ზოი III.7
- მია, შვილო, სად იყავი დაკარგული? - ჩაეხუტა და გადაკოცნა. ისე, როგორც გულითადმა მეგობრებმა იციან; - ცუდად ხომ არ ხარ? თვალებზე რა გჭირს, ეს რა დღეში ხარ, შვილო?! - არ მძინებია. კარგად ვარ... ან იქნებ არც. - ჩემთან წავიდეთ. ყავა დავლიოთ, ვილაპარაკოთ. იცი, როგორ მომენატრე? დილით ბლინები გამოვაცხვე, მოგეწონება. ჩვენი ბეღურა ბიჭი როგორ არის, ხომ არ გაბრაზებს? - ხელი ხელზე მოუჭირა, სახესთან ახლოს მიიწია და ყურებთან ჩასჩურჩულა: - დაბადების დღის ღამემ როგორ ჩაიარა? მაპატიე, თინეიჯერი გოგონასავით ცნობისმოყვარე რომ ვარ, მაგრამ რა უნდა ვქნა, როცა ძალიან მაინტერესებს? აბა, ერთი მითხარი! აი, რა უნდა ვქნა?! - მეც მომენატრეთ. ბევრი მაქვს მოსაყოლი და ხომ იცით, ბოლო ხანებში მხოლოდ თქვენ გიზიარებთ ჩემი გულის ნადებს. ბლინებიც ძალიან მინდა. მშია. არ მიჭამია. - გშია? - ჰო, აქაც საჭმელების საყიდლად ჩამოვედი, მაგრამ რაკი თქვენ მეპატიჟებით, სხვა დროისთვის გადავდებ ამ საქმეს. არ მეხერხება სამზარეულოში ფუსფუსი. - მაშინ დღეს გასწავლი რამე გემრიელის მომზადებას. აბა რას იტყვი? - კარგი... და ბლინების ხათრით ჩაი რომ დავლიოთ? - ლიმონით, არა? ერთმანეთს გაუღიმეს. ეს იყო თანხმობის უხმო, მაგრამ ყველაზე მშვიდობიანი გამოხატულება. უფრო მეტად კი თბილი და მზრუნველი. მეზობელთან სტუმრობა მყუდრო, უსაფრთხო, სანუკვარ ოჯახში დაბრუნებას ჰგავდა მიასთვის. დედამისს არ შეეძლო თავისი კალთის ქვეშ შეეფარებინა, როცა ემოციური მხარდაჭერა სჭირდებოდა, რადგან თვითონაც სხვებში ეძებდა ნუგეშს, ქმარს უთავბოლოდ მისტიროდა მიტოვების გამო. მიას კი მშობლები ენატრებოდა, რომელთაგან ერთმა ფიზიკურად დატოვა, მეორემ - ემოციურად. მანანა დეიდაში მათ ჩამნაცვლებელს ხედავდა. ამ ქალს შეეძლო, არნახული ყურადღება გამოეჩინა, თავს მოვლებოდა, შვილივით მოფერებოდა, ეზრუნა მასზე, მისი ცხოვრება საკუთარ ტანზე მძიმე ქურქივით შემოეცვა, დახმარებოდა, გაემხნევებინა... უბრალოდ გაეღიმა და ამ ძალიან მარტივი ხერხით ემკურნალა ყველა წყლულისთვის. ის იყო ყველაზე ახლობელი, ვინც კი ოდესმე გამოეგზავნა სამყაროს კეთილ ძალებს მიასთან შესახვედრად და ის იყო მანანა დეიდა, ქალი, რომელიც ერთდროულად ამხიარულებდა და ასევდიანებდა და ძლიერ დასაყრდენს აძლევდა ცხოვრების გამოუცნობ, ქარიშხლებიან ორომტრიალში. იღიმოდა მანანა დეიდა. მთელი გულითა და სულით იღიმოდა. ფიქრობდა ლიმონიან ჩაიზე, მიას ამბავზე, მათ კომბინაციაზე, ცხელი სითხის ხმაურიანად შეხვრეპის ხმებზე - ლაპარაკის დროს ჩამოწოლილ უხმო პაუზებს რომ დაუზარელად ამოავსებდა - და სხეულში ჩუმად, ძალიან ფრთხილად უძვრებოდა უცნაური შეგრძნება, თითქოს უზარმაზარი ჭურჭელი იყო, შიგ წყალი ესხა და მას აქეთ-იქით ატორტმანებდნენ, რა დროსაც დამდგარი წყლის ტალღები ჭურჭლის კიდეებს ეხეთქებოდა სინქრონულად და ეს ძალიან ჰგავდა სიხარულის, ბედნიერების, დადებითი ემოციების ცეკვას სხეულს შიგნით. უხაროდა, რომ რამდენიმე დღიანი გაუჩინარების შემდეგ მია გამოჩნდა, მისი მონატრებული პატარა მეგობარი. - ნაგავია. ნამდვილი არაკაცი. - მოიცა, რას ამბობ; - ქალი ისე დაიბნა, ტუჩები დაეწვა და სიმწრისგან თუ გაგონილის გამო გაოგნებისგან, მჟავე არომატით გაჯერებული და კეთილსურნელოვანი ჩაი ძირს დააქცია; - ვაი, რა მოუხერხებელი ვარ. მე მოვუვლი... არა, არა შენ არ შეწუხდე. მე მოვიტან ტილოს. არა მე... კარგი რა, მია. მე მოვიტანდი და მე ავწმენდდი, რატომ არ მიგონებ? რაო, რა მითხარი? მიზეზი რა არის, შვილო? - უმიზეზოდ. არაფრის გამო დავშორდით. - ეგრე ჰაერზე მარტო ბავშვები იბუტებიან. გაწყენინა? - ზუსტადაც ჰაერიდან მოტანილი, მოგონილი ცილისწამების გამო დავშორდით. - უყურე შენ! არ ჩანდა ეგეთი ბიჭი. - დაგინახე, სხვას რომ კოცნიდიო. არადა, არავისთვის მიკოცნია. ბოლო დროს ისე თბილად აღარ მექცეოდა. გაღიზიანებას ვამჩნევდი. ჯერ იყო და ის საზარელი ნახატი მაჩვენა. მერე სხვისი კოცნა დამაბრალა. ბოლოს შემომაფურთხა... - ვაიმე, რას მეუბნები, შვილო? - დაბადების დღეზე. იქ მოხდა ყველაფერი. - მაინც არ ვიტყვი იმას, რომ ყველა კაცი ერთნაირია. ნოეში შევცდი. ბოდიში, რომ ვერ დაგიცავი. არა, როგორ დავიჯერეთ, რომ ანგელოზი იყო? გეფიცები, მია, მართლა ანგელოზი მეგონა. მოდი, ჩამეხუტე. - მკლავები გაშალა და მკერდზე მიიკრა მია. მცირე პაუზის შემდეგ მიამ თქვა: - მე ვიტყვი. ერთანირია ყველა კაცი. გამონაკლისების გარეშე. მანან დეიდამ კომოდს გახედა, რომელზეც პატარა ჩარჩოებში ჩასმული ოჯახური ფოტოები ეწყო. ხმა არ ამოუღია. არ უფიქრია ემტკიცებინა, ჩემი ბიჭები ღირსეული ადამიანები არიანო. - რაღაც უნდა გითხრათ და არ გეწყინოთ, რა - ქალის სხეულს მოშორდა მია და დამნაშავის გამომეყველება მიიღო. - მითხარი. რა უნდა მეწყინოს. - ჩემთან რომ მოდიოდით, მეძახდით და აკაკუნებდით, მესმოდა ხოლმე - ბოლო სიტყვებზე გამბედაობამ უმტყუნა, ძლივს გასაგონად დაასრულა წინადადება. - და არცერთხელ გამომხედე; - სივრცეს მიჩერებული მზერა ჰქონდა მანანა დეიდას, გაყინული და გაშეშებული. თუმცა, კვლავ სიკეთით სავსე ღიმილი გამოჩნდა მის სახეზე და ამან საუბრის გასაგრძელებლად ძალა მოაკრებინა მიას. - ცუდად ვიყავი; - თვალები ძირს დახარა. ხვდებოდა, რომ თავის გამართლებას ცდილობდა. რას მოელოდა? გულის სიღრმეში ძლიერ ეწადა, დარწმუნებულიყო, რომ მანანა დეიდას სულ ოდნვადაც არ სწყინდა, თითქოს ამით მოიხსიდა დანაშაულის სიმძიმეს. მაგრამ წვრილმანი შეცდომებიც ისევე მომაბეზრებელი და შემაწუხებელია, როგორც ძალიან პატარა, თითქმის შეუმჩნეველი ქინქლები და უმჯობესია სერიოზული დამოკიდებულებით მიუდგე მათ. - ვინერვიულე, ვერ გხედავდი, მენატრებოდი. არ ვიცოდი, სად შეიძლებოდა წასულიყავი. ვფიქრობდი, როგორ არ გამაფრთხილა-მეთქი. წასული მეგონე და მწყინდა, რომ არ დამემშვიდობე. თურმე იქ იყავი, იმ დამპალი კარის უკან, ამდენი სადარდებელითა და განსაცდელით დამძიმებული და მე ვერ გეხმარებოდი. მაპატიე. თავიდანვე შენს გვერდით ვერ დავდექი. იცი, რამდენს ნიშნავს, როცა გულს გტკენენ და ამაზე ვიღაცას ელაპარაკები? თუ არ ილაპარაკებ, გაბოროტდები, შვილო, წყენას გულში ჩაიხვევ. მერე მთელი ცხოვრება არ მოგასვენებს ბრაზი. შენ ხო გულღრძო არა ხარ? - სამაგიეროს გადავუხდი, - რა წამს ინდულგენცია უსაჩუქრა მანანა დეიდამ, მაშინვე გამოიხურა სინდისთან მოლაპარაკებების ოთახის კარი და ნება დართო დაგროვილ ბოღმას, თავისუფლად ედინა. - არა, მია, დაივიწყე. მაგის ღირსიც არ არის. - დავიწყება რომ შემეძლოს, ამდენი ხანი ტირილსა და უძილობაში კი არ გავატარებდი. ისეთი მყარი იყო და შეუდრეკელი მია, წამით მთელი არსებით შეცბუნდა ქალი. - მომისმინე, შურისძიება გაბოროტების ნიშანია, შვილო. არავის გამო არ ღირს კეთილშობილების დათმობა. - მართალია. არ ღირს. უბრალოდ მე არც არასდროს ვყოფილვარ კეთილი გოგო, როგორც თქვენ ამბობთ და ამტკიცებთ ჯიუტად; - აგრესია ვერ დამალა. - მაინც რის გაკეთებას აპირებ? უნდა აცემინო? - ქალმა იფიქრა, ვერ ხვდება რა კომიკური გადაწყვეტილება მიიღო და რა ბავშვურად იქცევაო. - საჭირო ხალხს ვერ ვიცნობ. თორემ ვაცემინებდი კიდეც. - აბა, რა უნდა ქნა? საქვეყნოდ გამოლანძღავ და ისტერიკებს მოუწყობ? თავი არ დაიმცირო, მია. აქამდე არ დაეცე. - მსგავსი არაფერი. ახალი კოლექცია უნდა გავუნადგურო. - ჰიიი! - პირზე ხელი აიფარა გაოგნეისგან - როგორ შეგიძლია ადამიანს მომავალი დაუნგრიო? შენ არ მითხარი, დიდ იმედებს ამყარებს მაგ კოლექციაზეო? - მინდა, რომ ეს გავაკეთო. უკვე გადავწყვიტე და მორალის კითხვას აზრი არა აქვს. ბოდიში, ასე რომ გელაპარაკებით. ძალიან მიყვარხართ, მანანა დეიდა. დედაჩემზე უფრო მეტად. - ასე ნუ ამბობ; - უთქმელადაც იცოდა, გრძნობდა, როგორ უყვარდა მიას. აი, დედამისთან შედარებას კი ნამდვილად ვერ აიტანდა. არ უნდოდა, დედა-შვილს შორის ჩამდგარიყო, მაგრამ ფაქტია,დგებოდა და რაკი რეალობას ვერსად გაექცეოდა, ერჩივნა სიტყვებს მაინც არ დაედასტურებინათ მისთვის დაუძლეველი, გაუვალსწინებლად შექმნილი ვითარება და უხერხული სიმართლე. ერთხელ, როცა ამაზე ფიქრობდა და საკუთარ თავს უღმერთოდ ლანძღავდა, ვეღარ გაუძლო სინდისის ქენჯნას, სარკის წინ დადგა და სახლის აჩრდილებს მოუყვა, როგორ წუხდა იმის გამო, რომ ორი ადამიანის კავშირში უცერემონიოდ შეიჭრა და ყვლაფერი ყირაზე დასცა, მეტიც - დედისთვის განკუთვნილი სიყვარული უსულგულდ მოიპარა და მიითვისა და ახლა არ იცოდა, რა ექნა. აჩრდილებმა კი, რომელთა ხმა მხოლოდ მანანას ესმოდა და რომლებსაც მარტოოდენ მანანა ხედავდა, ურჩიეს, ყველაფერი თავის ნებაზე მიეშვა, რადგან სიტუაცია მალე გამოსწორდებოდა და მანამდე არავითარ შემთხვევაში ამ პრობლემას ხაზი არ უნდა გასმოდა და გაჟღერებულიყო, თუარადა ვიდრე დასასრულს მიაღწევდა ინერციით მართული პროცესები, იქამდე ათასჯერ შეებმებოდა მორალი და უზნეობა ერთმანეთს და ყოველ ჯერზე მანანა წააგებდა ხელჩართულ ბრძოლას. ისიც უსიტყვოდ დამორჩილდა აჩრდილების ბრძნულ შეგონებას, მაგრამ დრო და დრო იმაშიც რწმუნდებოდა, რომ რაღაც არ მუშაობდა ამ რჩევების მიდევნებისას. - კიდევ გამოგივლით. ყველაფერი გემრიელი იყო; - წასასვლელად მოემზადა მია. - იცი რა? - საჩვენებელი თითის ქნევა დაიწყო; - მე მაინც უნდა გითხრა. ღმერთს ნუ გაანაწყენებ! - სინამდვილეში ძალიან მეშინია. მგონი, ვერ შევძლებ. ღმერთიც მშვიდად იყოს. დიდი ალბათობით არ გამომივა. ვერ გავბედაბ შეპარვას და სახელოსნოს არევას. - ჰო, შვილო, აბა რა. თავს რამხელა განსაცდელში იგდებ. ნუ დაიმატებ მწუხარე ამბებს. ცოდვები მარტივი მოსანელებელი ხომ არ გგონია? - მართალი ხართ. ეჰ... - სისუსტე იგრძნო მიამ და ცრემლები წასკდა. - იტირე. ბოროტებას ცრემლები გერჩივნოს. ჩემი უსუსური გოგონა, მოდი, ჩამეხუტე. - უბრალოდ მივალ და ვეტყვი, რომ მეზიზღება. ვეტყვი, რა ამაზრზენია და არაკაცი. - ცხელ გულზე ნურაფერს გააკეთებ. - რაღა დროს ცხელი გულია. ოთხი თუ ხუთი დღე გავიდა. ვეღარც ვითვლი. დღე-ღამე ერთმანეთში ამერია. - ოჰ, მია, კარგი, კარგი, რა არ გასვენებს? თუ სხვანაირად არ შეგიძლია, მაშინ წადი და უთხარი, როგორ გატკინა გული. ოღონდ, კეთილშობილება არ დათმო, რა, სხვა ადამიანის გამო. მიამ თავი დაუქნია და წავიდა. მთლიანად ინსტიქტებს იყო მინდობილი. ცივი გონებით რომ გადაეწყვიტა რამე, იცოდა რომ ცოტახანში საკუთარ ძალებში დაეჭვდებოდა და შიშისგან აცახცახდებოდა, ისე უსუსურად იგრძნობდა თავს. ამიტომაც არ უნდა ეფიქრა, არაფერი გადაეწყვიტა. მხოლოდ მისვლა ევალა, მერე ყველაფერი ისე მოხდებოდა, როგორც უხილავი ძალები, უჩვეულო ბოროტება და სიზმრისეული ბინდით შესუდრული გონება მოინდომებდა. როცა სახელოსნოს მიუახლოვდა და მისი ჩაბნელებული ფანჯრები დაინახა, შვებით ამოისუნთქა. სიჩუმეში გარინდული, ბნელით მოცული და საოცრად მშვიდი ჩანდა სახელოსნო. თითქოს არაკეთილმოსურნე განზრახვებით მისულ მიას ამცნობდა, აქ შენი მღელვარება დაუპატიჟებელი სტუმარია, რომლის შემოშვება არავის უნდაო. მართლაც ისე შეუსაბამოდ წყანრი აურა, პედანტური წესრიგი და უშფოთველობა სუფევდა სახელოსნოსთან, რომ მიამ სრულიად ზედმეტ დეტალად იგრძნო თავი, თითქოს ის ქუჩა და ის შენობა უზარმაზარი არქიტექტურული კომპოზიცია იყო, ერთადერთი ნაკლით წარმოდგენილი და ეს ნაკლი მიას უადგილოობა გახლდათ. იქ არაფრი ესაქმბოდა. უნიჭო კონტრასტი და ქაოსი შეჰქონდა ჰარმონიულ სიმშვიდეში, მაგრამ ეს უმძაფრედა დანაშაულის გრძნობას, მთელი სიცხადით შეაგრძნებინებდა, რომ მასში წარმოუდგენელი ამორალურობა ბუდობდა და ამით გათამამებულმა, გულმოსულმა და კიდევ უფრო განრისხებულმა წიხლით შეამტვრია ფანჯარა, შიგნით შეიპარა, მოლბერტები და მათზე განთავსებული ტილოები ძირს წამოყარა, ნახატებზე ზედ იხტუნავა, დახია, ჩარჩოებს აახია გადაჭიმული ტილოები. ბოლოს შურისძიების დამაგვირგვინებელი აკორდიც გაჟღერდა. შარდვის ხმა იყო. კოლექციის კულმინაციურ ნახატზე შედგა მია და იმ ადგილას, სადაც მისი სახე ეხატა, კმაყოფილებით სავსე სახით მოშარდა. მერე ძალიან მშვიდად მოწესრგიდა. შარვალი შეისწორა, თმა ახლიდან შეიკრა და ჩამომსხვრეულ ფანჯარაში გაძვრა, საიდანაც ისევ საპირისპირო განწყობით დამუხტულ გარემოს შეერწყა, მაგრამ ამჯერად თვითონ იყო გაწონასწორებული და ქედმაღალი, ღირსეული და მედიდური და დამამცირებლად მშვიდი. მიხვდა, რომ ბინძური წესებით თამაში მარტივად ამარჯვებინებს ადამიანს და რატომაც არ უნდა გაემარჯვა ყველაფერსა და ყველაზე? როცა იმედგაცრუებებით დაიღლები, გამარჯვება შეიძლება ერთადერთ გამოსავლად გჩვენებოდეს ცხოვრების ღრმულებიდან ამოსაძრომად. მიასაც ასე ეგონა. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.