დილა როგორც ყოველთვის ლიზათი დაიწყო.ღიღინებდა და მთელი სახლი ფეხზე დააყენა.
-როგორი მოწყენილობა იყო შენს გარეშე ჩემო გოგო!-ლევანი ჩამოვიდა და შვილს თავზე აკოცა.
-ხო მა!აბა რა მე შეუცვლელი ვარ!-გაეკრიჭა მამას.
-რაო დაიწყე ხო დილიდან?-გაეცინა ლანასაც.
-აბა რა ვქნა დე აქ ისეთი მოწყენილობაა!ლექსოსთანაც ვერ წავალ!
-რატო დე?
-კაი რა!რა მინდა იქ ხელს შვუშლი!მეგობრები მე არ მყავს და...
-დაიწო!-ლანამ და ლევანმა ერთდროულად თქვეს.ლიზა კი ისევ რაღაცას ფიქრობდა.
-მოვიფიქრე!ვიცი ვიცი!...ახლა წავალ მაღაზიებში...
-ხო დედა აქ წადი მაღაზიებში!
-კაი რა დე იქ მეზარებოდა და ათასში ერთხელ გავდიოდი ისედაც გარეთ მარტო სასწავლებელში!-ისე სწრაფად საუბრობდა ყურს ძლივს მოკრავდით.
-ყოჩაღ მამიკოს ჭკვიანო გოგო!-პატარა ბავშვივით მოეფერა.
-ხოდა საღამოს იოანეს ავაგდებ და წავალ კლუბში!
-ეს უკვე აღარ მომეწონა!
-კაი რა მა!პატარა ხომ არ ვარ!
-ხო მაგრამ მაინც არ მომწონს ლიზა!
-კაი რა მა იოანეც იქ იქნება!
-კარგი ოღონდ ფრთხილად!
-მიყვარხარ სიცოცხლეზე მეტად!-უცებ გავარდა ოთახიდან.ლევანმა კი საფულიდან საკრედიტო ბარათი ამოიღო და სამამდე დაითვალა ამ დროს ოთახში ისევ ლიზა სემოვიდა.-მააა!
-აჰა აიღე!
-მიყვარხაარ!-ორივეს ლოყაზე აკოცა და წავიდა.
მთელი დღე ტყუილად იბოდიალა საერთოდ ვერაფერი შეარჩია და უგუნებოდ დაბრუნდა შინ.საღამოს კლუბის ტავი არ ჰქონდა იფიქრე იოანესთან წავალ ცოტას ვილაპარაკებთ და გავერთობიო.ასეც მოიქცა,ყოველთვის ძალიან უყვარდა მისი სახლი...ათვალიერებდა მის ნახატებს და განიხილავდა მასთან ერთად.ახლაც ისევე როგორც ყოველთვის ჩუმათ შეიპარა,
-იოანე!-ჩუმად დაიძახა და პასუხს დაელოდა თუმცა იოანეს მაგივრად ხელში იოანეს პერანგით შემოსილი გოგო დახვდა,-უკაცრავად?!სახლი შემეშალა?-ბაღს მოავლო თვალი!
-ვინ ბრძანდებით?
-მეე...იოანესთან ვარ!-თავზე ხელი გადაისვა.
-იოოო!შენთან არიან!
-ვინ არის?-ბიჭისც გამოჩნდა.-ვაა ლიზა?!მოხდა რამე?
-არა არაფერი უბრალოდ...მოვიწყინე და საუბარი მინდოდა მაგრამ...კარგი სხვა დროს იყოს!-კარისკენ წავიდა თუმცა იოანეს ხმამ გააჩერა.
-არა იყავი!რატომ უნდა გადავდოთ!
-არა წავალ!-ამჯერად ბიჭმა ხელი ჩაკიდა და დივანზე3 დასვა.
-თეკლა მაინც წასვლას აპირებდა და...
-არ...-რაღაცის თქმა დააპირა გოგომ თუმცა იოანემ სხვა ოთახში გაიყვანა იქიდან კი უკვე ჩაცმული დაბრუნდა და სახლი დატოვა.
-აბაა რაზე გინდა საუბარი?-დივანზე კომფორტულად მოკალათდა და ცხელი შოკოლადი დაუდო წინ გოგოს.
-მე...არ მინდოდა ხელი შემეშალა!
-აუ ლიზა ა*რაკებ რა!რა ხელის შეშლა კაი რა?!
-ანუ სერიოზული არაფერია?
-რა სისულელეა მე და თეკლა?არა!ეს იყო პრობლემა?
-არა მე აქ იმიტომ მოვედი რომ მომეწყინა....ვიფიქრე ახალ ნახატებს ვნახავდი თან ვისაუბრებდით!-დაბნეულმა ამოიბუტბუტა.
-კარგი წამოდი!-ხელი ჩაკიდა და თავისი სამუშაო ოთახისკენ წაიყვანა.ლიზას ყურადღება ერთმა ნახატმა მიიქცია.რთული გასარჩევი იყო მასზე გამოსახული პიროვნება.აშკარად ახალი ნახატი იყო თუმცა ისე გამოიყურებოდა თითქოს დროს გაეცრიცა მასზე არსებული საღებავები.ალბათ სწორედ ეს იყო მისი მთავარი სიმდიდრე ეს სიძველე ძალიან იზიდავდა მნახველს.-მოგწონს?
-ძალიან მაგრამ ვერ ვარჩევ ვინ არის!
-ჩანაფიქრშიც ეგ არის ვერავინ უნდა მიხვდეს გამოსახული პიროვნების ვინაობას!
-აუუუ კარგი რა მითხარი გთხოვ!-საყვარელი სახე მიიღო და ისე გახედა ბიჭს იცოდა ასე ადვილად მოთაფლავდა...ბავშვობაშიც მუდამ ამ ხერხს მიმართავდა და მუდმივად ჭრიდა თუმცა ამჯერად არ გაუმართლა ბიჭი მაგრად დადგა და არ უთხრა.-ცუდი ბიჭი ხარ!-ბუზღუნებდა.
-სულ ტყუილად მეწუწუნები ხო იცი არა?
-დამანებე თავი არაფრის ღირსი შენ არ ხარ!
-ელიზაბეტ!ცუდად იქცევი!
-მე როდის უნდა დამხატო იოანე?
-არასდროს!-ასეთმა კატეგორიულმა პასუხმა ლიზა გააბრაზა და მალევე დატოვა ბიჭის სახლი არასდროს ესმოდა რატომ აცხადებდა იოანე მუდმივად უარს მის დახატვაზე როცა გარშემო ყველა მხატვარი მოითხოვდა ამას.გაბრაზებული შევიდა სახლში საწოლზე დაეშვა და აქვითინდა.თავადაც არ იცოდა რატომ ტიროდა მერე ყველაფერი სტრესს დააბრალა რთული იყო დროის ცვლილებასთან შეგუება გარდა ამისა გაუჭირდა ძველ გარემოსი დაბრუნება ახლა კი ალექსანდრეც ვერ იყო მასთან.
............................................
მთელი კვირის განმავლობაში ალექსანდრე ათას სისულელეს აკეთებდა ტაისასთან ერთად განვლილ გღეს რომ გადახედავდნენ სიცილით კვდებოდნენ.მერე ანასტასიას გამოვდები დაეწყო და ნამდვილად არ ეცალა გართობისთვის.ალექსანდრემ ამჯერადაც მოიფიქრა მასთან სიახლოვის გზა.დაჯდა მასთან ერთად და ეხმარებოდა მეცადინეობაში.
-არა რა არაფერიც არ იცი!უნიჭო ხარ!-ტაისას გატანჯულ სახეზე ეცინებოდა.
-შენი დაცინვაღა მაკლია რაა!
-რა ვქნა კი არ დაგცინი სიმართლეს აღვნიშნავ!-როგორ უნდოდა გაებრაზებინა მაგრამ ტაისას თავისი გასაჭირი ჰქონდა და ალექსანდრესთვის არ ეცალა.
-გეხვეწები წადი რა ხელს მიშლი!
-კარგი ხო მე დავიძინებ შენ გააგრძელე!-ბალიშზე კონფორტულად მოკალათდა და მეცადინეობაში გართულ ტაისას დაუწყო ყურება.იმდენ რამეს აკეთებდა ერთდროულად ვერც დათვლიდით.ფანქარი ხან პირში ჰქონდა,მერე ხელსი იმდენად სწრაფად ათამაშებდა ალექსანდრეს თვალები დაეღალა.ბოლოს მგონი თავადაც დაიღალა და ფანქრით თმა დაიმაგრა.
-უუფ მემგონი ალექსანდრე უკეთესად მამეცადინებდა!-თავისთვის დაიწყო ბუგბუტი.-მეტის ღირსი ხარ ანასტასია!ახლა ვერ გავაღვიძებ!აუუ!
-ანასტასია ნუ წრიალებ!-უცებ გაახილა თვალები და მოულოდნელობით გოგოც შეაშინა.-როცა რამე გინდა უნდა მითხრა!
-კი მაგრამ გეძინა და...
-არ აქვს მნიშვნელობა რას ვაკეთებ!
-კარგი ხო შეგიძლია დამეხმარო?
-რა თქმა უნდა! ....უნიჭო!-ხმამაღლა გაიცინა.
ანასტასიას გამოცდის დღეს მის გვერდით იყო.გოგონა ძალიან კარგ ხასიათზე გამოვიდა.
-აბა რა ქენი!
-ძალიან ძალიან არა ძალიან კარგად ვწერე!
-ვნახოთ?!
-სერიოზულად ჩემში ეჭვი გეპარება?-ეშმაკურად შეხედა ალექსანდრემ თანხმობის ნისნად წარბები ზევით ასწია.-ეგ იცი რას ნიშნავს?
-ნწ
-იმას რომ საკუთარ თავში შეგაქვს ეჭვი ნაკანო!ეს შენს თვითშეფასებას არ აქვეითებს!-სახესთან ძალიან ახლოს ესაუბრებოდა.
-ჩემ არა მაგრამ შენს თვითშეფასებას ავნებს ასე ახლოს თუ მესაუბრები!
-უზრდელო!
-აი ასე სჯობს!-ირონიულად ჩაიცინა და გზა გაუნთავისუფლა მანქანისკენ. -და ახლა რა ვქნათ?
-რა ვიცი დავიღალე სახლში წავალ შენ წადი და გერთე!
-არა მეც წამოვალ!
-კარგიი!-სახლში მისულებმა მშვიდად ისადილეს,მაგრამ როდემდე გაგრძელდებოდა მათი ოჯახური სიმშვიდე ...მალევე კარში იოანე გამოჩნდა.დაბნეული სახე ჰქონდა.
-მოდი შე ჩემა რა გჭირს?
-არაფერი...მომეწყინა და მოვედი!
-უკეთესი ადგილი ვერ ნახე?
-ვა იო?როგორ ხარ?რა დაბნეული სახე გაქვს?!
-შენც შეამჩნიე ხო!
-ხო ალექსანდრე რაღაც პრობლემა უნდა ჰქონდეს!-ერთმანეთში განიხილავდნენ.
-ასეთს პირველად ვხედავ!
-მე მითუმეტეს!
-ხელს ხომ არ გიშლით?რა მსჯელობა გამიმართეთ ასე ტკბილად რატო ხართ ვაფშე?
-დაჯექი და მოყევი!-ალექსანდრემ თვალები დაუბრიალა.-რა ხდება?
-არაფერი რას შე...შემჭამე რა გინდა ვახ!
-კაი ხო!
-ლიზა არ გინახავთ?
-ლიზა?ჩემი ლიზა?
-ხო სხვა იცი ვინმე?
-კაი არ მცემო ძველ მეგობარს შეხვდა და ერთად წავიდნენ დასასვენებლად!
-რა ვინ მეგობარს ვიცნობ იმ გოგს!
-არ იცნობ იმიტომ რომ გოგო არ არის!
-აბა ვინ არის?
-რა ვიცი აბა?ლოგიკურად თუ ვიმსჯელებთ ბიჭი გამოდის!
-და რატომ გაუშვი მასთან ერთად დასასვენებლად?
-მე არავინ მეკითხება იოანე!
-ბიჭებო ჩემს ერთ მეგობარს ბიჭს შეუყვარდა თავისი ძმაკაცის და და უტყდება რას ფიქრობთ ამ თემაზე?
-არ ვიცი!-ჩუმად თქვა იოანემ.
-ვფიქრობ სიყვარული არ არის დასამალი გრძნობა მითუმეტეს სიყვარულის გამო არ უნდა უტყდებოდეს!ის ხომ მას არაფერს ავნებს ამ გრძნობით და თუ გოგონასაც უყვარს ძმაკაცობა არაფერ შუაშია,ჩემი აზრით ეს დრომოჭმული აზროვნებაა და ასე მხოლოდ იდიოტები ფიქრობენ!-მთელი ამ მონოლოგის დროს იოანესთვის თვალი არ მოუშორებია.-მითუმეტეს თუ ძმა ყველაზე მეტად გენდობა მეგობრობა ხომ ამას ნიშნავს!
-მაგრამ ეს ხალხი ხომ მეგობრის ღალატად თვლის მისი დისკენ გახედვასაც კი!-ეშმაკურად ჩაეღიმა ტაისას.
-უკვე ვთქვი იდიოტები არიან!
-გეთანხმები!-იოანე უცებ წამოიჭრა და კარში გავარდა.-რატომ უტხარი რომ ბიჭთან ერთადააა?
-იმიტომ რომ არის!
-მაგრამ ...
-იმ ბიჭს ცოლი და ორი შვილი ყავს ასე რომ ლიზა ახლა ბავშვებთან თამაშით ირთობს თავს.
-ოოოოუუუუ ალექსანდრე ნაკანო ვინც არ გიცნობს?!
-ბევრს იკლებს ძვირფასო!
-არც ისე!
-როგორ გიყვარს როცა საწინააღმდეგო რამეს ამბობ!
-ვგიჟდები!უი ხო რაღაც უნდა გთხოვო დათამ დარეკა...ვახშამზე გვეპატიჟებიან ჩემები ბიძიას გარდა არავინ იცის და შენი უკეთ გაცნობა უნდათ!
-წავიდეთ!-თქვა თუმცა ეს სიყუაცია საშინლად არ მოსწონდა ეს სიტუაცია ძალიან გაუჭირდებოდა ის სახლში თუნდაც ნახევარი საათით გაჩერება.
............................................................................................
ანასტასია ოჯახის წევრებს გადაეხვია მხოლოდ დათამ აიბზუა ცხვირი.
-დათუჩა!დათა!რა გჭირს?
-შეგვიძლია ცალკე ვისაუბროთ?-სერიოზული იყო ბიჭი.
-რა თქმა უნდა!-თაისას ყოფგილ ოთახში შვიდნენ.-დათა გემუდარები ყველაფერს აგიხსნი!
-რას ამიხსნი ანასტასია სახლში ვბრუნდები და მეუბნებიან რომ გათხოვდი!ჩემი საკუტარი და...ტყუპისცალი ჩემს გარეშე გათხოვდა...
-დათა ალექსანდრეს იცნობ?
-არა!
-ანუ არ იცნობ!-დაფიქრებულმა წარმოთქვა სიტყვები.-არც კომპანიებს ჰქონიათ შეხება?
-არა არასდროს დარწმუნებული ვარ ისევე როგორც მე მანაც არაფერი იცოდა ჩემი არსებობის შესახებ!მაგრამ ამას რა მნიშვნელობა აქვს?!
-არაფერი დათა!შგვიყვარდა ერთმანეთი შგვიყვარდა და ამიტომ გადავწყვიტეთ სასწრაფოდ დაგვეწერა ჯვარი! მე ბედნიერი ვარ და თუ შეძლებ მაპატიე და გაიზიარე ეს ბედნიერება!
-გიყვარს?ძალიან გიყვარს?
-მიყვარს ჰო!
-მაშინ ბედნიერი იყავი კარგი?-თავზე აკოცა.
-კარგი!
....................................
-რატომ მოგვიწვიე ფული შემოგაკლდა?
-დაიმშვიდე ნერვები!
-ზარდანია დაძრწის ღმერთმა არ ქნას ამასთან კავშირი გქონდეს!-კბილებსშორის გამოსცრა ბიჭმა და ოთახი დატოვა.
.............................................................
-ალექსანდრე?აქ რას აკეთებ?!
-ტაისა!მე თქვენ გეძებდით...გეძახიან!
-შენ გამოგგზავნეს?უცნაურია!
-რა მნიშვნელობა აქვს საყვარელო წავიდეთ!ნუ ვალოდინებთ უფროსებს!
საღამომ მშვიდად ჩაიარა .სახლისკენ მიმავალ გზაზე ალექსანდრემ შენიშნა რომ უკან მოყვებოდნენ.
-ზარდანია მე შენი!
-რა ხდება ალექსანდრე?
-არაფერი!მანქანაში დამელოდე!-კარი გააღო და გადავიდა.-იცოდე არ გადმოხვიდე!
-ალექსანდრეეე!-ხელები გაშალა ბიჭმა.
-ხმა ნუ მესმიის!
-ხეში ხარ!არადა ერთ დროს ნრა კარგი მეგობრები ვიყავით!
-ერთ დროს!ახლა კარგად მომისმინე შე ნა**** რამდენჯერმე შეგნიშნეს ანასტასიას უნივერსიტეტთან...არ გაეკარო თორემ შენ და იმას გადაგაბამთ ერთმანეთზე გაიგეე?
-ოოო მშვენიერი ანასტასია!ისე მომენატრა რა კარგად ცეკვავდა!-ალექსანდრეს ყბები დაეჭიმა.-ეჰ რა დრო იყო?!
-მოკლედ ახლა მომისმინე!მოშორდი ქვეყნიდან სამან დავიწყე ომი!
-ეგ მინდა ზუსტად!-გაიცინა ბიჭმა.
-ზარდანია ერთხელ უკვე დამარცხდი და გეყოს!მე გაგაფრთხილე არ დაგინდობ!-უთხრა და ისევ მანქანისკენ დაიძრა.
-ალექსანდრე ეს ზურა იყო?
-ჰო!იცნობ?
-კი ბიძაჩემის პარტნიორი იყო!რამე ხდება?
-არაფერი წინააღმდეგი ხომ არ იქნები რამდენიმე დღით სხვაგან რომ წავიდეთ?
-არა მაგრამ..
არანაირი მაგრამ თუ თანახმა ხარ...გიტაცებთ ქალბატონო!-გაუღიმა და მანქანა დაძრა.
-ალექსანდრე დათას ველაპარაკე და ის არც კი გიცნობს!
-მერე?
-კომპანიებსაც არ ჰქონიათ ურთიერთობა!-ალექსანდრე მიხვდა რა თემის წამოჭრასაც ცდილობდა.
-რატომ ცდილობ სულ ამ თემაზე საუბარს?
-პასუხგაუცემელი კითხვები მაქვს!
-ოდესმე გაგცემ პასუხს მაგრამ ახლა არა!
-როგორც ყოველთვის!-მობეზრებით ამოიოხრა.
-ა ნ ა ს ტ ა ს ი ა !
-რა იყო მეტყველების პრობლემა გაქვს?
-რა?
-ხო შენ ისეთ ასაკში ხარ შეიძლება ენა დაგებას!
-შენ არ იდარდო ბავშვო!
-მე არ ვარ ბავშვი უბრალოდ შენ ხარ დიდი!
-კარგი ხო მართლა ბავშვები ხომ არ ვართ!თანაც მოვედით!-სახლის კარი გაუღო და შეატარა.
-ლამაზია!
-ხო ჩემი თავშესაფარი!
-საინტერესოა რას ემალები!
-გრძნობებს ვემალებოდი ხოლმე!არავინ იცის ამ სახლის შესახებ!
-გრზნობებს არ ემალებიან ალექსანდრე!
-თუ ეშინიათ ემალებიან კიდეც!
-და შენ გეშინოდა?
-ახლაც მეშინია!
-იდესღაც ხომ უნდა დაზლიო ეს შიში!ანდაც რა არის საშიში გრძნობაში?
-გააჩნია გრძნობას აი მაგალითად:შიში თავისთავად ვნებს ადამიანს!როცა გეშინია აზროვნებაც გეკეტება!სიხარული ზოგჯერ უაზროა და უმეტეს შემთხვევაში ყველაფერი თავზე გენგრევა...აი სიყვარული კი....სიყვარული ყველა გრძნობაზე საშიშია,ერთად მოიცავს შიშს,სიხარულს და ტკივილს!და ხშირად სიხარული მარცხდება!გულგატეხილი ხარ!იმიტომ რომ უარგყვეს,გამოგიყენეს ან სხვა უყვარს!-ანასტასია მონუსხული უსმენდა მოსწონდა მისი შეხედულებები!
-და მაშინ სიყვარული რაღაა?
-სიყვარულიი-ჩაფიქრების იმიტაცია გააკეთა.-სიყვარულია როცა მასთან სიახლოვის დროს გული ორმაგი სიჩქარით გიცემს...მისი აზრი შენთვის უმნიშვნელოვანესია..კიდევ როცა ლაპარაკობს რაც არ უნდა სისულელეს ამბობდეს თვალებში უყურებ და იძირები...და გტკივა როცა მასაც ტკივა.
.........................................................................
ალექსანდრეს სახლიდან პირდაპირ ლიზასკენ დაიძრა სოფლამდე ძალიან დიდი გზა გაიარა და მისვლამდე კინაღამ გაგიჟდა.
-ჩემი ხელით მოვკლავ!-კართან იდგა და ელოდებოდა როდოს გაუღებდნენ კარს.მოთმინება ეწურებოდა და ღილაკს თითს არ უშვებდა.
-გისმენთ?-კარსი ბიჭი გამოჩნდა.
-ელიზაბეტის ნახვა მინდა!
-ლიზას?ჩემი ლიზას?
-შენი როგორ არა!-ჩაიბუტბუტა იოანემ.
-მამიკო ვინ არის!
-წადი ნათლიას დაუძახე საყვარელო!-
-ნათლიას?!-იოანეს პირი ღია დარჩა.
-ვინ არის ლააშ?-კიბე ლიზამ ჩამოირბინა.-იოანე?აქ რას აკეთებ?
-მივდივართ!
-უკაცრავად?!რამე მოხდა?
-არაფერი უბრალოდ მივდივართ!
-არ მინდა წამოსვლა.
-აღარ გამამეორებინო!-თვალები დაუბრიალა.
-არა!
-პატარა შეგიძლია ნათლიას ოთახი მაჩვენო?-ამჯერად პატარა ბიჭს მიუბრუნდა იოანე.
-კალქი!-ბავშვმა ოთახში შეიყვანა მანაც სწრაფად იპოვა ჩემოდანი და ტანსაცმლის ჩაყრა დაიწყო.ლიზა რა თქმა უნდა ეწინააღმდეგებოდა თუმცა ვერაფერი გაიტანა.
-სად ჯანდაბაში მიგყავარ შეიძლება მითხრა?
-სადაც საჭიროა!
სად გაიქეცი გოგო ორი დღეა გირეკავ ავაფეთქე ტელეფონი!
-არ მინდოდა შენი ნახვა!
-რატომ რატომ?
-იმიტომ რომ თავად ვერ მიტან!-აცრემლებული თვალებით გახედა.
-საიდან მოიტანე ელიზაბეტ?
-მაშინ რატომ არ მხატავ?კარგი არ გინდა გასაგებია მაგრამ ხომ შეგეძლო ისეთი კატეგორიული არ ყოფილიყავი არა?-იოანე გაჩუმდა არ იცოდა რა ეთქვა...იქნებ?!...მაგრამ არა!...მთელი გზა არც ერთს ამოუღია ხმა...ლიზას ჩაეძინა იოანე კი ფიქრობდა.
ლიზამ რომ გაიღვიძა უკვე ახლოს იყვნენ დანიშნულების ადგილთან იოანემ მანქანა გააჩერა,თავად გადავიდა და ლიზაც გადაიყვანა.
-სად ვართ?
-სვანეთში!
-რატომ?
-ელიზაბეტ მიყვარხარ!ძალიან სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ!ბავშვობიდან თუმცა პატარაობისას ამას ვერ ვხვდებოდი...მერე გავაანალიზე რომ შენი დანახვისას ჩელი აჩქარებული პულსაცია დაძმური სიყვარულის შედეგი არ იყო...მაგრამ ალექსანდრეს ღალატად ჩავთვალე შენი სიყვარული და გადავწყვიტე ეს გრძნობა ჩემში ჩამეკლა...იმიტომ არ გხატავდი არასდროს რომ მეშინოდა...მეშინოდა რომ თუ შენს ხატვას დავიწყებდი უფრო მეტად შემიყვარდებოდი...თავს ვეღარ მოვთოკავდი!ახლა კი...ახლა მივხვდი რომ ამაზე მეტად შეყვარება შეუზლებელია...დღეს ალექსანდრესთან ვიყავი და მივხვდი რომ შენი ძმა არ გაბრაზდება შენ თუ ბედნიერი იქნები ...რომ გავიგე ვიღაც ბიჭთან ერთად იყავი დასასვენებლად კინაღამ გავგიჟდი და იცი რა?ალექსანდრე რომც გაბრაზდეს ფეხებზე რადგან მე შენ გარეშე ვეღარ ვიცხოვრებ!
-....იოანე-ცრემლი გადმოუვარდა ლიზას.-ანუ ამდენი წელია გიყვარვარ და თავს იტანჯავ?ანუ იმიტომ არ მექცეოდი ასე რომ გძულვარ?
-მძულხარ?სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ ელიზაბეტ ნაკანო და თუ დღესვე არ გამომყვები ცოლად თავს მოვიკლავ!
-რაა?ეს ცოლობის შემოთავაზება არ იყო ხომ ასეა?!
-არა იყო!გამომყევი ცოლად!
-ბეჭედს ვერ ვხედავ ქალდანო!
-ბეჭედი...არ მაქვს მაგრამ მექნება როცა თბილისში ჩავალთ!
-ეგ როდის იქნება?
-თაფლობის თვის შემდეგ!
-იცი რა ქალდანო?!
-რა?
-მიყვარხარ!-გაიცინა და ტუჩებზე შეეხო.
.....................................
წინა დღის საუბრის შემდეგ ორივეს გვიანობამდე ეძინათ.გაღვიძების შემდეგ ალექსანდრემ ტაისა გართობის მიზნით საჯირითოდ წაიყვანა.აღმოცნდა რომ გოგონამ არაჩვეულებრუვად იცოდა ჯირითი ამიტომ შეჯიბრი გამართეს.თავდაპირველად ალექსანდრე დაწინაურდა თუმცა შემდგომ ტაისამ სძლია და საბოლოო გამარჯვებაც მოიპოვა.
-აბაა დიდო ალექსანდრე აღიარებ დამარცხებას?
-გნებდები!-ხელები თეატრალურად აწია და მინდორზე დაჯდა.-დავიღალე!
-ასაჯმა იციის!-გაიცინა ტაისამ.
-როდის უნდა შეესვა ამ ჩემს ასაკს?
-არასდროოს!
-ანუ სამუდამოდ აპირებ ჩემთან ყოფნას?-ანასტასიამ ხმა ვერ ამოიღო არ იცოდა რა უნდა ეთქვა.-ანასტასია გინდა რამდენიმე დღე დავრჩეთ აქ?
-რატომაც არა არაჩვეულებრივი გარემოა თანაც მეც დავისვენებ!
-მადლობა!
-რისთვის?
-ამ ყველაფრისთვის!-საღამოს მშვიდად მიირთმევდნენ როცა ალექსანდრემ საუბარი დაიწყო.
-ტაისა რაღაც უნდა გითხრა!
-გისმენ?!
-მე შენ ცოლად იმიტომ მოგიყვანე რომ-ისე საუბრობდა გეგონებოდათ აწამებენო.-იმიტომ რომ მიყვარხარ ტაისა!
-რა?კი მაგრამ...
-ხო მე არც კი გიცნობდი...უფრო სწორად შენ არ მიცნობდი...მთელი ოთხი წელია მიყვარხარ და შორიდან გაკვირდები...ეს ავადმყოფურად იჯდა ჩემში და იმით რომ დათას საშანტაჟო ფაილები მოვიპოვე... საშუალება მომეცა შენთან ყოფნის და გადავწყვიტე ასეც მოვქცეულიყავი...ვიცი ეგოისტი ნაბ**ვარი ვარ!ვიცი...ახლა კი ვნანობ...იმ დღეს რომ გითხარი მინდა ერთმანეთი უკეთგავიცნოთ მეთქი გადავწყვიტე რომ უკანასკნელი ერთი თვე მეჩუქებინა საკუთარი თავისთვის შემდეგ კი გამენთავისუფლებინე და საზღვარგარეთ წავსულიყავი...მაგრამ ახლა ზარდანია გამოჩნდა...ეს ადამიანი ვერ მიტანს და აუცილებლად დაიწყებს ომს...ამ შემთხვევაში აქედან ვერ წავალ...ვერც შენ გაგიშვებ რადგან საფრთხე დიდია ის კი არავის დაინდობს!კიდევ გარკვეული პერიოდი მოგვიწევს ერთად ცხოვრება და შემდეგ სამუდამოდ წავალ ამ ქვეყნიდან მოგცემ უფლებას იყო თავისუფალი!
................................
სახლსი დაბრუნებულმა ყველაფერი მოამზადა ზარდანიას თავდასხმისთვის ლევანს სთხოვა და მშოვლების სახლთან დაცვა გააძლეირა.საკუთართან კი დააყენა.ანასტასიას ის მიუჩინა ვისაც ყველაზე მეტად ენდობოდა უმეტესად თავად დაყავდა ყველგან მაგრამ ლუკა ყოველთვის მის გვერდით უნდა ყოფილიყო და დაეცვა ნებისმიერი მწერისგანაც კი.
-ალექსანდრე არ მჭირდება დაცვა!-ყვიროდა ტაისა.
-რა მოხდა?
-მომწყინდა ის რომ ფეხი ვერ დამიდგამს ისე მან რომ არ გამაკონტროლოს კაფეში თუ დავჯექი რა თქმა უნდა იქაა და მეორე მაგიდიდან ისე მიყურებს მგონი თვალსაც არ ახამხამებს...საპირფარეშოშიც ვერ შევედი ისე კართან თუ არ დამელოდა!
-ეგრე აქვს დავალებული ესეიგი საკუთარ მოვალეობას კარგად ასრულებს!
-ნერვებზე უკრავ რაა!
-ანასტასია მემგონი შენივე კეთილდღეობისთვის გყავს დაცვა ასე რომ....
-ჩემივე კეთილდეღეობისთვის თურმე არ მჭირდება კეთილდღეობა უბრალოდ თავისუფლად ნაბიჯის გადადგმა მაინც რომ შემეზლოს!
-მაცადე დასრულდეს ეს საშიშროება და მერე რამდენიც გინდა იმდენი ნაბიჯი გადადგი თავისუფლად...ახლა კი თუ შეიძლება დააცადე ლუკას აკეთოს საკუთარი საქმე!-ანასტასია აშკარად უკმაყოფილო დარჩა საუბრით.საშინელ დისკომფორტს უქმნიდა არსებული სიტუაცია თუმცა რას გააწყობდა.
......................................
უნდა აპატიოთ დარას რადგან ერთი კვირა მოუწევს გაუჩინარება!თუმცა გპირდებით რომ აუცილებლად დიდი ტავით დაგიბრუნდებით!მიყვარხართ!