ზღვის აქაფებულ ტალღებს გავცქეროდი და სამი დღით ადრე მომხდარი ისე მახსენდებოდა, თითქოს საუკუნის წინ იყო. თითქოს მას შემდეგ მთელი ასწლეული სიბნელეში ვიცხოვრე და დღის სინათლეზე ახლაღა გამოვედი.
ცურვა დედამ მასწავლა. ზღვის რბილ ზედაპირზე გულაღმა წოლა და ყვინთვა მიყვარდა. დედამ მითხრა, რომ თუ კენჭებთან ახლოს ყოფნა მომინდებოდა, ფილტვები ჰაერისგან უნდა დამეცალა და ისე ჩამეყვინთა. ასეც ვიქცეოდი, თვალებს არასდროს ვხუჭავდი და ვხედავდი ჩემთან ერთად ზღვის ფსკერზე ჩამოსულს თმა ქალთევზასავით როგორ ულივლივებდა.
თვალუწვდენელ ჰორიზონტს გავყურებდი და ვგრძნობდი, რომ ფსკერზე ვიყავი... უჰაეროდ, ხელებს ვიწვდენდი, მაგრამ არავინ მეჭიდებოდა. ზედაპირისკენ ვიყურებოდი და გონებაში ვვანგარიშობდი, თუ რა დრო დრო დამჭირდებოდა ჰაერის ისევ ჩასასუნთქად.
იანვარი, თებერვალი, მარტი, აპრილი...
აპრილის ბოლოსთვის საგრძნობლად დათბა. აივნის მცენარეებმა ისევ გაიხარეს, დილაობით მშიერი ბარტყებივით ითხოვდნენ წყალს.
სარწეველა სავარძელი აივანს დაუბრუნდა და ისევ პატარა ნავსაყუდელად იქცა.
ჩიხოლში გახვეული გიტარა მხარზე შემოვიგდე და სამსახურისკენ გავწიე.
სეზონის ცვლილებას ბარის ინტერიერზე ოდნავადაც არ უმოქმედია. თამბაქოს ნისლი ლურჯ ატმოსფეროს ერეოდა და კვირაში სამი დღე მის ბურუსში მკარგავდა.
რთული იყო ისევ იმ სახლში მეცხოვრა, იმავე ბარში მევლო, იგივე ადამიანებთან მეურთიერთა, მაგრამ დროთა განმავლობაში შევეგუე.
ადამიანი საზიზღარი არსებაა, ყველაფერს ეჩვევა.
ბატონ ლადოს ჩვეულებისამებრ თავის დაკვრით მივესალმე და კოლეგების მაგიდისკენ გავწიე.
- გამარჯობა, სულ სავსეა! - გიტარა მაგიდას მივაყუდე და ხალხით გადაჭედილ დარბაზს თვალი მოვავლე.
- საღამო მშვიდობისა. - გიგამ ხელები ერთმანეთს გადააჭდო და სერიოზული გამომეტყველებით შემათვალიერა. - დაჯექი.
- მოხდა რამე? - თავისუფალი ადგილი დავიკავე. მართა და გიო თავჩახრილები ისხდნენ და თვალს მარიდებდნენ.
- აპრილი თითქმის გავიდა, შენ კი ის სიმღერა არ მოგიმზადებია, რომელიც გთხოვე.
- „ლურჯი აპრილი“? - გული ამიჩქარდა.
- მხოლოდ ეგ გთხოვე. - თვალებში დაჟინებით ჩამაშტერდა. - ასეთი რთულია?
- არა, მოვამზადე, მაგრამ არ მინდა, რომ ვიმღერო. - მზერა ავარიდე.
- ლიტა, ბოლო თვეებია ვცდილობ გაგიგო... - ჩემკენ გადმოიხარა და ხმას დაუწია. - სიმღერას შუაში რომ წყვეტდი და გაგრძელება აღარ შეგეძლო, ხომ არ გაიძულებდი?
- არ მაიძულებდი. - იანვრის საშინელი დღეები გამახსენდა.
- თუ რაიმე ისეთი გჭირს, რაც უნდა ვიცოდეთ, გვითხარი და გაგიგებთ.
- არაფერი მჭირს. - თვალი გავუსწორე. - დღეს ვიმღერებ.

ვცდილობდი ისეთ სიმღერებს ავრიდებოდი, რომლებიც მოუშუშებელ ჭრილობებზე მარილს დამაყრიდა, თუმცა ამ გეგმამ დიდხანს ვერ გასტანა.
ჩემი ბოლო გამოსვლა იყო. გიტარა მუხლზე მივიბჯინე და ხმის ჩასაწმენდად ჩავახველე.
თვალები დავხუჭე. ზღვა წყნარი იყო, ცა მოლივლივე ტალღებიდანვე იწყებოდა. თოლიები ჭყივილით სერავდნენ სივრცეს.
პირველივე აკორდების აღებისას გონებაში ნაცნობი სილუეტი შემომეჭრა, ნაცნობი ფერის თვალებით. ქუთუთოები უფრო ძლიერად ჩავაჭირე ერთმანეთს, მაგრამ ვერაფრით გავაქრე.
- „ ლურჯი აპრილი შენს თავს მაგონებს,
მე შენზე ფიქრი მკლავს,
მკლავს და მაღონებს.
ლურჯი აპრილი, ფოთოლთა მღერა,
მე შენზე ფიქრმა მომკლა
და დამაბერა.
გავიდა დრო და ჩვენ
ვერ შევხვდით ერთმანეთს.
რაც შენ მიმატოვე, მე ვუმღერი ღამეს.
მოდი...
მოდი...
ჩემთან მოდი...
გვიხმობს ვით ზღაპარი
ლურჯი ღამე...“

გულის სატკენად მოსული გრძნობები გულშივე დავიგუბე და ბარი უხმოდ დავტოვე.
- ლიტა!.. - როგორც კი საფეხურები ავიარე, ხმის ბოხი ბგერები დამედევნა.
- გისმენთ. - ბატონ ლადოს მივუბრუნდი. სიგარის გარეშე უცნაური სანახავი იყო.
- თბილი საღამოა, არა? - კიბე ამოიარა და ჩემს წინ აესვეტა.
- კი... - ჩიხოლის ღვედი მხარზე შევისწორე.
- როგორ ფიქრობ, რითი გავნსხვავდებით ცხოველებისგან?
- ჩვენ უფრო გაგვიმართლა. - მცირე პაუზის შემდეგ ვუპასუხე.
- როცა ცხოველი დაჭრილია, იარებს საკუთარი ნერწყვით იშუშებს. - თანაგრძნობით სავსე თვალები ჰქონდა. - ნუ გაექცევი იმ სიმღერებს, რომლებსაც შენი მორჩენა შეუძლია.
- მე არ ვარ დაჭრილი ცხოველი. - წასასვლელად მოვემზადე. - ღამემშვიდობისა.

საკუთარი აზრების ჩახშობას იმდენად მივეჩვიე, ვეღარაფერზე ვფიქრობდი.
იქნებ , ამიტომ ვერ მივდიოდი წინ?
იქნებ, ლადო მართალი იყო და საკუთარი ჭრილობები ცხოველივით უნდა ამელოკა?
სახლში მივდიოდი, მაგრამ ნაცნობ სკვერში აღმოვჩნდი. ხის გრძელ სკამზე ჩამოვჯექი და მწვანე ფოთლებით მორთულ ხეს ავხედე.
გამახსენდა მისი შვილები, ის ყვითელი ფოთლები, რომლებიც შემოდგომამ წაართვა და ზამთარმა თვალწინ ჩაუხოცა, მაგრამ არ დანებდა, ჯიუტად გამოისხა ახლები. იცოდა, წინ ისევ ელოდა გახუნებული შეოდგომა და მკვლელი ზამთარი, მაგრამ ახლა ხომ ბედნიერი იყო?
სასიამოვნო ფიქრებივით არხევდა მიჯრილ ფოთლებს და სიცოცხლე უხაროდა.
„შემომხედე!.. მე თუ შევძელი, შენც შეგიძლია!..“ - შრიალებდა და თავს იწონებდა.
- შენ თუ შეძელი, მეც შემიძლია. - ხმამაღლა დავეთანხმე.

ერთხანს უსიტყვოდ ვუღრენდით ერთმანეთს, მერე წამოვდექი და გეზი სახლისკენ ავიღე.
გვიანი იყო, ვიფიქრე, რომ თათიას უკვე ეძინა და ბინის კარი გასაღებით გავაღე.
როგორც წესი შუქს ანთებულს ტოვებდა, მაგრამ ჩვეული სინათლის ნაცვლად წვრილი ალები შემომეგებნენ.
- გილოცავთ! - ერთხმად დაიძახეს და ტორტზე ჩარჭობილი სანთლების შუქზე მათი სახეები გავარჩიე.
თათია, ნიკა, იოანე და თამუნა!... გაოცებისგან ენა ჩამივარდა.
- ჩააქრე, თორემ ჩაიწვა! - თამუნამ ტორტი მომაგება. - ოღონდ, ჯერ რამე ჩაიფიქრე.
- კარგი, მაცადეთ... - თვალები დავხუჭე და საკუთარ სურვილებს გადავხედე. რა მინდოდა ყველაზ მეტად?
მეგონა ამორჩევა გამიჭირდებოდა, თუმცა სამაგიეროდ ვერაფერი ვიპოვე.
როგორ შეიძლება ადამიანს სურვილები არ გააჩნდეს?
ალბათ შეიძლება, რადგან მე ნამდვილად არაფერი მქონდა.
„მინდა, რომ აღარ მიყვარდეს.“ - ვიყვირე, მაგრამ ვერავინ გაიგო.
„არ გინდა...“ - ქვეცნობიერმა წარბი ამიწია.
თვალები გავახილე და ფილტვებში შეგროვებული ჰაერი სანთლებს დავუმიზნე. ნაკადმა ცეცხლის წვრილი ალები უკან გადაზნიქა, ჩააქრო და მათგან მხოლოდ მწველი კვამლი დატოვა.
მისთვის მიძღვნილი პირველი სიმღერა გამახსენდა.
„მაქრობ, როგორც დემონი სანთელს...“
ვიღაცამ შუქი აანთო და წამიერად დავბრმავდი.
სათითაოდ ჩამეხუტნენ, კიდევ ერთხელ მომილოცეს დამრგვალებული ასაკი.
- როგორ გამიხარდა, რომ ჩამოხვედი... - თამუნას იქ ყოფნა ისევ არ მჯეროდა.
- ორი დღით ჩაგისახლდებით. - სავარძელზე მოკალათდა და არაყი ენერგეტიკულ სასმელში გააზავა. - ჩვენი შეკრებები გახსოვს? შავ პურში მოქცეული კიტრის მწნილი და ეს სასმელი.
- ყველაზე გემრიელი სუფრა იყო. - დანანებით ჩავილაპარაკე.
- მოიცათ რა!.. - თათიამ წელზე დოინჯი შემოირტყა. - მთელი საღამო ამას ვამზადებდი.
- ძეხვის და ყველის დაჭრა ნამდვილად დასაფასებელი კულინარიაა. - მხრები აიჩეჩა ნიკამ და მუჯლუგუნიც მაშინვე მიიღო.
- ჯერ საჩუქრები გახსენი. - იოანემ ჭრელი ქაღალდის შეფუთვა გამომიწოდა. - იმედი მაქვს, მოგეწონება.
ფრთხილად გავხსენი და ხელთ პატარა, სამკაულის ყუთი შემრჩა.
გამეღიმა...
იოანე ყოველთვის თავის ხელნაკეთ სამკაულს მჩუქნიდა. თავსახური გადავწიე და ვერცხლში ჩაღვრილმა მწვანე მინანქარმა თვალი მომჭრა.
- ძალიან ლამაზია, გმადლობ. - ბეჭედი საჩვენებელ თითზე შევიცურე და მტევანი დემონსტრაციულად ავაფრიალე - ნახეთ, რა საოცარია...
- ჩემი ჯერია. - ნიკამ ეჭვის თვალით დამხედა და მოზრდილი ყუთი მომაწოდა. - შეფუთვა ვერ მოვასწარით.
კრემისფერი ყუთი გავხსენი და ყავისფერი ჩანთა ხელში ავიტაცე.
- გმადლობ, ნამდვილად მჭირდებოდა. - გავუღიმე. მისი მზერა ისევ ჩემს ბეჭედსა და იოანეს შორის მონაცვლეობდა. თავი მსუბუქად დამიკრა და დივნის საზურგეს მიეყრდნო.
- მე აი, ეს ჩამოგიტანე. - თამუნამ ყელსაბამად შეკრული პატარა ნიჟარები გამომაწოდა. - ამ გაზაფხულის სანაპირო არ გინახავს.
- სანაპირო ჩამომიტანე? - გამოვართვი და ვიგრძენი, როგორ დამიარა დენმა. - გმადლობ.
- ჯერ ყველაფერი არ გინახავს. - თათია საძინებელში ერთიანად აჟიტირებული გავარდა და მოუთმენლობა ყველას დაეტყო.
- რა ხდება? - შევშფოთდი.
- ნახავ, ცოტა მოითმინე. - თამუნამ ჩემი დამშვიდება სცადა, თუმცა ჩემზე მეტად თვითონ ღელავდნენ.
- ლიტა, მზად ხარ? - თათიას ხმა მომესმა და კამერამომარჯვებულ ნიკას შევუბღვირე.
- ნუ გადამრიეთ, ხალხო! - მოთმინების ფიალა ამომეწურა. - მაჩვენეთ, რა არის?
- ტადაა... - გამოჩნდა. ორივე ხელი წინ გამოეშვირა, მის თითებში მოქცეულმა თეთრმა არსებამ საცოდავად ამოიკნავლა.
რატომღაც ყელში მწარე ბურთი მომებჯინა და თვალები ამეწვა.
- კნუტი მომიყვანეთ? - ხმა ამიკანკალდა და საკუთარ რეაქციაზე გიჟივით გამეცინა.
თათიამ პატარა სითეთრე კალთაში ჩამისვა და უკან დაიხია. ისეთი უსუსური იყო, ორი თვის ძლივს იქნებოდა, ბრჭყალების ნაცვლად პაწია ნემსები ჰქონდა. თათები ხელზე დამაბჯინა, თავი დამადო და აკრუტუნდა.
- საოცრებაა... - ცრემლებს აღარ გავუძალიანდი და ღაწვებზე სველი ფარდებივით გადმოვფინე.
- ჩემი მეგობრის კატის შვილია. - ნიკამ კამერას თვალი მოაშორა და მზერა გამისწორა. - ბევრი მუდარის შემდეგ გამომატანა, როცა დავარწმუნე, რომ სანდო ხელში იქნებოდა.
- ეს როგორ გამოგატანა? - მკერდზე მივიხუტე, არ მოეწონა და წამოიკნავლა. ყველას გაგვეცინა.

როგორც შემდეგ აღმოჩნდა, უკვე ყველაფერი მოეწესრიგებინათ. კნუტისთვის დახურული ტუალეტი და ქვიშაც მზად იყო. საძინებელ ოთახში გადამალულ ორ ჯამსაც წავაწყდი.
- ეს რაღაა? - გრძელ, მსხვილ ცილინდრზე შემოხვეულ ძაფს თითის წვერები გადავუსვი.
- საფხაჭნი. - თამუნამ, როგორც კატის ყოლაში ყველაზე გამოცდილმა პიროვნებამ, სიტუაციაში გამარკვია. - ამაზე ბრჭყალებს აილესავს და ავეჯს აღარ გააფუჭებს.
ბიჭები უკვე წასულები იყვნენ. თათია სემინარისთვის ემზადებოდა, ჩვენ კი თავი საძინებელს შევაფარეთ.
- სულ ასე უნდა ეძინოს? - საწოლის ცენტრში მიძინებული თეთრი წერტილისკენ ვანიშნე.
- კნუტია და ძილი სჭირდება. - ღიმილით გახედა მერე კი სახე დაუსერიოზულდა და წარბები შეკრა. - ეს სპარსული ჯიშის კნუტია. საკმაოდ ძვირად ფასობს, დავიჯერო, რომ ნიკას უბრალოდ გამოატანეს?
- ანუ? - საწოლზე ფრთხილად ჩამოვჯექი.
- მგონია, რომ იმისგანაა. - გვერდით მომიჯდა და ჩემს მტევანს მისწვდა.
- საბასგან? - მისი სახელის ისევ ხსენებამ მთელი სხეული დამიბუჟა. მძინარე წერტლს დავაკვირდი. დამრგვალებულიყო, საკუთარ უკანა თათებს ჩახუტებოდა და მშვიდად სუნთქავდა.
- მხოლოდ ვვარაუდობ, მაგრამ საფუძვლიანად.
- რატომ უნდა გავხსენებოდი? - ტვინში სისხლი ჩამექცა. - თავიდან ველოდებოდი, რომ დაბრუნდებოდა და ინანებდა, ან უბრალოდ დაბრუნდებოდა, მაგრამ აღარ ველი...
- თუ გაიგებ, რომ ეს კნუტი მისგანაა, მაინც დაიტოვებ? - თვალები მოჭუტა. - თუ მის ყოლას ვერ შეძლებ, აჯობებს მალევე მოუძებნო ახალი პატრონი, რადგან თუ შეგეჩვია, მერე გარემოს შეცვლა დასტრესავს და ცოდოა...
- თუ მართლა მისგანაა, ალბათ არ დავიტოვებ. - ისეთი შეგრძნება მქონდა, თითქოს ვიღაცამ შიგნეულობა გამომაგლიჯა. - ზურამ დამირეკა და მომილოცა... გაუხარდა აქ რომ ხარ და მოგიკითხა.
- ბათუმში როდის ჩამოხვალ? - ისე მკითხა, თითქოს ჩემი სიტყვები არ გაუგონია.
- ზაფხულში. - მხრები ოდნავ ავიჩეჩე. - ქობულეთში ვიქნები ალბათ, ნათელასთან.
- ზურას უნდა დაელაპარაკო და მოუყვე, რაც მოხდა. ყველაფერი მხოლოდ შენს თავზე არ უნდა აიღო.
- მოვუყვე და საბას შურისძიება ბოლომდე მივიყვანო? - ძარღვებში სისხლი ამიდუღდა. - ვერ ეღირსება!..
- არც კი ვიცი, რა გითხრა. - ამოიოხრა და თავი დახარა.
- დაწექი და მალე მოვალ.

მისაღებ ოთახში გავედი. თათია კონსპექტების გროვაში ჩაფლულიყო და თვალებს გამუდმებით ისრესდა.
- ბევრი დაგრჩა? - თავზე დავადექი.
- თითქმის მოვრჩი. - თავი უკან გადააგდო და კისერი გაატკაცუნა.
- ეს კნუტი საბასგანაა? - გულზე ხელები დავიკრიფე და ისე ჩავაშტერდი, ჩემმა სიმტკიცემ სიამაყით ამავსო.
გაოცებისგან ყბა ჩამოუვარდა და თვალები რამოდენიმეჯერ ზედიზედ დაახამხამა.
- მგონი, კი. - საბოლოოდ ამოღერღა.
- ზუსტად არ იცი? - იმედის მცირე ნაპერწკალმა კოცონი დამინთო.
- ნიკას პირდაპირ არაფერი უთქვამს, მაგრამ გავიგონე, როგორ ელაპარაკებოდა საბას. - დამნაშავის თვალებით ამომხედა. - კნუტიც ახსენა ერთი-ორჯერ.
ენას კბილი დავაჭირე და საძინებელში შევბრუნდი.
- იმისგანაა... - კარის ზედაპირს შიგნიდან ავეკარი და დავიჩურჩულე.
თამუნა კიდეში იწვა, თავი ხელზე დაეყრდნო და ლოკოკინასავით დახვეულ თეთრ არსებას დაჰყურებდა.

საწოლი თვალით გადავზომე და შუაში გავწექი. ჩემმა მოძრაობამ პაწაწა სითეთრე გააღვიძა, გაიზმორა და პირი გაამწლაკუნა. ისეთი სასაცილოდ საყვარელი იყო, გული მიმეწურა.
- არაფერი დაგიშავებია... - უფრო ჩემთვის ვუჩურჩულე და ყელზე თითით მივეფერე. მაშინვე აკრუტუნდა. - გინდა, იავნანა გიმღერო?
- არც მე ვიტყოდი უარს. - თამუნაც გამომეხაურა და თავი ბალიშში ჩარგო.
დაღლილობამ ერთიანად შემომიტია, დარჩენილი ძალები პურის ნამცეცებივით შევაგროვე და სანამ გავიაზრებდი, თუ რას ვმღეროდი, უკვე გვიანი იყო.

- „შენი ტკბილი ნანა ქარმა მოიტანა,
მთებმა გამახსენა შენი იავნანა,
თითქოს მეძახიან შენი სიმღერები,
ნისლმაც შენი სახე ცაზე მომიხატა...“

„ ეს ჩვენი სიმღერა იყოს, რას იტყვი?..“ - საბას ხმა ისე ცხადად გავიგონე, შევკრთი და სუნთქვა გამიხშირდა.

ყველა ფერი გაანადგურა.
იქნებ, თამუნა მართალი იყო და ყველასთვის ყველაფერი უნდა მომეყოლა? ყველას უნდა გაეგო, რომ ეს უბრალოდ წყვილის დაშორება კი არა, ერთი დიდი სპექტაკლი იყო.
სპექტაკლი, სადაც მთავარი როლი ისე შევასრულე, არც კი ვიცოდი, რომ ვთამაშობდით.
სპექტაკლი, სახელად „მემკვიდრეობითი ცოდვა“.
უსამართლობა იყო, მხოლოდ ჩემსა და თამუნას შორის რომ დარჩა ეს ამბავი.
თუმცა, სამყარო ხომ უსამართლოა?


შაბათი დილა გათენდა. საწოლზე წამოვჯექი, თათია უკვე წასული იყო. თამუნას კი გულჩაღმა ეძინა და მშვიდად ფშვენდა.
განწირულმა წრიპინმა ჩემი ოჯახის ახალი წევრი გამახსენდა და საწოლიდან მისაღებ ოთახამდე ლამის გავფრინდი. ღამის სქელ ფარდაზე ასულიყო, ნემსები მაგრად ჩაეჭირა და თავს ვეღარ იხსნიდა.
- ნუ გეშინია... - ცალი ხელით ტანი და დავუჭირე, მეორეთი კი თათები ფრთხილად გავუნთავისუფლე.
სამზარეულოში გავიყვანე, მისთვის განკუთვნილი პატარა ჯამი თათიას უკვე შეევსო. ძირს დავსვი, თუმცა საჭმელს ზედაც არ შეხედა, ისევ მისაღები ოთახისკენ გაიქცა. იატაკის ფილებზე პატარა ფეხები უსრიალებდა და უკან სასაცილოდ იქნევდა.
ვუყურებდი და ვერ ვიჯერებდი, რომ ასეთ თითისტოლა არსებაში ადამიანის გაბედნიერებისთვის საჭირო ტალღებს თავი მოეყარათ.
ვუყურებდი და თავს კარგად ვგრძნობდი.
შუქურასავით იყო... ზღვის ტალღებში ჩაკარგული გემი ვიყავი და მისგან წამოსული სინათლის სვეტი მჭირდებოდა, ჩემს თავთან დასაბრუნებლად.
- თუ იტოვებ, სახელი უნდა დაარქვა. - თამუნას ჩემი თხელი ხალათი მოესხა და ღიმილით მათვალიერებდა. - სისინა ან შიშინა ბგერები უნდა ერიოს, თუ გინდა, რომ სახელის დაძახებით გამოახედო.
- ჯერ არ გადამიწყვეტია. - მაშინვე დავსერიუზულდი.
უბრალოდ კი არ მინდოდა, მწყუროდა მისი დატოვება, მაგრამ გულის რომელიღაც მიყრუებულ და უღმერთო კუნჭულში ვხვდებოდი, რომ ეს ნაბიჯი არ უნდა გადამედგა.

გადავწყვიტე, თამუნა ნარიყალაზე წამეყვანა. რიყის პარკში ცოტა გავისეირნეთ, მშვიდობის ხიდზეც გავბოდიალდით რამოდენიმეჯერ და საბაგიროს დახმარებით იმ ადგილას გადავაბიჯეთ, სადაც ბოლო დროს ხშირად განვმარტოვდებოდი ხოლმე.
ხის გრძელ სკამზე ჩამოვჯექით.
- როგორი სიმშვიდეა, არა? - თვალები დახუჭა და გაზაფხულის ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა.
- საბაზე რას ფიქრობ? - გვერდულად გავხედე.
- სადაც ვნახავ, იქ მოვკლავ! - შეშფოთებული მზერა გამისწორა.
- მინდა ახლა ვისაუბროთ და მისი პოზიცია დაიცვა.
- იმ იდიოტის ადვოკატი ვიყო? - ღრმად შეურაცხყოფილივით ამოთქვა.
- ზუსტად. მხოლოდ შენ იცი, რეალურად რაც მოხდა, მინდა, სხვა თვალით შეხედო და ისე მესაუბრო.
- შენ მასთან გჭირდება საუბარი და არა ადვოკატთან.
- მაგრამ ის აქ არაა... - ქართლის დედის ქანდაკება ამრეზით შევათვალიერე.
- კარგი, ვცადოთ. - ყრუდ ამოიხვნეშა.
- ასე რატომ მომექცა? - ყბა ამიკანკალდა და კბილები ერთმანეთს მაგრად დავაჭირე.
- სხვანაირად არ შეეძლო, რადგან მამაშენის სიძულვილში გაიზარდა. - ისე თქვა, წამით დავვეჭვდი, რომ გულწრფელად ამბობდა.
- როგორ ფიქრობ, ნანობს?
- მაშინვე ინანა... უფრო შორსაც შეეძლო წასვლა, შენთან მიმართებაში. - შუბლი მოისრისა და თვალი ამარიდა. - მხოლოდ შენ კი არა, საკუთარი ცხოვრებაც მიატოვა, არც მისთვის უნდა იყოს მარტივი.
- თამუნა, მართლა იცავ!.. - საკუთარმა იდეამ გამაღიზიანა.
- შენ თვითონ მთხოვე. - მხრები აიჩეჩა.
- შენი აზრი მითხარი, ოღონდ მართლა რასაც ფიქრობ.
- ჩემი აზრით გიყვარს, იმ დღეს სანაპიროზე სანამ გნახავდი, ბულვარის ზოლზე ერთი ბიჭი შემომხვდა. მანამდე რესტორანში მყავდა ნანახი, მეგობრები რომ შევიკრიბეთ და ვიღაცას ეცეკვე, იმას მივამსგავსე. პალმის უკან იდგა და იქედან გიყურებდა. რომ ჩავუარე, შევამჩნიე პირზე ხელი ჰქონდა აფარებული, ალბათ, ტიროდა კიდეც. არც ის იყო გულგრილი, მაგრამ სხვა გზა ვერ დაინახა. ერთხელ მითხარი, რომ იცოდა, ზღვას სახლად რომ აღიქვამდი. მან შენს ტერიტორიაზე, შენსავე სახლში დაგტოვა, როცა უარესად შეეძლო. ალბათ მიხვდა, რომ კიდევ რომ გაეგრძელებინა, ვეღარ გაგიმეტებდა. ხომ მითხარი, რომ ბოლოს სიმღერით თქვა დავბრუნდებიო? ჯერ წასული არ იყო, მაგრამ უკვე დაბრუნება უნდოდა...
- აქამდე რატომ არ მითხარი, რომ იმ დღეს ნახე? - ასე მეგონა დედამიწა მართლა ბრტყელი იყო, ამობრუნდა და მიწა ცასავით დამეხურა თავზე.
- ძალიან ცუდად იყავი...
- დაბრუნდება? - საკუთარმა გულისცემის ხმამ სმენა დამიხშო, სადაცაა სისხლი ყურებიდან წამომივიდოდა.
- არ ვიცი... - თბილისის პანორამას გახედა. - შენ პატიების საოცარი უნარი გაქვს. ეს ჩემს თავსა და ოჯახზე გამომიცდია. წართმეული ბავშვობა გვაპატიე. შეძლებ, რომ მასაც აპატიო?
- ვერ შევძლებ... - პირველად ვიგრძენი, რომ ეს უნარი საბოლოოდ დავკარგე.

სახლში საღამოს დავბრუნდით. როგორც კი კარი შევაღე, ღრუბლის ნაფლეთი თათიას დაუსხლტა და კნავილით შემოგვეგება.
ხელში ავიყვანე. პატარა ბრჭყალებით მომებღაუჭა, ძლივსშესამჩნევ ცხვირს აცმაცუნებდა და თვალებს აცეცებდა.
- შუქურა... - თვალები ისევ ამეწვა, ამჯერად მხოლოდ ბედნიერებისგან. - შენი სახელია შუქურა!..


დაძინებამდე სააბაზანოში შევიხიზნე და წყლის ნაკადს შევუდექი. ფიქრები თმებივით დამისველდა და ჩამომეწურა.
თამუნამ ის მოგონებები ამირია, რომლებსაც ასე საგულდაგულოდ ვჩქმალავდი.
ყველაფერი დეტალურად გამახსენდა. ფილმის კადრებივით ჩამიარა წარსულმა, რომელიც იმდენად ტკბილი იყო, ბოლოს სიმწარეში გადაიზარდა და დატოვებული გემო ვერაფრით გავიქრე.

მანქანის უკანა სავარძელზე ვიჯექი, საქარე მინას თვალებდახუჭული ვეყრდნობოდი.
- უკაცრავად, თუ გაგაღვიძეთ. - მისი პირველი სიტყვები ეს იყო. თუმცა გაღვიძების ნაცვლად, ლამაზად დაწყებულ კოშმარში შემიტყუა.

საძინებელში მასთან ერთად ვიდექი და სიბრაზე ყელში მიჭერდა. თათია და ნიკა მისაღებ ოთახში ჩხუბობდნენ.
- ნუ ღელავ, შენთან არანაირი ინტერესი არ მაქვს. - მითხრა, მაგრამ მომატყუა.

ზღვას გავცქეროდით, ნაპირთან მოქაფებულ ტალღებს კენჭებს ესროდა.
- ანუ, ზღვა ცოცხალია და თან სახლია? - სულში შემომიძვრა და დაგეგმა, რომ ამ სახლში ჩავეკალი.

უნივერსიტეტის კიბეებთან წამომეწია და პირველად მაკოცა.
- ამაზე იფიქრებ, როცა მას შეხვდები. - მითხრა, და მას შემდეგ საკუთარი პიროვნების ნანგრევებსაც შევხვდი.

იოანეს დაბადების დღიდან სახლში დავბრუნდით.
- ძალიან ცუდი წესებით მეთამაშები. - მითხრა, მაგრამ ჩვენს შორის მოთამაშე მხოლოდ ის იყო.
დივანზე გვერდიგვერდ ვისხედით. თითებს შორის ჩემი თმის კულულს ათამაშებდა.
- სამყაროს შექმნა ერთ დღეშიც შეიძლება. - მითხრა, მაგრამ ის არ უხსენებია, რომ დასანგრევად რამოდენიმე წუთიც ეყოფოდა.

კინოთეატრში ვიყავით, ფილმი დამთავრდა და დარბაზიდან გავდიოდით.
- რას იზამ, თუ ხელს ჩაგკიდებ? - მკითხა, მაგრამ ხელი უფსკრულის კიდესთან გამიშვა.

ლიფტის ჩამოსვლას ერთად ველოდით.
- მიყვარს, როცა მღერი. - მითხრა, მაგრამ მთელი ჩემი მოდგმა სძულდა.

ბარში ვიყავით, ვნერვიულობდი.
- დარწმუნებული ვარ, სამოთხეში შენს სიმღერებს უსმენენ. - დამამშვიდა, მაგრამ ჯოჯოხეთში მიკრა თავი.

სკვერში ვიყავით, მის სილაჟვარდეებში ვიძირებოდი.
- შენთან საუბარი ომს გავს. - გამაფრთხილა, მაგრამ თურმე ნამდვილი ომი იგულისხმა.
- როცა გისმენ, ყველანაირი ბნელი მხარე სინათლით მევსება. - მითხრა და ჩემი სინათლე თავის სიბნელეში გამიცვალა.

ლიფტის ჩაბნელებულ კაბინაში ვიდექით და ვუბრაზდებოდი.
- მე მხოლოდ გაფუჭება ვიცი. - მითხრა და ყველა ფერი გამიფუჭა.

ნარიყალაზე ვიყავით, ვეხუტებოდი და სითბოს ვუზიარებდი.
- ხანდახან უნდა დაიკარგო, რომ გიპოვონ. - მითხრა, მაგრამ ისე დაიკარგა, ვეღარსად ვიპოვე.

სახლში ვიყავით. ჩაის ფინჯნები გვეჭირა და ვთამაშობდით.
- მე არასდროს შემყვარებია ადამიანი, რომელიც მანქანის უკანა სავარძელზე გავიცანი. - პირველად მითხრა სიმართლე, მაგრამ ბოლოს მაინც მოიტყუა და ერთი ყლუპი თავადვე მოსვა.

საწოლში ვიწექით. ჩემთან ერთად იმღერა ბავშვობის იავნანა.
- გულში ვმღეროდი ხლმე, ითვლება? - მკითხა, მაგრამ არ ითვლებოდა, რადგან გული არ აღმოაჩნდა.

მისი მშობლების სახლიდან ვბრუნდებოდით. ლიფტს ველოდით.
- ხომ იცი, რომ მიყვარხარ? დამპირდი, რომ არ დაივიწყებ. - მითხრა, მაგრამ ისევ მომატყუა.
- გპირდები. - დავპირდი, მაგრამ დამავიწყდა.

ჯვრის მონასტრის ეზოში ვიდექით და შეერთებულ მდინარეებს დავყურებდით.
- შენ არაგვს გავხარ, ჩქარი, არეული, დაუკითხავად რომ მიუერთდა და მისი ფერები არია. - მითხრა, მაგრამ ფერების სანაცვლოდ ცხოვრება ამირია.

ახალი წლის საღამო იყო. სცენაზე გიტარის თანხლებით იდგა და ჩემს მელოდიაზე აწყობილ ლექსს ამღერებდა.
- „მე შენი თმები დამაბრუნებენ...“ - ამოიმღერა, მაგრამ არ დაბრუნდა.


ახდენილ კოშმარში ვიყავი.
- მამაშენზე... - შურისძიების ობიექტი დამისახელა, მაგრამ იქ დასჯილი მხოლოდ მე ვიყავი.


დაორთქლილი სარკე პატარა ტილოს საშუალებით გავწმინდე და ანარეკლს თვალებში ჩავხედე.
საკუთარი ფიქრები ისე კარგად რომ არ მცოდნოდა, დანახულის სიმტკიცით ნამდვილად ვიამაყებდი.

მისაღებ ოთახში გავჩანჩალდი და პატარა მაგიდაზე აბრდღვიალებულმა სიწითლემ მზერა მომპარა.
- ვისია ეს თაიგული? - მუყაოს შავ ყუთში ჩალაგებულ ვარდებს ახლოდან შევხედე.
- იუბილარის. - ორივეს გაეცინა, თუმცა ნერვიულად.
- ვისგანაა? - პატარა ბარათს დავწვდი.
- კურიერს ვერაფრით ვათქმევინეთ. - თამუნამ ისე თქვა, დარწმუნებული ვიყავი, სიცოცხლის ხელყოფის მუქარასაც მიმართა.

ბარათი გავხსენი და წარწერას თვალი შევავლე.
„ შენ ალბათ ლურჯი აპრილის ლურჯ ღამეს დაიბადე, იმისთვის რომ ეს სიმღერა გემღერა და ჩემთვის იმედის სხივი გამოგეგზავნა.
„ როცა იგი მარტოა, ნი ჩნდება იგის სხეულში და იგი აღარაა მარტო.“
მე დავიკარგე... და მინდა, რომ ისევ მიპოვო.“

მანამ ვკითხულობდი , სანამ თვალები არ მეტკინა. მაგრამ... თუმცა...
მეტი „მაგრამ“ და „თუმცა“ აღარ მაფიქრდებოდა.