ისტორია რომლის უკლებლივ ყველა გმირი მიყვარს . ამბავი რომელსაც სიტყვებით უბრალოდ ვერ შევაფასებ, სიყვარული ხომ ბრმაა და ობიექტურობა დაკარგული მე ყველაზე ობიექტურ ჩემს მკითხველს მოუთმენლად დაველოდები ისე სუნთქვაშეკრული როგორც თითოეული აბზაცის წერის დროს

.........................................
„გუშინდელი დღე წარსულია. ხვალინდელი დღე ჯერ არ არის დამდგარი. ჩვენ მხოლოდ გვაქვს დღევანდელი დღე. მოდით დავიწყოთ „
წარსული - ერთ სიტყვაში ჩატეული განვლილი წლებია . ცხოვრების უმნიშვნელოვანესი , გავლენიანი ნაწილი მთელი თავისი დიდებულებით . იგი გამოცდილებისა და მოგონებების წარუშლელი საბადოა . სიტკბოსა და სიმწარის ნაზავით, ზოგჯერ ზედმეტად დაუნდობელი ან სრულად ბედნიერებით სავსე . მისი მოქმედება აწმყოსა და მომავალზე შეუცვლელია , თითქმის არასდროს კარგავს ელფერს. რთულია გააქრო იარა რომელიც წარსულში გაჩნდა და აწმყოს თან გაჰყვა მომავლისკენ მიმავალ გზაზე.
....................
უამრავ გრძნობას იტევდა ჩვენი მთავარი გმირების განვლილი ცხოვრება , მაგრამ მათ შორის ბნელი ფერები ჭარბობდნენ ნათელს და ეს უხილავი, ფარული ომი აწმყოშიც გრძელდებოდა. ყოველი დღე, მზის ამოსვლისას დაწყებული ბრძოლა იყო , შერკინება საკუთარ თავთან და ყველა შემაბრკოლებელ გარემოებესთან. მათ ჰქონდათ ძალა, დაცემის შემდგომ მიწაზე მყარად დგომისთვის ერთმანეთი ჰყავდათ .
მაშინ როცა სხვებს მშვიდად ეძინათ ილია მინდელი გზაში იყო . სახლიდან შორს , სიცივეში , განთიადისას საჭესთან იჯდა ან სხვადასხვა პროდუქტით სავსე ყუთებს ერთი სატვირთოდან მეორეში ეზიდებოდა. ხელები სულ მთლად დამსკდარი ჰქონდა, ნახეთქები თითებზე, დამტვრეული ფრჩხილები იმდენად შემზარავი გახდა მისთვის,რომ მათი დანახვაც კი აღიზიანებდა . ეს მსხვერპლი უღირდა სანაცვლოდ მიღებულ ფინანსურ დამოუკიდებლობად . საკუთარი შრომის შედეგად მიღებული შემოსავლით ამაყობდა, ძალას იღებდა თვითკმაყოფილების შეგრძნება უმძაფრდებოდა და წამითაც არ ნანობდა გადადგმულ ნაბიჯს. ის იყო ბიჭი ,რომელსაც ბავშვობა ათი წლის ასაკში დააკარგვინეს. ილიკო პატარა-დიდი კაცი გახდა განვლილი ცხოვრების დამსახურებით . მისი სული იმდენად სუფთა იყო რამდენად ჭუჭყიანიც ჩანდა მისი მტევნები.
მზის ამოსვლას ყველა ხომ სხვადასხვა დროს,სივრცესა და სიტუაციაში ხვდება ის კი აისს ამჯერად ბაზრის ტერიტორიაზე შეხვდა. გზად ნაცნობებს მიესალმა, სიგნალითა და ხმაურიანი შეძახილით მივიდა დანიშნულების ადგილამდე . კლიენტი უკვე ელოდა, ამჯერად მთელი დღის იქ გატარება არ მოუხდებოდა , გარიგების თანახმად ვაშლით სავსე ყუთები მყიდველს ჩააბარა ,თანხა აიღო ყველას დაემშვიდობა და იქაურობა დატოვა. პროდუქტით სავსე პარკებით ხელში მიაბიჯებდა ჯერ კიდევ მძინარე კორპუსის კიბეზე. მაქსიმალურად ცდილობდა ჩუმად გაეღო ბინის კარი, მძინარე ოჯახისწევრების გაღვიძება არ უნდოდა. კარი დახურა, ყუთები ჩუმად დაალაგა იატაკზე და მტვრიანი ფეხსაცმელიც იქვე დატოვა . დერეფანს მიუყვებოდა საძინებლიდან ქალი რომ გამოვიდა
-დილამშვიდობისა ილიკო - გაუღიმა , ხალათი შეიკრა და გრძელი თმა მაღლა აიწია
-რატომ არ გძინავს მარტა? - განაწყენებულმა შეხედა ქალს
-ტელეფონი სად გაქვს ? გირეკავდი , გათიშული გქონდა
-ამიტომ გაიღვიძე?
-არა. რვა საათია გახდება მალე ... ინას სკოლაში წასვლამდე საუზმე უნდა გავუმზადო . დღეს მათემატიკაც აქვს - სამზარეულოში შეჰყვა, ყუთებს დახედა და ამოლაგება დაიწყო- სანამ იბანავებ კვერცხს შევწვავ ძეხვთან ერთად... თუ უფრო მსუყე გინდა რამე
-არაფერი მინდა, უცებ გადავივლებ და დავიძინებ მერე მეც მინდა სკოლაში გასვლა. ორ საათში გამაღვიძე კარგი? - ჩუმად ლაპარაკობდნენ ოჯახის ყველაზე პატარა წევრს რომ არ გაჰღვიძებოდა
-კი, მაგრამ საჭმელი არ გინდა? -აღელვება ეტყობოდა ხმაში , ბიჭს თვალს არ აშორებდა
-მერე შევჭამ რომ გავიღვიძებ - უნდოდა მისულიყო, მოხვეოდა მისი სევდანარევი მზერა შეეცვალა ,მაგრამ სულ მთლად მტვრიანი იყო . მარტა მარტო დატოვა და სააბაზანოში შეიკეტა

თქვენი აზრით ვინ არის ეს ქალი - დედა , ცოლი , შეყვარებული თუ უფროსი და ? ეს ახალგაზრდა, მშვენიერი მინდელის ქალი მარიამია , ილიასა და ინას მამიდა . ყველასგან განსხვავებული, მნიშვნელოვანი და საყვარელი ქალი . მისი დღეც ადრიანად იწყებოდა, ბევრი როლი ჰქონდა ცხოვრებაში იმისთვის , რომ დილით გამოძინება შესძლებოდა . მარიამ იგივე მარტა მინდელი აქტიური, სიცოცხლით სავსე, გონიერი ,მიზანდასახული ქალი გახლდათ მისი დიდი გავლენა ეტყობოდა ილიას, მაგრამ სრულიად განსხვავებული მდგომარეობა ჰქონდა ოჯახის ყველაზე პატარა წევრ, ინას . უმცროსი მინდელი ადამიანების იმ კატეგორიას მიეკუთვნება მზის ამოსვლისას ბალიშს მოხვეულს რომ სძინავს და მისი ნება რომ იყო დღიდან დილას საერთოდ ამოაგდებდა, ძილში გაატარებდა შემდეგ კი პირდაპირ შუადღიდან დაიწყებდა გეგმების შესრულებას. მისდა სამწუხაროდ ჯერ კიდევ სკოლის მოსწავლეს 8 საათზე გაღვიძება უხდებოდა და ნებივრობის საშუალება თითქმის არ ჰქონდა
-გაიღვიძე ძილისგუდა ...-საბანი მოაშორა და საჯდომზე მსუბუქად მიარტყა ხელი - როგორ გასუქებულხარ - ეს იყო ჯადოსნური სიტყვები რომელიც ისე აფხიზლებდა როგორც ცივი წყლის დასხმა
-რაა?რა გასუქება ... ცხიმია ? სტრიებია ?- მოკლე შორტი კიდევ უფრო აკეცა და ნახევრად მძინარე დააკვირდა ბარძაყებსა და საჯდომს- არაფერია...მარტაა რა ცუდი ხარ- ფანჯარასთან მისულ ქალს ტუჩებდაბრეცილმა გახედა
-საუზმე მზადაა, სააბაზანოში შენი ძმაა . ჩანთა მოაწესრიგე სანამ გამოვა და შემდეგ შენ შედი. ბლინებს გიმზადებ - გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა
-ამით დაგეწყო... თუმცა დიეტაზე ვარ და ახლა ამზადებ მაინცადამაინც?
-კვირაში რამდენჯერმე ვაკეთებ - წარბები მაღლა აზიდა და ისე დახედა
-კარგი ხოო, საუკეთესო მამიდა ხარ მამიდებს შორის - ფეხისწვერებზე დადგა და ქალს მოეხვია- ამ დროს ასეთი ლამაზი როგორ ხარ ? შენი გენების ნაწილიც არ მაქვს ?
-თმა ათასფრად რომ შეიღებე და გაინადგურე ჩემს გენებს ნუ დააბრალებ თავზე ჩიტის ბუდით სიარულს
-მტკივნეულ იარაზე ფეხს მაბიჯებ, დაუნდობელი ქალი ხარ - დერეფანში იყვნენ უკვე , ილოც გამოვიდა მაისურს იცვამდა და ნახევრად დახუჭული თვალებით მიაბიჯებდა. შხაპმაც კი არ გამოაფხიზლა დაღლილობა აგრძნობინა - დილამშვიდობისა ბრო -ლოყაზე აკოცა და გააჩერა- დღეს სკოლაში მოხვალ? ქართულის მასწმა გიკითხა, საკონტროლო აქვს დასაწერი და მოვიდესო
-ვიცი, მოვალ და დავწერ . მადლობა რომ შემახსენე, პატარავ- თავზე აკოცა და გაუღიმა
-ილიკოოო- ოთახში შესვლამდე ისევ შეაჩერა- დღეს კინოში გვინდა წასვლა გოგონებს ახალი ფილმიაა და ფულის დამატება მინდა
-ადროვე ეძინება ხომ ხედავ , მე ვერ მეტყოდი?-მამიდა გაუნაწყენდა, მაგრამ პასუხი მალევე დაუბრუნა
-შენ ბარათზე გაქვს, ილიკოს კიდე ქეში ...
-50 საკმარისია?- ჯიბიდან ამოიღო ერთად გადაკეცილი ქაღალდის ფული
-დღეს მათემატიკის მასწსაც ხომ უნდა მივცე ამ თვის?
-რატო მაბოლებ ინა? გადავურიცხე უკვე წინასწარ ორი თვის და საერთოდ მე ვუხდი ... რა გინდა მითხარი პირდაპირ
-ყურსასმენები გამიფუჭდა ახალი მინდა, კიდევ კატკას ახალი ჩანთა აქვს ,მეც მინდა ...ერთი მომეწონა უსაყვარლესია 100 ლარი მეყოფა . ნუ მაისურიც მინდოდა,მაგრამ სხვა დროს იყოს ისე მიყურებ - სიტყვები უსწრაფესად წარმოთქვა და ბოლოს გაინაბა
-აჰა 200 ლარი და ვიმედოვნებ გეყოფა ამ ეტაპზე...- მიმიკა არ შესცვლია. საკუთარი დის ფარულ სურვილებს უკვე კარგად სცნობდა
-ორ საათში გაგაღვიძო თუ სამში- საწოლში იწვა, ბალიშზე ჰქონდა მკლავები მოხვეული მარტამ პლედი რომ გაუსწორა და თავზე მოეფერა
-12 ზე სკოლაში უნდა ვიყო და საკონტროლო დავწერო ,თუ არ გამეღვიძა გამაღვიძე
-დაიძინე - თავზე აკოცა და მერე ფარდა გაასწორა მზეს რომ არ შეეწუხებინა.

ინა კმაყოფილი იჯდა მაგიდასთან . შევსებული ბიუჯეტით ,საყვარელ ბლინებს აგემოვნებდა, ნუტელა და ბანანიც არ ავიწყდებოდა . ცხელი შოკოლადიც გაამზადა და სულ ღიღინ-ღიღნით დაასრულა საუზმე. მარტა კი ანებულ თვალებს არ აშორებდა
-როგორ შეგიძლია ასეთ დაღლილს დილიდანვე ფულზე ელაპარაკო
-რატომ ფულზე, მასწავლებლის დანაბარები ხომ გადავეცი
-და ინფორმაციისთვის რომელიც ისედაც იცოდა 200 ლარი გამოსძალე
-გამოძალვა არ იყო ეგ და ნუ აჭარბებ,გთხოვ. ფული მჭირდება, რა არის ასეთი გასაოცარი. აქვს ხო? სესხის გამოტნას ხომ არ ვთხოვ
-დილით ადრე გავიდა, ხიდან მოკრიფა და მარტივად ართმევ ხომ?
-გთხოვ არ გვინდა რა ...განწყობას ნუ იფუჭებ თორემ მალე გაგიჩნდება ნაოჭები და დაბერდები მარიამოო- ისევ აკოცა და სასწრაფოდ გაიქცა საძინებლისკენ. როგორც ყოველთვის ამჯერადაც იმდენხანს იცვამდა და ემზადებოდა დააგვიანდა. კარიც ხმაურით დახურა, არც უფიქრია მძინარე ძმაზე ისე გაიქცა საყვარელი მეგობრების სანახავად .
.............
მაღვიძარა არ დასჭირდა, თავად გაეღვიძა მიუხედავად იმისა,რომ საშინლად ეძინებოდა გონებიდან ვერ ამოშალა საკონტროლოს ამბავი. მარტა ლეპტოპთან იჯდა , ნაჭრებს უკვეთავდა ატელიესთვის
-იყავი მე ვისაუზმებ და წავალ ...-მაშინვე გააჩერა როგორც კი სკამიდან წამოდგომა დააპირა
-მზად გაქვს მასალა?
-კი, ვიცი დავწერ - თავად დაიწყო სუფრაზე მზა საკვების დალაგება თან ფანჯრიდან იყურებოდა. კორპუსებს შორის ეზოს ზვერავდა , გოგონას გამოჩენას ელოდა ,რომელიც ზუსტად ამ დროს მიდიოდა უნივერსიტეტში და მისი შორიდან დანახვის შანსს არასდროს კარგავდა. მართლაც მალევე გამოჩნდა , ზურგჩანთა ცალ მხარეს ჰქონდა გადაკიდებული და მობილურზე საუბრობდა უეცრად რომ ამოხედა ილიკოს ფანჯრებს ხელი დაუქნია , გაუღიმა ,ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და ბიჭს სუნთქვა შეუკრა. იჯდა ხელში ჩაით სავსე ჭიქით, უყრებდა მომღიმარ მშვენიერებას და გრძნობდა მთელს არსებაში გაჩენილ ფერებს
-ილიკოო ...გააღე ფანჯარა- მობილური ჯიბეში ჩაიდო და ხმამაღლა დაუძახა - როგორც იქნა გხედავთ თქვენო აღმატებულებავ . სად დამეკარგე? არ გრცხვენია ? მწყინს ასე რომ დამივიწყე
-დაკავებული არ ბრძანდებით პირველკურსელო? - სახე უნათებდა და თავადაც ანათებდა. ფანჯრის რაფას იდაყვებით დაეყრდნო
-შენთვის დრო ყოველთვის მექნება - მტკიცედ განუცხადა , იისფერი ქუდი გაისწორა და გრძელი თმა უკან გადაიწია -მომენატრე , რა ხანია არ გვისაუბრია - მოიღუშა , ისეთი ლამაზი იყო, ისეთი სასწაული ილიკოს მასზე მშვენიერი ამ ქვეყნად არაფერი ეგულებოდა. თავი გვერდით გადახარა და ქვემოდან მომზირალ გოგოს ისევ გაუღიმა
-რომელ საათზე ასრულებ ლექციებს, გამოგივლი
-მართლა ?დღეს არ მუშაობ ? კარგი ხო, ვიცი რომ შენ სულ მართლა მართლა ამბობ ... ოთხზე დავასრულებ. მომწერე რომ მოხვალ და გამოვალ . გკოცნი, წავედი თორემ დავაგვიანებ- ისევ ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა და სწრაფად დაიძრა გზისკენ, ბიჭი კი მანამ უყურებდა სანამ თვალს არ მიეფარა მისი სხეული.
-მეგონა სკოლის შემდეგ ბაზარში მიდიოდი - მარტას ხმა რომ გაიგო გამოფხიზლდა. მომღიმარ ქალს მიუბრუნდა და ფანჯარაც დახურა - იქნებ შეეშვა . საქმე დაილია ილიკო? წინ ნახევარი სემესტრია რეპეტიტორთან თუ ივლი აუცილებლად მოხვდები რომელიმე ფაკულტეტზე
-სადღაც არ მინდა , ხომ იცი მამიდა რატო მეუბნები ისეთ რამეს რაზეც პასუხი უკვე გაქვს
-არ შემიძლია, ვერ ვისვენებ ასე რომ წვალობ
-ვგიჟდები შენზე - სახე დაუკოცნა ქალს და გულში ჩაიკრა -თავს შესანიშნავად ვგრძნობ . ზაფხულიდან სოფელში წავალ და იქაურობას მივხედავ სულ ასეთი გრაფიკი არ მექნება, დამშვიდდი
-ნეტავ ისე იყოს ყველაფერი როგორც შენ გსურს ჩემო სიხარულო- მაჯაზე შემოხვია თითები და ხელისგულზე აკოცა
-მარიამ ! - ხელის გამოწევა წამსვე სცადა თითქოს ტკიოდა ყოველ ჯერზე რამდენჯერაც ქალი მის გაუხეშებულ მტევანს შეეხებოდა
-როდის ვნახავ ამ ხელებს ძველებურ ფორმაში...რომ გიყურებ მგონია ძალიან გტკივა, გეწვის და ვგიჟდები
-არ მტკივა-თქო რამდენჯერ უნდა გითხრა რატომ არ მიჯერებ?
-ბოლოს როდის მომეფერე სახეზე ხელებით,როდის მაკოცებ, ხელებს მომხვევ ...თითქოს ხელზე რაღაც ისეთი გჭირს რაც უნდა მოაშორო ჩემს კანს
-როგორი ქალი ხარ-ჩაიცინა, თავის დაღწევა უნდოდა იმიტომ რომ ზუსტად იმ თემას ეხებოდა რაზე საუბარიც არ სურდა. ხელები ინსტიქტურად ჩაიცურა შარვლის ჯიბეებში და უკან დაიხია- ვიგვიანებ , საკონტროლოს შემდეგ სკოლაში დავრჩები და მერე სესილიას გავუვლი... რამე თუ დაგჭირდება მომწერე ან დამირეკე
-ისევ გარბიხარ ,მაგრამ ამ თემაზე აუცილებლად ვისაუბრებთ !
.................
გიკვირთ არა? ილია თითქმის ოცი წლისაა და სკოლაში დადის. რა უნდა ოცი წლის ბიჭს გაკვეთილებზე ,როდესაც მისი ასაკის ახალგაზრდები უნივერსიტეტში მინიმუმ მეორე კურსზე არიან . ეს კიდევ ერთი ტრამვაა , მოუგვარებელი პრობლემა რომელსაც ვერსად გაექცეოდა ,არჩევანი ჰქონდა მეცხრე კლასიდან უნდა დაეტოვებინა სკოლა ან ექსტერნი გამოცდები ჩაებარებინა და ისე გადასულიყო მომდევნო კლასში,მაგრამ გაგრძელება ამჯობინა. ერჩივნა მოესმინა, დროის თავისუფალი ნაწილი საკლასო ოთახში გაეტარებინა და მიეღო ის ცოდნა რაც სჭირდებოდა. ასაკით პატარა სესილია უკვე სტუდენტის ამპლუას ეჩვეოდა, უზარმაზარ აუდიტორიაში ლექციებს უსმენდა ის კი ისევ საკლასო ოთახში იჯდა და საკონტროლოს წერდა. გადაწერაზე არც უფიქრია, მივიდა ,დაჯდა რვეული მიაწოდა მასწავლებელმა და წერა დაიწყო. სწავლობდა ისე როგორც შეეძლო, ძალდატანების, ნერვიულობისა და ცოდნაზე ჩაციკვლის გარეშე. უკვე მეთორმეტე კლასში იყო, საკუთარი გრაფიკით დადიოდა სხვები რეპეტიტორების გამო აცდენდნენ ის კი მუშაობდა . იყო პერიოდი როდესაც დასცინოდნენ ჩარჩენილის სტატუსის გამო , უწყინარ ბავშვებს ზოგჯერ ყველაზე მეტად შეუძლიათ გულის ტკენა . მათ არ შეეძლოთ ილიას მდგომარეობის გააზრება, ბევრმა დღემდე არ იცოდა მისი ოჯახის ნამდვილი ისტორია. ილიას სკოლაში ახლო მეგობარი არ ჰყავდა, ყველას იცნობდა , ყველას შესახებ იცოდა,მაგრამ მათთან დაახლოებაზე არასდროს უფიქრია . მუდამ შორს იყო მათი პიროვნებისგან ,უმცროსი დისგან ამ საკითხშიც განსხვავდებოდა .

სულ რაღაც ათი წლის იყო დედაქალაქში რომ გადმოცხოვრდნენ. მარტამ ძმის შვილის ნაადრევ ზრდას ხელი ვერ შეუშალა. ცდილობდა მასში ბავშვის შენარჩუნებას , არ უნდოდა კაცად ქცეულიყო ,მაგრამ გარემოებები მარტას სურვილებსა და აღზრდის მეთოდებზე მძლიერი აღმოჩნდა. ილიკო მას შემდეგ არასდროს ყოფილა თანატოლების მსგავსად მოაზროვნე, ის მეტს გრძნობდა, ხედავდა ,განიცდიდა და აკეთებდა ვიდრე ნებისმიერი სხვა . არ რცხვენოდა საკუთარი მდგომარეობის, არ ფიქრობდა საზოგადოებაში გავრცელებულ შეხედულებებზე, სტანდარტებზე თუ ამბებზე . ილიას ჰქონდა საკუთარი გზა, მიმართულება ,რომელიც მიზნამდე მიიყვანდა.
ცხოვრების ნახევარი ერთ უბანში გაატარა, უამრავ ადამიანს იცნობდა ყველასთან ნეიტრალური ურთიერთობა ჰქონდა ერთადერთი გამონაკლისის გარდა -სესილია , სწორედ ის გახლდათ პირველი ვინც ახალი ქალაქის უცნობ უბანში შეამჩნია . სევდით დამძიმებული, მხრებჩამოყრილი მიაბიჯებდა ეზოში , თითებში ინას პატარა მტევანი ჰქონდა მოქცეული ახალი საცხოვრებლის გარემოს აცნობდა მარტა. განსატვირთად გაუშვა და-ძმა ისინი კი ერთმანეთს არ შორდებოდენ . ბინაში დაბრუნებას აპირებდა , როცა ოქროსფერთმიანი გოგო დაინახა . ბავშვები დაჭერობანას თამაშობდნენ , სესილია გარბოდა ,ისე იყო სირბილზე ორიენტირებული,რომ გახსნილ თასმებს ყურადღება არ მიაქცია და პირდაპირ ილოს წინ დაეცა . წარსულში მომხდარი ეს კადრი ორივეს გონებაში სამუდამოდ დაილექა . ახსოვდა, პირველი დანახვის მომენტი, საუბარი და შეხება. ილიკო,რომელმაც საკუთარი დიდი უბედურება დაივიწყა მისი პატარა, უმნიშვნელო ტკივილის გამო . ანერვიულებული, დამფრთხალი მზერით უყურებდა გოგოს დაბინდულ თაფლისფერებს , მუხლზე არსებულ ჭრილობას სულს უბერავდა და თან ხელს არ უშვებდა მის ქათქათა მტევანს
-არ იტირო , პატარა ნაკაწრია... მალე გაივლის
-მტკივაა და უნდა ვიტიროო - თითქოს გაუბრაზდა ტირილს როგორ მიშლიო
-სიცილი უფრო გიხდებოდა , მაგრამ თუ ასე გინდა შეგიძლია იტირო - გულწრფელი იყო, ცრემლები შეუმშრალა და ჯიბიდან ლამაზად დაკეცილი ცხვირსახოცი ამოიღო. თეთრი ნაჭერი წამითაც არ დანანებია სისხლით დასასვრელად, სულს უბერავდა და ჭრილობას უხვევდა- აი ასე , მორჩა
-ლამაზია - ბანტი მოეწონა და გაეცინა კიდეც . ილიკო მაშინ პირველად გაშეშდა, სამყაროს მოსწყდა და იგრძნო სიმსუბუქე, რომელიც სესილიას მუდამ თან მიჰყვებოდა- მე სესილია მქვია - ხელი გაუწოდა - შენ რა გქვია?
-მე ილია მქვია- გვიან უპასუხა და მის ლამაზ თითებს საკუთარი შეახო
-მარიამთან იცხოვრებთ?
-ხო, მარტასთან ვიცხოვრებთ
-რა კარგია ... ხშირად გნახავ . დიდხანს დარჩებით ხომ ? ნეტავ დიდხანს დარჩე - მერე პირველად მოეხვია, პირველად აკოცა ლოყაზე და პირველად გამოტოვა ილიკოს გულმა დარტყმა. ათი წელი იყო გასული,მაგრამ ისე ახსოვდა ყველაფერი თითქოს რამდენიმე დღის წინ ხდებოდა. ნაქირავები სახლი მალევე დატოვეს, მეზობელი კორპუსის მეორე სართულზე ბინა იყიდეს და მას შემდეგ ვერ შორდებოდნენ იმ ადგილს. ილიკოსთვის მთელი ქალაქი იქ იყო, უყვარდა ქუჩა სადაც სესილიას დანახვა შეეძლო, ეზო რომელშიც ძველებურად არაფერი იყო , შენობების ფასადებიც შეცვალეს, ხეები მოჭრეს, მეზობლები გამუდმებით იცვლებოდნენ, კორპუსებს შორის სულ სხვადასხვა ბავშვები დარბოდნენ და მაინც ირგვლივ ყველა კუთხე თავის ისტორიას ინახავდა .
.............
უნივერსიტეტის ეზოსთან იდგა , გამვლელებსაც კი არ აკვირდებოდა საერთოდ არ ჰქონდა შურის მომენტი, წამითაც არ ნატრობდა მათ ადგილას ყოფნას. არ შეეძლო ამ რუტინის ატანა, ყოველთვის ეზიზღებოდა სხვების მიერ შექმნილი ჩარჩოები, განსაკუთრებით მაშინ როდესაც ვალდებული ხდებოდა დამორჩილებოდა შედგენილ კანონებს. ერჩივნა თავად ემართა საკუთარი დღეები ,ყოფილიყო ბედზე და გონების გამჭრიახობაზე დამოკიდებული, სწორ გათვლებზე და არა ლექტორის მიერ შედგენილ ცხრილზე.

სესილია ორ გოგოსთან ერთად მოაბიჯებდა. მინდელისთვის რთული მისახვედრი არ იყო,რომ სესილიას კითხვებს მასზე უსვამდნენ და ეშმაკური ღიმილიც მშვიდად დააიგნორა. არ ადარდებდა მათი აზრი , არც რეაქცია , მხოლოდ სესილიას ადევნებდა თვალს. საოცრად მოსწონდა სტუდენტის ამპლუაში მყოფი , არადა სულ ცოტა დრო იყო გასული და მაინც როგორი სხვანაირი ეჩვენებოდა ამ გარემოში
-როგორც ყოველთვის დროულად მოხვედიი - მოეხვია, ბიჭს თავისი სურნელი დაუტოვა , ლოყაზე ხმაურით აკოცა და მკლავზე ხელი შემოჰხვია- გაიცანი ჩემი კურსელები, ნატუკა და მაკუნა
-ნატალია - გოგონამ გაუღიმა და ხელიც გაუწოდა . უყურებდა და უღიმოდა, მაგრამ ილოსთვის არაფერს ნიშნავდა მისი ციმციმა თვალები , არც ლამაზი სახე და სხეულის ფორმები იქცევდნენ ყურადრებას. მხოლოდ მკლავზე შემოხვეულ სესილიას წვრილ თითებს გრძნობდა მთელი სხეულით
-სასიამოვნოა - ხელი ჩამოართვა , გაეღიმა მის ფალანგებზე გოგოს მზერა რომ გაუშეშდა .ვინ იცის რას ფიქრობდა. ჭუჭყიანი ეგონა, დაავადებული თუ რაიმე სხვა , ფაქტია ფლირტის სურვილი გაუქრა
-ჩვენ წავალთ , ხვალ შევხვდებით სესო -მაკუნამ დაქალიც თან წაიყვანა და დარჩნენ მარტონი
-სად წავიდეთ? -ქვემოდან უყურებდა აბრჭყვიალებული ყავისფერების ნათებით
-სადაც ქალბატონ სესილიას სურს
-მთვარეზეც წამიყვან?
-დრო დაგვჭირდება, ფორმას გამოვიწერ და როგორც კი ჩამოვა გავფრინდეთ
-მმ, მაშინ მანამდე ახალ კაფეს ვესტუმროთ. ისეთი ამინდია შენ საყვარელ ხაჭაპურს და ცხელ ჩაის მივირთმევ, ოჯახურ ატმოსფეროს მომიტანს - უკვე გზას მიუყვებოდნენ. სესილია არ შორდებოდა, ბიჭის თითებიც იპოვნა და თავისი ნაზი მტევანი შეახო . საპასუხოდ ილიამ მანძილი მაშინვე გაზარდა, ისე განაგრძო სვლა რომ ერთმანეთს აღარ ეხებოდნენ
-შენი საყვარელიო ამბობ და ბავშვად დარჩი, ამ კომბინაციას თავად ვერ ღალატობ
-ზამთარს უხდება უბრალოდ - წარბები მაღლა აზიდა და ბიჭის პროფილს დააკვირდა- შენ არ მოგენატრე?
-პასუხი არ გაქვს?
-ამ ზამთარს დასვენებას არ აპირებ?ინა მეუბნებოდა რომ რამდენიმე დღით ბაკურიანში უნდა წასვლა ... მარტაც გაჰყვება ალბათ და იმედია შენ მუშაობის ამ გრაფიკით გაგრძელებას არ აპირებ . ეზოში თითქმის ვერასდროს ვხედავ შენს მანქანას, შუაღამისას მიდიხარ ან გამთენიისას ბრუნდები
-უძილობა გაწუხებს თუ ბევრი სამეცადინო გაქვს - არ უპასუხა . მუშაობაზე მასთან საუბარი არ სურდა. ერჩივნა მისთვის მოესმინა ვიდრე თავად ესაუბრა
-შუალედურები მქონდა, პირველად ვნერვიულობდი ასე . ჯერ კიდევ ვერ შევეჩვიე იმ გარემოს, სიტუაციას, სწავლების მეთოდს . ყველაფერი უცხოა , ამდენი სტუდენტია, ყველა საგანზე სხვადასხვა ვინმეს ვხედავ და არ მომწონს , მაგრამ ვცდილობ ყველაფერი ვისწავლო ... გამოდის ,რომ შენ არ მიდიხარ დასასვენებლად
-ინა ,რომ მიდის ესეც ახალი ამბავია. სავარაუდოდ რამდენიმე დღეში მეტყვის რომ შაბათ-კვირას მისი დაქალები მიდიან და მთხოვს გავუშვა. მარტას ახლა არ სცალია, ახალ კოლექციაზე მუშაობს, ნაჭრებს ელოდება ,იგვიანებს და ქალბატონი მარტო წავა
-მარტო გაუშვებ?
-მაინც იმას გააკეთებს რაც უნდა და ხომ იცი მისი შეზღუდვა არასდროს მიცდია
-მიკვირს როგორ ათამამებ ყოველთვის
-რა უნდა გამეკეთებინა . ვცდილობ მატერიალურად იყოს უზრუნველყოფილი და ამით მაინც გაიხაროს . მგონი არ არსებული ურთიერთობების კომპენსირებას ასე ახერხებს, მისი გონება მუდამ შოპინგის, ბიჭების, გართობის ირგვლივ ტრიალებს . რაღაც რომ ავუკრძალო სწავლას შეეშვება, კარგ განწყობაზე რომაა გონებაც უკეთ უმუშავებს ... როცა რაღაც აწუხებს ვერც მეცადინეობს
-არ იცვლები - ჩუმად თქვა და მის პროფილს მზერა მოაშორა. ქვაფენილს უყურებდა და გრილ ჰაერს სუნთქავდა
-რა გინდა რომ შევცვალო
-არაფერი იმის გარდა,რომ ზოგჯერ საკუთარ თავზე, სურვილებზე, დანაკარგზე, ტკივილზე იფიქრო
-ვფიქრობ ,გეგმებიც მაქვს და ვმუშაობ კიდეც
-სიამოვნება მუშაობაში და ბიუჯეტის გაზრდაშია? საქმეში, რომლის გამოც არ გძინავს, ვერ ჭამ , ვერ ისვენებ და ცუდად ხარ?
-ცუდად არ ვარ... მეგონა შენ გქონდა ამბები რომლებსაც მომიყვებოდი. ჩვენ კი ჩემზე ვსაუბრობთ - წარბები შეკრა და გაჩერდა. თავად არ სციოდა, მიჩვეული იყო და სესილიას აწითლებული ცხვირი რომ დაინახა წამსვე მოახვია თავისი კაშნე- შორს თუ იყო რატომ ტაქსით არ წავედით, გაიყინე - თმები გაუსწორა, ინსტიქტურად შეახო ხელები მის თითებს და როგორც კი შეხედა თეთრ, ლამაზ მტევნებს მაშინვე მოშორდა. საშინელი სანახავი იყო მისთვის ეს კომბინაცია,საკუთარი და სესილიას ხელების ერთად ნახვა ტვინში უამრავ არეულ წერტილს უჩენდა მათთან ბრძოლის ძალა კი არ ჰქონდა
-სეირნობა მინდოდა...სულ თბილი როგორ ხარ ოდესმე მეტყვი?- შეამჩნია მისი მოქმედება ,მაგრამ მაინც არ მისცა კიდევ ერთხელ მანძილის გაზრდის უფლება . თავად იპოვნა მისი მტევნები - მალე მივალთ, იქამდე შენ გამათბობ
-აქ დამელოდე, ხუთ წუთში დავბრუნდები- ისე უცებ მოშორდა გოგო ვერ მიხვდა საით წავიდა. ქუჩაში ბევრი ხალხი იყო და თვალიც ვერ მოჰკრა. მხოლოდ მოპირდაპირე ქუჩიდან მომავალი დაინახა, წინა მხარეს მაღაზიები იყო მაშინვე მიხვდა რაც გააკეთა, გაბრაზდა და თან ღიმილი ვერ შეიკავა ხელთათმანების დანახვისას, ზუსტად იმ ფერებში იყო როგორი ქურთუკიც ეცვა
-აი ხელების გათბობის ყველაზე გონივრული საშუალება,რომელიც მუდამ სახლში გრჩება - აღარ განაგრძო საუბარი. ხელთათმანებით დაფარულ თითებს დაჰყურებდა და გზას აგრძელებდა. ტირილი უნდოდა , აბრაზებდა ის ფაქტი რომ ილიკოს ხელებს ძველებურად ვეღარ ეხებოდა . თავი ძლივს შეიკავა , ისიც მხოლოდ იმიტომ რომ არ უნდოდა ამდენი ხნის შემდეგ საუბარი დაძაბული გამხდარიყო.
კაფეში სულ სესილიას უსმენდა, უნივერსიტეტის ამბებზე, კურსელებზე, ლექტორებზე, გამოცდებზე საუბრობდა. ილიკო კი ცხელ ჩაის აგემოვნებდა, გოგოს ხმა სიმფონიასავით ჩაესმოდა და დროის გაჩერების გარდა არაფერი სურდა. შეეძლო საათობით ესმინა, ეცქირა და არ მოჰბეზრებოდა . სესილია სინათლე იყო, ილიას ცხოვრებაში არსებული დიდი ნათელი სხივი
-ჩემთან თუ გამოხვალ უგემრიელესი კერძის მომზადება ვისწავლე და დაგახვედრებ... როდის გეცლება ?- უცებ შეცვალა თემა
-შენი კულინარიული მიღწევების პირველი დეგუსტატორი ისევ მე ვარ ?
-მთლად პირველი ვეღარ, იმდენ დროს აღარ ვატარებთ ერთად , მაგრამ
-ვაა პრინცესაა , როგორ ხარ ? ჩემი და სად დაკარგე , აბა სესილისთან ერთად ვარო?- მოულოდნელად მოეხვია ბიჭი,რომელსაც ილიკო არ იცნობდა. ლოყაზე აკოცა, თმაზე შეეხო, ხელი ზურგზე მიადო და ისე უღიმოდა როგორც დიდი ხნის ნაცნობს
-მაკუნასთან ერთად წავიდა ... ლევან
-ხოო? თუ იმ თავის ყ.ე შეყვარებულს ხვდება - ტვინში სისხლი ჩაექცა , ნებისმიერი გაგლეჯვა შეეძლო სესილიასთან საუბრისას ვინც ასეთ სიტყვებს იყენებდა. ღრმად ჩაისუნთქა და ხელები მუხლებს მოუჭირა
-ლევან !
-კარგი , პარდოონ პრინცესა. ვიცი შენ არ ერევი მაგათ ამბებში , მაკუნაა მთავარი ქომაგი - რაღაც მომენტში გოგოს ხელებს შეეხო . მაჯაზე საათი ჰქონდა მორგებული, არც ისეთი გრძელი და ლამაზი თითები ჰქონდა ,მაგრამ მაინც მათი ერთად დანახვა არ გაგაღიზიანებდათ. სესილიამ ხელი გამოაცალა,მაგრამ მინდელი კვლავ იგივე კადრს ხედავდა
-ლევან გაიცანი ილია , ჩემი ცხოვრების განუყოფელი ნაწილი - მექანიკურად ჩამოართვა ბიჭს ხელი, ყელში ბურთი გაეჩხირა, გულისრევის შეგრძნება ჰქონდა. იქედან წასვლა უნდოდა, სადღაც გამოკეტვა ,ყველაფრისგან შორს, ყველაფრის დალეწვა, დამსხვრევა და ბრაზისგან დაცლა
-სასიამოვნოა ძმაო ... დიდი ხანი არაა რაც სესოს ვიცნობ, მაგრამ ბიჭთან არც მინახავს და არც ვინმეზე უთქვამს მსგავსი რამ
-მე და სესილია ბავშვობიდან ვიცნობთ ... ჩვენი მეგობრობა წლებს მოიცავს ასე რომ გასაკვირი არაფერია - პირი უშრებოდა. ჩაიმ კიდევ უფრო გააღიზიანა
-მგონი ჩვენი წასვლის დროა
-მე გაგიყვანთ თუ მანქანით არ ხართ ...
-წავედით?
-სახლში არ მოვდივარ -მოშორებით მდგომ ბიჭს შეხედა -გაყვები თუ ტაქსი გამოვიძახო
-გავყვები - არ აკოცა . ჩანთა აიღო და მაგიდაზე დალაგებულ ხელთათმანებიც არ დავიწყნია- მადლობა , ხელთათმანებისთვის
გააბრაზა. იმ წამს მიხვდა რომ სესილია გაცოფებული მიდიოდა, მადლობას მხოლოდ ამ შემთხვევაში ეტყოდა . გაეღიმა, აგიჟებდა ეს გოგო. ფული მაგიდაზე დატოვა, ქურთუკი აიღო და სწრაფად დაიძრა კარისაკენ. დაინახა ქუჩაში ერთად მიმავალი წყვილი, მაგრამ სესილია მანქანამდე არ მიჰყვა, ბიჭი აუდში ჩაჯდა და წავიდა მან კი გაჩერებამდე განაგრძო სვლა . ილიას კაშნე ისევ ყელზე ჰქონდა მოხვეული. ნაქსოვი ნაჭერი ცხვირამდე ასწია, ხელები მკერდთან გადაიჯვარედინა და იმ წამს მისულ ავტობუსში სწრაფად ავიდა.
...................
გვიან ღამემდე ბაზარში იყო. უფროს მეგობართან ერთად მუშაობდა ხშირად და ამჯერადაც მის გვერდით იდგა. ყინავდა ,მაგრამ შეჩვეულს ძველებურად მძაფრი რეაქცია აღარ ჰქონდა. სატვირთოს საბარგულში იჯდა კარტოფილისა და ხახვის ტომრების გვერდით , მეზობლად ბიჭებს ელაპარაკებოდა . ყურში სასიამოვნო არაფერი ესმოდა,მაგრამ მათთან კომფორტულად გრძნობდა თავს. სასაცილოდ ჟღერს ალბათ, მტვერში, ჭუჭყში, ყინვაში, როგორ შეიძლება ეს შეგრძნება საერთოდ გაჩნდეს. მარტასთან მუდამ სითბოსა და კომფორტში მყოფს იქ ყოფნა უნდა გასჭირვებოდა ,მაგრამ იმდენად შეეჩვია უჩვეულოს ვერაფერს ხედავდა. მათ ენდობოდა, მათთან მეგობრობდა , ამ ერთმანეთისგან რადიკალურად განსხვავებულ ადამიანებთან თავს დაცულად გრძნობდა. დარწმუნებით იცოდა ,რომ ისინი არ მიატოვებდნენ, გვერდით დაუდგებოდნენ, არ უღალატებდნენ . მარტამ ბავშვობაში ასწავლა ყველგან ეპოვნა საჭირო, გამოსადეგი, მისაბაძი, დადებითი მხარე . წლების წინ მიღებული ეს დარიგება მთელი ცხოვრების მანძილზე მოჰყვებოდა, უკვე ორგანულად გამოსდიოდა ნებისმიერ ვითარებაში ნათელი მხარის ძიება ,მხოლოდ საკუთარ თავს ვერ უხერხებდა ვერაფერს. რაც უფრო მეტი დრო გადიოდა , იზრდებოდა და კარგავდა ემოციებს, შეგრძნებებს , რომელიც საკუთარ თავთან აკავშირებდა. თავადაც ხვდებოდა ამას, მაგრამ ჯიუტად არ უნდოდა რაიმეს შეცვლა. მარტა მუდამ ცდილობდა მისი საყვარელი , მისთვის სასიამოვნო საქმის, კერძის, სამოსის, გადაცემების ამოცნობას. ბავშვობაში მისი დამსახურებით აღმოაჩინა ყველაფერი რაც მოსწონდა ახლა კი გაყინული იყო, არაფერი იწვევდა განსაკუთრებულ რეაქციას ,საკუთარი თავისთვის არაფერი სურდა. იმასაც თმობდა რაც გააჩნდა, სესილიასთან სიახლოვეს. მანძილს ზრდიდა და იტანჯებოდა. ტკიოდა , მაგრამ მაინც ვერ ერეოდა საკუთარ თავს . ყველაფერი მასთან იყო კავშირში , სესილია ატარებდა ილოს გრძნობებს და მის გარეშე მინდელის ცხოვრებას სრული გაუფერულება ემუქრებოდა
.............
სახლში დაბრუნებისთანავე სააბაზანოში შეიკეტა. დროის შეგრძნება დაკარგა,იმ პატარა სივრცეში მტვრის ჩამორეცხვის დროს მოკრებილი ენერგია ეფანტებოდა, დაღლილობას გრძNობდა და გამოფიტული რჩებოდა
-ილიკოო აქ ხარ ? -მარტა კარზე უკაკუნებდა. კედელს შუბლით მიყრდნობილი იდგა და შეფხიზლდა
-მალე გამოვალ ...- ცხელი წყალიც კი ვერ უჩენდა ნაოჭებს გაუხეშებულ ფალანგებზე. სევდიანად გაეღიმა მტევნების დანახვისას, ონკანი გადაკეტა და სწრაფად მოემზადა გასასვლელად.
ვახშამი გაემზადებინათ, ინას უკვე დაწყებული ჰქონდა საყვარელი ფრის დაგემოვნება, საწებელში ამოვლებულ კარტოფილის ჩხირებს მადიანად შეექცეოდა და თან ტელეფონს არ აშორებდა მზერას
-მოაგვარე ნაჭრების საქმე? - მარტას გვერდით დაჯდა და მიხვდა რომ შიმშილის შეგრძნებაც არ ჰქონდა
-ხვალ ჩამოვა და დავიწყებთ . ახალი მანქანები შევუკვეთე, ისინიც ჩამოდის და იმედია ყველაფერი კარგად იქნება
-იმედია არ გაკოტრდები თორემ ცუდად წავა საქმეები -ინა ჩაერთო და შემდეგ ვოისი გააგზავნა- აუუ თეეკ ულამაზესია შენს თავს ვფიცავარ
-იქნებ ჭამის დროს მაინც გადადო მობილური, წონაში მოიმატებ . ტვინი ამდენ საქმეს რომ აკეთებს ერთად
-მამიდა ნუ მაშინებ ,თორემ დიეტას დავიწყებ და მერე უარესად აწუწუნდები
-მე შენთვის ვამბობ , ინფორმაცია მოგაწოდე ,თავად გადაწყვიტე როგორ მოიქცევი -მშვიდი იყო , ხორცის წვნიანი დაუსხა ილიკოს და შემდეგ დაუბრუნდა თავის თეფშს -ხვალიდან დრო აღარ მექნება და იმედია არ იშიმშილებ
-გამოვიძახოთ ნორმალური კერძები...ამ საუკუნეში ვინღა შიმშილობს
-შენ იმდენად ემსგავსები დაქალებს,რომ მგონი სამყაროს აღქმის უნარი წაგერთვა - უხეში იყო, თავადაც არ ესიამოვნა ,მაგრამ ზოგჯერ აზრონების უნარს სრულად კარგავდა ისე აღიზიანებდა ინას ქცევა
-რა ხდება , კერძების გამოძახების წინააღმდეგი ხარ ქვის ხანაში ჩარჩენილო ძმაო ჩემო?
-ბაკურიანში წასვლას როდის აპირებ- თემა შეცვალა და მაგიდას დაეყრდნო
-შენ რა იცი
-უბრალოდ მითხარი როდის აპირებ
-ამ შაბათ-კვირას... თეკლა მისი ძმა და ბიძაშვილები მიდიან. კარგად გავერთობი , დედამისიც იქნება . ორი ღამე დავრჩებით სულ
-მოიცადეთ მე რა გამოვტოვე ... ბაკურიანზე ვისაუბრეთ და არ მახსოვს? - მარტამ ვერაფერი გაიგო და დაბნეული უყურებდა
-მე და ინა ბაკურიანში მივდივართ. დროს თუ გამონახავ წამოდი - თავადაც ვერ მიხვდა რატომ იცრუა ,მაგრამ დის შეშფოთებამ არ დააყოვნა
-რაა?მოიცა მოიცა , შენ იქ რა გინდა?
-სად , ბაკურიანში?
-ხო , როდის იყო დასასვენებლად დადიოდი. ბოლოს მამიდამ რომ წაგვიყვანა ბავშვობაში მაშინ იყავი... შარშან ზაფხულს ზღვაზე რომ ვიყავით შენ აქ დარჩი და ბაზრის რუჯით ჩემზე უკეთესი ფერი გქონდა
-წინააღმდეგი ხარ თუ მეჩვენება... რა გეგმები გქონდა ასეთი ჩემი იქ ყოფნა რომ ჩაშლის
-რა ვიცი, თეკო და მისი ძმა არ გევასება ...
- , სწორი სიტყვა ეს უფროა . შენი თეკო ,მისი ძმა, ძმაკაცები, ბიძაშვილ-მამიდაშვილები და მთლიანად შენი გაზულუქებული დაქალების სასტავი თავიანთი აზროვნებითა და შეხედულებებით
-რა ხასიათზე ხარ , რა გჭირს?
-აირჩიე ან მარტო წახვალ ან ჩემთან ერთად... მე მაინც მივდივარ ამ კვირაში თუ არა მომდევნო კვირაში წავალ
-მოიცა ანუ ყველა ვარიანტში მიშვებ?
-გეკითხები, მარტო წახვალ თუ ჩემთან ერთად წამოხვალ
-ისე მიყურებ თითქოს გამოცდაზე ვარ ...
-აირჩიე ინა
-ნუ მიღრენ
-ბავშვებო
-მამიდა არ ჩაერიო, უბრალოდ პასუხი მითხრას - მაგიდაზე ისე დაარტყა მუშტი არც დაფიქრებულა. ჭიქა გადავარდა და გატყდა, ინამ კივილი დაიწყო
-რა ჯანდაბაა გაგიჟდი? არ მინდა შენთან ერთად...მოვიწყენ. თოვლი კი არ მაინტერესებს გართობა მინდა მეგობრებთან ერთად . შენ თუ არ მოგწონს ისინი მეც შენი დამოკიდებულება, ჩემი მეგობრები არიან და არა შენი . მე ხომ არ ვეხები შენს მოსაწყენ გოიმ ასი წლის ძმაკაცებს
-გასაგებია - გაიცინა და ფეხზე მდგომს ქვემოდან ახედა- შენი ულიმიტო „ბარათი „იხურება, „ბანკი“ მუშაობას ვწყვეტ . მორჩა !
-ხომ თქვი მარტო წადიო თუ გინდაო
-წადი, ფული თუ გაქვს წადი ...
-მამიდააა- წამსვე აწუწუნდა და ჩუმად მჯდომ ქალს გახედა
-არც გაბედო , ერთი ლარიც რომ მისცე იცოდე გავგიჟდები - მკაცრად გააფრთხილა და ფეხზე წამოდგა- ამ თვეში ზუსტად 2000 ლარი მოგეცი . ახლა 100 ლარი მაინც თუ გაქვს შენახული გეფიცები ყველაფერს გიყიდი და ისე გაგიშვებ - ფეხზე იდგა და ისე ელაპარაკებოდა. ისევ გაეცინა - არ გაქვს... ასი კი არა 10 ლარიც არ გაქვს. სამგზავრო ფულსაც ხვალ მთხოვდი ხომ? რასაც ხარჯებისთვის გაძლევ ისიც გაფლანგე. მე ბანკი ვარ ? მითხარი მე ვინ ვარ საერთოდ შენთვის
-რა ხასიათზე მოხვედი რა იყო ... რა მოხდა ასეთი დღეს რომ გადახვედი ჭკუიდან
-მიპასუხე , ვინ ვარ -მეთქი - ისე უღრიალა საკუთარმა ხმამ შეაკრთო- ასე ნუ მიყურებ ... პასუხი გამეცი
-ილია ... გეყოფათ
-ნახე, პასუხი არ აქვს მხოლოდ ცრემლები ... - საძინებლისკენ გაქცეულს მზერა გაყოლა და გაოგნებულ ქალს გახედა-მაპატიე რა , უბრალოდ დავიღალე . საშინლად დავიღალე
-შეეშვი გთხოვ, რამდენიმე თვე, სკოლის დასრულებამდე მაინც ნუ იმუშავებ
-შენც არ გესმის ... ნეტავ მხოლოდ ფიზიკურ დაღლას ვგრძნობდე - დაიხარა ,მარიამს თავზე აკოცა და სევდიანად გაუღიმა-მაპატიე . არ ინერვიულო გთხოვ
-მე მაპატიე რომ ვერ გიმსუბუქებ ცხოვრებას ... არ გამომივიდა
-მარტა ამას ნუ ამბობ . შენ ყველაფერი გააკეთე და აკეთებ . ის უბრალოდ ასეთია, მეც ასეთი ვარ აღარაფერი შეიცვლება. ფული მიეცი და წავიდეს სადაც უნდა - ჯიბიდან რამდენიმე ასლარიანი და ორმოცდაათლარიანები ამოიღო და მაგიდაზე დატოვა- სოფელში წავალ რამდენიმე დღით . მარტო მინდა ყოფნა - საძინებელში შევიდა , უკან ზურგჩანთით დაბრუნდა და მალე სახლიც დატოვა.
არეული იყო, მოსვენება დაკარგული გასაქცევ გზას ეძებდა, მაგრამ გაქცევა ამ შემთხვევაში ყველაზე ცუდი გამოსავალი იყო.
................
შუაღამე იყო მანქანა სახლის წინ რომ გააჩერა. ჟანგმოდებული, ძველი ჭიშკარი ხმაურით გაიღო. ეზოში შესვლამდე გადაწყვიტა, რომ დრო აღარ უნდა დაეკარგა და ნელ-ნელა დაეწყო ყველაფრის მოწესრიგება. ეზოში დაგებული ფილები სიძველისგან დატეხილი, ხავსმოკიდებული დახვდა , არადა თითქოს ბევრი დრო არ იყო გასული ბოლო ვიზიტიდან. მინდორში სარეველა მეტი იყო ვიდრე მწვანე ბალახი . ყველა კუთხე გაგრძნობინებდა,რომ მიატოვეს. დანაშაულის შეგრძნება გაუჩნდა , ასე მძაფრად მანამდე არასდროს განუცდია. ყოველთვის ფიქრობდა ამ სახლზე , რომელშიც ბავშვობის ყველაზე ნათელი დღეები ჰქონდა გატარებული ბებია და ბაბუა უნერგავდა იმ ადგილის სიყვარულს. პატარა იყო, მაგრამ მისი გონება იმდენად ეძებდა ბედნიერ მომენტებს,რომ ღრმა წარსულში დარჩენილი არქივიდანაც ამოიღო მოგონებები.
წითელი აგურით ნაშენები სახლი ძველებურად ამაყად იდგა, ხის ფანჯრებს ეტყობოდათ მხოლოდ დროთა სვლა. კიბის მოაჯირს ჟანგი მოჰკიდებოდა, საფეხურებზე ხავსი იდო. ყველა ნაბიჯზე ხვდებოდა ,რომ დაიგვიანა . კარის გაღებისთანავე იგრძნო სახლში დამდგარი ნესტის სუნი. გარეთ ყინავდა , ბუხრის დანთება გადაწყვიტა, უკანა ეზოდან დაჩეხილი შეშა შეიტანა და მალე ცეცხლის წინ სავარძელში იჯდა. სახლს სიძველის კვალი ეტყობოდა,მაგრამ ავეჯი ისევ მშვენივრად გამოიყურებოდა. ბაბუა , ფრიდონი რაიონის გამგებელი იყო და მისი შემოსავლის კვალი ამ კედლებშიც ჩანდა. გონიერი, განათლებული,მშრომელი და წესიერი კაცი იყო . ბებია, მარინე ნაზი , ყველაზე ქალური , დახვეწილი ქალის სახეს წარმოადგენდა ილიას მეხსიერებაში. ყველა იცნობდა მათ ოჯახს , არსებულ პატივისცემას დღემდე გრძნობდა იმ ადამიანებისგან ვის მეხსიერებაშიც იყო დარჩენილი მოხუცი ცოლ-ქმარი.
-სახლში ხარ?- მარტას ხმა ესმოდა შეშის ტკაცუნთან ერთად
-აქაურობა უნდა გამოვაცოცხლო ... ასე მტკენს -ცეცხლს უყურებდა და ჩუმად ლაპარაკობდა
-ჯერ არ გადახვიდე გთხოვ ...
-გეშინია რომ დაგტოვებ ?
-მანდ თავს არ გაუფრთხილდები ამის მეშინია მხოლოდ. მე რომ არ დამტოვებ ვიცი
-შენ რომ ჩემ გამო არ გძინავს თავს როგორ ვგრძნობ იცი მარტა?
-გააკეთე ისე რომ კარგად იყო და მეც მშვიდად დავიძინებ
-ვხედავ როგორ აბრიალებ თვალებს- გაეღიმა ქალის წარმოდგენისას
-ნუ დამცინი,ტუტუცო
-მიყვარხარ . დაიძინე ... მეც ვიძინებ
-დამირეკე რომ გაიღვიძებ ...
ტყავის დივანზე დაწვა , ბუხრიდან წამოსულ სითბოს გრძნობდა და გონებაში ბუნდოვნად ჩარჩენილ მოგონებებს იხსენებდა .

მარტა ასეთი იყო, მშვიდად არასდროს ეძინა თუ ილიკო საწოლში არ ეგულებოდა. ილოს ყველაზე ნაკლებად მისი აღელვება უნდოდა, მაგრამ ვერაფერს უხერხებდა , არ იყო მარტივი მარიამ მამიდას დამშვიდება.
ბავშვების აღზრდა უფრო მარტივია ვიდრე მოზრდილების ცხოვრებაში ჩარევა. მათთვის რაიმეს აკრძალვა ან დავალება ისეთი საშიში საკითხია ,რომ მარტას უკვე ძალიან უჭირდა გულჩათხრობილი, საკუთარი საქმისა და ცხოვრებისგან გადაღლილი ილოს სულის შველა . ვერ უმკლავდებოდა ინას სურვილებს, მის ფიქრებსა და ემოციებს ვერაფერს უხერხებდა. ბოლო დროს სულ დაკავებული იყო, საქმის გაფართოებამ ბავშვებთანაც დააშორა,ისინიც არ ატარებდნენ სახლში დიდ დროს და მაინც უკვე ძველებურად ზღაპრებით ვერ ასწავლიდა სწორ გზას. თავისუფლება მისცა ორივეს, დამოუკიდებელ ადამიანებად უნდოდა გაზრდილიყვნენ მიუხედავად იმისა ,რომ არ მოსწონდა ,საშინლად აღელვებდა ილოს სამუშაო გრაფიკი და თავად საქმის სიმძიმე მაინც პატივს სცემდა მის გადაწყვეტილებას. ორივემ ზუსტად იცოდა,რომ მარტას იმედი ნებისმიერ ვითარებაში შეეძლოთ ჰქონოდათ. ადრე თუ ორივე მასზე იყო დამოკიდებული ახლა თავადაც გრძნობდა დიდ საყრდენს მათი სახით .
............
შეყვარებული მყავსო ერთ დღეს განაცხადა და საუზმობა განაგრძო.
-ვინ ... ის ლაშა?
-არა , რა დროს ლაშაა დიდი ხანია აღარ მომწონს ეგ ბიჭი . მაშინ ისე უბრალოდ გკითხე როგორი ტიპია-თქო
-აბა ?
-ჩვენი სკოლელი არ არის
-რამდენი წლით უფროსია შენზე
-დაკითხვაზე ვარ? უბრალოდ ინფორმაცია მოგაწოდეთ, იმის დასამტკიცებლად რომ არაფერს ვმალავ
-ანუ უკვე სტუდენტია
-ხო , მეორე კურსზეა .. რა იყო ჩემზე 4 წლით დიდია მეტით ხომ არა
-განვითარების დონითაც ვერ აღემატება როგორც სჩანს . მითხარი სახელი და გვარი ან გამაცანი
-ცოლად მივყვები?
-უბრალოდ გაიცნობს , ხომ იცი რომ პრობლემას არ ვქმნით . რატომ ართულებ ინა?
-მამიდა , ფოტო რომ გაჩვენე გუშინ ის ბიჭია ხომ მითხარი კარგიაო
-მე გარეგნულად შევაფასე მხოლოდ, მკითხე ხომ სიმპათიურიაო და მეც დაგეთანხმე. ეგ რაიმეს ნიშნავს?
-იმას რომ, სიმპათიურ, ჩემზე უფროს, ჭკვიან და მდიდარ ბიჭს მოვწონვარ
-რატომ მოსწონხარ შენი აზრით
-რას მეუბნები,რომ არაფერია ჩემში რამაც შეიძლება მიიზიდოს?
-მიიზიდოს, როგორი სასწაული სიტყვაა ..ზუსტად აღწერს სიტუაციას. კი არ უყვარდები, უბრალოდ იზიდავ და ვისაც უ.გება ყველა არ გაფასებს, არც უყვარხარ და გრძNობაც არ აქვს. ეს ისე , უბრალოდ რომ იცოდე ბიჭების ნაწილის აზრები შენნაირად მოაზროვნეების მიმართ განსაკუთრებით
-თითქოს ხომ ძალიან მშვიდად ხარ, მაგრამ ყოველ ჯერზე ასეთი რეაქცია გაქვს. მე მხოლოდ გასართობად ვჭირდები ბიჭებს
-ფიზიკურად არ შეუძლიათ იმათ მეტი არაფერი შენ ვინც მოგწონს...არ აქვთ სიყვარულის სურვილი, არც ფიქრობენ, არც გრძნობენ . 20 წლის შემდეგ შეიძლება ყველა კარგი კაცი იყოს ,მაგრამ ახლა ? როგორ გგონია 17 წლის გოგოსგან რა უნდათ ...უბრალოდ მაინტერესებს რა გგონია ხოლმე
-ბევრს არ ვფიქრობ, უბრალოდ მომწონს, მოვწონვარ და ვცდით ურთიერთობას
-რას ცდით - ქვემოდან ახედა და მაგიდას ხელებით დაეყრდნო- ზას.ობას ყველა ბნელ კუთხეში? -ჩაიცინა და სკამს მიეყრდნო . თავს ძლივს იკავებდა, მაგრამ როგორღაც მაინც ახერხებდა
-ილია რა ხდება - მარტა საერთოდ არ ელოდა მოვლენების ასე განვითარებას
-ძალიან ვწუხვარ, თითდაუკარებელი მამიდაჩემვით რომ არ ვარ და უკვე ვაკოცე ბიჭს. ღმერთო რა ტრაგიკულია არა ? ჩემი ტუჩები სისპეტაკეს მოკლებულია ... შენ რომ იმ სწერვა ტასკასთან დაძვრები ამაზე არ ვსაუბრობთ თუ შენ კაცი ხარ და ყველაფერი მოსულა. ისე საუბარმა მოიტანა და ასეთს რას უკეთებ შენი დანახვისას სულის შეხუთვები ეწყება სკოლის უსვეცკეს გოგოს
-გისმენ და ვხვდები,რომ შენთან ზედმეტ საუბარს აზრი არ აქვს. მთავარ ამბავს ვერ იგებ, გესმის მხოლოდ ის რაც გინდა, იგებ იმას რაც გაწყობს და მორჩა . ამიტომ უბრალოდ გეუბნები ან გამაცნობ იმ ბიჭს ან არადა
-და რა , ფულს აღარ მომცემ ,აღარ დამელაპარაკები თუ ურთიერთობას ამიკრძალავ?
-რომელიმე ოდესმე გამიკეთებია? უბრალოდ დარჩებით შენ და შენი სიმართლე, დამოკიდებულება ჩემს მიმართ. შენ ყოველთვის გაქვს არჩევანი - მაგიდა დატოვა და კარისკენ დაიძრა. თავის დაღწევა უნდოდა
-მამიდა? შენც ხომ არ გაიცნობ
-ვისზე ლაპარაკობდა ილიკო
-ლაშაზე ... ამას ხომ ინფორმაცია არ გამორჩება . მანქანაში მაკოცა და საიდან გაიგეს დღემდე არ ვიცი
-საიდან გაიგეს არ იცი ხო? ნეტავ საიდან ის ს.რი ხო არ ჭორაობდა ძმაკაცებთან შენზე, შენს ტუჩებზე, ენაზე, ძუძუებზე და კიდევ ბევრ რამეზე რაც იყო და არ იყო. მერე იმის ს.რი ძმაკაცები კიდევ სხვებთან - ოთახიდან გასული იყო, დერეფნიდან მიბრუნდა და მისკენ დაიძრა-ნეტავ ოდესმე თუ მიხვდები , თუ გაიაზრებ რა სამყაროში ცხოვრობ. ვისთან გაქვს ურთიერთობა და რა ნ.ხვში გინდა თავით ჩაეშვა. უბრალოდ კი არ გინდა, ოცნებობ წრეზე რომელიც თავიდან ფეხებამდე ნაგავშია , ან თავადაა ნაგავი . ტასოზე გაინტერესებს? გინდა გითხრა ?
-ილია - იმდენად ახლოს იყო, ისე ღრიალებდა ინამ უკან დახევა სცადა
-გინდა -მეთქი ? მიპასუხე ინა კი ან არა
-მაშინებ
-შენ გეშინია და მე გული მერევა
-რაზე ,იმაზე რომ ვიღაცას ვაკოცე?
-იმაზე ,რომ ნაბ.ზვრების საჭორაო თემად იქეცი და გკიდია , გისწორდება კიდეც იმ გ.ნდონის 50000 მანქანაში რომ იზ.სავე. ბოდიში, მისი მამის მანქანაში, რომელიც სამსახურში წასულს მოპარა ალბათ და რომლითაც ორი კვირის მერე ხეს შეასკდა . გული მერევა შენს პრინციპებზე, შენს თავმოყვარეობაზე, შენს სურვილებზეც ... შესანიშნავად იცი არცერთს რომ არ უყვარხარ, შენც არ გიყვარს და ეგ მაგიჟებს, ეგ მირევს გულს რომ ერთ დღეს უბრალოდ მოგინდება, შენს ტვინში რაღაც გადატრიალდება და ვიღაც ნაბ.ზარს ჩაუგორდები. მერე რა , მოგინდება და სურვილს მოიკლავ, მერე ცოლად გაჰყვები იმაზე უარესს ... მერე ისიც მოგბეზრდება ერთ დღეს და მერე? განქორწინდებით . რა პრობლემაა , არანაირი შენი სურვილები ხომ უმთავრესია , უბრალოდ არ ცდილობ გინდოდეს რაღაც ღირებული, რაღაც განსხვავებულად სასიამოვნო და არა პრიმიტიული, პირველყოფილური , ცხოველური . მე არაფერში ჩავერევი, არც მამიდა ჩაერევა რომელსაც ისე დაცინვით მოიხსენიებ თითქოს ისაა სულელი და შენ არა. გრცხვენოდეს ამის გამო , ამ ტონის გამო რომელსაც იყენებ . ყველამ ჩვენს შეცდომებზე უნდა ვისწავლოთ არა? ჩვენი ცხოვრებით ვიცხოვროთ
-ილო
-გეყოფა, სიტყვები არ მჭირდება. იაზროვნე, იმოქმედე სწორად , იქნებ გამოგივიდეს კიდეც

წავიდა . გარბოდა უფრო ვიდრე მიდიოდა . ცოტახანს რომ დარჩენილიყო აუცილებლად გადვაიდოდა ზღვარს, მხოლოდ ყვირილით არ შემოიფარგლებოდა. მომენტში ისე უნდოდა ყველაფრის დამტვრევა, წამით ინასაც კი შეეხო წარმოსახვაში და ამის გააზრება ჭკუიდან შლიდა. მის თვალებში შიში ამოიკითხა და ამან საერთოდ გაანადგურა. ყველაფერი ერთად აგიჟებდა, ეს გოგო კი საერთოდ კონტროლს აკარგვინებდა. ბოლო დროს იმდენი აგრესია დაგროვდა , თავს ძლივს ერეოდა. წარმოსახვები, სურვილები, ის რისი გაკეთებაც უნდოდა ხოლმე გაგიჟებულს , ერთ დიდ ლოდს ქმნიდა და უკვე სუნთქვის უნარს უზღუდავდა.

რამდენიმე დღის შემდეგ გააცნო ბიჭი. კაფეში შეხვდნენ, განსაკუთრებული არაფერი მომხდარა, ინა როგორც ყოველთვის ლაღად საუბრობდა, კეკლუცობდა, იღიმოდა და ბიჭიც თვალებანთებული უყურებდა. მუქარები ეზიზღებოდა, არც ამჯერად აპირებდა. დამშვიდობებისას შეჩერდა და მზერა გაუსწორა
-არაფერს გააკეთებ ისეთს რისი წინააღმდეგიც ინა იქნება. ერთხელაც რომ გითხრას არა და შენ არ მოუსმინო , გავიგებ და ისევ შევხვდებით
-მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ არაფერს გავაკეთებ ძმაო , არ შეგეშინდეს
-მე ? მე არ მეშინია საშიშროებაზე შენ უნდა იფიქრო- ჩაიცინა და წამსვე მოშორდა. ინასთან ერთად იმგზავრა, მაგრამ სიტყვაც არ უთქვამს. გოგოც ცდილობდა დუმილის შენარჩუნებას. სახლში შესვლისთანავე იფეთქა
-არაფერს იტყვი? ახლა რომ მითხრა ვიღაც ხეპრეაო გავაფრენ
-კარგად რადგან ასწავლა დედიკომ და მამიკომ, ფორტეპიანოზე უკრავს რადგან ლამაზი თითები აქვს და ამით ტრაბახობს კაცია?
-ღმერთოო... ნუ შემშლი . თქვენი კაცობის კრიტერიუმი ჩემთვის შეუცნობელია
-ასეთი მარტივი არ არის , რადგან ჩამოწერილ კრიტერიუმებს აკმაყოფილებს არ ნიშნავს რომ ერთად კარგად იქნებით. ვნახოთ
-ეს „ვნახოთ“ შენი წყევლაა ხო? იტყვი და მალევე რაღაც ხდება რაც ისევ მარტო მტოვებს
-მარტო არ ხარ, არც არასდროს იქნები და გეყოფა
-მამიდაა... მანქანა ეზოში იყო და სახლში არ არის? - ყველა ოთახში შეიხედა და შემდეგ მობილური აიღო და ინფორმაცია ილოსაც გაუზიარა-გოგოებთან ერთად ვარ აქვე კაფეში და გამოვალ ერთ-ორ საათშიო. აუ მშიაა
-რა სასაცილო ხარ, იქ არაფერს დააკარე თითი ყავის გარდა
-ვაიმეე აბა ორი ხელით ჭამა დამეწყო?
-წარმოუდგენელი გახდი... არ ვიცი რა გითხრა.
-ახლა მეტყვი ტასოსთან რანაირად ხარ
-არავისთან ვარ და გეყოფა. ცხვირს იქ ნუ ყოფ სადაც არაფერი გესაქმება
-შენ რომ ხვდები ყველა ჩემ შეყვარებულს?
-მე შეყვარებულის სტატუსი არავისთვის მიმინიჭებია ... კითხვები არ მაქვს ჩემს ურთიერთობასთან დაკავშირებით და შენ თუ პრეტენზია გაქვს გისმენ
-რა პრეტენზია უნდა მქონდეს
-ანუ თემა დაიხურა !
-იმდენს იზამ ტუსას ვკითხავ ... იმედია პირდაპირ კუნ.ლინგუსის ან რომელიმე პოზის აღწერას არ დაიწყებს თორემ ჩემი ფსიქიკა ვერ გაუძლებს
-როდის უნდა მიხვდე,რომ ჩემ გამოწვევას ვერ შეძლებ ასეთი იაფფასიანი ხერხებით
-საზიზღარი ხარ . შენ ყველაფერი იცი და მე არაფერი -აწუწუნდა
-ყველაფერი იცი რაც საჭიროა -რეაქცია საერთოდ არ ჰქონდა
-ის არ ვიცი რამდენად ნორმალურია როცა ერთი გიყვარს და მეორესთან ჟინს იკმაყოფილებ
-გისურვებ ,რომ ვერასდროს გაიგო
-ასეთი ძნელი თუ არის რატომ არ ცვლი ყველაფერს
-იმიტომ რომ ეგოისტი არ ვარ . იმიტომ ,რომ საკუთარ თავზე მეტად მიყვარს. აი ამის გამოცდას ნამდვილად გისურვებ ... იმედია მერე ისევ შეიცვლება ყველაფერი შენში, მაგრამ ამჯერად სასიამოვნოდ გამაოცებ
.................
თითქმის ერთი თვე გასტანა ინას ურთიერთობამ. განსაკუთრებული არაფერი ხდებოდა, ილო ზედმეტ კითხვებს არ სვამდა, მაგრამ მარტამ ყველაფერი იცოდა. საუბრობდნენ ხოლმე განსაკუთრებით სხვადასხვა ადგილებში დაპატიჟება, საჩუქრები, ყურადღება მოსწონდა და ამ თემაზე ბევრსაც ყვებოდა.
-ხვალ აგარაკზე წვეულებას აწყობს, წასვლა მინდა ... ხომ წავალ ილო? მამიდა- ორივეს გადახედა. ბიჭი დაღლილი იყო, ტელევიზორს უყურებდა და თვალები ეხუჭებოდა
-არ გინდა, საკმარისია თქვენი შეხვედრები და თავისუფლება. ხომ შევთანხმდით დიდი ხნის წინ
-მაშინ პატარა ვიყავი, ახლა დიდი ვარ ...მინდა წასვლა , რა მოხდება. ღამით არ დავრჩები, ჯანდაბა
-არა ინა , მის სახლში, სადღაც ქალაქგარეთ ...ეს არ იქნება სკოლის მოსწავლის წვეულება მშობლების ზედამხედველობით და გთხოვ გაიხსენე,რომ ჯერ კიდევ 17 წლის ხარ
-როდის გავხდები სრულწლოვანი რომ გავთავისუფლდე
-ჩვენგან გათავისუფლება ისე გინდა თითქოს ჯაჭვებით გაბავთ. გინდა წახვიდე იქ, იმ სახლში გაიცნო კიდევ უამრავი შენი შეყვარებულის მსგავსი ტიპი, იმთ გოგოებს დაუმეგობრდე. მოიქცე როგორც დიდი,ზრდასრული ქალი ... რამდენადაც მეტს აჩვენებ იმდენად მეტს მოითხოვენ შენგან- თვალები დახუჭული ჰქონდა ისე ჩაერთო მარტას და ინას საუბარში
-ნუ ნერვიულობ ჯერ კიდევ არ ვაპირებ მასთან დაწოლას
-გეყოფა უკვე რაღაც ზღვარი იქონიე ...
-სიმართლეს ვამბობ ეგ არ გაწუხებს? ხო მინდა გავიცნო მისი ყველა მეგობარი და არა რამდენიმე, იმათი შეყვარებულების გაცნობაც მინდა. რამდენიმე კურსელი გოგოც მაინტერესებს. მინდა ვიცოდე ვინ ტრიალებს ჩემი შეყვარებულის ირგვლივ მაშინ როდესაც მე ჯერ კიდევ სკოლაში ვარ,სულ სხვა სამყაროში ... ასეთი რთული გასაგებია? უბრალოდ მივალ, ცოტას გავერთობი და მერე წამოვალ
-ცოტას დალევ, ცოტას მოწევ, ცოტას იცეკვებ, ცოტას მოგეფერება და წამოხვალ? ოკ ,ნოუ ფრობლემ ბეიბი ...გოგოო რომ გეუბნებით არ წახვალ, არ წახვალ და მორჩა. დავიღალე ...ხვალ ამ თემაზე საუბარიც არ გაბედოთ
-ისევ ღრიალებ...ბოლო დროს ზედმეტად აგრესიული ხარ იცი? შენც ხომ ამჩნევ მამიდა? შენც გეშინია ხომ ?
-ილო, არსად წავა ამდენ ნერვიულობად არ ღირს. დამშვიდდი
-აი ... მამიდაც ღელავს . შენი ნერვული აშლილობის გამო ჩემი შეყვარებული მარტო უნდა იყოს და თქვას ჩემი გოგო არ გამოუშვესო?
- რას იტყვის
-მე რომ თქვენი აკრალვა დვაიკიდო?
-ნებისმიერის გამო შეგიძლია ჩვენი სიტყვების დაკიდება?
-თუ არაადეკვატურია თხოვნა ,კი
-ინა რატომ იწვევ , გეყოფა ...
-მართლა მაინტერესებს სადამდე შევტოპავთ... ხედავ თვალები როგორ ჩაუწითლდა? რა ხდება რაც მოხვედი სულ ასეთი ფერი აქვს, შენც ხო არ კაიფობ ძამიკო?
-ხო, დავბოლდი და აქ ვზივარ თქვენთან ერთად რომ გამოვალ მამიდას ვთხოვ წყალი და ბევრი საჭმელი მომიტანოს ...აი უკვე მეხსნება მადაც და გონებაც. შენი ს.რი სატრფო შენს წინ რომ ეწევა არ გთავაზობს გასინჯვას?
-საიდან მოგაქვს
-ნუ ცდილობ ,რომ მომატყუო ... არ გაბედო შენს ნ.ბოზარ დაქალებს აყვე, კარგი პონტის სახელით კაიფი დაიწყო თორემ გეფიცები ისეთს გავაკეთებ ცხოვრებაში რომ არ წარმოიდგენ. გაფრთხილებ
-ამის გამო ღელავ? ასეთი სულელი გგონივარ ? მარტა შენც შეგეცვალა გამომეტყველება, მოუსმინე და გჯერა რომ მე ასე უბრალოდ ავყვები გარემოცვას ? მწყინს , მართლა მწყინს თქვენი ასეთი უნდობლობა . ნუ ღელავთ , საკუთარი თავი ისე ძალიან მიყვარს და ისე მინდა კიდევ უფრო კარგად გამოვიყურებოდე მავნეს არაფერს მივიღებ , არასდროს! ჩემ სიტყვებს თუ კიდევ აქვს ფასი, დამიჯერებთ იმედია თუ არადა არ ვიცი , ინერვიულეთ ორივემ ერთად.

მეორე დღე იმდენად დატვირთული ჰქონდა არც გახსენებია ინას შეყვარებულის წვეულება. საღამოს რამდენიმე წუთით შეირბინა სახლში და შემდეგ საერთოდ გავიდა ქალაქიდან. დილის ექვსამდე გზაში იყო,პრობლემა შეექმნა , გაბრაზებული იყო მანქანა სავსე ჰქონდა და იმაზე ფიქრობდა რა უნდა გაეკეთებინა. სახლში შესულს მარტასთვისაც არაფერი უთქვამს,სააბაზანოში შეიკეტა და ნახევარ საათში დაძინებას ცდილობდა. არ გამოუვიდა, გამოსავალზე ფიქრობდა და კარგად გაიგო კარის გაღების ხმა . საათი შვიდს უჩვენებდა, გათენებულიც არ იყო . ფეხზე ადგა და კარის გაღებისთანავე დაინახა ინა ,რომელიც მარტას ეხვეოდა და ქვითინებდა . თმები არეული ჰქონდა, მაკიაჟი ჩამოშლილი, ცრემლების კვალი სახეზე ეტყობოდა და იმდენად ცუდად გამოიყურებოდა სუნთქვა შეუკრა ბიჭს. დასვრილი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი ეყარა იატაკზე , მოკლე კაბა ეცვა და მთელი სხეულით თრთოდა
-დამშვიდდი, ყველაფერი კარგადაა ჩემო პატარა შემომხედე ... წამოდი შხაპი მიიღე
-სად იყავი ... სად იყო მამიდა
-ილო გთხოვ ...ხომ ხედავ ცუდადაა
-რას მთხოვ მამიდა ხედავ როგორ გამოიყურება? სად იყავი-მეთქი- კედელს მიარტყა ხელი და ხმამაღლა უღრიალა
-აგარაკზე წავედი ...- სლუკუნებდა და სახეზე ხელებს იფარებდა
-შენ გაუშვი ? ასე ნუ მიყურებ მამიდა ...მიპასუხე შენ მიეცი წასვლის უფლება?
-რა მნიშვნელობა აქვს ახლა მაგას, ბავშვი ცუდადაა ვერ ხედავ? უნდა მივხედო და მერე გავარკვევთ რა ჩაიდინა - მარტა ხელს არ უშვებდა გოგონას გაყინულ სხეულს.
-რატომაა ცუდად, ნეტავ იმიტომ ხომ არა რომ არ დაგვიჯერა ... რა ჩაიდინე მითხარი ასე რატომ გამოიყურები - მკლავში წვდა და სახიდან მოაშორა ხელები- ამოიღე ხმა ნუ შემშალე
-ცოტა დავლიე, მთვრალი არ ვიყავი გეფიცები ორი ჭიქა სულ... ვცეკვავდით . ყველა გავიცანი მერე ისინი დათვრნენ , ეწეოდნენ არ ვიცი ვიღაცები წავიდნენ ვიღაცები დარჩნენ და ოთახებში იყვნენ მე ვატოსთან დავრჩი მას უნდა წამოვეყვანე ... ჯანდაბა - ჩქარა ლაპარაკობდა, პირი უშრებოდა და საშინლად ნერვიულობდა
-მერე? რა დაგიშავა მითხარი -ვერ აზროვნებდა . მისმა მდგომარეობამ და ქცევამ გონება დაუბინდა
-არაფერი ... გეფიცები
-რატომ ჰგავხარ სადღაც დედისტყვნაში ნ.ხმარ ბ.ზს მითხარი ... ამიხსენი გოგო სარკეში ჩაიხედე მოდი . შემოდი ოთახში სადაც წესით მშვიდად უნდა გეძინოს ახლა - სარკის წინ დააყენა , მხრებზე უჭერდა ხელს - შეხედე და მითხარი ასეთს რომ გიყურებ რა უნდა ვიფიქრო. ამიხსენიიი ! ამის დედას შ.ვეცი ამიხსენი
-ხელი გაუში ილია !
-მეფერებოდა, ჯერ მომწონდა მერე საწოლზე დამაწვინა მივხვდი არ გაჩერდებოდა, ვუთხარი და ვერ გაიგო. მერე ვუყვირე ,მოვიშორე და წამოვედი. ტელეფონი გათიშული იყო, ტაქსს ვერ გამოვიძახებდი , გზამდე ფეხით ჩამოვედი. ვტიროდი ,გავიყინე და ცუდად ვარ გაიგე ... არაფერი მომხდარა ,მაგრამ ცუდად ვარ . მცივა, ბანაობა მინდა , თავი მისკდება
-შენ ახლა მართლა გგონია რომ ჩვეულებრივად დამთავრდება ეს ამბავი? იაზრებ საერთოდ რა გააკეთე და რა შეიძლება მომხდარიყო? მარტას სახლიდან როგორ გაეპარე... ხედავ რა მდგომარეობაშია? არც კი გიფიქრია როგორ იქნებოდა ... დაგვიკიდე ჩვენც და საკუთარი თავიც. მორჩა,აქ მორჩა შენი განუსაზღვრელი თავაშვებულობა ეს აღარც თავისუფლებაა, აღარც დამოუკიდებლობა. შენ არ იმსახურებ შეზღუდვების გარეშე ცხოვრებას
-შენ მე ვერაფერს ამიკრძალავ და ეს მშვენივრად იცი-ხმას აუწია , თვალები სულ წითელი ჰქონდა
-ვერ აგიკრძალავ? უფლება არ მაქვს თუ რატომ ვერ.. აქამდე თუ რამე ხდებოდა ყველაფერი ჩემი სურვილით იყო ეს შენი თავისუფლებაც და დღეიდან მორჩა. ამის ჩაყლაპვას არ ვაპირებ, აღარ გენდობი საერთოდ აღარ მჯერა შენი და სანამ საბოლოოდ იმ ქალს დაემსგავსები მანამ შეწყდება შენი ეს სისულელეები
-ვინ ქალს ... არ მჯერა . ძალიან ცდილობ ,მაგრამ მაინც ჩვეულებრივი მოძალადე ხარ. მამაჩვენის გზა გელოდება შენც ... ხო , მე დედაჩემს ვგავარ რომელიც შენთვისაც ჩვეულებრივი ა . ასეა ხომ? ესაა შენი შიშების მიზეზი ... შენი მენტალიტეტი . გული მერევა ...იმის ნაცვლად რომ მამიდას მსგავსად ჩემ მდგომარეობაზე გეფიქრა , გეზრუნა მეჩხუბები იმის გამო რასაც ვნანობ
-მამაჩვენი რომ ახლა აქ იყოს დიდი ხნის წინ მოუღებდა ბოლოს შენს ამ თავხედობას. მე რომ მას ვგავდე ისე როგორც შენ გავხარ იმ ქალს შენი საქმე ნამდვილად არ იქნებოდა სახარბიელო და ხო ის ბ.ზი იყო და ამას ვერანაირი აზროვნება ვერ შეცვლის, ვერაფერი დამანახებს სხვა მხრიდან...ქალი რომელიც ქმარს ღალატობს და ბავშვები მიჰყავს საყვარელთან შესახვედრად კ.ხპაა და ამას ვერაფერი შეცვლის . ეს შენც შესანიშნავად იცი, უნდა იცოდე მაგრამ არ იცი... ვერ იაზრებ შენც არაფერი გაინტერესებს მოწოლილი ჟინის დაკმაყოფილების გარდა. ძალიან მიკვირს რატომ გამოიქეცი რატომ არ ჩაუგორდი იმ შენს სიმპათიურ, ჭკვიან, მდიდარ ბიჭს რამ შეგიშალა ხელი - ვერ აზროვნებდა, ყველაფერს ამბობდა , ყვიროდა და შემდეგ ის სკამიც გაუქანა კედელს მანამდე ხელს რომ უჭერდა - ხომ ვგავარ , ხომ გგონია რომ მისი ასლი ვარ ხოდა დღეიდან ზუსტად ისე გავაკეთებ როგორც ის მოიქცეოდა
-რას იზამ მომკლავ ? მიდი მომკალი და მიუჯექი გვერდით მამაჩვენს =ინას სიტყვები თავში ჩარტყმულ მძიმე საგანს ჰგავდა . საერთოდ გამოთიშა სამყაროს , გულაჩქარებული, მზერადაბინდული უყურებდა მის გამოსახულებას
-ილიააა ხელი არ დააკარო თორემ არ ვიცი რას გავაკეთებ - მარტა რომ გადაეღობა წინ შემდეგ მიხვდა ინასკენ მიდიოდა. ქალის ანთებული მზერა რომ დაინახა უცებ იგრძნო სიმძიმე, გონებას აზროვნების უნარი დაუბრუნდა. დამტვრეული სკამი დაინახა და უკან დაიხია
-გეგონა დავარტყამდი ?
-შენც არ იცი რას გააკეთებდი ან რას აკეთებ
-როგორ შეგიძლია ასე მშვიდად უყურო, აპატიო ,აიტანო
-მშვიდად არ ვარ . მეც გაბრაზებული, ნაწყენი და იმედგაცრუებული ვარ , მაგრამ რას გავუკეთებ იმაზე ცუდს რაც სჭირს მითხარი...შეხედე რა მდგომარეობაშია ჩემი სიტყვები რაღას შეცვლის
-მივდივარ ... ეს სახლიდან არ გავიდეს
-შენ ვერ მიბრძანებ ...არ გაქვს უფლება
-კარგი, მაშინ ჩემი პასუხისმგებლობაც ქრება, მორჩა ! შენთან საერთო აღარაფერი მაქვს ...

ისევ დატოვა სახლი და თავშესაფრად ქცეულ სოფელს მიაშურა. იმ დღეს არ შეეძლო, თავს ვერ აკონტროლებდა ზედმეტად მძიმე იყო ყველაფერი მისი არეული გონებისთვის . სახლის მოწესრიგება განაგრძო, საქმით ცდილობდა მოწოლილი ფიქრების განდევას. დამტვრეული ნივთები თითქმის არ იყო ,მაგრამ რაც შეხვდა ყველაფერი მოიშორა. მთელი ტერიტორია დაათვალიერა, თავიდან გაიარა ყველა გეგმა გონებაში ცარიელ მიწებს უყურებდა, მოშორებით დათოვლილ მთებს გაუშტერა მზერა ბოლო ზამთარი გაახსენდა ,რომელიც სოფელში ბებიასთან გაატარა. უამრავი ფოტო ჰქონდა და მათი საშუალებით იხსენებდა ბავშვობაში გადახდენილ ამბებს. დედასთან თამაში არ ახსოვდა, მოხუცებთან ერთად იმ ეზოში სირბილი კი, დახუჭობანას ეთამაშებოდნენ და სხვადასხვა გასართობებს იგონებდნენ პატარების გასართობად. სოსოს მშობლები საერთოდ არ ახსოვდა, მარინე და ფრიდონი კი იმდენ დროს ატარებდნენ მათთან შეიძლება ითქვას,რომ ბებიას გაზრდილები იყვნენ. ნანა არ მუშაობდა, მაგრამ დრო მაინც არასდროს ჰქონდა .
-დამშვიდდი? - ჯერ კიდევ წარსულში მოგზაურობდა მარტამ რომ დაურეკა
-უნდა მეჩხუბო?
-ინა უკეთაა. ჩემთან , ატელიეშია და მეხმარება . შეგიძლია მასზე არ ინერვიულო
-გაბრაზებული ხარ?
-არა იმდენად რამდენადაც შენ უბრაზდები საკუთარ თავს - პირდაპირი იყო , ჩვეულებისამებრ არ ღალატობდა საკუთარ თავს
-ნამდვილად კარგადაა?
-ყველაფერი რაც წარსულში რჩება შეგვიძლია მაგალითად გამოვიყენოთ ... ინა ჯერ კიდევ გამოცდილების შეგროვების პროცესშია , ნუ გავიწყდება
-რთულია შენსავით ყველაფერი მახსოვდეს და ყველაფრის გათვალისწინება შემეძლოს
-არაუშავს, შენც ჯერ კიდევ ცხოვრების სწავლების პროცესში ხარ
-მალე დავბრუნდები... ერთმანეთს მიხედეთ
-შენ კი საკუთარ თავს
...........
მოგონებების დაგროვება თითქმის ვერ მოახერხა, ბოლოს რაც ახსოვდა თებერვლის თვე იყო ყველაზე მძიმე ,დაძაბული და აუტანელი დრო . ბევრს ვერაფერს ხვდებოდა მხოლოდ ნანას უყურადღებობა და სიცივე იგრძნობოდა , სიმარტოვე რომელსაც ინას საშუალებით იქრობდა. პატარა გოგონას მტევანს ხელს არასდროს უშვებდა , სკოლიდანაც თავად მოჰყავდა დედა რომ არ აკითხავდათ, სახლში დაბრუნებულს საჭმელი რომ არ ხვდებოდათ თავად ცდილობდა შიმშილისგან ახმაურებული კუჭის დამშვიდებას . მძიმედ ახსოვდა სოსოს სახლში დაბრუნებამდე გასული საათები , ტკენდა დედის მსგავსი უყურადღებობა ,მიზეზს ვერ ხვდებოდა თვალში ზედმეტად არ ხვდებოდა და ინასთან ერთად საძინებელში ატარებდა დროს . ყოველთვის ერთად იყვნენ, ინა არსებობა იყო მისი პირველი წამალი , პატარა,მუდამ მომღიმარი ბედნიერების წყარო .
და ბოლოს გათენდა დღე, რომელმაც ყველაფერი თავდაყირა დააყენა ,პატარა ოჯახში ტრაგედია დატრიალდა. გაზაფხულის პირველი თვე სიცოცხლის ნაცვლად სიკვდილის დროდ ჩაიწერა მინდელების წარსულის წიგნში...

სოფელში ყოფნა აღარ შეეძლო, მარტოობის დრო იმ დღეს დაასრულა და დილაადრიან დაუბრუნდა სახლს სადაც ორი ქალი ელოდა. ვერავითარი წყენა და ბრაზი აიძულებდა იმ დღეს მათგან შორს ყოფნას . ორივე ღიმილით შეეგება, ინა თვალისდახამხამებაში მასთან გაჩნდა ,ყელზე მოეხვია და რამდენჯერმე ხმაურით აკოცა. განუახლდა დანაშაულის შეგრძნება,მაგრამ ვერაფერი თქვა
-რა კარგია რომ დაბრუნდი...-თავი მხარზე დაადო და ისევ იგრძნო დაკარგული სიმშვიდე,რომელიც მხოლოდ ილოს ჰქონდა- მომენატრე
-მე კი ჩემი ბავშვების ასე ერთად ნახვა მომენატრა ... კიდევ საუზმე ცივდება და იქნებ მოხვიდეთ- მარტა გაღიმებული უყურებდა , შემდეგ წარბები მაღლა აზიდა და ხმამაღლა გაეცინა ილომ თავისკენ რომ მიიზიდა
-მამიდას არ მოვენატრე?
-ადექი გავარდი და მე უნდა მომნატრებოდი? ისე მომენატრე როგორც შენ მე
-ანუ ძალიან, ძალიან - თავზე აკოცა და ისიც ჩაიხუტა
-ნეტავ სწრაფად გაიაროს ამ დღემ -ჩურჩულით თქვა ინამ
-ათმა წელმა სწრაფად გაიარა , ეს დღეც გავა ...

................
სწავლის დაწყების დღიდან ფიქრობდა სკოლის ახალ ფსიქოლოგთან ვიზიტზე, რატომღაც მისი დანახვისას დადებითი ემოციები გაუჩნდა. სხვა ხსნა ვერ იპოვნა გონებაში დატრიალებული ქარიშხლის შესაჩერებლად, ერთად იმდენი რამ აწუხებდა ჰაერივით სჭირდებოდა ვიღაც ვისაც შეეძლო მოსმენა , ვისთანაც ყველაფერს იტყოდა და გათავისუფლდებოდა.
-გამარჯობა, მობრძანდით -კაბინეტის კარის გაღებისთანავე გადაინაცვლა სრულიად განსხვავებულ ,ფერად სივრცეში და მიჰყვა წითელთმიანი ქალის სიმშვიდის ხაზს-თავი მაქსიმალურად კომფორტულად იგრძენი და დაივიწყე დაძაბულობა ... შემიძლია მოგისმინო ან უბრალოდ მშვიდად ყოფნისთვის გამოიყენო ეს სივრცე - ლილის ხმა სასიამოვნოდ ესმოდა, იშვიათად მოსწონდა უცნობი ადამიანები და მითუმეტეს ენდობოდა. სკოლის ახალი ფსიქოლოგი კი ყველასგან განსხვავებულად მოქმედებდა ილიას დამძიმებულ სულზე
-ათი წლის წინ ... ზუსტად ამ დღეს მამამ დედა მოკლა! – ერთი წინადადება რომელიც იმაზე მძიმედ ჟღერდა ვიდრე ეს თავად წარმოედგინა. ლილის უამბო როგორ გაიგო სროლის ხმა და დაინახა სისხლის გუბეში მყოფი ორი ,ნახევრად შიშველი სხეული რომელთაგან ერთიც დედას ეკუთვნოდა. ახსოვდა ქალის ფიგურა და მამას შეშლილი,ცრემლიანი თვალები. მუხლებზე დამდგარი როგორ თხოვდა ,უკვე დაობლებულ პატარა ბიჭს პატიებას ,მაგრამ მაინც არ ნანობდა იმას რაც ჩაიდინა. ასე გახდნენ ილია და ინა ახალგაზრდა მამიდის იმედად დარჩენილი ობლები- მეშინია რომ ერთ დღეს ჩვენც იგივე დაგვემართება ... მეც ვერ გავაკონტროლებ თავს და რამეს დავუშავებ საყვარელ ქალს . ურთიერთობის დაწყებას მაქსიმალურად ვაჭიანურებ, არ ვეუბნები რომ მიყვარს არადა ისე მინდა ახლოს მყავდეს. მესაკუთრე ვარ, მე არ ვიცი რაღაც რომ შეიცვალოს გავუშვებ თუ ვერა. არ შემიძლია... იმის წარმოდგენა რომ რამეს დავუშავებ სულს მიხუთავს-დრო გადიოდა და სულ უფრო მეტად იზრდებოდა სესილიასთვის ტკივილის მიყენების, მისი ცხოვრების დანგრევის გადაულახავი შიში,რომელსაც ვერ ერეოდა, რომელიც აიძულებდა მანძილის გაზრდას და ტკენდა იმაზე მეტად ვიდრე სიტყვებით შეეძლო გადმოცემა...
-გქონია მსგავსი შემთხვევა? იმდენად გაბრაზებულხარ რომ ვინმეს ცემა ან მოკვლა გიფიქრია? - ლილის კაბინეტში შესვლამდე არ იცოდა რაზე სურდა საუბარი ახლა კი ქალი ზუსტ მიმართულებას აძლევდა მის არეულ ფიქრებს
-და მყავს ... სამყაროს მირჩევნია. ისაა ჩემთვის ყველაფერი . სრულიად განსხვავდება ჩემგან, მამიდასაც არაფრით ჰგავს ...დედას ასლია და მე ეს მსგავსება მაშინებს. გამუდმებით ვიღაც მოსწონს, ვიღაცას სწერს , შეხვედრაზე ფიქრობს . ჯერ ზედმეტად პატარაა, სიყვარულზე წარმოდგენაც არ აქვს. თავში პეპლები უფრინავს და არც ცდლობს იპოვნოს სულის ადამიანი. დედასაც ასე ზედაპირულად აზროვნებდა, 17 წლის ასაკში მამას რომ გაჰყვა, გაიპარა , მშობლებს ეჩხუბა , პროტესტი გამოაცხადა და ბოლოს რა მიიღო? გადაუყვარდა. მიხვდა რომ სხვა უყვარდა ჯერ კიდევ იმ ასაკში იყო ქალებს გათხოვება საერთოდ რომ არ აქვთ გადაწყვეტილი. მოჰბეზრდა ერთი კაცი, ერთფეროვნება, ბავშვები, ოჯახი ... ყველაფერი დაანგრია - საუბარი აღარ განაგრძო. სუნთქვა უჭირდა როდესაც მშობლებზე ფიქრობდა - ცოტა ხნის წინ ვეჩხუბე ... საშინლად გამაბრაზა. სადღაც გაჰყვა ვიღაც გამოს.რებულ მამიკოს ბიჭს. მდიდარ ბიჭებზეა ჩაციკლული, თითქოს ეს არის მისი ხსნა . მესმის რთულია თინეიჯერისთვის უყურებდეს ყოველდღე სხვადასხვა ტანსაცმლით მოსიარულე დაქალებს, ახალი ტელეფონებით, ათასი ნივთით, რომლის შეძენის საშუალებაც ჩვენ არ გვაქვს... მესმის ,მართლა მესმის რომ ბევრი რამ სჭირდება ,მაგრამ მისი ქცევა მაგიჟებს. სკამი ვისროლე , თავს ვერ მოვერიე საშინლად გამაბრაზა მიყვიროდა მომკალი და მიუჯექი გვერდით მამაშენსო ... ერთ დღეს მართლა რომ დავუშავო რამე მერე რა ვქნა. რაც არ უნდა გააკეთოს, რაც არ უნდა ჩაიდინოს ის ხომ ჩემი დაა .ნუთუ შემიძლია ვავნო? ეს კითხვა , ეს აზრი გონებას მიღრღნის
- საკუთარი თავის კონტროლი და ნებისმიერ სიტუაციაში აზროვნების უნარის შენარჩუნება ერთ-ერთი რთული ,თითქის შეუძლებელი რამეა. ყველანი ვკარგავთ კონტროლს , არ აქვს მნიშვნელობა ვისი შვილი ვართ. ბრაზის გაქრობისთვის ყვირილი და ნივთების მსხვრევა ნამდვილად ხშირი მეთოდია ...არც პირველი ხარ და არც უკანასკნელი. მეტიც , ზოგჯერ ესაა ერთადერთი ბუნებრივი გამოსავალი , ბრაზის საგნებზე მიმართვა
-ამას ჩემს დასამშვიდებლად ამბობთ- ქალი თითქოს არ თამაშობდა,მაგრამ მაინც არ ელოდა მისგან მსგავს სიტყვებს
-სულაც არა , მეც უამრავჯერ გამომიცდია მსგავსი მომენტი. როდესაც ვიღაცის თმებით თრევა მინდებოდა ყველაფერს თავდაყირა ვაყენებდი, გავრბოდი სადმე ისეთ ადგილას სადაც ყვირილს შევძლებდი. ვლანძღავდი, ვკიოდი, უბრალოდ ხმებს გამოვცემდი , ვტიროდი და ბრაზისგან ვთავისუფლდებოდი . ზოგჯერ წარმოვიდგენდი როგორ ვცემ, მეღიმებოდა , ვუყურებდი ჩემს ოპონენტს და ჭკუიდან გადამყავდა
-წარმოუდგენელია- გაეღიმა. იმოქმედა ლილის სიტყვებმა, მან მაგალითად საკუთქარი ქცევა მოუყვანა და არა უცნობი ადამიანის ამბავი ეს კი ილიკოს თავს კიდევ უფრო მშვიდად აგრძNობინებდა. თითქოს ლილი უცნობი კი არა დიდი ხნის ნაცნობი იყო,რომელთანაც მორიგი გულწრფელი საუბარი ჰქონდა
-ბავშვობაში მარტივად ვბრაზობდი ადამიანებზე, არ ვიცნობდი ასე კარგად მათ ხასიათს...დრო კი გვასწავლის . ვიზრდებით ,სამყაროს შეცნობასაც უკეთესად ვახერხებთ
-მეც მინდოდა ფსიქოლოგობა- აღარც კი ახსოვდა ეს სურვილი. მაშინ ჯერ კიდევ არ ჰქონდა ნაპოვნი საკუთარი საქმე და ადამიანების ხასიათის შესწავლით ნამდვილად დაინტერესებული იყო . შემდეგ ისაუბრა საკუთარ მიზნებზე,სოფელში გადაცხოვრებაზე , იმედებზე რომელსაც ახალ წამოწყებაზე ამყარებდა და კიდევ ერთხელ შეაფასა მომავალი გეგმები
-კარგ ადამიანებს , ტანჯვის შედეგ ღმერთი ასაჩუქრებს ,მთავარია გაუძლო , არ დაეცე, სული არ გაყიდო - მარტაზეც რომ ისაუბრა შემდეგ უთხრა ლილიმ . სჯეროდა ამ სიტყვების ,სხვა გზა არ ჰქონდა . შემდეგ კი მთავარი ,ყველაზე დიდი ,გადაულახავ ბარიერზე დაიწყო ისევ საუბარი
-მიყვარს და მეშინია ამ სიყვარულის . მეშინია ,რომ ეს არაა საკმარისი ... არ ვიცი ის რას განიცდის, ზოგჯერ ვგრძნობ , ვხედავ მის მზერას ,მაგრამ მგონია რომ მეჩვენება , რომ უბრალოდ მინდა ასე იყოს და ილუზიას ვქმნი. საკუთარ თავს რომ ვხედავ არ ვიცი ნორმალურ გოგოს როგორ შეიძლება ჩემთან ყოფნა მოუნდეს... ასეთი არეული ცხოვრების მქონე ბიჭთან რომელსაც საკუთარი სინდისის გარდა არაფერი გააჩნია- დიახ, ალბათ სწორედ სესილიასთან ურთიერთობა იყო მასზე დამოკიდებულ პრობლემებს შორის ყველაზე რთული გადასაწყვეტი. რამდენად გაბედულიც იყო სხვა საკითხებში, რისკიანი საქმეში იმდენად დიდი იყო გაურკვევლობა და შიში პირად ცხოვრებაში
- მითხარი, შენ როგორი ხარ ?ვინ ზის ჩემს წინ? სიყვარულს თუ მიზეზები სჭირდება არ ვიცი, მეეჭვება, მაგრამ დავფიქრდეთ რა იქნება შენი შეყვარების ან არ შეყვარების მიზეზი - კიდევ ერთი კითხვა ,რომელმაც მორიგი კვანძის გახსნაში დაეხმარა ილიას. მართლაც ვინ იყო ის, რა წარმმოდგენა ჰქონდა საკუთარ თავზე
-მე დანამდვილებით რაც ვიცი ისაა,რომ არასდროს არავისთვის არაფერი წამირთმევია. არც შური მაქვს, არც ბოღმა . ვცხოვრობ იმით რასაც ვქმნი , მადლიერი ვარ იმისთვის რაც ჩემთვის გაუკეთებიათ. უმადურება მეზიზღება , ყველა ლუკმა მახსოვს რომელიც მამიდას მეგობრისგან ან მეზობლისგან მიმიღია. წრფელი ემოციები მახსოვს, ბავშვობაში ვინ მეფერებოდა ისიც კი მახსოვს , არც იმათ ვივიწყებ ვინც მათხოვრებივით გვექცეოდა მე და ინას. ვინც ჩემი მშობლების ცოდვების გამო ჩვენ გაგვრიყა... ყველაფერს ვიმახსოვრებ , ჩემი ზუსტი სასწორი მაქვს მხოლოდ ხილს და ბოსტნეულს არ ვწონი . არავისთვის სამაგიეროს გადახდას არ ვაპირებ, ამის არც დრო მაქვს და არც ენერგია ,მაგრამ როცა საშუალება მექნება მხოლოდ მათ გავუწვდი დახმარების ხელს ვინც იმსახურებს. ასეთი ვარ , არ ვპატიობ ,არ შემიძლია . ანგელოზი არ ვარ , მაგრამ ვიბრძოლებ იმისთვის რომ სიკეთე ყველას სიკეთით დავუბრუნო . ზოგჯერ ბრაზიანიც ვარ, ბილწი სიტყვებიც მცდება... ისეთ გარემოში ვარ სულ მესმის და ისე გამოვიდა სადაც მოვხვდი იქაური ქუდი დავიფარე. განა სიტყვებით ფასდება ადამიანობა, ისინი ბაზარში სულ იგინებიან,სიტყვიერად ჩხუბობენ ღამეებს გარეთ ატარებენ, მანქანებში სძინავთ ,მაგრამ ერთმანეთის გვერდით დგანან როცა ერთს უჭირს ყველა იქ ჩნდება. მირჩევნია მტვრიანი, ჭუჭყიანი ხელებით და სუფთა სულით ვიარო ვიდრე პირიქით ... ჩემი შეყვარება მარტივი არ იქნება, მაგრამ უარესებიც ჰყვარებიათ , არა ? -ალბათ იმ დღეს ეს იყო ყველაზე მნიშვნელოვანი ფრაზა რისი გაჟღერებაც შეეძლო ილიას. -არ მინდა ჩემი შვილები ხედავდნენ მოჩხუბარ მშობლებს, არ მინდა ეშინოდეთ დაღამება და ეზიზღებოდეთ დილის დაწყება. მშვიდი ოჯახი მინდა მქონდეს, უბრალო, ნორმალური ოჯახი ... სხვა არაფერი მინდა
-და აუცილებლად იქნება სადღაც გოგონა ვისაც მსგავსი სურვილი აქვს ...
-როგორ უნდა მივხვდე ნამდვილად ის არის თუ არა
-აბა რა გითხრა , დაწერილი კანონი არ არსებობს. რისკია , ყველაზე დიდი რისკი რომელიც ან ბედნიერს გაგხდის ან გაგაუბედურებს, მაგრამ მაინც შენ არ უნდა მოდუნდე არცერთ შემთხვევაში. არც ბედნიერმა გახადო ერთფეროვანი ყოველდღიურობა და არც უბედურებას შეეგუო . რაღაც ეტაპის დასრულება ყოველთვის მოგიწევს, ახლის დასაწყებად ისე არ გამოდის . ერთი გვერდი უნდა დაასრულო ახალ გვერდზე გადასასვლელად
-ვიფიქრე რომ ცოტახანს გაგრძელდებოდა ჩვენი საუბარი, მაგრამ აქ რაღაც მაგიური ხდება . მეც კი ამალაპარაკეთ ... ახლა ვიგვიანებ . მელოდებიან ,უნდა გავიქცე
-სიამოვნებით ვისაუბრებ ისევ შენთან ...
-მე ნამდვილად სიამოვნებით გესტუმრებით. გმადლობთ ასეთი რომ ხართ - ლილიმ ჭრელ ოთახში გატარებული რამდენიმე წუთით სიმსუბუქე შესძინა , იქნებ დროებითი იყო, მაგრამ დასაწყისისთვის ესეც საკმარისი იყო . ტვირთის მცირე ნაწილის მოშორება სჯობდა ძველი სიმძიმის შენარჩუნებას...
.............
ეზოში გვიან შევიდა, მარტას მანქანა ვერ დაინახა რაც იმას ნიშნავდა რომ სახლში არავინ დახვდებოდა. ხელში რამდენიმე პარკი ეჭირა , ჭუჭყიანი იყო და ერთი სული ჰქონდა როდის ავიდოდა მაღლა. სანამ სადარბაზოში შევიდოდა სესილია გამოჩნდა,ძაღლი მოჰყავდა, თავზე ქუდი ეფარა, ყურსასმენები ეკეთა . ილოს საკუთარი კაშნე და ხელთათმანები მოხვდა თვალში ,გაეღიმა ქალბატონმაც რომ შენიშნა და წარბები შეკრა
-საღამომშვიდობისა ... ლედი,როგორ ხარ?- პარკები ძირს დაალაგა , დაიხარა ძაღლს რომ მოფერებოდა და ისიც მაშინვე ყეფით შეხვდა- რამხელა ხარ უკვე
-მაჩუქე და აღარ გინახავს ... მის ადგილას ღრენით შეგხვდებოდი,მაგრამ ძაღლია კეთილი გული აქვს
-ლედი, აუცილებლად გამოვასწორებ დანაშაულს
-წარსულის უკან დაბრუნება არ შეიძლება
-ზოგჯერ არცაა საჭირო - ჩუმად თქვა და მულტფილმის გაცოცხლებულ გმირს კიდევ ერთხელ შეავლო თვალი -ნახვამდის ლედი
-გამოსწორებას რაც შეეხება ... ზოგჯერ ჩახუტებაც საკმარისია და აღიარება,რომ იდიოტი ხარ-თვალებში უყურებდა, აღარ ჰქონდა ბრაზიანი გამომეტყველება
-ზედმეტად დასვრილი ვარ ჩახუტებისთვის ...
-ლედი წავედით -ისევ გაბრაზება დაეტყო სახეზე, ძაღლს დახედა და ბიჭს მზერა მოაშორა
-სესილია ,გთხოვ
-რას მთხოვ - ისევ მიბრუნდა , მის წინ დადგა და ქვემოდან ახედა- მითხარი რა გინდა , რატომ მექცევი ასე
-ჩვეულებრივად ვიქცევი დასვრილი ვარ და ლოგიკურია,რომ არ გახუტები. ჭუჭყიანი ვარ, ოფლიანი და ვყარვარ ... გასაგებია?
-როგორ ისულელებ თავს თითქოს ვერ ხვდები პრობლემა რაშია - თვალებიდან ნაპერწკლებს ისროდა- ერთხელაც დაგახრჩობ -ხელები სასაცილოდ შეკრა და ღრმად ჩაისუნთქა- უნდა დავმშვიდდე , აყოლა არ ღირს
-დრო გაქვს ?- მშვიდად იყო გოგონასგან განსხვავებით
-რისთვის
-ის ახალი კერძი რომ მომიმზადო
-კიდევ რა გინდა, მე ვარ გაბრაზებული და კერძიც მე მოვამზადო?
-გინდა მე მოგიმზადო შენი საყვარელი თევზი?
-არ ვიცი, დროულად თუ მოხვალ დაგითმობ სამზარეულოს ნაწილს - მაინც არ დანებდა ბოლომდე, მაგრამ არ შეეძლო ილოსთან ჩხუბი, მითუმეტეს იმ დღეს - უკან გადადგა ნაბიჯი , მერე ისევ მობრუნდა და მოეხვია - შენ სუნს მტვერი ვერ მოერევა - ლოყაზე აკოცა და ამჯერად ნამდვილად წავიდა.
როგორ შეიძლებოდა მანძილი გაეზარდა,როდესაც სესილია იყო მეორე მხარეს. ყველაფერს გააკეთებდა, მთებს გადაივლიდა თუ მოისურვებდა. შეეძლო გაბრაზებული ყოფილიყო, ეჩხუბა და მაინც არ წასულიყო. სადავეებს აცლიდა ხელიდან და ბოლოს მაინც ისე აკეთებდა როგორც თავად სურდა , ეს სურვილი კი უმრავლესად ილოს გულში არსებულ სურვილებს აცოცხლებდა.
.........
-კარს ღიას რატომ ტოვებ ...- სამზარეულოში მყოფს თავზე დაადგა -მარტო ხარ?
-ჩემები დაბადების დღეზე არიან... ვიცოდი მოხვიდოდი და ხომ იცი მეზარება კარის გაღების პროცესი
-მე რომ გავალ ჩაკეტავ
-ჯერ არ მოსულხარ და უკვე წასვლაზე ფიქრობ?
-ისევ გაბრაზებული ტონი გაქვს ?
-მეკითხები?
-კარგი , მოვინანიებ - თავისკენ შეაბრუნა და მოეხვია
-ისე ამბობ თითქოს ძალას გატან - მკერდზე მიაბჯინა ხელისგულები და თავი მაღლა ასწია- არ მჭირდება ასეთი ჩახუტება
-გეყოფა . ჩამეხუტე
-მთელი კვირით დაიკარგე - თავი მკერდზე მიადო ,მის გულისცემას უსმენდა და მშვიდად ლაპარაკობდა
-სოფელში ვიყავი
-მართლა აპირებ იქ გადასვლას? სულ გადაცხოვრდები ?
-ხო ,სულ გადავცხოვრდები - თითები ფრთხილად შეახო თმაზე და თვალები დახუჭა
-არ შეიძლება ორივეგან რომ იყო ? ასეთს რას აპირებ იქ
-ბევრი გეგმა მაქვს
-როდის მიდიხარ - მოშორდა, ზურგი აქცია და მზადება განაგრძო . უნდოდა ცრემლები შეეკავებინა , ხახვის დაჭრა დაიწყო და ცრემლებმაც იწყეს დენა- ჯანდბა
-შეეშვი ...
-უხახვოდ არ აქვს კარგი გემო - ცრემლებმა სულ დაუსველა სახე
-სესილია ... გთხოვ
-რას მთხოვ. ასე მშვიდად მეუბნები მივდივარო
-რომ არ წავიდე რა გავაკეთო
-არ ვიცი . შენ ნებისმიერ რამეს შეძლებ თუ მოინდომებ
-ზუსტად, მე მინდა იქ წავიდე. აქაურობისგან შორს, ქალაქისგან ,ხმაურისგან, არეულობისგან ... იქ მშვიდად მიწაზე მუშაობა მინდა , ამ ხელებს აღარაფერი ეშველებათ და უნდა გავაკეთო ის რაც გამომდის. მარწყვიც მექნება და კალათით გამოგიგზავნი
-არ მინდა მარწყვი -ხელი გააშვებინა. პატარა ჯიუტ გოგოს ჰგავდა უნდოდა ეთქვა მარტო შენ მჭირდებიო,მაგრამ ისე ბრაზობდა გაჩუმება არჩია
-მამიდას და ინას წამოყვები ხოლმე
-არა , არ წამოვყვები - თავი გააქნია და ტუჩები კიდევ უფრო მეტად გამოებურცა. ცხვირი გაუწითლდა, წამწამები დაუსველდა და თვალები სისხლისფერი გაუხდა . ისე უნდოდა მოფერებოდა, თითებით გაექრო მისი ცრემლები ,მაგრამ ნაზი შეხება არ გამოუვიდოდა, არ შეეძლო მის თეთრ,გლუვ კანს ძველებურად შეხებოდა
-დაჭერი ბოლოს და ბოლოს ეს ხახვი თორემ დაგიშრა ცრემლი ... არ შემერგება შენი ცრემლით დასველებული საჭმელი
-გამოდის ბოლოჯერ მაქვს შანსი ჩემი ახალი კერძი გაგასინჯო ... შემფასებელს ვკარგავ
-წინ იმდენი თვეა, შენ რა ამოწურე ყველა სურვილი?
-ინა სად არის
-გადმოვალ რომ დაასრულებს მზადებასო ... ხომ იცი როგორია - თემა ორივემ შეცვალა ,მაგრამ განწყობაზე არაფერი მოქმედებდა. ეს საუბრები არ ჰგავდა მათ ძველ მეგობრულ,მშვიდ, ბედნიერ დიალოგებს . არც მზადების პროცესი იყო სახალისო და არც გამზადებული კერძის დაწუნება უცდია გასახალისებლად .
-თევზი არ მომიმზადე... -სუფრასთან რომ დასხდნენ შემდეგ უთხრა
-მთელი დიდება შენს კერძს დავუთმე ... თევზზე ჩემთან დაგპატიჟებ
-გემრიელად მიირთვი
-აბა ვნახოთ ისეთივე გემრიელია როგორც გამოიყურება თუ არა - ათასში ერთხელ თუ მოინდომებდა რაღაც ახლის სწავლას გემრიელი გამოსდიოდა, იშვიათად ამზადებდა და ყოველთვის ისე,რომ ილიკოს მოსწონდა.ამჯერადაც არ იყო გამონაკლისი, მდუმარედ შეექცეოდა კერძს -უგემრიელესია
-როგორ გეტყობა ,რომ მიდიხარ . კრიტიკულიც კი აღარ ხარ ...
-შენც ხომ იცი,რომ გემრიელია
-ვიცი და ამის თქმა არც მჭირდებოდა ... შენ ისიც დაგავიწყდა რა არის მთავარი ამ დეგუსტაციაში?
-რაღაცები იცვლება
-ხო , ჩვენთან ზედმეტად ბევრი რამ შეიცვალა და კიდევ უფრო მეტი შეიცვლება
საუბარი არც იმ საღამოს გამოდგა შედეგიანი. სესილიას მშობლებიც დაბრუნდნენ, ვახშამს არ შეუერთდნენ ,მაგრამ ილიკოს თავი გამოჰგლიჯეს. მათ კითხვებს პასუხობდა, რამდენიმე წუთს შემდეგ კი სახლში დაბრუნება გადაწყვიტა. სესილია დამშვიდობებისას მხოლოდ ერთი სიტყვით შემოიფარგლა ,ნახვამდისო უთხრა და ისე შებრუნდა ტელევიზორისკენ თითქოს მთელი ინტერესით უყურებდა გადაცემას.

ინა მობილურით ხელში იყო, ფოტოებს იღებდა სარკის წინ და კიდევ ერთ ახალ პიჟამას აჩვენებდა ათასობით გამომწერს. მის ოთახში შევიდა, დაჯდა და ერთხანს ჩუმად უყურებდა. ის ექვსი წლის გოგოც იპრანჭებოდა, არასდროს იცვამდა იმას რაც არ მოსწონდა და დღეში რამდენჯერმე იცვლიდა სამოსს ,მაგრამ ვინ იფიქრებდა ეს თვისება წლებს თუ გაჰყვებოდა. ალბათ ადამიანებში მთავარი თვისებები ბოლომდე რჩება, იცვლება მხოლოდ ნაწილი ისიც იმიტომ რომ გარემო აღარ ჰგავს ძველს .
-ასე ადრე რატომ დაბრუნდი?
-გვიანია უკვე
-რა გვიანი ათი საათიც არ არის
-მეზობელთან სტუმრობისთვის გვიანია , ინა
-ეს ფოტო სჯობს თუ ეს ? - თითქმის იდენტური ფოტოები აჩვენა და ილოს ისეთი გამომეტყველება ჰქონდა მაშინვე შეეშვა. საწოლზე დაჯდა და ამჯერად ასე განაგრძო გადაღება .ერთი შეხედვით მშვიდი იყო, ლაღი, ბედნიერი, არაფერი ადარდებდა და აინტერესებდა ინსტაგრამის ფოლოვერების გარდა. არაფერი ახსოვდა ან როგორღაც შეეგუა იმ ცხოვრებას რომელიც ჰქონდა , არ ხედავდა ტრაგედიას ობლობაში , არც ციხეში მჯდომი მამა აწუხებდა მაქსიმალურად ცდილობდა საკუთარ თავზე ეფიქრა . ილოც არაფერს მოაკლებდა, სწორედ ამიტომ არ ეუბნებოდა არას , ინამ შეძლო საკუთარი სიმშვიდისა და ბედნიერების პოვნა ამ ეტაპზე რომელზეც იმყოფებოდა მომავალშიც ასე იქნებოდა.
-რამე ხომ არ გინდა ინა ...
-მინდა
-რამდენი - ჯიბეში ჩაიცურა ხელი, კართან იდგა უკვე და ფულს ითვლიდა - რაღაც საქმე მაქვს ახლა და მჭირდება . ასი ლარი არ გეყოფა?
-ჩემ გვერდით დაიძინე ამაღამ ... მარტას ატელიეში გათენება უწევს გვიან მოვა . ვიცი მაინც არ დაიძინებ და ჩემთან იყავი , კარგი ? - წამით შეხედა მხოლოდ , იცოდა დაკარგული უდარდელი ნიღბით მარტივად გამოიჭერდა ილო
-გამოვიცვლი და მოვალ
-შოკოლადიც მომიტანე - საბანში ჩაძვრა და ისე ელოდა ილიკოს. ზოგჯერ ასეც ხდებოდა, ჩუმდებოდა არაფერს ითხოვდა , ეხუტებოდა და მშვიდად ეძინებოდა ისე როგორც ბავშვობაში. ილოს მკერდზე ედო თავი და წარსულისგან დამცველ ფარად ეხვია ძმის მკლავები
მშვიდად ეძინა ინას გვერდით,მაგრამ ხმა მაინც ესმოდა. გაიგო მარტა როგორ შევიდა ჯერ სახლში შემდეგ კი საძინებელში, იგრძნო მისი ხელის შეხება, სურნელი და ტუჩები თავზე. ინას უფრო დიდხანს ეფერებოდა, ორივემ კარგად იცოდა როგორი ღრმა ძილი ჰქონდა და თავისუფლად იყვნენ ხოლმე , საბანი გაუსწორათ და მათ გვერდით თავისი ადგილი დაიკავა . კიდევ ერთხელ შეიკრა სიმშვიდის წრე...
.....................
მთელი დღე მუშაობდა, ანგარიშის გასწორება ძლივს მოახერხა კიდევ უფრო გაღიზიანებული, გადაღლილი და გამოფიტული გაემართა სახლისაკენ. არეულ ფიქრებს ვერ ალაგებდა, წარმოდგენა არ ჰქონდა როგორ უნდა მოქცეულიყო ინასთან . ვატო ისევ არ გაქრა მისი ცხოვრებიდან რაც უკვე მოთმინებას უკარგავდა ბრაზის გაქრობას ცდილობდა, მაგრამ დრო არაფერს ცვლიდა. სახლში დახვდა, მისაღებში იწვა და თავი მარტას მუხლებზე ედო . როგორც კი დაინახა მაშინვე წამოდგა,მაგრამ ილოს რეაქცია არ ჰქონია. იცოდა დიალოგის დაწყებას აზრი არ ჰქონდა და ჩხუბის ახალი ტალღის გამოწვევას დუმილი არჩია
-მეც არ მელაპარაკები?
-ხდება რამე რაც უნდა ვიცოდე? - თავის ტკივილი იმდენად აწუხებდა ლაპარაკიც უჭირდა
-ჩემთან ლაპარაკს მართლა არ აპირებ?
-ამის უფლებაც არ მაქვს ?
-ინა, შეეშვი ... დრო გჭირდებათ ორივეს. დიალოგი რომ არ გამოგდით ფაქტია და ორივე ცალ-ცალკე თუ გაიაზრებთ თქვენს შეცდომებს კარგი იქნება. ნუ მიდიხარ, მოდი ივახშმე და შემდეგ დაწექი - საძინებლისკენ დაძრული მარტას ხმამ შეაყოვნა
-არ მშია
-შიმშილობას აპირებ? ილია , ხომ იცი ჩემი ხელით გაჭმევ - მარტას აღარ უსმენდა მზერა ინას მობილურზე გადაიტანა,რომელიც გაუჩერებლად რეკავდა, შეტყობინებების ხმაც ისმოდა . გათიშა, თავზე გადაისვა ხელი და ღრმად ჩაისუნთქა დაძაბულობა ეტყობოდა პატარა მინდელს
-რა ხდება , ზარებზე აღარ პასუხობს შეყვარებულს?
-დაშორდა!
-რატომ,რას ერჩოდა ... დიდი ამბავი . ბედნიერება იყო მის მსგავს ბიჭს ასეთი რომ უნდოდა და რა ხდება დაამტკიცა როგორ ძალიანაც უნდოდა , შეიგნო სიმართლეს რომ ვეუბნებოდი?
-მთელი დღეა ურეკავს, შეტყობინებებს უგზავნის. ასე მარტივად არ დაგშორდებიო , უკვე ვფიქრობ რომ ვნახო და დაველაპარაკო. საერთოდ არ მგონია ნორმალური ქცევა მუქარის შემცველი ფრაზებით საუბარი ...- მარტა, ჩარევას რომ წყვეტდდა ეს უკვე სიტუაციის უკიდურეს დამძიმებაზე მიანიშნებდა
-დაშორება გინდა თუ უბრალოდ თავს იფასებ საჩუქრებს ელოდები და იმიტომ ჯიუტობ ...
-ასე რომ მელაპარაკები მგონია სხვაზე საუბრობ. საერთოდ არ მიცნობ- თვალებამრვრეული უყურებდა , მალე ცრემლებიც წამოუვიდა და სახე აარდა
-ნუ ტირი , გთხოვ ...ჭკუიდან გადავდივარ. ოდნავ მაინც არ გეცოდები? - ღრმად ჩაისუნთქა , ხელი თავზე გადაისვა და კეფაზე მოიჭირა. გონება ებინდებოდა ტკივილისგან, დაღლილობისგან, არეულობისგან
-დავშორდი, მორჩა რა გავაკეთო პირობა დავდო, დავიფიცო რომ კიდევ დიდხანს აღარ ვიფიქრებ შეყვარებულზე და საერთოდ ბიჭზე? მითხარი
-მივდივარ მე და - ინას ისტერიკა ეწყებოდა, ილია კი თავის არიდებას აპირებდა
-აქ არის... მოვიდა ,მწერს ჩამოდი ვილაპარაკოთო
-კიდევ გიმეორებ , ორ დღეში შეურიგდები თუ არა
-არ შევურიგდები,მორჩა !
-კარგი ,მაშინ დასრულდება
-შენ დაელაპარაკები?- მარტა კარებამდე მიჰყვა- იქნებ მე
-დამშვიდდი რა , ინას მიხედე ... რომ დაველაპარაკები ბიჭებთან გავალ ან სოფელში წავალ . სული მეხუთება უკვე
-ილო, ეცადე მშვიდად იყო ,ხო?
-ამ დონემდე დავეშვი,რომ გეშინია მამიდა? -პასუხს აღარ დაელოდა, ზურგი აქცია და სწრაფად დატოვა სადარბაზო. ბიჭი მანქანასთან იდგა, ეწეოდა და ტელეფონით ხელში ნერვიულად დააბიჯებდა . ილო რომ დაინახა გაჩერდა
-თვითონ არ მოდის? რა დამართა ტო, მართლა ბავშვივით იბუტება უკვე...ამ ქალებისას ხო ვერაფერს გაიგებ
-გახსოვს რა გითხარი რომ შევხვდით?
-აუ ძაან გთხოვ რა ...ახლა არ დაიწყო . ინას უთხარი ჩამოვიდეს თორემ მე ავალ... ასე უბრალოდ, არაფრის გამო დაშორება მე არ გამიგია ტო, რა პონტია
-არაფერია ის რაც მოხდა?- ხელები ეწვოდა უკვე, შეკრულ მუშტებს ზურგს უკან მალავდა, თითებს ერთმანეთს უჭერდა, მაქსიმალურად ცდილობდა თავი გაეკონტროლებინა
-აუ ტოო...სახლში რა მოყვა. ამიტო მიყურებ ასეთი სახით? გააზვიადა ყველაფერი, ცოტა ნასვამი ვიყავი და ვაღიარებ ზედმეტი მომივიდა, მეტჯერ აღარ განმეორდება
-ხო აღარ განმეორდება,იმიტომ რომ მორჩა ! ახლა აქედან წახვალ და აღარასდროს მიუახლოვდები ... კარგად ვერ დაიმახსოვრე რომ გითხარი ერთი არაც საკმარისი უნდა იყოს-თქო შენ კი მის სურვილს ყურადღება არ მიაქციე და შეტოპე იქ სადაც ყველაზე მეტად არ შეიძლებოდა
-არასადაც არ შემიტოპავს სიმართლე თუ გინდა, გაჩერდიო რომ მითხრა გავჩერდი, პროსტა თვითონ ანერვიულდა მე რა ვიცი ...მანამდე გასუსული იწვა და შევყევი . საერთოდ არ გავს ბავშვს და ნუ სულელობს ახლა რაა ... ჩამოვიდეს

იდგა ბიჭს უყურებდა, ზურგს უკან წაღებულ ხელებს ერთმანეთს უჭერდა. თავი უსკდებოდა, ხმებიც კი გაორებულად ესმოდა, თვალები დახუჭა , გული ერეოდა ამ ბიჭის ,საკუთარი დის, ყველას და ყველაფრის გამო
-რაც გითხარი ვერ გაიგე და კიდევ უნდა გავიმეორო? - მიუახლოვდა, უკვე ზედმეტად ახლოს იდგა და მისი მზერაც აღარ იყო ნორმალურთან მიახლოებული- ინას ახლოს აღარ გაეკარები !
-ასე ვერ შემაშინებ ბრატ ... შენ მითუმეტეს. გავიგე რო და არის ,სხვა მომენტია ალბათ ,მე და ის გავარკვევთ რა . ქაჯი ხო არ ვარ, დღეს არ უნდა ხვალ მოუნდება - გაიცინა ისევ მობილურს დახედა ,მაგრამ შეტყობინების აკრეფა ვეღარ მოახერხა. ილოს გონებამ სხეულზე კონტროლი დაკარგა, მთელი ძალით მოუქნია მუშტი და მერე თავადაც აღარ ახსოვდა რას აკეთებდა. შვებას გრძნობდა, ბიჭმა რომ დაარტყა მაშინაც კი დაგროვილი შხამისგან თავისუფლდებოდა. საკუთარ ეზოში ჩხუბობდა, ვერ აჩერებდნენ, პატრულის მანქანები გამოჩნდნენ , პოლიციას სასწრაფო მოჰყვა. ყურებში უამრავი ხმა ესმოდა, ბევრ რამეს ხედავდა ,უამრავ გაოცებულ სახეს და მათ შორის მარტას ამღვრეულ თვალებს. ინა ტიროდა, მარიამი კი გაშეშებული იდგა და ისეთი სუსტი ეჩვენებოდა როგორც არასდროს, ასეთი დაუცველი ქალი მის მეხსიერებაში არ ყოფილა. არაფერი უთქვამს, ღრმად სუნთქავდა, თბილი სისხლი კანზე მოდიოდა,მხოლოდ ამას გრძნობდა ტკივილს ჯერ კიდევ ვერ აღიქვამდა. პატრულის მანქანაში ჩაჯდა , ცხოვრებაში პირველად ჩაიდინა დანაშაული რომელმას თავისუფლება და სინანული ერთდროულად მოუტანა. სულში არსებული დემონების გაცოცხლება, სიბნელის გამოშვება ამძიმებს და თან ავხორც სიამოვნებას განიჭებს. მინდელში არსებული ორი პიროვნება ისევ ებრძოდა ერთმანეთს
.............
-რა გავაკეთო ილო- არაფერი უთქვამს, არცერთი სიტყვა უბრალოდ იქ იყო და ელოდა მის გადაწყვეტილებას
-არაფერი. მხოლოდ მაპატიე - საოცრად მშვიდი მზერა ჰქონდა. მისი ერთი ნაწილი გამოჩენილი ეგოისტობისთვის სინანულს გრძნობდა მეორე კი უდარდელად ირებდა სასჯელს
-აქ ვერ დაგტოვებ...ნუ მაიძულებ შენს გარეშე ვიმოქმედო თორემ ხომ იცი ხვალვე გაგიყვან
-არაფერი გააკეთო. ის ს.რიც არ ნახო . არავის არაფერი სთხოვო , ერთი თეთრიც არ გადაიხადო ... შენი მჯერა, დარწმუნებული ვარ ისეთს არაფერს ჩაიდენ
-ადვოკატისთვის დაგირეკავს- შეხვედრამდე მიღებული ინფორმაცია გაახსენდა
-ჩემი მეგობრის შვილია. არ ინერვიულო ვერაფერს გააკეთებენ, მალე გამომიშვებენ
-ინა გაგიჟდება სახლში რომ არ მიგიყვანო... თავს იდანაშაულებს და ეს შეგრძნება დაანგრევს ხომ იცი . გემუდარები აქ ნუ დარჩები
-გთხოვ მარიამ
-სესილია ახლა ჩვენთანაა, ინასთან ზის და რომელი უფრო ცუდად გახდება არ ვიცი- ზუსტად იცოდა ქალბატონმა მინდელმა ილიას ემოციის აღმძვრელი წერტილები
-ორივე დაამშვიდე ან დაიკიდე და საკუთარ თავზე იფიქრე. მგონი სჯობს ასე მოიქცე, ყველანი დაგვიკიდე რა , არ ვღირვართ შენს ნერვიულობად
-ისე ნუ მელაპარაკები თითქოს ტერორისტი იყო - წამსვე თვალები გაუნათდა
-ვგიჟდები შენზე - ხელზე აკოცა და გაუღიმა
-საშინლად გამოიყურები ...ესენი შენს თვალს არ უყურებენ ისიც რომ მოგისვან გვერდით? -ჩალურჯებულ , შეშუპებულ თვალზე ანიშნა - თუმცა ჩემთვის რა მნიშვნელობა აქვს ის სად იქნება. ნუ ჯიუტობ ილო, დაველაპარაკები ადვოკატს , გირაოს შევიტანთ და დღესვე წამოხვალ სახლში
-შეხვედრის დრო იწურება მამიდა, სახლში დაბრუნდი
-რატომ ისჯი თავს
-რომ გამოვალ მერე ვისაუბროთ
-კარგი სანამ ადვოკატს შეუთანხმდები ეს წაიკითხე - წერილი დაუდო მაგიდაზე და წავიდა.
სესილიას კალიგრაფია პირველივე სიტყვიდან იცნო და გულისცემა შეუნელდა
„არ მოვედი .
ვიცოდი მანდ ვერ გამიძლებდი , ვერც მე გაგიძლებდი.
გელოდები.
ველოდები შენს ჩახუტებას
შენი სეს’ილია„

რა შეიძლება იყოს მეტად ამაღელვებელი ვიდრე სათაყვანებელი ქალის გრძნობებით სავსე სიტყვები . რამ შეიძლება იმოქმედოს ამაზე მეტად , როგორ შეეძლო იქ დარჩენა და სასჯელის მშვიდად მიღება როდესაც სესილიას სახეს წარმოიდგენდა, სამი ქალი ელოდა ეგოიზმისთვის ისევ არ ჰქონდა დრო .

სასამართლოს შენობა ახალგაზრდა ადვოკატთან ერთად დატოვა. გოგონას გვერდით მშვიდად მიაბიჯებდა . ვერაფერს გრძნობდა, სიცარიელე დაეტოვებინა ბრაზით გამოთავისუფლებულ ემოციებს.
არავინ გაუფრთხილებია, ადვოკატს დაემშვიდობა და სახლისაკენ დაიძრა. ეზოში შესვლისას გაჩერდა, თავი მაღლა ასწია და ორ კორპუსს შორის მდგომმა მოავლო მზერა საყვარელ სარკმლებს, ორივეგან ელოდნენ . ნაბიჯი გადადგა , სესილიასთან ასვლა გადაწყვიტა ,მაგრამ შეჩერდა გვიანი იყო . სადარბაზოსკენ ნელი სვლით დაიძრა ,წასვლა არ უნდოდა , გრძნობდა უახლოვდებოდა სესილია მის უკან იდგა, რამდენიმე მეტრი აშორებდათ
-ილო - გოგონა სწრაფად სუნთქავდა, ფანჯარასთან მჯდომს თავზე დაათენდა დარაჯად ქცეული საყვარელი ობიექტის დანახვისას სირბილით ფარავდა მანძილს. მინდელი ჩასახუტებლად გაშლილი მკლავებით დაუხვდა , უსიტყვოდ მიიკრა გულზე და ღამეში ოქროსფრად მნათობ თმაზე აკოცა
-როგორც იქნა ... უკვე ვფიქრობდი,რომ იქ მოგეწონა და დარჩი - ჩუმად ლაპარაკობდა და მილიმეტრითაც არ შორდებოდა ყურისქვეშ მფეთქავ მინდელის გულს
- ახლოს არ ცხოვრობდი, დიდხანს ვერ დავრჩებოდი - ჩუმად უთხრა და ლოყაზე,ყბასთან ახლოს ფრთხილად შეახო ტუჩები
-ძალიან გტკივა - ქვემოდან უყურებდა, სისხლისფერ თვალთან ახლოს მიუტანა თითები და წამსვე აემღვრა მზერა- აღარასდროს მისცე ვინმეს დარტყმის უფლება მითუმეტეს ვიღაც ვიგინდარებს
-ის საავადმყოფოში წევს მე კი საპატიმროდან მოვდივარ... სხვა წინადადებებით უნდა მხვდებოდე - გაეღიმა და ისე მოდუნდა მისი ხელისგული ლოყაზე რომ შეეხო ტუჩები ამჯერად მაჯაზე მიაწება . ნირვანაში გადავიდა, ნელ-ნელა კარგავდა დროის,სივრცის, გარემოებების ყველასა და ყველაფრის აღქმის უნარს
-მე ხომ შენი ახალგაზრდა, ლამაზი ადვოკატი არ ვარ ... სესილია ვარ - ეჭვიანობის ნაპერწკალი გაუჩნდა მზერაში და ის ფერი მიიღო იშვიათად რომ ხედავდა ილია
-შენ სეს’ილია ხარ ...ჩემი განუყოფელი ნაწილი . შენამდე ვერავინ, ვერასდროს მოვა ხომ იცი - უღიმოდა, სიმმშვიდით სავსეს აღარც დაღლილობა ახსოვდა არც ტკივილი და სულის სიმძიმე
-ბევრი რამ შეიძლება ვიცოდეთ,მაგრამ შეხსენება ყოველთვის გვჭირდება ... - ილომ თავისი მოსაცმელი როდის მოახვია არც გაუგია, ისე ათბობდა თავისი სიახლოვით ტემპერატურის შეგრძნების უნარი ნამდვილად არ ჰქონდა
-გაცივდები, სახლში ადი და მშვიდად დაიძინე - თითები გაუბედავად ჩამოუსვა ოქროსფერ ხვეულებზე ,დამშვიდობებისას შუბლზე აკოცა და მანამ ელოდა სანამ მის ოთახში შუქი არ ჩაქვრა.

ბინის კარი ჩუმად გააღო , არ უნდოდა მათი გაღვიძება არც უფიქრია რომ ფხიზლები დახვდებოდნენ. ნაბიჯის გადადგმა ვერ მოასწრო მარტას საძინებლიდან ორნი რომ გამოვიდნენ. ინა წინ მორბოდა,ტირილისგან დასიებული თვალებით და გამოუძინებელი სახით გაჩერდა თითქოს ნებართვას ელოდა ჩახუტებისთვის
-მგლოვიარე ქალის თვალები რატომ გაქვს. მოვკვდი და არ ვიცი? - გაუცინა და თავად მოხვია ხელები
-მეორედ რომ რამე შეგემთხვეს მე მოვკვდები იცოდე- წამსვე ქვითინი დაიწყო , შუალედური მდგომარეობა არ ჰქონდა ან სიგიჟის ნიღაბი უნდა მოერგო ან მეორე უკიდურესობაში გადავარდნილიყო
-სულელო გოგო - თავი ააწევინა და ცრემლები შეუმშრალა- მორჩი ტირილს ,ხომ იცი რა მემართება
-მაპატიე რაა , გთხოვ ...გთხოვ - თავს მაღლა არ სწევდა ,მზერას ვერ უსწორებდა. ბიჭის ყელში ჩამალულა სახე და ჩუმად ჩურჩულებდა
-ინა გეყოფა, გთხოვ
-მე აღარასდროს მოვიქცევი ასე
-არ მჭირდება ეს პირობები . არც თავის დადანაშაულებას აქვს აზრი, დაივიწყე ყველაფერი მე ერთადერთი რაც მინდა არის ის რომ კარგად იყო ...უბრალოდ იზრუნე საკუთარ თავზე მე სხვა არაფერს ვითხოვ შენგან

მარტა უსიტყვოდ დახვდა, ღიმილიანი გამომეტყველებით უცქერდა ძმისშვილებს შემდეგ ძლიერად მოხვია მკლავები დიდ-პატარა ბიჭს და ისე მოეფერა მარტო მამიდას რომ შეეძლო და სხვას არავის.

და მაინც, შენ ბედნიერი ხარ თუ გაქვს სახლი სადაც გელიან ადამიანები რომელთაც სიმშვიდე მოაქვთ
...................
ისე იქცეოდა თითქოს ყველაფერი რიგზე იყო. საკუთარი არეული გრძნობები და ბოლოს მომხდარი ამბები კი ბურუსში ხვევდნენ მის გონებას. სიმძიმეს ვერ იშორებდა, ჩვეულებრივზე უფრო რთული გახდა მისთვის ყოველი დღე. საკუთარი თავის მიმართ კიდევ უფრო კრიტიკული გახდა, აგიჟებდა ეს გაუწონასწორებელი,გაურკვეველი ქცევა. სისუსტე ,რომელსაც ვერ უმკლავდებოდა , გართულებული არსებობა ,რომლის ატანაც აღარ შეეძლო . სარკეში ჩახედვისას ისევ თვალს უყურებდა,რომელიც ფერს ნელ-ნელა იცვლიდა ხელები კი ჩვეულებრივზე მეტად უშნოდ გამოიყურებოდა. ჩხუბის დროს კანი ისე გადასძვრა სახსრებზე რომ ზოგჯერ ტკივილიც გაუსაძლისად აწუხებდა.
ლილის კაბინეტთან მეორედ აღმოჩნდა, ჭრელი ოთახის კარი გააღო და ქალის შექმნილ სიმშვიდის ჩარჩოებში შეაღწია. ახლა ზუსტად იცოდა უჩვეულო ფსიქოლოგთან საუბარი რამდენად ეამებოდა მის სულს .
-უფრო ადრე გელოდი ილო, იმედია დაგვიანების მიზეზი სიმშვიდე იყო - ქალს რომ მიესალმა და სავარძელში ადგილი დაიკავა დიალოგიც დაიწყო . არ მალავდა სევდას, არ ცდილობდა თამაშს , ლილისთან თავისუფალი იყო
-ჩემი ნება რომ ყოფილიყო მალევე მოვიდოდი და დიდხანს არ დავტოვებდი ამ ადგილს . თქვენთან საუბარი წამალივით იყო ჩემთვის
-როგორც სჩანს დიდხანს ვერ იმოქმედა ამ წამალმა
-მე , მთელი ეს დრო უფრო სწორად რამდენიმე დღე წინასწარი დაკავების იზოლატორში გავატარე ... - ფიქრობდა ეთქვა თუ არა,ბოლოს მაინც სიმართლე არჩია და ქალის რეაქციის შესწავლას შეუდგა
-იმედია მოახერხე თავის გამართლება ... თუ ისევ გრძელდება პროცესი - ლილის მზერა არ შესცვლია, არც შიში გასჩენია , არც აღშფოთება არც გაკიცხვის სურვილი ჩანდა მის თვალებში. არაფერი იყო რაც ბოლო დღეების განმავლობაში სულს უხუთავდა
-დამნაშავე ვიყავი . პროცესი დასრულდა ... -მთელი ამბავი თავიდან გაიხსენა ,თითქოს გარედან უყურებდა საკუთარ თავს ამჯერად ყველა დეტალი მოყვა რასაც გრძნობდა და განიცდიდა ინას დაუფიქრებელი , უპასუხისმგებლო ქცევის გამო. მთელი სხეული გაეყინა, თავს ძლივს იკავებდა ეგონა ამჯერად არ გაუჩნდებოდა ბრაზი,მაგრამ უფრო მეტი ცეცხლი დაინთო მის გონებაში.
-თავს დამნაშავედ ვის მიმართ გრძნობ, ილო -სწორედ ეს იყო მთავარი, დანაშაულის შეგრძნება ჰქონდა, მაგრამ არა დაზარალებულის მიმართ. ან კი ვინ იყო ამ საქმეში დაზარალებული
-წესით ის უნდა მეცოდებოდეს , დღესაც სავადმყოფოშია... სახის ძვლები ჩაემტვრა და ოპერაციები დასჭირდა . მაგრამ მე ის მაწუხებს რომ ციხეში აღმოვჩნდი ჩემი დის უკონტროლო ქცევის გამო . ალბათ იტყვით თავის დას როგორ ადანაშაულებსო , ყველაფერი ხომ იმ ბიჭის ბრალი იყო და აზღვევინე კიდეცო. სისულელეა! დანაშაულს ერთი დამნაშავე იშვიათად ჰყავს. ბოროტება მუდამ იარსებებს და ჩვენ თუ მისგან თავის დაცვას არ ვეცდებით ყოველთვის დაზარალებულები ვიქნებით განა არ შეიძლება ისე ვიცხოვროთ, რომ გონიერებით ვაჯობოთ ნაძირლებს? ინამ შეცდომები დაუშვა , არ იფიქრა, ჩვეულებისამებრ ვარდისფერი სათვალით შეაფასა მორიგი სიმპათიური თაყვანისმცემელი და მოხდა ის რაც მოხდა , უარესიც შეიძლებოდა ... მე უბრალოდ მასზე ვიყარე ჯავრი და აღმოვჩნდი იქ სადაც ჩემნაირად მოაზროვნე ბიჭი არ უნდა მოხვედრილიყო. ვერც აღვწერ ისე მეზიზღება ქუჩური გარჩევები , ძველბიჭებად შერაცხული ხალხი რომელიც უძვირფასეს დროს იქ ,გისოსებს მიღმა ჯდომაში კარგავს. სასამართლოს შენობაში ოდესმე თუ მოვხვდებოდი არ მეგონა, მამიდაჩემი იქ არ უნდა შემეყვანა. რაც არ უნდა მომხდარიყო, ისე არ უნდა დავცემულიყავი რომ მამიდას ჩემზე ასე ენერვიულა, ჩემ გამო სხდომებზე ევლო, ჩემ გამო სესილიამ ღამეები თეთრად გაათენა ამის გააზრება მახრჩობს ... არ ვიცი , რატომაა ჩემი და ასეთი სულელი. არ მითხრათ რომ არ არის, არის ! კაცები რომ ცხოველები ვართ მამაჩვენის შვილს არ უნდა სცოდნოდა? რას ელოდა, რა ეგონა, იქ რა უნდოდა . სად გარბოდა, ვის ატყუებდა, ვისგან გაიქცა ... მძინარე მამიდას როგორ გაეპარა . როგორ შეუძლია საერთოდ ასეთი უპასუხისმგებლო, სულელი, უთავმოყვარეო გოგო იყოს. ვეღარ ვცნობ , ჩემი პატარა საყვარელი და მენატრება და მეშინია ... რაც უფრო დიდი დრო გადის უფრო მეშინია რომ დედაჩემის ბედს გაიზიარებს. არაფერი მადარდებს იმის გარდა, რომ ამ გოგოს ვერაფერს ვუხერხებთ. ასეთია, უბრალოდ ასეთია ხვდებით? ეს ბიჭი დაშორდება, სხვას იპოვნის, ჯერ სულ ბავშვია ,მაგრამ ქალობა უნდა ,იმდენად უნდა არ ვიცი ბოლოს სადამდე მივა მისი სურვილები . არ შეიძლება აღზრდას დავაბრალო, ბავშვობიდან იდეალურ ქალს უყურებდა . მამიდა ჩხუბის, დასჯის, აკრძალვების გარეშე გვზრდიდა. გვასწავლიდა, სწორს გვაჩვენებდა ... ის კი მაინც დედაჩემს ჰგავს !
-როგორია შენი თვალით დანახული დედა - ილიკო თავისდაუნებურად დაუბრუნდა დედას, კითხვამაც არ დააყოვნა. პირველი თემა დახურული იყო, ილია თავს დამნაშავედ მხოლოდ მარტას წინაშე გრძნობდა.
-არ ვიცი როგორი იყო დედა . გგონიათ ბევრი მახსოვს რადგან ცხოვრების ნახევარი მის გვერდით გავატარე? მას ჩემთვის არაფერი დაუტოვებია მოგონებებში , არცერთი დარიგება, არაფერი ისეთი არ მახსენდება რამაც ჩემი პიროვნება შექმნა. სიცოცხლე მაჩუქა, ალბათ იმიტომ რომ ქორწინებიდან ერთ თვეში უკვე ფეხმძიმედ იყო . ასე უბრალოდ, ხორციელი ჟინის დაკმაყოფილების პროცესის შედეგი ვიყავი. ბავშვი რომლითაც გაერთობოდა, თავადაც ბავშვს პატარები ეყვარებოდა და შემდეგ უკვე პასუხისმგებლობა რომ დააწვა ტვირთიც გავხდი. შევზღუდეთ მისი თავისუფლება. რომანტიკა ჩავაქრეთ , ოჯახის უფერულ ქალად იქცა. ასეთი მახსოვს, წუწუნით ამზადებდა საჭმელს, მაგიდაზე ისე აწყობდა თითქოს უპატრონო ძაღლები ვიყავით . ალაგებდა და წუწუნებდა , მამას რა უნდა გაეკეთებინა არ ვიცი მუშაობდა ძირითადად. არ იყო რომანტიკოსი კაცი, არ რეცხავდა, არ ამზადებდა, არ ალაგებდა...არ ვიცი ამის გამო ქმრებს არ ღალატობენ ხო? დედა როგორი მახსოვს იცით? - გაჩუმდა. იფიქრა აღარ გავაგრძელებო,მაგრამ მიხვდა ამ თემისგან გაქცევა ვერ დაეხმარებოდა- სახლიდან გავყავდით, თითქოს საყიდლებზე ... ბაღში დაგვსვამდა , სანამ ვთამაშობდით ვიღაც კაცს ხვდებოდა. რამდენჯერმე დავინახე , მაგრამ პატარა ვიყავი მეც მინდოდა დანარჩენებთან ერთად ატრაქციონებზე გართობა . წარმოდგენა არ მქონდა რატომ მიჰყვებოდა ბაღის სიღრმისაკენ უცნობს, ან რატომ გვაფრთხილებდა მამათქვენთან არ თქვა ის ბიძია რომ შემხვდაო. მერე ... მერე ჩვენ მამასთან ერთად წავედით სტუმრად . სოსომ დარჩენა გადაიფიქრა, მთვრალმა წამოგვიყვანა, სახლში კი ისინი დაგვხვდნენ. მახსოვს როგორ გვთხოვა შესასვლელში დალოდება , მაგრამ არ დავრჩი დედა კიოდა და მინდოდა გამეგო რა ხდებოდა . ნანა ნახევრად შიშველი იდგა უცხო კაცთან ერთად, რომელიც ტანსაცმელს გამწარებული დაეძებდა , მამამ იარაღი აიღო გადატენა და ორივეს ესროლა . არ დამინახავს გასროლის მომენტი, შიშვლებს რომ შევხედე შემრცხვა , უკან შევბრუნდი ჩემი და რომ გამეყვანა ... დედაჩემი სიკდვილს იმსახურებდა? არ ვიცი , მამაჩემს რომ არ უნდა მოეკლა ვიცი! სკუთარ თავსაც გამოუტანა განაჩენი არ იმსახურებდა დედაჩემი ამას . სოსო საკუთარ ბრაზს შეეწირა , იმ აზრს შეეწირა რომ ასე საკუთარი ნამუსი დაიცვა . რომელი ნამუსი , ნანა იყო მისი ნამუსი ? მე ამის არ მჯერა, ყველას ჩვენი სინდისი და ნამუსი თან დაგვაქვს, ჩვენს სულშია. ასე მასწავლა მამიდამ და ასე მგონია მეც . მე ჩემი მარტასი მჯერა- ისე ამოისუნთქა თითქოს ნახშირორჟანგს გააყოლა ტვირთის ეს წილი,რომელსაც ამდენი წელი მოუშორებლად ატარებდა
-მამასთან ურთიერთობაზე რას მეტყვი- ლილი ერთხანს დუმდა, ილიას შესვენების დრო მისცა
-ციხეში მივდივართ , მამიდას უზომოდ უყვარს. იმის მიუხედავად რომ არასდროს ამართლებს არც მიუტოვებია. ჩვენთვის არასდროს უთქვამს მამათქვენმა სწორი საქციელი ჩაიდინა და ამიტომ არ უნდა მიატოვოთო. თავიდან არც მივყავდით სანამ თავად არ მოვინდომეთ მისი ნახვა. ნანამ ჩვენ ,შვილებს უფრო მეტად გვიღალატა ვიდრე მას. არ ვიცი , ასე მგონია ... არ უნდა მოეკლა, რომ არ მოეკლა და განქორწინება მოეთხოვა ის მაინც არ იქნებოდა ჩვენთან. წავიდოდა , დაგვტოვებდა მამა კი ახლოს გვეყოლებოდა. არც ის ვიცი როგორი მამა იქნებოდა თავისუფლების შემთხვევაში , ალბათ ჩვეულებრივი , ფულს მოგვიტანდა , მალე დედინაცვალსაც გაგვაცნობდა და ნაცრისფრად განვაგრძობდით ცხოვრებას. მაგ ორზე საუბარი არ მინდა, ემოციებს ვერც განვიცდი ... უბრალოდ მამაა, რომელმაც არასწორი ქალი შეარჩია,ნაადრევად შეირთო ცოლად, არასწორი ხერხით მოიშორა და არასწორი აზროვნებით იცხოვრა. დარჩენილ ცხოვრებასაც ასე გაატარებს, მისთვის არასდროს შეიცვლება სიმართლე. შეიძლება ციხეში არ უნდა მივდიოდე, მაგრამ ასე მგონია სწორი. დედაჩემიც ცოცხალი რომ იყოს სადღაც სხვაგან მყოფსაც მოვიკითხავდი ხოლმე . ახლა კი მის საფლავს ვუვლი,რომელიც მარტას დიდსულოვნების დამსახურებით აქვს. გიკვირთ ხომ? მამიდამ პირველი ცხოვრებისეული გაკვეთილი მაშინ მომცა როდესაც ნანა თავისი გარდაცვლილი მშობლების გვერდით დაკრძალა. მის სოფელში ჩავიდა , ძმის მიერ მოკლული მოღალატე რძალი მხოლოდ მან არ მიატოვა. ჩვენც წაგვიყვანა, ორივეს გვეხვეოდა, ხელი ჩაგვკიდა და მანამ არ გავუშვებ სანამ სუნთქვა შემეძლება. მარტა ყველას წინააღმდეგ წავიდა, გაკიცხეს, გაგიჟდაო იძახდნენ. მამაც არ ელაპარაკებოდა , ციხეში შესვლისას მხოლოდ ჩვენთან კონტაქტობდა ,მაგრამ ის არ ნანობდა. დანაშაულისა და უდანაშაულობის აღქმის საოცარი უნარი აქვს . ბოლომდე მისი არასდროს მესმის ... მე მხოლოდ ის მინდა,რომ მათ არ დავემსგავსო . ჩემი ცხოვრება ციხეში არ უნდა დასრულდეს, არც ძალადობით უნდა გაგრძელდეს. ჩემი ცოლი დედაჩემს არ უნდა ჰგავდეს ... თუმცა ჩემი სესილია მას არაფრით ჰგავს - სულ ერთ წამში დაულაგდა სახე, გათბა, მოდუნდა, განათდდა და გაჩნდა ხიდი სიბნელიდან სინათლეში გადასასვლელად. სწორედ ეს ორი ქალი იყო მისთვის სიმშვიდის მომტანი მარტა და სესილია
-როგორია ილოს სესილია - ლილისაც გაეღიმა , დიდი ინტერესით ელოდა მის მიერ დანახულ გოგონას
-ნეტავ მართლა იქნება ის ჩემი და მე მისი ? არ ვიცი. მხოლოდ ის ვიცი,რომ სესილია საუკეთესო მომავალს და კაცს იმსახურებს. ის ისეთია დანაშაული იქნება მისი ცხოვრება რომ ავურიო
-და თუ თქვენი გრძნობები ორმხრივია?
-არ მინდა რომ იყოს...მეშინია მის გამო , არ მემეტება ჩემთვის . მე ... თქვენ არ იცით ის როგორია . რომ იცოდეთ ,რომ იცნობდეთ ვერც თქვენ გაიმეტებდით ჩემთვის -ტკივილი იგრძნო, თავი დახარა ამღვრეული თვალების დასამალად
-მე ვთვლი ,ორი ღირსეული ადამიანის წრფელი გრძნობების გარდა არაფერია საჭირო ურთიერთობის არსებობის უფლებისთვის
-მე არ ვიცი , დარწმუნებული არ ვარ რომ შემდეგ ...წლები რომ გავლენ და კიდევ უფრო მძიმე გახდება ჩემი ცხოვრება , კიდევ უფრო გართულდება ყველაფერი . ის არათუ ღალატისთვის, მიტოვებისთვის არ მემეტება. მისთვის რომ ვიბრძოლო,მე რომ საკუთარი თავი შევცვალო, დავიმსახურო და შემდეგ ვერ შევინარჩუნო თავს ვერ ვაპატიებ
-გგონია უფრო ძლიერად უყვართ ადამიანებს რომლებიც მეორე ნახევრების ერთგულები სიცოცხლის ბოლომდე რჩებიან? ყველა შენი შიში მის კეთილდღეობას ეხება, მის ბედნიერებას , მის ცხოვრებას და არა შენსას. შენ არ უშვებ ,რომ შეიძლება მას გადაუყვარდე, ქორწინებამდე მიხვდეს რომ სხვა სჭირდება . შენ არ გითქვამს რომ ის ვერ იქნება კარგი ცოლი, რომ შენ იმედებს ვერ გაამართლებს... როცა ამდენს სხვაზე ფიქრობ , როცა სხვა საკუთარ თავზე პრიორიტეტული ხდება ესაა სიყვარული . ყველაზე უმანკო, უპირობო სიყვარული
-იმიტომ რომ ვიცი , მჯერა მისი ხასიათის , მისი შინაგანი ძალის . არ შეიძლება მსგავსმა ქალმა ვინმეს იმედები გაუცრუოს... ის ისეთია მისი არსებობაც საკმარისია. არ შეიძლება წამით მაინც დავუშვა,რომ მან ვინმეს უღალატოს არათუ ქმარს . გონება მეთიშება რომ ვხედავ, ვერ აგიხსნით რა მემართება საერთოდ ყველა და ყველაფერი მავიწყდება. ჩემი ცხოვრება, წარსული, ჩემი ეს უბრალო არსებობაც კი . ვშორდები და მერე ვხვდები რომ არაფერს წარმოვადგენ , არაფერი მაქვს რომ შევთავაზო. მე ისიც არ ვიცი ეს ხელები როგორ უნდა შევახო მის ლამაზ თითებს, იცით როგორი თეთრი ,ფითქინა კანი აქვს ? წვრილი ლამაზი თითები , ოქროსფერი თმები და ულამაზესი ყავისფერი თვალები . ხომ ხედავთ მე სიტყვებიც არ მყოფნის, საკმარისი მარაგიც არ მაქვს რომ აღვწერო ... არ შეიძლება , უბრალოდ შეუძლებელია მე და ის ერთად . მეოცნებე არ ვარ, არაუშავს ის ერთი თუ დარჩება ჩემს ოცნებად სიცოცხლის ბოლომდე ასე მაინც გალამაზდება ჩემი ყოველდღიურობა - მტკიცედ ინარჩუნებდა საკუთარ გადაწყვეტილებას. ლილი გავლენას ვერ ახდენდა, თითქოს არც ცდილობდა,მხოლოდ უსმენდა, აკვირდებოდა და ზეწოლის გარეშე კიდევ უფრო ამარტივებდა ურთიერთობას - ახლა წავალ . დროა უკვე ... ჩემი საქმეები არ იცდიან
-დამპირდი ,რომ მალე დაბრუნდები
-როგორც კი დრო მექნება მოვალ, არაფერი მშველის ისე როგორც თქვენთან საუბარი
-მაშ შემდეგ შეხვედრამდე ,ილო
-ნახვამდის, ლილი
..................
-ილოო
-დილამშვიდობისა სესილია...ამ დროს რატომ გღვძავს?- გამთენიისას გავიდა სახლიდან , გოგოს იქ დანახვამ გააოცა
-დილით ვარჯიში დავიწყე... კარგი ამინდებია და ადრე რომ ვიღვიძებ დღეც უფრო გრძელი და პროდუქტიული მეჩვენება - ჩვეულებრივ ენერგიული იყო, თვალები უბრწყინავდა, მაგრამ აშკარად კიდევ ჰქონდა საქმე
-ალბათ აქვე სკვერში ვარჯიშობ ხომ?
-ხო ...ვიცი გეჩქარება. ბევრ დროს არ წაგართმევ ... ჩემი მეგობრის დედა დერმატოლოგია და მალამო მირჩია აუცილებლად უშველისო ,ალბათ ძალიან ტკივაო და მართლა გტკივა ? - მაჯაზე შემოხვია ხელები და ხელის ზურგზე დააკვირდა , ქვემოდან ამოხედა დამრგვალებული ამღვრეული თვალებით- რატომ არ ზრუნავ საკუთარ თავზე ილია?
-თითქმის გაიარა , არაფერია
-როგორ არაა , მგონი დაჩირქდება მალე ... მტვერი და ჭუჭყი კიდევ უფრო აღიზიანებს . მარტამ არ მიჯერებსო -პატარა ბავშვს ჰგავდა, თვალებდამრგვალებული, ტუჩებდაბრეცილი რომ ელაპარაკებოდა და წყენას არ მალავდა
-ამის გამო უნდა გამიბრაზდე?
-ხო, ვბრაზობ ...ამ მალამოს ყოველდღე წაისვამ იცოდე- ჯიბიდან კოლოფი ამოიღო და ხელში მიაჩეჩა- შეგამოწმებ
-სერიოზულად?
-სისხლი მოგდის ... ნორმალური არ ხარ შენ ხო? კიდეც კითხულობ? საკუთარი თავი სულ არ გიყვარს ? - გაბრაზებული იყო და თან თვალები ემღვრეოდა, ცოტაც და იტირებდა . ილოს სულს უხუთავდა, იმდენად ვერ უძლებდა მის ასეთ მზრუნველობას აღარ იცოდა რა გაეკეთებინა
-სიყვარული ვერაფერს ცვლის... გმადლობ ყურადღებისთვის,მაგრამ საჭირო არ არის- მალამო უკან დაუბრუნა ზურგი აქცია და სწრაფად ჩაჯდა მანქანაში. აღარ შეეძლო ამის ატანა, მასთან არ იყო და რამდენ სადარდებელს უჩენდა და ერთად რომ იქნებოდნენ შემდეგ ჯოჯოხეთად უქცევდა ცხოვრებას, ამას ვერ აიტანდა,არ დაუშვებდა . ეს აზრი მართავდა და ყოველ ჯერზე მეტად ზრდიდა მანძილს .
................
სოფელში ატარებდა დღის უმეტეს ნაწილს. მანქანით გადაადგილება მისთვის პრობლემას არ წარმოადგენდა ,არავინ იცოდა როდის სად იმყოფებოდა სესილიაც უშედეგოდ ცდილობდა მასთან შეხვედრას. შესანიშნავად გამოსდიოდა გოგოსთვის თავგზის არევა, ისეთ დროს მიდიოდა ის რომ სახლში არ იყო . ინასთანაც ნეიტრალური გახდა, საუბარი მანამდეც არ უყვარდა ახლა კი იმ რამდენიმე საათში რასაც სახლში ატარებდა სულ რამდენიმე სიტყვას თუ ეტყოდა. სკოლაში თვალს ადევნებდა, ბოლო დროს ჩვეულებრივზე მშვიდი გახდა ახალი შეყვარებული ჯერ კიდევ არ ჰყავდა ,თითქოს იმ ამბების შემდეგ დასერიოზულდა. ერთადერთი რაც ყველაზე მეტად ადარდებდა მარტა იყო, იცოდა ქალი მის ამ გრაფიკს ვერ ეჩვეოდა, ღელავდა და ჩვეულებრივზე ხშირად ურეკავდა, სოფლის ამბებს უყვებოდა , ყველაფერს აჩვენებდა რასაც გააკეთებდა და მის ამბებსაც ისმენდა,რომელიც მუდამ საქმით შემოიფარგლებოდა. ბავშვობიდან ხედავდა როგორ მიიწევდა დასახული მიზნისაკენ მარტა და სჯეროდა თუ მოინდომებდა ყველაფერი გამოუვიდოდა
31 მარტს მარტას დაბადების დღე გახლდათ . არასდროს უთქვამს ,რომ ეს დღე უმნიშვნელო იყო თამამად აცხადებდა ამქვეყნად მე ჩემი დიდი მოვალეობა მაქვს , ყოველი წელის გასვლა მიხარია და წარსულში დარჩენილი 12 თვე საკმარის ამბავს შეიცავს იმისთვის,რომ აღნიშვნად ღირდესო . მხოლოდ სიურპრიზებს არ სწყალობდა, თავად ერჩივნა გადაეწყვიტა თუ როგორ გაატარებდა ამ დღეს
-წელს მინდა ჩვენ ოთხნი ქალაქგარეთ წავიდეთ...სასტუმრო დავჯავშნე . რადგანაც შაბათია კვირასაც იქ დავრჩებით
-ოთხნი? - ილიამ ქვემოდან ახედა და ფანჯარას მოშორდა- სესილიას უკვე ესაუბრე ხო?
-დამალობანას შეწყვეტ მინიმუმ ორი დღით !
-რატომ მაქვს ისეთი შეგრძნება რომ ჩიხში შემიყვანე, მახეში გამაბი და ამით გაერთობი
-მე გართობა, ცხოვრების გახალისება და ფერების პოვნა ნებისმიერ ვითარებაში შემიძლია ჩემო ერთადერთო და განუმეორებელო ძმის შვილო - გაღიმებული შემოჯდა ფანჯრის რაფაზე და პატარა ბავშვივით აათამაშა ფეხები
-სამნი ვართ ერთის წინააღმდეგ ასე ,რომ გახსენი წარბები აიღე ნივთები და წავედით - ინამ ხელი ჩაავლო და საძინებლისკენ წაიყვანა.
ტორტი ამჯერად სესილიას ეკუთვნოდა . მორიგი კულინარიული ექსპერიმენტი ჩაატარა და ულამაზესი მორთულობით თვალშისაცემი სიგემრიელე მოუმზადა საყვარელ მარიამს. შამპანიურით სავსე ჭიქით ხელში იდგა , სწრაფად ამბობდა მისალოც სიტყვებს და ყურებამდე გაღიმებული ეხვეოდა გოგონებს სანამ ილია მისგან მოშორებით სანახაობით ტკბობას არჩევდა. არაფერი უთქვამს , დააიგნორა და სახლი ისე დატოვა თვალიც მხოლოდ რამდენჯერმე მოჰკრა მის გამოსახულებას.
-ესენი შეგვიწირავენ - ინა მარტას საწოლში შეძვრა და მიეხუტა - ვუთხარი ადრე მივდივართ_თქო და მაინც ფანჯარასთან ზის . ისიც ასეა დარწმუნებული ვარ- ჩურჩულებდა და მარტას ინფორმაციას აწვდიდა
-დამშვიდდი, მოითმინე ... ოდესმე დადგება ჩემი დაბადების დღე და ეგ ორიც ერთად იქნება, შენც გეყოლება ნამდვილი კაცი გვერდით
-და შენ ქმარი და ბავშვები მოგიწვებიან გვერდით
-ჩემს მკლავებში შენი ადგილი ყოველთვის იქნება ჩემო ნამცეცა - შუბლზე აკოცა მკერდზე მიკრულ გოგოს და მისი სურნელი ღრმად ჩაისუნთქა .
ილია მომდევნო ორ დღეზე ფიქრობდა მთელი ღამე ვერ მოისვენა. საკუთარი თავის ეშინოდა, იმ მხარის რომელიც სესილიასკენ მიიწევდა და მასთან დაშორებას ვერ ეგუებოდა. წარმოუდგენელი მოთმინებისა და ძალის მობილიზება დასჭირდებოდა იმისთვის,რომ დისტანცია დაეცვა.
დილას გეგმები სრულიად შეეცვალათ მარტას ბავშვობის მეგობარი იტალიიდან დაბრუნდა და თავად თქვა უარი გამგზავრებაზე. დაქალებთან ერთად გადაწყვიტა ამ დღის გატარება, საერთოდ დაავიწყდა თარიღიც ისეთი ბედნიერი იყო გვიან ღამემდე ქალების გარემოცვაში დარჩა ილიას და სესილიას ერთ სივრცეში მოხვედრა კი ისევ განუსაზღვრელი დროით გადაიდო. თავადაც ვერ ხვდებოდა ბედნიერი იყო ამ შემთხვევის გამო თუ უბედური , ისევ გაორება ჰქონდა.
...................
სესილიასგან გაქცევა ერთხანს გამოსდიოდა, სულ მარტო იყო საქმეში ჩაკარგული ებრძოდა დროს . დღეები გადიოდა , მარტოობა სულ უფრო დიდ ლოდს ქმნიდა . ირგვლივ უამრავი ადამიანი ჰყავდა, მეგობრები, ნაცნობები ადამიანები რომლებიც გვერდით ჰყავდა ნებისმიერ სიტუაციაში , მაგრამ მაინც არ ჰქონდა ის რაც სჭირდებოდა. არ ვიცი როდემდე გააგრძელებდა სოფელში ცხოვრებას და ამ შეუსვენებელ შრომას რომ არა ფიზიკური ტკივილი,რომელმაც სრულიად მოულოდნელად იჩინა თავი,მაგრამ იმდენად მძაფრად ,რომ საავადმყოფომდე მიიყვანა. დილიდან დაეწყო ტკივილები, მაგრამ ყურადღება არ მიაქცია საქმე განაგრძო . ბაზარში იყო უკვე ტკივილისგან ფერი რომ დაკარგა, ნაბიჯის გადადგმასაც ვერ ახერხებდა ბიჭებმა მანქანისკენ რომ წაიყვანეს . სხეული სულ დაეცვარა, ტკივილი უმწვავდებოდა და გაუსაძლისი ხდებოდა მდგომარეობა. საავადმყოფოში როგორ შეიყვანეს და მერე რა მოხდა არ ახსოვდა. რაღაც მომენტში გონება დაკარგა და მეხსიერებაშიც წყვეტა გაჩნდა. გამოფხიზლებულს მხოლოდ ხმები ესმოდა, მათ შორის უცნობი კაცის სიტყვები გაარჩია რომელიც კითხვებს უსვამდა, მაგრამ პირი ისე უშრებოდა პასუხის გაცემა ვერ მოახერხა. დაბუჟებული ხელის ამოძრავება სცადა, ქუთუთოები დამძიმებული ჰქონდა და ნორმალურად გამოსახულებებსაც ვერ არჩევდა. შინაგანი ფორიაქის გამოხატვის უნარიც არ ჰქონდა , გულისცემა აუჩქარდა შემდეგ კი მოვიდა ნაცნობი სითბო , იგრძნო ლოყაზე ხელის შეხება, მარტას სუნმა წამლების დაჩაგრა , მისი თითები გაყინული იყო,მაგრამ მაინც სიმშვიდე მოუტანა, უკვე თავს დაცულად გრძნობდა აღარ ადარდებდა საკუთარი ადგილსამყოფელი ,მაგრამ კაცის ხმა გათიშვის საშუალებას არ აძლევდა
-ილოო თუ გესმის ჩემი ხმა ეცადე თვალები გაახილო ... საკმაოდ გეძინა დროა უკვე შეხედო ამ სამ ლამაზ ქალბატონს, რომელიც ამდენი ხანია გელოდება - კაცი იცინოდა, შემდეგ ეხებოდა კიდეც ხელისგულებზე და ფეხისგულებზეც . ვერაფერს ხვდებოდა ზუსტად თვალები , რომ გაახილა პირველი სესილიას მრგვალი წყლიანი თვალები დანახა და რეალობაში დაბრუნების სურვილი გაუქრა ,მარტას ადგილი მის ნაზ მტევნებს დაეკავებინა. ხელზე უჭერდა , ეფერებოდა და ამღვრეული თვალებიდან ცრემლები სდიოდა
-ღმერთო რაც 20 წელი არ უძინია ახლა გადაწყვიტა...რა ნარკოზი გაუკეთეთ ასეთი- ინა დაინახა. სიტყვებით ერთს ამბობდა მისი მზერა კი მეორეს
-ნუ ღელავთ უკვე გამოფხიზლდა ხომ ხედავთ...ნელ-ნელა ,ეტაპობრივად დაუბრუნდება სიფხიზლე. ნარკოზის შემდეგი ჩვეული მდგომარეობაა , სტაბილურადაა ყველაფერი დანარჩენს ქირურგი გეტყვით - ჭაღარა კაციც გამოჩნდა - აბა მითხარი რამდენ თითს ხედავ?- თვალებში სინათლე ჩაანათა, ქუთუთოებიც ჩამოსწია რაღაცებს აკეთებდა სანამ სამ თითს უჩვენებდა
-სამი - ძლივს თქვა და სიმშრალისგან დამსკდარ ტუჩებს ენისწვერი შეახო . საკუთარი ხმა ძლივს იცნო
თვალებმა სესილია იპოვნეს და სხეულმა კვლავ მოდუნება დაიწყო. დაბინდულად ხედავდა და თვალების დახუჭვაც არ მოსწონდა ისე უნდოდა მონატრებული სახის ცქერით ტკბობა თითქოს საუკუნის წინ ნახა ბოლოს. გოგო რომ მიუახლოვდა გაღიმება უნდოდა,მაგრამ ვერ მიხვდა გამოუვიდა თუ არა . თავზე თითების შეხება იგრძნო,შემდეგ ლოყაზე და ბოლოს შუბლზეც მიეწება ტუჩები. მისი თმისა და კანის სურნელი ისე ახლოს შეიგრძნო გული გაუთბა. არაფერი ესმოდა, მარტა და ექიმები რაზე საუბრობდნენ არ აინტერესებდა. სესილიას სითბოს გრძნობდა, თვალები დახუჭა და ამ საოცარი შეგრძნებით დაეძინა.

მეორე გამოფხიზლებისას გარეთ უკვე ბნელოდა პალატაში მარტო იწვა, რამდენიმე საწოლი ცარიელი იყო. ხელზე კათეტერი ჰქონდა დამაგრებული და დიდხანს არავინ გამოჩენილა. შემდეგ დერეფნიდან ხმა გაიგო, ისეთი სიჩუმე იყო ყველაფერი ესმოდა
-მამიდა და და სახლში წავიდნენ. ხვალ დილით ნივთებს მოუტანენ
-და თქვენ ვინ ხართ? ხომ გესმით ,კი პაციენტთან დარჩენის უფლებას ვაძლევთ ახლობელს,მაგრამ ყველას ვერ შევუშვებთ . ნათესავი ხართ?
-არა , ნათესავი არ ვარ ,მაგრამ ბევრად მეტი ვარ . გთხოვთ შევალ რა, აქედან მაინც არ წავალ ...თქვენ კიდევ რამდენი პაციენტი გყავთ . მასთან მე ვიქნები და თუ რამე დასჭირდება შეგატყობინებთ
-კარგით , ისე გამოიყურებით,მგონი სანამ დახმარება დაგჭირდებათ სჯობს შეგიშვათ თქვენს ბიჭთან ... პალატა ცარიელია,შეგიძლიათ საწოლზე დაწვეთ- კარი გააღო და ორივე ერთად დაინახა. სინათლე დერეფნიდან შემოდიოდა , შიგნით ბნელოდა . გოგონამ წვეთოვანი შეამოწმა გაუღიმა და სანათი აანთო
-გამარჯობაა ... როგორც სჩანს ამჯერად კარგად გამოფხიზლდი . ტკივილს თუ გრძნობ , ან რაიმე გინდა მითხარი კარგი?
-ეს გოგო გაუშვით ...სხვა არაფერი მინდა
-როგორ ?-დაიბნა , სესილიაც გაქვავდა- არ იცნობთ? თქვენთან იყო პალატაში თქვენს ოჯახისწევრებთან ერთად და ამიტომ მივეცი ნება
-ახლა თუ აქედან გამიშვებ, გეფიცები სახლში წასვლის ნაცვლად ეზოში სკამზე გავატარებ მთელ ღამეს და არასდროს, არასდროს გაპატიებ - ხმა გაუტყდა, მთელი დღის ნერვიულობა ერთად მოაწვა ცოტაც და გონებას დაკარგავდა
-სახლში წადი...დაიძინე . დაისვენე - სიტყვებს ისევ ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ამბობდა. წამლები მოქმედებდა
-გადაწყვიტეთ, პაციენტის სურვილზეა დამოკიდებული არ მინდა პრობლემა
-ილიკოო
-კიდევ ერთი პლედი შეიძლება? - ვერ გააგდო, არ შეეძლო ახლა მისი მოშორების ძალა არ ჰქონდა
-მოვიტან ... - გაეღიმა ექთანს. მალევე დაბრუნდა თბილი ჭრელი პლედით შემდეგ კი პალატა დატოვა.
-როგორ ხარ
-ვერაფერს ვგრძნობ ...დაიძინე,გთხოვ
-შენ დაიძინე , ხვალ უკეთ იქნები
-რა მოხდა, არ მახსოვს
-აპენდექტომია გაგიკეთეს...პერიტონიტს ძლივს გადაურჩი შენი სიჯიუტის გამო. კიდევ კარგი წამოგიყვანეს თორემ ახლა უარესად იქნებოდი -საბანი გაუსწორა და მერე მის თითებს საკუთარი შეახო- დაიძინე
-იქ დაწექი, პლედი დაიფარე და მერე დავიძინებ
-ვერ ვიტან შენს სიჯიუტეს !
-ვერც მე
საწოლზე დაწვა და პლედიც დაიფარა. ილოს უყურებდა , ისიც არ აშორებდა მზერას სანამ თვალები თავისდაუნებურად არ დაეხუჭა. ძილს ვერ მოერია არადა როგორ უნდოდა მძინარე სესილიას ყურება, მთელი ღამე თვალს არ მოაშორებდა მისი ნება რომ ყოფილიყო ახლა კი სისუსტემ აჯობა.
.............
კლინიკაში დარჩენა უჭირდა, რეაბილიტაციის პროცესიც იმაზე რთული აღმოჩნდა ვიდრე წარმოედგინა . პატარა ბავშვივით გრძნობდა თავს ამჯერად მარტასთან ერთად ინა და სესილიაც თავს ევლებოდნენ. რამდენადაც აგიჟებდა ეს სიტუაცია იმდენად სიამოვნებდა , ეგოისტურად უხაროდა. მარტო დარჩენას ვერასდროს ახერხებდა, ერთ-ერთი მაინც იყო მასთან არაფერს ვიტყვი სხვა მნახველებზე რომლებიც მთელი დღის განმავლობაში აკიტხავდნენ . შემდეგ პალატაში მეზობელი გამოუჩნდა, სხვა ოთახები სავსე იყო და მის წინა საწოლიც დაიკავა უცნობმა ბიჭმა. მასაც იგივე ოპერაცია ჰქონდა გაკეთებული, მაგრამ უფრო მძიმედ იყო ილიასგან განსხვავებით მთელი დღის დაგვიანებით მივიდა კლინიკაში
-მოვედიი ... აქაურობა ისე მომწონს უკვე რომ მგონი ექიმობაზე დავფიქრდები - ინა ჩვეულებისამებრ ხმაურით შევიდა
-ჩუმად ცოტა, მარტო არ ვარ
-უიი - უკან მიიხედა და ნახევრად მძინარე ბიჭს შეხედა -ჯერ არ გაუღვიძია?
-არა , დილით გაიღვიძა ... რა მომიტანე
-მაწონი ... დღეს სხვათაშორის სიარულს იწყებ - ჩუმად ლაპარაკობდა, თან ლოყაზე ჩამოუსვა ხელი- წვერი როგორ გაგეზარდა აქედან პირდაპირ ეკლესიაში შეგიძლია წასვლა და წირვის ჩატარება
-ინაა
-კარგი ჩუმად ვარ ... ეს ჭამე . ანდაც მე გაჭმევ
-არ მინდა რა . შენ მაინც ნუ მაძალებ- თვალები შეწუხებულმა დახუჭა
-მიდი თორემ სესილია რომ მოვა მერე ორმაგ ულუფას გაჭმევს
-მოვიკრებ ძალებს და მოგიშორებთ
-არც იფიქრო ... მე შენ თავიდან ვერ მომიშორებ - ლოყაზე აკოცა და მერე კოვზი აიღო -ვიწყებთ

ჩუმად იყვნენ, ცდილობდნენ ბიჭი არ შეეწუხებინათ. მარტო იყო , ექთანი და ექიმი შევიდა მხოლოდ . ინა უსმენდა ექიმის საუბარს და მიხვდა რამდენად მძიმე იყო მისი შემთხვევა. ილოს მიეხუტა და ლოყაზე აკოცა
-კიდევ კარგი დროულად მოგიყვანეს თორემ რამე რომ მოგსვლოდა მოვკვდებოდი
-ჩემო პატარავ ზოგჯერ როგორი მშიშარა ხდები
-ჩემი ყველაფერი ხარ - თავი მხარზე დაადო და წამით გაექცა მზერა ბიჭის საწოლისკენ. დაკუნთული მკლავები უღონოდ ელაგა საწოლზე, იმდენი კათეტერი ედგა ვერ გაარკვევდით რომელი რისთვის იყო
-მიდი დაეხმარე - ილოს ხმა რომ გაიგო ინსტიქტურად წამოდგა. ბიჭი წყლის ჭიქის აღებას ცდილობდა ,მაგრამ შორს იდო და თან ცარიელი იყო.
-ერთი წუთით ..ახლავე მოგიტანთ წყალს - ჭიქა გაავსო, იცოდა ბევრს ვერ დაალევინებდა . ახსოვდა ექიმის დარიგებები . რომ დაიხარა ბიჭის მღვრიე ცისფერი თვალები მაშინ შენიშნა, ხელი კეფაზე შეუცურა და ჭიქა ტუჩებთან მიუტანა - ხვალ უკეთ იგრძნობ თავს ... ჯერ კიდევ ნარკოზი მოქმედებს
-მადლობა
-არაფრის... თუ რამე გჭირდებათ შეგიძლიათ მითხრათ . უფრო სწორად გვითხრა -ილოს გახედა და ბიჭს მოშორდა.

მთელი დღე იქ იყო, დავალებაც კი იქვე დაწერა მარტას საქმეები ჰქონდა მისვლას ვერ ახერხებდა და სესილიასაც საღამომდე არ უმთავრდებოდა ლექციები . ბიჭს უყურებდა ხოლმე მისი ტელეფონი არ ჩერდებოდა, მაგრამ პასუხის გაცემაზე არც ფიქრობდა ხან ეძინა ხანაც უბრალოდ ჩუმად იყო,ზოგჯერ ტკივილი აწუხებდა სუნთქვა ეცვლებოდა ამ დროს და ინაც ისე იძაბებოდა საშინლად უნდოდა დახმარებოდა . მოსვენება დაუკარგა, მსგავსი ფორიაქი არასდროს განუცდია უცნობის მიმართ თავადაც ვერ ხვდებოდა რა სჭირდა.
მთელი ღამე მოუხერხებლად წოლის გამო ხერხემალი სტკიოდა . თითქმის არ უძინია, ბიჭი რამდენჯერაც წამოიკვნესებდა იმდენჯერ იძაბებოდა, უნდოდა მისულიყო და მისი ტკივილი შეემსუბუქებინა. ასე მხოლოდ ილოზე დარდი შეეძლო ახლა კი სრულიად უცნობ ადამიანზე შესტკიოდა გული.
-დილამშვიდობისა ბავშვებო- მარტა შევიდა და ოთახში სინათლე შეიტანა. ორივეს აკოცა , მომზადებული კერძები ამოალაგა და ინას გვერდით დაჯდა- აბა , როგორ ხართ?
-ინას ხერხემალი გაემრუდა...რატომ ტოვებ აქ მეტყვი?- გაბრუებული იწვა , ჯერ კიდევ ვერ გრძნობდა თავს ნორმალურად
-თავად გამოთქვამს სურვილს - საბანი გაუსწორა და თავზე მოეფერა- თმა შესაჭრელი გაქვს , მაგრამ გიხდება -შუბლზე აკოცა, სევდანარევი მზერა ჰქონდა. ემოციებს მძაფრად არასდროს გამოხატავდა ,პანიკაში თითქმის არასდროს ვარდებოდა ,მაგრამ მის ყველა გრძნობას ხედავდა ილო .
-კარგად ვარ , გეფიცები - ხელზე აკოცა და მსუბუქად გაუღიმა .
მარტა ილოს აჭმევდა, ისე შეხედა ბიჭმა წინააღმდეგობის სურვილიც დაკარგა და დანებდა . მისი სიმშვიდისთვის დათმობაზე წასვლა შეეძლო . ინა ერთხანს თავის საუზმეს მიირთმევდა, მშიერი იყო ,მაგრამ მაინც უცნობს უყურებდა . მასთან არავინ მისულა, ისევ მარტო იყო ექთნებისა და ექიმების იმედად.
-გამარჯობა... თავს როგორ გრძნობთ ? გავიგე ექიმი ამბობდა,რომ მდგომარეობა გაუმჯობესდა- მარტა რომ მიუახლოვდა გაუკვირდა, თითქოს გოგოს აზრები წაიკითხა და ზუსტად ის ჰკითხა რაც ასე ძალიან აინტერესებდა
-უკეთ, გმადლობთ
-ყველაფერი გაივლის, მხოლოდ მოთმინების გამოჩენა გჭირდებათ . თუ რაიმე დაგჭირდებათ არ მოგერიდოთ , აუცილებლად უთხარით ინას ან მე - გოგონასკენ გამოიხედა, ბიჭის მზერასაც გადააწყდა
-იშვიათი ადამიანები ხართ - ჯერ კიდევ ინას უყურებდა ეს რომ თქვა შემდეგ კი მარტას და ილიას გაუღიმა მადლობის ნიშნად
...............
-ხელი მომიჭირე თორემ ხომ ხედავ გტკივა - მაინცადამაინც იმ დღეს იყო მასთან სესილია ექიმმა რომ უთხრა დროა სიარული დაიწყოო. ისევ შეცურდნენ მისი რბილი, თეთრი თითები ილოს გრძელ ფალანგებს შორის. იმ წამს გაიაზრა როგორი დასუსტებული იყო, გოგოს ზემოდან დახედა და რამდენიმე ნაბიჯი ისე გადადგა ტკივილსაც ვერ გრძნობდა. დერეფანში მიაბიჯებდნენ სესილიამ თავი მხარზე რომ მიადო-აღარასდროს მიიყვანო უყურადღებლობით თავი ამ მდგომარეობამდე... დამპირდი
-ისევ უნდა იტირო ?- ინსტიქტურად შეახო ტუჩები თავზე და მისი თმის სურნელით წამლების სუნით გაჯერებული ჰაერი გააქრო
-დამიფიცე
-სესილია
-არ გაბედო თავის არიდება! - თავი მაღლა ასწია და წარბებშეკრული წინ გადაეღობა. ხელს ისევ არ უშვებდა,მაგრამ მაინც მკაცრი გამომეტყველება ჰქონდა
-რა გინდა რომ გავაკეთო... აპენდიციტი ყველას შეიძლება დაემართოს
-მაგრამ მანამდე ტკივილებს არ აიგნორებენ...გამსკდარი აპენდიქსით არ შედიან კლინიკაში
-ნუ მეჩხუბები, ავად ვარ მე - ისე უთხრა თითქოს პატარა ბავში იყო და დააბნია კიდეც გოგო
-მალე გამოჯანმრთელდები... ყველაფერს გავაკეთებთ ზუსტად ისე როგორც ექიმი ამბობს და კარგად გახდები , იმაზე უკეთ ვიდრე მანამდე. ეს შენთვის ჭკუის სასწვალებელი უნდა გახდეს- სახეზე მოეფერა -დამიფიცე,რომ საკუთარ თავზე ზრუნვას დაიწყებ
-ძლიან რთულია, ასე ნუ მექცევი- ვეღარ უძლებდა, მის შეხებას, სურნელს, სითბოს, მზერას , თვალებს, რომელიც სულს უფორიაქებდა
-გაიაზრე,რომ საკუთარ თავს არ ეკუთვნი ... შენი ცუდად ყოფნა ბევრს ანადგურებს
-არ ინერვიულო , ჩემზე არასდროს ინერვიულო ... დამპირდი და მერე დაგიფიცებ - გამოსავალი იპოვნა და გოგოც იძულებული გახდა უკან დაეხია
-ზოგჯერ როგორი დაუნდობელი ხარ... დაუნახავი ,მიუხვედრელი . სულ არ გებრალები, მაგრამ შენ თუ არ იქნები მოვკვდები !
-სესილია- ამ სიტყვებს არ ელოდა. სესილია არ იყო ის გოგო მსგავს რამეს ასე მარტივად, პირდაპირ რომ იტყოდა. იმ წამს გაიაზრა რამდენად შეაშინა , ატკინა და ააღელვა გოგონა. სიტყვები ვერ იპოვნა , თავისუფალი ხელი მოხვია და თავისკენ მიიზიდა.

დიდხანს იდგნენ დერეფანში ჩახუტებულები, შემდეგ ისევ სიარული განაგრძეს. თითქოს თავიდან ისწავლა ფეხზე მყარად დგომა, პირველად არ ცდილობდა ზედმეტს, იღებდა სისუსტეს რომელიც ჰქონდა და თავის სეს’ილიას ხელს არ უშვებდა.
.................
ილიას გამო ნერვიულობის გადაფარვა საშინლად უჭირდა. უფროსი ძმა მუდამ დამცველ ფარად ჰყავდა თუნდაც სწორეს მასთან ჰქონოდა კამათი ახლა კი ,როდესაც სუსტსა და უძლურს ხედავდა გული უკვდებოდა. დახმარება არ შეეძლო, ტკივილს ვერ უმსუბუქებდა დროის გასვლას ელოდა , ემოციები ერთმანეთს ცვლიდნენ უცნობის გამოჩენამაც გონება აურია. არ უყვარდა უცხო გრძნობები რომ უჩნდებოდა, ზედმეტი ღელვა არ ახასიათებდა არავის მიმართ მაქსიმალურად გაურბოდა დარდს ახლა კი საავადმყოფოს ამ ერთ პალატაში იმდენი დარდი დაუგროვდა გაძლება აღარ შეეძლო. გაწერის დღე რომ მოვიდა ბედნიერი იყვნენ ყველანი, ილიასაც ერთი სული ჰქონდა სახლში როდის დაბრუნდებოდა , ინაც დილიდან ენერგიის მოზღვავებას გამოხატავდა , გაუჩერებლად ლაპარაკობდა და ცდილობდა იქედან ისე წასულიყო ,რომ ყველა უარყოფითი ემოცია კარის გამოხურვისას ჩაეკეტა , მაგრამ არ გამოუვიდა. საწოლზე მიწოლილი გამოფიტული სხეული კიდევ ერთხელ დაინახა, მისი ღრმა ცისფერი თვალები შეეფეთნენ ზედმეტად დიდხანს უყურებდა და სულს უფორიაქებდა. სწრაფად წავიდა, ყველას გაასწრო , აქაურობა სულს მიხუთავსო , სახლში დროულად მიმიყვანეთო იძახდა ,ილიკოს ექიმის დარიგებებს უმეორებდა და აჩქარებულ გულისცემას ასე აიგნორებდა.

ილია თავს სუსტად გრძნობდა, მაგრამ საავადმყოფოს დატოვებამ შვება მოჰგვარა. იქ ყოფნა საშინლად მოქმედებდა. საძინებელში როგორც კი შევიდა თითქოს ამოისუნთქა. სარკეში რომ ჩაიხედა ისე ცუდად გამოიყურებოდა მზერა წამსვე მოაშორა საკუთარ ანარეკლს , გამოიცვალა და მოუთმენლად დაელოდა სესილიას გამოჩენას. ზეპირი გამოცდა ჰქონდა და იცოდა დააგვიანდებოდა, ძლივს დაარწმუნა წინა ორი დღე სახლში მშვიდად რომ ემეცადინა ახლა კი თავადაც ვერ ისვენებდა. ფანჯრიდან უყურებდა ეზოს, დაინახა როგორ შევიდა კორპუსში გოგონა , თითქმის სირბილით მიდიოდა რამაც კიდევ უფრო დაძაბა ბიჭი. ბოლოს იფიქრა დღეს არ მოვაო და მარტას გამზადებულ ვახშამს შეწუხებულმა დახედა
-დავიძინებ რა , არ მინდა ჭამა
-ასეთი თვალებით ნუ მიყურებ ახლა ყველაზე მეტად სწორი კვება გჭირდება,რომ ძალები აღიდგინო ...
-მეც ამას შევჭამ, ხო იცი გემრიელი გამოსდის ნუ იქცევი ორი წლის ბავშვივით ამხელა კაცი - ინამ სკამზე დასვა და რამდენჯერმე აკოცა- უიმე ჩემზე მეტად გამხდარი ხარ. დროზე მოიმატე თორემ თავი მსუქანი მგონია
-შენ და შენი კილოგრამები-ჩუმად ჩაიბურტყუნა და კოვზი აიღო. უხმოდ ჭამა, ყელში ძლივს გადასდიოდა
-გირეკავენ მამიდაა
- ნეტავ რა ხდება - ეკრანს რომ დახედა ღრმად ჩაისუნთქა-გისმენთ ბატონო მამუკა -ოთახიდან გავიდა და მისი ხმა აღარ ესმოდათ
-მამუკა ვინ არის
-იმ ახალ დანადგარებზე ურეკავს ალბათ. შეიძლება ჩამოვიდა ... დააგვიანა ისედაც
-ფული ჰქონდა ? - საერთოდ აღარ ახსოვდა მარტას საქმეები და თავი უარესად ასტკივდა. ახლა ვერ იმუშავებდა, ის დღეებიც უქმად იყო შემოსავალი გაუჩერდა არადა რამდენი გეგმა ჰქონდა. ვეღარ იტანდა უკვე ამ მდგომარეობას, საშინლად ბრაზობდა
-ჰქონდა ... ისესხა ,ხომ იცი როგორი მეგობრები ჰყავს. დამშვიდდი - კარგად იცოდა ილოს თავში რაც ხდებოდა . ეს დღეები თავადაც ზოგავდა ფულს , მარტასთვის ზედმეტი თეთრიც არ უთხოვია. თავადაც გაოცებული იყო როგორ მოახერხა ამდენი ხნის განმავლობაში ასე ცოტა თანხით ცხოვრება. ილიაზე ისე დარდობდა სხვა არც არაფერი ახსოვდა, ფულსაც მხოლოდ მგზავრობისთვის ხარჯავდა . კრიზისი ჰქონდათ ,ყველაფერი ერთმანეთს დაემთხვა ,მაგრამ ძმის ჯანმრთელობა პრიორიტეტულად მიაჩნდა
-სასწრაფოდ უნდა გავიდე ბავშვებო ... დამაგვიანდება და თუ რამე დამირეკეთ ხო? ილო - ოთახში რომ დაბრუნდა აფორიაქებული იყო, მისი გეგმების ასრულებამდე ცოტა რჩებოდა
-ხომ არ წამოვიდე , მუშებს მაინც მივაქცევდი ყურადღებას ... მარტო უნდა იყო? - მის გვერდით უნდა ყოფილიყო ახლა კი ნორმალურად სიარულიც არ შეეძლო
-რა პრობლემაა , ყველაფერი ჩამოვიდა... ისე იქნება როგორც მინდოდა ილო - ბიჭს მოეხვია და ფართოდ გაუღიმა. თვალები ჩაცვენილი ჰქონდა, სტრესი და დაღლილობა უკვალოდ არ ქრებოდა - გთხოვ დარჩი , დაისვენე
-მარიამ !
-გემუდარები - ისე უყურებდა ილიამ ჯიუტობა აღარ განაგრძო. როგორ ვერ იტანდა მისი ნერვიულობის მიზეზი რომ ხდებოდა. ხელებზე აკოცა და მერე ისევ ჩაეხუტა
-მიდი , წადი ... გაიქეცი აამუშავე შენი მასშტაბური ატელიე
-მე მივხედავ ჩვენს პატალა ,ჭირვეულ ილიკოს ... წამლებსაც დავალევინებ და საბანსაც გავუსწორებ მამიდა - როგორც ყოველთვის მხიარული გახადა დიალოგი ისიც ჩაეხუტა ქალს- აზრზე ხარ რო ბიზნესვუმენი იჩითები?
-მე კარგახანია ბიზნესვუმენი ვარ ძვირფასო - თვალი ჩაუკრა და უკანსვლით წავიდა- დაგირეკავთ იცოდეთ ,მიპასუხეთ დროულად
-ჩვენ დაგირეკავთ და გვანახე ერთი რეები იყიდე
-თითქოს გაგეგებოდეს რამე- ილომ წაკბინა და წამსვე აწიოკდა უმცროსი მინდელი
-ოჰ შენ ხომ სამკერვალო დანადგარების ექსპერტი ხარ, თარგების დამსახურებული მჭრელი...გიჯობს დაჯდე ჭამა განაგრძო , ბოლომდე მოაპრიალე ეგ თეფში და დიეტას რომ დაასრულებ კარგი „ოსტრი“ ჩემზე იყოს
-სად გაგახსენდა ახლა - სიცილი ვერ შეიკავა გოგო ისეთი სახით ლაპარაკობდა-შენც ჭამე
-მეც საშინლად მშია , თეფში დადე რა ჩემთვის ინუშკები - სესილია იმ დროს შევიდა მარტა რომ გადიოდა , და-ძმამ ვერაფერი გაიგო სანამ პატარა ქვაბით ხელში არ დაადგათ თავზე . ილოს განათებული სახე უნდა გენახათ , ისე უყურებდა თითქოს ქალღმერთი გამოეცხადა. რამდენიმე წუთს თვალიც არ დაუხამხამებია , სესილიამ მეორე თეფშზე თავისი მომზადებული კერძი რომ დაუსხა სუნთქვა შეეკრა. თეფშს დაჰყურებდა და გრძნობდა როგორ ეწვოდა თვალები- უგემრიელესია , ცხელია და ცოტა გააგრილე ოღონდ შენთვის მდუღარე არ შეიძლება ხომ იცი - ხმა ესმოდა ,მაგრამ სმენაც დაეხშო ,უყურებდა და ვერ იჯერებდა
-გამოცდიდან მოსულმა მოამზადე ? - პირი გაუშრა, სხვა ვერაფერი თქვა უყურებდა და სისხლი უდუღდა ისე უნდოდა ჩახუტებოდა
-სხვათაშორის ჩავაბარე ,მაქსიმალურზე ერთი ქულა დამაკლო იმ სწერვამ ფინალურზე რომ მოტივაცია გქონდესო ... ყოჩაღი გოგო ხარო, ბევრს მიაღწევო ასე თუ გააგრძელებო . არ მითხრა, რომ ეჭვი გეპარებოდა - ჯერ ამაყად საუბრობდა, ისეთი საყვარელი იყო თავაწეული ,რომ აქებდა საკუთარ თავს მერე კი თვალები დააწვრილა
-აღსანიშნი ამბავია არა? ილო წყალს დალევს მე და შენ კონიაკის ბოთლი გავხსნათ ... მარტასაც როგორც იქნა ჩამოუვიდა თავისი ფაბრიკისთვის საჭრელ-საკერავი მანქანები - კარადიდან ეშმაკური ღიმილით გამოიღო ბოთლი და პატარა ჭიქები.
-ჯერ მშია... ვივახშმოთ და მერე ვნახოთ
ჩუმად მიირთვეს, სესილიას განსაკუთრებით მოენდომებინა ვიტამინებით სავსე კერძის მომზადება . ილია ჯერ კიდევ ემოციებში იყო და გაბრუებულმა ისე დაცალა თეფში გონს არ მოსულა. ინამ სიტუაციით ისარგებლა, ჭიქები აავსო და სადღეგრძელოც თქვა . სესილია უყურებდა და იცინოდა მის ორატორობაზე . შემდეგ თავადაც დალია ერთი ჭიქა , სახე დამანჭა ,ლოყებიც მალევე აუწითლდა. ულამაზესი იყო , ყველაზე მშვენიერი რაც კი ილოს სამყაროში ეგულებოდა.
-ეს ბავშვი ლოთია ილიკო, ჩემი დათრობა უნდა ...
-მესამე და ვსო... შენი ილიკოს სახლში დაბრუნება არ უნდა დავლოცოთ?
-ინა - დას წარბაწეულმა გახედა მან კი უცოდველი გამომეტყველება მიიღო
-რაა? ჯანმრთელობას გისურვებ ჩემო ერთადერთო ეს იყოს ჩვენი,ყველას უკანასკნელი ვიზიტი საავადმყოფოში... ოფიციალურად გეკრძალება ავადმყოფობა . აშკარად სჯობს მე ვიყო ავად და ყველანი ხელისგულზე მატარებდეთ - სულ იცინოდა, ხუმრობდა , არ ამჟღავნებდა აღელვებას და დარდს, მაგრამ იმ წამს თვალებმა გაყიდეს. წამსვე მოაშორა ძმას მზერა , ჭიქა სესილიას ჭიქას მიარტყა კარგი მსმელივით და სულმოუთქმელად დაცალა მოტკბო სითხე
-მოდი ჩემთან - ილიას ხმა რომ გაიგო თვალებამღვრეულს გაეღიმა, ფეხზე მდგომ ბიჭს მოეხვია და თავი გულზე მიადო. როგორ უყვარდა , როგორ ახარებდა მის სულში ჩახედვა რომ შეეძლო ხოლმე და როგორ ტკიოდა ისიც რომ ვერ უგებდა მაშინ .

სესილია და-ძმას უყურებდა და თითებს ერთმანეთში ხლართავდა. როგორ შურდა იმ წამს ინასი, მის ადგილას უნდოდა დგომა ,რამდენჯერმე წარმოიდგინა როგორ დგებოდა და ეხვეოდა იმ წამსვე როგორც კი დას მოაშორებდა მკლავებს. არ ადგა, არ გაიარა მრავალჯერ დანახული გზა , გაჩერდა , არ გადადგა პირველი ნაბიჯი . ილიამ ზემოდან რომ დახედა მის მზერაშიც დაინახა სურვილი,მაგრამ ნაბიჯი არცერთს გადაუდგამს.
-დროა დაწვე , ფილმი აარჩიეთ რამე სანამ მე აქაურობას მივალაგებ- ქალბატონ ინას სრულად ჰქონდა აღებული პასუხისმგებლობა და უკან დახევას არ აპირებდა. შოკოლადის ფილა ტუჩებსშორის მოიქცია და ალაგება დაიწყო.
ილიას საძინებელში უიშვიათეს შემთხვევებში შედიოდა ხოლმე ისიც რამდენიმე წუთით ახლა კი საწოლის თავს იყო მიყრდნობილი , მის გვერდით ნახევრადმწოლიარე მდგომარეობაში ფილმს უყურებდა და საერთოდ არ ადარდებდა რომანტიკული კომედია,რომელიც საბოლოოდ მაინც ინამ აირჩია. მხოლოდ ის შესცქეროდა დიდი ინტერესით ეკრანს და უამრავ კომენტარს აკეთებდა.
-აუ სეს წამლის დალევის დრო აქვს მანდ დევს მიაწოდე რა - ეკრანისთვის თვალი არ მოუშორებია ისე თქვა ლოტუსის ფორმაში მჯდომმა და ჩუმად ჩაიცინა
-მოიცა ,მე ავიღებ- არც უფიქრია ისე დაეყრდნო იდაყვს და ნახევარი სხეულით სესილიასკენ გადაიწია. ტუმბოდან წამლის ფირფიტა აიღო ,მაგრამ სესილიასთან ისე ახლოს აღმოჩნდა მის სუნთქვასაც კი გრძნობდა . მკერდის ქვეშ მისი გულ-მკერდის სწრაფ მოძრაობასაც აღიქვამდა იმ ორ წამში სანამ გასწორდა, ჭიქაც აიღო და აკანკალებული თითებით წამლის დალევა მოახერხა
-მე წავალ , ხვალ თავისუფალი ვარ და ისევ მოვალ -საშინლად იყო ემოციებისგან მოთენთილი, სასმელმაც იმოქმედა, რამდენი ღამე გაათენა ხან კლინიკაში ხანაც სახლში ნერვიულობის გამო ,ბოლო ორი დღე კი წიგნთან ერთად იძინებდა . ახლა ილოს გვერდით ასე ახლოს ყოფნა ზედმეტი იყო მისთვის ,ასე ეგონა გულის ყველა დარტყმა ესმოდა
-სად წახვალ ... მერე ილია? ფილმი რომ დასრულდება მე უნდა ავდგე და ვიმეცადინო. მამიდა გამოიქცევა რომ გაიგებს მარტოა- ისე უცებ მიაყარა ნორმალური არგუმენტი არ უთქვამს,მაგრამ სესილია კი გააჩერა
-ინა ძიძა და ზედამხედველი არ მჭირდება - არც უფიქრია სესილიას წყენინება ,მაგრამ გოგოს სახე რომ მოეღრუბლა მერე როგორ შეცვალა წინადადება ვერც გაიაზრა- მაგრამ ხო , მტკივა და მგონი ამაღამაც არ დამეძინება. გამაყუჩებელს ვერ ვიკეთებ და კარგი იქნება თუ მარტო არ ვიქნები
-როდის უნდა გაგიაროს ტკივილებმა - სესილიას მეტი რა უნდოდა სადღა ახსოვდა წყენა და ბრაზი ლამის აუკეცა მაისური და ჭრილობაზე მოფერება დაუწყო
-გაუვლის, ჩვენს ილიკოს ერთი გახეთქილი აპენდიქსი რას დააკლებს- ინა ისევ ჩაერთო, გაუცინა, თვალი ჩაუკრა და მერე ეკრანს შეხედა- ღმერთმანი ესენი კოცნაობას რომ იწყებენ სული მეხუთება- წყვილი ეკრანს ალბათ არც გახედავდა გოგოს რომ არ გაეკეთებინა კომენტარი. შემდეგ ინსტიქტურად გაიხედა ორივემ , კოცნაზე მეტს აკეთებდნენ აშკარად
-ინა... ეს რა არის? მოიცა როდის ჩართე- ნაცნობი სახის დანახვისას სესილიამ შეიცხადა
-უკვე საწოლში შეიტყუა ეს თითდაუკარებელი გოგო და შენ ახლა გაიგე? ერთი ასეთი კაცი ყველა ქალს
-საერთოდ არ მომწონს - ცხვირი აიბზუა - როლის და წიგნის გამო ხო,მაგრამ ამ ბიჭს ისეთი ტანი და სიარულის მანერა აქვს ვერაფით მოვიწონე- ისე წამოაცდევინა ინამ ინფორმაცია გონსაც ვერ მოვიდა სანამ ილიას ზომაზე მეტად გაფართოებული თვალებიი არ შენიშნა- რაა? არ შეიძლება წიგნის კითხვა?
-მათხოვებ? მეც მინდა წავიკითხო...
-ინა შენ საკმარისად გაქვს წასაკითხი ლიტერატურა დაგროვებული ეროტიკაზე არ გადახვიდე ...
-მხოლოდ ეროტიკა არაა ამ ნაწარმოებში და ასე ზედაპირულად ნუ უყურებ -წამსვე შეკრა წარბები და ტუჩები დაბრიცა- ბევრი ამაღელვებელი მომენტი იყო
-მჯერა - ისე ჩაიცინა სესილიას სახეზე ალმური აუვიდა
- ინა , ვფიქრობ ფილმი უნდა შეცვალო და დაინდო შენი დასუსტებული ძმა. ამდენი ხანი კლინიკაში გაატარა, არ უნახავს თავისი ტასკები, ნუცკები და ასე შემდგომ- არა ,როგორ შეეძლო ეს ეთქვა. წარმოუდგენელი იყო, ვერ იჯერებდა რომ ეჭვიანობა გამოამჟღავნა, ის ეჭვიანობა სულ რომ შიგნიდან წვავდა და ახლაც ისე უელავდა თვალები ილია დაამუნჯა . აღარც მანძილი ახსოვდა, გაღიმებული უყურებდა სახეაწითლებულ გაბრაზებულ გოგოს
-იყოს , ასეთ მსუბუქ ეროტიკაზე არ ვენთები. ეგ უფრო იმ ემოციური, თინეიჯერობაში ჩარჩენილი ბიჭუკელების თემაა შენს კურსზე ბლომად რომ არიან, მიხვდები ალბათ - სულ არ უნდოდა ფილმის ნახვა,მაგრამ ეკრანს მოჩვენებითი ინტერესით მიაჩერდა . ინა ჩუმად უყურებდა, ტუჩები დაიჭამა სიცილის შესაკავებლად და როგორც კი მომენტი იპოვნა მაშინვე დატოვა ოთახი
-წავედი მე ვიმეცადინო, თორემ ინგლისურის მასწი გამოცდაზე გამიშვებს სემესტრის ბოლოს- ნამეცადინები ჰქონდა, მაგრამ ძლივს შანსი მიეცა იმ ორის ერთად დატოვების და როგორ დარჩებოდა მათ შორის მურმანის ეკალივით. თავის საძინებელში შეიკეტა და წამსვე აბობოქრდნენ ვაჩეზე ფიქრები. ისევ ხედავდა მის ცისფერ წყლიან თვალებს, იქ სულ მარტო იქნებოდა არავინ ჰყავდა გვერდით და მის ნაცვლად სტკიოდა მარტოობა. სუნთქვა შეეკრა მისი მდგომარეობის წარმოდგენისას . ღია ფანჯარასთან იდგა და გრილ ჰაერს ღრმა ჩასუნთქვით უშვებდა ფილტვებისკენ მობილურის ეკრანი,რომ განათდდა უცნობ ნომერს მშვიდად უპასუხა ხმის გაგებისას კი ყველა უჯრედი ერთდროულად აფეთქდა
-ინა , მშვიდად დაიძინე მე კარგად ვარ . არ გაბედო სულის დამძიმება
-ვაჩე ?! - თითქოს ლაპარაკის უნარი წაართვეს , საკუთარი ხმაც ვერ იცნო
-ხვალამდე , პატარავ
გაოგნებული იდგა და ვერ ხვდებოდა რეალობაში იყო თუ არა. ტვინში კვლავ უტრიალებდა მისი ხმა, სიტყვები და გონება სრულ ვიზუალიზაციას ახდენდა, ხედავდა ,წარმოიდგენდა ,გულისცემა უჩერდებოდა.

ილოსთან რა ხდებოდა? სესილიას სრულად დაეკარგა ემოციების კონტროლის ღილაკი, მინდელი კი შესაშური სიმშვიდით მოქმედებდა , გულაჩქარებული აკვირდებოდა მის ყველა ემოციას ,როგორ უყვარდა გადაშლილი წიგნივით რომ ხედავდა მისი თითოეული ჟესტითა და მიმიკით გადმოცემულ აზრს.
-და შენ გგონია ,რომ სიყვარული ასეთია? ვნებით იწყება და მის გარეშე არ ცოცხლობს? - ბევრ რამეზე საუბრობდნენ ,მაგრამ მსგავს გრძნობებზე თითქმის არასდროს ჰქონიათ სერიოზული, ვრცელი დიალოგი. ახლა ,როცა ზღვარი გადაკვეთილი ჰქონდა აღარ ფიქრობდა თითოეულ წარმოთქმულ სიტყვაზე
-შეუძლებელია გიყვარდეს და მის მკლავებში მოქცევის სურვილი არ გქონდეს...ვფიქრობ ერთ-ერთი გამოხატულებაც კია . ვიღაცები სიტყვებით ან სხვა ქმედებებით ვერ გადმოსცემენ გრძნობებს ,მაგრამ საყვარელი ადამიანის შეხებით შეუძლიათ თქვან ის რასაც განიცდიან
-ზოგს ისეც უყვარს... ისე აღმერთებს მისი შეხებაც კი ვერ წარმოუდგენია -სესილიას მზერას გრძნობდა, ბიჭის პროფილს უყურებდა ის კი ერთ წერტილს არ აშორებდა მზერას - ალბათ ყველას სიყვარულს სხვადასხვა ფერი აქვს
-ჩვენს სიყვარულს რა ფერი აქვს - ჩუმად უთხრა,ისე უყურებდა თითქოს ვერც გაიაზრა რომ ფიქრები გააჟღერა . ილიამ მზერა რომ გაუსწორა და გაუღიმა ლამის გული ამოუვარდა
-შენი ფერი აქვს ... ოქროსფერი , თაფლის ფერი თვალების , ყვითელი წერტილები რომ ჩნდება მზის სხივების დაჭერისას, ვარდისფერი ღაწვების და ალუბლისფერი ტუჩების - გამხდარი თითები მხოლოდ ქერა თმაზე შეახო , ტუჩები თეთრ მაჯაზე გამოკვეთილ ლურჯ სისხლძარღვებს შეახო-კიდევ ამ ვენებივით ცისფერია , მათში მოძრავი სისხლის პულსაციას რომ ვგრძნობ- ისევ ხელისკენ ჰქონდა თავი დახრილი და ამბობდა იმას რაც მანამდე არასდროს უთქვამს,რასაც კიდევ იტყოდა თუ არა არ იცოდა . არც ის იცოდა უნდა ეთქვა თუ არა, არც ის ინანებდა თუ არა . სესლია რომ მოეხვია , სხეულზე აეკრო და სახე მის ყელში ჩამალა ისევ განაგრძო ოქროსფერ ტალღებში თითების მოძრაობა . მისი სურნელით გაბრუებული არც წარსულზე ფიქრობდა და არც მომავალზე, ტკბებოდა წამებით რომელიც სამუდამოდ დაილექა მათ მეხსიერებაში.
მორიგი ფილმის დასასრული მელოდია ხმადაბლა ისმოდა,სესილიას ილიას მხარზე ედო თავი მშვიდად ეძინა , აფერადეუბული ლოყებითა და მინდელის მტევანზე შემოხვეული თითებით. ინა კარში გაჩერდა, გული გაუთბა , უნდოდა გამქრალიყო, მაგრამ ძმამ ხელით ანიშნა მოდიო
-ინაა - ტუჩები აამოძრავა და თვალები დაუბრიალა. ისიც მაშინვე მივიდა მეორე მხარეს დაწვა და ჩაეხუტა
-შემიძლია გავიდე- ჩუმად უთხრა და თავადაც მიეკრო სხეულზე
-შერცხვება რომ გაიღვიძებს ...იცოდე ფეხის მოცვლა არ გაბედო - ჩურჩულებდა და პლედს ორივე მხარეს ასწორებდა- დაიძინე
-შენ?
-მე გიყურებთ - პატარა მინდელს შუბლზე აკოცა და მერე ისევ სესილიას სახეზე გადაიტანა მზერა,მაგრამ კოცნა ვერ გაბედა
მარტამ შუაღამეს დაასრულა საქმეები. ყველაფერი შემოიარა, უზარმაზარი სივრცე რომელსაც მალე სულს შთაჰბერავდა , ბედნიერი იყო და სახლში თავის ბავშვებთან ეჩქარებოდა. სახეზე ღიმილმა გაუნათა საძინებელში რომ შევიდა, სამივეს მოეფერა ,გულში სითბო ჩაეღვარა და გაეღიმა ინას გვერდით დარჩენილი პატარა სივრცე რომ დაინახა ,ადგილი შეავსო სიყვარულით სავსე ჰაერი ჩაისუნთქა .
მორიგი ბარიერის გადალახვის შემდგომ მოდის უშრეტი ძალით სავსე სიმშვიდე ,რომელიც მორიგ დაბრკოლებამდე მიგყვება თან . ისინი კი არასდროს სრულდებიან, მუდამ უნდა ელოდო ახალ თავსატეხს ,რომელიც ცხოვრების უტყუარი ნიშანია
.....................
გაღვიძებულს მზის სხივებთან ერთად ბალიშზე დაფენილი ოქროსფერი თმები უნათებდნენ სულს . სესილიას სურნელს გრძნობდა, მისი სუნთქვა ესმოდა და გულისცემის რიტმი რღვევას აგრძელებდა. ვარდისფერ ღაწვებსა და ალუბლისფერ ტუჩებს ძველებურად ბავშვური ელფერი დაჰკრავდათ , ძილიც ასეთივე უდარდელი ჰქონდა.
საწოლიდან ფრთხილად წამოდგა, ღიმილიანი სახით შეხედა სამივეს , მარტას საბანი გაუსწორა და ოთახი დატოვა. სუსტად იყო, მაგრამ საუზმის მომზადება მაინც მოახერხა. განწყობა ენერგიას გმატებს ან გაკლებს , ილიკოსთვის კი იმდენად ბედნიერი დილა დაიწყო ნებისმიერი რამ შეეძლო გაეკეთებინა. დრო საკმაოდ ჰქონდა, სამივე გადაღლილი იყო და გვიან გაიღვიძეს . კარს მხრით იყო მიყრდნობილი და საწოლში მჯდომ თმაარეულ ,თვალებგაფართოებულ სესილიას გაბრწყინებული სახით უყურებდა
-ინას დაასწარი,თორემ შხაპის მიღებას ორ საათს ანდომებს
-გამყიდველო - ინას ბუზღუნი მოესმა, მარტას მხარეს იყო შებრუნებული და ისე ეზარებოდა ადგომა მხოლოდ ერთი თვალი გაახილა
-რომელი საათია- საწოლიდან წამოდგა, ტანსაცმელი გაისწორა და ფეხშიშველი დაიძრა კარისაკენ-არ მახსოვს როგორ დამეძინა- აწითლებული ჰქონდა ლოყები და თვალებს აქეთ-იქით აცეცებდა ილომ თმაზე რომ გადაუსვა ხელი სულ აერია გონება
-არ მეგონა შენი თმებიც თუ ფეთქდებოდნენ - ზემოდან უყურებდა და თან არეულ თმას უსწორებდა
-მე ... სააბაზანოში შევალ - უცებ დაუსხლტა ხელიდან და კარიც სწრაფად მიხურა. გულისცემა ისე აუჩქარდა ,ილიკოს ასეთი სიახლოვე ბოლო წლებში ისე აკლდა ახლა კი ძლივს დაუბრუნდა და ისე ეუცხოვა ემოციბს ვერ მართავდა. რცხვენოდა, მის გვერდით ეძინა და ამის გააზრება უცნაურად მოქმედებდა. გონებას არ უნდოდა, მაგრამ მაინც ვერ აქრობდა სირცხვილის შეგრძნებას -რა გჭირს სესილი ,როდის გახდი ასეთი მორცხვი და მორიდებული. შენს გარდა იქ კიდევ ორ ქალს ეძინა და საერთოდ ...ღმერთო რამდენი ხანია ასე მშვიდად არ მიძინია - სარკეში უყურებდა საკუთარ ანარეკლს, ახურებულ ლოყებზე ხელები მიიდო და სწრაფი ჩურჩული დაიწყო
-საუზმე მოგიმზადებია ...როგორ მომენატრა შენი სამზარეულოში ფუსფუსი .დაადე თავი წახვედი , გაიქეცი - ინამ გამზადებულ მაგიდას რომ შეხედა თან მიეხუტა ძმას და თან ჯუჯღუნი დაიწყო- სესილია ხშირად უნდა დავტოვო -ჩუმად უთხრა და თვალი ჩაუკრა
-ინა , ერთი ზედმეტი სიტყვა რომ თქვა იცოდე
-იმდენი დღეა ნორმალურად არ მიჭამია დღეიდან უნდა დავიწყო ჩემი დაცარიელებული კუჭის ამოვსება და ლაპარაკისთვის არ მეცლება- ჩუმად ლაპარაკობდა, ენაზე იკბინა, მაგრამ ილომ მაინც გაიგო . გონს რომ მოვიდა უკვე მის მკერდს ეკვროდა და თავზე ტუჩების შეხებას გრძნობდა
-ჩემი პატარა გოგო
-შენ გოგოს დროულად უნდა სააბაზანოში შესვლა,რომელიც ძლივს გათავისუფლდა...მამიდა დაგასწარიიი- სანამ ცრემლები წამოუვიდოდა მანამ გავარდა , სესილიას კარში გამოსვლა არ აცადა ისე შევარდა .
-არ მოგვიყვები როგორ დაასრულე საქმეები წუხელ? ყველას ჩაგვეძინა და შენი დაბრუნება ვერ გავიგეთ - სესილია მარტას მიუჯდა გვერდით და თავი მხარზე დაადო-ყველაფერი ჩამოვიდა ხო?
-როგორც იქნა დასრულდა, მცირე დეტალები დარჩა , გოგონებსაც გადმოვიყვან რამდენიმე დღეში და დავიწყებთ ... სხვათაშორის ეს ორი დღე თავისუფალი მაქვს, მერე ვინ იცის როდის მექნება დრო სოფელში მინდა წავიდეთ, ინაც განიტვირთება, ილიკოც უფრო დაისვენებს და შენც რომ წამოხვიდე არ გინდა? ბოლოს და ბოლოს ნახავ ადგილს სადაც გაიხიზნა ჩვენი ბიჭი - მარტას წინადადებამ ორივე გააოცა, ილიას გახედა ინსტიქტურად . მისგან ელოდა მიპატიჟებას , რატომღაც არასდროს შეუთავაზებია იქ წასვლა მიუხედავად იმისა,რომ იცოდა სესილიას როგორ უნდოდა იქაურობის დათვალიერება
-თუ მთავარი მასპინძელი არ იქნება წინააღმდეგი , დიდი სიამოვნებით გავატარებ თქვენთან ერთად შაბათ-კვირას- ჯერ კიდევ მდუმარედ მდგომ მინდელს უყურებდა ის კი ისევ არაფერს ამბობდა. თავადაც ვერ გაეგო უნდოდა თუ არა იქ სესილიას ნახვა, ორ უკიდურესობაში გადავარდნა ელოდა წინ .
-სიამოვნებით გაგიწევთ გიდობას... თქვენც არ იცით სად რა უნდა გავაკეთო და ექსკლუზიურად დაგათვალიერებინებთ - იცოდა ვერ გაუძლებდა იმ სივრცეში გოგონას ხილვას , მაგრამ ცდუნება იმდენად დიდი იყო წასვლაზე უარი ვერ თქვა
-გამოვედი, მერე იტყვით საუკუნე რჩება და ფესვებს იდგამს შხაპის მიღების დროსო- ხალათი შეიკრა და მარტას გზა დაუთმო- აბა რაზე ლაპარაკობდით უჩემოდ?
-სოფელში მივდივართ და საუზმის შემდეგ ნივთები ჩაალაგე
-იქ რა გვინდა - საშინლად არ მოეწონა ეს იდეა. ვერ იტანდა იქ ჩასვლას , საშინლად არ მოსწონდა იქაური გარემო და ახლაც მაქსიმალურად ეცდებოდა თავის დახსნას, ტვინი უკვე არ წასვლის სავარაუდო მიზეზებს იფიქრებდა - მე საქმეები მაქვს... სამეცადინო და მეგობრებიც უნდა ვნახო -იმ წამს ვაჩეს გაახსენდა და სავარძელში შეწუხებული სახით ჩაეშვა
-საღამოს წავიდეთ ახლა კი დავსხდეთ და ვისაუზმოთ,რომ დროც ბევრი დაგვრჩეს
ის დღე წესით არაფერს უნდა გაეფუჭებინა. ყველას თავისი მოლოდინები ჰქონდა, ერთ მშვიდ სოფელში ვიზიტი ოთხივესთან სხვადასხვა ემოციას იწვევდა. საუზმის დროს ინა საუბრობდა ძირითადად, განწყობის შექმნა სურდა და ნაწილობრივ გამოუვიდა კიდეც . სახლიდან პირველი სესილია გავიდა, შემდეგ ინა მოემზადა ისე შევიდა მიკროავტობუსში ჯერ კიდევ არ ჰქონდა გადაწყვეტილი ნამდვილად ესტუმრებოდა 256-ე პალატას თუ არა . ჯერ საავადმყოფოს ეზოში შეჩერდა, შემდეგ დერეფანში დააბიჯებდა და ბოლოს მაინც გააღო კარი. ვაჩეს ცისფერ თვალებს რომ წააწყდა დაბნეულობის ნიშნულმა მწვერვალს მიაღწია
-თავს როგორ გრძნობ? - უნდოდა ჩვეულებისამებრ უდარდელი გამომეტყველება მიეღო , იღიმოდა და ისე მიაბიჯებდა საწოლთან ახლოს მდგომი სკამისაკენ
-შენ უკვე დამშვიდდი, თუ ჯერ კიდევ დაგრჩა შიშის განცდა
-რომელ შიშს გულისხმობ- ისევ აირია , მსგავსი დიალოგი არასდროს ჰქონია. თითები ისე მოუჭირა ერთმანეთს კანზე ანაბეჭდები დარჩებოდა
-უფროსი ძმის დაკარგვის შიშს ... ალბათ კიდევ ბევრი გაქვს - ისეთი დარწმუნებული იყო იმაში რასაც ამბობდა თითქოს ინას გონებაში შეაღწია და მის ფიქრებს კითხულობდა
-რა შიში უნდა მქონოდა ბრმა ნაწლავი ამოჭრეს დიდი ამბავი ... შენ კი ნამდვილად რთულად ხარ. რაო რა თქვა ექიმმა , როდის გაგწერენ - სწრაფად საუბრობდა, თემის შეცვლას ცდილობდა და იმედი,ჰქონდა რომ ვაჩეს აიყოლიებდა
-მოდუნდი , მშვიდად ისუნთქე და ხელებს შეეშვი სისხლჩაქცევები გაგიჩნდება- უცებ შეახო გრილი თითები მტევნებზე
-შენ ... რანაირი ადამიანი ხარ
-მე ჩვეულებრივი ვარ , ეს შენ ხარ არასტანდარტული
-მოიცა, შენ ახლა მე ამ მდგომარეობაში ამ უცნაური გზით მეფლირტავები? - უცებ იპოვნა გამოსავალი, ეს სიტუაცია ყველაზე მეტად აწყობდა, გამოცდილება ჰქონდა და ეგონა ,რომ მართვის სადავეებს დაიბრუნებდა ,მაგრამ ბიჭმა რომ გაიცინა ყველაფერი წყალში ჩაეყარა
-რა საყვარელი ხარ , პატარავ- ფერმკრთალ სახეზეც კი უხდებოდა სიცილი - შენ საერთოდ წარმოდგენაც არ გაქვს ფლირტზე , დამიჯერე
-მე მეუბნები მაგას? არც კი მჯერა - ხმამაღლა გაიცინა, სულ არ ეცინებოდა უკვე ნერვიული შეტევა ეწყებოდა - ეს ალბათ შენ არ იცი...იმიტომაც ხარ მარტო ამდენი დღეა თორემ მნახველები გოგონების რიგი დაგიდგებოდა
-მართალი აღმოვჩნდი, ფიქრის უნარი დაბლოკილი გაქვს
-როგორ მაღიზიანებ ,ღმერთო აქ საერთოდ რისთვის მოვედი
-არ დაფიქრებულხარ,თორემ მიხვდებოდი ,მოუსმენდი შენს სულს და გაიაზრებდი ,რომ ჩემთან სიმშვიდის საპოვნელად მოხვედი
-სიმშვიდე, ერთფეროვნება და მოწყენილობა ჩემი სტილი საერთოდ არ არის ... სჯობს ილიკოსთან იკონტაქტო ხომ დაგიტოვა ნომერი . მე ახლა მეჩქარება , მოვიწყინე აქაურობა ცუდად მოქმედებს ... თუ რაიმე დაგჭირდება ილიას დაურეკე . ჩემგან თუ რაიმე გჭირდება ბარემ აქ ვარ და მითხარი - ფეხზე წამოდგა, ვეღარ უძლებდა მის მზერას , ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს მისი ცისფერი თვალები ზღვის ნაწილი იყო და თავისი სიღრმისკენ ითრევდა
-შენ მჭირდები !
-მე ძალიან ბევრს ვუნდივარ ძვირფასო, მაგრამ ასეთი მარტივი არ არის ... - სუნთქვა შეეკრა, მთელი ძალით ეცადა თამაშის გაგრძელებას ,რომელშიც აშკარად მარტო იყო
-არ მინდიხარ... მჭირდები-თქო ეს კი სრულიად სხვადასხვა რამაა . ცოტა იფიქრე ხოლმე , მთლიანად სულელი გოგოს ნიღბის მორგებაზე ნუ ერთვები ასე საკუთარ თავს ნამდვილად დაკარგავ
-სულელი გოგო ? ღმერთო მართლა არ ვიცი რა გინდა ... მგონი ცუდად ხარ და უჟანგბადობის გამო ტვინი ნორმალურად არ გიმუშავებს
-მძიმე შემთხვევა ხარ, ვფიცავ - გაიცინა ისევ და სულ გააგიჟა ინა
-რადგან არაფერი გინდა მივდივარ, ამდენი დრო არ მაქვს შენთვის დასათმობად
-ბევრს ნუ ინერვიულებ, ზედმეტი გაუგებარი ემოციები ცუდად მოქმედებენ ბავშვების ფსიქიკაზე
-მე ბავშვი არ ვარ
-ბავშვი რომ არ იყო ბავშვობას ინატრებდი - თვალს არ აშორებდა და ინასაც აიძულებდა ეყურებინა, ვერაფრით შორდებოდა მის ცისფერებს
-საკამათოდ არ მცალია ,თანაც არათანაბარი ბრძოლაა ... შენ ავად ხარ
-ნამდვილად არათანაბარი ბრძოლაა, შენ სრულ გაუგებრობაში ხარ საკუთარ თავთან
-ღმერთმანი , შემშლის- თვალები აატრიალა, ჩანთა აიღო და ინსტიქტურად დაიხარა -მალე გამოჯანმრთელდი- ლოყაზე აკოცა, გასწორდა და შებრუნდა. კარისკენ დაძრულმა გაიაზრა რა გააკეთა და უკან მიხედვა ვეღარ გაბედა. მსგავსი დაძაბულობა არასდროს უგრძვნია, ამოუხსნელი ემოციებით გაივსო და საერთოდ ვერაფერი გაიგო. წინ კიდევ უფრო დაძაბული ორი დღე ელოდა, სოფელში წასვლისთვის სწრაფად მოემზადა და მანქანაში ჩაჯდომამდე სიტყვა არ დაუძრავს. ილიას გზა გადაუჭრა, წინ დაიკავა ადგილი მარტას თვალი ჩაუკრა და წყვილს უკან დაჯდომა აიძულა. მთელი გზა არაფერი უთქვამს, მხოლოდ უკან მსხდომებისკენ აპარებდა მზერას, სიმრერას უსმენდა და თვალებსაც არ ახელდა არ უნდოდა განვლილი ადგილების დანახვა.
-ცუდად ხარ?- ვეღარ მოითმინა, ილიას ღრმა ჩასუნთქვებმა დააფრთხო - გტკივა თუ ასე რატომ სუნთქავ
-საჭესთან ჯდომას ვარ მიჩვეული, უკანა სავარძელი ჩემთვის არაკომფორტულია
-ცოტა ხნით მძღოლის სტატუსი უნდა დაივიწყო ძვირფასო- მარტამ მაშინვე უპასუხა . სესილია ისევ შეჭმუხნული წარბებით უყურებდა. კიდევ უფრო ახლოს მიიწია და მუცელზე დადებულ ხელზე თითები შეახო
-ნამდვილად გტკივა ...იქნებ ექიმს დაურეკო . საერთოდ მგონია,რომ ადრე გამოგწერეს
-კარგად ვარ , დამშვიდდი - ხელებზე მიეყინა მზერა , კანს უწვავდა მისი პატარა მტევნის შეხება
-გაივლის და მერე ღიმილით გავიხსენებთ - მუცელზე მიბჯენილ მტევანზე თითები დაადო- აი ნახავ ისე მოხდება როგორც ჩემი გლანდების ოპერაციის ამბები დასრულდა
-რა ჯიუტი ბავშვი იყავი , მთელი თვე არაფერს ჭამდი და ისე გახდი ჩახუტების მეშინოდა
-მტკიოდა და რა მექნა? როგორ მომატყუეს ბევრ ნაყინს გაჭმევთო და ჩემი ნებით გავყევი . მაწამეს , საზიზღრებმა . ნეტავ ახლაც ისე სკამზე მიბმულს აკეთებენ მაგ ოპერაციას?
-ხომ მოგიტანე ნაყინები
-შენ კი მომიტანე ,მაგრამ არ მაჭამეს და ინამ დაიმართა ანგინა - გაახსენდა პატარა მაიმუნმა როგორ შესანსლა სესილიასთვის ნაყიდი ნაყინები
-რამდენს ტიროდი ... მთელი ღამეები არ გეძინა . რა კარგია ხშირად რომ არ ხარ ცუდად - ის რამდენიმე შემთხვევა გაახსენდა და გული შეეკუმშა. სესილია ყოველთვის რთულად ეგუებოდა უმნიშვნელო დისკომფორტსაც, როდესაც ავად ხდებოდა საერთოდ ეკარგებოდა ყველაფრის ხალისი, ისე უფერულდებოდა ილიაც კი ვერ შველოდა.
-შენც გაგივლის , დაუბრუნდები შენს გეგმებს და საერთოდ აღარ გაგახსენდება ეს დღეები
-მე არასდროს ვივიწყებ მოგონებებს რომლებშიც შენ ხარ -თვალებში უყურებდა იმდენად ემოციური იყო ეს სიტყვები სესილიასთვის რომ ყელში ბურთის მოწოლა იგრძნო
-მალე გამოჯანმრთელდი ,გთხოვ ... ასეთი გაუსაძლისად მტკენ - თავი მხარზე დაადო, გვერდიდან მიეხუტა და ტირილის ზღვარზე მისულმა უთხრა ის რასაც გრძნობდა. რა იცოდა ილიაზე ეს სიტყვები უარყოფითად თუ იმოქმედებდა. იმდენად ვერ იტანდა როდესაც მასზე ვინმე ასე ძალიან ღელავდა,რომ წამის წინ არსებული განწყობა სრულიად შეეცვალა
-შეწყვიტე ბოლოს და ბოლოს ჩემზე დარდი ... ვინ ვარ ჩემ გამო რომ გტკიოდეს ! - ისეთი ხმა ჰქონდა სესილია წამსვე მოშორდა. თვალებამღვრეული,გაურკვევლობაში მყოფი უყურებდა ბიჭის პროფილს ის კი ფანჯრიდან იხედებოდა ისე თითქოს ძალიან აინტერესებდა განვლილი გზა
-წლებია აქ არ ვყოფილვარ- სოფელში იყვნენ უკვე მარტა კი ძველ დროს იხსენებდა- ჩვენ სოფელი არ გვქონდა და აქ პირველად რომ მოვხვდი აღფრთოვანებული დავბრუნდი ქალაქში. ხშირად მოვდიოდი, მეპატიჟებოდა ბებიათქვენი, დედათქვენს არ უყვარდა სოფელი რატომღაც . სულ გაქცევაზე იყო მე კი თავისუფლად ვგრძნობდი თავს, თანაც ასეთი ჭკვიანი და საყვარელი ადამიანების გარემოცვაში
-ბაბუასაც ძალიან უყვარდი ... - ჭიშკართან გააჩერა . ყველანი გადავიდნენ , ილიას მუშაობის შედეგი ჩანდა ყველა ნაბიჯზე. ჟანგისა და სიძველი კვალი გაექრო,ეზოც ისე მოეწყო საოცარ აურას ქმნიდა
-ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს აქ პირველად ვარ ... ყოჩაღ ძმაო უქმად არ ყოფილხარ
-ჯერ კიდევ ბევრი საქმეა დარჩენილი...ერთად ყველაფერს ვერ ვასწრებ ნელ-ნელა მივხედავ
-შენით ვამაყობ ჩემო ბიჭო- მარტა ჩაეხუტა, ლოყაზე აკოცა და ჩუმად უთხრა- დაფიქრდი რას ამბობ, გულს ნუ ატკენ მას ვინც შენი მთელი არსების ნაწილია - მოშორდა და ინას ჩაკიდა ხელი- ჩვენ წავალთ სახლს მივხედავთ ილიკო შენ კი ეზო დაათვალიერებინე სესილიას
-გამომყევი - ილია ძველისძველი მუხის ხის ქვეშ მდგომ გრძელ სკამზე დაჯდა ,სესილია კი ისევ ერთი წერტილიდან უყურებდა ყველაფერს. ნაწყენი იყო, მისი უხეში ტონით ნათქვამი სიტყვები ცაესმოდა კვლავ და თან ამ გარემოს შემყურეს საშინლად მოუნდა მინდელის მეხსიერებაში არსებული ყველა ამბის მოსმენა. რამდენი რამ იცოდა ილიაზე და მაინც უამრავი ისტორია ჰქონდა გამოტოვებული, ბევრ კითხვას არასდროს უსვამდა , ეშინოდა მისთვის ემოციურ თემებზე გადასვლა . სულ ელოდა დროს, როდესაც თავად გადაწყვეტდდა საუბარს, ის კი მუდამ სესილიას უსმენდა და არასდროს იწყებდა ამბის თხრობას
-ძალიან მინდა არ მესმოდეს, მაგრამ აქაურობას რომ უკავშირებ შენს მომავალს არ მიკვირს
-მე უბრალოდ ვცდილობ სარგებელი მივიღო ყველაფრისგან რაც ჩემს საკუთრებაშია...თანაც ბაბუას უყვარდა აქაურობა. ეს ადგილი არ იმსახურებდა უპატრონოდ მიტოვებას
-მესმის, წარსული გაკავშირებს, ერთგვარ პასუხისმგებლობას გრძნობ და თან საქმისთვის გონივრულად იყენებ ამ ყველაფერს . გაყიდვის შემთხვევაში ნამდვილად ვერაფერს მიიღებდი ახლა კი აქაურობა გაცოცხლდა
-და მაინც შენ არ გიყვარს ადგილი ,რომელიც ჩემს თავს გართმევს
-ჩემი რომ იყო ვერავინ და ვერაფერი წამართმევდა შენს თავს …შენც კი - ილიას წამოცდენილ სიტყვას მიმართულება შეუცვალა, მზერა გაუსწორა და მაცდურად გაუღიმა- სახლში შევალ , ვნახავ გოგონები რას აკეთებენ სტუმრის სტატუსს ვერ მოვირგებ იქ სადაც თქვენ ხართ
.........................
-საფლავზე გავიდეთ... წვიმები იყო და ბალახი იქნება გაზრდილი - მარტამ რომ თქვა ინა იმ წამიდან გაჩერდა. აღარაფერს ამბობდა და ზედმეტი მოძრაობებიც შეწყვიტა. საერთოდ აღარ ახსოვდა ქალი ვის საფლავზეც ასე იშვიათად მიდიოდა,მაგრამ ყოველ ჯერზე ტკენდა იქ მისი გამოსახულების წინ დგომა. არც ბებია და ბაბუა ახსოვდა, ისიც უკვირდა ილიას მეხსიერებაში ასე უცვლელად როგორ შემორჩა მოგონებები . ზოგჯერ შორს ყოფნა უნდოდა, ხანაც მისვლა და იქ ჯდომა. გაორება ჰქოდა მათთან დაკავშირებით . სასაფლაოს ჭიშკარი თავად გააღეს და დახურეს, საფლავამდე ფეხით ჰქონდათ გასავლელი ბილიკი .
-დიდხანს არ გავჩერდებით, უბრალოდ არ ვიცი კიდევ როდის დავბრუნდები. სკოლის დამთავრებამდე შეიძლება ვერ ჩამოვიდე . ბალახი სწრაფად იზრდება
-მესმის ... პრობლემა არ არის . დედაშენის სახეს ვნახავ ბოლოს და ბოლოს
-ხო, მისი ფოტო ქალაქში არ მაქვს ...
არ იცოდა რას ელოდა, მაგრამ სესილიას სახეზე აღბეჭდილმა ემოციებმა ისევ უდიდესი ზღვარი გააჩინა. სულისშემძვრელი იყო უცნობი თვალით დანახული ტრაგედია რომლის მონაწილენიც თავად იყვნენ . 29 წლის ქალის დასრულებული სიცოცხლე , მისი მომღიმარი თვალები , ობოლი ბავშვები და ტკივილის შეგრძნება . სესილიას იმ წუთებში ყველაზე მძაფრად ილიას გაუზიარებელი სევდა ტკიოდა, ვერ აპატია საკუთარ თავს დუმილი, შენახული კითხვები და დაცული დისტანცია. იქ , იმ ადგილას ყველაფერი სხვამხრიდან დაინახა ისინი იმდენად კარგად მალავდნენ წარსულის კვალს, ისე მონდომებით ცდილობდნენ ცხოვრების გაგრძელებას. იმდენად უცხოდ მიიჩნია თავი, ისე აღაშფოთა ამ ამბავმა , იმდენი ახალი კითხვა და გრძნობა გაუჩნდა დიდხანს სიტყვის თქმაც ვერ მოახერხა.
რა შეიძლება იყოს დედის საფლავის ბალახებისგან გაწმენდაზე უფრო მძიმე კადრი . მარტა ინას გვერდით იყო ჩამუხლული და მწვანედ მობიბინე უვარგის ბალახს გლეჯდა. ნანას დამსახურებით მისი ერთადერთი ,საყვარელი ძმა მკვლელი გახდა და მაინც ის ორივეს დანაშაულს ხედავდა და არასდროს განიკითხავდა რომელიმე მათგანს
-მაპატიე აქ წამოსვლა რომ გაიძულე , მაგრამ წინა აღდგომის შემდეგ არ ყოფილხარ და ასე უფრო დამძიმდები -ჩუმად უთხრა და მზერა გაუსწორა
-ისე ამბობ თითქოს მნიშვნელობა ჰქონდეს ჩემს აქ მოსვლას ან არ მოსვლას... მაინც არაფერი მახსოვს . ის ჩემთვის არავინაა და ხელები დამაგჯა ამ ბალახების თხრით . არ არსებობს რამე წამალი რომ დავასხათ და აღარ ამოვიდეს? - ხელთათმანები მოიშორა და ძირს დაყარა . ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა , თვალები დახუჭა და ყელში მოწოლილი ბურთი კიდევ ერთხელ გადააგორა.
-ხომ ხედავ ეს მყრალი , უშნო ბალახი როგორ სწრაფად მრავლდება ... სურნელოვაან, ლამაზ ყვავილებს კი მზრუნველობა სჭირდება ცოტა ხნით მაინც რომ იცხოვროს . ყველაფერ ძვირფასს მოფრთხილება სჭირდება და გთხოვ, ნუ დაკარგავ იმას რაც გაქვს უფლებას ნუ მისცემ სარეველამ გაიდგას ფესვები შენს გონებაში ...

სასაფლაოს კარი დახურეს და ნელა გაუყვნენ გზას შინისაკენ. მარტა და ინა წინ მიდიოდნენ, გოგონა თითქმის სირბილით მიაბიჯებდა . ილიას ჩქარა სიარული არ შეეძლო ,სესილიაც მის რიტმს ყვებოდა
-ვინ არის დედაშენი შენთვის სასტიკად მოკლული ახალგაზრდა ქალი თუ საკადრისად დასჯილი მოღალატე - თავში უამრავი კითხვა ჰქონდა და მათ შორის ეს უკანასკნელი რატომ გააჟღერა თავადაც არ იცოდა
-გგონია ერთი მხარე არსებობს ამ ამბავში? მამაჩემმა დედაჩემი მოკლა ,რომელსაც ჩვენს სახლში სხვა კაცი ჰყავდა მოყვანილი და მე შემიძლია ზუსტად რაიმე გიპასუხო? ერთიც მინდა მძულდეს და მეორეც , ერთიც მინდა დავივიწყო და მეორეც ,მაგრამ ვერცერთს ვივიწყებ ... სარკეში ჩახედვა საკმარისია მათ გასახსენებლად , ორივე ჩემშია და განსაკუთრებით მკვლელი მამაჩემი - ისევ ძველ წერტილს დაუბრუნდა . ახლა როცა შეძრწუნებულ სესილიას უყურებდა საერთოდ აღარ შეეძლო მასთან ახლოს ყოფნაზე ფიქრი. კვლავ სულის შემხუთველი გახდა წარსულის კვალი მინდელის ცხოვრებაში. ისევ გაჩნდა ზღვარი,რომელიც ნაპრალიდან უფსკრულად გადაიქცა .
...................
მხოლოდ ერთი ღამე გაატარა დედის სახლში, მარტას მკერდზე ედო თავი მისი ხმა ესმოდა დაძინებამდე, მის სუნს გრძნობდა და სხეულზე ისევ ისე ეკვროდა როგორც ის პატარა, ახლად დაობლებული ბავშვი. მარტას ესმოდა მისი, ნამდვილად ხედავდა მისი სიგიჟისა და უდარდელობის მიღმა დამალულ გოგონას ,მაგრამ იმდენად კარგად ფარავდა იარებს მისი სულის სიღრმის დანახვა არავის შეეძლო .

იმ ოთახში ეძინა სადაც ერთ დროს მის მშობლებს . ნანას ნივთები ისევ ხელშეუხებლად ელაგა , არ იცოდა სად უნდა წაეღო მარტას კი არაფერი შეუცვლია . ახლა შეეძლო ყველაფერი გადაეყარა, სარდაფში ჩაეტანა ან უბრალოდ გაეთავისუფლებინა სახლის ყველაზე დიდი საძინებელი , მაგრამ იმ ღამემდე იქ შესვლაც არ უნდოდა. სხვა არჩევანიც ჰქონდა, მაგრამ რატომღაც საკუთარ თავს იქ დარჩენა აიძულა , გამოიკეტა იმ მოგონებებით სავსე სივრცეში რომლის შესახებაც თავად წარმოდგენა არ ჰქონდა. მამა უფრო ხშირად ეფერებოდა, ფეხბურთს ეთამაშებოდა, სათამაშოებს ყიდულობდა და დაღლილობის მიუხედავად უსვამდა კითხვებს სკოლაზე ,კლასელებზე, მასწავლებლებზე. პატარა თავგადასავლებს აყოლებდა მეხუთეკლასელ ბიჭს და თავადაც იხსენებდა თავს გადახდენილ ამბებს. დედას გვერდით ძილი საერთოდ არ ახსოვდა, სოსოსთან მიხუტებულს რომ ჩასთვლემდა ხოლმე ნანა აღვიძებდა და ნახევრად გათიშულს აიძულებდა თავის საძინებელში გასვალს. ინაც მალევე გადაიყვანა ილოს ოთახში , ბუნდოვნად ახსოვდა რამდენიმე მომენტი როდესაც გაციებულს მაღალი სიცხე ჰქონდა და შუაღამეს შეშინებული უკაკუნებდა კარზე მშობლებს მაშინაც სოსოს სახე დაინახა. კარში გამოჩენილი მაღალი სილუეტი ახსოვდა და არა აღელვებული დედა . ყოველთვის წუწუნებდა თუ სოსო მარტო ვერ უმკლავდებოდა და ღამით გააღვიძებდა, ასე მალე დავბერდები ამდენი ღამისთევით ბოლოს მომიღებთო ამბობდა. კიდევ უამრავი ფრაგმენტი ჰქონდა შემორჩენილი ,ზოგჯერ მხოლოდ სიტყვები ესმოდა ან გამოსახულებებს ხედავდა, კადრები რომლებიც წარსულმა გონებაში დალექა.
მეზობელი ოთახიდან გამოსული ხმები სიჩუმის გამო იმდენად კარგად ესმოდა,რომ სესილიას ყოველი გადაბრუნება დაითვალა. ისიც ვერ იძინებდა, მოსვენება დაუკარგა ადგილმა რომელიც ილიას თავშესაფარი იყო . მალე საწოლიდან წამოდგა, საძინებლის კარი გააღო და დერეფანში გავიდა, ერთხანს ჩუმად დააბიჯებდა, მინდელის საძინებლის კართან ტრიალებდა ილო კი სუნთქვაშეკრული ელოდა . ის იყო გულმა კარის გაღებისკენ უბიძგა სესილიამ თავად ჩამოსწია სახელური ილიამ კი თვალები ინსტიქტურად დახუჭა. თამაში არ უყვარდა,მაგრამ ვერ აზროვნებდა , უბრალოდ ინსტიქტს მიჰყვებოდა . გულისცემა შეუნელდა სანამ სესილიას სურნელი ჰაერს შეერეოდა , მოშორებით იდგა საწოლთან მიახლოებას ვერ ბედავდა შემდეგ კი ფეხისწვერებზე მდგომი დაიძრა. სუნთქვაშეკრული მიუახლოვდა მინდელს და ისე დაწვა მისი სახე ,რომ დაენახა. შორს იყო , ზედმეტად დიდი აღმოჩნდა ის საწოლი ნანა რომ პატარად თვლიდა. როგორ უნდოდა ახლოს ჰყოლოდა, მისი სითბო ეგრძნო , სურნელი უფრო ღრმად ჩაესუნთქა ამხელა მანძილი არ ყოფილიყო ორ სხეულს შორის ,მთელი სხეულით ეგრძნო მისი არსებობა ,თავისი სეს’ილია მკლავებში მოექცია, დრო გაეჩერებინა და აღარასდროს გაეშვა .
-ნეტავ არ გათენდეს ... ხვალ ისევ გამექცევი , დამემალები , გაუსაძლისად მომანატრებ თავს- სესილიას ჩუმი, გამტყდარი ხმა ესმოდა და გულზე ბასრი ისრებივით ხვდებოდა. სიმართლეს ამბობდა, სესილიამ ყველაფერი არ იცოდა ,მაგრამ გრძნობდა იმაზე მეტს ვიდრე ეს ილიას წარმოედგინა - დაიძინე ...გთხოვ , მინდა მშვიდად გიყურო

გული რომ არ გაუსკდა საოცრებად მიაჩნდა, არადა უნდოდა ისე ძლიერ უნდოდა როგორც არასდროს . მთელი არსებით გრძნობდა სესილიას სულში გაჩენილ ტკივილს და საკუთარი თავი კიდევ უფრო მეტად ეზიზღებოდა, უკანასკნელი წვეთი იყო ის ღამე იქ, იმ ადგილას სადაც თავს დაიმარხავდა.
................
ლილისთან , ჭრელ ოთახში გამოკეტვა ჰაერივით სჭირდებოდა მინდელის შეძრულ სულს. ფიზიკურ სისუსტეზე მეტად სულიერი აწუხებდა. ზედმეტად მხდალი აღმოჩნდა და ეს ფაქტი ანგრევდა. ფსიქოლოგმა მისი დანახვისას ავადმყოფობისგან გამოწვეული ცვლილებებიც შეამჩნია და თვალებში არეკლილი ტკივილიც დაინახა. მცირე შესავლისა და სხეულის მდგომარეობის გარკვევის შემდგომ სულსა და გონებაზე გადავიდნენ
-თავს როგორ გრძნობ იმ ყველაფრის შემდეგ რაც ჩემთან ბოლო ვიზიტის შემდგომ გადაგხდა...რა გაჩვენა ამ დღეებმა ილო
- სიმართლე დავინახე , ჭეშმარიტება ,რომელსაც ვეღარ გავექცევი ...ამბავი რომელიც უნდა დავასრულო... - ღრმად ჩაისუნთქა, თვალები დახუჭა და მოვლენების ქრონოლოგიურად დალაგება დაიწყო- ნარკოზიდან გამოსვლისას უჩვეულო შეხებას ვგრძნობდი, მეგონა მესიზმრებოდა ან მეჩვენებოდა. სესილიას ხმა მესმოდა, სახეზე მისი თითების შეხებას ვგრძნობდი ... ტიროდა და ვნატრობდი თუნდაც მკვდარი ვიყო ოღონდ ცოტახანს არ მომშორდეს-თქო. მსგავსი არასდროს არაფერი განმიცდია...იქნებ ნარკოზის ბრალიც იყო ,მაგრამ არა ყველაფერს ის მმართებს ,მისი მოახლოება და შეხება. ჩემი მტევანი ხელებში ჰქონდა მოქცეული, თავისი რბილი,ფაფუკი ტუჩებით ლოყაზე მკოცნიდა და ეს მოჩვენება არ იყო . ამის გააზრებისას ახლაც ჟრუანტელი მივლის , ეგოისტურად არ მინდოდა რომ სიზმარი ყოფილიყო ... მინდა თავი დავარწმუნო რომ არაფერს გრძNობს, რომ სულერთი ვარ,მაგრამ არ შემიძლია თვალის დახუჭვა. არც მასთან უხეშად მოქცევა შემიძლია, ვიფიქრე, ვეცადე,მაგრამ როგორ შემეძლო პალატიდან გამეშვა ან სახლში მოსულს ისე მოვქცეოდი რომ გული ტკენოდა. არ მაქვს ამის ძალა, უბრალოდ არ შემიძლია ... არ შემიძლია, გესმით ? ახლოს ყოფნა და მისგან შორს თავის დაჭერა ჩემს ძალებს აღემატება, ერთი გაღიმებაც კმარა იმისთვის რომ ყველა კედელი დაანგრიოს , ერთხელ შემომხედავს და მაშინვე თავისკენ მიზიდავს. თუ ახლოს ვიქნები ისეთს ვერაფერს გავაკეთებ,რომ დამივიწყოს- თვალებს ისევ არ ახელდა, გულის ტკივილს ისე მძაფრად გრძნობდა ხმაც დაკარგა
-მომიყევი ამ დღეებზე
-სხვა რა ვთქვა
-გადალახულ ზღვარს მოყოლილ სიმშვიდეზე მიამბე ...ხომ იგრძენი ბედნიერება ,შენი სისუსტედ შერაცხული ქმედებებით გამოწვეული თავისუფლება
-ამ დღეებს ვერასდროს დავივიწყებ ...ჩვენი უკანასკნელი მოგონებები
-მის გრძნობებში მხოლოდ ტკივილს ხედავ?
-ისეთი გაკვირვებული მიყურებდა...მასაც დაავიწყდა როგორი ვიყავი მე და ჩვენი ურთიერთობა. ზღვარი გავუჩინე,რომელიც ახლა ისევ შევარყიე და კვლავ კედლის აშენება მიწევს. ეს რაღაც საშინელ თამაშს ჰგავს , ყოველი ნაწილის ბოლოს სიხარულს სიმწარით ვცვლი და მე ეს მახრჩობს
-და მაინც დაშორებაზე ფიქრობ და არა ამ ბედნიერების გახანგრძლივებაზე
-ჩემი არ გესმით ... ვერ იგებთ არადა ისეთი მარტივია . დიდხანს გავუხანგრძლივებ ამ არამყარ ბედნიერებას შემდეგ უფრო მეტად ვატკენ, ახლა აქვს განკურნების შანსი მერე ყველაფერი შეუქცევად სახეს მიიღებს მეც ვერ გავუშვებ და მამაჩემი გავხდები
-განკურნების შანსი ... შენი სიყვარული ავადმყოფობაა და თუ გადაგიყვარებს განიკურნება? გამოდის შენ რომ გიყვარს შენც ავად ხარ?
-მისი სიყვარული ცხოვრებაში არსებული ყველაზე ლამაზი გრძნობაა ...ჩემი შეყვარება არ შეიძლება , მისთვის არა !
-ისევ იქ ვართ? შენ მამაშენი ხარ, ინა დედაშენის ასლია , სესილია კი გინდა ცხოვრებიდან ამოშალო
-ჩემი ცხოვრებიდან ვერასდროს ამოვშლი, მე უნდა წამშალოს თავისი ცხოვრებიდან
-როგორ აპირებ შენს ცხოვრებაში დაიტოვო სხვისი ქალი - ლილის მხოლოდ ამ სიტყვებმა აიძულა დაბინდული თვალების გახელა . მზერა გაუსწორა ქალს და სულ უფრო მეტად გამოეკვეთა ფერადი გარსის ირგვლივ წვრილი კაპილარები
-მე ვერ დავტოვებ ... ვერ ვიცოცხლებ თუ არ მეცოდინება ,რომ უსაფრთხოდაა. უნდა შემეძლოს ნებისმიერ დროს დავეხმარო , ბედნიერებამდე უნდა მივიყვანო,სიმშვიდემდე და მერე ...მერე არ ვიცი არა, მე ვერ ვისუნთქებ თუ არ დავინახავ შორიდან მაინც
-გამოდის თქვენი გეგმა ასეთია,სესილია ვეღარ გნახავთ. იმდენად დიდხანს შეაფარებ სოფელს თავს ,შენს საქმეებსა და უგრძნობ არსებობას, რომ მას დაავიწყდები. იმედს გაუქრობ, გადაუყვარდები , ცხოვრებიდან წაგშლის და განაგრძობს უშენოდ მშვიდ, ლაღ, ბედნიერ ,თავისუფალ ცხოვრებას ...შენ ამ დროს შორიდან დააკვირდები, მის აჩრდილად იქცევი, დაიცავ როცა დასჭირდება ,არაფერს გაუჭირვებ და მერე როცა შენს ნაცვლად სხვას შეიყვარებს კმაყოფილი მიაღწევ სასურველ მიზანს, მისი ცხოვრებიდან გამქრალი იქნები და აბა ვინღა იძალადებს, ვინღა შეუქმნის საფრთეს . მხოლოდ შენ , შენ შეგიძლია ავნო, შენ შეგიძლია გონება დაგებინდოს და მოკლა იმიტომ რომ მკვლელი მამების შვილები ხართ მოძალადეები ...მხოლოდ თქვენ ,ვინც მამებს ჰგავხართ და არავინ სხვა - თვალებში უყურებდა, ისეთი ცივი მზერა ჰქონდა, იმდენად უემოციოდ ჟღერდა მისი სიტყვები პირდაპირ ბასრი იარაღივით ხვდებოდა ილიას ტვინს
-არავის მივცემ უფლებას,რომ ატკინოს
-შენ მის ცხოვრებაში არ იქნები და ვერც გაიგებ ისე ატკენენ . შენ მის გვერდით ვერ იქნები, შორიდან დაინახავ და ვერაფერს მიხვდები . მის მთავარ ტკივილს ვერ დაინახავ ... შეუძლებელია ადამიანი დაიცვა თუ მის ცხოვრებაში არ იქნები და მაშინაც აფსოლიტური ძალაუფლება ვერ გექნება
-თქვენ მეუბნებით,რომ უფრო მარტივია მასთან ვიყო და საკუთარი თავისგან დავიცვა ვიდრე სხვას დავუთმო ...
-მე კონკრეტულს არაფერს ვამბობ , ავღნიშნავ მეტად ლოგიკურ გაგრძელებას რომელიც შენ აშკარად ვერ გაითვალისწინე
-მან ჩემი მხოლოდ ის ნაწილი იცის მასზე უგონოდ რომაა შეყვარებული...ის არ იცნობს ობოლ ილიას, მან არაფერი იცის იმ ბიჭზე მამამ დედა მისგან რამდენიმე მეტრის დაშორებით რომ მოკლა. ის ვერ ხედავს ჩემს სისუსტეს, ჩემს შიშებს, ჩემს უძლურებას მისთვის ყველაზე ძლიერი კაცი ვარ , თავგანწირული მებრძოლი . მას მე არ ვუყვარვარ, მას თავისი ილია უყვარს მხოლოდ
-ეს უკვე ახალი მიზეზია... არგუმენტი მისი გრძნობების გასაქრობად -სავარძელს მიეყრდნო, ფეხი ფეხზე გადაიდო და წარბები მაღლა აზიდა- შენ ყველა სესილია გიყვარს? ყველას იცნობ, ყველასი გესმის?
-რა თქმა უნდა
-ასეთი მარტივია შენი სესილია?
-ნანას საფლავის ქვას რომ შეხედა მერე მკითხა მსხვერპლია თუ საკადრისად დასჯილი დამნაშავეო ... პასუხი არ მქონდა. ამდენი წელია ვერ მივხვდი რას ვგრძნობ ,რა მინდა ვერც ვპატიობ , ვერც ვიშორებ . მე ძალა არ მაქვს , ცხოვრების უნარი არ მაქვს
-როგორ გგონია რატომ
-საკუთარ თავს ვერ ვიტან ,სულ უფრო მეტად მძულს და საერთოდ არ მინდა ვინმეს ვუყვარდე, ვადარდებდე, ღელავდეს ჩემზე . არც ინას, არც მარტას ...არავის უნდა ვაინტერესებდე
-ყველასგან გარბიხარ და არა მხოლოდ სესილიასგან
-გავიქცევი და უკან ვეღარაფერი დამაბრუნებს ...
-ესაა საბოლოო გადაწყვეტილება?
-ესაა უკანასკნელი გამოსავალი
-შენ ყველაზე ცუდ შემთხვევაში საკუთარ თავს დაისჯი, უკან დაიხევ , თავს დახრი ,მაგრამ მათ არ ატკენ ვინც გიყვარს. შენ ის ბიჭი ხარ ერთ დღეს ორივე მშობელი რომ დაკარგა, ორივემ რომ უღალატა. სულ ბავშვმა ნახა დიდი სიბოროტე, ჭორები, ეს უაზრო პრინციპები , ყველაფერი ბნელი ტრიალებდა ირგვლივ ... მეორე მხარეს მხოლოდ მამიდა იყო . შენ ჯერ კიდევ ბავშმა აირჩიე სწორი გზა, ერთი ნათელი სხივი არჩიე იმ მორევს, რომელიც ყველა სხვას ჩაითრევდა. შენ სხვისი გავლენის ქვეშ არ მოექეცი, არავის დაემსგავსე ... საკუთარი პიროვნება შექმენი . ასეთი, შრომისმოყვარე, უხეში, სიტყვაძუნწი, ბილწი სიტყვებით, ბაზარში მდგომი, ქალაქიდან ქალაქში მიმავალი, ტვირთის ზიდვით , მტვერში ყოფნით დამსკდარი ხელებით. შენ ყველაზე სუფთა ჭუჭყი არჩიე არადა შეგეძლო სხვაგვარად დაგესვარა ეს ხელები ასე რომ არ მოგწონს , ასე რომ გენანება შენი სესილია მათი შეხებისთვის . ესაა არსებობის სწორი გზა ის რაც შექმენი, მაგრამ მაინც შენ ვერ შეიყვარე საკუთარი თავი , პირადი ცხოვრება გაიმეტე და გაიხლიჩე ორ ნაწილად. მაგათ ომს , მაგ ორი ნაწილის ომს ეწირები ამდენი ბრძოლის შემდეგ, შენ სამყაროს გაუმკლავდი და საკუთარ თავთან აგებ ? ! -ლილიმ დაივიწყა საკუთარი სტატუსი. ილიას აზრებმა იმდენად შეძრა, სული აუწვა , სიტყვებს კონტროლი აღარ გაუწია და ყველაფერი თქვა რაც მის გონებაში ასე ქაოსურად ტრიალებდა - ამდენს უყვარხარ, შენ კი საკუთარი თავი არ ! ამდენი გიყვარს, მხოლოდ საკუთარი თავი არ ! უსიყვარულობამ დაგამარცხა , ასე იფიქრებს შენი სესილიაც არ ვუყვარდი ,მისთვის საკმარისი არ ვიყავი და ამიტომ მომიშორა ცხოვრებიდანო ... აღარ დაგელოდება , შენს არცერთ ნაბიჯს არ დაელოდება და რომ მიხვალ ...ერთ დღესაც თუ ისევ მიხვალ არ ვიცი როგორ დაგხვდება -ილია უყურებდა და ხვდებოდა ლილი საკუთარ თავზე საუბრობდა , გაცოცხლებულმა გრძნობებმა შეძრა ასე
-შემიძლია გკითხოთ? - დიდხანს არ უფიქრია, ქალი იმდენად მოდუნდა ,რომ წარმოდგენა არ ჰქონდა თუ გადაშლილი წიგნივით იყო ილოსთვის- თქვენც ელოდით მის ნაბიჯს? - მან დაინახა ის რაც არავინ იცოდა, ის რაც მხოლოდ ლილიში იყო და მაინც ის ბევრს ხედავდა, მხოლოდ საკუთარ თავს ვერ
-ახლაც ველი ... იმედი მაქვს, რომ ოდესმე ჩათვლის თავს ჩემს ღირსად და დაბრუნდება - ღიმილიც სევდისფერი გაუხდა
-გგონიათ რომ მოსულიყო არ ინანებდა?
-მან საკუთარ თავს ვერ აჯობა ... იქნებ არც მისი გრძნობა ჰგავდა შენსას. როგორც არ უნდა ვცადოთ , მაინც არ ვიცით სხვების ზუსტი ფიქრები . მე მხოლოდ ის ვიცი ,რასაც თავად განვიცდიდი მასთან და უმისოდ დარჩენილი . თუ მოვა მე დავხვდები
-და თუ არ მოვა ?
-მე მაქვს ცხოვრება,რომელიც მიყვარს . მის ჩანაცვლებას სხვა ვერასდროს შეძლებს, ან ის იქნება ან არავინ - ილო ჩუმად წამოდგა,თვალები ორივეს ამღვრეული ჰქონდა, გადააჭარბეს ემოციებმა ზღვარს . დაიხარა, თავზე მაკოცა და გაუღიმა
-შეუძლებელია თქვენ არ უყვარდეთ ... დაბრუნდება !
-შენ ?
-მე პასუხი არ მაქვს ...ალბათ ისევ დაუგეგმავი ნაბიჯები გადამიწყვეტენ ბედს
.................
-გისმენთ - სკოლიდან გამოდიოდა მობილურის ეკრანზე ნაცნობი ნომერი რომ დაინახა. ბოლო ზარის შემდეგ საკმაო დრო იყო გასული აღარც კი ელოდა მის გამოჩენას . გონების ერთი ნაწილი იგნორისკენ მოუწოდებდა ,მაგრამ მეორემ სძლია და უპასუხა
- მჭირდები . მოხვალ ?
-არა - გაუთიშა. უნდოდა გამოეწვია, აინტერესებდა რას მოიმოქმედებდა. გაეღიმა ზარი რომ განმეორდა
-რაღაცას რომ გთხოვენ ასე პასუხობ ?
-დრო არ მაქვს უცნობებთან სასაუბროდ. შეგიძლია სხვა ალტერნატივა იპოვნო, დარწმუნებული ვარ ბევრი ნაცნობი გყავს
-სამაგეროდ შენ არ გყავს სხვა ჩემნაირი ნაცნობი ... მთელი სხეული გთხოვს ჩემს დახმარებას. ცხოვრებაში პირველად სიკეთის კეთებისკენ მიგიწევს გული და მორჩი წინააღმდეგობის გაწევას. აამოძრავე შენი ლამაზი ფეხები და ჩემთან მოდი !
-მეჩვენება თუ მიბრძანებ? თითქოს ბრაზი შეიმჩნევა შენს ხმაში
-ღმერთო რა შეუგნებელი ვინმეა. როგორ გიძლებს შენი ძმა
-შემიძლია მასთან გადაგამისამართო...
-თავადაც ცუდადაა ,როგორ დამეხმარება
-დამშვიდდი, ხმა დაგეკარგა ხომ ხედავ- უკვე ტაქსიში იჯდა და კლინიკისკენ მიდიოდა,მაგრამ მასთან ტამაშს არ წყვეტდდა ,საოცრად მოსწონდა მასთან დიალოგი
-რატომ ვიფიქრე ,რომ შენი ნდობა შეიძლებოდა... ჩვეულებრივი თინეიჯერი ხარ - ამჯერად თავად გაუთიშა. დიდად არ მოეწონა მისი სიტყვები, მაგრამ შეხვდებოდა და დაუმტკიცებდა,რომ ცდებოდა .პალატამდე ამჯერად შეყოვნების გარეშე მიაღწია, კარი გააღო და საწოლზე მჯდომი, რომ დაინახა სულ დაავიწყდა ყველაფერი რის თქმასაც აპირებდა
-რა ჯანდაბაა ...
-აი ეტლი მოვიყვანე... უი მოსულა თქვენი დამხმარე არა? - ოთახში სავარძელი შეაგორა ექთანმა ინა ინსტქტურად დაეხმარა . გოგონამ დანიშნულება მისცა, როგორც სჩანს ახალი რეზიდენტი იყო. ვაჩეს ყველაფერი მოეგვარებინა, რაღაც დიდი ტყუილი ჰქონდა მოფიქრებული კლინიკიდან გასაღწევად
-სად მივდივართ ის მაინც მითხარი- ეტლი მიჰყავდა , ბიჭი ხმას არ იღებდა
-აქედან შორს - ქუდი ჩამოიფხატა და თავი ისე გადახარა თითქოს რაღაც სჭირდა
-რატომ მგონია რომ ვიღაცას ემალები... გარბიხარ?
-თავი მისკდება და ცოტა ჩქარა თუ წამიყვან კარგი იქნება
-რომ დაგაგორო ? მოტეხილობებით მოგაბრუნებენ უკან
-უძლური ვჩანვარ , მემუქრები და ხალისობ? -ქვემოდან ამოხედა, ნორმალურად სახე არც უჩანდა
-გეყოფა მაიმუნობა და მითხარი სად მივდივართ
-ტაქსის მძღოლი ხარ? ჯერ ჩავჯდეთ და მერე მძღოლს ვეტყვი მისამართს
ტაქსის მძღოლს მხოლოდ უბანი უთხრა, შემდეგ ჩუმად იჯდა . თვალები დახუჭა ,თავი უკან გადასწია და თითებს აწვალებდა. რაღაცას ფიქრობდა, აშკარა იყო და ინაც აღარ აწუხებდა. ბოლოს ვაჩეს ბინაში აღმოჩნდნენ,რომელიც ინას გემოვნებას სრულად აკმაყოფილებდა და იმდენად ეკომფორტულებოდა ყველაფერი წამით ბიჭის გაგდებაზეც დაფიქრდა-დაეხმარები თუ სანამ ყველა კუთხეს არ შეისწავლი მანამ დამაიგნორებ - მუცელზე ჰქონდა ხელი მიბჯენილი , ფერმკრთალი, შეწუხებული გამომეტყველებით იდგა და თან ინას არ აშორებდა მზერას
-ვგრძნობ რაღაც დიდს მალავ ... ამიტომ მიზიდავ, თორემ ისე შანსი არ არის ! -საკუთარ თავს ესაუბრებოდა უფრო ვიდრე ვაჩეს- ასეთი ლამაზი სახლი მგონი არასდროს მინახავს ... ვის გაურბიხარ აქაურობას რომ აფარებ თავს
-რა მწარე გოგო ხარ, ამ მდგომარეობაში მყოფს მეუბნები რომ გავრბივარ? ძლივს დავღოღავ ვერ ხედავ?
-სასაცილოა - ტუჩები დაბრიცა და წარბები მაღლა აზიდა- მწარე რადგან ვარ დაგტოვებ. დიეტაზე ყოფნა გირჩიეს ცხარე, მწარე ,მარილიანი ,მლაშე ყველაფერი გეკრძალება-სახლში შეიყვანა, პირველივე საძინებელში ,საწოლზე დასვა და შემდეგ მოშორდა
-დღეს ვერ წახვალ!
-უკაცრავად? - გაოცებულმა დახედა საწოლზე გაშოტილს
-ნახე რა მდგომარეობაში ვარ ამ ცარიელ სახლში დამტოვებ?
-რატომაც არა
-არ დამტოვებ... მეტსაც გეტყვი. წახვალ წამლებსა და პროდუქტებს მომიტან. დამეხმარები აქაურობას შევეჩვიო და ხვალ წახვალ
-რა სისულელეა . ამ ღამით შენთან დარჩენას არ ვაპირებ
-ვნების ალით რომ არ ვიწვი თუ არ იცი ახლა გეტყვი
-აი ზუსტად , ჩვენი გრძნობები საერთოა და რატომ დავრჩები ბიჭთან ვინც არ მაინტერესებს
-კარგი, მაშინ რა გაეწყობა. გმადლობ დახმარებისთვის . დავრჩები ასე უპატრონოდ და დაველოდები სიკვდილს
-მეტი დრამატიზება იყო საჭირო-თვალები აატრიალა და ტუჩები დაბრიცა
-ხო არა? მეც ასე მგონია ...თავიდან ვცადო?- ისე უყურებდა ინა ჭკუიდან გადაჰყავდა. ნამდვილი მანიპულატორი იყო . საბოლოოდ მარტას უთხრა მარიშკასთან ვრჩებიო . წამლებითა და პროდუქტებით გაავსო პარკები , სახლში გაბრაზებული სახით შევიდა და საძინებელში შეუვარდა ბიჭს.
-წამლებს დალევ თუ მე უნდა დაგალევინო
-ჯუჯღუნა ანგელოზი იჩითები , იაზრებ? მოდუნდი პატარავ -ისე დახვდა თითქოს ელოდა და არ უნდა გაჰკვირვებოდა მისი უკან დაბრუნება.
-აქ ნემსებიცაა , უმრავლესობა ვენაში კეთდდება და მე წარმოდგენა არ მაქვს
-მე გავიკეთებ...
-ხოო?
-რა ბანალური ხარ ... ასე ნუ მიყურებ და მაგ ლამაზ თავში ნარკომან, ტუტუც ბიჭად ნუ წარმომიდგენ-თვალები აატრიალა და საწოლის თავს მიეყრდნო.
-ტუტუცი ნამდვილად ხარ, ნარკომანია თუ გამოირიცხა კარგია ,მაგრამ დიდი ვერაფერი შეღავათია ჩემთვის
-ბარიგასთან რომ არ გაგიშვებ ცუდია? რა უმადური გოგო ხარ ,ტო
-რამდენს ლაპარაკობ!
-ენას შენ არ აჩერებდი , ნარკოზიდან შენმა სიცილმა და ლაპარაკმა გამომიყვანა და მეგონა ასე კომფორტულად იგრძNობდი თავს
-მე მიყვარს საუბარი და არა შენნაირების მოსმენა... ვითომ კომუნიკაბელურო
ვერ ეჩვეოდა მასთან ურთიერთობას, უცხო იყო, არაპროგნოზირებადი , განსხვავებული იმ ადამიანებისგან ვისთანაც მანამდე ჰქონია ურთიერთობა. ვერცერთ კატეგორიას მოარგო და ინტერესის გამო ყველაფერზე წამსვლელი იყო.
-რატომ ვარ აქ მე და არა სხვა -დაღლილი ჩაეშვა სავარძელში და მის დაღლილ ცისფერებს თავისი გაუსწორა
-ცუდად ვარ საიმისოდ რომ სხვები ავიტანო
-რატომ ურთიერთობ ადამიანებთან ვისი ატანაც არ გაქვს
-ბერად წავიდე თუ რას მთავაზობ
-შეუძლებელია არ იყოს ვინმე ვისთან ყოფნაც სიმშვიდეს გაგრძნობინებს
-და შენ აქ ხარ ... –მის ზღვისფერებს ისევ ვერ გაექცა, კვლავ ტალღებმა გადაუარა
-აქ ვარ, ხვალ დილამდე ისიც იმიტომ ,რომ ჩემი პატარა ცოდვების გაბათილების შანსი მომეცა შენნაირი გაჭირვებაში მყოფის დახმარებით... მშვიდ ძილს გისურვებ - ოთახი დატოვა. გაექცა მის სიტყვებს და ზღვისფერ მზერას...მთელი ღამე ვერ მოისვენა, გამთენიისას ბოლოჯერ დახედა მძინარეს და უცნობის ,უცნობი სახლი დატოვა.
უამრავი კითხვა ჰქონდა საკუთარ თავთანაც და ვაჩესთანაც, მაგრამ მათი გაჟღერებისგან თავს იკავებდა, პასუხები აშინებდა. რაღაც დიდის მოახლოებას გრძნობდა , დინებას მიჰყვა ადრენალინის შეგრძნებით და კიდევ რაღაც უცნობი გრძნობით,რომელსაც მხოლოდ ვაჩეს სიახლოვეს გრძნობდა.
............................
გაუსაძლისი გახდა უსაქმურობა . დრო სკოლაში სიარულით გაჰყავდა, თითქოს დაკავებული იყო, მაგრამ მეტის ატანა აღარ შეეძლო. ფიზიკური დაღლა სჭირდებოდა მის ორგანიზმს , რამდენიმე საათით სრული გათიშვა რომ შესძლებოდა ტვინს, ფიქრებისგან შორს , სიზმრებისგან ცარიელი ძილით. ეკონომიკური კრიზისი დიდი ხნის შემდეგ ისევ ჰქონდათ მინდელებს, დასვენების დრო უბრალოდ აღარც იყო.
- ბიჭებმა მომწერეს საღამოს რესტორანში მიდიან, გუროს დაბადების დღეა
-მე რომ გიყიდე ის ფეხსაცმელი ჩაიცვი ... უი მართლა ცისფერი პერანგი გუშინ დავაუთოვე და ისევ ის შავი არ დამანახო გაფრთხილებ -მარტამ მაშინვე გამოხედა და სააბაზანოში შესვლამდე დააწია სიტყვები
-რა მნიშვნელობა აქვს
-როგორ არ აქვს
-ინა ხდები ხოლმე
-ხომ არ გავიწყდება რომ მკერავი ვარ და საკუთარი ატელიე მაქვს...ტანსაცმელთან მქონდა ყოველთვის შეხება
-სამოსი გამოხატავს ადამიანის შინაგან მდგომარეობას, უსვამს ხაზს მის სიმპათიურობას და ცხოვრების შეცვლაც კი შეუძლია ...ზუსტად ვციტირებ ხომ?- კედელს მხრით იყო მიყრდნობილი , მამიდას დაწვრილებული თვალებით გახედა
-მაიმუნი ბიჭი ხარ - მოჩვენებითი ბრაზით შეკრა წარბები , პასუხად ილოს სიცილი მიიღო,მაგრამ დიდხანს არ გაგრძელებულა ეს მოდუნება
-აბაა უჩემოდ რა საქმეებს ხლართავთ? მოკლედ რა სულ არ აკლდებათ ამათ ჩემი არყოფნა, შენები ხომ არ მიშვილებენ სესილიკო? - ინას ხმა ესმოდა, უნდოდა ეპასუხა და შებრუნდა,მაგრამ წინ სესილია დაუხვდა და მაშინვე შეეცვალა მზერა. სოფლიდან დაბრუნების შემდეგ აღარ უნახავს, მხოლოდ შორიდან ადევნებდა თვალს ახლა კი მის წინ იყო, ერთი ნაბიჯი და მოეხვეოდა
-მგონი უდროო დროს გესტუმრეთ ...
-მე რა ვიცოდი სახლში არ არის ხოლმე ამ დროს -კარგად გაიგო ინას ვითომ ჩუმად ნათქვამი სიტყვები და მიხვდა უკვე სესილიაც არიდებდა თავს მასთან შეხვედრას
-ინა - გოგოს თვალები დაუბრიალა, ლოყები აუწითლდა ილიას გვერდი აუარა და მარტასკენ დაიძრა- უდიდესი თხოვნა მაქვს შენთან ...უნდა მიშველო
-რა ხდება ჩემო მშვენიერო
-საღამომდე კაბა მჭირდება ... წასვლა არ მინდოდა, ხასიათზე არ ვიყავი, მაგრამ ისე მთხოვა უარის თქმა ვერ გავბედე . შოპინგისთვისაც არ მაქვს დრო
-რა სისულელეა, დრო გაქვს უბრალოდ ხალისი არა...როგორ შეიძლება ქალს შოპინგი არ გაბედნიერებდეს - ინა ჩაერთო , კედელთან მდგომ ილიკოს გახედა და წარბები შეკრა- ნეტავ ასე რამ გამოგფიტა ეს ახალგაზრდა სიცოცხლით სავსე გოგო
-მოდი ჯერ ვისადილოთ, გემრიელობები მაქვს შენც ახლა დაბრუნდი ალბათ უნივერსიტეტიდან
-ხილი სამზარეულოშია ... მარწყვი და ნაყინიცაა - ინსტიქტურად წამოსცდა სიტყვები, სესილიას საყვარელ კომბინაციას რა დაავიწყებდა. გოგოს ზურგს უყურებდა, ელოდა მის მზერას წამი სჭირდებოდა მაგრამ სესილიამ უფლება არ მისცა კიდევ ერთხელ გადაჰყროდა მის ყავისფერებს.
სააბაზანოში შეიკეტა. დიდხანს ვერ შეძლო დარჩენა, როცა იცოდა სესილია იქვე იყო შანსს ვერ გაუშვებდა. გადაწყვიტა მათი საუბარი მოესმინა და რაც შეეძლო უხმაუროდ გავიდა დერეფანში . სამზარეულოდან ხმა კარგად ისმოდა, სესილია მისგან ზურგით იჯდა და ვერ ხედავდა
-ის სიმპათიური ბიჭი ვინ იყო სეს? - მარწყვი ნუსში ამოავლო და თვალებგაბრწყინებულმა ჩაკბიჩა - მმ , ისე საინტერესოდ გამოიყურებოდა . მოსწონხარ?
-ვინ ბიჭი? არაფერი გამომაპაროთ ,თორემ გაგებუტებით - მარტაც ჩაერთო სესილია კი ილოს გასაგიჟებლად დუმდა
-თვითმართველობის პრეზიდენტია, ერთ-ერთ ღია ლექციაზე გავიცანი . ბოლო კურსზეა და მეხმარება ხოლმე , როდესაც რაღაც კითხვები მაქვს -ისეთი მშვიდი ტონი ჰქონდა, ემოციას საერთოდ არ გამოხატავდა .
-დავიჯერო ყველას მიმართ ასეთი ყურადღებიანია? კარგად დავინახე როგორ გადმობრძანდა, კარი გაგიღო , ხელი ჩაგკიდა . დამშვიდობებისას ლოყაზე გაკოცა და რომ წახვედი მერეც კარგახანს რეტდასხმული გიყურებდა - ინა თითქოს განგებ ამწვავებდა სიტუაციას . იცინოდა და ბოლოს გადაფითრებულ ძმას უყურებდა - ბიჭმა აშკარად იცის შენი ფასი და დარწმუნებული ვარ ეცდება შენი გულის მოგებას
-არ ვარ დაინტერესებული ხომ იცი. მთავარია ჩემი გრძნობები და არა მათი
-მამიდა ეს გოგო შენ რატომ გგავს მეტყვი? არა ნუ ნახევრად შენ გაზარდე ,სულ ერთად ვიყავით,მაგრამ მთლად შენი ფრაზებითა და აზროვნებით რატომ მოძრაობს?
-შენ ეგ მარწყვი ჭამე და მერე წავედით ატელიეში... შენი,როგორც მოდის ექსპერტის აზრი გამოგვადგება
-მე უკვე მზად ვარ, გავიდეთ
ილიამ ინსტიქტურად დაიხია უკან სესილია რომ მიუახლოვდა მის წინ შეჩერდა და ქვემოდან ახედა
-მზად რომ იქნები მომწერე და ერთად წავიდეთ
-გმადლობ, დიდი პატივია - ღიმილიც დაღლილი ჰქონდა არც ირონიას გამოხატავდა, არც სხვა ემოციას. ხელი ინსტიქტურად მოხვია, ლოყაზე სწრაფად აკოცა და წამსვე მოშორდა. გვიან გაიაზრა სისხლში გამჯდარი ქმედება კვლავ რომ განახორციელა , ძველებურად აღარ უნათებდა თვალები. ადრე როგორი მარტივი იყო მისთვის, რამდენად თავისუფლად შეეძლო მოხვეოდა, ღიმილით ეთქვა თბილი სიტყვები , კოცნის კვალი დაეტოვებინა და წასულიყო. რამდენჯერ აკოცა, ათასჯერ, მილიონჯერ ,უთვალავჯერ და ყოველ ჯერზე ტოვებდა გული დარტყმას. ალბათ არასდროს შეიცვლებოდა ეს შეგრძნება ,თუ გაქრებოდა სამუდამოდ დასრულდებოდა. ახლა კი ისე წავიდა, ისე დაბნეული, არეული და ჩამქრალი ილოს სული აეწვა.
მზად იყო და მის შეტყობინებას ელოდა . ტელეფონის ეკრანს თვალს არ აშორებდა , შემდეგ ეზოში გადაინაცვლა და იქედან ადევნებდა თვალს გოგონას ფანჯრებს. ღია იყო, მაგრამ სქელი ფარდები ბოლომდე ჰქონდა ჩამოფარებული და სილუეტის გარჩევაც შეუძლებელი იყო. ისე გამოჩნდა ეზოში,რომ ილოს მობილურზე შეტყობინება ჯერ კიდევ არ ჰქონდა მიღებული . ილოსთვის მის ჩაცმულობას მნიშვნელობა არასდროს ჰქონდა, ყოველთვის ყველა სიტუაციასა და მდგომარეობაში უყვარდა , მაგრამ თვალის მოშორება გაუჭირდა სადა, ნაზ კაბაში მომწყვდეული მისი სხეულის დანახვისას. სესილიას წამით გაეპარა ღიმილი ტუჩის კუთხეში, არაფერი უთქვამს ,მაგრამ ილოს წლების წინ მოსმენილი ჩაესმოდა „ ეს ფერი საოცრად გიხდება ილიკო ’ . მანქანის კარი თავად გაუღო , დაჯდომამდე დაელოდა და მისი სურნელიც მოიპარა.
სესილია გულნატკენი იყო . ილოს ცივმა დამოკიდებულებამ საბოლოოდ შედეგი გამოიღო, მთელი დრო ჩუმად იჯდა, ერთხელაც არ გახედა , საუბარი არ წამოიწყო რაც იმის პირდაპირი მანიშნებელი იყო ,რომ გაგრძელებას აღარ აპირებდა. მინდელი წესით მშვიდად უნდა ყოფილიყო, თავის შორს დაჭერა შეეძლო ის კი კიდევ უფრო აფორიაქდა. მთელი საღამო ცდილობდა მზერა მოეშორებინა, ყურადღება გადაეტანა , არ ეფიქრა მის უყურადღებობაზე იმაზე რომ სხვებს უღიმოდა, ჩვეულებისამებრ ბედნიერი, ხალისიანი და კონტაქტური ილოს ზედაც არ უყურებდა. დალევა ისედაც არ უყვარდა ახლა კი სულ მთლად ფხიზელს უხდებოდა ამდენი მთვრალი, გონებაარეული ადამიანის ცქერა და მოსმენა. სესილიას ხელში სასმელით სავსე ჭიქა რომ დაინახა არც უფიქრია დათვრებაო გოგონასგან მსგავსი ქცევა ნაცნობობის ისტორიაში არ ახსოვდა ახლა კი მიყოლებით ცლიდა ჭიქებს . ირგვლივ თითქმის ყველა ნაცნობი იყო, უბნელები რომელთან ერთადაც გაიზარდნენ,მაგრამ მაინც ვერ აიტანა სხვა რომ ჩაეხუტა , გაუღიმა და ასე მის მკერდზე მიყრდნობილი აჰყვა მელოდიას. ისეთი არაფერი გაუკეთებია ყველას ყურადღება რომ მიექცია, დანარჩენი გოგონები მეტს ხმაურობდნენ, უფრო ხმამაღლა კისკისებდნენ, ბევრს ცეკვავდნენ ,მაგრამ სესილიასთვის იყო ეს ყველაფერი ზედმეტად უჩვეულო.
-მგონი წასვლის დროა-ჭიქა ხელიდან აართვა , მისი ჩანთა აიღო და ხელიც ჩაკიდა
-სულ დამავიწყდი...მე მელოდი ამდენ ხანს? შეგიძლია წახვიდე , მე გოგოებს გამოვყვები
-ყველანი მთვრალები არიან
-მეც ... მერე რა
-სახლში მივდივართ სესილია - თავადაც ვერ გაიაზრა ისე გახადა მბრძანებლური ტონი
-ისე ამბობ თითქოს ერთ სახლში მივდიოდეთ - თვალებში უყურებდა სევდიანად რომ შეუკრთა ტუჩის კუთხე და ყავისფერები აემღვრა. ჩანთა გამოართვა და ისე წავიდა არავის დამშვიდობებია, უკანაც არ მიუხედავს . ზურგიდან უყურებდა , რატომღაც მანამ არ გაუსწორდა, სანამ არ მოეჩვენა რომ ტიროდა
-სესილია- დაუძახა, მაგრამ არ გაჩერდა. მანქანაში ჩაჯდა , ღვედი შეიკრა, თავი ფანჯრისკენ შეაბრუნა და ამით ანიშნა რომ საუბარი არ უნდოდა. ნელა მიდიოდა, გზა თითქმის ცარიელი იყო ,მაგრამ მაინც ვერ უმატებდა სიჩქარეს. ავტომობილის სალონში გამეფებულ სიჩუმეში კარგად ესმოდა გოგონას პერიოდული ღრმად ჩასუნთქვები, ხედავდა როგორ თრთოდა, გაყინულ თითებს ერთმანეთში ხლართავდა -სესილ ... გინდა სადმე მშვიდ ადგილას გავიაროთ, ყავა დავლიოთ. სესა ...
-როგორ შეგიძლია ასე ეფერებოდე ჩემს სახელს და ასე მტკენდე - მანქანა სავალი გზიდან გადაიყვანა , გაჩერდა და გოგოს ცრემლიან სახეს გაშეშებული უყურებდა- პასუხი არ გაქვს ხომ? ასე უაზროდ და უმიზეზოდ მიშორებ თავიდან , მშორდები და სულ არაფერს გრძნობ? დავიჯერო საერთოდ არ მაქვს ადგილი შენს ცხოვრებაში...შეგიძლია ასე თვეების განმავლობაში არ დამეკონტაქტო და მშვიდად იყო?- ტიროდა, სიტყვებს სწრაფად ამბობდა, ხელებს ნერვიულად ამოძრავებდა, მისი სუსტი მაჯები, გრძელი, თეთრი თითები ყველაფერი მოქმედებდა მინდელზე,მაგრამ ცრემლები ბასრი დანასავით უსერავდა სულს. ათრთოლებულ წითელ ტუჩებზე მარილიანი სითხის წვეთები აღწევდნენ, მთელი სხეულით თრთოდა ,ისე ითხოვდა ჩახუტებას, ილოს მკლავებში მოქცევას და ერთ კოცნას , სულ ერთ თბილ შეხებას რომელიც აგრძნობინებდა ,რომ ბიჭისთვის სულერთი არ იყო.
-საკუთარ თავს აღარ ჰგავხარ სესილ ,ხომ ხედავ ... ჩემთან მეგობრობაც კი ამდენად მოქმედებს ,ხვდები? - ხელი აამოძრავა, უნდოდა შეხებოდა, ცრემლები შეემშრალებინა, ოქროსფერ თმაზე მოფერებოდა ,მაგრამ ისე აეწვა ფალანგები ,თითქოს ყველა ნახეთქმა ერთად დაიწყო დაწყლულება . მტევანს გაუსწორა მზერა, გაეღიმა ,მუშტი შეკრა და მერე ისეთი ცივი გაუხდა მზერა ,რომ სესილიას გული გაუყინა - დროა გაიზარდო პატარა სესილ, ოცნებებს რეალურ სარჩულს ნუ მიაკერებ . მე მალე წავალ , იშვიათად შევხვდებით ... შენს ცხოვრებაში მომხდარ ახალ, სასიამოვნო და საინტერესო ამბებს გავიგებ და
-და არაფერი ... აღარაფერი იქნება !
-ცდები , შენთან ყველა’ფერი იქნება ... დარწმუნებული ვარ უსაზღვროდ ბედნიერს გიხილავ
-გვიანია , თურმე საშინლად დაგვიგვიანია... სახლში წამიყვანე -ცრემლები შეიმშრალა,მაგრამ მისი თვალები ისევ ტიროდნენ.

ილია მოეხვია , დამშვიდობებისას გადადგა მხოლოდ პირველი ნაბიჯი . გოგონამ ღიმილით უპასუხა, დასცინოდა ამ ქცევისთვის . არ შეხებია, უნდოდა სწრაფად გასცლოდა, ისე წასულიყო ბიჭისთვის საკუთარი სურნელიც არ დაეტოვებინა,მაგრამ ვერ გაიმეტა . ვერც ის და ვერც საკუთარი თავი, დანებდა ,ბოლოჯერ თითქოს. იცოდნენ ერთმანეთი არასდროს რომ არ ეყოფოდათ სესილიამ გადადგა პირველი ნაბიჯი და მანძილი გაზარდა. წამით გაუსწორა მზერა,უსიტყვოდ აქცია ზურგი და გაუყვა გზას რომლის გავლაც ყოველ ჯერზე გაუჭირდებოდა, ილოს მზერის მოლოდინის გარეშე . არ იცოდა როგორ დაიწყებდა დღეს მისი გამოჩენით გამოწვეული უსიხარულობით...
......................
-სოფელში მივდივარ... სათბურების მზადებას ვიწყებ- ვახშმისას თქვა და მარტას გაუსწორა მზერა - სკოლის დამთავრებამდე ცოტა დრო დარჩა, აქეთაც ხშირად ვიქნები
-მერე ფული? მე ჯერ კიდევ ჩემ საქმეზე ვარ გადართული და შენ? ხომ ამბობდი ცოტა ხნით გადავდებო
-ბიჭებისგან ვისესხე უკვე ... პრობლემა არ არის. ამ ზაფხულს პირველი მოსავალიც მექნება პარალელურად მუშაობას განვაგრძობ
-ჯერ ისევ არ ხარ ბოლომდე გამოჯანმრთელებული, სუსტად ხარ და აპირებ ძველ რეჟიმს დაუბრუნდე?
-მარტა , გთხოვ
-რას თხოვ ... გგონია ვერ ვხვდებით რომ გარბიხარ? - ვერ მოითმინა , ცდილობდა ხალისით შეხვედროდა ილიას წასვლას. ჩვეულებისამებრ უდარდელი რეაქცია ჰქონოდა თავი ისე დაეჭირა თითქოს მარწყვის პირველ მოსავალს ელოდა ,მაგრამ არ გამოუვიდა - ხო, სესილიას გაურბიხარ. ბოლო დროს დაუახლოვდი, გატყდი და შეგეშინდა ამიტომ დააჩქარე მოვლენები
-როგორც ყოველთვის ყველგან სიყვარული გეჩვენება ... იქნებ იმიტომ მივდივარ რომ ფული გვჭირდება. საქმე მინდა მქონდეს და შევწყვიტო აქეთ-იქით წანწალი . ან იმიტომ ,რომ იმ სახლის დანგრევა არ მინდა
-შენც კარგად იცი ,რომ ეგ ყველაფერი მეორეხარისხოვანი მიზეზებია და ხო სიყვარული ყოველთვის ყველგან და ყველაფერშია. ან უსიყვარულობაა პრობლემა ან თავად სიყვარული
-თუნდაც ასე იყოს. მე თავად ვმართავ საკუთარ ცხოვრებას , მათ შორის პირად ურთიერთობებსაც და არ ავიტან ვინმე სხვა ჩაერიოს.
-ჩვენ გვტოვებ , მარტო სესილიას არა
-არ მითხრა რომ მოგენატრები - იცოდა, ზუსტად იცოდა ინას რომ მოენატრებოდა. ჩხუბის შემდეგაც რომ ენატრებოდა და საერთოდ არასდროს რომ არ შეეძლო ძმის გარეშე ყოფნა ,მაგრამ მასაც ტკენდა. სული ეწვოდა იმ დროს მისი ამღვრეული თვალების დანახვისას, საძინებელში გაქცეულს უკან რომ არ გაჰყვა ეგონა გული გაუჩერდებოდა , მაგრამ არა მაინც გაქვავებული იჯდა და მარტას მკაცრ მზერას იცილებდა
-ღმერთმა ქნას სწორი გზა იპოვნო სულის სიმშვიდისთვის ჩემო ცხოვრებავ ... ახლა კი ნამდვილად არ ვიცი რას მოგიტანს ეს ნაბიჯი საქმეში წინსვლის გარდა
-შენ ხომ ყოველთვის აკეთებდი შენს საქმეს... არასდროს გაჩერებულხარ და მუდამ გქონდა გეგმები. იცი ,რომ სწორ გათვლას ვაკეთებ
-მარტოობა სწორი ვერასდროს იქნება შენ კი გინდა ჩარჩოებში მოექცე, კედლები აიშენო ირგვლივ და გამოიკეტო . გრძნობების, ფიქრების, სულის ჩაკეტვას აპირებ , რაც არასდროს არავის გამოსვლია ...არავისთვის მოუტანია ბედნიერება
-მე არავის ვგავარ. სულ ამას არ მიმეორებდი? არც ჩემი არჩეული გზის დასასრული იქნება სხვების მსგავსი
-შენ ნამდვილად არავის ჰგავხარ . მხოლოდ საკუთარი თავის შეცნობა და ნამდვილი სურვილების დანახვა გჭირდება
-როგორ მიყვარხარ- მარტას მკლავები ნებისმიერ დროს თავშესაფარს წარმოადგენდა მაშინაც კი როცა არ ეთანხმებოდა, როცა თავად მასთან ჰქონდა დაპირისპირება . ქალმა აღარ იცოდა რომელს უფრო სჭირდებოდა, საით უნდა წასულიყო და რა გაეკეთებინა. მათ ცხოვრებაზე გავლენის მოხდენა არ უნდოდა, არც გამოუვიდოდა ეს უძლურება კი ანგრევდა. მხოლოდ დრო თუ უჩვენებდათ გზას ,რომელიც საბოლოოდ დაალაგებდა ყველაფერს.
.........................
დაქალებთან ერთად ტროტუარზე მიაბიჯებდა. მაკოს დაბადების დღე ახლოვდებოდა და წვეულების სამზადისში იყვნენ ყველანი ჩართულები. ინას კი ძალიან ეზარებოდა , წინასწარ იცოდა რას გააკეთებდა ყველაფერი იმდენად ბანალურად ერთფეროვანი მოსწონდათ უკვე ყელში ჰქონდა ამოსული, მაგრამ ჩუმად ისმენდა გოგოს ემოციურ გამოსვლას. შემდეგ ყველანი გაჩერდნენ, მანქანა გაჩერდა, სავალი გზიდან გადავიდა და იქედან ვაჩე გადმოვიდა
-პატარაავ - სანამ გამოერკვა ბიჭი უკვე ეხვეოდა, დიდი ხნის უნახავივით იკრავდა გულში. ყბაზეც აკოცა და ხელებიც ისე მოხვია წელზე თითქოს ვინმე ართმევდა მის თავს-სად მიდიხარ ?
-გოგონებთან ერთად ვაპირებ ყავის დალევას - გაურკვევლობაში იყო, ქვემოდან ახედა ეცადა გაეგო რა უტრიალებდა ტვინში,მაგრამ ამჯერადაც არაფერი გამოუვიდა
-ძლივს შენი დაქალების გაცნობის შანსი მაქვს... მე ვაჩე ვარ - ინას წელს ხელს არ აშორებდა თან გოგონებს გადახედა და ხელი გაუწოდა. სამივემ უთხრა სახელები , ფართო ღიმლითა და ლოყაზე ნაზი კოცნებით გაეცვნენ თვალლჟუჟუნა ბიჭს -დასხედით მე დაგპატიჟებთ ერთ კარგ ადგილას
-მასწავლებელთან ვარ დღეს- უარის თქმა უნდოდა ,მაგრამ არ გამოუვიდა
-ვიცი, პატარავ მე გაგიყვან -საფეთქელზე აკოცა და ხელით უბიძგა მანქანისკენ
-ჩვენ დრო გვაქვს ... წამოვალთ- მაკო წინ გაიჭრა ,ცოტაც და წინ დაჯდებოდა ვაჩეს რომ არ გადაეჭრა გზა . კარი თავად გააღო და ინას თვალი ჩაუკრა. შესანიშნავ ხასიათზე იყო, სალონში სასიამოვნო სურნელი იდგა, ყველაფერი ისეთი მოწესრიგებული იყო იქედან გადასვლა არ მოგინდებოდათ, მუსიკა სიჩქარის შესაბამისი ჟღერდა. გოგონები რაღაც კითხვებს უსვამდნენ, არც გაჰკვირვებია ესეც ჩვეულებისამებრ უკვე გავლილი პროცედურა იყო. ყველა ბიჭს მსგავსი კითხვებით ხვდებოდნენ, მაგრამ ვაჩეს პასუხებმა ისე გაახალისა ტუჩებს თავს ძლივს უყრიდა
-რამდენი წლის ხარ? ჩვენთან აშკარად არ სწავლობ ხოო?
-თქვენ სკოლაში დაჟე სწავლობთ კიდეც ? მეგონა ისე, გასართობად და ბიჭების ასაგდებად დვიჟენიობდით - სარკიდან გახედა უკან მჯდომს
-ბანძი მასწავლებლები გვყავს თორემ ადრე ძაან მაგრა ვსწვალობდი
-რა საშინელებაა , როგორ ჩაგიქრეს განათლების მიღების წადილი
-რომელ უნიში სწავლობ ?- აწითლებულ დაქალს ნინი მიეხმარა - ინას არაფერი უთქვამს და იმიტომ გისვამთ ამდენ კითხვას
-საქართველოში არ ვსწვალობ ... ხო ჩემ გოგოს ბევრი ლაპარაკი არ უყვარს- ინას გახედა და ხელი მის მტევანზე დადო
-ვის არ უყვარს საუბარი ინას? არადა ჩვენთან სულ ლაპარაკობს- არ ელოდა, მაკოს მსგავს გამოხტომას. არადა მათთან იმდენს ნამდვილად არ საუბრობდა ,ხანდახან საერთოდ არაფერს ამბობდა
-ჩემს გვერდით სხვა უფრო სასიამოვნო და საინტერესო საქმეებითაა დაკავებული ... - ისეთი ტონით თქვა ინასაც კი შეეპარა ეჭვი
მზიანი ამინდი იყო , ვერანდაზე დასხდნენ . ზუსტად ისეთი ადგილი იყო მათ რომ მოსწონდათ . უამრავი რამ შეუკვეთეს, ვაჩემ სიგარეტის ღერი მოიქცია ტუჩებსშორის, მოუკიდა და სავარძელს მიეყრდნო. მათ ურთიერთობას სწავლობდა, თითქოს ჩვეულებრივად იქცეოდა ,მაგრამ მის თითოეულ გამოხედვაში ხედავდა დიდ ირონიას. ეღიმებოდა, მოდუნდა და ისე გაერთო როგორც არასდროს. ლამის მასწვალებელიც დაავიწყდა და რომ არა ვაჩე გააცდენდა კიდეც
-წავიდეთ პატარავ... ნახვამდის . კიდევ შევხვდებით ალბათ
-აუცილებლად. დაბადების დღის წვეულებაზე გეპატიჟები
-ვნახოთ მოსვლას თუ მოვახერხებ -ზუსტი პასუხი არ უთქვამს. ინას გვერდით მიდიოდა და იცინოდა-ამათთან როგორ ურთიერთობ საერთოდ. იმედებს მიცრუებ , ტეხავს პატარავ
-როგორი თვალთმაქცი ხარ
-იმათთან ჩემი თვალთმაქცობა გიკვირს? ნამდვილი მსახიობები არიან
-დაქალებს ნუ მილანძღავ
-მართლა ასეთი სულელი ხარ თუ შენც თამაშობ და ერთობი მაგათი სიშტერის ყურებით
-რა გინდა ვაჩე? საერთოდ რატომ გააჩერე
-მოწყენილი ვიყავი და შანსი გამოვიყენე გასართობად, მაგრამ ასეთ კლოუნადასაც არ ველოდი. დიდ ხანია მსგავსი საუბრები არ მომისმენია , მგონი დავბერდი
-რამდენი წლის ხარ ვაჩე?- მანქანასთან იყვნენ უკვე კითხვა რომ დაუსვა
-იმდენის რომ საკუთარ ცხოვრებას ვმართავდე . თეთრს და შავს ვარჩევდე... ბევრი რამ ვიცოდე,მესმოდეს
-რა კონკრეტული პასუხი იყო ... კარს აღარ გამიღებ?- მანქანას რომ შემოუარა ბიჭმა საპასუხოდ წარბები მაღლა აზიდა
-რა უბედურებაა ... ჩვენ თანასწორები ვართ მეც კი მინდა ვინმემ კარი გამიღოს
-აუტანელი ხარ !
მასწავლებელთან დატოვა და გაუჩინარდა. კიდევ როდის გამოჩნდებოდა წარმოდგენა არ ჰქონდა. ბევრს არ ფიქრობდა , დარწმუნებული იყო სამუდამოდ არ გაქრებოდა. დაქალის დაბადების დღეც მოვიდა, უხაროდა მხოლოდ იმიტომ,რომ მარტას ახალი კაბა შეაკერინა და თავს იდეალურად გრძნობდა. ყურადღების ექპიცენტრი წაართვა მეგობარს ისე რომ ეს არც დაუგეგმავს, მაგრამ საოცრად მოსწონდა მდგომარეობა რომელშიც იმყოფებოდა. ერთობოდა, განსაკუთრებული არაფერი ხდებოდა, მაგრამ ამ ბანალურობაშიც იყო ამბები რაც განწყობას უმაღლებდა. რამდენიმე ჭიქა დალია, იცეკვა ,ახალი ნაცნობები შეიძინა და სანამ დაგვიანებული სტუმრის სახით ვაჩე გამოჩნდა რამდენიმესთან მსუბუქი ფლირტიც მოასწრო. შორიდან უყურებდა მაკოს ,რომელიც კისერზე ჩამოეკიდა ბიჭს და ძველი ნაცნობივით არ მოიშორა გვერდიდან. გაეცინა , ახლოს მისვლაზე არც უფიქრია შორიდან აკვირდებოდა ბიჭს და ისიც შეამჩნია რამდენიმე საერთო ნაცნობი რომ აღმოაჩნდათ. ჯერ კიდევ არ იცოდა ვაჩეს ვინაობა, გაგებას არც ჩქარობდა, მოსწონდა ეს იდუმალება , იზიდავდა . გაურკვეველი მოლოდინი დადებითად მუხტავდა.
-რატომ მეგონა ,რომ უფრო მთვრალი, მსუბუქი და თავნება დამხვდებოდი? - არც მისალმებია , ხელი მოხვია და ლოყაზე აკოცა. მუსიკის ხმაში რთული იყო სიტყვების გარჩევა,მაგრამ იმდენად ახლოს იყვნენ ინას ყველაფერი ესმოდა
-მე კი მიკვირს აქ რომ გხედავ... დალევ?
-ილო მოგაკითხავს? - სასმელს ზედაც არ შეხედა, ინას ათვალიერებდა და თვალები უნათებდა
-უკვე დიდი გოგო ვარ სახლში მარტო ვბრუნდები - თვალი ჩაუკრა და მელოსიას სხეული ააყოლა. ვაჩეს ჩათრევა არ გამოუვიდა, უბრალოდ ჩაიცინა ინა კი მოშორდა , მეგობრებთან გადაინაცვლა ყურადღება გადაიტანა ბოლოს კი საერთოდ ვეღარ შენიშნა ვაჩე. რამდენიმე წამს ათვალიერებდა გარემოს, თვალებით ეძებდა მოულოდნელად რომ მოხვია ხელი
-აქაურობა , პიჟონებთან ფლირტი, უაზრო პაპსა მუსიკებზე მრგვალი თეძოების რხევა და თრობა თუ მოგბეზრდა გამომყევი- ეს იყო და ეს. შებრუნდა , გასასვლელისკენ წავიდა , ინა თან გაიყოლა ასე მშვიდად , ზედმეტი ძალისხმევისა და მცდელობების გარეშე აკეთებინებდა იმას რაც თავად სურდა. სიცილი ვერ შეიკავა გოგომ რომ გაასწრო და საჭის მხარეს კარი გაუღო
-გთხოვთ დაბრძანდით ბატონო ვაჩე
-ნიჭიერი ხარ, უცებ ითვისებ -დაჯდა , ინამ მიხურა კარი და მხოლოდ შემდეგ დაიკავა თავისი ადგილი
-სახლში წამიყვან? - სასმელის მოქმედებას მაინც გრძნობდა ,დაღლილი იყო. ემოციურად გამოფიტული და ალკოჰოლმაც ვერ უშველა. ეფექტური გარეგნობით ტკბობამაც დაკარგა ძალა.
-სახლში დაგაბრუნებ, მაგრამ ჯერ არა
-და სად წავალთ?- ნახევარი ტანით მისკენ იყო შებრუნებული ბიჭმა წამით გამოხედა და გაიცინა
-ჯერ შენს ჰორმონებზე ვიმოქმედებ, აღგაგზნებ და შემდეგ ჩემთან სახლში ... ს.ქსზე უკეთესი საშუალება მოსადუნებლად და განსატვირთად ხომ ვერ შექმნა ადამიანთა მოდგმამ ამდენსაუკუნოვანი არსებობისა და განვითარების ისტორიაში- იმდენად სერიოზული ტონი ჰქონდა, ისეთი გამომეტყველებით უყურებდა გზას ,რომ ეჭვს ვერ შეიტანდით
-ჩვენც აქამდე მივედით? ასეთია ჩვენი ურთიერთობა? - იმედგაცრუება დაეტყო და დაფარვაზე არც უცდია
-რატომაც არა ... მე ხომ ის ტიპი ვარ შენ რომ გევასება . სიმპათიური, მდიდარი, ჭკვიანი, ქარიზმატული . რატომ არ უნდა ვცადოთ
-დავიღალე და იმიტომ. სიყვარულიი მინდა და არა უბრალოდ შეყვარებული . მშვიდად მინდა ვიყო , არავისთან მქონდეს ვალდებულება ... ასეთი რთულია? უბრალოდ სიმშვიდე მინდა და ისე ვერ შევხვდებით , ვისაუბრებთ, ვიზრუნებთ ადამიანები ერთმანეთზე თუ შეყვარებულები არ გვერქმევა? - სანამ არ იტყოდა ამ სიტყვებს მანამ არც კი უფიქრია ამაზე. ასე გრძნობდა, ამბობდა იმას რასაც განიცდიდა . ვაჩეს რაღაც საოცარი აურა ჰქონდა, რაღაც აუხსნელი რაც მოდუნებისა და თავისუფლების შეგრძნებებს ერთნაირად მძაფრად აგრძნობინებდა
-სწორედ ამიტომ მე და შენ ვიქნებით ყველა ფერი და თან არაფერი ... მოდუნებას რაც შეეხება უმისმართოდ გიხეტიალია ქალაქში? გიცდია დაკვირვებოდი ღამით განათებულ და ჩაბნელებულ შენობებს, ფანჯრებს, ხედებს
-შენ ასე იქცევი როცა მშვიდად გინდა იყო?
-მე ყოველთვის მშვიდად ვარ და თუ არ ვარ ე.ი არც მინდა,რომ ვიყო . შენ კი ჯერ კიდევ ბევრი გაქვს სამუშაო საკუთარ თავთან
-მუსიკის გარეშე სათანადოდ ვერაფერს აღვიქვამ - ვაჩეს „ფლეილისტი“ ნამდვილად მოუხდა ღამის ქალაქს, მოძრაობის სიჩქარე , სურნელი და ტემპერატურაც კი ყველაფერი მოსწონდა ინას. ესეც კიდევ ერთი ვაჩეს ნიშანი, ნაკლებად ჭირვეული, წუნია და უარმყოფელი ხდებოდა მასთან.
-ბინაში დავბრუნდი ... კარის გაღება დიდად არ მიყვარს , მარტოობას ვამჯობინებ ,მაგრამ შენ რადგან უსტატუსო ხარ ჩემს ცხოვრებაში გამონაკლისს დავუშვებ და ზღურბლთან მოსულს ყოველთვის შეგიშვებ შინ - ისევ კორპუსებს უყურებდა ბიჭის ხმა სასიამოვნოდ ესმოდა . ძლივს გაიაზრა,რომ უკვე თავის ეზოში იყო . კარი გაუღო , ხელიც გაუწოდა -გთხოვთ ქალბატონო ინა - მის დიდ მტევანში თავისი პატარა ხელი მოათავსა და მალევე გაუსწორდა
-მომავალ შეხვედრამდე - ლოყაზე აკოცა , გაუღიმა და სადარბაზოსკენ მოხდენილად დაიძრა. სასიამოვნოდ დაიმუხტა, გაბედნიერდა კიდეც . ისე დაიძინა უარყოფითი აზრები ახლოსაც არ გაჰკარებიან .
დილით გაღვიძებულს დერეფანში ჩემოდანი რომ დახვდა დედამიწას დაუბრუნდა. ილია აბარგდა , ამტკიცებდა ორივეგან ვიქნებიო, მაგრამ მაინც ის მიდიოდა. მთელს დროსა და ენერგიას იქ დახარჯავდა, ტოვებდა !
-არაფერს გააკეთებ?- ყელში ლუკმაც არ გადასვლია. ჩაის ფინჯანიც ხმაურით დააბრუნა მაგიდაზე
-ყველანი ინდივიდები ვართ ინა. ჩვენი ცხოვრების მართვის საშუალება სხვას არ უნდა მივცეთ და უფლებაც არავის აქვს ...
-როგორ ვერ ვიტან შენს ამ ლიბერალიზმს... როგორი უემოციო ხარ , ცივი და ყველაფრის ამტანი ! - მარტას წყენინება ყველაზე ნაკლებად უნდოდა ,მაგრამ ასეთი იყო ფეთქებადი და ამბობდა იმას რასაც გააზრებულად არც ფიქრობდა. წამოვარდა, ილიას გვერდი აუარა ,ზედაც არ შეხედა არავის ისე დატოვა სახლი. სკოლაშიც არეული იყო, გაკვეთილებმა საშინლად ჩაიარა , ყველანი აღიზიანებდნენ. ფოტოების გადაღებაც კი არ უნდოდა, არც კაფეში ყავის დალევამ გაახალისა და ჭორაობაშიც ვერ ჩაერთო
-რა გჭირს ... ბოლო დროს ვერ გცნობთ
-ხო აი რაღაც ძაან შეიცვალე
-რომ გელაპარაკებით გვისმენ?
-უნდა წავიდე... დრო არ მაქვს- მასწავლებელთან წავიდა . იქაც წამებს ითვლიდა, უკვე საღამო იყო ვაჩეს ბინის კართან რომ აღმოჩნდა. არ იცოდა იქ რას ელოდა. ზარის ღილაკს ერთხელ მიაჭირა საჩვენებელი თითი და მალევე დაინახა სახეარეული, თვალებამღვრეული, ნახევრად შიშველი ბიჭი. ფხიზელი რომ არ იყო მაშინვე მიხვდა, მაგრამ წასვლაზე არ უფიქრია, ზღურბლი გადაკვეთა და მოეხვია
-ეი პატარავ ...
-არაფერი მკითხო ...უბრალოდ დარჩენის უფლება მომეცი რა- ქვემოდან ახედა და ღრმად ჩაისუნთქა
-მგონი მივხვდი რომ მოხვიდოდი, შოკოლადები მაქვს
-თეთრი ?
-ხო თეთრიც - ფეხსაცმელი იქვე დატოვა, ჩანთიდან მხოლოდ ტელეფონი აიღო და არეულ მისაღებში შევიდა. დივანთან მდგომ დაბალ მაგიდაზე ფურცლები იყო გაშლილი, ნამწვავებით სავსე საფერფლეც იქვე იდო, ჯერ კიდევ იწვოდა ნარჩენი
-მომაწევინებ? - იმ წამს გაჩენილი აზრი გააჟღერა და მზერა გაუსწორა
-რა პრობლემაა... დაჯექი მოგიტან- მიმიკა ისევ არ შეცვლია. სამზარეულოში გავიდა და უკან მალევე დაბრუნდა. ლანგარზე ეწყო საჭმელები ,სავარძელში ცაეშვა და რაღაც კერძით სავსე თეფში მუცელზე დაიდო- აიღე ნუ გერიდება
-აქ მხოლოდ ტკბილეულია ... გათიშული ხარ ?
-წყლის ჭიქა მომე რა - ხელი გაუწოდა და სავსე ჭიქა გამოართვა . ბოლომდე რომ დაცალა მერე ცარიელი თეფშიც დააბრუნა მაგიდაზე . პარკები გადაქექა , სერიოზული სახით დაჰყურებდა სანამ მარილიანი ცხირები არ იპოვნა . რამდენიმე აიღო და მიაწოდა- აჰაა შენ , მოწიე რამდენიც გინდა , ბევრი მაქვს ...ბავშვობიდან მაგრად მიყვარს . სხვადასხვანაირებია
-მეღადავები?
-რა გჭირს მითხარი და თუ დამარწმუნებ,რომ მოსაწევით კაიფი გიშველის მოგიტან
-რანაირი ხარ ... ტვინს არაფერი გითიშავს?
-გამოსული ვარ - დივანზე ისე დაწვა რომ ინას მუხლებზე ედო თავი - მომიყევი რა ხდება შენს პატარა, ლამაზ , სულელ თავში
-პატარა , ლამაზი , სულელი ... შენც ისე ფიქრობ როგორც ყველა
-გგონია შენზე ვფიქრობ?
-არ ფიქრობ?
-ნწ, ზუსტად ვიცი როგორიც ხარ და მაგაზე არ ვფიქრობ. ფაქტების შესახებ ინფორმაცია არ მაქვს, მაგრამ ეგ არაფერია, უმნიშვნელოა. მომიყვები და გავიგებ
-და მაინც რა იცი
-აუ ჯერ პირი მიშრება და შენ რო ილაპარაკო არ გინდა?- ტუჩები დაისველა და წარბები შეკრა ინას კი ხმამაღლა გაეცინა
-აი ისევ გამოგყავარ... ნარკოზში რო ვიყავი მაშინაც შენი სიცილის ხმა მესმოდა - თვალები დახუჭა და რამდენიმე წუთს გაჩუმდა- შენ არეული ხარ ,მაგრამ არაუშავს . ყველაფერი წინაა, დალაგდები
-როგორ შეგიძლია ასე მშვიდად იყო და გააკეთო ყველაფერი ისე როგორც გინდა
-ყველაფერი არ გამოდის, მაგრამ მთავარია პანიკაში არ ჩავარდე ... რთული გზაა ,გაივლი და მერე მაგრად ასწორებს-ქვემოდან უყურებდა , სახეზე მოეფერა და თმაში შეუცურა თითები - ჭაობისფერი თვალები გქონია
-ხო , ჩემი თვალები ყველას მოსწონს- გაიცინა და გრძელი წამწამები ააფახუნა
-დანარჩენები ს.რზე ... მე ხასხასა მწვანეში ჩამალული სევდა მომწონს, სიცილისას გაჩენილი სხივებით რომ იფარება ,მაგრამ მაინც ასეთი მკაფიოა - სერიოზული იყო , ცერი ყვრიმალზე გადაუსვა , აღარ ჰქონდა ისეთი არეული თვალები - შოკოლადი ჭამე , შხაპს მივიღებ გამოვფხიზლდები და მოვალ - უცებ მოშორდა და კარს მიღმა მიიმალა. უკან ჩვეული ცივი გამომეტყველებით დაბრუნდა, ყავა მოიმზადა და ამჯერად მილაგებულ მაგიდასთან დაჯდა.
-ის ნახაზები შენ გააკეთე?
-ხო
-არქიტექტორი ხარ?
-შენ რომ არაფრის ხაზვა, ხატვა და შექმნა გამოგდის ვიცი .. არ დაიბოღმო ახლა
-არც მჭირდება
-უფანტაზიო ბუღალტერი იქნები ...ციფრები და ციფრები
-როგორი ცინიკოსი ხარ
-მოყევი ახლა ვინ გაგაბრაზა ისე ჩემთან რომ შეაფარე თავი...ილია გეჩხუბა?
-სოფელში წავიდა ... მამიდას დილით უხეშად ვესაუბრე და ყველაზე მეტად ვერ ვიტან დანაშაულის შეგრძნებით მასთან დაბრუნებას. გამოფიტული ვარ და დაქალებისთვისაც არ მრჩება ენერგია . მათთან ნორმალურ ურთიერთობას ვეღარ ვახერხებ. სულ ჩამოვშორდი სკოლის ამბებს
-და იმან დაგსტრესა,რომ მაგ პატარა ბ.ზებს ჩათლახობებში ვერ უბამ მხარს? ეგ დაიკიდე , მამიდაზე და ილოზე იფიქრე მხოლოდ
-როგორ ლაპარაკობ- მისმა ტონმა და უემოციობამ გააოგნა. ყავას ისე მშვიდად მიირთმევდა თითქოს არაფერი უთქვამს -ისინი ჩემი მეგობრები არიან და ნუ დამესგავსები ახლა ილიკოს. რადგან მოდურები, თავისუფლები, ლამაზები
-რა ცუდია ილიას რომ არ უჯერებ ... ჩაცმულობა, ბოტოქსები , მოდა და საუბრისას გაწელილი სიტყვები უბრალოდ აღიზიანებს ადამიანს მასთან მეგობრობას ამის გამო არავინ დაგიშლიდა. არადა მიხვედრილი ჩანხარ, თითქოს პატარა გაიძვერაც ხარ შენ კი ამ დროს აზრზე ვერ მოდიხარ რა დამპალ, სულმდაბალ, უთავმოყვარეო ხალხთან გაქვს საქმე. მაგათ საერთოდ როგორ უყადრებ თავს თუ შიგადაშიგ შენც უკეთებ მ.ნეტს მაკოს ს.რ შეყვარებულს - მისკენ გადაიხარა, იდაყვებით დაეყრდნო მუხლებს და მზერა გაუსწორა თვალებგაფართოებულს
-რას ბოდავ...შეიძლება გავგიჟდე ! რა უფლება გაქვს ასე ილაპარაკო ადამიანებზე რომელთაც არ იცნობ... სულ ორჯერ შეხვდი
-და მეორე შეხვედრის დასასრულს ჩემს წინ მუხლებზე იდგა პირში ჩემი პ.ნისით ... ჩვენ შეყვარებულები არ ვართ. აი იმას კი ნამდვილად ჰგონია,რომ ერთად ვართ და ზუსტად ამიტომ მივიზიდე. დაიბოღმა , ვერ აიტანა მასზე უკეთესი ტიპი რომ დამითრიე . ახლა ჰგონია,რომ მაცდუნა, შემაცდინა გიღალატე და თავს დამნაშავედ ვიგრძნობ ... რა სასაცილოდ სულელი ვინმეა . გულიც მერევა და თან ვერთობი. ისე უყურებდა თითქოს პირველად ხედავდა ამხელას , არადა მაგის იდიოტ შეყვარებულად წოდებულს სხვა არაფერი აქვს მაგ ერთი დიიდი პლიუსის გარდა -ისევ თვალების ატრიალებით გამოიხატა მისი ემოცია
-მოსმენა აღარ მინდა... მივდივარ - სახეზე სულ გაწითლდა. ყურებს ვერ უჯერებდა. უყურებდა და ეჭვიც ვერ შეჰქონდა მის სიტყვებში იმდენად აუღელვებლად , დარწმუნებით საუბრობდა
- ვერ გიტანენ , მათზე უკეთესი ხარ, განსხვავებული და ჭკუიდან გადადიან ... უკანასკნელად გესაუბრები დაქალებადწოდებულ სამ არარაობაზე. დღეის შემდეგ თუ კიდევ იფიქრებ რომ შენ მათ უნდა დაემსგავსო, რომ შენ ხარ მათზე რაიმეთი ნაკლები ან ისინი მისაბაძები. შენს პრობლემებს შორის მათთან ურთიერთობის ნაკლებობასა და სკოლის ბანძი ჭორების არცოდნას მოაქცევ ,თუ ასე შევცდი შენში საშინლად იმედგაცრუებული დავრჩები საკუთარი თავით
-მე რატომ ვარ მათზე უკეთესი - ისევ დაუბრუნდა დივანს , ჯერ ჩუმად იჯდა შემდეგ კი თავად გადავიდა შეტევაზე- ხო , იქნებ მე მათზე უარესი ვარ. მოეწონე და მოვიდა,თანაც წვეულებაზე შენ რომ მოხვედი უკვე მთვრალიც იყო და რაღაც აბებიც დალიეს... მეც მაქვს ფლირტი ერთდროულად რამდენიმე ბიჭთან . რადგან მ.ნეტის გაკეთება არ მიცდია მე ანგელოზი ვარ და ისინი დემონები?
-რა სულელურ კითხვას მისვამ ... პასუხისთვის თავს არ შევიწუხებ. დავიღალე ,ზედმეტი ვისაუბრე იმ უმარტივეს ქმნილებებზე
-არ მითხრა რომ კაიფი ჩაგიშალე
-ისევ ვერ ვხვდები ილია როგორ გიძლებს . კიდევ კარგი შენნაირი და არ მყავს
-აბა როგორი გყავს - აასე უბრალოდ შეცვალეს სასაუბრო თემა . ვერ განიცდიდა დაქალებთან სამუდამო განშორებას.
-ძმა მყავს ,ცოლით და 2 წლის გოგონათი. ვილოცებ ,რომ ჩემი ბაჭია ჭკვიანი გოგო გაიზარდოს
-ვერ ვიჯერებ
-რას
- ცოტა ხნის წინ თავად აღიარე, რომ პატარა გაქვს- დამცინავი ღიმილი ჰქონდა, ეცადა მაინც
-არასდროს სცადო იერიშის მოტანა ჩემი წესებით, თემებზე რომლის აზრზეც არ ხარ -წარბიც არ შეუხრია, ჩვეულებისამებრ ცინიკურად ჩაიცინა და დივანზე მიწვა
-როგორი აუტანელი ხარ
-შენ კი უფანტაზიო ... რამე უკეთესი მოიფიქრე ,დროა უკვე -ისევ ინას ბარძაყებზე დადო თავი . ამჯერად გვერდზე იწვა
-მივდივარ
-მიბრძანდი
-თავი ასწიე ჩემი ფეხებიდან- წასვლა არ უნდოდა და ვაჩემაც იცოდა ეს
-ლამაზი კაბაა - საჩვენებელი თითის მარტივი შეხებით კაბის ჭრელი ნაჭრი სხეულს მოაშორა. თავი ჯერ კიდევ მის ფეხზე ედო , ხორბლისფერ კანს უყურებდა ,შორიდან ესმოდა აჩქარებული გულისცემა , საკუთარიც და მისიც . ვერც გაიაზრა ისე შეეხო ტუჩებით მუხლისთავთან პაწაწინა იარას - და შენ გაზაფხულდი
-გვიანია ... მე დავიძინებ
-ისუნთქე - მოშორდა, საერთოდ აღარ ეხებოდა,მაგრამ ისევ ახლოს იყო და უყურებდა ისე თითქოს მის სულშიც შეეძლო ჩახედვა. გამკლავება შეუძლებელი იყო
-თავს საშინლად ვგრძნობ , სახლშიც კი ვერ წავედი და აქ მოვედი. წარმოდგენა არ მაქვს აქ რატომ ვზივარ, ჯერ კიდევ იმ ამაზრზენი ამბის გააზრების პროცესში ვარ, რომელიც ასე მშვიდად მიამბე . შენ კი ზიხარ და მიყურებ ამ არანორმალური თვალებით. ზოგჯერ მამშვიდებ, ზოგჯერ კი ისე მრევ როგორც არავინ და არაფერი
-ამდენი ფიქრი საჭირო არ არის... თავს გატკიებს და ენერგიას გაცლის. უბრალოდ ნაბიჯ-ნაბიჯ მიჰყევი ცხოვრებას . მოუსმინე საკუთარ თავს , მოიშორე ყველა და ყველაფერი რაც გაწუხებს , ხელს გიშლის, გამუქებს ... ჩემზე ნუ იფიქრებ - ხელი თავზე გადაუსვა , თითებზე დაიხვია თმა და გაუღიმა - მე შენ პრობლემად არასდროს გადავიქცევი
-ასე რომ მელაპარაკები ჰიპნოზს მიკეთებ - მართლაც ისე მოდუნდა მთელი დაგროვილი დაღლილობა ერთად მოეხსნა
-პატარავ , როგორ ხარ ასეთი საყვარელი - თავისკენ მიიზიდა და მოეხვია- დაიძინე , გვიანია უკვე . დღეისთვის კმარა ემოციები - ლოყაზე, ყურთან ახლოს აკოცა
-მაჯადოებ , ვიცი -ჩუმად ჩაიბუტბუტა და სულ რამდენიმე წუთში საერთოდ გაითიშა . ვაჩე კი გაღიმებული დაჰყურებდა და მის ფერებას განაგრძობდა
-გაზაფხულდები , ბავშვო -საწოლში რომ დააწვინა აწითლებულ ყვრიმალზე აკოცა და შემდეგ სიზმრების სამყაროში მყოფს ადევნებდა თვალს
....................
.......................
არ ვიცი რამდენი წლის ხართ, როგორია თქვენი ცხოვრება , ჯანმრთელობა ან ხასიათი , მაგრამ მგონია რომ ყველას გიფიქრიათ დასასრულზე . ჩვენში არსებობს ინტერესი იმის შესახებ თუ როგორი იქნება ამიერთან განშორების მომენტი. ავადმყოფობა დაგვამარცხებს, უბედური შემთხვევა თუ იმდენად გაუსაძლისი გახდება ამქვეყნიური არსებობა,რომ თავად გამოვიტანთ განაჩენს. მოვემზადებით ამ დღისთვის თუ უეცრად მოხდება, იმდენად სწრაფად რომ ვერაფერს მოვასწრებთ ერთ სიტყვასაც ვერ ვიტყვით დავსრულდებით ისე რომ არავინ არაფერს გვკითხავს. იმდენნაირი შეიძლება იყოს , ისე მრავალფეროვანი, იმდენად განსხვავებული და მაინც ყოველ ჯერზე მძინეა ჩვენთვის ან მათთვის ვისაც ვუყვარვართ ? არ ვიცი . იმდენი კითხვაა , იმდენი აზრი ტრიალებს გონებაში პასუხებს კი ვერასდროს გავიგებთ.

განაჩენის მოლოდინში, რიგში დგომა ყველა ფიქრს თავდაყირა აყენებს. უსასრულოდ გეჩვენება შენს წინ ჩაწერილი პაციენტების რიცხვი, საავადმყოფოს თეთრი კედლებიც კი სულს გიხუთავს . სულ უფრო მეტად ნერვიულობ , არაფერი იცი მაგრამ მაინც ცუდად ხარ. ირგვლივ იმდენი ადამიანია , ზოგი კარგად გამოიყურება არაფრით ჰგავს ავადმყოფს, ზოგი კი ცუდადაა, ბოლო დღეებისთვის იბრძვის .ვიღაც გამოჯანმრთელდა, ვიღაც სასიკვდილო განაჩენით აგრძელებს ცხოვრებას , კიდევ ისეთებიც არიან შენსავით რომ ელიან ექიმთან პირველ ვიზიტს . ზიხარ სკამზე , აკვირდები ყველაფერს , დერეფანში მიმავალ ექთნებს, ექიმებს, კაბინეტის კარებზე ლამაზად დაწერილ პროფესორის სახელს მეოცედ მაინც კითხულობ გონებამ დაიმახსოვდა „ აკაკი ყიფიანი „ იმდენად იღლები რომ ცდილობ ფიქრების გასაფერადებლად წარმოიდგინო ცნობილი ექიმის სახე , ასაკიანი გგონია, თბილი წყლიანი მზერით , მრავლისმნახველი ჭაღარა კაცი, რომელსაც უამრავი შენნაირი ჰყავს ნანახი , მაგრამ მაინც ეცდება დაგამშვიდოს. არ გინდა უხეში, სიტყვაძუნწი ექიმი დაგხვდეს ,კიდევ უფრო დაგამძიმოს და უკვე ნატრობ რომ კარგი ადამიანი იყოს . რაღაც ეტაპზე იმასაც ფიქრობ რომ დაივიწყო კონსულტაციის მოლოდინში დაკარგული დრო , უკან დაიბრუნო 50 ლარი და სახლში წახვიდე. შენს სიმპტომებს ამოკვიატებად მიიჩნევ, ფიქრობ რომ მოგეჩვენა , რომ ზედმეტად მეწვრილმანე ხარ და საკუთარ თავს დასცინი ასეთი მშიშარა რომ აღმოჩნდი. მერე გახსენდება ვის გამო შეშინდი და უკან ბრუნდები. რიგი მცირდება , ზოგი ტირილით ტოვებს კაბინეტს, ზოგი ლოცავს ექიმს, ზოგიც გაყინული მიდის. შენს წინ ადამიანები კვდებიან და ცოცხლდებიან შენ კი დერეფანში სიარულს იწყებ მანამ სანამ საკუთარი გვარი არ გესმის
-მინდელი - იგებ და ინსტიქტურად მიემართები ღია კარისაკენ. ზღურბლს მიღმა სხვა სამყარო ჩნდება, ადგილი სადაც შენს ბედს ხმამაღლა გიკითხავენ, დიაგნოზს გისვამენ, გმკურნალობენ იმედს გაძლევენ ან გართმევენ. გაკვირვებული უყურებდა მაგიდასთან მჯდომ, თეთრხალათიან ახალგაზრდა კაცს. ზედმეტად პატარა ეჩვენა იმ სტატუსისთვის რომელიც ჰქონდა, ირგვლივ მიმოიხედა ,მაგრამ ექთნისა და მის გარდა ვერავინ დაინახა.
-შეგიძლია წახვიდე ... მიდი, მიდი შენი სამუშაო საათები დასრულდა უკვე- გოგონას ქვემოდან ახედა, გაუღიმა და ისიც მადლიერი სახით დაემშვიდობა. ოთახში მარტო დარჩნენ, ჯერ კიდევ ფეხზე იდგა , შინაგან თრთოლვას ვერაფერს უხერხებდა თავს ისე გრძნობდა როგორც პატარა უსუსური ბავშვი ამ შეგრძნებას ვერ ერეოდა - დაბრძანდით ... თქვენ მარიამ მინდელი ,ხომ? ქალი რომელმაც ჩემი დის ქორწილი კრახისგან იხსნა , ვისზეც დღემდე ლოცულობს ანიტა - ჯერ ისტორიაში აღნიშნულ სახელს დააკვირდა შემდეგ კი მარტას გაუსწორა მზერა - აქამდე გელოდით, იმდენჯერ დამირეკა ურიგოდ მიიღეო,რომ გადაწყვეტილი მქონდა გამონაკლისის დაშვება -ისეთი ხმა ჰქონდა, იმდენად სასიამოვნო მოსასმენი იყო ისე გამშვიდებდა არაფერს აკეთებდა
-ანიტას არ უთქვამს ,რომ თქვენ მისი ძმა ხართ. მე როგორც ექიმს რჩევა ვთხოვე ... არ მიფიქრია თუ ჩემ გამო შეგაწუხებდათ , რიგი დავიკავე და მგონი უკვე თქვენი სამუშაო საათებიც ამოიწურა - მაჯაზე მორგებულ საათს დახედა , თითები სულ გაყინული და გაფითრებული ჰქონდა - მგონი სჯობს წავიდე და ხვალ დავბრუნდე
-კლინიკაში ვართ მარიამ , ჯანმრთელობისთვის ყოველი წამი მნიშვნელოვანია. თქვენ აქ ხართ შესაბამისად დავიწყებთ ჩივილებით... რატომ გადაწყვიტეთ რომ ონკოლოგთან უნდა მისულიყავით
-რამდენიმე დღის წინ ბანობისას ... მკერდის ტკივილი ვიგრძენი შეხებისას. მერე კვანძი ვიპოვნე _ პირი გაუშრა . ეს იყო ის რაც ყველაზე მეტად აშინებდა . თვალებიც აემღვრა და გაყინული ხელი შუბლთან მიიტანა. ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა არ უნდოდა ტირილი დაეწყო . ეს არ ახასიათებდა ასე მარტივად არა , უცნობ ადამიანთან არ შეეძლო _ამიტომაც მოვედი თქვენთან ... არ ვიცი ვიფიქრე ჯერ გინეკოლოგთან წავსულიყავი და მერე თუ საჭირო იქნებოდა ის გამომგზავნიდა ონკოლოგთან .. ორი დღე ვფიქრობდი რა სჯობდა მერე შემეშინდა რომ მეორე ექიმთან მოსვლას ვეღარ გავბედავდი ან არ ვიცი ... ბავშვობიდან ვერ ვიტან საავადმყოფოებს ხომ გესმით- ექიმთან იყო და თავს სისუსტის უფლება მისცა. კაცი უსმენდა, აშკარად არ იყო უარყოფითად განწყობილი და ინსტიქტურად განაგრძო საუბარი
-მესმის ... ზოგჯერ ექიმებსაც არ გვიყვარს აქაურობა. პაციენტის რაგშიც ვყოფილვარ კლინიკაში და ვიცი რამდენად სტრესულია გამოკვლევებზე ექიმიდან ექიმთან სიარული. შესაძლოა საერთოდ არ გჭირდებოდეთ ონკოლოგი და ამ შემთხვევაში მალევე დავემშვიდობებით ერთმანეთს . გამოკვლვებს კი ყველაფერს თავად გავაკეთებ და ბევრ ექიმთან ურთიერთობა არ გადაგღლით_თითქოს ზუსტად ხვდებოდა მის ფიქრებს. მსუბუქად გაუღიმა ისევ ფურცლებს მიუბრუნდა აუცილებლად უნდა გკითხოთ კიდევ რამდენიმე კითხვა დაზუსტებისთვის და გადავიდეთ გამოკვლევებზე
_გისმენთ - კითხვების სია საკმაოდ ვრცელი აღმოჩნდა. ბატონი აკაკი სერიოზული გამომეტყველებით იკვლევდა დეტალებს და თავადვე ინიშნავდა.
_ აბორტის, მშობიარობის გადატანილი სქესობრივი დაავადებების ისტორია ცარიელია
_დიახ _ ორი წუთი კიდევ წერდა და შემდომ სავარძლიდან წამოდგა
_მარიამ , გთხოვთ ასეთი დაძაბული ნუ ხართ- ბევრი კითხვა დასვა, დეტალებს უღრმავდებოდა . გამოკითხვა რომ დაასრულა გამოკვლევაზე გადავიდა. იმდენად უხერხული და არაკომფორტული პროცესი იყო მარტა გულისცემასაც კი ვერ იმშვიდებდა. ექიმთან ბოლოს როდის იყო არც კი ახსოვდა ახლა კი წელს ზემოთ შიშველი იდგა სრულიად უცნობი კაცის წინ. თავს საშინლად დაუცველად გრძნობდა . ექიმი მითითებებს აძლევდა სანამ შეეხებოდა და შემდეგ გადავიდა პალპაციაზე. გულისცემა ისე აუჩქარდა, ძლივს მოითმინა ის რამდენიმე წუთი თანაც აკაკის სახეს აკვირდებოდა ცვლილება რომ შეემჩნია და ერთ მომენტში რომ გაჩერდა ყველა ემოციამ ერთად იფეთქა
_მანდაა ხომ ... არ შევმცდარვარ
_მოძრავია ... მცირე ზომისაა და გთხოვთ მარიამ ეცადეთ ემოციებს არ მისცეთ სიტუაციის მართვის საშუალება . სტრესი განსაკუთრებულად მოქმედებს ჯანმრთელობაზეც და მკურნალობის პროცესზეც
_ქიმია დამჭირდება ... _ ყელში ბურთი გაეჩხირა . თავი ვეღარ შეიკავა ვერ ხვდებოდა რა ემართებოდა. ვერც კი გაიაზრა როგორ აქვითინდა ნახევრად შიშველი იდგა უცნობი კაცის წინ და ტიროდა ისე როგორც არასდროს . ხელები უკანკალებდა, თვალები დაებინდა . ცდილობდა ტანსაცმლის ჩაცმას ,მაგრამ არ გამოსდიოდა სანამ სახეზე არ შეეხო ხელთათმანებისგან თავისუფალი მტევნები . კაცმა თავი ააწევინა და მზერა გაუსწორა
_ისუნთქე მარიამ ... ღრმად ჩაისუნთქე
_არ შემიძლია _ ტირილისგან ტუჩებიც დაუსივდა,სახე სულ ცრემლებმა დაუსველა და ისე სწრაფად სუნთქავდა თითქოს იხრჩობოდა
_შეგიძლია ... ჩემთან ერთად დაიწყებ სუნთქვას . შემომხედე და გაიმეორე _ ისევ სახეზე ეხებოდა მხოლოდ. როგირღაც დისტანციას იცავდა და თან ისე ახლოს იყო როგორც არავინ _ ერთიი ... ორიი ამოისუნთქეე ჩაისუნთქეე . უფრო ღრმად ჩაისუნთე აიი ასეე . ყოჩაღ , ყოჩაღ მარიამ _ თავადაც ვერ გაიაზრა როგორ შეუმშრალა ცრემლები. წესით ხელსახოცი უნდა მიეწოდებინა და დალოდებოდა. ახლა კი თავად უმშრალებდა ცრემლებს და თვალს არ აშორებდა ქალის ზურმუხტისფერ თვალებს _აი ასე ... მორჩა . ჩამოჯექი და შემდეგ მამოგრაფიას გაგიკეთებთ . ზუსტად რომ ვთქვა კვანძის ზომები მდებარეობა - შებრუნდა, დაღლილი იყო დილიდან იღებდა პაციენტებს მაგრამ ასეთი რეაქცია რატომ ჰქონდა ვერ ხვდებოდა. იმდენი ატირებული ქალი უნახავს, მძიმე დიაგნოზის მოსმენისას თავადაც ღელავდა მათ გამო,ტკიოდა, მაგრამ ასე ...ასე თავი არასდროს უგრძვნია. გულისცემა აჩქარებული ჰქონდა, ჭიქა წყლით გაავსო თავადაც დალია და მეორე ჭიქა მარიამს მიაწოდა - მკურნალობის უამრავი ტაქტიკა არსებობს , გამოსავალი კი ისეთი საშინელი არ არის როგორიც გგონიათ , მარიამ . დამიჯერეთ თქვენი მდგომარეობა არ არის უმართავი , მხოლოდ თქვენი სიმშვიდე , მკურნალობის კურსის ზუსტი დაცვა და შემდეგ ეტაპობრივი კონსულტაციები დაგჭირდებათ -ამდენს რატომ საუბრობდა, წინასწარ რატომ ამბობდა ამ ყველაფერს როცა ხელთ არ ჰქონდა ყველა ანალიზის პასუხი. იცოდა ,რა თქმა უნდა 90% დარწმუნებული იყო საკუთარ სიტყვებში და ხელით გასინჯვაც აძლევდა პასუხს, მაგრამ მაინც ექიმს ასე ადრე არ ჰქონდა უფლება პაციენტისთვის იმედის ჩასახვის. ჩუმად უნდა ყოფილიყო ის კი ისევ ქალის დამშვიდებას ფიქრობდა, აგიჟებდა მისი არეული მზერა და მთრთოლვარე სხეული- ყველა საჭირო ანალიზის შემდეგ ავარჩევთ მკურნალობის თქვენთვის მისაღებ და უმჯობეს ტაქტიკას
-აუცილებლად უნდა გავაქრო ეს პობლემა! ვერ მოვკვდები , ჯერ არა ... ბავშვებს ვერ დავტოვებ. ილო უჩემოდ გაგიჟდება...ინა კი - მარტა ისევ საკუთარ ფიქრებში იყო, ხმამაღლა ამბობდა იმას რაც გონებაში უტრიალებდა კაცს კი წამსვე თავი ასტკივდა.
-ვერ ვხვდები , ბავშვები გყავთ ? თქვენი საშვილოსნო ... გამორიცხულია რომ შეცდომა დამეშვა- მაგიდასთან იდგა,ულტრაბგერითი გამოკვლევის ფოტოებს აკვირდებოდა, ზომებს უყურებდა
-შვილები არ არიან... ძმის შვილები არიან . ჩემ გარდა არავინ ჰყავთ , ამას ახლა მნიშვნელობა არ აქვს. ღმერთო როგორ ვიქცევი , თქვენი კეთილგანწყობით ბოროტად ვსარგებლობ. ისედაც გვიანია უკვე, მუშაობა დასრულებულიც კი უნდა გქონდეთ და მე ისევ ვლაპარაკობ. დავასრულოთ გამოკვლევები - დამშვიდდა, თითქოს გონს მოვიდა
-ამაზე ნუ იფიქრებთ ... მე კლინიკიდან წასვლას ჯერ არ ვაპირებ . მორიგე ვარ -ჩუმად თქვა და გამოკვლევის შემდეგ მეთოდზე გადავიდა. ჩუმად იყო,მხოლოდ მითითებებს აძლევდა , ინიშნავდა , რამდენიმე წუთის შემდეგ კი ეკრანი მისკენ შეაბრუნა-შეგიძლიათ ჩაიცვათ - რამდენიმე წუთს ელოდა. სკამზე იჯდა, ისევ წერდა - მარიამ როგორც ვთქვი ერთადერთი კვანძია , აი ამ ადგილას სხვა არაფერია ... უმჯობესი იქნება თუ თავს დავიზღვევთ, ბიოფსიას გავაკეთებთ. შეგვიძლია მედიკამენტოზურ თერაპიაზე გადავიდეთ , დაველოდოთ , დავაკვირდეთ გაიწოვს თუ არა ან
-არა, მირჩევნია ოპერაცია გავიკეთო ...
-აქ ის ანალიზებია რომელიც უნდა ჩააბაროთ . პასუხების მიღების შემდეგ ჩავნიშნოთ დღე . ოპერაციაზე და შემდეგ ეტაპებზე მოგვიანებით ვისაუბრებთ . კიდევ ვიმეორებ აქ გამოუვალ მდგომარეობას ვერ ვხედავ , დროულად მოხვედით .
-გასეგბია...გმადლობთ . ანალიზს პირველ სართულზე აკეთებენ ხომ
-ახლა უკვე გვიანია ... ამ დროს გაკეთებული ანალიზის პასუხები არ იქნება ჩვენთვის მისაღები. ხვალ დილით ,უზმოზე უმჯობესია 12 საათამდე მობრძანდით . დამიკავშირდით ამ ნომერზე და შემატყობინეთ კლინიკაში რომ იქნებით, შევთანხმდით? - ბარათი გაუწოდა და საქაღალდე დახურა.
-შევთანხმდით, გმადლობთ - ფურცელი გაყინულ თითებში მოიქცია და მსუბუქად გაუღიმა კაცს - ნახვამდის
-ნახვამდის მარიამ
...................
მარტა ძლიერი ქალი იყო . გაწონასწორებული, წინდახედული, ზოგჯერ ზედმეტად უემოციოც კი ჩანდა იმდენად ურეაქციოდ ხვდებოდა ყველაზე მძიმე ამბებსაც კი. გრძნობების გამოხატვას არ უშინდებოდა, უბრალოდ მისი ტვინი ასე იყო მოწყობილი პრობლემის გამოჩენისთანავე იწყებდა გამოსავალზე ფიქრს. დაცემისას წამოდგომის ხერხებს ეძებდა და ამჯერადაც უნდა მოეხერხებინა საკუთარ თავთან ბრძოლა.
მანქანაში დიდხანს იჯდა. საავადმყოფოს ეზოს უკვე ლამპიონები ანათებდა და მაინც უამრავი ავტომობილი მოძრაობდა. ადამიანები მოდიოდნენ და მიდიოდნენ. ალბათ არცერთ დაწესებულებას ჰყავდა ამდენი მომხმარებელი . რამდენად მძიმე იყო თითოეული მათგანის მდგომარეობა, როგორი დიდი ქსელი ტრიალებდა ამ ერთ სივრცეში. გაუმკლავდებოდა , აუცილებლად გადაიტანდა მარტო შეძლებდა? ახლავე უნდა ეთქვა ბავშვებისთვის თუ საერთოდ დაემალა. იქნებ არც ღირდა მათი შეშინება, იქნებ რაიმე მიზეზი ეპოვნა და მკურნალობის პერიოდში მარტო დარჩენა მოეხერხებინა. ყველაზე ნაკლებად ცხოვრების სტილის შეცვლა უნდოდა, ეზიზღებოდა სიბრალულის გამოხატვაცა და მიღებაც . ვერ აიტანდა ნაცნობებში ვირუსივით გავრცელებულ ინფორმაციას . თავი უსკდებოდა, ვერაფერს ხვდებოდა , ცრემლები სდიოდა და ძალა ეცლებოდა. საჭეზე დააწყო ხელები და შემდეგ შუბლით დაეყრდნო საკუთარ მკლავებს
-მარიამ - მანქანის კარი გაიღო და გონს მოსვლაც ვერ მოასწრო ისე გაიგო შეშფოთებული, შიშის ნოტებით გაჯერებული ხმა. თავი მაღლა ასწია და ექიმის არეულ მზერას გაუსწორა, ნათლად დაინახა როგორ ამოისუნთქა კაცმა
-ექიმო - გაკვირვებული უყურებდა , მზერა ჯერ კიდევ დაბინდული ჰქონდა. ცრემლები შეიმშრალა და კარზე ხელით დაყრდნობილს ქვემოდან ახედა
-მაპატიეთ , ასე რომ შემოგეჭერით თქვენს სივრცეში ... - თავზე გადაისვა ხელი, კეფაზე მიიბჯინა ხელისგული და მარტას კიდევ ერთხელ გაუსწორა მზერა- რომ დაგინახეთ ... დიაგნოზს ყველა სხვადასხვაგვარად იღებს ხომ გესმით და მე ვიფიქრე ცუდად იყავით
-ცუდად ვარ . თამამად შემიძლია ვთქვა,რომ ასე ცუდად არასდროს ვყოფილვარ ... თუმცა დამიჯერეთ თვითმკვლელობაზე არ ვფიქრობ თუნდაც ავთვისებიანი აღმოჩნდეს -მიუხვდა და გაუღიმა. ჯერ კიდევ თრთოდა, გულისცემა აჩქარებული ჰქონდა და კაცის მზერაც ზედმეტად დიდხანს შეჩერდა მის სახეზე
-ვახშამზე დამეწვევით? - დამიჯერეთ თავად ექიმიც კი გაოგნებული იყო ამ სურვილითა და გაჟღერებული სიტყვებით - ჩემზე უკეთ ვერავინ დაგიხატავთ მდგომარეობის ყველა სავარაუდო განვითარებას .... ვერავინ დაალაგებს თქვენს არეულ ფიქრებს -თანხმობის მისაღებ არგუმენტებსაც ამბობდა და თან თავსაც იმართლებდა
-დარწმუნებული ხართ ,რომ მომდევნო რამდენიმე საათის გატარება გინდათ პაციენტთან და დასვენების საათებს ფსიქოლოგის ამპლუაში განაგრძობთ?
-ყოველი მორიგეობის შემდეგ კაფე-ბარში ვვახშმობ , მიყვარს იქაური კერძები და სახლშიც არავინ მელოდება . მეკითხებით მინდა თუ არა თქვენთან ერთად გავატარო რამდენიმე საათი? სიამოვნებით მივიღებ ფსიქოლოგის როლს , თუმცა ვგრძნობ ეს დიდად არც გჭირდებათ
-მანქანით ხართ თუ გამომყვებით - ძალიან იყო გამოფიტული იმისთვის რომ მძაფრ სურვილზე უარი ეთქვა ამიტომ ყველაფერი გაამარტივა
-მანქანით ვარ ... აქვეა , გამომყევით - წინ მდგომ ავტომობილზე ანიშნა და უკან გადადგა ნაბიჯები. პირველი გავიდა ავტოსადგომიდან , ნელა მიდიოდა , გზაში არცისე ბევრი მანქანა იყო და დანიშნულების ადგილამდეც მალევე მივიდნენ. არაფერზე ფიქრობდა, უბრალოდ ინსტიქტს მიჰყვებოდა, სულის სიმშვიდეს ისეთი სასოწარკვეთით ეძებდა,რომ მზად იყო მიეღო ეს შეთავაზება .

მაგიდასთან ისე ისხდნენ თითქოს ძველი ნაცნობები იყვნენ. ვახშმისთვის ნოყიერ კერძებს უკვეთავდნენ და იმ წამს სხვა არაფერზე ფიქრობდნენ . თითები ერთმანეთში ახლართა და შემდეგ სავარძელს მიეყრდნო
-ამდენი ენერგია საიდან გაქვთ ... როგორ უძლებთ ემოციურად , ფიზიკურად საერთოდ -იქ ხომ საკუთარ დიაგნოზზე უნდა ესაუბრათ და რას ეკითხებოდა
-ნამდვილად საშინელი პროფესია მაქვს. ვერაფერს ვიტყვი ... შეიძლება ისიც ითქვას რომ ცხოვრება გამინადგურა . ყოველ დღე რამდენადაც დიდ სიხარულსა და თვითკმაყოფილებას ვიღებ განკურნებული პაციენტის მიღებისას იმდენად უსუსური მგონია საკუთარი თავი, უსამართლო ღმერთი,როცა სიკვდილის პირას მისულ ქალს ვესაუბრები. ორი რადიკალურად განსხვავებული მხარე აქვს ჩემს ყოფასაც და გაძლებასაც . შევეჩვიე , რკინის გავხდი და თან დავიშალე . მხოლოდ ის ვიცი, რომ ყოველთვის ბოლომდე ვიბრძვი თქვენს შემთხვევაშიც , როგორიც არ უნდა იყოს შედეგები დანებების საშუალებას არ მოგცემთ... თუმცა თქვენ ისედაც არ აპირებთ ამას
-ჯერ არც კი ვიცი რას ვებრძვი ... იქნებ დანებება სჯობს . იქნებ უკვე გავაკეთე ის რაც მევალებოდა, რისთვისაც მოვევლინე ამ ქვეყნად და დროა დავსრულდე. ეს ვინმემ იცის?
-კარგად მახსოვს თქვენი პირველი რეაქცია ... ბავშვები გაიხსენეთ . ძირითადად საკუთარ თავზე ღელავენ და შემდეგ მათზე ვისაც ტოვებენ , ვისაც დააკლდებათ მათი არყოფნა . დავიჯერო ის ქალი ხართ საკუთარი თავი და ცხოვრება სათანადოდ რომ არ უყვარს ?
-მიყვარს, იმიტომ რომ მომწონს, მეამაყება, მეიმედება საკუთარი თავი ... დღემდე ასე იყო. ცხოვრება ერთი დიდი ომია , რომელიც ოდესღაც სრულდება
-დანებებას გეგმავთ?
-არ ვიცი ...მართლა არ ვიცი . ავადმყოფობასთან არასდროს მიბრძოლია, დილეტანტი ვარ. შოკირებული, გაოგნებული, გაურკვევლობაში მყოფი და უმეცრებისგან შეშინებული
-ძალიან მარტივად გეტყვით რამდენიმე გზაას რომლის გავლაც შეიძლება მოგიხდეთ ყველაზე უარეს შემთხვევაში ქიმიო და სხვური თერაპიების კურსს გაივლით . ხანგრძლივი, რთული პროცესია , ემოციურად დამანგრეველი ,მაგრამ დიდი მიღწევების მქონე იარაღია . ან უბრალოდ კვანძს მოგაშორებთ, ერთ თვეში ნაწიბურის კვალიც აღარ გექნებათ და მშვიდად განაგრძობთ ცხოვრებას პერიოდული შემოწმებებით. პრევენციის მიზნით ... მესამე გზაცაა მედიკამენტოზური მკურნალობა და დაკვირვება. შესაძლოა კვანძი გაქრეს ქირურგიული ჩარევის გარეშეც
-ზედმეტად ბევრი ვარიანტია ... თქვენ მკერდის მოკვეთაზე არაფერი გითქვამთ
-დამიჯერეთ იმდენად დროულად შეამჩნიეთ და მოხვედით კლინიკაში,რომ რადიკალური მასტექტომიის ჩატარების ალბათობა 1 % არაა
-თქვენ მე ნათელ ფერებში მაჩვენებთ ჩემს მდგომარეობას - მიმტანმა კერძებიც მიიტანა. დაგემოვნებას შეუდგნენ, არსად ჩქარობდნენ. მშვიდი ,სასიამოვნო მელოდია ისმოდა და დროის აღქმაც იკარგებოდა. თავისუფლების შეგრძნება არ ტოვებდა , იმ წუთებში ვერ გრძნობდა,რომ თითქმის უცნობ ადამიანთან საუბრობდა
-ოპტიმიზმის შენარჩუნება ნებისმიერ ვითარებაში შესაძლებელია
-და მაინც მირჩევნია რეალურად შევაფასო ყველაფერი ... ჩემი გონება იცით ახლა რომელ ფაქტს განიხილავს?
- პაციენტებთან არ ვვახშმობ ,მაგრამ თქვენ თავიდანვე არ იყავით ჩვეულებრივი
-მადლობა ანას ასე რომ გთხოვათ ჩემი დახმარება ... - იცოდა მხოლოდ საყვარელი დის კაბის შეკერვისთვის რომ არ იყო ასეთი ყურადღებიანი, მაგრამ უხერხულობის გასაფანტად ასე იყო საჭირო- არ ვიცი ბავშვებს დღესვე ვესაუბრო თუ დავიცადო... როდის გვექნება პასუხი მკურნალობის ტაქტიკის ასარჩევად?
-მოდი დღეს თავად გაიაზრეთ, დამშვიდდით, ხვალ კიდევ რამდენიმე ანალიზს გაიკეთებთ. არ მინდა რამე გამომრჩეს ... პასუხების მიღების შემდეგ ისაუბრეთ შედარებით მეტ ინფორმაციას მიაწოდებთ
-იქნებ სჯობს საერთოდ არ ვუთხრა...საკუთარი ,სხვა პრობლემებიც თავზესაყრელად აქვთ
-მხოლოდ მათ ახსენებთ ... სხვა არავინ გყავთ ვისაც გაუზიარებთ თქვენს ემოციებს?
-უამრავი ნაცნობი მყავს , მეგობარი და ნათესავი ,მაგრამ მათზე ახლო არავინაა. ჩემი სულის ნაწილები არიან და ყველაფერს გავაკეთებ მათ დასაცავად. ტყულსაც ვიკადრებ , თუ საჭირო იქნება მიუხედავად იმისა,რომ მსგავსი აქამდე არაფერი მომხდარა არც კიბო მქონია ჯერ - გაიცინა და თავი გვერდით შეაბრუნა. ხედს უყურებდა, სასიამოვნოდ გრილოდა წასვლის დრო იყო , მაგრამ დაშორება არცერთს უნდოდა. იმდენი იყო სათქმელი ...
-მგონი საუკეთესო გამოსავალი იქნება თუ დიაგნოზს ცხოვრების შეცვლის უფლებას არ მისცემთ. არ დაუშვათ ისეთი რამ გააკეთოთ რასაც სხვა შემთხვევაში არ ჩაიდენდით. იცხოვრეთ ისე როგორც მანამდე ... მხოლოდ ჩემთან შეხვედრების დამატებით
-გმადლობთ ბატონო აკაკი... თქვენი ჩემს ცხოვრებაში არსებობა იმედია სასიამოვნო კვალს დატოვებს - აი ასე სპონტანურად წამოდგა, გაუღიმა , ჯერ ნაბიჯი გადადგა შემდეგ დაიხარა, ლოყაზე აკოცა , საკუთარი სურნელი დაუტოვა და წავიდა.
.................
გზად საკონდიტროში გაიარა, ინას საყვარელი ტკბილეული შეიძინა . ეზოში ილიას მანქანა რომ დაინახა გახარებულმა გაიარა გზა . და-ძმა მისაღებში ,ტელევიზორთან ისხდნენ შორიდანვე მიხვდა ინა გარიგებას აწარმოებდა , გაეცინა
-ვივარჯიშებ, ცხოვრების ჯანსაღი წესის მიმდევარი გავხდები ხომ შევთანხმდით
-რამდენი გჭირდება დარბაზში შეკრებილი, სპორტული აღნაგობის მქონე ბიჭებთან წარსადგენი აღჭურვილობისთვის - ჩვეული ირონიაშეპარული ტონალობით უთხრა და ჯიბიდან გადაკეცილი კუპიურები ამოიღო
-მოიცა ასე პირდაპირ? ახლა ხო წესით ეკონ.კრიზისი გაქვს სათბურების მშენებლობის გამო- წარბები მაღლა აზიდა და თან მამიდას მიადევნა მზერა
-პატარა ეკონომისტო გამოთვალე რამდენი გჭირდება და მოგცემ
-მარტაა რა მომიტანეე? - ინტერესმა სძლია და სამზარეულოში შევარდა- ჩემი სიყვარული ხააარ - ზურგიდან მოეხვია და ყელში აკოცა - აუუ გვიანი რომაა ? ამ დროს ამეების ჭამა შეიძლება? ოოფ მარტაა
-ვიძახი მუცლის მონა ხარ-თქო და არ მიჯერებ რა. ფულზე მეტად საჭმელი გიყვარს- ილიამ გასძახა მეზობელი ოთახიდან
-500 ლარი მომეცი , მეყოფა როგორმე
-მთელ სპორტულ მაღაზიას ყიდულობ?
-ერთ კარგ ბოტასს შენც გიყიდი...ფოტო ვნახე და მომეწონა სასწაულად-ფოტოებს გადაავლო თვალი და უცებ აჩვენა - შენზეც ვფიქრობ ხომ ხედავ
-მამიდა ატელიეში შემოვიარე და არ იყავი ... გოგოებმაც არ იცოდნენ სად წახვედი - ინა ტორტს აგემოვნებდა ილომ რომ ჰკითხა -ყველაფერი კარგადაა? - თმაზე გადაუსვა ხელი და ისე დააკვირდა თითქოს იცოდა მარტას პრობლემის შესახებ
-მეგობარს შევხვდი , საქმეები არ მქონდა და საუბარს შევყევით ... შენ რას შვები. როგორ მიდის საქმეები
-მალე შენებას დავასრულებთ და სასუქს მოვიტანთ. ბიჭები ვიპოვნე , საქმეც ესმით დამეხმარებიან ... ცოტა ხნით შემოვიარე. ღამე წავალ, კლიენტი მელოდება შეთანხმებული ვარ
-შენი საყვარელი კოტლეტები მაქვს გამზადებული . გაყინულს გაგატან კონტეინერით , ნაწილს შეგიწვავ და ბურგერებსაც გაგიკეთებ . სუსტად ხარ ისევ და როგორი რეჟიმით ცხოვრობ
-შესანიშნავად ავეწყვე სანერვიულო არაფერია , მშვიდად იყავი - ჩაეხუტა და თავზე აკოცა. გრძნობდა რაღაც ისე ვერ იყო, მაგრამ ვერ ხვდებოდა რა. იფიქრა ჩემი წასვლის გამოა ასეთი მოწყენილიო და ბევრი კითხვები აღარ დაუსვა.
-მაინც ვის შეხვდი გოგონი? იქნებ გამოჩნდა შენი სისპეტაკის დამანგრეველი მამრი - თვალების ჟუჟუნით გახედა ინამ- ჰაა , ხდება რამე რაც უნდა ვიცოდეთ ჩემო სილამაზევ ?
-როგორი არანორმალური ხარ
-რაღაც არ იყო შენებური პასუხი...მართლა ხომ არ გამოჩნდა ვინმე . სად,როგორ , რანაირად, რა ვითარებაში
-ინა , ძალიან გთხოვ ახლა ნამდვილად არ ვარ იმ მდგომარეობაში კაცთან ურთიერთობაზე რომ ვფიქრობდე- და მაინც გაახსენდა ექიმი, ყველა წამი რომელის მის გვერდით გაატარა ახლა კდევ უფრო სულისშემკვრელად მოევლინა.

დაძინებას ვერ ახერხებდა . არეულ ფიქრებს ვერ ერეოდა ილომ კარი რომ გააღო და შევიდა მისკენ გადაბრუნდა. ბიჭი საწოლზე დაწვა , ისე ჩაეხუტა როგორც ბავშვობაში . ერთხანს ჩუმად იყო, გასუსული უსმენდა ქალის შენელებულ გულისცემას
-რაც არ უნდა ხდებოდეს დამპირდი ,რომ კარგად იქნები ... ნებისმიერ ფასად ,ეგოისტურად იფიქრებ და იზრუნებ საკუთარ თავზე - არ გატოკებულა ისე უთხრა
-მკერდის კიბო მაქვს - ღრმად ჩაისუნთქა, თვალები დახუჭა კარი რომ გაიღო და დერეფნიდან შემოსულ სინათლეში ინას ფიგურა დაინახა
რამდენიმე წუთს ასე იწვა, დახუჭული თვალებით , სახეზე ცრემლების კვალითა და მკლავებში მოქცეული ორი სხეულით. გაყინული თითებით ეხებოდა ორივეს, ისინი კი ისე ეკვროდნენ მის პატარა-დიდ ტანს როგორც სასწაულმოქმედს, ყოვლისშემძლე ქმნილებას.

გათენებამდე ერთად იყვნენ . დროის გაჩერება რომ შესძლებოდათ ასე დარჩებოდნენ ,სამნი ერთად ყველაზე ძლიერები და სუსტები. შემდეგ ერთად აღმოჩნდნენ აკაკის კაბინეტში. პირველი შევიდა, კაცს ხალათიც არ ეცვა მის გამო იყო კლინიკაში მისული
-დილამშვიდობისა... ზემოთ ამოსვლა საჭირო არ იყო. ანალიზებზე ქვემოთ გველოდებიან. მეც გამოგყვები - როგორც კი დაინახა მაშინვე წამოდგა , მის უკან ილია და ინაც გამოჩნდნენ გაკვირვებულმა შეხედა ბავშვებადწოდებულებს
-გაიცანით ბატონი აკაკი... ესენი კი ჩემი ბავშვები არიან, ილია და ინა - მიხვდა კაცის დაბნევის მიზეზს და მაშინვე აუხსნა. აკაკი ჯერ კიდევ მაგიდასთან მდგომი უცქერდა სამეულს შემდეგ ილიასკენ დაიძრა ,ხელი ჩამოართვა , ინას მსუბუქად გაუღიმა და სკამებისკენ ანიშნა
-დაბრძანდით , გთხოვთ
საუბარს არ დაზარდა. კიდევ უფრო ვრცლად და დეტალურად აუხსნა ყველაფერი და-ძმას. შემდეგ კი მარტო გაუძღვა ლაბორატორიისკენ მარტას. კიბეზე მიმავალს კოლეგა შეხვდა ,რომელმაც გაიკვირვა მისი იქ ყოფნა შვებულებაში არ ხარო? დარწმუნებულმა ჰკითხა . აკაკი კი ეცადა,მაგრამ მარტამ მშვენივრად გაიგო .
-თავს საშინლად ვგრძნობ
-მეგონა ჩემმა საუბარმა იმოქმედა , საერთოდ ვერ დაგამშვიდე?
-რატომ მუშაობთ შვებულებაში ყოფნის დროს
-თქვენი ბავშვები,რომლებიც დიდები აღმოჩნდნენ მარტას გეძახიან მე კი მარიამით გაგიცანით - ყურადღება არ მიაქცია ქალის კითხვას , ზემოდან დახედა და დერეფანში შესასვლელი კარი გაუღო
-მარტში დავიბადე , ილია 5 წლის იყო მარტა ხარ მარიამი კი არაო მტკიცედ განმიცხადა და მას შემდეგ ყველამ მიიტაცა მისი იდეა
-საოცარი ოჯახი ხართ . პატარა , დიდი ძალით
..................
პასუხს ელოდა, ანალიზების შედეგებს და აკაკის გადაწყვეტილებას. ენდობოდა, ისე როგორც არავის ილიას გარდა. ხო , ცხოვრებაში ერთადერთ კაცს ენდობოდა , ეყრდნობოდა მას ვის აღზრდაშიც თავად მიიღო მონაწილეობა ახლა კი ექიმი გამოჩნდა , ის ვისაც თითქმის არ იცნობდა და მაინც სიცოცხლეს ანდობდა. კლინიკიდან გამოსვლის შემდეგ სამივენი სახლში იყვნენ, დივანზე იჯდა რომ გაიაზრა ორივე როგორ ცდილობდა მისი საყვარელი კერძების მომზადებას, გეგმავდნენ იმ აქტივობებს ,რომლებიც მარტას უყვარდა და ამას იმდენად გაუაზრებლად აკეთებდნენ არც უფიქრიათ მამიდას რეაქციაზე
-არ მჭირდება განსაკუთრებული მზრუნველობა... არც გართობა და მოვლა. ბავშვებო მე თქვენს დატოვებას არ ვაპირებ და გთხოვთ ყველა დაუბრუნდით თქვენს თქვენს საქმეებს
-სადილი არ მოვამზადოთ?
-მოამზადეთ , ვისადილოთ და მერე დაიშალეთ. შენ ქალბატონო მასწავლებელთან ხარ , შენ დილითვე უნდა წასულიყავი . გგონია დამავიწყდა კლიენტი რომ გყავდა და დაკარგე?
-ნუ ღელავ, ბიჭებს დავურეკე და მათ ჩამოიტანეს . სახლიდან მაგდებ თუ რა ხდება ტო
-ახლავე იცოდეთ ,რომ არ ყველაზე მეტად მაშინ მატკენთ თუ თქვენს გზას არ გააგრძელებთ. შენ ,რომ აქ ჯდომას არ აპირებდი ორივემ ვიცით ეგ. მუშები იქ უყურადღებოდ გყავს დატოვებული... ვიცი ხო, ვიცი მამუკა და ზაზა არ დაგზარდებიან , ისინი შენზე უკეთ ერკვევიან და არაფერს გააფუჭებენ ,მაგრამ შენ არ გიყვარს როდესაც სხვებს აწუხებ
-რა გინდა,რომ მარტო დაგტოვოთ ?
-ინა , ჩემო ვარსკვლავო - გოგონას ამღვრეულ თვალებს რომ შეხედა მაშინვე მივიდა . მწვანილებს ჭრიდა ,მზერა მოარიდა და ცდილობდა თავი აერიდებინა, მაგრამ მისი ამოსუნთქვაც კი საკმარისი იყო მარტასთვის- შემომხედე - ლოყაზე მოეფერა და შემდეგ ფართოდ გაუღიმა- ნუ გეშინია
-მალე გავიდეს დრო ... მალე გაიაროს რა . მოვერიოთ რომ მერე დავივიწყო, გავაქრო ეს წყეული დღეები ჩვენი ცხოვრებიდან - ამოიტირა და ძლიერად მოეხვია- ჩემი ყველაფერი ხარ...სულ ,სულ ყველაფერი მამიდა
-ჩემო ერთადერთო
-გეყოფათ თორემ დავწვავ ხორცს და დარჩებით მშივრები - ილომ ჩაიდუდღუნა და ინსტიქტურად გაიხედა ფანჯრიდან. სესილია უნივერსიტეტიდან დაბრუნდა, ნელა მიაბიჯებდა , ისე ჩერდებოდა თითქოს იცოდა ილია რომ უყურებდა და დროს აძლევდა დაკვირვებისთვის. როგორ უნდოდა ახლა მასთან ახლოს ყოფნა, მისი სიახლოვე და სიმშვიდე ,რომელსაც თან მოიტანდა.
-შენს დაქალებთან გაიარე - სადილობდნენ უკვე მარტამ რომ უთხრა
-დაქალები აღარ მყავს... ურთიერთობა გავწყვიტე
-რა გასაოცარი ამბავია, გონება გაგინათდდა?
-როდის მოხდა ეგ ამბავი. მე რატომ არ ვიცი მიზეზი ?
-ერთმა ადამიანმა მიმახვედრა,როგორი ბნელები, ჭუჭყიანები და სულელები არიან. მათთან საერთო არ მინდა მქონდეს . კარგად დავაკვირდი , ავწონ-დავწონე და მივხვდი,რომ არაფერში მჭირდება მათთან დაქალობა. ისედაც კაშკაშა ვარსკვლავი ვარ- თმა ზურგზე გადაიყარა, მხრებში გასწორდა და ამაყად ასწია თავი
-თავმდაბლობის პიკზე ხარ, ასეც არ შეიძლება დაო ჩემო
-ნეტავ შენც მგავდე და იცოდე რა საოცრება ხარ...ბოლოს და ბოლოს ჩემნაირი და სხვას ვის ჰყავს - ისევ მოახერხა მათი გაღიმება. სადილის დასრულებამდე ბევრი ისაუბრეს, შემდეგ ერთად მიალაგეს დარჩენა უნდოდათ,მაგრამ მარტამ ისე გახედა ,რომ წამსვე აიღო ჩანთა. მარტამ კი ფურცლები აიღო კომფორტულად მოკალათდდა და ხატვა დაიწყო.
-სოფელში წასვლა არ ღირს ... ბიჭებს ველაპარაკე. გაწვიმდა და შეეშვნენ მუშაობას - ოთახიდან რომ გამოვიდა და ხატვაში გართული დაინახა მიხვდა ხელი რომ არ უნდა შეეშალა - გარეთ გავალ, გავისეირნებ. ბიჭებს შევხვდები, მსაყვედურობენ დაგვივიწყეო
-მიდი და ტელეფონი თან გქონდეს,რომ დაგირეკო მიპასუხე - წამით შეხედა, თვალი ჩაუკრა და ისევ ფურცლებს მიუბრუნდა. უცნაური იყო, მაგრამ მუზა დაუბრუნდა ტანსაცმლის ესკიზების ნაცვლად პორტრეტს ხატავდა ...
................
სადარბაზოდან რომ გავიდა არ იცოდა სად უნდა წასულიყო. ბიჭებთან საუბრის მითუმეტეს დალევის სურვილი არ ჰქონდა. ეზოში შეყოვნდა, შემდეგ გადაწყვიტა უბრალოდ მოშორებით დამჯდარიყო და გზას ნელი ნაბიჯებით გაუყვა. გონებაში უამრავი აზრი უტრიალებდა, მაგრამ ყველაფერი გაჩერდა ნაცნობი ძაღლი ყეფით რომ გაემართა მისკენ . პატარა მეგობარს ღიმილით შეეგება ის კი ყეფდა, კუდს აქიცინებდა და მოფერებას ელოდა
-ლედი , როგორც ყოველთვის ულამაზესი ხარ - გრძელ ყურებზე მოეფერა, თავზე გადაუსვა ხელი და სესილიასკენ მზერა გააპარა . ეშინოდა მისი თვალების დანახვა, იქ ბრაზის ნაცვლად სულ სხვა რამ დახვდა , ვერ გაიგო , ვერ ამოიცნო
-14 წლის გავხდი , მიხაროდა ...ვიზრდებოდი და მეგონა წინ უკეთესი ცხოვრება მელოდა. გელოდი, მთელი დღე სადარბაზოსკენ ვიყურებოდი შენ კი არ ჩანდი. იმდენი საჩუქარი და მილოცვა მივიღე . მე კი ისევ შენ გელოდი . ზარს, შეტყობინებას ნებისმიერ რამეს მივიღებდი... საშინლად მატკინე და მერე ისევ თავად განკურნე ჩემი ჭრილობა. მარტამ მითხრა ქვემოთ ჩადი გელოდებაო. გამოვიქეცი, მერე ბრაზი გამახსენდა და გავჩერდი. დაგინახე, სადარბაზოდან გიყურებდი და არ მოვდიოდი. გაგყინე , ადგილიდან არ იძვროდი ისე მინდოდა უკან დაბრუნება ,ისე მინდოდა შენი იქ დატოვება , მაგრამ ვიცოდი კიდევ უფრო მეტად გვეტკინებოდა. მახსოვს კალათი და მასში ჩაწვენილი პაწაწინა ,ულამაზესი ლეკვი . ზუსტად ისეთი მე რომ მინდოდა ... შენ არასდროს არაფერი გისურვებია, არც „გილოცავ“ გითქვამს. მოდიოდი ჩემი ახდენილი სურვილები მოგქონდა და მე გეხვეოდი- ლედი ისევ ილიას ფეხებთან იწვა , ბიჭს თავად ეხუტებოდა ის კი სესილიას შეჰყურებდა,საკუთარი ბედნიერების უშრეტ წყაროს
-მაპატიე ... ჩემდაუნებურად გტკენდი. გაუცნობიერებლად გამოდიოდა
-როდის მოარჩენ იმ ჭრილობას ბოლოს რომ დამიტოვე - ვინ იცის რამდენად უჭირდა ახლა ამ სიტყვების თქმა ,მაგრამ აღარ შეეძლო. ემოციების დამალვა და თამაში დიდ ძალისხმევას მოითხოვდა ის კი სრულიად გამოფიტული იყო
-დრო გავა და გაივლის...
-რატომ ...
-იმიტომ,რომ უფრო დიდი ჭრილობა არ მოგაყენო . იმდენად დიდი,რომ დაგასრულო ... გაზარდე მანძილი, გამაუფერულე სანამ ჯერ კიდევ არის შანსი - მზერა ვერცერთხელ გაუსწორა. არაფერი უნდოდა მისთვის საკუთარი ტკივილის გაზიარების გარდა, მაგრამ ზურგი აქცია და კიდევ ერთხელ გაექცა.
გვიან ღამემდე სკვერში , ყველაზე მყუდრო ადგილას იჯდა და გონებაში არსებულ ფიქრებთან ბრძოლას უშედეგოდ ცდილობდა. თავი უკან ჰქონდა გადაწეული, მაღლა ცას უყურებდა და ცრემლები ისე მოდიოდა ვერც გრძნობდა მათ არსებობას. სული ეწვოდა სხეული რომ გაუთბა, ლოყაზე საყვარელი ტუჩების შეხება იგრძნო და ცხვირის წვერი სესილიას სურნელმა აუწვა. გაბრუვდა, გონება გაეთიშა ის კი არ ქრებოდა ,თავი მხარზე დაადო , ყელზე მის სუნთქვას გრძნობდა
-ინამ მითხრა...ჩვენი მარტა ყველაზე ძლიერი ქალია მათ შორის ვისაც კი ვიცნობ, ვისზეც კი მსმენია და არაფერია სამყაროში ისეთი რასაც ის ვერ მოერევა !
-მეშინია ... ცხოვრება უსამართლოა . ღმერთი ჩემთან არ ტოვებს მათ ვინც ასე ძალიან მიყვარს
-არავის დაკარგავ , არ დაგტოვებთ -ისევ ისე ახლოს იყო , მისი ცრემლები კანზე ეცემოდა, თითები მტევანზე ეხებოდა . ეფერებოდა , ნაზი შეხებით აღწევდა სულამდე და სიმშვიდეს ავრცელებდა მთელს არსებაში.
................
-დედა არ მახსოვს ... მის მიმართ ბევრს ვერაფერს ვგრძნობ . მამა მკვლელია, არასწორი აზროვნების შედეგად ცხოვრებადანგრეული კაცია, ჩემთვის უბრალოდ გენეტიკური მასალის დონორია. ობოლი ვარ , რომელსაც ჰყავს ილია და მარიამი. ჩვენი მამიდა მარტა , ქალი რომლის მკერდზე მიკრულიც გავიზარდე, ვისი სურნელიც მიყვარს...იცი როგორია? როგორი თბილია მისი კანი, მკლავები და თითები? ის თუ შორს არის მე ყველაფრის მეშინია , თუ ახლოსაა არაფერი მაშინებს. ვერ გავუძლებ, უმისობას ვერ გადავიტან!- იატაკზე იჯდა , გაშეშებული თვალებით უყურებდა ბიჭს და სტყვებს ისე ამბობდა მხოლოდ ტუჩებს ამოძრავებდა , გაქვავებული იყო სანამ ბავშვივით ხელში არ აიყვანა ვაჩემ. მისიანად დაჯდა , მკერდზე მიიხუტა, თავზე აკოცა და მკლავები ძლიერად შემოხვია
-პატარავ , ნეტავ როდის მოვა დრო როდესაც ნამდვილად გაშლი ფრთებს. სიგიჟეში გადაეშვები,ნამდვილ ფერებს ააფეთქებ შენში და გაიმარჯვებ წარსულზე
-მარტა მინდა ...დრო როცა გავიგებ ,რომ მორჩა , ესეც გადალახა და გაიმარჯვა
-ერთად შეძლებთ ...შენ ხომ დარწმუნებული ხარ როგორი ამაყია შენით . იმით რომ ასეთია მისი აღზრდილი
-ტუტუცი, თავნება, თავხედი გოგო ,რომელიც მხოლოდ საკუთარ სიამოვნებაზე ფიქრობს
-მარტა ასე ამბობს?
-ჩემი მარტა? არასდროს !
-მან იცის როგორიც ხარ , უყვარხარ ასეთი არა’ჩვეულებრივი და შენ უნდა იყო ისეთი როგორიც ხარ. არ შეიცვალო , მიხვდება და ეტკინება ...მხოლოდ ხელი არ გაუშვა . მარტო არ დატოვო საკუთარ ემოციებთან.როგორი ძლიერიც არ უნდა იყო სიკვდილის შიში განგრევს ,განსაკუთრებით მაშინ თუ გიყვარს შენი ცხოვრება და ის რასაც ბრძოლის შედეგად მიაღწიე
-არ მინდა რამე ისეთი გავაკეთო რაც აფიქრებინებს რომ მეცოდება ... საშინლად რთულია. ავირიე
-გაივლის ... დაიჯერე და ძალა მოიკრიბე
-მადლობა, რომ ხარ -ჩუმად უთხრა და კიდევ რამდენიმე წუთი გაატარა მის მკერდზე კნუტივით მიხუტებულმა.


სახლში რომ დაბრუნდნენ გვიანი იყო. მარტა ისევ ხატავდა და ღელვის არაფერი ეტყობოდა. საძინებლებში ისე გადანაწილდნენ დიაგნოზზე არაფერი უთქვამთ. უჩვეულო სიმშვიდე ჰქონდა სამივეს. დილით ოთახებიდან გამოსულებს მარტა არ დაუხვდათ . მხოლოდ ნახატი იდო მაგიდაზე,რომელზეც ექიმის პორტრეტი იყო გამოსახულო. არაფერი უთქვამთ , მოლოდინის რეჟიმში გადავიდნენ მერე კარიც გაიღო და უჩვეულოდ გახარებული ქალიც გამოჩნდა. ყუთიდან ულამაზესი ჩარჩო ამოიღო , ნახატი ჩასვა და შორიდან დააკვირდა
-მოგწონთ?
-ძალიან ...
-მარტაა ახლა რომ ვთქვა ეს კაცი მოგეწონა-თქო , უარყოფ?- ინამ თავი გვერდით გადახარა და თვალებდაწვრილებულმა გახედა
-ამ ეტაპზე შეპყრობილივით ვარ და მკურნალობის დასრულების შემდეგ თუ არ გამივლის კაბის მოდელის შექმნაში დამეხმარები- მშვიდად განუცხადა და ამღერებულ ტელეფონს დახედა -შევხვდეთ ბატონო აკაკი? - სიტყვის თქმა არ ადროვა კაცს ისე უთხრა , და-ძმაც გაოგნებული დატოვა . ნახატი ლამაზ ყუთში ჩადო და საძინებლისკენ დაიძრა- ბავშვებოო მე გავდივარ , არ დამელოდოთ . საქმეებს მიხედეთ , მეც ატელიეში უნდა შევიარო და შვიდისთვის მოვალ
-არ მჯერა
-ყველაფერს აქვს თავისი მიზეზიო
-ისე ვერ გადაეყრებოდა იმ კაცს ავად რომ არ გამხდარიყო?
-წუხელ ვინ მოგიყვანა - ზემოდან დახედა ტელეფონში ჩამძვრალს- ახალია ვინმე ?

-შეყვარებული არ არის
-აბა ვინ არის
-ყველაფერია
-რას ნიშნავს
-მამიდას რომ ეცლება მერე მოგიყვებით , ერთად - საძინებლიდან გამოსულ ქალს თვალი გააყოლა და გაეღიმა - ჩემი სილამაზე გოგოო
-გკოცნიით... წარმატებულ დღეს გისურვეებთ .მიყვარხაართ- ჰაეროვანი კოცნა გაუგზავნა გასვლამდე და შემდეგ ყუთით ხელში გაემართა შეხვედრის ადგილისკენ. აკაკი მაგიდასთან იჯდა და უყურებდა , გაუკვირდა ყუთის დანახვა ,მაგრამ მაინც ქალს ვერ აშორებდა თვალს-მშვიდობიან დღეს გისურვებთ ბატონო აკაკი - ყუთი მაგიდაზე დადო, კაცს მხარზე დაადო ხელი და ლოყაზე აკოცა
-დარწმუნებული ვარ ასეც იქნება... ამ დროს ასეთი ენერგიული ხართ ყოველთვის?
-როცა ბევრი გეგმა მაქვს , რაღაცას ვქმნი და მიხარია მაშინ განსაკუთრებით - ფეხზე იდგა, კაცს ზემოდან დაჰყურებდა და თვალები უბრჭყვიალებდა ყუთს თავი რომ მოხსნა -როგორღაც მივიწყებული ნიჭი გამიღვიძეთ... ბევრი ცდის შედეგია . ყურადღებისთვის რომელსაც ჩემს მიმართ იჩენთ
-მარიამ - საკუთარ ,შავ-თეთრ გამოსახულებას უყურებდა და სიტყვებს ვერ პოულობდა. არ ელოდა, გაოცებული იყო . დილა მსგავსად არასდროს დაუწყია , ასეთი ზემოქმედება არცერთ ქალს მოუხდენია . ინსტიქტურად წამოდა, უნდოდა მოხვეოდა, იქნებ კოცნასაც აპრებდა წამით რომ არ განათებოდა გონება და ქალის ტუჩებისთვის მზერა მოეშორებინა. ხელისგულები ეწვოდა, მტევანზე შეეხო ,ხელისზურგზე ხანგრძლივად აკოცა - ასეთი დილა არასდროს მქონია
-მჯერა- ფართოდ გაუღიმა და მის გვერდით მოთავსდდა გრძელ სავარძელზე - თქვენ კი შვებულებაში ხართ,მაგრამ მე დღეს უამრავი გეგმა მაქვს . იმედია ჯერ არ გისაუზმიათ
-არა , ჯერ არ -უყურებდა და ხვდებოდა მსგავსი ქცევის მიზეზს. მარტა ასე ებრძოდა შიშს, სევდას და მუქ ფერებს მთელი ძალით უტევდა პირველივე გამოჩენილი შესაძლებლობით. აკაკი კი პირველი ვარიანტი აღმოჩნდა,ყურადღებიანი გმირი ,რომელიც გადაარჩენდა . თავი საშინლად იგრძნო , ცდილობდა ქალისთვის ზედმეტად არც შეეხედა არადა ისეთი რთული იყო თვალის მოშორება
-პასუხებს როგორც კი მივიღებ მაშინვე დაგირეკავთ , სავრაუდოდ ხვალ გადავწყეტთ მკურნალობის საბოლოო ვარიანტებს
-გასაგებია . უკვე წავალ ...ველოდები თქვენს ზარს - ამჯერად დამშვიდობებისას არ აკოცა. შესანიშნავად დაინახა დისტანცია და კიდევ უფრო დიდი შთაბეჭდილება მოახდინა კაცზე. თვალი მანამ ვერ მოაშორა სანამ საბოლოოდ არ გაქრა მისი სხეული ჰორიზონტიდან. ნახატს დახედა, თვალები ისე უნათებდა როგორც მისი ყოველი დანახვისას
-ამიტომ გინდოდა გამოგყოლოდი ხომ?- დას დაურეკა
-ამ დილაადრიან რას მელაპარაკები ...მარტოსულო მგელო ხალხს საყვარელი ადამიანის გვერდით გვძინავს გამთანგველი ღამის შემდეგ
-შენი კაბის შემქმნელი გავიცანი
-ხომ კარგად იქნება
-სხვა გზა არ აქვს თორემ მეც თან გამიყოლებს
-როგოოორ?
-გეძინებოდა შენ- გაუთიშა და ყუთი ფრთხილად აიღო . ბავშვი აღარ იყო, შესანიშნავად ხვდებოდა საკუთარ გრძნობებს . მდგომარეობის შეფასებაც ადეკვატურად შეეძლო და გამოსავლის პოვნაც. ახლა მხოლოდ დრო და მოქმედების ტაქტიკის არჩევა სჭირდებოდა.

იმ დღეს პასუხები ვერ მიიღეს. აკაკისგან შეტყობინება მიიღო,რომ მეორე საღამომდე მოუხდებოდათ ლოდინი და კიდევ უფრო გახანგრძლივდა პროცესი. დილით რომ გაიღვიძა თავს საშინლად გრძნობდა, მაგრამ მაინც მოიკრიბა ენერგია. დაუთოეული თეთრი პერანგით ხელში შევიდა ილოს საძინებელში
-გაიღვიძე ძვირფასო დღეს ბოლო ზარი გაქვს ... ნუ დაიგვიანებ. უკანასკნელად გაქვს მოსწავლის სტატუსი . ყველაფერი შეიძლება განმეორდეს ცხოვრებაში, მაგრამ სკოლის ბოლო დღე არასდროს
-რა დროს ეგაა... მე უკვე მოვრჩი
-შენ რა წასვლას არ აპირებ? იქნებ ბანკეტზეც უარს ამბობ
-არ ვარ მაგათ ხასიათზე...ხომ იცი ეგ დვიჟენიები როგორც მოქმედებს
-შენ რა მგლოვიარე ხარ თუ რა ხდება
-რა შუაშია
-აბა ჩაიცვი დროზე ... პირველმა მე უნდა გაგიკეთო წარწერა
-მეორე მე ვააარ - ინაც გამოჩნდა.ბოლოს მაინც წამოაგდო საწოლიდან „ ყველაფერს შეძლებ ჩემო სრულყოფილებავ!“ წარწერა წვრილი, ლამაზი ასოებით გააკეთა . ილიას არავის სიტყვები წაუკითხავს, სკოლაშიც ისე დაპროგრამებულივით მიაბიჯებდა კლასელების სიხარულის გაზიარება მხოლოდ მექანიკური ღიმილით შეძლო. ირგვლივ სრული ქაოსი იყო, სკოლას ემშვიდობებოდნენ , ბედნიერების ნაპერწკლებით იყო სავსე მათი თვალები ილიას კი სუნთქვა ეკვროდა . თავი ძლის დააღწია გზად გადაყრილ ნაცნობებს, პერანგი უკვე სავსე ჰქონდა სხვადასხვა ფერის წარწერებით ლილის კაბინეტის კარი რომ შეაღო ,სწრაფად დახურა და ზურგით მიეყრდნო. ქალს ჯერ ღიმილით გაუნათდდა სახე შემდეგ მინდელის ჩამქვრალი თვალები დაინახა და მის სულში გაჩენილი ნაპრალიც წამსვე აღიქვა
-ილო ...
-სხვაგვარ დამშვიდობებას ელოდით არა? ფიქრობდით ,რომ ამჯერად ბედნიერი მოვიდოდი მოგიყვებოდით ჩემზე და სესილიაზე, გეგმებზე ...გრძნობებზე . მე კი საერთოდ აღარაფერი მადარდებს იმ ერთადერთი ქალის გარდა რომელიც ჩემი მთავარი ძალაა. ხო , სესილია მიყვარს მისი დანახვაც საკმარისია ბედნიერებისთვის, ინა ჩემი სულის ნაწილია, ჩემი სისხლი და ხორცია პირდაპირი და გადატანითი მნიშვნელობით ,ჩემია . მარტა კი , მარტა ყველაფერია ის თუ აღარ იქნება მე ვერ ვიცოცხლებ ... მარტა ჩემი ფარია, მისი ხელები თუ არ მომეხვევა, მისი გამოჩენის იმედი თუ არ მექნება, მის მწვანე თვალებში სინათლის სხივს თუ ვერ დავინახავ და თუ ვერ ვიგრძნობ რომ ის ჩემს გვერდითაა ამ ცხოვრების გაგრძელებას აზრი არ ექნება . ამ უსამართლობას ვერ გავუძლებ , ჩემი მარტა თუ უნდა წაიყვანოს ის თუ უნდა დაიტანჯოს ამ სამყაროში არ მინდა , ბრძოლას აზრი აღარ ექნება , აღარასდროს - ამჯერად თვალებდახუჭული არ იჯდა, არც ჩუმად ლაპარაკობდა პროტესტს გამოხატავდა მთელი არსებით. შიშმა შექმნა დაპირისპირების სურვილი - მარტას მკერდში კვანძია და იმის მცირე ალბათობაც რომ ის უბრალოდ დაიტანჯება, ეტკინება, შეწუხდება მე მაგიჟებს. მინდა ყველაფერი დავამსხვრიო , გავანადგურო, სამყარო ამოვატრიალო
-ავადმყოფობა ადამიანისთვის მოვლენილი ყველაზე დიდი განსაცდელია ... იმდენი რამ შეგვიძლია გვაჩვენოს , იმდენი გრძნობდა გამოავლინოს შეუძლებელია ასე უბრალოდ გამოჩენილიყო თქვენს ცხოვრებაში . მარტა როგორც თქვი ფარია, ის ბოლომდე რჩება ბრძოლის ველზე რამდენადაც არ უნდა დაზიანდეს ,რამდენი დარტყმაც არ უნდა მიიღოს
-ხომ შეიძლება გამოცდების გარეშე გვაჩვენოს ის რაც შემდეგ ჩნდება ... ჩვენ ხომ ისედაც ვიცოდით მარტას მნიშვნელობა . ის ხომ საოცარი ქალია , ის ისედაც ყოველ დღე, ყოველთვის აკეთებს ისეთ რამეს რაც უკვე ჩაბარებული გამოცდაა. მარტა მოვლენებს უსწრებს, მარტა არავის ჰგავს და ის არ შეიძლება ჩვეულებრივი მოკვდავივით დაიტანჯოს . მას ჯერ კიდევ ვერ მივეცით ბედნიერების საშუალება, ამოსუნთქვის დრო არ ჰქონია ჩვენს გამო . ჩვენით იწყებდა და ასრულებდა ყოველთვის , ჯერ საკუთარი თავი ,პირადი ბედნიერება არ უპოვნია . მას სულ სხვა გამოცდილება უნდა მიეღო ცხოვრებისგან
-ნუთუ დანებდი , გგონია რომ უკვე დამარცხდით? რომ დასრულდა?
-არა . მარტა ბოლომდე იბრძოლებს , რისი გადატანაც არ უნდა ელოდეს წინ მაინც არ შეწყვეტს ბრძოლას . ყველა იმედი რომ გადაუწურონ თავად იპოვნის გზას ... მარტა სიბნელეში არასდროს რჩება . ჩვენ ყველა, რომ დავეცეთ ის ისევ მყარად დადგება
-როგორ გგონია ახლაც არ გატყდა? ნუთუ მას არ ეშინია
-ახლა ჯერ კიდევ გაურკვევლობაშია, დაბნეულია ,მაგრამ მჯერა რომ დანებებას არ აპირებს . ჩვენ მის გვერდით ვიქნებით , როგორც ყოველთვის ახლაც ერთად გავივლით გზის ამ ნაწილს - თავად მივიდა იმ წერტილთან რომელიც სჭირდებოდა . ღრმად ჩაისუნთქა და სახეც დაუმშვიდდა- წყეული ცხოვრება , არასდროს მომცემს დასვენების და გაქცევის საშუალებას,არა? სესილიას გავურბოდი , ინას და მარტასაც ვეღარ ვხედავდი ვინ იცის იქნებ როგორ მნიშნელოვან დროს ვფლანგავდი მარტოობაში. ჩემი სესილია ისევ წამლად მომევლინა, ისევ მოვიდა ,მომეხვია და სამყაროსგან შორს გამაფრინა თავისი ფრთებით
-იცის რომ აღმერთებ , ისიც იცის მის სიახლოვეს გული როგორ გიჩერდება . იცის როგორ გჭირდება , ყველაფერი იცის , გრძნობს და ამიტომ არის ახლა უჩვეულოდ ახლოს . აღარ დაელოდა შენს აღიარებას, მოვიდა იმიტომ ,რომ იცის წამალია შენთვის. ვერ ისვენებს როდესაც ცუდად ხარ - ლილი იმაზე მეტს გრძნობდა ვიდრე წარმოდგენა შეიძლებოდა
-ისიც მოვა თუ იგრძნობს ,რომ ცუდად ხართ ?
-ის ? ის არ მოვა ... მას მე სამყაროში ყველაზე ძლიერი ქალი ვგონივარ. ვერავინ დააჯერებს,რომ მჭირდება . არ არსებობს პრობლემა რომელიც ჩემამდე მოიყვანს . ალბათ ის იყო ერთადერთი ვინც ყოვლისშემძლედ მთვლიდა, ვინც წავიდა , დამტოვა და წაიღო რწმენა ,რომ მე არასდროს არაფერი გამიჭირდებოდა, რომ მე ყველაფერს გავუმკლავდებოდი
-ზედმეტი რწმენაც ანგრევს ?
-დანგრევა ყოველთვის უფრო მარტივია ... წლობით ნაშენებს განადგურებისთვის წუთები სჭირდება
-მაშინ რა უნდა გავაკეთოთ თუ გაქცევაც არ შეგვიძლია და ყველაფერი თავზე გვენგრევა
-მთავარი დანგრევა არ უნდა იყოს ... ნგრევის შემდეგ აშენებაზე უნდა იფიქრო. იმ ადგილას არა გაომოდის ? მაშინ სხვა , სულ სხვა ადგილას , სულ თავიდან . კი არ უნდა გაიქცე უნდა უნდა დაასწრო ,პირველმა გადადგა ნაბიჯი მისკენ ,წინ და არა უკან . მანამ სანამ ოჯახი გეყოლება სახლიც გექნება . სანამ სიყვარული არ გაქრება არ კვდები , არ ეცემი ისე რომ წამოდგომა ვეღარ შეძლო და ერთი ადამიანი მაინც თუ დარჩება ვისაც ეყვარები,ვინც გეყვარება განაგრძობ გზას
-თქვენი ზაფხული როგორი იქნება ლილი - თვალებში უყურებდა ქალს , დამშვიდობების დრო იყო . ის ტვირთი მოიშორა რომლის დატოვებაც იქ, ლილის კაბინეტში შეეძლო
-არ ვიცი, იქნება ისეთი როგორსაც დრო ჩემამდე მოიტანს მე კი ვეცდები მივყვე ისე , რომ არ დავეცე ...
-თქვენ მართლაც გაქვთ ძალა იპოვნოთ გამოსავალი ნებისმიერი სიტუაციისას. არ ნებდებით, იბრძვით მრავალ ფრონტზე და საკუთარ თავთანაც ომი გაქვთ ... ახლა აქ ასე მშვიდად, რომ დგახართ ესეც თქვენი გამარჯვებაა
-ჩვენ ბევრი მსგავსი ომი გვაქვს ილია . ეს საუბარი ბოლო არ არის, კიდევ შევხვდებით და მე ერთ-ერთი შეხვედრისას დავინახავ ,რომ შენ საკუთარ თავთან ომში გაიმარჯვე
- მომავალ საუბრამდე ლილი ! - სევდისფერი ღიმილით დაემშვიდობა ლილის არა უკანასკნელად ,არამედ მომდევნო შეხვედრამდე

............
მთელი დღე ატელიეში გაატარა. საქმეზე გადართვას ცდილობდა,მაგრამ მობილურს თვალს ვერ აშორებდა. რაღაც ეტაპზე ყველაფერი უაზრო მოეჩვენა, მთელი თავისი განვლილი გზა . ვერ მიხვდა ახლა და ასე ამ დიაგნოზით თუ უნდა დაესრულებინა საერთოდ რა საჭირო იყო ამდენი შრომა იმ ყველაფრისთვის რასაც მთელი დღე უყურებდა. თავის სამუშაო ოთახში სუნთქვა შეეკრა, მინის დიდი კედლიდან ხედავდა მთელს სივრცეს როგორ ტოვებდნენ ქალები მანქანებს , წყვეტდდნენ მუშაობას და მიდიოდნენ სახლებში, შვილებთან ,ქმრებთან . ამდენ ადამიანს დაეხმარა, ასწავლა,დაასაქმა ყველაფერს დამოუკიდებლად მიაღწია მარტომ შეძლო შეექმნა საკუთარი სახელი , მოეპოვებინა ნდობა ... იმდენი რამ გააკეთა და მაინც ვერ გრძნობდა კმაყოფილებას. შემდეგ მობილურის განათებულ ეკრანზე მისი სახელი გამოჩნდა. უყურებდა , მაგრამ ვერ პასუხობდა . პირველი ზარი დასრულდა ისე ,რომ პასუხის მოსასმენად გამბედაობა ვერ მოიკრიბა. მთავარი კვლევა უკვე ჩატარებული ჰქონდა და მაინც ეს იყო ბოლო პასუხები , ზღვარზე იდგა
-შევხვდეთ , პირადად მირჩევნია ვისაუბროთ
-მოვალ ... -წავიდა და კლინიკაში პირველი ვიზიტისას განცდილი შეგრძნებები განუახლდა. ამჯერად კიდევ უფრო მძაფრად გრძნობდა მოახლოებულ დასასრულს. აკაკი ,რომ დაინახა სუნთქვა საერთოდ გაუჭირდა. კაცი ფეხზე იდგა, რომ მიუახლოვდა და ღიმილით შეეგება. ლოყაზე რომ აკოცა წამით წაერთოდ დაავიწყდა ვინ იყო
-ასე ჩქარაც არ გელოდით
-მეჩვენება თუ ცუდ ხასიათზე არ ხართ
-საამისოდ მიზეზი არ გვაქვს მარიამ, შეგიძლიათ თქვენც გაიღიმოთ
-ასეთი მარტივი არ არის -თვალებში უყურებდა და კაცს მისი მზერა ურევდა გონებას - მოლოდინმა ყველაფერი გაართულა ... მე იცით ბავშვობიდან ვკერავ . იმდენი რამ მაქვს შექმნილი ჩამოთვლაც კი შეუძლებელია. ბოლო წლებია უმეტესად დედოფლებისთვის ვქმნი კაბებს, სხვა დანარჩენს ატელიეში მომუშავე გოგონები უმკლავდებიან. მე კი მთელს ენერგიას და ფანტაზიას ვუთმობ პატარძლებს. დღეს გოგონა მოვიდა და შემეშინდა,რომ მანამ გავხდებოდი ცუდად სანამ მის კაბას დავასრულებდი, რომ ვერ შევძლებდი და ცხოვრებაში უმნიშვნელოვანეს დღეს ყველაზე მნიშვნელოვანს,კაბას წავართმევდი. არასდროს არავისთვის მითქვამს უარი, ეს პროცესი იმდენად მახარებს დაახლოებით ისე როგორც თქვენ თითოეული გამოჯანმრთელებული პაციენტის ხილვა. სასაცილოდ შეიძლება მოგეჩვენოთ ადამიანს რომ ვადარებ უსულო ნაჭერს , მაგრამ ჩემთვის ასეა. ჩემ ცხოვრებაში ბევრი რთული მომენტი იყო და არასდროს მითქვამს უარი საქმეზე, არც კი მიფიქრია ამაზე დღეს კი , დღეს შემეშინდა,რომ უბრალოდ ვეღარ შევძლებ დავხატო , ხელით ვქარგო , შევკერო
-უარი თქვით ?
- მინდოდა, მაგრამ ბოლო წამს უარის ნაცვლად თანხმობა განვუცხადე და მზადება დავიწყე... მითხარით დროულად გავუშვა სხვა მკერავთან თუ შევძლებ ჩემი საყვარელი საქმის შესრულებას
-ქორწილი თუ ახლავე არ აქვს აუცილებლად შეძლებთ.. როგორც ვვარაუდობდი პრობლემა ლოკალურია . კვანძს მოგაშორებთ და ყველაფერი დასრულდება -მშვიდი იყო, თვალები უციმციმებდა და მარიამს თავისი სიტყვებით აბედნიერებდა - მედიკამენტოზური მკურნალობაც შეგვიძლია ვცადოთ თუ ოპერაცია არ გინდათ. თითქმის ასი პროცენტით ვარ დარწმუნებული,რომ წამლებიც საკმარისი იქნება უბრალოდ დრო და დაკვირვება დაგვჭირდება
-წარმოუდგენელია
-ოპერაციის თარიღი ჩავნიშნოთ თუ დანიშნულება მოგცეთ... ოპერაციის შემთხვევაში რამდენიმე დღე კლინიკაში მოგიხდებათ დარჩენა. ჭრილობაზე ზრუნვა და კონსულტაციებზე განმეორებითი ვიზიტები , კვლევებს ჩაიტარებთ პრევენციის მიზნით . ეს არის და ეს
-ვერ ვიჯერებ ახლა ისე მარტივად საუბრობთ ... მე ოპერაციას ვირჩევ. თავს ისე ვგრძნობ , ამ რამდენიმე დღეში ისეთი აზრები და კითხვები გამიჩნდა . იცით ისიც კი ვიფიქრე ,რომ საერთოდ მომეშორებინა ჯირკვალი ... პლასტიკურ ქირურგებზეც მოვიძიე ინფორმაცია. განმეორების რისკის მოსაშორებლად ამაზეც კი თანახმა ვარ
- დამიჯერეთ სულ ოდნავ მაინც რომ მეპარებოდეს ეჭვი თქვენი ჯანმრთელობისა და სიცოცხლის დასაცავად თავად გირჩევდით მასტექტომიას. მესმის, ეს აზრები რთული შესაჩერებელია მზად ხართ ყველაფერზე წახვიდეთ , არაფერს უშინდებით,მაგრამ საჭირო არ არის
-მე თქვენი მჯერა - პირი უშრებოდა,ბევრი სიტყვა არ ჰქონდა, გაუღიმა და თავისუფლად თქვა ის რასაც გრძნობდა
-გამოდის საქორწინო კაბებს სხვებისთვის ქმნით თავად კი ერთხელაც არ გაგიჩნდათ ქორწინების სურვილი- ისევ ყავის ფინჯანს მიუბრუნდა. საუბრის გაგრძელება სურდა
-სრულყოფილებას კაცთან არასდროს ვაკავშირებდი , მითუმეტეს ქორწინებასთან ... ვფიქრობ გესმით ჩემი- გაეღიმა. სრულიად სხვა განწყობით იჯდა და უკვე ნამცხვარსაც აგემოვნებდა.
-არ გეთანხმებით
-როგორ ?
-სრულყოფილებას სულის ნაწილის პოვნა გაგრძნობინებს , თუნდაც სრულიად არასრულყოფილი იყოს ის ვინც გახდება რჩეული . მთავარი ისაა,რომ მისი პოვნა რთულია და აჩქარება რომ არ მიცდია ეგ ნამდვილად ფაქტია . დღეს უკვე 40 წელსაც გადავაბიჯე და მიუხედავად იმისა რომ, 17 წლის შემდეგ მესმოდა ცოლი ადრეულ ასაკში სჯობს შეირთოო აქამდე არ შემხვედრია ქალი ვისი დაჩემებაც მომინდებოდა
-სწორად გავიგე ?
-რა -დაიბნა, წამით ისიც კი იფიქრა რამე ხომ არ წამომცდაო
-დღეს გაქვთ დაბადების დღე?
-დიახ, მაგრამ ნუ ღელავთ ბანალური აღნიშვნა არ მიყვარს და წვეულებაზე ნამდვილად არ ვაგვიანებ - ამოისუნთქა. მშვიდად განუცხადა ქალი კი უკვე სინდისის ქენჯნას გრძნობდა,სულ აერია ფიქრები
-მე არც კი ვიცი რა გითხრათ... რომ მცოდნოდა არ შეგაწუხებდით ამ ამბის გამო მე
-წესით ამბობენ „გილოცავ“ ,არა? - გაეცინა , გრძელი თითები ისევ ყავის ფინჯანს შემოხვია -თქვენგან საოცარი საჩუქარი უკვე მივიღე
-გილოცავთ ... გისურვებთ ცხოვრების ბოლომდე გქონდეთ ისეთი სიმშვიდე როგორ სიმშვიდესაც ჩემს სულს ანიჭებთ - ისევ თვალებში უყურებდა, ვერ იაზრებდა ასე როგორ იზიდავდა ამ კაცის მზერა, მაგრამ არ ბეზრდებოდა - მე და რა თქმა უნდა სხვა თქვენს პაციენტებს- ბოლოს დაამატა და გაუღიმა
-გმადლობთ
-ნამდვილად არ აღნიშნავთ ხოლმე?
-არ მიყვარს ხალხმრავლობა, ყოველ ჯერზე ერთი და იგივე სურვილების მოსმენა და ამ დღის ღრეობაში გატარება. დამღლელია ჩემთვის და თუ დამიჯერებთ ამ საღამოს ასე შეხვედრა საუკეთესო ვარიანტია მათ შორის რაც შეიძლება მქონოდა - გულწრფელი იყო
-ხალხმრავლობა მეც არ მიყვარს, ჩემს ბავშვებთან ერთად ყოფნა მირჩევნია. ყოველთვის ცდილობენ სახლში დარჩნენ და მთელი დღე ერთად გავატაროთ
-როგორც მივხვდი ძმისშვილები თქვენთან ცხოვრობენ ...
-დიახ , სამწუხაროდ ერთმანეთის გარდა არავინ გვყავს. თქვენ ? ვისთან ერთად გიხარიათ ხოლმე ამ დღის აღნიშვნა
-ჩემი მშობლები საქორწინო მოგზაურობაში არიან ესპანეთში ... დაახლოებით ქორწინებიდან ერთი წლის იუბილეზე იმშობიარა დედამ შესაბამისაც მათი ქორწილის აღნიშვნას ეთმობა მთელი ეს თვე , თუ სახლში არიან მათთან ვარ . ჩემი და ქმართან ერთადაა საქმიან მივლინებაში. ბებოც მყავს, ქალაქგარეთ, აგარაკზეა, გასვლას ვერ ვახერხებ თორემ მასთან და ბიძაშვილებთან წავიდოდი. ოჯახისწევრებთან სამწუხაროდ ცოტა დროს ვატარებ, დღესასწაულების მაქსიმალურად გამოყენებას ვცდილობ რომ შემოვირიგო. ბებო განსაკუთრებით ბრაზობს ,როგორი უცნაურიც არ უნდა იყოს არ უნდოდა სამედიცინოზე ჩამებარებინა. ვეცოდებოდი, სულ უნდა ინერვიულო, სულ უნდა იმუშაო და შენ თავს როდისღა მიხედავო
-მგონი ბებო მართალი იყო, მაგრამ კარგია რომ არ დაუჯერეთ ... ეგოისტი ვიქნები და ვიტყვი,რომ თქვენ კი მშვიდი და დასვენებული ცხოვრება გექნებოდათ,მაგრამ მე არ ვიცი რა მეშველებოდა თქვენს ნაცვლას სხვა ექიმთან რომ აღმოვჩნდებოდი
-თქვენ გონიერი პაციენტი ხართ დროულად მოუსმინეთ საკუთარ ორგანიზმს და ამიტომაა მარტივად ყველაფერი
-კაბინეტში სულ სხვა დამოკიდებულებით რომ დამხვედროდით ისე გავიქცეოდი უკან აღარასდროს მოვიხედავდი. ისეთი ემოციური ვხდები როდესაც საქმე ჯანმრთელობას ეხება საერთოდ ვკარგავ საკუთარ თავს ...ახლა სხვა ადამიანი ვარ . ასეთი არეული, უძლური და სუსტი არასდროს ვყოფილვარ . უფრო რთულ მდგომარეობებშიც კი
-ბუნებრივია, თქვენ არ იცით რა უნდა გააკეთოთ. არაფერი შეგიძლიათ ამ ეტაპზე ექიმის მითითებების შესრულების გარდა და ალბათ სწორედ ესაა მთავარი, არ გიყვართ როდესაც სხვის ნაბიჯებს მიჰყვებით. თუ ვცდები
-ასეა , როდესაც საქმე ჩემს ცხოვრებას ეხება მე ყოველთვის თავად ვმართავ სიტუაციას . ახლა კი ყველაზე მეტად რაც მეხება, რაც ჩემშია ვერ ვუმკლავდები ...ნდობა რომ არ გამჩენოდა შევიშლებოდი . ახლა კი ასე უცნაურად მშვიდად ვსაუბრობ თქვენთან , მკერდში კაკლისოდენა კვანძის არსებობაც უფერულდება
......................
ოპერაციის დღე ისე მოვიდა ნორმალურად გააზრებაც ვერ მოახერხა. სრულიად ენდობოდა იმ კაცს ახლა მის წინ მწვანე ფორმაში გამოწყობილი რომ იდგა და ვინ იცის მერამდენედ იმეორებდა დამამშვიდებელ ფრაზებს. მისი არ ესმოდა, მხოლოდ თვალს არ აშორებდა . სრულიად შეისწავლა თეთრი ფეხსაცმლიდან დაწყებული თავზე მორგებული ქუდით დასრულებული , მისი თითები კი განსაკუთრებით იქცევდნენ ყურადღებას ,ყოველ ჯერზე ისე უცქერდა თითქოს პირველად ხედავდა
-რომ გაიღვიძებ პალატაში იქნები , ყველაზე სხვადასხვაგვარად მოქმედებს ნარკოზი შესაძლოა თავი სუსტად იგრძნო , მაგრამ არ შეგეშინდეს . მე შენთან ვიქნები
-მგონი თქვენ უფრო გეშინიათ ბატონო აკაკი - მზერა გაუსწორა და გაუღიმა . საოცრად მოსწონდა მის თვალებში არეკლილი ემოციების დანახვა
- არ მინდა გეტკინოს, შეგეშინდეს, ცუდად იგრძნო თავი ან თუნდაც გაურკვევლობამ აგირიოს გონება . მე ჩემს შესაძლებლობებში სრულად ვარ დარწმუნებული...
-ასეთი სუსტი, სათუთი და სათნო რომ ვჩანვარ თქვენს თვალში არ ვიცი უნდა მიხაროდეს თუ მწყინდეს
-ისე მიყურებთ მგონი ნამდვილად არაფრის გეშინიათ . სჯობს ექთანს დავუძახო და საოპერაციოში გადავინაცვლო
-რაც უფრო მალე გავთავისუფლდები მით უკეთესი
ნარკოზის მოქმედებამდე ექიმის თვალები დაინახა. მისი ხელის შეხებაც იგრძნო გაყინულ მტევანზე და ირგვლივ მყოფების გაოცებული მზერაც ,თვლა განაგრძო და ბურუსმაც დაფარა ყიფიანის სახე. მარტასგან განსხვავებით და-ძმას მოსვენება დაკარგული ჰქონდა , ოპერაციის მსვლელობის განმავლობაში კი მღელვარებამ პიკს მიაღწია
-ესაა მალე დასრულდებაო? მაგ კაცს მე მამიდას არ გავატან - ინა ჯუჯღუნებდა და ცდილობდა აჩქარებული გულისცემა როგორმე დაერეგულირებინა
-იქნებ რამე მოხდა ... გართულდა და იმიტომ
-ჯერ დრო თითქმის არ გასულა. მხოლოდ ოპერაციის პროცესი ხომ არ არის... - სესილია სკამზე იჯდა შემდეგ წამოდგა და ილოს წინ გადაეღობა- დაჯექი , გთხოვ
-უკვე მგონია,რომ მოგვატყუა და ყველაფერი უფრო რთულადაა - ჩუმად გააჟღერა გონებაში გაჩენილი მორიგი ბნელი აზრი . თვალები დახუჭა, თავზე ხელი გადაისვა და კეფას მიაბჯინა ხელისგული- ვეღარ ვსუნთქავ
-მოიშორე ეს სულელური აზრები ... მოითმინე, სულ ცოტაც და ყველაფერი დასრულდება- მოეხვია. თავისი პატარა სხეულით მის დიდ ტანს მიეკრო, თავი გულზე მიადო, ხელი წვერიან ლოყაზე შეახო და ქვემოდან ახედა. ვერ უძლებდა მის ამ მდგომარეობას... საოცარია არა? თითქოს მარტა საერთოდ არ უყვარდა, ავად ის იყო თავად კი ილიას განცდები სტკიოდა. ასეთი მანამდე არასდროს უნახავს, შეუძლებელი ეგონა მინდელის ემოციების მსგავსი მოშლილობა
-მეც მინდა ჩახუტება - კედელზე მიყრდნობილი უმცროსი მინდელი წყვილს შორიდან უყურებდა . ტირილი ისე უნდოდა ცოტაც და ყველაფერს დაივიწყებდა . თვალები ძლიერად დახუჭა , გულზე მიიბჯინა ხელი და ღრმად ჩაისუნთქა საავადმყოფოს ჰაერი უეცრად ნაცნობმა სურნელმა რომ შეცვალა. სხეული გაუთბა და ლოყაზეც მიეკრო ცხელი ტუჩები
-პატარავ
-ვაჩეე ... მალე გავიდეს დრო რა - მის ყელში ჰქონდა სახე ჩამალული . მერე ნაბიჯების ხმა ესმოდა, ილიამ როგორც კი დაინახა მოულოდნელი სტუმარი მაშინვე მათკენ დაიძრა, თუმცა ვერაფერი თქვა ექთანმა იიიიოპერაციის დასრულების შესახებ ინფორმაცია ამცნოთ . კითხვა ბევრი იყო, პასუხები კი ექიმს ჰქონდა, რომელიც გვერდიდან არ შორდებოდა პაციენტს.
....................
პირველად რომ გამოფხიზლდა ანესთეზიოლოგის ხმა ესმოდა, რამდენიმე ადამიანის სახეს ხედავდა , საუბარი არ შეეძლო და არც უცდია. მოდუნდა და მერე თითქოს დაეძინა , მეორედ პალატაში გაიღვიძა, თეთრხალათიანი ნაცნობი ფიგურაც მალევე დაინახა , გამოსახულება ნელ-ნელა გაიწმინდა და ღიმილზე ღიმილითვე პასუხიც შეძლო
-მოგესალმებით ქალბატონო მარტა ... მართლაც არ ყოფილხარ მძინარა - ისეთი თბილი ხმა ჰქონდა, ისე მოეფერა ლოყაზე ლამის თავიდან დააკარგვინა გონება ქალს
-დასრულდა?!
-და დაიწყო
-ბავშვები
-მალე მოვლენ შენი ბავშვები - გაეღიმა ,ნორმალურად არც კი იცნობდა ,მაგრამ გული უთბებოდა მათი დანახვისას . კარი რომ გაიღო და პალატა გაივსო ამჯერადაც მსგავსი ბედნიერება იგრძნო . სულ სხვა ფერი ჰქონდა მათ სიყვარულს
-მარტაა...ჩემო გულო - ინა შევარდა პირველი, ისე მიაბიჯებდა გეგონებოდათ მალე დაეტაკება და მოეხვევაო. აკაკის ნამდვილად შეეშინდა და ინსტიქტურად დაიძაბა
-ფრთხილად ... ეტკინება
-ექიმო , გმადლობთ - ყურადღება ილიას ხმამ გაუფანტა. გაწვდილ ხელს დახედა და მაშინვე თავისი მარჯვენა შეაგება
-ყველაფერი კარგადაა...მთავარი ესაა. მე დაგტოვებთ და მოგვიანებით შემოვივლი- კიდევ ერთხელ შეხედა გოგონების გარემოცვაში მოქცეულს და ოთახიდან გავიდა. რთული იყო თავის შეკავება, მანძილის გაზრდა და სტატუსის შესაბამისად მოქმედების გაგრძელება. იმ ღამით კლინიკაში დარჩა , შუაღამეს ქურდივით ჩუმი ნაბიჯებით შეაბიჯა სუსტად განათებულ პალატაში . თავადაც არ იცოდა ამ დროს იქ რისთვის შედიოდა, დივანზე მძინარე ჩახუტებულ და-ძმას რომ შეხედა გავიდა და უკან პლედით დაბრუნდა. ისე მოძრაობდა როგორც მოჩვენება, იმდენად ფრთხილად დააფარა წესით არცერთს უნდა დარღვეოდა ძილი. მარტას საწოლს მიუახლოვდა არც უფიქრია,რომ მის თვალებს წააწყდებოდა და დაბნეულმა სიტყვებიც დაკარგა
-გელოდით , მაგრამ არა ასე გვიან
-ვერ იძინებთ თუ მე გაგაღვიძეთ , მარიამ
-დაძინება არ მინდა ... მგონია,რომ თავიდან დავიბადე და ძილისთვის დრო მენანება . გქონიათ მსგავსი შეგრძნება?
-წინ ხანგრძლივი ცხოვრება გაქვთ , ძილისაც დაუთმეთ დრო და კიდევ უფრო მეტად აჩქარდება თქვენი ცხოვრების რიტმი
-თქვენც დაიძინეთ ბატონო აკაკი , ნუ იღელვებთ იმაზე რაც უკვე ზეცაშია გადაწყვეტილი - მსუბუქად გაუღიმა, თვალები დახუჭა და გონებაარეული გაუშვა პალატიდან.

მომდევნო დღეები სწრაფად გავიდა. უამრავი მნახველითა და მარტო დარჩენის შეუძლებლობით. მიუხედავად იმისა,რომ აკაკი კლინიკიდან არ გასულა მაინც ვერ შეძლო ქალთან განმარტოვება და ექიმის სტატუსის რამდენიმე წუთით დავიწყება. მინდელებმა კლინიკის კარი მიიხურეს , თავიანთ ცხოვრებას დაუბრუნდნენ გამოჯანმრთელების პროცესი მშვიდად მიდიოდა და ყველანი იბრუნებდნენ ძველ სიმშვიდეს.
-ილიკო წავიდა...დარწმუნდა,რომ კარგად ხარ და გაიხიზნა ისევ- საწოლში შეუგორდა მამიდას და გაბუსხულმა გააცნო დილის ამბები
-დღესაც თქვენ მოამზადებთ საუზმეს თუ მთვლით უკვე ჯანმრთელად და ნებას მიბოძებთ დავიბრუნო სამზარეულოს დედოფლობა
-უკვე ერთი თვე გავიდა... ვტოვებ ტახტს და გიბრუნებ ტერიტორიებს
-ზუსტად, ერთი თვე გავიდა შენ კი ისევ არ მეუბნები რა ხდება შენსა და ვაჩეს შორის
-ხომ მოგიყევი - თვალები აატრიალა და გაქცევა სცადა , მაგრამ მარტამ საშუალება არ მისცა
-ილიკო სანამ დაგკითხავს შენ ან მას მითხარი რას ფიქრობ მაგ შენი უნივერსალური ტვინით
-ვაჩე არავის ჰგავს ... არც ჩვენი ურთიერთობაა სხვების მსგავსი. ფლირტიც კი არ გვაქვს, მხოლოდ მეგობარია და ძმასავით ვუყურებ-თქო ამასაც ვერ ვიტყვი . დარწმუნებით იმის თქმა შემიძლია ,რომ მასთან მშვიდად ვარ, ვენდობი და საერთოდ არაფერი მაინტერესებს რაც კი რამ მადარდებდა მანამდე მამრებში
-გიყვარს , როგორც იქნა
-ამას მეუბნება 30 წლის ქალი რომელიც კუბიდონმა მანამ ვერ მიიყვანა თავის რომეომდე სანამ თავის ხელუხლებელ ,მკვრივ და ლამაზ მკერდში კვანძი არ გაუჩნდა. სხვათაშორის სადღაც წავიკითხე კაცის ალერსი ,სიყვარულით დაკავება და ბევრი ხელების თათუნი ერთგვარი პროფილაქტიკის საშუალებააო
-როგორი ტუტუცელა ბავშვი ხარ !
-რა ხდება თქვენთან ბოლო ვიზიტის შემდეგ? - საწოლზე იჯდა და თვალების ციმციმით დაჰყურებდა ქალს
-ჯერ არ გამოჩენილა და რომ ვერ გაუძლებს მონატრებას აუცილებლად შეგატყობინებ - თვალი ჩაუკრა, საწოლიდან მარდად წამოდგა და ღიღინით დაიძრა სამზარეულოსკენ.

ზაფხული განსაკუთრებით უყვარდა მინდელების მთელს კლანს . ივლისის ოცდაათს სესილიას დაბადების დღე გახლდათ, მას შემდეგ ყოველთვის დასასვენებლად მიემგზავრებოდნენ. ბოლო ათი წლის წესჩვეულების მიხედვით ქალბატონები ერთად ატარებდნენ რამდენიმე დღეს და არც ამჯერად აპირებდნენ ცვლილებების განხორციელებას. ილია სოფელში იყო, ისევ უცვლელად აგრძელებდა გეგმას და სესილიასთან საუბარი კლინიკის შემდგომ არც ჰქონია. თითქოს სრულად დაუბრუნდნენ ძველ ,დაუსრულებელ ჩაკეტილ წრეს.
-20 წლის ხდები გოგონი , მინიმუმ ამდენივე სტუმარი უნდა გყავდეს - ინას გართობა მოენატრა, ზედმეტად დიდი დრო გავიდა ბოლო წვეულებიდან და სესილიასაც შეუჩნდა- უიმეე როგორი მუდო გახდი ბოლო დროს სულ ჩემს ძმას ემსგავსები ... რა დაგემართა ადამიანო
-ქალაქში როდის იყო ბოლოს - სიარული განაგრძო და თითებში მოქცეულ ძაღლის ფერად საყელურზე გადაიტანა მზერა
-მამიდა რომ იყო ბოლო კონსულტაციაზე იმ დღეს მოვიდა კლინიკაში და მერე ვსო ... არ გისაუბრიათ ისევ?
-ვისაუბრეთ და დაასრულა - ჰაერი ღრმად ჩაისუნთქა და ინას მზერა მოაშორა- კითხვების დასმას ტყუილად ნუ განაგრძობ, გთხოვ
-და მაინც დაბადების დღისთვის რას გეგმავ?- თემა შეცვალა , მისი წყენინება ყველაზე ნაკლებად სურდა
-არაფერს!
-სესილია ვერ გცნობ
-ვერც მე ვცნობ საკუთარ თავს...თითქოს ის ფრთები დავკარგე რომელსაც იმედი მიქმნიდა. ის იმედი ,რომელსაც ამდენი წელი ვებღაუჭებოდი. ილუზია აღმოჩნდა ყველაფერი, არ მეგონა მეოცნებე თუ ვიყავი ,თურმე ყველაფერი ზღაპრული ოცნება იყო , მოჩვენებები და სხვა არაფერი . ხო , მე ამ ყველაფრის გარეშე ჩვეულებრივი მე ვეღარ ვარ . გამოვიფიტე ... შენ გყავს ადამიანი ვინც უპირობოდ, აუხსნელად,გაუგებრად ძლიერ გჭირდება ? სისულელეა, ვერ აგიხსნი ... ილო ჩემს გარდა არავის ჰყოლია მისი დაკარგვა მსგავსად რომ განიცადოს

ლედი ისევ გარბოდა, გაჩერების საშუალებას არ აძლევდა გოგონას და ისიც აგრძელებდა სკვერში უმისამართოდ სიარულს. ინა ერთხანს გაჩუმდა, სათქმელი ჰქონდა ,მაგრამ ვერ ხვდებოდა სესილიას შეეძლო ამ მდგომარეობაში მისი მოსმენა თუ არა
-მე და შენ საერთოდ არ ვგავართ, მაგრამ ერთად გავიზარდეთ. გვიყვარს, ვგრძნობთ, ვხედავთ და შესაბამისად გვესმის კიდეც . არ მახსოვს ჩვენს ცხოვრებაში მომხდარი ამბავი რომელიც უერთმანეთოდ გადაგვეტანოს. ათი წელია გხედავთ , გგრძნობთ ორივეს და სიმართლე გითხრა მაინც არ მესმოდა ასეთები როგორ იყავით. ბოლო დროს ვხვდები როგორია როდესაც ადამიანი მთელს შენს არსებაში შემოიჭრება, უსახელოდ, უადგილოდ, უმიზნოდ, უგეგმოდ გამოჩნდება მზერას გაგისწორებს, სულში ჩაგიძვრება და იქ დაიდებს ბუდეს... მზარავს იმის წარმოდგენაც კი,რომ ის ერთ დღეს გაქრება ჩემი ცხოვრებიდან. ვერ მივალ მაშინ როცა მომინდება, ვერ დაველაპარაკები როცა მომენატრება ...გაიზრდება მანძილი და ის მაინც ჩემს სულში დარჩება
-ვაჩემ იცის საკუთარი მნიშვნელობა და ისიც რა გზაც გელით წინ - არც უკითხავს, ზუსტად იცოდა ინა ვისზე საუბრობდა . გაუღიმა თვალებგაფართოებულს და ხმაურით აკოცა ლოყაზე
-სესაა ... ოო ასე რა გამოვიდა . დანებდი? - უკან გაეკიდა წინ წასულ გოგონას და პატარა ბავშვივით დაიწყო ბუზღუნი
-ჩვენ ომი არ გვაქვს ინა ... მე და ის ერთმანეთს არასდროს ვებრძოდით . ჩვენ ვშველოდით , ვწამლობდით , ვკურნავდით ახლა კი ის თავსაც ინადგურებს და მეც მკლავს

ეს იყო ცვლილებების კასკადის კიდევ ერთი ნაწილი. პირველად საუბრობდა ურთიერთობაზე,რომელიც სიტყვებით არასდროს გამოუხატავს. ყველამ იცოდა და მაინც ახლაც მძიმე და რთული იყო, თითქმის შეუძლებელი ემოციების საუბრით გადმოცემა. ბევრი რამ ამდენი წლის შემდეგაც აუხსნელი დარჩა. ინა გრძნობდა, რაღაც მსგავსს განიცდიდა და ალბათ სწორედ ამიტომ შედგა ეს მცირე დიალოგი. შვება ვერ იგრძნო, არაფერს და არავის მოჰქონდა სულის თავისუფლება ილია მინდელის გარდა
.............................
ჩვეულებად ექცა ვაჩეს ბინის ზღურბლზე დგომა. სხვადასხვა დროს, მომენტსა და ვითარებაში მთვარეულივით გაუაზრებლად აღმოჩნდებოდა მის გვერდით . ამჯერად დივანზე იყო მიწოლილი, ფილმს უყურებდა და გონებაში უამრავი აზრი უტრიალებდა
-თქვი და მორჩი ოხვრას - ბატიბუტის ჯამი აართვა ბიჭმა და თავისკენ შეაბრუნა- მიდი ჰა, გისმენ
-ფიქრებს კითხულობ?
-მადლობა ღმერთს ,რომ არა თორემ შენს ტვინში დატრიალებულ ქარბორბალას ვერ გავუმკლავდებოდი და ფსიქიატრიულში გადამიყვანდნენ
-იმდენი რამ ხდება ჩვენს ცხოვრებაში და როგორ სწრაფად გადის დრო, რომ გვგონია ნელა მიდის მაშინაც კი მიჰქრის. იმდენი რამ მავიწყდება, ისეთი რაღაცები რაც მეგონა არასდროს გაქრებოდა, მუდამ იარად დარჩებოდა. გავიარე , გადავლახე , გავუძელი და ახალ პრობლემებსაც შევეჯახე
-ცხოვრების შემადგენელი კიდევ ერთი ამბავია ეგ , პატარავ
-ჩემი ცხოვრების შემადგენელ ნაწილად რომ იქცა ეგ შენი ჩაცინებები და ისევ რომ ვერ ვიგებ დამცინი თუ რას აკეთებ ...- ბიჭის რეაქციას წამსვე გულწრფელად გაჟღერებული ფიქრები მიადევნა და ღრმად ჩაისუნთქა
-ძალიან ბევრს ფიქრობ...მძიმდება ტვირთი და სუსტდდები შენ
-თითქოს ისევ ის ვარ რაც ადრე და მაინც რამდენი რამ შეიცვალა ...
-კიდევ ბევრჯერ შეიცვლები და მაინც შენ დარჩები . ყველაფერი შენშია , მანდაა შენთან უბრალოდ ეტაპობრივად ეცნობი
-ჩემშიც არის შენი სიმშვიდე ?
-არის
-და მე შემიძლია ილიას სესილია დავუბრუნო?
-პატარავ - აწყლიანებულ თვალებში ჩახედა და წამსვე მოეფერა- შენ თავად უნდა დაიბრუნო ილიკო , შენი წილი არ დათმო . უფლება არ მისცე ,რომ გაგექცეს და ჩაიკეტოს
-და სესილია? მინდა რაიმე სიგიჟე მოვიფიქრო თუნდაც გაბრაზდნენ, მეჩხუბონ
-მოითმინე ... მათ უბრალოდ დრო სჭირდებათ - ახლოს მიიზიდა და თავზე აკოცა. ინაც მოეხვია, კომფორტულად მოკალათდდა და ისევ ეკრანზე გადაიტანა მზერა,როცა ვაჩეს სიტყვებმა გაიჟღერეს -წამოხვალ იტალიაში ჩემთან ერთად?
-როგორ- ისე მშვიდად ჰკითხა ბიჭმა,რომ ნორმალურად ვერც გაიაზრა
-ფეხით ამ წელს ვერ ჩავალთ, გავფრინდებით ინა- დაჯდა და შუბლზე მოიჭირა თითები- მე აუცილებლად უნდა წავიდე , დედაჩემი მინდა ვნახო . თუ იტალია არ გინდა სადმე სხვაგან გადავფრინდეთ . ჩემთვის სულერთია, ცოტა ხნით შევუვლი და მერე განვაგრძოთ მოგზაურობა
-შენ მე ერთ დღესაც შემშლი ... დედაშენი იტალიაში ცხოვრობს? ასე უბრალოდ ავდგებით და წავალთ ნებისმიერ ქვეყანაში სადაც მომინდება ? - სწრაფად ჰკითხა ყველაფერი ,სუნთქვაც დაავიწყდა საუბრისას აჟიტირების სტადიაზე გადადიოდა რომ არა ვაჩეს მორიგი კითხვა
-რამდენი კვირით გაუძლებ შენებისგან შორს ყოფნას პატარავ ?
-ასე რომ მელაპარაკები ორი წლის ბავშვი მგონია საკუთარი თავი
-მარტას გარეშე მაქსიმუმ რამდენი დღით ყოფილხარ სახლისგან შორს- თავისი ზღვისფერებით თითქოს მის სულში აღწევდა
-მარტასთან ერთად მიყვარს ცხოვრება მე თორემ დარჩენის პრობლემა არ მაქვს ... ისეთი ადგილიც არ მეგულება სადაც ის ვერ წამოვიდოდა და მარტო მენდომებოდა დიდი ხნით წასვლა
-რამდენი დღე შეგიძლია
-ერთი-ორი ღამე აგარაკებზე - მიხვდა დამალვას აზრი არ ჰქონდა და მზერა მოარიდა- რამდენხანსაც გავუძლებ უძილობას
-რისი გეშინია ასე ძალიან - თმაში შეუცურა თითები, თავი მაღლა ააწევინა და ისევ ჩახედა ამღვრეულ თვალებში
-კარგად არ მახსოვს ... ბავშვობაში მე და ილოს ერთ ოთახში გვეძინა ,მაგრამ იმ ღამით საშინელებები ხდებოდა. მახსოვს შეგრძნებები , შიში, ცრემლები, არეულობა, გაურკვევლობა და მარტას მკლავები. ერთი ხელით ილიას იკრავდა მკერდზე, მე ჩვილივით ვყავდი მიკრული და მანამ მეფერებოდა სანამ არ დამეძინა. მარტას გვერდით იშვიათად ვიძინებ, ბინა რომ ვიყიდეთ მას შემდეგ ჩემი საძინებელი მაქვს, მაგრამ ის რომ არ არის მეზობელ ოთახში უბრალოდ არ მეძინება . ან ის უნდა იყოს ან ილო ...თუმცა ისეთი შემთხვევა არ მახსენდება მარტა რომ არ ყოფილიყო და თვალისმომჭრელი ექიმი რომ წაიყვანს მერე მართლა არ ვიცი რა უნდა გავაკეთო. სოფელში ხომ არ გადავალ - გაიცინა , ისევ სცადა დაეფარა სევდა , მაგრამ ვაჩეს მოტყუებას ვერასდროს ახერხებდა-ასე ნუ მიყურებ
-ჩემთან რომ დარჩი იმ ღამით გეძინა , ინა
-ხო , იმიტომ რომ შენ ჯადოქარი ხარ და რაღაცას მმართებ
- მარტა რომ გათხოვდება მზითვად თუ არ გაჰყვები ჩემთან გადმოცხოვრდი - ისევ თვალებში უყურებდა, სრულიად სერიოზული იყო და ინას საოცრებას მართებდა
-ააქ, შენთან ერთად გადმოვცხოვრდე, მე
-ხომ მოგწონს აქაურობა
-მომწონს, მაგრამ შენთან ცხოვრებას თუ ოდესმე გადავწყვეტ მიზეზი შენ იქნები და არა კედლები - ეწყინა და გამომეტყველებაც შეეცვალა
-ჩემთან ერთად ქოხშიც იცხოვრებ?
-შენთან ერთად ცხოვრებას არ ვაპირებ ... მამიდას მზითვში გავყვები - დივანს მიეყრდნო, გაბუტული ბავშვის გამომეტყველებით უმზერდა
-ანუ ჰქონია კედლებს მნიშვნელობა
-შესანიშნავად იცი შენთან ერთად გამოქვაბულშიც რომ ვიცხოვრებთ და მაინცადამაინც უნდა მათქმევინო ,რომ მთავარია ასე მიყურებდე , მეხებოდე , მათბობდე , მავსებდე და ჯანდაბაშიც წამოგყვები?
-შენს მოზღვავებულ ემოციებს მაინც ვერაფერს ვუხერხებ - გაიცინა , ისევ მოეხვია და ლოყაზე აკოცა-ჩემო პატარავ ... გვიანია უკვე სახლში გაგიყვან

მართლაც დაბნელებულიყო. ისევ ცხელოდა მანქანას ნელა ატარებდა, ფაქტი იყო რაღაც აწუხებდა ,მაგრამ ინამ ვერაფერი ათქმევინა და მოსვენება საბოლოოდ დაკარგა. ბევრი არ უფიქრია ეზოში შესვლისთანავე გადავიდა, მის მხარეს კარი გააღო და დაელოდა
-ჩემთან წამოდი ...- ხელი გაუწოდა და თვალებგაბრწყინებული დაელოდა
-ინა , პატარავ
-ვაჩე -ისე უყურებდა ინსტიქტურად მიჰყვა. უკან დახევაც ვერ მოახერხა იმდენად მალე აღმოჩნდნენ ბინაში. მაშინვე სამზარეულოდან გამოსული სასიამოვნო სურნელი იგრძნო და მარტას ხმაც გაიგო
-დღეს ნოყიერი ვახშამი გვექნება და დიეტა არ გამაგონო თორემ ისე გაჭმევ როგორც ბავშვობაში
-დღეს სამნი ვიქნებით
-შემოჭრა არ მინდოდა...როგორღაც მაიძულა - მარტას მსუბუქად გაუღიმა და თეფშები გამოართვა -ხელებს დავიბან და მე დავაწყობ
-იმედია მოგეწონება ჩემი ნახელავი და დამეხმარები მის გამოკვებაში...
-პატარავ ასე აბრაზებ მარტას?
-ახლა გაერთიანდებით ჩემს გასასუქებლად ხომ? - გამზადებული კერძები თეფშებზე დააწყო და ვაჩესთან ერთად დაასრულა საქმე. მაგიდასთან ისხდნენ უკვე ილია რომ გამოჩნდა, ბიჭის დანახვამ წამით გააკვირვა , შემდეგ მარტას გადახედა და თავისი ადგილი დაიკავა. ვახშამმა ოჯახურად ჩაიარა , ვაჩეს სახეზეც შეიცვალა გამომეტყველება და ინაც კმაყოფილებით აივსო.
-არ ვიცი ადრე როგორ იყო ... არ მიკითხავს ყოფილებზე . მხოლოდ ის შემიძლია გითხრა,რომ მე მისი ყოფილი არასდროს გავხდები - ილიასთან მარტო რომ დარჩა საუბრისთვის დროის გამოყენება გადაწყვიტა
-მე კი ის ვიცი, რომ შენთან სხვანაირად ბედნიერია. ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ბუნებრივი სახე დაიბრუნა , როგორც იქნა მოიშორა ის გოგო თავდაცვისთვის რომ შექმნა და ისე შეისისხლხორცა მეგონა ვეღარ დააღწევდა თავს . დანარჩენს თავად გადაწყვეტს
-იტალიაში წასვლა შევთავაზე ... თუ გადაწყვეტს მინდა შენ იცოდე
-ვერ წამოვა ... დიდი ხნით ჩვენგან შორს დარჩენა არ შეუძლია . ტყუილად იმედი ნუ გექნება
-ჩემთან უკვე ეძინა - ისე თქვა არც გაუაზრებია სხვა მნიშვნელობა სანამ ილიას მშვიდი გამომეტყველება არ შეეცვალა - ჯანდაბა...არა , ანუ პირდაპირი მნიშვნელობით დაიძინა . მშვიდად, ტკბილად და უშფოთველად
-დარწმუნებული ხარ რომ მშვიდად ეძინა?
-დიდხანს ვუყურებდი
-და მაინც როგორ უყურებ ... ვის ხედავ მასში
-ვხედავ მას ვინც მჭირდება ცხოვრებისთვის ... არაფერი მოხდება მისი სურვილის საწინააღმდეგოდ , არასდროს! ეს მხოლოდ მე არ მეხება, მთელს სამყაროს ამოვატრიალებ - სამზარეულოში მარტას გვერდით მდგომ, მოკისკისე გოგონას უყურებდა და თავადაც ეღიმებოდა- შენც ხომ გრძნობ ამას ...
-მე დავთმე , რადგან ვიცი რომ ვატკენ და შენ შეძლებ ამას ?
-მე არ დავთმობ . დარწმუნებული ვარ საკუთარ თავში და ვიცი ვერასდროს ვატკენ
-ზედმეტად მშვიდი და თავდაჯერებული ხარ . არ ვიცი უფრო უნდა მაშფოთებდეს თუ მაიმედებდეს ეს ფაქტი
-მთავარი მაინც ინაა და მისი გადაწყვეტილებები
-და ორივემ კარგად ვიცით ,რომ მან უკვე აგირჩია!
....................
ილო დილიდან სახლში იყო . საუზმის მომზადებაში მონაწილეობა მიიღო, ბავშვობა გაახსენდათ . მარტა გენდერის მიუხედავად, ორივეს ერთნაირად ასწავლიდა ყველა საქმეს, რომ დამოუკიდებლად შეეძლოთ საკუთარი თავისთვის ელემენტარული კომფორტის შექმნა. დასვენების დღეებში ყოველთვის ერთად ფუსფუსებდნენ, სხვადასხვა საქმეებს ინაწილებდნენ და მხიარულად ატარებდნენ დროს.
-ორივე მიყურებთ და კითხვების კორიანტელისთვის მამზადებთ ხომ? - ილიას დარეცხილი თეფშების გამშრალებას განაგრძობდა , მაგრამ ყველაფერს ხვდებოდა
-წასვლას აპირებ ?
-არ ვიცი მამიდა ... ისეთი ზაფხულია მილანის მოდის კვირეულზე წასვლაზეც ვერ ვიტყოდი პირდაპირ თანხმობას
-გინდა ვაჩესთან ერთად რამდენიმე დღის გატარება თუ არა -ილია ფანჯარასთან იდგა ყავის ფინჯნით ხელში და თან ეზოს ადევნებდა თვალს
-შენ რა დამცინი? რა ხდება დილიდან გაერთიანდით და გინდათ გამაგიჟოთ? თითქმის უცნობ ბიჭთან ერთად მიშვებთ სადღაც გაურკვეველ ადგილას ,გაურკვეველი დროით თან თანახმა ხართ რომ მან აანაზღაუროს ყველა ხარჯი?
-და შენ ეს ყველაფერი როდის გადარდებდა
-გთხოვ ახლა არ დაიწყო ჩემი უახლოესი წარსულის გახსენება ,რომელიც საუკუნის წინ მომხდარი მგონია- მზერა მოარიდა, საშინლად არ უნდოდა კამათი
-წარსულის წარსულში დატოვების დრო აღარ მოვიდა ჩვენს ცხოვრებაში?- მის ჩახუტებას არ ელოდა . ილომ თავისკენ შეაბრუნა და შუბლზე აკოცა- მარტა მართალია, შენ არავის ჰგავხარ - სამივემ იცოდა რას ნიშნავდა ეს სიტყვები ,რომელსაც ინას განათებული სახე მოჰყვა შედეგად. ძმას მოეხვია და მომღიმარი მარტაც მოექცა ილოს მკლავის ქვეშ
-ჩემი ბავშვები - საოცარი სიმშვიდე იგრძნო , წლების შემდეგ ისევ ჰარმონიული გახდა და-ძმის ცხოვრება და ეს ყველაზე დიდი ბედნიერება იყო მარტასთვის. მათ შორის არსებულ უბრალო დაძაბულობასაც ვერ უძლებდა .

ატელიეში მთელი ენთუზიაზმით მუშაობდა, კიდევ ერთ პატარძალს მოარგო კაბა და სხვა ბევრი საქმეც მოასწრო იმ დღეს . საღამოს ყველა თანამშრომელს დაემშვიდობა, გოგონებთან მეგობრობდა და ღიმილიანი სახით აცილებდა კარში მოულოდნელი სტუმარი რომ გამოჩნდა. სახეს ჯერ კიდევ ვერ ხედავდა, მაგრამ მისი სილუეტის ამოცნობა არ გასჭირვებია. გულისცემა აუჩქარდა, მანამ იგრძნო ტემპერატურის უეცარი მატება სანამ მანძილი შემცირდებოდა
-ყოველთვის მაინტერესებდა სად იქმნებოდა ის ათასფერი სამოსი ნახევარ ქალქს რომ ამშვენებს - მხოლოდ წამით მოავლო მზერა გარემოს
-ჩვენ რომ მხოლოდ ქალბატონებისთვის ვქმნით სამოსს ? რით შემიძლია დაგეხმაროთ ბატონო აკაკი?
-კაბა მჭირდება,ექსკლუზიურად საყვარელი ქალისთვის -თვალებში უყურებდა და ასე დაუნდობლად აქრობდა ანთებულ ქალს
-კაბინეტში შევიდეთ ... - შებრუნდა, ზურგი აქცია და წამში გაყინული მტევნები მუშტად შეკრა, სისხლიც აღარ მოძრაობდა თითქოს. გონება სიტყვებს ვერ იაზრებდა, მაგრამ რეაქციები შეუფერხებლად ჩნდებოდნენ -ყავა შემიძლია შემოგთავაზო - როგორ აერიდებინა თავი აღარ იცოდა. ყავის აპარატთან მივიდა , ზურგით იდგა ისევ და ჭიქაში ნელა ჩამდინარე სითხეს თვალს არ აშორებდა. გრძნობდა მის მზერას, სიმშვიდეს და თავად უფრო ემატებოდა მღელვარება. თეთრი ფინჯანი ლამბაქზე მოათავსა და ფრთხილად დაიძრა მისკენ , თითებზე კაცის შეხება იგრძნო წამში მოიცვა მუხტმა მთელი სხეული . ქვემოდან ახედა, ის იღიმოდა, თვალებით იცინოდა - გისმენთ ... მითხარით როგორია თქვენი ქალი და როგორი კაბა გინდათ რომ შევკერო - ფანქარი და ფურცელი აიღო , სავარძელში ჩაეშვა
-გემრიელია
-უკაცრავად? - წარბები მაღლა აზიდა
-ყავა
-ქალი, არა? - დაბნეულობის შემჩნევა არ უნდოდა, მაქსიმალურად ცდილობდა უდარდელი გამომეტყველების მიღებას . გაიცინა და ფანქრით თამაში დაიწყო
-ქალი, ყველაფერზე მეტად გემრიელი მეჩვენება , თუმცა ჯერ არ ვიცი - ყავის მორიგი ყლუპი მოსვა და სითხეს გაჰყვა მარტას მზერაც. ტუჩები, ყელი ,თითები , მკლავები ყველაფერი იმდენად მიმზიდველად აღიქმებოდა ქალის გონების მიერდ,რომ ტემპერატურამ ისევ დაიწყო მატება
-სურნელი და გემო ხატვისას არაფრისმომცემი ინფორმაციაა... ფორმები მჭირდება , სიმაღლე და მიახლოებითი ზომები
- ზუსტად ვიცი... - ფინჯანი მაგიდაზე დადო , წამოდგა და ქალის სავარძელს მიუახლოვდა, ერთი ხელი ტყავის საზურგეს ჩამოსდო მეორეს ხელისგულით კი მაგიდას დაეყრდნო , დაიხარა - კაბა უნდა იყოს მუხლს აცდენილი, მაგრამ არც ძალიან . ნაჭერი ნაზი, რბილი, მსუბუქი ...თითები მუხლიდან მაღლა , ბოქვენისკენ რომ დაიწყებენ ნელ სრიალს ისიც უნდა მიჰყვებოდეს, ეტაპობრივად აშიშვლებდეს ქალის დაფარულ ხორბლისფერ ბარძაყებს - კაცის ხმა ზედმეტად ახლოს ესმოდა, თავს ვერ შეაბრუნებდა იცოდა მის სახეს ცხვირით შეეჯახებოდა ამიტომ თეთრ ფურცელს დაჰყურებდა ,მზერა ნელ-ნელა ებინდებოდა ,გავარვარებულ თითებსშორის მოქცეულ ფანქარს ძლივს ამოძრავებდა. ფურცელზე კონტურს ქმნიდა - წელზე გამოყვანილი, განიერ თეძოზე გადაიშლება ... ზურგზე გრძელი ჭრილი ... აუცილებლად უნდა შევეხო მის გამოკვეთილ ნეკნებს ,ხერხემლის მალებს თითისწვერებით ავუყვე და კეფიდან კუდუსუნამდე გზა თავისუფალი იყოს - იმ წამს იგრძნო ხერხემალში დავლილი ჟრუანტელი, ცხელი ტალღა რომლებიც ზურგის ტვინიდან გამომავალ ყველა ნერვს გაჰყვა . ღრმად ჩაისუნთქა , კაციც შეჩერდა, დაბოხებული ხმის ჩასაწმენდად მსუბუქად ჩაახველა და დასასრულს მიუახლოვდა-კაბის მკლავები წვრილი ბრეტელებისგან იქნება შემდგარი, მხრისთავებს ოდნავ უნდა ფარავდეს... ქალის მაღალ ყელსა და ფრთებივით გადაშლილ ლავიწებს მხოლოდ ტუჩებით თუ დავფარავ, სხვა შემთხვევა დანაშაულია... რაც შეეხება მკერდს - იმ წამს მოშორდა ქალმა თავი გვერდით რომ გადახარა და მისი კოცნის მოლოდინში გაირინდა. ეგონა, მთელი არსებით სჯეროდა შეიგრძნობდა მისი ტუჩების ყელზე შეხებას ის კი თვალგახელილს წინ, სავარძელში დალაგებული გამომეტყველებით მჯდომი დაუხვდა- კაბის ქვეშ სრულიად შიშველი იქნება ... ჭრილის სიღრმეს გადამწყვეტი მნიშვნელობა არ აქვს ყველა შემთხვევაში მიმზიდველი იქნება - იმ დროისთვის უკვე გამკვრივებულ ძ.ძუსთავებსა და ფეხებსშორის სისველეს ერთნაირი სიმძაფრით გრძNობდა
-ფერი ? - ტუჩები ენისწვერით დაისველა და ჩამწყდარი ხმით უთხრა ერთი სიტყვა
-ზურმუხტისფერი - და ისევ მზერა რომელიც ამღვრეულ მწვანეებში იკარგებოდა -შექმნით ასეთ კაბას?
-სამოსი იმისთვის იქმნება რომ დაიმალო, გამოჩნდე, გააპროტესტო, იგლოვო, იზეიმო გამოხატო და გაამძაფრო შენი და სხვისი ვნება , ლტოლვა ... მე შევქმნი კაბას , მაგრამ ეს ყველაფერი მხოლოდ თქვენთვისაა ხელსაყრელი. ისეთია როგორიც გაწყობთ და იცით რა სურს მას? - კვლავ ხატვას განაგრძობდა. კონტურებს გამოკვეთდდა, იღიმოდა კიდეც - იქნებ უფრო დაფარული,მიუწვდომელი სურს იყოს. ნაჭერი რომ მარტივად არ დაგემორჩილოთ, კაბა გრძელი იყოს ან კიდევ უფრო მოკლე ... ზურგი , მხრები და ყელი დაფარული ჰქონდეს ან კიდევ სულ მთლად შიშველს სურდეს თქვენს წინ დგომა- ისევ ჩაიცინა, ქვედა ტუჩს კბილები შეახო ბოლო ნაწილიც დაასრულა. ფანქრის ბოლო ტუჩებსშორის მოიქციია და ისე დააკვირდა თეთრ ფურცელზე გამოსახულ ქალის სხეულს
-კაბას რომ მიიღებს თავად გადაწყვეტს ჩაიცვას რათა ჩემი დანახული გზა გაიროს თუ სხვა არჩევანს გააკეთებს . ეს უკანასკნელი მის გარდერობში აუცილებლად დაიკავებს ადგილს ... და მაინც როდის შევძლებთ ნახატის ცოცხლად ხილვას?
-შემიძლია ამაღამვე შევკერო ... რაიმე მძაფრის მოლოდინი ალბათ სასიამოვნოა, თუმცა ნაადრევად მიღებაც არ უნდა იყოს უსიამოვნო შეგრძნება . გადაუდებელი აუცილებლობაა თუ ლოდინი გინდათ ,ბატონო აკაკი
-თუ მომცემ უფლებას,რომ დავრჩე და კაბის შექმნის პროცესს თვალი ვადევნო
-თქვენთან სიცოცხლით ვარ ვალში ... თუ მოისურვებთ მასტერკლასებსაც ჩაგიტარებთ - სავარძლიდან წამოდგა, თმა გაიშალა და კოსად შეიკრა. ყელზე თითები ჩამოისვა და ღრმად ჩაისუნთქა. ოთახიდან პირველი გავიდა, თავის საყვარელ საქმეს გააკეთებდა კაცის თანდასწრებით უნდა შეეკერა კაბა სხვისთვის, მისი ქალისთვის . საკეტი გახსნა, რკინის კარი ხმაურით გააღო და ნაჭრებით სავსე სივრცეში თამამად შეაბიჯა. წამებში იპოვნა საჭირო მატერია , ზურმუხტისფერი ჰაერში აიჭრა შემდეგ კი აკაკის გადაეფინა მკლავზე
- კანის სიგლუვეს უტოლდება - ლოყით შეეხო და ქვემოდან ახედა კაცს- დავიწყოთ?
-მე მუნჯი მაყურებლის როლს შევასრულებ - ხელები მაღლა ასწია და ორი ნაბიჯი უკან გადადგა
ზურმუხტისფერი ხმაურით გაჭრა, მაკრატელი იქვე დატოვა . შემდეგ სამუშაო მაგიდასთან გადაინაცვლა და დაიწყო პროცესი რომლის დროსაც ვერავინ და ვერაფერი იმოქმედებდა მის გონებაზე. კაბა იდეალური გამოვიდოდა მიუხედავად იმისა,რომ მას სხვა ქალი მოირგებდა. დრო სწრაფად გავიდა , სიჩუმეში მხოლოდ საკერავი მანქანის ხმა ისმოდა . კაცისკენ ერთხელაც არ გაუხედავს ის კი თვალს არ აშორებდა, ყველა მის მოძრაობას უყურებდა, იმ ჩვევებს იმახსოვრებდა რომელთა შესახებაც თავად მარტამაც არ იცოდა, გამომეტყველებას, ჟესტებს გონებაში იბეჭდავდა .
-იდეალურია - უსულო მანეკენზე მორგებულ ქმნილებას რომ შეხედა და დუმილი დაარღვია უკვე შუაღამე იყო
-მაშ ყუთს მოვიტან - კაბა ლამაზად დაკეცა, ყუთში მოათავსა კიდევ ერთხელ შეეხო თავის ნამუშევარს და შემდეგ დაფარა თეთრი თავსახურით - ანგარიში ხომ უნდა გავასწოროთ , არა? - ყუთს სანამ გაუწოდებდა მანამ უთხრა
-რა თქმა უნდა
-მინდა გავიგო რა ბედი ეწევა ჩემ ქმნილებას , ქალი მას მოირგებს თუ კარადის ბნელ ნაწილში მიუჩენს ადგილს
-პასუხს აუცილებლად გაიგებთ, გპირდებით. სულ ეს არის?
-ფასდაკლება სპეციალურად ჩემი ექიმისთვის -ისევ ღიმილი, ისევ შეხება და დამუხტული ტალღები
-გმადლობ - მტევანზე შეახო ტუჩები და შემდეგ დატოვა შენობა.

სახლში გამოფიტულმა შეაბიჯა. მსგავსი შეგრძნება არასდროს ჰქონია, უამრავ გამოუცდელ გრძნობას განიცდიდა და ენერგიისგან იცლებოდა, ცარიელდებოდა. გაათენა , თვალებს ხუჭავდა და ყოველ ჯერზე კაცის ხმა ჩაესმოდა, გრძნობდა განუხორციელებელ შეხებას რომელსაც სიამოვნება მოჰქონდა, ტკივილით სავსე სიამოვნება.
მარტას ფიქრებში აღმოჩენა ასეთი მარტივი არ იყო ექიმმა კი ისე დაიდო ბუდე წინააღმდეგობის გაწევაც ვერ მოახერხა. გრძნობები გაუჩნდა, დამოკიდებულება ჩამოუყალიბდა ახლა კი წარმოდგენები გაუქრა, აზრები ჩამოეშალა ის მომავალი რომელსაც ხედავდა გაუფერულდა, დაიკარგა ,მოულოდნელად ჩამოიშალა და ამ ფაქტს ვერ ურიგდებოდა. მოსვენებადაკარგული დააბიჯებდა ცარიელ ბინაში , 24 საათი თითქოს არც გასულა უკვე წარმოიდგენდა კაცი როგორ უყურებდა ზურმუხტისფერ კაბაში გამოწყობილ ქალს და სისხლი უდუღდა. ეჭვიანობდა სრულიად უცნობ, გაურკვეველ ქალზე და თავს ვერაფერს უხერხებდა . სააბაზანოში განტვირთვისთვის შევიდა, გახურებული სხეულის გასანეიტრალებლად სხვა ვერაფერი მოიფიქრა და არც გამოვიდოდა მობილურის ხმა რომ არ გაეგო. ნახევრად სველ შიშველ სხეულზე თხელი ხალათი მოირგო და ისე უპასუხა ჯერ კიდევ არ ჰქონდა ამოკითხული ზარის ავტორის სახელი
-მარიამ - ნაცნობი ხმის გაგებისას ისევ აერია ფიქრები. მობილურს დახედა , არ ცდებოდა ნამდვილად ის ურეკავდა- გაქვთ ჩემთვის დასათმობი დრო?
-აკაკი...რითაა გამოწვეული თქვენს ხმაში გაჩენილი სევდა? - თითები სველ ყელზე შეიცურა, თმიდან ჩამოსული წვეთები მხრებს ეცემოდა და ზურგს მიუყვებოდა ის კი მთლიანად ექიმზე გადაერთო
-სევდას ვერ დავარქმევ ჩემს გრძნობას... უფრო აღელვებაა რაღაც ახლის, დიდებულის წინ გაჩენილი სულის ფორიაქი
-ყველაფერი ახალ, განუცდელი და გამოუცდელი მსგავს შეგრძნებებს იწვევს...
-მსგავსი ნამდვილად არავინ ყოფილა ჩემს ორმოცწლიან ცხოვრებაში - თავბრუსხვევა იგრძნო ქალი რომ გაახსენდა და თითები საფეთქლებზე მოიჭირა
-სამწუხაროდ უნდა გითხრათ,რომ არასწორი ნომერი აკრიფეთ მე რჩევას ვერ მოგცემთ
-ნუთუ მსგავსი არაფერი განგიცდიათ ,მარიამ
-მე არ ვიცი თქვენ რას განიცდით ... დაუცხრომელ ლტოლვას ?- გაბრაზდა, ხმაზეც კი დაეტყო სულში დანთებული ცეცხლის კვალი- იმდენად ხართ აღტკინებული, ჟინმორეული, ფანტაზიებში გადავარდნილი,რომ კაბა შექმენით
-ცდებით !
-დარწმუნებული ხართ? მაშ ჩაიხედეთ სულის წიაღში და მითხარით რას გრძნობთ ასეთ განსაკუთრებულს
-მუხტს , რომელმაც მთლიანად მომიცვა. ინტერესი ,აღფრთოვანება, სურვილი მასთან ახლოს ყოფნის, უკეთ გაცნობის ...ჩემი ცხოვრების განუყოფელ ნაწილად ქცევის. მის ანთებულ ზურმუხტისფერ თვალებთან ყოველი შეხვედრა მაგრძნობინებს,რომ მისთვის ვარსებობდი,მას ველოდი ... იმდენი შეგრძნება გააცოცხლა , შექმნა და დაისაკუთრა სულ მცირე დროში , რომ აღსაწერად მთელი ცხოვრება არ მეყოფა . ეს ყველაფერი იმდენად ბანალურია გაგრძელებას აღარ ვაპირებ თუ თავად არ განიცდით ყველაფერი აზრს კარგავს. მე დრო მოგეცით ,თქვენც და საკუთარ თავსაც - კაცის ხმა ესმოდა , სარკეში საკუთარ გამოსახულებას უყურებდა და ტკბებოდა საკუთარი მწვანე თვალების ელვარებით . გაეღიმა , თვალები მინაბა ,გაჩუმდა და მისი გახშირებული სუნთქვის ხმაც კი გაიგო
-ზურმუხტისფერი კაბა მწვანეთვალება ქალთან ჯერ არ მისულა , თუ დანიშნულების ადგილამდე არ მიაღწევს პასუხსაც ვერ გაიგებ ... ექიმო სად არის ჩემი კაბა ? - თავდაჯერებულობა დაუბრუნდა, ყველა უჯრედი ერთიანად აუფეთქდა კაცის პასუხის მოლოდინში
-ისე გელოდები როგორც არასდროს არავის - მხოლოდ ეს უთხრა პასუხად და კარზე ზარის ხმაც გაიგო. წუთის შემდეგ ნაცნობ თეთრ ყუთში მოთავზებულ მწვანე მატერიას უყურებდა და ემოციებს თავშეუკავებელი სიცილით გამოხატავდა.

სუნთქვაშეკრული ელოდა მწვანე კაბით შემოსილი ქალის ხილვას, მაგრამ სულ ტყუილად. მისი იმედები, წარმოდგენები და მოლოდინი გააქრო მინდელმა . ყორნისფერი თმა მაღლა ჰქონდა აწეული, სხეულს თითქმის სრულად უფარავდა ღამისფერი ნაჭერი . ტანის მაცდური რხევით კვეთდდა მანძილს , სიშავეში ჩაკარგულს მხოლოდ ზურმუხტისფერი თვალები ანათებდა. მზერა რომელიც მანძილსაც სჯობდა, მისი ახლოდან ხილვის სურვილი გაუმძაფრდა ყიფიანს , მათში არეკლილი სიტყვების წაკითხვამდე ძალა გამოეცალა . აირია, სადავეები სრულად დაკარგა, ადიდებულ ზღვაში დარჩენილს ისევ ტალღების იმედი ჰქონდა
-მარიამ , შენ - ხმა დაეკარგა. ხელი სავარძელს მოუჭირა და ფეხზე წამოდგა
-საინტერესო ადგილია, მაგრამ აქ ვახშმობა საოცრად მოსაწყენი მეჩვენება
- წავიდეთ ... სადაც მოისურვებ იქ წავიდეთ - მარიონეტივით მიჰყვა , არ ადარდებდა მსგავსი ინტერესი არასდროს გასჩენია. ასეთი აღფრთოვანებული დაბნეულობისა და გაურკვევლობის გამო იყო ეს კი უკვე საოცარ მუხტს ქმნიდა - მე სულ სხვა ფერს გელოდი -გვერდით მიჰყვებოდა, მის დაფარულ გულმკერდს, ყელსა და ფეხებს კიდევ ერთხელ ამჯერად პროფილში მოავლო მზერა . გაეღიმა
-მართალი აღმოვჩნდი ... სუბიექტური იყავი, მხოლოდ საკუთარი კონკრეტული ფანტაზიის ასრულებას ცდილობდი , ქალის სურვილის საწინააღმდეგოდ- შეჩერდა და წარბებაზიდულმა გაუღიმა- შეცდით ბატონო აკაკი . კაბას კარადაში გამოვუყავი ადგილი , ჩემი სტილი არ აღმოჩნდა , ჩემთვის განკუთვნილი არ არის
-არ მჯერა ,რომ ასე მწარედ შევცდი ... წარმოსახვითმა მომავალმა თავისი სიტკბოთი შემიტყუა და რეალობის აღქმა დავკარგე - ცდილობდა, მაგრამ მის თვალებში იმდენი ემოცია ბობოქრობდა ვერაფერი გაიგო - ასე არაფერი გამოვა !
-და რა გეგონათ რომ გამოვიდოდა
-ჩვენი ცხოვრების მთავარი ამბავი
-არასწორი ნაბიჯი გადადგით - სვლა განაგრძო , წინ წავიდა ისე რომ კაცი მის სახეს ვეღარ ხედავდა, ვერც კმაყოფილ ღიმილსა და ციმციმა თვალებს უყურებდა
-გვეყო ქარაგმები - მოთმინება ამოეწურა ექიმს, შიშველ მკლავზე თითები შემოხვია და ისევ თავისკენ შეაბრუნა - მე დარწმუნებული ვარ ჩემი ნაბიჯის მართებულობასა და სიმტკიცეში. გააზრებული მაქვს რას ვგრძნობ, რა მინდა
-და რას გააკეთებთ თუ მე არ ვარ დარწმუნებული, არც ნაბიჯისთვის ვარ მზად - ახლოს იყო, ქვემოდან უყურებდა და ისევ ცდილობდა მისი გონების არევას, მაგრამ ამჯერად არ გამოუვიდა
-დასარწმუნებლად ყველა’ფერს და თუ პალიტრა არ მეყოფა ახალს შევქმნი . მხოლოდ ჩვენთვის - თითები ყელზე შეუცურა .კანს ნახევრად ფარავდა თხელი მატერია
-მეც რომ მტკიცე ვარ ჩემს გადაწყვეტილებებში , ყოველთვის წამყვანი, დამოუკიდებელი და თავისუფალი ნაბიჯებით მივიწევ წინ,მომავლისკენ ?
-საერთო ტემპის შექმნა , ერთ მთლიანობად ქცევა და გამოსავალიც ნაპოვნია - ქალის ტუჩებთან საუბრობდა, ცერა თითს ნიკაპიდან ყბის კუთხისაკენ მიასრიალებდა უკვე გრძნობდა ახლოს მდგომი სხეულის თრთოლვას , კითხულობდა მწვანეებში დანახულ აზრებს
-გზა მაინც გრძელი და რთული იქნება - ყელი გაუშრა, თამაშის გაგრძელების სურვილი გაუქრა . შინაგანი ქალღმერთი უკვე აცლიდა სხეულიდან შავ ნაჭერს
-დროს ნუ დავკარგავთ ... ახლავე დავიწყოთ - სისხლისფერ ტუჩებზე მხურვალე შეხებამ ტალღები შექმნა, ყველა უჯრედი მოიცვა და ისე ჩაითრია ვნების მორევში ,რომ ყველაფერი გააუფერულა ყიფიანის გარდა. კაცი ხელისგულით წელზე ეხებოდა , თავისკენ იზიდავდა და ღიმილშეპარული დაჰყურებდა დანისლულ მწვანეებს- საით წავიდეთ ,მარტა?
-იქ სადაც შენი ქალის გაშიშვლებას ტერფიდან ფეხსაცმლის მოშორებით დაიწყებ , თითებით გაუყვები გზას კოჭიდან მაღლა , კაბას თან გაიყოლებ, ურჩ ნაჭერსაც დაიმორჩილებ . ხერხემლის მთელ სიგრძეზე არსებულ ყველა პაწაწინა ღილს სათითაოდ, დიდი რუდუნებით გახსნი და კოცნის კვალს დატოვებ მათ ნაცვლად ... - კაცის ყურთან ახლოს დაიწყო საუბარი, ტუჩები შეახო ყბის ქვეშ და შემდეგ მზერა გაუსწორა . შურისძიება მისივე იარაღით ორმაგად ამაღელვებელი აღმოჩნდა
-მარიამ
-ნუთუ უკან იხევთ ბატონო აკაკი... ასე სწრაფად და მოულოდნელად ?
-მე უკვე დავიწყე- პირველი სამი ღილი გახსნა , კაბის ყელი დაბლა დაეშვა, გაშიშვლებულ კანზე კი მისმა ტუჩებმა დატოვეს კვალი.

იქ , იმ უცხო სივრცეში ყიფიანით გარემოცული საერთოდ არ ჰგავდა ქალს რომელსაც 30 წელი იცნობდა. ეს არ იყო მარტა, დაუფიქრებლად პირად ცხოვრებაში ნახევარ ნაბიჯს რომ არ გადადგამდა . სწორედ ამიტომ გრძნობდა მძაფრად, მთელი არსებით . უ’ჩვეულო , არა’ჩვეულებრივი ნაბიჯით დაიწყო ადამიანის შეცნობა და მისთვის თავის გაცნობა. კაცის თითები უკვე გახსნილი ღილების ნაცვლად მიუყვებოდნენ გლუვ კანის ქვეშ როიალის კლავიშებივით განლაგებულ მალებს . მინდელი ამ დროს პერანგის შიგნით მიაცურებდა გავარვარებულ ფალანგებს , თვალს არ აშორებდა კაცის სხეულის გაშიშვლებულ არცერთ მილიმეტრს.
შეხებით გამოხატულ გრძნობებზე ხმამაღალი ვერცერთი სიტყვა იქნება . თავისუფლების მომნიჭებელი ალერსით დაწყებული უსახელო ყველაფრის მომცველი ამბავი სულში არსებულ სცარიელეს ავსებდა, ანათებდა...
....................
-სად ხარ - წიგნს კითხულობდა, გამოგონილი გმირების ცხოვრებაში იყო ჩაკარგული მობილურის ხმა გვიან გაიგო შემდეგ კი ვაჩეს ტემბრმა შეაკრთო- პატარავ
-შენ სად ხარ
-შენთან ... გამოხვალ ? - შორიდანაც ხედავდა მის დაღლილ მზერას
-ამოდი
-არ შემიძლია
-კარს ვაღებ . გელოდები - სწრაფად დაიძრა , საკეტი გახსნა და ზღურბლზე დადგა. გულ-მკერდის არეში წვას გრძნობდა, ნაბიჯების ხმა ესმოდა ,სილუეტს ხედავდა . სუსტ მკლავებს საყრდენად ახვედრებდა. მოეხვია, სახე გოგონას ყელში ჩამალა , დაუდევრად აკეცილი თმის ნაწილი ყელზე ჰქონდა დაყრილი ,მის სურნელს ღრმად ისუნთქავდა -ვაჩე
-დავწვეთ , მეძინება ... - ტუჩები მხარზე შეახო . საძინებლისკენ დაიძრა , ფეხსაცმელი კართან დატოვა და პირქვე დაემხო ბალიშებს შორის -ჩუმად ნუ მიყურებ , ჩემთან მოდი- ხელი გაუწვდინა , გვერდით მიწოლილს გაუღიმა თითებზე აკოცა და თვალები დახუჭა
-მაშინებ - რამდენიმე წუთის შემდეგ ისეთი უძრავი, გაქვავებული ეჩვენა ბიჭი ,რომ სახეზე შეეხო- ვაჩე იქნებ ერთხელ მაინც მელაპარაკო
-შენი მოსმენა სჯობს ყოველთვის...სალაპარაკოც არაფერია. მე ყველაფერი გარკვეული მაქვს
-ცოდნა მოგვარებას არ ნიშნავს ... გადალახვისთვის სხვა რამაა საჭირო
-ნუ ქრები, არასდროს ჩაქრე არავის და არაფრის გამო - ტუჩები მაჯაზე შეახო , საკუთარ ლოყაზე მოთავსებული მისი თითები მტევნით დაფარა
-შენთან თამაში არ მინდა ... ვერ გავიცინებ როდესაც მტკივა
-მე გტკენ? - თვალები შეშფოთებულმა გაახილა - როგორ ... რომ არ გელაპარაკები გგონია არ გენდობი და ეს გტკენს?
-ჩემთვის ამბებს მნიშვნელობა არ აქვს ... მე შენი მდგომარეობა მხუთავს . მინდა ისე გხედავდე როგორც შენ მე . არ გამომდის, სანაცვლო სიმშვიდეს ვერ გაძლევ და ეს ფაქტი მაცოფებს , მანგრევს
-არჩევანი გავაკეთე, ჩემი გზა დიდი ხნის წინ ავირჩიე... შევქმენი საკუთარი თავი ისეთი როგორიც მომწონს, მეკომფორტულება. ვადაპტირდი ყველა სახის მქონე ადამიანთან , მაგრამ არის რაღაცები რაც ზოგჯერ ძალიან მიჭერს ...ახლა დედა მომენატრა. ვისაუბრეთ , ჩვეულებისამებრ ვიკონტაქტეთ და ისე მომინდა ჩავხუტებოდი სუნთქვა შემეკრა . საქართველოს ვერ შეველიე, თბილისი ვერ დავტოვე , ამ ქვეყანაზე უარი ვერ ვთქვი . სხვა მიწაზე დიდი ხნით სუნთქვა არ შემიძლია . არადა შემხედავ პატრიოტს არ ვგავარ- გაიცინა და ინასკენ დაიხარა- ესაა ჩემი ცხოვრების ერთადერთი დრამა
-განქორწინებულები არიან?
-2 წლისაც არ ვიყავი რომ დაშორდნენ. გადაუყვარდათ, არც ჰყვარებიათ და მშვიდად განქორწინდნენ. არც დედის ჩახუტება მაკლდა არც მამის რჩევები , ხშირად უაზრო,მაგრამ მაინც ორივე ჩემთან იყვნენ სანამ დედამ კარიერის მწვერვალების დასაპყრობლად იტალიაში გამგზავრება არ გადაწყვიტა . სამი წლის წინ წავიდა , დიდი ბიჭი დამტოვა , მაგრამ მენატრება . მაგარი ტუტუცი ვარ შენთან დედის მონატრებაზე რომ ვსაუბრობ პატარა ბავშვივით აწურული ხო? - იჯდა, სახეზე ხელები აიფარა და მერე ისევ ინას შეხედა
-რატომ მგონია ,რომ ამ ყველაფერს განგებ მეუბნები . მაინცადამაინც ახლა
-იტალიაში რომ მომყვები ვიცი ისედაც , სპექტაკლი არ მჭირდება
-დედაჩემი ვერ მომენატრება... უმნიშვნელო ფრაგმენტების გარდა უბრალოდ არაფერი მახსოვს! - ყველა გრძნობა ამოუტრიალდა და თვალებანთებული მიეყრდნო საწოლის თავს - შენ რომ გენატრება ბუნებრივია . გიყვარს, შორსაა და ვერ ეჩვევი ამ ფაქტს მე კი ვერ შევიყვარე ქალი. რომელსაც არ ვუყვარდით . შეეძლო სხვაგვარად მიეღო ის რაც სურდა , მაგრამ მან მე და ილიაც მიგვატოვა, გვიღალატა . ეგოისტი იყო , სულელი ქალი ,რომელსაც მხოლოდ საკუთარი თავი უყვარდა
-ნამდვილად ასე ფიქრობ თუ უბრალოდ გინდა, რომ არ გიყვარდეს რათა არ გეტკინოს
-მარტა ამბობს ვერავინ გავიგებთ მის გონებაში რა ხდებოდაო ... არ ვიცით თავს როგორ გრძნობდა რა ოცნებები ჰქონდა ,როგორი არეული იყოო - ჩაიცინა და თვალები დახუჭა- სისულელეა ! მეც მიყვარს თავისუფლება, დასვენება, გართობა, შოპინგი და ცხოვრებით ტკბობა, მაგრამ ღალატის გარეშე
-იმიტომ ჰგავხარ,რომ დაამტკიცო როგორ შეეძლო ეცხოვრა?!- ხმა შეეცვალა, მზერაც სხვაგვარი გაუხდა
-აქ ამისთვის მოხვედი? მეგონა ცუდად იყავი
-ნუ გარბიხარ - საწოლიდან წამოდგა და თმიდან სარჭი მოიშორა. ხელები უკანკალებდა, მაგრამ გატყდომას არ აპირებდა - აღიარე
-რა ვაღიარო- სარკის წინ იდგა ვაჩეს მზერას ისევ რომ გადააწყდა - რა ვთქვა
-ის რაც არასდროს გითქვამს, ის რაც შენშია და წლებია არასწორ გზაზე მიგაქანებს
-ასეთი არაფერია
-თქვი , უთხარი საკუთარ თავს ,რომ შენ თავისუფალი ხარ ... წარსულისგან , სხვების ცხოვრებისგან, სხვების ცოდვებისგან . შენ სუფთა ხარ, შენ ინდივიდი ხარ ! შენ არავის გავხარ!- ერთი ხელი მუცელზე შეუცურა, მეორეს საჩვენებელი თითი ნიკაპის ქვეშ ამოსდო,თავი მაღლა ააწევინა
-მე მას არ ვგავარ , მე მისი მსგავსი ცხოვრება არ მექნება ! მე ძლიერი ქალი ვარ და ყველაფერს დამოუკიდებლად მივაღწევ, ყველაფერს მივიღებ რასაც მოვისურვებ . მე შემიძლია ვიყო კარგი დედა, ჭკვიანი ქალი და ჩემი კაცის ცოლი ! მე წარსულს წარსულში ვტოვებ !
-შენ წარსულს , წარსულში ტოვებ და იწყებ ცხოვრებას აწმყოთი, ფრთებგაშლილი სულით . თავის უფლად ! - სარკეში უყურებდა გოგოს თვალებს შემდეგ ლოყაზე ნაზად შეახო ტუჩები
-მითხარი ,რომ ჩემს გადასარჩენად მოვლენილი ანგელოზი არ ხარ და მისიის დასრულების შემდეგ არ გაფრინდები- ჩვეული ჭინკები დაუბრუნდნენ მზერაში ბიჭისკენ შებრუნდა და ხელები ყელზე შემოხვია
-გავფრინდები შენთან ერთად , ევროპის მინიმუმ ორ ქვეყანას მოვივლით თუ შოპინგისგან არ განილევი და ხელებში არ ჩამაკვდები მეტსაც მოვახერხებთ
-ვფიქრობ ბარგს საერთოდ არ წამოვიღებ და შენს საკრედიტო ბარათს გავანულებ
-გაანულე, ბოლო თეთრამდე დაგაბრუნებინებ
-რა კარგია, რომ არსებობ
-შენს ცხოვრებაში რომ გამოვჩენილიყავი ღმერთმა ბრმანაწლავი ბუშტივით გამიხეთქა ...რა გენაღვლება მე დავკარგე უსაყვარლესი აპენდიქსი - ვაჩე ჩვეულ ამპლუაში იყო ინა საპასუხოდ თვალებს ატრიალებდა და ბოლოს ხმამაღლა კისკისებდა
-ჩემი ყველაზე კარგი- ცუდი ბიჭი ხარ სამყაროში !
..................
ბოლო ათი წლის განმავლობაში ყველა პროცედურა დაიმახსოვრა, გრძელი გზა მშვიდად გაიარა. პირველი რამდენიმე ვიზიტისგან განსხვავებით უკვე მარტო მიდიოდა, გაკვირვებული აღარ უყურებდა ყველა კუთხეს , აღარც ეშინოდა და ემოციებიც ძველებურად აღარ ურევდნენ სულს. შეეჩვია სოსოს იმ კედლებში ხილვას სახლად რომ ექცა კაცს
-ილიკო - მოეხვია და შემდეგ დაიკავა თავისი ადგილი - მარიკო როგორაა ... - უმცროს დაზე ღელვა ემჩნეოდა , თვალებზეც ეტყობოდა ფორიაქი - არაფერი დამიმალო იცოდე . ამდენი ხნით არასდროს დაუგვიანია შეხვედრა ... ინაც არ მოსულა რა ხანია . ცუდადაა ?
-დამშვიდდი , ყველაფერი კარგადაა... ხომ გითხარი განმეორების რისკიც კი ძალიან დაბალია
-ნამდვილად? აბა რატომ არ მოდის-შვილს თვალებში უყურებდა და ცდილობდა სიმართლე გაეგო
-ბევრი საქმე აქვს ... საზაფხულოდ დიდ შეკვეთებს ამზადებს . როგორც კი დროს გამონახავს მაშინვე მოგინახულებს ,ხომ იცნობ
-შენი საქმეები როგორ მიდის ...მომიყევი . ნეტავ იცოდე როგორ მიხარია იქაურობა რომ არ მიატოვე, ბებიაშენი და ბაბუაშენი იქედან გლოცავენ დარწმუნებული ვარ და ყველაფერს შეძლებ - გამამხნევებელი გაუხდა ტონი
-წინ დიდი და რთული გზაა . დრო დამჭირდება მანამ სანამ ეკონომიურად სტაბილური მდგომარეობა მექნება , მაგრამ გვერდით მყავს ისეთი ადამიანები ვისი იმედიც მაქვს
-მე შენი მჯერა, ვიცი ყველაფერი გამოგივა ! -ისეთი მართალი იყო თვალებზე ეტყობოდა სიამაყის ნაპერწკლები ილიკოსთან ყოველი შეხვედრისას და ამის დაიგნორება შეუძლებელი იყო . არც მისი სირცხვილის გრძნობა რჩებოდა შეუმჩნეველი ილიას - სკოლა დაასრულე ... პირველი დღე რომ გქონდა არ ვიცი თუ გახსოვს ... ერთად ავარჩიეთ ტანსაცმელი . ისეთი დიდი მეგონე მაშინაც , სხვანაირად წარმომედგინა მაშინ - პერანგის ჯიბიდან ხელნაკეთი სამაჯური ამოიღო და ხელისგულზე დაუდო-ხომ იცი აქ ვისწავლე ამათი კეთება . მინდოდა რაღაც მაინც მეჩუქებინა... მეტი არაფერი შემიძლია -თვალები ჩაუქრა , მაგიდაზე დაწყობილ ხელებს გაუსწორა მზერა
-მადლობა - მაჯაზე მოირგო და ხის ჯვარს გაუსწორა მზერა.
-ინა როგორაა ... ბოლოს რომ ვნახე საერთოდ სხვანაირი იყო. თითქოს იმის წინ ბავში მოვიდა მერე კი უკვე ქალი
-რთული წლები აქვს, ბავშვი აღარ არის და შესაბამისად ისიც იცვლება
-და კიდევ უფრო მეტად ემსგავსება ნანას
-ისევე როგორც მე შენ ... მე ვხედავ როგორი ვიქნები წლების შემდეგ ის კი ვერ !-ირონიულად ჩაიცინა და კაცმა მაშინვე უპასუხა
-შენ ჩემსას ვერასდროს გაიგებ. ვერავინ გაიგებს როგორია როცა დილას ქალის გვერდით იღვიძებ, შენ გეფერება ,სახლიდან ჩვეულებრივად გიშვებს თქვენს ბავშვებთან ერთად და უკან დაბრუნებულს შენივე საწოლში გხვდება სხვა კაცის მკლავებში მონებივრე - სახე ისე შეეცვალა , თითქოს ყველა კუთხე მოერყა, ჩამოიშალა - ამაზე ამაზრზენი, ამაზე გულისამრევი არაფერი წარმომიდგენია კაცს რა შეიძლება დაგემართოს. ვიფიქრე გგონია? საერთოდ არ მიფიქრია ისე ავიღე იარაღი, გადავტენე და ვესროლე . პირველი იმ ნაბიჭვარს მოხვდა და დედაშენი ზედ რომ დაემხო აქვითინებული მერე მასაც მოხვდა ტყვია- გაეცინა , მაგრამ ეს არ იყო ჩვეულებრივი სიცილი - მისი გადაყვარებაც ვერ მოვასწარი ისე მოვკალი ... იმ წამამდე მიყვარდა და მერე შემზიზღდა ისიც და საკუთარი თავიც
-გიყვარდა და მოკალი! დრო გადის და მაინც არ ნანობ ... როგორ შეიძლება უკან დაბრუნებულს სხვა გაგრძელება არ წარმოგედგინოს
-შენ რას იზამდი კარს გამოიხურავდი და ბავშვებზე მეურვეობას წაართმევდი? განქორწინდებოდი, მისცემდი მშვიდად ცხოვრების საშუალებას და ასე უბრალოდ, მშვიდად ,ცივილურად დაასრულებდი? გგონია შესაძლებელია წამში მიწა რომ გაგისკდება და თავზე სამყარო დაგექცევა მიხვდე რა სჯობს შენთვის და რა არა? ათი წელია მესიზმრება ,სულ მინდა ჩემი თავი შევცვალო ,მაგრამ არა არ გამოდის ყველა ჯერზე მოვკლავდი იმიტომ რომ ჩემგან სუნთქვის ღირსი არ იყო !
-ჩვენ ვიყავით ამ ცხოვრების ღირსები ხომ? 20 წლის მამიდას უნდა აეღო ორ პატარა ,ობოლ ბავშვზე მთელი პასუხისმგებლობა. მე მენახა სისხლიანი დედაჩემის და ვიღაც კაცის გვამი, გამეგო თქვენი ხმა , იარაღის საზიზღარი გასროლა დამრჩენოდა უამრავი შიში ,რომელიც მარტამ ძლივს გადამალახინა. შენთვის მითქვამს ინას ჩვენგან შორს ძილი რომ არ შეუძლია? იცი იმ დღის შემდეგ მთელი წელი არ ეძინა, სროლის და კივილის ხმების ესმოდა . არაფერი უნახავს, მაგრამ ჩემი პატარა ხელები ყურებზე კარგად ვერ ავაფარე, ვერ შევძელი დამემალა მკვლელობისგან,რომელსაც თურმე მოღალატე, ბ.ოზი ნანა და მისი ნაბ.იჭვარი საყვარელი იმსახურებდნენ...
-მე ... მე რომ ფიქრი შემძლებოდა მაშინ მხოლოდ თქვენ გამო თუ არ გავისროდი . ხომ დარწმუნებული ხარ მე თქვენზე მეტად სამყაროში არავინ მიყვარს , თქვენზე მნიშვნელოვანი ჩემთვის არავინ იყო და არავინ იქნება - ისე დაპატარავდა, ისეთი უსუსური ჩანდა ილიას წინ. არავის წინ აღიარებდა დანაშაულს, მხოლოდ მასთან იყო მუდამ პატარა ბავშვივით - მაგრამ მაინც აღარაფერი შეიცვლება . ჩემი ცხოვრება ასე გავლიე , მოღალატე დაუსჯელი ვერ დარჩებოდა ! ჩემი ცხოვრება დაანგრია , ციხეში გამოვიკეტე თქვენგან შორს ვერ ვაკეთებ იმას რაც ჩემი ვალი იყო. მარტასაც ვეღარ ვუყურებ თვალებში ...გგონია მარტივია ამ ყველაფერზე ფიქრი? თქვენთან შეხვედრა მრცხვენია ხომ იცი ...ვიცი,რომ იცი
-რა მნიშვნელობა აქვს რას გრძნობ ,მთავარია შეგრძნებები გაქვს ანუ ცოცხალი ხარ. ღალატისთვის დასჯილი ნანა მიწის ქვეშაა , ვეღარაფერს გრძნობს აღარც მონანიების საშუალება აქვს, აღარც ცხოვრების შეცვლის,მეორე შანსსაც ვერავინ მისცემს შენ კი მალე გამოხვალ . ახალგაზრდა ,ჯან-ღონით სავსე კაცი ხარ და წინ კიდევ დიდი ცხოვრება გქვს . როგორი იქნება შენი ცხოვრების ხარისხი მე არ ვიცი , იმედია ვერასდროს გავიგებ როგორია მკვლელის არსებობა , მაგრამ ადვოკატმა როგორც მითხრა შეწყალებაზე მუშაობს
-შანსი მაქვს ,მაგრამ თუ თვლი ,რომ აქ უნდა დავრჩე დავრჩები
-მე გინდა გადავწყვიტო აქ დარჩები თუ გარეთ გამოხვალ ? სერიოზულად მეუბნები მაგას?
-მითხარი რასაც ფიქრობ , ინასაც იგივეს ვკითხავ ... გამოვიდე თუ არა
-რომ გითხრას არაო ,რას გააკეთებ
-დავრჩები ... საერთოდ აქ დანაშაულის ჩადენაც არაა რთული ,პირიქით არჩადენა იყო თითქმის შეუძლებელი . შემიძლია ვადა გავიხანგრძლივო კიდეც თუ მეცოდინება,რომ თქვენ ჩემი გარეთ ყოფნა დაგაზიანებთ
-შენი დანაშაულის სასჯელი ჩვენ მივიღეთ ... ჩვენ არ ვართ კანონი ,რომელიც საერთოდ არ ცვლიდა ჩვენს ყოფას. სასჯელს 15, 11 თუ 25 წლით მოიხდი მოკლულს ვერაფერი გააცოცხლებს და ჩვენს განვლილ გზასაც ვერაფერი შეცვლის
-რა უნდა გამეკეთებინა ...რა შეცდომა დავუშვი ,რატომ მღალატობდა იცი ამაზე რამდენი მიფიქრია? მოძალადე , ნარკომანი, ლოთი ,მოთამაშე არ ვყოფილვარ. არ ვაგინებდი, შეურაცხყოფას არ ვაყენებდი, რამდენჯერმე ვიჩხუბეთ ათი წლის განმავლობაში და მაშინაც თავად ჰქონდა ისტერიკა. ვერ ვხვდებოდი ხოლმე რა უნდოდა, მაგრამ რასაც მტხოვდა ყველაფრის გაკეთებას ვცდილობდი იმიტომ რომ ცოლი მიმაჩნდა ყველაზე წმინდად. ქალი საერთოდ სხვა არსება იყო ჩემთვის ყოველთვის და ინას დაბადება ისე გამიხარდა, მისი ერთი დღის გამოტოვებაც არ მინდოდა. ჩემი ხედვები მქონდა , ჩემი აზრები, ჩემი მენტალიტეტი და მითხარი რა ჯანდაბა გავეკთე ისეთი... ვუყვარდი , მეგონა ვუყვარდი. ხომ არ მომიტაცებია არა?
-17 წლის გოგო ცოლად დაისვი ... დედისერთა, ნებიერა, გატუტუცებული გოგო რომელსაც პასუხისმგებლობის გრძნობა საერთოდ არ ჰქონდა. უყვარდი , დარწმუნებული ვარ იმ პატარა სკოლის მოსწავლე გოგოს აღფრთოვანება გამოიწვიე შენი ქცევებით . ყველას მოსწონდი შენ ის ამოირჩიე და მანაც ოცნების კოშკები დადგა ბოლოს კი ორი ბავშვით დარჩა სახლში გამოკეტილი სამზარეულოსა და საძინებელს შორის . რატომ გიღალატა? იმიტომ რომ არასწორი ქალი აარჩიე ცოლის სტატუსის მოსარგებად
-რა უნდა გამეკეთებინა ... უნივერსიტეტში ჩაბარებაზე არც ფიქრობდა,სწავლა ეზიზღებოდა . ჩემთან უნდოდა , მე მასთან და რა მექნა საყვარლად გამეხადა ? იცი მაინც როდის ვცხოვრობდით ?
-აზრი არ აქვს მიზეზების ძიებას...შენ ვერასდროს მიხვდები სწორი რა არის და რა არა -საუბრის გაგრძელება აღარ სურდა, იცოდა შედეგს არ მოუტანდა
- გეზიზღებით ,ილო? - ამ კითხვას არ ელოდა . წასასვლელადაც კი ემზადებოდა , მზერა გაუსწორა და ვერ მიხვდა რა უნდა ეპასუხა . ისე უყურებდა , რომ ეთქვა კიო გრძნობდა მეტჯერ ცოცხალს საერთოდ ვეღარ ნახავდა
-ჩვენს სულს არ აკლია ტანჯვა ...მამის შეზიზღება რომ დავუმატოთ მოუშორებელ ტვირთად-ასე გვითხრა წლების წინ სულარეულ ბავშვებს მარტამ - ქალის ხმა ჩაესმა და გაუმეორა კიდეც მისი სიტყვები- ძალიან მარტივი იქნებოდა რომელიმე თქვენგანი გვეზიზღებოდეს ...ერთი რომელიმეს მხარე რომ აგვერჩია და მთელი ცხოვრება ასე გაგვეგრძელებინა , მაგრამ არ გამოვიდა თავის მოტყუება . მარტამ არ მოგვცა დამახინჯების ნება , დედ-მამა ვერ შევიზიზღეთ , მაგრამ ვერც პატიება შევძელი და იმედია არც ელოდები შენი ცოდვის გაქრობას ,ხომ?
-თქვენ ორნი ხართ ყველაზე კარგი რაც შეიძლება ადამიანმა შექმნას ...თქვენი სიცოცხლე თუ ჩემ გარეშე არ იქნებოდა ალბათ მხოლოდ ამიტომ ვარსებობ მეც და ამიტომ იყო ნანაც. როგორ მიხარია, როგორი დიდი ბედნიერებაა საერთოდ რომ არ მგავხარ . ეს მაძლევს იმის იმედს , რომ ობოლიც შეძლებ ამ ცხოვრებასთან გამკლავებას და
-ვაი რომ გგავარ... ისე და იმით რაც ყველაზე ნაკლებად მინდოდა , მაგრამ მაინც მე შენ მხოლოდ სახის ნაკვთებით არ დამიმსგავსე - თვალები ისე აეწვა, სისხლი მოსდიოდა თითქოს. არასდროს იფიქრებდა სოსთან ამ თემაზე საუბარს ,მაგრამ მისი აღფრთოვანება ისე მოქმედებდა სული შეეხუთა - ვცდილობ არ ვიძალადო , არასდროს არავის შევეხო ხელით, მაგრამ არ გამომდის და როცა ზღვარს ვკვეთ , ყოველთვის მანგრევს ის სიამოვნება რომელსაც განვიცდი . შენს ტყავში შემოვსულვარ, უამრავჯერ წარმომიდგენია თავი შენს ადგილას და მეც ვკლავ შეიძლება უფრო სასტიკადაც კი . რაღაც პერიოდის განმავლობაში სულ მესიზმრებოდა როგორ შევდიოდი ჩემს საოცნებო სახლში .ჩემი და მისი ოქროსფერთმიანი ბავშვი გვერდით მომყვება , ღიმილიანი სახით ვეძებ და მერე სხვასთან ვხედავ ჩემი ოცნების ქალს . არცერთ სიზმარში დავშორებულვარ მშვიდად, ყოველ ჯერზე იარაღი მიჭირავს, გასროლის ხმა მესმის და ვხედავ სისხლისფრად შეღებილ ჩემს ქალს . ამაზე საზიზღარი შეგრძნება ალბათ მხოლოდ სიზმრის რეალურად განხორციელება იქნება და მე შენგან განსხვავებით ყველაფერს ვიღონებ რომ არასდროს, არაფერი ვავნო ჩემს საყვარელ ქალს. საკუთარი თავისგან მისი დაცვა კი ყველაზე რთული რამ ყოფილა
-შენ მართლა გჯერა იმის რასაც მეუბნები? -აღშფოთებული უყურებდა. საერთოდ შეეცვალა მიმიკა . მისკენ მიიწია, მაგიდას ხელებით დაეყრდნო და მზერა გაუსწორა- შენ გგონია,რომ შეძლებ მოკლა? რომ გიღალატებს ქალი რომელმაც შენი გული მიისაკუთრა? ასეთი დიდია ჩემი, ერთი საცოდავი კაცის გავლენა შენს ცხოვრებაზე? მიპასუხე , გგონია რადგან მე იდიოტი, სულელი გონს ვერ მოვედი მომატყუა, გამომიყენა, მკვლელად ვიქეცი და ჩემ უაზრო ცხოვრებას აქ ვაგრძელებ შენც იგივეს გააკეთებ? - ხმას აუწია, ასე არასდროს უსაუბრია ილიასთან ახლა კი აშკარად გაცოფებული იყო- შენ მხოლოდ ჩემი საუკეთესო ნაწილი გაქვს , გარეგნობა ,რომელსაც აშკარად არ იყენებ სათანადოდ ...ამითაც კი არ მგავხარ. ხო, შენი სული მე საერთოდ არ მგავს ჩემთან არაფერი გაქვს საერთო და ის გოგონა,ოქროსფერთმიანი არა? -წამით გაეღიმა და ისევ მიეყრდნო სკამს- შენი მშვენიერი ქალი ბედნიერ ვარსკვლავზე ყოფილა დაბადებული შენი სიყვარული, რომ ხვდა ბედად
-დარწმუნებული ვერ იქნები სხვაში ,როდესაც საკუთარ ქმედებებსაც ვერ განსაზღვრავ წინასწარ - გამოფიტული იყო. უსმენდა ,მაგრამ მაინც ვერ უჯერებდა . არ ჰქონდა საკმარისი ძალა სოსოს სიტყვებს
-მე შენში სრულიად დარწმუნებული ვარ . შენ ჩვეულებრივი ბიჭი არ ხარ და ნუ მისცემ უფლებას შენში ჩარჩენილ წარსულის ბნელ ნაგლეჯს მთელი მომავალი წყვდიადად გიქციოს. გემუდარები დაინახე საკუთარი თავი
-უნდა წავიდე ...
-დამპირდი ,რომ უარს არ იტყვი სიყვარულზე
-ვერაფერს დაგპირდები ... გრძნობებს მივანდობ ჩემს ქმედებებს

დამშვიდობებისას არ მოეხვია , ზურგი აქცია და წავიდა. თვალებამღვრეული უფროსი მინდელი კი მანამ უყურებდა სანამ რკინის კარი ხმაურით არ დაიხურა . ცრემლები მოსდიოდა, ხელები სახესთან მიიტანა და ილიას დახეთქილი კანი დაუდგა თვალწინ . სული გაეყინა, გრძნობდა საკუთარი ცხოვრების მყრალ სუნს ,რომელიც ახრჩობდა. სასჯელი შეუმცირდებოდა , ციხეს დროზე ადრე დატოვებდა და განაგრძობდა ცხოვრებას. გარდაცვლილები სრულდებიან, სასჯელად სიკვდილს იღებენ ცოცხლებს კი საკუთარი არსებობა ექცევათ ყველაზე ხანგრძლივ, მძიმე სასჯელად -ცხოვრება ყველაზე დიდი ციხეა რომელსაც მარტივად ვერ დაეხსნები.

................
-სოსო ციხიდან გამოვა - ინას მშვიდი ტონით აცნობა ახალი ამბავი
-საიდან მოიტანე ... ორი ადამიანის მკვლელს ოთხ წელს მოაკლებენ სასჯელზე?
-ახალ წელს გარეთ იქნება ... ადვოკატს ვესაუბრე . რატომ გიკვირს მკვლელობა დაგეგმილი არ იყო , ციხეში 11 წელი გაატარა , სანიმუშოდ იქცეოდა და თუ ჩვენ, დაზარალებულები არ გავასაჩივრებთ გამოუშვებენ
-და მერე რა იქნება ... ასე მშვიდად როგორ მელაპარაკები ,თითქოს სხვა ადამიანის ცხოვრებას შეცვლიდეს მისი გარეთ გამოსვლა- ინა ემოციებს ვერ აკონტროლებდა ილია კი ზედმეტად უემოციო იყო
-დამშვიდდი , მისი გამოსვლა შენს ცხოვრებაზე გავლენას არ მოახდენს
-შენ ეგ გჯერა? დაგავიწყდა როგორია? ჩემი ცხოვრება ერთი დღით რომ ნახოს ალბათ მომკლავს და უკან დაბრუნდება ... ჩემი და ვაჩეს ურთიერთობას ნამდვილად დაასრულებს - ცოტაც და ტირილს დაიწყებდა, პანიკა ეწყებოდა. მთელი სხეული უთრთოდა
-მასთან მიდი, ნუ გაურბიხარ შეხვედრას. დაელაპარაკე ნორმალურად, მხოლოდ ორ სიტყვას ნუ დასჯერდები . დაინახე და მიხვდები,რომ მისი ყველაზე ნაკლებად უნდა გეშინოდეს
-რატომ ხარ ასეთი დარწმუნებული
-მას ჩვენი ეშინია ინა... ჩვენთან აქვს დანაშაულის შეგრძნება, ჩვენთან და არავისთან სხვასთან. მკვდარ ნანასთანაც კი არ გრძნობს დანაშაულს - გოგონას მოეხვია და თავზე აკოცა- ჩემო პატარავ შენი ცხოვრების მმართველი მხოლოდ შენ ხარ. ჩვენ მხოლოდ დახმარება შეგვიძლია, გვერდით დგომა და დახმარების თხოვნისთანავე მაშველ რგოლად ქცევა . ჩვენ ყველანი შენს გამო მოვკვდებით და შენ საერთოდ არაფრის უნდა გეშინოდეს საკუთარი თავის გარდა
-მივალ და ყველაფერს მოვუყვები ,კარგი?
-რომ მიხვალ მერე მიხვდები საუბარი მოგინდება თუ არა - თმაზე ეფერებოდა გულზე მიკრულ გოგოს და შიგადაშიგ შუბლზე კოცნიდა. მერე მისი პატარა ხელი მოიქცია ხელისგულში და რამდენჯერმე აკოცა
-არ ვიცი ჩვენი პირველი შეხვედრა როგორი იყო,მაგრამ მგონია,რომ პატარა ხელზე შენც ცოტათი დიდ ხელს ჩამკიდებდი და სიმშვიდეს მაგრძნობინებდი- მისი გულისცემა ესმოდა და იკრებდა ძალას, რომელიც ცხოვრების გაგრძელებისთვის სჭირდებოდა. ის ხომ არასდროს წყვეტს მოულოდნელი ბარიერების შექმნას . ალბათ ესეც საჭიროა, სიმშვიდისა და მშვიდობის დაფასებისთვის ომიც უნდა გადავიტანოთ
......................
- ფრთხილად ,თორემ ისე ჩქარა მიაბიჯებ დაეცემი - თითქმის სირბილით გამოვიდა სესილია სადარბაზოდან. აშკარად არ იყო კარგ განწყობაზე
-თავად მოვახერხებ წამოდგომას. ხელის კვრასაც შევეჩვიე და მძიმედ დაცემასაც - თვალებში უყურებდა , წამითაც არ აშორებდა მზერას და აშკარად აჩვენებდა როგორი გაბრაზებული იყო
-შეხვედრაზე თუ გამომყვები შემდეგ ერთ კარგ ადგილს გაჩვენებ - ისე შეცვალა თემა როგორც სესილიამ იცოდა ხოლმე, სიტუაციის გასანეიტრალებლად მისივე მეთოდებს იყენებდა
-რა მარაზმია ... შენს პაემანზე რა ჯანდაბა მესაქმება
- მე საქმეები მაქვს... პაემნებზე კი აშკარად შენ გაქვს სასაუბრო -წინა საღამოს ნანახი ფოტო გაახსენდა და სხეული დაეჭიმა
-ნუთუ - გონება მოიკრიბა, სახე დაულაგდა და თვალებიც გაუნათდდა- სად მივდივართ?-პასუხს არც დალოდებია ისე შებრუნდა და პირდაპირ „სპრინტერისკენ“ დაიძრა. ლედი პირველი შეუშვა ,თავადაც დაჯდა და ილია რომ მივიდა უკვე ღვედს იკრავდა . უცნაური იყო მუდამ ყუთებით სავსე მანქანის წინა ნაწილში ასეთ სისუფთავეს როგორ ინარჩუნებდა , სავარძლებიც კი მაქსიმალურად სასიამოვნოდ გამოიყურებოდა.
-სჯობს მამიდას მანქანით წავიდეთ - გოგონას იქ ნახვა არასდროს სიამოვნებდა, საშინლად არ მოსწონდა მისი სიფრიფანა სხეულის სატვირთოს სავარძელში ხილვა
-რას მალავ ამ მანქანაში ასეთს მე რომ არასდროს მაძლევ მგზავრობის საშუალებას
-მტვერიანია... არაკომფორტულია და საერთოდ არ გიხდება
-რამდენს ფიქრობ და სულ ტყუილად ! - ჩვეულებისამებრ აზიდა წარბები, ტუჩები სასაცილოდ დაბრიცა და უკმაყოფილება მთელი არსებით გამოხატა- წავედით , მეჩქარებაო იძახდი და ესაა?
-ზოგჯერ უმოქმედოს მხდი - ჩუმად თქვა და მანქანა უკმაყოფილო გამომეტყველებით დაძრა. რამდენიმე წუთს არაფერი უთქვამს , გზას უყურებდა და მუსიკას თითებს აყოლებდა.
-შორს მივდივართ?
-მალე მივალთ ... - სესილია ამ გამომეტყველებას ცნობდა, რაღაც მნიშვნელოვანი იყო და ზედმეტ კითხვებს არ საჭიროებდა,მოთმინება უნდა გამოეჩინა. მანქანა რომ გააჩერა , სავარძელს მიეყრდნო და ღრმად ჩაისუნთქა ეს იყო დასაწყისის ნიშანი
-ბაბუას როიალი ჰქონდა ... ძველისძველი . ბებიას მზითევს წარმოადგენდა , მარინა შესანიშნავად უკრავდა და სანამ ცოცხალი იყო ცდილობდა ჩემთვისაც ესწავლებინა. კარგად მახსოვდა ეს კადრები . მიმავიწყდა სანამ სოფელში გადავცხოვრდებოდი და ცარიელ ადგილს აღიქვამდა ჩემი გონება. ვიცოდი მარტა არ გაყიდდა და მართალიც აღმოვჩნდი, დედაჩემს როიალი არ ადარდებდა შესაბამისად მარტივად დათმო . საშინლად მომინდა მეპოვნა, მამას იმ სახლის მისამართი ახსოვდა სადაც როიალი მიიტანეს , გამიმართლა ისევ იქ დამხვდა , მაგრამ მოხუცი კაცი ვერ დავითანხმე გაყიდვაზე - თავზე ხელი გადაისვა და ღრმად ჩაისუნთქა, თითებს გაუსწორა მზერა- ჩემ ხელებს რომ შეხედა ლამის გამომაგდო ... მოკლედ დღესაც იქ, აი იმ სახლში ვაპირებ მისვლას
-ახლავე წავიდეთ ... თანხა ანგარიშზე თუ გაქვს დღესვე დავიბრუნებთ შენს როიალს- მტკიცედ განაცხადა და ღვედი შეიხსნა
-ასეთი მარტივი არ არის. ისეთი უხეში კაცია, ცხოვრებაში არავინ მინახავს მსგავსი -უკან გაჰყვა გოგონას
-როგორ უცებ ნებდები ადამიანებთან მოლაპარაკებისას - ქვემოდან ახედა . იმდენად ძლიერი სურვილი ჰქონდა ვეღარ მოერია და მაინც მოეხვია- როიალს დაგიბრუნებ , ისე იქნება შენ რომ წარმოგიდგენია- ჩუმად უთხრა , ბიჭს გულისცემა გაუჩერა თითქოს დანაშაულზე გამოიჭირეს, მისი ფიქრები გამოიცნეს , აზრები წაიკითხეს. საერთოდ დამუნჯდა , სიტყვაც არ უთქვამს დანიშნულების ადგილამდე . სახლის კარზე ილიამ დააკაკუნა, მაგრამ წინ სესილია დადგა . ისეთი საოცარი სანახავი იყო რაღაც მიზანს რომ ისახავდა და მისი გონება გეგმების დასაწყობად მუშაობდა სიტყვის თქმაც არ მოგინდებოდათ.
მოხუცი , სათვალიანი, მაღალი კაცი კართან სერიოზული სახით მივიდა . ბიჭი რომ იცნო კიდევ უფრო მეტად შეკრა წარბები,მაგრამ სესილიამ სიტყვის თქმა არ ადროვა
-გამარჯობა... ჩვენ თქვენთან მოსალაპარაკებლად მოვედით , იმედი მაქვს გამოიჩენთ სტუმართმოყვარეობას და მიგვიღებთ
-როიალს არ ვყიდი... სასაუბროც არაფერია
-ასე როგორ შეიძლება ...რა მაგალითს გვაძლევთ . რა გინდათ მაჩვენოთ ამით,რომ ასაკის მატებასთან ერთად კაცები კარგავენ არისტოკრატიულ ქცევას, ჯენტლმენები აღარ არიან და ახალგაზრდა გოგონას ცხვირწინ უხურავენ კარს ისე,რომ არც მოუსმენენ?
-იქნებ არასდროს ვყოფილვარ ჯენტლმენი და ერთი უბრალო გლეხი ვარ
-გლეხი რომ იყოთ ახალგაზრდა, შრომისმოყვარე ბიჭს ხელების გამო მიჰყიდდით როიალს - ამ წამს ისეთი გაუხდა მზერა ილიაც კი დაიძაბა თითქოს მალე კარს შეანგრევდა და ისე შეიჭრებოდა სახლში - თქვენ ალბათ აკადემიკოსი ხართ... ყოფილი ლექტორი , მეცნიერი და შესაბამისად კულტურა თქვენს სისხლშია
-მობრძანდით... მიგიღებთ,თუმცა ვიზიტი მაინც უშედეგოდ დასრულდება - კარი ფართოდ გააღო . ხელში ჯოხი ეჭირა, ნელა მიაბიჯებდა მისაღებისაკენ სადაც უკვე კარგად ჩანდა შავი ინსტრუმენტი
-წინა შეხვედრისას უფლება არ მომეცით მეთქვა როგორ გიპოვნეთ ... ეს როიალი ჩემი ოჯახის საკუთრება იყო. ბებიას მშობლებმა უყიდეს როდესაც დაკვრა დაიწყო , გათხოვების შემდგომ მზვითევში გამოატანეს და სიცოცხლის ბოლო დღემდე უკრავდა . არ ვიცი თქვენთვის მნიშვნელობა აქვს თუ არა ისტორიას, ნივთების ღირებულებებს თუ აღიარებთ, მაგრამ ჩემთვის ის განსაკუთრებულ მოგონებებს ინახავს
-და რა იცით ,რომ ჩემს მოგონებებს არ ინახავს . თქვენ გაყიდეთ, მე 10 წელზე მეტია შევიძინე. სხვა თუ არაფერი ეს მთელი სივრცე დაცარიელდება ... თანხა არაფერში მჭირდება ტყუილად ნუ ეცდებით ფასის გაზრდას
-თქვენთან 10 წელზე მეტია უფუნქციოდ დგას, ზედ იმდენი მტვერია, რომ მეეჭვება თავად უკრავდეთ. მაშ ვინ, თქვენი შვილები?
-ეს თქვენი საქმე არ არის გოგონა- სესილიას კითხვას არ უპასუხა ჯოხის კაკუნით მივიდა სავარძელთან და ნელა დაჯდა- ასეთი მნიშვნელოვანი თუ იყო ამდენი წელი სად იყავით
-დამიჯერეთ ამ 10 წლის არცერთი დღე არ გაუტარებია უქმად ... ამ ბიჭში იმდენად დიდია წინაპრების სიყვარული მათი ხსოვნის პატივისცემისთვის თავსაც კი იმცირებს ახლა აქ რომ დგას და გთხოვთ, თანხას არ ზოგავს რომელიც სხვა უმნიშვნელოვანესი საქმეებისთვისაც სჭირდება . ამ ინსტრუმენტში, რომელიც თქვენი მისაღების ინტერიერს ეხამება და უბრალოდ საგნის დანიშნულებას ასრულებს, მისი ბავშვობაა . იმ კლავიშებს თავისი ლამაზი, გრძელი თითებით ეხებოდა ,როდესაც ბებიასთან ერთად უკრავდა . იმ პატარა, სკამზე ჯდომისას ბედნიერი იყო , ეს კი არაა იმდენად ხშირი მოვლენა მოგონებებიდან გასაქრობად რომ გაიმეტოს ადამიანმა. თქვენ თუ ახლა მის თვალებში ვერ ხედავთ სულის სიღრმეს , საკმარისს ემოციებსა და გრძნობებს იმისათვის, რომ ამ ასაკში კეთილი ნება გამოიჩინოთ ვწუხვარ, მაგრამ ცხოვრებისგან არაფერი გისწავლიათ
-რა გინდათ მითხრათ - ილია თვალებგაფართოებული უყურებდა მის მონოლოგს სუნთქვის გარეშე რომ დაასრულა და ცდილობდა ენიშნებინა გაჩერდიო, მაგრამ წამითაც არ ფიქრობდა უკან დახევას - თქვენ საერთოდ ვინ ხართ... როიალის ყიდვას ხომ ეს ახალგაზრდა აპირებს- კაცს გამომეტყველება ისე შეეცვალა ვერ გაიგებდით გაბრაზდა თუ არა
-ისაა ვინც ამ როიალზე ჩვენს სახლში დაუკრავს და ახალ მოგონებებს დაწერს - ილიას თვალები ვერ იპოვნა, მხოლოდ ხმა ესმოდა. მაჯაზე მოხვეულ თითებს გრძნობდა ხელისგულისკენ რომ გადაინაცვლეს და თითებსშორის სივრცეებიც შეავსეს . კიდევ სითბოს და სულის სისავსეს გრძნობდა , თავბრუსხვევას და სუნთქვის შეკვრას - ძალას ვერ დაგატანთ . დღეს თუ არა წლების შემდეგ მას მაინც დავიბრუნებთ ... თქვენ არჩევანი გაქვთ , მას მარტივად ჩაანაცვლებთ მე კი მხოლოდ ის მჭირდება
საუბრის გაგრძელება საჭირო აღარ იყო . მოხუცს ზურგი აქციეს , რამდენიმე ნაბიჯი გადადგეს , სესილიას ხელზე აკოცა და გაუღიმა. რა საჭირო იყო სიტყვები ,როდესაც ქმედებები არსებობდა გრძნობების უტყუარ მტკიცებულებად. მზერა იყო, შეხება, ნაბიჯი და მტევნები , რომლებიც ყველაზე საოცარ სინთეზს ქმნიდნენ.
-მუშები მოიყვანეთ ... უთხარით არ იხმაურონ! - მოხუცის ხმამ სივრცე გადაკვეთა და წყვილის შეჩერებაც მოახერხა.
შავი როიალი სატვირთოში აღმოჩნდა,შინისკენ მიმავალ გზაზე . სესილია მოდუნებული, ემოციებისგან დაცლილი ყველაზე კომფორტულად იჯდა არაკომფორტულ სავარძელზე და თვალს არ აშორებდა საჭესთან მჯდომს ,რომელსაც ყურში კვლავ ესმოდა დამშვიდობებისას მოხუცის ჩურჩულით ნათქვამი სიტყვები „ ღმერთს ისე ჰყვარებიხარ თავისი სიყვარული ამ გოგონაში გაუნაწილებია და ისე გამოუგზავნია შენთვის ...“
ადამიანების დაკარგვით გამოწვეულ სულში არსებულ სიცარიელეს მათი დატოვებული ნივთების მოფრთხილებით ვებრძვით . თავის ადგილს დაუბრუნდა მარინეს შავი როიალი და თან მიჰყვა წარსულში დარჩენილი მკვეთრი გამოსახულება - წელში გამართული , თვალებანთებული, ცელქი ბიჭი კლავიშებზე ათამაშებული თითებით რომ ახალისებდა მოხუც ცოლ-ქმარს და თავი დიდი პიანისტი ეგონა . დაკვრა არ გამოსდიოდა, სწავლება ვერ მოახერხა ბებომ ,მაგრამ ბედნიერების დრო შექმნა .
-მგონი ბინაში ვეღარ დავაბრუნებ - სირბილით დაღლილ ძაღლს თავზე მოეფერა და ისიც მის ფეხებთან გაწვა - ჩემო ლედი , ძალიან მოგენატრა ილიკოს ეზო?
-ხშირად დარჩება თუ მისი დედიკო სესილი არ იქნება წინააღმდეგი - მის გვერდით დაჯდა და ლედისკენ ისე დაიხარა ,რომ პირდაპირ გოგონას ყურთან საუბრობდა
-სესილიმ მისია შეასრულა ... როიალი შენთანაა
-ნამდვილად საოცარი დიპლომატი ხარ... უკვე იმედი მაქვს ,რომ დაკარგულ ტერიტორიებს დავიბრუნებთ - სურნელი იგრძნო და თავი მისკენ შეაბრუნა, ცხვირის წვერი თმაზე შეახო - ხომ დავიბრუნებ
-ყველაფერს დრო სჭირდება ... ასეთი მარტივი არ არის- მზერა გაუსწორა , გასწორდა და მანძილიც გაზარდა
-დრო ბევრი მაქვს , სამუდამოდ დაველოდები ... - ხმა დაკარგა , თითქოს უკვე ჰქონდა მისი პასუხი იმ კითხვაზე , რომელიც არც კი გაუჟღერებია
-მალე დაღამდება ... დაისის ნახვა მინდა - წამოდგა და ლედიც უკან გაჰყვა. წინა ვიზიტის შემდეგ კარგად ახსოვდა ადგილი საიდანაც ულამაზესი ხედი იშლებოდა. სწრაფად მიაბიჯებდა, იცოდა ილიაც ფეხდაფეხ მიჰყვებოდა- მზე მალე ჩავა , სულ რამდენიმე წუთი სჭირდება და დაღამდება . ზაფხული იმედის დროა. ღამე მოკლეა თეთრად გაათენებ არეულ ფიქრებში, მიტოვებული , ნაღალატები სულ მარტო რჩები სიბნელეში , სიჩუმეში, აუტანელ, გაუსაძლის ღამისფერ დუმილში ,მაგრამ იცი მალე გათენდება , მზის სხივები ისევ მოგისწრებს ... გათენდება და დაინახავ , შორიდან მოჰკრავ თვალს როგორ გაჩერდება ამოხედავს შენს ფანჯარას ,სულ ერთი წამით , უმიზნოდ გაუსწორებს მზერას იმიტომ ,რომ სისხლში აქვს გამჯდარი ეს ქმედება , ჟესტი რომელიც ისევ გიჩენს იმედის ნაპერწკალს. ამ იმედსაც წყევლი, ყველა ფერად აზრს ამუქებ იმიტომ რომ ის არაფერს ამბობს. ცარიელი, უსიტყვო დღე გადის და ისევ ღამდება
-სესილია - კარგახანს ვერც იაზრებდა გოგოს სიტყვებს. სხეული გაუყინა , სულამდე მიაღწია და მთელი არსება მოიცვა მისმა ცრემლიანმა თვალებმა - გთხოვ
-მე რომ გთხოვდი? ყოველი შეხვედრისას მთელი სხეულით, ყველა გამოხედვით გთხოვდი ჩამხუტებოდი ...წლების განმავლობაში შემაჩვიე ასე შეხვედრას. შენი მკლავები რომ არ მხვდებოდნენ სახლიდან გამოსულს ის დღე კვალსაც არ ტოვებდა ჩემს ცხოვრებაში და მერე ისე წამართვი საკუთარი თავი ,ისე უგულოდ და დაუნდობლად - ცეცხლი აენთო ყავისფერებში , ალისფერი გაუხდა მიტკლისფერი ღაწვებიც - ნაბიჯი წინ, ნაბიჯი უკან ...მოდიხარ და მერე ისე ქრები , ისე მაქცევ ზურგს, ისე მტოვებ, ისე მღალატობ მაიძულებ შეგიძულო . შეგეშინდა ხომ? - მინდელის მზერა წამსვე წაიკითხა და გაეღიმა - გგონია შემიძლია?
-სხეულის ნაწილის დაკარგვა შესაძლებელია , სულის კი არა !
-სულის ნაწილი, არა?
-სესილია , ნუ მაიძულებ ვთქვა ის რაც სიტყვებზე მეტია - კიდევ უფრო შეამცირა მანძილი, ხელი მისი სახისკენ წაიღო უნდოდა ლოყებზე შერჩენილი ცრემლები მოეშორებინა,მაგრამ ისევ გაჩერდა
-არც სიტყვები, არც ქმედებები, არც შეხება ... ვტირი და შენ ცრემლებსაც კი არ მიმშრალებ არადა შემიძლია მხოლოდ იმიტომ ვიტირო ,რომ შენ დამამშვიდო - წამოცდენილი სიმართლის გამო ალისფერი გახდა ,მაგრამ მაინც განაგრძო საუბარი - მშიშარა ხარ შენ , ტუტუცი და სულელი კიდევ
-არ მეგონა ასეთი წარმოდგენა თუ გქონდა ჩემზე- გაეცინა და ხელი აწეწილ თმაზე გადაუსვა. გოგო გაჩუმდა, გაირინდა და დამრგვალებული ყავისფერებით დაელოდა შემდეგ სვლას - ყველაზე დიდი ბრძოლა მოვუგე საკუთარ თავს ჩემგან რომ დამეცავი , ამ თითებისგან - ერთი ხელი ყელზე შეუცურა, გლუვ კანს ხელისგულის ქვეშ და მთელ სხეულში შეგრძნებების აფეთქებებს გრძნობდა - წარმოუდგენელი წამებაა შენგან შორს ყოფნა , შენი სურნელის ჩაუსუნთქავად ჟანგბადიც მწამლავდა თითქოს - თვალები დახუჭა და მისი ყელისკენ დაიხარა , წამის წინ ხელით რომ ეხებოდა იმ ადგილს ახლა სახით ავსებდა - გაუსაძლისად მეწვოდა ხელები შენი შეხების გარეშე ... - ისევ ისე,თავდახრილი იდგა უსმენდა აჩქარებულ გულისცემას, გრძნობდა ყველაფერს რაც მის მთრთოლვარე სხეულში ხდებოდა , გონებაში შეღწევისთვის თვალები უნდა დაენახა , მზერიდან წაეკითხა ახლა კი მონატრებული შეხებით ტკბებოდა. თითებით სესილიას სახის კონტურის შესწავლა რომ დაიწყო იგრძნო როგორ მოდუნდა და კიდევ უფრო ახლოს მიიზიდა , მჭიდროდ მიიკრა გულ- მკერდზე საყრდენად, რომ გადაქცეოდნენ ერთმანეთს - მე თუ ოდესმე შევძლებ ჩემთან ყოფნით გატკინო , დავსრულდები . კოშმარი რამდენჯერაც ვხედავ მამაჩემის ადგილას თავს ყოველთვის მეორე გასროლით სრულდება და მეც შენთან ერთად ვასრულებ
-ილია ! - იმდენად შეძრა ბოლო წინადადებამ რომ საუბრის უნარიც დაიბრუნა. დათმო სასურველი, ნირვანაში გადამსროლელი პოზიცია , მისი სახე თავად მოიქცია ხელებში და მზერა გაუსწორა - შენ წარსულთან ომის გამო ზრდიდი მანძილს?!
-წარსული და ამბები,რომლებიც სულ თან მოგვყვებიან
-გამოდის ჩვენს შორის ბარიერი უსიყვარულობა კი არა წარსულში მომხდარი ტრაგედიაა, რომლის მსხვერპლიც თავად ხარ? !
-იმის ახსნა,რაც ჩემს გონებაში ხდება შეუძლებელია
-და ახლა ხელს გამიშვებ ? აქედან რომ წავალთ, სახლში დამაბრუნებ და ისევ ისე გავაგრძელებთ უერთმანეთოდ არსებობას? - ხმა გაებზარა , თვალებში პანიკის სხივები უკრთოდნენ
-როცა ისევ ასე ახლოს ხარ და მთელი სიცხადით გგრძნობ გგონია კიდევ შემრჩა ძალა შენგან შორს ყოფნისთვის ?
-მე შენ აუცილებლად , აუცილებლად გაზღვევინებ უშენობისთვის რომ გამიმეტე და იცოდე - აფორიაქებულს გული საგულეში აღარ ეტეოდა. ყავისფერებში ათასი ფერი ირეკლებოდა ილიამ რომ მანძილი გაანულა და მთრთოლვარე , ალუბლისფერ ტუჩებს გრძნობები გაუზიარა.
-ჩემი წარსული შენთან შეხვედრის დღიდან იწყება და მომავალიც შენით დასრულდება . თვალებს რომ დავხუჭავ შენ ღიმილს შევხედავ ,მერე კი იქ სადღაც წარმოსახვით რეალობაში დაგელოდები . სხვა რეალობა არ იარსებებს და მაპატიე , მაპატიე ,რომ მეგონა ოდესმე შევძლებდი შენთან მოფერების გარდა სხვაგვარ კონტაქტს, ხმის აწევას ან უბრალოდ იგნორს - სახეს უკოცნიდა , თვალებში უყურებდა და თითებს არ უშვებდა მის თბილ, პატარა მტევნებს
-როგორ ძალიან მინდა ახლა წავიდე, ისე გაგექცე როგორც შენ გამირბოდი. მინდა დაგსაჯო, გატკინო ისე მოვიქცე როგორც ყველა - თავს ვერ ერეოდა, სრულიად დანებდა სიმსუბუქეს ასე მძაფრად რომ აგრძნობინებდა მინდელი
-შენ ხომ არავის ჰგავხარ... ყველაზე ძლიერი და ჭკვიანი ხარ - თვალები ისე უციმციმებდა თინეიჯერი ილიკო გაცოცხლდა სესილიას წინ და ეს უკვე წარსულის ბნელ მონაკვეთზე ნათელი ნაწილით გამარჯვება იყო
-წინ ბევრი წელი გვაქვს ... გადაგახდევინებ - მუქარის ტონი საერთოდ არ ჰქონდა , ყურში ილიკოს გულისცემის ხმა ესმოდა და საკუთარს ვეღარ ამშვიდებდა.
-შენ ხარ ჩემი წარსული , აწმყოც და მომავალიც ...
-წარსული აწმყოშიც და მომავალშიც - ჩუმად თქვა , ისევ შეეხო მინდელის ტუჩებს და განაგრძო უხეში ხელების ნაზი შეხებით ტკბობა. -დაბადების დღის საჩუქრად ისევ ახდენილი სურვილით მოხვედი ,ამჯერად პირველივე წამებიდან ჩემთან -მინდელის გულ-მკერდზე მიკრულმა დაასრულა დღე , დიდი მომავლის ათვლის წერტილი

ღამე აღარ იყო ძველებურად ცივი, მარტოსული და ტკივილით სავსე. მთვარესაც შესძლებია თბილი ფერებით სულის შევსება .
......................
პირველად ხედავდა სახლს ,რომლის ეზოშიც წამის წინ შეაბიჯა , მაგრამ ფერადმა კედელმა ნაცნობი აურა შეუქმნა. წითელ კარზე რამდენჯერმე დააკაკუნა , მონატრებული მასპინძლის ხილვას დაელოდა და ზღურბლზე გამოჩენილ მასპინძელს მოეხვია
-ლილი , მიხარია თქვენი კვლავ ხილვა
-ილოო ... შემოდი , შემოდი ნახე როგორ წვიმს დასველდები - თბილ სახლში შეიყვანა, ყავისფერი მანტო გამოართვა ,იქვე საკიდზე დატოვა და შემდეგ გაუძღვა მისაღებისაკენ. ვრცელი ნათელი სივრცე იყო ბევრი მცენარით და მთავარ, ცენტრალურ კედლებზე ნახატებით ,თითქოს არ ჰგავდა ფსიქოლოგის იმ კაბინეტს სკოლაში რომ სტუმრობდა, მაგრამ მაინც იგრძნობოდა ლილის გავლენა-მარტია,მაგრამ ზამთრის სასმელი გვჭირდება . ცხელი შოკოლადი მაქვს , ზუსტ დროს მოხვედი - ხუთ წუთში მის წინ იჯდა. თეთრ დიდ ფინჯანზე გრძელი თითები ჰქონდა შემოხვეული და ცხელი სასმელის არომატს შეიგრძნობდა. მტევნებს ისევ ეტყობოდათ ფიზიკური შრომის კვალი, მაგრამ ილია მათ დამალვას აღარ ცდილობდა
-თქვენთან საუბარი ისე მომინდა სკოლაში მოსვლაზეც დავფიქრდი... კიდევ კარგი დაგირეკეთ და ალტერნატიული ვარიანტი შემომთავაზეთ. პირველ რიგში მადლობა, რომ სახლში მიმიღეთ
-არ დაგიმალავ და გეტყვი, ჩვენს შეხვედრას მოუთმენლად ველოდი
-ბოლო წლის განმავლობაში ორივეს ცხოვრება შეიცვალა , არა?- ისე შეხედა თითქოს ისევ გაუცვალა პოზიცია და თავად გადავიდა ფსიქოლოგის ამპლუაში
-უჩვეულო გაზაფხილი დაიწყო ... იცი, ყოველთვის მაქვს პროტესტის შეგრძნება მარტს რომ თვლიან გამაცოცხლებელ თვედ არადა ისევ ყინავს, თოვს და მოტყუებული ვრჩებით . ბავშვობაში სულ ვჩხუბობდი , აპრილი უნდა იყოს პირველი თვე მარტი ზამთარია-თქო . ცუდი, მატყუარა, ბოროტი თვეა მიხარია მისი მოსვლა , ზამთრისგან მაშველ რგოლად ვხედავ და იმედგაცრუებულს მტოვებს-თქო - მინიდან უყურებდა კოკისპირულ წვიმაში მოყოლილ პატარა კნუტს ფანჯრის რაფაზე რომ ახტა და თავშესაფარი იპოვნა - ჩემი კატუიუშაც გაბრიყვდა ,დილის მზემ შეიტყუა - სწრაფად გააღო ფანჯარა და კნუტი ხელში აიყვანა ,მანაც ჩუმად დაინკავლა და სითბოს შეკრძნებისას გაისუსა - როგორ გგონია ყველაფერი ამინდის ბრალია?
-ამინდი გრძნობებს ჰგავს და თავად ამინდის მიმართ ყოველთვის სხვადასხვა გრძნობა გვაქვს . ზოგჯერ წვიმაზეც კი შეყვარებულები ვართ, ხანაც გვინდა მალე დასრულდეს , ან გვეშინია ... ჩემი აზრით ყველას სულში გვაქვს ჩვენი ამინდი ,რომელიც არ ემორჩილება სეზონის ცვლილებებს. წელს უჩვეულო გაზაფხულია, დიდი ხნის შემდეგ ისევ დარია
-გარეთ კი ისევ გადაუღებლად წვიმს სულში კი ბედნიერების მზე ანათებს ... - კნუტი დედის დანახვისას ხელიდან დაუსხლტა ლილის. მისი მუხლებიდან იატაკზე გადახტა და სწრაფად გაიქცა - შენი ამინდი რამ შეცვალა, ილო
-მგონი ჩვენ საერთო მიზეზი გვაქვს , სახელად სიყვარული -გაეღიმა. თვალები უციმციმებდა
-სესილიას გრძნობებში გამოუტყდი? -წარბები მაღლა აზიდა და პასუხს დაელოდა
-ჩვენ ერთმანეთის გრძნობების შესახებ მუდამ ვიცოდით ახლა ბარიერი გავაქრე , მანძილი გავანულე და სრულიად გავშიშვლდი მის წინაშე . დავასრულე მალვა, საკუთარ თავთან ბრძლა შევწყვიტე და მივიღე ძლევამოსილი თავისუფლება
-გაუმკლავდი შიშებს ,რომლებიც სულს გიხუთავდნენ და დაუბრუნდი სწორ გზას . ამაზე საოცარი არაფერია
-ახლა ისე უცხოდ ვგრძNობ თავს , მეუცნაურება საყვარელი კაცის ამპლუაში ყოფნა . შეყვარებული საერთოდ სხვა რამაა ,ეს ახალი ეტაპია და ვიცი კიდევ ბევრი ამბავი გველის წინ , მაგრამ ასეთი ძლიერი არასდროს ვყოფილვარ . ასეთი თავდაჯერებული და ამდენად მე ...ხო ზუსტად , ეს კაცი ვინც ახლა იწყებს დღეებს სულ სხვაა . ისევ ისე გამთენიისას ვბრუნდები სახლში, თავდაუზოგავად ვმუშაობ , წამითხაც ვერ ვისვენებ , მაგრამ
-შინაგან სიმშვიდეს გრძნობ და იცი, რომ სწორედ ასეთი უყვარხარ ,სჭირდები . შენ ხარ მისთვის და არა სხვა ვინმე . ის შენთანაა , შენ მასთან ხარ და თქვენი კავშირი ყველაფერს ცვლის . შენ არ შეიცვალე, შენ აღქმა შეგეცვალა, დამოკიდებულებები და გრძნობები ყველასა და ყველაფრის მიმართ
-თითქოს ზუსტად იცით რასაც ვგრძნობ
-იქნებ მეც განმიცდია რაღაც მსგავსი ,ოდესღაც - გაუღიმა და სითხის დაგემოვნება განაგრძო
-და მაინც , ტვინში არასდროს ქრება ქაოსური ფიქრები ხომ? ერთი აზრების არუელი გორგალი იხსნება, იშლება,ლაგდება და მეორე ჩნდება ...ეს დაუსრულებელი ციკლია თუ რაღაც ასაკის შემდეგ სრულდება - ღრმად ჩაისუნთქა და თავი უკან გადასწია. იმ წამს ლილის პირველი შეხვედრა გაახსენდა, გაეღიმა დარდიც კი სხვაგვარი გახდომოდა ისევ იმ ჟესტით ,მაგრამ მაინც სხვა იყო
-ეგ ქარიშხალი , პატარ-პატარა პრობლემების გორგალი რომ აღარ იქნება მერე ცხვობრებაც დასრულდება ... ყველაფერს თავისი მიზეზი აქვს, მთავარია დავინახოთ
-მაგ მიზეზების გამო ბევრი გადავიტანეთ მინდელებმა , მაგრამ შედეგებითაც კმაყოფილები ვართ...
-მაშ რა ქმნის ახალ გამოწვევას მინდელების ცხოვრებაში
- სოსო ციხიდან გამოვია
- სასჯელის ვადა ამოწურა?
-სასჯელი მკვლელისთვის ოდესმე დასრულდება? მხოლოდ მაშინ როცა მისი მოკლული ორი ადამიანი გაცოცხლდება, ანუ არასდროს ! მის წარსულში სწორედ ის ამბავი მარხია ,რომელსაც დრო ვერ გააქრობს, ვერც გააუფერულებს, ვერც შეცვლის. გამოვიდა და ისეთი დაკარგულია, იმდენად სხვა სამყაროშია ... არ ვიცი რა გზა ელის
- წვიმა შეწყდა, კვალი დარჩა ... შესაძლოა ისევ დაიწყოს ,კიდევ უფრო ძლიერად დაბრუნდეს და ყველაფერი წყალმა დაფაროს ,მაგრამ მაინც ოდესმე დასრულდება . მზე ამოვა და მიწას გააშრობს
-მაგრამ წვიმის მოქმედებამ შედეგი მაინც გამოიღო , წყალდიდობას მსხვერპლიც მოჰყვა და გადარჩენილებიც დაზარალდნენ
-გგონია,რომ წარსულს ვერ მოერიე ?
-წარსული წარსულშია ! მე საკუთარ თავს ომი მოვუგე, ჩემ სეს’ილიასთან ერთად დავიწყე ახალი ცხოვრების შენება . მარტა საკუთარ თეთრ კაბას ქმნის , ეცნობა ქალს ,რომელიც ყიფიანმა გააცოცხლა მასში . ინა ნიღბებისგან თავის’უფალია თავის’უფალ ვაჩესთან ერთად
-წარსული წარსულშია - მთავარი ამბავი სწორედ ამ ორ სიტყვაშია ! - საუბარი აღარ გაგრძელებულა, მაგრამ არც დასრულებულა. ლილიმ მზერა სახლისაკენ მიმავალ მაღალ ფიგურაზე გადაიტანა და სუნთქვაშეკრული გაიქცა ფორმიანისკენ. ჭრელი ქალის ჭრელი კაბა წვიმის წვეთებმა დაასველა, სხეულს მიეკრო და წამოზრდილი მუცლის კონტურიც მკვეთრად გამოკვეთა. ალისფერ თმაზე ანათებდნენ წვიმის ანცი წვეთები, სახეს უკოცნიდა სულანთებული სიყვარული /...

დასასრული მანამ არ დგება სანამ გულიცა და ტვინიც მოქმედებას არ შეწყვეტენ და თუ ეს არ მომხდარა შენ აგრძელებ . ცხოვრება კვლავ თავს გესხმის ,აკეთებ არჩევანს , წარსულს ქმნი ის კი ცვლილებებს არასდროს განიცდის . შენს დატოვებულ კვალს ვერაფერი წაშლის . აწმყო იქცევა წარსულად და აწმყოს მიჰყავხარ მომავალთან, ისაა წამყვანი წერტილი , ცხოვრების მთავარი მომენტი ამიტომაც უნდა ვიცხოვროთ ყოველი წამით .
წარსული წარსულშია, მომავალი კი ჩვენი დასაწერია ...