დილით ლოყაზე თითების შეხებამ გამოაღვიძა, როგორც კი ნაცნობი სურნელი შეიგრძნო და გასული ღამე გაახსენდა ჟრუანტელმა დაუარა ხერხემალში, ინსტიქტურად გაეღიმა და ქალს შიშველ სხეულზე მოხვია ხელი.
-სან…
-ასე რომ მეძახი სუნთქვა მეკვრება. -თვალ გაუხელად მიაგნო ლილეს ტუჩებს და ვნებიანად დაუკოცნა.
-ადექი!
-დამაცადე ცოტახანი ლილ.
-სანდრო!
-რა? -ოდნავ გაახილა თვალები, როგორც კი ლილეს გაბრწყინებულ სახეს წააწყდა თვითონაც გაეცინა. ტუჩზე იჭერდა კბილებს, თან იღიმოდა და სახეზე ეტყობოდა როგორ მოუთმენლად ელოდა როდის ადგებოდა ფაღავა. -კარგი ვდგები.
-თვალები დახუჭე ოღონდ.
-ეე კარგი ეხლა.
-ნუ მიბანძებ პირველ დღეს. -მხარზე უკბინა, შემდეგ თვითონ წამოხტა საწოლიდან და თვალ დახუჭული სანდროც წამოაყენა. ამჯერად თვითონ დააყენა ფანჯრის წინ, ზურგზე შემოახტა და კისერზე აკოცა. -გაახილე. -ტუჩზე იკბინა, თან ლოყა ლოყაზე მიადო კაცს. ისეთი ბედნიერი იყო ვერ ისვენებდა, ენერგიით დამუხტული და სიყვარულით სავსე გარშემო ყველაფერს ანათებდა.
-ღადაობ? ამხელა თოვლი ბოლოს როდის ვნახე აღარც მახსოვს. -გაოცებული უყურებდა ქალაქს, თეთრი სქელი საბანი რომ გადაჰფარვოდა ზედ.
-საოცრებაა… ამ ახალწელს ბევრი სურვილი ერთდროულად ამიხდა. -სწრაფად ჩამოცოცდა სანდროს ზურგიდან, წინიდან დაუდგა და წვრილი მკლავები კისერზე შემოხვია.
-შენ ხარ ჩემი საოცრება და კიდევ ბევრ სურვილს აგისრულებ ქალბატონო, ოღონდ ჯერ მე უნდა შემასრულებინო ჩემი სურვილები… და კიდევ ეს ზედმეტი სინათლე არ მომწონს დილაობით. -ფარდები გადასწია და ოთახი მთლიანად ჩააბნელა. მხოლოდ ერთი ნათურა ანათებდა ოთახს, სანდრო კი ლილეთი ტკბებოდა. -დაათვალიერე უკვე სახლი? რომელი საათია საერთოდ?
-ოთხი. და კი, ყველაფერი ვნახე სად რა იდო სანამ გეძინა… კიდევ საუზმე მოგიმზადე…
-ახალ გაღვიძებულზე რომ არ ვჭამ ეგ ჯერ არ ვიცით? -ისევ ეფერებოდა, თან სიგარეტს ეწეოდა.
-არ მაინტერესებს, დღეს შეჭამ, სხვა დროს მეც არ გაგიკეთებ. -მოწყვეტით აკოცა და კარადას მიუახლოვდა. -მარტო შენი ტანსაცმელია.
-შენი ნივთები ამ დღეებში გადმოვიტანოთ და მერე როგორც მოგინდება ყველაფერი ისე მოაწყე.
-ნუ დადიხარ შიშველი. -წარბშეკრულმა შეხედა გაოცებულ ფაღავას. -რა? მცხვენია. ცოტახანი შეჩვევა მჭირდება შენს შიშველ სხეულთან… სანდრო რა გაცინეებს… -ლოყები შეეფარკლა და სახეზე ხელები აიფარა.
-პატარა… -სწრაფად ამოიცვა საცვალი, შემდეგ მიუახლოვდა, ხელები მოაშორებინა სახიდან და მომღიმარმა ჩახედა თვალებში. -მაგიჟებ… შენთან ვერ ვიცხოვრებ და მგონი ამ ბეჭედს უკან დავიბრუნებ. -თითებზე აკოცა სახე გაბადრულმა.
-არ მოგცემ… უკვე შენი ვარ, საერთოდ არ მინდა ქორწილი, არაფერი არ მინდა შენს გარდა. დღეს მხოლოდ ჩემი ხარ მთელი დღე და სადმე რომ გახვიდე მოგკლავ. -თმაზე მოქაჩა, თან ტუჩებზე აკოცა. -ამ ნაცრისფერ სვიტერს ჩავიცმევ… რა ზომაა ეს?
-ყველაზე დიდი.
-აქ სადმე ნასკებიც გექნება. -უჯრები გამოაღო, სანდროს თეთრი წინდები ამოიცვა და საცვალში მდგო კაცს შეხედა. -რა?
-შენ უფრო გიხდება… წყალს გადავივლებ, მანამდე ყავა გამიკეთე.
-ჩემი საუზმე ვახშამი?
-მაგასაც შევჭამ. -ჩაიცინა, უცებ აკოცა და აბაზანაში შევიდა.
სამზარეულოში მაგიდაზე იყო ხელის გულით დაყრდნობილი სანდრო რომ შევიდა სპორტული შარვლის ამარა. უკნიდან მოეხვია ტელეფონზე მოსაუბრე “ცოლს” და ყელში აკოცა.
-ხვალ არ ვიცი…
-ლუკასთან მივდივართ ხვალ. -ჩუმათ ჩასჩურჩულა ყურში, შემდეგ იქვე უკბინა, უკანალზე მოუჭირა ხელი და რომ შეხტა ლილე გაეცინა. იქვე დადებულ ყავას მოკიდა ხელი, სკამზე ჩამოჯდა და ლილეს დააკვირდა.
-ვერა ანნ, ხვალ სანდროს ძმაკაცთან მივდივართ… დიახ, სადაც წავა მეც წავალ. -ჩაიცინა, თან სანდროს ხელს შეხედა მუხლზე რომ დაირტყა და ისიც მისკენ წავიდა, ფაღავას მუხლებზე მოთავსდა და თითები სახეზე ჩამოატარა. -ანაა… ნუ ბუზღუნებ, ზეგ გნახავ… არ გადამიგდიხარ! ხომ იცი შენ ჩემი ერთადერთი სიყვარული ხარ… კარგი მოვალ ხვალ, ოღონდ ნახევარი საათით ჩემ ქმართან ერთად. -თავი გააქნია სიცილით, შემდეგ ტელეფონი გაუთიშა და სანდროს აკოცა. -ხომ წამოხვალ ხვალ.
-სად? -თმა გადაუწია ყურზე, თან მნათობი თვალებით შესციცინებდა.
-ანა აწყობს საახალწლო ფართს, თავის ქმრებით იქნებიან ზოგი, ვინც დაუოჯახებელია ისე. -ორივე ხელი თმაზე გადაუსვა და შემდეგ ტუჩებზე აკოცა.
-მარტო უნდა წასულიყავი?
-ნწ… ისედაც უნდა მეთქვა შენთვის.
-მერე ჩემთან ერთად როგორ გაერთობი?
-შესანიშნავად… სადაც შენ ხარ მე სულ მხიარულად და კარგად ვარ. თან ხომ უნდა იცნობდე ჩემს მეგობრებს.
-პატარა ბავშვს გავხარ. -სვიტერის ქვეშ ლილეს შიშველ ზურგზე დაატარებდა ხელებს შემდეგ ისევ აკოცა.
-მხოლოდ შენთან… ისე ხომ უნდა ნახო როგორი ვარ ჩემს მეგობრებთან.
-სხვანაირი ხარ? -ჩაიცინა და თითები მკერდზე მოუჭირა.
-ჯანდაბა. -ამღვრეული თვალები დახუჭა, შუბლი ტუჩზებზე მიაბჯინდა და ღრმად ჩაისუნთქა. -ვერ ვაზროვნებ როცა მეხები.
-უი რას ამბობ… სერიოზული პრობლემა გვქონია.
-ნუ დამცინი. -ხელი მიარტყა მხარზე.
-აბა ჩემი საუზმე…
-გაცივდა უკვე ყველაფერი და დალიე ეგ ყავა… ნამცხვარი გინდა? მაცივარში ვნახე შოკოლადის დიდი ნამცხვარი.
-მინდა. -გაუცინა, თან თვალი გააყოლ თავის სვიტერში გამოწყობილ ქალს. შემდეგ თავისი ტელეფონი ამღერდა და ლუკას ზარსაც უპასუხა.
-რა ქენი?
-რას მეკითხები შე ჩემა…
-ჩემთან რომ არ მოხვედი გუშინვე მივხვდი ისედაც ყველაფერს… პროსტა მაინც გადავამოწმე… ხვალ ხომ მოხვალთ? მარიამი გამიგიჟება რომ არ მოხვიდე.
-ხომ შევპირდი ჩემს რძალს…
-მომიკითხე ლილე და მიულოცე ჩემს მაგივრად… მოიცა მა გაუშვი მაგას ხელი… კარგი წავედი თორე თავზე დამალეწა ჩემმა გოგომ ყველაფერი.
-მიდი მიდი. -სიცილით გაუთიშა, შემდეგ ლილეს მიტანილი ნამცვარი დააგემოვნა. -რა გინდა რომ გავაკეთოთ დღეს ქალბატონო? -თავის მუხლებზე მოთავსებულს ყბის ძვალზე აკოცა, შემდეგ ყავა მოსვა.
-ჯერ მიირთვი ეს გემრიელობა, შემდეგ საძინებელში დამაბრუნე და რამეს მოვიფიქრებ.
-როგორც მიბრძანებთ. -მოწყვეტით აკოცა და ჭამა განაგრძო.
*****
შუა სიზმრიდან მუცელზე კოცნამ, თითების შეხებამ და ხმადაბალმა ბურტყუნმა გამოიყვანა. ოდნავ გაახილა თვალი, მაშინვე გაეღიმა როდესაც გამობერილ მუცელთან საბას სახე დაინახა.
-დაწყნარდი მა, რა პონტია დედიკოს გაღვიძება ტო? -ფრთხილად ეფერებოდა იმ ადგილზე სადაც პატარა კაცი ოდნავ აწვებოდა ნუცას. თითქოს იგრძნო ჯავახიშვილმა ქალის მზერა და მაშინვე ახედა. დაინახა როგორ დახუჭა უცებ თვალები და ლამის ხარხარი აუტყდა. -მითვალთვალებ? -ნუცას სახისკენ გადაინაცვლა, ტუჩებზე აკოცა და ისიც რომ აჰყვა მერე უკვე გაუჭირდა თავის შეკავება.
-რა გაცინებს? ინსტიქტურად დავხუჭე თვალები.
-მერე არ იცი შენს მზერას ყოველთვის რომ ვგრძნობ ნუციკო? -ზერგზე დააწვინა, პენუარი მოაშორა და მკერდზე მიაკრო ტუჩები.
-უი მართლა? მე მეგონა მარტო მე ვიწვოდი.
-შენ ვერასდროს ვერაფერს ხვდები მე თუ არ გითხარი.
-იმდენად რთული ხარ რომც ვხვდებოდე მგონია მეჩვენება და მაგიტომ. -ღრმად ჩაისუნთქა და თითები თმაზე წაავლო.
-სირთულე კარგია პატარა. -ხელი ისევ იქ ედო სადაც ბავშვს გრძნობდა, მეორეს კი მტკივნეულად უჭერდა მკერდზე, თან
ყველგან კოცნიდა.
-გრძნოობ?
-ხელი რომ დაგადე ისეთი ძალით მომარტყა ლამის შევხტი. მგონი მართლა შენ დაგემსგავსება ეს ბავშვი… მუცლიდანვე მართმევს შენს თავს და რომ გაჩნდება გავაშვილებ თუ არ მოისვენებს. -მუცელზე აკოცა და ფეხიც რომ მოშორდა გაოცებულმა დახედა. -აღარ გირტყავს თუ ვერ ვგრძნობ?
-გაჩერდა. -ქვედა ტუჩზე იკბინა, თან იცინოდა, შემდეგ კი საშინელი შიმშილის გრძნობა მოაწვა. სწრაფად წამოფრინდა ფეხზე და არც ჩაუცვამს არაფერი ისე გავარდა სამზარეულოში.
-ისე ვერ მომიშორა და ახლა საერთოდ ხელებიდან გამომაცალა ცოლი. -ეცინებოდა, თავის თავს უფრო დასცინოდა ასეთ სიტუაციაში რომ ჩავარდა და თავის შვილზე ასე ლაპარაკობდა. -მეც მშია… -მაგიდაზე შემომჯდარ შიშველ სხეულს ააყოლა თვალი და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა. სწრაფად გააშლევინა ფეხები და მათ შორის შეცურდა.
-საბა ცუდად გავხდები, სულს განვუტევებ ნამდვილად ახლა რომ… ჯანდაბა… -სიამოვნებისგან ხმა ვეღარ გააკონტროლა. მაგიდის ზედაპირს იდაყვებით დაეყრდნო თან თითები მკლავზე მოუჭირა ქმარს. უკონტროლო გამხდარიყო ჯავახიშვილი, მას შემდეგ რაც ყველაფერში გაერკვა და ახლა საყვარელ ქალთან ყოფნა ნებისმიერ წუთს შეეძლო, თავს ვეღარ ერეოდა, უნდოდა სულ გვერდით ყოლოდა და სულ შეხებოდა.
*****
მარიამის მკერდზე ედო თავი და ღრმად სუნთქავდა, ქალი კი ნელა დაასრიალებდა ქმრის თმებში თითებს. იდეალური სიმშვიდე იყო გამეფებული, რომელსაც მხოლოდ ერთმანეთის გულის ცემა ურღვევდათ, მაგრამ იმდენად სასიამოვნოდ ამ ერთობლიობის დარღვევა არ სურდათ. საყვარელ სურნელში გაბრუებულს თვალები დაეხუჭა და მარიამის გარდა ვერაფერზე ფიქრიბდა.
-ლუკა…
-შჩჩ… ცოტახანი არაფერი თქვა.
-ელისაბედი მარტოა.
-ჩემი შვილი ჭკვიანი გოგოა.
-ზოგჯერ ისე საუბრობ თვრამეტი წლის მგონია ბავშვი.
-თვრამეტის… თვრამეტის რომ გახდება რა ლამაზი და დახვეწილი იქნება ჩემი პატარა. თვრამეტის რომ გახდება მაშინ გაგაჩენინებ კიდევ ერთ გოგოს, ეგ იქნება ბოლო.
-შენ ასე გააგრძელე და მე კიდე გაგიჩენ გოგოს, როგორ არა.
-მარიამ… მართლა არ გესმის ჩემი? -ნიკაპი მკერდის ძვალზე დაადო და ისე შეხედა ცოლს.
-არა ლუკა… სამი წლის ბავშვზე ასე რომ საუბრობ არ მესმის.
-ეგ იმის ბრალია რომ ყველაზე მეტად მიყვარს, ერთია და ისიც ჩემი საოცრება.
-ეს მეორეც ხომ გაჩნდება.
-ამას ჯერ კიდევ ვერ წარმოვიდგენ, ჯერჯერობით არ ვიცი ვინ არის. -მუცელზე აკოცა და თავიც იქვე დაადო. -როგორ გაიბერები ცოტახანში… რა ლამაზი იყავი პირველად, უკვე მუცელი რომ გემჩნეოდა და ტანზე მომდგარ კაბებს იცმევდი… არასდროს დამავიწყდება. -ფეხიდან მუცლამდე აატარა ხელი, შემდეგ კიდევ ერთხელ აკოცა.
-მიყვარხარ… იმის გამო რომ ასეთი არანორმალური ხარ, მართალია უკვე ჭკუა მეკეტება ელისაბედზე რომ ჭედავ, მაგრამ მაინც მიხარია ასე რომ ზრუნავ და ასეთი მამა ხარ.
-მაგრამ საშინელი ქმარი ვარ…
-არ ხარ…
-ვარ მარიამ… მე შენ გაგიშვი.
-ზღვრამდე მიგიყვანე. ორივეს ბრალია ის თვეები, მაგრამ ახლა ისევ აქ ვართ, ჩვენს სახინებელში და აღარ დავუშვებ როდისმე ისევ განმეორეს მსგავსი რამ.
-მარიამ… შენ ხომ იცი რომ გრძნობების მეტად გამოხატვა არ შემიძლია…
-ადრე ასეთიც არ იყავი, ელისაბედი რაც წამოიზარდა მაგის მერე უფრო თბილი გახდი. არ მჭირდება სიტყვები, მე ყველა შენს ქცევაში ვხედავ იმ გრძნობებს რომლებიც მხოლოდ მე მეკუთვნის… შენ სიყვარულიც კი არ აგიხსნია, ეგრევე გამომიცხადე ჩემი ხარო და საერთოდ რა იყო ეს ჩემი ხარ ვერ ვხვდებოდი. მერე ეგრევე ხელი მთხოვე და მეც სიყვარულით დაბრმავებული დაგთანხმდი. მე რომ გეუბნები მიყვარხართქო იმას არ ნიშნავს რომ აუცილებლად შენც უნდა მითხრა. უბრალოდ ყველა სხვადასხვანაირად გამოვხატავთ სიყვარულს, მე მაგალითად ემოციები მაწვება და რომ გეუბნები ვმშვიდდები… შენ კიდე არაფერს ამბობ, უბრალოდ მოდიხარ, მკოცნი, საერთოდ მთიშავ და შენც ითიშები.
-მამი! მოვიდე? -ელისაბედის ხმაზე ორივეს ჩაეღიმა, სწრაფად ამოიცვა საცვალი, კარი გაუღო ბავშვს და ხელში აიტაცა.
-რა ხდება ქალბატონო?
-მოვიწყინე ლა, ალ მომწონს ახალი წელი, ბაღში მინდა მე.
-რატომ გენდომება სახლში, შენს ლუკას ვეღარ ნახულობ. -საწოლზე დაწვა მარიამის გვერდზე და ელისაბედიც შუაში ჩააწვინა, თან ლოყებს უკოცნიდა. -როგორ წითლდება უყურე. -ტუჩზე იკბინა სიცილით, იდაყვით დაეყრდნო საწოლს, თავი ხელის გულს ჩამოადო და ისე დახედა ცოლშვილს.
-აქ დავიძინებ ლა.
-მოდი. -ზურგზე დაწვა და ხელი მკერზე დაირტყა. ელიც უცებ გაიკრიჭა, მუცელზე ააცოცდა, მკერდზე დაადო თავი და ცერა თითი პირში გაიქანა.
-თითი! -წარბშეკრულმა თქვა მარიამმა, შემდეგ გაეცინა უცებ რომ წაიღო ზურგს უკან ხელი და საყვარლად გაიღიმა. -ჩემი სიხარული… -ლოყაზე აკოცა, თან მათკენ მიჩოჩდა, ყელში მიაკრო ტუჩები ლუკას, შემდეგ ტუჩებზე და ცხვირი მის მხართან მოათავსა. გაეღიმა შუბლზე რომ მიაწება ტუჩები გიგანმა, თმაზე გადაუსვა ხელი შვილს, ქმრის ხელს დაადო თავისი და თვალები დახუჭა. მალე ჩაეძინა მარიამს, ელისაბედმა კი ისევ ტუჩებს შორის მოიქცია თითი. გაეცინა გიგანს. თავზე აკოცა ძილბურანში მყოფ შვილს, მერე ღრმად შეისუნთქა საყვარელი ქალების სურნელი და თვითონაც მიეცა ძილს.
*****
უკვე ზაფხულიც მოსულიყო, გარეთ სეზონის შესაფერისად ცხელოდა და ქოშინით მიუყვებოდა კიბეებს აქოთქოთებული ქალი. კიდევ ორი სართული ჰქონდა დარჩენილი და ეგონა იქვე ჩაიკეცებოდა. ბოლოს როგორც იქნა ააღწია ბოლო სართულზე, კარები გიჟივით შეაღო და მაშინვე გახდა დაიწყო.
-ღმერთო ვიწვი, საშინლად ცხელა, ყინულები ჩამიყარე ჯაკუზში, უნდა ჩავწვე! ეს ლიფტი ისევ არ მუშაობს და თუ ჩემთან ცხოვრება გინდა სადმე სხვაგან უნდა იყიდო სახლი!
-ნინა… -მომღიმარი უყურებდა დიასამიძე ქალს და ცოტაღა აკლდა არ ახარხარებულიყო.
-ღმერთო არ შემიძლია ამდენი, ისე მიყურებ მალე დავიწყვები. -შიშველი ფეხებით დაიძრა რეზისკენ, კაბის შესაკრავი შეიხსნა და მაშინვე ტუჩებზე დაეტაკა.
-მოიცადე ნინა. -უცებ ჩაავლო მრებში თითები და მისაღებისკენ შეატრიალა. თვალები გაუფართოვდა ნიკას და ქეთას დანახვისას. ახალი წლის შემდეგ არ ენახა არცერთი, ახლა კი სრულიად შეცვლილ ძმას უყურებდა, ოდნავ წვერი მოეშვა და წარბშეკრული აკვირდებოდა დას. ქეთა მაშინვე ფეხზე წამოდგა და ნინასაც მის მუცელზე გაუშეშდა თვალი.
-ვაიმე ორსულად ხაარ?! -გახარებულმა წამოიძახა, სულ დაავიწყდა რა ფორმაში იყო, სწრაფად მოეხვია რძალს, შემდეგ მუცელზე მოუსვა ხელი. -ბიჭია თუ გოგო?
-ბიჭი. -გაიღიმა ნინას გაბრწყინებულ თვალებზე.
-გილოცავთ. -ნიკას გადახედა ისევ სავარძელში რომ იჯდა და თვალს არ აშორებდა ნინას.
-მადლობა.
-ნაყინი მოგიტანე, ვიცი გესიამოვნება. -დიდი სანაყინე გაუწოდა რეზიმ ქეთას და იმასაც ყველაფერი გადაავიწყდა.
-დიდი მადლობა…
-ნიკოლოზ… -ლოყები შეეფარკლა რეზიმ ხელი რომ მოხვია და ლოყაზა აკოცა. შემდეგ იქვე დაჯდა და ფეხზე მდგომი ქალის სხეული გაუაზრებლად აათვალიერა. -აქ საიდან გაჩნდით.
-შენი ნახვა მინდოდა.
-მართლა? -ფეხზე წამომდგარს ახედა, შემდეგ იგრძნო როგორ მოეხვია დიდი მკლავები და თვითონაც მჭიდროდ მიეკრო ზედ.
-ჰო. -ჩუმათ შეისუნთქა ნინას სურნელი, ლოყაზე აკოცა და თვალები დახუჭა. -მაპატიებ?
-ჰო… შენც მაპატიე. -თვალები აუწყლიანდა, ყბაზე აკოცა და სახე ისევ ნიკას ყელში ჩარგო
-ის ნაბი.ჭვარი აღარ არის და შეგიძლია მშვიდად იყო.
-რა გააკეთე?!
-მე არაფერი… არ იტირო ნინა…
-შენ ხომ არ…
-არა პატარა… ნუ ისეთ დღეში ჩავაგდე სიკვდილი ნამდვილად ჯობდა, მაგრამ მე არ მომიკლავს.
-მამა ხდები… ეს წვერი არ გიხდება, გაიპარსე. -თითები ჩამოატარა სახეზე და ყავისფერ თვალებში ჩახედა.
-მეც მაგას ვეუბნები. -ნაყინის ჭამაში გართუმა ქვევიდან ახედა და-ძმას.
-კარგი გავიპარსავ.
-რეზი გაიცანი უკვე ხო?
-კი… და მე მაინც არ მომწონს როგორც ხართ.
-შენი და არ მიწერს ხელს. -მხრები აიჩეჩა დიასამიძემ და ნინას შეკრულ წარბებზე გაიცინა.
-კარგი წავედით ჩვენ, თუ მოისურვებ შემოიარე მერე სახლში.
-ვნახოთ. -კარებისკენ ისე სწრაფად წავიდა ვეღარაფრის თქმა ვერ მოასწრო ნინამ. ორივე გააცილა და სახლში შებრუნდა. -რატომ უთხარი ხელს არ მიწერსო? -კაბა მოიშირა და მის მუხლებზე მითავსდა. -არც გიკითხავს საერთოდ!
-თავი მოვაჩვენე რომ….
-მოკეტე. -ტუჩებზე დაეტაკა და მაიკა გახადა. შემდეგ ხელი შორტის შიგნით ჩაუცურა და რეზის ოხვრაზე ყურებამდე გაეღიმა.
-აუტანელი ქალი ხარ. -სწრაფად შეცვალა ადგილები, დივანზე მუხლებით დააყენა ნინა, მუცელზე მოხვია ხელები და ხერხემალზე მიაკრო ტუჩები…
-ჯანდაბა რეზი! -თითები დივნის საზურგეს მოუჭირა და სიტყვებს სიცილი მიაყოლა. -ცოტა ფრთხილა… მუცელში შენი შვილი მყავს. -როგორც კი თქვა მაშინვე თმებში სწვდა დიასამიძე და სახე ახლოს მიუტანა.
-რას მეკაიფები? -დივანზე დააწვინა, თვითონ კი ზევიდან მოექცა.
-შენ არ გინდოდა შვილი? -თმაზე მოქაჩა, ტუჩებზე დაეტაკა და ზედ მის ბაგეებზე ამოიკვნესა.
-მერე? -უფრო უხეში გახდა რეზი, ბარძაყზე ძლიერად ჩააფრინდა და ყელში უკბინა.
-გილოცავ… მამიკო ხდები! -ტკივილისგან და სიამოვნებისგან საბოლოოდ ამოილაპარაკა. მხარზე ჩავლებული კბილებიც მოაშორა.
-ნინა… სერიოზულად! ხომ იცი არ მევასება მსგავსიი…
-ვაიმე რეზი! -საუბარი გააწყვეტინა კაცს, რომელიც დივანზე მის ფეხებს შირის წამომჯდარიყო და ზევიდან დაჰყურებდა მუცელს. -რა არის დაუჯერებელი ვერ ვხვდები? საერთოდ არ ხმარობ პრეზერვატივს ეს ბოლო თვეებია და ის გიკვირს ბავშვი რომ ჩაისახა? თუ ისე არ გაგიხარდა დაჯერება არ გინდა. -მისი ხელი მოიშორა ფეხიდან და წამოდგომას შეეცადა, მაგრამ ისევ ძველ პოზაში დააბრუნა დიასამიძემ. ამღვერულ თვალებში ჩახედა სახე გაბადრულმა, შემდეგ ისევ მუცელზე დახედა.
-ნინ… მართლა? დარწმუნებული ხარ?-ფრთხილად შეახო თითები სწორ მუცელზე.
-კი. -ცოტახანი უყურა გაოცებულ დიასამიძეს, შემდეგ მოულოდნელად მოაწვა ემოციები, ატირდა და ხელები აიფარა სახეზე. -არ გაგიხარდა ხო? -უფრო უმატა ტირილს, მერე ტუჩების შეხება იგრძნო ჭიპის ქვემოთ, ხელები შემოეხვივნენ წელზე და სხეულზე მიიხუტეს.
-პატარა… რა გატირებს, შემომხედე. -ნინას სახე ხელებში მოიქცია და თავისი განათებული შავი თვალები შეანათა. -როგორ მაბედნიერებ იცი?
-მართლა?
-ეს პატარა… ჯანდაბა არ მჯერა… მამა ვხდები?
-ჰო. -ამოისრუტუნა და თვალები დახარა. ისეთი საყვარელი იყო იმ დროს სიცილი ვერ შეიკავა დიასამიძემ. შემდეგ ტუჩები დაუკოცნა და მაგრად მოეხვია. თავიდან ჯერ კიდევ ვერ იაზრებდა, შემდეგ ყველას გააგებინა მამა ვხდებიო. მთელი დღე სიხარულს ასხივებდა. უკეთ რომ გაიაზრა, საბოლოოდ რომ ჩაიბეჭდა გონებაში ეს აზრი სრულიად გარდაიქმნა. ყველაფერს უკეთებდა ნინას, ზრუნავდა ისე როგორც არასდროს არავიზე უზრუნია და ხანდახან ცოტა შემაწუხებელიც კი იყო. ეს პატარა იყო კიდევ ერთი ბედნიერების დასაწყისი.
*****
თვალსა და ხელს შუა გადიოდა დრო და როგორც ყოველთვის არაფერს ინდობდა იმ ძლიერი გრძნობის გარდა სიყვარულს რომ ეძახიან. ასაკი ემატებოდათ, ბავშვები თვალწინ ეზრდებოდათ, უყურებდნენ თავის სიყვარულის ნაყოფებს და ხვდებოდნენ რომ მხოლოდ მათთვის ღირს ცხოვრება. ვერაფრით ამოაგდებინა თავიდან, გულიდან და გონებიდან ელისაბედს თავის ბაღელი ლუკა, რომელიც სკოლელიც გახდა. პირველად რომ გაიგო მარიამმა ზუსტად იმ სკოლაში მიაყვანინა ბავშვი სადაც ის პატარა “ლაწირაკი” სწავლობდა მთელი დღე გაბრაზებული დადიოდა. შემდეგ სხვა სკოლაში გადაყვანა მოინდომა, მაგრამ ქალბატონმა ფეხები გაფშიკა, ტიროდა, არ ჭამდა იქამდე სანამ მამას კისერი არ მოუგრიხა.
ახლაც, უყურებდა გაზრდილ ქალიშვილს, ლამაზ სხეულს მოხდენილად რომ მიარხევდა, თან ყურებამდე უღიმოდა მანქანაზე მიყრდნობილ ბიჭს რომელიც შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილიყო და შეყვარებულის ბანკეტზე წაყვანას აპირებდა. ისევ ისეთი მტკიცე იყო ლუკა დევდარიანი, ასაკთან ერთად უფრო სიმპატიური, მიმზიდველი და კაცური ხდებოდა. ვერაფრით მოაშორა თავის გოგოს და ვერც ელისაბედს შეაგნებინა რამე. დაინახა როგორ მოკიდა ბიჭმა ნიკაპზე ხელი, თავი ააწევინა, ჯერ რაღაც უთხრა, შემდეგ კი ნაზად აკოცა ტუჩებზე. თავიდან სუნთქვა შეეკრა, შემდეგ თითქოს რაღაც ჩასწყდა გულში, მიხვდა რომ გოგო გაეზარდა და თვალები აემღვრა. იქამდე უყურებდა მანქანას სანამ საერთოდ არ გაუჩინარდა, შემდეგ მკლავებში მოქცეულ ორი თვის სოფიოს დახედა, ნაზად აკოცა შუბლზე, მერე მის ყელში ჩაყო ცხვირი.
-ლუკა… -წელზე მოხვია ხელები ქმარს და კისერზე აკოცა.
-გახოვს? ისიც ასეთი პატარა იყო.
-ლუკა გთხოვ…
-ძნელი ყოფილა იმის გააზრება რომ შვილები იზრდებიან… დაინახე? როგორი ბედნიერი იყო დაინახე?
-ჰო. -ცრემლები წამოუვიდა მარიამს და უფრო მეტად მიეკრო ზურგზე.
-ჩვენი გოგო ქალია უკვე… და ჩვენიც აღარაა. -გული ამოაყოლა სიტყვებს და ისევ შვილს დახედა. -ლაო მა? შენთვის ცალკე გოგოების ბაღი გავხსნა? -მომღიმარ ბავშვს ჩახედა თავისნაირ თვალებში და კიდევ რომ გაუცინა იმხელა ბედნიერება იგრძნო სულ გადაავიწყდა ყველაფერი.
-ხუთი შვილის მამა ხარ და კიდევ ვერ შეიცვალე.
-ეს ჩემი ნაბოლარა იქნება, ჭკვიანი, ყველაზე ლამაზი და შენსავით დიდი გოგო რომ გახდება მერე შეუყვარდება ვინმე… მანამდე არა, ხო მა? -ნიკაპზე ჩამოკრა თითი. -როგორ მიღიმის, შევჭამ ამას.
-დეე მოვედი!
-ოთახში ვარ. -კარებისკენ შებრუნდა შვილის მოლოდინში.
-დე ხვალ ექსკურსიაზე მივდივარ და ჩემი ტანსაცმელი გარეცხე? -საძინებელში შეყო თავი იკამ და მშობლების დანახვაზე გაეღიმა.
-კი დე, საშრობიდან არ გამომიღია ოღონდ.
-აუ გამომიღე რა გთხოვ.
-ყველაფერს მოგიმზადებ სანდროს თუ აჭმევ და დააძინებ.
-აუ უნდა გავიდე ისევ, ბიჭები მელოდებიან.
-სად მიდიხარ?
-გიოსთან ავდივართ ბიჭები.
-გიოსთან რა გინდათ?
-მამა!
-რა გინდა მარიამ? სახლში გეჯდეს 15 წლის ბიჭი? წადი მა, მე მივხედავ დედაშენს.
-საღამოს მოვალ! -უცებ გავარდა ოთახიდან და სახლიც დატოვა.
-ბავშვებს მიტუტუცებ! შენნაირი ტუტუცი იქნება ეგეც! ჯერ ისედაც სულ გოგოები ახვევია გარშემო.
-მე მგავს, შენნაირი თვალები აქვს და აბა რა იქნება მარიამ.
-მომიყვანე ვაჭმევ, შენ ალექსანდრეს აჭამე რა.
-კარგი. -კიდევ ერთხელ აკოცა სოფის, შემდეგ მარიამს მიაწოდა ფრთხილად, თვითონ კი სამზარეულოში გავიდა. -აბა რას შვრებიან ჩემი ბიჭები? -უცებ ააფრიალა ალექსანდრე და მოკისკისე სკამზე დასვა.
-აუ მა არ მომწონს ეს ფაფა რაა. -ტუჩები საყვარლად გამოსწია წინ და ლუკასაც გაეცინა.
-ეე რა პონტია, დედა რომ გეუბნება ჭამეო ესეიგი უნდა ჭამო, იმიტომ რომ კარგია, თან რამაგრად ასწორებს ფაფა მა, პატარა რომ ვიყავი სულ ვჭამდი ხოლმე.
-მართლა? -კოვზს მოკიდა ხელი და ფაფით სავსე პირში გაიქანა.
-ხო აბა, მაგიტომ ვარ ახლა ამხელა. -სიცილს ძლივს იკავებდა სანდროს ყურებისას. სულ ცდილობდა ლუკას დამსგავსებოდა და გიგანმაც უკვე იცოდა როგორ გაეკეთებინებინა შვილისთვის ყველაფერი.
-მეც შენხელა ვიქნები?
-თუ შეჭამ კი. -თავზე აკოცა, შემდეგ ხატვაში გართულ შუათანა შვილს შეხედა. თორნიკე ყველასგან განსხვავებული ბავშვი იყო, დიდი ნიჭით დაჯილდოვებული. ხატავდა ყველაფერს რაც უნდოდა, როცა უნდოდა და სადაც უნდოდა. ლუკას ხატვაზე დაყავდა და უფრო ხვეწდა ნელნელა ნამუშევრებს. არ იყო იკასნაირი გიჟი სულ გარეთ წანწალზე რომ ფიქრობდა, არც სანდროსნაირი მოუსვენარი. მშობლების ყურადღებას საერთოდ არ იქცევდა და ზოგჯერ ამის გამო ლუკას იმის გრძნობა უჩნდებოდა რომ მესამე შვილი დაჩაგრული ჰყავდა ამდენ გიჟებში. იშვიათად თუ სთხოვდა რამეს, ისიც მხოლოდ საღებავებს ეხებოდა.
-თოკა მა… რას ხატავ?
-დღეს დილით გამახსენდა სვანეთში რომ ვიყავით, ხოდა რომ ვთქვი დავხატავთქო ვხატავ. -ნახატი ასწია და სვანეთის მთები დაანახა, მზის ჩასვლა იყო დახატული, ერთ აღმართზე კი მთელი ოჯახი მიეხატა, პატარა სოფიოც კი ეჭირა მარიამს ხელში. სახეები ისე ჰქონდა გამოკვეთილი ეგონა მის წინ უბრალო ნახატი კი არა ამობეჭდილი სურათი ეჭირა ბავშვს. გაოცებული უყურებდა შვილს, შემდეგ ყურებამდე გაიღიმა, ფეხზე წამოხტა და თორნიკეც წამოაგდო.
-წავედით, ჩავიცვათ და მივდივართ.
-სად მიდიხართ? -უკან აედევნა სანდრო, მაგრამ მაშინვე წარბშეკრულმა შეხედა პატარა შვილს.
-დავაი შენ ის ფაფა შეჭამე თორემ იმ მაქანას არ გიყიდი რომ გინდოდა.
-მე თქვენთან მინდა.
-მალე! -თვალები დაუბრიალა და ისიც უკან გაიქცა. -მიდი მა ჩაიცვი, მეც მოვემზადები და სადღაც უნდა წაგიყვანო.
-სანდრო არ წავიყვანოთ?
-არა მე და შენ მივდივართ მარტო.
-კარგი. -მხრები აიჩეჩა და საძინებელში შევიდა.
-სად მიდიხართ ლუკა?
-ჩვენი შვილი ნამდვილი ართია იცოდი?
-ყველაფერი ვიცი მე ჩემს შვილებზე.
-მაგით რისი თქმა გინდა? მე არ ვიცი?
-ეგ არ მითქვამს, ნუ გამომეკიდები ახლა სიტყვებზე.
-არ გეკიდები, ის ჭამს, სულ შეჭამს ვიცი, მანამდე ჩემი გოგოც დაიძინებს და მერე ის დააძინე.
-მეც რომ მეძინება? ეს რომ ჭამს მეძინება.
-ვიცი პატარა, მაგრამ თორნიკე უნდა წავიყვანო, მერე ვეღარ მოვიცლი, დრო არ მექნება და დამრჩება ბავშვი ისე.
-კარგი.
-მალე მოვალ. -ჭამაში გართულ ბავშვს თავზე აკოცა, შემდეგ მოშიშვლებულ მკერდზე უკბინა მარიამს და სანამ რამეს ეტყოდა ტუჩებზეც მისწვდა.
-მტკივა ისედაც ლუკა!
-ვეჭვიანობ და რა გავაკეთო.
-ეს ეჭვიანობა და ეგოისტობა სისხლში გაქვთ გიგანებს.
-თავი დაანებე გიგანებს და მაგ პატარას მიმიხედე. -სიცილით გავიდა საძინებლიდან. -აბა წავედით მა?
-ჰო. -უკან აედევნა მამას, მისნაირი ტანი ჰქონდა თორნიკესაც, გამართული სიარული იცოდა, ლუკას მსგავსად მწვანე თვალები ჰქონდა და საერთოდ ყველაფრით ლუკას გავდა.
-რა ხდება სკოლაში? -მანქანაში წინ დასკუპებულს გახედა, შემდეგ კი ადგილს მოსწყდა.
-რავი, ვამთავრებთ უკვე და აღაფერი საერთოდ.
-შეყვარებული არ გყავს?
-მყავს. -ლუკასავით იკბინა ტუჩზე, თან თავი საზურგეს მიადო.
-მერე? არ უნდა გეთქვა? ვინაა? რა ქვია? მანახე აბა.
-არ გიკითხავს და… -მხრები აიჩეჩა სიცილით, ლუკას კი ცუდად მოხვდა გულზე შვილის სიტყვები.
-დედამ იცის?
-კი… გუშინ საჩუქარუ ვუყიდეთ, ხვალ დაბადების დღე აქვს და დამპატიჟა.
-ვა მართლა? შენი კლასელია?
-არა, პარალელურია. იცი რა საყვარელია? წითელი თმები აქვს და ჭრელი თვალები. მინდა დავხატო, მაგრამ ვერ ვხატავ. -ისეთი სიყვარულით თქვა მაშინვე გაიბადრა გიგანი.
-რატომ?
-ძალიან ლამაზია, მე კიდე ჯერ იმდენად კარგად ვერ ვხატავ რომ ეს სილამაზე ავღბეჭდო, 18-ს რომ გავხდები მერე დავხატავ.
-იმასაც უყვარხარ?
-შენი აზრით? -წარბაწეულმა გადახედა მამას.
-საერთოდ როგორ გკითხე.
-შეურაწყოფილად ვგრძნობ თავს მამა.
-ეს ნახე რა. -სიცილით გახედა გვერძე მჯდომს.
-აუ ეგ კიარა მა, იმდღეს ჩემს ლიზიკოს გადავხვიე ხელი და ანიტა გამებუტა, ვერ გავიგე რა უნდა.
-ანიტა ჰქვია?
-ჰო.
-ჩვენს ლიზიკოზე იძახი?
-ჰო სანდრო ძიას ლიზაზე.
-იეჭვიანა შენმა ანიტამ, დაელაპარაკე და უთხარი რომ ლიზა შენი მეგობარია.
-ვუთხარი, მაგრამ მაინც ვერაფერი.
-ნათესავიაო უთხარი და აღარაფერს გეტყვის.
-მართლა?
-ხო.
-დედას რატომ არასდროს ეუბნები რომ გიყვარს? -ისე უცებ დაუსვა კითხვა ციტა დაიბნა კიდეც გიგანი.
-შენ რა იცი რომ არ ვეუბნები?
-არადროს გამიგია.
-აუცილებელი არაა სიტყვები მა… მე ამ ერთი სიტყვით არ შემიძლია გადმოვცე ის გრძნობები რასაც დედაშენის მიმართ ვგრძნობ, ამიტომ მირჩევნია საერთოდ გავჩუმდე. მთავარი მოქმედებაა, მთავარია დაანხო და აჩვენო თუ რას გრძნობ.
-ეგ როგორ?
-ქცევით. დედაშენმა იცის რომ ყველაზე მეტად მიყვარს, დედაშენის წინაშე სრულიად შიშველი გრძნობებით ვარ და ის ყოველთვის ყველაფერს ხედავს.
-და მაინც… მე ვფიქრობ რომ ხანდახან საჭიროა უთხრა.
-რატომ ფიქრიბ ასე?
-ვხედავ როგორ გიყურებს ხოლმე თვალებ გაბრწყინებული, რომ გეუბნება მიყვარხარო შენ არასდროს უბრუნებ პასუხს, მხოლოდ კოცნი ან რაიმე თბილ სიტყვას ეუბნები, მაგრამ დედა სულ გელოდება როდის ეტყვი რომ შენც გიყვარს. ქალები ყველაზე სასწაული ქმნილებები არიან, თავისი ფორმებით და ასევე შინაგანი სამყაროთი.
-რამდენი წლის ხარ შემახსენე.
-13-ს გავხდი მამა ერთი თვის წინ. -გაეცინა რომ მიხვდა რატოც კითხა.
-ყველზე მაგარი რომ ხარ იცი?
-ვიცი… ზედმეტად მაღალი თვითშეფასება მაქვს.
-შენ დას გავხარ რაღაცით. -მანქანა გააჩერა და თავით ანიშნა გადმოდიო, შემდეგ დიდი მაღაზიისკენ დაიძრა.
-ლუკა მოგწონს?
-არა… არასდროს მომწონდა, მთელი თხუთმეტი წელი ნერვები მაწყვიტა.
-რატომ? -სიცილი აუტყდა პატარა გიგანს მამის სახეცვლილებაზე.
-სამი წლიდან ლუკა აკერია შენს დას პირზე და მაგიტომ, საკუთარი სახელი აღარ მევასება უკვე. ვფიქრობდი მინიმუმ ოც წლამდე მარტო ჩემი იქნებოდა, მაგრამ ვინ დაგაცადა?
-მაგიტონ გააჩინეთ სოფი?
-სოფი გეგმაში მყავდა, სულ ბოლო გოგო მინდოდა, ბიჭი რომ ყოფილიყო მეექვსესაც გავაკეთებდი და სანამ გოგო არ მეყოლებოდა იქამდე გავაგრძელებდი ბავშვების კეთებას.
-ისე კარგია ბევრი დედმამიშვილი… მადლობელიც კი ვარ.
-შენ მაგას არ უნდა ამბობდე.
-რატომ? მეც ვიყავი ყველაზე პატარა სანამ სანდრო გაჩნდებოდა, მთელი რვა წელი ჩემზე ზრუნავდით ყველა ერთად. ყველაზე გაბლატავებული მე ვარ, უბრალოდ ეს პატარები ახლა იქცევენ ყურადღებას. სანდროსი რა გითხრა, მაგრამ სოფი რომ გააჩინეთ მაგრად გამიხარდა, ყველზე პატარა, თან გოგო და მე დიდი ძმა ვარ. არც ძალიან დიდი, მაგრამ მომწონს ის რომ პატარა დაც მყავს. ისე სანდრო თუ ისეთი გიჟი იყო როგორიც ახლაა არამგონია სოფიოს საერთოდ შეყვარებული ჰყავდეს.
-რატომ? -მაღაზიის კარი გააღო და პირველი თორნიკე შეატარა.
-იმ დღეს დათა ეთამაშებოდა, აცინებდა და თორნიკე მივარდა, ჩემ დას თავი დაანებეო… მოიცა… მა! -თვალები გაუნათდა ბავშვს, ერთადერთი მიზანი ამოიღო და იქით დაიძრა.
-მახსოვს გინდოდა, პროსტა ვეღარ მოვიცალე რომ წამომეყვანე… აბა? აარჩიე რაც გინდა.
-ამ მოლბერტს მიყიდი?
-აბა პროსტა დასათვალიერებლად კიარ წამოგიყვანე. -თავზე გადაუსვა ხელი, შემდეგ იქვე აკოცა.
-აუ ვაბშე ყველაზე მაგარი მამა რომ ხარ იცი?
-ვიცი. -გაიცინა და მათკენ მომავალ გოგოს შეხედა. ყველაფერი უყიდა რაც კი მოისურვა, შემდეგ ბედნიერებმა დატოვეს მაღაზია. გზაში ყვავილებიც უყიდა ცოლს და ისე წავიდა სახლში. შიგნით შესულებს სამზარეულოდან გამოსული მარიამი შეეჩეხათ, რომ დაინახა ორი ერთნაირი ბედნიერებით აივსო, ყურებამდე გაიღიმა და მათკენ დაიძრა.
-ჩემი ბიჭები მოვიდნეენ… რა იყიდეთ დე?
-მამამ მოლბერტი მიყიდა, კიდევ ახალი ფუნჯები, საღებავები და ტილოები. წავალ გავხსნი რა. -ლოყაზე აკოცა მარიამს და თავის საძინებელში შევარდა.
-მადლობა.
-რისთვის?
-რომ წაიყვანე, ნახე რა ბედნიერია.
-არ მსიამოვნებს ასე რომ მეუბნები მარიამ… მგონია საერთოდ არ ვაქცევ ჩემს შვილებს ყურადღებას და მაგრად მიტყდება.
-მაგას არ ვამბობ.
-ხოდა მეორედ აღარ მითხრა მადლობა… ეს შენ ჩემო ქალბატონო. -უკან დამალული ყვავილები გაუწოდა, თან ტუჩებზე აკოცა.
-რა ლამაზია.
-შენმა შვილმა შეარჩია ფერები თავისი ხედვით.
-ასეც ვიცოდი. -გაიცინა და სწრაფად წავიდა ვაზის მოსაძებნად, შემდეგ წყლით სავსე ვაზაში ჩადო და მაგიდის შუაგულში დადგა. უკნიდან მოეხვია ლუკა, ყელში აკოცა და თითები მკერდზე მოუჭირა. -ასე ნუ შვრები თორემ რძეს გამოვასხავ.
-მომენატრე. -სიცილით შეაბრუნა თავისკენ და ყბის ძვალზე აკოცა.
-ძინავთ პატარებს.
-ძალიან კარგი. -უცებ შემოისვა წელზე და მოკისკისე საძინებლისკენ წაიყვანა. სწრაფად გააშიშვლა და ხელმეორედ შეუდგა საყვარელი სხეულის შესწავლას.
ბოლოს მარიამის გვერდზე იწვა, თმაზე ეფერებოდა და ნაცრისფერ თვალები უყურებდა. სულ თორნიკეს სიტყვები უტრიალებდა გონებაში, უნდოდა ეთქვა როგორ უყვარდა, მაგრამ ვერ ეუბნებოდა. აღარც ახსოვდა ბოლოს როდის უთხრა მარიამს რომ უყვარდა. უბრალოდ სიყვარულით სავსე თვალებით შესცქეროდა ამ სილამაზეს და იმ მწვანეებით ესაუბრებოდა.
-პატარა ელისაბედი მომენატრა… ჩემი პატარა კიკინებიანი გოგო, გახსოვს სკოლაში რომ შევიყვანეთ? პირველ დღეს რა ლამაზი იყო.
-ისედაც ლამაზია ჩვენი შვილი, საერთოდ ყველა ლამაზი გვყავს.
-რა ცუდია რომ იზრდებიან, იკას რამდენს ვეფერებოდი, ახლა როგორ მოვეფერო 15 წლის ბიჭს? თორნიკე? ისე მელაპარაკებოდა მეგონა ცამეტის კიარა ოცი წლის იყო. სანდროც გაიზრდება და ვეღარც მაგას მოვეფერები. ერთი ჩემი სოფიო დამრჩება, ეგ რომ გაიზრდება მერე ბებო და პაპაც გავხდებით მარიამ. თუ ჩვენ გოგოს გადაუტრიალდა თავში რამე და გაჰყვა იმ ლუკას ერთ წელში შვილიშვილიც გვეყოლება.
-რეებს ბოდავ! ჯერ რა დროს გათხოვებაა. ან რით ვერ გადაეჩვიე იმ ლუკას თქმას. უყვართ ერთმანეთი ვსო.
-გახსოვს რომ მეუბნებოდი? რაზე ნერვიულობ სამი წლისაა. -მარიამის ხმას გააჯავრა და მოკისკისეს უკანალზე მოსცხო. -თვრამეტისაა და ისევ ლუკა აკერია პირზე.
-რა ჩემი ბრალია, ლუკა ყოფილა ჩვენი გოგოს მეორე ნახევარი, როგორც შენ ხარ ჩემი. აბა რა გინდა? გაუთხოვარი დარჩეს?
-ხომ შეიძლებოდა ახლა გამხდარიყვნენ შეყვარებულები და მთელი ეს დრო…
-გაჩუმდი თორემ ჩაგარტყავ რამეს! -პირზე ააფარა ხელი, ლუკამ რომ უკბინა გაიცინა და ყელში აკოცა, მერე პატარაც ატირდა.
-იყავი მე მოვიყვან. -სწრაფად ამოიცვა საცვალი, სოფი აიყვანა ხელში და უკან დაბრუნდა. -რაო მა? მოგშივდა? რა ღორმუცელა ხარ ტო, სულ როგორ გშია… -ატირებულ ბავშვს ელაპარაკებოდა, და ნელნელა აწყნარებდა კიდეც. -მერე დიდი გოგო რომ გაიზრდები დიდი ლოყები გექნება და მოგაჭამ. -ლოყაზე მოეფერა და მარიამს გვერდზე მიუწინა. -რა ხმებს უშვებს. -სიცილით თქვა, თან თვალს ვერ აშორება თავის შექმნილ კიდევ ერთ არსებას. წარბები რომ შეკრა და პატარა ხელი მკერდზე დაადო დედას მარიამსაც გაეცინა.
-ჩემი პატარაა ეს… დედას სიხარული. -წარბზე გადაუსვა თითი და სოფიმაც გაიღიმა.
-ლოყა ეჩხვლიტება.
-შენსავით. -მომღიმარმა ახედა. -ჯანდაბა მტკივა. -სახე დამანჭა და ცოტახანი მოიშორა ბავშვი.
-არ გაგიარა? -თითებზე ეთამაშებოდა სოფის, ისიც ხელებს და ფეხებს იქნევდა.
-არა… ცოტახანიც და გამივლის. -ბოლოს რომ გაძღა ქალბატონი ზურგზე დააწვინა და წვრილი თითები თმაზე გადაუსვა. -დავიძინებ რა.
-დაიძინე პატარა… აქ ვარ მე. -მოწყვეტით აკოცა და ბავშვი თავისკენ მისწია. წამებში გაითიშა მარიამი, ლუკა კი ბავშვს ეთამაშებოდა. შემდეგ გულზე დაიწვინა როგორც ელისაბედს იწვენდა ხოლმე და სოფისაც მალე დაეძინა. გვიანი იყო კარზე კაკუნმა რომ გამოაფხიზლა გიგანი. -მოდი.
-რას შვრებით?
-ძინავთ.
-გამოხვალ?
-რა ხდება?
-ფეხბურთი იწყება და ვუყუროთ, ლუდი ამოვიყოლე.
-მზესუმზირა?
-რათქმაუნდა.
-მოვალ.
-დავაპაუზებ.
-კარგი. -ჩაიღიმა, შემდეგ ფრთხილად დააწვინა ბავშვი თავის ადგილზე, ბალიში დაუდო საწოლის კიდესთან, სპორტული ამოიცვა და ისე გავიდა საძინებლიდან. -რა ხდებოდა გიოსთან და რატომ გაქვს სიგარეტის სუნი? -გვერძე მიუჯდა შვილს, სწრაფად მოხსნა შუშის ქილას თავსაფარი და მაშინვე მოიყუდა.
-ბიჭები ეწეოდნენ და სუნი ამივიდა.
-მოწიე? პირველად გასინჯე? თუ ეწევი?
-მამა…
-შენი ტოლი მეც ვიყავი. ერთადერთი რასაც ვერ ავიტან ტყუილია, შენ კიდე ვერაფერს მომატყუებ და ჯობია პირდაპირ მითხრა ყველაფერი.
-მართლა არ ვეწევი, ნუ იშვიათად შეიძლება ერთი ორი ნაპასი დავარტყა.
-მისმინე, იმის გამო რომ შენს სასტავში ყველა ეწევა არ უნდა მოწიო გაიგე? გინდა? იმენა შენ თუ გინდა მოწიე, პროსტა შენს ფილტვებს მოეტყ.ნება დედა თხუთმეტი წლის ასაკიდან მოწევას თუ დაიწყებ. არ ტეხავს როცა არ ეწევი, პირიქით შეგიძლია ისე ქნა რომ შენ მოგბაძონ და შენმა ძმაკაცებმაც აღარ მოწიონ.
-როგორ?
-თუ შემოგთავაზებენ უარი უთხარი, თუ დაგცინეს კიდე ერთი მია.ჯვი, უთხარი ჩემი თავი მიყვარს და ჩემს სათუთ ფილტვებს ვუფრთხილდებიო. ცოტა წაიღადავე, სიცილით შეაპარე რაღაც რაღაცები, ისე რომ შენ გამოხვიდე მართალიც და სწორიც.
-შენ როდის დაიწყე მოწევა?
-დედაშენი რომ გავიცანი. -ჩაიცინა და იქვე დადებული ჩიფსი გახსნა. -ისე მიშლიდა ნერვებს, მაგიჟებდა, ჭკუიდან გადავყავდი და ერთადერთ დამაწყნარებელს მაგას წავაწყდი, დღემდე მაგით ვიმშვიდებ თავს, ან დედაშენით. -ჩაიცინა და მომღიმარ შვილს შეხედა.
-დედასთვის გიღალატია?
-არასდროს… კიდევ ერთი, რაც უნდა დაიმახსოვრო და გონებაში სამუდამოდ ჩაიბეჭდო ეს არის. არასდროს უღალატო საყვარელ ქალს სხვისი ლაპარაკის გამო. თუ გიყვარს ვერც უღალატებ, თუ სხვასთან წახვედი ესეიგი არც გყვარებია. ერთია და მორჩა. ამიტომ და იმიტომ ეცადე ცოლი გვიან მოიყვანო. უკვე მობეზრებული რომ გეყოლება სხვა და სახვა ქალთან ყოფნა მერე შეგიძლია იფიქრო ცოლზე.
-ვაბშე არ მინდა ცოლი.
-მეც ეგრე ვიძახდი, მაგრამ დავინახე ერთხელაც მარიამი და იმის მერე დედაშენის გარდა ვეღარავის ვხედავ. არა გატყუებ… ერთადერთხელ ვიყავი სხვასთან.
-როდის?
-სანამ შენზე ფიქრს დავიწყებდით დავშორდით, გაყრილები ვიყავით ორი სამი თვე თუ რაღაც ეგრე არ მახსოვს.
-ღადაოობ? -გაოცებულმა შეხედა, ვერც ვერასდროს წარმოიდგენდა რომ ამ ორს ასეთი მომენტი ექნებოდათ.
-ნუ იყო ისეთი პერიოდი რომ ცოტა ხნით ცალცალკე ყოფნა ჯობდა. რომ გავეყარეთ მაგ დღეს გამოსი.რებულმა სანდრომ მომიყვანა ჩემი ყოფილი საყვარელი. გაბრაზებული ვიყავი, გაღიზიანებული და თან ცოლს გაშორებული. იმ ღამეს მაინც დედაშენთან მივედი და იქ მეძინა.
-ეგ როგორ?
-შეყვარებულობის პერიოდი ჩაგვერთო თავიდან.
-მერე როგორ შერიგდით?
-არ მახსოვს… -ცოტახანი ჩაფიქრდა და მერე თითქოს გონება გაუნათდაო ისევ დაიწყო საუბარი. -ავარიაში მოვყევი და დედაშენმა რომ გაიგო გერმანიიდან ჩამოვიდა, იმის მერე აღარც საწულა და მეც აღარსად გამიშვია. ელისაბედს არ უნდოდა ძმა, არც და, მთელი ორი თვე ვუხსნიდი რომ ისევ ისე მეყვარებოდა. ეგოისტი იყო, პატარა მატრაკვეცა, რომ გაჩნდი სულ იმას აკვირდებოდა ვის უფრო მეტს მოვეფერებოდი… ბოლოს რომ მიხვდა საფრთხეს არ უქმნიდი შენთანაც მოვიდა, გელაპარაკებოდა და ყოველ დღე იმას მეკითხებოდა ხვალ გაიზრდებაო? რომ წამოიზარდე სკოლაშიც მივიდა, ოღონდ დაგვიანებით და მაგიტომ ამთავრებს ახლა. ნოემბერში აქვს დაბადების დღე და სკოლაში არ მიიღეს ახვ.რებმა ხუთი წლისააო.
-ვერ ეგუები ხო?
-რას?
-რომ გაიზარდა.
-რომ ვუყურებ სულ მაგის პატარაობა მახსენდება, პირველი იყო და ყველა მაგაზე აბოდებდა, თან პატარა პრინცესას გავდა, ყველას იზიდავდა და თავს აყვარებდა. ანდრიას სულ ხელში ეჭირა, სულ ეფერებოდა, ახლა თავისი შვილები ყავს. ძალიან სწრაფად გადის დრო, ვაბშე ვერ ვხდები ტო, ის ახალი წელი ახლაც თვალწინ მიდგას დედაშენმა შენზე რომ მახარა… რომ დაიბადე ის დღე გუშინლდელი დღესავით მახსოვს, თითქოს ყველაფერი ერთი ორი დღის წინ იყო, შენ კიდე უკვე 15 წლის ხარ.
-და შენ ხუთი შვილის მამა ხარ.
-ერთმანეთზე უკეთესები კი გამოდიხართ. -ჩაიცინა, თან ტელევიზორიც ჩართო. მალე კარების გაღების ხმაც გაიგეს და ელისბედიც გამოჩნდა.
-მაა… -თეთრი კბილები გამოეჩინა და ისე მიიწევდა სავარძელში მჯდომი ლუკასკენ. ისევ ისე მოქმედებდა მისი დაძახებული “მა” როგორც წლების წინ. კალთაში ჩაუჯდა ისე თითქოს ისევ პატარა ყოფილიყო, ხელები კისერზე მოხვია და ლოყაზე აკოცა.
-ჩემი პრინცესა. -ყელში მიაკრო ტუჩები, თან მისი სურნელი შეისუნთქა. -როგორი იყო?
-ძალიან მაგრად გავერთეთ, დავიღალე… და ხო მართლა, ხომ იცი იტალიაში რომ მივდივართ კლასი.
-რომ არ ვიცოდე როგორ წახვიდოდი?
-გინდა ისეთი რაღაც გითხრა რაც სრულიად გადაგაფსიხებს?
-ჯობია არ მითხრა თორემ აღარ გაგიშვებ.
-მე შენ არაფერს გიმალავ, ეს რომ არ გითხრა მერე გეწყინება.
-მითხარი.
-ლუკაც მოდის.
-ელისაბედ…
-მამა შენ ხომ მენდობი? ეგეც რომ არა ვიღას უკვირს სე.ქსი?
-ელისაბედ… მა. თხუთმეტი წელია შენ და ლუკას გიყურებთ, რამდენი ვიჩალიჩე, მაგრამ ვერაფერი გავაკეთე. შენია ეგ ტიპი და შევეგუე მაგ აზრზს. მაგრამ! ჩემი ერთადერთი თხოვნა ის იქნება რომ რაც შეიძლება დიდხანს შეინარჩუნე ბავშვურუბო. ყოველთვის მოასწრებ სექ.სის ქონასაც და ბავშვის ყოლასაც… მაგრამ ეს წლები აღარ დაბრუნდება. ნუ იქნები ჩვეულებრივი ჰორმონებს აყოლილი გოგო, იყავი უბრალოდ ელისაბედი. ჩვენ კაცები ცოტა ტვინისმტ*ვნელი როჟები ვართ, ერთხელ რომ გაგვიხსნიან გზას მერე უკვე ვსო. ერთელ რომ აკოცნინებ, მერე უკვე იცის რომ ნებისმიერ დროს შეუძლია გაკოცოს, ტრა.კზე ხელს რომ მოაკიდებინებ ერთხელ, მერე სხვა დროსაც მოგკიდებს… ანალოგიურია სექ.სზეც.
-მამა… -ლოყებ შეფარკლული უსმენდა გიგანს და სად ჩაემალა სახე აღარ იცოდა.
-შენთვის არასდროს არაფერი დამიშლია, მაგრამ ჯერ არ მინდა ბოლომდე გაიზარდო, ჯერ ადრეა, ვერ შევეგუები და გთხოვ, თუ პატივს მცემ იტალიაში არ დატოვი ჩემი პატარა ქალიშვილი. მეტი ნორმალურად ახსნა და კარგი მამობა მე არ შემიძლია.
-შენ საუკეთესო მამა ხარ.
-ვიცი რომ ვარ.
-ყველაზე საყვარელი, თბილი და ტკბილი.
-ლოყები დაუკოცნა გიგანს, შემდეგ ძმასაც გადასწვდა. -შენ რას შვრები პატარა?
-გისმენდით ახლა და შენს ლუკას რომ დაშირდე არა? -როგორც კი თქვა მაშინვე აკისკისდა ისე როგორც იცოდა ხოლმე და გიგანსაც შვილის პროფილზე გაუშეშდა მზერა. ის მწვანე თვალები სულ უნათოდა და სულ ბედნიერებას ასხივებდა ყოველთვის როცა ლუკასთან შეხვედრის შემდეგ სახლში ბრუნდებოდა.
-რაც თავი მახსოვს მაგას მიმეორებს მამა და რადგან ისევ ლუკასთან ვარ ესეიგი არ მინდა.
-მეტიჩარა… გათხოვდი წადი, გვყვავს უკვე შენი შემცვლელი. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად და ელისაც მაშინვე შეეცვალა სახე.
-გათხოვებას არ ვაპირებ მინიმუმ სამი წელი… თხუთმეტი წელი თუ მელოდა სამ წელსაც მოითმენს… შემცვლელს რაც შეეხება მე ვერავინ ვერასდროს შემცვლის, მე ყოველთვის მექნება ის სიყვარული რაც მამას ჩემს მიმართ გააჩნია და იმ ცალკე ზონას ვერავის გაუყოფს. -თვალი ჩაუკრა ძმას, ლუკას ლოყაზე აკოცა და თავის საძინებლისკენ წავიდა.
-რა? -წარბები ასწია ლუკას ოდნავ შეკრულ წარბებზე. -ქორწინება გადავდე ცოტახნით. -ისე თქვა ტელევიზორისთვის თვალი არ მოუშორებია, შემდეგ მამის ჩუმ სიცილზე თვითონაც გაეცინა.
-შენც კაი შებერტყილი ხარ. -ხელი მოხვია და თავზე აკოცა.
-ჩემთან ერთად აღარასდროს ესაუბრო ლუკაზე და სექ.სზე, არ მსიამოვნებს.
-მე ხომ მსიამოვნებს რას ამბობ. -ლუდი მოსვა, შემდეგ გოლის გატანისას ორივემ ერთდროულად წამოიყვირა და მალე პატარა სანდროც გამოვარდა ოთახიდან.
-რა ხდება?
-მოდი მა, ფეხბურთს ვუყუროთ კაცებმა. -ისე ჩაისვა კალთაში ტელევიზორისთვის არ მოუშორებია თვალი. მალე ისევ ჩაეძინა მამის მკერდზე მიკრულს. ცოტახანში მარიამიც გამოფარფატდა. -გაგაღვიძა მაინც?
-კიდევ დიდი ხანი ეძინა. -იკას მიუჯდა გვერდზე, თმები გაუსწორა, შემდეგ ლოყაზე აკოცა. -იმედია არ ეწევი ხო დე?
-არა, გავარკვიეთ უკვე ეგ. -დაღლილ სახეზე შეხედა, შემდეგ თავი კალთაში ჩაუდო, ფეხები დივნის სახელურზე შემოალაგა და მარიამს ხელზე აკოცა. -ცოტახანი ვიქნები ასე რა.
-რამდენი ხანიც გინდა… მთავარია იმ ქალბატონმა არ იტიროს. -შავ თმაზე გადაატარა ხელი და შუბლზე მიაკრო ტუჩები. ლუკას მხარზე ედო თავი, იკას თმაზე ეფერებოდა, შემდეგ სანდროს დახედა და გაეცინა. -შენს მკერდზე ყველა როგორ ითიშება?
-შენ როგორ ითიშები?
-მე ყველანაირად ვითიშები შენთან რომ ვარ. -სიცილით თქვა, შემდეგ ტუჩებზე აკოცა.
უკვე თენდებოდა გიგანი ბავშვის ხმამ რომ გამოაღვიძა. მარიამს გათიშულს ეძინა და ვერაფერს იგებდა. სწრაფად წამოდგა სანამ მარიამსაც გააღვიძებდა ქალბატონი, ხელში აიყვანა და სამზარეულოში გავიდა.
-რა გატირებს მა, ერთი საათის წინ გაჭამა დედაშენმა ტო… -ცალ ხელში ბავშვი ეჭია, მეორეთი კი ყავას იმზადებდა. -მაგარი ღორმუცელა ხარ, შენსავით არცერთს ვუწვალებივართ… -კი გააჩუმა, მაგრამ წარბშეკრული უყურებდა ქალბატონი და ტუჩებს სასაცილოდ ამოძრავებდა. -რას მებღვირები? არ გეცოდება დედიკო? -ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ცხელი წყალი დაასხა ყავას და მისაღებში სავარძელში ჩაჯდა. -რა კარგია რომ გაჩნდი იცი მა? -როგორც კი თქვა მაშინვე გაიღიმა სოფიმ და ლოყებიც ჩაეჩხვლიტა. -შენ რომ არ მყავდე რა მეშველებოდა. -ყელში აკოცა, სოფიმ კი იმხელა პირი დააღო თვითონაც გაეცინა გიგანს. -როგორ იკრიჭები ტო, შენც გევასება თბილი სიტყვები? როდის დაიწყებ ლაპარაკს ნეტა. -საჩვენებელ თითზე ჩაეჭიდა თავისი პატარა ხელი და ფეხებს ამოძრავებდა.
-არ იძინებს? -საღამურის ამარა გამოვიდა მისაღებში ელისაბედი, კედელს მხრით მიეყრდნო და ისე დახება პატარა დას.
-ყველაზე მოუსვენარი ქალია. -ჩაიცინა და პატარა მტევანზე აკოცა. -რატომ არ გძინავს შენ?
-ცხრაზე რეპეტიტორთან მივდივარ, უნდა ვიბანაო, ხომ იცი ერთი საათი ვერ გამოვალ, მერე გაშრობა და მომზადებაც მინდა.
-გასაგებია. -ჩაიცინა და ქვევიდან ახედა შვილს.
-მა…
-გისმენ.
-ხომ მენდობი?
-რათქმაუნდა.
-ყველაზე ძალიან მიყვარხარ მა. -კისერზე მოხვია ხელები, ლოყაზე აკოცა, შემდეგ ცოტა ხნით ლუკას ყელში ჩარგო სახე.
-მეც მიყვარხარ პრინცესა.
-უჰ… ახლა დავმშვიდდი. -კიდევ ერთხელ აკოცა, შემდეგ აბაზანისკენ წავიდა. ლუკა ცოტა ხნით უყურებდა დაბღვერილ სოფის, შემდეგ ფეხზე წამოდგა და საძინებელში შევიდა, ფრთხილად დაწვა საწოლზე, სოფიც მუცელზე დაიწვინა და მძინარე ცოლს შეხედა.
-გაიღვიძა? -ოდნავ გაახილა თვალები და ბავშვს თავზე გადაუსვა ხელი.
-იძინებს უკვე… დაიძინე.
-მიყვარხარ.
-მეც მარიამ, უსაზღვროდ მიყვარხარ. -ჩუმათ უთხრა და მოწყვეტით აკოცა. მაშინვე ლუკასკენ მიიწია, ფეხები გიგანის ფეხებში ახლართა, შემდეგ მხარზე აკოცა და თავი იქვე დაადო.
ეს იყო სრული სიმშვიდე, ბედნიერება და სიყვარული. ეს იყო გიგანის დიდი ოჯახი რომელსაც მიწაში ფესვები მყარად გაედგა, დროდადრო იზრდებოდა როგორც ალვის ხე და უფრო მყარდებოდა.
*****
-დე ეს სახლი მამამ შენთვის იყიდა?
-ჩემთვის და თქვენთვის. -კალთაში ეჯდა შვილი, საღამურებს აცმევდა და შეძლებისდაგვარად ყველა კითხვაზე სცემდა პასუხს.
-მალე მოვა მამა?
-არ ვიცი. -გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა, შემდეგ ლოყაზე აკოცა და თავის საწოლზე დააწვინა.
-არ მინდა ჯერ ძილი… მამა არ მოსულა.
-რომ მოვა შემოვა და გნახავს.
-ეგრე რათ მინდა, რომ ვერ გავიგებ?
-ტასო მოგხვდება თუ არ დაიძინებ.
-მამას ვეტყვი! -თითის ქნევით დაემუქრა საწოლზე მდგომი შავ თმიანი ცისფერთვალება გოგო, შემდეგ დედის უკან მდომი მამაც დაინახა და სწრაფად გაექანა ყვირილით ფაღავასკენ.
-რა უნდა მითხრა ჩემო პატარა?
-დედა მაბრაზებს.
-რაღაცას მატყუებ, დედა გაბრაზებს თუ შენ აბრაზებ? -ცხვირის წვერზე აკოცა, შემდეგ ლოყები დაუკოცნა და ანასტასია საწოლზე დააბრუნა. გვერდი ისე აუარა ლილეს, ზედაც არ შეუხედავს. ქალს კი სხეული გაეყინა.
-შენ გელოდებოდი, დედიკო კიდე მაძინებდა. -ისე გაინაზა წარბები ასწია ლილემ.
-ჩემი ლამაზი… დედა რასაც გეტყვის ყველაფერი უნდა დაუჯერო მა, შევთანმხდეთ მაგაზე საბოლოოდ კარგი? დედა არცერთმა გამიბრაზოთ თორემ აღარაფერს გიყიდით.
-მე არ გავაბრაზებ.
-ჩემი გოგო ხარ შენ. -შუბლზე აკოცა, შემდეგ გადასაფარებელი გადააფარა. -დაიძინე მიდი.
-კაი. -დათუნიას ჩაეხუტა და კარებისკენ წასულ მამას თვალი გააყოლა.
-ლიზ მა გღვიძავს? -კარზე მიუკაკუნა და მისი პასუხის შემდეგ შიგნით შევიდა. -რას შვრები პატარა? -საწოლზე მჯდარ შვილს შეხედა, უცებ რომ წამოდგა და მამის მოლოდინში ხელები გაშალა.
-პროექტს ვაკეთებ.
-ჩემი პრინცესა. -წელზე მოხვია ხელები და ყელში აკოცა. -არ გეძინება? აქამდე რატომ არ გააკეთე?
-თოკას ვწერდი, თან სხვა რაღაცეებს ვსწავლობდი.
-რაო თოკამ?
-ლუკა ძიამ მოლბერტი, ახალი ფუნჯები და საღებავები უყიდა… ჰოდა უნდა დამხატოს.
-ვა მართლა?
-ჰო… შენ რას შვრები? -ლეპტოპი დახურა და საწოლზე ჩამომჯდარს კალთაში ჩაუჯდა.
-რავი მამი დავიღალე ცოტა.
-დედას ისევ არ ელაპარაკები?
-როგორ არ ველაპარაკები.
-არ ელაპარაკები, მე რას მატყუებთ. მაგიტომ გრძნობ დაღლილობას.
-შენ მე მგავხარ იცი?
-ვიცი. -ჩაიცინ და ლოყაზე აკოცა. -მიდი შეურიგდი, ისედაც მთელი დღეა უხასიათოდ დადის.
-მართლა?
-ჰო, ჯერ თეფში გაუტდა, მერე ჩემი ჭიქაც გატეხა შემთხვევით, მაგრამ არაუშავს.
-კარგი წავედი და დაიძინე მალე, მაგ პროექტის გამო თორმეტს არ გადააცილო, თუ ვერ მოასწრებ მითხარი და ხვალ სახლში დარჩი.
-ნახევარი საათი მჭირდება მეტი არა.
-კარგი. -შუბლზე მიაკრო ტუჩები შემდეგ სამზარეულოში შევიდა. უკვე გაეშალა მაგიდა ლილეს და ჩაის ამზადებდა. უნდოდა მისულიყო და მთელი ძალით მოხვეოდა მონატრებულ ქალს, მაგრამ თავი შეიკავა, სკამზე დაჯდა და ვახშმობას შეუგდა.
-დათა სად არის? -ბოლოს ვეღარ მოითმინა და მაინც ჰკითხა რაღაც.
-მაღაზიაში გავუშვი, მოვა ახლა.
-რამე თუ გინდოდა ვერ დამირეკე?
-ვერ დაგირეკე.
-ლილე.
-მოვედი. -სამზარეულოში შევიდა მომღიმარი ბიჭი და პარკები მაგიდაზე დაულაგა ლილეს. -რა გჭირთ ხალხო.
-არაფერი.
-დედაშენს წლები მოემატა, თვითშეფასება დაკარგა და მეც აღარ მენდობა. -ვითომც არაფერი ისე ჩაილაპარაკა და ჭამა განაგრძო.
-კაი დე ღადაობ? არ იცი ვაბშე ყველაზე მაგარი ქალი რომ ხარ და მამაჩემი შენს გარდა ვერავის ხედავს? ეჭვიანობა ვაბშე არ გეკადრება ტო. ვაბშე ორივე დაბერდით მგონი, ორივე მაგარი გიჟები იყავით და ახლა ჩვეულებრივი ცოლქმარივით ათ საათზე იძინებთ.
-შენ რა იცი საძინებელში შესვლის შემდეგ ვიძინებ თუ რას ვაკეთებ.
-მე მაპტიე. -ხელები ასწია სიცილით და სამზარეულო დატოვა.
-მადლობა. -სწრაფად წამოდგა და საძინებლისკენ წავიდა. მალე მიჰყვა ლილეც, აივნის კართან მდგომ ქმარს შეხედა, სიგარეტს ეწეოდა თან განათებულ ქალაქს დაჰყურებდა ზევიდან.
-სან… -ზურზე მიეკრო, ხელები მუცელზე მოხვია და ზურგზე აკოცა.
-თავს არ გავიმართლებ იმის გამო რაც არ გამიკეთებია… ჩხუბი არ მინდა, დავიღალე, ტვინი მომი.ყნეს დღეს მთელი დღე, შენ საერთოდ გკი.დივავარ და ვიღაც ქალის გამო ორი დღეა უკვე მაგრად შემე.ცა!
-სანდრო…
-როდის მომიცია მიზეზი საეჭვიანოდ ლილ? მაგრად მიტყდება ჩემს საყვარელ ქალს მსგავსი აზრები რომ აწუხებს, იმ შენმა გამოსი.რებულმა დაქალმა რომ დამინახა სასტუმროდან როგორ გამოვედი ჩემს მდივანთან ერთად შენ რატომ გითხრა? იცი ეგ რას ნიშნავს? მაგრად შურს შენი და შენი ოჯახის დანგრევა უნდა. კარგი რომ უნდოდეს შენ კი არ გეტყოდა, მოვიდოდა ჩემთან და პირდაპირ მაჯახებდა იმ თავისი გრძელი ენით რაც სათქმელი ჰქონდა. ეგეთი გამოშტერებული რომ არის მაგიტომ გამოიცვალა ცხრა ქმარი, შენ კიდე მაგის სიტყვებს უჯერებ! და ხო! ჩემს ყოფილ საყვარელთან ერთად ჩემს სასტუმროში ვიყავი! იმიტომ რომ საქმე მქონდა, ვიღაც დედამოტ.ნულმა ქალმა იჩივლა მომსახურებაზე და ძლივს დავარწმუნე საჩივარი გამოეტანა. შენ კიდე ოცი წლის გოგოსავით გაკაპასებული მხვდები სახლში და უარესად მაგიჟებ. თხუთმეტი წელია არ გიეჭვიანია, ახლა რა დაგემართა?
-მაპატიე რა.
-შენ ჩემში ეჭვი შეიტანე!
-სან…
-ისევ რომ განმეორდეს იგივე შენ თავს ვფიცავარ სახლიდან წავალ და მონატრებისგან გატირებ.
-მიყვარხარ… არ მინდა მე შენი დაკარგვა, შემეშინდა და მაგიტომ მოგიწყე სცენები… პირველი იყო და უკანალსკნელი გეფიცები.
-შენ არ უნდა გეშინოდეს ლილ… შენ არა! ხომ იცი რომ მიყვარხარ ეს დედამიტ.ნული და მაინცდამაინც ყოველდღე უნდა გიმეორო?
-არა და ნუ ყვირი! გაიღვიძებს ბავშვი. შევცდი ხო, მაპატიე ამ ერთხელ რა იყო.
-აღარ დავინახო ანა აქ მოსული გაიგე? ახვა.რკა ქალი ეგ.
-მაკოცე და დაივიწყე ანა… -სახეზე მოკიდა ხელები და თვითონ მისწვდა კაცის ტუჩებს. -რომ იცოდე როგორ მომენატრე… -სწრაფად შემოხვია ფეხები წელზე სანდროს დახმარებით და კედელზე აკრულს კვნესა წასკდა სანდრომ მკერდზე რომ მოუჭირა თითები.
-შენს გამო მთელი ორი დღეა გაბრაზებული დავდივარ, ხალხს უკვე გონია რომ ცოლი ვეღარ მაკმაყოფილებს და დღეს ძალიან დიდხანს მოგიწევს ჩემი სურვილების შესრულება ხვალ ჩვეულებრივი ალექსანდრე რომ დავაბრუნო. -ლოგინზე დააგდო, უხეში მოძრაობით გახადა შორტი, მაისურიც მის გზას გააყოლა და სრულიად შიშველს ზევიდან დახედა როგორც იცოდა ხოლმე ისე.
-ისედაც არ მეძინებოდან. -ეშმაკურად გაუღიმა ქმარს და პერანგი ზედ შემოახია.
-გახვეწნინებ რომ შეგეშვა და დაგაძინო.
-იმას ნუ მეუბნები რისი ტრა.კიც არ გაქვს.
-რა მითხარი? -ძლიერი ბიძგით შეუერთდა ცოლის სხეულს და ლილეც მაშინვე დადუმდა.
ყველაფერს ლილეს ფერი ჰქონდა, მას შემოჰქონდა თავისი ლამაზი ფერები ფაღავას ცხოვრებაში და ყოველ დღეს ულამაზებდა.
*****
ქალის სხეულს ეფერებოდა, კოცნიდა და გაჩერებას კიდევ არ აპირებდა.
-ხვალ ექსკურსიაზე მივყვები დაჩის.
-რა პონტია?
-თავის კლასელები მთხოვენ, ერთადერთი გიჟი მშობელი ვარ და უხარიათ ხოლმე ჩემთან ერთად ყოფნა.
-მერე მარიტას ვის უტოვებ?
-დედასთან წავიყვან. -თვითონ მოექცა ქმარს ზევიდან, ხელები მკერდზე გადაატარა და თავისი ლურჯები შეანათა.
-მე მეყოლება, ცოდოა ლალი.
-გაუძლებ? -გაიცინა, თან მის მკერდზე მოთავსდა და ყელში უკბინა.
-რათქმაუნდა ნუცი, რას მეკითხები.
-ზღვაზე როდის წავიდეთ?
-რაღაც საქმეები მაქვს, მოვაგვარებ და მერე ორი კვირით წავიდეთ.
-სიფელშიც მინდა ასვლა, ბებო უკვე ვეღარ არის ჯანზე, მთხოვა ჩამომიყვანეთ ბავშვები და ჩამოდითო.
-ლუკას დავურეკავ მერე და ვკითხავ როდის ეცლება.
-კარგი… დღეს მე და დაჩი ვიყავით საყიდლებზე, მერე კაფეში დავსხედით და ლიკა შემხვდა.
-მერე? როგორ არის?
-ცხრა წლის შვილი ყავს, მარიტას ტოლი გოგოა.
-ვა… კარგია.
-ჰო, გამიხარდა ბედნიერი რომ დავინახე. მოგიკითხა და წავიდა… ცუდი ქმარი ხარ იცი?
-ხოო? რატომ? რას მიწყნებ ქალბატონო?
-არსად აღარ დაგყავარ.
-რაღაცებს მაბრალებ… გუშინ კინოში ხომ წაგიყვანეთ.
-მე მარტო შენთან ერთად მინდა.
-ვბერდები ხომ ხედავ? უნდა შემახსენო ხოლმე რაღაც რაღაცები… ამ დღეებში დაჩის დავუტოვოთ მარიტა და ერთი დღით სადღაც წაგიყვან.
-თანახმა ვარ. -ტუჩებზე აკოცა, შემდეგ კი თავი მკერდზე დაადო. -ღირდა ეს ყველაფერი ამად.
-რა ყველაფერი?
-ის რაც გამოვიარეთ.
-აღარც მახსოვს ნუცა.
-მე მახსოვს, მერე უფრო ვაფასებ ყველაფერს.
-სოფის რომ ვუყურებ მეც მინდა კიდევ პატარა. -ხერხემალზე აატარა თითები, თმები ყურზე გადაუწია, შემდეგ ყელიდან მოაშორა და იქვე აკოცა.
-რამდენიც გინდა.
-დაიძინე. -თავზე აკოცა და გვერდზე გადააწვინა.
უკვე მერამდენე წელი იყო ამ ქალის სურნელს ჭკუიდან გადაჰყავდა, აბრუებდა და ამშვიდებდა.
*****
ახლაც გიჟივით შეაღო კარი, მაღალ ქუსლებზე შემომდგარი კაკუნით დაიძრა მისაღებისკენ და მალე საყვარელი კაცის შავ თვალებსაც წააწყდა. სუნთქვა შეეკრა მთლიანი სხეული წამებში რომ შეუთვალიერა. უნდოდა ისევ ისე წამომხტარიყო და მივარდნოდა ქალის ლამაზ სხეულს როგორც იცოდა ხოლმე, მაგრამ მას შემდეგ ბევრი დრო იყო გასული. ორი წელი ხდებოდა რაც ოფიციალურად გაშორდა რევაზ დიასამიძეს და სხვა სახლში გადავიდა. ყოველ ნახვაზე სული ეხუთებოდა, თვალები მომენტალურად უწყლიანდებოდა მაგრამ მაინც ისეთივე გამომეტყველაბას იკრავდა როგორსაც თავიდან იჭერდა.
-სად არის ანა?
-არ ვიცოდი დღეს თუ მოდიოდი. -წარბები ასწია გაკვირვებულმა.
-იოანეს ხომ ვუთხარი.
-ხედავ როგორ უნდა ჩვენს ბიჭს შევრიგდეთ?
-რას ბოდავ? სად არის ანა?
-იოანემ წაიყვანა სასეირნოდ.
-მოვკლავ მაგ დეგენერატს! -სავარძელში ჩაეშვა და თვალები დახუჭა. -მე მითხრა რომ სახლში არ იყავი.
-დღეს არ ვმუშაობ… ჩემი განრიგიც დაგავიწყდა უკვე ხედავ?
-რატომ უნდა მახსოვდეს? -თვალები აატრიალა, შემდეგ სახლი მოათვალიერა. ვეღარ უძლებდა რეზის მზერას, უკვე მთელი სხეული უხურდა და თავს ძლივს იკავებდა რომ არ მივარდნოდა და მონატრებული ტუჩები არ დაეკოცნა.
-ნინაა, ვგრძნობ როგორ იწვი… ვიცი რა მდგომარეობაშია შენი სექსუალური საცვალი და რას გრძნობ ახლა ისიც ვიცი… მე ხომ ყველაფერი ვიცი შენს შესახებ ნინა… ვერასდროს ვერაფერს მალავ ჩემთან.
-ვერ გიტან! და ვერც შენს შვილს ვიტან ასე იოლად რომ მყიდის ყოველთვის!
-ბავშვია რა ქნას. -მხრები აიჩეჩა უდარდელად. ცოტახანი აკვირდებოდა ყოფილ ცოლს, შემდეგ სწრაფად წამოდგა ფეხზე და ისე სწრაფად ჩაისვა კალთაში გააზრებაც ვერ მოასწრო ვერცერთმა.
-მომშორდი! დამანებე თავი! მოღალატე ნაბი.ჭვარი ხარ! -ხელებს ურტყავდა დიასამიძეს და ამაოდ ცდილობდა მისი მკლავებიდან განთავისუფლებას.
-კარგი ეხლა. -ხელები ზურგს უკან გაუკავა და მის სახესთან ახლოს მიიწია. -გეყოფა ნინა…
-არ გაბედო! არც კი გაბედო შენი ბინძური ტუჩების შეხება!
-ნინა რამდენი ხანი გავიდა…
-გამიშვი!
-ნინა!
-მეზიზღები! შენი მოღალატე სხეული მეზიზღება რომელიც მხოლოდ ჩემი უნდა ყოფილიყო! მეზიზღები იმიტომ რომ ისევ სიგიჟემდე მიყვარხარ… ეს შენი კმაყოფილი სახეც მეზიზღება და ის სურვილიც რომელიც შენთან ყოფნას მთხოვს!
-ხოდა შევრიგდეთ ნინა.
-არა.
-არ მაინტერესებს! არსად არ გაგიშვებ. -უცებ აიტაცა ჰაერში და საძინებლისკენ დაიძრა.
-მოგკლავ! გიჩივლებ იცოდე! მომაშორე შენი ბინძური ხელები.
-გაჩუმდი! -საწოლზე დააგდო, ხელები თავს ზემოთ გაუკავა და ტუჩებზე დააცხრა. მაინც არ წყვეტდა ფართხალს, ტუჩზე უკბინა და რეზიც იძულებული გახდა თავი უკან გაეწია.
-არ გაპატიებ თუ შემეხები.
-შენი სურნელი აღარ არის აქ გრძნობ? მე ყოველ დღე სიცარიელეს ვგრძნობ და ცუდად ვარ, აღარ შემიძლია შენს გარეშე… -კაბა წელამდე აუწია და საცვალში ჩამძვრალმა სისველეც იგრძნო.
-მომშორდი! -ხმა ჩაუწყდა სიამოვნებისგან. შემდეგ კი ატირდა. -დამანებე თავი.
-არ შემიძლია. -სწრაფად მოაშორა კაბა, საცვალი ზედ შემოახია და ისევ დაეპატრონა საყვარელ სხეულს. -მომენატრე… -ჩამწყდარი ხმით ამოილაპარაკა და ცრემლები ტუჩებით დაუშრო. ათრთოლებულ სხეულზე ეფერებოდა, ყველგან კოცნიდა და მის სურნელს ისრუტავდა. იქამდე არ მოშორებია სანამ ორგაზმს მიღწეული ნინა ისევ არ ნახა. -ნინა…
-რატომ რეზი? ვერ გაკმაყოფილებდი? თუ ერთი ქალი არ გყოფნიდა? -აწყლიანებული ცისფერები გაუსწორა რეზის უფსკრულივით შავ თვალებს.
-შენ თავს ვფიცავარ ახლაც არ მახსოვს ის ღამე…
-მატყუებ…
-ნინა დავიღალე. ორმოცდაათ წელს ვუახლოვდები, დავბერდი უკვე და მაგრად მეზარება ეს გაყრები და შერიგებები. მჭირდები, თან ძალიან. უბრალოდ იყავი აქ, ჩემთან, ჩვენს ოთახში სადაც შენი სურნელი იტრიალებს და ვეცდები მომდევნო ათი წელი ისეთი იყოს როგორიც წინა ათი. მერე ალბათ ტრ.აკი აღარ მექნება არაფრის და მოგიწევს შენ მეჯდე ხოლმე ზევიდა. -ყელში აკოცა და ცხვირი კანზე გაუსვა. -ბავშვებს გეფიცები არცერთი ქალი არ მახსოვს ვინც შენამდე მყოლია და იმათზე ლაპარაკი არ მაქვს ვინც შენს მერე მყავდა… დაჟე იმდღეს ისეთი მთვრალი ვიყავი ვიღაცას ნინა დავუძახე შუა აქტის დროს, არც გამა.ავებინა ისე წავიდა. -უკმაყოფილოდ დაბრუცა ტუჩები და ნინას გაცინებაც შეძლო.
-როგორ მეცოდები.
-შეიწყალე შენი ბებერი ქმარი, ეს დრო ისედაც მარტოსულად ვგრძნობ თავს და მთელ სიბერეს ნუ გაუმწარებ. რაღა დროს ჩვენი ჩხუბია ნინ…
-ღალატთან რა შუაშია ასაკი.
-მხოლოდ სხეულით, გულით სულით და გონებით ისევ შენი ვარ.
-იცოდე კიდევ ერთხელ რომ წახვიდე სხვასთან კი არ გაგშორდები მოგკლავ! და ეს რანაირი სხეული გაქვს? ჭაღარა რომ უფრო სექსუალურს გხდის მითქვამს? -თმაზე გადაუსვა ხელი და ყბის ძვალზე აკოცო. -ჯანდაბა როგორ მომენატრე…
-მიყვარხარ.
-მეც სასწაულად და არასდროს გაპატიებ ამ დროს რაც შენს გარეშე გამატარებინე.
-ყველაფერზე თანახმა ვარ, მთავარია გგრძნობდე. -ტუჩები დაუკოცნა, შემდეგ კი ისევ განაგრძო სხეულზე თითების თარეში. ცოტახანში კარზე მიუკაკუნეს და რეზის თანხმობის შემდეგ ოთახში შვილებიც აღმოჩნდნენ.
-შერიგდით? -გაბრწყინებული თვალებით უყურებდა მამის სხეულზე მიკრულ მძინარე დედას მშიდად რომ ფშვინავდს და აღარაფერი ადარდებდა.
-ჰო. -თმაზე მიეფერა ცოლს, შემდეგ იქვე აკოცა.
-რა მაგრიაა! -უცებ წამოიყვირა ანამ და იოანემაც პირზე ააფარა ხელი.
-გილოცავ.. გავალთ ჩვენ.
-მადლობა. -თვალი ჩაუკრა უფროს შვილს და ნინას თავზე ლოყა დაადო.
აღარაფერი უთქვამს უმცროს დიასამიძეს ისე გაიხურა კარები.
კიდევ ერთხელ შეიგრძნო ნინას სურნელი, თვალები დახუჭა და ფიქრებში წასული მიხვდა რომ მის გარდა არავინ სჭირდებოდა. არც მანამდე უნდოდა ვინმე, უბრალოდ ის ღამე აღმოჩნდა საბედისწერო ნინას სახლში არ ყოფნის გამო ბარში რომ წვიდა და იმდენი დალია ისიც კი არ ახსოვდა ვისთან იწვა. შეიძლება სულ არავისთან ყოფილა, შეიძლება მოიშორა კიდეც ის ქალი, მაგრამ საქმეც იმაში იყო რომ არაფერი ახსოვდა. ახლა კი ისევ ისე გრძნობდა თავს როგორც ადრე, ისევ სიმშვიდე იყო გამეფებული ოთახში და ნინას სურნელსაც ყველაფერი მოეცვა.
დრო მიდის, ჩვენ კი ისღა დაგვრჩენია ფეხი ავუწყოთ, დავაფასოთ თითოეული წამი და უაზროდ არ დავხარჯოთ.
..............
არ ვიცი რა გამოვიდა.... შეიძლება ვიჩქარე კიდეც დასრულება, მაგრამ გაგრძელებას და უაზროდ გაწელვას აზრი აღარ ჰქონდა.
მადლობა ყველას ვინც კითხულობდით, აფასებდით პერსონაჟებს და მოგწონდათ ეს ისტორია...
მე კი ცოტახანში სხვა ისტორიით დაგიბრუნდებით.
პ.ს თავებად აღარ დავდებ.
მადლობა.