"ანკესი"

15-12-2021, 15:05

ნანახია 2 650

მეთევზე კაცი იყო ვანო პაპა.დილა უთენია ანკესით ხელში,ღიღინით აივლიდა მტკვრის სანაპიროს და ჩატეხილ ჯებირთან ჯდებოდა. ამოჩემებული ჰქონდა ის ადგილი.ყველა მეთევზემ იცოდა,რომ ვანოს საკუთრება იყო და სხვა არავინ უნდა დამჯდარიყო იქ. სანამ ანკესს წყალში მოისროდა,სამჯერ გადაიწერდა პირჯვარს,შემდეგ მაღლა აღაპყრობდა ხელებს და ღმერთს წინასწარ უხდიდა მადლობას.უფალიც არასდროს უშვებდა სახლში ხელცარიელს.
მძიმე ნაბიჯებით გაუყვებოდა ხოლმე გზას შინისკენ. ჯერ მეზობლად შეივლიდა,ქვრივ მარგოსთან.მრავალშვილიან დედას თევზით სავსე პატარა სათლს დაუდგამდა.დღეს ეს გვეყოფა,ხვალ ღმერთია მოწყალეო,იტყოდა,მერე თვალცრემლიან მარგოს თავზე ხელს გადაუსვამდა და თავის ოთახში შეიკეტებოდა მეორე დილამდე. კარგა ხანს ესმოდა ხოლმე გარედან გახარებული ბავშვების ყიჟინა.
-ვანო პაპამ თევზი მოგვიტანა!
-აუჰ,რამდენია?!
-ეს ხალებიანი ჩემია!
-მაშინ ეს დიდთავა ჩემია!
-მეც მინდა დიდთავა და ხალებიანი!-ნაბოლარა ილიკო ხელს სტაცებდა თევზებს და უკანმოუხედავად გარბოდა.
როგორ უყვარდა ეს ხმები ვანოს.მთელი დღე,კმაყოფილი და ბედნიერი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე.
მეხუთე შვილზე იყო ფეხმძიმედ მარგო,ქმარი რომ დაეღუპა. ისედაც სიღარიბეში მცხოვრებმა,სიღატაკეში გადაინაცვლა.იმ დღიდან არ მოშორებია მოხუცი ქალს.თუკი რამ ებადა,ყველაფერი გაუნაწილა.მამად მიგულეო,უთხრა იმედგადაწურულ ქვრივს.
მარგოც იმედით თვალით გასცქეროდა ხოლმე მოხუცის გზას.სანამ ვანო პაპა შინ დაბრუნდებოდა,მის ოთახში შეიპარებოდა,დააწკრიალებდა იქაურობას და სარეცხსაც დაურეცხავდა.ვანოს ეუხერხულებოდა და ტკბილად უწყრებოდა ხოლმე მარგოს.შენ ისედაც ბევრი საქმე გაქვს,ჩემზე ნუ ზრუნავო.მარგოს სევდიანად გაეღიმებოდა და კარგა ხანს სიყვარულით სავსე თვალებით უყურებდა ხოლმე ღმერთისგან გამოგზავნილ ადამიანს.
***
ერთ წელს დიდი ზამთარი ჩამოწვა.არავის ახსოვდა ასეთი ყინვა და სუსხი. მბჟუტავი სინათლის შუქი სარეცელზე მიჯაჭვულ ფერმკრთალ ვანოს სახეზე სცემდა და ისედაც გაყვითლებულ სახეს,უარესად სანთლისფერი ედებოდა.
-ვანო პაპა,- ნაბოლარა ილიკომ კარი შეაღო და იქვე გაჩერდა.
-ილიკო? მოდი..შემოდი,-ოდნავ წამოსწია თავი ვანომ და ბავშვს გაუღიმა.
ილიკომაც რადგან დასტური მიიღო,თამამად გაეშურა მოხუცისკენ და საწოლზე,ფეხებთან ჩამოუჯდა.
-ვანო პაპა,ცუდად ხარ?-ჰკითხა შეწუხებულმა.
-ცოტა გავცივდი,ეს არაფერია,ილიკო..
-დედა აფთიაქში წავიდა,ასე თქვა,ვანო პაპა ძალიან ცუდად არის,არ იხმაუროთო,-თქვა და მოხუცს სახეზე დააკვირდა,თითქოს დედის სიტყვებში დარწმუნება უნდოდა.
-უჰ,აბა,რას ამბობ,ილიკო? თქვენი ხმა,რომ არ მესმოდეს,უფრო ცუდად გავხდები,იცოდე..გაიქეცი,ითამაშეთ,ხომ იცი,როგორ მიყვარს თქვენი ყიჟინა?-ცრემლმოწოლილმა თქვა და ბავშვისკენ გაიწვდინა ხელი. ილიკომაც თავისი პატარა თითები შეაგება და ისეთი სიყვარულით ჩაებღაუჭა მოხუცის თითებს,ვანომ ტკივილიანად გაიღიმა.
-ვანო პაპა,მე რომ დიდი გავიზრდები,მეთევზე უნდა გამოვიდე..მეც მექნება შენნაირი ანკესი,- ილიკოს სიხარულის ჭინკები აუთამაშდნენ თვალებში.
-ო,მეთევზე?-ვანო უკეთესად წამოიწია სასთუმლიდან.
-ჰო..-თავი დაიქნია ილიკომ.-და ბევრ თევზებს დავიჭერ შენსავით.
-რად გინდა,ბევრი თევზი?-გამომცდელად შეხედა ბავშვს.
-იმ დღეს ვიღაც ქალი იყო მოსული,მშიაო,დედას უთხრა..ბავშვებიც მშიერი მყავსო..-თქვა და გაჩუმდა,თითქოს უნდოდა,რომ სიზუსტით გაეხსენებინა წინა დღის ამბავი.
-მერე,ილიკო?-სახე შეეცვალა ვანოს.
-მერე დედამ ის თევზები გაატანა,შენ რომ მოგვიტანე..
-ყველა გაატანა?
-ჰო,ყველა..ასე თქვა დედამ,ჩვენ ხომ ვჭამეთ უკვე,მოვითმენთ ხვალამდე,სხვა ბავშვებმაც უნდა ჭამონო.
-მერე,ილიკო?
-მე არც მომშიებია,-გაეცინა.-ვანო პაპა,როცა აღარ დაგჭირდება,ხომ მათხოვებ ანკესს?
-გაჩუქებ,-ვანომ ნაღვლიანად გაუღიმა ილიკოს.
-მართლა მაჩუქებ?!-ფეხზე წამოხტა ბავშვი.
-ჰო,აბა..ტყუილი რა საკადრისია?მოიცადე..-რის ვაი-ვაგლახით წამოდგა ვანო.
-ვანო პაპა,ფეხები გტკივა?-ხელი წაავლო მოხუცს მისაშველებლად.
-ეს არაფერია,გამივლის,აქ დამელოდე,-სიყვარულით მოუჩეჩა თმა ბავშვს და საკუჭნაოში გავიდა.
მოუთმენლად ცქმუტავდა ილიკო,მთელი ყურადღება მოხუცისკენ ჰქონდა.როდესაც ვანო ანკესით ხელში გამოჩნდა,ბავშვმა სიხარულისგან შეჰყვირა.
-აუუ,ვანო პაპაა,რა მაგარია..იცი? ძალიან ბევრ თევზებს დავიჭერ ხოლმე და ყველა ბავშვს დავურიგებ ვისაც შია!
-ილიკო,ილიკო..- ცრემლის შეკავება გაუჭირდა მოხუცს.
-ტირიხარ?-ღიმილი პირზე შეეყინა ბავშვს.
-არა,ილიკო,არა..აი,ეს ანკესი ჩემგან გქონდეს სახსოვრად..დიდი ბიჭი,რომ გაიზრდები,მეგობრებთან ერთად წახვალ სათევზაოდ და გაგახსენდება ვანო პაპა,-ბავშვს ანკესი გადასცა და თავზე აკოცა.
-მერე შენ,არ გჭირდება?-უცებ მოაფიქრდა ილიკოს.
-მე? ეჰ,მე აღარ ილიკო,აღარ..-სევდიანად გაუღიმა და საწოლისკენ წავიდა.
***
დილით მარგოს ტირილის ხმაზე გაეღვიძათ ბავშვებს. ილიკო საწოლზე წამომჯდარი შეშინებული უყურებდა დედას და კითხვას ვერ ბედავდა,თუ რამ დაამწუხრა იგი.იმას კი მიხვდა,რომ რაღაც ცუდი ხდებოდა.ასეთი გულამომჯდარ მოტირალი დედა არასდროს უნახავს.თითქოს გულმა უგრძნო,სწრაფად წამოხტა და კარისკენ გაიქცა.
-ილიკო!-დედის ხმას ყურადღება არ მიაქცია და ფეხშიშველი გავარდა დერეფანში.
-ილიკო,ილიკო!-უკან დაედევნა მარგო.ვერ მოასწრო ბავშვის დაჭერა.ილიკო უკვე მოხუცის გაყინულ მზერას უყურებდა.
-დედა! მოკვდა ვანო პაპა?! -ნიკაპი აუკანკალდა.
-წამოდი..-მარგომ ფრთხილად მოხვია მკლავი ბავშვს და ხელში აიყვანა.
-დედა! ვანო პაპა მოკვდა,ხო?! დედაა!-ბავშვის ღრიალმა მთელი ეზო გააღვიძა.

***
-მე ვანო პაპასავით ბევრ თევზებს დავიჭერ,აი,ნახავთ..და ბავშვებს დავურიგებ..გუშინ მაჩუქა თავისი ანკესი..დიდი,მაგარი ანკესი..ვანო პაპამ..-სლუკუნებდა ბალიშზე დამხობილი ილიკო და პატარა თითებით მუჭებს კრავდა.

მარგო ტიროდა..

დასასრული

40 0

№1

წევრი ლილა ნესი

თქვენი ახალი ისტორია როგორც კი დავინახე ''მე კამა ავე და მევლუდ დარდი'' გამახსენდა
ამწუთას ვკითხულობ ალბათ მესამედ ან მეოთხედ და ისევ ვერ ვიკავებ სიცილს, სასაწაული რაღაცაა

მთელი დღის დაღლილობა დამავიწყა

"ანკესი"

ტესტები

სხვა გვერდები

აქტიური მწერლები

აქტიური მწერლები