- გინდა თმა დაგიწნა? -საწოლზე ჩამომჯდარი მირა ღიმილით შესცქეროდა ახალ ტანსაცმელში გამოწყობილ ნორას, რომელსაც საოცრად უხდებოდა თეთრი მოკლემკლავიანი თხელი ბლუზი, მუქი ნაცრისფერი ტანზე მომდგარი შარვალი და სპორტული სტილის დაბალძირიანი ფეხსაცმელი,
ნორამ უხმოდ დაუქნია თავი და გვერდით მიუჯდა, რბილი და სწრაფი თითები ჰქონდა მირას რამდენიმე წუთში დაუწნა ორი პატარა ნაწნავი და უკან შეუკრა, დანარჩენი თმა კი თავისუფლად ჩამოუშალა მხრებზე,
- სტუმრები ვინ არიან? -შეეკითხა ნორა მირას და სარკეში კმაყოფილმა შეათვალიერა საკუთარი თავი,
- ჩვენი რამდენიმე მეგობარი, აქ ხშირად ვიკრიბებით ხოლმე, ვსვავთ, ვერთობით, საქმეებზე ვსაუბრობთ,
- ჯეისს ბევრი მეგობარი ყავს? -ნორა მირას ატყობდა რომ ლაპარაკი უყვარდა და გადაწყვიტა მისგან რაც შეიძლება ბევრი რამ გაეგო ჯეისის შესახებ,
- არც ისე ბევრი ბევრი მეგობარი ყავს, უჭირს ხალხთან ურთიერთობა და ყოველთვის ყველასთან დისტანციას იცავს, ახლოს არავის უშვებს, უბრალოდ ჩვენ ყველა ძალიან დიდი ხანია ერთად ვართ ერთად ბევრი რა გამოვიარეთ და ერთმანეთს შევეჩვიეთ, -მირა გულაღმა გადაწვა საწოლზე და ხელები თავქვეშ ამოიდო,
- არც ისე ძალიან გავს უჟმურს, პირიქით ვფიქრობ ყველას ძალიან უყვარს, ქალაქში სეირნობისას ყველა ძალიან თბილად ესალმებოდა და ესაუბრებოდა,
- ჰო ასეა, ჯეისი ყველას ძალიან უყვარს, მაგრამ მხოლოდ შენთან არის ისეთი თბილი და ხალისიანი, როგორიც დიდი ხანია აღარ მინახავს, მან ჩვენთვის და ამ სამეფოსთვის ძალიან ბევრი რამ გააკეთა, ბევრი რამ დათმო იმისთვის რომ ახლა ასე ბედნიერად და მშვიდობიანად გვეცხოვრა, ამ ქალაქის მაცხოვრებლებმა იციან რომ ყველაფერს მას უნდა უმადლოდნენ, -მირა წამოდგა, -მგონი წასვლის დროა, აშკარად ჩემს სისუსტეს იყენებ რომ ჯეისის შესახებ ინფორმაცია დამცინცლო, მაგრამ რა საჭიროა, პირდაპირ მას კითხე რაც გაინტერესებს,
- ჰო მაგრამ არაფერს მეუბნება, -შესჩივლა ნორამ და საყვარლად გაბუსხა ტუჩები,
- თუ არაფერს გეუბნება ესე იგი აქვს მიზეზი, ის უმიზეზოდ არასდროს არაფერს აკეთებს, წამოდი,
-ნორას ხელი გაუწოდა და წამოაყენა, -საუზმეს მივუსწროთ თორემ შენ მათ არ იცნობ, ისეთი ღორმუცელები არიან არაფერს არ დაგვიტოვებენ,
- მადლობა მირა, ყველაფრისთვის გმადლობ, -ნორას ხმა გულწრფელად ჟღერდა,
- რისთვის მიხდი მადლობას, -გაუკვირდა მირას,
- იმისთვის რომ ასე მეგობრულად მექცევი, აქ ამ უცხო გარემოში, ეს ნამდვილად მჭირდებოდა, ჯეისის არ იყოს მეც არ მყავს ბევრი მეგობარი, ჩემი ერთადერთი მეგობარი ლუკასი იყო და აქაურობამ ისიც დამაკარგვინა, -ნორამ უხერხულად გაუღიმა მირას და მხარზე ხელი დაადო, მირამ ორივე ხელი მოხვია და ჩაეხუტა,
- არაფერზე იფიქრო, აქ ყველა შენი მეგობრები ვართ,
მირას ჩახუტებამ და თბილმა სიტყვებმა უცნაურად იმოქმედა მასზე, ცოტაც და თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდოდა,
- საკმარისია, ასე შეიძლება ვიტირო, არადა სულაც არ ვარ სენტიმენტალური ადამიანი, -ნორა სასწრაფოდ მოშორდა და უდარდელად გაღიმება სცადა, -წავიდეთ ვისაუზმოთ.
მაგიდა ვერანდაზე იყო გაშლილი, თუმცა ჯერ ყველა მათ ელოდათ, ლუკასი ვერანდის კუთხეში სარწეველა სავარძელში იყო ნებივრად გადაწოლილი და ეშმაკური ღიმილით აკვირდებოდა ნორას რეაქციებს, ჯეისმა ნორა დაინახა თუ არა თვალები უცნაური შუქით გაუბრწყინდა, მიუახლოვდა და გვერდით ამოუდგა, -არაჩვეულებრივად გამოიყურები, როგორ გეძინა? -გადაულაპარაკა და როგორც კი შეატყო როგორ ათრთოლდა ნორა მისი სიახლოვისგან, მაშინვე უკან დაიხია,
- მოდი ჩვენს მეგობრებს გაგაცნობ, ეს ლუკია, მიუთითა დაახლოებით 25 წლის მოკლეთმიან, მაღალ, შავგვრემან ბიჭზე, რომელიც ერთიანად შავებში იყო გამოწყობილი და ულამაზესი მუქი თაფლისფერი ცნობისმოყვარეობით სავსე თვალებით შესცქეროდა ნორას, ლუკმა უხმოდ ჩამოართვა ხელი, თავი დაუკრა და განზე გადგა, -ეს ნედია, -გააგრძელა ჯეისმა, აქამდე მოაჯირზე გაუნძრევლად მჯდარი, საშუალო სიმაღლის, გამხდარი, ცისფერთვალა, გრძელთმიანი, სასიამოვნო გარეგნობის ბიჭი ფეხზე წამოდგა და ჩაეხუტა, მოულოდნელობისაგან გაშეშებული ნორა ერთხანს ასე ჩახუტებული ყავდა, მერე კი ხელი გაუშვა და თავიდან ფეხებამდე ღიმილით შეათვალიერა,
- სასიამოვნოა შენი გაცნობა ნორა, იმედია ვიმეგობრებთ,
ახლა რომ ნიუ იორკში ყოფილიყვნენ და ნედის ადგილზე ვინმე სხვა ყოფილიყო, ყველაზე ცოტა ყბაში გემრიელ სილას მიიღებდა, მაგრამ მისგან ისეთი უცნაურად თბილი აურა მოდიოდა და იმდენად ასხივებდა გულწრფელობას რომ ნორას სხვა არაფერი დარჩენოდა გარდა გულითადი ღიმილისა,
- ჩემთვისაც სასიამოვნოა შენი გაცნობა ნედ, -უთხრა დაბალი თბილი ხმით და უნებურად ჯეისს გადახედა, რომელმაც მაშინვე გამამხნევებელი ღიმილი შემოაგება,
- ეს კი მარკუსია, -ნორამ ჯეისის ხმაში უცნაურად თბილი და სიყვარულით სავსე ნოტები დაიჭირა, თვალებში შეხედა და მიხვდა რომ რატომღაც ჯეისს მარკუსი განსაკუთრებულად უყვარდა, სხვებისგან განსხვავებულად და ისიც იგრძნო რომ სხვებიც ხვდებოდნენ ამას, მარკუსმა რამდენიმე ნაბიჯი გადმოდგა, უემოციო სახით შეხედა, თავი უხმოდ დაუკრა და ისევ უკან დაიხია, ნორა ერთხანს მონუსხული უყურებდა, მარკუსი აშკარად განსხვავდებოდა დანარჩენებისგან, მაღალი იყო, გამხდარი, ფერფლისფერი სწორი თმა მხრებზე ჰქონდა ჩამოყრილი, თოვლივით თეთრი კანი ჰქონდა და უცნაურ სიცივეს ასხივებდა, თვალები კი, თვალები... - ნეტავ სად მინახავს ასეთი თვალები, -ჩაიჩურჩულა და თვალწინ ნათანიელი დაუდგა, ზუსტად ასეთი წყლისფერი თვალები ჰქონდა ნათანიელს,
- ხედავ? ჩვენმა მარკუსმა შენი მოხიბვლაც მოახერხა, -ფიქრებიდან მირას მხიარულმა კისკისმა გამოარკვია,
- ჰო ნამდვილად ვერ უარვყოფ, მომხიბვლელია, -ნორამ უდარდელად აიჩეჩა მხრები და გაიღიმა,
- იღბლიანი ხარ, -მხიარულად ჩაიხითხითა ლუკმა და უცნაურად სერიოზულ მარკუსს მხარი გაკრა,
-ნორასგან პირველი კომპლიმენტი შენ მიიღე,
- ჩემზე რას იტყვი? კომპლიმენტს არ ვიმსახურებ? -ნედი მის წინ დადგა, თავი გვერდზე მომხიბვლელად გადახარა და თვალი ჩაუკრა,
- გეყოფათ, საკმარისია, ჯერ სულ რამდენიმე წუთია გაიცანით და ახლავე აქედან გაქცევას ნუ აიძულებთ, -ჯეისი ცდილობდა მკაცრად მკაცრად ელაპარაკა მაგრამ აშკარად არ გამოდიოდა, ღიმილს ძლივს იკავებდა, ნორას სკამი გამოუწია და ანიშნა დაჯექიო, თვითონ მის გვერდით დაიკავა ადგილი და დანარჩენებსაც ანიშნა დასხედითო, ლუკასი მაგიდასთან ნორას პირდაპირ დაჯდა, მირას გვერდით, -როგორ ხარ? -ანიშნა უხმოდ,
ნორა უცნაურად კარგად გრძნობდა თავს, ყველაფერს ელოდა მაგრამ არა ასეთ მეგობრულ და ოჯახურ სიტუაციას, მაგიდას გადახედა, ჭამდნენ, ხუმრობდნენ, იცინოდნენ, ერთმანეთს საჭმელს სთავაზობდნენ, ლუკასს ეხუმრებოდნენ რომელიც მირას ყოველ შეხედვაზე წითლდებოდა და ენა ებმოდა, ყველაფერი ისე ბუნებრივი იყო, ისეთი მარტივი... უყურებდა მათ ღიმილიან სახეებს, უსმენდა მათ ხმებს, ნესტოებს გვერდით მჯდომი ჯეისის დამათრობელი სურნელი უღიზიანებდა და გრძნობდა ნელ-ნელა როგორ ევსებოდა მკერდში არსებული უზარმაზარი სიცარიელე, მის გარშემო სამყარო უკვე აღარ იყო უდაბური და უკაცური, თავს მარტოდ აღარ გრძნობდა, აი თურმე რა აკლდა მთელი ცხოვრება, აი თურმე რისკენ ილტვოდა გაუცნობიერებლად, უცნაურად მოზღვავებულმა ბედნიერების შეგრძნებამ მთლიანად აავსო, მის შიგნით ვეღარ დაეტია, ღაწვზე ცრემლად გადმოიღვარა და ჯეისის ხელზე დაეცა, რომელიც ნორას წინ ჰქონდა მაგიდაზე ჩამოდებული,
ჯეისმა შეხედა ნორას, დაინახა როგორ მალულად მოიწმინდა ცრემლი და თავი ჩაღუნა რომ არავის დაენახა როგორ ტიროდა, მთელი არსებით იგრძნო მისი განცდები, მაგიდის ქვეშ ხელი ხელზე მოკიდა და მაგრად მოუჭირა, ნორამ თვალები დახუჭა და ღრმად ამოისუნთქა, ჯეისისგან უცნაური დამამშვიდებელი იმპულსები მოდიოდა და მთელ ორგანიზმში ვრცელდებოდა, ნორას უკვე მოსწონდა ის რომ ასე მოქმედებდნენ ერთმანეთზე, თითქოს ერთმანეთთან უხილავი ძაფებით იყვნენ დაკავშირებულები, თითქოს ერთმანეთის ნაწილები იყვნენ, ერთმანეთის ნახევრები და ერთმანეთს ავსებდნენ, გაუცნობიერებლად გადაიხარა ჯეისისკენ და თავი მხარზე დაადო, მიეხუტა, იჯდა ასე მის მხარს მინდობილი, მისი სურნელით გაბრუებული და ნეტარებდა, უცნაურმა სიჩუმემ აიძულა თვალები გაეხილა, ყველას შეეწყვიტა ჭამა და მას და ჯეისს შესცქეროდნენ, მირა და ლუკასი ძლივს იკავებდნენ სიცილს, ლუკი და ნედი პატარა ბავშვებივით მაგიდის ქვეშ ერთმანეთს ფეხებს ურტყავდნენ და ჩუმ-ჩუმად ხითხითებდნენ, მხოლოდ მარკუსი იჯდა სერიოზული, ცივი გამომეტყველებით და უცნაური წყლისფერი თვალებით აკვირდებოდა სიტუაციას, ნორამ იგრძნო სირცხვილისგან როგორ გაუწითლდა სახე, ჯეისს ცივად მოშორდა და წელში გასწორდა,
- ბავშვებივით იქცევით, -ჯეისმა მოჩვენებითად ბრაზიანი სახით გადააქნია თავი და ნორას ხელი გაუწოდა,
- წამოდი, გინდა ქალაქში გავისეირნოთ? მინდა რაღაც გაჩვენო, ნორა უხმოდ წამოდგა და ჯეისს უკან მიყვა, სანამ ვერანდიდან გავიდოდა ვეღარ მოითმინა შემობრუნდა და თვალებით ლუკასი მოძებნა,
- იცოდე ამას არ გაპატიებ, ვითომ მეგობარო, ხომ არ დაგავიწყდა რომ ჯერ ჩემი მეგობარი იყავი,
- ნორა მე, მე... მაპატიე შენი წყენინება არც მიფიქრია, ხომ იცი როგორ მიყვარხარ, ენა დაება ლუკასს, ნორამ ზურგი შეაქცია და გავიდა,
- ხომ არ ფიქრობ რომ ლუკასთან ზედმეტი მოგივიდა, -უთხრა ჯეისმა სიცილით როცა ჭიშკარი გამოიხურეს და ქვით მოკირწყლულ ქუჩას გაუყვნენ,
- შეიძლება, -ნორამ უდარდელად აიჩეჩა მხრები, მაგრამ ნამდვილად იმსახურებს, ცოტა იღელვოს არაფერი მოუვა,
- დანარჩენებს რაც შეეხება, როცა ყველას კარგად გაიცნობ მიხვდები რომ ცუდი განზრახვა არ ამოძრავებთ, უბრალოდ, ასეთები არიან, უყვართ მხიარულება, ხანდახან ერთმანეთის დაცინვა და გამწარება, მაგრამ ნებისმიერს შეგიძლია ენდო, თუ საჭირო გახდება შენი გულისთვის თავსაც გაწირავენ, -ჯეისს მათზე საუბრისას თვალები ენთებოდა და ნორას ძალიან მოსწონდა ეს,
- ვიცი ჯეის, ყველაფერს ვხვდები, ერთი წუთითაც კი ცუდი არაფერი მიფიქრია მათზე, ყველა ძალიან მომეწონა, უბრალოდ ასეთი სიტუაცია ჩემთვის უცხოა, თქვენ ყველა ისეთი კარგები ხართ, ისეთი თბილები და უშუალოები, მე კი უბრალოდ არ ვარ მიჩვეული, ასეთ ურთიერთობებს, თანაც არც კი ვიცი რატომ მაგრამ თავს უცნაურად ვგრძნობ, რაც აქ ვარ თითქოს ჩემი ყველა გრძნობა გამძაფრდა და გაათმაგდა, -ნორა შეჩერდა და ერთ-ერთი შენობის კიდეს ზურგით მიეყრდნო, ჯეისი ხედავდა როგორი ურთიერთსაწინააღმდეგო გრძნობებით იყო შეპყრობილი ნორა, -უფლებას არ მივცემ, ამ გრძნობებში დაიკარგოს და საკუთარ თავში ჩაიკეტოს, -გაიფიქრა, მიუახლოვდა, წელზე ხელი მოხვია და მკერდზე მიიკრა, გაეღიმა როცა მისი აჩქარებული გულისცემა მოესმა,
- ყველაფერს ცოტა მარტივად შეხედე ნორა, -ჩასჩურჩულა და ისე გადაუსვა თავზე ხელი როგორც პატარ ბავშვს, -ყველაფერს შეეჩვევი, ცვლილებები ყოველთვის საჭიროა, კარგი ცვლილებები მითუმეტეს და რაც მთავარია ჩემთან ერთად არაფრის შეგეშინდეს, რაც არ უნდა მოხდეს ყოველთვის შენს გვერდით ვიქნები, ხომ გჯერა ჩემი?
ნორამ შეხედა შავ თვალებში რომლებშიც მისი სახე ირეკლებოდა და თავი დაუქნია, -შენი მჯერა ჯეის, -ასეც იყო, ნამდვილად არ ატყუებდა, ჯეისში იყო რაღაც ისეთი რაც ნორას მისდამი ნდობას განაპირობებდა,
- რაღაც უნდა გეჩვენებინა, რა?
- ჰო მართლაც, კინაღამ გადამავიწყდა, წავიდეთ, აქდან სულ რაღაც ხუთი წუთის სავალზეა, -ჯეისი წინ გაუძღვა, ცოტახანს უხმოდ იარეს, წითელი ქვის ხიდით გადაკვეთეს მდინარე და აღმართ ქუჩას აუყვნენ, ნორა მიხვდა რომ სადაცაა ქალაქს გაცდებოდნენ, - თითქმის მოვედით, აი ამის ჩვენება მინდოდა, -ჯეისმა ხელით ანიშნა ქალაქის განაპირას შემაღლებულ ადგილზე განმარტოებით მდგარ სასახლეზე, საოცრად ეფექტური შენობა იყო, უზარმაზარი, ოქროსფრად მოელვარე გუმბათებით და გარშემო სქელი ქვის გალავნით, სასახლემდე მისასვლელი ფართო გზა ვარდისფერი, მბზინვარე ქვით იყო მოპირკეთებული, გზის ორივე მხარეს ჯუჯა ხეები და ფერადი ყვავილები იყო ჩაყოლებული, ნორა აღფრთოვანებისგან სუნთქვაშეკრული გაჩერდა უზარმაზარი ოქროსფრად მოელვარე ჭიშკრის წინ,
- ნამდვილი საოცრებაა, ასეთი შთამბეჭდავი შენობა არასდროს მინახავს,
- ჰო ვიფიქრე მართლაც არ მოგესურვებინა ფერიების სამეფოში სასახლეების სანახავად წასვლა და ამიტომაც გადავწყვიტე ჩვენი სასახლე მეჩვენებინა, - ჯეისმა ეშმაკურად ჩაიცინა და კარი შეაღო,
- მეგონა აქ სასახლეები არ გქონდათ,
- გვაქვს, უბრალოდ საცხოვრებლად და აქედან სამეფოს სამართავად არ ვიყენებთ, ეს უბრალოდ როგორ გითხრა, ისე ჩათვალე როგორც მუზეუმი, ძველი დროის სახსოვრად, თითქმის ათასი წლისაა, წამომყევი დაგათვალიერებინებ,
ნორა ბავშვური აღტაცებით ათვალიერებდა ყოველ დეტალს, ხუმრობა საქმე ხომ არ იყო, ნამდვილი სასახლე, ოქროს გუმბათებით, ზუსტად ისე შენარჩუნებული როგორც ალბათ ათასი წლის წინ იყო, სასახლეს გარს უზარმაზარი ბაღი ერტყა, შადრევნებით და ისეთი მცენარეებით ნორა პირველად რომ ხედავდა, ჯეისმა კარი გაუღო და დარბაზში ფეხი შედგა თუ არა აღფრთოვანების შეძახილი აღმოხდა, უზარმაზარი დარბაზის იატაკი უცნაური მუქი ლურჯი ქვით იყო მოპირკეთებული და სარკესავით პრიალებდა, რამდენიმე შთამბეჭდავად მაღალი სვეტი თითქოს თვალუწვდენელ გუმბათს იკავებდა რომელიც საოცრად ნათელ ფერებში შესრულებული ნახატებით იყო მოხატული, ავეჯი, სამშვენისები, ოქროსა და ვერცხლის ნივთები, ძვირფასი თვლებით მოჭედილ ჩარჩოებში ჩასმული ნახატები, ყველაფერი ხელუხლებლად იყო შენარჩუნებული, დარბაზის ორივე მხარეს ფრთო ქვის კიბეები ადიოდა მეორე სართულზე, ყველაფერი იმდენად რეალური იყო, ნორას ისეთი შეგრძნება ჰქონდა თითქოს ეს ესაა მოოქროულ ლივრეაში გამოწყობილი კარისკაცი გამოვიდოდა და მეჯლისის დაწყების შესახებ გამოაცხადებდა, ძლივს მოერია თავს,
- ყველაფერი ძალიან მოვლილია, ვინ უვლის აქაურობას, როგორ მოახერხეთ და ასე ხელუხლებლად შეინარჩუნეთ ყველაფერი,
- ყველა ვუვლით, ქალაქელებს ეს ადგილი უყვართ, ეს ჩვენი ისტორიაა, ჩვენი მოგონებები, -ნორამ გაკვირვებისგან წარბი მაღლა აზიდა,
- რა ხდება? -ჯეისს ვერ გაეგო რა აკვირვებდა ნორას,
- უბრალოდ ისე ბუნებრივად საუბრობ ამ ყველაფერზე, - ნორა ემოციებს ვერ მალავდა,
- წარმოგიდგენია? ოქრო-ვერცხლით სავსე სასახლის კარი მუდმივად ღიაა და არავინ არაფერს არ იპარავს, აქ ძარცვა საერთოდ არ ხდება? ეს რომ ჩემს სამყაროში ხდებოდეს...
- შენს სამყაროში? -ჯეისმა ნორას წელზე ხელი მოხვია შემოატრიალა და შავი თვალებით ჩააცქერდა თაფლისფერ აციმციმებულ თვალებში, -მესმის რომ ჯერ გიჭირს ფორმულირება მაგრამ მიეჩვევი, ეს არის შენი სამყარო და არა ის რაც უკვე უკან მოიტოვე, -უფრო მეტად მიიზიდა და მათ შორის სივრცის შემცირებასთან ერთად ნორას გულისცემაც აჩქარდა, ჯეისი მართალი იყო, უყურებდა ნორა მის სახის დახვეწილ ნაკვთებს, შავ თვალებს, ვნებიან ტუჩებს, და ვერ ხვდებოდა როგორ გახდა ამ მცირე დროში მისთვის ასეთი ძვირფასი, გრძნობდა მის სურნელს, მისი სხეულიდან წამოსულ მხურვალე ტალღებს და ხვდებოდა არაფერს არ ქონდა მნიშვნელობა არც დროს და არც ადგილს, მისი სამყარო ჯეისის გვერდით იყო სადაც არ უნდა ყოფილიყო ის, ეს აქამდე ასე ცხადად არასოდეს უგრძვნია, ხელები თმებში შეუცურა, თითისწვერებზე აიწია და მსუბუქად შეეხო ტუჩებზე,
ჯეისი აშკარად არ ელოდებოდა ამას, შეცბა, დაიძაბა, თუმცა ნორასთვის ხელი არ გაუშვია უფრო მჭიდროდ მიიკრა სხეულზე, -რას აკეთებ? -ჩასჩურჩულა შეცვლილი დაბინდული მზერით, ნორას არაფერი უთქვამს კიდევ ერთხელ მიეკრა ტუჩებით ტუჩებზე და ჯეისმაც თავის შეკავება ვეღარ შეძლო, კოცნაზე კოცნით უპასუხა, ცალი ხელი თმებში შეუცურა ხოლო მეორე მოკლე ბლუზის ქვემოთ, შიშველ ზურგზე აუტარა, რბილი და ნაზი კანი ჰქონდა ნორას, საყვარლად გამობურცული მადისამღვძრელი ტუჩები და ისეთი სურნელი რომ ჯეისს თავგზას აკარგვინებდა, თავდავიწყებამდე მისული უკოცნიდა სანატრელ ტუჩებს და ამ წუთას მისთვის აღარაფერი არ არსებობდა გარდა მასზე აკრული სიფრიფანა სხეულისა რომელიც მის მკლავებში დაჭრილი ჩიტივით თრთოდა და ცახცახებდა, ძლივს მოახერხა გონების შორეულ კუთხეში საცოდავად მიკუჭნული საღი აზროვნებისთვის მოეხმო, მთელი ნებისყოფის მოკრეფა დაჭირდა იმისთვის რომ მის ტუჩებს მოსწყვეტოდა და რეალობაში დაბრუნებულიყო,
- ხელი არ გამიშვა, -ჩაიჩურჩულა ნორამ და უღონოდ მიეყრდნო მკერდზე, თითქოს ამ რამდენიმე წუთში მთელი მისი ცხოვრება დალაგდა, ნათელი გახდა და ყველაფერმა მნიშვნელობა შეიძინა, ღრმად ამოისუნთქა, მკერდში არსებულ სიცარიელეს უკვე თითქმის ვეღარ გრძნობდა, ვერც იმ სიმძიმეს რომელიც თითქოს მხრებზე აწვა მთელი ცხოვრება და საოცარი თავისუფლების შეგრძნებისგან მზად იყო სიხარულისგან პატარა ბავშვივით ეყვირა და ეხტუნა, ფრთხილად მოშორდა ჯეისს, რამდენიმე ნაბიჯით უკან დაიხია, ბედნიერებისგან გაბრწყინებულ სახეში შეხედა და ეშმაკურად გაუღიმა,
- იცი რომ ცოტა ხნის წინ ბავშვობის ოცნება ამიხდინე?
- მოიცა, შენი ბავშვობის ოცნება კოცნა იყო? -ჯეისმა სასაცილოდ აზიდა მარჯვენა წარბი და ეტყობოდა რომ სიცილს ძლივს იკავებდა,
- დაახლოებით, -მისმა შემხედვარე ნორამაც ვერ შეიკავა ღიმილი, -ზუსტად ასეთი წარმომედგინა ჩემი პირველი კოცნა, ჯადოსნური სასახლე და სიმპათიური პრინცი, მართალია მეჯლისი, ცეკვები და ბრწყინვალე სამოსი არ არის მაგრამ ესეც საკმარისია,
- ჯადოსნობის და პრინცობის რა გითხრა მაგრამ სასახლე ნამდვილად გვაქვს, გაეღიმა ჯეისს,
- შენ რომ იმ სამყაროს კარგად იცნობდე სადაც გავიზარდე, მაშინ მიხვდებოდი მართლაც რაოდენ ჯადოსნურია ეს ყველაფერი ჩემთვის,
- შეგიძლია მითხრა როგორ მოხდა რომ აქამდე არავისთვის გიკოცნია? -ჰკითხა მოულოდნელად ჯეისმა, -დარწმუნებული ვარ ბევრი თაყვანისმცემელი გეყოლებოდა,
- ასეც იყო, თაყვანისმცემლები მყავდა, უბრალოდ არავის მიმართ მიგვრძნია ისეთი რამ რაც კოცნას მომანდომებდა, ყოველთვის რაღაც მაკლდა, მაგრამ ეს იქამდე იყო სანამ შენ შემოიჭრებოდი ჩემს ცხოვრებაში,
- მომწონს რომ ასეთი პირდაპირი ხარ და ყოველთვის იმას ამბობ რასაც ფიქრობ, -ჯეისი ნორას მიუახლოვდა ხელი ნიკაპზე მოკიდა, თავი ააწევინა და თვალებში ჩახედა, -მინდა დამპირდე რომ რაც არ უნდა იყოს, რაც არ უნდა მოხდეს, ჩემს შესახებ რაც არ უნდა გაიგო, დაუფიქრებლად და იპულსურად არაფერს გააკეთებ და ყველაფერს ჩემთან ერთად გაარკვევ, დამპირდი გთხოვ,
- გპირდები, -უპასუხა ნორამ, -ვხვდები რომ ბევრ რამეს მიმალავ, იმედია შენს შესახებ რამე საშინელ საიდუმლოებას არ გავიგებ,
- საშინელი საიდუმლოებები არ მაქვს, -გაეცინა ჯეისს,
- ჰოდა ძალიან კარგი, ახლა კი სასახლის დანარჩენი ნაწილიც დამათვალიერებინე,
- გალერეა მინდა გაჩვენო, მხატვრობა გიყვარს?
- კი ძალიან, ხატვაც მიყვარს, თუმცა არც ისე კარგად გამომდის, სიმართლე რომ გითხრა ძალიან მშურს მათი ვისაც ხატვა შეუძლია,
ჯეისმა გალერეის კარი გააღო და ნორა კიდევ ერთხელ დამუნჯდა აღფრთოვანებისგან, უზარმაზარი გალერეა უამრავი სხვადასხვა ფორმის და ზომის ნახატით იყო სავსე, საოცარი ოსტატობით შესრულებული პეიზაჟები, პორტრეტები, ნატურმორტები... ნორა ერთ-ერთ ნახატთან შეჩერდა, ნახატზე შემოდგომის პეიზაჟი იყო გამოსახული, საოცრება იყო, ნახატი თითქოს ცოცხლობდა და სუნთქავდა, ნორას შეეძლო დაეფიცა რომ ფოთლების შრიალიც კი გაიგონა,
- ფერიების სამეფოდანაა, -მოესმა ჯეისის ხმა, -ხატვა მათი სტიქიაა, მათზე კარგად არავის გამოსდის,
- ულამაზესია, ჩაიჩურჩულა აღელვებისგან ხმაწართმეულმა ნორამ, ვერც კი წარმომედგინა თუ ასეთი რამ შესაძლებელი იყო, როგორ შეუძლიათ ნახატზე ასე ცოცხალივით გადმოიტანონ რამე, როგორ ახერხებენ ამას?
- ფერიებს ბევრი რამ შეუძლიათ, უცნაური და ამოუცნობი არსებები არიან, გირჩევ მათთან ფრთხილად იყო, მარტივად შეუძლიათ რეალობის შეცვლა ან დამახინჯება,
ჯეისს ეტყობოდა რომ მაინცდამაინც არ სიამოვნებდა მათზე საუბარი, ნორაც აღარ ჩაძიებია, ნახატების თვალიერება გააგრძელა და ერთ-ერთ ნახატთან გაოცებული შედგა, მასზე ჯეისი იყო გამოსახული, მაგრამ აშკარად უფრო პატარა ასაკში ვიდრე ახლა იყო, მაღალ გრძელწვერიან მამაკაცთან ერთად იდგა, -ეს კაცი ძალიან გგავს, ვინ არის?
- მამაჩემია, მამაჩემი ერთ-ერთი იყო იმ მთავართაგან რომლებმაც ზავის ხელშეკრულება დადეს,
- მამაშენი როდის დაიღუპა? -ჯეისი მიხვდა რაც აინტერესებდა ნორას მაგრამ ამაზე ყურადღება აღარ გაუმახვილებია,
- ხელშეკრულების დადებიდან ერთი წლის შემდეგ, ეს ნახატი მის დაღუპვამდე რამდენიმე თვით ადრე დახატეს და მაშინ 16 წლის ვიყავი, -ნორას აღარაფერი უთქვამს, უეცარი ცუდი წინათგრძნობით შეპყრობილმა ჯეისმა ნახატს თვალი მოაშორა, შებრუნდა და მის უცნაურად მოღუშულ სახეს შეეჩეხა...