დივანზე მჯდომმა თამუნამ, ცრემლიანი თვალებით გახედა კედლის საათს, რომელიც შუაღამის სამს უჩვენებდა, შემდეგ კი ცივი მზერა იქვე ჟურნალების მინის მაგიდაზე დადებულ მობილურზე გადაიტანა, რომელიც ჯიუტად დუმდა ბოლო 4 საათის განმავლობაში. აღელვებულმა და აფორიაქებულმა ქალმა წყლის ჭიქას წამოავლო აკანკალებული ხელი და კარგა ხნის ფიქრის მერე მეორე დამამშვიდებელიც დალია. თუმცა ამანაც ვერ იმოქმედა მის დაძაბულ ნერვებზე და დროის უსასრულობაში გაიყინა თავის მტკივნეულ მოგონებებთან და წარსულთან ერთად, ამიტომ ვეღარ შეძლო მოწოლილ მძიმე ემოციებთან გამკლავება და სიმწრის ცრემლები გადმოუცურდა გაფითრებულ ღაწვებზე. კარგა ხანს იჯდა ასე უგრძნობი, უემოციო ცივი, გაყინული, ერთ წერტის მიშტერებული და გარინდებული, რის გამოც რამდენიმე წამის განმავლობაში დროსა და სივრცეში დაიკარგა, შეკრთა როცა თმა გაწეწილი, ფეხშიშველა და საღამურებში გამოწყობილი პატარა გოგონა წამოადგა თავზე
-ბებოს სიხარულო გაიღვიძე?- ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა შემცბარმა ქალმა შვილიშვილს და მაშინვე ცრემლები მოიშორა სახიდან, სევდიანად გაუღიმა დაბნეულ პატარას და ნახევრად მძინარე კალთაში ჩაისვა, გულზე მჭიდროდ მიიკრო, თავზე აკოცა და ამჯერად მთელი ძალით გაუწია წინააღმდეგობა მოწოლილ ცრემლებს, მისი მცდელობა ამაო არ გამოდგა და როგორღაც მოახერხა დამშვიდება და ფიქრის შეწყვეტა მძიმე წარსულზე, რათა თავისი უსამოვნო განცდებით პატარაც არ აეფორიაქებინა. კარგა ხანს ისხდენენ ასე ერთმანეთზე ჩახუტებული ბებია და შვილიშვილი, ბოლოს, როცა დარწმუნდა თამუნა, რომ პატარას ჩაეძინა, ფრთხილად წამოდგა ფეხზე და თავის საძინებელში შეიყვანა, საწოლში ჩააწვინა და თავადაც გვერდით მიუწვა. ეფერებოდა ძალიან ბევრს ეფერებოდა პატარა მარიამს სახეზე, უნდოდა დედის სოთბოს და ალერს მოკლებული პატარასთვის ოდნავ მაინც შეემსუბუქებინა ის სიცარიელე რომელიც მის პაწაწინა გულში უნებურად, ასაკის მატებასთან ერთად კიდევ უფრო ღრმავდებოდა, მაგრამ ზუსტად იცოდა რომ, მის არანაირ მცდელობას რეალურად აზრი არ ჰქონდა, რადგან ბებოს სიყვარული ვერასდროს ჩაანაცვლებდა დედისადმი არ განცდი სიყვარულს, მითუმეტეს გაუცნობიერებელ მონატრებას, სიცარიელეს და ტკივილს. ამ ფიქრებით თავგზააბნეული და გაწამებული ქალი შვილიშვილის სიახლოვემ თუ წამლის მოქმედებამ მალევე დაამშვიდა და ცოტა ხანში ძილმაც წაართვა თავი. გამთენიისას რაღაც უცნაურმა, ფრთხილმა ხმაურმა ძილი გაუკრთო, ოდნავ დაიძაბა, თუმცა სანამ აზრზე მოვიდოდა საყვარელი მამაკაცი ზურგიდან აეკრო, მუცელზე მჭიდროდ შემოაჭდო ხელი, ცხვირი მის თმებში ჩამალა და შიშველ მხარზე ნაზად აკოცა
-დილა მშვიდობისა-ყურს უკან დაუჩურჩულა ზურამ აღელვებულ ცოლს და ლავიწის ძვალს გააყოლა ცხელი ტუჩები
-როდის მოხვედი?-თვალები არ გაუხელია ისე ჰკითხა თამუნამ ქმარს
-ახლახანს
-დალიე?
-ცოტა-გულწრფელად უთხრა ზურამ და კიდევ უფრო მეტად მიიწება სასურველი ქალის ცივი სხეული ტანზე
-რატომ არ დამირეკე?-საყვედურით უთხრა თამუნამ და მისკენ მიტრიალა არეული სახე
-ხომ გაგაფრთხილე გვიან მოვალ-მეთქი-აბუზღუნდა კაცი და ისევ მხარზე აკოცა
-უკვე თენდება!
-ეს აქ რატომ წევს?-მომღიმარი სახით სიტყვა ბანზე აუგდო ზურამ გაღიზიანებულ ცოლს და ნაზად მოეფერა სახეზე პატარა მარიამს
-შენსა და ლაშას ლოდინში ვერაფრით დავიძინე...შუაღამისას გაეღვიძა-გვერდით მწოლიარე პატარაზე მოუთითა თამუნამ ქმარს და ჩურჩულით განაგრძო საუბარი- ვეღარ შეველიე და ჩემთან დავაწვინე
-პაპას გოგო-აღმოხდა აღელვებულ კაცს და საწოლის მეორე მხარეს გადაწვა, მძინარე პატარა გულზე მიიკრო და თავზე აკოცა
-არ გააღვიძო
-ნუ ღელავ-გაუღიმა ზურამ ცოლს და მონატრეუბულ შვილიშვილს სახე გაუკოცნა, ტკბილი ძილის გაკთობის გამო პატარა მარიამმა უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები და წამში ხელიდან გაუსხლტა გაოცებულ კაცს, ბებოსკენ მიიწია ნახევრად მძინარე და პაწაწინა, თბილი ხელები კისერზე შემოხვია დაბნეულ ქალს.ამ დროს თამუნას ისევ ცრემლები მოაწვა და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეტირა- ეცადე როგორმე თავს მოერიო და არ აგრძნობინო როგორ გტკივა ხატია
-ვცდილობ, ძალიან ვცდილობ ზურა ხომ იცი მაგრამ არ გამომდის... რაც უფრო მეტი დროს გადის იმ საზარელი ტრაგედიიდან მით მეტად მტკივა სამივე- აქ უკვე ძალა აღარ ეყო თამუნას რამის სათქმელად და გაჩუმდა რადგან ზუსტად იცოდა რომ ერთი სიტყვაც და ცრემლებად დაიღვრებოდა
-ვიცი ვიცი რომ ძალიან რთულია შენთვის ხატიას ჩანაცვლების მცდელობა და მარიამისთვის დედობის გაწევა, მაგრამ ძალა უნდა მოიკრიბო როგორმე! ეს მისთვის უნდა გააკეთო-ზურამ ოდნავ ათრთოლებული ხელი მძინარე პატარას ოქროსფერ კულულებს ჩააყოლა და სევდიანი სახით შეხედა სუნთქვა აჩქარებულ ცოლს
-როცა იმ საზარელ დღეს ვიხსენებ ცუდად ვხდები, დღემდე ისევ ისეთი საშინელი განცდა მაქვს როგორც მაშინ, ამ 5 წელმა არაფერი შეცვალა ჩემში, პირიქით რაც დრო გადის მით უფრო მეტად მტკივა გული მარიამის და ლაშას გამო, ყველაზე მეტად კი ხატიას გამო
-შენი მესმის, კარგად მესმის რადგან მეც ზუსტად იგივეს განვიცდი, მაგრამ მარიამის გამო ვალდებულები ვართ რომ წარულის მძიმე და საშინელ მოგონებეს როგორმე თავი დავაღწიოთ და ცხოვრება ჩვეულ რეჟიმში განვაგრძოთ
-ეგ შენს შვილს უთხარი!- წამოენთო თამუნა- დღემდე ისე იქცევა თითქოს მარიამი მის ცხოვრებაში არც არსებობს
-მას მეტი დრო სჭირდება რადგან ჩვენზე ბევრად მეტის გადატანა მოუწია!
-ასეა გეთანხმები...მაგრამ ბავშვს ასე ცივად მაინც არ უნდა ექცეოდეს... რა დააშავა მარიამმა, მისი რა ბრალია რომ სწორედ იმ საშინლე დღეს დაიბადა-აღმოხდა აღელვებულ ქალს და მაშინვე გაჩუმდა რადგან ძალა აღარ ეყო კიდევ რამის სათქმელად
-გგონია რომ ლაშას იმიტომ უჭირს მასთან ურთიერთობა რომ მისი დაბადების შემდეგ ხატია გარდაიცვალა?
-ჰო სწორედ ასე მგონია
-ცდები
-მაშინ რატომ არ ურთიერთობს ბავშვთან? ასე ცივად რატომ ექცევა?
-იმიტომ რომ მან საყვარელი ქალი დაკარგა, მისგან კი მხოლოდ ეს პაწაწინა ნაწილი დარჩა...-მძინარე პატარაზე მიუთითა ირაკლიმ ცოლს- შესაბამისად რთულია მისთვის ამ ყველაფერის გააზრება, გათავისება და მერე ამ საშინელ რეალიბასთან შეგუება
-მაინც არასწორად იქცევა და დარწმუნებული ვარ რომ ამას თავადაც ხვდება
-ჰო მაგრამ
-ზურა, ლაშა მაშინ ასე რომ არ გაგიჟებულიყო...
-შენ რა ლაშას ადანაშაულებ მომხდარში?- უცბათ ავარდა გაგიჟებული კაცი და მოულოდნელად საწოლზე წამოჯდა
-არ ვადანაშაულებ!-ტირილის ნოტები შეეპარა ხმაში სუნთქვა შეწყვეტილ ქალს -უბრალოდ...
-უბრალოდ რა?!-აყვირა წყობრიდან გამოსული კაცი რომელიც მაშინვე ფეხზე წამოვარდა და გიჟივით გავარდა აივანზე.
იმ დილით სამსახურში ისე წავიდა ზურა რომ თამუნას არ დალაპარაკებია, მთელი დღე არც დაურეკია მასთან, თუმცა ბოლოს გულმა არ მოუთმინა და სახლში დროზე ადრე დაბრუნდა, საშინლად ეტკინა გული როცა ტირილისგან თვალებდასიებული დახვდა ცოლი
-შენ რა მთელი დღე ტიროდი?
-თავი დამანებე-გაბრაზდა თამუნა და გვერდის აქცევა სცადა მისთვის, მაგრამ ზურა მაშინვე წინ აესვეტა სახე გადაფითრებულ ქალს და ზედმეტად მიუახლოვა
-ხომ იცი რომ შენს თვალებზე ცრემლებს დანახვა საშინლად მაღიზიანებს-ბრაზნარევი ტონით უთხრა აღელვებულმა ცოლს და ხელის ზურგი ნაზად ჩააყოლა მის არეულ სახეს
-სხვა დროს გავითვალისწინებ და ვეცდები აღარ აგაღელვო ჩემი უადგილო ცრემლებით- ნაწყენი ტონით უთხრა თამუნამ და მაშინვე გვერდის აქცევა სცადა მისთვის მაგრამ კაცმა ამჯერადაც არ მისცა წასვლის უფლება და კიდევ უფრო მეტად მიუახლოვდა
-რატომ იტირე?-ინტერესით ჰკითხა და განზრახ ჯიუტად ჩააცქერდა ჩაწითლებილ თვალებში
-ამას შენთვის რამე მნიშვნელობა აქვს?- ასლუკუნდა თამუნა
-ფიქრობ რომ არა?
-ზურა გთხოვ თავი დამანებე-შეეხვეწა სუნთქვა აჩქარებული ქალი მისი სიახლოვით გაბრუებულ კაცს როცა, როგორღაც მოახერხა მისთვის გვერდი აქცევა
-იქამდე არ დაგანებ თავს სანამ არ მეტყვი რატომ ტიროდი!-გაღიზიანებულმა კაცმა მაშინვე მკლავებშორის მოიმწყვდია აღწლვებული ქალი და ცივი მზერა ჯერ მის ზღვისფერ უძირო თვალებს მიაყინა შემდეგ კი ვნებიან წითელ ტუჩებს
-დილით ისე წახვედი სახლიდან, რომ არ დამლაპარაკებიხარ, მთელი დღე არც დაგირეკია-სლუკუნით უთხრა ქალმა და მაქსიმალურად დააიგნორა მისი თავხედური მზერა, შემდეგ კი ჩამწყდარი ხმით განაგრძო- ლაშასაც მთელი დღეა ვურეკავ და ისევ გამორთული აქვს
-ძალიან გეწყინა რომ სიტყვის უთქმელად წავედი შენგან?-სახეზე კმაყოფილების ღიმილმა გადაურბინა აღელვებულ კაცს და ქვედა ტუჩზე აკოცა სუნთქვა შეწყვეტილ ცოლს
-აუტანელო!-თვალები აატრიალა ქალმა და სანამ კიდევ რამეს იტყოდა გრძნობამორეული კაცი ისევ სავსე, წითელ, ვნებიან ტუჩებზე დააცხრა. შერიგების კოცნა იმდენად სასიამოვნო და ამაღელვებელი აღმოჩნდა, რომ რამდენიმე წამის განმავლობაში თამუნამ თავი დაკარგა და საყვარელი მამაკაცის გიჟურ კოცნას უფრო მეტი ვნებით, გრძნობით და სიყვარულით უპასუხა. თუმცა როგორც კი მოწოლილი გიჟური ემოციები კოცნით ჩაიცხრეს და ერთმანეთის მხურვალე და ტკბილ ტუჩებს მოწყდნენ თამუნამ მაშინვე უკმაყოფილო სახით დაბრიცა ტუჩები და საყვედურებით აავსო ჯერ კიდევ მისი შეხებით და შეგრძნებით თავგზააბნეული კაცი -საერთოდ არ გაინტერესებს სადაა და რას აკეთებს შენი არანორმალური შვილი?
-არა!-ისეთი ტონით უთხრა ზურამ ცოლს რომ მაშინვე წყობრიდან დამოვიდა გაღზიანებული ქალი
-ვერ ვხვდები როგორ შეგიძლია ასე მშვიდად ყოფნა მაშინ როცა ფაქტიურად უკვე მეორე დღეა მასზე არაფერი ვიცით
-ყოველ წელს ასე იქცევა ხომ იცი...რადგან საშინლად ეზიზღება საკუთარი დაბადების დღე
-შესაბამისად მარიამისიც, მათ ხომ ერთ დღეს აქვთ დაბადების დღე-ამოილუღლუღა თითქმის ატირებულმა ქალმა
-ასე არაა და შენ ეს კარგად იცი
-ჰო მაგრამ...
-შენ დედამისი ხარ დავიჯერო ოდნავადაც არ გესმის მისი?-მოულოდნელად გაბრაზდა ზურა და უკან დაიხია
-მესმის მაგრამ მარიამი მეცოდება, მთელი დღე ბავშვი მის გამოჩენას ელოდა, მან კი არც კი დაგვირეკა...
-ცოტა დრო კიდევ სჭირდება...
-დრო? რამდენი?-გაბრაზდა თამუნა
-არ ვიცი მაგრამ ბოლოსდაბოლოს აზრზე მოვა და მიხვდება რომ მარიამისგან გაქცევით წარუსლს ვერ დაემალება და არც ტკივილი შეუმსუბუქდება
-საშინლად იქცევა
-ეს თავადაც იცის
-მაგრამ ამით არაფერი იცვლება-ასლუკუნდა თამუნა
-ოდესმე აზრზე მოვა
-ბავშვს მისი სითბო და სიყვარული სჭირდება... რატომ არ ესმის?!
.....ლაშამ მძიმედ შეაღო შავი, რკინის მძიმე
კარი და უცნარი, ცარიელი ცივი არაფრისმთქმელი მზერით მიაჩერდა მისაღებ ოთახში მაგიდასთან, სავახშმოდ მსხდომთ
-ძამიკო -ფეხზე წამოვარდა ნინი და მომღიმარი სახით მიუახლოვდა ძმას, ლოყაზე ხმაურით აკოცა და მაგიდასთან უხმოდ დაუბრუნდა
-არ ივახშმებ?-სიტყვა მიაწია კიბეზე ამავალ ბიჭს თამუნამ
-არ მშია!-ლაშას გამყინავი ხმა უსიამოდ გაჟღერდა სახლის მაღალ კედლებში
-როგორც გინდა-გაღიზიანებული ტონით აღმოხდა გაბრაზებულ ქალს და უკმაყოფილო სახით მიაჩერდა ქმარს
-მერე დაველაპარაკები
-ბავშვი არც კი მოუკითხავს
-იცი რომ საიმედო ხელშია
-ჰო მაგრამ მას მშობლის სიყვარული სჭირდება
-დედა მგონი ზედმეტად განიცდი-ჩაერია აქამდე ჩუმად მყოფი ნინი -ლაშა, არც ისეთი გულგრილია შვილის მიმართ როგორც ამას შენ აღწერ
-დაბადების დღე არ მიულოცა ბავშვს
-იმიტომ რომ ცუდად იყო...ხომ იცი ეს დღე მისთვის ბევრ საშინელ მოგონებას უკავშირდება
-მარიამმა იტირა მის გამო
-ჰოდა უთხარი ლაშას, დაელაპარაკე... არც ისეთი ცივსისხლიანია როგორადაც თავს გვაჩვენებს ხომ იცი არა?-დაიძაბა ნინი