პერსონაჟის შენებას?
ვიცი, მეტყვი, რომ გინდა, ბევრ რაღაცაზე დაგვაფიქრო, გაგვზარდო და შენმა ნაწარმოებმა ბევრი ემოცია დაგვიტოვოს და ეს ბუნებრივია, მესმის, მაგრამ მე კიდევ სხვა რაღაცა მაინტერესებს და ამიტომ გეკითხები :))
ასე, რომ არ გაბედო და ჩემს კითხვებს ამ ბანალური პასუხებით არ გაართვა თავი, მაინც არ ჩაგითვლი :)))
ბოლოსდაბოლოს აქ რომ ჩემმა მკითხველმა გამომიჭიროს, რომ მე აქ "ვსაჩკაობ" და ისინი მორიგი თავის მოლოდინში საიტს დღეში რამდენჯერმე მაინც ამოწმებენ, საყვედურს მეტყვიან და სულ შენი ზოის და მათეს ბრალი იქნება ყველაფერი :)))


ერთი წამითაც არ ვფიქრობ იმას, რომ მსგავსი მიზეზების გამო ვწერ ასეთ ნაწარმოებს.
რას ვგრძნობ? ჯერ ერთი, არ მიმაჩნია, რომ ისინი უარყოფითი პერსონაჟები არიან. ყველა ძალიან მიყვარს. მსიამოვნებს ხოლმე, როცა საზიზღობებს ვაკეთებინებ და მერე კიდევ უფრო საზიზღრად აღვწერ მათ ქმედებებსა თუ მოტივებს.
იცი, რატომ მიყვარს? იმიტომ, რომ ისინი ყველაზე უფრო რეალურები არიან. თავიანთი თავის პრიმიტიული დონის დამაკმაყოფილებელნი. რეალურად ადამიანს უჩნდება ურთიერთგამომრიცხავი სურვილები, თავდაპირველად მასში აგრესია იბადება(სიხარულის პერიოდები არ იგულისხმება აქ) და მერე გარდაქმნის თვითცენზურით ამ აგრესიას საზოგადოებაში მიღებულ და აღიარებულ გამოხატვის სხვადასხვა ფორმებად.
სიუჟეტი პირველი სიტყვის დაწერიდან დღემდე არ ვიცი როგორია. ვწერ და რაღაც გამოდის.
არ მინდა მისტიციზმი დავიბრალო, მაგრამ ფაქტია, ერთი მოსაზრებაც კი არ გამაჩნდა თავიდან, რაც აქ მიწერია. მე დავიწყე სამყაროს შემეცნება ჩემი პერსონაჟებისა და ზოგადად ნაწარმოების მეშვეობით და მივაგენი კიდეც გარკვეულ ჭეშმარიტებებს. ამიტომ მიყვარს თითოეული მათგანი.
ყველაზე მნიშვნელოვანი და ძირეული საკითხები, მოტივები, მიზეზები და ჭეშმარიტებები საფუძველშია მოთავსებული. ჯერ იყო რაღაც და იმისგან წარმოიშვა სხვა რაღაცები. ადამიანებს აქვთ პირველი დონე, ანუ პრიმიტიული მხარე, რომლიდანაც ყველა დანარჩენი წარმოიშვა. სხვადასხვა დონეზე ასვლისას მიღებული ცოდნა მთლიანად უნდა ჩააბაროს ამ პრიმიტიულ დონეს, რომ ზემოთ ასასვლელი ძაფი არ ჩაწყდეს. ამგვარად, ადამიანი მუდმივ კავშირშია სალუტარ პრიმიტიულ მესთან. ჩემ ნაწარმოებში ასახულია როგორ ემორჩილებიან პერსონაჟებო ამ უკანასკნელს, რაც მე, როგორც ავტორს, იმის შესაძლებლობას მაძლევს, ზუსტად ამოვიცნო ადამიანის “გაფილტრული” ქმედების მოტივები და წარმოშობის ნიადაგი.
ანუ, გარკვეულწილად, ეს არის ჩემი ექსპერიმენტი, რომელმაც გაამართლა და, ალბათ, ამიტომაც მივეჯაჭვე ასე წერას.

უმიზნოდ ამის კეთება უაზრობა იქნებოდა, ხომ?
უძალიანესად მინდა, რომ მკითხველს ზიზღი გაუჩნდეს ამ ყველაფრისადმი, რადგან ეს მათი მხრიდან ყველაზე მძაფრი ემოცია იქნება და თან ამხნის განმავლობაში თითქოს შეეჩვევიან მონოტონურ საზიზღრობებს. აი, ამ დროს მე გავილაშქრებ მათი უკვე კარგად ჩამოყალიბებული და განმტკიცებული აზრების წინააღმდეგ და ნაწილობრივ შევძლებ, ვაიძულო, შეცვალონ დამოკიდებულებები. ეს, რა თქმა უნდა, სიახლის განცდაც იქნება, აჟიტირებაც(როცა რაღაცაში შეცდი და საკმაოდ დიდხანს გეგონა ბევრი რამ არასწორად, უცებ აზარტი გიჩნდება, რომ გამარჯვება მოიპოვო. იმიტომ, რომ ძლიან მწარე მარცხი განიცადე. განა მე დაგარტყამ ძლიერად. არა! საკუთარი მეამიტობა გაგაგიჟებს)...
ზიზღი ყველაზე მძაფრი ემოცია იმიტომ იქნება, რომ ეს ნაწარმოები მე რა ჩარჩოებშიც მოვაქციე, სიყვარული, სხარული და სხვა რაღაცები ვერ “გაქაჩავს”.
ალბათ, გაინტერესებს მწარე მარცხის შემდეგ მკითხველის გამარჯვება რაღა იქნება... ისინი საბოლოოდ მართლები აღმოჩნდებიან. ეს გამარჯვებაა, მაგრამ წაგებაში გადაზრდილი, რადგან უკვე მეორედ გახდნენ ჩემი მანიპულაციის მსხვერპლნი. ამასობაში ნაწარმოები დასრულდება და ვეღარ შეძლებენ ღირსების დაცვას, ანუ ამჯერად ჩემი მახეებისგან თავის არიდებას. შემორჩებათ მხოლოდ აზარტი და ენთუზიაზმი. დამეთანხმე, რომ ამაზე დიდი ეფექტი ასეთ ნაწარმოებს შეუძლებელი ჰქონდეს და ამგვარ გათვლებში არ ვცდები.

მკითხე რამდენად ახლოს არიან პერსონაჟები ჩემ სულიერ სამყაროსთან. მე ვარ აბსოლუტურად ყველაში! ჩემი გარკვეული ნაწილი ჩავდე მათში.
ჩემში არაებული თვისებები და ხასიათის შტრიხები დავახარისხე და მათზე გადავანაწილე.
ჩემი ნაწარმოების წაკითხვის შემდეგ მკითხველი რომ რაღაცაზე მაინც აუცილებლად ჩაფიქრდება, ამას არ უარვყოფ. და, რა თქმა უნდა, ესეცარის ერთ-ერთი ძლიერი მხარე ჩემი ნაწერებისა.
არ ვივი ყურადღება მიაქციე, თუ არა, მაგრამ ისე არ ვწერ, რომ მერე ვიღაც აუცილებლად ჩაფიქრდეს. მაგრამ ისეთნაირად ვწერ, რომ ჩემ აზრებს მკითხველის გონება წამებში ისრუტავს. ანდა რაღაცებს ქვეცნობიერად იმარხავს.
პირველი ნაწილი ძალიან ძალიან ძალიან შესაცვლელი მაქვს. შინაარსობრივად არ უნდა შევცვალო... მაგრამ იქ ნახსენები თითოეული სიტყვა არ დამიწერია უმიზეზოდ. ყველაფერს ტა ისი დატვირთვა აქვს, რაც დროთაგანმავლობაში გამოაშკარავდება და მკითხველზე ის ეფექტიც იმოქმედებს, რომ უცებ აღმოაჩენს, რომ, ერთი შეხედვით სრულიად უმნიშვნელო დეტალეს ძალიან დიდი მნიშვნელობა აქვს და კითხვის პროცესში ვერც კი მიხვდა რამხელა ბადე იქსივენოდა თითოეული მათგანისგან, რომელიც ნაწარმოების ბოლოს შეიკვრება და მაშინღა გაცდება შესაძლებელი ამის აღქმა.

რა ვქნა, მიყვარს მკითხველზე თამაში.
ჩემი ნაწარმოებით ბევრ საინტერესო რამეს ვამბობ, მაგრამ ჩემი მიზანია მკითხველი დავაინტერესო ქვტორის პიროვნებით. სულ ეს აის. ძლიან ეგოისტური სურვილიმაქვს.
❤️❤️❤️მადლობა, რომ ამდენი მალაპარაკე

 


№6  offline წევრი Rania

Chamis procesi iyo tan amazrzeni. Magrambtan gasaocrad agcerili. Me aq mqrto zois kiaraa. Im sazogaadeobis nacilis gaumazgroba davinaxe. Romlebic ertmanets ejibrebian sisazagleshi. Es imdenad didi azartia mati. Ician rom mavnea. Magram ver eshvebian. Ai kidwvverti mankieri mxare. Arvici raunda davcero iseti rac ar damiceeiaa. Ubralod geubnebibrom am lagi da vitom msubuqi arasasiamovno peraonajebis migma. Qveteqstebis armia imalebaa. Sulac araa rtuli amatuim naklis danaxva garshemobmyofadamianebshi. An tundac sakutar tavshii
--------------------
Q.qimucadze

 


№7  offline მოდერი guroo

ელპინი
წაგიკითხე.
ზუსტად ისე, როგორც დავწერე.

ზიზღისა და შურის ჩანჩქერი.
რაღაც არის, ხომ?
ადამიანები იხრჩობიან საკუთარ გულისამრევობაში.
მგონი, ეგ უნდა იყოს ის ჩანჩქერი, რაც დაწერე.

ნუ, ჯერ მეგონა, რაღაც ბიოლოგიურ წიგნს ვკითხულობდი,
მაგრააააამ
ვოთ იზ ით?!
რაღაც არის, რა.
თან ისეთია, კითხვის გაგრძელება რომ მომანდომა...

წერის სტილი მომეწონა.
მსუბუქი, აზრიანი, ჩახლართული და კიდევ ბევრი.
ხარ შენ, ნამდვილად ხარ!

აბა, შეხვედრამდე!
უფრო სწორად, მომავალ წაკითხვამდე.
❤️


კი ეგ ჩანჩქერი ვიგულისხმე. მანამდე კი ჭამაზე დავწერე ზუსტად იგივე. ზოიმ ბოღმასავით მოიმატაგა საჭმელი...
მადლობა დიდიი და მიხარია, რომ დაინტერესდი❤️❤️
დაგელოდები ხოლმე.
სხვა თავებიც წაიკითხე. გპირდები თითოეულში იპოვი რაღაც ჩასაჭიდს, რაც მოგეეონება❤️

Rania
Chamis procesi iyo tan amazrzeni. Magrambtan gasaocrad agcerili. Me aq mqrto zois kiaraa. Im sazogaadeobis nacilis gaumazgroba davinaxe. Romlebic ertmanets ejibrebian sisazagleshi. Es imdenad didi azartia mati. Ician rom mavnea. Magram ver eshvebian. Ai kidwvverti mankieri mxare. Arvici raunda davcero iseti rac ar damiceeiaa. Ubralod geubnebibrom am lagi da vitom msubuqi arasasiamovno peraonajebis migma. Qveteqstebis armia imalebaa. Sulac araa rtuli amatuim naklis danaxva garshemobmyofadamianebshi. An tundac sakutar tavshii


მაგაზე არ მიფიქრია... ზოი იმიტომ ვაქციე ღორად, რომ მეტაფორულად წარმომეჩინა მისი სულის მდგომარეობა. ის ხომ ბოღმით გამოიტენა.
მადლობა❤️❤️
სულ მკითხულობ და სულ მახარებ ხოლმე❤️

 


№8  offline ახალბედა მწერალი K. I.

გურო, კარგი ბიჭი ხარ შენ:))
სხვანაირ პასუხებს ამ ნაწარმოების შემქმნელისგან არც მოველოდი ❤️
--------------------
When nothing goes right, go left!

 


№9  offline მოდერი guroo

ქეთი იმერლიშვილი
გურო, კარგი ბიჭი ხარ შენ:))
სხვანაირ პასუხებს ამ ნაწარმოების შემქმნელისგან არც მოველოდი ❤️


მიხარია მიხარია და მიხარია!!! იუჰუუუ❤️ მადლობა

 


№10 სტუმარი სტუმარი ლილე

მოკლედ
დავიწყებ მადლობით.
მადლობა რომ "მირჩიე" საკუთარი თავი.
ვგიჟდები ნარცისებზე.
ნუ დამძრახავ ნარცისად რომ შეგრაცხე.
კომპლიმენტად მიიღე.
ახლა ისტორიაზე...
მიუხედავად იმისა რომ სწრაფი მკითხველი ვარ, რამდენჯერმე წავიკითხე ზოგიერთი თავი და ამიტომ დაგიგვიანე.
ბევრი მინდოდა.
ისტორია მძიმედ საკითხავია.
ტყვიასავით მძიმეა.
ადამიანურია.
სულ თავიდან დავიწყებ.
ზოი- მძიმე ფსიქოლოგიური პერსონაა რომელიც მასის ტკივილს და სიმახინჯეს ატარებს. დანაგვიანებული, სიმყრალენარევი მასის გაბოროტებულ, ღვარძლით სავსე სულს.
გამოხრული სულის მატარებელია და მაინც ცოცხლობს. მაინც სხვებზე ძლიერი ჩანს იმიტომ რომ პირფერია.
საკუთარ თავსაც ვერ უტყდება რომ ეზიზღება საკუთარი თავი, მიუხედავად იმისა რომ ნოეს მთელი სიმძაფრით აღუწერა მისი სულის ჭაობი და თუ რამდენად ჩათრეული იყო ამ სიბილწის მორევში, ეს არაფერი იყო გარდა იმისა რომ სისხლიანი ხელები სხვაზე შეეხოცა და მერე თითისგაშვერით დაებრალებინა მისთვის რომ ეს მისი ბრალია, მან მოუტანა ტკივილი. მან მოუწამლა ჰაერი არადა უკვე დიდი ხანია მოშხამულ ჰაერს სუნთქავდა და საბოლოოდ მოეწამლა სული. ზოი-სიკვდილია მთელი მისი არსებით. ყველაზე თვალისმომჭრელი ჭაობი. ყველაზე ტკბილი ცოდვა როგორც ვაშლი.
არ იქნებოდა მისი შექმნა ადვილი რადგან პერსონაჟი თავად მწერლის ერთ-ერთი სახეა. (არ ვფიქრობ რომ ზოი ხარ, უბრალოდ შენს არსებაში არის რაღაც ფანტასტიკური ალბათ)
და მაინც...
მე მომწონს ზოი.
მომწონს მისი დროზერას ხასიათი
ზოგადად ვგიჟდები ერთ ადამიანში მოქცეულ მასაზე.
მათგან ისწავლი ბევრს და იმიტომ.
არაფერია მათზე ბინძური და უფრო მიმზიდველი.
რაც შეეხება მათეს...
ამ პიროვნების დახასიათებისას მახსენდება ალბერ კამიუს -"დაცემა".
"მონანიე მსაჯული"-აი ვინ არის მათე.
ვგიჟდები ცინიკოსებზე.
(მე თვითონ ვარ და ვიცი რა მაგარი ტიპები არიან :D)
მათე"ც" ზოის "ტყუპია".
ორი სხეულის ერთი სული.
ოღონდ ცოტა უფრო დახვეწილი, უფრო ბინძური და სულისშემძვრელი.
მაგრამ მათ შორის ერთი გამსხვავებაა.
მათეს სიყვარული შეუძლია, ზოის კიდევ საკუთარი სიყვარულიც ისე ეზიზღება რომ დაუფიქრებლად ამოსვრიდ ტალახში ოღონდ თვითონ მიიღოს სულიერი საკვები.
აი ზუსტად იმ ულუფებით ამ თავში პიცას რომ მიირთმევდა და აი ისევ ზოის გადავწვდი.
მანცვიფრებს ამ ორი ადამიანის სულის სიმყრალე.
მაგრამ რაღა ორი ადამიანი.
მთელი საზოგადოებააა.
ადამიანებია.
სამყაროს სიმახინჯეა.
უბრალოდ ისინი ყველაზე გამჭვირვალენი არიან, ყველაზე სუფთად ირეკლავენ ამ ჭუჭყს.
ზოის დედას არ განვიხილავ.
ეს ერთი ჩვეულბრივი მდაბიოა რომელიც არაჩვეულბრივ, გულისამრევ კონცერტს დგამს ხაალხისთვის, აი იმ ჯენლტმენივით ბრმას რომ გზის გადაკვეთაში ეხმარება და ბოლოს ქუდის მოხდით აგვირგვინებს ზრდილობის უმაღლეს გამოვლინებას.
და რა თქმა უნდა ქუდის მოხდა მხოლოდ მაყურებლისთვის, ბრმა ისედაც ვერ ხედავს.
ემა თუ მია ჩემთვის უფერულია.
არც კი მიიქცია ყურადღება.
ამ ისტორიაში იმდენი სულიერი სიმდაბლეა ემა (თუ მია) ყურადღების ღირსი ვერ გახდება.
შენზე მინდა ვთქვა ორი სიტყვა.
(გავკადნიერდები).
იყო მომენტები რომელსაც წიგნში ფანქრით მოვხაზავდი.
(ჩემი საყვარელი საქმიანობაა)
ამაზე დიდ კომპლიმენტს ვერ გეტყვი.
ერთადერთი შენიშვნა მაქვს.
მხოლოდ ერთი.
დიალოგებში მეტი ძალა ჩადევი.
მეტი ინფორმაცია.
ზედმდეტად უბრალო და მშარლია შენთვის.
წერის სტილს არ ვეხები.
ჩემთვის ეს არაა მთავარი.
მთავარი ფსონი პერსონაჟზეა.
და აშკარაა რომ გაამართლა.
იშვიათად მაფიქრებს მწერალი.
მიხარია რომ ამდენ ხნიანი პაუზის შემდეგ ვიპოვე ვიღაც ვისაც წავიკითხავ.
გელოდები.
წარმატებები.

 


№11  offline მოდერი guroo

სტუმარი ლილე
მოკლედ
დავიწყებ მადლობით.
მადლობა რომ "მირჩიე" საკუთარი თავი.
ვგიჟდები ნარცისებზე.
ნუ დამძრახავ ნარცისად რომ შეგრაცხე.
კომპლიმენტად მიიღე.
ახლა ისტორიაზე...
მიუხედავად იმისა რომ სწრაფი მკითხველი ვარ, რამდენჯერმე წავიკითხე ზოგიერთი თავი და ამიტომ დაგიგვიანე.
ბევრი მინდოდა.
ისტორია მძიმედ საკითხავია.
ტყვიასავით მძიმეა.
ადამიანურია.
სულ თავიდან დავიწყებ.
ზოი- მძიმე ფსიქოლოგიური პერსონაა რომელიც მასის ტკივილს და სიმახინჯეს ატარებს. დანაგვიანებული, სიმყრალენარევი მასის გაბოროტებულ, ღვარძლით სავსე სულს.
გამოხრული სულის მატარებელია და მაინც ცოცხლობს. მაინც სხვებზე ძლიერი ჩანს იმიტომ რომ პირფერია.
საკუთარ თავსაც ვერ უტყდება რომ ეზიზღება საკუთარი თავი, მიუხედავად იმისა რომ ნოეს მთელი სიმძაფრით აღუწერა მისი სულის ჭაობი და თუ რამდენად ჩათრეული იყო ამ სიბილწის მორევში, ეს არაფერი იყო გარდა იმისა რომ სისხლიანი ხელები სხვაზე შეეხოცა და მერე თითისგაშვერით დაებრალებინა მისთვის რომ ეს მისი ბრალია, მან მოუტანა ტკივილი. მან მოუწამლა ჰაერი არადა უკვე დიდი ხანია მოშხამულ ჰაერს სუნთქავდა და საბოლოოდ მოეწამლა სული. ზოი-სიკვდილია მთელი მისი არსებით. ყველაზე თვალისმომჭრელი ჭაობი. ყველაზე ტკბილი ცოდვა როგორც ვაშლი.
არ იქნებოდა მისი შექმნა ადვილი რადგან პერსონაჟი თავად მწერლის ერთ-ერთი სახეა. (არ ვფიქრობ რომ ზოი ხარ, უბრალოდ შენს არსებაში არის რაღაც ფანტასტიკური ალბათ)
და მაინც...
მე მომწონს ზოი.
მომწონს მისი დროზერას ხასიათი
ზოგადად ვგიჟდები ერთ ადამიანში მოქცეულ მასაზე.
მათგან ისწავლი ბევრს და იმიტომ.
არაფერია მათზე ბინძური და უფრო მიმზიდველი.
რაც შეეხება მათეს...
ამ პიროვნების დახასიათებისას მახსენდება ალბერ კამიუს -"დაცემა".
"მონანიე მსაჯული"-აი ვინ არის მათე.
ვგიჟდები ცინიკოსებზე.
(მე თვითონ ვარ და ვიცი რა მაგარი ტიპები არიან :D)
მათე"ც" ზოის "ტყუპია".
ორი სხეულის ერთი სული.
ოღონდ ცოტა უფრო დახვეწილი, უფრო ბინძური და სულისშემძვრელი.
მაგრამ მათ შორის ერთი გამსხვავებაა.
მათეს სიყვარული შეუძლია, ზოის კიდევ საკუთარი სიყვარულიც ისე ეზიზღება რომ დაუფიქრებლად ამოსვრიდ ტალახში ოღონდ თვითონ მიიღოს სულიერი საკვები.
აი ზუსტად იმ ულუფებით ამ თავში პიცას რომ მიირთმევდა და აი ისევ ზოის გადავწვდი.
მანცვიფრებს ამ ორი ადამიანის სულის სიმყრალე.
მაგრამ რაღა ორი ადამიანი.
მთელი საზოგადოებააა.
ადამიანებია.
სამყაროს სიმახინჯეა.
უბრალოდ ისინი ყველაზე გამჭვირვალენი არიან, ყველაზე სუფთად ირეკლავენ ამ ჭუჭყს.
ზოის დედას არ განვიხილავ.
ეს ერთი ჩვეულბრივი მდაბიოა რომელიც არაჩვეულბრივ, გულისამრევ კონცერტს დგამს ხაალხისთვის, აი იმ ჯენლტმენივით ბრმას რომ გზის გადაკვეთაში ეხმარება და ბოლოს ქუდის მოხდით აგვირგვინებს ზრდილობის უმაღლეს გამოვლინებას.
და რა თქმა უნდა ქუდის მოხდა მხოლოდ მაყურებლისთვის, ბრმა ისედაც ვერ ხედავს.
ემა თუ მია ჩემთვის უფერულია.
არც კი მიიქცია ყურადღება.
ამ ისტორიაში იმდენი სულიერი სიმდაბლეა ემა (თუ მია) ყურადღების ღირსი ვერ გახდება.
შენზე მინდა ვთქვა ორი სიტყვა.
(გავკადნიერდები).
იყო მომენტები რომელსაც წიგნში ფანქრით მოვხაზავდი.
(ჩემი საყვარელი საქმიანობაა)
ამაზე დიდ კომპლიმენტს ვერ გეტყვი.
ერთადერთი შენიშვნა მაქვს.
მხოლოდ ერთი.
დიალოგებში მეტი ძალა ჩადევი.
მეტი ინფორმაცია.
ზედმდეტად უბრალო და მშარლია შენთვის.
წერის სტილს არ ვეხები.
ჩემთვის ეს არაა მთავარი.
მთავარი ფსონი პერსონაჟზეა.
და აშკარაა რომ გაამართლა.
იშვიათად მაფიქრებს მწერალი.
მიხარია რომ ამდენ ხნიანი პაუზის შემდეგ ვიპოვე ვიღაც ვისაც წავიკითხავ.
გელოდები.
წარმატებები.


ათასჯერ მოვკვდი და ათასჯერ გავცოცხლდიიი სიხარულისგან.
აუუუ რა მაგარი კომენტარია რაა!!!
ზუსტად დაგინახავს ზოი და მათე!
დიახ, მე ვარ მათში — გადაჭარბებული და გაბუქებული ვერსიით.
დიალოგები საშინლად მიჭირს! ნეტავ სულ არ ლაპარაკობდნენ ეს ოხერი ადამიანები.
აუუუ როგორ მიხარია, რომ მოგეწონა და სხვა დროსაც წამიკითხავხოლმე❤️❤️
კიდევ უნდა წავიკითხო შენი კომენტარი. არ მეყო რა, აი არ მეყო...

მეც ვგიჟდები ცინიკოს ხალხზე.
პირველი ნაწილში მნიშვნელოვან მწერლურ-ქირურგიულ ჩარევას ვაპირებ და როცა ამას გავაკეთებ, იმედია არ დაგეზარება და კვლავ წაიკითხავ ახლიდან. ❤️❤️❤️
უძალიანეს-უდიდეს-უბედნიერესი მადლობა❤️

 


№12  offline წევრი izabella

ზოის გაუმაძღრობაზე ყურადღებას არ გავამახვილებ, საკმარისად ეწერა, მაგრამ ზიზღით ნამდვილად არ შემიხედავს, არც მსგავსი საქციელი გამკვირვებია მისგან, იმიტომ რომ ზოია და მის არაადეკვატურ საქციელებს მივეჩვიე, მივეჩვიე რომ მრავალი ნიღაბი აქვს მორგებული და რომელიც დასჭირდება იმას ირგებს.

ყოველი თავის ვითომ ჩვეულებრივ სიტუაციებში იმდენად ღრმა აზრი დევს თუ არ დაუკვირდი შეიძლება ვერც მიხვდე, დაშიფრული კოდივით არის.

 


№13  offline მოდერი guroo

izabella
ზოის გაუმაძღრობაზე ყურადღებას არ გავამახვილებ, საკმარისად ეწერა, მაგრამ ზიზღით ნამდვილად არ შემიხედავს, არც მსგავსი საქციელი გამკვირვებია მისგან, იმიტომ რომ ზოია და მის არაადეკვატურ საქციელებს მივეჩვიე, მივეჩვიე რომ მრავალი ნიღაბი აქვს მორგებული და რომელიც დასჭირდება იმას ირგებს.

ყოველი თავის ვითომ ჩვეულებრივ სიტუაციებში იმდენად ღრმა აზრი დევს თუ არ დაუკვირდი შეიძლება ვერც მიხვდე, დაშიფრული კოდივით არის.


როგორ გელოდი❤️
მადლობააა, უერთგულესო მკითხველო❤️❤️
კონკრეტულად ამ თავში ჭამოს საზიზღარი სცენა იმიტომ შემოვიტანე, რომ მეტაფორულად წარმომეჩინა ზოის სულში რა ხდება, როგორ სკდება ბოღმისგან.

 


№14  offline მოდერი guroo

ესეც ექვსქულიანი კომენტარი :დდდ
წინ მოდერობისკენ! :დდდდდ

 


№15  offline მოდერი guroo

კომენტარი ექვის ქულისთვის! იუჰუუ!!

 


№16 სტუმარი სტუმარი ლილიანა

ზოი!!! გულში იმარხავს ყველაფერს, არ სურს რომ სუსტი გამოჩნდეს, არავის უმხელს რა სწყინს რა უხარია. რაღაც რომ მოსწონს საპირისპიროს ამტკიცებს ქცევით, რომ ვერ ამოვიცნოთ რას აპირებს. ამიტომაც მივიდა გასკდომამდე. ბოღმა, წყენა, შური, ეგოიზმი. ყველაფერმა მოიყარა თავი. მათეს ცოლიანობა რომ გაშორებამდე გაეგო ნეტავ რას იტყოდა მეთქი, დავფიქრდი. თვითონ დააშორებდა ალბათ. მაინც ორივე მესაყვარლება. ციდან ჩამოსულ ანგელოზწბს არ ჰგვანან. რეალური ადამიანები არიან. ისეთები, როგორებიც უმეტესობაზე ბევრად მეტნი ვართ. თითქმის ყველა.

 


№17  offline მოდერი guroo

სტუმარი ლილიანა
ზოი!!! გულში იმარხავს ყველაფერს, არ სურს რომ სუსტი გამოჩნდეს, არავის უმხელს რა სწყინს რა უხარია. რაღაც რომ მოსწონს საპირისპიროს ამტკიცებს ქცევით, რომ ვერ ამოვიცნოთ რას აპირებს. ამიტომაც მივიდა გასკდომამდე. ბოღმა, წყენა, შური, ეგოიზმი. ყველაფერმა მოიყარა თავი. მათეს ცოლიანობა რომ გაშორებამდე გაეგო ნეტავ რას იტყოდა მეთქი, დავფიქრდი. თვითონ დააშორებდა ალბათ. მაინც ორივე მესაყვარლება. ციდან ჩამოსულ ანგელოზწბს არ ჰგვანან. რეალური ადამიანები არიან. ისეთები, როგორებიც უმეტესობაზე ბევრად მეტნი ვართ. თითქმის ყველა.

საკუთარ თავთან მოთამაშე, დიდოსტატი მსახიობია ზოი.

 



სახელი: *
  • bowtiesmilelaughingblushsmileyrelaxedsmirk
    heart_eyeskissing_heartkissing_closed_eyesflushedrelievedsatisfiedgrin
    winkstuck_out_tongue_winking_eyestuck_out_tongue_closed_eyesgrinningkissingstuck_out_tonguesleeping
    worriedfrowninganguishedopen_mouthgrimacingconfusedhushed
    expressionlessunamusedsweat_smilesweatdisappointed_relievedwearypensive
    disappointedconfoundedfearfulcold_sweatperseverecrysob
    joyastonishedscreamtired_faceangryragetriumph
    sleepyyummasksunglassesdizzy_faceimpsmiling_imp
    neutral_faceno_mouthinnocent