******
ბუხარში ყრუდ მოტკაცუნე ხმელი შეშა, მყუდროებას სძენდა სუსტად განათებულ ოთახს. მილენა პრიალა პარკეტზე ფეხშიშველი დააბიჯებდა და საძინებელს, რომელიც ვრცელ დარბაზს უფრო ჰგავდა, ინტერესით ათვალიერებდა.
ერთადერთი ფუმფულა სავარძელი ბუხართან ახლოს მიეჩოჩებინათ. ორი ფანჯრის გასაყართან, ძველისძველ გამათბობელზე შემოდებული, დიდი, ლამაზი, მოჩუქურთმებული მრგვალი სარკე, კედელს მიჰყრდნობოდა.
საძინებლის ცენტრში პრიალა, შავი როიალი იდგა ამაყად. სამაგრზე გადაშლილ ნოტებსა და შავ-თეთრ კლავიშებს მტვერი დასდებოდათ. ფორტეპიანოს ზედაპირზე შანდლები შემოედგათ, ანთებული სანთლებით.
უბინადროდ დარჩენილი, ცარიელი წიგნის თაროები, მოწყენილები იმზირებოდნენ. მილენას გაეცინა, - არანაირი ფურცლები, ბრძნული გამონათქვამებითა და გაწერილი რეცეპტებით, რომლებიც ცხოვრებას გასწავლით, ან ვერ გასწავლით.
საძინებელს სამი უზარმაზარი შემინული ფანჯარა ამშვენებდა, ორი ფერის ფარდით - რძისფერი, მთლიანად მალავდა ოთახს გარესამყაროსგან. მუქ ყავისფერს კი, ჩიტივით გაეშალა ფრთები და კიდეებზე კოხტად შეეკრათ. გრძელი ბოლოები საპატარძლო კაბის შლეიფივით გაშლოდათ პარკეტზე.
ერთ-ერთი ფანჯრის წინ, შიშველ იატაკს გართხმულ რუხ ხალიჩაზე, დიდი, თეთრი მატრასი დაეგოთ, იმავე ფერის თეთრეულითა და რბილი ბალიშებით. „საწოლის“ თავთან ხუთტოტიანი შანდალი იმზირებოდა, ხუთივეზე სანთელი ენთო.
საწოლის გასწვრივ, ფანჯარასთან, კუთხეში ლამპიონივით ატუზულიყო გვირილის მსგავსი საკიდი. ერთ ყურზე ანჯაფარიძის პერანგი დაუდევრად ეკიდა.
მატრასის გვერდით, დაბალი იაპონური მაგიდა იდგა, ინტერიერისთვის შეუფერებელი გრძელკისერა სანათით. „Parlament Aqua blue“-ს სამი კოლოფით, „ბაუნტის“ ორი შეკვრით, საფერფლით და ბროლის თეფშებში ჩარგული მსუქანა სანთლებით დამშვენებული.
ქალის ყურადღება უქუდო გრამაფონმა მიიქცია, რომელიც, ბუხართან ახლოს, გასაშლელ ხის სკამზე წამოსკუპებულიყო. უფრო სწორად, საზურგეზე გადაკიდებულ, თეთრი მაქმანის ბიუსჰალტერს მიაჩერდა. იცნო! რამდენიმე დღის უკან სწორედ ეს აწაპნა სვანმა თბილი სხეულიდან და ქურთუკის ჯიბეში ჩამალა.
მილენას ცოტათი უხერხულ და მაინც ნასიამოვნებ გამომეტყველებაზე, ანჯაფარიძეს ღიმილი მოერია. სიგარეტს მოუკიდა. ქოჩორზე ხელი გადაისვა და ქალის შიშველ ფეხებს მზერა აატარა.
იგრძნო როგორ აეწვა თითებზე ბალიშები, როცა სარდიონები საცვალს ასცდნენ, მკერდის ღარს მიაღწიეს, ამოყრილ ლავიწებს გახშირებული სუნთქვით აუარეს გვერდი და მოშიშვლებულ მხრებთან, წამონთებული მზერით შეჩერდნენ.
ძლიერად მოქაჩა ფილტრს. რძისფერმა კვამლმა, პერანგს დამჩნეული კერტები, ნისლში გახვია და ხედი გაუფუჭა. თვალები მოჭუტა. ღრმად ამოისუნთქა და ფილტვებიდან ამონთხეულ ბოლს თავისუფლება აღირსა.
მილენამ საჩვენებელ თითს ენის წვერი გაუსვა და სანთლები მიყოლებით ჩააქრო. სვანს ჩუმად გაეცინა. მატრასზე ჩამომჯდარმა გრძელი ფეხები გაჩაჩხა, მუხლებზე მკლავები გაშალა და გვერდზე გადახრილი თავით ღიმილით მიაჩერდა ზანტად მოძრავ წვრილ წელს, არარსებულ მელოდიას აყოლილი ნაზად, რომ ირხეოდა.
აღელვებულმა კისერზე ხელი მოისვა, როცა შემობრუნებულ სხეულს, მთვარის შუქი დაეცა. სიფრიფანა პერანგში მარტივად შეაღწია და აწეული მკერდის კონტურები მკვეთრად გამოიკვეთა.
ზეწარზე მიგდებულ ტელეფონს გადასწვდა და ცბიერი გამომეტყველებით მუსიკა ჩაურთო. აბოლებული სიგარეტი კბილებში გაირჭო, ბალიშის ქვეშ მიმალული ვიდეოკამერა გამოაძვრინა და ქალი, ღიმილით მოაქცია კადრში.
- ისგვაშკალი მადმა არი, - წაიჩურჩულა თავისთვის - სი ხი მიშგვი თემიშ ნარი!
სახე გაებადრა. თითებმა სიგარეტის უკვე ჩამწვარი ღერი, გამომშრალ ბაგეებს გამოაცალეს. საფერფლეში ჩასრისა. კამერა ისე დადო, რომ შერჩეული ფოკუსი არ დაეკარგა და წამოდგა.
ზურგიდან აესვეტა. მუცელზე ხელი მოხვია და მკერდზე მიიკრა. რბილი ბაგეები ქალის ყელზე გასრიალდნენ, ყურისძირთან შეჩერდნენ და მთელი გრძნობით აკოცეს. გამთბარმა თითებმა მხრებისკენ გაიკვლიეს გზა და პერანგი ნაზად მოაშორეს სხეულს. სურნელოვანი კულულები შიშველ მკერდზე ჩამოეყარა.
- როგორ ფიქრობ... - მომნუსხველი ბარიტონის ფონზე, მუსიკოსის ხმა უხეშად ხვდებოდა ყურს - იმქვეყნადაც ერთად ვიქნებით?
იმდენად ხშირად უმეორებდა ამ კითხვას, ერთგვარ ხერგილად ექცა, რომელსაც ვერაფრით გადაახტა, სვანისგან ერთხელ უკვე მიტოვებული. როგორ შეეძლო ასეთი გრძნობით ეთქვა ეს სიტყვები და მერე გაუჩინარებულიყო?!
- თუ არსებობს...
- არსებობს! - თითები მუცელზე გასრიალდნენ და ჭიპს ჩასცდნენ.
- მე, თუ ვერ გიპოვე, შენ ხომ მომძებნი? - კვნესად აღმოხდა ვნებისგან დაბრმავებულს.
- როგორც ყოველთვის... - უჩურჩულა - მი სი მალატ, თოჯინა!
- მი სი მასისგ, მუშვან! - ნიკაპზე უკბინა გრძნობამორეულმა.
- ჰო... ეგ არ უნდა მესწავლებინა!
სიცილით შეაბრუნა თავისკენ და ხელში აიტაცა. ლოყებზე ღიმილაკებმა გამოანათეს. მილენას გული გაორმაგებით აუძგერდა. სწორედ, ამ, ფოსოებმა მოსტაცეს გონიერება! შუბლზე თავი მიადო. ორის მზერა ურთიერთს შეხვდა. ტუჩებმა ერთმანეთისკენ გაიწიეს. ქალის გრძელმა თმამ სქელი ფარდა ჩამოუშვა - ყველას და ყველაფერს მოპარა წყვილი ცოტა ხნით...


<<<< ისგვაშკალი მადმა არი - შენნაირი არავინაა. სი ხი მიშგვი თემიშ ნარი - შენ ხარ, ჩემი თვალის სინათლე! >>>>

<<<< მი სი მალატ - მიყვარხარ. მი სი მასისგ - მეზიზღები. მუშვან - სვანი. >>>>


******
ბადრი მთვარე სადღაც გაუჩინარდა. ჩამუქებულ ჰორიზონტზე ელვა გაიგრაგნა და მალევე მიიმალა ღრუბლებში. ღია ფანჯრიდან შემოვარდნილმა ცივმა ნიავმა რძისფერ ფარდებს კალთები აუფრიალა, უზარმაზარ მოჩვენებებს დაემსგავსნენ. ტირიფის ფოთლებს წვეთები ცრემლებად დააცვივდნენ. ისევ წვიმას იწყებდა. ბუხარში, დანახშირებული შეშის ნაჭრები, სუსტად ბოლავდნენ.
- ვისგან იქირავე სახლი?
ჩაბნელებული ოთახი ელვის სინათლით აივსო. ყრუ გრუხუნის ხმამ ექოდ შემოურბინა ხეებს. მთაწმინდას ქარიშხალი უახლოვდებოდა.
- რატომ მეკითხები? - ნაზად აატარა თითები, ქალის შიშველ მხრებს.
- უჩვეულო ადგილია. - ჩაფიქრებული, მამაკაცის მკერდზე კომფორტულად შესწორდა.
- უჩვეულო? - თითებმა მოძრაობა შეწყვიტეს. ქვემოდან გახედა გასუსულს - რატომაა უჩვეულო?
- რა ვიცი, - მხრები აიჩეჩა - რაღაცნაირია. თითქოს მარტოსული და მაინც ძალიან სავსე. ცარიელი წიგნების თარო მაფიქრებს და მტვრიანი როიალი. ასე მგონია ოთახს მოგონებები წაართვეს.
- შეიძლება. - უცნაურად გაიღიმა.
- საძინებელმა ბინადარი გამოიცვალა, - განაგრძო ხმადაბლა. ყოველ ბგერაში იგრძნობოდა სიფრთხილე. თითქოს არ უნდოდა რამე ზედმეტი ეთქვა - ინტერიერს სახე უცვალა, მაგრამ ბოლომდე ვერ გაიმეტა. როიალი ადგილზეა. ნოტების კონკრეტულ გვერდზეა გადაშლილი. თითქოს პიანისტს ელოდება, რომ კლავიშებს მიჩვეული მელოდია, ისევ გააცოცხლოს, მაგრამ ის არსად ჩანს. ოთახში საწოლი არ დგას. ცარიელი მატრასი პირდაპირ უყურებს ფორტეპიანოს. თვალის მოხუჭვამდე პიანისტზე ფიქრობს. განათების მოვალეობას სანთლები ასრულებენ. ქვეცნობიერად ვიღაცას გლოვობს. საძინებელში ნივთები თითქმის არ არის. აქ იშვიათად მოდის. მისთვის განსაკუთრებული ადგილია. ფარული მწუხარების მიუხედავად ოთახში კეთილი აურა იგრძნობა. მშვიდ სავანეს ჰგავს, სადაც გარესამყარო, შუშაბანდს მიღმა რჩება.
ანჯაფარიძეს თვალის კუთხიდან ცრემლმა გამოჟონა და ნერწყვი ხმაურით ჩაყლაპა. სადღაც შორს ისევ იქუხა.
- კარგი დეტექტივი ხარ, მილენა. - წაიჩურჩულა ხმაჩახლეჩილმა.
- სახლი არ გიქირავებია. - მხარზე წამოიწია და სევდიან სარდიონებს თვალი გაუსწორა - ეს ქეთის ოთახი იყო. ახლა შენია.
ქუხილის ხმა გაძლიერდა. უფრო ახლოდან მოისმა. ექომ სახლი შეაზანზარა. ფარდები ისევ მოჩვენებებს დაემსგავსნენ.
- ქეთის სიკვდილის შემდეგ, სახლი შევიცვალეთ. - მილენას მკერდზე დაყრილი კულულები თითებში მოიქცია - ოთარს აქაურობის გადაკეთება უნდოდა. რემონტი დაიწყო, მაგრამ ვერ დაასრულა. ქეთიზე დარდმა მამაჩემიც შეიწირა. აქაურობა სიკვდილის სუნად ყარს, მილენა. მაგრამ, ეს ოთახი... ჯერ კიდევ, ვგრძნობ ქეთის სითბოს. მოლოდინი მაქვს. არარეალურად მიმძაფრდება განცდა, რომ კლავიშებს ისევ შეეხებიან. ისევ გავიგონებ ჩემი დის ხმას. მაგიჟებს ამაზე ფიქრი, სურვილი უფრო, მაგრამ მონატრებას ვერ ვუმკლავდები. აუტანელი ტკივილის მიუხედავად, მაინც მოვდივარ და მაინც ველოდები...
მილენას თვალები აეწვა. აახამხამა, რომ ჯებირებს მომდგარი ცრემლი მანამდე გაექრო, სანამ ღაწვებს დაუტოვებდნენ სველ კვალს. ანჯაფარიძე არასოდეს უნახავს ასეთი... სევდიანი. არც მაშინ, როცა პირველად გაიცნეს ერთმანეთი - სვანის მუჭში მომწყვდეული არყის ბოთლი ქეთის მოგონებას ებრძოდა. სულში მოხეთქილი აგრესია კი, ყველას და ყველაფერს, ვინც თვალში ხვდებოდა. თუმცა, გაბოროტებული სარდიონები იმავე ფერის თვალებთან უძლური აღმოჩდნენ. ერთბაშად დამშვიდდა ქალის დანახვისას. ბოთლი ხელიდან გაუვარდა. იმ წამიდან დაიწყო ორის ისტორიაც...
- შენ იცი, რაც დაემართათ ჩემს მშობლებს, - ტუჩი მოიკვნიტა - თავი დავარწმუნე, რომ უბრალოდ შორს წავიდნენ და დიდი ხანი ვეღარ ვნახავ. მხოლოდ დროთა განმავლობაში გავიაზრე, რომ ეს ფანტაზია სულაც არაა, ივა.
სველ ღაწვებზე თითები ჩამოუსვა მამაკაცს.
- ისინი უბრალოდ მიდიან. აი, აქ - ღიმილით დაადო გულზე ხელი - ის, აქ არის და მუდამ შენთან იქნება. ადამიანი მაშინ კვდება, როცა აღარავის ახსოვს და ენატრება. მათგან პასუხი კი, ის სითბოა, რომელსაც შიგნით ვგრძნობთ. ხანდახან რაღაცების ცოდნა კი არა, რწმენაა საჭირო. ჩვენ, უბრალო ადამიანები ვართ. ჩვენს ცნობიერს მიღმა, ბევრი ამოუხსნელი რამ ხდება, რისი აღქმაც უბრალოდ არ შეგვიძლი. როცა აქ მოხვალ, ტვინი გათიშე. გულს მოუსმინე. განცდებს, რომლებიც გეჩურჩულებიან და შენთვის რაღაცის თქმა სურთ. ასე მოიპოვებ იმ სიმშვიდეს, რომელსაც ეძებ.
სვანს არაფერი უთქვამს. თვალი ჭერისთვის გაეშტერებინა. იმდენად ბუნდოვანი მზერა ჰქონდა, მილენამ მისი ფიქრების ამოცნობა ვერ შეძლო. მუდამ ასე ირინდებოდა, ქეთიზე საუბრისას. სიტყვას არ ძრავდა. მზერა, სადღაც უსასრულობაში ეკარგებოდა და იკარგებოდა მერე თვითონაც.
ანჯაფარიძის გაბოროტებულმა გამომეტყველებამ, ერთი საღამო მოაგონა - რესტორანში ვახშმობნდნენ, როცა სვანმა ერთ-ერთ სტუმარს მოჰკრა თვალი. მილენამ მამაკაცის მზერას თვალი გააყოლა და ელეგანტურად გამოწყობილ მანდილოსანში, ყოფილი „მის საქართველო“ ამოიცნო. მეუღლესთან და შვილთან ერთად იჯდა, ორი მაგიდის დაშორებით.
ივას ზიზღით აუთრთოლდა ტუჩები - ყველაფერი მისი ბრალია! ქეთი მან წაიყვანა სანაპიროზეო! თავს ძლივს ვიკავებ! შენ რომ აქ არ იყო, თავზე დავამფხობდი მაგიდასო! გამკეთებელი იყო. მილენას მანამდე არ შეუმჩნევია კაცის ასეთი ბოროტი მზერა. ოდნავ აღელდა კიდეც და წასვლა სთხოვა, მაგრამ სვანმა იუარა. მიდიებს წაეტანა, ხახისკენ გააქანა და ყოფილი მოდელისთვის თვალისმოუშორებლად, ღვარძლიანად გაღეჭა.
წელზე შემოხვეულმა მკლავებმა, მოგონებებიდან, აწმყოში დააბრუნეს. მკერდში ძლიერად ჩაიკრა. ნიკაპში თითი ამოსდო და ბაგეებზე ტკბილად ეამბორა სვანი. მრისხანება გამქალიყო, სარდიონები ისევ თბილად იმზირებოდნენ.
- შენთან მშვიდად ვარ, - წაიჩურჩულა - ყველაფერი ცუდი მავიწყდება. არ ვიცი, ამას როგორ აკეთებ, მაგრამ არ შეწყვიტო. შენს გარეშე, ცხოვრება არ გამომივა, მილენა. დავიღუპები...
გული მოეწურა. ბოლო სიტყვებმა ის მიზეზი შეახსენეს, რის გამოც, ანჯაფარიძეს ყველა არასწორი ქმედება, თუ ნაბიჯი რთულად, მაგრამ მაინც აპატია. მშვენივრად იცოდა, სვანის ხასიათი და რა ექნა, რომ მასაც არ შეეძლო, ამ კაცის გარეშე ცხოვრება?
ბოლოს და ბოლოს, სწორედ მან მოაბრუნა უკან, საიქიოს ბილიკზე მდგარი! ორი ერთმანეთს სამაშველო ნავად ექცა. ყოველივეს ფონზე კი, სამართლიანად კარგავდა მნიშვნელობას სხვა დანარჩენი.
უკანასკნელი სანთლის მოლიცლიცე ალზე, ბუნდოვნად მოჩანდა ერთმანეთში ახლართული ორი სხეული. მამაკაცის ქურთუკის ჯიბეში კი, ტელეფონი ზუოდა. ეკრანს, ცოლის სახელი ეწერა გარკვევით. ისევ იელვა...


******
მილენამ პერანგი ბოლომდე შეიკრა და გულდამძიმებული ფეხსაცმელს დასწვდა. დრო იყო მოპარულ სამყაროს დამშვიდობებოდა და რეალობას დაბრუნებოდა. ცხოვრებას, რომელიც გაიძულებს ისე მოიქცე, როგორც მას სურს და არა შენ!
- სამსახურში გაგიყვანო?
ანჯაფარიძემ თავი მოიწესრიგა. ურცხვად შვენოდა, ფართო მხარ-ბეჭს, ღვინისფერი პერანგი. იდეალურად მოიხდინა შავ შარვალზე, ამავე ფერის კედები. მარცხენა ხელის მაჯას მამისეული საათი უმშვენებდა. ლამის უკვე ოცდაათ წელს ეურჩებოდა, ხშირი, გაჩეჩილი, შავი ქოჩორი.
- არა, სახლში. სამუშაო მასალა მაქვს ასაღები.
- დღესაც სამსახურში რჩები? - წარბი შეიკრა.
- შეიძლება.
ფეხსაცმელი მოირგო და წელში გასწორდა. სვანი, სიფრიფანა ქალის სილუეტმა დაატყვევა - კლასიკურ სამოსში კიდევ უფრო ნაზი, ფარფატა და საოცრად მიმზიდველი მოუჩანდა, ისედაც კოხტა ტან-ფეხი!
- მილენა, პოტენციური სამიზნე ხარ! - მკლავებში მოიმწყვდია - ვღელავ შენზე!
- ნუ გავიწყდება, დაუცველი არ ვარ, ივა! - ცბიერად ახედა დაჟინებით მომზირალს.
- მი სი მალატ, მოწკუპნულო! - ყელზე წაეტანა მომღიმარი.
- როგორიო? - გადაიკისკისა.
- პატარა. ხელის გულზე მეტევი! - წასჩურჩულა ალერსიანად.
საყვარელი ქალის ტუჩებში აებლანდა ბგერები. განშორების დროც დადგა, თუმცა, არც ერთს არ სურდა ეს. ანჯაფარიძე პირველი გავიდა ოთახიდან. მილენამ, მშვიდ სავანეს, ბოლოჯერ მოავლო თვალი. სევდიანად გაიღიმა და ქუსლიანი ფეხსაცმლის მსუბუქი კაკუნით, უკან მიჰყვა მამაკაცს.



******
შინ დაბრუნებულმა ნივთები შეაგროვა. დღიური ჩანთაში ჩაიდო - სამსახურში წავიკითხავო და საძინებელში გაუჩინარდა. კედლეზე დაკიდებული „წვიმიანი ლონდონი“ ფრთხილად ჩამოხსნა და სეიფის კოდი სწრაფად აკრიფა.
საკეტმა ყრუდ გაიჩხაკუნა და გული უჩვენა პატრონს. სიღრმეში ორმოცდახუთ კალიბრიან „Sig Sauer”-ს მალავდა, საიმედოდ. დიდი ხანია ხელში არ სჭერია. თითებმა ძველ მეგობართან შეხვედრის ნოსტალგია იგრძნეს.
მჭიდი გადაამოწმა. ყელსახვევში ფრთხილად გადაახვია და უკან გამობრუნდა. ბოლოჯერ მოავლო თვალი სახლს - რამე, ხომ არ მრჩებაო? მანქანის გასაღებს ხელი წამოავლო და კარი გაიხურა.
რედაქციაში ქაოსი სუფევდა - კონკურენტებისგან უწყვეტი ზარები, კომპიუტერის კლავიატურაზე სწრაფად მორბენალი თითები, მოკლე გადაძახილი ერთმანეთთან, ჟურნალისტების გაუთავებელი ფაციფუცი!
მთავარი რედაქტორის გამოჩენისას ერთხმად ახმაურდა დარბაზი. ახალმოსულს კითხვები დააყარეს. დაძაბულობა ეტყობოდათ თანამშრომლებს. მილენამ მოღლილი მზერა მოავლო იქ მყოფთ. ყველა დადუმდა.
- თქვენი მღელვარება ბუნებრივია. - დინჯად მიმართა შეკრებილებს - მაგრამ პანიკა, სიტუაციას უფრო დაამძიმებს! გამოძიება თავის საქმეს მიხედავს. ჩვენ კი, ჩვენსას მივხედოთ...
- პოლიცია რას ამბობს, მილენა?! ჩვენც გვემუქრება საფრთხე? - შეაწყვეტინა ტუღუშმა.
დანარჩენები ხმადაბლა აჩურჩულდნენ. აფრთხობდათ გეწაძის მკვლელობა. ვინ გაამტყუნებდა? ჟურნალისტი სამსახურებრივი მოვალეობის შესრულებისას მოკლეს!
- კარგი...
სახეზე ჩამოშლილი თმა უკან გადაიყარა და აუღელვებლად განაგრძო:
- გეწაძის მკვლელობის დეტალები უცნობია. გაურკვეველია, რა მიზნით გამოასალმეს სიცოცხლეს ჩვენი თანამშრომელი! დარწმუნებით ვერ გეტყვით, რომ უსაფრთხოდ ხართ. ეს უსამართლობა იქნება, ჩემი მხრიდან!
ამჯერად, რედაქტორის ნაცვლად, გამოცდილი დეტექტივი საუბრობდა და ბუნდოვანი სიტუაციის საშიშროებას, გულახდილად აცნობდა გასუსულ მსმენელებს.
- გავიგებ, თუ ვინმეს სამსახურიდან წასვლა ენდომება. გათავისუფლების განცხადებას დღის ბოლომდე მივიღებ. სხვა შემთხვევაში, თუ კითხვები აღარ გაქვთ, საქმეს დაუბრუნდით! და კიდევ...
კაბინეტის კარი შეაღო და მკაცრად მოხედა მოჩურჩულე თანამშრომლებს:
- არავითარი კონტაქტი „ვაითპრესის“ ჟურნალისტებთან! ცრუ ჭორების გავრცელებას ხელს, ნუ შეუწყობთ!
- მილენა!
დევდარიანი კაბინეტში შეჰყვა და კარი მიხურა. მესამე წელი ხდებოდა, რაც რედაქტორის თანაშემწედ მუშაობდა. არაერთ სირთულეს გაუმკლავდნენ ერთად და არც ახლა აპირებდა საყვარელი უფროსისთვის ზურგის შექცევას. სვანი უცნაური გარეგნობის გამო ხშირად იქცევდა გარშემომყოფების ყურადღებას:
სახეზე ჩამოყრილი, გრძელი, სწორი წაბლისფერი თმა თვალებში ებლანდებოდა და გამომუშავებული ჩვევით, თავს გვერდით გადააქნევდა ხოლმე. კეხიან ცხვირზე დასკუპებული მართკუთხამინებიანი სათვალიდან, უჩვეულო ფერის - პარაიბას მსგავსი, თვალებით იცქირებოდა. სვანური გენის დარად, მაღალს - მკაცრი სახის ნაკვთები, სწორხაზოვანი წარბები, თხელი ტუჩები და გამჭოლი მზერა ჰქონდა.
მრავალწლიანი თანამშრომლობის მიუხედავად, კოლეგები მის გვერდით უხერხულად გრძნობდნენ თავს და მოკრძალებით ესაუბრეობდნენ. უცნაურია, რომ მთავარ რედაქტორზე მეტად, დევდარიანის რიდი ჰქონდათ. არადა, სეგის სულაც არ ჰქონდა ცუდი ხასიათი. პირიქით, როცა მიმართავდნენ ყველას თავაზიანად და მეგობრულად უღიმოდა. თუმცა, იყო მის მზერაში რაღაც... ამოუცნობი.
- ავალიანმა დარეკა! გამაფრთხილა, საქმე მაქვს და შემეხმიანოსო.
- თაბაგარმა ცეცხლი შეუნთო?! - წარბები მაღლა აზიდა - მისთვის არ მცხელა! ჩემი გაჭირება მაქვს!
გაღიზიანებულმა ჩანთა სამუშაო მაგიდაზე მიაგდო, სავარძელში ჩაესვენა და თვალები მოისრისა.
- გასაგებია... - დღის გეგმიდან პირველი პუნქტი უყოყმანოდ გადახაზა და მეორეს მიუბრუნდა - სანიკიძეების სტატიაზე რას ვშვრებით? მოდული უკვე გამზადებული მაქვს. გადამიმოწმე და ბეჭვდაში გავუშვებ.
- სეგი! - მოუთმენლად შეაწყვეტინა - გამოფხიზლება მჭირდება. სხვას არაფერს ექვემდებარება ჩემი გაფანტული გონება! წერტილი!
- ყავა? ჩაი? ცხელი შოკოლადი?... ენერგეტიკული?
თვალმოჭუტულმა ბოლო, ყოყმანით მიაწება სიას. ისე ოპერატიულად შეუდგინა ახალი ჩამონათვალი, მილენას გაეცინა. დევდარიანი არასოდეს იბნეოდა.
- შენს გემოვნებას ვენდობი. რამე ძლიერი გამომიყოლე, გეხვეწები და ვისაუზმოთ. სახლში ყავის დალევაც ვერ მოვასწარი! მუშაობას გავაგრძელებთ, თუ თანამშრომლები კიდევ შემოგვრჩებიან რედაქციაში...
ახალი საფიქრალით გულდამძიმებულმა, საფეთქელი მოისრისა. თანაშემწეს სახე მოექუფრა. მომხდარზე უნდოდა ეკითხა.
- ჩამოჯექი, - დაუსმელ კითხვას მიუხვდა - რასაც ახლა გეტყვი, კაბინეტის კარს არ უნდა გასცდეს!
- რა თქმა უნდა!
სკამზე მძიმედ დაეშვა და დაძაბული მიაჩერდა რედაქტორს.
- გეწაძის გვამი ვნახე...
- და?
- „მონარქის“ ნახელავს ჰგავს.
კაბინეტში სამარისებური მდუმარება ჩამოწვა. დევდარიანს მართკუთხამინებიანი სათვალე დაებურა. რედაქტორმა, თანაშემწის თავშეკავებულ გაოცებას ყურადღება არ მიაქცია, თითები ერთმანეთს გადააჭდო და ხმადაბლა განაგრძო:
- ხელწერა იგივეა. თუმცა, ავალიანის ვარაუდს ვერ გამოვრიცხავ. შესაძლოა, მიმბაძველი ჰყავდეს. ექსპერტიზის დასკვნას უნდა დაველოდოთ.
- სისეს, რა ესაქმებოდა „მონარქთან“? - იკითხა ხმადაბლა.
- კახაძის საქმის ფაილები გახსოვს?
- მერე?
- გაუჩინარდა! წელიწადი გავატარე მონარქის „შემოქმედებასთან“, მის ხელს კარგად ვცნობ. მკვლელობა მისი ჩადენილია!
- მილენა... - მკლავები მუხლებს დააყრდნო და წინ გადაიხარა - რაღაც არარეალურს მეუბნები! კავშირს ვერ ვხედავ. რატომ გეწაძე?
- თავადაც ვერ გამიგია... - ფიქრიანად მოიკვნიტა ტუჩი - რა ესაქმება „მონარქს“ კახაძესთან? პოლიტიკა მისგან შორს დგას, თუ...
- რა, თუ? - ქვემოდან ამოხედა.
- თუ, მათი ურთიერთობა პირად ხასიათს არ ატარებს...
წარბი შეიკრა და სკამზე გადაწვა. რამდენიმე წუთის შემდეგ, თითქოს გონს მოეგოო, თვალები აახამხამა.
- ჩვენი საქმე არ არის! - მოსხიპა მკაცრად და დასარედაქტირებლად გამზადებული სტატია წინ დაიდო - გამოძიებას პოლიცია მიხედავს!
საკუთარი თავის გასაგონად უფრო თქვა, ვიდრე დევდარიანის. ქვეცნობიერს შეახსენა, რომ გამომძიებლის პროფესია დიდი ხნის წინ ჩააბარა წარსულს!
მამაკაცი მიხვდა, რომ რედაქტორს საუბრის გაგრძელება აღარ სურდა და ფეხზე წამოდგა.
- მილენა... - კართან შეჩერდა - რას ვაპირებთ, თუ მკვლელობა მართლაც მისი ჩადენილია?
თავი ასწია. ერთხანს მდუმარედ მიაჩერდა თანაშემწეს. ბოლოს კი, გულწრფელად უპასუხა:
- არ ვიცი...

<<<< პარაიბა, ანუ ცისფერი ტურმალინი - მოცისფრო-ზურმუხტისფერი ფერის ძალიან იშვიათი, ულამაზესი კრისტალია, რომელიც პირველად 1987 წელს იპოვეს პარაიბას შტატში. >>>>


///ვერცხლისფერი///
მთაწმინდა, ივა ანჯაფარიძის ძველი ბინა, 15:23 წთ, მთვარის მე-8 დღე - მეორე ფაზა...

კარის სახელურს ხელი ჰკრა და ოთახში შეაბიჯა. წამით შედგა და თვალი მოავლო ჩაბნელებულ საძინებელს. ჰაერი მამაკაცის სუნამოს სურნელით გაჟღენთილიყო. კიდევ ერთვოდა რაღაც, მოტკბო, ნაზი არომატის. ვანილს ჰგავდა. თვალები დახუჭა - გონებამ სწრაფად აღიდგინა შორიდან ნანახი კადრები:
წყვილს მხურვალე სექსი აქვს, მობეზრებული თვალს არიდებს... მამაკაცი, მძინარე ქალს, ფოტოს უღებს და ინტერესით დასცქერის ციფრულ ეკრანს... მთელი ღამე ოთახში მოუსვენრად წრიალებს და ღერს ღერზე ეწევა...
გამუდმებით ტელეფონს ამოწმებს... დრო და დრო, ვიღაცას შეტყობინებებზე პასუხობს და მომდევნო ღერს უკიდებს... ქარიშხალი ხილვადობას ხელს უშლის და ვერ ამჩნევს, სად უჩინარდება ანჯაფარიძე ნახევარი საათით...
დაეჭვებული, სანამ რამეს მოიმოქმედებს, საძინებელში დაბრუნებულ, მუქ სილუეტს ამჩნევს. ქალს გვერდით უწვება, მძინარეს გულში იკრავს და შიშველ მხრებზე ჰკოცნის... ჩაფიქრებული, მოპირდაპირე სახლის, აივნის მოაჯირს იდაყვებით ეყრდნობა. ეჭვები ჭამს - სად გაქრა, ნახევარი საათით?
ქარიშხალი წყნარდება. ჰორიზონტზე, მზე იწვერება ბრჭყვიალა სხივებით. ჟურნალისტს ეღვიძება. საყვარელი თბილად უღიმის და თავს ისე იჭერს, თითქოს მთელი ღამით მასთან ერთად ეძინა... გაღიზიანებული თავს აქნევს. წყვილს ზურგს აქცევს და უკან, ოთახში უჩინარდება.
თვალები გაახილა. გასულ ღამეს შორიდან უთვალთვალებდა საძინებელს. დაინტერესდა - რას იტყოდა სარანგიძე, ყველაფერი რომ გაეგო? ნეტავ, თუ იცოდა, რომ სვანი რაღაცას უმალავდა? დიდი ალბათობით, არა!
ხმადაბალი სტვენით გაიარა ოთახი და მტვრიან როიალთან შეჩერდა. ხელთათმნიანი თითი კლავიშს დააჭირა - ყრუდ გაიჟღერა „დო“-მ.
- ღმერთი... - წაიჩურჩულა.
კლავიშებს მიყოლებით გადაუარა თითებით და შეხების პარალელურად, მათ სახელებს წარმოთქვამდა.
- მატერია... სასწაული... პლანეტების ოჯახი... მზე... ირმის ნახტომი... ზეცა!... თქვენ, ადამიანები, მუსიკას ქმნით. - ეჩურჩულებოდა არარსებულ აუდიტორიას - კლავიშებს ეხებით, მაგრამ წარმოდგენა მაინც თუ გაქვთ, რომ ნოტებს თავიანთი სახელწოდება აქვთ?!
ბავშვობაში ამოიკითხა, რომელიღაც სტატიაში და დაამახსოვრდა - დო-რე-მი-ფა-სოლ-ლა-სი, იოანე ნათლისმცემლისადმი მიძღვნილი ჰიმნის, ლათინური ლოცვის, პირველი მარცვლები იყო. თავდაპირველად განსხვავებული სახე ჰქონდა - უტ-რე-მი-ფა-სოლ-ლა-ჰექსაქორდი. ჩამონათვალში „სი“ მოგვიანებით გაჩნდა. „უტ“ კი, „დო“-თი მუსიკისმცოდნე, დონმა შეცვალა, თავისი გვარის პირველი მარცვლით.
შვიდივე ნოტს თავისი სახელწოდება აქვს: დო - DOMINUS - ღმერთი; რე - RERUM - მატერია; მი - MIRACULUM - სასწაული; ფა - FAMILIAS PLANETARIUM - პლანეტების ოჯახი, ანუ მზის სისტემა; სოლ - SOLIS - მზე; ლა - LACTEA VIA - ირმის ნახტომი; სი - SIDERAE - ზეცა;
ტყავის გაცვეთილი სკამი ფეხით გამოსწია. მძიმედ დაეშვა მტვრიან ზედაპირზე და მზერა ნელა გადაიტანა ნოტების წიგნზე. გაყვითლებულ ფურცლებს თვალი გადაავლო. თითებმა თავისით გაიწიეს კლავიშებისკენ.
როიალმა ძალიან რბილი, ნაზი, სასიამოვნო ჰანგებით აავსო ოთახი. კაპიუშონიანი, თვალდახუჭული მთელი გრძნობით უკრავდა “Ludovico Einaudi - Nuvole Bianche”-ს საუნდრეკს. გაყინულ სახის ნაკვთებს პირველად გამოესახათ ემოციები. შუბლზე ნაოჭები გაუჩნდა. სხეულს ცხელმა ჟრუანტელმა დაუარა და პირველად შეიგრძნო სიცოცხლე გამომშრალ ტყავს შიგნით.
ჯადოსნური ჰანგებით გაბრუებულ რეალობას, თავი წარმოსახვით სამყაროში დაეკარგა. რამდენიმე წუთით, მიტოვებულ სახლს ქეთი ანჯაფარიძე გაუცოცხლდა - ნაზი გოგონა, სქელი ბაგეებით, მომხიბვლელი ღიმილითა და ყავისფერი, ბრდღვიალა თვალებით. ლურჯ კაბაში გამოწყობილი, მხრებზე დაყრილი შოკოლადისფერი კულულებით, თვალდახუჭული ემოციურად უკრავდა. მაღალქუსლიანი ფეხსაცმლით რიტმულად ეხებოდა როიალის პედლებს.
აწმყომ წარსული შეისისხლხორცა და ახლა იგივე კომპოზიცია ჩაქუჩებმა, უცნობის თითებით, სიმებზე გააჟღერეს. ფორტეპიანოს აუჩქარებლად მოსწყდა, მონატრებული ნოტები და ოთახის თითოეულ კუთხე-კუნჭულს შეუსახლდა.
ოთახმა ნაცრისფერი იცვალა, თითქოს ბრჭყვიალა მტვერი შეაყარესო - ისევ ფერადი გახდა, სიცოცხლით სავსე. ავეჯით გაივსო. ლამაზ ტუმბოზე, ჩინეთის საზაფხულო ჩვენებაზე გადაღებული, ფოტოსურათი გაჩნდა. შავი სატინის კაბაში გამოწყობილი, ქეთი ანჯაფარიძე, მაღლა აკონილი თმით, გედივით ყელმოღერებული, პოდიუმზე ამაყად მინარნარებს. იშვიათი სილამაზის სვანი მანდილოსანი, კონკურენტებს მარტივად ჩრდილავს...
თაროებზე სქელტანიანი წიგნები ჩამწკრივდნენ - მრავალფეროვანი თემატიკის, სხვადასხვა ენაზე ნათარგმნი კლასიკური ლიტერატურით. განათლებულ გოგონას უყვარდა - კითხვა, მსოფლიოს გარშემო მოგზაურობა, ლამაზი ხედებით ტკბობა, ცეკვა, სიმღერა! დაკვრაც კი, ეხერხებოდა და იმდენად ეფექტურად გამოსდიოდა, თვალზე ცრემლს მოადენდა მსმენელს.
თითქოს ისევ დაიბრუნეს კედლებმა მონატრებული პატრონის ზარივით წკრიალა ხმა, მხიარული კისკისით. ისევ გაიჟღინთა ჰაერი გაზაფხულის ყვავილების არომატული სურნელით - ქეთი... წამით ისევ გაზაფხულდა შენს საძინებელში; ისევ შეგიგრძნო სამყარომ; ისევ გაიღიმა მელოდიამ, შენს საყვარელ კომპოზიციაში.
...ანჯაფარიძემ მოწყვეტით დაამუხრუჭა მანქანა. თვალები დააცეცა დის სურნელით ფილტვებამწვარმა; საქმეში ჩაფლულმა მილენამაც ასწია თავი, უცნაური ემოციით შეპყრობილმა; მესტიის ერთ-ერთ მდიდრულ ტერასაზე, სარწეველა სკამში მჯდარმა დალი ანჯაფარიძემ გულზე მიიდო ხელი. გარდაცვლილი შვილის სიახლოვე იგრძნო აფორიაქებულმა. გრძნობებისგან გაძარცვულ კაპიუშონიანსაც კი, მოსწყდა თვალიდან ეული ცრემლი; ცოცხალი ხარ, გოგონა...
მთვარის მეხუთე სიმფონიამ თავი მოგიძღვნა, ვერცხლისფერ ფერში... სადაც არ უნდა იყო, გაიღიმე, ანგელოზო! ნოტები ყოველთვის იმღერებენ შენზე. საყვარელი ადამიანების გულებს მუდამ ემახსოვრებათ შენი სახელი... ამ, უცნობ მკითხველსაც, წინადადებებში, რომ გხედავს და გონებაში წარმოგიდგენს, ქეთი...
როიალმა კომპოზიცია სევდიან ნოტზე დაასრულა და გაირინდა. წამწამს მოწყვეტილი ცრემლი „სი“-ს კლავიშს დაეცა. დაბნეულმა თვალზე ხელი მოისვა. შავი ხელთათმანი დაუსველდა. კიდევ ერთხელ მოავლო მზერა ოთახს. უცხოდ დამძიმებულმა, ხელისგულები მუხლებზე დაიწყო და თავი ჩახარა...

<<<< თავი ეძღვნება, ქეთი ანჯაფარიძის ხსოვნას (( >>>>


მთვარის მესამე სიმფონია
///ღვინისფერი///
******
გადაღლილმა, როგორც იქნა, ბოლო სტატიის რედაქტირებაც დაასრულა. სათვალე მოიხსნა და სავარძელზე გადაწვა. ოფისის ფანჯრიდან საავდროდ მოქუშული ცა საწვიმრად ემზადებოდა. უჟმური ამინდის შემყურემ, თბილ კაბინეტში თავი მყუდროდ იგრძნო. მოითენთა და მოეძინა. ნიკაპი მხარზე ჩამოდო და თვალები მილულა.
როგორ ბნელა... სადღაც შორს, რაღაც წვეთავს. დერეფანში მიაბიჯებს. ქუსლიანი ფეხსაცმლის ყრუ კაკუნს, ექოდ ირეკლავს ნაცრისფერი კედლები და საზარელ ნოტებად აბრუნებს უკან. იარაღის კონდახს დაძაბული ეჭიდება. მზად არის, ნებისმიერ წამს ჩახმახს თითი გამოჰკრას!
დერეფნის ბოლოში, დატანებული გისოსებიანი ფანჯრიდან, მთვარის შუქი იღვრება. ვერცხლისფერ ხალიჩად ეფინება ქვის ამოტეხილ იატაკს. როგორი მძაღე სუნი დგას! ფილტვებს ჟანგბადი ემძმებათ.
სისხლის წვეთებს მიჰყვება. ალაგ-ალაგ თრევის კვალი ეტყობა ბეტონს. ეჩვენება, თუ ვიღაც ჩურჩულებს? გათოშილ სხეულს ცივი ჟრუანტელი უვლის. ტანზე ეკლები აყრის. საკუთარი გულისცემა აყრუებს. მძიმედ სუნთქავს.
- და შემოქმედის ხელმა შვა საზარელი წარმოდგენა, ცოდვილთა დასაფრთხობად...
ექოდ ირხევა სუსტი ხმა. შიშისგან აცახცახებს. საიდან მოდის ბგერები?! - კედლები ჩურჩულებენ?!
- და განარისხა ავი სული, ცოდვილის ბუნებამ...
სისინებს უცნობი. მერე დუმდება და ხითხითს იწყებს! ჰოლის დასასრულს ადამიანის სილუეტი მოჩანს. ერთიანად შავებშია გახვეული. რიტმულად ირწევა წინ და უკან. უცნაური ფორმა აქვს. არაბუნებრივად მოგრეხილი!
ხვდება... ხმა მას ეკუთვნის! მისგან ამომავალ ბგერებს კედლები ისრუტავენ, ექოდ უბრუნებენ დერეფანს და აჩრდილებად ქცეულნი, ქალის გარშემო დაძრწიან. ყურში ებუტბუტებიან გაურკვევლად.
- სატანამ, მძიმე ხარკად, სული სთხოვა მორჩილს, - ჩურჩულებენ ლანდები ყურის ძირთან - რათა ქცეულიყო სხეულის ბატონ-პატრონად... სანაცვლოდ კი, უწილადა ძალა თვისი და აქცია იგი მფატრავად!
წინადადების დასასრულს, ხმა ისევ ხითხითს იწყებს და მილენას ძრწოლა იტანს. შავოსნისგან ოთხ ნაბიჯში ჩერდება. მიზანში იღებს. თავს თუ დაესხმება, დაუფიქრებლად ესვრის! სწორი, შავი თმა მხრებამდე სწვდება. თითებს ნერვიულად კრუნჩხავს და ირწევა.
ეს რა ხმაა?! რაღაც წვეთავს?! დაზაფრულს სხეული უშეშდება! გრძნობს, უკან ვიღაც დგას! შიშისგან პარალიზებულს, გატოკებაც კი, არ ძალუძს! მოღიღინე შავოსანი დუმდება და აუჩქარებლად ბრუნდება მისკენ - მილენა საკუთარმა კივილმა გამოაღვიძა!
დაფეთებულმა მიმოიხედა და რომ დარწმუნდა, თავის კაბინეტში იყო, შვებით ამოისუნთქა. გულს ბაგაბუგი გაჰქონდა. კივილი ვინმემ ხომ არ გაიგო? არა. - წინააღმდეგ შემთხვევაში, მთელი რედაქცია უკვე აქ იქნებოდა! განსაკუთრებით მომხდარის შემდეგ!
ცივი ოფლით დაცვარულ შუბლზე ხელი მოისვა. გონებას ცხადად ახსოვდა უცნობის სახე! - მოზარდი გოგონა თექვსმეტ წლამდე იქნებოდა. ამოღამებული უპეებითა და ჩაშავებული თვალებით მიცვალებულს ჰგავდა. გალურჯებული ტუჩები სისხლით მოსთხვროდა. თითქოს ვიღაცას ორი თითით მიეხატა ღიმილი. ნათითურები ერთი ყურის ძირიდან მეორემდე გასდევდა. შეაჟრჟოლა!
გარეგნობაზე საზარელი გამოხედვა ჰქონდა - ცივი, მკვდარი, უემოციო და... სასტიკი! „მონარქს“ ეძახდა! შიშით მიაჩერდა სამუშაო მაგიდაზე დასვენებულ დღიურს. კითხვისას, წარმოსახვაში შექმნილი მოზარდის პორტრეტი, ერთი-ერთში ემთხვეოდა, კოშმარში ნანახი გოგონას სახეს!
გავგიჟდიო - სავარძელზე ჩამოჯდა. ჯერ ის უცნაური მომენტი, მუშაობისას არარსებული მუსიკის ხმა რომ შემოესმა. ახლა ეს კოშმარი! დღიურს ცერად გახედა. ისე შესცქეროდა, თითქოს შხამიანი ქვეწარმავალი ყოფილიყო! თავს მოერია და სქელ წიგნაკს დასწვდა.
ძველი ფურცლები, ჩუმი და დინჯი შრიალით შეჩერდნენ იმ გვერდთან, რომლის კითხვაც ანჯაფარიძემ შეაწყვეტინა, ორი ღამის წინათ. სათვალე მოირგო, ღრმად ჩაისუნთქა და მოზარდის წარსულში ჩაეფლო:
29 მაისი, 23:15 წთ.
ბოდიში, „მაპატიე, ჩავისვარე!“ წარწერით, უნდა იყიდებოდეს - კურნავს. ფაქტია!

„სიურპრიზი“ დამახვედრეს - სულა დაბრუნდა! გურანდას მუხლისჩოქამ სთხოვა პატიება. დამატებითი ეფექტისთვის რამდენიმე კურცხალიც მიაშველა. ეჩურჩულებოდა - არ ვიცი რა მემართება. შენ მაინც, ნუ მაქცევ ზურგს, შვილებს გეფიცები, გამოვსწორდებიო! დედას გული აუჩუყდა და ატირდა. იიი... კინაღამ მაღებინა!
საიმონს ხელი ვტაცე და ოთახში შევიკეტე. ბებია არსად ჩანს. წარმოდგენაც არ მინდა, რა მოხდა ჩემს არ ყოფნაში!
სულას ცემის კვალი ეტყობა. სიარულისას კოჭლობს. ტყუილად გარჯილხარ, ბიძაჩემო! მგელი ისევ თავის ტერიტორიაზე აბალახებს, სამსხვერპლო ცხვარს!
პ.ს. სერიოზული პრობლემები მაქვს... ს ე რ ი ო ზ უ ლ ი!!!

30 მაისი, 03:15 წთ.
რჩევები „მურაკამისგან“.

ლუკა ჩამაცივდა - გინდა თუ არა, რაღაც გჭირსო! სულ დაძაბული ვარ. ცუდის მოლოდინი მაქვს. დანას ვატარებ. ვიცი, რომ დამჭირდება!
გაგიკვირდება და ცოტა ხნის უკან, ოთახის კარი სულამ შემომიღო. უხერხულად მიყურებდა. ერთმანეთი ვიუცხოვეთ. თითქმის არასდროს ვსაუბრობთ - უფრო... ხომ ხვდები?!
კედლები მოათვალიერა. „სერიული მკვლელის გეგმამ“ მგონი დააფრთხო. გაოცებული ჩანდა. რას ფიქრობდა, ნეტავ? – „კვიცი გვარზე ხტისო?“
მაპატიესა და ბოდიშის მსგავსი, რაღაც წაილუღლუღა. არ შევიმჩნიე და იმ ორმა სიტყვამ გული ამიწვა! ისიც კი, ვიფიქრე ექსკურსიაზე მომხდარი მომეყოლა... თავს შევუძახე - შენც გურანდა ხომ არ ხარ-მეთქი?! ბებია გამახსენდა, ნათითურებით ყელზე და სახეზე სისხლი მომაწვა. ხანდახან უკონკურენტო დებილი ვარ!
ხმა რომ არ გავეცი - დაიძინე, ხვალ სკოლაში ხარ წასასვლელიო, - ჩაილაპარაკა და გავიდა. გული ფეთიანივით მიცემდა. ჯიბეში დანა ჩამებღუჯა და მძიმედ ვსუნთქავდი.
თავს მოვერიე. თვალები მოვისრისე და მშვიდად გადავფურცლე „პირსინგის“ მომდევნო გვერდი. ჩვეულზე მეტი დაკვირვებით იკითხებოდნენ წინადადებები...

31 მაისი, 03:15 წთ.
მოუხერხებელი „კირა“.

„შტერის ჩანაწერებიდან“, ნაწილი 2: სპორტდარბაზში, ფრენბურთის თამაშისას, შემთხვევით დანა დამივარდა! სწრაფად ავიღე, მაგრამ იაგამიმ დამინახა! თვალი ამარიდა, თითქოს არაფერი მომხდარიყოს. რომ ვიხსენებ, უხერხულობისგან ვწითლდები! ალბათ, მანიაკი ვგონივარ!...

5 ივნისი, 12:20 წთ.
„თეთრი დროშა“, მშვიდობის მტრედი.

ლუკას ძმაკაცს მანქანით მივყავარ. ბებიას სანახავად მივდივარ! რუთს ჩემთან ვთხოვე დარჩენა. გურანდას „მიეხმარება“ ცოტა ხნით. ლილის უნდა ვესაუბრო. დარწმუნებული ვარ ნაწყენია - სულა ხომ სახლში ისე დაბრუნდა, ვითომც არაფერი?!

5 ივნისი, 04:10 წთ.
„ცუნადე“ მაფიის კლანიდან.

ბებიას ჩემი დანახვა ესიამოვნა. გამიღიმა და გულში ჩამიკრა. სახლში შემიძღვა და თავისებურად დაფაცურდა. მაგიდა გაშალა, რაც კი რამ გააჩნდა, ყველაფერი მოაყარა და კონიაკით ხელში, სკამზე ჩამოჯდა.
წინ ძველი რევოლვერი დამიდო, თან უცნაურად შემომხედა. თვალები შუბლზე ამივიდა, პირდაპირი მნიშვნელობით!
თურმე, ბებია, ჯერ კიდევ, მისი დის, ნინას მკვლელობის დღიდან ატარებდა იარაღს! სენსაციურმა სიახლემ პრესა წალეკა! სტატიებს მხოლოდ ამაზე წერდნენ - როგორ „გაასაღეს“ ქართველი „ტერესა მენდოზა!“
მოტივი, შურისძიება გახლდათ - მკვლელი კი მისი სიძე! სიდედრს, მიგზავნილი „ქილერების“ საპასუხოდ, ჩამსხვრეული ფანჯრიდან ლიმონკები შეუყარა და ცოცხლად გამოწვა. დანაშაული ჩაფარცხეს. 1 : 0 - არტურას სასარგებლოდ! სიძეს „შერჩა“! ( ამ ისტორიას, მერე ვრცლად მოგიყვები...)
კონიაკი ჭიქებში ჩამოასხა. მომიჭახუნა და დაამატა - დაასწარი, ან დაგასწრებენო! გამეცინა. ლეგენდები მსმენია ნინას „განგსტერობაზე“, მაგრამ ლილი - „მაფია ბოსია“!
პ.ს. ვუფიქრდები და... - გიჟების ოჯახში ვცხოვრობ!!!

7 ივნისი, 11:25 წთ.
მოსალოდნელია ნალექი, ძლიერი ელ-ჭექით.

სპორტდარბაზში ვარ. თამაში მეზარება და წიგნს ვკითხულობ. შერლოკი ისე მარტივად ხსნის დანაშაულს, თავი დებილი მგონია! მისი საიდუმლო დეტალებშია, სადაც ეშმაკი იმალება. ვცდილობ გენიოსი დეტექტივისგან რამე ვისწავლო. იქნებ მივხვდე, რა ჩაიფიქრა სულამ!
უცნაურად იქცევა - სახლში ადრე მოდის, კარს ხელით აღებს, დედას მშვიდად ესაუბრება და საიმონს კალთაში ათამაშებს. რაღაც ისე ვერ არის...
„სედანი“ აღარ ჩანს. მუქარის წერილებსაც არავინ მიგზავნის. სკოლაში ყველაფერი რიგზეა. იაგამიც კი, აღარ ჩხუბობს. ცერად გამომხედავს ხოლმე. მგონი, დანა ჯერ კიდევ ახსოვს...
პ.ს. ორი დღეა ლუკა არ გამოჩენილა და არც ზარებს პასუხობს. გოგონებმაც არაფერი იციან. ვნერვიულობ! გაკვეთილების დასრულებამდე, თუ არ შემეხმიანა, სახლში მივაკითხავ!

*****
23:25 წთ.
„გაქცეული ჯემალა“ და მოწყენილი „სოფრომე“.

ლუკა შინ არ დამხვდა! სოფომ, დედამისმა, მითხრა ალბათ მეგობართან რჩებაო. ეს „ალბათ“ უკან ხახაში უნდა შემეტენა! საზიზღარი ქალია, შვილი ფეხებზე ჰკიდია!
ქმარი სახლიდან გაექცა და ლუკას აბრალებს. შენი გაჩენის შემდეგ ცხოვრება ჯოჯოხეთად მექცაო! - მარტინით შემთვრალმა წამოაძახა ერთხელ და სასმელის ცარიელი ბოთლი ესროლა.
სარკეში, რომ იხედება ხოლმე, თითებს გადაპარსულ თავზე გადაიტარებს - „გატეხილი წარბი“ მიხდებაო, ალმაცერად უღიმის ნაიარევს. ჩემ გარდა არავინ იცის, შრამი საიდან აქვს.
უვარგისი მშობლების მიუხედავად, ლუკა კარგი ადამიანია. ყველა შვილი არ ირეკლავს ოჯახის სარკეს, დამიჯერე.

8 ივნისი, 12:25 წთ.
„რიუკ“, მართლა, მარტო ვაშლს ჭამ?

ლუკა დაბრუნდა! წავუთაქე - სად ეგდე, გეძებდი-მეთქი?! შორენა ნაკანს, შევუარეო - უტიფრად ამიჟუჟუნა თვალები. გავიფხორე! ამას სექსი ჰქონდა! მე კი, ნერვიულობით ვკვდებოდი! მოვკლა?!
გეოგრაფიის გაკვეთილი მაქვს და მამთქნარებს. წეღან იაგამი შემოვიდა. ცარცი ითხოვა. ლელაჩკამ, კრეჭა-ღიმილით მისცა. ისეთი მზერით გააცილა, სხვა რამესაც მისცემს, თუ სთხოვა. „გლობუსას“ „კირას“ როლი არ მოუხდება. მარტო გეოგრაფიაში ერკვევა და ორმოცის ხდება. ფჰპ! ახლა, მე ვიკრიჭები...
პ.ს. რა სიწყნარეა...

10 ივნისი, 02:15 წთ.
მენაბდეების, მაფიოზური კლანის ტრაგედია! - „ტერესას“ მკვლელობა!

ლილის „განგსტერ“ დაზე, რომ გითხარი, გახსოვს?! შემსრულებელი ქალი იყოო! - მიყვებოდა ბებია.
ნინაჩკას ერთი გოგო ჰყოლია - შორენა და ისიც სომეხს მიუთხოვებია. არტურა ერქვა და რუსეთში ცხოვრობდა.
სიძე კაცს, იქაურ დაჯგუფებასთან პრობლემები ჰქონია. „გაიჩხირა“ და ვერ გადაიხადა. ბანდამ, კარზე მუქარის შეტყობინება დაუტოვა - ან „პარაშოკი“ დააბრუნე, ან წამზომი სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს აგითვლისო!
არტურამ „პარაშოკი“ ვერ დააბრუნა და ბინაში ცოლ-შვილი ცოცხლად გამოუწვეს! მაშინ რუსებს დაძაბული ურთიერთობა ჰქონდათ ჩეჩნებთან და სისხლიანი ხელებიც მათ შეაწმინდეს.
სომეხის „პრიხოდს“ ცოლ-შვილი შეეწირა. ნინაჩკამ, შვილი საქართველოში ჩამოასვენა! ცხედრები ისე იყო დანახშირებული, დედას გულში ჩაკრული ჩვილი ვერაფრით ააწიწკნეს და ერთად დამარხეს!
შორენას სიმწრისგან დაკრეჭილმა კბილებმა, ნინაჩკას სისხლი მოაწყურა და მანდ „გაედო“ არწიომნას.
...არ გამომრჩეს და შოკას საფლავის გათხრა ორჯერ სცადა სომეხმა. ცოლის მონატრებით არა! - მიცვალებულისთვის ბლომად ძვირფასეულობა ჩაუყოლებიათ და „ტანჯულ“ ქმარს მეორე „პრიხოდზე“ დასჭირდა, ალბათ.
საფლავს ნუკრი ( ჩემი უფროსი ბიძა) სდარაჯობდა. რამდენჯერმე შეძლო ხელის შეშლა. სანამ ნინაჩკას არ გაეჭედა და პროკურორს მიუვარდა - საფლავის გათხრის უფლება მომეცი, ჩემს მიწაზე უნდა გადავასვენოო! იმან - არაო! შენი შვილი თუა, მისი ცოლიაო. ნინაჩკამ, პროკურორს მაგიდა თავზე დაამფხო!
ადამიანი სამართალს, რომ ვერ აღწევს, სად გარბის? – „ტერესამ“ ჟურნალისტებს უხმო! პრესის თანდასწრებით საქმე გაურჩია „არტალას“ და მანდ მოკვდა ესე ამბავი - „ზებუნებრივის“ გათხრებისა...
თავებზე ნადირობა - ამის შემდეგ დაიწყო! - გაბოროტებულმა დედამ გულში ბოღმა ჩაიდო! რაც კი რამ ებადა, ყველაფერი გაყიდა და მოსკოვში გაემგზავრა. ორი ქართველი „ქილერი“ დაიქირავა და არტურას მიუგზავნა. (რუსეთში კიდევ ქართველს, რომ ეღრიჯები! აბა, „საშინკასთვის“ გეთქვა, ხომ მოგიგვარებდა, უპრობლემოდ?! ქართველებმა, ზურგში დანა ვიცით!)
სომეხი, რისი სომეხია? ეგრე იოლად ვერ გაასაღებ! იმან ჭკუა იხმარა, ორმაგი შესთავაზა და „პასი აქეთ ჩააწოდა“. ქილერები, „მკვდარი არტალას“ ფოტოებით, „ტერესას“ მოუბრუნდნენ.
„განგსტერამ“ - სიძეს მოვუგვარეო! გულდამშვიდებული დაბრუნდა საქართველოში. ნუკრიამ ფოტოები ნახა და თვალი აუხილა - ერთში, შაშვივით პირი აქვს ღია, მეორეში - დამუწული. მკვდრები ყბებს არ ათამაშებენ, დეიდაჩემოო!
ოოო... შუბლზე მიხატულმა „ნატყვიარმა“ დასცეცხლა ნინაჩკას! მიხვდა, საქმე ცუდად იყო! დაცვად ლილი და ნუკრი დაიყენა (მათ გარდა, არავის ენდობოდა). სვამდა, ეწეოდა და ყოველ ღამით სიკვდილს ელოდა.
დედა-შვილი, „ტერესასთან“ მორიგეობით ათენებდა-აღამებდა. ახლა, რომ ვუფიქრდები - მაგრად რისკავდნენ! ჩასაფრებულებს, ლოდინი რომ მობეზრებოდათ და ესენიც ზედ მიეყოლებინათ, მერე?!
ერთ მთვარიან ღამეს, ცუდად დაემთხვა და ნინაჩკა სახლში მარტო დარჩა. მათაც დრო იხელთეს და ქალი, ორი ლიმონკით, ჰაერში აწიეს!
ლილი ეჭვობს - „ქილერები“, არტურას ძმასთან ერთად, „განგსტერას“ მოსკოვიდან გამოჰყვნენო. ნათესავებს ძმა დაუნახავთ - ნინაჩკას მკვლელობის მეორე დღეს მანქანით, რომ მიიძურწებოდა ქალაქიდან!
იმ ტურას, დეიდას მადონა ერქვა. ისტორიის მასწავლებლად მუშაობდა სკოლაში. ნინაჩკას სახლის პირდაპირ ცხოვრობდა. ალბათ, იქიდან უთვალთვალებდნენო - იღრინება ხოლმე ბებია.
ჩვენი სამართალდამცავი სტრუქტურის „პროფესიონალიზმს“ აღარ იკითხავთ? – „განგსტერას“ საქმის გამომძიებელი 2 თვის შემდეგ, უკვალოდ გაუჩინარდა. მკვლელობა კი, თვითმკვლელობის მუხლით დახურეს, ჯიგრებმა!
„მაფია-ბოსს“ უსამართლობა ყელში გაეჩხირა, მაგრამ საქმეზე ხელი აიღო. შეეშინდა, რომ მის ოჯახს ავნებდნენ. მოსალოდნელიც იყო!
ნინაჩკას გვამს გაციებაც არ აცალეს - დიდი და პატარა, სახლში ეზიდებოდა გარდაცვლილის ძვირფასეულობას. მერე ლილის ოჯახს მოუბრუნდნენ - მკვლელები და ქურდები ხართო! ნამუსიც კაი საქონელია, რა ვიცი!...
„მაფია-ბოსს“, რისხვისა და წყენის ცრემლი ადგება ხოლმე, რომ იხსენებს. სანათესაო მთელი გულით სძულს! საბოლოოდ, ბევრს, ბევრი შერჩა! არა, ბები? ძალიან გთხოვ... არ იტირო!
ჭირი აქა და ლხინი... რა ვიცი, მე, აბა, სადა?!

წარბშეკრულმა თავი აიღო. მენაბდე... საიდან ახსოვდა ეს გვარი? სადღაც ნამდვილად ჰქონდა გაგონილი! თავის წიგნაკში რაღაც მოინიშნა და ჩანაწერებს მიუბრუნდა:

20 ივნისი, 03:15 წთ.
„მონარქი“, უხასიათო დემონი, ცოდვილთა უბნიდან.

არდადეგები ცუდი ამბით დაიწყო - ქალაქში მკვლელობა მოხდა! გამოძიება დეტალებს არ ამხელს. ნეტავ, რატომ? 39 წლის მამაკაცია მკვდარი, 25 ჭრილობით გულ-მკერდზე.
ამბობენ, შემთხვევის ადგილზე ინიციალები დატოვაო (როგორი რომანტიკოსია!). მგონი, „მონარქი“ თქვეს... ზუსტად არ მახსოვს.
მკვლელი, ხელწერით? - კიდევ ერთი ფსიქოპატიღა გვაკლდა! რიუკ, მოიხოდე?! გურანდა ისე პანიკობს, გეგონება ყოველ ღამით „ჩაკის“ გვერდით არ ეძინოს!
ჩვენი ჩაკი დუმს! ნეტავ, ვალი გაისტუმრა? ალბათ. „პაემნებზე“ ხომ აღარ მაკითხავენ?! დღეს გვიან დაბრუნდა. უხასიათოდ იყო, მაგრამ მშვიდი.
პ.ს. არდადეგები და ჭირი! მთელი ზაფხული რა ვაკეთო?!
თვალებგაფართოებულმა, რამდენჯერმე გადაიკითხა 20 ივნისის ჩანაწერი - თვალი ხომ არ მატყუებსო?! წინადადებები არ შეცვლილან! - მოზარდი ნამდვილად „მონარქზე“ წერდა!
დღიურმა სულ სხვა დატვირთვა მიიღო! ფურცლები გაცილებით მეტ საიდუმლოს ინახავდნენ ვიდრე მოელოდა! კოშმარი მოაგონდა! ყველაფერი, ასე ზუსტად, როგორ დაემთხვა ერთმანეთს?!
თარიღს დახედა. გუშინდელი დღესავით ახსოვდა პირველი მკვლელობა! თვე და რიცხვი ემთხვეოდა! - წიგნაკი სამი წლის უკან იყო ნაწარმოები!
ახალი მსხვერპლის გამოჩენას, თან დღიური მოჰყვა. რატომ? რა აკავშირებდა ელს სერიულ მკვლელთან??? აქ რაღაც ძალიან უცნაური ხდებაო - სავარძელზე შესწორდა და დაძაბულმა კითხვა განაგრძო:

22 ივნისი, 06:01 წთ.
„წითელქუდას მგელი“ ბორდელიდან.

სულას უკან გავყევი! მაინტერესებს სად დაძვრება. საღამომდე რესტორანში იჯდა „ძმაკაცებთან“ ერთად. დაბოღმილი გარეთ ვყურყუტებდი. გვიან დაიშალნენ. გამოსვლისას ვიღაც ტიპი ახლდა. ჩვენთან არასდროს მინახავს. დამშვიდობებისას ღიმილით აუწია ხელი. მობრუნებისას კი, ყბა ღვარძლით მოეღრიცა. ჰო... საუკეთესო მეგობრები არიან!
ტაქსისტს ვუთხარი - უკან გაჰყევი-მეთქი. დაძაბულმა გამომხედა. ორმოცდაათლარიანი მივუგდე და ზედმეტი ინტერესიც გაუქრა. ჩაკიმ „დელა-ვერამდე“ მიმიყვანა. ზიზღით ჩამეღიმა - არაოფიციალური ბორდელია!
ტროტუართან ვერცხლიფერი „სედანი“ შევამჩნიე და ვიცანი! ვბჭობ - მელოტი სუტენიორი იყო, თუ ბარიგა?
უკანა სავარძელზე მჯდარი, ვფიქრობდი - მამა, ქალიშვილისთვის, მომავალი ქმრის ხატია-მეთქი და ჩემთვის?...

24 ივნისი, 02:00 წთ.
თეთრი წინდის მადლი.

„გძეტა“ 6, ან 7 წლის უკან:
ერთ საღამოს ნათლიას ვესტუმრეთ. ნათლიას მარიანა ჰქვია. ორი შვილი ჰყავთ (თემო და დავითი) მას და მის მეუღლე გურამს. მათთან ყოველი სტუმრობა, ახალი წლის დღესავით იყო - ბევრი ფერებით, სიხარულით, სითბოთი და პოზიტივით სავსე!
სულამ და გურამმა, ერთი თასი ლოკოკინა მოხარშეს. მარიანა და გურანდა, ზიზღით იჭმუჭნებოდნენ - „ეგ რაღაც“, ყარსო!!! აბა, კაცებისთვის გეკითხათ! - ნემსის წვერი გაციებას ვერ ასწრებდა. პლუს, მარილი და ყბის გაქნევის მადლი! მამაჩემმა, სულ ღრეჯა-თხოვნით გამასინჯა - მიდი, მამი, არ მოგკლავსო! მომეწონა!
ქალები ყავას მიუსხდნენ, ცხელ-ცხელი ჭორებით. ბავშვები კი, დამალობანას ვთამაშობდით. მიყვარდა ეს თამაში. ვერასდროს მპოულობდნენ და იმიტომ!
მამებმა, ლოკოკინებს ბოლო, რომ მოუღეს ლაწირაკებს „გაგვისწორეს“ და „მაიმუნი ვაშლიჯვარში“ ვითამაშეთ. წესების თანახმად, ვინც მეტ ბანანს შეჭამდა, მოგებულიც ის იყო. წაგებული ერთ ნებისმიერ სურვილს ასრულებდა!
გურამმა წააგო და სულამ რევმატიზმი უწყალობა - ორასი ბუქნი, ო! გურამას სახე არ მავიწყდება - თითოეული ბუქნი დიდი მოწიწებითა და გინება-კურთხევით მიუძღვნა სულას საახლობლოს - სათითაოდ! გინების სიღრმისეული პალიტრა მაშინ ავითვისე.
ეს თამაში მამამ ჩემთვის მოიგონა, ჭირვეულს, პოზიციები, იოლად რომ დამეთმო. ყოველთვის ჩემზე მეტს ჭამდა! ჭკვიანურად „მისრულებდა“ პატარა ბავშვს, სანამ არ მივხვდი საქმე რაში იყო!...
იმ საღამოს სულამ ბევრი დალია. მეორე დილას კი, „პახმელიამ“ გურანდას თეთრი წინდით მოაკითხა. ნახევრად მძინარეს, არც დაუხედავს რას იცვამდა. დედას წინდებს წაეტანა და შიშველ ფეხზე ამოჭიმა. კისრამდე რომ ამოწელა, თვალები მერე ჭყიტა. ცოლის კისკისმა აზრზე მოიყვანა და თვითონაც ახითხითდა.
სულას დაყაჩაღების შემდეგ, ასეთი დილა აღარ გათენებულა. ყველა ჩამოგვშორდა...
პ.ს. იყო და აღარ იყო, რა...

26 ივნისი, 16:25 წთ.
მე თუ მკითხავ, თანაგრძნობა, მსხვერპლზე მეტად, მკვლელს სჭირდება.

ნაცრისფერი ამინდია. უღიმღამო. ცას ვერ გადაუწყვიტავს იწვიმოს, თუ არა. ისტორია დავასრულე - მთავარი გმირი კვდება, რადგან სუსტია!
უცნაურად ვარ. თვეები ვწერდი ამბავს. პერსონაჟები შემიყვარდნენ. ოჯახად მექცნენ, რომელიც არ მაქვს და მაინც ვატკინე! კარიო მართალია - სასტიკები და ცივსისხლიანები ვართ! საძინებლის ფანჯრებს წვეთები ეცემა. წვიმას იწყებს...
გურანდა საინფორმაციოს უსმენს. კიდევ ერთი მკვლელობა მოხდა! მსხვერპლი 40 წლამდე მამაკაცია - ისევ 25 ჭრილობით გულ-მკერდზე.
პ.ს. „მონარქი-ჩაკი“ ამეკვიატა - მაინტერესებს, რატომ კლავს? ადამიანებს შედეგი აშინებთ და მიზეზი არა! სწორი მიმდევრობა კი, პირიქით მგონია.

5 ივლისი, 18:23 წთ.
დარეჯან, ჩაი?

სულას მამიდაშვილი გვესტუმრა. „სტრანი“ გოგოა. სულ იკრიჭება და ამბიცია აქვს, რომ ავყვე. მაღიზიანებს! მიმართვა რომ დამჭირდა, სახელი მერე ვკითხე - დარეჯანა! მულტფილმი გამახსენდა - „ბაბაჯანა“.
ბავშვობის ანიმაციებიდან, მძაფრად ვიაზრებ ხანის ევოლუციურ განვითარებას. სარკასტრულია - პალეოლითი, მეზოლითმა ჩაანაცვლა. მეზოლითი, ნეოლითმა მოიტოვა და „პიტეკანტროფის კულტი“, საზოგადოებაში, მაინც უკვდავია!
როგორც ლუკა იტყოდა - „თვენთი ვან სენჩერი ფოქსი - გაღლევების ხანა, სადაც ყველაფერი „მოსულა“!“ მეგობრები მომენატრნენ. ყველა დასასვენებლად წავიდა - მე და დარეჯანა კი, ჩაის ვსვამთ!
პ.ს. „რიუკ“, ბანქო მეთამაშე და ვაშლს გაჭმევ!

6 ივლისი, 04:25 წთ.
ადამიანებს, ის სტკივათ, რაზეც ხშირად ხუმრობენ ხოლმე...

სულამ ისევ გააფრინა! „დოპინგმა“ გაუარა და სახლში მოსულმა „ტომი-ჯერი“ გვათამაშა სასტავს. მთვრალი იყო და გადაეკეტა. სუფრასთან ვისხედით - მე, გურანდა, საიმონი, სულა და დარეჯანა. ჩაკს, ცოლის შემწვარი კარტოფილი თვალში არ მოუვიდა და მაგიდას წიხლი ამოჰკრა!
სანამ ყველა თეფში დალეწვას მოასწრებდა, დარეჯანა უკვე კიბეებზე ჩარბოდა. ეეე, დარეჯან! გიყვებოდა დედაჩემი „ზღაპრებს“, შენ კი ლეგენდა გეგონა, ათას ერთი ღამიდან! წავა ახლა და სანათესაოში ხმადაბლა იგრუხუნებს, რომ გურანდა „კამიკაძეა“! ზიზღისგან მაყრის!
პ.ს. საიმონი ჩემს ბალიშზე ხვრინავს. მე „პირსინგის“ ყდას ვაწვალებ. ნეტავ, იაგამი რას შვრება?

8 ივლისი, 03:12 წთ.
„რაპუნცელი“ VS „სპაიძიკას“ შერკინება.

შოთიმ, უმცროსმა ბიძამ, სულა-ჩაკის გმირობა, რომ შეიტყო, მეორე დღესვე მოგვადგა. გურანდას სლუკუნით მოაყოლა მომხდარი და მამაჩემის გაფარჩაკების პერსპექტივით, დივანზე ხვნეშით დაეშვა. (მაგარი კამანდაა, მე მოვკვდე!)
შუა ღამე იყო, კაკუნი რომ გაისმა. შოთიმ ტაფას წამოავლო ხელი და კართან აიტუზა. ზურგს უკან რაღაც აქვს, არანორმალურსო! – „რაპუნცელმა“ სამზერედან გაიჭყიტა.
მეზობლად ჭორიკანა სტუდენტები, რომ ცხოვრობენ დღეს გავიგე, როცა შოთი VS სულას შერკინებას, მათი კარი შეეწირა. საკეტზე ყური ჰქონდათ მოდებული, შელეწვისას ორივე ბურთივით, რომ აისხლიტა.
ბიძაჩემი ჰყვებოდა - ჩაკს საძინებელი გაურბენია, აივნიდან გადამხტარა და ჟოლოფს ჩაფრენილი, მეოთხე სართულიდან ჩასრიალებულა!
ვბჭობ და ვერ გადამიწყვიტავს - შოთის სახეზე გამეცინოს, თუ გურანდას ცრემლებზე მომეშალოს ნერვები?!
პ.ს. ხვალ უთენია მთელს უბანს ეცოდინება სულას „სპაიძიკას“ ნახტომზე! სერიოზულად ვფიქრობ ვინაობის შეცვლას!...

9 ივლისი, 05:12 წთ.
ჩემი თავი ჭირს წაუღია და საიმონს რაღას ერჩი, გურანდა?!

„ჯამ-ჭურჭელამ“ (შოთიმ), გურანდას გამოუცხადა - ან საბოლოოდ ჩამოშორდები მაგ ავადმყოფს, ან ჩვენი სახელი დაივიწყეო! დედამ ქვა ააგდო და თავი შეუშვირა - ჩემ გარდა პატრონი არ ჰყავს, მარტო დაიღუპებაო!
კიდევ არსებობს უამრავი „და“. პატარა ამონარიდი, გურანდას ფიქრებიდან:
„სირცხვილია, მეზობლები რას იტყვიან? თავი მომეჭრება! იქნებ, ყველფერი მოგვარდეს?! ბავშვებს მამა სჭირდებათ!“ - ფჰპ! მანიაკი, განსაკუთრებით!
„რომ გავეცალო ვინმეს შეიწირავს!“ – „შუშანიკა“!
„მისი ბრალი არ არის!... ვინ იცის, რა გადაიტანა თავდასხმისას?! სანამ ჯერ კიდევ არსებობს იმედი, უნდა ვცადო!“ - მეოცნებე, ყაყაჩოს მინდვრებიდან!
„ხანდახან გონს მოდის და თავის თავს ეკითხება - რატომ აკეთებს ამას?! ბოლომდე არ დაუკარგავს განსჯის უნარი!“ - გაიძვერა მელა, ველური ტრამალებიდან!
„თუ წავალ, მომკლავს!“ - ჩვენ, საახალწლოდ კაკალს ვარჩევთ, გურანდა!
„ძმებს გამიბოროტებს! თავს მოაკვლევინებს და მათაც დაღუპავს!“ - ოღონდ შენ მოეგე გონს და მე მოვკლავ! არასრულწლოვანზე ნაკლები „სროკია“!
...კიდევ იყო, უამრავი „და“ და იქნება უფრო მეტი, სანამ გამბედაობა არ გეყოფა ნაბიჯის გადასადგმელად! „ჭირი აქა, ლხინი იქააა...!“ – „კანიეც ფილმაა!“

12 ივლისი, 15:24 წთ.
ნევერლენდის ცუდი ვერსია - „ზოლიანი მუხუდო“.

რომ გითხრა სულა საპატრულო მანქანის „თხოვებისთვის“ დაიჭირეს და გურანდა მის გამოყვანას ჩალიჩობს-მეთქი, დამიჯერებ? - არც „მაფია-ბოსს“ სჯერა! „ჯამ-ჭურჭელამ“ ჯერ არ იცის. მე? - წამოწოლილი საღეჭ რეზინას ვატკაცუნებ. ვფიქრობ, ადამიანის სიგიჟის ზღვარი, შეუცნობელი რამ არის!
სანამ ისევ მოვა „მგელი ტაძრად“ შემიძლია თავისუფლად ვიცხოვრო! საღამოს სასერნოდ გავალ. გავნიავდები. თორემ, სახლში სულას სანათესაოს „დვიჟენია“ და გურანდას „ქიმიკატებით“ ტვინის გამორეცხვა - „ყველაფერი კარგად იქნება“, „ყველაფერი მოგვარდებათი“ - სულაზე სახიფათო ფსიქოპატს მიღვიძებს და დიდია მკვლელობის შანსიც!...
პ.ს. მანიაკზე გამახსენდა - ნეტავ, „მონარქი-ჩაკი“ რატომ აღარ „ჩანს“?

14 ივლისი, 02:18 წთ.
მათ ვინაობასაც გაგიმხელ, როცა დრო მოვა!...

„დელა-ვერს“ მივაკითხე. ინტერესი მკლავს - მელოტი, ექსკურსიიდან, ვინ არის?! ღამის კლუბში არ შემიშვეს. მოზვინული დაცვის თქმით - ჯერ „ღლაპი“ ვარ! გარეთ ვიცდიდი. არც „სედანი“ დამინახავს და არც „წებოვანი კაკალი“.
სამაგიეროდ „ჭინჭარას“ მოვკარი თვალი და მაგრად გამიკვირდა. (სულას „ჭიქის ძმაკაცია“. ჭინჭოს ეძახიან. სახელებთან ვერ ვმეგობრობ და მომკალი!). ვიღაც მოკლეკაბიანი ნარჩიტა ამოეჩარა იღლიაში და ღლიცინ-ღლიცინით მიაცუნცულებდა მანქანისკენ.
ზიზღით ჩამეღიმა. იცი, შენ 2001 წლის, ცივი ოქტომბრის გიჟური ისტორიის შესახებ, ათას ერთი ღამიდან? საიდან გეცოდინება... დაჯექი, ამასაც მოგიყვები:
მტრედისფერი დილა გათენდა. უჟმური. სკოლისთვის გავემზადე, სულა თავპირდასისხლიანებული რომ მოგვადგა. გურანდას შიშით ლამის გული წაუვიდა. წინა ღამით ჩაკი დაუყაჩაღებიათ! სიკვდილს სასწაულებრივად გადაურჩა. თავდამსხმელები იცნო. ვიცი მათი სახელები!
არავინ იცის, რა გადაიტანა ტყეში სიკვდილამდე ნაცემმა, ან როგორ მოაღწია ცოცხალმა, მაგრამ თავდასხმას უკვალოდ არ ჩაუვლია - სულამ გააფრინა!
სარკასტრულია, არა? სხვისი ცოდვებისთვის ჩვენ ვისჯებით! რა მოხდება, მე რომ სამართლიანად დავსაჯო? გამკიცხავ? მეტყვი, ცეცხლს ცეცხლით ვერ ჩააქრობო? შენ რას იზამდი?
პოლიციამ დაყაჩაღების ამბავს წაუყრუა. მეტიც, სულას უთხრეს - ქალაქი დატოვეო! ჩაკი გაბოროტდა. ნერვების განიავების საუკეთესო საშუალება კი, დედაჩემი იპოვა!...
ჭინჭარას ვუყურებდი და ავი აზრები მოსვენებას არ მაძლევდნენ - ის ერთ-ერთი ა, „ოქტომბრის ღამის ნიღბებიდან“!
პ.ს. ელავს. მგონი, ისევ წვიმას იწყებს...“

ჩაფიქრებულმა თავი ასწია. უკვე გასაგები იყო, რატომ ერჩოდა სულა ცოლს! - პოლიცია დახმარების ნაცვლად, დაემუქრა და გაბოროტებულმა, გულში ნაგროვები ბოღმა, ოჯახზე ანთხია!
ელმა იცოდა, ოქტომბრის ღამის თავდამსხმელების, ვინაობა და თვალს ადევნებდა, თავისუფლად მოსეირნეებს?!
გული დაუმძიმდა. მწარე იყო წინადადებებში ამოკითხული ცინიზმი. შეამჩნია, როგორ საუბრობდა მოზარდი „მონარქზე“. თითქმის, ყველასა და ყველაფრის მიმართ იგრძნობოდა ზიზღი, აგრესია, ირონია - მის გარდა!
რატომ? ნუთუ, თანაუგრძნობდა? ტუჩი მოიკვნიტა. ღრმად ამოისუნთქა და მომდევნო გვერდი გადაშალა:

18 ივლისი, 02:14 წთ.
იაგამი, ცუდად დაიხლართები!

იაგამი ვნახე! გვიან ვბრუნდებოდი შინ, ჩიხში რომ შემეფეთა. კაპიუშონი ჩამოეფხატა და ვერ ვიცანი. დანისკენ რომ გავიწიე, ინსტიქტურად, თავი მერე ასწია. გავშრი!
- იაგამი?!
- ვინ? - დაბნეულმა უკან მიიხედა. კინაღამ გამეცინა.
- არაფერი. აქ რას აკეთებ?
- შენ რას აკეთებ?
- რიუკისთვის ვაშლი მიმაქვს.
- ვისთვის?
აქამდე ფიქრობდა, რომ ვუბერავდი? - ახლა დარწმუნდა! ჯიბიდან ვაშლი ამოვიღე და გადავუგდე. დაიჭირა.
- იცოდი? სიკვდილის ღმერთები მარტო ვაშლს ჭამენ. - გვერდი ავუქციე და გზა გავაგრძელე.
ჩემი ნათქვამიდან ერთი სიტყვაც ვერ გაიგო. იაგამი... რას აკეთებდი ჩიხში, შუა ღამისას?

19 ივლისი, 03:11 წთ.
უმიზეზოდ, ქვეყნად არაფერი ხდება - ერთი ღამის ტიტრებიდან!

„სიმშვიდის სავანე“ - ასეთი ადგილი ვიპოვე და მერე მივისაკუთრე. მთელი ქალაქი ხელის გულივით მოჩანს იქიდან. მარტოსულია, თან წყნარი.
მეგონა მის შესახებ არავინ იცოდა, სანამ მისულს, ზურგით მჯდარი, უცნობი არ დამხვდა - იაგამი?!
- მითვალთვალებ? - გვერდით მივუჯექი.
- ხშირად, მაგრამ დღევანდელი შემთხვევითობაა...
ნაგლი სიმშვიდით იყო პასუხი. დავიბენი.
- დამთხვევების არ მჯერა! - გავჯიუტდი.
- მე ბედისწერის...
- აქ რას აკეთებ?
- და შენ?
პირველად ჩავხედე თვალებში. მუქი საფირონისფერი ჰქონია. წყნარი ოკეანის მსგავსი, უძირო!
- გასაგებია... კითხვებს არ ვსვამთ! - გამეცინა.
სახე ღიმილით მომარიდა. ისევ ქალაქს გახედა. თავი უცნაურად ვიგრძენი - კომფორტულად! თმას არ ივარცხნის, თუ ასეთი დაუმორჩილებელი აქვს-მეთქი? - გავიფიქრე გულში, შავ ქოჩორზე თვალის შევლებისას.
- თვითმკვლელობაზე გიფიქრია?
მკითხა, ათწუთიანი დუმილის შემდეგ!
- არადა, შტერ თინეიჯერად არ აღგიქვამდი!
იმედგაცურება ვერ დავმალე. ჩაეღიმა.
- მიპასუხე, მაინტერესებს.
ძირითადად სულას მოკვლის სურვილით ვარ შეპყრობილი! ფიზიკურად დრო არ დამრჩენია ალტერნატივის განსახილველად. სხვა რამ ვუპასუხე:
- ტყუილად ცდილობ, შენი წასვლით ვინმეს, ან რამეს ავნო. სისულელეა ეგ ყველაფერი!
- ამიხსენი...
- აი, მას, ჰორიზონტზე, ხედავ? - თითი გავიშვირე ჩამავალი მზისკენ - ხვალ ისევ დაუბრუნდება თავის ადგილს. ისევ იხმაურებს ხალხი ქუჩებში. ისევ მისწვდებათ ჟანგბადი ფილტვებს. თვალზეც შეწყდება ცრემლი, დღეს თუ ვერა, ორი დღის შემდეგ მაინც. ისევ გაიცინებენ, ისევ ეყვარებათ. შენ კი, წარსულად დარჩები. ასე, რომ გაიღიმე. შენით, თუ შენ გარეშე, სამყარო მაინც განაგრძობს არსებობას. მასთან ერთად კი, ადამიანებიც.
გრძელი და ემოციური სიტყვა გამომივიდა. ამდენი არასდროს მისაუბრია. დავდუმდი. ხმა არ გაუცია, არც შემოუხედავს. მზეს უყურებდა, ჩამავალი სხივებით.
ისე დავიშალეთ, არც ერთს სიტყვა არ დაგვიძრავს. ის თავის გზას გაუყვა. მე, ჩემსას. შევჩერდი და უკან მივიხედე - უცნობ სევდას ზომავდნენ მძიმედ მიმავალი მისი ნაბიჯები.
იაგამი...

20 ივლისი, 04:10 წთ.
ჭეშმარიტება ეჭვებით იწყება...
„სიმშვიდის სავანეში“ დავბრუნდი. იაგამი აღარ გამოჩენილა. მეც არ ვიცი, რატომ, მაგრამ გვიანობამდე ველოდე. ძაღლი ძაღლს სცნობსო, ხომ გაგიგია? მის თვალებში ნაცნობს ვხედავ, რაღაც... ძალიან მსგავსს!
გითხარი, რომ ადამიანებს ფერებში აღვიქვამ? თუ გინდა ინსტიქტი დაარქვი. ხშირად, უცნობი ადამიანის მიმართ ანტიპათია უმიზეზოდ გამჩენია. მოგვიანებით აღმოჩენილა, რომ - სამართლიანად!
დანახვის წამიდან ვიგრძენი - იაგამის... უცნაური აურა აქვს. ბუნდოვანი და გაურკვეველი. ამრია! გუშინ თვალებში ჩავხედე და ერთ რამეს მივხვდი - ნებით, თუ უნებლიედ, მისი ფერი... ბნელია!

23 ივლისი, 12:15 წთ.
„გაშიფრული თვალი“ – „მენტალისტკა“!

დოკუმენტურ გადაცემას ვუყურებ. „ჭკვიან დეტექტივებზეა“. ალბათ, სათაური სარკასტრულად შეურჩიეს - ნამდვილი იდიოტები არიან! ცდილობენ ეჭვმიტანილი გამოტეხონ - საცხოვრებელი თავად გადაწვა, თუ მართლა გაზმა გაჟონა? (დაზღვევისგან, სოლიდური თანხის მიღების მიზნით)
გაინტერესებს, როგორ მიხვდე, რომ გატყუებენ? საიდუმლო, თვალის კონტაქტშია:
მარჯვნივ ზედა კუთხე (1.ბი) - „მხედველობითი მოგონებანი“. კითხვის დასმისას - როგორ გამოიყურებოდა სახლი, სადაც ბავშვობა გაატარეთ? - სუბიექტი, ამ ზონას მიმართავს, მოგონების ფრაგმენტების აღსადგენად.
მარცხნივ ზედა კუთხე (2.ბი) - „მხედველობითი კონსტრუქციები“. ადამიანი იხსენებს ნივთების, ან მოვლენების ვიზუალურ სახეებს, რომელიც ადრე არ ენახა. ან ენახა, მაგრამ არა ასეთი, რომელიც მოცემულ მომენტში უნდა წარმოიდგინოს. მაგ: წარმოიდგინე, როგორი შესახედი იქნები სპანჯბობის ფორმაში?
მარჯვენა გვერდით კუთხე (3.ბი) - „სმენითი მოგონებანი“. სუბიექტი იხსენებს რა მოისმინა წარსულში. მაგ: რა ვთქვი, საუბრის დასაწყისში?
მარცხნივ გვერდით კუთხე (4.ბი) – „სმენითი კონსტრუქციები“. ხმების აუდიოსახეები, რომელიც ადამიანს არასოდეს მოუსმენია და ფანტაზიას ახმარს.
მარჯვენა ქვედა კუთხე (5.ბი) – „ჩაკეტილი სმენითი წარმოდგენები“. შინაგანი საუბრები საკუთარ თავთან. მაგ: უხმოდ გაიხსენეთ, რა მიირთვით საუზმეზე?
მარცხნივ ქვედა კუთხე (6.ბი) – „ნებისმიერი ტიპის კინესთეტიკური წარმოდგენები, ემოციური, შეხების და სხვა შეგრძნებები“. კითხვა: რა შეგრძნება გეუფლებათ ყინულის შეხებისას?
(დავამატებ და მთელი ეს ფილოსოფია, ცაციებთან სარკისებურია.)
„რეცეპტიც“, რომ გამოგიწერო, გეტყვი, რომ სიმართლეს გეუბნებიან - 1.ბი, 3.ბი, 5.ბი, 6.ბი - შემთხვევებში.
საუბრისას, ზღაპრებს გიყვებიან - 2.ბი და 4.ბი. შემთხვევებში.
გამოცდილია, გატესტილია და ოფიციალურად დადასტურებულია, საცდელ ობიექტზე - გენიალურ აფერისტზე, სულაზე!
რაც შეეხება, ეჭვმიტანილს - ამდენი ფილოსოფია არ სჭირდება. იტყუება! აღწერას ემოციები აკლია და გარეშე ფაქტებზე უფრო მეტს საუბრობს, ვიდრე უშუალოდ მომხდარზე. დეტექტივების პროფესიონალიზმს, თუ დავეყრდნობით - სადაზღვეო მაგრად გაიწეწა!

25 ივლისი, 21:13 წთ.
///ერთი მისისიპი.../// სტოქჰოლმის სინდრომი!

გურანდამ იმდენი ქნა, სულა გაანთავისუფლა! მთელი დანაზოგი ადვოკატმა ჩაიჯიბა. ოფიციალურად ვაცხადებ - ეკონომიკურ-ფსიქიკურ კრიზისს, შეშლილების ოჯახში! ვიმედოვნებ, ლილი რევოლვერით არ მოგვივარდება და სულას არ დახვრეტს! მამაჩემი არ მედარდება, არ მინდა ბებია წამართვან!
კარიო დაობებულ ბანქოს ათამაშებს თითებში. ფიქრობს. საინტერესოა, რაზე? ვეკითხები და არ მპასუხობს. უცნაურ კომბინაციას აწყობს. ყოველ ჯერზე დასტა ნამეხარი კოშკით ასრულებს აჭრას.
28 ივლისი, 09:17 წთ.
„ვენდიგოს ფსიქოზი“ მონარქისეულად!
დილის გამოშვება ახალი მკვლელობის დეტალებს იუწყება. მამაკაცის გვამი გაფატრული იპოვეს პარკში. იგივე ხელწერით - 25 ჭრილობით, გულ-მკერდზე. სულა მშვიდად საუზმობს. დილაუთენია „გერკულეს“ რა აჭმევს?! ფუჰ!
ციხის შემდეგ, ტანზე იარები ეტყობა. გუშინ, ზედა გადაიძრო და ბეჭებზე სიგარეტისგან ამომწვარ ღრმულებს მოვკარი თვალი. უსიამოვნოდ გამკრა რაღაცამ. საკანში აწამებდნენ?
საიმონი გასუსული თამაშობს აკვანში. ჩუმ-ჩუმად გამოხედავს ხოლმე მამამისს. მისი დაბრუნება ახარებს. იცის, ძილი ჩემს საწოლში მოუწევს.
ყურადღება წამყვანზე გადამაქვს. მკვლელობის დეტალებზე არაფერს ამბობს. „მონარქი-ჩაკი“ კვალს არ ტოვებს. ასე თუ გაგრძელდა, გამოძიება ჩიხში შევა.
პ.ს. „რიუკ“, ერთობი?

8 აგვისტო, 05:14 წთ.
იაგამი... იმედი არ გამიცრუო!

მეგობრებთან ხშირად ვკონტაქტობ. ლუკა ზღვაზეა. გოგოები ბაკურიანში წავიდნენ. ჩამოდიო - დღეს დამირეკეს. უარი ვუთხარი. გურანდას მარტო დარჩენა გამორიცხულია! შეიძლება, სულას შემოეჭამოს!
იაგამი ჯერ კიდევ ქალაქშია. ვერ ვხვდები, რატომ? ყველა სადღაც ისვენებს. ის კი, ბნელ ჩიხში დაეხეტება უმისამართოდ.
დღეს დავინახე - ვიღაც ტიპს ესაუბრებოდა ხმადაბლა. თითებში რაღაც გაცვალეს და დაიშალნენ. წამით ჩვენი მზერა ერთმანეთს შეხვდა. ვითომ, ვერ მიცნო! კაპიუშონი წაიფარა და ბნელს შეერია. ნეტავ, ყველაფერი ისე არ იყოს, როგორც ვეჭვობ...
პ.ს. „მონარქმა-ჩაკმა“ ისევ მოიწყინა - მესამე მკვლელობა სკვერში! მეჩვენება, თუ გვამები წვიმის დროს ჩნდება?
15 აგვისტო, 03:25 წთ.
„ლანგშტრასე“.
„ეშმაკების უბანზე“ რამე გსმენია? - წლების განმავლობაში ლანგშტრასე, კრიმინალური ისტორიით, პირველ და უპირობო ადგილს იკავებს ციურიხში! მკვლელობა, ძარცვა, ქურდობა, ყაჩაღობა, პროსტიტუცია, ნარკოდანაშაული და უამრავი სხვა!
2001 წელს, მთავრობამ ორგანიზაცია, „ლანგშტრასე პლუსი“, შექმნა ქუჩებში დანაშაულის აღსაკვეთად. სიტუაცია ჩაწყნარდა - მხოლოდ დღისით! ღამით, კანონი ჩრდილში იძურწება და მთვარის შუქზე ღია კრიმინალი იღვიძებს! ადგილობრივები უბანს ერიდებიან. შედეგად, მოსახლეობის 40%-ს ემიგრანტები შეადგენენ.
ქალაქი ლანგშტრასეს ემსგავსება - დღეს მეოთხე გვამი იპოვეს. ისევ წვიმდა...
პ.ს. „მონარქს“, „ჩაკად“ აღარ მოვიხსენიებ, ჩემი ყურადღება მიიქცია. ოფიციალურად ვიწყებ გამოძიებას!

16 აგვისტო, 15:56 წთ.
„შერლოკა“, შემთხვევის ადგილიდან.

სკვერში ვარ, სადაც მეოთხე გვამი იპოვეს. დავითრგუნე. გარემო სიკვდილის სუნად ყარს! გამვლელები აქაურობას ერიდებიან. სკამს ვათვალიერებ, რადგან ცხედარი აქ ესვენა. უცნაურია. ადამიანს 5 ლიტრი სისხლი აქვს - 25 ჭრილობას ტბა უნდა დაეყენებინა და კვალიც არსად ჩანს! კი წვიმდა, მაგრამ პირწმინდად ვერ ჩარეცხავდა!
თუ... მკვლელობა სხვაგან არ მოხდა და სხეული შემდეგ გადმოიტანეს პარკში?! ხალხმრავალი ადგილია და რისკიც მაღალია. შეუმჩნევლად ვერ იმოქმედებ!
მივყვეთ ჰიპოთეზას - დავუშვათ, „მონარქმა“ გვამი გადმოიტანა. თავისუფლად შეიძლებოდა ვინმეს დაენახა. რატომ რისკავს?
სხეულს გამოსაჩენ ადგილას ტოვებს და უჩინარდება. პარკს მისთვის განსაკუთრებული დატვირთვა აქვს, თუ ყურადღების მიქცევას ცდილობს? უნდა, სამართალდამცავებს აგრძნობინოს, რომ მათი არ ეშინია? ბავშვურად ჟღერს და მაინც, ფსიქოპატის პორტრეტს იდეალურად ერგება!
...მომეჩვენა, თუ გამვლელებში იაგამის მოვკარი თვალი?! ეს ბიჭი ცუდად ავიკვიატე. სადაც არ უნდა წავიდე, ფეხებში მებლანდება!

20 აგვისტო, 02:18 წთ.
ეშმაკი, კუთხეში ჭადრაკს თამაშობს - ჯერჯერობით კაცობრიობა მარცხდება!

სერიულმა მკვლელმა გამიტაცა! სხვა ვეღარაფერზე ვფიქრობ. ოთახი წებოვანი ქაღალდებით ამიჭრელდა. ინფორმაციას ვაგროვებ. ვცდილობ ძაფები ერთმანეთს დავუკავშირო. რთულია!
ვიქტიმოლოგიას ჩავუჯექი - მსხვერპლები მოვიძიე. ხვალიდან, ყველა მათგანის შესწავლას ვიწყებ! იქნებ კავშირი ვიპოვო. ოთხივე შავგვრემანი მამაკაცია - 30-50 წლამდე. საინტერესოა, ვისი სუროგატები არიან?
სახლში სიწყნარეა. სულა საეჭვოდ დუმს. გვიან მოდის და ადრე მიდის. დედას ეუბნება, რომ მუშაობს. საღამოს დალი შემხვდა. მამაჩემი მოიკითხა - როგორ არისო? თუ სულა სამსახურში დადის, მარკეტის ბუღალტერს, რანაერად არ უნახავს ბოლო დღეები?!
პ.ს. კარიო, ისევ ობიანი ბანქოთი თამაშობს.

25 აგვისტო, 01:14 წთ.
„მურაკამის“ კვალდაკვალ...

ხვალ ლუკა ჩამოდის. უნდა ვნახო. ჩემი ახალი გატაცების შესახებ ვუამბე და შეშლილად მთვლის - სახლში არ გყოფნის მანიაკი, გარეთაც რომ არ ეძებოო?! გამოცდილება და რამე, ხომ ხვდები? მე, მეტი შანსი მაქვს „მონარქს“ გავუგო!
ხუმრობას შევეშვათ და ხადახან ვფიქრობ, რომ სულამ ფსიქიკა შემირყია! არაჯანსაღი აზრები მაწუხებს! არც სისხლის დანახვისას მიმდის გული და მკვლელის გრძნობებზე უფრო მეტ კითხვას ვსვამ!
ალბათ, ჩემშიც ცხოვრობს ფსიქოპატი და სულა მის პროვოცირებას ახდენს. ნერვებს მიშლის გამოთქმა: „ხარი ხართან დააბი, ან ზნეს იცვლის, ან ფერსო!“

26 აგვისტო, 01:20 წთ.
ხელმოცარული „შერლოკა“.

ლუკა ვნახე. ტარაკანივით შავია! რომ იკრიჭება, მარტო კბილები რჩება, ტიპი! მომნატრებია. ორჯერ ჩავეხუტე. ზღვის ამბებს მომიყვა - გოგოები, სასმელი, მოსაწევი...
ყბედობით გული, რომ იჯერა, სულას ამბები გამომკითხა. დაკავებაზე აქამდე არაფერი მითქვამს და გამიბრაზდა. გეთქვა და ჩამოვიდოდიო - იდიოტი, მაგიტომ დავუმალე!
მალე, სკოლა იწყება! მიხარია, თორემ სახლში გავბეზრდი! გასართობად მხოლოდ „მონარქი“ მრჩება და უკვე ვშიშობ, სხვა ჰანგებზე არ დავიწყო ღიღინი! - თუ უფსკრულს დიდხანს ჩააშტერდები, ისიც დაგიწყებს ყურებასო!
ვიქტიმოლოგია შევისწავლე. მოკლულებს არაფერი აკავშირებთ - არც სამსახური და არც ნაცნობობა! არც გარეგნული ნიშნებით ჰგვანან ერთმანეთს. ესე იგი, მსხვერპლებს რაიმე კონკრეტული კრიტერიუმით არ არჩევს (გარეგნულს ვგულისხმობ). აბა... რა მოტივი ამოძრავებს?!

29 აგვისტო, 03:14 წთ.
„კვერცხის გულის თეორია“- ელის ფილოსოფიიდან.

სადღაც მოვისმინე - სიკვდილი ცხოვრებას ასრულებს და არა ურთიერთობებსო. იიი... ასეთი ყაყაჩოებისთვის ბეგბედერი მისწრებაა: „სიყვარული ცნობისმოყვარეობის 90%-ია და მხოლოდ 10%-ია, მარტოხელა ძაღლივით სიკვდილის შიში.“ წერტილი!
პ.ს. კარიოს „კვერცხის გულის თეორიაზე“ ვესაუბრე და ფილოსოფია რაში მდგომარეობს: მე, კვერცხის გული მაქვს - შენ, ცილა. მე, გული არ მიყვარს - შენ, ცილა. რა გამოვიდა ჯამში? გაცვლის პრინციპით - ორი ყველაზე ურთიერთშესაფერისი წყვილი დედამიწაზე! ვუთხარი - ასე უნდა ხდებოდეს ურთიერთობებშიც. ადამიანები ერთმანეთს უნდა ავსებდნენ. ჯამში კი, ერთ მთლიანობას ქმნიდნენ-მეთქი. დამცინა - თუ კვერცხი არ მიყვარსო?...

7 სექტემბერი, 02:15 წთ.
ნაცრისფერ ოთახს ინტერიერს ვერ შეუცვლი! წესები დაგავიწყდა, კარიო?!

- სიახლე მინდა... რემონტი ხომ არ დაგვეწყო? - ბანქო შეათამაშა თითებში.
- რემონტი კარგი აზრია. ფუნჯი და ახალი საღებავები... შეგიძლია ყველაფერი გადაღებო, რაც აღარ მოგწონს და ახალი ინტერიერით დატკბე, მაგრამ...
- მაგრამ? - ცერად გამომხედა.
- უშედეგოა! - თვალები დამეხუჭა წამოწოლილს - გინდ ალესე, გინდ გადაღებე... მის მიღმა, მაინც რჩება ძველი. ფუნჯი და ახალი ფერები საქმეს არ შველის, კარიო! წარსული არსად ქრება, როგორი ახალი ინტერიერიც არ უნდა შესთავაზო ქვეცნობიერს.
- უკეთესი იდეა, რომ შემოგთავაზო?
განწყობის რადიკალური ცვლილება ვიგრძენი, თვალები გავახილე.
- ...?
- დავანგრიოთ! აღარაფერი დარჩება „შესაკეთებელი“.
მერეც ვაჟბატონი ემოციური სიტყვით გამოვა, რომ ადამიანთა მოდგმისგან შორს დგას! არადა, ჩვენებური გამოსავალი ნახა - თუ ვერ უმკლავდები, მაშინ მოკალი!
- არა, კარიო! - მკლავი სახეზე ავიფარე და ღრმად ამოვისუნთქე - ეგ, სწორი ქმედება კი არა, პრობლემისგან გაქცევაა, მეგობარო! რასაც არ ვიზამ! ახლა კი, დამაძინე... დავიღალე. თვალები მეხუჭება.
- ელ... გაკვირდები და ვიაზრებ - ცხოვრება კი არა, ადამიანად დარჩენაა რთული! შენ კი, ეს მაზოხისტურად კარგად გამოგდის...
ამოიხვნეშა და გაირინდა. დარწმუნებული ვარ სიტყვაც ვერ გაგვიგე, მკითხველო, მაგრამ ვიმედოვნებ, ახლა თუ ვერა, ხვალ მაინც მიხვდები.
პ.ს. კარიო, გაგაცანი? - ჩემი პერსონაჟია. ქვეცნობიერის გამოძახილი. ერთ დღეს, „კარი შემომიღო“ და მას შემდეგ ერთად ვართ. დაახლოებით, ისეთი მეგობრები ვართ, როგორც „რიუკი“ და „იაგამი“. კარიოს დღიური არ აქვს. ნაცრისფერ ოთახში ცხოვრობს და ბანქოს ათამაშებს თითებში...

20 სექტემბერი, 02:15 წთ.
წითელი ვაშლი გაგორდა, „რიუკიც“ სკოლაში გარბოდაა...

სწავლა დაიწყო! სკოლა მომნატრებია. გაკვეთილები და მასწავლებლები - არა! კლასელები გაუჩერებლად ტლიკინებენ არდადეგებზე. კარგად დაუსვენიათ, რას ერჩი?!
ჟღენტმა ისეთი ინტერესით მკითხა - შენ, როგორ გაატარე ზაფხულიო? მომერიდა. თავი შევიწუხე და პატარა მოგზაურობა შევუთხზე.
დაძაბული, დეტალებს ვიმახსოვრებდი. რამე არ დამვიწყებოდა - გამაშავებდნენ კიდეც, გაბანკნოტებული კლიენტივით!
ლუკამ ტუჩზე იკბინა და შეუმჩნევლად დამაბიჯა ფეხი. ცდილობდა არ გასცინებოდა. ნეტავ, რა სახე ექნებოდა, „ანჩოუსას“ (ძალიან სუსტია), რომ მეთქვა - მთელი ზაფხული „მონარქის“ უკან დევნას შევალიე-მეთქი? ენას კბილი დავაჭირე!
იაგამი კლასს შეეგუა და ბიჭების ამალით დადის. უღიმის, ხელს ართმევს, მაგრამ მიმიკები ისეთი ხელოვნური აქვს, შორიდან ვამჩნევ!
რა სჭირს?! რაღაცნაირია, ვერ დავუმუღამე. ღრმად მწამს, რომ სკვერში არაფერი მომჩვენებია. იაგამი იქ იყო! როგორც კი, მოვბრუნდი ხალხს შეერია.
ხანდახან ვფიქრობ, რომ უშნოდ გადავეკიდე. რა ვიცი?! არადა, ინტუიცია კარგი მაქვს!

21 სექტემბერი, 02:00 წთ.
ფსიქო მიმოხილვები!

გაბოროტებული მათემატიკას ვეჯახირებოდი იაგამი თავს, რომ წამადგა.
- შენთან საუბარი მინდა! - ცივი და კატეგორიული ტონი ჰქონდა.
- მე, პიცა და ბროწეულის წვენი, - დავცინე - განტოლების პასუხიც არ იქნებოდა ურიგო... გამეცალე! სამეცადინო მაქვს!
კალამი ხელიდან წამგლიჯა. მაგალითი, რომელსაც მეოთხე შესვენება იყო უშედეგოდ ვეწვალებოდი, 3 წუთში ამომიხსნა და რვეული უკან მომიგდო. შევუბღვირე.
- პიცა, რომელი?
- სოკოთი...
გაკვეთილები გავაცდინე. ცნობისმოყვარეობამ მძლია. დამაინტერესდა, რა ბზიკმა უკბინა და გავყევი. სკოლის ახლოს, კაფეტერიაში ვისხედით. სოკოს პიცა შეუკვეთა, ბროწეულის წვენით და მზერა ჩემზე გადმოიტანა.
- არაფერს მკითხავ?
- მაგალითად?
- აქ რატომ მოგიყვანე...
- აქ რატომ მომიყვანე?
თავი გვერდით გადახარა. ფოცხვერივით მათვალიერებდა. მზერა არ ამირიდებია, თვალი გავუსწორე.
- უცნაური ხარ.
- სულ ეს იყო?
- დანას რატომ ატარებ?
ცინიზმს წაუყრუა. მიმტანმა შეკვეთა მოგვართვა და გაგვეცალა.
- შენ, რა გამოართვი დილერს? ნარკოტიკი? წამალზე ზიხარ?
წარბი შეკრა! თვალები დამივიწროვდა!
- რატომ იქექები იქ, სადაც არავინ გეკითხება?!
- პარკში იყავი! არაფერი მომჩვენებია!
- მძაფრ შეგრძნებებს ნუ ეძებ! შეიძლება მართლა გადაეყარო!
- მემუქრები?!
- გაკვალიანებ!
- დისოციაციური იდენტობის დარღვევის შესახებ, გსმენია? - წინ გადავიხარე.
- ფსიქიკურად არამდგრადს მიწოდებ? - მშვიდად იკითხა.
- ამ სინდრომს, მრავლობითი პიროვნების დარღვევასაც ეძახიან და როგორც სახელი მიგანიშნებს, ვაწყდებით ადამიანებთან, რომლებიც საკუთარ თავს ერთზე მეტ პიროვნებასთან აიგივებენ. დარღვევა საკმაოდ გავრცელებულია და მსოფლიო მოსახლეობის 0.01%-დან 1%-მდე ნაწილს აღენიშნება!
- არგუმენტირებისას, ყოველთვის მოცულობითი ხარ? - პირველად გაეღიმა.
- სიმპტომები: - ერთი თითი გავშალე - ამ დარღვევის მქონე ადამიანები თავს 2 ან 3 პიროვნებასთან აიგივებენ. აქვთ სხვადასხვა სახელი, ხასიათი და სქესიც კი!
- მეორე! - წამეშველა და ორი თითი გაშალა.
- ყოველგვარი გაფრთხილების გარეშე, შესაძლოა, ერთმა პიროვნებამ მეორე ჩაანაცვლოს რამდენიმე საათში, დღეში, ან წელიწადში!
- მესამე! - აშკარად დამცინოდა.
- აღენიშნება ამნეზიის მომენტებიც!
- და მეოთხე... - წინ გადმოიხარა. თვალები ველური აღტკინებით უელავდა.
- პაციენტები ვერ ხვდებიან, რა ხდება მათ გარშემო! ამიტომ, ნორმალური ცხოვრებით ცხოვრება მათთვის რთულია! ხშირად უწევთ მოულოდნელობასთან შეჯახება ოჯახში, საზოგადოებაში, ან პროფესიულ კარიერაში!
მივაყარე სულმოუთქმელად. გული სწრაფად მიძგერდა, მაგრამ მზერა მტკიცე მქონდა. ხარბად მომაშტერდა. იმდენად ახლოს იყო დახრილი, მის გრილ სუნთქვას სახეზე ვგრძნობდი.
- ადამიანს თავისი თავის ყველა ვერსია სჭირდება! - წაიჩურჩულა მგზნებარედ - როგორც კეთილი, ისე ბოროტი! სწორედ ეს გაქცევს, ადამიანად! ვალდებული ხარ, შენი თავი ასეთი გიყვარდეს, რადგან სხვა ვერ მოახერხებს ამას, ელ!... მარტოობისთვის კი... მოსისხლე მტერიც არ მემეტება!
მზერა ბოლოჯერ შემავლო. სკამი უხეშად გასწია უკან, წამოდგა და წავიდა. პიცა ისე გაცივდა, თითი არავის დაუკარებია...
ბნელ საძინებელს, მომცრო სანათი მინათებს. თვალგაშტერებული კალამს კბილებით ვაწვალებ. მაინც ვერ ჩავწვდი დიალოგის მიზანს.
პ.ს. იაგამი... სერიოზული თავის ტკივილი ხარ!!!

22 სექტემბერი, 03:15 წთ.
„აცეტილსალივიუმის ფილოსოფია“ - კარიომ დაგღიმოს, ვერც კი გამოვთქვამ!

ლუკამ იაგამიზე ტვინი შემიჭამა - რატომ გაჰყევიო?! წავუყრუე. მისთვის არ მცხელა! იაგამი რაღაცას მალავს! ტვინი გადახურებულ პროცესორს მიგავს! სულ ჩვენს დიალოგზე მეფიქრება.
სახლში დაბრუნებისას, ისევ ჩიხში შემხვდა. ბეტონს მიყრდნობილს, ხელები ჯიბეებში ჩაეწყო. ჩაფიქრებული, ფეხსაცმლის წვერით მიწას ჩიჩქნიდა.
- სულ ამ ჩიხში, რომ პატრულირებ, უბნის ინსპექტორად გადმოხვედი? - გამეცინა.
- სულ „ძაღლების“ კოდექსით რატომ საუბრობ?
- „ძაღლობას“ ვაპირებ!
გვერდი ავუარე და გზა განვაგრძე, მისი სიტყვები ფეხებში რომ დამეწია:
- იცი, რა არის, აცეტილსალივიუმის მჟავა?
- ჩვენი საუბრის შემეცნებით ხასიათს, ცინიკურ ისტერიკამდე მივყავარ უკვე!
- ასპირინია. - ჯიბიდან წითელი ვაშლი ამოიღო და ცივი მზერით გაკბიჩა. - ადამიანებს თავიანთ ენაზე უნდა ესაუბრო, რომ გაგიგონ, ელ...
ვაშლის ნარჩენი ურნაში მოისროლა. ტუჩები ხელის ზურგით შეიწმინდა. უცნაური მზერა ჰქონდა. ვაღიარებ, დამაფრთხო!
- სიკვდილის ღმერთები, მხოლოდ ვაშლს ჭამენ... გემრიელია!
სანამ გონს მოვეგებოდი და პასუხად რამე მახვილგონივრულს დავუბრუნებდი, გამეცალა. ყოველთვის მისი სიტყვით, რატომ სრულდება დიალოგი?! აღრენილი წამოვედი...

23 სექტემბერი, 04:22 წთ.
///ბილი...///

უცნაურ განწყობაზე ვარ. ტყავში ვერ ვეტევი. სულა სახლში არ მოსულა და დაძაბული ველოდები. ყურადღება, რომ გადამეტანა პერსონაჟი გამოვიგონე. გვერდით მოვისვი და თავისი ისტორია მოვაყოლე:
„ ამბობენ წყვილში ერთი აუცილებლად იტანჯება, მეორე კი, მოწყენილობისგან კვდებაო. ეგ მეორე მე ვარ, კლაიდი. ოცდაათ წელს გადაცილებული, ცოლით, ორი შვილით და კარგი სამსახურით. ყველაფერი მაქვს, რაც მინდა და თითქმის არაფერი - რაც სიამოვნებას მანიჭებს.
ჩემი ცოლი, კეიტი, სექსუალური ქალია, დიდი ძუძუებით და მაგარი თ, მაგრამ დიდი ხანია მასზე აღარ მიდგება. დიასახლისობამ ქალურობა დააკარგვინა. თავს აღარ უვლის და აღარ იპრანჭება, რასაც ჩემს ასისტენტზე ვერ ვიტყვი.
ასისტენტს ჯეინი ჰქვია. ოცდაშვიდი წლისაა - მოკლე ქერა თმით, ფაიფურივით თეთრი კანითა და ტუჩთან პატარა ხალით. საბუთების მოწოდებისას, გამომწვევად იხრება ხოლმე. მეც, მინდა, არ მინდა ძუძუებში ვუცქერი!
მერე? - დოკუმენტების წარდგენა გადაკეტილი კარით და მისი ფართოდ გაშლილი ფეხებით სრულდება. სექსის შემდეგ, ჯეინი აღარ არის მიმზიდველი. ჩვეულებრივი ქალი ხდება. მე - ისევ მოწყენილი.
სამსახურის შემდეგ ჯონს ვხვდები. ბიზნესპარტნიორი და ჩემი ბავშვობის მეგობარია. ერთად ვსვამთ და დღის ამბებს ვცვლით. ჯონი ოცდათორმეტი წლისაა. ცოლი ჰყავს, როუზი და ერთი შვილი, ჯერემი.
ჯონს ცოლი უყვარს, მაგრამ მაინც ღალატობს. სიმპათიურია და ქალის მოხიბვლაც არ უჭირს. ჯერ ფლირტაობს, მერე თავბრუსახვევს, ბოლოს კი, ლოგინში იწვენს. ასე მიდის დღეები, მაგრამ არა თვეები. სწრაფად ჰბეზრდება და ახალს პოულობს. ვფიქრობ, ისიც მოწყენილია - ჩემსავით.
თავს უცნაურად ვგრძნობ. მარტოსული და ცარიელი ვარ, ბილის მსგავსად.
ბილი, ჩემი კურსელი იყო, ხელოვნების სკოლიდან. გოთიკური ტანსაცმლით და შავად ჩახატული თვალებით. მაღიზიანებდა, ეგ უცნაური !
ერთხელ წვეულებაზე ერთად მოვხვდით - მე პუნშით მთვრალი, ის კი, შავი ჯინსებით და უცნაური ჯაჭვებით ყელზე. თვალი ავარიდე, არ მინდოდა ისევ მეცემა.
მთვრალ სტუდენტებში კლარკს მოვკარი თვალი. დაჟინებული მზერით ბილისკენ მიიკვლევდა გზას. წინა კვირას კურსელებმა ჭორი გაავრცელეს, რომ ბილს კლარკი მოსწონდა და კალათბურთის კაპიტანიც არ იყო მისდამი გულგრილი.
ჭორის მიზეზად ჩვენი ჩხუბი იქცა. თამაშის წინა საღამოს ნერვებზე ვიყავი და ბოღმა ბილზე ვანთხიე. კლარკი, რომ არ ჩარეულიყო, მოვკლავდი! ბილი მიწაზე იჯდა და ცხვირგატეხილი უხმოდ ტიროდა. მხსნელმა ხელსახოცი გაუწოდა - შავტრაკა გმირი!
შელახული რეპუტაციის გამო, იმ საღამოს ერთი სტუდნეტი მეორეს სასტიკად გაუსწორდა. არავინ ჩარეულა. შორიდან უყურებდნენ, როგორ ულეწავდნენ სახის ძვლებს „გოთიკას“. მაყურებლებში ერთ-ერთი მე ვიყავი.
ბილის სახე მახსოვს. არ უტირია. ცარიელი თვალებით ხვდებოდა ყოველ მოქნეულ მუშტს. სისხლს აფურთხებდა და მეორე ლოყას უშვერდა მორჩილად.
აუხსნელი სიძულვილი ვიგრძენი - კლარკის, მომღიმარი სტუდენტების და საკუთარი თავის მიმართ. ბილი არ იყო დამნაშავე ჩვენს პრობლემებში და ყველა მაინც მას ვსჯიდით.
მომხდარიდან ორი დღის შემდეგ, მდინარემ ახალგაზრდა ბიჭის სხეული გამორიყა. ბილმა თავი მოიკლა...
ყოველ საღამოს ვსვამ ჯონთან ერთად, მაგრამ ბილი არსად ქრება, მუქად ჩახატული ლურჯი თვალებით და შავი ლაქით ფრჩხილებზე..."
საწყალი ბილი... ასე ხდება - ძალადობის ობიექტი, ან მსხვერპლი ხდება საბოლოოდ, ან თავდამსხმელი!

25 სექტემბერი, 14:25 წთ.
„ჰარუ“ - შემოდგომის აჩრდილი!

წვიმს... სავარძელში მშვიდად ვზივარ და ღია ფანჯრიდან გავცქერი ნაცრისფერ ცას. მოლოდინი მაქვს. „მონარქს“ წვიმა უყვარს. თავს ვერ შეიკავებს. ზუსტად ვიცი!
მოდი, საინტერესო ისტორიას გიამბობ: ტაკამაცუ, ქალაქია იაპონიაში და კუნძულ სიკოკუს ჩრდილოეთ სანაპიროზე მდებარეობს. მოსახლეობა - 419,429 კაცია. აქ შევჩერდეთ და ექვსნიშნა ციფრიდან ერთი გამოაცალკევე - იმ ერთზე მოგიყვები:
სახელი არ მახსოვს (ჩემი მუდმივი პრობლემაა!) და „ჰარუდ“ მოვიხსენიებ. 1992 წელი იყო, ტაკამაცუში წვიმამ სურნელი, რომ იცვალა. ოქტომბრის შუა რიცხვებში, ქალაქის ქუჩებში „ჰარუ“ გამოჩნდა - სერიული მკვლელი, დანით ხელში, რომელიც მხოლოდ უამინდობისას კლავდა! მოსახლეობამ შიში ისწავლა წვიმისას!
სერიული დანაშაული წელიწადზე მეტ ხანს გაგრძელდა. დამნაშავე არანაირ კვალს არ ტოვებდა. გამოძიება ჩიხში შევიდა, სანამ განყოფილების კარი ვასაბიმ არ შეაღო.
ახალგაზრდა გამომძიებელი, ამბიციურთან ერთად, საზრიანი აღმოჩნდა. წიგნებსა და ფაილებში უსარგებლო ქექვის ნაცვლად, დახმარება სწორ ადილას ითხოვა - მარუკამისთან, 1985 წლის სისხლიანი მკვლელობების ავტორთან!
ვასაბიმ მარუკამის უცნაური კითხვები დაუსვა. მას არ აინტერესებდა დანაშაულის მოტივი და დეტალები. ჰკითხა - თუ რას გრძნობდა დანაშაულის ჩადენისას?
თემა იუცხოვა, მაგრამ მაინც მოუყვა, როგორ აღაგზნებდა მსხვერპლის შიში და სისხლის სურნელი ათრობდა!
ვასაბიმ, მოსაუბრე მიატოვა და განყოფილებაში გაიქცა. მიხვდა „ჰარუს“ სისუსტეს და მის დამოკიდებულებას წვიმასთან! - სისხლის სურნელი წვიმის დროს, უფრო მკვეთრად იგრძნობა!
თუმცა, დეტექტივმა სერიული მკვლელის დაჭერა, მაინც ვერ შეძლო. დაკავებისას, წინააღმდეგობის გაწევისთვის, დამნაშავეს პოლიციამ ცეცხლი გაუხსნა. „ჰარუ“ ადგილზევე გარდაიცვალა. საღამოს პირი იყო და კოკისპირულად წვიმდა...
მტრედისფერ ცას თვალს ვერ ვაშორებ. მოსვენებას არ მაძლევს „ჰარუზე“ ფიქრი. ნუთუ, „მონარქსაც“ იგივე სისუსტე აქვს? ან მეტისმეტად სენტიმენტალური ვხდები?!
პ.ს. იაგამისთან ამ თემაზე მსჯელობა, საინტერესო იქნებოდა!...

26 ოქტომბერი, 02:12 წთ.
„ზიგმუნდა“.

გამოძიება ჩიხში შევიდა! ხალხი პანიკაშია! საინფორმაციო მაუწყებელი მხოლოდ სერიულ მკვლელზე საუბრობს. ტაქტიკა შევცვალე. პასუხებს „მონარქის“ ქვეცნობიერში ვეძებ! მთელი ჩემი განძი მოვიშველიე - დამნაშავის ფსიქოლოგია, კრიმინოლოგია, ექსპერტების ნარკვევები, სამედიცინო ჩანაწერებიც კი!
რა შუაშია და საინტერესო რამ ვიპოვე - გსმენია რაიმე, ვიზუალური აგნოზიის შესახებ? განგიმარტავ:
ვიზუალური აგნოზიის დროს, კავშირი თვალის ხედვასა და ტვინის აღქმას შორის - არაზუსტია! პაციენტი აღქმულს, ნანახ ობიექტთან, არასწორი მნიშვნელობის ასოციაციას ქმნის! სუბიექტმა შეიძლება ირწმუნოს, რომ სკამი სინამდვილეში ბურთია!
ვიზუალური აგნოზია ხშირად აღენიშნება პაციენტს - ტვინის დაზიანების გამო, კერძოდ - დემენციის (სიმპტომების ერთობლიობაა, რომელიც ტვინის მუშაობის მოშლას იწვევს), სიმსივნეს, ან მოწამვლის შემდეგ.
სიმპტომები:
1. პაციენტი იბნევა და ვერ ხვდება, რა დაიჯეროს - რასაც ხედავს, თუ რასაც სჯერა, რომ ხედავს? ვგულისხმობ, შესაძლოა თოჯინა ძაღლში აერიოს.
2. სუბიექტი რთულად ცნობს ადგილებსა და სახეებს, რაც მისთვის ნაცნობი და ახლობელია.
რატომ გიამბე? - უფრო მარტივად დავიჯერებ „მონარქის“ ფსიქოლოგიურ არამდგარდობას, ვიდრე, იმას, რომ ეს სიამოვნებას ანიჭებს!
გვამები! - მათ, სკამზე სვამს. დანით მიყენებული ჭრილობის გარდა, სხვა დაზიანება არ აღენიშნებათ. იქნებ, გავგიჟდი კიდეც, მაგრამ ფოტოები ყურადღებით დავათვალიერე - ჭრილობები მოწესრიგებულად არიან განლაგებულნი გულ-მკერდის არეში! მეტიც - ცოტა მხატვრულად!
„მონარქის“ პედანტიზმი ერთს მაფიქრებინებს - დანაშაულის ჩადენის შემდეგ, სინანულს განიცდის. ცხედრებს აპატიოსნებს და უჩინარდება.
თუ გინდა, 16 წლის ბავშვს ნუ დაუჯერებ, ფაქტებს დააკვირდი! „მონარქი“ - „ჰარუს“ არ ჰგავს! წვიმიან ამინდს იმიტომ არ ირჩევს, რომ სისხლის მძაფრი სურნელი ატკბობს - უბრალოდ სევდიანია...

ანერვიულებულმა კითხვას თავი ანება და დღიური მაგიდაზე მიაგდო. ოფისში მოწევა არ უყვარდა, მაგრამ უნდა დამშვიდებულიყო! სიგარეტს მოუკიდა და ღრმა ნაფაზი ამოსწოვა ფილტრს. ხელები შესამჩნევად უკანკალებდა.
აშინებდა ეს ბავშვი! არც ერთი სიტყვა, რასაც კითხულობდა, ნორმალური არ იყო! მისი დამოკიდებულება მანიაკთან, მისი ფიქრები, გამოძიების მცდელობაც კი, ერთს მიანიშნებდა - ის, მისით აღფრთოვანებული იყო! ესმოდა! თანაუგრძნობდა!
თავადაც ვერ ხვდებოდა რა აცოფებდა, მაგრამ თავს ძლივს იკავებდა დეკორატიული ლარნაკისთვის ხელი არ წამოევლო და კედელზე მიეფშვნა! - ცივი თითებით თვალები მოისრისა.
ნიკოტინმა იმოქმედა - ცოტა მოეშვა. ბრაზი გაქრა. მწუხარება და გაუსაძლისი სიმძიმე კი, ლექად ჩარჩა აფორიაქებულ სულს - ელ... ეს არასწორია! ამ გზით ვერ მოიპოვებ სიმშვიდეს, გოგონავ! თვალის კუთხიდან ცრემლმა გამოჟონა. ასე რამ აუჩუყა გული?!
წამიერი ყოყმანის შემდეგ, ავალიანის ნომერი სწრაფად აკრიფა. პირველივე ზუმერზე უპასუხეს:
- ჩემთან ოფისში მოდი. სასაუბრო გვაქვს!
სანამ პასუხს დაუბუნებდა, ყურმილი დაკიდა და სავარძელზე გადაწვა. დღიურს გახედა. რამდენიმე ფურცელი და წიგნაკი თხრობას დაასრულებდა. საკმარისი წაიკითხა, რომ ახლა ცუდის მოლოდინით დაძაბული მჯდარიყო. არაფრით სურდა ბოლო გვერდამდე მისვლა. თუმცა, ცნობისმოყვარეობამ და აუხსნელი ვალდებულების შეგრძნებამ, გადაფურცვლა აიძულა:

27 სექტემბერი, 04:15 წთ.
///ორი მისისიპი...///

სულა შინ დამხვდა. გამიკვირდა. თავისთან რომ მიხმო, კიდევ უფრო გავოცდი. როგორც გითხარი, ჩვენ არ ვსაუბრობთ!
გურანდას საიმონი ბიცოლამისთან წაეყვანა, ვიეჭვე რომ სულამ მოაწყო. პირისპირ სურდა საუბარი.
ჩანთა მოვიხსენი და ჩამოვჯექი. დაძაბულს თვალის გასწორება მიჭირდა. ველურ შიშს ვგრძნობდი. დასამშვიდებლად თითებით ვეხებოდი ჯიბეში მიმალულ დანას. იქნებ დამჭირვებოდა კიდეც?! ნუთუ დაჯერება არ გიჭირს, რომ საკუთარ მამაზე ვსაუბრობ?!
უცნაურად მიყურებდა. ჯერ რომ არ შემოუხედავს, ისე. ნერვებდაჭიმული ველოდი როდის ამოიღებდა ხმას და ყურებს არ დავუჯერე, ბაგეებს სიტყვა: „მიყვარხარ“! რომ დასცდათ.
მტკივნეული რა იყო? - კიდევ უფრო შემეშინდა! კარიომაც კი, შეწყვიტა ბანქოს თამაში და გაირინდა. ინსტიქტი, საფრთხეს ჩამსისინებდა ავად!
არაფერი მითქვამს. მუზეუმის სკულპტურასავით მივეყინე სავარძელს. თავის აწევა გავბედე და თვალი გავუსწორე - გული მეტკინა! მისი გამოხედვა, მზერა... საერთო არაფერი ჰქონდა გულწრფელობასთან!
მატყუებდა და ეს ტყუილი ყოველი წინადადების, ყოველ სიტყვაში მტკიოდა! ერთს ვერ ვხვდებოდი - „ხარისხიანი“ სპექტაკლი რაში სჭირდებოდა?!
კითხვას, მოგვიანებით გაეცა პასუხი. ეჭვებმა, მისი ნივთების გაჩხრეკა მაიძულეს - მამაჩემის საწოლში, ლეიბის ქვეშ, დანა ვიპოვე და ყველაფერს მივხვდი - სულა... ემზადებოდა!

29 სექტემბერი, 12:15 წთ.
გაქცევა...

გურანდასთან საუბარი ვცადე. არაფერი გამოვიდა! მტკიცედ აქვს გადაწყვეტილი, მანიაკს თავი შეაკლას! საიმონი წინა დღეს წაიყვანა ლილიმ. მეც მასთან მივდივარ! ყელში ამომივიდა ეს საგიჟეთი! მეტი აღარ შემიძლია!!!

30 სექტემბერი, 15:25 წთ.
///სამი მისისიპი.../// ნამეხარი კოშკი...

სულამ, გურანდა სასიკვდილოდ დაჭრა...



19 : 00 : 00 წმ.

გურანდას ოპერაციას არ უკეთებენ... ექიმები ამბობენ - აზრი არ აქვსო...
ნუკრი, ქირურგს მოკვლით ემუქრება...
მე... თითები გურანდას სისხლით მაქვს მოთხვრილი...

19 : 30 : 35 წმ.

გურანდას ოპერაციას უკეთებენ...
გადარჩება?...
მკვდარი სიჩუმე ყურებს აწვება...
ქალი კუთხეში ჩუმად ქვითინებს... ბებიას ჰგავს...
კედლები ექოდ ირეკლავენ ყრუ გოდებას...


20 : 22 : 28 წმ.

ხალხს ვხედავ მოსაცდელში...
იცრემლებიან...
ვერ ვცნობ, მეუცხოებიან...
- კარგად ხარ?
- ძირს ნუ ზიხარ... რაც მოხვედი, არ განძრეულხარ. ძილი გჭირდება!
არ ვუყურებ.
არ ვიცი ვინაა...
ასე ახლოს თუ დაიხრება, შეიძლება თავი ვერ შევიკავო!...
ხელები მიკანკალებს...
თავს ვებრძვი...
ვცდილობ ტვინს მივავიწყო, რომ მარჯვენა ჯიბეში დანა მიდევს...
გამშორდით!!!
გამშორდით!!!
გამშორდით!!!
მწყურია...
მაგრამ ჭიქაში მოტივტივე სითხეს სულ სხვა ფერი აქვს - გამჭვირვალე და კამკამა...

21 : 05 : 12 წმ.

მუხლებზე დამძინებია...
წელი გაშეშებული მაქვს...
საზიზღარი სუნი აქვთ კედლებს!
წამლის!
სიკვდილის!
ყარს!...
უიმედობა ყარს, ყოველ კუთხეში!!
რა დრო გავიდა?...
რატომ არ მეუბნებიან, ოპერაციამ როგორ ჩაიარა?...
მითხრან... მითხრან, რომ დედა მოვკალი!!!... რაღას უცდიან?!
სხეულში დამწყვდეულ სიგიჟეს, დღიურის ფურცლებით ვაკავებ...
ან... უკვე გადავედი ჭკუიდან!
იმის ნაცვლად, რომ დედის ამბავი ვიკითხო - კუთხეში ვზივარ და გიჟივით ვჯღაბნი!!
იქნებ... თავს მოვერიო და სულას სანათესაო საოპერაციო კართანვე არ დავკლა!!

...

სულა, გადაიკარგა...
გურანდა, სიკვდილს ებრძვის...
მე? მე, უკვე მკვდარი ვარ...

22 : 45 : 22 წმ.

გურანდას დიაფრაგმა გაგლეჯილი აქვს...
ფილტვი დაზიანებულია...
გუჭი გახეულია...
ელენთა ამოაჭრეს...
„ვერმიშელი“ ჰქონია ნაჭამი. ნაწლავებში მოეფანტა... ერთი ნამცეციც, რომ დარჩეს სეფსისი არ ასცდება და ვეღარაფერი უშველის...
დედა!!!!!

23 : 50 : 29 წმ.

წყეული საათის წიკწიკი ტვინში მირტყამს!!!
ტიკ... ტაკ... ტიკ... ტაკ...
ისრები განაჩენის მუქარით მისდევენ წუთებს...
ტიკ... ტაკ... ტიკ... ტაკ...
ნერვებზე თამაშობ???...
ექთანი, ხელის კანკალით აგროვებს კედლის საათის ნაწილებს...
ახლა... სიმშვიდეა!!

02 : 30 : 00 წმ.

შვიდი საათია გურანდას ოპერაციას უკეთებენ და როგორც იქნა, საოპერაციოს კარი იღება...

02 : 50 : 05 წმ.

„ზოგიერთი ადამიანი სიკვდილის მერე იბადება.“ - ფრიდრიხ ნიცშე.
- კარიო...
- გისმენ, ელ?
- ყველაფერი, რაც სიყვარულისთვის კეთდება ბოროტისა და კეთილის მიღმა ხდება. ხომ ასეა?
- ეგ ნიცშემ თქვა, ელ...
- შენ როგორ ფიქრობ?
- ვფიქრობ, რომ ოდესღაც, ეშმაკიც ანგელოზი იყო, ელ...

დღიური, ყრუდ დაეცა იატაკს...





პ.ს. ინფორმაციული თავი იყო. ბევრი სიახლე მოგაყარეთ. იმედია მოგეწონათ და ამდენი მეცნიერული სიახლეებით თავი არ შეგაწყინეთ. ვფრობ საინტერესო უნდა ყოფილიყო. მე და ელმა ჩვენი ბიბლიოთეკა გავაღარიბეთ ;დდდდ პ.ს.ს. ცოტა სვანურიც ვისწავლოთ ;დდდ ვგიჟდები სვანებზე, ხომ მეტყობა? ;დდ მიყვარხართ მეგობრებო და მოუთმენლად ველი შთაბეჭდილებებს.