გათენდა.. პირველად ამოვიდა მზე ჩემ გარეშე. ცაზე მოკალათდა და ოთახში შემომეჭრა სხივებით. თითქოს მეუბნებოდა, როგორც იქნა გაჯობე და შენზე ადრე გავიღვიძეო. ოთახს არასდროს ვაბნელებდი ღამით, რადგან შუაღამისას კოშმარი გამომაღვიძებდა, ჩამოვჯდებოდი აივნის მოაჯირზე და ჩემი ფიქრებივით შავ ღამეს დიალოგში ვიწვევდი. ასე თენდებოდა, დაგვათენდებოდა. მე თავს ვერ ვიკლავდი, ამიტომ განთიადის მოახლოებით ყოველ ღამით ღამეს ვკლავდი.
სახეზე მზის სხივის შეხებაც იმ კაცისას მახსენებდა. მწვავდა, მტკენდა და ემოციურ მორევში ხელს მკრავდა.
გუშინდელი შეხვედრის შემდეგ პირველად დავფიქრდი მამაკაცზე. საკუთარ მამაზეც კი არ ვფიქრობდი. ან კი მყავდა მამა? იქნებ რომ მყოლოდა, იქნებ ასფალტიდან ძლივს ამდგარს მასთან რომ მიმერბინა და მომეყოლა - მამა, გამაუპატიურეს, მეთქი, იქნებ მისი იმედიი რომ მქონოდა ასე ცოცხლად არ მოვმკვდარიყავი. იქნებ, სისხლის ნაცვლად ვინმეს იმედი რომ გადმოესხა ჩემთვის ასე არ დავმპალიყავი.
იმდენი იქნებ არის, რამდენიც არავინ.
მამა არა, დედა მყავდა, რომელიც ახლა რომ მხედავდეს, ალბათ ძველებურად მომიქცევდა მკლავებში. შემისუნთქავდა, ფილტვებს ჰაერის ნაცვლად ჩემით ამოივსებდა. მეტყოდა არაუშავსო, როცა ძალიან უშავს, გული ეფლითება და კანი მოწოლილი სისხლით უწითლდება, როგორც მაშინ, ქუჩიდან ატირებული, მუხლგადახეთქილი, რომ ამოვირბენდი ხოლმე. მთელ ცხოვრებას იმ კაცის ძებნას და მოკვლას მიუძღვნიდა, მაშინ, როცა კედელზე ამოცოცებული ტარაკანაც არ მოუკლავს. სულ ამბობდა კაფკას გრეგორი ზამზას მაგონებს და მეცოდება უბედურიო. მე არ შემიცოდებდა, ეცოდინებოდა, რომ ასე კიდევ უფრო დამაპატარავებდა, იმ კაცის მუშტში მომჭ....ტდა და სამუდამო შიშს მიმაგდებდა.
ის არ შემიცოდებდა, სხვა ყველამ შემიცოდა. ხანდახან მეც მეცოდებოდა საკუთარი თავი.
ერთადერთი სარკე მაქვს სახლში. მასში ყოველი ჩახედვისასაც ერთიდაიგივე გამოსახულება ჩანს. ჩემი არა, იმ კაცის. მისი ყველა ნაკვთი მახსოვს, ხელზე ყველა ძარღვი, თმის თითოეული ღერი, ყველა ამოსუნთვა მესმის, ჩასუნთქვაც, ჰაერის და მასთან ერთად ჩემი ლეშის, ვნების, ნერწყვის, ადამიანოის გადაყლაპვის ხმა.
უცნაურია, დღეს პირველად გამოჩნდა ბიჭი, სიცოცხლე მიცვალებულებს შორის, გუშინდელი შეხვედრიდან. ბნელოდა, მაგრამ ჩემი თითების მოძრაობით შევიგრძენი მისი სახის ყველა დეტალი. წარმოსახვით გავაერთიანე და აღვადგინე თვალებს, სიბნელეს მიღმა. სარკეშიც და ჩემშიც ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ სახეები, ემოციები, ფიქრები, სუნი.
2016 წლის 11 მაისს 17 წლის მოვკვდი.
დღეს 2020 წლის 11 მაისია, ჩემი გარდაცვალების წლისთავი.
დილიდან მოვამზადე წანდილი, ჩავალაგე ზეთი, ღვინო, პური და ტაძარში წავიღე საკუთარი პანაშვიდისთვის. მოძღვარმა ჯერ ჩემს ზღვისფერ თმას შეხედა, შემდეგ წარბზე პირსინგს, ბოლოს თვალებს. მკითხა ვის სახელზე ვაკეთებთ საკურთხსო, მეც ვუთხარი - ლილე იაშვილისთვის მეთქი. მხოლოდ ამ დღეს ვიხსენებ ჩემს სახელსა და გვარს. სხვამ ვინც არ უნდა მკითხოს სხვადასხვა დასახელების იარლიყს ვიკრავ. მამაოს და სიკვდილს ვატყუებ, საკუთარ თავსაც ვატყუებ, მაგრამ ვიცი, ღმერთს ვერა. მაგრამ, რახანია მას აღარ ველაპარაკები. ჩემში, ჩემი წილი რწმენა სამარტოო საკანში გამოვკეტე.
პანაშვიდიდან პირდაპირ სასაფლაოს გზას გავუდექი. იმ დღის შემდეგ აღარასდროს ჩავმჯდარვარ ტაქსიში. მხოლოდ იმ ტრანსპორტის მგზავრი ვხდებოდი, რომელშიც ბევრი ხალხი გროვდება. ბევრი მზერა ენაცვლება ჩემს თვალებში ერთმანეთს და წარსულის ლანდის ნიღაბი ვერ ასწრებს რომელიმეს ჩანაცვლებას. წარსულის ხმა მათ ხმათა ქაოსში ვერ ისმის. მისი ხელები ვერ მწვდება, მისი სუნთქვა სახეს არ მიწვავს. მისი ერთიანი სიბოროტე ყველაშია მიმოფანტული, მაგრამ ნაწილ-ნაწილს ყველა ჯაბნის, ვერ ერთიანდება.
საფლავებს შორის მოსიარულე ქვაზე შერჩენილ ყველა სახელს და გვარს ვკითხულობ. ყველა სურათს ვუყურებ. გინახავთ მიტოვებული სიკვდილი? ჩემზე მაღალი ბალახით, ხეებითა და ტკივილით სავსე ადგილები.ყველა ასეთ საფლავზე ვცდილობ ამოვიკითხო დროსთან პაექრობისას შემოფლეთილი ბიოგრაფია. ასე ვცდილობ ცოტახნით მაინც გავაცოცხლო მათი ხსოვნა და დავიწყების ათვლა თავიდან დავაწყებინო.
მისი საფლავია დავიწყების ბოლო გაჩერება, იქ ჩემი ბოღმის მუდმივობა ბატონობს.
არვიცი რატომ, მაგრამ დღეს ჩემს წარსულზე ვუყვებოდი.
ჩემს კლასში ყველას ჰყავდა მამა. ყველას ჩემ გარდა. მასწავლებელმა თემა მოგვცა დასაწერად „ჩემი ოჯახი“. ფურცლებზე მხოლოდ ჩემი და დედას ცხოვრება გადავწერე. მაშინ ბავშვებმა მკითხეს - მამაზე რატომ არ დაწერეო. მაშინ მამა რას ნიშნავდა არ ვიცოდი. ჩემთვის მხოლოდ ოთხი ასოსგან შემდარი სიტყვა იყო, რომლის შინაარსიც ვერაფრით გამეგო. სახლში დაბრუნებულმა დედას ვკითხე - მამა რატომ არ მყავს მეთქი.
- შენს დაბადებამდე გადაიცვალა. ძალიან კარგი კაცი იყო. მაღალი, მოხდენილი, შენსავით ლამაზი ბალახისფერი თვალები ჰქონდა, ძალიან ჰგავხარ. მამა შენშია, შენს მზერასა და ღიმილში. მთავარია თვალები დახუჭო და იგრძნო. ის ისეთია, როგორიც შენ გინდა. განსაკუთრებულია, ყველა წარმოდგენისას შეგიძლია სხვადასხვა ფერად წარმოიდგინო.

ასე ვაქცევდი ჩემს ფიქრებს მიღმა გმირად მამას, სანამ შემთხვევით დედას დღიური არ წავიკითხე:

1999 წელი, 4 მარტი.
ბედისწერაა, გუშინ გავიგე, რომ დედა გავხდებოდი. ისე გამიხარდა, როგორც პატარაობისას პირველი თოჯინის ჩუქებისას. გული მიგრძნობს გოგო იქნები. ამბობენ დედის გული არ ცდებაო. მჯერა, მართალია. ჩემი ცოცხალი თოჯინა იქნები. არასდროს გატკენ, არასდროს შეგეშინდება. არასდროს შეგვეშინდება. გაგებისთანავე ნიკოსთან, მამაშენთან გამოვიქეცი, ის კი ჩვენგან გაიქცა. შეეშინდა, შენი შეეშინდა დე, არადა უშენობა უფრო საშიშია. მზად არ ვარო, განა შეიძლება მამობისთვის მზად იყო? დაბადების დღისთვის, ქორწინებისთვის ემზადებიან და არა მშობლობისთვის. მამობა უნდა იგრძნო, განიცადო, არც მე ვარ მზად დედობისთვის, უბრალოდ დედა ვარ.

თურმე სიკვდილს ბევრი სახე ჰქონია. თურმე სიკვდილი სიცოცხლის ნიღაბსაც ირგებს, შიშისასაც, გაქცევისასაც. თურმე მამა მართლა გარდაცვლილი მყოლია, ნიკოღა იყო ცოცხალი, მშიშარა, დაპატარავებული, დასნეულებული, გაქცეული ნიკო.

საფლავებს შორის ფეხის ნაბიჯების ხმა ყრუდ ისმოდა. ათი საათი იყო, კაკლის ხესთან დაბრუნდა. ზურგს მისი მზერა წვავდა, დილის მზის სხივის მსგავსად.
- არავინ, იცი უკეთესი სახელი შეგირჩიე.
არ ვუპასუხე, არც შემიხედავს. მინდოდა ეს ხმაც სიჩუმეში გაფანტულიყო და უკვალოდ გამქრალიყო.
- ჩემთვის დღეიდან ლილე იაშვილი იქნები.
- ლილე იაშვილი გარდაცვლილია.
- მაშინ დროა მკვდრეთით აღვადგინოთ.

-------------------
ძალიან დავიგვიანე, მაგრამ განდებს ვაჯობე და დავუბრუნდი ისტორიას.
თუ თქვენს აზრს გამიზიარებთ ძალიან დამეხმარებით. იყავით გულწრფელები და მითხარით ფიქრები ისტორიის შესახებ.