შემდეგ თავში მეტ საბას და ნუცას სიუჟეტებს იხილავთ, აქ უფრო ლუკაზე გავამახვილე ყურადღება... მაინტერესებს რას ფიქრობთ ამ ჩემ ლუკაზე ამდენი კომენტარი რომ გამოიწვია...
გელით.
.............

უკვე შუადღე იყო, შეხვედრაზე მიდიოდა სანდროსთან ერთად როდესაც ტელეფონზე მარიამის ნომერი გამოჩნდა.
-დაჟე ერთმანეთს ურეკავთ? -წარბები ასწია სიცილით ფაღავამ.
-მოკეტე რა.. გისმენ… მერე ვერავის დაუტოვებ?.. შეხვედრაზე მივდივარ მარიამ… სად ხარ?.. დამელოდე ორ წუთში მანდ ვიქნები. -ტელეფონი გათიშა და მოსახვევში მკვეთრად შეუხვია.
-რას აკეთებ შე ჩემა!
-ელისაბედი უნდა წამოვიყვანო, სამსახურიდან დაურეკეს და ვერავის დაუტოვა ბავშვი. -ნერვებ მოშლილმა ჩაილაპარაკა და ზუსტად ორ წუთში ფეხებთან გაუჩერა მანქანა ქალს.
-ჩემი ლამაზიი. -ისე სწრაფად გამოართვა ბავშვი სანდრომ შეშინებულმა ახედა მარიამმა.
-ნათლიი! -კისერზე მოხვია ხელები.
-შეგჭამ გოგო. -ლოყები დაუკოცნა, მერე მარიამს შეხედა. -როგორ ხარ მარო? -ლუყაზე მოჩქმიტა სიცილით.
-კარგად… წავედი მე და…
-დღეს ჩემთან დავიტოვებ. -როგორც კი ჩაჯდა მანქანაში სანდრო მაშინვე ადგილს მოსწყდა.
-ესეიგი დღეს ჩვენთან ერთად ივლის ქალბატონი საქმეებზე.
-ნინას დავურეკავ…
-გუშინ კახეთში წავიდა, მანანასთან.
-პირდაპირ ზურასთან წავიდეთ მაშინ.
-წავიდეთ. -ყურებამდე გაიღიმა და მუხლებზე დასმულ ნათლულს შეხედა. -რა ლამაზი ხარ ნათლი?
-აი, მანიკულები წამისვა დედამ. -ხელი აუფრიალა ცხვირწინ და თმები ყურზე გადაიწია.
-ეს თმის გადაწევა რა დაამუღამა, ვინმემ რომ დაინახოს ხო დაატყვევებს მაშინვე. -წარბშეკრულმა ჩაილაპარაკა, მერე თითებზე აკოცა. -რა ლამაზიაა. -შეიცხადა და მის განაბულ სახეზე ჩაეღიმა. -ანტიკვარია ეს ბავშვი.
-გადასვი უკან.
-იყოს რა, თუ პოლიცია ბიძია გამოჩნდება თავი დაბლა ჩაყავი ნათლი კარგი?
-ჰოო. -თავი დაუქნია და ყურადღებით მიმოიხედა ირგვლივ.

-მამას პრინცესა, ჭკვიანად მოიქეცი ხო? არ დაიწყო სირბილი და ცოტახანი ჩუმათ იჯექი. -ხელში აიყვანა მანქანიდან გადასულმა და ლოყაზე აკოცა.
-ჰო.
-ჩემი პატარა. -თავზე მიაკრო ტუჩები. ხელში აყვანილი ბავშვით შევიდა შენობაში და ყველამ მას გააყოლა თვალი. ისე იყო დაძაბული, გაღიზიანებული და ნერვებ მოშლილი ვერავის ამჩნევდა, ლიფტისკენ მიიწევდა და სანდროს ელაპარაკებოდა.
-თუ ვერ დავითანხმეთ რა ვქნათ?
-რაღაც მოვიფიქრე. -მოჭუტული თვალებით უყურებდა ერთ ადგილს, მერე ალექსანდრეს ახედა და ჩაიცინა. სწრაფად გავიდა ლიფტიდან და მაშინვე ზურაბ ტატიშვილის კაბინეტისკენ აიღო გეზი. დაკაკუნების შემდეგ სწრაფად შეაღო კარი და ზურას ყურადღებაც წამებში მიიქცია. -ბატონო ზურაბ! როგორ ბრძანდებით? -სავარძელში ჩაჯდა და ელისაბედი მუხლზე დაისვა.
-თავად როგორ გიკითხო? -მომღიმარ ბავშვს შეხედა რომელიც ალექსანდრეს უყურებდა.
-კარგად, ძალიან კარგად…
-გამარჯობა ლამაზო. -ხელი დაუქნია ბავშვს.
-გამალჯობა. -თავი დახარა, მერე კი სახე ლუკას ყელში ჩარგო.
-რა ჰქვია?
-ელისაბედი
-რას მიირთმევ ელისაბედ?
-ცხელ შოკოლადს. -წვრილი ხმით ჩაილაპარაკა და თავი ოდნავ ამოსწია მამის ყელიდან კაცის უკეთ დასანახად.
-ახლავე ქალბატონო. -თბილად გაუღიმა ბავშვს, მერე ტელეფონით თავის მდივანს დაურეკა და თვალი ლუკას გაუსწორა. -გისმენ.
-დაბრუნება უნდა გთხოვო. -როგორც კი თქვა სანდრომ წამსვე გაოცებულმა შეხედა. იცოდა როგორი მნიშვნელოვანი იყო ზურაბ ტატიშვილი, ისიც იცოდა ხელის წამოსაკრავი კაცი რომ არ იყო მაგრამ ლუკასგან ამის მოსმენა გაუკვირდა.
-ნელნელა უკან რომ მიდის ეგ საქმე შენ ჩემზე კარგად მოგეხსენება.
-ვიცი… მაგრამ რაღაც იდეები მაქვს, შენი გვერდში დგომა კიდე ყველაზე მეტად ახლა მჭირდება. რამდენი წელია მიცნობ, 5 თუ 6. როდისმე იმედი გამიცრუებია?
-არა.
-ხოდა ახლაც მჭირდება შენი ნდობა. უბრალოდ დამიჯერე, 2-3 კვირა მჭირდება და მერე შეგიძლია შენს გზაზე წახვიდე.
-რა მოიფიქრე ასეთი.
-ხვალ შეხვედრაზე თუ მოხვალ მაგას იქ გაგიმხელთ… ახლა კი უნდა წავიდეთ, რაღაც საქმეები მაქვს.
-ჩემი ცხელი შოკოლადი? -წამსვე ახედა დაბრეცილი ტუჩებით მამას.
-მე დაგალევინებ. -ფეხზე წამოდგა და ზურას ხელი გაუწოდა. -ხვალ თუ მოხვალთ თქვენი პასუხიც მეცოდინება.
-მოვიფიქრებ.
-დაემშვიდობე მამი და წავედით.
-კალგაად. -ხელი გაუწოდა ლუკას მსგავსად რაზეც ყველას გაეღიმა.
-ნახვამდის პატარა ქალბატონო. -მტევანზე ეამბორა, მერე კი ალექსანდრეს შეაგება ხელი.
სწრაფი ნაბიჯებით დაიძრა გასასვლელისკენ, სანდროც გვერძე მისდევდა და იქ მომუშავე გოგოებს ათვალიერებდა.
-რა მოიფიქრე ეგეთი?
-აზრზე არ ვარ, დღეს მთელი ღამე მომიწევს ფიქრი.
-ღადაობ ხო?
-სხვა გზა არ მაქვს.
-სპეციალურად არჩევს ესჩემისა ასეთ ქალებს? -ჩაიცინა და ერთერთს თვალი ჩაუკრა.
-მერავიცი.
-ისე ჩვენც კარგი გოგოები გვყავს, დღეს დილით ვიყავი კომპანიაში, გიოც ვნახე, ყველაფერი წესრიგში აქვს.
-და ის? ის გამო*ირებული არ გინახავს?
-ეგ ლაალი მამიი?
-არაფერი, დაივიწყე და არასდროს გაიმეორო თორე მეწყინება. -ლოყაზე აკოცა ბავშვს და უკან თავის სავარძელში ჩასვა.
-გუშინ ვიყავი ასული…
-მერე? ნუცა როგორ არის?
-ნუცაცო კარგად არის, პროსტა საბა ისევ დაშტერებული დადის, გუშინ მგონი პირველად ნახეს ერთმანეთი ქორწილის მერე.
-ვერ გავიგე? -წარბები შეკრა და მანქანა სწრაფად დაძრა.
-ანუ წესიერად პირველად ნახესთქო. -თავზე გადაისვა ხელი, მერე უკან მჯდომ ელის გახედა.
-რას მიმალავ?
-არაფერს. როგორც ვფიქრობდით ისე არიან, თავისთვის. პროსტა ბავშვი იზრდება ნელნელა.
-დაეტყო მუცელი? რამდენი თვისაა?
-არ ვიცი, ფარფალა სარაფანი ეცვა.
-რამდენი თვისაა? -ისევ გაიმეორა კითხვა და ჩუმად მყოფ სანდროს წამით გახედა. -იცოდი ხო შენ?
-არა.
-რა არა, იმდღეს რა სცენები დადგი… რამდენი ხნისაა მითხარი თორემ გადაგაგდებ მანქანიდან.
-სამი ან მეტი… ან ნაკლები, არ ვიცი.
-დედასშევე*ი! -ხმადაბლა ჩაილაპარაკა, თან რულზე მოუჭირა თითები ელის რომ არ შეშინებოდა.
-მამიი.
-რა იყო პრინცესა.
-მამიდასთან წამიყვაან?
-არა.
-მე ლო მომენატლა?
-მეც მომენატრა მაგრამ ახლა ვერ წაგიყვან.
-გაგებუტე.
-სხვა დროს წაგიყვან მა, საქმეები მაქვს ეხლა და ნუ მიტრა.კებ რა.
-მე ეხლა მინდაა!
-ელისაბედ ერთს რომ გეტყვი რატომ არ გესმის? -უცებ დაასერიოზულა ხმა, მერე ბავშვის ტირილზე სვლას შეუნელა და უკან გაოცებული მიტრიალდა. -რა გატირებს მამი?
-მე მამიდასთან მინდა, შენ კიდე მეჩუბები. -მუჭებით შეიმშრალა ცრემლები, მერე კი თავისნაირი მწვანე თვალები შეანათა გიგანს.
-ჯანდაბა. -სახეზე ჩამოისვა ხელი, ცოტახანი ჩუმად ატარებდა, მერე მომღიმარ სანდროს შეხედა. -წავიდეთ მამიდასთან, ოღონდ აღარ იტირო გაიგე?
-კიი. -გახარებულმა წამოიყვირა.
-დარხეულუ გაქვს ძმაო. -მხარზე მიარტყა ხელი. -აუ ნუცაცოს ნამცხვარი ექნება გამომცხვარი, დღეს ისედაც უნდა ავსულიყავი.
-რომელი?
-საბას რომ გამოუცხო.
-ეგ იმის მერე აღარ გამოუცხვია.
-გუშინ მოუნდა და გაკეთება დაიწყო მე რო წამოვედი.
-ერთად როგორ არიან?
-არ არიან ერთად, ჩვეულებრივ არიან, ისე როგორც იყვნენ, ნუ მთლად ისე არა მაგრამ… ნახავ რა. -მხრები აიჩეჩა, მერე კი ხმა არცერთს აღარ ამოუღიათ.
კართან მდგომმა ღრმად ჩაისუნთქა, ელისაბედი ძირს დასვა და კარზე დააკაკუნა.
-მამიდააა! -როგორც კი კარი გამოაღო ნუცამ, უცებ წამოიყვირა პატარა ქალბატონმა და გააზრება არ დააცადა ისე მოეხვია ქალს.
-ჩემო სიცოცხლე! როგორ მომენატრე პატარავ. -სწრაფად აიტაცა ხელში და ლოყები დაუკოცნა.
-მეც მეც! მამიკოს ვუთხალი და მომიყვანა. -ლოყაზე მიაწება ტუჩები. მერეღა გაიხედა უკან და კარში მდგომი ძმის დანახვაზე გაშეშდა.
-კიარ მითხრა სცენები მომიწყო, აფერისტული ცრემლები გადმოყარა და ისე დამითანხმა.
-აფრიტული კიალა, ჩვეულებლივი ცლემლებია. -ცხვირი აიბზუა ელიმ, მერე უცებ გამოჩენილ საბას გადასწვდა. -საბაა!
-მოდი ჩემთან… რამხელა გაზრდილხარ გოგო. -თმები ყურზე გადაუწია და ლოყაზე აკოცა.
-ოო ეს წველი ალ მომწონს. -თვითონ აკოცა თვალთან ახლოს და პატარა თითებით მოზრდილ წვერზე მიეფერა.
-არაა? -უცებ დაუწყო ღიტინი, ელიც აკისკისდა.
-შემოდით რას დგახართ აქ. -თავით ანიშნა ნუცამ და სანდროს მოეხვია. -ნამცხვარი გამოვაცხე და გაჭმევ.
-მაგიტომ მოვედი. -ვითომც არაფერი ისე ჩაილაპარაკა, მერე ნუცას წამორტყმულ ხელზე გაიცინა, ხელი გადახვია და თავზე აკოცა. -შენ სახლში როგორ ხარ? -ელისთან მოთამაშე ჯავახიშვილს გახედა და წამებში მიიბყრო მისი ყურადღება. ლუკა კი უბრალოდ სკამზე ჩამომჯდარი აკვირდებოდა სიტუაციას.
-დღეს ექიმთან ვიყავით, მერე ცუდად გახდა ნუცა და აღარ წავედი.
-თან ნიკო და ირმა უნდა მოვიდნენ.
-დღეს არ მოვლენ. -ისე თქვა ნუცასთვის არც შეუხედავს.
-გუშინ ხომ მითხარი რომ მოვიდოდნენ.
-სხვა საქმე გამოუჩნდათ. -მხრები აიჩეჩა. სანდროს ჩაცინებაზე თავი ასწია და ძმაკაცს გაუსწორა თვალი, მერე თვითონაც გაეცინა.
-რას დალევთ?
-ყავა გაგვიკეთე ნუც და ნამცხვარი. -მტევანზე აკოცა სანდრომ.
-მე შოკოლადი მინდა, ცხელი.
-მოდი მამიდას სიყვარულო, გავაკეთოთ ყავა და შოკოლადი, მეც მომინდა თან. -ტუჩები გაილოკა, ელი სამზარეულოს მაგიდაზე შემოსვა, თვითონ კი ყავის მომზადებას შეუდგა.
-მე არ მინდა ყავა და ბავშვს ნუ წევ მძიმეა, არ შეიძლებაო ხომ თქვა იმ ქალმა.
-აუ საბა… ნაყინი აღარ გვაქვს.
-ახლა გინდაა?
-ჰო…
-და ცხელი შოკოლადი? -თავის დაძვრენას შეეცადა მაგრამ არ გამოუვიდა.
-რომ დავინახე შოკოლადის ნაყინი მომინდა. -ტუჩები დაბრიცა, მერე კი კარისკენ წავიდა.
-სად მიდიხარ?
-ვიყიდი და მოვალ, შენ წყალი დაასხი ყავას.
-მოდი გოგო აქ, წავალ და ამოგიტან. -ისედაც გამზადებული იყო, თხელი ჟაკეტი მოიცვა და სახლი დატოვა.
-რა დროს ნაყინია ნუცაცო, აცივდა უკვე.
-რა მნიშვნელობააქვს, მინდა.
-ოხ ეს ორსულები რა.
-ორსულობა არაფერ შუაშია, ისედაც ეგეთია, მოუნდება რაღაც და მოაქვთ.
-რა იყო ეხლა ეს. -წარბები შეკრა პატარა გიგანმა.
-რა იყო? რაც გინდოდა ყოველთვის გქონდა, ახლაც გაქვს.
-გაჩუმდი რა. -ხელი მიარტყა სანდრომ.
-ჰო მაქვს, საბას ნაწილი მყავს, რომელიც ყოველთვის მინდოდა მყოლოდა. -მკაცრად თქვა თვალებ ანთებულმა. -და იცი რა? საერთოდ არ ვნანობ არაფერს! სულ რომ არ ვუყვარდე საბას მაინც არასდროს ვინანებ და აი ამ ბავშვის გამო, ჩემს სხეულში დღითი დღე რომ იზრდება, ნებისმიერს შემიძლია დავუპირისპირდე და ნებისმიერზე ვთქვა უარი! როგორც შენ გიყვარს შენი შვილი ისე ეყვარება საბასაც, იმიტომ რომ თავის ნაწილია და აქ რჩება ყველაფერი. ხო მე ვაცდუნე, გამოვაშტერე და ვისარგებლე მისი სიმთვრალით! ამის მოსმენა გინდა?
-შეგიძლია მეც გადამიარო და დამიკიდო არა?
-შევძელი. -ხელები გაშალა ნუცამ და უკან რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა. -ერთადერთი რაც მინდა მშვიდად ყოფნა და ჩემი პატარას კარგად ყოფნაა რომელიც სხვათაშორის შენი დის შვილია.
-სხვათაშორის ჩემი ნათლული უნდა ყოფილიყო.
-ბოდიში დავასწარი ლიკას დაორსულება. -თვალები აუცრემლიანდა და ადუღებულ ჩაიდანს მოკიდა ხელი. თვალები სულ დაებინდა, ვეღარ ხედავდა წესიერად, ძლივს დაასხა ყავას წყალი, მერე კი სამზარეულოს ხელისგულებით დაეყრდნო. არ ამბობდა, არც არავის აჩვენებდა მაგრამ თავს მარტო გრძნობდა. ენატრებოდა ლუკა, მისი თბილი გამომეტყველაბა, ხასიათი და დამოკიდებულება, რომელსაც ათაში ერთხელ, მაგრამ მაინც ამჟღავნებდა. ჩახუტება მისი ინიციატივით უფრო განსხვავებული, უფრო თბილი და განსაკუთრებული იყო.
მოულოდნელად იგრძნო წამოზრდილ მუცელზე ხელების მოხვევა და მხარზე ჩამოდებული ნიკაპი. მაშინვე გადმოსცვივდა ძლივს შეკავებული ცრემლები, მთელი სხეული აუცახცახდა და ლუკაც უფრო მეტად მიეკრო უკნიდა.
-მაპატიე პატრავ. -ლოყაზე აკოცა, თან მუცელზე მიეფერა. უცებ შეტრიალდა ნუცა და მთელი ძალით მოხვია წელზე ხელები.
-აღარ გაბრაზდე გთხოვ, ვერ ვიტან ჩემზე რომ ბრაზობ და არ მელაპარაკები.
-შჩჩ… ყველაფერი დალაგდება პატარავ. -თავზე კოცნიდა და მთელი ძალით იკრავდა გულში.
-არ მინდოდა ასე გამოსულიყო, გეფიცები იმათი დაშორება აზრადაც არ მომსვლია. საერთოდ ვცდილობდი კარგი ურთიერთობა მქონოდა ლიკასთან…
-ვიცი ნუცი…
-საბას გონია რომ ძალით დავაშორე… ხომ იცი რომ ეგეთი არ ვარ.
-საბამაც იცის, დაწყნარდი ეხლა და ნუ ტირიხარ. -დის სახე ხელებში მოიქცია და ცრემლები ცერებით შეუმშრალა.
-ჩემი შვილი ხო გეყვარება?
-როგორ შეიძლება შენი შვილი არ მიყვარდეს. -თვალები აატრიალა, მერე ჩაიცინა და შუბლზე აკოცა. თავზე გადაუსვა ხელი ტანზე მიკრულ ნუცას, თან კარში მდგომ საბას გახედა, სახეზე ეტყობოდა რომ ყველაფრისთვის მოესმინა. ლუკას გუსწორა რამოდენიმე წამით მზერა, მერე კი სამზარეულოში შევიდა. -მოგიტანა ნაყინი. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში. ნუცაც უცებ შეტრიალდა საბასკენ.
-ეს რაარის? -პარკი გაწია და შებოლილი ყველის დანახვაზე იმდენი ნერწყვი მოადგა ერთ დროულად გადაყლაპვას ვეღარ ასწრებდა. წამსვე გადაავიწყდა ყველა და ყველაფერი, სწრაფად გაჭრა პარკი და დიდი ძალისხმევის მიუხედავად დაწნულ ყველს მაინც მოაჭამა პატარა ნაწილი. ისეთ ხმებს გამოსცემდა გეგონება იმაზე გემრიელი არაფერი ეჭამა. -რა კარგიაა…
-მეც მინდაა. -უცებ მივიდა მაგიდასთან ელისაბედი და პარკიდან ერთიცალი ამოაცალა.
-ღმერთო როგორ მიყვარს. -ყველს დასუნა, მერე საბას შეხედა და მის ღიმილზე თვითონაც გაეცინა. -ეს სულ ჩემია?
-შენთვის ვიყიდე, მარა თუ გვაჭმევ… -მხრები აიჩეჩა და გახსნილი ლუდის ბოთლი სანდროს მიაწოდა.
-თუ გინდათ ერთიცალი აიღეთ. -მხრები აიჩეჩა ტუჩებ დაბრეცილმა, მერე ლუდით მჯდომ სანდროს გახედა ჩიფს რომ აკნატუნებდა. -ყავა რაღას გამაკეთებინეთ.
-რა ვერ დაუმუღამე ნუცი, ყოველთვის ესე შვრება. -სკამზე ჩამოჯდა, ელისაბედს ხელი მოხვია მუცელზე და მუხლზე დაისვა.
-მეც მინდა ეგ.
-ლუდი?
-ჰო. -ლუკას გახედა თვალებ აბჭყვიალებულმა, როგორც კი მამის თანხმობა მიიღო მაშინვე მოსვა საბას ბოთლიდან ცოტა და სახე დამანჭა. ისეთი საყვარელი იყო სიცილი ვერ შეიკავა ჯავახიშვილმა, ლოყაზე აკოცა, მერე ყელში. ნუცა კი ვერაფრით აშორებდა ქმარს თვალს.
-კიდე გინდა?
-ჰო. -ბოთლისკენ გაიშვირა ხელი და კიდევ ერთი ყლუპი მოსვლა.
-გეყოფა ეხლა. -სიცილით გასწია ლუდი. -აუ ჩემი, სამ წელში ამხელა შვილი მეყოლება.
-იქნებ ბავშვის დაბადების მერე მაინც მოხვიდე ცოტა აზრზე.
-შესანიშნავად ვგრძნობ თავს, იმაზე უკეთ ვიდრე ვიყავი. -თვალი ჩაუკრა ლუკას, მერე იქვე მდგომ ცოლს შეხედა, რომელიც ისევ დაწნულ ყველს აგემოვნებდა. -ისე რაღაც სხვანაირი გრძნობაა ტო. რომ ვიაზრებ იქ ჩემი ნაწილია გული მიფართხალებს. -სიცილით თქვა, თან ელის აკოცა თავზე.
-შენ ჯერ კიდე ვერ გამოხატავ, არ გახსოვს ეს რა დღეშიიყო? -ხელი მიჰკრა ლუკას. -მგონი ელის დაბადების მერე უფრი საყვარელი გახდა.
-მოდი მამი ჩემთან. -ფეხზე დაირტყა ხელი და ელისაბედიც სირბილით წავიდა გიგანისკენ. მამის კალთაზე მჯდომმა ხელები კისერზე მოხვია და ლოყაზე აკოცა. -ჩემი პრინცესა ხარ.
-შენ მეფეე?
-ჰო.
-დედიკო დედოფალი?
-დედიკო იყო, ეხლა აღარ არი.
-აბა გუშინ დედასთან ლო გეძინა?
-რაოო? -უცებ ახარხარდა ჯავახიშვილი.
-შენთან მეძინა მაა არ გახსოვს?
-ალაა! დილით დედიკოს ლოგინში იწექი, თან ეხუტებოდი.
-სადღა დამინახე შვილო. -მაინც გაეცინა.
-მარიმთან დაძვრები შე ჩათ.ლახოო? -ისევ იცინოდა ჯავახიშვილი და სანდროც ყვებოდა.
-საიდუმლო გამიბაზრე მამი ეხლა.
-ეგ ალ ვიცი ლა ალი.
-ისევ შინაური თუ გაგიკეთებს მაგას. -სიცილით თქვა სანდრომ.
-ნუ გაატრა.კეთ რა. ბავშვის სანახავად მივედი და შემოვრჩი იქ.
-ვის ატყუებ შე ჩემა, საბას? -ისევ გაიცინა ფაღავამ და ლუკასგან თავში წამორტყმაც მიიღო.
-მგონი ეხლა უფრო მევასება ვიდრე ადრე.
-იმასაც გააჩნია როგორ და რატომ გევასება. -სიცილს ვერ წყვეტდა ფაღავა, თან საბას ურტყავდა გვერდში იდაყვს.
-ააღწერინე ბარემ შე ჩემა, რეებს ეკითხები. -თვალები აატრიალა საბამ.
-ცოლი ყავს საყვარლად და კიდე მე მეღადავები? ისე ეგრე რო გააგრძელო შეიძლება ელისაბედს ძამიკო ან დაიკო გაუგორო რაიცი… მეც ხოარ ჩავსახო ბავშვი უცებ ჰა? სადაა ჩემი ნიაკო… -ტელეფონი ამოაძვრინა ჯიბიდან, მერე კი ნაცნობ ნომერზე გადარეკა. -პატარაავ სად ხარ?... დამელოდე არსად წახვიდე… მომენატრე, თან როგორ… კარგი ეხლა. -სიცილით გაუთიშა ტელეფონი და ფეხზე წამოხტა. -წავედი ჩემი გოგო უნდა ვნახო.
-ოო შენ გოგოს მერეც ნახავ, იყავი კიდე ცოტახანი რა. -წარბები შეკრა ნუცამ.
-შეეშვი ნუციკო, ხომ ხედავ რა დღეშია, ლამის შენ ძმას მოაყოლა წინა ღამის მომენტები. -სიცილით გადაეხვია სანდროს და კარებამდე გააცილა.
-გავალთ ჩვენ ცოტახანი. -ჩუმათ მჯდომ ლუკას რომ შეხედა ფეხზე წამოდგა ელისაბედთან ერთად. იცოდა ასეთ მომენტებში მარტო ყოფნა უნდოდა საბასთან, ადრე ყოველთვის ეუბნებოდა ლუკა თავის საძინებელში ასულიყო, მერე უკვე თავისით გადიოდა.
-რა ხდება შენ თავში? -ცოტა ხნის სიჩუმის შემდეგ კითხა საბამ ჩაფიქრებულ ლუკას.
-არ ვიცი. -სახეზე ჩამოისვა ხელები, მერე სიგარეტს მოუკიდა.
-რა გინდა მარიამთან? -თვალებ დაწვრილებული აკვირდებოდა ძმაკაცს. -გიყვარს?
-არ ვიცი.
-რა არ იცი ბიჭო? თუ გიყვარს და იმ გამოსი*ებული ქალის გამო გაშორდი მაგრად გცემ!
-ლიკას დავიწყება შეგიძლია? გადაიყვარებ როდისმე? -თვალი გაუსწორა ჯავახიშვილს და მიხვდა როგორ შეეკრა სუნთქვა.
-ლიკა აქ არაფერ შუაშია.
-რატო? ხომ გიყვარს?
-ალბათ ვერ. -ცერა თითს ეყრდნობოდა ლოყით, თან მარჯვენა თვალი ოდნავ მოეჭუტა თითებში მოქცეულ ანთებულ სიგარეტის კვამლს რომ არ აეწვა.
-ჯანდაბა… ვერასდროს ვიტანდი ამ გაყრა შერიგებებს. -თვალები მოისრისა ხელის გულებით.
-რატომ გაშორდი?
-გერმანიაში უნდოდა ერთი წლის წინ წასვლა, არ გავუშვი და იმის მერე აირია ყველაფერი. შეიცვალა, სულ უკმაყოფილო იყო, თითქოს ძალით მიტ.ნავდა ტვინს. იმ დღეს უნდოდა წასვლა, ხოდა გავუშვი. -ხელები გაშალა და საბას გაუსწორა თვალი.
-სერიოზულად? -ჩაფიქრებულმა ჩაილაპარაკა ჯავახიშვილმა, თან მაგიდაზე დადებულ ლუდის ბოთლს მოხვია თითები და ყელში გადაუშვა. -მაგის გამო გაშორდი?
-შენ არ იცი როგორია როცა ყველა სიტყვაზე გეკიდება შენი ცოლი, გეჯიბრება და ერთი სული აქვს რამეში გამოგიჭიროს რო ისევ ჩხუბი დაიწყოს. ნუცა ეგეთი არაა, პირიქით, ლიჟბილი აგრძნობინე რომ მაგაზე ზრუნავ და უფრო თბილი ხდება.
-გერმანიაში რა უნდოდა?
-სწავლა, იქიდან ნასწავლი რომ ჩამოდიხარ აქ მერე უფრო გაფასებენო.
-ხომ იცოდი ისედაც როგორი გიჟქალა იყო და სახლში არ დაგიჯდებოდა. -ჩაიცინა ლუკას შეკრულ წარბებზე. -რაა? არ გახსოვს რეებს ჩითავდა და მთელი წელი გაგიჟებული რომ დადიოდი? თავისი არა ნოლმალური ხასიათით შეგიყვარდა, კიდევ იმით რომ დამოუკიდებელი იყო, არ გაძლევდა საშვალებას რამეში დახმარებოდი და სულ გიჭედავდა. თავიდანვე იცოდი რო თავისი პროფესიისთვის ყველაფერს გააკეთებდა.
-და რა მექნა? გამეშვა სადღაც ტრა.ში მარტო?
-ჩახვიდოდი შაბათ კვირას რაიყო? ისე დადიხარ აქეთ იქით საქმისთვის და ცოლისთვის ვერ ჩასულხარ? რატომ არ მითხარი აქამდე?
-იქნებ კარგიც არის ასე… იქნებ საჭიროა ცოტა ხნით ერთმანეთისგან შორს ყოფნა. -იდაყვებით დაეყრდნო მუხლებს და სახე ხელებში ჩამალა. -არ ვიცი… სულ ავირიე.
-იცი რა ქენი? -თვალებ მოჭუტული უყურებდა ძმაკაცს, თან ქვედა ტუჩს იწვალებდა.
-რა? -ქვევიდან ახედა ჩაფიქრებულ ძმაკაცს და მისი სახის დანახვაზე ჩაეცინა.
-საერთოდ არ გაქვს სასაცილოდ საქმე სი.ო. -თვალები აატრიალა ჯავახიშვილმა. -უბრალოდ დაი.იდე, დროს მიანდე ყველაფერი… რა გაცინებს.. სერიოზულად გეუბნები.
-ჩემმა დამ რამე ხოარ გაგირია ყავაში? ადრე ყველაფერი გეჩქარებოდა, ახლა დროს მივანდოთ?
-შენ დას აქეთ ვუკეთებ ყავას… არა ჩაის მარა რა მნიშვნელობა აქვს. რამდენჯერაც რაღაცის სწრაფად გაკეთება მოვინდომე იმდენჯერ ყველაფერი ამერია, აჰა… რა სიტუაციაში ვარ ხედავ? ბავშვს ველოდები რომელიც მინიმუმ ორი წელი არ მყავდა გეგმებში.
-მაგ ბავშვზე მერე ვილაპარაკოთ.
-ვილაპარაკოთ. -მხრები აიჩეჩა, მერე სამზარეულოში შემოსულ ნუცას გააყოლა თვალი. -შეიძლება შენი თავიც მოატყუო, სხვებიც, მაგრამ მე ვერ მომატყუებ. ის გამოქლიავებული რო ბლატაობს ლუკას ყველაზე დიდი ხანია მე ვიცნობო და ვაბშე ყველაფერს ვხვდებიო რას ხვდება? ატლიკინებს უაზროდ ენას და მოხვდება გული მიგრძნობს.
-სანდროზე ამბობ? -სიცილით თქვა ნუცამ და მაშინვე მიიპყო ორივეს ყურადღება. თავიდან ფეხებამდე შეათვალიერა საბამ ტანზე მომდგარ კაბაში გამოწყობილი, მუცელს ლამაზად რომ უკვეთდა.
-ჰო… სადმე აპირებ წასვლას?
-არა… გოგოები გამოვიპრანჭეთ და სურათები გადავიღეთ… ნახე რა საყვარელია ეს მაიმუნი, შევჭამ ერთხელაც იქნება. -მაგიდას იდაყვებით დაეყრდნო და ტელეფონზე გამოსახულ სურათს დააკვირდა. ორივე ხელი მუცელზე მიედო ნუცასთვის და ჭიპთან ახლოს კოცნიდა.
-მაა იცოდი მამიდას მუცელში ბაია ლო ყაავს? -ტიტინით შევიდა სამზარეულოში და გიგანს მუხლზე ააცოცდა.
-მართლა მაა? -სიცილით აკოცა ლოყაზე.
-ჰო, მალა მაინც ველ გავიგე ლოგოლ უნდა გამოვიდეს იქიდან. -მხრები აიჩეჩა, თან ტუჩები უკმაყოფილოდ დაბრიცა. ისე საყვარლად ჩაილაპარაკა სიცილი ვერცერთმა ვერ შეიკავა.
-დიდი გოგო რომ გაიზრდები მერე გეტყვის დედიკო.
-შეტენა მარიამს.
-აბა მე ხოარ დავუწყებ ახსნას როგორ ჩნდება ბავშვი… სკოლაში გასწავლიან მაგას მა.
-ჩემი შვილი ბიჭი იქნება.
-წინასწარ შეუთანხმდი?
-ოჰ… რა იყო შენ? შენ არ იძახდი გული მიგრძნობს გოგოაო? ორი თვის არ იყო მარიამი ვარდისფერი ბოდე რომ უყიდე. გული უგრძნობს ახლა ამასაც. -უცებ ჩაილაპარაკა ნუცამ და ლუკას აწეულ წარბებზე გაეცინა.
-აზრზე ხარ? -მომღიმარ საბას გახედა გიგანმა. -წავედით ჩვენ, ისედაც გამეწელა ვიზიტი.
-ლუკაა, ხვალ სახლში წავიდეთ?
-რა პონტია?
-არაფერი, უბრალოდ რამდენი ხანია ერთად არ ვყოფილვართ სახლში, მერე ყველას დავურეკოთ და საღამოს ცეცხლი დავანთოთ. გთხოვ რა, მე და ჩემს პატარას გვინდა.
-ვნახოთ, ხვალ საქმეები გვაქვს, თუ ადრე მოვრჩით დაგირეკავთ.
-კარგი. -ბევრი ხვევნა კოცნის შემდეგ ძლივს დაემშვიდობნენ ერთმანეთს. სამზარეულოში შებრუნდა ნუცა, მაგიდა აალაგა, შემდეგ უკან მდგომ საბას გახედა, შესასვლელის ჩარჩოზე მიყრდნობილი ჩაფიქრებული რომ უყურებდა. -რა?
-მე რატომ არ მითხარი?
-რა?
-შენებთან წასვლა თუ გინდოდა.
-ისედაც ვიყავი უკვე ჩემებთან, უბრალოდ ყველა ერთად რომ ვიყოთ ისე მინდა.
-როდის იყავი? ან საერთოდ სად დადიხარ. -საძინებლისკენ წასულს უკან აედევნა.
-ქმრული ინსიქტები ჩაგერთო თუ ვალდებულობის მოხდის მიზნით მეკითხები.
-რაა? -წარბები მაღლა ასწია. -ეგ რა შუაშია.
-აბა როდის იყო ჩემით ინტერესდებოდი.
-შენით ყოველთვის ვინტერესდები და ვიცი სად ხარ, მაგრამ აშკარად ეგ გამომეპარა. ვაბშე ის ტიპი ვინ იყო, პარკში რომ დატასაობდით, სულ დამავიწყდა მაგის კითხვა.
-ჰა? -გაოცებულმა პირი დააღო. -ვისზე მეუბნები, მოლანდებები ხომ არ დაგეწყო.
-არაფერი არ დამწყებია, იმ ქერა როჟას კიდევ ერთხელ დავინახავ შენთან ეგრე ახლოს და გავუხევ თავს გაიგე? -უცებ მოეშალა ნერვები იმის გახსენებისას, როგორ დასეირნობდნენ პარკში ერთად, მერე ხელებზე რომ ეფერებოდა ბიჭი ისიც გაახსენდა და ნერვებმაც უმტყუვნა. -ვაბშე რატო აძლევ უფლებას ვიღაც გამოსი.‍რებულს შეგეხოს?
-ნუ მიყვირი!
-ნუ მიყვირი… ჩემი ცოლი დატასაობს ვიღაც მძრე*ველა როჟასთან ერთად, მერე ეს ვიღაც ხელებს უფათურებს, თვალებით აშიშვლებს და მეუბნება ნუ მიყვირიო… ვინაა ეგ ტიპი?
-ჩემი მეგობარია და არაფერსაც არ შვრება, იგონებ რაღაცეებს.
-ნერვებს ნუ მიშლი გოგო. ჩემი ცოლი ხარ, ჩემი შვილით! მე კიდე ვერ ვიტან როცა ჩემსას ეხებიან და შეეშვი ვიღაცეებთან ფლირტს.
-ეხლა გავხდი შენი ცოლი? -ცინიკურად ჩაიცინა, კაბა გაიხადა და სარკის წინ გვერდულად დადგა. ცდილობდა დაეიგნორებინა საბას ბრაზი, არ აჰყოლოდა და ბოლოს არ ეტირა.
-ჰო გახდი… -შიშველ სხეულზე ააყოლა თვალი, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და ნუცასკენ ერთი ნაბიჯი გადადგა. გამობერილ მუცელზე მიადო თავისი დიდი ხელი და მისი შეხებისგან განცდილი ჟრუანტელიც იგრძნო ნუცას სხეულში.
-არავისთან არ ვფლირტაობ! ყველაფერი მახსოვს მე, მითუმეტეს ჩემი შვილი რომელსაც უკვე ვგრძნობ!
-ჩვენი შვილი. -დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა და მხარზე მიაკრო ტუჩები.
-მომაშორე ხელები… და მომშორდი საერთოდ, დავიღალე და ძილი მინდა. -საბას დიდი მკლავებიდან თავის დაღწევას შეეცადა მაგრამ უფრო მეტად მიიკრო სხეულზე და ყბის ძვალზე აკოცა. -საბაა გაჩერდი გთხოვ. -სუნთქვა აჩქარებულს ხმა გაებზარა. მაშინვე შეატრიალა თავისკენ და აცრემლიანებულ ცისფერებში ჩახედა, რომლებსაც სისველისგან უფრო მუქი ფერი მიეღოთ.
-რა გატირებს ნუცა. -წელზე მაგრად უჭერდა მარცხენა ხელს, მარჯვენათი კი წინ ჩამოშლილი თმა უკან გადაუწია და შუბლზეც მიაკრო ტუჩები.
-ნუ მექცევი ეგრე… იცი რომ მიყვარხარ და ძალით აკეთებ ამას.
-რას?
-თბილად მექცევი… ნუ მეფერები და ნუ მკოცნი, შემეშვი უბრალოდ არ შეიძლება? არ მინდა შენი არაფერი ხომ გითხარი.
-პრობლემაც ეგაა რომ ვერ გეშვები. -ცერა თითით შეუმშრალა ცრემლები, თან ლოყაზე მიეფერა. -იცი რა ლამაზი ხარ რომ ტირი? თვალები გიმუქდება, ბწყინავს… ტუჩებიც გიდიდდება. -ათრთოლებულ ქვედა ტუჩზე გადაატარა თითი. -მიდი დაიძინე, ხვალ მე წაგიყვან შენებთან. -ჩაახველა, თითქოს გონს მოვიდაო, სწრაფად მოშორდა ნუცას. -ტკბილიძილი. -ერთხელ კიდე შეთვალიერა და საძინებლის კარი გაიხურა.
თავიდან გაკვირვებული იდგა, მერე კი რაღაც ჩასწყდა, თავი დახარა, თითქოს არ უნდოდა ვინმეს მისი ცრემლები დაენახა. ნელი ნაბიჯებით მივიდა საწოლთან და თბილი გადასაფარებლის ქვეშ შეძვრა. ვერ ხვდებოდა რაში სჭირდებოდა ასე მოქცევა საბას. იმის მაგივრად რომ გახარებოდა მისი თბილი დამოკიდებულება, პირიქით გულს სტკენდა. იცოდა რომ ისევ ლიკა უყვარდა და ზუსტად ამიტომ ვერ ეგუებოდა ჯავახიშვილის მსგავს ქცევებს.
მიუხედავად ბევრი საფიქრალისა მაინც მალე ჩაეძინა, მაგრამ არ გამოპარვია როგორ შემოვიდა ოთახში გვიან ღამით ჯავახიშვილი და როგორ მიუწვა გვერძე. ძილბურანში მყოფმა იგრძნო როგორ გადაუწია სახიდან თმა, მერე თბილი ტუჩების შეხება შუბლზე და ხელი, რომლითაც მუცელზე მიეფერა, შემდეგ წელზე მოხვია და თავისკენ ფრთხილად მისწია. სუნთქვაც კი დაავიწყდა ნუცას, მთელი სხეული უხურდა და არ იცოდა რა გაეკეთებინ. მალევე მოვიდა გონს, ერთი ამოისუნთქა, ცხვირი ყელთან მიაბჯინა ფეხები სულ ოდნავ გაამოძრავა. რამოდენიმე წუთში ძილიც შეუბრუნდა და საბასაც ჩაეძინა ნუცას სურნელში ჩაფლულს.
*****
-სად ხარ?
-არ მცალია ჯერ, მერე დაგირეკავ.
-კარგი. -უცებ გაუთიშა მარიამს ტელეფონი, მერე ბავშვით ხელში შევიდა კლუბში. ჯერ ისევ არავინ იყო შიგნით და პირდაპირ ბართან მივიდა.
-დიტო ის გოგო სადაა?
-სალი?
-ჰო რაც ქვია.
-გარეთ გავიდა ახლა.
-დაუძახე. -იქვე სკამზე ჩამოჯდა და დიტოს მიწოდებული სასმელი უცებ მოიყუდა.
-ახლავე. -მხრების ჩეჩვით შებრუნდა უკან.
-მა სად ვალთ? -ინტერესით ახედა ბავშვმა.
-კაფეში.
-ლო ბნელა?
-ღამის კაფეა ეს მამი, დიდი გოგო რომ გაიზრდები მოხვალ ხოლმე შენც.
-მათლაა?
-ჰო. -შუბლზე აკოცა და მათკენ მომავალ სალის შეხედა. მზერა ქვევიდან ააყოლა, ბოლოს შეამჩნია მისი დაძაბული სახე და ჩაეღიმა.
-გამარჯობა. -წინ ჩამოუდგა მული. თვალს არ აშორებდა ლუკას მწვანეებს. -რა გნებავთ?
-ცოტახნით ბარს მარტო მიხედავ? -სალის კითხვა დააიგნორა და ბარში შესულ დიტოს შეხედა.
-კი რა პრობლემაა. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად
-წამომყევი შენ. -ელისაბედი ცალ ხელში დაიჭირა, რომელიც უკან ადევნებულ სალის ათვალიერებდა.
-მა გამალჯობა ლო გითხლა ლატო ალ უთხალი? -უცებ თქვა და სალიმაც წამსვე შეხედა ბავშვის შეკრულ წარბებს.
-რაა?
-ყველას უნდა უთხლა გამალჯობა ვინც გეტყვის.
-ეგ ვინ გითხრა? -გაეცინა ელის შეკრულ წარბებზე.
-ბებომ.
-მაგ შენ ბებოს ამოვაძრობ ენას და გავუკეთებ უკან. -თავისთვის ჩაიბურტყუნა, მაგრამ ორივემ გაიგო და არც სალის ჩაცინება გამოპარვია.
-ლაა?
-ბებიაშენს ნუ უსმენ საერთოდ, არაფერი დაუჯერო და სულ გააბრაზე ხოლმე.
-შენ ხო მითხალი კალგი გოგო უნდა იყოო?
-ატრა.კებ უკვე მამი. -კიბეებზე ასულმა კალიდორი გაიარა, მერე მარჯვნივ შეუხვია და თავის კაბინეტში შევიდა.
-გისმენთ. -თავის შეხსენების მიზნით ამოიღო ხმა მაჭავარიანმა და ლუკას ყურადღებაც დაიმსახურა.
-შენი დახმარება მჭირდება.
-თუ შემიძლია აქ ვარ. -მხრები აიჩეჩა და აქეთ იქით მორბენალ ბავშვს გააყოლა თვალი ყველაფერს რომ ათვალიერებდა.
-სულ ორი სათი მჭირდება… ვერავის დავუტოვე და მთელი დღეა აქეთ იქით დამყავს…
-ერთი პირობით.
-რა პირობით. -გაეცინა გიგანს, მოელოდა კიდეც რამე მსგავსს.
-სადაც მომინდება იქ წავალთ… და კიდევ შენი ბანკის კარტა რომ გართობა შევძლოთ გოგოებმა. -მასთან მისულ ბავშვს დახედა, ინტერესით რომ უსმენდა უფროსების საუბარს.
-კარგი. -რამოდენიმე წუთის ფიქრის შემდეგ საფულე ამოაძვრინა ჯიბიდან და ერთერთი კარტა გაუწოდა. -მამი დაუჯერე რასაც გეტყვის სალი კარგი?
-კაი. -თავი დაუქნია და პატარა ხელი გიგანზე მიშტერებულ სალის ჩაკიდა.
-წავედით პატარა? -ყურებამდე გაიღიმა. უხაროდა, მართლა უხაროდა იქიდან იმ დროს წასვლა როცა მუშაობა უნდა დაეწყო, მითუმეტეს ბავშვებზე გიჟდებოდა, ელისაბედი დანახვის წამიდან მოეწონა ისეთი ლამაზი და საყვარელი იყო.
-ჰო.
-ფრთხილად იყავით, ჭკვიანად იარეთ და რომ დაგირეკავ მიპასუხე. ან მომწერე სად წახვალთ.
-შენი ნომერი არ მაქვს მამიკო… და ნუ ნერვიულობ, ჩემს დასაც ყავს შვილი, უფრო დიდი და უფრო გიჟი, მაგრამ ვუმკლავდები.
-კარგიი.
-კალგაათ. -ხელი დაუქნია ელისაბედმა და სალისთან ერთად გავიდა კაბინეტიდან.
-სად წადივეთ ქალბატონო? -გარეთ გასულმა პირველივე გამვლელ ტაქსს გაუქნია ხელი, სწრაფად მოსიარულე მძღოლმა ძლივს დაამუხრუჭა და მათგან ოდნავ მოშორებით მოუხდა მანქანის გაჩერება.
-მამიკომ პალკში წამიყვანა, აი ბევლი საქანელები ლოა იქ.
-წავიდეთ იიქ?
-ჰოო. -ტაში შემოკრა გახარებულმა.
-მთაწმინდის პარკში წავიდეთ. -მძღოლს გადახედა, მერე ისევ ელისაბედს მიუბრუნდა. -სად დაყავხარ ხოლმე მამიკოს?
-ყველგან სადაც მინდა.
-ეგ როგორ?
-ვტილივალ ხოლმე. -ჩაიკისკისა, თან პირზე აიფარა ხელი.
-შე მაიმუნო! -თვითონაც გაეცინა ბავშვის სიცილზე.
-დღეს მამიდასთან ალ მივყავდი, მელე ვიტილე და წამიყვანა.
-რატომ არ მიყვადი?
-მამიდა საბა ძიას გაყვა ცოლად, საბა ძია მამიკოს მეგობალია და გაბლაზებულიიყო. მაგლამ დღეს ლო მივიყვანე ჩაეხუტა და შეულიგდა.
-საიდან იცი ამდენი რამე გოგო? რა საყვარელი ხარ, შემომეჭმევი. -ლოყაზე აკოცა ხმაურით.
-დიდი ვალ მე და ყველაფელი ვიცი.
-რომ გიყურებ ჩემ დაქალზე ჭკვიანი ხარ, თან რამხელა გოგო ხარ უკვე. რამდენი წლის ხარ?
-სამი. მე იცი ბებომ დათვლა მასწავლა.
-მართლაა? დამითვალე აბა. -შავი თმები ყურზე გადაუწია. მთელი გზა ელაპარაკებოდა და ენას არ აჩუმებდა პატარა გიგანი, სალის დიდი ქალივით ესაუბრებოდა და სულ აგიჟებდა მაჭავარიანს. მთაწმინდაზე ასულები ყველა ბავშვის საქანელაზე დასხდნენ, სადაც არ სვავდნენ ასაკის გამო დიდი ხვეწნის და თვალების ჟუჟუნის შემდეგ ბავშვთან ერთად ჯდებოდა ყველგან. სურათებს იღებდნენ, მერე ნაყინებიც მიირთვეს, ვიდეოებიც გადაიღეს და რომ შესცივდათ უკან დაბრუნება გადაწყვიტეს. თავის გადმოსახედიდან თითქმის ყველაფერი მოუყვა მშობლებზე, ბებო-პაპებზე, ნათესავებზე. მაღაზიებშიც გაიარეს, რამოდენიმე ახალი სვიტრი და შარვალი შეიძინეს ელისაბედისთვის, მამიკოსაც აურჩიეს ერთი თბილი მაიკა. ბოლოს კი ტაქსში სალის მუხლებზე მოთავსებულს ჩაეძინა. ლუკა არ შეხმიანებია, მისი ნომერიც არ ჰქონდა, ამიტომ თავის სახლში წაიყვანა. ტაქსიდან გადასულმა მძინარეს თავისი ჟაკეტი მოახურა და ლიფტით მეოთხე სართულზე ავიდა. თავის საძინებელში საწოლზე ფრთხილად დააწვინა, გადასაფარებელი გადააფარა, მერე კი მის წინ ჩამოჯდა და სახეზე დააკვირდა. ძალიან გავდა ლუკა გიგანს, მისი ფერის თმა, გრძელი წამწამები და ზუსტად გიგანის მსგავსი დიდი ტუჩები ჰქონდა. ჯერ ძალიან პატარა იყო მაგრამ ერთი შეხედვითაც ჩანდა რომ ძალიან ლამაზი გაიზრდებოდა. ისეთი თბილი და საყვარელი იყო მაშინვე გაყვარებდა თავს. თითქოს ამ თბილი ხასიათით და მომხიბვლელობით იზიდავდა ხალხს.
*****
-რას შვრები? -როგორც ყოველთვის ახლაც დაუკაკუნებლად შეხსნა გიგანის კაბინეტის კარი და მალე მის მოპირდაპირე სავარძელში აღმოჩნდა.
-იქნებ ვინმეს მყავს, რას მივარდები. -წარბ შეკრულმა შეხედა.
-ხმები არ ისმოდა. -მხრები აიჩეჩა სიცილით. -ელისაბედი სად წაიყვანე?
-სალიმ წაიყვანა სასეირნოდ. -თავი არ ამოუწევია ფურცლებიდან ისე გასცა პასუხი. ხმა რომ არ ამოიღო ქვევიდან ახედა და მის სახეზე თვითონაც გაეცინა.
-ვიინ?
-რა გაცინებს.
-სალიმ? ჩვენმა სალიმ? ახალმა ბარმენმა?
-რა გჭირს შე ჩემა?
-მე თუ შენ?
-ბავშვით და ჩემი კრედიტ კარტით წავიდა.
-სერიოზულად? -ისევ ახარხარდა ფაღავა.
-რა გაცინებს სი.ო.
-უცხო გოგოს გაატანე ბავშვი და კრედიტ კარტა?
-ერთი თვეა აქ მუშაობს რა გინდა, გააკეთა რამე არასწორად?
-კი, ამ ერთ თვეში 17 ჭიქა გატეხა, თან გონია რომ არ ვიცი.
-ჩავთვალოთ ვცდი.
-დაგევასაა? -წარბები ასწია გაკვირვებულმა. -წინასწარ აჩვევ ბავშვს თუ რა პონტია.
-არა. -თვალები აატრიალა გიგანმა. სანდრო კი ცოტახანი იცინოდა, მაგრამ ლუკას უყურადღებობით ვითომ განაწყენებული მალევე გაჩუმდა და წასასვლელად წამოდგა. -ყურადღებასაც აღარ მაქცევს… არა ძმაო, მოღალატე ხარ, მაშინაც გაიცანი მარიამი და დამიკიდე მე.
-რა ძველი საყვარელივით მელაპარაკები.
-საყვარლებზე აღარაფერს ვამბობ. მე მნახულობ მაინც. სანამ მაგ გოგოს მოწონებას დაიწყებ გამომიარე. -ტუჩზე იკბინა და თვალი ჩაუკრა. -კაი შე ჩემა რამდენჯერ მიკოცნია შენთვის… ნუ კი ვიცოდი ჩემზე მეტად მარიამს რომ ვერ შეიყვარებდი მაგრამ ხომ გაგათავისუფლე ცოტახნით.
-დაახ.ვიე! -სიცილით ესროლა მაგიდაზე დადებული პატარა ბურთი.
-უფს, ეგ ამაცილე, იმედია იმას არ ამაცილებ ჩვენ რო ვიცით. -გადაიხარხარა და კარები გაიხურა. ორ წამში კი ისევ შეაღო. -დან.რეული მაქვს შენ თავს ვფიცარა, რეებს ვბაზრობ. აშკარად სიყვარული მჭირდება, მომბეზრდა ტო მარტო სიარული. -კარის სახელურს დაყრდნობილს ფეხები გადაეჯვარედინა და წარბშეკრული უყურებდა გიგანს.
-შენ მთელი ცხოვრებაა მე გიყვარვა, პროსტა აღიარების გეშინია.
-ხო არა? -თვალები მოჭუტა, მერე სიცილით გააქნია თავი. -წავედი რა, შენ კიდე დაურეკე იმ გოგოს, ნომერი ნიას გამოართვი. ნუ დიდი ალბათობით ჯერ ისევ იმ დივანზე წევს სადაც დავტოვე, მაგრამ უცებ მოწესრიგდება.. შუსტრია. -სიცილით გაიხურა კარი.
*****
იმდენად იყო მის ყურებაში გართული ვერც მიხვდა როგორ ჩაეძინა, მაგრამ მალევე გამოაფხიზლა აწკრიალებულმა ტელეფონმა და იმის შიშით რომ ელისაბედს არ გაღვიძებოდა სწრაფად უპასუხა.
-გისმენთ.
-სად ხართ?
-ჩემთან სახლში. -ლუკას ხმის გაგონებაზე ინსტიქტურად გასწორდა სავარძელში.
-გამიღე კარი აქ ვარ. -როგორც კი თქვა მაშინვე გათიშა, სალი კი გაოცებული დასცქეროდა ტელეფონს. გვიან გაიაზრა რაც თქვა და სწრაფად წამოფრინდა ფეხზე. შემოსასვლელის კარი გამოაღო და მაშინვე მოპირდაპირე კართან მდგომ ლუკას თვალებს წააწყდა. -კარებზე ნომერი რომ მიაკრა კარგი იქნება.
-ჰო ეგ მეც ვიფიქრე, ხშირად ერევათ ხოლმე.
-სად არის? -ფართედ გაღებულ კარში ნელა შევიდა და თავი მისაღებში ამოყო.
-ტაქსში ჩაეძინა… შენი ნომერი არ ვიცოდი რომ დამერეკა და აქ წამოვიყვანე.
-ხომ არ გაგაბრაზა? -სავარძელში მძიმედ ჩაეშვა და სახეზე ჩამოისვა ხელები.
-ეგ საერთოდ არც უნდა გეკითხა… დალევ რამეს?
-არა, წავიყვან და წავალ.
-იყოს რა… -ისე თქვა თვითონაც ვერ გაიაზრა. -გაეღვიძება… თან გარეთ ცივა და გაოფლილი რომ გაიყვანო გაცივდება, ეძინოს აქ და ხვალ მოგიყვან, ან შენ წაიყვანე არ ვიცი.
-ეგრე იცის ხოლმე. -ჩაიცინა.
-რა?
-უცებ აყვარებს ყველას თავს.
-ასეთი ბავშვი პირველად ვნახე… დღეს მაღაზიებშიც გავიარეთ და ახალი ტანსაცმელი ვიყიდეთ, შენც აგირჩია ერთი ზედა, უნდოდა დღესვე ეჩვენებინა მაგრამ ჩაეძინა.
-გეჭორავა? -სავარძლის სახელურზე ჩამოედო იდაყვი, ხელის გულზე ნიკაპით იყო დაყრდნობილი და გაღიმებული უსმენდა სალის.
-რათქმაუნდა. -სიცილით წავიდა სამზარეულოსკენ, მაცივრიდან ლუდის ბოთლი გამოიღო, გახსნა და სავარძელში კომფორტულად მჯდომს გაუწოდა. -მიყვარს და ხანდახან ცოტცოტას ვსვავ. -ლუკას გაკვირვებულ სახეზე სიტყვებიც მიაყოლა და მის წინ მოთავსდა.
-კლუბში რატომ მუშაობ?
-სხვაგან არ მიმიღეს.
-რატომ?
-ზურაბ მაჭავარიანი გავაბრაზე, უფროსწორედ, ჩემმა დედინაცვალმა როგორც ყოველთვის ახლაც აურია ტვინი, გათამამებული უზრდელი გოგო ვარ, ამიტომ ჩემს გამოსასწორებლად ყველა კარტა დამიბლოკეს და არც სამსახურის შოვნა შემიძლია, მაღაზიაში პახაობას თუ არ ჩავთვლით.
-ეს ნაქირავები გაქვს?
-ჰო.
-შემოთავაზება მაქვს.
-კარგად ვარ იქ სადაც ვარ…
-დამაცადე… ცოლს რომ გავშორდი გეცოდინება.
-კი გამიგია. -ვითომც არაფერი ისე ჩაილაპარაკა. ჩაეცინა ლუკას მის პასუხზე, მერე კი ისევ გააგრძელა საუბარი.
-დრო არ მაქვს, ძირითადად სულ ვმუშაობ, ზოგჯერ რამოდენიმე დღით ქალაქ გარეთ, ან სხვა ქვეყანაში მიწევს წასვლ, ელი დედამისთან ერთად არის ყოფილი სიმამრის სახლში, რაც არ მომწონს… მაცოფებს და მაგიჟებს ის ფაქტი რომ ჩემი შვილი ჩემს შენ.რეულ სიდედრთან იზრდება… ძიძა ავუყვანე თავიდან მაგრამ არ მოეწონა და იმდენი ქნა ის ქალი წავიდა, არც მეორე მოეწონა… ის მე გავუშვი ტირილი რომ მორთო ქალბატონმა. მარიამს ხშირად არ სცალია და რომ ვჭედავ ბავშვის დედამისთან დატოვებაზე ხან ჩემს მეგობარს ვუტოვებ ხან დედაჩემს.
-ძიძობას მთავაზობ? -გაღიმებულმა ახედა.
-ჰო.
-სერიოზულად?
-არავის მიყვება სასეირნოდ, არც ვინმესთან იძინებს… საერთოდ თბილია მაგრამ ერთი შეხედვით აფასებს ხალხს, თუ არ მოეწონა პირველივე დანახვისას ყურადღებასაც არ აქცევს. ერთხელ დედამისის დეიდაშვილი მოვიდა ჩვენთან სტუმრად… არ მიიკარა, როგორც კი შეეხებოდა ტირილს იწყებდა. შენ კიდე თავისი ნებით გამოგყვა. რას იტყვი? მგონი ბარში დგომას და მთვრალი ხალხის ყურებას ჯობია.
-რათქმაუნდა თანახმა ვარ! ფიქრიც არ არის საჭირო…
-მარიამს დაველაპარაკები, გადავანაწილებთ დღეებს და გეტყვი როდის მოგიწევს მოსვლა, ისე თუ გინდა გააგრძელე ბარში მუშაობა. ბაღიდან ხუთ საათზე უნდა გამოიყვანო, მანამდე დრო გაქვს. უბრალოდ იქამდე უნდა იყო მასთან სანამ არ მოვალ. შაბათ კვირას ელისაბედთან ვატარებ ასე რომ შეგიძლია დაისვენო
-კარგი, ხვალ ვისაუბროთ.
-გვიანია, წავალ მე, სად ძინავს ჩემ გოგოს?
-არ დატოვებ?
-არა.
-გამომყევი. -თავის საძინებლისკენ გაუძღვა, შემდეგ ლუკას მკერდზე მიკრულ ბავშვს თავისი ჟაკეტი მიაფარა და კარებამდე გააცილა მამაშვილი.
-მადლობა, დღეს გადამარჩინე.
-არაფრის.
-ნახვამდის.
-კარგად. -კიბისკენ წასულს თვალი გააყოდა, შემდეგ ხელი დაუქნია და სახლში შებრუნდა.

სწრაფად ჩაუყვა კიბეებს გიგანი. უკვე მანქანაში ჩაჯდომას აპირებდა მისი ტელეფონი რომ ამღერდა. ბავშვი უკანა სავარძელზე მოათავსა, მერე თავისი ადგილი დაიკავა, თან ტელეფონს უპასუხა.
-გისმენ მარიამ.
-ბავშვს არ მოიყვან?
-არა, ჩემთან რჩება.
-მომიყვანე და მოდი, რაღაც საქმე მაქვს.
-ძინავს ელის, ხვალ მოგიყვან და ეგ საქმეც მერე გავარკვიოთ.
-ხვალ მივდივარ ლუკა!
-რა? -სუნთქვა შეეკრა გიგანს, ინსტიქტურად დააჭირა გაზს ფეხი და სიჩქარეს მოუმატა. -სად მიდიხარ?
-ბავშვი მომიყვანე, ან მე მოვალ და წამოვიყვან.
-სად ხარ?
-სახლში, დედაჩემი არ ჩამოსულა, ხვალ ჩამოვა.
-ოც წუთში მანდ ვიქნები.
-გელოდები.
ტელეფონი გვერდითა სიდენიაზე მიაგდო, ორივე ხელი მაგრად მოუჭირა საჭეს და ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა. ზუსტად ოც წუთში მივიდა სახლში და კარი დაუკითხავად შეაღო. ირგვლივ არავინ ჩანდა, ამიტომ პირდაპირ მეორე სართულზე ავიდა მარიამის საძინებელში, იქ კი ჩემოდნის ჩალაგებაში გართოლი ქალი დახვდა.
-სად მიდიხარ? -ისე მოულოდნელად წამოიძახა მარიამი ადგილზე შეხტა.
-ჯანდაბა… შემაშინე. -ხელი გულზე მიიდო, მერე კი მძინარე ბავშვს დახედა. -დააწვინე ცოდოა.
-ვბრაზდები მარიამ და სწრაფად ილაპარაკე.
-გერმანიაში მივდივარ.
-ჯანდაბა... -სიმწრით გაეცინა ლუკას, ბავშვი საწოლზე მიაწვინა და მარიამს მიუახლოვდა. -მაინც მიდიხარ მარიამ?
-ჰო… -ხმა ჩაუწყდა ლუკას შემხედვარე.
-მერე? რას მომარბენინე ამშუაღამისას. -თავი გვერძე გაატრიალა ემოციების დასამალად.
-ელისაბედი უნდა…
-შჩჩ… გაჩუმდი. -თვალები დახუჭა და მუშტები შეკრა ბრაზის ჩასახშობად.
-უნდა წავიყვანო. -მაინც დაამთავრა სათქმელი და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა.
-შენ გოგო ხოარ უბერავ! -უცებ წამოიყვირა ნერვებ მოშლილმა.
-ნუ ღრიალებ, გაიღვიძებს ბავშვი!
-ვერსად ვერ წაიყვან ელისაბედს გაიგე? საერთოდ არც უნდა გეთქვა!
-ბავშვის გარეშე არ წავალ!
-ამ ჩემ ფეხებს! -ისევ იღრიალა და რამოდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია მარიამისთვის რამე რომ არ დაეშავებინა. -ბავშვი რჩება ჩემთან, შენ სადაც გინდა წადი… მეტჯერ აღარ გავიმეორებ.
-ლუკა ელის გარეშე…
-რა ელის გარეშე გოგო? არ იცოდი რომ არ გაგატანდი ბავშვს? თუ ძალით მაყვირებ?
-შენს საყვარლებში არ გაგაზრდევინებ ჩემს შვილს.
-რეებს ბოდავ გოგო? გინდა შემომაკვდე თუ რა სცენებს მიწყობ აქ?
-ვისი ჟაკეტი აცვია ბავშვს?
-შენი ტრა.კის საქმე არაა! ჩალაგდი და წადი სადაც გინდა. ხომ გათავისუფლდი? ხომ მიიღე რაც გინდოდა? ხოდა წადი! იცოდე ხვალ ბავშვი რომ არ დამხვდეს ჩემი კარგიმოვ**ან მოგკლავ!
-და რა გავაკეთო, შენ დაგიტოვო ბავშვი? სახლში არასდროს ხარ, ვისთან უნდა იყოს? ვინ გაზრდის?
-ხმას ნუ უწევ! ბავშვი ჩემთან რჩება ვსო. ისე არ ქნა დღესვე წავიყვანო და წასვლამდეც არ განახო!
-რატომ არ შეგვიძლია წყნარად მოვაგვაროთ ეს საქმე?
-იმიტომ რომ რაღაც სირ.ობას მეუბნები!
-ჩემს გარეშე ვერ გაძლებს.
-მე რომ ვყავარ შენ აღარც ახსენდები.
-ვერ გიტან! მეზიზღები! ვიღაც ქალს გაიჩენ, მიუყვან და იმას დაუძახებს დედას!
-ნუ პანიკიორობ, საიდან ვაბშე ეს შტერული აზრები. დაგალაპარაკებ ყოველ დღე, შენს ადგილს კიდე ვერავინ შეცვლის… როდის მიდიხარ?
-დილით.
-მერე აქ რას მომაყვანინე ბავშვი? თუ მე უნდა გაგაცილო აეროპორტში? -კედელთან მიიმწყვდია, თმაზი წაავლო ხელი და თავი უკან გადააწევინა. -გამოსამშვიდობებელი სიამოვნებაც ხომ არ გაჩუქო?
-არაფერი არ მინდა, მომშორდი და წადი! -ხმა ჩაუწყდა, ლუკას შეხებაზე მაშინვე მოახდინა სხეულმა რეაგირება და გიგანსაც ჩაეცინა.
-თავს იფასებ თუ მეჩვენება. -პენუარის შიგნით შეუცურა ხელი და როგორც კი სრული შიშიშვლე იგრძნო სიცილი წასკდა. -არ უნდა თურმე არაფერი. -თითები შეუცურა ფეხებს შორის და კბილები ქვედა ტუჩზე მაგრად მოუჭირა. -ცუდი დრო შეარჩიე პატარავ, ძალიან გაბრაზებული ვარ და ძალიან მინდა გატკინო. -მტკივნეულად მიარტყა ხელი უკანალზე და მარიამსაც კვნესა წასკდა. სწრაფად მოაშორა პენუარი და წელზე შემოისვა… ვერ უშვებდა, ბრაზობდა ყველაფერზე ერთად, იმის გამო რომ წასვის საშვალებას აძლევდა, იმაზეც ისევ რომ ვერ უშვებდა და იმ ჯაჭვს ვერ იშორებდა წლების წინ მარიამთან რომ გადააბა.
აკანკალებული ქალი სწრაფად ჩამოსვა ძირს, სხეულზე მჭიდროდ აიკრა და დასიებული ტუჩები ვნებიანად დაუკოცნა.
-ჯანდაბა მარიამ… -შუბლით მიეყრდნო შუბლზე. -მაინც გაიტანე შენი ხო?
-წადი გთხოვ.
-მე დამიკიდე, კარგი, არაუშავს… მაგრამ ელის როგორ ტოვებ მარიამ.
-ლუკა…
-არ გეშინია?
-არ შემიძლია… ნუ მელაპარაკები ეგრე. -ცრემლები სცვიოდა ნაცრისფერი თვალებიდან, თან იმ ნაცრისფერებს არ აშორებდა გიგანს ასე რომ აგიჟებდა.
-თურმე საერთოდ არ გყვარებივარ… -ჩამწყდარი ხმით ჩაილაპარაკა, ცრემლიანი თვალები დაუკოცნა, შემდეგ თავზე გადაუსვა ხელი.
-შენ არასდროს გითქვამს რომ გიყვარდი!
-ერთხელ ხომ გითხარი. -ჩაიცინა და ტუჩებზე ოდნავ შეეხო.
-არ გითქვამს.
-არ გახსოვს? როგორი მთვრალი იყავი მაშინ პატარავ… -ლოყაზე მიეფერა თითებით.
-ხელი რომ მთხოვე? -უფრო უმატა ტირილს, თან ეცინებოდა ძველი დროის გახსენებისას.
-ჰო მაშინ.
-მთვრალი რომ არ ვყოფილიყავი არ დაგთანხმდებოდი!
-შენი ქირურგობის გამო ხო? ახლაც მაგიტომ მტოვებ.
-შენ მიმატოვე უკვე ლუკა.
-ნწ… უბრალოდ ნერვებმა მიმტყუვნა და ცხელ გულზე მივიღე გადაწყვეტილება. -ნაზად, სახის ყველა წერტილში კოცნიდა მარიამს.
-ხომ მითხარი აღარ მიყვარხარო… -ისევ დაბრიცა ტუჩები და ცრემლების ახალი ნაკადი გადმოუშვა.
-რა შტერი მყავხარ პატარავ…
-აღარ მესმის შენი ლუკა.
-დიდი ხანია აღარ გესმის.
-მიყვარხარ… -ლოყაზე მიდებულ ხელს თავისი მიადო და ხელისგულზე აკოცა გიგანს.
-ვიცი. -გაიღიმა, შემდეგ სწრაფად მოშორდა. -ნახვამდის პატარავ…
-ლუკა… -სახეზე აიფარა ხელები.
-ხვალ ბავშვი მომიყვანონ. -აღარ შეუხედავს ისე გავიდა საძინებლიდან და სახლიც დატოვა.
იქვე ჩაიკეცა მარიამი, სახეზე ჰქონდა ხელები აფარებული და ვერაფერზე ფიქრობდა. მხოლოდ შიშს გრძნობდა, ის მონატრება აშინებდა რაც წინ ელოდა. ახლა თუ იცოდა რომ ლუკას გული ჯერ ისევ მას ეკუთვნოდა, მომავალში შეიძლება სხვა შეყვარებოდა. სწორედ ეს უკლავდა გულს. თავის თავზეც ბრაზობდა, გული ერეოდა კარიერისტ ქალთა სიაში რომ შეიყვანა საკუთარი თავი. უბრალოდ იმ მიზანს და დაპირებას მიჰყვებოდა რაც ბავშვიბაში საყვარელ დას დაუდო.

მთელი ღამე უყურებდა მძინარე შვილს, ეფერებოდა, ფრთხილად კოცნიდა და მკერდზე იხუტებდა. დილით რომ გაიღვიძა ქალბატონმა მაშინვე მამა იკითხა, მისი იქ არ ყოფნის გამო კი ცხვირი ჩამოუშვა.
-დე მომისმინე რაღაც უნდა გითხრა.
-ლა?
-შორს მივდივარ, დიდი ხნით…
-ცაში ხოალ მიდიხალ?
-რაა? -გაოცება გამოეხატა სახეზე.
-ლიზიკომ მითხლა ბაღში ლო დედიკო წავიდა ცაში და აღალ დაბლუნდებაო. იქიდან მიყულებსო.
-არა ჩემო სიცოცხე, მანდ არ მივდივარ, აი მამიკო რომ მიდის ხოლმე სხვა ქვეყანაში მეც ეგრე წავალ.
-მალე ჩამოხვალ?
-მალე ვერ ჩამოვალ მაგრამ სულ დაგელაპარაკები ხოლმე ტელეფონზე, როგორც დეიდას ველაპარაკებით ხოლმე ეგრე, კარგი?
-ჰო.
-ახლა აეროპორტში უნდა წავიდეთ დე, მერე ეკა დეიდა წაგიყვანს მამიკოსთან.
-მამა ალ მოვა?
-საქმე აქვს მამას…
იქამდე ეფერებიდა სანამ ეკა არ მივიდა მათთან, მერე ელისაბედს ჩააცვა და აეროპორტში წავიდნენ. თავი ვერ შეიკავა, მაინც იტირა, მთელი ძალით იკრავდა გულში ბავშვს და მის სურნელს ისრუტავდა.
-მიყვარხარ პატარავ, არასდროს დაივიწყო კარგი?
-კალგი. -მოწყენილმა ჩაილაპარაკა და თავი მხარზე ჩამოადო.
-წადი დაგაგვიანდება. -მაგრად მოეხვია დაქალს, ელი ხელში აიტაცა და კიბეებზე ასულს იქამდე უყურებდნენ სანამ თვალს არ მიეფარა. -წავედით მამიკოსთან?
-ჰო.
-არ მოიწყინო სიყვარულო, დედიკო მალე ჩამოვა.
-მალე ალ ჩამოვალო.
-კი ჩამოვა, მოენატრები და ვერ გაძლებს.
-მათლა?
-ჰო აბა. -ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და გიგას გადაურეკა. -სად ბრძანდები გეთაყვა?
-ლოგინში.
-ელისაბედი მე მყავს.
-მისამართს გამოგიგზავნი და მომიყვანე. -ამოიბურტყუნა და ტელეფონი გათიშა.
-თავხედი, ყოველთვის ნერვებს მიშლიდა.
-მამიკოო?
-ჰო მამაშენი. -მანქანაში ჩაჯდა, შემდეგ გამოგზავნილ მისამართზე წავიდა. კორპუსის ბოლო სართულზე ავიდა ლიფტით და ორიდან ერთ ერთ კარზე დააკაკუნა. მალე საცვლის ამარა მყოფი ლუკაც გამოჩნდა თვალების ფშვნეტით, სწრაფად აიყვანა ელისაბელი ხელში და ყელში აკოცა.
-წავიდა? -უცებ გადაკოცნა ეკა.
-კი.
-შემოხვალ?
-არა უნდა წავიდე არ მცალია.
-კარგი. -მხრები აიჩეჩა, ხელი დაუქნია და კარები ცხვირ წინ მიუხურა. -მოვიშორეთ ესეც მამი, წავიდეთ ეხლა და მულტფილმს ვუყუროთ თან ვჭამოთ. გაჭამეს რამე?
-ალა.
-რა გავუკეთო ჩემს პრინცესას? -სამზარეულოზე შემოსვა, მერე მაცივრის კარი გამოაღო.
-კალაქიანი პული მინდა და ჩაი.
-როგორც მიბრძანებთ ქალბატონო. -ყურებამდე გაიღიმა. ყველაფერი სწრაფად მოამზადა, კარაქიანი პური რომელსაც ზევიდან თაფლი გადაუსვა პატარა ნაჭრებად დაჭრა და თეფშზე დაულაგა.
საუზმის შემდეგ ბატიბუტი დახალა, ჯამში ჩაყარა და დიდი ტელევიზორის წინ სავარძელში ჩაჯდა. ელისაბედი კალთაში ჩაუჯდა, თავი მკერდზე მიადო, ჯამი კი მუხლებზე დაიდო.
-მამიი
-რა იყო?
-დღეს ჩემთან იქნები?
-დღეს რაღაც საქმეები მაქვს პატარავ, საღამოს კიდე ერთად წავალთ ლალი ბებოსთან.
-მაა…
-გისმენ. -გაეღიმა, აბედნიერებდა მისი დაძახებული მამა. ყველას და ყველაფერს ერჩივნა ეს პატარა არსება და არავის არასდროს დაუთმობდა.
-შენ ხო ალ წახვალ?
-არასდროს პრინცესა, ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები.
-მა დედა ლატო წავიდა? ალ ვუყვალვალ?
-უყვარხარ პატარავ, ყველაზე ძალიან უყვარხარ. შენი წაყვანაც უნდოდა მაგრამ არ გაგიშვი.
-მე შენთან მინდა სულ.
-ჩემი ბედნიერება… იცოდე რომ ყველაზე მეტად მიყვარხარ.
-მეც მიყვახალ. -პატარა ხელები მოხვია წელზე, სახე მკერზე მიადო და ისე განაგრძო მულტფილმის ყურება.
თმაზე ეფერებოდა, დროდადრო თავზე კოცნიდა მკერდზე მიკრულს და მის სურნელს ისრუტავდა. არაფერი იყო მასზე მნიშვნელოვანი და უბრალოდ სიტყვებით ვერ აღწერდა იმ სიყვარულს და გრძნობას რაც ელისაბედის მიმართ გააჩნდა. მალე ჩაეძინა კიდეც, თვითონ კი შეხვედრაზე იყო წასასვლელი, ტელეფონიც არ ჩერდებოდა. ბოლოს ხელი სტაცა და ნაცნობ ნომერზე გადარეკა.
-ალიო. -ნამძნინარები ხმა აღმოხდა ქალს.
-გაგაღვძე?
-ჰო… არა… ისაა.. ლუკა შენ ხარ? -დაბნეული ბურტყნებდა, რაღაცის ბრახუნის ხმაც გაიგო გიგანმა და ინსტიქტურად გაეცინა.
-ჰო.
-მეძინა ჰოო… ამ დილაუთენია რამ გაგაღვიძა? რომელი საათია იციი? -გაბუტული ბავშვივით ბურტყუნებდა, აშკარად მოძრაობდა და რაღაცას აკეთებდა.
-მეგონა გეღვიძა. -მხრები ისე აიჩეჩა თითქოს დაინახავდა სალი, თან ქვედა ტუჩზე იკბინა.
-9 საათზე? მაპატიე მაგრამ ასე ადრე ადგომა არ შემიძლია.
-ელისთან ყოფნას შეძლებ დღეს? 6-7 საათამდე.
-კი რათქმაუნდა, როდის მოვიდე?
-ახლავე. ყავა აქ დალიე, მეჩქარება ძალიან.
-მისამართი გამომიგზავნე.

ერთი საათიც არ დასჭირვებია მოსამზადებლად და გიგანის სახლამდე მისასვლელად. კარზე მიკრული ფურცელი დახვდა, “მეჩქარებოდა და წავედი გასაღები კარის ჩარჩოზე ზევიდან დევს ეგ შენი იქნება ელის ძინავს დაახლოვებით ნახევარ საათში გაიღვიძებს ყავა გაგიკეთე უშაქრო მაგიდაზე დევს საღამოს მოვალ მანამდე სახლიც და ბავშვიც შენია”
-სასვენი ნიშნების გამოყენება ვერ ისწავლა ამხელა კაცმა? -თავისთვის ჩაიბურტყუნა, გასაღები იპოვა და კარიც გააღო. მიჩვეული იყო ფუფინებას, თვითონაც ამ სიტუაციაში გაიზარდა, მაგრამ დიდად არ აქცევდა ყურადღებას თავისი სახლის სიდიდეს, არც საძინებლის. რომ გეკითხათ ანას სახლი უფრო მოსწონდა, პატარა სამ ოთახიანი ბინა, რომელშიც შესვლის თანავე იგრძნობოდა სითბო და სიყვარული. ახლა კი განათებულ მისაღებში იდგა, სადაც ერთი დიდი კედელი მთლიანად შუშაში იყო მოქცეული და მთლიან ოთახს ანათებდა. რამოდენიმე ნაბიჯი გადადგა, ირგვლივ მიმოიხედა და ბარზე დადებულ ჭიქას მოჰკრა თვალი. ტუჩებზე ღიმილმა გადაურბინა, ჩანთა იქვე სავარძელზე დადო და წვრილი თითები შემოხვია ჭიქას, რომელშიც ნახევრამდე გაევსოთ ყავა. ნელი ნაბიჯებით დაიძრა აივნისკენ, შუშის კარი გასწია და მაშინვე შეეხეთქა სახეზე ცივი ჰაერი. მოაჯირს მიყრდნობილმა ქვევით გადაიხედა, ტანში გააჟრჟოდა და შედარებით უკან დაიხია. შემდეგ ქალაქს გახედა, დილის ჰაერი ღრმად შეისუნთქა, მერე კი უკან შებრუნდა.