-მოდი აქ,მოდი,-ღიმილით დამიქნია ხელი და სანამ მისკენ წავიდოდი,იღლიაში ამოჩრილი თეთრი საქაღალდე მოიმარჯვა.ვერ ვიცანი,სანამ მივუახლოვდებოდი,ათას ვინმეს მივამსგავსე,მაინც ვერ ვიცანი. როგორც კი მივედი,მაშინვე საქაღალდე გამომიწოდა.
-ეს შენთვის არის,-მითხრა და ხელში მომაჩეჩა.
-კი მაგრამ,ვინ ხართ ბატონო,ან ეს რა არის?-ცოტა არ იყოს,შემეშინდა და უკან დავიხიე.
-გამომართვი,რომ გეუბნები,-გამიბრაზდა და ძალით მომაჩეჩა.კიდევ დავაპირე რაღაცის თქმა,მაგრამ ისე სწრაფად შეტრიალდა და შეერია ხალხს,თვალი ვეღარ მოვკარი.ცნობისმოყვარეობამ მძლია,ის იყო,საქაღალდე უნდა გამეხსნა,საშინელი რყევა ვიგრძენი.
-ნინა,გაიღვიძე ნინა..-თემო ისე ძლიერად მანჯღრევდა,დაფეთებული წამოვხტი.ყოველ დილით ასე მაღვიძებს,უხეშად.
-რა მოხდა?-დაბნეულმა შევხედე,უცებ ვერც ვიცანი.
-დაგავგვიანდა,დაგაგვიანდა..-პირგამოტენილმა მითხრა და სამზარეულოს დაუბრუნდა.მიჭირდა დილით გამოღვიძება,რაც არ უნდა ადრე დამეძინა,დილით საღათა მაწვებოდა.საათს დავხედე,ცხრა სრულდებოდა,არა და უკვე სამსახურში უნდა ვყოფილიყავი.რა გაუძლებს კოტეს ცოფების ყრას!გზა და გზა ვიცვამდი ტანსაცმელს,ნახევრად დაუვარცხნელი თმა თითებით ჩამოვისწორე და ხალხით გატენილა ავტობუსში ერთი ფეხის დაკვრით შევხტი.უკმაყოფილოდ გადმომხედეს მგზავრებმა,როდესაც მხრების ოსტატური მოძრაობით გზა გავიკვალე და ფანჯარასთან ჩავეკვეხე.გული ამოვარდნას მქონდა,ათის ნახევარზე საბერძნეთიდან ჩამოსულ ბიზნეს პარტნიორებთან გვქონდა შეხვედრა.კოტე ალბათ ფანქრებს ჭამს,გავიფიქრე და დამცხა.ასე იცოდა,ნერვიულობისგან.ამიტომ მის სამუშაო მაგიდაზე სულ თავმოღრღნილი ფანქრები ეწყო.
-თქვენი ბილეთი?-გვარიანად ჩასუქებულმა კონტოლიორმა ხელი რომ გამომიწოდა,აქ მეორედ დამცხა და პირველი რაც მოვიმოქმედე ,ფანჯარა შევხსენი.
-თქვენი ბილეთი,ქალბატონო?!-ღმერთო რა ჯიუტია,ხომ მეტყობა სახეზე,რომ უბილეთო ვარ,თან გავბრაზდი,თან შემრცხვა.
-არ მაქვს,-სიჩქარეში,საერთოდ არ გამხსენებია ბილეთი,რომც გამხსენებოდა, მხარზე ხელი მოვიკიდე და ჩანთა სახლში დამრჩენია ყველა საჭირო დოკუმენტთან ერთად.ოღონდ ეს არა,ოღონდ ეს არა,თავში შემოვირტყი ხელი.ზოგმა თანაგრძნობით შემომხედა,წეღანდელმა უკმაყოფილოებმა კი ნიშნის მოგებით.
-შემდეგ გაჩერებაზე ჩამობრძანდებით,ჯარიმას გამოგიწერთ,-ისე ამაყად მამცნო,თითქოს პრემიის გამოწერას მპირდებოდა.აქ უკვე მესამედ და ხარისხიანად დამცხა,ჯერ ღია ფანჯარაში გავყავი თავი,გრილ ჰაერთან ერთად მანქანების გამონაბოლქვიც ჩავისუთქე და მავედრებელი მზერა მივაპყარი კონტროლიორს.
-ძალიან გთხოვთ,მაპატიოთ..მეჩქარება,თითოეული წუთი გადამწყვეტია ჩემთვის,-ვუთხარი და იმის იმედით,რომ ჩემი თხოვნა გაჭრიდა,წინასწარ დავაჯილდოვე ღიმილით.
-გაპატიო რაა,მშობელთა კრებიდან მოსული მამაშენი კი არ ვარ?!-აგდებულად მითხრა და უფრო ახლოს მოიწია.აქა-იქ თავშეკავებული სიცილი გაისმა.
-უტაქტო!-ავპილპილდი და კარისკენ დავიწყე გაძრომა.უკან მომყვა ჩასუქებულიც.ავტობუსი გაჩერდა თუ არა,ვიგრძენი ვიღაცამ ხელი ხელზე წამავლო და ძლიერად მომიჭირა.ისე შევცბი,ხაფანგში გაბმულ თაგვივით ავფართხალდი.
-მოიცადე,-მიჩურჩულა ჩემს ტერიტორიას დაუფლებულმა და კარის გაღებისთანავე შემოდგომის ფოთოლივით გამიტაცა.
-დროზე,-დამიყვირა სიცილით და მაიძულა მასთან ერთად გავქეულიყავი.ერთი კი შევავლე თვალი ავტობუსს და კისრიტეხვით მივყევი უცნობს.
-ღმერთო,რა სირცხვილია,-სამშვიდობოს გასული,აქოშინებული შევჩერდი და უცნობს მაშინღა შევხედე.იმასაც გახშირებოდა სუნთქვა.
-კარგი რა,-უდარდელად მითხრა და სიცილი აუტყდა.აშკარად ჩემს გაწეწილ თმაზე და შერცხვენილ სახეზე.მეც გამეცინა.
-მადლობა,რომ გადამარჩინე,უნდა წავიდე,ძალიან მეჩქარება,-კი მომერიდა ასე მიტოვება,მაგრამ კოტეს სახე რომ წარმოვიდგინე და გადაღჭილი ფანქრები,ტვინმა განგაში ატეხა.
-ფეხით?-შემახსენა უფულობა,უჩანთობა,უსაბუთობა.
-ტაქსით,-უარაფრომ იხტიბარი არ გავიტეხე და გზის პირას დავდექი.
-უფულოდ?-გვერდში ამომიდგა ღიმილით."რა სიმპათიურია,მარლონ ბრანდოს ჰგავს"გავიფიქრე და გზაზე მომავალ მანქანას წინ გადავუდექი.სხაპასხუპით ავუხსენი ჩემი გასაჭირი მძღოლს.არაო,თავი გაიქნია და კლიენტის დაკარგვით გამოწვეული სიბრაზე მანქანის სიჩქარეზე აისახა.
-რომელი საათია?-მივუბრუნდი ისევ ჩემს ბრანდოდ მონათლულს.
-ათს აკლია ორი წუთი,-მთელი სიზუსტით მითხრა და მეც მთელი სიზუსტით მივხვდი,რომ ხვალიდან ახალი სამსახური უნდა მომეძებნა.
-აჰ,ათი საათია,-თავს შევატყვე პანიკური შეტევა.
-ჯერ არა,ორი წუთი დიდი დროა,ვინ იცის,რა შეიძლება მოხდეს ორ წუთში,-მშვიდად მითხრა.
-შენ არ გაქვს,რომ მასესხო?-თავხედურად ვთხოვე უცნობს.გაჭირვება რას არ გაგაკეთებინებს.
-მაქვს,-ჯარის ძმაკაცივით გამიღიმა.აშკარად მეთამაშება,გავიფიქრე და შუბლი შევუკარი.
-მასესხე და ხვალ დაგიბრუნებ,თუნდაც დღესვე,საღამოს,-უტეხად მივაჩერდი.ერთი კი გამბურღა ცელქი მზერით და ჯიბეში ხელი ჩაიყო.
-გამომართვი,ხედავ,ორ წუთში ფული იშოვნე, -არც დაუთვლია,ისე ჩამიკუჭა ხელში ქაღალდის რამდენიმე კუპიურა და შეტრიალდა.გაღიმებულმა გავაყოლე თვალი.ლამაზად მიდიოდა.
-ჰეი,მეგობარო?!-გამოვერკვიე და მისი შეჩერება ვცადე,რომ გამეგო,სად და როგორ დამებრუნებინა ნასესხები თანხა.
-დაგაგვიანდა!-უკან მოუხედავად გამომძახა და გზა განაგრძო.არა,ეს უკვე ნამეტანია,ვერ შევიტყაპუნებ სხვის ფულს.
-ბრანდო!-დავუყვირე,არა წამომცდა.მიზანში მოხვედრილივით შედგა,კოპებშეკრულმა გამომხედა,ხელის აქნევით წასვლა მანიშნა და გზა განაგრძო.დრო არ ითმენდა,გაკიდების აზრი უკუ ვაგდე და შემდეგ ტაქსის გადავუხტი წინ.ჯერ სახლში მივირბინე,ჩანთა უნდა ამეღო აუცილებლად.თემო ისევ სამზარეულოში დამხვდა.პირგამოტენილმა მკითხა რა მოხდაო.ახსნა-განმარტების არც დრო მქონდა,არც ხალისი.ღმერთო,რამდენს ჭამს ეს კაცი,გავიფიქრე და მობილურს ვეცი.თვრამეტი ზარი და თორმეტი შეტყობინება დამხვდა კოტესგან.სასწრაფოდ მოვძებნე ჩანთა და კიბეზე ფრენით დავეშვი.
კოტეს ღრიალი დერეფანშივე მომესმა.თვალები ძლიერად დავხუჭე და კარის სახელური ჩამოვწიე.
--ორი საათი,მთელი ორი საათი ჯამბაზად ვიქეცი,როგორმე დრო გამეყვანა,სად ჯანდაბაში ხარ,ნინა?!-იქუხა ჩემს დანახვისთანავე და თვალებიდან ცეცხლი გადმოაფრქვია.ინსტიქტურად დავხედე მაგიდას,ფანქრები ნახევრად შეჭმული ეწყო,აქ მივხვდი,ცუდი დღე მელოდა და თან დავასკვენი,რომ ჩემი უფროსი მღრღნელთა ოჯახს მიეკუთვნებოდა.
-ბატონო,კოტე..-ბლუყუნით დავიწყე.
-დროზე კაბინეტში,დანარჩენზე მერე ვისაუბრებთ!
დორბლიანი,გულში შევამკე და ტუსტუსით ავედევნე.სტუმრების გადაღლილ სახეების დანახვაზე,უხერხულად შევიშმუშნე და ღიმილგაპარული მივუჯექი მაგიდას.საუბრის დროს,კოტე თვალებით მჭამდა.რამდენჯერმე კი გავიფიქრე,ღირსია ,უკუღმა ვუთარგმნო და პირდაპირ რეანიმაციაში გავისტუმრო მეთქი.შემეცოდა.თემა ეხებოდა ზეთის ხილის ნერგების ფართოდ შემოტანას საქართველოს ფარგლებში და მის რეალიზაციას.იმდენს ლაქლაქებდა კოტე,ძლივს ვასწრებდი თარგმნას.ახლა გახდა მაინც და მაინც მჭერმეტყველი,უკმაყოფილოდ შევხედე.ჩემი მზერა დაიჭირა და ცალი წარბი ისე ასწია,მეგონა მოსწყდებოდა მიმაგრებულ ადგილს.შეთანხმება შედგა,მეორე დღისთვის ჩაინიშნა ფორმალური მხარის მოგვარება და ვახშამი.სტუმრები როგორც კი გავაცილეთ,კოტეს შევატყვე,ნელ-ნელა როგორ ეცვლებოდა სახე,მივხვდი,ჩემთან შეტევისთვის ემზადებოდა.
-ვიცი,რომ დამნაშავე ვარ,ამ ერთხელ დამაგვიანდა,ეს თქვენც შეიძლება დაგემართოთ,ამის გამო,არ შეიძლება მიყვიროთ და უხეშად მომექცეთ,დღესვე დავტოვებ სამსახურს,ასე გაგრძელება აუტანელია!-საიდან ამდენი ძალა,მე თვითონაც გამიკვირდა,თუმცა შეტევა დავასწარი.
-ერთხელ?!-ისე დაიგრგვინა,კედლებმა ჭრიალი დაიწყეს.-ხუთი თვის მანძილზე,ყოველ დღე,ყოველ დღე აგვიანებ ,ნინა!-ჩემს თავხედურ ტყუილზე უარესად აიფოფრა.ახლა ,რომ შიში შემატყოს,უარესს მიზამს,შევუძახე თავს და საქაღალდე ხმაურით დავაგდე მაგიდაზე.
-სამსახურიდან მივდივარ!-დემონსტრაციულად განვუცხადე.
-ვერსადაც ვერ წახვალ!-მთლად სიმკაცრეც ვერ გამოუვიდა,სირბილე ვიგრძენი,აშკარად უკან დაიხია.
-კადრებში ჩავალ,განცახდებას დავწერ განთავისუფლების თაობაზე!-გავთამამდი,პირველ ჩვენებას მივაწექი და კარისკენ დავიძარი.
-პაპასკირი!
ღმერთო რა საშინელი ხმა აქვს,როგორ უძლებენ ოჯახში.
-ტონს დაუწიეთ ბატონო კოტე,დღეიდან თქვენთან აღარ ვმუშაობ!-ამაყად განვუცხადე და კარი გავიჯახუნე.ვიცოდი,ასე იოლად ვერ შემელეოდა,ვისარგებლე ჩემი შესაძლებლობებით.ქალაქში სულ ხუთი თარჯიმანი,თუ ვიქნებოდით ბერძნული ენის.-ფანქრიჭამია!-მივაძახე სამშვიდობოს გასულმა.
-რა თქვი?!-ისე სწრაფად გამოვარდა გარეთ,მეგონა კოპერფილდივით დახურულ კარში გამოიარა.ერთი კი გავხედე თვალებ დაჭყეტილმა და ადგილიდან მოვკურცხლე.გზაში კოტეს შეტყობინება დამეწია."ხვალ,შუადღის თორმეტ საათზე ოფისში გელოდები!"ბოლოში ძახილის ნიშანი თვალში არ მომივიდა .სასწრაფოდ დავუბრუნე პასუხი."ვინაიდან თქვენს კოპანიაში აღარ ვმუშაობ,ბრძანებას ვერ დავემორჩილები,თუ გნებავთ ,რომ დაგეხმაროთ,მაშინ მთხოვეთ!"ვიცოდი,ასე მოკლე დროში ვერ იშოვნიდა თარჯიმანს და უკან დახევა მოუწევდა.დილანდელი ვერც "ჯანდაბა" ვაპატიე და ვერც ყვირილი.პასუხი არ მოუწერია.
იმის შიშით ,იგივე კონტროლიორი არ შემხვედროდა,სახლში ტაქსით დავბრუნდი.თემო დივანზე წამოწოლილი დამხვდა.ტელევიზორს უყურებდა და ვაშლს ჭამდა ხმაურიანად.ო,როგორ მძულდა ეს ხმა.დამინახა და თავი წამოსწია.
-ვა,ნინუც,რა ადრე მოხვედი?-მითხრა და ვაშლს უფრო მადიანად გამოაკბიჩა გვერდი.
-არ შეგიძლია უხმაუროს ჭამო?-კოტეზე გაბრაზებული თემოს ვეცი,თუმცა არც ისე უმიზეზოდ.ერთი წელია უმუშევარი ზის,არც ფიქრობს სამსახური მოძებნოს,გაუტკბა სახლში.არც ადრე იკლავდა თავს მუშაობით,მაგრამ ახლა ნამეტანია.ჩემი ერთი ხელფასით,თავი ძლივს გაგვაქვს,ეს თემოს არ აინტერესებს,მგონია,რომ მეც აღარ ვაინტერესებ.რაღაცნაირი ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა,რომ იტყვიან,ერთ ქვაბში ვიხარშებით უმარილოდ,უგემურად.
-აბა,როგორ ვჭამო ვაშლი უხმაუროდ?-ისე გაიკვირვა,თითქოს სხვა საფირალი არ არსებობდა.თემოსთვის მართლაც არ არსებობდა,ყველაფერი ჩემი თავში სახლელი იყო.გაღიზიანებულ ნერვებს დენის ქვითარი დაემატა,ამაყად რომ მიმზერდა მაცივრის კარზე გაკრული.თემოს ხელწერაა,ასე იცოდა,გამოსაჩენ ადგილას აკრავდა,ჩემთვის.ჩამოვგლიჯე, ნაკუწებად ვაქციე და ნაგვის ურნაში ჩავუძახე.მორჩა,გადახდილია,ვთქვი და არეულ სამზარეულოს თვალი მოვატარე.გაურეცხავ ჭურჭელს ნიჟარა პირამდე აევსო,ამის შემხედვარეს მეც ამევსო მოთმინების ფიალა და ქარიშხალივით დავეტაკე არხეინად მოკოტრიალეს.
-ხომ შეიძლება,შენი დასვრილი მაინც გარეცხო?!
-ხვალ ლამარა ჩამოდის და მოგეხმარება საქმეებში,-პასუხმა დამაბარბაცა,იქვე მდგარ სკამს დავეყრდენი.ყველა ბედნიერებას დედამთილიც ემატებოდა.ათვალისწუნებული ვყავდი,ბავშვს არ აჩენს,ფიგურას უფრთხილდებაო,ქვეყანას მოსდო.არა და სრულიად ჯანმრთელი ვარ,ეს თემოს აქვს პრობლემა.როცა ვუთხარი,თქვენს შვილს მკურნალობა სჭირდება,მაგრამ ექიმის დანიშნულებას არ ასრულებს მეთქი,გადაირია.რა სჭირს,ჩემს შვილს სამკურნალო,ჯან-ღონით სავსეა,ფერიც მშვენიერი აქვს,შენ უგონებ რაღაცასო,აქეთ დამდო ბრალი.შეკამათებას აზრი არ ჰქონდა,ერთი სიტყვაც რომ მეთქვა,მთელი დღე გაუთავებლად იქოთქოთებდა.ისევ მე გავჩუმდი.
-რატომ ჩამოდის?-ნირწამხდარმა ვკითხე.
-ჩვენს სანახავად,ნინა,მოვენატრეთ,-მითხრა და გვერდი იცვალა,ეტყობა დაუბუჟდა.რა თქმა უნდა,მოვენატრეთ,განსაკუთრებით მე! გუნება ისე მომეწამლა,უხალისოდ მივალაგე ყველაფერი და ჩემს ოთახში შევიკეტე.როგორ მიყვარს ჩემი ბალიში,უხმოდ მიტანს,ჩემი უღალატო მეგობარია.თავი დავდე და ფიქრებში წავედი.ბრანდო გამახსენდა.ნეტავ,თუ შემხვდება სადმე?ვალი მაქვს დასაბრუნებელი.უხერხულად ვგრძნობ თავს,რას იფიქრებდა?დამეხმარა ,მე კი გავძარცვე,ჩემს საქციელზე გამეცინა.კოტეც გამახსენდა,ბერძენი პარტნიორებიც და მთავარი,ლამარა!სახე დამეჯღანა.დედაჩემთან მომიწევს გადასვლა,თორემ ვიცი მე ლამარას მონატრება,სულ მცირე ორი თვე სისხლი უნდა მწოვოს წურბელასავით...ტელეფონმა,რომ დაიწრიპინა,მაშინ მივხვდი,ჩამძინებოდა.
"გთხოვ"ერთი სიტყვა ეწერა კოტესგან მოსულ ფოსტაში.გამარჯვების ტალღამ დამიარა ტანში.აუცილებლად ,უნდა მოვამტვიო კოტეს რქები, ჩემი ფასი უნდა იცოდეს.აღარ დავუშვებ,ხმას აუწიოს ჩემთან.ისევ ფანქრებზე გადაიტანოს სიბრაზე,ურჩევნია.კმაყოფილი გავეხვიე საბანში და დილით დაკლებული ძილის ასანაზღაურებლად მოვემზადე.
უთენია გამომეღვიძა,ისეთი ქარი იყო გარეთ,ანგრევდა ყველფერს.ექვსს აკლდა შვიდი წუთი.თემო,როდის მომიწვა გვერდით,არ გამიგია,მშვიდად,უდარდელი სახით ეძინა.ამ ბოლო დროს,მისი სიახლოვეც მაღიზიანებს.ფსიქოლოგი მჭირდება,დავასკვენი და ავდექი.აივანზე გაფენილი ჩემი სარეცხი შველას მთხოვდა.არ მიყვარს ქარიანი ამინდი,მითუმეტეს მაღალ სართულზე ,თუ ცხოვრობ,მგონი აქ უფრო ძლიერად უბერავს,ვიდრე დაბალ სართულზე.სწრაფად დავიწყე სარეცხის ჩამოხსნა,ხელები გამეთოშა.ნოემრის ბოლოა, ბოლოს და ბოლოს,ზამთრის სუსხს იუწყება.სიბნელის მიუხედავად,დავინახე ჩემი ახალი ,ყაყაჩოსფერი კაბა,როგორ გამომტაცა ქარმა და დროშასავით ააფრიალა. წამოვიკივლე და თვალი ჩავაყოლე.წაღმა-უკუღმმა ,რომ აბზრიალა,რომელიღაც აივნის კიდეს წამოაგო და გულმოდგინედ შემოახვია ზედ.სართული ვერ გავარჩიე,რომც გამერჩია,ვის მივდგომოდი ასე ადრიანად კარზე? დარჩენილი სარეცხი ჩამოვხსენი და გათენებას დაველოდე,იმ იმედით,რომ ჩემი სიმწრით ნაგროვები ფულით ნაყიდი კაბა,ადგილზე დამხვდებოდა.აღარ დამეძინა,ყავა მოვიდუღე და ორცხობილაც მივიდგი.საკმაოდ ინათა,მზემ სხივებიც მომიცაცუნა და გამახსენა კაბა! აივნიდან გადავიხედე,ისევ იქ ფრიალებდა ჩემი წითელა,გული დავიმშვიდე,თან გადავთვალე ,მესამე სართული აღმოჩნდა.აზრზე არ ვიყავი,ვინ ცხოვრობდა. ახალი ვარ ამ ბინაში,სულ ერთი თვის გადმოსული,მეზობლებს ჯერ არ ვიცნობ ,თუმცა კიბეზე ყველა შემხვედრს ვესალმები.ლიფტი არ მიყვარს,მეშინია დახურული სივრცის.ფეხაკრეფით მივეპარე მეზობლის კარს და მორიდებულად დავაკაკუნე.შიგნიდან ფაჩუნის ხმა მომესმა,რა ფრთხილი ძილი ჰქონია,გავიფიქრე და ცოტა უკან დავიხიე.
-ბრანდო?!-იმხელაზე დავაღე პირი,უეჭველი ნაღვლის ბუშტი გამომიჩნდა.გაოგნებული მივაჩერდი კარში გახიდულ ჩემს "ნათლულს".ყველას და ყველაფერს მოველოდი,მაგრამ ჩემს მეზობლად ,ჩემს უცნობ მევალეს,არა!
-შეენ?!-არც ის ჩავარდა ნაკლებ დღეში.-აქ რას აკეთებ,ტო?-წაუჟარგონა და ჩემი ფუმფულა ხალათი შეათვალიერა.
-აქ ცხოვრობ?!-გაოცება ვერ დავმალე.
-ხო,რა იყო?- გამიღიმა.
-მეც,-დამთხვევამ გამახალისა და მეც გავუღიმე.
-არ მითხრა,რომ უბილეთო ხარ და კონტროლიორი მოგდევს,-მითხრა სიცილით.
-არა,არა,კაბა ჩამომივარდა, შენს აივანზე ფრიალებს,-მეც სიცილი ამიტყდა.
-შემოდი,-განზე გადგა და გზა დამითმო.მთლად შინაურულად ვერ შევედი,მაგრამ არც ცოტა აკლდა.
-აი,შენი კაბა,-დახეულ-დაგლეჯილი ნაჭრები მომაწოდა.ქარს ეზრუნა ახალ დიზაინზე.
-ვაიმე,ეს რა არის?!-ისე შევიცხადე,თითქოს ბრანდოს ბრალი ყოფილიყოს.
-რა ვიცი აბა,შენი კაბაა მგონი,სხვა არაფერია გარეთ,-სულ გადამიწურა იმედი.
-ჰო,ჩემსას ჰგავს,- ტირილი მომინდა,ისე დამწყდა გული.-მადლობა,-ხმა ჩამწყდარმა ვუთხარი და გამოვბრუნდი.
-ძალიან თუ არ გეჩქარება,მოდი მაგარი ყავა მაქვს,გეპატიჟები,-მივხვდი,ხასიათის გამოეკეთება უნდოდა ჩემთვის.
-სხვა დროს იყოს,მართლა მეჩქარება,-მორიდებულად გავუღიმე.-ჰო,მართლა,შენი ვალი არ დამვიწყებია,დაგიბრუნებ.
-აქ,რომ არ გენახე,როგორ აპირებდი დაბრუნებას?-ჩამჭრელი კითხვა დამისვა.
-მთავრია გნახე,-აღარ მივედ-მოვედე ზღაპრებს.
-ჩათვალე,რომ არ გინახივარ,-თვალი ჩამიკრა.
-არა,მასე არ გამოვა,არ მიყვარს ვალები,-გავასავსავე ხელები.
-ვალი მარტო ფული არ არის,ვალია სიკეთე,დღეს მე,ხვალ შენ,ზეგ ის და ასე უწყევტი ჯაჭვი,-არ ველოდი საუბრის ასეთ წაყვანას მისგან,რატომღაც მის ფიზიონომიაზე და საქციელზე ერთი ქუჩის ბიჭის შთაბეჭდილება მქონდა შექმნილი.
-ყველას ასე ეხმარები?-დამაინტერსა.
-ასე,როგორ?
-ფულით.
-თუ მაქვს საშუალება,რატომაც არა,თუ არა და ,რითიც შემიძლია.
-მაგალითად?-ღმერთო ჩემო,ამ უაზრო,მატრაკვეცულ კითხვების დასმას,ხომ ვერ გადავეჩვიე.
-რა მაგალითად?-კითხვას ვერ მიხვდა,გაკვირვებულმა შემომხედა.
-რით ეხმარები-თქო?-აი,კიდევ,ენა მაქვს მოსაწეწკვი.
-მოდი,ყავას გავამზადებ და მერე ვისაუბროთ,ვატყობ,არც ისე ძალიან გეჩქარება,-შემახსენა.
-დილა მშვიდობის,ბრანდო,-ახლაღა გამახსენდა და მისალმება და დამშვიდობება ერთად გადავწყვიტე.ჩემი დაფხრეწილი კაბა გულზე მივიხუტე და კიბეს დავადექი.
-დილა მშვიდობის,მეზობელო,-მომესმა ზურგსუკან.
ჰმ,სახელი როგორ შეიფერა,პროტესტი არ გამოუთქვამს,იქნებ მართლა ბრანდო ჰქვია,ცხვირში გავიცინე.ჩემს ნაბიჯების ხმას,ლიფტის ხმაც აჰყვა,კართან მივედი,თუ არა,ლიფტიც გაიღო და ლამარამ გამოანათა,სამაგიეროდ მე ჩამიქვრა სხივი თვალებში.
-ნინა,დედო?!-გადამეხვია და ლაკით გაფშიკინებული თმა,სადღაც თვალთან შემირჭო.იმდენად არ მტკენია,რაც მისი მოსვლა მეწყინა და საცოდავად დავიმანჭე. ეს სიტყვა დედო,იმდენადად გამაღიზიანებლად ჟღერდა,ტანში ხვლიკი მიძვრებოდა.ალბათ,იმიტომ,რომ თემოს ეფერებოდა ასე.თემური დედო,მოდი შენი საყვარელი ოლადები გავაკეთე,თემური დედო,მაწვნით შეჭამ,თუ არაჟნით?თემური დედო,თემური დედო და ახლა ნინა დედოზე უცებ ამენთო წითელი.
-რა ადრიანად ჩამოსულხართ,-ვერ შევიკავე თავი და ცოტა შხამი ამოვასხი.
-რაღა ადრეა დედო,მოდი მომეხმარე,-ყურადღება გატენილ ჩანთებზე გადამატანინა.ნეტა რა ჩამოათრია,რა მძიმეა,ძლივს მივიტანე სამზარეულომდე და წელის მიდამოები ხელით დავიზილე.
-ახალი დაკლული გოჭის და ინდაურის ხორცი ჩამოვუტანე ჩემს თემურის,-ბედნიერი ღიმილით მახარა.ჩემს თემურისო,განა თქვენო!
-ხომ იცი,როგორ უყვარს,დედო ენაცვალოს,მურაბებიც არის და ზამთრის ვაშლიც.
დედოზე მეტად,ვაშლზე შემერჭო ეკლები,წარმოვიდგინე,როგორ ხმაურიანად დაკბიჩავდა ჩემი მეუღლე და ზიზღით გამაჟრიალა.მივხვდი,ვაშლს კი არა,თემოს ვეღარ ვიტანდი.უცებ გაქცევა მომინდა,რეალობიდან გაქცევა.ყველასგან შორს,რაც შეიძლება შორს.
-ნინა,რატომ აფორიაქდი დედო,სამსახურში ხომ არ გაგვიანდება?-ყოჩაღ ლამარა.სულაც არ მინდოდა კოტეს დროზე ადრე ვენახე მიბრძანებული ,მაგრამ იმდენად დიდი სურვილი მქონდა,გავცლოდი სახლს,გახარებულმა წამოვიძახე,-დიახ,ძალიან მეჩქარება! დავფაცურდი და ელვის სისწრაფით დავიწყე გამზადება.თემოს ლოგინშივე დაადგა თავზე დედო და ისე ჩაკოცნა ,შემშურდა კიდეც.დედაჩემი მომენატრა.დღეს გავუვლი,არა ხვალ,დღეს ვახშამია. ცოტა გულს გადავუშლი,თორემ გავგიჟდები.თემომ მოკითხვის მაგივრად,რა ჩამომიტანეო,ჰკითხა.ესღა მინდოდა?
სადარბაზოში გასვლისას დავხედე მაჯის საათს,ცხრის ნახევარი იყო.სად წავიდე ასე ადრე,კოტეს სიხარულს ვერ მივანიჭებდი,ძლივს გამარჯვება მოვიპოვე.ნელ-ნელა გავუყევი ქუჩას და მაღაზიის ვიტრინასთან შევჩერდი.ჰოი,საოცრებავ,ზუსტად ჩემნაირი ,ყაყაჩოსფერი კაბით მანეკენი იწონებდა თავს.ხელმეორედ დამწყდა გული და გზა გულაჩუყებულმა განვაგრძე.
-ჰეი,მეზობელო!-ნაცნობი ხმა სასიამოვნოდ მოხვდა ყურს და შევტრიალდი.ბრანდო იდგა ყურებამდე გაღიმებული.-სად მიდიხარ?-მომიახლოვდა.რა მეპასუხა,ვიცი სად მივდივარ?
-ჯერ ყავას მივირთმევ კაფეში,შემდეგ სამსახურში,შენ?-უცებ მოვიფიქრე.ავათვალიერ-ჩავათვალიერე,საკმაოდ გემოვნებით ეცვა,უხდებოდა.
-მეც სამსახურში,-ჩემი ცნობისმოყვარე მზერა დაიჭირა და პალტოს საყელო შეისწორა.გამეპრანჭა ,თუ მომეჩვენა?
-სად მუშაობ?-დრო კი მქონდა ჯერ თავზე საყრელად და მასლაათი გავუბი.
-არქიტექტორი ვარ..შენ სად მუშაობ?
-თარჯიმანი ვარ,ბერძნული ენის,კერძო კომპანიაში ვმუშაობ,-ვთქვი და ფეხები ავაბაკუნე,შემცივდა.
-ყავის სმაში პარტნიორობა,რომ გაგიწიო,წინააღმდეგი ხომ არ იქნები?-მიხვდა,დროზე უნდა შემეფარებინა თბილ ადგილას თავი.
-არა,-გამეცინა.იქვე,ახლომდებარე კაფეში შევედით,ისე მესიამოვნა სითბო,სავარძელში ფისოსავით გავიტრუნე.მიმტანს შეკვეთა მივეცით და უხერხულობის გასაფანტად ამინდზე წამოვიწყე საუბარი.ამასაც მიმიხვდა და სიცილი აუტყდა.
-რა გაცინებს?-თან გულში გავიფიქრე,ახლა ლამარას და თემოს დაანახვა ჩემი თავი,ბაწარში გამიხდებოდა კისერი გასაყოფი.
-რა გქვია?-მოულოდნელად მკითხა.უკვე მესამედ შევხვდით და ერთმანეთის სახელები არც ვიცოდით.
-ნინა,შენ?-პასუხის მოლოდინში სუნთქვა შევკარი.
-ხომ დამარქვი უკვე,-ისევ გაეცინა.
-მაინც?-ძალიან მინდოდა გამეგო რა ერქვა "ნათლობამდე".
-როგორ ჩაიარა გუშინდელმა დღემ?-პასუხს თავი აარიდა და დასერიოზულდა.
-არც ისე კარგად..შენ რომ არა,უარესადაც იქნებოდა,-მეც აღარ ჩავეძიე.მშვენიერი სახელი დავარქვი,უხდება.
-ჰო? უფროსი ხომ არ გაგიბრაზდა?-რა ზუსტად მიხვდა,ეს ვინ არის,ჩემს აზრებს კითხულობს.
-კი,ვიჩხუბეთ,მაგრამ, მგონი შევრიგდით,-ჩხუბის ამბავი მოკლედ მოვუყევი,აი,კოტეს ფანქრების ჭამის მანია კი გრძლად და მხატვრულად.ღმერთო,რა ლამაზად იცინის,ბრანდოს რაღაც სხვა თვალით შევხედე,ამასაც მიმიხვდა,დიდი მიხვედრა არც უნდოდა,ჩემი თავი გამოვიჭირე,რომ ეს ბიჭი მომეწონა და შევცბი.
-იცი,ეგ ჩვევა მეც მაქვს,-ცოტა წამოწითლდა.
-რაა?-მეორე ფანქრიჭამია აღმოვაჩინე და ცუდი ყოფაქცევის ქალივით გადავიკისკისე.დედაჩემი ყოფილიყო აქ,შენიშვნას მომცემდა.
-ჰო,ერთგვარი ტიკია რა,-ჩემს კისკისზე,ისე შემომხედა,წამში გავჩუმდი.
-ვარჯიშობ?-პალტო,რომ გაიხადა,შევამჩნიე მისი დახვეწილი სხეულის ნაწილები.კიდევ მისწრებს ენა,რას იფიქრებს?!
-კი,როცა დრო მაქვს,ყოველთვის,-გაეღიმა.ახლა კი გასაგებია,მისი სპორტიული აღნაგობა.უცებ თემოს მოდუნებული სხეული გამახსენდა.არაფერი აინტერესებს კაცს,მთელი დღე გორაობს,ივარჯიშოს მაინც,გავიფიქრე და მოვიღუშე.
-რა მოხდა?-ცვლილება შემატყო.ამის შიშით ვერაფერზე ჩავფიქრებულვარ.
-ჩემი წასვლის დროა,-ვთქვი და ჩანთა გავხსენი.
-რას აკეთებ?-წარბი შეყარა.
-მე გპატიჟებ,-გულით მინდოდა ყავის საფასური მე გადამეხადა,ისედაც ვალში ვიყავი მასთან.
-არ გამაბრაზო!-თითი დამიქნია.
კაფედან ერთად გამოვედით,მე გაჩერებაზე დავდექი.ბრანდო საპირისპირო მხარეს გადავიდა და ისევ ისე ლამაზად წავიდა,როგორც გუშინ.ავტობუსში ცოტა არ იყოს და იმის შიშით ავედი,ნაცნობი კონტროლიორი არ დამხვედროდა.ბილეთი ავიღე და ფანჯარასთან,თავისუფალ სკამზე დავჯექი.
-თქვენი ბილეთი?-ხმა,ღმერთო ,ეს ხმა როგორ მეცნო.თავი არ ამიწევია,ისე ამოვაძვრინე ჩანთიდან,გავუწოდე და მდუღარეში გარეცხილ შალის სვიტრივით დავპატარავდი.ვერ მიცნო,ან როგორ მიცნობდა,თავი კალთაში მქონდა ჩარგული.
სამსახურში ზუსტად თორმეტ საათსა და ცხრა წუთზე გამოვცხადდი.კოტეს ახალი დაწყებული ჰქონდა ფანქრის ჭამა.უცებ ბრანდო გამახსენდა,მეც ეგ ჩვევა მაქვსო "ჩემი ფანქრიჭამია"გავიფიქრე და რაღაც სითბო ჩამეღვარა სხეულში.რა ჩემი?რა ჩემი? სულ გავგიჟდი მგონი.დავუცაცხანე ჩემს თავს და კოტეს სამუშაო მაგიდას თავაწეული მივუახლოვდი.
-გამარჯობა,ნინა,-რაღაც მოკაკვული მეჩვენა,არგო წამალმა.
-სალამი,ბატონო კოტე,-ცივად ვუთხარი და დავჯექი.
-პირველ საათზე მოვლენ ბერძნები,მანამდე თვალი გადაავლე დოკუმენტებს,რამე შეცდომა არ იყოს,-კარგად ვიცი, ეს მოჩვენებითი სიმშვიდე,რადაც უჯდებოდა.-ჰო,კიდევ,საღამოს ექვს საათზე ვახშამია,აუცილებლად უნდა იყო შენც,მე ვერაფერს გავაგებინებ,თარჯიმანი მჭირდება,-მითხრა და საქაღალდე წინ დამიდო.აგაშენა კოტე ღმერთმა,სახლიდან თავის დაძვრენის,კიდევ ერთი საბაბი მომეცა,თან ჩემი წითელი კაბა გამახსენდა.ქარი,რომ არა,ხომ ჩავიცვამდი დღეს?აფსუს, როგორ მიხდებოდა.
ყველა დოკუმენტი წესრიგში იყო.ბერძნებიც მოვიდნენ,ორივე მხარემ კმაყოფილმა მოაწერა ხელი.საღამოს შეხვედრისთვის შევთანხმდით და დროებით დავიშალეთ.გასვლისას,კოტემ მითხრა,შენი მეუღლე აუცცილებლად წამოიყვანე,ამაზე უკეთესს დროს ვერ ვნახავ მის გასაცნობადო.არა რაა,ბოლოს მაინც მომშხამა.თემოს სახლიდან ვერსად გაიყვანდი,დივანზე იყო მიკერებული.თან მრცხვენია,ცუდი ჭამა იცის.სხვა რა გზა მაქვს,თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და წელმოწყვეტილივით დავტოვე შენობა.
სახლში მისულს,ლამარა ჩვეულ ამპლუაში დამხვდა,სამზარეულოში ჯადოქრობდა.თემო არ მომხვდა თვალში,ძალიან გამიკვირდა,რვა თვეა ფეხი არ დაუდგამს დედამიწაზე,პურზეც ვერ გააგზავნი და ახლა რა შეიცვალა,ნუთუ სამსახურის საძებნელად წავიდა?დედომაც არ ვიცი,გავიდა და დამიბარა მალე დავბრუნდებიო,მხრების ჩეჩვით მითხრა.ცოტა არ იყოს დავეჭვდი.ლამარამ და რამე არ იცოდეს,გამორიცხულია!ყველაფრის საქმის კურსშია.რაღაც ხდება,დავასკვენი და იმედიანად გავეშურე აბაზანისკენ.თემო სამსახურს იშოვნის,მხარში ამომიდგება,რამდენ რამეს ვიკლებ ჩემთვის,რომ ოჯახს არ მოვაკლო.გული სიხარულით ამიფართხალდა.
წყლის ჭავლის ქვეშ ყრუდ მომესმა ხმაური.დავუყურადე,თემოს ხმა გავარჩიე,ლამარას რაღაცას უყვებოდა აღტკინებული.სასწრაფოდ გადავივლე ტანზე და ცნობისმოყვარეობით შეპყრობილი დავადექი თავზე სამზარეულოში მოჭუკჭუკე დედა-შვილს.ჩემს დანახვაზე გაჩუმდნენ.ჰმ,რაღაც შეთქმულებაა ჩემს წინააღმდეგ.არც შვმცდარვარ,ზარ-ზეიმით მახარა თემომ,მანქანას ვყიდულობო.გაოცებისგან პირღია დავრჩი.ამ უფულობაში,საიდან აქვს თანხა?
-ლამარამ სიურპრიზი გამიკეთა!-ბედნიერებისგან გადაეხსნა პირი.
-მან..ქანა?-ენა დამება.
-ჰო,ნინა,ხვალ მოვიყვან,-ცქმუტვა დაიწყო.
-რაში გჭირდება უმუშევარ კაცს მანქანა?-გულწრფელად გამიკვირდა.წარმოვიდგინე ,მომავალი ხარჯები,რომელსაც ისევ ჩემს კისერზე უნდა გადაევლო და მოვიღუშე.
-როგორ არ სჭირდება?-ჩაერთო ლამარა.-ახალგაზრდა კაცია,ახლა თუ არ გაიხარა,აბა,როდის?-თქვა და ქვაბიდან მოხარშული ქათამი ამოაძვრინა.
-მე მანქანის აუცილებლობას ვერ ვხედავ,-სიმხურვალემ დამიარა სხეულში,აფეთქებას ცოტა მაკლდა.
-მეგონა,გაგიხარდებოდა,-თემომ ვაშლი შარვალზე გაწმინდ-გააპრიალა და ღმერთო,რანაირად ჩაკბიჩა,კანზე ხორკლები და ნერვები ერთიანად ამომაჯდა.
-რა გამიხარდებოდა,რა?-ისე დავაკვესე თვალები,მეც შემეშინდა.-ბინის კრედიტი,კომუნალურები,საჭმელი,სასმელი,ყველაფერი ჩემი გადასახადია,შენ ზიხარ არხეინად და ახლა მანქანა,რისთვის გჭირდება,გამაგებინე?!-ჩემი ხმა ვეღარ ვიცანი,ისე გავცეცხლდი.
-რა უმადურობაა,ნინა?!-ლამარამ კოვზი დაახეთქა და დოინჯი შემოირტყა.ესეც შენ ნინა!აქეთ უმადურიც გამოგიყვანეს.
-მე ვარ უმადური?!-დავუყვირე,პირველად ავწიე ხმის ტონი ლამარასთან.-ოთხი წლის მანძილზე,ერთი კვირაც არ ექნება ნამუშევარი,ჩემს კმაყოფაზეა მუდმივად.არასდროს გიკითხავთ,როგორ ვახერხებ ამდენს,არასდროს!-ცრემლები მომაწვა.
დედა-შვილს ხმა ჩაუწყდა,არ მოელოდნენ ჩემგან ამდენს.მიჩვეულები იყვნენ,მდუმარედ,რომ ვიტანდი ყველაფერს.უცებ თემო წამოიმართა და ისეთი გამილაწუნა,თვალებში დამიბნელდა.
-რამდენს ბედავ?!-დამიყვირა და ლამარას გახედა,დედოს ასიამოვნა.
-ეს რა ჩაიდინე?-გავფითრდი,ტკივილი რა მოსატანია,საშინლად,შეურაცხყოფილად ვიგრძენი თავი.კანკალმა ამიტანა,უკან-უკან წავედი და შემდეგ აღარ მახსოვს.
გონს,სახეზე ხელების ტყაპუნმა მომიყვანა.შეშინებული სახეებით დამცქეროდნენ თემო და ლამარა.
-ნინა,ნინა!-ერთმანეთს ასწრებდნენ დაძახებაში.ქუთუთოები ისე დამმძიმებოდა,ძლივს გავახილე თვალი.გულისრევა ვიგრძენი,არ ვიცი დაცემისგან,თუ ჩემი ქმრის დანახვისგან.კიდევ ერთხელ მომინდა სადმე შორს გადაკარგვა.ნელ-ნელა წამოვდექი,უხეშად მოვიშორე თემოს გამოწვდილი ხელი და ლასლასით წავედი ჩემს ოთახში.იქიდან მესმოდა,როგორ ჩურჩულებდნენ დედა-შვილი.არცერთის დანახვა აღარ მინდოდა.ჩემი ბალიში დავიმხე თავზე და ავტირდი.ამას არ ვაპატიებ,როგორ გაბედა ჩემზე ხელის აღმართვა,ესღა მაკლდა!
-ნინა,-ფრთხილად შემოაღო კარი თემომ.-ნინა,კარგად ხარ?
-თვალით არ დამენახვო!-ვუყვირე.ჩემდა გასაოცრად,უხმოდ გაიძურწა.
ლამარამ როგორც კი ცოცხალი დამიგულა და მოჰყვა ქოთქოთს,რომ მე უზრდელი ვარ,არ ეკადრება ჩემგან ასე მოქცევა.მერე რა,თუ თემო უმუშევარია,ყველას ხომ არ შეუძლია მუშაობა?მშვენიერი ბიჭია,თვალადი,ტანადი და თუ საჭირო გახდება,ცხრა ცოლსაც გამოიცვლის,ქალები ბუზებივით დაეხვევიან.გესმით? იმის მაგივრად,რომ დატუქსოს,აქეთ ფრთები შეასხა.ამის ატანა შეუძლებელია! გიჟივით წამოვხტი და გამზადება დავიწყე,რაც პირველი მომხვდა ხელში,ის გადავიცვი.საღამოს ვახშამია,კოტეს ვერ დავაღალატებ,პასუხისმგებლობის გრძობა მაქვს ყოველთვის!
თემომ ჩაცმულ-დახურული ,რომ დამინახა,შეცბა.ალბათ იფიქრა,სახლიდან მიდისო.ვერ მოგართვით! მკაცრი გამომეტყველებით ჩავუარე გვერდი და კარი ისე გავიჯახუნე,ლამის ამოვარდა ჩარჩოდან.ოთხი საათი სრულდებოდა,ვახშამი ექვსს საათზეა,სად წავიდე იქამდე?ნაცნობ კაფეს მივაშურე დროის გასაყვანად.შესვლისას,თვალში მომხვდა ნაცნობი სახე.ბრანდო ვიღაც ქალთან ერთად! არ მესიამოვნა,უკან დახევას აზრი არ ჰქონდა,დამინახა და გამიღიმა.მე თავის დაკვრით მივესალმე და კუთხეში მდგარ მაგიდას მივუჯექი.ნეტავ ,არ შემოვსულიყავი,რატომ იმოქმედა ასე ბრანდოს დანახვამ სხვა ქალთან ერთად?ნუთუ ეჭვიანობამ გამკენწლა? რა დროს ბრანდოა ნინა,ოჯახი თავზე გენგრევა.მიმტანს შეკვეთა მივეცი და თავი ტელეფონში ჩავრგე,დრო და დრო თვალს ვაპარებდი წყვილისკენ.რამდენჯერაც მიიხუტა ბრანდომ ქალი და თავზე აკოცა,იმდენჯერ უსიამოვნოდ დამიარა ტანში.შეყვარებული ჰყოლია,იქნებ ცოლია?გავბრაზდი.რამ გამაბრაზა,ვერ გეტყვით.ცოტა ხანს ტელეფონში ვიქექე,შემდეგ ჩანთის ქექვაზე გადავედი,ისე ვიყავი გართული,ვერ შევამჩნიე,როდის მოუახლოვდა ჩემს მაგიდას ბრანდო.თავი ავწიე.ქალი წასულიყო.
--როგორ ხარ ნინა?-დაუკითხავად ჩამოჯდა.
-კარგად,-უხალისოდ ვუთხარი დაუპატიჟებელ სტუმარს.
-თუ ხელს გიშლი,წავალ,-მიხვდა.
-არ მიშლი,-თავს ძალა დავატანე და გავუღიმე.
-უხასიათოდ მეჩვენები.
-ცოტა დაღლილი ვარ,-სულაც არ ვაპირებ,ნამდვილ მიზეზის გარჩევას მასთან.
-ნუ,ცოტა არაუშავს,-გაიცინა.როგორ უხდება ეს სიცილი.
-ის ქალი,წავიდა?-ვითომ არ ვიცი,რა მატრაკვეცა ხარ ნინა,ენა გისწრებს წინ,მოუთმენელი.
-ის ქალი ჩემი დაა,-ეშმაკურად ჩაიცინა.მიმიხვდა,მოსაკლავი ხარ ნინა!
-ლამაზი და გყოლია,-აბა,ცოლი ეთქვა,თუ მომეწონებოდა?
-მადლობა,- მაკვირდება,ტვინში მიზის და კითხულობს ყველაფერს.
-ამ საღამოს რას აკეთებ?-უცებ მომივიდა თავში იდეა და სახე გამიბრწყინდა.
-რამეს მთავაზობ?- არ ელოდა აშკარად.
-კი..გცალია?- თემოს დასჯა მომინდა.
-მცალია,რა ხდება?-დაიბნა.
-ვახშამზე უნდა წამომყვე,საქმიანი ვახშამია.
-სერიოზულად?-გაუკვირდა შეთავაზება.
-ჰო,რა მოხდა?-მერყეობს მგონი.
-ვინმე გინდა აეჭვიანო,თუ რატომ?-გაეცინა.ლოგიკური კითხვა კი დასვა.
-არავინ,ისე,მარტო არ მინდა წასვლა,თუ შეგიძლია,წამოდი,-რას ავეკვიატე ამ კაცს,თან ვბრაზობ,თან ძალიან მინდა წამომყვეს.
-წამოვალ!-გადაჭრით მითხრა და მეც ამოვისუნთქე.
შვიდი იყო დაწყებული,რესტორნის ფოიეში რომ შევაბიჯეთ მე და ბრანდომ.ვღელავდი.მკლავი რომ გამოვდე,თავშკავებულად გადმომხედა,მგონი გაცინება უნდოდა.ბოლომდე დარწმუნებული იყო,ვიღაცის საეჭვიანოდ წამოვიყვანე.მეორე სართულზე ავედით.კოტე სტუმრებთან ერთად მრგვალ მაგიდას მისხდომოდნენ.რაღაცას ლაპარაკობდა ხელების მოძრაობით.ალბათ,როგორ დაიტაჯა,გავიფიქრე და მივუახლოვდი. ფეხზე წამოხტა და შეგვეგება.ბრანდო ისე დაათვალიერა,აშკარად მოეწონა.
-კოტე,-ხელი გაუწოდა.
-ბრანდო,-ძლიერად ჩამოართვა ხელი.
-ბრანდო?რა უცნაური სახელი ჰქონია შენს მეუღლეს,ნინა,-გაიცინა კოტემ და სუფრასთან მიგვიწვია.
-რა მეუღლე?-მიჩურჩულა ბრანდომ როცა დავსხედით.სახეზე არ შემიხედავს,წარმოვიდგინე მისი გაოცებული თვალები.
-მეც არ ვიცი,საიდან მოიტანა,-დანაშაულზე წასწრებულივით ავწითლდი.
-საიდან მოიტანა,რომ შენი ქმარი ვარ,გათხოვილი ხარ?-ჩემი თამაში არ მოეწონა,გაღიზიანდა.
-ახლა კინკლაობის დრო არ არის,-მკაცრად ვუთხარი და უხერხულად გავუღიმე სტუმრებს.
-უნდა გაგეფრთხილებინე!-გამიბრაზდა.
-შენც არ გაგიფრთხილებივარ,ისე გამიტაცე ავტობუსიდან,იქნებ ჯარიმა მინდოდა,მკითხე?-აქეთ გადავედი იერიშზე.ამ ბოლო დროს,კარგად გამომდის.
-მოიცა,სერიოზულად ამბობ?-უეჭველი თავქარიანი ქალის შთაბეჭდილება დარჩა.აბა რა,გათხოვილმა ქალმა,ვიღაც უცხო,ჩემს ქმრად გავასაღე.
-მოგვიანებით აგიხსნი,-ვედრება გავურიე ხმაში და კოტეს დაეჭვებულ თვალებს გავხედე.მგონი ამანაც იყნოსა რაღაც.
ბრანდოს ბევრი არაფერი მიურთმევია,მადა დაეკარგა მგონი.წითელ ღვინოს წრუპავდა და კოტეს ლაქლაქის ჩემს მიერ თარგმანს უსმენდა.დაძაბული იჯდა,შევატყვე.ცოტა ხანში,მოვიბოდიშე და გასვლა დავაპირე,ბრანდოც მომყვა კუდში.კიბეზე ხელით შემაჩერა.
-რატომ?-ერთსიტყვიანი კითხვით შემოიფარგლა.თუმცა მე კარგად მივხვდი,რასაც გულისხმობდა.
-ბოდიში,-გულწრფელად შემეცოდა,ამ გაუგებობაში რომ გავჩხირე.
-გათხოვილი ხარ,ნინა?-ახლოს მოიწია.სუთქვა შემეკრა,თუ არ გაიწევა,გავიგუდები.
-გათხოვილი ვარ,-თავი დავხარე.
-მერე,რატომ მოიქეცი ასე?-ახსნა ვერ ეპოვნა.მართლაც რთულია,მე მესმის მისი.
-ვიჩხუბეთ,ხელი გამარტყა,-ნახევრად ტირილით ვთქვი.
-და გადაწყვიტე,შური გეძია?
თავი დავუქნიე.
-მე რომ არ შეგხვედროდი დღეს,ნებისმიერს წამოიყვანდი?
-არა! შენ ვინ გგონივარ? უბრალოდ ასე მოხდა,არ ვაპირებდი,უცებ მომივიდა ეს აზრი,სულელი ვარ,სულელი!-რა უცებ ვტირით ქალები,ცრემლები გამზადებული გვაქვს.
-კარგი,წამოდი,-ღრმად ჩაისუნთქა და მხარზე ხელი მომხვია.გამიცხელდა ის ადგილი.
სუფრასთან,რომ დავბრუნდით,ბრანდო მხიარული მეჩვენა.ნამდვილ მეუღლესავით ამჟღავნებდა სითბოს ჩემს მიმართ.ბოლოს ხელზე ,რომ მეამბორა,კბილებში გამოვცერი.-ბრანდო,როლში ნუ შეიჭერი!
-მე ყოველთვის პირნათლად ვასრულებ დაკისრებულ მისიას,ნინა!-გადმოიხარა და მეორედ მეამბორა,ახლა უკვე სახეზე.თან ცხვირიც გამიცაცუნა.ისე ვინანე ჩემი საქციელი,ადგილზე მოვკვდი.
-ეს უკვე მეტისმეტია,-მართალია მიცვალებულები არ ლაპარაკობენ,მაგრამ მე დავილაპარაკე.
-ჩშშ,მიხვდება კოტე,-ტექნიკურად მომაკეტინა.
საღამოს დასრულებამდე აწურული ვიჯექი.ერთი სული მქონდა,დროზე წავსულიყავი სახლში.არა,არა,დედაჩემთან.ბრანდო მიხვდა რა ცეცხლიც მეკიდა და ეშმაკურად ეცინებოდა.როგორც იქნა გავაცილეთ სტუმრები.კოტე აშკარად მოიხიბლა ჩემი "ნათლულ-მეუღლით",ერთი საათი შეგვაყოვნა.ჩემზე ხუმრობა-სიმართლით მოახსენა ყოველდღიური დაგვიანების ამბები,თუ როგორ გავუთეთრე თმა და როგორ გავუშრე სისხლი.დრო და დრო,ისეთი სიყვარულით გადმომხედავდა ბრანდო,წაკიდებულ ცეცხლზე ნავთს მიმატებდა.არა,სასმელის ბრალია,აუჟუჟუნდა თვალებიც,ხვალიდან ყველაფერს მოვაგვარებ,ოღონდ დღეს გადავრჩე.
ტაქსიში,რომ ჩავსხედით,გამოვუცხადე,დედაჩემთან მივდივარ თქო.გასაგებიაო,მითხრა და ჩემსკენ მოიწია.
-ნინა,ეგ დასჯის მეთოდი,თავიდან ამოიგდე,მეგობრულად გთხოვ!-მიჩურჩულა.
მეგობრულადო..ამოვისუნთქე,თან შემრცხვა.ვიღაც უნდა მარიგებდეს,ამხელა გოგოს? თუმცა,რაღა ვიღაც..
დედაჩემი ასე გვიან არ მელოდა,აღელვებულმა შემომიარა გარშემო.
-ხომ მშვიდობაა,ნინა?-მითხრა და ჩამეხუტა.გული ამიჩუყდა და ავტირდი.საძინებლიდან ,ნახევრად მძინარე ჩემი და სოფო თვალების სრესვით გამოვიდა.
-სახლიდან გამოგაგდეს?-მთქნარებით მითხრა.რა მწარე ენა აქვს.
-სოფო!-დედამ თვალები დაუბრიალა.
-კარგი ხო,-მოვიდა და მაკოცა.
-მამა სად არის?-ჩუმად ვიკითხე.არ მინდოდა,ახლა ვენახე.
-სად იქნება,სძინავს,წამოდი,-დედამ ხელი მომკიდა და სამზარეულოსკენ წამიყვანა.
-დაიწყება ახლა დრამები,ხომ გითხარი, არ მომწონს,ეგ შენი ლენჩი ქმარი!-სოფომ ენა ვერ გააჩერა.ზუსტად მიხვდა ჩემს მისვლის მიზეზს.
-სოფო,მორჩი!-მოგუდულად დაუყვირა დედამ და მომიბრუნდა.
-რა მოხდა ,ნინა,იჩხუბეთ?
-ხო,ვიჩხუბეთ..ცოტა ხნით აქ ვიქნები,კარგი?-არ მინდოდა დედას გაეგო,თემომ რომ გამარტყა.
-ცოტა ხანში,გადაგივლის,დაბრუნდები და ისევ უზიდე საჭმელები,მუცლის მონას,-სოფომ ისევ მწარედ მიკბინა.რას ვერჩი,მართალია.
-ლამარაც აქ არის,-წამოვიკნავლე.
-მტრისას!-სოფოს რეპლიკაზე გამეცინა.
-რატომ იჩხუბეთ,ნინა?-დედამ დარდიანად გადამისვა თავზე ხელი.ყველაფერი მოვუყევი,ცემის გარდა.
-გოგო,შენ ნორმალური ხარ?-წამოენთო სოფო.-რას ჩაიციკლე ამ მუქთახორა თემოზე,რატომ აჭმევინებ ნერვებს? მოიშორე რა თავიდან! გათხოვებას შეაძულებ ადამიანს!
-ჩუმად,მამაშენმა არ გაიგოს,-დედამ სამზარეულოს კარი მიხურა.
-ამან არ გაიგოს,იმან არ გაიგოს და იყავით ასე!-არ ცხრებოდა სოფო.-მე ავალ ხვალ და იმ შენს გასიებულ თავიან ქმარს,გადმოვუშვებ მეცხრე სართულიდან,-დაიმუქრა.ისეთი ახტაჯანაა,კი არის გამკეთებელი.მე კი არ მგავს,ბოთე!
-მეძინება,-ვთქვი მოშვებულმა.
-შენ როცა გღვიძავს,მაშინაც გძინავს,აზრზე მოდი,გამოფხიზლდი ნინა!-თავში თითები ჩამიკაკუნა.მართლაც დროა,გამოვფხიზლდე,ყველას უნდა მივუჩინო სათანადო ადგილი.
-წამოდი,დაწექი,დამშვიდდი და ხვალ ვისაუბროთ,-დედა მიხვდა ლაპარაკის თავი,რომ აღარ მქონდა.
ღამე სოფოსთან მეძინა,დავწექი,თუ არა,მიმიხუტა და ასე ვიყავით დიდხანს,უხმოდ.ენა აქვს მწარე,გული კი არა.სიზმარში ისევ ის კაცი ვნახე,გაბრაზებული მიყურებდა და საქაღალდეზე რაღაცას მანიშნებდა.აფორიაქებულს გამომეღვიძა.რას გადამეკიდა,რა უნდა?გავიფიქრე და სოფოს გადავხედე.მშვიდად სუნთქავდა.გული სიყვარულით ამევსო.ჩემზე ხუთი წლით პატარაა და ჩემზე მეტი ჭკუა აქვს,გამბედაობაც.აქეთ შეჭამს დედამთილს,გავიფიქრე და გამეცინა.თვალები დაჭყიტა,უაზროდ შემომხედა.
-რა მხიარულ ტალღაზე ხარ,-მითხრა და გადაბრუნდა.
დედაჩემს მოესწრო და მამაჩემისთვის ,თავისებურად,მსუბუქ ფორმებში მოეყოლა ჩემი ამბავი.ყოველთვის ცდილობდა,არ გაეღიზიანებინა.გულით ავადმყოფია მამა,ვუფრთხილდებით.დამინახა თუ არა,გულში ჩამიკრა და კარგა ხანს მკოცნა.სოფო სულ ეჭვიანობდა ჩვენზე,ნინა უფრო გიყვარსო,ებუზღუნებოდა.მამას ეცინებოდა.მართლაც ,განსაკუთრებულად მექცეოდა ყოველთვის.
-ხო,ხო მოგივიდა შენი ერთდათერთი და განუმეორებელი,-სოფო "ორად გაყოფილი ენით" დაგვაცხრა თავს.
-შურიანო,-ენა გამოვუყავი.მამა იცინოდა.
საუზმე მოემზადებინა დედას,როგორ მიყვარდა ეს მომენტი,ოთხივე ბედნიერი სახეებით,რომ შემოვუსხდებოდით მაგიდას და დედას გაკეთებულ ყიყლიოებს,რომ ვაგემოვნებით.როგორ მომნატრებია.სულ გადამავიწყდა თემოც და ლამარაც.ბრანდო არა,ბევრჯერ გამიელვა თავში.
-წუხელ,გვიან თემომ დარეკა,-ფრთხილად დაიწყო დედამ.ლამის გადამცდა ცხელი ჩაი.
-რა უნდოდა?-დამასწრო სოფომ.
-გაჩერდი გოგო,შენ!-დატუქსა და მომიბრუნდა.-გეძებდა,რას ვეტყოდი? აქ არის მეთქი,ლამარაც მელაპარაკა,ისეთი არაფერი მომხდარა,იკინკლავეს,ახალგაზრდები არიან,გადაუვლითო,-მითხრა და ჩემს რეაქციას დაელოდა.
-წუპაკი დედაკაცი,-სოფომ შეამკო.მამამ ბრაზიანად გახედა.
-მე რას მიყურებთ,თქვენს შვილს შეხედეთ,-ისე თქვა,თითქოს თვითონ მეზობლის ყოფილიყოს.
-მოვაგვარებ ყველაფერს,-ხმადაბლა ვთქვი,არ მინდოდა მამას ენერვიულა.
-ნინა,შვილო,-დინჯად დაიწყო მამამ.-თუ ფიქრობ,რომ მოგვარებადია,მაშინ კარგი..მაგრამ,თუ ფიქრობ,რომ ვიღაცეებს ,ან რაღაცეებს ანგარიში უნდა გაუწიო და ამის გამო მთელი ცხოვრება ვალდებულების მიზნით იცხოვრო ადამიანთან,მაშინ სჯობს დასვა წერტილი.ცხოვრება ისედაც ხანმოკლეა და ბედნიერ წუთებს ნუ დაკარგავ,-თქვა და სამზარეულოდან გავიდა.მამა ზუსტად მიხვდა,რომ უფრო მეტი იყო მომხდარი,ვიდრე ჩვეულებრივი კინკლაობა.პირველად მივედი ასე გვიან დედაჩემთან სახლში,რაც გათხოვილი ვარ.დედა ცრემლებს იწმენდდა,სოფო ჩაფიქრებული იჯდა.
იმ დღეს კოტეს დავურეკე,ვერ ვგრძნობ თავს კარგად და ვერ მოვალ თქო.კარგიო,გამოჯანმრთელება მისურვა და ბრანდოს მოკითხვაო.ბრანდოსო!მართლა ცუდად გავხდი,სახე ამიჭრელდა ჩემს "ქმრის" ხსენებაზე.
-რა ფერი დაგედო,რა გითხრა ამისთანა?-სოფომ ეჭვის თვალით შემომხედა.
-არაფერი,მგონი მართლა სიცხეს მაძლევს,-შუბლზე მივიდე ხელი.
-შენ სიცხე დიდი ხანია გაქვს,-მაინც მოძებნა საკბენი.
ის დღე ოჯახურ გარემოში გავატარე და ძალიან მესიამოვნა,როგორ მომნატრებიან ჩემები.შხამიანი სოფოც კი .
***
დილით,სოფომ თავის კარადასთან გამომიჭირა და კარს ,როგორც მავზოლეუმის მცველი,ისე გადაეფარა.დიდი თხოვნებით და შეპირებებით,რომ ხელფასზე ახალ სუნამოს ვუყიდდი,როგორც იქნა მათხოვა თავისი ტანსაცმელი.სამსახურში უნდა წავსულიყავი.
-იცოდე,არ გამიწელო!-კიბემდე მომყვა დარიგებებით.
-უნდა გაგიწელო,-მივაძახე და საფეხურები გიჟივით ჩავირბინე.რაღაც მომაძახა,ვერ გავიგე.
კოტე ისე გულმოდგინედ ღეჭავდა ფანქარს,გულმა ცუდი მიგრძნო.დამინახა ,თუ არა,ფეხზე წამოხტა.
-დილა მშვიდობის,ბატონო კოტე,-მივესალმე და კართანვე გავჩერდი.ისეთი თვალებით მიყურებდა,შემეშინდა.
-სრულ ჭკუაზე ხარ,გოგო?!-დამიყვირა.
-რა მოხდა ბატონო კოტე,საბუთებში შეცდომა არ ყოფილა,-ჩემმა ტვინმა დოკუმენტებს იქით ვერ გაქაჩა.
-შენი ქმარი იყო მოსული!
-რომელი?-ინსტიქტურად წამომცდა.
-რამდენი ქმარი გყავს?-ცინიკურად გაიცინა.-თემური!
ვინატრე ჭერი დამმხობოდა თავზე,ან სატვირთოს გავეტანე,ან ზღვაში დავმხრჩვალიყავი,არა ცურვა ვიცი,გადავრჩები..ისევ ჭერი სჯობს!
-ბატონო კოტე..-მკვდრის ფერი დამედო.
-გოგო,ამხელა კაცი,როგორ უნდა გამაცუცურაკო,ან რა გრჯიდა,ან გაგეფრთხილებინე მაინც!-ვერაფრით ხვდებოდა,რატომ მოვიტყუე.რას მიხვდებოდა,როდესაც მეც არ ვიცი.
-გაუგებრობა მოხდა,-ვეცადე სიტყვებისთვის თავი მომეყარა და ამეხსნა სიტუაცია.
-გაუგებრობა აქ უნდა იკითხო შენ! ნინას,ქმარი ჰყავს,ვიცნობ,ბრანდო ჰქვია,თქვენ არ მეცნობით მეთქი,გესმის?!-მივხვდი,თავის უნებლიე დანაშაულზეც მოეშალა ნერვები.-მეგონა,ვიღაც შემწუხებელი იყო,რას მოვიფიქრებდი,არა,რას მოვიფიქრებდი,ასე თუ მოიქცეოდი?-ადგილი ვერ იპოვნა და ოთახში სიარულს მოჰყვა.
ყველანაირ სიკვდილზე თანახმა ვარ,მორჩა,გადაწყდა!
-მაპატიეთ,ბატონო კოტე,თქვენც შარში გაგხვიეთ,-კედელს მივეყრდენი,მუხლებში ძალა გამომეცალა.
-ასეთი სისულელე ,როგორ მოგივიდა თავში,ჭკვიანი გოგო მეგონე,-ხელები განზე გაშალა.ერთი კარგი ამბავი მაინც შევიტყვე,ჭკვიან გოგოდ მთვლიდა.გამიხარდა.
-შეცდომა ყველას მოსდის,ჭკვიანსაც კი,-თავს ძალას ვატანდი,არ დავცემულიყავი.თემოს რა გაუძლებს,ან ლამარას!აქამდე არ უნდა მიმეყვანა საქმე,წერტილი უნდა დამესვა დროულად!
-არ ვიცი,რამ განაპირობა შენი ასეთი საქციელი,ნინა,გაოცებული ვარ,არ ველოდი,-შედარებით მშვიდი ხმა ჰქონდა.მეც ის იყო,აზრზე მოსვლას ვაპირებდი,რომ კარი ვიღაცამ შემოანგრია.თემურის დანახვაზე იმხელაზე ვიკივლე,კოტე სირბილით ჩადგა ჩვენს შუაში.
-ვინ არის ბრანდო?! ვინ არის ბრანდო?!-გაშმაგებული მიყვიროდა ქმარი.არაფერი მესმოდა,ყურები დამიგუბდა.
-ამოიღე გოგო ხმა,ვისზე გამცვალე,ვინ გამოაცხადე ქმრად? მოგკლავ!-კოტეს ჯაჯგურის მიუხედავად,მაინც იწევდა ჩემზე,ალბათ საცემრად.რა პასუხი გამეცა,ვიცი,ვინ არის ბრანდო? თავის მართლებას,ისევ გაჩუმება ვამჯობინე.კოტემ როგორც იქნა,გაათრია დერეფანში.ამასაც კარგი ძალა ჰქონია,არა და არ ეტყობოდა.კარგა ხანს მესმოდა თემოს ჩხუბის ხმა.
ახლა მე გამომიყვანენ დამნაშავედ,მოღალატედ,არც თუ უმიზეზოდ.ჩემი სულელური ნაბიჯით,თავი დავიზარალე.როგორ უნდა გამოვძვრე ,ამ გაუგებრობიდან,არ ვიცი.
კოტეს ძალისხმევის შედეგად,ხმაური მიწყდა.ალბათ,წავიდა,გავიფიქრე და სკამზე ჩამოვჯექი.მთელი სხეული მტკიოდა,ნაცემივით.
-არ ვიცი რას იზამ და როგორ,საშინლად გაბრაზებულია,-კოტეც შემოვიდა გადაღლილი სახით.
-მადლობა,-ვუთხარი და თავი მაგიდაზე დავდე.მეძინებოდა,ასე ვიცი,ნერვებისგან.
-ნინა,გიყვარს?-თავზე ხელი გადამისვა,შევეცოდე.
-ვინ?
-აი,ის ბრანდო..
-არც ვიცნობ წესიერად,-დამალვას აზრი აღარ ჰქონდა.
-რა? აბა სად იპოვნე?-ყურებს არ დაუჯერა.ამ გამწარებულ გულზე,ლამის გამეცინა ჩემს ტრაგი-კომედიაზე.ავდექი და ყველაფერი მოვუყევი,არ ვიცი,რატომ,მაგრამ იმ წუთში ასე ჩავთვალე საჭიროდ.ერთი დეტალიც კი არ გამომრჩენია,დაზეპირებულივით ჩავურაკრაკე.ბოლომდე უხმოდ მომისმინა.დასასრულს თანაგრძნობით შემომხედა და გამიღიმა.მყვირალა კოტესთან აღარაფერი ჰქონდა საერთო.
-ნინა,თუ რამეში დაგჭირდე,შენს გვერდით მიგულე,ახლა კი წადი,თავისუფალი ხარ,რამდენი დღითაც გინდა,თუ ძალიან არ დამჭირდი,არ დაგიძახებ,ხელფასს ჩვეულებრივად მიიღებ,-ხელზე ხელი მომიჭირა და ორივე თვალი ჩამიპაჭუნა.უცებ ისეთი გარდაქმნა მოხდა ჩემშიც,მომინდა ჩავხუტებოდი.მომერიდა მაინც.
აღარც ჩემებისთვის დამიმალავს რაიმე,ყველაფერი მოვუყევი და ამოვისუნთქე.დედაჩემი გაშეშებული იჯდა,არც მამა განძრეულა.უცებ სოფოს ისტერიკული სიცილი აუტყდა.
-ბრანდო,ეს სახელი საიდან გამოჩხრიკე?-სიცილს უმატა.
-მარლონ ბრანდოდან,-მიამიტურად კი გამომივიდა პასუხი.
-რა სულელი ხარ,შვილო,-დედაჩემმა ხელი ჩაიქნია.-სულ არაფრის გამო,შეირცხვინე სახელი,-მივხდი,რაც ტრიალებდა მის გულში და ავტირდი.
-დაანებე თავი,-მამა გაუწყრა.ასე იცის,ვერ იტანს,როცა ვინმე მეჩხუბება,გათამამებული ვყავარ.
სახლის ტელეფონზე გაბმული ზარი,რომ გაისმა,მივხვდი თემო რეკავდა,თუმცა შევცდი,ლამარა იყო.დედას რაღაცას უყვიროდა,მოშორებითაც კი მესმოდა მისი ხმა.მამამ გამოართვა ყურმილი და როგორც იცის,ისე დინჯად დაიწყო საუბარი.
-ქალბატონო ლამარა,ნოდარი ვარ,ჩემი შვილი თქვენს ოჯახში აღარ იცხოვრებს,ზედმეტ გარჩევ-გამორჩევის გარეშე,გთხოვთ,აღარ შეგვაწუხოთ და კიდევ ერთი,სამ დღეს გაძლევთ ვადას,რომ ბინა დაცალოთ,ნახვამდის!-ასევე დინჯად დაუკიდა ყურმილი.სახტად დავრჩით მთელი ოჯახი. უცებ,ზედმეტ ლაი-ლუის გარეშე გადამიჭრა პრობლემა.თავიდანვე ვერ მოსდიოდა თვალში მამაჩემს თემო.დედაჩემისთვის უთქვამს,ნინამ არასწორი ნაბიჯი გადადგა,არც გვკითხა აზრი,ისე გაყვა,დიდ ხანს ვერ გაუძლებს,ვგრძნობო.ყოველთვის ნერვიულობდა ჩემზე.თვალებში ჩამხედავდა და მეკითხებოდა, ბედნიერი ხარ მა?თავს ვუქნევდი..ის კი ჩემს თვალებში კითხულობდა ყველაფერს.მატყუებ,მეტყოდა სინანულით.და ახლა არც გაკვირვებია,ელოდა,იცოდა,რომ ეს დღე დადგებოდა.ყველაზე მაგარი მამა მყავს მსოფლიოში!
საბედნიეროდ,ბინა მამაჩემის სახელზე იყო,ვინაიდან ჩემი ხელფასი ვერ აკმაყოფილებდა ბანკის მიერ დადგენილ ლიმიტს.ნეტავ,ახლა ლამარას სახე დამანახვა,ან თემოსი,ისხდნენ ახლა მანქანაში,ნიშნისმოგებით გავიფიქრე.
არც ისე მარტივად ჩაიარა ქმარ-დედამთილის გამოსახლებამ,პოლიციის ჩარევის გარეშე,ვერას გავხდით.აქამდე უცნობმა სამეზობლომ,უცებ გაგვიცნო.მხოლოდ ბრანდო ვერ დავლანდე ვერსად.შეგნებულად არ გამოჩნდა,თორემ რას არ გაიგებდა ისეთი ამბავი ტრიალებდა.სოფო დროებით ჩემთან გადმოვიდა საცხოვრებლად,როგორც თავის კარადას იცავდა,ისე მიცავდა მეც.ცხოვრებაც ნელ-ნელა ჩვეულ კალაპოტში ჩადგა.სიცოცხლის ხალისიც დამიბრუნდა და უფრო მეტად მეფიქრებოდა ბრანდოზე.ის კი არა და არ ჩანდა.კოტესთან იმდენად მეგობრული ურთიერთობა ჩამომიყალიბდა,"ბატონოს" გარეშე დავიწყეთ მუშაობა.ის კი არა და,რამოდენიმეჯერ სახლშიც მომიყვანა მანქანით და ყავაზეც ამობრძანდა.შევატყვე,სოფოს რაღაც ეშმაკურად უჟუჟუნებდა თვალებს.არც ეს ქალბატონი აკლებდა.ხშირადაც იკარგებოდნენ ერთად საეჭვოდ.
განქორწინებაზე დავწერე განაცხადი.ერთი სული მქონდა,მალე მომეშორებინა და გამექრო თემო ჩემი ცხოვრებიდან,რომ არასდროს მქონოდა შეხება.ჩემს თავს ვერ ვპატიობდი,ამდენ ხანს უმოქმედოდ ,რომ ვიყავი და მიყენებდა თავის ნებაზე.ალბათ,ვერც ვერასდროს ვაპატიებ.
იუსტიციის სამინისტროში,დროზე ადრე გამოვცხადდი,სოფოც გამომყვა,ჩემი პირადი დაცვა.თემო დედოსთან ერთად მოვიდა,უცებ ისეთი ზიზღი დამეუფლა,პირში მწარე გემო ვიგრძენი.როგორ ვცხოვრობდი ამასთან? გავიფიქრე და სოფოს მკლავს ჩავეჭიდე.
-ყველაფერი კარგად იქნება!-მანუგეშა სოფომ.
ჩემდა გასაკვირად ლამარა ხმა ჩაწყვეტილი იდგა.თემომ ერთი შემომიღრინა,უსინდისო ქალი ხარო,შემამკო.სოფომ , უსინდისო,უსაქმური ,მუქთამჭამელი,წურბელა და რა ვიცი,რაც მოადგა პირზე,გამწარებულმა მიახალა.ამაზე ლამარა აიფოფრა და მოგვდგა.რომ არა ისევ პოლიცია,არ ვიცი,როგორ ჩამთავრდებოდა ის დღე.ამ ჩხუბ-გაშველებით მივაღწიეთ აღმასრულებელ იურისტის მაგიდას და ჰოი,საოცრებავ,სიზმარში ნანახი კაცი საქაღალდით ხელში! იმდენად იმოქმედა მის დანახვამ ,მომენტალურად წამომცდა.
-მე თქვენ სიზმარში გნახეთ.
-ბატონო?-საეჭვოდ შემათვალიერა.თემომაც გაკვირვებულმა გადმომხედა.
-მე თქვენ სიზმარში გნახეთ,-რობოტივით გავიმეორე.
-შენ სულ კაცები გელანდება!-თემოს ხმამ გონზე მომიყვანა."სიზმრის კაცს "გაეღიმა და ზუსტად ისე მომაწოდა საქაღალდედან ამომძვრალი ფურცელი,როგორც სიზმარში.განქორწინებას დასტურის ნიშნად ხელი მოვაწერეთ.დღეიდან სრულიად თავისუფალი ვარ! ვიგრძენი,როგორ გამომება ფრთები.
თემოს გასვლას დაველოდე,მდუღარე გადასხმულივით წავიდა.
-მე მართლა გნახეთ სიზმარში,ეს საქაღალდე ძალით მომეცით,-გავუღიმე იურისტს და კარში ფრენით გავედი.უეჭველი გიჟი ვეგონე,გამეცინა.
-უნდა აღვნიშნოთ ეს ისტორიული დღე,დღე შენი განთავისუფლებისა!-არტისტულად მითხრა სოფომ სადარბაზოში შესვლისას.
-არაფრის თავი არ მაქვს ,სოფო,-გადაღლილმა ვუთხარი.
-ხმაა!
-სოფო,ხვალ ხო?-ვეცადე მეორე დღისთვის გადამეტანა "ზეიმი".
-დღეს!-ისე თქვა,წინააღმდეგობის გაწევას,აზრი არ ჰქონდა.
-კარგი,-ამოვიოხრე და კიბეზე ფეხი ავდგი.
-წამოდი რა ლიფტით ავიდეთ,როდემდე უნდა მატარო ფეხით,როდესღაც ხომ უნდა დაძლიო ეგ შიში?-ხელი მომკიდა და ძალით მიმათრია ლიფტის კართან.
-არ არსებობს,-ფართხალი დავიწყე.
-ჩემთან ერთად რის გეშინია, გოგო?-სიცილი აუტყდა და ღია კარში მადურთინა თავი.ლიფტის კედელს სიკვდილმისჯილივით ავეკარი.
-აი,ნახავ,ორ წუთში მოსპობ მაგ შიშს,-მითხრა სოფომ და ღილაკს ხელი მიაჭირა.
-ორ წუთში,შეიძლება ბევრი რამ მოხდეს,-ბრანდოს სიტყვები გამახსენდა.ამის თქმა იყო და შუქი ჩაქვრა,კაბინაც გაჩერდა და მგონი ჩემი გულიც.ისეთი კივილი დავიწყე,სიბნელეში სოფო ხან სად წამწვდა,ხან სად.
-ხომ გითხარი,არ მინდა-თქო?-გაბმულად ვკიოდი.
-ნინა,დაწყნარდი,მოიცადე,ახლავეს გამოვიძახებ დახმარებას,-დაფეთებულმა ძლივს იპოვნა ტელეფონი,მაგრამ უშედეგოდ,სიგნალი არ იჭერდა.ამაზე სულ გადავირიე და გვიშველეთ,გვიშველეთ ყვირილი ავტეხე.გავიგონე როგორ დაეჯაჯგურა ვიღაც ლიფტის კარს,იმედი მომეცა,მარტო არ ვართ,ღმერთმა მხსნელი მოგვივლინა.
-დაწყნარდით,გოგონებო,გამოგიყვანთ,-ნაცნობ ხმის გაგონებაზე ,ენა გადავყლაპე.სოფოს ეგონა გული თუ წამივიდა.
-ნინა,ცოცხალი ხარ?-შეშინებულმა გამოაცეცა ხელები ჩემსკენ.
-ბრანდო,-ამოვიკვნესე საცოდავად.
-მოჩვენებები დაგეწყო?-უარესად შეეშინდა.
-გარედან,ეს ბიჭი ბრანდოა,-ვუჩურჩულე.
-არ არსებობს,-ჩურჩულითვე ჩაილაპარაკა სოფომ.ისე ჩაგვიწყდა ორივეს ხმა,ბრანდომ იფიქრა ცუდად გახდნენო.
-კარგად ხართ,გოგონებო? ცოტაც მოითმინეთ,-მთელი შემართებით უჩხიკინებდა კარს.
-კარგად ვართ,-სოფომ გასცა პასუხი.მე კედელს შევესისხლხორცე. წვალების შემდეგ,კარი გაიღო და ახლა ბრანდომ დააღო პირი,მე რომ დამინახა.
-ნინა?
-მოკლედ,ყველგან ჩემი მხსნელი ხარ,-გამეცინა.
-როგორ ხარ?-ცოტა დაბნეული ჩანდა.
-კარგად,შენ?გაიცანი,ეს ჩემი დაა,სოფო.
-მადლობა მეგობარო,-სოფომ მორიდებით ჩამოართვა ხელი.
-სამადლობელი არაფერია..ეს ლიფტი მოძველებულია,ხშირად იჭედება,-გაგვიღიმა.
-თქვენთან ვალში ვარ,თქვენ დღეს და გადამირჩინეთ,-სოფოს ჭინკები ჩაუსახლდა თვალებში,მივხდი,რაღაცისთვის შემზადება დაიწყო.
-ვალი,ვალი..-მრავალმნიშვნელოვნად თქვა ბრანდომ.
-საღამოს გცალიათ?-სოფოს შეკითხვაზე,ისეთი ხველა ამიტყდა,ლამის დავიხრჩე.
-მცალია,-ბრანდომ ღიმილით გადმომხედა.
-ძალიან კარგი,-ტაში შემოჰკრა სოფომ.-საღამოს ჩვენთან გელოდებით,-თითით მაღლა ანიშნა.რა მეტიჩარა ხარ სოფო,დაიცადე,სახლში ავიდეთ,თმას გაგაცლი,გულში გავბრაზდი,თან არც გავბრაზდი.
საღამომდე ვებუზღუნებოდი სოფოს,ეს რა გამიკეთე-მეთქი?რა გინდა,დაკარგული ქმარი გაპოვნინეო,იკრიჭებოდა.კოტესაც დაურეკა,მოდი,ამ ისტორიულ დღეს არ გამოაკლდეო.ისიც სიხარულით დათანხმდა,რა წამოვიღოვო.სოფომ რაც შენ გინდა,ვაშლის გარდაო.იცოდა,ალერგია მჭირდა თემოს გადამკიდე.სოფო ისე ფაცი-ფუცობდა,თითქოს ჩემს,ან მის ხელის სათხოვნელად მოდიოდნენ.მე დაბნეული დავდიოდი წინ და უკან,უაზროდ ვედებოდი ფეხებში სოფოს.
კოტე ხელდამშვენებული მოვიდა,გაფრთხილებისამებრ ლიფტში არ შესულა და ფეხით მოუწია ამოსვლა.სულს ძლივს ითქვამდა.
-უფრო მაღალი სართული ვერ შეარჩიე,პაპასკირი?-უკმაყოფილოდ დააწყო ყუთები მაგიდაზე და გაოფლილ შუბლზე ხელი გადაისვა.
-ფეხით სიარული ჯანმრთელობაა,-სოფომ წყლით სავსე ჭიქა მიაწოდა.
კარზე კაკუნის ხმაზე,ისე შევხტი,კოტეს წყალი გადასცდა.-ეს გოგო მომიღებს ბოლოს,-ჩაილაპარაკა და სოფოს მიუბრუნდა.მე კარის გასაღებად წავედი.ვიცოდი,ვინც იქნებოდა.ბრანდო იდგა, კონიაკის ბოთლით ხელში..
-შემოდი,-გავუღიმე და გზა დავუთმე."ღმერთო,რა ლამაზია"სახეზე დამეტყო გამოშტერება.
-აქა მშვიდობა,-თქვა და შემოვიდა.კოტემ,რომ ბრანდო დაინახა,თვალებს არ დაუჯერა,ხან მე მიყურებდა,ხან სოფოს,ხან მას.ვერაფერი გაეგო,საიდან აღმოცენდა ჩემი "ნათლულ-ქმარი"ასე უცებ აქ.
-გამარჯობა,კოტე,-ღიმილით მიესალმა.
-პაპასკირები მომიღებენ ბოლოს,მე მითქვია და..-გაეცინა კოტეს და ხელი ჩამოართვა.
სუფრასთან ცოტა დაძაბულობა შეინიშნებოდა.საუბრის აწყობა გაგვიჭირდა.სამი ჭიქის შემდეგ, გავთამამდით და ერთმანეთს ვასწრებით საუბარს.ისე სასაცილოდ მოყვა ავტობუსის ამბავი ბრანდომ,კოტე ბოლო ხმაზე ხარხარებდა.მერე კოტემ გაიხსენა,როგორ გამოვაცხადე ბრანდო ქმრად.სოფო სიცილსგან ჩაბჟირდა,არც მე მადგა კარგი დღე.საკმაოდ დავლიეთ სასმელი.ვხვდებოდი,ნელ-ნელა როგორ მიბუჟდებოდა ენა.სოფო უფრო ამტანია,მე მალე მეკიდება.დრო და დრო ბრანდოს ვუყურებდი ამღვრეული თვალებით,ისიც არ მაკლებდა.კოტემ შაბათ-კვირას ქალაქგარეთ გავიდეთ,სადმე ტყეში ვიპიკნიკოთო.იდეა ყველას მოგვეწონა და დავთანხმდით.საბოლოო ჯამში მხიარული საღამო გამოგვივიდა და კმაყოფილები დავიშალეთ.ბრანდო და კოტე ერთად წავიდნენ.მე და სოფოს მაგიდის ალაგების თავი არ გვქონდა,რვიანებს ვხაზავდით.ეგრევე საწოლს მივაშურეთ.
დილით,კარზე კაკუნმა გამომაღვიძა.დამძიმებული თავი ძლივს წამოვწიე,ახლა არანაირი სტუმარი არ მაწყობდა.ვიღაც ჯიუტად აკაკუნებდა.წამოვჯექი,ძლივს გავუყარე ფეხები ჩუსტებში და სიარული ვცადე.ო,როგორ დატრიალდა სახლი ჩემს გარშემო.ცეცხლი დალიე ნინა,ლოთო! მივაღწიე კარამდე,გამოვაღე,არავინ დამხვდა,ძირს დადგმული მინერალური სასმელებით სავსე პარკის გარდა.
ბრანდო,აბა სხვა ვინ? გამიელვა თავში და სიამოვნებისგან დავიკრუტუნე.
შუადღეს კოტემ დარეკა,მე სამსახურში მისვლის თავი არ მაქვს და შენც ნუ წახვალ,გამოიძინეო.ისე გამიხარდა,სასწრაფოდ შევწექი ლოგინში.საღამომდე ფეხი არ გაგვიქნევია,არც მე,არც სოფოს.
მოგვიანებით დედაჩემი მოვიდა.სად დაიკარგეთ,გამისკდა გული,მილიონჯერ დაგირეკეთო,გვეჩხუბა.მამას გადაურეკა,ცოცხლები არიან,არ ინერვიულოო.აულაგებელ სუფრას რომ შეხედა,სულ ზარმაცები და უსირცხვილოები გვეძახა.
-ქალმა იმდენი,როგორ უნდა დალიო,რომ უგონოდ დათვრე!-ორივე შვილს მოგვაწიწკნა თმა და რახა-რუხით დაიწყო ჭურჭლის ალაგება.ჩვენ მოგუდულად ვიცინოდით.
-იცი,კოტე მიყვარს,-გამომიტყდა სოფო.
-არ გადამრიო,-"შევიცხადე".
-საძაგელო,-მიჩქმიტა.
-მეტკინა გოგო,-არც მე დავაკელი და ჩავცხე.
-შენც ხომ მოგწონს ბრანდო?-უცებ გამაჩუმა.-ჰა,გამოტყდი?
-არ მომწონს,უბრალოდ კარგი სამეგობრო ადამიანია,-მოვიტყუე.
-კი,დაგიჯერე,-ახითხითდა.- გუშინ გნახე როგორ ენაზებოდი.
-სოფო,ჩუმად,-თვალით დედაზე ვანიშნე.
-უცებ არ გაუკვირდეს რა,ძველ-ახალი სასიძო,-ხითხითს უმატა.
-არანორმალური ხარ,-მეც გამეცინა.
-ნეტა რა ჰქვია,სინამდვილეში?თვითონაც ცოცხალი თავით არ ამბობს სახელს.
-მეც მაინტერესებს.
-უეჭველი რაღაც სასწაული ჰქვია,ჯურმუხტა,ან არველოდი,ან ველოდი,-და ზუსტად ისე ცუდ ყოფაქცევის ქალივით გადაიკისკისა სოფომ,როგორც მე მაშინ კაფეში.დედაჩემმაც არ დააყოვნა,თავზე დააცხრა.
-რა ფორმაზე იცინი,გოგო?!-
-კარგი,კარგი,მორჩა,-დანებების ნიშნად ხელები ასწია სოფომ.
დედამ ყველაფერი მიალაგ-მოალაგა და ჩვენი დიდი თხოვნის მიუხედავად,რომ დარჩენილიყო და მამაც მოსულიყო,ვერ დავიყოლიეთ.თქვენი ნერვები არ მაქვსო,დაგვემშვიდობა და წავიდა.წასვლამდე,კი თითი დაგვიქნია,ჭკუით,თუ არ იქნებით,ნოდარს გამოვაგზავნი აქ საცხოვრებლადო.შევპირდით,რომ გამოვსწორდებოდით.დედა გავისტუმრეთ,თუ არა,კოტე დაგვადგა თავზე.საშინელ "პახმელიაზე "ვარ,ადექით,სადმე მოვსხდეთ,ხინკალზე გეპატიჟებითო.ამ შუა ღამეს,რა დროს ხინკალიაო,ერთხმად ვტკიცეთ უარი და ჩაიზე დიდი ხვეწნის შემდეგ დავიყოლიეთ.
-ბრანდოს რა ჰქვია სინამდვილეში?-საჭირბოროტო საკითხი წამოჭრა კოტემ.-დაუძახეთ იმ კაცს,იქნებ იმასაც უნდა ჩაი,-ანცად ააცმაცუნა ტუჩები.
-გვიანია უკვე,-ვთქვი და საათს შევხედე,თორმეტს აკლდა რვა წუთი.
-ესე იგი,მეც წავიდე?-დაიჯღანა კოტე.
-მოსვლა გვკითხე?-მწარე ენა ჩააწო სოფომ.
-"მასეთი ენის პატრონსა,რა გაგათხოვებს ქალაუ"-წაუმღერა კოტემ.
-შენ არ ინერვიულო,თორემ ფანქრები ძვირდება,-სოფომ უარესად წაკბინა.ისე დავუბრიალე თვალები,ლამის ჩამომცვივდა.კოტემ ჯერ მე გამომხედა,მერე სოფოს და უცებ ხარხარი აუტყდა.ჩვენც მეტი რა გვინდოდა,უცებ გამოვაჩინეთ სამოცდაოთხი კბილი.
-იცით,ბრანდოც ფანქრიჭამიაა!-ვთქვი.
ამაზე სულ გადავბჟირდით,ცრემლები გვცვიოდა სიცილისგან.
-ეგ რა მითხარი,ხვალ ერთი ყუთი უნდა ვუსაჩუქრო,-ვეღარ ჩერდებოდა კოტე.
-ორი იყიდე,მაინც ერთად მოგიწევთ ჭამა,პირში,რომ არ უყურო,-სოფო ჩემპიონია მწარე იუმორში.ჩვენი ხმა ალბათ მთელ კორპუსს ესმოდა.
კოტეც გავისტუმრეთ.დილამდე არ დაგვძინებია,ან რაღა დაგვაძინებდა,მთელი დღე ლოგინში გამოვცხვით.
შუადღისას კურიერი მოადგა ჩვენს კარს.გაბანტული ყუთი გადმომცა.გამიკვირდა,არსაიდან ველოდი ამანათს.
-მოიცადე,არ გახსნა,ბომბი არ იყოს,-სოფო დესანტივით მიეპარა ყუთს.
-რა ბომბი,გოგო?-გამეცინა.
-ხო,ლამარა ჯერ ცოცხალია,-შემაშინა.მაკრატლით ფრთხილად გადაჭრა ლენტი და უკან გადახტა.-განაღმვის ოპერაცია წარმატებით მიმდინარეობს,-თითებით ტელეფონის იმიტაცია გააკეთა და ჩასძახა.
-სოფო,რა მასხარა ხარ,-წავუთაქე.სანამ ბოლომდე გახსნა,მე სული დამელია.გაოცებაც და სიხარულიც ერთბაშად აღმომხდა ,არც მეტი,არც ნაკლები,ყუთში ყაყაჩოსფერი კაბა იდო ,ზუსტად ისეთი,ქარმა,რომ იმსხვერპლა.
-ოო,ქორწილის სუნი მცეემს,-თქვა სოფომ და სტვენა დაიწყო.
მე ,წითელი კაბით ხელში, გაბადრულ სახით ვიდექი.ტელეფონზე შეტყობინებამ დაიწრიპინა.
"ჩვენს კაფეში გელოდები"
ხელების კანკალს,სხეულის ცახცახი აჰყვა.ზუსტად მაშინ ვიგრძენი,რა ყოფილა ბედნიერება.
სოფომ სასწრაფოდ გამომპრანჭა,იმდენი მითხიპნა სახე,ბოლოს პირი დასაბანი გამიხდა.
-ხომ იცი,არ შემიძლია ამდენი "შპაკლი"-გავუბრაზდი.
-გოგო,ქალს უხედება მაკიაჟი!-არ მნებდებოდა.
-მერე ეს მაკიაჟია? ტონა,რომ დამადე,დამიმძიმდა თავი!
-ჰო,ისე მიდი,იქნებ შეაშინო როგორმე!
-დაწყნარდი,ნანახი ვყავარ ახლად გაღვიძებული!-გამახსენდა უთენია,რომ დავადექი თავზე ბრანდოს.
-თქვენ რა,ერთად გეძინათ?-შეიცხადა.
-ღმერთო,მომაშორე ეს კრეტინი!-ხელები ზეცაში აღვაპყრე და სახლის კარი გავიხურე.
გზაში რამდენჯერმე შევჩერდი,გულს ისე გაუდიოდა ბაგა-ბუგი,სიარული გამიჭირდა.ნინა,დაწყნარდი,ყველაფერი კარგად იქნება! გზა და გზა ვამხნევებდი თავს.
განაპირა მაგიდასთან იჯდა,შორიდანვე დამინახა და წამოდგა.ჩემი ყაყაჩოსფერი კაბით,როგორც გედი ტბაზე,ისე "შევცურდი"და ბრანდოს წინ გავჩერდი.
-ულამაზესი ხარ,გიხდება,-მითხრა და საფეთქელზე ოდნავ შემეხო ტუჩებით.ჩემმა გულმა სხეულში წრე მოხაზა.
-მადლობა,ძალიან გამახარე,-მართლაც ვერ ვმალავდი სიხარულს.
-ქარს უნდა უმადლოდე,-გაიცინა.
-მგონი უფრო,კონტროლიორს,- აჰა,ნინა,ენას ვერ იმოკლებ.ის კაბაზე გელაპარაკება,შენ მის გაცნობაზე.
-ჰო,იმას კი ეკუთვნის ქორწილში თამადობა,-არც თვითონ დამაკლო.კაბის ფერი დამედო.
-ერთ ადგილას უნდა წაგიყვანო,წამომყვები?-ხელზე თითები გადამატარა.
-სად?
-სადღაც,-გაეცინა.
-არ მითხრა,რომ ვინმე უნდა დასაჯო,-ჩემი ოინები გამახსენდა.
-სწორად მიხვდი,-სერიოზულად მითხრა.
-რა?-ხელმეორედ გადამიარა კაბის ფერმა.
-წამოდი,წამოდი,-გაიცინა და ზუსტად ისე გამიტაცა შემოდგომის ფოთოლივით,როგორც მაშინ,ავტობუსიდან.
ჩემდა გასაკვირად,რესტორნის მაგივრად,ერთ სახლში მიმიყვანა.კარი,რომ გაიღო და ნაცნობი ქალი დავინახე,რაღაცნაირად შემრცხვა.
-ნინა,გაიცანი,ეს ჩემი დაა,მართა.
თბილად გადამკოცნა მართამ და შინ შეგვიპატიჟა.
-ბრანდო მოვიდა,ბრანდო მოვიდა,-ორი ერთნაირი ბავშვი გამოვარდა ოთახიდან და ზედ შეახტნენ.აქ კი ნამდვილად გადმომცვივდა თვალები.
-მართლა ბრანდო გქვია?-თან გავიფიქრე,დარიგებული ხომ არ ჰყავს ეს ბავშვებიც მეთქი.
-არა..დედაჩემი მეძახდა ბრანდოს და შემრჩა ეს სახელი,-სევდა შეეპარა სახეზე.
-დედა?-სახელის დამთხვევამ უარესად გამაოგნა.
-ჰო,დაიღუპა,შარშან..ძალიან გავხარო..-ხმა აუკანკალდა.
-მართალი ყოფილა დედა,ძალიან გავხარ,-ბავშვები,რომ არა,ალბათ ჩავეხუტებოდი.
მართამ პატარა მაგიდასთან მიგვიწვია.ნამცხვარი გამოვაცხვე და უნდა გაგასინჯოთო,ისე შინაურულად მექცევა,სულ მომიხსნა დაძაბულობა,რა საყვარელია.ბრანდომ,რა დროს ნამცხვარია,მშიაო.წინასწარ რატომ არ გამაფრთხილე,რამეს მოვამზადებდი,სუპი მაქვს და თუ გინდა გაგიცხელებო.ამაზე დაიჯღანა ბრანდო,კარტოფილი შემიწვიო.მაშინ შენ გათალეო,იმდენი იკინკლავეს,ბოლოს ბრანდომ გათალა,შეწვა და მოგვართვა კიდეც ტყემლით.ისეთი შინაურული და სასიამოვნო გარემო იყო,ლამის ჩუსტები მოვითხოვე.ტყუპები მოსვენებას არ გვაძლევდნენ,ერთმანეთს ასწრებდნენ ტლიკინში.
-შენ ბრანდოს ცოლი ხარ?-ეშმაკურად გაიკრიჭა ერთი კიკინიანი.
-ტასო!-მართამ დაუცახცხანა.მე ალებმა დამიარეს.
-არა,მეგობრები ვართ,-გაბუშტულ ლოყაზე ვაკოცე.
-ლამაზი კაბა გაცვია,-მეორე გაბუშტული მომეტმასნა.ისიც დავაჯილდოვე კოცნით.
მოგვიანებით,მართამ ბავშვები გაიყვანა დასაძინებლად.ამათ უცებ მივხედავ და მოვალო,ბოდიში მომიხადა.
-ჩვენ წავალთ,-უხერხულად შევიშმუშნე.ვერსადაც ვერ წახვალ,სადაცაა გიაც მოვა,ხომ უნდა გაიცნო,ჩემი მეუღლეო.ოპაა,რაღაც კუთხეში მიმწყვდევენ მგონი.
გიაც მოვიდა,მართამაც ბავშვები მიაძინა და ოთხივე მივუსხედით გიას მოტანილ ლუდს და ხინკალს.ბრანდომ და მართამ ბავშვობა გაიხსენეს,შემდეგ მართამ და გიამ თავისი გაცნობის ამბავიც,ტყუპების დაბადებაც და ასე მხიარულად ჩავამთავრეთ საღამო.
ბრანდომ სახლის კარამდე მიმაცილა.ლოყაზე მსუბუქი კოცნით დამემშვიდობა და ტკბილი ძილიც მისურვა.ძილის რა მოგახსენოთ და ყურებამდე გადახსნილი პირით კი ვიწექი საწოლში.
-მასე არ დარჩე,-სოფომ თავში ჩამითაქა და ვარსკვლავებიდან ჩამომხსნა.
-შენ ხომ არაფერს შეარგებ ადამიანს,-მოჩვენებითი სიბრაზით მეც წავუთაქე.
-მართლა კარგი ბიჭი ჩანს ეს ჩვენი ბრანდო,-ლოყის ქვეშ ხელი ამოიდო და ჩემი ბედნიერების გაზიარებას შეუდგა.
-ჰო,-პირს ციცინათელები მომედო.
-იმ შენს ჩლუნგ თემოს კი არ ჰგავს.
-კარგი რა სოფო,როდემდე უნდა გამახსენო?-მეწყინა.
-რომ არ დამიჯერე თავიდანვე,ვერ ვინელებ.
-მეძინება,-ხასიათი გამიფუჭდა.
-მოდი ჩემთან,-მოიწია და გულში ჩამიკრა.-ძალიან მიყვარხარ ნინა,მინდა,რომ ბედნიერი იყო,მნიშვნელობა არ აქვს, ვინ იქნება შენს გვერდით,ბრანდო,თუ ლუი დე ფიუნესი,მთავარია ბედნიერი იყო,-მითხრა და მაკოცა.ამ ბოლო დროს ყველაფერზე მეტირება,მაშინვე წამოვყარე გამზადებული ცრემლები.
მეორე დღეს კოტემ მახარა,ნერგების დიდი პარტია უკვე ჩამოვიდა და პრემიასაც მიიღებო.თან ხომ არ დაგავიწყდათ,ზეგ შაბათია და პატარა ლაშქრობა, რომ უნდა მოვაწყოთო.ბრანდოს თვითონ დაურეკა და შეახსენა.მოვილაპარაკეთ ვის რა უნდა წაგვეღო.შაბათს,უთენია ჩავბარგდით კოტეს მანქანაში და სიღნაღს მივაშურეთ.ბოდბის მონასტერის მონახულების გარეშე,ეშხი არ ექნებოდა ექსკურსიას.გზაში წვიმამ დასცხო.ისეთი თქეში მოდიოდა,მანქანის გაჩერება მოგვიწია.სანამ ცოტა არ იკლო,ვერ დავიძარით ადგილიდან.
-ტყეში ასვლას აზრი აქვს,სველი იქნება ყველაფერი,-გულდაწყვეტით თქვა კოტემ.
-სახლში დავბრუნდეთ,ტაფაზე შეგიწვავთ მაგ ხორცს,-სოფო ხუმრობის ხასიათზე დადგა.
-შენი შემწვარი არ გაიშვას,-წაკბინა კოტემ.
-რა ვიცი,იმ დღეს კი ვერ გაგაგდებინე ქათმის ბარკალი ხელიდან,ჩემი მომზადებული იყო სხვათაშორის,-სოფომ ბასრი ენა გამოაჩინა.
-იმიტომაც მოვიწამლე,-დაიჭყანა კოტე.
-კარგად ვერ მოწამლულხარ,კოხტად ჭიკჭიკებ.
-მტრის ოჯახში არ შეგიშვებდი,-კოტემ ბოლომდე გამოიწვია ჩემი და.
-შენს ოჯახში?-აჯახა სოფომ.
-ფუი,ფუი,ჯვარი მწერია,-უცებ გადაისახა პირჯვარი კოტემ.სოფოს ეწყინა და გაიბუტა.მე და ბრანდოს სიცილი აგვიტყდა.
ღრუბელი არ ნებდებოდა.ხელმეორედ დაგვიშინა წყლის ისრები.
-მოკლედ,-დაიწყო ბრანდომ.-სანამ წვიმა გადაიღებს,აჯობებს ჩემს სტუდენტობის მეგობარს ვესტუმროთ,კარგა ხანია არ მინახავს,გაუხარდება.თან დავისვენებთ,-ბრანდოს იდეა ყველას მოგვეწონა.საჭმელ-სასმელი საკმაოდ გვქონდა,ასე ხელდამშვენებულები გამოვეცხადეთ მის მეგობარს.
-ვა,ამას ვის ხედავს ჩემი თვალები,ფანქრიჭამია?!-ბრანდოს დანახვაზე გახარებული გამოიქცა დაბალი,გამხდარი ბიჭი და გადაეხვია.
-მოკლეკუდ,შე ძველო!-ერთმანეთი სიცილით აჯანჯღარეს და სულ ზურგზე უტყაპუნეს ხელები.
-რაო?-კოტეს რეაქციამ ბოლო მომიღო,ისე დაცქვიტა ყურები, სიცილისგან გავლურჯდი,სოფოც ჩემს დღეში ჩავარდა.
-მეგობრებთან ერთად ვარ,-ხელით ჩვენსკენ ანიშნა ბრანდომ.ბიჭი დაფაცურდა,სათითაოდ მოგვიკითხა.მოკლეკუდას ზაზა ჰქვია.კარგი ადამიანი ჩანს,გულღია,ალალი..ჩვენი სანოვაგის ამოწყობა,რომ დავიწყეთ,სიცილი აუტყდა.
-რა იყო ,ბიჭო,აქ მშივრები კი არ ვართ,ჩაალაგეთ ეგენი უკან და შემოდითო,-მაინც ჩვენი გავიტანეთ და მაგიდაზე გორა დავაყენეთ.ზაზას მეუღლე ნანაც,ქმრის მსგავსად თბილი ადამიანი აღმოჩნდა,სამი პატარა ბავშვი კი ულამაზესები და ცელქები.რომლებიც ჩვენს დანახვაზე სიხარულიგან ყირაზე დადგნენ.
ძალიან მიყვარს სოფლის სუნი,ნაწვიმარზე უფრო იგრძნობა ბუნების სურნელი.მეძებარ ძაღლივით ყველა ხეს და ყვავილს ცხვირით მოვედე.ღრმად ვისუნთქავდი ბუნების არომატს.
-ის გააჩერეთ,თორემ შეისრუტა მთელი ჰაერი,უჟანგბადოდ დაგვტოვებს,-სოფომ მხარზე წაკრა ბრანდოს.
-ამ სილამაზემაც ვერ დაადუმა შენი ენა,-ხელები ირგვლივ მოვატარე და წავკბინე სოფოს.ჩემი "ქმარი" ჩუმად ფხუკუნებდა.
-იცი,რა ღვინო მაქვს,ცოფი!-თავი მოიწონა მოკლეკუდამ.-დღეს უნდა დაგნამო,-"დაემუქრა ბრანდოს.
-მგონი გაუთოვებას უპირებს,- მიჩურჩულა სოფომ.მომერიდა,თორემ ჩავცხებდი.იმდენი რამ გვქონდა გამზადებული,დიასახლისი შეწუხებული სახით იდგა,მე რით გცეთ პატივიო.სანამ ჩვენ შევაცხელეთ ხაჭაპურები,მოკლეკუდამ და ფანქრიჭამიებმა ცეცხლი დაანთეს.
-არა,რა ძმაო,წალამზე შემწვარს,სულ სხვა გემო აქვს,-კოტე მთელი მონდომებით აცვამდა ხორცს შამფურზე.
-მოვა დრო და შემეხვეწები,ტაფაზე შეგიწვა,-სოფომ ტუჩები აპრიხა.ეს მგონი ძალით უვარდება ოჯახში,გავიფიქრე და სოფოს თვალები დავუბრიალე.
-სოფო,ცოლად გამომყვები?-ისეთი მოულოდნელი იყო კოტეს კითხვა,ყველა გავშეშდით.
-ხედავთ,სუფთა ჰაერზე გონება დაეწმინდა,-სერიოზულად ვერ მიიღო სოფომ.
-გეკითხები?!-არ მოეშვა კოტე.
-მუხლზე მაინც დადექი და ხორცის ნაჭერი მაინც გამომიწოდე,ასე ჰარი-ჰარალეზე ვინ თხოვს ხელს?-სოფომ გაიცინა,მაგრამ ისე ვერა.
-ხო,თუ არა?!-კოტემ შამფური დადო და ჩემი დის წინ გაჩერდა.
-მგონი,გაგიჟდი,-კოტეს ხუმრობის,რომ ვერ შეატყო,ცოტა არ იყოს,შეცბა.
-გელოდები?!-უფრო ახლოს მიიწია და მკლავზე მოკიდა ხელი.ჩვენც პასუხის მოლოდინში,სუნთქვაშეკრულები ვიდექით,ბავშვებიც კი.ახლა რაღაც ისეთს დაახეთქებს,ნაღმივით აგვაფეთქებს,გავიფიქრე და დავიძაბე.
-არა!-უარი სტკიცა.აი,ხომ ვთქვი.სოფოს ხასიათის შერჩევა სჭირდება,იჩქარა კოტემ.
-საბოლოო პასუხია?-ხავსს ჩაეჭიდა სასიძო.
-არა,კიდევ უნდა მთხოვო,ბევრჯერ!-სოფო აკისკისდა.კოტესაც გაეცინა,ჩვენც ნელ-ნელა მოვეშვით ,იმ იმედით,რომ სასიძო არ დანებდებოდა და განზრახვას სისრულეში მოიყვანდა მომავალში.იმის შემდეგ,ყოველ ხუთ წუთში ეკითხებოდა კოტე,-სოფო,ცოლად გამომყვები?პასუხიც იგივე იყო.ამ სიცილ-კისკისში მწვადიც შეიწვა და სუფრაც გაიშალა.მოკლეკუდამ თავის ცოფი ღვინო თიხის დოქით შემოდგა,პირჯვარი გადაიწერა,ღმერთს მადლობა გადაუხადა და ხსნილიაო,გვახარა.კარგად მოგვშიებია,გემრიელად ვილუკმებოდით.ბრანდო ჩემს გვერდით ისე ახლოს იჯდა,მისი სხეულის სითბოს ვგრძნობდი.არ ვიცი,მოკლეკუდას ცოფი ღვინოს ბრალი იყო,თუ ბრანდოს სიახლოვე,უცებ მოვითენთე და მოურიდებლად მივეყრდენი ჩემს ფანქრიჭამიას და გავინაბე.ვიგრძენი,როგორ შემოცურდა ჩემს წელზე მისი მკლავი,სხეული დამეჭიმა.
-მოეშვი,-მიჩურჩულა და ნაზად აათამაშა თითები.ყირაზე გადავიდა ჩემი გული.სოფომ შეგვამჩნია და ჩაიცინა.ცოტა შემრცხვა.
მოკლეკუდა კარგი თამადა გამოდგა.სასიამოვნოდ გაკვირვებული ვუსმენდი მის მხატვრულად გაფორმებულ მონოლოგებს.განსხვავებული სასმისი გამოიტანა ზაზამ,პატარა თიხის ჭური,ყველას გვთხოვა,ვისაც რა სადღეგრძელო გაგიხარდებათ,ამ სასმისით ის თქვითო.პირველი თვითონ წამოდგა და დაიწყო.
-ეს ჭური,საუკუნეს ითვლის,ჩემი წინაპრებისგან მერგო,ხოდა ჩემო კარგო ხალხო,ამ სასმისით, გაუმარჯოს ცაში ღმერთს, მთაში სალოცავს, მიწაზე ჩვენ და მიწის ქვეშ ჩვენ წინაპრებს !-თქვა და ბოლომდე დაცალა.შეავსო და ბრანდოს მიაწოდა.კი გაუჭირდა ჩემს სხეულიდან ხელის აღება..ფეხზე ადგა.
-ყველაფერი,რაც გამაჩნია და რაც მისწავლია, ერთი ადამიანის დამსახურებაა და იმ ერთს დედაჩემი ჰქვია! მადლობა მას ამისთვის.. მენატრება დედა,-თქვა და სულმოუთქმელად დალია.შევატყვე როგორ უკანკალებდა ხელი.სუფრაზე სიჩუმე ჩამოწვა.შემდეგი კოტე იყო,წამოდგა ჭურით ხელში და სოფოს თვალი თვალში გაუყარა.
-როდემდე უნდა მაწამო,ჯვარს მაცვი მაცხოვარივით,იქნებ პასუხი მაღირსო,კუდში გდევ მათხოვარივით! სოფო,ბოლოჯერ გეკითხები,ცოლად გამომყვები?
ქარიშხლის მოლოდინში ყველა გავისუსეთ.სულაც აღარ ეხუმრებოდა კოტეს,ისეთი სახით იდგა.
-გამოგყვები!-თავის თავში ღრმად დარწმუნებულმა უპასუხა.
-ძლივს!-ერთხმად დავცხეთ ყიჟინა.მე ტირილ-სიცილი ერთმანეთში ამერია.
-შე ეშმაკუნა,-სოფოს წკიპურტი მივკარი და ჩავიხუტე.იმდენი ვკოცნე,ბოლოს კოტემ წამართვა,ერთი კოცნა მეც დამაცადეო.რას ვეტყოდი?ექსკურსია ქორწილად გვექცა.ბრანდო თვალს არ მაშორებდა,ღიმილი გადაკვროდა სახეზე.
ისევ ბევრი დავლიეთ,კიდევ კარგი დედაჩემი ვერ გვხედავს.ახალ ამბავს ახლოდან ვახარებთ,ასე სჯობია.
-ამაღამ პატარძალი ჩემთან იძინებს,-გამოვუცხადე სიძეს და სოფოს ხელი დავავლე.
-სამსახურში ხომ გამათეთრე პაპასკირი,ახლა აქაც კაცო?!-თავი მოისაწყლა.
-მე ჯერ არ მეძინება,-გაჯიუტდა სოფო და გამექცა.
-ამას უყურეთ,ჯერ არ მიყვებოდა,ახლა რა დღეშია,-გამეცინა.
-ასე იცით ქალებმა,გვაწვალებთ,-ბრანდომ თვალი ჩამიკრა.ნეტავ როდის ვაწვალე, აქეთ მოვიტაცე და ქმრადაც გავასაღე,დაავიწყდა მგონი,გავიფიქრე და მივუახლოვდი.
-შენ ის დღე ხომ არ დაგავიწყდა?-თითი მკერდზე მივუკაკუნე.ნინა!მთვრალი ხარ,ზედმეტებს როშავ!
-მე არაფერი მავიწყდება და მისიასაც პირნათლად ვასრულებ,-ჩემი თითი ხელში მოიმწყვდია.წავბორძიკდი,ღვინისგან არა..
-ჰო? რაღაც ვერ ვხედავ?-ნინა გაგიხმა თავი,რატომ იწვევ?!
-გიხდება სითამამე,-თმაზე წამეთამაშა.უკან დავიხიე,მივხვდი ზედმეტები მომდიოდა.ამ ნასვამ კაცსაც თავ-გზას ვურევდი.
-რა იყო,ხომ არ გეშინია?-სუნთქვა გაუხშირდა.
-მე არაფრის მეშინია!-რა ცანცარა ვარ.
-დავიჯერო?-უცებ მტაცა ხელი და მკერდზე ამიკრა.
-ხელი გამიშვი,-ძლივს ამოვთქვი და ვეცადე გავცლოდი.
-არ გაგიშვებ,დავალებას ვასრულებ,-მოულოდნელად დაიხარა და ყელზე მაკოცა.ღმერთო,ეს რა არის?! ტანზე ყველა ბუსუსი ყალყზე დამიდგა.
-ბრანდო,გთხოვ..
ჩემი თხოვნა გაითვალისწინა და ხელი გამიშვა.
ასე ტკბილად მგონი, ჯერ არ მძინებია.სოფო რომელ საათზე მომიწვა,არ ვიცი,მე მალევე მივებარე.ვერ ვიტან სასმელს..მეორე დილა ჩვენდა გასახარად მზიანი გათენდა.ბოდბის მონასტრის მოსანახულებლად მოკლეკუდაც წამოვიდა ოჯახთან ერთად.როგორც სუფრაზე გაირკვა,მისი ეს მეტსახელი,მის უნიჭო ტყუილებს უკავშირდებოდა.თავის ნათქვამ ტყუილზე,თვითონვე ეცინებოდაო,ბრანდომ თქვა.არ გამოსდიოდა და მორჩა! ყველას ხომ არ შეუძლია ჩემსავით მსხვილი ტყუილები? ხოდა კოტემ,შენ გრძელკუდა მოგიხდება სახელადო,მითხრა.რას ვერჩი,მართალია.ბარემ მელაკუდა დავარქვათო,სოფომ.ბევრი ვიკინკლავეთ და ვიცინეთ .საბოლოოდ გადაწყდა,მელია-კუდაგრძელია! მომეწონა !მანქანაში ჩაჯდომისას ბრანდომ მითხრა,კუდი არ მოგყვეს კარშიო.ნეტავ მეც ,ზაზასავით მოკლეკუდა ვყოფილიყავი.მთელი გზა ვხუმრობდით.მივხდი ნელ-ნელა როგორ ვეჩვეოდი ჩემს ფანქრიჭამიას.
სასწაული ეზო აქვს მონასტერს,ულამაზეს ყვავილებით გაშენებული და ქვით მოკირწყლული ბილიკებით.მეთერთმეტე საუკუნეში აგებული ტაძარი,დღემდე მხნედ და ამაყად დგას.სამოთხის ნახვა ,თუ გინდა,უნდა ეწვიო აქაურობას,წარუშლელ შთაბეჭდილებას ტოვებს. ბედნიერებით აღსავსემ მოვიარე ყველა კუთხე-კუნჭული და მოვილოცე.დიდ მორწმუნეობით არ გამოვირჩევი,თუმცა,როდესაც ვსტუმრობ ტაძრებს,იქიდან ყოველთვის იმედით აღსავსე გამოვდივარ.რაღაც ამოუცნობ სიმსუბუქეს ვგრძნობ.
-მოინანიე ცოდვები?-ტაძრიდან როგორც კი გამოვედი,სოფომ მიჩურჩულა.
-ფრთები არ დაგეჭმუჭნოს,ფრთხილად,-არც მე დავაკელი.
-დაწყნარდი,გაკრახმალებული მაქვს,-ჩაიფრუტუნა ცხენივით.
-კოტე მეცოდება,განა რა ცოდვა აქვს ისეთი,ღმერთმა შენი თავი ,რომ მოუვლინა სასჯელად,-მეც ავფრუტუნდი.
-მე ბრანდო მეცოდება,შენი გრძელი კუდის ატანა,რომ მოუწევს,-აჭიხვინდა.
-და რა იცი,რომ მოუწევს?-მხარი წავკარი.
-ვიცი,ვიცი,ვერ ხედავ,თვალებით გჭამს,ეგ ხელიდან გაგიშვებს?
მომენტალურად ბრანდოს გავხედე,მართლაც მჭამდა.ჩემმა სხეულმაც არ დააყოვნა საპასუხო რეაქცია.დავინახე,როგორ ჩაეღიმა "ულვაშებში".
შემდეგ,სიღნაღიც მოვიარეთ და ბოლოს,მოკლეკუდამ გვეხვეწა,წამოდით ამაღამ ჩემთან დარჩით,ერთი კარგად შევუბეროთ ისევ და დილით წადითო.ვერ გადაგვათქმევინა წასვლა.გულმხურვალედ დავემშვიდობეთ და შევპირდით,უახლოესს მომავალში,ისევ გინახულებთო.ქალაქის გზას კმაყოფილები დავადექით.მანქანაში,სოფო წინ ჩახტა,მეკუთვნისო.ბრანდოსაც მეტი რა უნდოდა,უცებ მომიჯდა გვერდში,თან ძალიან ახლოს. შევიშმუნე და სავარძლის კიდეზე ,როგორც დედალი ქანდარაზე,ისე დავჯექი.გაეცინა,მაგრამ მაინც არ გაიწია.მთელი გზა უარესადაც მაწამა,ხელს აპარებდა ჩემსკენ და წელზე მეთამაშებოდა.საძაგელი!
სახლში გვიან მივედით,კოტეს და სოფოს დამშვიდობება საყურებლად ღირდა,ძლივს გავწიწკნე ერთმანეთს,მოთმინება ბატონო სიძევ,ვუთხარი და პატარძალი კიბეზე გავიტაცე.ხვალ,დილის ცხრაზე სამსახურში გამოცხადდიო,კოტემ მომაძახა.მესამე სართულამდე მთელი შემართებით ავედით,ბრანდო მივაცილეთ კართან.შემოდით, ცხელი ჩაი დაღლილობას მოგვიხსნისო,შეგვიპატიჟა.მე მომერიდა,სოფომ ძალით შემათრია,ხომ უნდა იცოდე შენი სამზარეულოვო,მიჩურჩულა.როგორ მინდოდა ჩამეკლა ადგილზე.ხელებს მაინც დავიბან თქო,წამოვიკნავლე და ბრანდომაც შესაბამისი კარი მიმითითა.აბაზანის გვერდით , მისი სამუშაო ოთახი ღია კარიდან ჩანდა.ცნობისმოყვარეობამ მძლია და შევიჭყიტე.მაგიდაზე გაშლილ ნახაზებიან ქაღალდებზე სამი თავმოღრღნილი ფანქარი იდო.-ფანქრიჭამია,-ვთქვი ფხუკუნით.
-მელაკუდა!-გაისმა ჩემს ზურგსუკან და საქათმეში გამოჭერილ მელიასავით შევცბი.
-ბოდიში,-ეს ჩემს ხმას ნამდვილად არ ჰგავდა.
-საბოდიშო არაფერია,შეგიძლია სხვა ოთახებიც დაათვალიერო,-მითხრა ღიმილით და მომიახლოვდა.
-არა,იყოს,-დაბნეული გავეცალე და წეღანდელ მითითებულ კარში შევვარდი.რა მჭირს,ხომ მომწონს,რატომ გავურბივარ? მქონი ეს გაქცევა,ჩვევად მექცა.სარკეში ჩემს თავს გავესაუბრე.თაროზე შემოდებულ სხვადასხვა მარკის სუნამოებს მოვკარი თვალი.ეს ჩემი მატრაკვეცობა და ცნობისმოყვარეობა მომიღებს ბოლოს,ვთქვი სიმწრით,როდესაც ერთ სუნამოზე მოულოდნელად დამეჭირა თითი და თვალი ამეწვა.ცრემლები ღაპა-ღუპით წამომცვივდა.წყალმაც ვერ მიშველა.სამზარეულოში მშვიდად მომუსაიფე ბრანდომ და სოფომ,რომ დამინახეს,გაკვირვებულმა შემომხედეს.
-რა გატირებს ,ნინა?-ბრანდო ახლოს მოვიდა და სახეზე დამაკვირდა.იმ წუთში ეცა ნაცნობი სურნელიც,ისეთი სიცილი ატეხა,უარესად შემრცხვა.სოფოს მეტი რა უნდოდა,როცა გაირკვაა რაც მჭირდა,რეპლიკები არ დამაკლო.
-სუნამოს ქურდი!
-მელია!-აჰყვა ვაჟბატონიც.
-ასე მპარავს ტანსაცმელსაც,-გააგრძელა სოფომ.
-ჰო? წავიდე,ვნახო,ჩემი კოსტიუმი ხომ არ მომპარა,-ვითომ გარბოდა,ისე გაათამაშა ფეხები ბრანდომ.
-კოსტუმს ვინ დაეძებს,გულს გპარავს,-სოფოს ენა ჩინეთის კედელს უტოლდება სიგრძეში.
-გულს დავეძებ? უკოსტიუმოდ არ დავრჩე!-კიდევ კარგი ხუმრობაში გაატარა,თორემ მართლა მოუწევდა ამაღამ სოფოს ენის ამოგლეჯვა და თავის საფირმო ტაფაზე შეწვა.
-მართალი ხარ,უკოსტუმო სიძე ვის უნდა?-არა რა,ამ გოგოს სიკვდილის ბუზი აზის და ვერ ხვდება.
-ესე იგი,მე გამიმართლა,კოსტიუმიც მაქვს და ბონუსად წითელი დიპლომიც,- ვარდენივით არ დამიწუნოს მამამისმაო,წინასწარ დაიზღვია თავი.
-გეყოფათ!-მოჩვენებითი სიბრაზით ვუთხარი მოსეირეებს და მაგიდას მივუჯექი.
-უსახელო სიძე,ვის რად უნდა?-ახლა მე გამეხსნა ხუმრობის სკივრი,ვისარგებლე მომენტით და გადავწყვიტე,რადაც არ უნდა დამჯდომოდა,მისი სახელი გამეგო.
-ვინაა უსახელო?-შეიცხადა.
-შენ,-წარბი ავწიე.
-გადასარევი სახელი მაქვს,მე მომწონს,ბრაანდოო,-თითქოს ოსკარის დაჯილდოვებაზე აცხადებდნენ მის სახელს,ისე წარმოთქვა. ორივე დები ერთნაირად ავხვიხვინდით.
-ეგ მეტსახელია,არ ითვლება,-ახლა სოფომ შეუტია,ძლივს ჩემს მხარესაა,ტფუი,თვალი არ ეცეს.
-კაცო,ხომ ვრეაგირებ ამ სახელზე რაც მთავარია,მაინც და მაინც პირადობის მოწმობა გჭირდებათ?-ტუჩაპრეხილმა გადმოგვხედა.
-დიახ,-ერთხმად დავიძახეთ.
-რომ გითხრათ,რას იკისრებთ?-შეგვევაჭრა.
-ჯერ,სახელი გვითხარი,იქნებ არ ღირს საკისრებლად,-სოფოც კარგი ვაჭარია.
უცებ ფეხზე წამოდგა ბრანდო და რევერანსის თანხლებით წარმოთქვა.
-თქვენს წინაშეა კონსტანტინე მიხეილის ძე მარანელი!
სახელის გაგონებაზე მე და სოფო ჯერ შევხტით,შემდეგ გავშეშდით და ბოლოს,რომ გავიაზრეთ,ორივე სასიძოს კოტე ჰქვია,თან ორივე ფანქრიჭამია,ამ დამთხვევაზე ისტერიკული სიცილი აგვიტყდა.ბრანდოს უარესად ეცინებოდა.
-არ არსებობს!-სოფო კიოდა.მეც არ ჩამოვრჩებოდი.ძლივს მოვითქვით სული,ბოლომდე მაინც ვერა,დრო და დრო გვახსენდებოდა და ახლიდან გვიწევდა დაწყნარება.სოფომ სასწრაფოდ დაურეკა კოტეს.მოდი,შენი სეხნია გაგაცნოვო.ვინ სეხნია,სახლში დაგტოვეთ,სად ხართო?ეგონა გავისტუმრეთ და სადმე გავიპარეთ.მოდი,მოდი,მესამე სართულზე ვართ,ბრანდოსთანო.რას მოითმენდა,ზუსტად თხუთმეტ წუთში სირბილით მოვიდა კოტე.სეხნიაზე ძალიან ბრანდოს ნამდვილი სახელის გამჟღავნება უფრო გაუხარდა.
-აი,კიდევ ერთი მიზეზი,რომ საზეიმო ვითარებაში აღვნიშნოთ!ყველა რესტორანში მივდივართ!-დაიძახა კოტემ.
-რომელი საათია,რა დროს რესტორანია,დილით სამსახური გველოდება,-არ მომეწონა იდეა.
-გოგო,ვერ გავიგე, უფროსი მე ვარ,თუ შენ? -მომიბრუნდა.
-მართლა გვიანია,კოტე,-სოფოც ვერ მოიხიბლა იდეით.
-ესე იგი,ამათ ხელში,ხინკალი ხომ ვერ ვჭამე!-გაბრაზდა.
-თუ არ უნდათ,ჩვენ წავიდეთ,ერთ კარგ გოგოს წამოვიყვან,-ბრანდომ თვალი ჩაუკრა.
-ა,კაცი,გაიხარე ძმაო,წავიდეთ!-ნიშნიმოგებით გადმოგვხედა.
-მიბრძანდით!-სოფო გაწიწმატდა.
-შენ ისე არ ქნა,ჯერ არ შექმნილი ოჯახი დღესვე დაანგრიო,-გამეცინა.
-ზუსტად მაგას ცდილობს,-გაკაპასებულმა სოფომ მაგიდაზე თითები აათამაშა.
-ორ პაპასკირს რა გაუძლებს,-მხრები ჩამოყარა კოტემ და ჩამოჯდა.
-რას შვრები კაცო,არ მივდივართ?-მეორე კოტემ ვერ მოისვენა.
-მიბრძანდით!-ახლა მე ამოვიდგი მწარედ ენა.
-რატომ მიბრაზდები,თავისუფალ კაცს?-ბრანდომ ეჭვიანობაში გამომიჭირა.
-სულაც არ ვბრაზდები,-ვთქვი და წამოვხტი,წასასვლელად გავემზადე.
-ხოდა ,ძალიან კარგი,ტანზე გამოვიცვლი და წავიდეთ,-კოტეს ცერა თითი აუწია.ამის თქმა იყო და სოფოც წამოხტა და კარში გავარდა.
-რა ძალა გადგა?!-ვუთხარი კოტეს და ჩემს დას გავეკიდე.
მეცხრე სართულამდე არც შეგვისვენია,ეს სიბრაზე რა ძალას აძლევს ადამიანს.
-მაგას ვაჩვენებ სეირს!-დაიმუქრა სოფომ და ტანზე მოტმასნილი შარვალი ფეხების ქნევით გაიძრო.მეც მივბაძე და ასე აღრენილები შევწექით საწოლში.კარგა ხანს ბობოქრობდა,ხან ის,ხან მე.ერთმანეთს ვეჯიბრებოდით სასიძოების "ლამაზად" შემკობაში.კარზე ბრახუნმა ჩვენი სიტყვების მარათონი უცებ შეაჩერა.
-არ გააღო,გაიხედე ჯერ,-ვუთხარი სოფოს და ხალათი მოვიცვი.
-ჰმ,ვაჟბატონები!-სათვალთვალოს მოცილდა სოფო.
-როგორ ვერ ისვენებენ,-ვითომ მეწყინა მათი გამოჩენა.
-არ გავუღებ!-ფეხები დააბაკუნა სოფომ.
-სირცხვილია გოგო,-კარისკენ გავიწიე.
-პაპასკირებო გააღეთ,კოტეები ვაართ,-ხმამაღლა დაიძახა კოტემ და სახელურს დაეჯაჯგურა.
-ღმერთო,ჯერ ხომ მეზობლებში ისედაც თავი მქონდა მოჭრილი,ლამარას და თემოს წყალობით,ახლა ეს?!-სასწრაფოდ გავხსენი კარი და კატასავით ავიფხორე.
-მიაუუ,-დაიკნავლა კოტემ და სანამ პირს გავაღებდი,სახლში შემოხტა.უკან მოჰყვა ყურებამდე გაღიმებული ბრანდოც.კარის დაკეტვა ვერ მოვასწრაი,ლიფტიდან ვიღაც შურდულივით გამოვარდა და ჩემს წინ აისვეტა ჩასისხლიანებული თვალებით.
-თემური?!-გაოცება და შიში ერთად გამომესახა სახეზე.
-აი,ასეთი ცხოვრება გინდოდა ხომ? კაცები და დროსტარება,კახპა!-დაიყვირა და თმაში მეცა.სასმლის სუნიც ვიგრძენი და ჩემი სიცოცხლის დასასრულიც.ბუნდოვნად მახსოვს როგორ აირია ყველაფერი.თავი საშინლად ამტკივდა,თემო ისე მქაჩავდა თმას.ძლივს გააშვებინეს ხელი და ბიჭებმა სადარბაზოში გაათრიეს.ისეთი ხმაური ატყდა,მეზობლები წამში გამოეფინნენ სადარბაზოს კიბეზე.მე არ დამინახავს ვინ ვის ურტყამდა,კედელთან ჩაკეცილი ვიჯექი და მოვთქვამდი.სოფო ხან გარეთ გარბოდა,ხან შიგნით შემორბოდა რამოდენიმე მეზობელთან ერთად.
-შენ ხარ არა ბრანდო?!-თემოს ღრიალი მესმოდა,აშკარად მასზე იწევდა საცემრად.
-ვინ ბრანდო? ჩვენი კონსტანტინეა ეს!-ახლა მეზობლები ეცნენ ჩემს ქმარყოფილს.რას შეასმენდნენ გალეშილ მთვრალს.ვიღაცას ეზრუნა და პოლიცია და სასწრაფო გამოეძახებინა.ფორმიანებით გაივსო სადარბაზოც და ჩემი სახლიც.თემოს ხელები ამოუგრიხეს და დაბლა ჩაათრიეს.ბიჭებიც წაიყვანეს.ჩემთან ორი ფორმიანი დარჩა,ექიმებთან და მეზობლებთან ერთად.
-ამას როგორ უძლებდი, შვილო?!-წაივიშვიშა ასაკოვანმა ქალმა,ვერ ვიცანი რომელი სართულის მაცხოვრებელი იყო.
-გაუხმეს ხელები,რა დღეში ჩაგაგდო,-მეორე,შედარებით ახალგაზრდას შევეცოდე.
-იმ ქალის გაზრდილი რა იქნება?!-გამოსახლების დღე გაიხსენეს,ლამარა ბოლო ხმაზე რომ დამკიოდა.
-ადრევე უნდა მოეშორებინა თავიდან!-კვერი დაუკრა მეორემ.
-ანგელოზივით გოგოა,რას ერჩის!-ვერ დაცხრა პირველი.ჩემდა გასაკვირად,პოლიციასთან ისე დადებითად დამახასიათეს,სულ გადამავიწყდა თავის ტკივილი.მგონი აღდგა ჩემი შელახული რეპუტაცია!
ყველაფერი გაირკვა და როგორც იქნა მარტო დავრჩით მე და სოფო.კოტემ დარეკა,არ ინერვიულოთ,მალე მოვალთო.
-ხედავ,რამდენი გაბედა იმ თავგასიებულმა?კარგად კი მოხვდა,ვენაცვალე ბრანდოს,იცი,როგორ შეულამაზა ის ბოინის ძაღლივით გასიებული სიფათი?!-სოფომ ჩემი გამხიარულება სცადა. მე გაუნძრევლად ვიწექი,თვალები მოხარშულ თევზივით მქონდა ამოტრიალებული.ძალიან მრცხვენოდა ბრანდოსი.ბიჭებიც მალე მოვიდნენ.სოფომ მაშინვე დაუწყო ამბების გამოკითხვა კოტეს.ბრანდომ მიკითხა და ჩემი თანხმობის შემდეგ,ჩემთან შემოვიდა.
-როგორ ხარ,ნინა?-დაიხარა და თავზე ფრთხილად გადამისვა ხელი.
-ბოდიში კონსტანტინე,ცუდად გამოვიდა,-ბრანდოთი ვერ მივმართე,რატომ არ ვიცი,ალბათ ნელ-ნელა ჩვენს შორის კედლის აღმართვა დავიწყე.მრცხვენოდა,ჩემს გამო გაეხვა გაუგებრობაში.
-რატომ მებოდიშები ნინა?-ბოდიშზე მეტად კონსტანტინე ეწყინა,შევატყვე.
-მეზობლების სალაპარაკო გაგხადე.
-ძალიან საინტერესოა ვიღაც ნელის და მანანას აზრი?-გაბრაზდა.
-არ ვიცი,საშინლად მრცხვენია..-მეტირება.
-რისი ან ვისი?! თავს რატომ იდანაშაულებ?!
-მარტო დამტოვე,გთხოვ..-საუბრის გაგრძელება გამიჭირდა,მინდოდა მალე წასულიყო.
-კარგი,-თავი რამდენჯერმე დაიქნია და გავიდა.ცოტა ხანს მესმოდა კიდევ საუბრის ხმა,მერე მიწყდა და სოფოც შემომიწვა,როგორც იცის ხოლმე,ჩამიხუტა და დამკოცნა.
დილით,კარზე ისეთი ბრახუნი და ხმაური ატყდა,ვიფიქრეთ,რომ თემო გამოექცათ.შიშმა ისე ამიტანა,კბილებს კაწკაწი დამაწყებინა.
-თქვენ დამიღუპეთ შვილი,პაპასკირის კახპებო!-ლამარას ხმა ვიცანი.ისე გადავატრიალე თვალები,სოფომ სილა შემომკრა და კარისკენ გაქანდა.მეზობლები დაბარებულებივით გამოცხადნენ და კიბეზე წუხანდელ სიზუსტით განლაგდნენ.ვინ ლამარას იჭერდა და ვინ სოფოს.
-რა გინდათ,რატომ არ მანებებთ თავს?!-მოჩვენებასავით გამოვცხადდი ორომტრიალში და ისე ვიყვირე წამიერად შეწყდა ჩხუბი.
-გველის წიწილო,შენ დამიღუპე ოჯახი!-ლამარა გონს მოეგო და ჩემსკენ გამოიწია.ვინ გამოუშვებდა? გაავებული კიოდა და "დაუწმენდავ" ლექსიკონს მაყრიდა თავზე.
-დედა,ესენი ვინ ყოფილან?!-გაოცებას ვერ მალავდნენ მეზობლები და ლამარას მიმართულებით "ლაფს" ისროდნენ.სოფო დასაბმელი გახდა,ჩემი და ასეთი არასდროს მინახავს.მეზობლებს უნდა უმადლოდეს ლამარა,რომ თავზე ის გალაკული თმა შერჩა.ძლივს შეტენეს ლიფტში ჩემი ყოფილი დედამთილი და კართან დარაჯად დადგნენ მეორე რეისი არ გააკეთოსო.მიხვდნენ,მისი ნდობა არ შეიძლებოდა.ისე აგიხდეთ ყველაფერი კარგი.ამობრუნდა.ახლა კიბეზე "ჩააცილეს"შეძახილებით.ლამარამაც არ დააკლო და ყველას სათითაოდ მოუკითხა მოსაკითხი.
-საქაჯეთში გიცხოვრია ,შვილო,-აღელვებული მომიახლოვდა წუხანდელი ასაკოვანი.
-ასეა,არავინ იცის,ვის ოჯახში რა ხდება,-სევდიანად დაუდასტურა ახალგაზრდა გოგომ.ვერ ვიცანი,მაგრამ მივხვდი,არც მას ჰქონდა დალხენილი ცხოვრება.
-ნინა,გინდა ცოტა ხანს დედასთან გადავიდეთ საცხოვრებლად?-კარი,რომ მოვიხურეთ,მითხრა სოფომ.
-არ მინდა რამე გაიგონ,ხომ იცი,ინერვიულებს მამა,-ნამდვილად არ მინდოდა ჩემს გამო,კიდევ ენერვიულათ მშობლებს.
-არაფერს ვეტყვით,ჩაიცვი!
დედაჩემმა,რომ დაგვინახა ბარგით ხელში,ეჭვიანად დაგვაკვირდა.
-რამე მოხდა?-გვკითხა და შეგვათვალიერა.
-არაფერი ,რა უნდა მომხდარიყო,კორპუსის სახურავს აკეთებენ და ხმაურია,გამოვეცალეთ ცოტა ხნით,-სახელდახელოდ მოფიქრებული ტყუილი დაახეთქა სოფომ.
-აბა,ისე ხომ არ გაგახსენდებოდით,-გაეცინა დედას და ჩაგვეხუტა.მამამ ისე გაიხარა ჩვენი ნახვით,პატარა ბავშვივით ცქმუტავდა.ხან ერთს გვკოცნიდა,ხან მეორეს.
სოფომ კოტეს დაურეკა,ჩუმად მოუყვა დილის ამბები და ისიც შეატყობინა,ცოტა ხნით მშობლებთან ვრჩებითო.კოეტს გაუხარდა კიდეც,ერთ სამ დღეში მოემზადე,მოვალ შენებს გავიცნობ,თან სიურპრიზი მაქვსო.ამაზე ისე აფორიაქდა სოფო,დასამშვიდებელი გამიხდა.ბრანდო არ გამოჩენილა,როგორც ჩემმა დამ მითხრა,ჩხუბის დილასვე სხვა ქალაქგარეთ წასულა,რომელიღაც მშენებარე ობიექტზე რაღაც პრობლემაა და რამოდენიმე დღით იქ დარჩებაო.გული დამწყდა,ბრანდოსთან ახლოს ყოფნა მინდოდა,თან რაღაც მაკავებდა,რა? ვერ ვხვდებოდი.
სოფომ დედას და მამას თავის გადაწყვეტილების შესახებ მოუყვა და უთხრა,სასიძო უნდა გვეწვიოს,თქვენი გაცნობა უნდაო.თან სასიძო ჩემი უფროსი,რომ აღმოჩნდა,დედამ გული დაიმშვიდა,მთლად უცხოც არ ყოფილაო და დაფაცურდა.ზეწრის სიგრძე სია ჩამოწერა და მამასთან ერთად ბაზარში გაეშურა.მე და სოფომ თავი მოვიქაჩლეთ და ავეჯიც გადაავადგილეთ და ოთახებიც ისე დავაწკრიალეთ,გვენანებოდა იატაკზე ფეხის დადგმა.სახლში მოსულმა მამაჩემმა ,რომ მიიხედ-მოიხედა სიცილით გვითხრა,თქვენ ხშირად უნდა გაგათხოვოთ კაცმაო.უყვარს მამას ხუმრობა.ის დღე სადილების მზადებას მოვუნდით,სოფო ისე განიცდიდა,ბოლოს დედამ უთხრა,თუ ასე უნდა ინერვიულო,უთხარი,არ მოვიდესო და თან ეშმაკურად ჩამიკრა თვალი.
-მეორე სასიძოც,რომ დაგადგება,ზოგი მერე იცინე,-წამოაყრანტალა სოფომ და ენა გამომიყო.
-ვინ მეორე?-დაეჭვდა დედა და შემომხედა.
-ბოდავს ეს საცოდავი,სულ გაგიჟდა კოტეს ლოდინში,-დაბნეულად ვთქვი და სახეზე დამეწერა,სოფო ვერ გადამირჩები!
-რამეს მიმალავთ?-მიხვდა.
-ვხუმრობ,-სოფომ უკან დაიხია და ჩემს სახეზეც წარწერა ნელ-ნელა გაფერმკრთალდა.
-ვიცი მე თქვენი ხუმრობა,-არ დაიჯერა დედამ,თუმცა აღარ ჩაგვეძია.
საღამოს მობილურზე შემოსული შეტყობინება,რომ წავიკითხე,სხეულში სასიამოვნო ცხელებამ დამიარა."ქალაქგარეთ ვარ,ოთხ დღეში ჩამოვალ და აუცილებლად უნდა გნახო" ბრანდო მწერდა.სოფომ შემატყო ცვლილება და ტელეფონი წამგლიჯა.
-მგონი ერთად მოგვიწევს ქორწილის გადახდა,-წაიკითხა და ჩაიქირქილა.
-იქნებ,ისე უნდა ადამიანს ნახვა,რა სულსწრაფი ხარ,-გავუბრაზდი.
-მე მითქვამს და..
მეორე დღეს,სოფო ისეთი დაბნეული დადიოდა ოთახებში,თავი ვერ მოაბა,ვერც კაბის შერჩევას,ვერც მაკიაჟის.დრო გადიოდა,მე ხან სუფრის გაწყობაში ვეხმარებოდი დედას,ხან ჩემს დას ვაჯანჯღარებდი და ვაჩქარებდი.
-თითქოს,პირველად უნდა ნახო კოტე,რა გჭირს სოფო?
-პირველად მოდის ოჯახის გასაცნობად,ვღელავ,-სავარძელში მოწყვეტით ჩაეშვა.
-დროზე გოგო,სადაცაა მოვლენ,-ხელი დავავლე და ოთახისკენ ვუბიძგე.დამემორჩილა.
კარზე ზარი,რომ გაისმა,გამოპრანჭული ოჯახი შემოსასვლელში განვლაგდით სტუმრების დასახვედრად. ისეთი სიმპათიური იყო კოტე,ძლივს ვიცანი,ხელში ყვავილების ლამაზი თაიგული ეჭირა.გავიცინებდი,მის უკან მდგომი ადამიანები რომ არა.როგორც გაირკვა მშობლებთან ერთად მოვიდა,სოფოს გადავხედე,აღდგომის კვერცხს ჰგავდა.გაცნობის და მოკითხვების შემდეგ,ჩემს მიერ გაფორმებულ მაგიდას მივუსხედით.ჩემი და ისე ინაზებოდა,ვინმეს მართლა კრავი ეგონებოდა,მე მაინც არ ვიცნობდე,რა ენის პატრონია.კოტეს დედას საცოდავი თვალებით გადავხედე.ჩემი ეს ქმედება დაიჭირა სოფომ და მივხვდი,დაგესვლა არ ამცდებოდა.როგორც იტყვიან,შუა ქეიფში კოტემ თვლიანი ბეჭედი დააძრო და ყველას თვალწინ სთხოვა ხელი სოფოს.ქალბატონმაც რა თქმა უნდა ,დადებითი პასუხი არ დააყოვნა და სწრაფად წამოიცვა თითზე.ასე იქცნენ სტუმრები მძახლებად.
ჩემმა სიძემ,მე ქორწილს ვერ დაველოდებიო და მეორე დღესვე წაიყვანა სოფო თავის სახლში.ქალბატონსაც მეტი რა უნდოდა,კუნტრუშით გაჰყვა.დედას და მამას ბედნიერების ცრემლები უკიაფებდათ თვალებში.მე ორი დღით კიდევ გავჩერდი ჩემებთან და მერე სახლს მივაშურე,მომენატრა ჩემი საწოლი.თან ბრანდოს ჩამოსვლის დღე ახლოვდებოდა.სულმოუთქმელად ველოდი.არ ვიცი,რატომ უნდოდა ჩემი ნახვა ,თუმცა მე მზად ვიყავი,არა მარტო შესახვედრად,არამედ ყველაფრისთვის.სრულიად დარწმუნებული ვიყავი ჩემს თავში,რომ ეს კაცი მიყვარდა.
გვიან ღამე იყო,აბაზანა მოვილიე და ის იყო დაწოლას ვაპირებდი,კარზე ფრთხილი კაკუნი გაისმა.ცოტა შიშმა ამიტანა,ისევ მთვრალი თემო დამიდგა თვალწინ.ფეხაკრეფით მივეპარე კარს და სათვალთვალოდან დავზვერე სადარბაზო.ბნელოდა,ვერაფერი დავინახე.
-ვინ ხართ?-ვიკითხე და კარს ყური მივადე.
-ნინა,მე ვარ,-ნაცნობ ხმის გაგონებაზე ელეთ-მელეთი დამემართა.კარი გამოვაღე,ბრანდო იდგა,დაღლილობა ეტყობოდა სახეზე.უხმოდ შემოვიდა , ხელი მომხვია და გულზე მიმიკრა.
-ახლა ჩამოვედი,ვიცი,გვიანია,მაგრამ,რომ არ მენახე,ვერ დავიძინებდი,მომენატრე,-ჩურჩულით მითხრა და საფეთქელზე მაკოცა.მინოდა მეც იგივე მეთქვა,მაგრამ ხმა ჩამიწყდა.მიხვდა..რას ვერ მიხვდებოდა,ისე მითრთოდა სხეული.
-ხვალ,შუადღეს სადღაც უნდა წამომყვე,ხომ გცალია?-მკითხა და ისევ მაკოცა.თანხმობის ნიშნად მხოლოდ თავის დაქნევა მოვახერხე.-ძილი ნებისა,ნინა,-მითხრა და ძლიერად მომიჭირა ხელები.
-ძილი ნებისა,ბრანდო..
ახლა სოფოს დაანახვა,რა გაბადრული ვწევარ,ალბათ წაავარჯიშებდა მწარე ენას.ძლივს ჩამეძინა.სიზმარში ის ჩასუქებული კონტროლიორი ვნახე, წითელი საქაღალდე მომაჩეჩა ხელში და გამიღიმა.მაშინდელივით დავაპირე გამეხსნა და ჩამეხედა,ვინ გაცადა,რყევა ვიგრძენი.
-ნინა,გაიღვიძე გოგო!-სოფო მანჯღრევდა,ან როდის მოვიდა,ვერაფერი გავიგე.
-აქ რას აკეთებ?-უკმაყოფილოდ ავხედე,არ მაცადა სიზმრის დამთავრება.
-ადექი,დაგაგვიანდა,კოტემ სასწრაფოდ წამოვიდეს სამსახურში,სტუმრები გვყავსო,-მითხრა და ადიალა გადამხადა.
-რა სტუმრები,საიდან მოიგონა,დღეს კვირაა,-არ მესიამოვნა,ბრანდოს უნდა შევხვედროდი,რა მესტუმრებოდა.
-მოგატყუე,-ენა გამომიყო.-ადექი,ახალი ამბები მაქვს,-იმდენად გახარებული სახე ჰქონდა,ჩხუბი გადავიფიქრე.ხომ ვერ მოვიშორე ეს გოგო თავიდან,ავბუზღუნდი და ნახევრად მძინარე გავედი სამზარეულოშ. ყავის მადუღარა მოვიმარჯვე.
-რა ამბები გაქვს,აბა?-სოფოს შევხედე,ყველა კბილი უჩანდა.
- იცი,რა მითხრა ჩემმა დედამთილმა?-აღფრთოვანებას ვერ მალავდა.
-დედამთილმაო,დაიწყოო,-წარსული გამახსენდა და გამაჟრიალა.
-მოიცადე გოგო,იმ ბნედიან ლამარას კი არ ჰგავს,-სიცილი აუტყდა.
-დედო არა?-მეც გამეცინა.
-დედო არა, ბნედო,-დაიჯღანა.-იცი,რა საყვარელი ქალია?თაფლი!
-თავიდან ყველა მასეა,-ცელი გამოვუსვი ფეხებში.
-მოკლედ,ამ გოგოს ყველა გიჟი ლამარა ჰგონია,დამაცდე,მათქმევინე ჯერ!-გაბრაზდა.
-კარგი,ხო,-ჩამოვჯექი და სმენად ვიქეცი.
-ასე მითხრა,მართვის მოწმობა აიღე,მანქანა უნდა გიყიდოვო,-თქვა და ტაში შემოჰკრა.მე დავდუმდი.სიხარულის,რომ ვერაფრი შემატყო,ხელი წამკრა.
-არ გაგიხარდა,გოგო?
-რა ჯანდაბად გინდა მანქანა,უმუშევარ ქალს?-ზუსტად ის რეაქცია მქონდა,როგორც მაშინ,თემომ,რომ მახარა.
-სულ უმუშევარი ხომ არ ვიქნები გოგო,თემო კი არ ვარ,-გადაიკისკისა.-სულაც არ ვაპირებ სახლში ვიჯდე და ქმრის კმაყოფაზე ვიცხოვრო,ჩემს ატელიეს გავხსნი.შემპირდა კოტე,მოგეხმარებიო,ხომ იცი,ოცნებად მაქვს რამდენი ხანია.გამიხარდა.სოფო ბავშვობიდან ძალიან კარგად კერავს.მახსოვს,დედა სულ იმას ეჩხუბებოდა,ნუ დამიჭერი ყველა ზეწარიო.ჩემს დას გადავეხვიე და ჯერ არ შეძენილი მანქანა და ატელიე ერთად მივულოცე.
-დღეს ბრანდო უნდა ვნახო,-ვუთხარი.
-ოხ,მოგენატრა?-წამკბინა.სოფო ფორმაშია.
-სიმართლე გითხრა,კი,-არ დავუმალე.
-ნინა,შენ რა შეგიყვარდა?-გამომცდელი თვალით დამაკვირდა.
-არ ვიცი,მგონი..
-მგონი კი არა,დაპყრობილი ჰყავხარ,-გაიცინა.
-მგონი..-ჩავიხვიე.სოფომ როგორც იცის ხოლმე,მაგრად ჩამეხუტა.-ბედნიერი უნდა იყო!-მიჩურჩულა.
ორ საათზე ერთად გამოვედით,სოფო თავის სახლში წავიდა,მე კაფეში,ბრანდოსთან შესახვედრად.გარეთ იდგა,ჩაფიქრებული.დამინახა ,თუ არა,გამიღიმა.ამ ბიჭის ღიმილს ჭკუიდან გადავყავარ.ხელი მომხვია და იქვე მდგომ ტაქსისკენ მიბიძგა.მის ნებას უხმოდ დავყევი.მძღოლმა ერთ-ერთ სასაფლაოსთან გაგვიჩერა.მე გაკვირვებულმა შევხედე ბრანდოს.
-წამოდი,-ხმადაბლა მითხრა.
ერთ-ერთ საფლავთან გავჩერდით,ქვაზე დახატულ ფოტოდან,ნაცნობი ადამიანი მიმზერდა,მის ქვეშ,წარწერას დავაკვირდი,"თინათინ მარანელი" წავიკითხე და ბრანდოს შევხედე.მივხდი.
-ჰო,ნინა,ეს დედაჩემია,-ჩაიმუხლა და ფოტოს მოეფერა.-სანამ შენ რამეს გეტყვი,-მომიბრუნდა.-მინდა დედა გაიცნო.დედამიწაზე ,თუ კი რამ კეთილშობილება არსებობს,ყველა ამ ერთ ადამიანში იყო თავმოყრილი.ეს ქალი,მარტო ჩემი და მართას დედა არ ყოფილა,ის ყველას შვილს ანალოგიურად ექცეოდა,როგორც ჩვენ.ზღაპრიდან გადმოსულ კეთილ ფერიას ჰგავდა,ყველგან და ყველასთან მხოლოდ სიკეთეს თესავდა.შარშან,სანამ დაიღუპებოდა,ძალინ მთხოვა,შენს გულში რომელი ქალიც დაიდებს ბინას,რომც აღარ ვიყო ცოცხალი,მოიყვანე ჩემს საფლავზე,მე აუცილებლად ვიგრძნობ ამას და როგორც შენ, მართას და გიას,ისე შევიყვარებო.ნინა,შენ ჩემს გულში ხარ ზუსტად იმ დღიდან,ავტობუსიდან ,რომ გაგიტაცე.კოტესთან ქმრად,რომ გამომაცხადე,ვინატრე,ნეტავ მართლა ასე იყოს-თქო.როდესაც გავიგე გათხოვილი იყავი,ლამის გავგიჟდი.საბედნიეროდ,ყველაფერი ისე წარიმართა,რომ დღეს,აქ დგახარ,დედაჩემის საფლავზე და მის თხოვნას ვასრულებ.მინდა, მთელი ცხოვრება ჩემს გვერდში იყო და დედას მეოთხე შვილი გახდე,-საფლავის ქვას აკოცა და წამოდგა.
მე ვტიროდი.
-მოდი ჩემთან,-მითხრა და გულში ჩამიკრა.უარესად ავსლუკუნდი.უკვე დაზუსტებით ვიცოდი,რომ ბრანდო სიგიჟემდე მიყვარდა.
-ჩემი ხარ!-მიჩურჩულა და ცრემლიანი თვალები დამიკოცნა.წინააღმდეგობა არ გამიწევია.
***
ტაძრის ზარების რეკვას,ხალხის აღტაცების შეძახილები შეუერთდა.ჩემს და სოფოს ერთნაირ საქორწინო კაბებს ,ერთნაირი გვირგვინები ამშვენებდნენ.ბრანდო და კოტეც ერთნაირ კოსტიუმებში გამოწყობილნი გვიმშვენებდნენ მხარს.ბედნიერმა გადავავლე თვალი ჩვენს კეთილმოსურნეებს და აბა,თუ მიხვდებით,ვინ დავინახე მათ შორის?კონტროლიორი!
-ბრანდო?!-გაოცებულმა შევხედე მეუღლეს.
-ხომ გითხარი,თამადობა ეკუთვნის-მეთქი?!-მითხრა სიცილით.
***
-კოტე,ყურძენი მინდა!-სოფომ გაბერილ მუცელზე ხელი გადაისვა.
-საიდან მოვიტანო გოგო,ამ შუა აპრილში ყურძენი?!
-მინდა!-ფეხები გაფშიკა სოფომ.
-ამასაც უნდა!-ვთქვი და თითი მივიკაკუნე წამობზეკილ მუცელზე.
ორივე კოტემ ერთად შემოირტყეს თავში ხელი.
-ფანქარი მომაწოდეთ!-დაიყვირა ბრანდომ.
-მეც,ორი ცალი!-არ ჩამორჩა კოტეც.

დასასრული