პროლოგი
-ხომ იცი ნეა რომ მასთან ვერ იქნები, არ შეგიძლია. სულ რომ არაფერი ერთმანეთს ცოცხლად შეჭამთ.
-გეყოფა ანანო გეყოფა. ეს ჩემი ცხოვრებაა გასაგებია? ყელში ამოხვედით ყველა ვინც თვლით რომ საშინლად მოვიქეცი როცა ის შემიყვარდა. შეიძლება ბოროტია, ნერვებს მიშლის და არასოდეს იცი რას გააკეთებს მაგრამ მიყავრს გაიგე მიყავრს. ვერც დედაჩემი და ვერც შენ ვერ გადამიწყვიტავთვინ არის ჩემთვის სწორი და ვინ არასწორი ადამიანი. ყველას იდეალურად ის მიგაჩნიათ. ნუთუ ვერ ხედავთ რომ მხოლოდ გარეგნობით და მისი კარგი მხარით შევიყავრე, მას კი ამ კარგ მხარეს ვუბლოკავდი. მუდამ მის ნაკლზე ვამახვილებდი ყურადღებას და მაინც შემიყავრდა. ნუთუ შეიძლება ადამაინს ამდენი ნაკლი ჰქონდეს, შენ ხედავდე და ამის მიუხედავად გიყვარდე? კი დიახაც რომ შეიძლება ანანო. ესაა სიყვარული ესაა ის რის გამოც ცხოვრება მართლა მიღირს. ის არის ერთადერთ ვის მკალვებში სიკვდილსაც ვისურვებდი. და რაც არ უნდა თქვას ხალხმა როგორადაც არ უნდა გამომაცხადონ ფეხებზე რადგან ჩვენს სამკუთხედში ზედმეტი ის არის ვინც პირველი შევიყვარე. მართალია ჯერ ის მიყავრდა მართალია ის ყველას ჩემთან წარმოედგინა მე კი მასთან მაგრამ არაა სწორი, არ უნდა მიყავრდეს მხოლოდ იმის გამო რომ ხალხხი თვლის ამას საჭიროდ და არ უნდა მძულდეს იმის გამო რომ არშემიძლია მიყვარდეს ხალხის შიშის გამო. - საწოლზე დავეშვი და ყვირილი შევწყვიტე-მიყავრს ანანო უღმერთოდ მიყვარს და არმრცხვენია, სამარცხვინო არაფერი ჩამიდენია. სიყავრული არ არის სირცხვილი არც დანანშაული. და თუ კაკი არ მიყავრს არ ნიშნავს რომნაბი*** ან ბო** ვარ. მე ის მიყავრს ვინც მიყავრს და არ აქვს მნიშვნელობა რას იტყვის ხალხი რომლის აზრითაც გოგოს არაფრის უფლება აქვს გარდა ჩუმად ყოფნისა. მას რომ ვყვარებოდი და მის მეგობარს ამაზე დალაპარაკებოდა იცი რას ეტყოდა მეგოაბრი? წადი და დაიკიდე ყველა, უბრალოდ მოკიდე ხელი და წაიყვანეო,რადგან ბიჭებს ესმით სიყავრული და ვიცი რომ შენც გესმის. ნუ მოსუმენ დედაჩემს იყავი ჩემი ანანო, ჩემი სიყვარული. ის დაქალი ყველაფერზე წინ ჩემს ბედნიერებას რომ აყენებს და დამეხმარე ავუხნსა შენქამრს რომ მისი ძმაკაცი არ მიყავრს.
მან ამოიოხრა და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა.
-კარგი ოღონდ დამპირდი რომ თუ არ უყვარხარ, თუ იგივეს არ გრძნობს არ მოკვდები ამაზე დარდით.
-ზუსტად ვიცი ვუყვარვარ, იმაზე მეტად ვიდრე კაკის
01
ტაქსი ვერ გავაჩერე ამიტომ სახლიდან რესტორნამდე ორი კავრტლის ფეხით გავლა მომიწია, თანაც სირბილით. დროულად რომ მივსულიყავი და ლევანის ხმა არ ამოეღო კიდევ გადავიტანდი, მაგრამ თითქმის 15 წუთით დავიგვიანე, შევედი შეშლილივით და ლევანისა და ანანოს შორის ჩავჯექი. თუმცა ეს ყველაფერი როდი იყო ისეთი შემომხედა ლევანიმ წამში გავშეშდი.
-სად გდიხარ ამდენხანს.
-ტაქსი ვერ გავაჩერე. - ამოვიხვნეშე და წყალი მოვსვი, სახე მოულბა და მეც ლოყაზე ავკოცე-გილოცავ ლევანიკო.
-ეგრე კიდევ დამიძახებ და დაგბრიდავ გეფიცები
-იოცნებე შე კა**ა
-მაგას ბიჭზე არ იყენებენ-მითხრა და ნიშნისმოგებით გამიღიმა
-იყენებენ, მე ვიყენებ.
-ენა გოგო.
თავალები ისე დამიქაჩა წამით ვიფირე ბუდიდან ამოუცვივდება თქო,მაგრამ მე რის ნეა ვიყავი მისთვის რაიმე დამეთმო.
-მოხვალ სახლში, ხო იცი ამაღამ ჩენთან რჩები
-და რა რომ მოვალ?
-ნახავ-თვალი ჩავუკარი მან კი თემა ოდნავ შეცვალა.
-შენი გველი დაქალიც მოდის?
-გველი თავი გაბია შე კრეტინიზმით დაავადებულო.
კუსავით ფეხი გამოყო ანანომ და ლამის ღვინო შეასხა.
-გააჩუმე..
კბილებში გამოცრა და გაკვირვებულ საძმაკაცოს შეპარული ღიმილით გადახედა,ისინიც მოდუნდნენ და ლაპარაკი გვაცადეს.მე კი ანანოს ვუთხარი
-ანო ილაპარაკე.
ორივეს გაგვეცინა და საბოლოოდ დავწყნარდით. ვჭამდით ვიციბოდით და ძველ დროს ვიხსენებდით. ჯერ ისევ იმ დროს როცა პატარები ვიყავით. მაგიდასთან მსხდომთაგან ერთის გარდა ყველას ვიცნობდი. ასე არასდროს არავის დავუვინტერესებივარ.
-ლევანი ის ვინარის?
-ჩემი მეგობარი კაკი.
-გამაცნობ?.
-შენ რო იცი ყველასთან ფლირტი თუ ეგრე იზავ არა.
-კაი რა 25-ის ვარ და მარტო. სხვა რა ვაკეთო აბა მითხარი.
-ნეა..
-რა ნეა ჩემზე პატარა ხარ და ჩაიგდე ეგ ენა. გამაცნობ თუ არა.
-არა.და ერთი თვე არაფერს ზომავს რა. ტოლები ვართ.
-ლევანი!.
-არ მინდა შენგამო ძმაკაცის ცემა მომიწიოს.
-არ მინდა შენს გამო ძმაკაცის ცემა მომიწიოს - სასაცილოდ გამოვაჯავრე და ოდნავ წამოვარტყი-შენი ბრალია ჯერ ისევ გასათხოვარი რომ ვარ ვაჟბატონო. ყველა ვინც კი ოდესმე მომწონებია წიხლქვეშ გყავს გაფენილი. შენ რომ ჩემი დაქალისთვის სიყვარულის ახსნა გიტყდება არ ნიშნავს რომ შენ ძმაკაცთან ფლირტი არ შემიძლია.
-საიდან მოიბოდიალეახლა ეგ...
-დებილს ვგავარ ლევან? დაბადებიდან გიცნობ და გგონია იმას ვერ შევატყობ ვინ გიყვარს?
-ნეა მოგკლავ!
მასთან კამათში გართულს სულ გადამავიწუდა რომ ანანოც გვერდზე გვეჯდა.მისკენ ფრთხილად გავიხედე თითოს მეშინოდა დაქალის ურეაქციო სახის,აი იმის რომ ეს არ გაუკვირდებოდა.ლევანიმაც ისე ნელა შეხედა გოგოს რომ წამით ვინატრე ჩემი გრძელი ენა ძირში მიმეჭრა.ტუჩებთან მიტანილი ღვინის ბოკალი გაშეშებოდა და შეშინებული თვალებით ხან მე მიყურებდა ხან ლევანის.
-მშვენიერია ყოჩაღ ბიძაშვილო!
ხმა არ ამომიღია.არც არავინ განძრეულა.მხოლოდ ანანომ ამოიდუდღუნა.
-ლევანი შეიძლება ცალკე ვილაპარაკოთ?
ანანო წამოდგა და გარეთ გავიდა ,ლევანიც უკან მიყვა და გზაში მომიტრიალდა.თან მანიშნა მოგკლავო.სანამ ისინი საუბრობდნენ და მე ვნერვიულობდი ანანოს სკამზე კაკი გადმოჯდა.
-ვინც არ უნდა იყო ყოჩაღ,მაგისთვის კიდევ რომ დაეცადა ანანოს ვერასოდეს ეღირსებოდა სიყვარულის ახსნას.
-იმედია ხვდები რომ ძალით არ მინდოდა ამის გაკეთება.
-აბა?
-უბრალოდ ერთადერთი ხარ ლევანის სამეგობროში ვისაც არ ვიცნობ,გაცნობა მინდოდა და ლევანიმ არაო ხო და შემთხვევით გამომივიდა
-კაკი
-ნეა.
-სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც. -საყვარლად გავეკრიჭე და უაკნ გავიხედე.
ისინი იდგნენ და ერთმანეთს უღიმოდნენ.გულში სითბო ჩამეღვარა ,როდესაც ლევანიმ ანო ჩაიხუტა და თავზე აკოცა.ასე მხოლოდ განსაკუთრებულ ადამიანებს ექცეოდა.მხოლოდ იმათ ვინც მართლა უყვარდა ,ვინც მისთვის მნიშვნელოვნი იყო და მე ამ სიაში ნამდვილად შევდიოდი.ყოველთვის არა ,მაგრამ როცა მჭირდებოდა სითბოს ნამდვილად გამოხატავდა.ის ბიძაშვილზე მეტი იყო.ერთმანეთს ვამწარებდით და ამისთვის მიზეზი არ გვჭირდებოდა,მაგრამ როც გვტკიოდა ტკივილს ვიყოფდით. მაშინაც მე კაკის გვერდით ვიჯექი და ბიძაშვილის სიხარულს ვიზიარებდი,არა მხოლოდ ბიძშვილი არა. იქ ჩემი ცხოვრების საუკეესო მოვლენა იდგა ანოს სახი...ის მთელი ცხოვრების მანძილზე გვერდით მყავდა. ახლა უფრო ახლოს იქნებოდა.
ლევანი გვერდი მომიჯდა ,ანო კი უკნიდან მომეხუტა.
-მიყვარხარ შე ...
- თავი გაბია კახპავ.
-აბა დაწყნარდი ორივე..
-შენ საეროდ ჩუ.
-გოგო არ გადამრიო ახლა.
-მომშორდი მე აივანზე გვივრ და ეგდე აქ.
მაშინ მეგონა სამყარო ჩემი იო,მეგონ რომ
ვარსკვლავები მხოლოდ ჩემთვის ანათებდნენ. აივანზე გავედი და ცას ავხედე. ყველა ვარსკვლავი მე მიღიმოდა, ქარი ქროდა და წაბლისფერ თმებს ჰაერში აფარფატებდა. ჯიბიდან სიგარეტი ამოვიღე და გავუკიდე, ცეცხლი ქარმა ჩამიქრო, შემდეგზე მოვტვინე და ხელი ავაფარე. ისე მომწონდა ის აზრი რომ ანანო ჩემი ოჯახის წევრი იქნებოდა,უფრო მეტად და უფრო ძლიერად ვიდრე აქამდე, რომ ჭკუიდან ვიშლებოდი. რას წარმოვიდგენდი ჩემს დაქალს, ჩემს ცოცხალ ანარეკლს თუ ლევანი შეუყვარდებოდა. თუ მის გვერდით შეყვარებულის ამპულაში ვნახავდი. უაზროდ ვიღიმოდი და ცას ვუყურებდი.
-საოცარია არა, როგორ შეუძლია ადამიანის ერთ სიტყვას, ერთ დაუფიქრებელ წინადადებასაც კი შეცვალოს სხვისი ცხოვრება?
უკნიდან ხმა მომესმა და მხრებზე მოსაცმელი ვიგრძენი. ცხვირში პარფიუმის სურნელი მიღიტინებდა. საოცრად კარგი სურნელი იყო, ცივი და გიჟური. მისკენ გავიხედე.კაკი იყო.
-ნამდვილად. სურვილებს და სიტყვებს უნდა უფრთხილდე. არასდროს იცი რა მოხდება.
იდაყვებით აივნის რიკულებს მივეყრდენი და ნაცრისფერ თვალებში ჩავხედე. მთვარეს მოგაგონებდა.
მზერა ამაყოლა და დაბოლოოდ ჩემს თვალებს გაუსწორა .
-აქ რატომ ხარ? გაცივდები.
-და შენ რატომ გადარდებს?
-არ მადარდებს.
-ხოოო? და მეც დავიჯერე.
ნაფაზი დავარტყი და თავი ცალ მხარეს გადავაგდე. ოდნავ მოჭუტული კამკამა მწვანე თვალებით ვუყურებდი ის კი იდგა და ოდნავ იღიმოდა.
ვაღიარებ რომ სიმპატიური იყო. ჩემს გემოვნებაში ოდნავაც არ ჯდებოდა, არ იყო მკაცრი იერის მქონე, მაღალი და შავგრემანი. პირიქით ჩვეულებრივი, წაბლისფერთმიანი, ნაცრისფერთვალება ბიჭი იყო. ბევრად არ გამოირჩეოდა სხვებისგან და მაინც რაღაცნაირად მექაჩებოდა გული მისკენ. თითქოს მეტს უნდა დავლოდებოდი ვიდრე სიყავტულს მისდამი.
-ლამაზი თვალები გაქ. თითქოს ანათებენ!
-ვიცი ლევანი მეუბნება ხოლმე.
გავუღიმე და ზღვას გავხედე. ზღვას რომელიც ზეცას ისე ერწყმოდა ზღვარსაც ვერ გაარჩევდი. ხო ზღვაზე ვიყავით.ბათუმში ჩვენს სახლში ვრჩებოდით, ლევანის ძმაკაცები ზოგი სად ზოგი სად. აი ანანო კი, ანანო გვერდზე სახლში ცხოვრობდა ამიტომ ხან იქ იყო ხან ჩვენთან. მამიდამისს ვერ გაურბოდა.
ზღვაზე მეტად არაფერი მიყავრდა არ ვიცი ზღვის გამო მომწინდა მასში მცხოვრები ქმნილებები თუ პირიქით,მაგრამ ფაქტია მასზე ავბოდებდი. გიჟი ვიყავი და ამას არასდროდ ვმალავდი.
-ზღვაც ლამაზია.
-ხო, ზღვა საოცარია არასდროს იცი მასში რას ნახავ, რას აღმოაჩენ. მის სიღრმეს ვერასდროს გაზომავ, ვერც დაიმორჩილებ, გასაოცარია ერთ წუთს მშვიდია მეორე წუთას აღელვებული და დიდ გიგანტურ ტალღებს ისვრის, თითქოს მთელი კაცობრიობის მასში მომწყვდევა სურდეს. ერთ წამს ერთი მოსწონს მეორე წამში სრულიად სხვა, ის შენი არასდროსაა, მაგრამ შენ მისი ყოველთვის ხარ. ყოველთვის შეუძლია მის ტალღებში გამოგამწყვდიოს და ისე აგავსოს რომ დაიხრჩო.
-ისე ლაპარაკობ თითქოს ცოცხალ, ნამდვილ ადამიანზე საუბრობდე.
მითხრა და გაიცინა, გული დამწყდა. არასოდეს მყოლია ვინმე ვინც გაიგებდა როგორი სიყვარულით მიყვარდა ზღვა, როგორ ვხედავდი მასში ჩემი თავის ანარეკლს. ისიც ისეთივე გამოუცნობი იყო როგორც მე. ჩემი თავი ბოლომდე ჯერაც ვერ ამომეხსნა. არაორდინალური ადამიანი ვიყავი და თანაც იმდენად რომ საკუთარ თავსაც ვაოცებდი, მაგრამ იმან, რაც კაკის გაცნობის მერე მოხდა სამუდამო შოკში დამტოვა. სიგარეტის ნამწვი მოაჯირზე ჩავაქრე და მოშორებით მდგარ ურნაში ჩავაგდე.
-შენს ადგილზე სხვა რომ ყოფილიყო აივნიდან მოისვრიდა.
-მაგრამ ჩემს ადგილზე მე ვარ. მას სხვა ვერასდროს დაიკავებს.
თავის მოსაცმელი გავუწოდე, ღიმილით შევბრუნდი უკან და
ლევანისთან გვერდით მივუჯექი.
-მაინც გაიტანე ხო შენი?
-ხომ იცი რომ სურვილებს ყოველთვის ვისრულებ. თანაც მარტივად.
-ოხ ნეა რატომ ხარ ასეთი?
-არ ვიცი. ცუდივარ? - საწყლად შვხედე და მანახ გამიღიმა.
-შენ ცუდი არასოდეს იქნები, უბრლაოდ სხვანაირი ხარ. არასდროს იცი რა მოგინდება რას გააკეთებ..
-... ვინ მომინდება...
-ზზუსტად, ყოველთვის წარმოუდგენელი ადამიანი იყავი. მიხარია ჩემი ბიძაშვილი რომ ხარ მაგრამ თავში არ აგივარდეს.
-არ ამივარდება. გავუღიმე და თვი მხარზე ჩამოვადე. ჩემი საყავრელი სიმღერა ჩაირთო, ისევ ქვემოდან ავხედე და ვკითე.
-მეცეკვები?
-არა, კაკის უთხარი.
დამპლურად გამიღიმა და ანო გაიწვია, ისე მომეშალა ნერვები რომ ჭიქას ჭიქაზე ვცლიდი. საოცრად საყვარელი სიმთვრალე მაქ.
-მეცეკვები?
-ფეხზე ვერ ვდგები და თუ ამაყენებ კი.
გავეკრიჭე და ხელი გავუწოდე. მანაც წამომაყენა. განგრეულმა მთვრალმა სიმღერას ფეხი როგორ ავუწყვე და ვეცეკვე ვერ გეტყვით. მუცელში პეპლები დაფარფატებდნენ. ის საღამო ყველაზე დიდ ბედნიერებად ჩამრჩა.
კაკის მეორედ ზღვაზე შევხვდი და ვფიქრობ ყველაფერი რაც მის მოწონებად და შეყვარებად ჩავთვალე სწორედ ზღვიდან დაიწყო. ლევანის დაბადების დღიდან ერთი კვირის თავზე. შეზლონგზე ვიწექი უეცრად მზე რომ მომიჩრდილეს. სათვალე ჩამოვიწიე და გაკვირვებულმა ავხედე "ჩემს ფარდას"
-გამარჯობა.
-გაგიმარჯოს, აქ რა გინდა?
-ზღვა.
-არა აი აქ, ჩემს გვერდით? ისე ცოტა გაიწიე მზეს მიჩრდილავ.
-რავი შორიდან დაგინახე და ვიფიქრე მივესალმები თქო.
-გაგიმარჯოს, ახლა შეგიძლია წახვიდე.
-არ გინდა ვიცურაოთ.
ყველაზე მეტად მისი მოთმინების უნარითა და სიჯიუტით მოვიხიბლე. რაც არ უნდა მეთქვა ცდილობდა თავისი გაეტანა, მაგრამ მე ხომ ნეა ვიყავი, გიჟი დედისერთა ნეა რომელდაც ყველა ოცნებას უსრულებდნენ.
-კარგი.
გავუღიმე და გავყევი, მაშინ პირველად და უკანასკნლეად დავემორჩილე ბრძოლის გარეშე. წყალი ცივი იყო, ცივი და სასიამოვნო. მუცლამდე მწვდებოდა, ფეხქვეშ კი ქვიშას ვგრძნობდი. ისე სასიამოვნოდ მეხებოდა რბილი ქვიშა შიშველ ტერფებზე რომ შემეძლო მთელი დღე ასე გამეტარებინა.
სულ ოდნავ შევასხი წყალი, მან კი კოპებშეკრულმა შემომხედა მერე გაიღიმა და საპასუხოდ დამიბრუნა. აი ასე გაგრძელდ აყველაფერი, ის მე მასხავდა მე მას. ბოლოს გავიქეცი. ის კი გაომეკიდა. კაკის საოცარი ღიმილი ჰქონდა. ისე უცბად გადავედი ქვებზე რომ ვერც გავიაზრე, შიშველი ტერფი რაღაცას წამოვკარი და წყალში ჩავვარდი. ფეხი ისე მეწვოდა ცოტაც და ვიკივლებდი. კაკი მომვარდა და წამომაყენა.
-კარგად ხარ?
-კი ცოტა ფეხი მტკივა.
-ცოტა?
-ცოტა.
მაინც არ ვუტყდებოდი როგორ საშინლად მეწვოდა, ხელში ამიყვანა და ჩემს შეზლონგამდე მიმიყვანა, მისი ნახევრად სველი სხეული მზისებრ სითბოს ასხივებდა.
-მადლობა.
-არაფრის.