ცოტახანს სიბნელეში ვუყურებდი.
-მელოდებოდი?
იმაზე ბოხი ხმა ჰქონდა ,ვიდრე ჩვეულებრივ.ჩამეღიმა.
-არა.ლოდინი ჩემი სტილი არაა. მეძინა.თან ხო მითხრაი დაიძინეო?
-არა,გითხარი დამელოდე-თქო.
ნიშნისმოგებით მითხრა და სიბნელეის მიუხედავად მისი ღიმილის გარჩევა მაინც შევძელი.
მისკენ უფრო ახლოს მივიწიე და მკერდზე ავეკარი.
-მაშინ გელოდებოდი.
ხელები წელზე შემომხვია და გაჩუმდა.დილას რომ გამეღვიძა ის უკვე ამდგარი იყო .რაღაცნაირი სიმარტოვის შეგრძნება დამეუფლა. თითქო სამყაროში ყველა ერთიანად გაქრა და ყველასაგან მიტოვებული თეთრ წყვდიადში ვიძირებოდი. მალევე კარი გაიღო და ოთახში დარლა ,ჩაის ფინჯნით ხელში, შემოვიდა .მიღიმოდა და ჩემსკენ ისე მოდიოდა.საწოლს რომ მოახლოვდა ფინჯანში ჩემი საყვარელი სითხე ვიცანი და თვალები გამიბრწყინდა.
-საიდან?
-გოგამ მითხრა ერთხელ  უყვარსო.
ალბათ ამით განსხვავდებოდა კაკისგან.ყველა დეტალს იმახსოვრებდა,ყველა დეტალი მნიშვნელოვნად მიაჩნდა.
-მგონი ახლა ის ერთადერთი შემთხვევაა,როცა მონწონხარ.
ორივეს გაგვეცინა.ჭიქა გამოივართვი,დარლა კი ჩემს გვერდით საწოლზე ჩამოჯდა.
-უკეთ ხარ?
-არ ვიცი.
-თუ ეს კაკიმ გაგიკეთა შემიძლია ისე ვცემო ,ისე ვცემო...
-შენი ძმა მაინც არ იყოს.
წარბები მაღლა ავწიე და ჩაი მოვსვი.
-ეგ 5 წლის წინ უნდა  გახსენებოდა მაგ ნაბ***ს.
მასზე ლაპარაკისას თვალებში საოცარი ზიზღი უჩნდებოდა.მაშინ პირველად მომინდა გამეგო რა მოხდა მათ შორის.ჭიქას ხელები შემოვხვიე და ფეხმორთხმით მჯდარმა თაფლისფერი თვალები მივანათე.
-შეიძლება ვიკითხო?
-არა.შენ კაკი ძალიან მოგწონს,მე კი ის ადამაინი არ ვარ ვისი ისტორიის გამოც უნდა შეგზიზღდეს.როგორი თავლებითაც არ უნდა მიყურო და როგორც არ უნდა მეწუწუნო არ გეტყვი ნეა.
-ჩემი ნერვების კიბო ხარ.
თვალები ავატრიალე და გაბუტულმა შევხედე.
-შენ კი ჩემის.ისე მიშლი ხოლმე ნერვებს მიდნა რო მიგახრჩო.
- გაბედავ და...
-როგორ ძალაიანც არ უნდა მძულდე ქალი ხარ და არასდროს ვიკადრებ შეგეხო..
ვიფიქრე რომ სამაყროში ყვეალზე ღირსეული კაცი მძულდა.მერე თავი გადავაქნიე და მოწითალო სითხე მოვსვი.
-არავის ვუყოფ ხოლმე ,მაგრამ  გინდა?
-ნუ გამასინჯებ?
ეშმაკურად მკითხა.მისი მზერით მოჯადოვებულმა ჭიქა მექანიკურად  გავუწოდე და  მის რეაქციას დაველოდე.თვალები არ მოუშორებია ჩემთვის. მოცვის ჩაი მოსვა და უცბად წამიერად გაუბრწყინდა კიდეც ლურჯი თვალები.
-მგონი ზღვის კი არა მოცვის ფერია..
ჩემ და უნებურად ხმამაღლა გავიფიქრე და მხოლოდ  მის სახეზე ასახული გაოცების შემდეგ მივხვდი რომ სულაც არ გამიფიქრებია ისე ჩუმად ,როგორც ვიცოდი ხოლმე.
-რა?
-რა?
-არა არაფერი...
ჩაიბურტყუნა და წამოდგა.
-რა გეგმები გაქ ამ კვირას?
-ბათუმში მივდივარ შეხვედრაზე.
-ბათუმში?რა გინდა გოგო იქ,აქ ვერ ჩაატარებ?
-სამწუხაროდ ვერა...თან დავისვენებ ციტას.
-წამოგყვე?
ფეხზე წამოვდექი და მის წინ ავისვეტე.
-თუ შენი ძმა ვერ გაიგებს...
-წამოვალ მაშინ.როდის მიდიხარ?
-შაბათ-კვირას.ახლა სამსახურში თუ არ გავიქეცი ანი გაჭედავს...
-დრო არ გაქვს?
თმაზე გამეთამაშა და სახეზე ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა.
-იცი?მგონი ცოტახანს დაიცდის....
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
-გინდა ვიცურაოთ?
დარლამ ეშმაკუეად შემომხედა და მერე ზღვისკდნ მანიშნა თავით.ზედა წამში გავიხადე. ამ  წამს მთელი ცხოვრება ველოდი.ღამე, ვინემსთან ერთად ზღვაზე ყოფნა... სამოთხე იყო...ჩემი სამოთხე.
-კი.
ტანსაცმელი სანაპიროზე დავყარეთ,დარლამ ჩემი სიფრიფანა ხელი თავისაში მოიქცია და ზღვაში გიჟებივით შევცვივდით.
წყალი სასიამოვნოდ ცივი იყო, ღამის ცა ვარსკვლავებით მოჭედილი ,დარლას თვალენი კი წყალს შერეული. ზღვაში ისე ღრმად შევდიოდი ,რომ ვფიქრობდი ცოტაც და სამყაროში მხოლიდ მე და ზღვა დავრჩებოდით.მხოლოდ ჩემი სხეული მის წვეთებს შერეული და  ცაზე გაბმული შორეული ვარსკვლავები ტკბილი ღიმილით შემოგვხედავდნენ.წუთით გავითიშე.მთვარის ცქერაში და ზღვის ტალღებში სულ ჩავიკარგე. ის თბილი თუ ცივი წვეთები, ახლაც რომ არ ვიცი რომელი იყო,მაიძულებდნენ  ბედნიერი ვყოფილიყავი.
-სულ მინდოდა ზღვაში ისე ღრმად შევსულიყავი,რომ გარშემო აღარც მიწა ყოფილიყო და აღარც ნავი.
-ზღვაზე ხარ შეშლილი თუ მარტოობაზე?
დარლა ჩემთან გამოცურდა და მისი ხელები წელზე ვიგრძენი.
-ორივეზე.წყალი მიყვარს.თავსხმა წვიმა,ისეთი ცა რომ იქცევა.მაგ დროს მგონია რომ სამყაროში ქუხილზე სასიამოვნო მელოდია არ იარსებებს.ის წვეთებიც მიყვარს თავსხმაში ელვისსისწრაფით რომ მეცემიან და თავგზას მირევენ.ფიქრებიც წყალს რომ მოაქვს.
-მგონი ნელ-ნელა ცდილობ თავი მომაწონო.
გამიღიმა და ზურგზე გადაწვა. მას ოდნავ მოვშორდი და თავი უკან გადავაგდე.წაბლისფერი თმა ლურჯ ზღვას ერეოდა.
-ეს შენ ცადე,მე თუ მომინდა მცდელობაც არ დამჭირდება.
საოცრად ნაზი ხმით ვუთხარი.ისეთით თავად რომ გამიკვირდა.
-ნარცისო.
-ეგოისტო.
-თუ დაგიჭირე ენას ამოგაძრობ.
ჩემკენ გამოცურა,მაგრამ მალევე  მოვასწარ რეაგირება და  სანაპიროსკენ გავცურე.
-ბავშვი ხარ დანელია.
-ალა ლაც აბობ ,ეც ცენ ქარ ბავცვი. აღღ.
ენა მოიჩლიფა და დამეჭყანა
-აუტანელო.
სანაპიროზე დაყრილი ტანსაცმელი უცბად ჩავიცვით.მერე დარლას, რომელმაც ტელეფონი წამართვა  გიჟივით გავეკიდე. სასწაულია, მაგრამ არ დავცემულვარ. დარლას როგორც კი დავეწიე ზურგზე შევახტი და ზუსტად მაშინ წავართვი მობილური,როცა დათოსთან დარეკვას აპირებდა.
-რა გინდა ჩემ ძმაკაცთან?
-ჩემიცაა.
-მე ვარ კიდევ ბავშვი?
-ზურგზე მე არ გაზივარ.
-რა იყო მძიმეე ვარ?
-სხვათა შორის უფრო მძიმეც მეგონე.მათხოვე ტელეფონი.
-ჯერ მითხარი რად გინდა?!
-რამეს ჩავრთავ.
-შენი არ გაქვს?
-დაჯდა.აი მოკვდა.
ჯიბიდან ამოიღო და მაჩვენა.
-კაი აჰა.
ორივე ხელი ძლიერად შემოვხვიე კისერზე რომ არ ჩამოვვარდნილიყავი.არ ვიცი The Neighbourhood -ზე მართლა გიჟდებოდა თუ ჩემს გამო ჩართო, მაგრამ მესიამოვნა. უფრო ძლიერად შემოვხვიე ხელ-ფეხბი და მთელი სხეულით ავეკარი.დარლამ ორივე ხელი ბარძაყებს ქვემოთ ამომიდო, რომ არ ჩამოვარდნილიყავი და გაიქცა.სირბილისას ნიავი სახეზე სასიამოვნოდ მეთამაშებოფა. ხელები გავუშვი და მაღლა ავწიე.
-COMING DOWN
ONE LOVE ,TWO MOUTHS
ONE LOVE,ONE HOUSE
NO SHIRT NO BLOUSE
JUST US,YOU FIND OUT...
ზუსტად ერთდროულად ავყევით მისამღერს.ის ბავშვივით ტრიალებდა და ჩემს თვალწინ ხედები იდღაბნებოდა.საოცარი წუთები იყო ჩვენი საყავრელი სიმღერის ფონზე.ჯერ ისევ ზაფხულიდან შემორჩენილი ხმაური.სანაპირო ,რომელიც მოგონებებით ავავსეთ.მუცელში პეპლები არ მიგრძვნია,მაგრამ მის გვერდით თავს კომფორტულად და სასიამოვნოდ ვგრძნობდი. არ ვფიქრობდი მომავალზე და იმ წამებით მთელს გულს ვივსებდი.ბოლოს დაღლილ-დაქანცულები ქვებზე გავწექით და ერთმანეთს შევაჩერდით.
-მთელს ცხოვრებას დავთმობდი ზღვაზე ასე გატარებული კიდევ ერთი დღისთვის...
-არ ღირს.ჯერ ახალგაზრდა ხარ. კიდევ ბევრი ასეთი დრო გექნება,მაგრამ ალბათ კაკისთან ერთად.
მომეჩვენა რომ ბრაზით და სინანულით ჩაილაპარაკა.მას რომ ადამიანად აღვექვი ალბათ ვიფიქრებდი იეჭვიანა-თქო,მაგრამ ასე არ იყო.წამოვიწიე და ზღვას გქვხედე.
-სიცოცხლე არაფერია თუ არა სიკვდილის ლოდინი.
ისიც წამოჯდა და თმაზე მომეფერა.
-არა და ასეთი პესიმისტი არ მეგონე,პირიქით,გამოუსწორებელი ოპტიმისტის შთაბეჭდილებას ტოვებ.
უცნაურად მიყურებდა...
-არ გვინდა განწყობის გაფუჭება ხო?
-თუ ასე თვლი...
პირველად დამითმო და პირი ღია დამრჩა. ისევ მიწაზე გავწექი და თავი მის კალთაში ჩავდე.თმებზე მეფერებოდა და ზღვას უყურებდა.მერე ისიც გაწვა და იმ ცას შეხედა ასე რომ უყვარდა.
-დარლა..
-ხო?
-თუ წარსულში დაბრუნება შეგეძლება რამეს შეცვლიდი?
ცოტახანს გაჩუმდა...
-კი.შენ?
-ალბათ არა...არაფერს ვნანობ.შეიძლება რაღაც რაღაცები მინდა,მაგრამ ამას ჩემი უკან დაბრუნება ფიზიკურად ვერ უშველის.
-და რა?
-ის რაც ყველას უნდა...
ყველაფერი ინტრიგად დავტოვე და ცას ავხედე.რაა ვგულისხმობდი? სიყვარულს ,რომელიც არაადროს მიგრძვნია,დაფასებას ,რომელიც ზერელე იყო...მშობლებს ,რომლებიც ფაქტობრივად არ მყოლია.ბავშვობა მინდოდა...ისეთი ყველას რომ ჰქონდა და არა ჩემნაირი თავიდანვე "გაფუჭებული" ბავშვის... ვქრსკვალვები ისე მიყურებდნენ თითქოს თავისთან მიხმობდნენ.თითქოს ესმოდათ  ჩემი ფიქრები.
-ნეა,ნეა სურვილი ჩაიფიქრე ვარსკვლავი ვარდება.
დარლამ მხარზე მიჯიკა და ბედნიერი გაბადრული სახით თვალები დახუჭა.პირველად 26 წლის მანძილზე დავიჯერე ,რომ თუ რაღაცას ვინატრებდი ამიხდებოდა.
"მინდა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ისეთი ბედნიერი ვიყო ვიღაცის გამო სიცოცხლე მინდოდეს"
მინდოდა გამეგო დარლამ რა ჩაიფიქრა, მაგრამ გავატარე .ამის ნაცვლად წუწუნით ავხედე.
-მშია.
-წავიდეთ სადმე?
-კი.აუ რამე დავლით რა.
-წამო ,კარგი კაფე ვიცი აქვე.
-იქნება ღია ამ დროს?
-შეიძლება ,ვნახოთ.თუ არა და სახლში გავაკეთოთ რამე.
-შესწორება გააკეთებ.
-მე რატო?
-თუ ეგრე ძაან გინდა კაი,მაგრამ მერე შეიძლება ოცნება აგიხდეს და ვეღარ მნახო.
-რა?
-არ ვიცი კეთება...აუ ერთხელ  ანოს შევუწვი კვერცხ და ლამის დაიხრჩო.
- რა უქენი დარიშხანი?
-არა შენი ენა..
დავეტლატე და ფეხზე წამოვდექი.
-მგონი შენი უფრო.რა იყო  აჯიკის მეტს არაფერს გაჭმევენ?
-ჰა ჰა ჰა.შენ ვიზე რას ამბობ?თან ჩემთვის კი არ შემოუწირავთ ზვიადაური.-თვალები აატრიალა ამ  უკვე მრავალგზის გატკეპნილ ხუმრობაზე-ისე ჯოჯოხეთიდან ლუციმ რატომ არ გამოგატანა?
-ვინ? ზვიადაური?
-ხო აბა?!
ისე ვკითხე თითქოს მართლა გამოატანდნენ ან არსებობდა...
-როგორ არ გამომატანა ,აგერ არ ხარ?ისე აღაზა ჩემი ძმაა?სხვის კაცს(ამ შემთხვევაში ქალს) დასტირის და რამე...
მის ხუმრობაზე გამეცინა და გზა გავაგრძელეთ.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
მეორე დღეს შეხვედრა მქონდა და დარლა მარტო დავტოვე.ამის გამო სანამ კაფეში არ მივედი ცოცხლად შემჭამა იმდენი მწერა.
   კაფეში რომ შევედი მაგიდასთა მჯდაფი ,სიმპატიური ,შავგრემანი კაცი დამხვდა .
-გამარჯობა.
-გამარჯობა დაბრძანდით ქალბატონო... თქვენი სახელი შემახსენეთ?
-ნეა
-ლამაზი სახელი გაქვთ.
ახალგზრდა კაცი ხელზე მეამბორა.სავარძელზე ჩამოვჯექი და ყურადღებით ვუსმენდი ,როგორ მონდომებით საუბრობდა საკუთარ საქმეზე.მერე კი მკითხა.
-რას ფიქრობთ?
-დასაწყისისთვის კარგია.მომწონს, როგორ ვითარდება სიუჟეტი და სულ უფრო მეტი ინტრიგა ჩნდება. ვფიქრობ  თქვენს წიგნზე პააუხისმგებლობას თავად ავიღებ.
-ანუ  ჩემი რედაქტორი იქნებით?
ბავშვივით გაუხარდა.ისეთი შეგრძნება მქონდა,თითქოს ჩემსგარდა არავისთან მუშაობა არ წარმოედგინა.
-დიახ.
გავუღიმე და ღიმილი სახეზე მიმეყინა ჩვენსკენ მომავალი დარლა რომ დავინახე.
-რას უყურებთ ასე?
ჩემ.მზერას თვალი გააყოლა და გაეღიმა.
-არა და მეგონა მარტოხელა იქნებოდით.
-ასეთი ლამაზი გოგო მარტო რომ იყოს უსამართლობა არაა?
უტარო დანასავით ჩაეკვეხა დარლა.
-მართალია.ქალბატონო ნეა უნდა ვაღიარო სიმპატირუი შეყვარებული გყავთ.
-არა ის არ...
-მადლობა.შეიძლება?
-დიახ ჩვენ უკვე მოვრჩით.შეხვედრამდე.
გამიღომა და ხელზე მემთხვია.მერე კი გაუჩინარდა.
-მადლობა?მადლობააა? ვერ ხარ ხო შენ?
-საყვარელი და შეყვარებული არ გეყო?
-ის ჩემი კლიენტია ვირო.
-ააა ესაა?მეგონა ქალების რედაქტორი იყავი.
ხელები თმაში შეიცურა და უცნაურად გაიკრიჭა.
-საიდან მოიტანე იდიოტო?
-რავი აბა...
-აუ გაეთრიე რა ნერვებს მიშლი.შენნაირ ერთუჯრედიანს როგორ დავთანხმდი საყვარლობაზე? ოხ ნეა დებილი  ხარ რა...
-ხარ კი ბატონო.
კვერი დამიკრა და ჩემ წინ ჩამოჯდა.
"როგორ შეუძლია ერთ დღეს საყვარელი იყოს მეორე დღეს აუტანელი."
ფეხზე წამოვდექი და იქიდან უსიტყვოდ წოვედი. ნერვებმოშლილმა თავი ზღვას შევაფარე.კაბა გავიხადე და შეზლონგზე გავწექი. დიდხანს ვიწექი მზეს მიფიცხებული,მერე ვიღაც რომ მომეჩრდილა საშინელი დეჟავიუ ვიგრძენი.
-მეგონა გაბრაზებული იყ....
თვალები რომ გავახილე და თავზე წამომდგარ უცნობს შევეჩეხე ხმა ჩამივარდა.მისი აურა არ მომწონდა,რადგან თავს უხერხულსდ მაგრძნობინებდა.
-შორიდან დაგინახე და ვიფიქრე გაგიცნობდი.
-აჰა გასაგებია.
-სახელს არ მეტყვი?
-ნეა.შეგიძლია ოდნავ მაინც გაიწიო?აქ მზისთვის ვარ და არა შენთვის.
ცხვირი ავიბზუე და ისევ ძველ პოზიციას დავუბრუნდი.
-ალბათ ასეთი ხასიათით მარტოხელა ხარ არა?
-შენ წარმოიდგინე და არა.
-თუ არა მარტო რას აკეთებ აქ?
-თუ ბრმა ხარ განგიმარტავ:რუჯს ვიღებ და ხელს მიშლი მანდ დგომით.
-კარგი რა,როგორ შეგიძლია თქვა რომ მე გაწუხებ.
ჩემს გვერდით,მეორე შეზლონგზე,ჩამოჯდა.მის შემაწუხებელ მზერას ვგრძნობდი.
-გითხარი წადი თქო.მაწუხებ...
-შენი პლაჟია?
-ვისიც არ უნდა იყოს გოგო რომ გეუბნება მაწუხებო უნდა მიხვდე და წახვიდე.
დარლას ბოხი ხმა შემაძრწუნებლად გაისმა.ერთიანად ტაომ დამაყარა. წარმოვიდგინე იმ გაცოფებული თვალების მიღმა რამხელა მხეცი იმალებოდა და შიშისგან შევხტი.
-შენ ვინღა ხარ?
იაზვურად ჰკითხა და სათვალე ჩამოიწია.დარლამ ჯერ გაუღიმა,მერე  კი ხელი  გაუწოდა.
-გაგეცნობით მე დარლა ვარ და თუ აქედან არ წახვალ ჩემგან კარგ მუშტსაც მიიღებ.
ღიმილიანი სახე წამში მოეღრიცა.
-დარლა?
სიცილი აუვარდა.ისე გავღიზიანდი პირველივე ნივთი ვესროლე რომელიც ხელში მომხვდა და ფეხზე წამოვვარდი.
-ჩემს გარდა არავის აქ უფლება მის სახელზე იცინოს.გასაგებია?!
ამაზე უფრო მეტად გაეცინა. გაცოფებულმა ისეთი სილა გავაწანი ხელი თავად მეტკინა.სახე მოეღრიცა.ჯერ მე შემომხედა,მერე დარლას გახედა.ბოროტი,მტრული თვალებით,თითქოს უნდოდა მივარდნოდა და ჩემი გაწნული სილისთვის პასუხი მისთვის მოეთხოვა,მაგრამ ვერ ბედავდა.სანაცვლოდ იკითხა:
-ის რა შენთან ერთად არის?
ჯერ დარლასკენ გააქნაი თავი მერე მე შემომხედა.
-კი მე მისი შეყვარებული ვარ. დაკმაყოფილდი?
დარლას სახე მაშინებდა,მაგრამ იმ მომენტში არც მე მაკლდა აგრესია.ბიჭი ისე დაწყნარდა თითქოს არაფერი მომხდარიყოს, ერთი ბოდიშიო ჩაიბურტყუნა და წავიდა .მერე უეცრად ტვინში ამასხა დარლას ნათქვამმა და აქამდე ზურგით მდგარი დენდარტყმულივით მივუტრიალდი.
-რაო ?რა ვარო?შენ სიცხე ხო არ გაქ?
-გერჩივნა შენთვის თავი მოებეზრებინა?
ცალი წარბი მაღლა ასწია და ჩემს წინ აისვეტა.
-ნუ...ჯანდაბას შენი თავი ჯიშკარიანო.
-სულ ბიჭებს როგორ იკიდებ?
-ეგეთი სათნო გყავართ ორ ძმას და მასე...
მისი ტელეფონი აწკრიალდა და მაჩვენა.
-ნახე ,ძაღლი ახსენეო...
შენი ბიჭი რეკავს.- მის ბავშვურ ქცევაზე თვალები ავატრიალე და მანაც უპასუხა.-ხო?... არა რაში გაინტერესებს?...მგონი სხვაში გერევი....ხომ არ დაგავიწყდა, რომ ჩემი სიცოცხლე გაამწარე, ახლა ვერ გიტან და სახლს კი არა კალამს არ დაგითმობ... კაკი ტყუილად ცდილობ შემეტენო...არც იოცნებო რომ ოდესმე გაპატიებ...
-ბავშვი ხარ.
ყურილი დაკიდა თუ არა იმ წამსვე ვუთხარი .
-თუ ასე მისი ძმა არ ვიქნები თანახმა ვარ...
-რას ვერ  იყოფთ გამაგებინა.
ცინიკურად შემომხედა,ხელი სახეზე ჩამომისვა და ასევე ცინიკურად მითხრა.
-თოჯინას ,რომელიც  ვიღაცამ დაკარგა.
-მე თოჯინა ვარ?
შევიცხადე და ჩემი თავი შევათვალიერე.
ხმა გაუცივდა,იმდენად გაყინული ჰქონდა ვერც კი დაიჯერებდი თუ წინაღამით ისე თბილად მექცეოდა.
-უსულო,უემოციო  ,ჩემსავით ნაგავი არსება ხარ.აი რა ხარ ნეა.შენთვის ნათელი არაფერია.არც კი დარდობ ის რომ გიყვარს და ჩემთან წევხარ. ამქვეყნად არაფერი განაღვლებს.
ზიზღით ლაპარაკობდა და ლურჯი თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. გავბრაზდი,და პასუხად მკაცრი და ნაგლი ტონი არც მე დავაკელი.
-იცი რა?მასე არ უნდა მელაპარაკებოდე,არც კი მიცნობ.უბრალო ღამის სათამაშო ხარ და მორჩა.
-შენ ამბობ მაგას?თავს აჯერებ რომ ასე შენ გინდა,რომ შენ გინდა და შენ იყენებ ასობით კაცს.არა და ისინი გიყენებენ. გგონია რომ მთელი ცხოვრება შეგრჩება ეგ სახე?-გაიცინა და წამით გვერდზე გაიხედა,მერე ისევ მე შემომხედა და მითხრა-არა.მათ ის სხეული უყვართ, რომელშიც ხარ.სული კი ნაგვით გაქვს სავსე.ბოლოს ყველა მიგატოვებს ნეა.ერთ დღეს გოგასაც ყელში ამოუხვალ და ისიც მიგატოვებს. კაკი იდიოტია ,მაგრამ არც ის იქნება ბოლოს შენთან.
ტუჩები ამითრთოლდა,თვალებში წყალი ჩამიდგა მაგრამ ერთი თავი გადავაქნიე ისიც სიცილით.
-და შენ ამბობ რომ ნაგავი ვარ?მე მისი შეყვარებული მაინც ვარ შენ კი ღვიძლი ძმა ხარ .მისი სისხლი და ხორცი.თუ არ გახსოვს გაგახსენებ შენ თავად შემომთავაზე შენს საყავრლად ყოფნა.თავად შემომთავაზე აქ გამოყოლა და საერთოდ ჩემ ცხოვრებაში ასე უხეშად შენი ნებით შემოიჭერი.ამ ყველაფრის მერე უსულო თოჯინა  მე ვარ?მგონი შენც უბრალო მორიგი სათამაშო ხარ.და მაგ სიტყვებს რასაც მეუბნები ოდნავაც არ ვიმსახურებ.კი მოღალატე ეგოისტი ვარ მაგრამ შენ რა ხარ? ჩემზე ათასჯერ მოღალატე ხარ...
-ის ჩემი ძმა არ არის.
კბილებში გამოსცრა და ისე შემომხედა ცოტაც და ადგილზე მიმახრჩობდა.
-აბა ვინ არის მტერი?
-დიახაც.მან მთელი ჩემი ცხოვრება მოიპარა და როგორ ძალიანაც არ უნდა ეცადოს მასზე მეტად ვერავინ შემძულდება შენც კი.ტიპი როანირად გიყავრს ვერც კი გამჩნევს.არც კი ადარდებ... და შენ ?გგონია შენ გიყვარს?რადგან თავიდან თბილი იყო ფიქრობ უყვარხარ?შენნაირი ქალი ვის უნდა უყვარდეს?!
მისმა სიტყვებამ ბოლომდე გამანადგურა.მიზანში ურტყავდა,იმ  სუსტ წერტილს მიაგნო ,რომელსაც ასე ვმალავდი.გაცოფებული და საშინლად დამცირებული ვიყავი.იმაზე ბევრად მწარე სილა გავაწანი ვიდრე უცნობ ბიჭს.
-ჯანდაბამდე გზა გქონია დარლა ჯიშკარიანო.მთელს სამყაროში ყველაზე აუტანელი კაცი ხარ.იცი რა იქნება შენი დასაარული?მთელს ცხოვრებას მარტო გაატარებ,ყველა მიგატოვებს  და სიკვდილის წინ გაგხსენდება როგორ გიყვარდა ერთ დროს ვიღაც ვინც შენს გვერდით აღარ იქნება.შენ ხარ ადამიანი ,რომელსაც ვნანობ.გგონია რომ თუ მაგ სიტყვებს მეტყვი მატკენ?არა და ამბობდი უემოციო არსება ხარო. ხო ვარ .იმაზე მეტად ვერავინ შეგიძულებს ვიდრე მე მძულხარ. შენი ეგოისტი თავის გარდა არავინ გადარდებს  და დაე სამუდამოდ ორ მხრივი იყოს ჩვენი გრძნობები.გძცოტახანს სიბნელეში ვუყურებდი.
-მელოდებოდი?
იმაზე ბოხი ხმა ჰქონდა ,ვიდრე ჩვეულებრივ.ჩამეღიმა.
-არა.ლოდინი ჩემი სტილი არაა. მეძინა.თან ხო მითხრაი დაიძინეო?
-არა,გითხარი დამელოდე-თქო.
ნიშნისმოგებით მითხრა და სიბნელეის მიუხედავად მისი ღიმილის გარჩევა მაინც შევძელი.
მისკენ უფრო ახლოს მივიწიე და მკერდზე ავეკარი.
-მაშინ გელოდებოდი.
ხელები წელზე შემომხვია და გაჩუმდა.დილას რომ გამეღვიძა ის უკვე ამდგარი იყო .რაღაცნაირი სიმარტოვის შეგრძნება დამეუფლა. თითქო სამყაროში ყველა ერთიანად გაქრა და ყველასაგან მიტოვებული თეთრ წყვდიადში ვიძირებოდი. მალევე კარი გაიღო და ოთახში დარლა ,ჩაის ფინჯნით ხელში, შემოვიდა .მიღიმოდა და ჩემსკენ ისე მოდიოდა.საწოლს რომ მოახლოვდა ფინჯანში ჩემი საყვარელი სითხე ვიცანი და თვალები გამიბრწყინდა.
-საიდან?
-გოგამ მითხრა ერთხელ  უყვარსო.
ალბათ ამით განსხვავდებოდა კაკისგან.ყველა დეტალს იმახსოვრებდა,ყველა დეტალი მნიშვნელოვნად მიაჩნდა.
-მგონი ახლა ის ერთადერთი შემთხვევაა,როცა მონწონხარ.
ორივეს გაგვეცინა.ჭიქა გამოივართვი,დარლა კი ჩემს გვერდით საწოლზე ჩამოჯდა.
-უკეთ ხარ?
-არ ვიცი.
-თუ ეს კაკიმ გაგიკეთა შემიძლია ისე ვცემო ,ისე ვცემო...
-შენი ძმა მაინც არ იყოს.
წარბები მაღლა ავწიე და ჩაი მოვსვი.
-ეგ 5 წლის წინ უნდა  გახსენებოდა მაგ ნაბ***ს.
მასზე ლაპარაკისას თვალებში საოცარი ზიზღი უჩნდებოდა.მაშინ პირველად მომინდა გამეგო რა მოხდა მათ შორის.ჭიქას ხელები შემოვხვიე და ფეხმორთხმით მჯდარმა თაფლისფერი თვალები მივანათე.
-შეიძლება ვიკითხო?
-არა.შენ კაკი ძალიან მოგწონს,მე კი ის ადამაინი არ ვარ ვისი ისტორიის გამოც უნდა შეგზიზღდეს.როგორი თავლებითაც არ უნდა მიყურო და როგორც არ უნდა მეწუწუნო არ გეტყვი ნეა.
-ჩემი ნერვების კიბო ხარ.
თვალები ავატრიალე და გაბუტულმა შევხედე.
-შენ კი ჩემის.ისე მიშლი ხოლმე ნერვებს მიდნა რო მიგახრჩო.
- გაბედავ და...
-როგორ ძალაიანც არ უნდა მძულდე ქალი ხარ და არასდროს ვიკადრებ შეგეხო..
ვიფიქრე რომ სამაყროში ყვეალზე ღირსეული კაცი მძულდა.მერე თავი გადავაქნიე და მოწითალო სითხე მოვსვი.
-არავის ვუყოფ ხოლმე ,მაგრამ  გინდა?
-ნუ გამასინჯებ?
ეშმაკურად მკითხა.მისი მზერით მოჯადოვებულმა ჭიქა მექანიკურად  გავუწოდე და  მის რეაქციას დაველოდე.თვალები არ მოუშორებია ჩემთვის. მოცვის ჩაი მოსვა და უცბად წამიერად გაუბრწყინდა კიდეც ლურჯი თვალები.
-მგონი ზღვის კი არა მოცვის ფერია..
ჩემ და უნებურად ხმამაღლა გავიფიქრე და მხოლოდ  მის სახეზე ასახული გაოცების შემდეგ მივხვდი რომ სულაც არ გამიფიქრებია ისე ჩუმად ,როგორც ვიცოდი ხოლმე.
-რა?
-რა?
-არა არაფერი...
ჩაიბურტყუნა და წამოდგა.
-რა გეგმები გაქ ამ კვირას?
-ბათუმში მივდივარ შეხვედრაზე.
-ბათუმში?რა გინდა გოგო იქ,აქ ვერ ჩაატარებ?
-სამწუხაროდ ვერა...თან დავისვენებ ციტას.
-წამოგყვე?
ფეხზე წამოვდექი და მის წინ ავისვეტე.
-თუ შენი ძმა ვერ გაიგებს...
-წამოვალ მაშინ.როდის მიდიხარ?
-შაბათ-კვირას.ახლა სამსახურში თუ არ გავიქეცი ანი გაჭედავს...
-დრო არ გაქვს?
თმაზე გამეთამაშა და სახეზე ეშმაკურმა ღიმილმა გადაურბინა.
-იცი?მგონი ცოტახანს დაიცდის....
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
-გინდა ვიცურაოთ?
დარლამ ეშმაკუეად შემომხედა და მერე ზღვისკდნ მანიშნა თავით.ზედა წამში გავიხადე. ამ  წამს მთელი ცხოვრება ველოდი.ღამე, ვინემსთან ერთად ზღვაზე ყოფნა... სამოთხე იყო...ჩემი სამოთხე.
-კი.
ტანსაცმელი სანაპიროზე დავყარეთ,დარლამ ჩემი სიფრიფანა ხელი თავისაში მოიქცია და ზღვაში გიჟებივით შევცვივდით.
წყალი სასიამოვნოდ ცივი იყო, ღამის ცა ვარსკვლავებით მოჭედილი ,დარლას თვალენი კი წყალს შერეული. ზღვაში ისე ღრმად შევდიოდი ,რომ ვფიქრობდი ცოტაც და სამყაროში მხოლიდ მე და ზღვა დავრჩებოდით.მხოლოდ ჩემი სხეული მის წვეთებს შერეული და  ცაზე გაბმული შორეული ვარსკვლავები ტკბილი ღიმილით შემოგვხედავდნენ.წუთით გავითიშე.მთვარის ცქერაში და ზღვის ტალღებში სულ ჩავიკარგე. ის თბილი თუ ცივი წვეთები, ახლაც რომ არ ვიცი რომელი იყო,მაიძულებდნენ  ბედნიერი ვყოფილიყავი.
-სულ მინდოდა ზღვაში ისე ღრმად შევსულიყავი,რომ გარშემო აღარც მიწა ყოფილიყო და აღარც ნავი.
-ზღვაზე ხარ შეშლილი თუ მარტოობაზე?
დარლა ჩემთან გამოცურდა და მისი ხელები წელზე ვიგრძენი.
-ორივეზე.წყალი მიყვარს.თავსხმა წვიმა,ისეთი ცა რომ იქცევა.მაგ დროს მგონია რომ სამყაროში ქუხილზე სასიამოვნო მელოდია არ იარსებებს.ის წვეთებიც მიყვარს თავსხმაში ელვისსისწრაფით რომ მეცემიან და თავგზას მირევენ.ფიქრებიც წყალს რომ მოაქვს.
-მგონი ნელ-ნელა ცდილობ თავი მომაწონო.
გამიღიმა და ზურგზე გადაწვა. მას ოდნავ მოვშორდი და თავი უკან გადავაგდე.წაბლისფერი თმა ლურჯ ზღვას ერეოდა.
-ეს შენ ცადე,მე თუ მომინდა მცდელობაც არ დამჭირდება.
საოცრად ნაზი ხმით ვუთხარი.ისეთით თავად რომ გამიკვირდა.
-ნარცისო.
-ეგოისტო.
-თუ დაგიჭირე ენას ამოგაძრობ.
ჩემკენ გამოცურა,მაგრამ მალევე  მოვასწარ რეაგირება და  სანაპიროსკენ გავცურე.
-ბავშვი ხარ დანელია.
-ალა ლაც აბობ ,ეც ცენ ქარ ბავცვი. აღღ.
ენა მოიჩლიფა და დამეჭყანა
-აუტანელო.
სანაპიროზე დაყრილი ტანსაცმელი უცბად ჩავიცვით.მერე დარლას, რომელმაც ტელეფონი წამართვა  გიჟივით გავეკიდე. სასწაულია, მაგრამ არ დავცემულვარ. დარლას როგორც კი დავეწიე ზურგზე შევახტი და ზუსტად მაშინ წავართვი მობილური,როცა დათოსთან დარეკვას აპირებდა.
-რა გინდა ჩემ ძმაკაცთან?
-ჩემიცაა.
-მე ვარ კიდევ ბავშვი?
-ზურგზე მე არ გაზივარ.
-რა იყო მძიმეე ვარ?
-სხვათა შორის უფრო მძიმეც მეგონე.მათხოვე ტელეფონი.
-ჯერ მითხარი რად გინდა?!
-რამეს ჩავრთავ.
-შენი არ გაქვს?
-დაჯდა.აი მოკვდა.
ჯიბიდან ამოიღო და მაჩვენა.
-კაი აჰა.
ორივე ხელი ძლიერად შემოვხვიე კისერზე რომ არ ჩამოვვარდნილიყავი.არ ვიცი The Neighbourhood -ზე მართლა გიჟდებოდა თუ ჩემს გამო ჩართო, მაგრამ მესიამოვნა. უფრო ძლიერად შემოვხვიე ხელ-ფეხბი და მთელი სხეულით ავეკარი.დარლამ ორივე ხელი ბარძაყებს ქვემოთ ამომიდო, რომ არ ჩამოვარდნილიყავი და გაიქცა.სირბილისას ნიავი სახეზე სასიამოვნოდ მეთამაშებოფა. ხელები გავუშვი და მაღლა ავწიე.
-COMING DOWN
ONE LOVE ,TWO MOUTHS
ONE LOVE,ONE HOUSE
NO SHIRT NO BLOUSE
JUST US,YOU FIND OUT...
ზუსტად ერთდროულად ავყევით მისამღერს.ის ბავშვივით ტრიალებდა და ჩემს თვალწინ ხედები იდღაბნებოდა.საოცარი წუთები იყო ჩვენი საყავრელი სიმღერის ფონზე.ჯერ ისევ ზაფხულიდან შემორჩენილი ხმაური.სანაპირო ,რომელიც მოგონებებით ავავსეთ.მუცელში პეპლები არ მიგრძვნია,მაგრამ მის გვერდით თავს კომფორტულად და სასიამოვნოდ ვგრძნობდი. არ ვფიქრობდი მომავალზე და იმ წამებით მთელს გულს ვივსებდი.ბოლოს დაღლილ-დაქანცულები ქვებზე გავწექით და ერთმანეთს შევაჩერდით.
-მთელს ცხოვრებას დავთმობდი ზღვაზე ასე გატარებული კიდევ ერთი დღისთვის...
-არ ღირს.ჯერ ახალგაზრდა ხარ. კიდევ ბევრი ასეთი დრო გექნება,მაგრამ ალბათ კაკისთან ერთად.
მომეჩვენა რომ ბრაზით და სინანულით ჩაილაპარაკა.მას რომ ადამიანად აღვექვი ალბათ ვიფიქრებდი იეჭვიანა-თქო,მაგრამ ასე არ იყო.წამოვიწიე და ზღვას გქვხედე.
-სიცოცხლე არაფერია თუ არა სიკვდილის ლოდინი.
ისიც წამოჯდა და თმაზე მომეფერა.
-არა და ასეთი პესიმისტი არ მეგონე,პირიქით,გამოუსწორებელი ოპტიმისტის შთაბეჭდილებას ტოვებ.
უცნაურად მიყურებდა...
-არ გვინდა განწყობის გაფუჭება ხო?
-თუ ასე თვლი...
პირველად დამითმო და პირი ღია დამრჩა. ისევ მიწაზე გავწექი და თავი მის კალთაში ჩავდე.თმებზე მეფერებოდა და ზღვას უყურებდა.მერე ისიც გაწვა და იმ ცას შეხედა ასე რომ უყვარდა.
-დარლა..
-ხო?
-თუ წარსულში დაბრუნება შეგეძლება რამეს შეცვლიდი?
ცოტახანს გაჩუმდა...
-კი.შენ?
-ალბათ არა...არაფერს ვნანობ.შეიძლება რაღაც რაღაცები მინდა,მაგრამ ამას ჩემი უკან დაბრუნება ფიზიკურად ვერ უშველის.
-და რა?
-ის რაც ყველას უნდა...
ყველაფერი ინტრიგად დავტოვე და ცას ავხედე.რაა ვგულისხმობდი? სიყვარულს ,რომელიც არაადროს მიგრძვნია,დაფასებას ,რომელიც ზერელე იყო...მშობლებს ,რომლებიც ფაქტობრივად არ მყოლია.ბავშვობა მინდოდა...ისეთი ყველას რომ ჰქონდა და არა ჩემნაირი თავიდანვე "გაფუჭებული" ბავშვის... ვქრსკვალვები ისე მიყურებდნენ თითქოს თავისთან მიხმობდნენ.თითქოს ესმოდათ  ჩემი ფიქრები.
-ნეა,ნეა სურვილი ჩაიფიქრე ვარსკვლავი ვარდება.
დარლამ მხარზე მიჯიკა და ბედნიერი გაბადრული სახით თვალები დახუჭა.პირველად 26 წლის მანძილზე დავიჯერე ,რომ თუ რაღაცას ვინატრებდი ამიხდებოდა.
"მინდა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც ისეთი ბედნიერი ვიყო ვიღაცის გამო სიცოცხლე მინდოდეს"
მინდოდა გამეგო დარლამ რა ჩაიფიქრა, მაგრამ გავატარე .ამის ნაცვლად წუწუნით ავხედე.
-მშია.
-წავიდეთ სადმე?
-კი.აუ რამე დავლით რა.
-წამო ,კარგი კაფე ვიცი აქვე.
-იქნება ღია ამ დროს?
-შეიძლება ,ვნახოთ.თუ არა და სახლში გავაკეთოთ რამე.
-შესწორება გააკეთებ.
-მე რატო?
-თუ ეგრე ძაან გინდა კაი,მაგრამ მერე შეიძლება ოცნება აგიხდეს და ვეღარ მნახო.
-რა?
-არ ვიცი კეთება...აუ ერთხელ  ანოს შევუწვი კვერცხ და ლამის დაიხრჩო.
- რა უქენი დარიშხანი?
-არა შენი ენა..
დავეტლატე და ფეხზე წამოვდექი.
-მგონი შენი უფრო.რა იყო  აჯიკის მეტს არაფერს გაჭმევენ?
-ჰა ჰა ჰა.შენ ვიზე რას ამბობ?თან ჩემთვის კი არ შემოუწირავთ ზვიადაური.-თვალები აატრიალა ამ  უკვე მრავალგზის გატკეპნილ ხუმრობაზე-ისე ჯოჯოხეთიდან ლუციმ რატომ არ გამოგატანა?
-ვინ? ზვიადაური?
-ხო აბა?!
ისე ვკითხე თითქოს მართლა გამოატანდნენ ან არსებობდა...
-როგორ არ გამომატანა ,აგერ არ ხარ?ისე აღაზა ჩემი ძმაა?სხვის კაცს(ამ შემთხვევაში ქალს) დასტირის და რამე...
მის ხუმრობაზე გამეცინა და გზა გავაგრძელეთ.
°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°°
მეორე დღეს შეხვედრა მქონდა და დარლა მარტო დავტოვე.ამის გამო სანამ კაფეში არ მივედი ცოცხლად შემჭამა იმდენი მწერა.
   კაფეში რომ შევედი მაგიდასთა მჯდაფი ,სიმპატიური ,შავგრემანი კაცი დამხვდა .
-გამარჯობა.
-გამარჯობა დაბრძანდით ქალბატონო... თქვენი სახელი შემახსენეთ?
-ნეა
-ლამაზი სახელი გაქვთ.
ახალგზრდა კაცი ხელზე მეამბორა.სავარძელზე ჩამოვჯექი და ყურადღებით ვუსმენდი ,როგორ მონდომებით საუბრობდა საკუთარ საქმეზე.მერე კი მკითხა.
-რას ფიქრობთ?
-დასაწყისისთვის კარგია.მომწონს, როგორ ვითარდება სიუჟეტი და სულ უფრო მეტი ინტრიგა ჩნდება. ვფიქრობ  თქვენს წიგნზე პააუხისმგებლობას თავად ავიღებ.
-ანუ  ჩემი რედაქტორი იქნებით?
ბავშვივით გაუხარდა.ისეთი შეგრძნება მქონდა,თითქოს ჩემსგარდა არავისთან მუშაობა არ წარმოედგინა.
-დიახ.
გავუღიმე და ღიმილი სახეზე მიმეყინა ჩვენსკენ მომავალი დარლა რომ დავინახე.
-რას უყურებთ ასე?
ჩემ.მზერას თვალი გააყოლა და გაეღიმა.
-არა და მეგონა მარტოხელა იქნებოდით.
-ასეთი ლამაზი გოგო მარტო რომ იყოს უსამართლობა არაა?
უტარო დანასავით ჩაეკვეხა დარლა.
-მართალია.ქალბატონო ნეა უნდა ვაღიარო სიმპატირუი შეყვარებული გყავთ.
-არა ის არ...
-მადლობა.შეიძლება?
-დიახ ჩვენ უკვე მოვრჩით.შეხვედრამდე.
გამიღომა და ხელზე მემთხვია.მერე კი გაუჩინარდა.
-მადლობა?მადლობააა? ვერ ხარ ხო შენ?
-საყვარელი და შეყვარებული არ გეყო?
-ის ჩემი კლიენტია ვირო.
-ააა ესაა?მეგონა ქალების რედაქტორი იყავი.
ხელები თმაში შეიცურა და უცნაურად გაიკრიჭა.
-საიდან მოიტანე იდიოტო?
-რავი აბა...
-აუ გაეთრიე რა ნერვებს მიშლი.შენნაირ ერთუჯრედიანს როგორ დავთანხმდი საყვარლობაზე? ოხ ნეა დებილი  ხარ რა...
-ხარ კი ბატონო.
კვერი დამიკრა და ჩემ წინ ჩამოჯდა.
"როგორ შეუძლია ერთ დღეს საყვარელი იყოს მეორე დღეს აუტანელი."
ფეხზე წამოვდექი და იქიდან უსიტყვოდ წოვედი. ნერვებმოშლილმა თავი ზღვას შევაფარე.კაბა გავიხადე და შეზლონგზე გავწექი. დიდხანს ვიწექი მზეს მიფიცხებული,მერე ვიღაც რომ მომეჩრდილა საშინელი დეჟავიუ ვიგრძენი.
-მეგონა გაბრაზებული იყ....
თვალები რომ გავახილე და თავზე წამომდგარ უცნობს შევეჩეხე ხმა ჩამივარდა.მისი აურა არ მომწონდა,რადგან თავს უხერხულსდ მაგრძნობინებდა.
-შორიდან დაგინახე და ვიფიქრე გაგიცნობდი.
-აჰა გასაგებია.
-სახელს არ მეტყვი?
-ნეა.შეგიძლია ოდნავ მაინც გაიწიო?აქ მზისთვის ვარ და არა შენთვის.
ცხვირი ავიბზუე და ისევ ძველ პოზიციას დავუბრუნდი.
-ალბათ ასეთი ხასიათით მარტოხელა ხარ არა?
-შენ წარმოიდგინე და არა.
-თუ არა მარტო რას აკეთებ აქ?
-თუ ბრმა ხარ განგიმარტავ:რუჯს ვიღებ და ხელს მიშლი მანდ დგომით.
-კარგი რა,როგორ შეგიძლია თქვა რომ მე გაწუხებ.
ჩემს გვერდით,მეორე შეზლონგზე,ჩამოჯდა.მის შემაწუხებელ მზერას ვგრძნობდი.
-გითხარი წადი თქო.მაწუხებ...
-შენი პლაჟია?
-ვისიც არ უნდა იყოს გოგო რომ გეუბნება მაწუხებო უნდა მიხვდე და წახვიდე.
დარლას ბოხი ხმა შემაძრწუნებლად გაისმა.ერთიანად ტაომ დამაყარა. წარმოვიდგინე იმ გაცოფებული თვალების მიღმა რამხელა მხეცი იმალებოდა და შიშისგან შევხტი.
-შენ ვინღა ხარ?
იაზვურად ჰკითხა და სათვალე ჩამოიწია.დარლამ ჯერ გაუღიმა,მერე  კი ხელი  გაუწოდა.
-გაგეცნობით მე დარლა ვარ და თუ აქედან არ წახვალ ჩემგან კარგ მუშტსაც მიიღებ.
ღიმილიანი სახე წამში მოეღრიცა.
-დარლა?
სიცილი აუვარდა.ისე გავღიზიანდი პირველივე ნივთი ვესროლე რომელიც ხელში მომხვდა და ფეხზე წამოვვარდი.
-ჩემს გარდა არავის აქ უფლება მის სახელზე იცინოს.გასაგებია?!
ამაზე უფრო მეტად გაეცინა. გაცოფებულმა ისეთი სილა გავაწანი ხელი თავად მეტკინა.სახე მოეღრიცა.ჯერ მე შემომხედა,მერე დარლას გახედა.ბოროტი,მტრული თვალებით,თითქოს უნდოდა მივარდნოდა და ჩემი გაწნული სილისთვის პასუხი მისთვის მოეთხოვა,მაგრამ ვერ ბედავდა.სანაცვლოდ იკითხა:
-ის რა შენთან ერთად არის?
ჯერ დარლასკენ გააქნაი თავი მერე მე შემომხედა.
-კი მე მისი შეყვარებული ვარ. დაკმაყოფილდი?
დარლას სახე მაშინებდა,მაგრამ იმ მომენტში არც მე მაკლდა აგრესია.ბიჭი ისე დაწყნარდა თითქოს არაფერი მომხდარიყოს, ერთი ბოდიშიო ჩაიბურტყუნა და წავიდა .მერე უეცრად ტვინში ამასხა დარლას ნათქვამმა და აქამდე ზურგით მდგარი დენდარტყმულივით მივუტრიალდი.
-რაო ?რა ვარო?შენ სიცხე ხო არ გაქ?
-გერჩივნა შენთვის თავი მოებეზრებინა?
ცალი წარბი მაღლა ასწია და ჩემს წინ აისვეტა.
-ნუ...ჯანდაბას შენი თავი ჯიშკარიანო.
-სულ ბიჭებს როგორ იკიდებ?
-ეგეთი სათნო გყავართ ორ ძმას და მასე...
მისი ტელეფონი აწკრიალდა და მაჩვენა.
-ნახე ,ძაღლი ახსენეო...
შენი ბიჭი რეკავს.- მის ბავშვურ ქცევაზე თვალები ავატრიალე და მანაც უპასუხა.-ხო?... არა რაში გაინტერესებს?...მგონი სხვაში გერევი....ხომ არ დაგავიწყდა, რომ ჩემი სიცოცხლე გაამწარე, ახლა ვერ გიტან და სახლს კი არა კალამს არ დაგითმობ... კაკი ტყუილად ცდილობ შემეტენო...არც იოცნებო რომ ოდესმე გაპატიებ...
-ბავშვი ხარ.
ყურილი დაკიდა თუ არა იმ წამსვე ვუთხარი .
-თუ ასე მისი ძმა არ ვიქნები თანახმა ვარ...
-რას ვერ  იყოფთ გამაგებინა.
ცინიკურად შემომხედა,ხელი სახეზე ჩამომისვა და ასევე ცინიკურად მითხრა.
-თოჯინას ,რომელიც  ვიღაცამ დაკარგა.
-მე თოჯინა ვარ?
შევიცხადე და ჩემი თავი შევათვალიერე.
ხმა გაუცივდა,იმდენად გაყინული ჰქონდა ვერც კი დაიჯერებდი თუ წინაღამით ისე თბილად მექცეოდა.
-უსულო,უემოციო  ,ჩემსავით ნაგავი არსება ხარ.აი რა ხარ ნეა.შენთვის ნათელი არაფერია.არც კი დარდობ ის რომ გიყვარს და ჩემთან წევხარ. ამქვეყნად არაფერი განაღვლებს.
ზიზღით ლაპარაკობდა და ლურჯი თვალებიდან ნაპერწკლებს ყრიდა. გავბრაზდი,და პასუხად მკაცრი და ნაგლი ტონი არც მე დავაკელი.
-იცი რა?მასე არ უნდა მელაპარაკებოდე,არც კი მიცნობ.უბრალო ღამის სათამაშო ხარ და მორჩა.
-შენ ამბობ მაგას?თავს აჯერებ რომ ასე შენ გინდა,რომ შენ გინდა და შენ იყენებ ასობით კაცს.არა და ისინი გიყენებენ. გგონია რომ მთელი ცხოვრება შეგრჩება ეგ სახე?-გაიცინა და წამით გვერდზე გაიხედა,მერე ისევ მე შემომხედა და მითხრა-არა.მათ ის სხეული უყვართ, რომელშიც ხარ.სული კი ნაგვით გაქვს სავსე.ბოლოს ყველა მიგატოვებს ნეა.ერთ დღეს გოგასაც ყელში ამოუხვალ და ისიც მიგატოვებს. კაკი იდიოტია ,მაგრამ არც ის იქნება ბოლოს შენთან.
ტუჩები ამითრთოლდა,თვალებში წყალი ჩამიდგა მაგრამ ერთი თავი გადავაქნიე ისიც სიცილით.
-და შენ ამბობ რომ ნაგავი ვარ?მე მისი შეყვარებული მაინც ვარ შენ კი ღვიძლი ძმა ხარ .მისი სისხლი და ხორცი.თუ არ გახსოვს გაგახსენებ შენ თავად შემომთავაზე შენს საყავრლად ყოფნა.თავად შემომთავაზე აქ გამოყოლა და საერთოდ ჩემ ცხოვრებაში ასე უხეშად შენი ნებით შემოიჭერი.ამ ყველაფრის მერე უსულო თოჯინა  მე ვარ?მგონი შენც უბრალო მორიგი სათამაშო ხარ.და მაგ სიტყვებს რასაც მეუბნები ოდნავაც არ ვიმსახურებ.კი მოღალატე ეგოისტი ვარ მაგრამ შენ რა ხარ? ჩემზე ათასჯერ მოღალატე ხარ...
-ის ჩემი ძმა არ არის.
კბილებში გამოსცრა და ისე შემომხედა ცოტაც და ადგილზე მიმახრჩობდა.
-აბა ვინ არის მტერი?
-დიახაც.მან მთელი ჩემი ცხოვრება მოიპარა და როგორ ძალიანაც არ უნდა ეცადოს მასზე მეტად ვერავინ შემძულდება შენც კი.ტიპი როანირად გიყავრს ვერც კი გამჩნევს.არც კი ადარდებ... და შენ ?გგონია შენ გიყვარს?რადგან თავიდან თბილი იყო ფიქრობ უყვარხარ?შენნაირი ქალი ვის უნდა უყვარდეს?!
მისმა სიტყვებამ ბოლომდე გამანადგურა.მიზანში ურტყავდა,იმ  სუსტ წერტილს მიაგნო ,რომელსაც ასე ვმალავდი.გაცოფებული და საშინლად დამცირებული ვიყავი.იმაზე ბევრად მწარე სილა გავაწანი ვიდრე უცნობ ბიჭს.
-ჯანდაბამდე გზა გქონია დარლა ჯიშკარიანო.მთელს სამყაროში ყველაზე აუტანელი კაცი ხარ.იცი რა იქნება შენი დასაარული?მთელს ცხოვრებას მარტო გაატარებ,ყველა მიგატოვებს  და სიკვდილის წინ გაგხსენდება როგორ გიყვარდა ერთ დროს ვიღაც ვინც შენს გვერდით აღარ იქნება.შენ ხარ ადამიანი ,რომელსაც ვნანობ.გგონია რომ თუ მაგ სიტყვებს მეტყვი მატკენ?არა და ამბობდი უემოციო არსება ხარო. ხო ვარ .იმაზე მეტად ვერავინ შეგიძულებს ვიდრე მე მძულხარ. შენი ეგოისტი თავის გარდა არავინ გადარდებს  და დაე სამუდამოდ ორ მხრივი იყოს ჩვენი გრძნობები.გძულდე სამაყროში შენი ძმის მერე ყველაზე მეტად,რომ მე შენზე მეტად არავინ შევიძულო. ჯანდაბაშიც წასულხარ....