გვიანი მატარებლის კუპეებში ერთის მიყოლებით ქრება სინათლე. ჩაბნელებული ვაგონების ფანჯრებიდან ფარდები იწევა და სავსე მთვარის მკრთალ შუქს შემოღწევის საშუალებას აძლევს. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. ისევ. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. ფეხზე დგები და თაროზე შემოდებული ჩემოდნის საკეტს ამოწმებ.
- შეიძლება? - კარი იღება და ჩურჩულით ნათქვამი ისმის. საკეტს კიდევ ერთხელ ამოწმებ და ხმისამოუღებლად ჯდები.
კართან მდგომი პასუხის მოლოდინში ხშირად სუნთქავს. უფრო ხმამაღლა, ვიდრე დაილაპარაკა.
- შეიძლება... შემოვიდე? იცით, თქვენს მეზობელ კუპეში ვარ. მარტო. და სიბნელის მეშინია... ძალიან... - სიბნელეში, რასაკვირველია, ვერ ხედავ, თუმცა ხვდები, რომ წითლდება.
შენ კი ისევ არ იღებ პასუხს. უხერხულ სიჩუმეს კვლავ ქალის ხშირი სუნთქვის ხმა არღვევს. შენ ფიქრობ. საიდანღაც გეცნობა ეს ხმა. გონებაში რაღაც ფრაგმენტები ენაცვლება ერთმანეთს, მაგრამ ვერ ხვდები, საიდან, რომელი ცხოვრებიდან.
ფხიზლდები, როცა კუპეს კარი ჭრიალით სრიალებს.
- კი, რა თქმა უნდა. - ჩურჩულითვე პასუხობ კარგა ხნის წინ დასმულ შეკითხვას.
ქალი კარს ისევ აღებს, წამით ყოვნდება, შემდეგ კი ჩუმად შემოდის და კუპეს მეორე მხარეს, კუთხეში ჯდება. იქამდე მთვარის ცრიატი სხივიც ვერ აღწევს, ამიტომ ისევ გიჭირს მისი შეთვალიერება. თუმცა გრძნობ, როგორ დაჟინებით მოგჩერებია მისი მზერა. სიჩუმის მიუხედავად, სიმყუდროვე გერღვევა და უკვე ნანობ დადებითი პასუხის გაცემას. უხერხულად იშმუშნები, გაჩერებული მატარებლის ფანჯრიდან იხედები და ზამთრის ღამის პეიზაჟს ავლებ თვალს. ქალაქამდე სულ ცოტაღა დარჩა, მაგრამ ჯერ გვირაბია გასავლელი. სიკვდილის გვირაბი. ქალაქშიც სიკვდილი სუფევს, სიკვდილს ასხივებს ყველაფერი: ლამპიონების ნათება, სატელევიზიო ანძა, ქალაქიდან გამოსული მდინარეც კი, რომელიც ალაგ-ალაგ, სადაც დინება მდორეა, გაყინულა და ახლა შიგ მთვარე ჩავარდნილა.
- იცით, კუპეების უმეტესობა ცარიელია, მატარებელში სულ რამდენიმე ადამიანი ვართ...
მისკენ ტრიალდები. თითქმის დაგავიწყდა კიდეც, აქ რომ იყო, ისე მიაჩვიე ყური მის სუნთქვას. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. ისევ. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. დგები, ტანსაცმელს ისწორებ და ჩემოდნის საკეტს თითებით სინჯავ. აღებ და ისევ კეტავ.
- მართლა? - იოცებ, თუმცა საერთოდ არ გიკვირს. წამოსვლამდე ხომ სათითაოდ შეამოწმე ყველა კუპე. ქალი კი არსად შეგხვედრია, - ისე, ქალაქიც მატარებელივით ცარიელია. ისიც მიკვირს, კარანტინი რომ არაა და მატარებელს ისევ უშვებენ.
- უკვე აღარ, მგონი.
- ?
- წეღან, სანამ თქვენს კუპემდე მოვიდოდი, მატარებლის გამცილებელს წავაწყდი. რატომ გავჩერდით-მეთქი და ასე მითხრა, ქალაქში ხვალ დილიდან კარანტინს აცხადებენ და შეიძლება, უკან გავბრუნდეთ, პასუხს ველოდებითო.
ცდილობ, სიმშვიდე შეინარჩუნო. გონებაში ისევ ითვლი, მაგრამ იმდენად აგერია აზროვნება, ვეღარც ეს გამშვიდებს და ვეღარც ჩემოდნის საკეტის კიდევ ერთხელ შემოწმება.
- იმედია, ტყუილია, - ამბობ ბოლოს. - ქალაქში აუცილებლად უნდა ჩავიდე ამ ღამეს. უნდა ჩავიდე.
- იქ მუშაობთ?
- არა. ჩემი ძმის დასაფლავებაა ხვალ.
- უი... ვწუხვარ...
თავის დაქნევით უხდი მადლობას და მერე ცალყბად გეღიმება. - იცით, სანამ ჩვენ პანაშვიდი გვექნება, ჩვენს მეზობლად - ქორწილია. ერთი ეგაა, ქელეხის სუფრას არ ვშლით, თორემ შეგვეძლო, მაგიდები შეგვეერთებინა.
უხერხული სიჩუმე ისევ. ამჯერად, ქალის სუნთქვის ხმაც აღარ გესმის. ხვდები, რომ უკბილო ხუმრობა გამოგივიდა და სახეზე სისხლი გაწვება. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. ადგომა, ტანსაცმლის გასწორება, საკეტის შემოწმება, დაჯდომა.
- თქვენი ძმა... სად ცხოვრობდა?
- მუშათა კვარტალში. კაკასხიდის ქუჩაზე; რატომ?..
შეშმაშურების ხმა. სამძიმარზე აპირებს მოსვლას? არ ღირს.
- იცით, მე ქორწილში მივდივარ.
- ?
- ჩემი დის ქორწილში. კაკასხიდზე ცხოვრობს.
დუმილი. მერე საკუთარი ფხუკუნის ხმა გაოცებს. პირზე ხელს იტაცებ, მაგრამ სიცილს მაინც ვერ იკავებ. ისტერიკულად იცინი და თან გრძნობ, ყელში როგორ გაწვება ბურთი. წუთის შემდეგ ისევ სიჩუმეში და სიბნელეში ზიხარ და ელოდები, როდის იტყვის რამეს შენი თანამგზავრი.
- თქვენი ძმაც დაავადებამ მოკლა? - მოთენთილი ხმით აგრძელებს და კიდევ უფრო მეტად გრძნობ დანაშაულის გრძნობას საკუთარი ქცევის გამო.
- არა. თავი მოიკლა. დაავადებას დაასწრო.
- უი... ბოდიში... ძალიან ვწუხვარ...
- რატომ? - გულწრფელად გაოცებული ხმით ამბობ.
- ?
- თავი მოიკლა. ხომ არ მომკვდარა. საკუთარი ნებით გადაწყვიტა, ეს დედანატირები ცხოვრება დაესრულებინა.
ქალი აღარაფერს ამბობს. ალბათ, ერთი იმას ფიქრობს, რომ ნორმალური არ ხარ და მეორე - როგორ გავიდეს კუპედან შეუმჩნევლად. შენთან ყოფნას ისევ სიბნელეში ჯდომა ჯობია. ასეა. ეზიზღები ამ ქალსაც და მთელ სამყაროსაც. შენს ძმასაც ეზიზღებოდი. შენი ადგილი არსად არაა. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. ზედმეტი ხარ. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. მოკეტე!
ისე, რა უცნაურია - როგორ განსხვავებულად უმკლავდებიან ადამიანები პრობლემებს - ზოგი თავს იკლავს, ზოგი - ქორწინდება. სიკვდილის ქალაქში ქორწინდება და მალე ახალ სიცოცხლეს დაბადებს, რომელიც ისევ ან თავს მოიკლავს, ან დაქორწინდება. ასე დაუსრულებლად.
უცბად, კუპეში შუქი ინთება. სიბნელეს მიჩვეულს თვალს გჭრის და რამდენიმე წამით სახეზე მკლავს იფარებ. როცა მზერას კუპეს ავლებ კუთხეში მიყუჟულ ქალს ამჩნევ. ხელებით ჩანთა აქვს ჩაბღუჯული და დაფეთებული მზერით გიყურებს. ეს მზერაც გეცნობა, ნაცრისფერში გარდამავალი თვალებიც და მკერდზე აკრული ჩანთაც. ეს ქალი პარკში, ბაღის სკამზე ზის და ფეხსაცმელებს უყურებს. ეს ქალი კაფეში ზის და რაღაცაზე იცინის. ეს ქალი ავტობუსში ზის და ხელში ეს ჩანთა უკავია. შენს გონებაში ქარიშხალი ტრიალებს, ფრაგმენტებს აქეთ-იქით ისვრის, შენ კი ვერცერთს ვერ ავლებ ხელს. ერთი, ორი, სამი, ოთხი. შეწყვიტე!!! ღვთის გულისათვის, შეწყვიტე!!!
- ვწუხვარ თქვენი დის გამო, - მანამ ამბობ, სანამ გონება სიტყვების გააზრებას და დროულად შეკავებას შეძლებს.
თუმცა შენს სიტყვებს შექანებული ვაგონის ხმა ახშობს. მატარებელი შედის გვირაბში.