დრო გადიოდა. ყველანი ერთდ ვიყავით... გვიხროდა ცხოვრება...თორნიკე ახალი წლის მერე უფრო მეტ დროს ატარებდა ჩემთან ერთად...
იმ დაწყევლილ დღეს ჩემს ოთახში ვიყავი და დიდ მოლბერტზე რაღაცას ვხატავდი, ვერ ვარჩევდი რას, მაგრამ მაინც ვხატავდი... კარები დაუკაკუნებლად შემოაღო თორნიკემ, როგორც სჩვევია. მისი შემოსვლა და ტელეფონზე ზარი ერთი იყო.
-აუ მომაწოდე რა ტელეფონი.
ტელეფონი უხმოდ მომაწოდა. გამიკვირდა, როდესაც +33 ით დაწყებული ნომერი დავინახე საფრანგეთი იყო... ვიფიქრე ნათია ან ალეკო იქნებიან თქო და ვუპასუხე
-გისმენთ
-გამარჯობა ქალბატონი მია ბრძანდებით?
-დიახ მე ვარ
გატეხილი ფრანგულით ველაპარაკებოდი უცნობ ქალს.
-პირველ რიგში ვიზიარებ თქვენს მწუხარებას..
გავშრი გავქვადი რა მწუხარებას??? ... ნახტას თვალი მოვკარი და მიახლოებით მივხვდი რაც ხედბოდა... და რატომ მაინც და მაინც ნახატის დანახვაზე???. ეს ნახატი დავხატე ბაბუს სიკვდილამდე... ეს ნახატი დავხატე როცა ბიძა და ბიცოლა მოკვდნენ... ეს დავხატე როცა... კაი ამას მნიშნელობა არ აქ ვიღაცის სიკვდლის წინ რაღც უბედურების წინ და მაშინ რიაც ვიღც დროებით მიდიოდა ჩემგან მე ამ ნახატს ვხატავდი... და რას??? ჩემს თვს შავ კაბაში და შავ თავსაფარშ.. სასაფლაოს ცივი ქვებით გარშემორტყმულს...
-რა მწუხარებას?
ძლივს ვიკითხე.
-თქვენი მშობლები წუხელ ღამით გარდაიცვალნენ ავტოკატასტროფაში... მათ ცხედრებს ხვალ ჩამოვასვენებთ საქართველოში.
ტელეფონი გამივრდა და დავეცი თრნიკე მოვიდა და მეკითხებოდა ხომ კარაგდ ხარო
-ისინი... ისინი აღრ არიან თოკო ორივემ დამტოვა ორივე წვაიდა...
-ვინ ისინი?
-ნა... ნათია და... ალ. ალეკო
ვტიროდი ვტიროდი აგუჩერებლად... პანაშვიდებზე გაუნძრევლად ვიჯექი ნატალი ცრემლებად იღვრებოდა... ყველამ გულქვა უგულო უსულო უგრძობ არსებად შემრაცხა რადგან არ მიტირია... ვინ იცოდა რას ვგრძობდი მე მე ხომ ჯერ კიდვე ვერ ვიჯერებდი რომ მოკვდნენ... მჯერიდა დაბრუნდებოდნენ. მჯეროდა გაეღვიძებოდა მვიდოდნენ და გულშ ჩიკრავდნენ მეტყოდნენ ყველაფერი ტყუილი იყოო.. ეს ყველაფერი ბოროტი ხუმრობა იყოო. დრო კი გადიოდა... მე და დათას ორმაგად გვტკიოდა ერმანეთის ტკივილს მთელი არსებით ვგრძნობდით... მისი თლები სიცარიელემ მოიცვა პირველ დღეს როცა ეს გაიგო მერე კი იქ მხოლოდ მე ნია კოტა ანი და თორნიეკ დავრჩით მიხვდა რის გამოც ღრდა ცხოვრება... ღმე მარტო არ მტოვებდ... გულზე მიმიკრავდა და ასე ჩხუტებულებს გევძნა მთელი პანაშიდების დროს... იცოდა მე რა გიჟიც ვიყავი კცოდა რომ არ გამიჭირდებდოა თვი მომეკლა... და ამით მიცავდა... ის დღეც დადგა მათი სხეულები მიწისთვის რომ უნდა მივევბარებინა... არაფერი არ ტკენს ადამანს გულს იამზე მეტად ვიდრე ეს მომენტი...თქვენი გამოუალი სიტუაციები განა გამოუალი სიტუაციებია მართლაც... არა არ მჯერა... თქვენი "არ ვუყავრვარ" "სამსახური ვერ ვიშოვე" "დამშრდა" "ბანკის ავლი ვერ გადავიხადე" არ მჯერა თქვენი ეს სიტყევბი გამოუალი მდგომარეობა რომ არის იმიტომ რომა არ არის...ამ ყევალფრის შელა ადმიანს შეუძია იცითრა არის გამოუალი სიტუაცია??? როცა სასაფლოზე გაყინულ საფალვის ქვებით გარშემორტყმული დგახარ და უყურებ როგორ დებენ ში საყავრელი ადამიანების სდეულებს მიწაშ... აცნობიერებ რომ ისინი აღრ დაბრუნდებაინ... აღრ გიკრავენ გულში... ვერ გეტყვიან როგორ უყავრხარ... აანალიზებ რომ უკანასკნელად რომ ნახე ის ჩხუტება არ გეყო... აჯ ესარის გამოუალი სიტუაცუა როცა იაზრებ რამდენი დაკარგე როდესაც მათ არ მოესიაყავრულე...და არა თვენი ფარსი სიტყევბი თქვენ ოდესმე იპოვით სამსახურს... შეგიყავრებთ ის ვინც გიყავრთ. ყევლაფერი მოხდება მაგარამ ადმაიანის გაცოცხლება შეუძლებლეია... აი ყველაზე მტკივნეული ისარის ნელ ნელა მიწას რომ აყრიან და მათი სხეულებიც აღრ ჩნს. მართლია ხო მართლია როცა კვდები როცა მიწაშ ორი მეტრით ქვემოთ ხარ მაშინ უყავრხარ ყველას მაშინ გაღმერთებენ... დადგება დე და სიკვდილი ყველას მოგვაკითხავა უბრალოდ ის არ იბარებს როდის მოვა... მაგარმ დამიჯერეთ სიკვდილი არის ერთდერთი რამ რაც არ გვიღალატებს და ამ ტალახისგან შორს წაგვიყავნს...
როცა გავაცნკბიერე რომ ისინი აღ დაბრუნდებოდნენ არა თ ვიკივლე და ტკივილისგან მუხლები მომეკვეა დთ მომვარდა ჩიკეცა და გულში ჩამიკრა. ორივეს გვტკიოდა ორივემ ერთდ გავაცნობიერეთ ყველაფერი.... მაი დასაფკავების მერე ქელეხს ვერ გავუძლებდი ვერ გავუძლებდი მეყურებიდნა როგორ ჭმდნენ საჭმელს ის ხალხი ვინც იქ იქნებოდა დღს დედა და ამმა ერად დავმარხე ერთ დღეს დავმარხე ორი სამყარო... ერთ დღს დავკარგე ორი სიცოცხლე... სახლშ მივედი და ეგრევე ჩვალაგე ბარგი 1თის სამყოფი ტანსაცმლით... ფულიც საკმარისი ავიღე... კალამი და ფურცელი მოვძებნე და წერილი დავუტოვე ბავშებს..
"მოკლედ არ ვიცი ვინ ნახეთ ეს წერილი... ვისაც არ უნდა გენახათ გეტყვით ნუ მომძებნითუბრალოდ წავედი არცისე შრს დავბრუნდები არ იღელვოთ1-2თვეში დავბრუნდები... მიაყვრხართ.. და კიდევ არ მინდა ვინმემ იფიქროთ იმკტომ წავედი რომ თვენ ვერ აგიტანე უბრალოდ ცოტახანს მარტო ყოფნა მდება რათალეკოს სიკვდილი გადვაიტანო ბოდით და ნახვამდის.
დიდი სიყავრულით მია". წერილი საწოლზე დავტოვე ტელეფონი კი იქვე მიავგდე მხოლოდ ფლეიერი დ ყურასმენები წავიღე მძღოლს ჩემი ჯიპი გამოვაყვანინე და წავედი რაჭაში... არ ვიცი იქ რატომ მივდიოდი... მე იქაურობას ვერ ვიატნდი 9წელია არ ვყოფილვარ... ვერვაინ მაიძულა წავსულიყავი და ახლა იქ მივდიოდი.... სახლშ სადაც ყევალზე მეტდ მეზიზღებოდა ყოფნა... იქ მივდიოდი სადცა მატკინეს... მძულდ ის სახლი და ყველაფერი ყველა სიტყვა რაც მას უკავშრდებოდა... მაინც წავედი შარდომეთში ღმე იყო და ბნელოდა თმცა სახლანდე მაინც მივედი... ეგრევ ჩმს ოთახს მივაშურე და დავწექი... კოშნარები დამეწყო ისევ და ისევ... მეორე დღს ონშ წავედი საჭელი ვიყიდე და უკან დავბრუნდი... ერთი კვირა ბედნიერად გავატარე მერე კი გავიგონე წყეული მანქანის ხმა და გავშრის ის აქ იყო ის დაბრუნდა ის ქუთიდან ჩოვიდა.... არ მინდოდა მისი დანახვა და სასწრაფოთ გავეცალე სახლს... სალისა და სანდროს საფლავზე წავედი... სალი ახკაგაზრდა იყო სანდრო რომ გაიცნო დიდხანს იყავნენ შყავრებულები მერე ბაბუამ მოიტაცა რადგან სალი არ მიყვებოდა 21წლის იყი მაშინ სალი...არასდროს გავთხოვდებიო იძახდა თურმე და მაინც არ გამოუვიდა...
ვუყურებდი მთ საფალვს ვიხსენდბდი მათ სიყავრულს ვიხსენებდი ბაბუას მონაყოკებს და მიხრაოდა რომ არსებობდა ასეთი დიდი და ძიერი სიყავრული...მიხაროდა რომ ბაბუა და ბებია ასეთი აკრგები იყვენენ...მომენატრა დედა მომენატრა მამაც და ავტირდი კარაგხანს ვტიროდი ემრე ლაპარაკიც დავიწყე...
-ბე.. ბები შენი შვილი რატომ წაიყავნე?? რატომ წამართვი დედა რა დაგიშავე?? ბე მენატრება დედა... ბაბუ შენც მენატრები იცი როგორ მენატრები სიგიჟემდე და არ ვიცი როგრო ჩახშ ეს მონატრება... ახლავე მოვჯკლავდი თს მაგრამ ვერ ვწირვა დათს კიდევ ერთ ადმიანის დაკარგვისთვის ვერ აგვწირავ ბაბუ... ორიევ შვილი შნთნაა ახლა ბედნიერები ხართ ხო მესამე მე მყავს და ის ჩემთნ დარჩება ის არ წამართვა გეხვეწები... ნატალის სიკვდილს ვეღარ გადვაიტან... ვერავის დაკარგავს ვეღრ გადვაიტან ბაბუ... ისიც მეყოფა აქ რიმ ჩოვედი... ბაბუ არ მიაყვრს ეს სოფელი.. მეტიც მძულს მაგრამ ახლა ყევაკზე კარგი ადგილი მეჩვენება განსამარტოვებლად... გთივ რა ბაბუ მიმიხედე დედიკოს...
კარგახანს ვტიროდი მერე დედამ რომ ბებო აღმოწერა... სალი საშლო სიმაღლის ლურჯთვალებიანი და წაბლისფერ ხვეულ თმაინი იყო პატარა საყავრელი ტუჩებითა და საყავრელი ცხვირით ეც ამს დავემსგავსე.. ისიც ხატავდა ხო აი ბებიას გენებზე ავრ წასული... ამ ფიქრებში ვიაყვი გართული მხარზე ხელის შეხება რომ ვიგრძენი.. მაშინვე უსიამოვნოდ გამაჟრჟოლა... საშინელი შგრძება იყო. წამსვე შევტრიალდი და ის დამხვდა ვისაც ველოდი... სახე გაბადრული იდგა ჩემს წინ
-როგორც იქნა წლების შდეგ კვლავ ჩმოხვედი...
-ხელი გამიშვი
მისი ხელი უხეშად მოვიშორე და უკან დავიხიე. ჩემ წინ ოთო ნაკოევი იდგა... ვერ ვიტანდი ამ სახელს და გავრს. ოთო ეს საზიზღარი ტიპი იყო სწრაფად მოვშორდი იქაურობას და სახლში წავედი. მეორე დღეს სახლის წინ ჩემნაირი ჯიპუ გაჩერდა ვიცანი თრნიკეს მანქანა... მანქანა იყო სახლში სირბილით შემოვიდა და ჩმ ოთახს მოაშურა. როცა იქ მნახა. ჩემჯენ სწრაფი ნაბიჯით წამოვიდა და გულში ჩმიკრა
-დებილო იცი რამდენი განერვიულე?
-წადი არ მინდა საერთოდ არავისნ მინდა... წერილი ხომ დავტოვე არ მინდა ცოტახანს მარტო ყოფნა მინდა.. წერილი ხო დავროვე რა გინდა?
-კი მაგრამ შენი ძმა გაგიჟდა ტელეფონი რა ჯანდაბამ დაგატოვებინა?
-მინდოდა და დავტოვე რა მერე
-წამოდი
-არა გამანებე თავი გადი
მის შხებაზე საოცრად ცუდიბრეაქცია მქონდა გამახსწნდა ისვე ის გამახსენდა...
-რა გჭრს მია?
-რაღც გამხსენდა.. წარსულის ცუდი მოგინება გეხვეწები გადი...
-რა წარსულის მოგონება?
-არის რააც რაც იცი და ის შენმა გონება ყვეკაზე ბენლ კუნჭულში გამოკეტა... იქიდან არ უშვებს. არსებობს რაღც რაც მხოლოდ სამმა ვიცით გასაგებია ახლა არ მინდა ამაზე ლაპარაკი.
-კი მაგარამ იქ არაფერია რაც ვიცი რომ. გატკენდა...
თითი ტუჩებთან მივუტანე
-ჩ... არის დამიჯერე არის... მისი ბრალია ჩმი სუიციდის ცდა... ახლა კი წადი აქედან დროზე...
-არა დღეს აქ ვრჩები ხვალ კი მივდივართ თბილისში
-არა არა და არა რამდენჯერ გაგაიმეორეო რომ არ მოვდივარ..???
კარგი მე მეორე ოთახში ვარ იცოდე ცოტას წავუძინებ.
ის გავიდა და მეც დავწექი
5 წუთი იყო გასული თორნიკეს გვერდით ოთახში გასვლიდან და ჩემი საწოლიდან.. კარზე კაკუნი გაისმა შემზარავი არასასიამოვნო კაკუნი... სწრაფად წამოვდექი ფეხზე და იქვე მიგდებული ხალათი მოვიცვი.
კარის საკეტი გადავატრიალე და კარიც ჭრიალით გაიღო. მეგონა იქ თორნიკე და ხვდებოდა თუმცა არა იქ ოთო იყო. შევცბი კარის დაკეტვა ვცადე თუმცა ხელით გააკავა. უკან დავიხიე მან კი კარი გადაკეტა... და ნელი სვლით დაიძრა ჩემკენ.. ვცდილობდი გავქცეოდი.
-გეგონა დამივიწყებდი? გეგონა გამექცეოდი? შეცდი პატარა ვერ დამივიწყებდი ვერასდროს გამექცევი ჰაჰაჰაჰაჰაჰ
სახეზე ირონიული ღიმილი დასთამაშებდა მე კი უკან-უკან ვიხევდი და ვცდილობდი ჩვენს შორის მანძილი გამეზარდა.
-წადი თავი და ანებებ... მომშორდი.
სწრაფად დაფარა მანძილი ჩვენს შორის და სახე ლიდერთან ახლოს მომიტანა.
-გამიშვი.
ხელი ვკარი, მაგრამ ძვრაა ვერ ვუყავი.როგორღაც თავი დავაღწიე და გავიქეცი გამომეკიდა და მალევე დამიჭირა. კედელზე ამაკრო ხელს ძლიერად მიჭერდა მაჯებზე მტკიოდა. არ მინდოდა ეს ამაზრზენი სხეული შემხებოდა და მეხებოდა.. ყველგან მეხებოდა. ხალათი გამიხსნა იმის მიუხედავად რომ ვუძალიანდებოდი საწოლზე მიმაგდო და ზემოდან მომექცა. ტანსაცმელი შმომახია ვცდილობდი წინააღმდეგობა გამეწია თუმცა ამაოდ. ხელებით საწოლის თვზე მიმაბა ცალ ხელს ჩემს უმანკო სხეულზე დაასრიალებდა მეორეთი კი ჩემს გაჩუმებას ცდილობდა... თუმცა ამაოდ
-გამიშვი. ხელი გამიშვი ნუ მეხები. არ მომეკარო
-თორემ რა? შენს თს შხედე როგორი საცოდავი ხარ ხომ ხედავ არავინაა აქ ვერავინ გიშველის... ჩემგან თავს ვერ დაიხსნი ვერასდროს დამივიწყებ გესმის. როგორც არ უნდა ეცადო ვერ დამივიწყებ...
ეს თქვა და თავის დაწყებული საქმე გააგრძელა ვფართხალებდუ ვყვიროდი.. ბოლოს კი ის ის საშინელება ვიგრძენი და ცხოვრება ერთ წამგრა... ვიცოდი ვიცოდი ამ დღის მერე ყველაფერი შიცვლებოდა და ასეც იქნებოდა...
-მია მია გაიღვიძე. (თორნიკე)
სწრაფად წამოვფრინდი საწოლიდან და იქაურობას თვალი მოვავლე არსად ჩნდა ოთო.თორნიეკმ ძიერად ჩმიხუტა და როდესაც მისი ხელები ვიგრძენი ვერ გავაცნობიერე ვინ იყო ისვე ოთო მეგონა მეგონა იგივე განმეორდებიდა... ვერ ვაანალიზებდი ვინ იდგა ჩემს წინ.. ისევ დაიწყო კოშრები კოშრები რომლებიც წარსულს მახსენებდნენ დაიწყო ყოვეკ ღამით მისი სტუმრობა დაიწყო ჩმი ტანჯვა და თრნიკეს შხებაზეც ის გამახსენდა ხელი ვაკარი დ ვუღრიალე
-მომშორდი.. არ მომეკარო არასდროს გესმის. არ... არ შმეხო არასდროს გამიში თი დამანებე წადი....
გავიქეცი კიბეები სირბილით ჩვირბინე და მანქანის კარები გიჟივით გამოვგლიჯე... მთელი სისწრაფით მივაქროლებდი მანქანას არ ვიცოდი სად მივდიოდი და სიმართლე გითხრათ არც მაინტერესებდა.. მხოლოდ ერთ რამ მინდოდა ამ სოფლისგან ამ სახლისგან და ოთოსგან შორს ყოფნა. არაფერი საერთდ არაფერი მინდოდა მისგან შორს ყოფნისა და ყველაფრის დავიწყების გარდა... გზას აღრ უფროსწორად ვეღარ ვუყურებდი.. არაფერი მესმოდა ვერაფერს ვხედავდი.. თვალთ ოკეანეს ცრემლები მოაწყდა. ცდილობდნენ არ გადავარდნილიყვნენ უფსკრულში და წამწამებს ებღაუჭებოდნენ ბოლოს კი არ გამოსდიოდათ ცვიოდნენ უსასრულო იფსკრულშ სადაც მხოლოდ ბნელი იყო... ბოლოს მახსოვს ძიერი შჯახება მერე იყო ყვირილი... შემდეგ ყველაფერი მორჩა... სამყარომ თის ციმციმა ნათელი ფერები შვს შეურია და გაშვდა მოლბერტზე აღრ არსებობდა ფერადი ფერი... ფერი რომელიც შავს აჯობებდა... სიციცხლის მოლბერტზე მხოლოდ ში ფერი იყო დატანილი... დამუნჯდა დედამიწა... დაყრუვდა.. და ხეიბარი გახდა.. იქ დროის შგრძნება დავკარგე...იქ მე არავინ ვიყავი... შავ სამყაროში ნათელ წერტილს ვეძებდი თუმცა ამაოდ ირგვლივ მხოლოდ უკუნი ღე ჩმოწოლილიყო და გათნებას არც ჩქარობდა...გვირაბში მუვდიოდი რომელსაც ბოლო არ უჩნდა... მე კი მიწევდი წინ და წინ უკან აღრც არავინ მელოდა... ყველამ ერთ დღეში დამივიწყდა... მე არ ვჭირდებოდი ტყუპისცალს, არც საქმროს, არც საუკეთსო მეგობრებს, არც დეიდას, არც მის ქმარს, აარც ბიძაშვილს და მითუმეტეს არც დანარჩენ ადამიანებს... მე მშობლებთნ ბიძასნ ბიცოლასთნ და ბებია-ბაბუასთნ მივდიოდი... ისინი მეძახდნენ მეც მინდოდა მათტან მისვლა...დედა და ამმა იყვნენ ჩემი ცხოვრების დასაწყისიც და დასასრულიც... ახლა კი დაიწყებოდა ახალი ცხოვრება... არ ვიცი რამდენხანს ვიარე მერე თორნიეკს ხმა გავიგე
-მია დაბრუნდი გთხივ ყველას გვჭირდები...
მერე კი წამწამები რომელბიც მთელი ამ დროის მანძლზე მიწებებულნი იყვნენ ერთმანეთს დასცილდნენ... და თალები ჭერს მივანაჱ ფარდები გადაწეული იყო და მეც კარაგდ ვარჩევდი თოვლს ჯერ კიდევ ზამთრი იყო ესეიგი არცისე დიდიხანს ვიაყვი უგონოდ. ექიმმა დამინახა გამსინჯა და გავიდა ბავშები შემოვიდნენ მკოცნიდნენ მეხვეოდნენ.... დათ ისე ძიერად მეხუტებოდა ლამის გამჭყლიტა....
ბოლსო კი კარი გაიღო და ოთო შემოვიდა აი აქ გავჭედე...
-არა არა არა არ მომეკარო წადი....
-რა მოგივიდა ტო ოთოა (კოტე()
-კოტე გავიდეს უთხარი აგვიდეს(მე)
აკანკალებული ხმით ვუთხარი და როგორციქნა გააგდეს. მერე მე აგვყარე ყველა ნია და ანი ჩმთნ დარჩნენ მაიძულეს ყველაფერი მომეყოლა... რომ გაიგეს ოთომ რაც გააკეთა გაშეშდნენ მე კი ვტიროდი უკვე ყელშ იყო ტირილიც
-მია აქამდე რატომ არ თქვი ეს როგირ დამალე? (ანი)
-რა მეტქვა დედა მამა დათ იცით ოთომ გამ***** თქო? (მე)
-ხო ის ემართლია ვერ იტყოდი მაგრამ ი მაზი რამდენი გადაგიტანია და ჩვენ ეს ვერც შევამჩნიეთ როგორი დაქალები ვართ ახლა? (ნია)
-საუკეთესოები(მე)
ბოლოს ისინიც გავყარე მერე კი თორნიკე შმოვიდა. საწოლზე დაჯდა და ძიერად ჩმეხუტა.
-იცი მთელი ეს დროა ნგელოზო აქ ვიაყვი აი აქ და შენი ხელი მეჭირა.
უკნიდან ძიერად ჩეხუტა...
-თოკო ხი სულ რამდენიმე დღე გავუდა და უკვე მომენატრე...
რაღაცნაირად შცვლილი კი მეჩვენებდოაა თორნიკე თითქოს ერთ წელი მოემატაო.
-მია იცი რამდენიმე დღე არ გასულა....


არ ვიცი ელოდით თუარა იმას რომ მია ამას გამოივლიდა... თქვენი აზრითთ რამდენხანს იყ მოა კომაში?