როგორ შეიძლება ვიღაცის შენთან ყოფნას გრძნობდე, მაგრამ რეალურად ის იქ არ იყოს?
როგორ შეიძლება ხედავდე, მისი ხმა გესმოდეს, ჰაერში გაფანტულ იმ მოლეკულებს იჭერდე, ოდესღაც მას რომ ეკუთვნოდა, მაგრამ ის აქ მაინც არ იყოს?
ალბათ, შეიძლება... არ იყო.
- მშვიდობა გაქვს? - დაჩის ხმამ შემაკრთო და ამღვრეული მორევიდან ამოვყვინთე.
- მომეჩვენა, თითქოს ვიღაც დავინახე. - მიდამოს თვალი უკანასკნელად მოვავლე. - ავიდეთ, გვიანია და ხვალ გამოცდა მაქვს.
- არ მინდა ბანალური ვიყო, მაგრამ ხვალ, საღამოს რას აკეთებ? - თვალებიანად გამიღიმა.
- ვმუშაობ...
- ზეგ?
- არ ვიცი. - სადარბაზოსკენ ნელი ნაბიჯით გავწიე. დაჩიც ფეხდაფეხ გამომყვა.
- თავი დააღწიე ამ გაუგებრობას და ჩემთან ერთად წამოდი კინოთეატრში.
ლიფტის კაბინა ხმაურით გაიღო. ისე შევედით მისთვის არ შემიხედავს.
როგორ უნდა მეთქვა, რომ ვეღარ წავიდოდი იქ სადაც საბას აჩრდილი ისევ ცოცხლობდა?
- სხვა ვარიანტი არ გაქვს?
- ნარიყალა? - წამში გამოცოცხლდა.
- შემდეგი...
- მთაწმინდა?
- იყოს!.. - ლამის ყვირილით დავეთანხმე. - ოღონდ ეს პაემანი არ იქნება. უბრალოდ გავისეირნებთ.
- იყოს.


თითქმის თენდებოდა, მაგრამ ჩემი ძილის დემონები არსად ჩანდნენ. მინდოდა მოსულიყვნენ, ზღაპრები შეეთხზათ და სიზმრად მოეყოლათ. თუნდაც ყველაზე საშინელი ამბები ყოფილიყო. რეალობაზე მეტად ვერცერთი კოშმარი შემაშინებდა.

გამიმართლა, რადგან ფინალური გამოცდის ტესტები საკმაოდ მარტივად დავწერე და გვიანი შუადღისთვის სახლში დავბრუნდი. თათია კაბის მოსასინჯად დიზაინერთან წასულიყო.
წინა ღამით მოხმობილი ბურანი, რომელიც არაფრის დიდებით მობრძანდა, თვალებში ჩამაწვა და საღამომდე ცოტა დაძინება გადავწყვიტე. შუქურაც მაშინვე მოკრუტუნდა.

სანაპიროზე ვიყავი. მზის სხივები კენჭებზე დაფენილიყო და მათგან სასიცოცხლო ენერგიას იწოვდა.
- ის იქნება ბედი, ვისაც ასეთი თვალები ექნება... - ბოშა ქალის ხმა მესმოდა, მაგრამ მის ჭრელ თავსაბურავს ვერსად ვხედავდი.
- „ყური მიუგდე, მეგობარო, ამ დიდ სიჩუმეს,
იგი სავსეა ტალღის ხმაურით...
იგი სავსეა ტალღის ხმაურით
და სინანულით...“
ვიღაც ჩემი ხმით მღეროდა, მაგრამ ვერც მას ვხედავდი.
სუნთქვა გამიხშირდა და სასოწარკვეთამ თვალებამდე ამოაღწია.
არავინ იყო... მხოლოდ მე, ზღვა, სანაპირო და გულის გამგმირავი ბგერები. ტალღებად აბობოქრეული ზღვის ხმაურიც კი ვერ ფარავდა გაუთავებელ სიმღერასა და ნაცნობი ბოშის ხარხარს.
იმედის საპოვნელად ჰორიზონტს გავხედე. როგორც კი ზღვისა და ცის გასაყარს დავაკვირდი, შტორმი ჩადგა და ნათლად დავინახე ნაცნობი სილუეტი. წყლის ზედაპირზე სხეული იდგა.
მხრები უღონოდ ჩამოეშვა და სახის ნაკვთები მოედუნებინა. თვალებიდან უხვად ეღვრებოდა სილაჟვარდე. ჩვენი მზერები ერთმანეთს შეხვდნენ და ერთმანეთში აიზილნენ.
ვუყურებდი და მიკვირდა, როგორ შეეძლო წყლის ზედაპირზე მდგარიყო?
სანამ რაიმეს გააზრებას მოვასწრებდი, ზურგი მაქცია და შორეული ჰორიზონტისკენ გაემართა. იქ, სადაც ზღვა და ზეცა ერთდება. იქ, სადაც ჰაერისთვის ადგილი აღარ რჩება.
ნელი ნაბიჯით მშორდებოდა და მის ზურგზე მიშტერებული ვხვდებოდი, რომ არასდროს გასჭირვებია ჩემგან წასვლა. ყოველთვის გაქცევაში ეძებდა გამოსავალს.
სამარისებული სიჩუმე საავდრო ღრუბელივით ჩამოწვა და ატმოსფეროდან ჟანგბადის ყველა ატომი გააქრო.
სუნთქვა შემეკრა... უკვე ძალიან შორს იყო და თუ გავედევნებოდი, ჩავიძირებოდი. მე არ მქონდა მისი ძალა, მევლო ზღვის ზედაპირზე და ნაკვალევი არ დამეტოვებინა. ჩემს ცოცხალ სახლზე უსაფრთხოდ გადაიარა და გაქრა. უკანასკნელი იმედივით...


გიტარა მხარზე მოვიგდე და ბარისკენ გავწიე. ჯერ ისევ სიზმრის გავლენის ქვეშ ვიყავი. შუა ივნისში ისე შემცივდა, როგორც იმ დღეს, როცა დათოვლილ სანაპიროზე ანგელოზებს ვაკეთებდით.
„ ზამთარი მაშინ მოდის, როცა ადრე ღამდება...“ - საბას ნათქვამი გამახსენდა და ლურჯად შეღებილ სივრცეში მწარე ღიმილით შევაბიჯე. ყველაფერი ძველებურად იყო. ბატონი ლადო ბარის დახლთან იზიანებდა ფილტვებს. კოლეგები საერთო მაგიდასთან მელოდნენ.
ზაფხულის პირველი თვე ორთქლდებოდა, მაგრამ ვიგრძენი, რომ დაზამთრდა.

ბოლო სამუშაო საღამო იყო. მალე ბათუმში წავიდოდი და სექტემბრამდე დასავლეთის წყლით გაჟღენთილ წიაღჩი ჩავიკარგებოდი. იმედი მქონდა, რომ როცა დავბრუნდებოდი, სამსახურში ისევ გამონახავდნენ ჩემს ადგილს.
სამი სიმღერის შემდეგ ყველას გამოვემშვიდობე და ბონუსად მეოთხედაც ვიმღერე.
აუდიტორიისთვის ჯერ კიდევ უცნობი აკორდები ერთიანად გაყინულმა ავიღე. თეთრში ჩაკარგულიმა ზღვისფერმა დახუჭულ თვალებშიც შემოაღწია.
- „ ზამთარს სუსხი უსინჯავს თარიღების გარეკანს,
ქუჩას ვხედავ ატყვია გაყინული კენჭები,
ველი, ვინმე მოვა და კარზე ისე დარეკავს,
რომ ვიფიქრო შენ ხარ და ერთი სიტყვით
ვეჩვევი -
უშენობას, რადგანაც, მქვია ახლა ოცნება,
ფასით ისე დავეცი, გაფიქრებამ მიყიდა,
და ყოველ დღეს დღეიდან,
რაც კალენდარს მოძვრება,
წელთაღრიცხვას დავარქმევ, რომ დამტოვე
იქიდან...
ამ ლექსს პათეტიკური პოზა აქვს და
ვიფიქრე -
ახლა ჩემში ბევრია უარაფრო ფაუსტი,
ცაში ხელებაწვდილი ვიჭერ მგონი იმ ფიფქებს,
შენ რომ ტუჩი შეახე...
შეახე და გაუშვი...
მთვარე ღრუბელს იხდის და კადრს შევცქერი წამიერს,
ჩვენც გვიყვარდა ერთურთი,
ცალმხრივად და სრულებით,
კითხულობდი ჩემს ლექსებს და ოცნების
მაგიერ -
მჯეროდა, რომ ერთმანეთს მაინც ავისრულებდით.
ზამთარს სუსხი უსინჯავს თარიღების გარეკანს,
ველი, ვიღაც მოვა და
კარზე ისევ დარეკავს...“

გიტარა იატაკზე გაშლილ ჩიხოლში შევფუთე და ელვა სწრაფად შევუკარი.
- არასდროს მსმენია ეს სიმღერა. - დაჩი თავზე წამომადგა და მხოლოდ მაშინ შევნიშნე, რომ ბარში იყო.
- იმიტომ, რომ ლექსია. - წამოვდექი და განუყრელი ინსტრუმენტი მხარზე შემოვიგდე. - არჩილ ბერიძის „კადრების მოლოდინი“.
- ლამაზია, მაგრამ სევდიანი. - შავ თვალებს გრძელი წამწამები უჩრდილავდა.
- ხელოვნება სევდის გარეშე არ იქმნება. - სუსტად გავუღიმე.
მისი თვალებიდან სიბნელის გადმოღვრის არ მეშინოდა. ვხვდებოდი, რომ თუ დავიწყებდი, ეს იქნებოდა უშფოთველი, უსაფრთხო კავშირი.
იქნებ, ეს მჭირდებოდა ყველაზე მეტად?
ცდად არ ღირდა, რადგან თუ მას ჩემი გრძნობების ჩასახშობად გამოვიყენებდი, საბას დავემსგავსებოდი. დაჩი მე დამემსგავსებოდა და თუ მის თვალებში ჩემი განცდების მცირე ნაწილს მაინც დავინახავდი გავნადგურდებოდი. ისევ იმ უფსკრულში გადავიჩეხებოდი, საიდანაც თითქმის ამოვაღწიე.
ის თითისწვერები, რომლებიც ოდესღაც მის სახეს ეფერებოდნენ, ახლა უსისხლოდ ტყავდებოდნენ, რადგან საკუთარ თავთან დასაბრუნებლად ოთხზე მიწევდა ფორთხვა.

თათიას კიდევ ერთი გამოცდა ჰქონდა, ამიტომ ბათუმში გამგზავრება თხუთმეტ ივნისს დავგეგმეთ. ქორწილამდე სულ რაღაც ხუთი დღით ადრე. კაბები უკვე მზად იყო.
თოთხმეტი ივნისის საღამო იყო. დაჩისთან ერთად მთაწმინდის პარკში ვსეირნობდი.
- სექტემბრამდე აღარ ჩამოხვალ? - მკითხა და თვალები სულ ოდნავ აენთო.
- იმედი მაქვს, რომ არა. - გულწრფელად ვუპასუხე. - აქ უკვე ისეთი დახუთულობაა...
- აგვისტო გვაქვს პიკი. - ეშმაკის ბორბლისაკენ გაუხვია და მეც მის ნაბიჯებს მივყევი. - შეიძლება მე ჩამოვიდე ბათუმში. იოანესთან ერთად ჩამოვალ, თუ რა თქმა უნდა, შემირიგდება.
- იჩხუბეთ? - ადგილს მივეყინე.
- შენთვის არაფერი უთქვამს?
- არა... - სიმართლე რომ ითქვას, დაჩისთან შეხვედრის შემდეგ ჩემი ძვირფასი მეგობარი აღარ შემხმიანებია.
- ჩვენი ცნობილი პაემნის გამო გაბრაზდა. - ხელი ფრთხილად შემომხვია და ყველაზე მაღალი ატრაქციონისკენ გამიძღვა.
- აუხსენი, რომ არაფერი ხდება!..
- არ ხდება? - თვალი გამისწორა. დიდ სფეროებში ღამის განათება არეკლოდა.
საჭირო სიტყვების ძიებაში წუთები გავხარჯე. ბოლოს, ალბათ მობეზრდა აუტანელი დუმილი და ეშმაკის ბორბლის მეშვეობით სივრცეში მოგზაურობა შემომთავაზა.

დახურულ კაბინაში ერთმანეთის პირისპირ ვისხედით. ხელის გულივით მოჩანდა მიწა, რომელიც ვარსკვლავებით მოჭედილ ცას უფრო ჰგავდა.
უფრო მაღლა ვიყავით, ვიდრე ნარიყალა ან ჯვრის მონასტერი. დაჩისთან ერთად ვიჯექი პატარა სივრცეში, უფრო ზეცაში, ვიდრე დედამიწაზე და ვხვდებოდი, რომ მნიშვნელობა არ აქვს სად იქნები. საბას მართლა რომ ვყვარებოდი, მასთან ერთად ფსკერზეც ბედნიერი ვიქნებოდი.
- ეს კაბინა ჩემს სამყაროს გავს. - დავიწყე და არ ვიცოდი, როგორ დავამთავრებდი. - შუშისაა, მაგრამ არც ისე ადვილად მსხვრევადი, როგორრც ეს ერთი შეხედვით ჩანს. ვერ ვიტყვი, რომ ბევრი გამომივლია... თუმცა ერთი რამ დანამდვილებით ვიცი. არ მინდა სხვა ადამიანის ლანდად გაქციო. შენ იმსახურებ, რომ შენ იყო და სხვა არავინ. ამიტომიტომაც არ ხდება რაიმე ჩვენს შორის.
- მესმის, მაგრამ შენ ჩემ მაგივრად არ უნდა წყვეტდე. - ჩემკენ გადმოიხარა და მზერა გამისწორა. - მომწონხარ, თან ძალიან... მაინტერესებ და ისიც ვიცი, რომ მარტივი არ იქნება, მაგრამ მე მიღირს გარისკვა.
- არასწორი პასუხია. - ვიხუმრე, მაგრამ არცერთს გაგვცინებია.
- მიხარია, რომ მხოლოდ საკუთარ თავზე არ ფიქრობ. ეს მართლა სასიამოვნო მოსასმენია. - ჩემი მტევანი ხელებში მოაქცია და მისგან წამოსულმა სითბომ ქვცნობიერს სინდისი გაუღვიძა. - არ ვაპირებ შენს შუშის სამყაროში ძალით შემოვაღწიო. უბრალოდ მახლობლად ვიქნები და როცა საჭიროდ ჩათვლი, მაშინ შემომიშვი.
- საქმეც მაგაშია. - მტევანი დავიბრუნე და უკან გავიწიე. - შეიძლება არასდროს შემოგიშვა და ტყუილად უნდა მელოდო.
- ამ შემთხვევაში კარგ მეგობრებად დავრჩებით. - მხრები ოდნავ აიჩეჩა. - არ მინდა ჩემმა დამოკიდებულებამ უხერხულობა შეგიქმნას.
- არ მიქმნი უხერხულობას, პირიქით.
- პრობლემაც არ გვქონია. - გამიცინა და ჩემს თავდაპირველ ვარაუდში დამარწმუნა.
გულს ვატკენდი. ის მაპატიებდა, მაგრამ მე ვერ დავივიწყებდი.


მშობლიურ ქალაქში ვიყავი. ჩემს საძინებელში, ჩემივე საწოლზე გულაღმა ვიწექი და ჭერზე მოხატულ ვარსკვლავებს შევცქეროდი. პირველი კურსი დავხურე და გამახსენდა, თბილისში წასვლამდე საკუთარ არსებაში ვერავითარ განსხვავებას რომ ვერ ვპოულობდი.
აი, გავიდა თვეები და იმდენი მქონდა მოსაყოლი, შესადარებელი, გასახსენებელი...
თითოეულ დღესაც შეუძლია შეგცვალოს. ერთ საღამოს, ერთ მოქმედებას, ერთ სიტყვას... ან უბრალოდ ერთ ღიმილს შეუძლია ქვიშის ქარიშხალივით აგირიოს აზრები და როცა ყველაფერი ჩადგება, ის აღარ იქნები, ვინც იქამდე იყავი. ერთ ფიქრსაც შეუძლია თვალებში სხივი მოგმატოს, ან სამუდამოდ ჩაგაბნელოს.
ახალი სანთელივით გლუვი წავედი. მოულოდნელმა ნაცნობობამ ამანთო, ისე ვიწვოდი, ვერც კი ვანობიერებდი რომ ჩავიღვენთებოდი და ჩემი სინათლე სხვისი ბოროტი ზრახვების გზამკვლევი გახდებოდა. მაშინ ჩავქრი, როცა ცაზე სხვა უამრავი ნაპერწკალი ენთო. გლოვა მაშინ დავიწყე, როცა ირგვლივ ყველა ზეიმობდა.

საკუთარმა ფიქრებმა ისე გამაღიზიანა, ლამის საკუთარ თავს გავულაწუნე.
ძლიერი ვიყავი და ამას დავამტკიცებდი.
თითოეულ ყალბ სიტყვასა და ემოციას ვანანებდი, თუ როდესმე დაბრუნებას გადაწყვეტდა.


ზურამ მზრუნველი მამის როლის მორგება გადაწყვიტა და ვინაიდან ჩემგან შესაბამისი განწყობა ვერაფრით მიიღო, მთლიანად შუქურაზე გადაერთო. ფანჯრებს გისოსები შემოაკრა, გამუდმებით ეზიდებოდა ქათმის ფილეს და თავისი ხელით უხარშავდა.
- ნახე, შუქრი როგორ მოსუქდა. - ხელში ბავშვივით აეტატებინა და არწევდა.
- შუქრი? - ასე მეგონა, შვილი დამიჩაგრეს. - შუქურა ჰქვია.

აზრი არ ჰქონდა, მაინც შუქრი შეარქვა. მარინა და ლუკა ბეშუმის ჰაერზე ისვენებდნენ, ამიტომ არც ისინი და არც ოჯახების გარდაუვალი გაერთიანება აღარ გვიხსენებია.
თავს ვიტყუებდი, თითქოს ყველაფერი ძველებურად იყო. დღისით გამომდიოდა კიდეც, მაგრამ როგორც კი ზურა სამსახურიდან დაბრუნდებოდა და თვალებში ჩავხედავდი, მახსენდებოდა, რომ უდედოდ დარჩენილი უმამობისთვისაც გამწირა და სხვისი ოჯახის დანგრევით ისეთი ცოდვა დაიდო, რომელიც მის სიცოცხლეშივე მემკვიდრეობით მერგო.
არ მინდოდა მისი განსჯა, მაგრამ თავს ვერაფრით ვერეოდი.



ოცი ივნისის დილა თენდებოდა. აღმოსავლეთით აზიდული მთების თავზე ცა ოდნავ შეწითლდა თუ არა, მე და თათია უკვე სილამაზის სალონში ვიყავით და ბოლო დროინდელ ტრენდებს საკუთარ სახეებზე ვცდიდით.
კაბა თათიას დიზაინით შევიკერე. მისი ქორწილი იყო და მინდოდა ყველაფერი მის ნებაზე ყოფილიყო. შინდისფერი ატლასი ჰაეროვანი სრიალით გამოკვეთდა სილუეტს. ზურგზე სამკუთხედის ფორმის ღრმა ჭრილი რომ არა, სისადავის ეტალონად შევრაცხავდი. სიგრძე წვივამდე მწვდებოდა, თუმცა იმდენად ვიწრო და მსუბუქი იყო, თავი სრულიად შიშველი მეგონა. ვერც მაღალქუსლიან ფეხსაცმელს გადავურჩი.

სრულიად აკაზმული თათია რომ დავინახე, თვალები ამეწვა და საკუთარმა ემოციამ გამაოცა.
სრულყოფილი იყო.
ყველანაირ მაკიაჟსა და აქსესუარზე მეტად თვალებში ჩამდგარი სანთლები უხდებოდა.

ჯვრისწერისა და ფოტოსესიის შემდეგ „სან-რემოსკენ“ დავიძარით. მხოლოდ საჭმელსა და საათობით ჯდომის პერპექტივაზე ვფიქრობდი.
დარბაზი თეთრი ვარდებით მოერთოთ. სიძე- პატარძლისთვის განკუთვნილი მაგიდა მუსიკოსების სცენის მოპირდაპირედ, დარბაზის ბოლოში დაედგათ.

დარბაზი მხოლოდ ქორწილისთვის მუშაობდა, თუმცა აივნებზე სტუმრებს იღებდნენ. როცა დარბაზში შევაბიჯეთ უცნობიცა და ნაცნობიც ჩვენ მოგვშტერებოდა.

ყველამ თავისი ადგილი დაიკავა. თვალით საბას მშობლები მოვძებნე. ვიპოვე და დავმშვიდდი, რადგან თავიანთი პირმშოს გარეშე ბრძანდებოდნენ.
სცენას შევხედე და უსიამოვნო ტალღამ კანი ამიხორკლა. ახალი წლის საღამოს ზუსტად იქ იდგა და მღეროდა, რომ დაბრუნდებოდა.

ორიოდე საათის შემდეგ სტუმრების უმრავლესობა საკმაოდ შეთვრა. ნიკას მეჯვარესთან ერთად მხოლოდ ერთხელ ვიცეკვე და დავრწმუნდი, რომ მაყურებლის ამპლუაში გაცილებით კარგად ვერთობოდი.
- ლიტა, ძალიან ლამაზი ბეჭედია, მაგრამ სიმღერის გარეშე არ გამოვა. - თათიასაც მოესწრო დალევა.
- რომელი გინდა? - დავფაცურდი.
- ნებისმიერი, მუსიკოსებმა უკვე იციან. - თვალი ეშმაკურად ჩამიკრა და ჩემი აწეული წარბის პასუხად გადაიკისკისა.


შემაღლებულ სკამზე ჩამოვჯექი და კაბის სივიწროვის მიუხედავად, გიტარა საოცარი მოქნილობით მოვიმარჯვე.
დავაკვირდი... ის გიტარა იყო, რაც მას ეჭირა იმ ავბედით დღეს.
ბნელი ფიქების გასაფანტად ჩავახველე და მიკროფონი ახლოს მოვწიე.
- „ ვიცი, რომ გახსოვს კვლავ
ჩემი დრო, ჩემი ხმა...
ფიქრებში ყოველთვის შენთან ვარ,
შენი ვარ...
ისევ ისე გარბის დრო,
არ გვანებებს თავს,
გაუმაძღარ სიყვარულს
ეს ცხოვრება გავს.
ვიცი, ისევ დავთვრები, გაგიწყალებ გულს,
ამ სიმღერას გავყიდი,
დაგახარჯავ ფულს.
ვიცი, რომ გიყვარს ზღვა...
ლექსები, ჩემი ხმა და მეც აქ ყოველთვის
შენთან ვარ, შენი ვარ.
სიტყვები ხანდახან სათქმელს ვერ ამბობენ,
სულ წავალ, შენს გვერდით სიმღერას დავტოვებ...
მე ასეთი დავრჩები, თუ გამიძლებს დრო,
იოლად მისაჩვევი, როგორც თამბაქო...
ყველაფერი ჩაივლის, შევეგუოთ ბედს,
ანგელოზი გვაჩუქებს ფაიფურის ფრთებს.
დღეს კი, შენ მოგწონს კვლავ
ეს ძველი სიმღერა,
ნუ ღელავ, გრძნობები შენია, სულ ყველა...
სიტყვები ხანდახან ვერაფერს ამბობენ,
მე წავალ, ჩემს შემდეგ სინათლეს დავტოვებ.
ისევ ისე გარბის დრო,
არ გვანებებს თავს...
გაუმაძღარ სიყვარულს ეს ცხოვრება ჰგავს...“

- ძალიან სასიამოვნოდ მღერი. - სცენიდან ჩასვლისთანავე ლია მომიახლოვდა.
- გმადლობთ. - ყალბი ღიმილი შევაგებე.
- საბა დაბრუნდა... - თქვა და სისხლის მოძრაობის ხმა გარკვევით გავიგე. თითქოს მასში შემავალი უჯრედები გასქელდნენ, გულის სარქველთან გაიჭედნენ და ფილტვებში შემავალ ჰაერსაც გზა გადაუღობეს.
- გილოცავთ. - თვალები გახელილი მქონდა, მაგრამ ვერაფერს ვხედავდი.
- თავგზას ისევ ნუ აურევ! - თითი გამაფრთხილებლად დამიქნია.
- უკაცრავად? - მართლა მეგონა, რომ მომესმა.
- რაც გაიგე. თქვენგან დამოუკიდებელი წარსული გაქვთ, ჩვენს ოჯახებს წარსული აქვთ და არაფერი გამოვა... - უკმეხად გაიმეორა.
- ჩემგან თავი შორს დაიჭირეთ. - ფილტვებში შეკავებული ჰაერის სრული შემადგენლობა ოთხ სიტყვაში გამეფლანგა და საპირფარეშოსკენ გავწიე.


სარკიდან მომზირალ ორეულს ვაკვირდებოდი. დარბაზიდან ჩოჩქოლის ხმამ შემოაღწია, თუმცა გასასვლელად ჯერ მზად არ ვიყავი.
საკუთარ თავს თვალებში ჩავხედე და შევპირდი, რომ არავის მივცემდი უფლებას ჩემთვის განწყობა გაეფუჭებინა. სანთელივით ვეღარავინ ჩამაქრობდა.

დარბაზში გავედი და კუთვნილ ადგილს დავუბრუნდი.
- როგორ ხარ? - საყოველთაო ზუზუნის გადასაფარად თათიამ ყურთან მიყვირა.
- კარგად. - გავუღიმე და შეშფოთებულ სახეზე თვალი შევავლე. - მოხდა რამე?
- გმადლობთ, თბილი დახვედრისთვის... - ხმის გამაძლიერებლიდან გამოსულმა ბგერებმა უსისხლო სხეულივით დამაბუჟა. სცენის მიმართულებით გავიხედე და დეჟავუს განცდამ სული გამიყინა.
ისევ გიტარით ხელში იდგა. ღვედი ისევ კისერსა და ერთ მხარზე შემოეგდო. ისევ ისეთი ხმა ჰქონდა... კოშმარად ქცეულ სიზმრებსა და ზმანებებში რომ ჩამესმოდა.

- „ მინდა, ისევ შენთან ვიყო,
ისევ შენი ღიმილი მკლავს.
უშენობა არ მასვენებს,
ვიცი, უნდა ვუშველო თავს.
ვეღარსად ვერ გაგექცევი,
ომიც შენთან ლაპარაკს გავს,
ალბათ ისევ დავბრუნდები,
წამოვყვები ქაღალდის ნავს.
მე გადმოვცურავ ზღვას,
ნუ დაუჯერებ სხვას
რომ მე არ მოვალ.
მე შენთან მოვალ,
დავბრუნდები...“

ამ სამყაროდან გაქცევა და გადამალვა მინდოდა. იქ, სადაც მხოლოდ მე ვიქნებოდი... არავინ მჭირდებოდა, საერთოდ არავინ. რადგან, როცა ვიღაც გყავს, მასზე დამოკიდებული ხდები.
უკანა აივანზე გავედი და ხელები მოაჯირს მივაბჯინე. ზღვიდან მონაბერმა ცივმა ჰაერმა სასიცოცხლო ენერგიით გამავსო.
ვერ ვიჯერებდი იმას, რაც ვნახე...
იმდენჯერ მომეჩვენა, იმდენჯერ მომატყუა საკუთარმა გონებამ.
იქნებ, ესეც ბოროტი სიზმარი იყო.
- გაიღვიძე! - საკუთარ თავს ჩუმად ვემუდარებოდი.
- ლიტა!.. - ნაბიჯების ხმას მისი ბგერები ლაბადასავით მოეხურა და მომიახლოვდა.
თვალების გაწმენდა მინდოდა, მაგრამ შევამჩნიე, რომ ღაწვები სრულიად მშრალი მქონდა. ერთი ცრემლიც კი არ გამოუწვევია.
- ბოლომდე იმღერე? - ხელები გულზე გადავიჯვარედინე და ისე შევხედე, თითქოს ბოლოს ორი დღის წინათ ვნახე.
- იქამდე, სადამდეც მომისმინე. - მინდოდა ბნელში ჩაკარგული თვალები დამენახა, მაგრამ იმდენად სრულყოფილი განათება ჰქონდათ, რომ მტკივნეულმა ზღვისფერმა მორევივით ჩამითრია.
- „ ყველაფერი შეიცვალა, სიყვარული სევდაში თვლემს,
აღარავინ აღარ გელის, აღარავინ მისტირის ძველს“.

დარჩენილი სტრიქონები წავიმღერე.
- იქნებ, მყუდრო ადგილას წავიდეთ და დავილაპარაკოთ. - მომიახლოვდა და ჩვენს შორის გაჩრილი ერთი ნაბიჯი ბავშვივით ატირდა.
- დარჩა რამე უთქმელი? - უკან დავიხიე. - ოცდაათი წლის შემდეგ, ჩემი შვილი შენსას იპოვის და ვალს დაგიბრუნებს. დანარჩენს თვითონ იტყვიან, ჩვენ ხომ ასე ვაგვარებთ წარსულის საქმეებს?
- ლიტა, გთხოვ, სადმე წავიდეთ... - ხელი ჩასაკიდებლად წამოიღო, მაგრამ როგორც კი უკან გავიწიე, ჰაერში გაუშეშდა და უღონოდ ჩამოუშვა.
- რა გინდა? - დავუსისინე და ამრეზით შევათვალიერე.
- მინდა, რომ აგიხსნა...
- შურისძიება გინდოდა? - გავაწყვეტინე.
- მინდოდა, მაგრამ...
- არანაირი „მაგრამ“, ხომ დაიკმაყოფილე ეგო? - ზურგი ვაქციე და წასასვლელად მოვემზადე.

თათიას არ გაჰკვირვებია, როცა ვუთხარი, რომ თავს შეუძლოდ ვგრძნობდი და სახლში მინდოდა წასვლა.
გამიხარდა, რომ გამიგო და დარჩენა არ მაიძულა.
დარბაზიდან გამოვედი თუ არა, კიბის საფეხურებზე დავეშვი და ბულვარის ზოლიც გავიარე.
- შურისძიება მინდოდა, მაგრამ მართლა შემიყვარდი... - საბას სიტყვები ტაქსამდე ორ ნაბიჯში წამომეწია.
- შენს თამაშში ვეღარ შემომიტყუებ. - ცინიზმით სავსე გამომეტყველებით მივტრიალდი.
- არ გეთამაშები...
- თუ ასეა, რატომ წახვედი? - ხმა ამიკანკალდა და ოდნავ ჩავახველე.
ჩემს წინ იდგა. იმ რესტორანთან, სადაც ჯოჯოხეთის საღამო მომიწყო. მის თვალებში ტკივილისა და სინანულის ნიშნებს ვხედავდი, მაგრამ უკვე საკუთარი თავისაც აღარ მჯეროდა.
- იმიტომ წავედი, რომ მიყვარხარ.
- რატომ დაბრუნდი? - მეგონა ჩემს ნაცვლად ვიღაც სხვა საუბრობდა.
- დავბრუნდი, რადგან საკუთარი თავი შენთან დამრჩა... და მინდა, რომ შენთან ერთად დავიბრუნო.
- ვწუხვარ, იგივე გრძნობით ვეღარ გიპასუხებ.

მომლოდინე ტაქსის უკანა სავარძელზე მოვთავსდი და მანქანაც მაშინვე წინ გაიჭრა.
მინდოდა, სახლში მალე მივსულიყავი, რომ ამ ყველაფერზე მეფიქრა. თავს ვერ მოვერიე და უკან გავიხედე.
ქანდაკებასავით უძრავად იდგა. იმ ქანდაკებასავით, გარედან ქვით რომ მოაპირკეთეს, მაგრამ ყალიბად ნამდვილი ადამიანი ჩარჩათ და ეს უკანასკნელი ქვისგან შეკერილ კანს ცხოველივით დუჟმორეული აწყდება.


ავტორისგან
პატარა თავია, ვიცი...
მაგრამ, მომდევნო დღეები სრულიად თავისუფალი ვარ და გპირდებით, რომ თითქმის ყოველდღე ავტვირთავ. )