გიორგის pov:
აიი არვიცი რაა, ასეთი გიჟები ერთად როგორ შეიყარნენ... საღამოც ძაან მაგრად დაიწყო...
ისეე გავაკეთეთ ბიჭებმა რომ ჩვენ-ჩვენი გოგოები ჩაგვესმვა კალთაში...ნუ ჯერ ჩვენები არ იყვნენ მაგრამ ვიმედოვნებდი მალე გახდებოდნენ იმიტომ რომ ექვსივე ძალლიან განსხვავდება სხვა გოგოებისგან...ძალიან ბუნებრივები, საყვარლები, ჯიგრები, მეგობრულები და ერთგულები არიაან...და ეს ძალიან გვიზიდავს ჩვენ...
მოკლედ ზოგმაა ვერრ ჩაისვაა გოგოებიიი კალთაშიი, მოგეხსენებათ მიზეზებიც ზოგი საჭესთან იჯდა ზოგიც ისეე რადგაან შუაშიც იყო ერთი ადგილიი... ვინც ჩაუჯდაა, დარწმუნებულივარ ბიჭებს როგორ გაუხარდებოდათ... მეც ძლივს დავითანხმე მარი ბოლოსს თაკოს შევუთანხმდი რომ შუაში დამჯდარიყო, შემდეგ ადგილიც აღარ იქნებოდაა და მარისაც სხვა გზა არ ექნებოდაა...ზუსტად ასე მოხდა და ძალიან გამიხრდა ... თაკოსთან ვალში ვიყავიიი... ჩემმს ჯიგგაარ დასთაან...
მოკლედ ძალიან მაგრად ვერთობოდით სანამ ცოტნე და მისი ბანდა არ გამოჩნდა...
და როგორც ყოველთვიის თავისი გრძელი ენის ტრიალი დაიწყოო, მიის ყოველ სიტყვაზე ვგრძნობდი სისხლი როგორ მიდუღდა ძარღვებში დაა ტვინს აწვებოდაა... ყოველი სიტყვა ჩემს ოჯახზე, დედაზეე ყოველ მოთმინების ძაფს წყვეტდა, მუშტეებიც გავამზადე თან ბიჭებიც მაწყნარებდნენ მაგრაამ იმ მომენტში უკვე მე აღარ ვიყავი, გიორგი აბაშიძის სხეულში სხვა არსებამ გაიღვიძააა რომელსაც თავის გაკონტროლება ყოველთვის უჭირს... და აი ბოლოს დააპირაა დედაჩემისთვის შეურაწყოფის მიყენება რომ სიტყვის დამთავრების საშუალებაც არ მივეცი ისე მივვარდიი და ვურტყამდი, იმ მომენტშიი მართლაა გამოვეთიშე სამყაროოს და დამავიწყდაა რომ ააქ გოგოებიც იყვნენ და უწევდათ ამ ყველაფრის ნახვა... ჩემი ბიჭებიც არანაკლებ აკლებდნენ ცოტნეს ძმაკაცებს ცემას...
ვურტყამდი და ვუყვიროდი ცოტნეს მთელი ძალით, ბიჭსაც უკვე ცხვირიც გატეხილი ქონდა წარბიდან და ტუჩიდანაც სისხლი სდიოდა... ერთი სიტყვით სისხლში არ უჩანდა სახეე... ბოლოს ბიჭებმა გამომგლიჯესს ცოტნე, ეს რომ არ ექნათ ალლბათ იქვე მოვკლავდი.
ბოლოს ყველაფერი გავაანალიზე და გაოგნებულ გოგოებს შევხედე თუ როგორები გვიყურებდნენ ჩვეენ... იმ წამს მე მართლა არ ვიყავი ლაპარაკის ხასიათზე ამიტომ იქაურობას გავეცალე ისე რომ მათთვისს ერთი სიტყვაც კი არ მითქვია... გულში კი ათასს ბოდიშს ვუხდიდი მათ რომ ამყველაფრის მომსწრენნი გახდნენ... წასვლისთანავეც ბიჭებიც თან გამომყვნენ... ნიკამ კი გოგოები სახლში წაიყვანა...
ცოტახანი გარეთ ჩუმად დავდიოდი რამდენჯერაც ბიჭებმა რაღაც მკითხეს იმდენჯერრ დავაიგნორე ბოლოს კი როგორღააც ხმა ამოვიღე...
- ეხლა ჟინვალში წასვლის თავი ნამდვილად არ მაქვს, არ მინდა გოგოებს გადავეყარო... ახლა ამ მომენტში მე ვერაფერს ავუხსნი... - ვთქვი დაა მიმოვიხხედე სადაც უკუნითი სიბნელე იყოო და მხოლოდ ლამპიონების შუქი ანათებდა ისიც ალაგ-ალაგ...
- არ გინდა თბილისში წავიდეთ??? ჩვენც ამ ყველაფრისგან ცოტახნით განვიტვირთებით - ილიამ კარგი აზრი მოგვაწოდაა...
- მაშიინ ჩემთან წავიდეთ ჩემები სახლში არ არიაან - გვითხრა თორნიკემ ბიჭებს...
ეს აზრი ყველას მოგვეწონა და მანქანისკენ წავედით, ჩავჯექით... ნიკას დავურეკეთ და ვუთხარით რომ თბილისში თორნიკეს სახლში მივდიოდით და ისიც იქ მოსულიყოო...ნიკაც დაგვეთანხმაა... გავუთიშეთ დაა თბილისისკენ გავემართეთ...
ერთს საათში უკვე თოკოს სახლში ვიყავით, სანამ მივიდოდით მაღაზიებშიც შევვიარეთ , სასმელები, სიგარეტები და რაღაც საჭმელებიც ვიყიდეთ...
მისვლისთანავეეე დივანზზე დავჯექით,შემდეგ ჩვენი სისხლიანი ხელები და სახეები წყლით დავიბანეთ... და საძინებელში შევედით სასმელი და სიგარეტიც იქ შევიტანეთ... დაბლაც გავშალეთ რომ იქაც შეგვეძლო დაწოლაა და დავიწყეთ დალევაა... საკამოდ ნასვამმებიი ვიყავით როცა ჩაგვეძინააა...
დილით რაღაც დაცემის ხმა მაღვიძებს...
- რახდებაა?? - თავი ანდრიამ წამოყოო...
- მე გადმოვვარდიიი საწოლიდააან - შეწუხებული ხმით თქვა თორნიკემ დაა ადგა და გასწორდაა...
- აუუუ თავიიიი მისკდებააა - წუწუნებდა ანდრიააა
- ეეე ნუ ყვირიი რაა გასკდა თავიი... ხმადაბლა რომ ილაპარაკო არა?? - გავუბრაზდი და თავი ისევ ბალიშში ჩავრგე...
- მეტი ხმადაბლით როგორღა ვთქვაა? - არ ჩერდებოდა ანდრია
- თუ მაგის თავი არ გქონდა რაღატო სვავდი??? - მეც აღარ ვჩერდებოოდი...
- კაიი კაიი გაჩერდით ორივეე რაა - გაბრაზდა ილია... - ისე გუშინ ბევრი დავლიეთ???
- აამმ აი ამას შეხედეთ და მიხვდებით... - ჩვენც გავიხედეთ სადაც ნიკამ მიგვითითა და გაოცებისგან პირი დავაღეთ არც ვიცოდით ამდენი სასმელი თუ გვეყიდაა...მოკლეედ ფანჯარასთან ელაგაა კონიაკის 4 ბოთლი, ლუდის 12 პატარა, 4 დიდი ბოთლი და როგორც ჩანს თორნიკეს მამის ღვინოც დაგვილევიაა...
- ოპააა ოპაა ისეეეე ყოჩაღ ჩვეენ მაინც ცოცხლები რო ვართ.. - ფეხზე წამოხტა სანდროო მაგრამ თავბრუ დაეხვა და ინერციით ისევ უკან დავარდაა...
- ნუ ხტუნაოობ აეეეე - დაუყვირა ილიაამ...
- ჩემი ბრალი არააა - გაიკრიჭა სანდრო..- ისე ძმაო შენ როდის მოხვედიი?? - ნიკას გახედაა...
- რავიი ბოლოს მახსოვს გოგოები მივაცილეე დაა და აქ შემოვედი მერე არაფერი მახსოვს... - ნიკამაც უმალვე უპასუხა...
- კაი კაიი მე ვაგრძელებ ძიილსს - ვთქვი და საბანი თავზე დავიხურეე...
- ჩვეენც რაა - ერთდროულდ თქვეს ბიიჭებმა და ყველა გადავეშვით სიზმრების სამყაროში...

მარის pov:

დილით ჩვეულებისამებრ მოვემზადეე სკოლაში წასასვლელად, თან გიორგის ნახვა მინდოდა... სახლიდან 8-ზე გამოვედი და სკვერისკენ გავემართე და დავჯექი, ისევ გუშინდელმა ამბავმა მოიცვა ჩემი გონება... გონებაში ამ ყველაფერს კადრებივით ვატრიალებდი, ვამეორებდი კიდევ და კიდევ... შემდეგ ყურსასმენები ამოვიღე, მუსიკები ჩავრთე თვალები დავხუჭე დაა დავიწყე მუსიკის მოსმენა... * შენ რომ არ არსებობდე ნეტავ რა მეშველებოდაააა... ჩემს საშინლად მოსაწყენ დღეებს შენ ალამაზებ და ხალისს მმატებ*.
წარამარა ტელეფონს დავხედავდი ხოლმე რომ სკოლაში არ დამეგვიანა... შემდეგ მუსიკის მოსმენა მომბეზრდა, თან უკვე ცხრას 25 წუთი ეკლდა მეც ავდექი და ნელი ნაბიჯით სკოლისკენ გავემართე... 10 წუთში სკოლაში ვიყავით...
კლასში შევედიი, გოგოები მოსულები იყვნენ ბიჭები არა... -*ჯერ ადრეა მოვლენ* გავიფიქრე და გოგოებთან მივედი... ცოტახანში გვანცაც მოვიდაა
- როგორ ხართ? - იკითხა და ყველას ჩაგვეხუტა...
- კარგად შენ - მარი მერხზეე შემოჯდა და ჩვენც მივბაძეთ... აბა ჩვენ სკამზე დაჯდომა როგორ გვეკადრება... ნწ ნწ ნწ...
- კარგად ვართ (ელენი)
- ჰოო მეეც... აუუ გუშინ როგორ იჩხუბეს არაა?? - ჩუმად თქვა ინგამ,
- აუ ხო გოგო გუშინ სანამ დავიძინებდი და დღეს დილით სულ მაგაზე ვფიქრობდი... - ვუთხარი გოგოებს დაა ტელეფონში საათს დავხედე 10 წუთი ეკლდა...
- ხო მეეც ან მერეე ბიჭები სად წავიდნენ მაინტერესებს - შემდეგ გააგრძელა თაკომ - ან არ შეგხმიანებიათ?? რომელიმე??
- არაა არც საიტზე ყოფილან, გუშინ გვიან დავიძინე და სადამდეც ვიყავი საერთოდ არცერთი არ იყო შემოსული....ზოგჯერ "გიჟების სამყარო" ჩვენი ჩატი აციმციმდებოდა,გამიხარდებოდა რომ რომელიმე მაინც შემოვიდათქო გადავიდოდი მემბერებში და ელენე ციმციმებს... - გვანცამ ელენეს გახედა...
ამაზე ჩვენ გაგვეცინა...
- რაღაც არც ეხლა ჩანან - ინგამ კარებს გახედა შემდეგ კი საათს დახედა - უკვე 5 წუთი აკლია...
- მოვლეენ უეჭველიი... გუშინ დაიღლებდნენ და ალბათ ჩაეძინათ (თაკო)
- კი იმედია - დაეთანხმა ელენი...
გუშინდელიდან გავიხსენეთ რაღაც გართობის მომენტები სანამ ცოტნე და მისი ბანდა გამოჩნდებოდა... გახსენების დროს ბევრი ვიხალისეთ და 5 წუთიც გავიდა...ზარიც დაირეკა...ბიჭები კიდევ არ ჩანან... ჯერ-ჯერობით ჩვენ არ ვღელავდით, რადგან ვვარაუდობდით რომ დაღლილებს ჩაეძინათ და ვეღარ წამოვიდნენ... დღეს მხოლოდ 2 გაკვეთილი ვრჩებოდით, რადგან 12-ე კლასში ვართ მოგეხსენებათ მხოლოდ სავალდებულო საგნებზე რჩებიან... ორმა გაკვეთილმა უაზროდ განვლოო... პლიუს 1 თვეში ბოლოზარიც გვქონდა შემდეგ ბანკეტი და მაგათთვისაც ვემზადებოდით...
გაკვეთილებიც დაგვიმთავრდა და გარეთად გამოვედით...
- დღეს შევხვდეთ ერთმანეთს? თან რაღაცეები მოვაგვაროთ ბოლოზარისთვის გავარკვიოთ ვინ რას დავიხატავთ პერანგზე... - გვითხრა თაკომ
- ხო კაი აზრია - დაეთანხმა ელენი...
- მაშიინ 5-ზე პარკში შევხვდეთ... (მარი)
დრო შევათანხმეთ და წასვლას ვაპირებდით რომ ელენის მივაძახე...
- ელეეე, დაჩიის კიდეე ქრაშავ?? მაგ გამხდარ დაა პაწუააა ფლეიიზს - დავეჭყანეე და გავიცინე...
- შეე არასწოროოო - მითხრა და გამომეკიდაა...
- ვერ დამიჭეერ (მე)
ელენი გაჩერდა და მითხრა
- ეხლა გამოკიდებას აღარ ვაპირებ... დავიღალეეე, თან მგელივით მშიააა...აუუ ეხლა მჟავე გაასწორებდაა - ტუჩებიი გაილოკა ელენიმ...
ყველამ ელენის გავხედეთ დაა ვითომ გავვოცდით პირები დავაღეთ და მთელი მსახიობური ნიჭით დავიწყეთ...
- ოჰოო ქალბბატონო ელენი თქვენ რრააა??? - თქვა ინგამ
- ვაიმეეე არ არსებოობს დეიდაა ვხდებიი ტოოო - წამოიყვირა თაკომ...
- ელენე ეხლა შენთვის ნერვიულობა დაა სირბილი არ შეიძლება თორემ შეიძლება მუცელი მოგეშალოს... - გააგრძელა გვანცაამ...
ელენეემ თვალები აგვიიბრიალაა..
- იცოდეეე ბავშვის ნათლია მე ვარ... - ვუთხარი და მარიმ გააგრძელა...
- ხოო ხო ნათლიები ვართ და ელენი თუ არიცი მამა ვინ არის არაუშავს ჩვენ გავზრდით ჩვენნაირ გიჟს.. - მარიმ წარბები აათამაშა... და ყველამ გავიცინეთ...
- მე წავედიი რაა.. თქვე არასწორებოოო,- გვითხრა და წავიდააა..
- კაი აბაა წავედით ჩვეენც - გადაგვკოცნა გვანცამ და ელენის გაყვაა..
- კაი მეეც (მარი)
დავიშალეთ დდა მეც სახლში წავედიი...ზოგი საგანი ვიმეცადინეე, ვჭამეე... მესენჯერი გადავამოწმეე... შემოსულები არ არიან, არცერთი... დედას დავეხმარეე სახლის დალაგებაშიი... ვცდილობდი რაც შეიძლება მალე გამეყვანა დროო, ავიღე ტელეფონი და ვნახეე, არც ეხლა არიან შემოსულები და არც შემოსულან.... შევედი youtube-ში ვიდეოებს ვუყურე და დროც გავიყვანე...
5ის ნახევარზე გავემზადეე და ხუთს რო ხუთი დააკლდა გარეთ გამოვედი... პარკშიც მივედი და ჩემი გიჟი გოგოებიც იქ დამხვდნენ...
-ჰეიიი... - თაკომ ხელი ამიწია...
- სალააამ - მეც ხელი ავწიე და დავუქნიეე...
- აუუ იციით ხვალიდაან აღარ წავალთ სკოლაში ვსოო, ეხლა უკვეე ეროვნულებისთვის უნდა მოვემზადოთ... - გვითხრა ელენიმ...
- აუუ მაგარია - წამოიყვირა მარიმ..
- აბა ბიჭები არ გამოჩენილან?? - იკითხა თაკომ
- თუ არც გამოჩნდებიან რაღა ვქნათ??თვითონ გაქრნენ და ალბათ მიზეზიც ექნებათ... როცა გამოჩნდებიან, გამოჩნდდებიან და ვსოო...- გვითხრა გვანცამ...
- ხო რა - დაეთანხმა ინგაც...
- კკაი აბა ეხლა ვნახოთ ვინ რას იხატავს პერანგზეე.. - ელენიმ დაამთავრა თუ არა წინადადება ტელეფონი მოიმარჯვა და ფოტოების თვალიერებას შეუდგა..

რაღააც ფოტოები ვნახეთ ზოგი მოგვეწონა ზოგი არა... მერე გადავწყვიტეთ გასეირნება თან ფოტოებსაც გადავიღებდით... მოკლედ ძალიან გავერთეთ, მოსაღამოვდა კიდეც და დავიშალეთ.... გადიოდა დღეები ჩვენ ვხვდებოდით ერთმანეთს ვსეირნობდით ვგიჟობდით ბიჭები კი არ ჩანდნენ... ასეე გავიდა 3 კვირა... და გამოგიიტყდებით ბიჭები ლამის დაგვავიწყდა...გვეწყინა რომ ესე გაქრა ყველა, არც არაფერი უთქვიათ.. და თქქვენ წარმოიდგინეთ არც საიტზე შემოდიოდნენ... ვფიქრობდით რომ ისევ თბილისში დაბრუნდნენ და აქ აღარ ჩამოვიდოდნენ მეტჯერ...მაგრაამ ერთ მშვენიერ დღესს 15 მაისს 1 სთ-ზე დაგვიბარეს ბავშვები სკოლაში რომ ბოლოზარის რაღააცები გადაგვეწყვიტა, მოგვეფირა თან რაღაც გიჟური გამოსულიყო ეს ჩვენ ძალიან გვინდოდა... რაღაც განსაკუთრებულის გაკეთება....
დილით გავიღვიძე ჩვეულლებისამებრ მოვემზადე გოგოებს მივწერე რომ მზად ვარ და სახლიდანაც გამოვდიოდი....შემდეგ კი გეზი ელენის კორპუსისკენ ავიღეთ იმიტომ რომ იქიდან ვემშვიდობებით ხლმე ერთმანეთს ან ერთმანეთს ვხვდებით ხოლმე...დაა ჩვენ ჩვევას არ ვუღალატეთ და ისევ იმ ადგილას შევხვდით ერთმანეთსს... გადავკოცნე და მოვიკითხე გოგოები...შევთანხმდით რომ მერე სკვერშიც გავივლიდით... შემდეგ ყველა ერთად სკოლაში შევედით ავედით მეოთხე სართულზე, თან ძალიან კარგ ხასიათზე ვიყავით ამიტომ მთელ კალიდორში მარტო ჩვენი სიცილი ისმოდაა... კლასშიც სიცილით შევედი დაა 3 კვირის გაუჩინარებული ბიჭები იქ დაგხვდნენ...
მაშინ კიი სახიდან ღიმილი უცებ მოგვშორდააა....
- გოგოებოო რატო დაიგვიანეთ?? - გვკითხა მასწავლებელმაა...
- ბოდიშით მას ნელა მოვდიოდით... - ვუთხარით და გაგვეცინა...
- კაი არაუშავს მოდით დასხედით, ისე რაკარგ ხასიათზე ხაართ? მთელ სკოლაში მარტო თქვენი სიცილი ისმოდაა... ცოტა ჩუმად მაინც გაგეცინათ... - ამაზე ჩვენც და მასწავლებელლსაც გაეცინაა...
ჩვეენც დავიკავეთ ჩვენ - ჩვენი ადგილებიი დდაა საუბედუროდ ჩვენ ისევ ისევ დაჯდომა მოგვიწია როგორც თავიდან მასწავლებელმა დაგვსვა....
დავჯექით და ხმას არ ვიღებდით, მასწავლეებლის მითითებებს ვუსმენდით...
გოგოებს გავხედე და დავინახე რომ ბიჭები ცდილობდნენ დალაპარაკებოდნენ მაგრამ გოგოები მაგათ მხარესაც არ ატრიალებდნენ თავს, ეს კი ძალიან მომეწონა.... -ყოჩაღ გოგოებო ასე გააგრძელეთ...- ვვფიქრობდი გულში...გიორგიც ცდილობდა დამლაპარაკებოდა მაგრამ უშედეგოდ....
- მარიიი, ხმა მაინც გამეციი... - მეხვეწებოდა გიორგი, მე კი მისკენაც არ ვტრიალდებოდი...
მერე მასწავლებელმა რაღაც თქვა დაა გიორგიი რო გამეჩუმებინაა...მასწავლებელს დავეთანხმე...
- დიახ მას კაი აზრიაა, თან ჩვენ რაღაც გიჟური გვინდა გვქონდეს ბოლოზარიც და ბანკეტიც...
- ჰოოო, ისე თქვენ ისეთები ხართ მთელი კლასი ყველაზე განსხვავებული ბოლოზარი და ბანკეტი გექნებათ, ამაში კი ეჭვი მე არ მეპარება.- თქვა მასწავლებელმა....
გიორგიმ კიიი გააგრძელა..
- ნუ მაიგნორებ თორე შენთან ლაპარაკი სხვა ხერხით მომიწევს, და შენ ეს არამგონია მოგეწონოს... - მითხრა... ვგრძნობდი მიის მზერას რომელიც თვალებით მჭამდა ამას ნამდვილად ვეღარ გავუძელი და შევხედდე მაგრამ ხმა არ ამომიღია... მან კი გააგრძელა...- ოოო რაღაც წინსვლა არის.... - აამ დროს მასწავლებელმაც დაამთავრაა ლაპარაკი...ჩვენც ავდექით მე გოგოებთან მივედით და როგორც შევთანმდით სკვერშიც უნდა წავსულიყავით... ჩვენც სკვერისკენ წავედით და ბიჭები კი უკან მოგვყვებოდნენ...
სკვერში შევედით სკამები ერთმანეთის წინ იდგა დაა კაიააა როგორც ჩანს ძალიან გაგვიმართლა... ჩვენც დავჯექით სამი ერთ სკამზე და სამიც მეორე სკამზე...
ბიჭებიც მოგვიახლოვდნენ და ზოგი გვერძე მოგვიჯდა ზოგიც ფეხზე დადგაა...
- კაით რაა გოგოებოო... რატო არ იღებთ ხმას??? ასე როდემდე უნდა ვიყოთ?? ხმა ამოიღეთ და რამე მაინც გვითხარით... - ლაპარაკი დაასრულა თუ არა ილიამ...შემდეგ ნიკამ გააგრძელა
- მე ხომ აგიხსენით სიტუაციაა... რაღატოღა ბრაზობთ და იბუტებით??... - ნიკას შემდეგ ლაპარაკი ანდრიამ გააგრძელა..
- ელეე გამეცი ხმაა რა, გეხვეწებიი პატარავ...- უთხრა დაა ლოყაზე აკოცა, ელენიმაც მის ნაკოცნ ადგილზე ხელი ჩამოისვა და კოცნა მოიშორა...
- როდემდე გააგრძელებთ?? დამნაშავე ვარ ვაღიარებ ესეე უსიტყვოდ არ უნდა წავსულიყავი და თქვენ ამ ყველაფრის მომსწრენნი არ უნდა ყოფილიყავით მაგრამ ასე გამოვიდა... - სევდიანი ხმით ლაპარაკობდა გიორგი აბაშიძე...
მართლა აღარ ვიცოდი რა მეფიქრა, რა მეგრძნო? ან რატო ვიბუტებოდით გოგოები? ისინი ხო უბრალოდ ახალ გადმოსული ბიჭები არიაან და ჩვენი კლასელები და რატომ ვებუტებოდით??? ან მათ დანახვისას გული სწრაფად რატო ცემს?? რატო მეფიქრება წარამარა??? რატო ვნერვიულობთ მასეე და ვიცი რომ ასე მარტო მე არვარ... ასეთი აზრები მიტრალებდა სულ თავში.... მაგრამ ეხლა ჩვენ თავს უნდა მოვვრეულიყავით დაა თავი ხელში აგვეყვანა... ემოციებს არ უნდა ავყოლოდით და მკაცრად უნდა დავმდგარიყავით... და ასეც ვიქცცეოოდით, მოკლედ ჩემი გოგოებით მე ნამდვილად ვამაყობ ❤
- გოგოებო არ წავიდეთ სახლში ბევრი საქმე გვაქვს ეხლა ჩვენ....- გვითხრა გვანცამ და ფეხზე წამოდგა...
- უიი ხო სულ გადამავიწყდა - ვუთხარი.. თაკოს გადავხედეე და თვალები დავუბრიალე...თაკომაც თქვა რაო მეც ვუჩქმიტეე.. ეს რათქმაუნდა ბიჭებს არ გამოპარვიათ...
-აააა - წამოიყვირა თაკომ მერე გოგოების დაჭყეტილ მზერას რომ შეეჩეხა... მერრეღა თქვა - უი ხოო მეზობელს ჩემთვის ბავშვი უნდა დაეტოვა მე კიდე დამავიწყდაა აბა გავიქეციი...- თაკოც წამოდგა დაგვემშვიდობა და წავიდა,... დანარჩნებმაც რაღაცეები მოიმიზეზეს და წავიდნენ მერეე ინგა მიუტრიალდა ბიჭებს და უთხრა ჩვენ როგორც შევთანხმდით...
- სხვათაშორის ნიკას შეუძლია დაგველაპარაკოს დანარჩეების ლაპარაკის საჭიროებას კიდე ვერ ვხედავთ... - დაამთავრა ინგამ და ჩვენც დავიშალეთ....
კი ნერვულად აათამაშა რულზე...
- არვიციი... შენი მესმის მართლაა, ვიცი ვერ აგვიხსენი მაშინ სიტუაცია, ვიცი როომ შენთვისაც ეს ყველაფერი ძნელიაა. მე ეს ყველაფერი მესმის და ვფიქრობ რომ გაპატიებ... - ვუთხარი და თვალი მეც გზას გავუსწორე... ახლა მან შემომხედაა დაა ვგრძნობდი