მხატვრის გაცნობიდან თითქმის ერთი წელი სრულდებოდა.
ნოეს დაბადების დღე ისე მოახლოვდა, წარმოდგენა არ ჰქონდა მიას, საერთოდაც თუ არსებობდა დროის უშველებელ სკალაზე საგანგებო თარიღად მონიშნული მცირედი წერტილი, აი ის ცხელი დღე, როდესაც ნოემ იჭყავლა სულ პირველად. შეიძლება ამგვარი შთაბეჭდილება იმანაც შეუქმნა, რომ ნოეს არ უყვარდა ყოველ წელს დაუღალავად განმეორებადი 27 აგვისტო, მისი ნება-სურვილის საწინააღმდეგოდ რომ მაინც ეჭრებოდა ხოლმე ცხოვრებაში და თან მოჰქონდა ახლობლების აუარება მოლოცვა. მაგრამ მიამ ამის შესახებ არ იცოდა, არ დაინტერესებულა მანამდე და ეს წარმოდგენაც, რომ ნოეს დაბდების დღე არ არსებობდა, გულგრილობისა და უყურადღებობის ბრალი უფრო იყო, რადგან ძალიან უნდოდა, დამტკბარიყო თითოეული წამით, რომელსაც მასთან ერთად და მისთვის გაატარებდა და საგულდაგულოდ ჩაებეჭდა მეხსიერებაში.
მუსიკა ძალიან მაღალ ხმაზე ჰქონდა ჩართული და სახლს ალაგებდა, როდესაც შეტყობინება მიუვიდა მობილურზე: "ხვალ ჩემი დაბადების დღეა. არ მიყვარს, ვერ ვიტან, მძულს. საღამოს სადმე წავიდეთ, დავიკარგოთ ორი დღით. რას იტყვი?"
ბევრი არ უფიქრია. მისწერა: "ჩემთან მოდი. გაპარვა და გაქრობა ჩემი სტილია"
სიტყვების ქაოტურ კორიანტელში გახვეული, დიდხანს ითმენდა მიას სახლი მათ დამღლელ კამათს, რადგან კინკლაობა იქამდე არ დასრულდა, ვიდრე მიამ არ აიძულა დაბადების დღის აღნიშვნა და გაუჩინარებაზე ხელის აღება.
- არც იფიქრო, რომ უფლებას მოგცემ, ყველაფერმა წყნარად ჩაიაროს და გართობა ვერ მოვახერხოთ. საუკეთესო დღე იქნება ჩემს ცხოვრებაში, ყველაზე გიჟური, დასამახსოვრებელი... ყველაფერი იდეალურად უნდა იყოს. იცოდე, მოგკლავ, თუ არ დამთანხმდები. რა გჭირს, რატომ ჯიუტობ?
- კარგი. რასაც მეტყვი, ყველაფერს ზედმიწევნით გავაკეთებ. უკმაყოფილო არ დარჩები. ფეხებქევშ გაგედები, შენი გულისთვის მოსაწყენ წვეულებასაც ავიტან.
- ხანდახან უნაპერწკლო ხარ, რა. გაფუჩეჭებული ნათურასავით ბჟუტავ. აი, რაღაცნაირი... ტლანქი ტიპი ხარ, დუნე, მოსაწყენი. არადა, რას ვიფიქრებდი იმ ბიჭის ტყავში, რომელმაც თავბრუ დამახვია და დამარწმუნა, რომ მასზე უკეთესი ქვეყნად არავინ იყო, ასეთი ბებრუხანა თუ სახლობდა.
- მოიცა, იმედი მე გაგიცრუე? - ვეღარ დამალა ნოემ, რომ საყვედურებს თვითონ არ იმსახურებდა და თითის გაშვერა მიასკენ სურდა.
- ოო, ნუ აფუჭებ ყველაფერს. იმას ვამბობ, რომ იმ ღამის შემდეგ არასდროს ყოფილხარ მონადირესავით.
- მონადირესავით? - დაცინვა, სარკაზმი, ბრაზი... ყველაფერი ამ ერთ სიტყვაში ჩაატია, რომელიც თვითონ კი არ მოიგონა, არამედ თუთიყუშივით გაიმეორა. თითქოს მიასგან აისხლიტა. მისი არ იყო, არ ეკუთვნოდა. შესაბამისად, ვერც იმ ემოციებს გააშიშვლებდა, რისი ამოფრქვევაც ეწადა.
- სხვა სიტყვა ვერ მოვიფიქრე. მოხვედი და მომინადირე. აღარ გახსოვს რაები მითხარი?
- მახსოვს, არ დამვიწყებია... ისე კი, არ დაფიქრებულხარ, რომ შენც აღარ ხარ ისეთი? - ეს ოდნავ მაინც ჰგავდა შეტევას. სულ ოდნავ მაინც. მაგრამ ღირდა კი კრიზისის გამოაშკარავება?
- ეჭვი არ შეგეპაროს, რომ უფრო ბედნიერი ვარ და სიცოცხლის ხალისი დამიბრუნდა. ამის შემოქმედი შენ ხარ, შეგახსენო? საუკეთესო ხარ, სა-უ-კე-თე-სო! - ამის გაგონებაზე, რა თქმა უნდა, დამარცხდა.
- მორჩი, მორჩი... ხვალისთვის რას ვაკეთებთ?
- მოდი, ჯერ დღევანდელ ამბებზე იფიქრე. დაგავიწყდა, ჰო?
წამით საშინელი გულისტკენა იგრძნო. რას ერჩოდა მია? რატომ საყვედურობდა ამდენს?
- მია, რა გჭირს? - მზად იყო ეტირა. შებრალებასა და გულისხმიერებას ითხოვდა მზერით, რომელიც აღარ იყო უწინდელივით ლაღი და უდარდელი, მშვენიერი და უწყინარი და მიმზიდველი. რაღაც ახალი, უცხო და შემზარავი იკითხებოდა მასში.
- შემპირდი, რომ ნახატებს დამათვალიერებინებდი. დაგავიწყდა-მეთქი?
- მახსოვს. - ნეტავ ამ გოგოს გაქრობა შესძლებოდა. მაინც რახანია, რაც პარაზტივით შეისახლა? წამთა დინამიკას აყოლილი ისარი კედლის საათზე მორიგი წერტილისკენ ინაცვლებდა და ამ დროის განმავლობაში კიდევ უფრო უმძაფრდებოდა მიასადმი ზიზღი. ვერ უმკლავდებოდა ამ აგრესიას. საკუთარ სხეულში შემოშვება ეწადა და ყველაფრის შთანთქმისთვის გზის სწავლება. მზაკვრული, უსინდისო, სამარცხვინო, გულისშემკუმშველი, აზარტული შურისძიება მწიფდებოდა მის არსებაში.
- ზოგიერთ ნახატს ადგილი შევუცვალე. მოკლედ, პატარა გამოფენასავით მოვაწყე სახელოსნო. მოგეწონება.
როდესაც ახალი კოლექციის თვალიერების პროცესი მატარებელივით უკანასკნელ სადგურზე ჩამოდგა, გრძელი და დამღლელი გზით დაქანცული, აუარება შთაბეჭდილებებით გატენილი, თითქოს აღარაფერი შეიძლებოდა მომხდარიყო და დასასრულიც მშვიდი, მინელებული დაღმასვლა უნდა ყოფილიყო მწვერვალიდან, რომელსაც გახარებული მია მისწვდენოდა დიდი ხნის ოცნების ასრულების გამო, სწორედ მაშინ იკივლა მგზავრთაგან ვიღაც ყველაზე მაღალხმიანმა და დანარჩენებს უცაბედად დატრიალებული ტრაგედიის შესახებ ამცნო. შესაძლოა, ანა კარენინას საბედისწერო მატარებლის ბოლო გაჩერებაზე იდგა ახლა მია, მაგრამ შიგნიდან ვიღაც იმიტომ ყვიროდა სრულიად გაოგნებული და თავზადაცემული, რომ ნოეს ახალი კოლექციის კულმინაციურ ნახატზე მიას გახრწნილი ლეში ეგდო ზამთრისა და გაზაფხულის მიერ განაწილებულ მიწის შუაგლში, ზუსტად მიჯნაზე, შუაზე გადაგლეჯილი, ტალახში ამოგანგლული, შიშველი და სისხლის გუბეებით გარშემორტყმული. ზამთრიან ნაწილში ყვავები კორტნიდნენ, გაზაფხულის მხარეს კი - წინ ხელი ჰქონდა გაშვერილი და მზისგან გამთბარ, ზამთარგადაგორებულ მიწაზე უდრტვინველად გაფურჩქნულ ენძელას წყვეტდა და სახეზე ჯოჯოხეთური ტანჯვის ეპილოგი გამოსახვოდა.
- ეს... ეს რა არის? - დაზაფრული, შეძრწუნებული, აცახცახებული იდგა ნახატის წინაშე და თვალს ვერ აცილებდა.
- მიმიხვდი ჰეფიენდს?
- ნოე, გული ამერევა. ეს რამ დაგახატინა? ღმერთო! - ჩაიკეცა, ხელები სახეზე აიფარა და კუთხეში მიმწყვდეული მსხვერპლივით უსასოო, უმწეო ცრემლებით ატირდა.
- მოდი ჩემთან, ჩამეხუტე. - თითქოს ეს კმაროდა დასამშვიდებლად. - აგიხსნი.
ერთხელ კიდევ შეხედა შემზარავ ნახატს. განწირული ხმით შეჰკივლა, თითქოს ცეცხლი წაუკიდეს და ყველა ნერვი ერთდროულად ეწვოდა გაუსაძლისი ტკივილით. თავი გაიქნია და ტირილი გააგრძელა; - ღმერთო, ეს რა კოშმარია! ეს რა არის, ეს რა არის? რაააა, რა.?!
- არაფერიც არ არის. ბოროტი ქალის სიკეთისკენ შემობრუნებაა.
იყუჩა მიამ. სიჩუმემ გაისრიალა სახელოსნოში. ცარიელი თვალები, უშინაარსო მზერა მიაპყრო მხატვარს და ერთხანს ასე უყურა. უნდოდა, ყელში სწვდენოდა, მოეჭირა იქამდე, ვიდრე თვალებს არ გადმოაკარკვლინებდა და სხეულს არ აუთამაშებდა უჟანგბადობისგან, მაგრამ სასოწარკვეთილება არ ანებებდა ამ სიგიჟეს, ამ მანიაკალურ მიდრეკილებებს და ამის ნაცვლად უაზროდ მიჩერებული, ხმისგაუღებლად შეჰყურებდა და ვერ ახერხებდა, რომ გაბრაზება გამოეხატა. ან იქნებ შიში ეჩვენებინა? შლეგი და მომაკვდინებელი, ბობოქარი და ენით გამოუთქმელი სულის მღელვარება, დაუსრულებელი შფოთვა, აულაგმვი ფორიაქი და ძრწოლისმომგვრელი ქარიშხალი, მთელი სხეულით რომ შეიგრძნობდა და ვერ გამოხატავდა? ღირდა სიკვდილი ან სხვისი მოკვლა აწრიალებული სულის დასაოკებლად?
ტუჩები სახესთან მიუტანა, ლოყებზე ამოსული ჟღალი თმა ააწიწკნა, მოზღვავებული ვნებისაგან და უწინდელი პანიკის გამო გამძაფრებული ემოციებისგან ნასაზრდოები ცხელი სუნთქვით დაუკოცნა მთელი სახე და სულ ბოლოს ისე ეძგერა მის ტუჩებს, ისე ჩააფრინდა და დააცხრა, რომ კაპილარებიდან სისხლი ამოსწოვა. იისფერი გაუხდა ბაგეები, სახე წამოენთო უცაბედად აღგზნებულ ნოეს და არც დაფიქრებულა, უმალ აუყოლია ცხოველური ინსტიქტები მიას აღვირახსნილობას.
ავხორცობის ზეიმი იდგა სახელოსნოში.
არასდროს ასეთი მგრძნობიარე არ ყოფილა მია. საკუთარ ტკივილებს აკვირდებოდა, გულისყურით უსმენდა და სწავლობდა. ნოეს გულისცემას ითვლიდა, სუნთქვებს შორის ინტერვალებს ეთამაშებოდა. როგორც კი სტაბილური და რიტმული ხდებოდა, მაშინვე ჭიმავდა თავისი სასქესო ორგანოს კუნთებს, რომ ყოველი შეღწევა მტკივნეული და აუტანლად სასიამოვნო გამხდარიყო ნოესთვის.
დამფრთხალი, მორცხვი ქალის კვალი მისი არსებიდან სამუდამოდ გაქმრალიყო და როგორც იქნა, მიეგნო შინაგანი მღელვარების გარეთ გამოტყორცნის გზისთვის.
***
მეორე დღის წვეულებამ ყველაფერი შეცვალა.
ცხელი ღამე იდგა. უმთვარო, უვარსკვალევობო, უღრუბლო ზეცა დაჰყურებდა განცალკევებით მოსაუბრე ორ ახალგაზრდას, რომელთაც ხელში შამპანურით სავსესე ჭიქები ეპყრათ და შესაშური ინტიმურობის საბურველში გახვეულნი, ერთმანეთთან ძალიან ახლოს იდგნენ. იმდენად ახლოს, რომ მთვარემაც უარი თქვა მათ გამოაშკარავებაზე და ცის ვეებერთელა სივრციდან გადაიმალა.
როცა ნელი მუსიკის ჰანგებზე ნოე და მია ულაზათოდ ცეკვავდნენ დამღლელ, მომაბეზრებელ, სიკვდილამდე მოსაწყენ ვალსს, ნოემ ყურში უჩურჩულა, რომ დაინახა.
- დამინახე? - ბიჭის კისერთან ამოთქვა დაბნეულმა მიამ.
- დაგინახე, როგორ კოცნიდი.
- ვკოცნიდი?
- თავს ნუ ისულელებ.
- არავისთვის მიკოცნია.
- ახლაც ჩვენ გვიყურებს.
- ვინ გვიყურებს? - გარშემო მიმოიხედა და შეამჩნია, რომ მანანა დეიდა უყურებდა გაბადრული სახით.
- ეგ არა. ვისაც აკოცე, ის გვიყურებს და თავს ნუ იკატუნებ.
- მანანასთვის რატომ უნდა მეკოცნა?
- მანანაზე არ გეუბნები-მეთქი. მკლავზე მოუჭირა და დაელოდა, როდის სთხოვდა გამიშვიო.
- მეტკინა, ნოე.
- მეც მეტკინა, რომ გუშინ ჩემთან გორაობდი და დღეს სხვას დაადორბლინე სახე. საღამოს ჩემი ჯერი იქნება, ალბათ.
მიამ ცეკვა შეწყვიტა და ნოეც აიძულა, რომ გაჩერებულიყო.
- რაებს ბოდიალობ. არავისთვის მიკოცნია.
- ვბოდიალობ, არა? - სახეში შეაფურთხა.
- გრცხვენოდეს! - გაულაწუნა და ქვითინის ფონზე დატოვა იქაურობა.
მთვარესთან გარიგებული წყვილი დიდიხნის წასული იყო წვეულებიდან. მათ ჰომ სხვა საქმე ჰქონდათ, უფრო მნიშვნელოვანი.
მია კი იმ დროს დიდ სასაჩუქრე ყუთში იჯდა და მეგობრები დაბადების დღის ტორტს ხელებში აჩეჩებდნენ, რათა საჭირო მომენტში ტორტზე სანთლები აენთო, ყუთიდან თავი ამოეყო და ნოესთვის სურვილის ჩაფიქრება ეთხოვა. ამ ერთი შეხედვით მარტივი რიტუალისთვის მზადება დიდხანს გაიწელა და ნოემაც ძებნა დაუწყო თავის გაუჩინარებულ გოგონას. შორიდან მოჰკრა თვალი ერთმანეთთან საეჭვოდ ახლოს მყოფებს და გადაწყვიტა, რომ ის მია უნდა ყოფილიყო.
მოგვიანებით, ფეიერვერკების ფონზე რომ გაიხსნა უზარმაზარი ყუთი და იქიდან მია ამოძვრა, მიხვდა შეცდომით რომ დასწამა ცილი უდანაშაულოს, მაგრამ ამაზე უკეთესი მიზეზი რა უნდა მოეფიქრებინა მისგან თავდასაღწევად? გამოჩნდებოდა კიდევ ერთი შანსი, მას რომ დალოდებოდა? თუმცა, გამოცდილებიდან იცოდა, რომ იმედგაცრუებები მოლოდინებს მოჰქონდა და არჩია, რომ იღბლიანი შესაძლებლობა შეძლებისდაგვარად სწრაფად გამოეყენებინა.