20 სასტიკი წელი გავატარე ამ სასახლიდან შორს ჩემს თავთან! ახლა კი ჩემია და არაა შენიიი! მალე ჩემი გახდება და შენ აქ არაფერი აღარ გერგება! აღარც მე და აღარც ეს სასახლე! ეს ჩემი სასახლე იყო და იქნება მუდამ!..
დილას ელიანს გვიან გაეღვიძა. თავი საშინლად სტკიოდა. მაშინვე კლარას მიაშურა. ისიც კაცისკენ გაექანა და ბედნიერმა მოხვია ხელები, კაციც მიეხუტა, მის მკლავებში თითქოს გამოცოცხლდა და დამშვიდდა. კაცი ლოგინზე მიწვა. თავი ისევ სტკიოდა და კლარას სთხოვა, წამალი მოეტანა მისთვის.
დილას ფერისაც საშინლად სტკიოდა თავი. სამზარეულოში ჩავიდა, რათა თავის ტკივილის წამალი ამოეღო უჯრიდან. მხოლოდ ერთი აბი იპოვა. ამ დროს კლარაც შემოვიდა და რომ გაიგო, წამალი ფერიმ აიღღო მაშინვე დაიწყო საუბარი:
_ მე მჭირდება! ელიანს თავი სტკივა! _ უხეშად უთხრა, წყლიან ჭიქასაც დაავლო ხელი და დადებულ წამალსაც წაატანა ხელი და გავიდა.
შეხედვისთანავე ემჩნევა ამ ქალს, რომ საშიში და ბოროტია! ალბათ ასეთია ელიც! _ თქვა ფერიმ და გარეთ გავიდა. გლიცენიის ვარდისფერ ხესთან დაჯდა. მისი სურნელი შეიგრძნო და გონება კვლავ დაუბრუნდა ბავშვობის მხიარულ დროს, გლიცენიის გარშემო რომ დარბოდა ძმებთან ერთად. მათთან იყო მესამე ძმა ფაბიც, მერე დედა დაუძახებდა ოთხივეს და საჭმელად იხმობდა, ხან იქვე მიუტანდა ნამცხვარს და ისინიც თეფშიდან ერთდროულად ორ ნაჭერს იღებდნენ ხოლმე. ჭამის მერე ისევ ეზოში დარბოდნენ და მხიარულობდნენ. მერე დაიღლებოდნენ, გლიცენიის ხის ქვეშ ჩამოსხდებოდნენ და მის ვარდისფერ ყვავილებს ათვალიერებდნენ ფერი იმდენად პატარა იყო, ვერ წვდებოდა ყვავილებს, ბიჭები კი ხელში იტატებდნენ და ისიც ჭყლოპინით ეხებოდა თავის ვარდისფერ ხეს. ეს ხე ძალიან მოსწონდა. კმაყოფილს გაეღიმა, რომ ახლა აქ იყო თავის სასახლეში. ელფერის სასახლეში... თვალები დახუჭა და მთლიანად შეიგრძნო ქარისგან დატრიალებული ყვავილების სურნელი. სრულიად გადაავიწყდა თავის ტკივილი და ბედნიერმა გაუღიმა თავის სასახლეს.
ამ დროს ელიანი გამოჩნდა უცებ მის წინ. მაშინვე წელში გაიმართა და კაცს შეხედა.
_ გაგიარა თავის ტკივილმა?! _ შეეკითხა.
_ დიახ, კლარამ წამალი დამალევინა, შენგან განსხვავებით! _ მიუგო, რაზეც ფერის გაეცინა.
_ დამიჯერე, მე შხამს დაგალევინებდი!
_ მჯერა! კლარა კი შხამს არასდროს არავის დაალევინებს!
_ ასეთი თბილი და გულკეთილი ქალია?! _ ჩაიცინა ქალმა და კაცმაც უპასუხა: თბილია და მას სიყვარული შეუძლია, შეუძლია უანგაროდ ვუყვარდე!
_ მაგრამ გულკეთილიაო, არ გითქვამს!
_ გულკეთილიც არის!
ქალს გაეცინა და გაიფიქრა: ქალს, რომელმაც მე დამაბრალა ორსულობის მოშლა, მერე ჩემი წამალი მიისაკუთრა, თურმე კეთილი ყოფილა!
_ მერე, მასთან წადი, თავის ტკივილი ხომ მან მოგირჩინა! მაგრამ რაღაც ვერ ვამჩნევ ბავშვის დაკარგვის გამო წუხილს! თანაც ბავშვის დაკარგვის მერე ძალიან მალე ადგა ლოგინიდან, იმწუთასვე, როგორც კი ექიმი მისი ოთახიდან გავიდა! ზუსტად 10 წუთში!
კაცი ჩაფიქრებული დაჯდა საქანელაზე:
_ მასთან უკვე ვიყავი! და ის, რაც მინდოდა, მომცა! _ იცრუა და ქალს შეხედა, რომელსაც მის ნათქვამზე არანაირი რეაქცია არ ჰქონია.
_ კიდევ წადი, სიყვარულს მოგცემს, რაც შენ არ გაგაჩნია! მასთან იმ დღესაც იყავი, როცა ბავშვი დაკარგა?!
_ კი! ის მუდამ ჩემი იყო და არის! შენგანაც მივიღებ იმას, რაც მე მინდა! _ თქვა კაცმა.
_ მხოლოდ სიძულვილს! ზიზღს და შურისძიებას! _ ზიზღით შეჰყვირა. ელიანი შეკრთა. მიხვდა, რომ ფერის არ უყვარდა, უფრო მეტიც, ზიზღი მოდიოდა მისგან, არადა, ეგონა ასე აღარ იყო წუხანდელს მერე. მაგრამ ვერ გაეგო, რისგან იყო ეს გამოწვეული.
_ რატომ გძულვარ?! _ ხმადაბლა შეეკითხა.
_ არ მინდა ჩემი ქმარი იყო!
_ რატომ?! რატომ?! _ გაიმეორა კაცმა დანანებით და ქალს შეხედა, რომელსაც ნიავი თმას და კაბას უფრიალებდა. ამ სანახაობით კიდევ უფრო მოიხიბლა და კიდევ უფრო მწარედ ეტკინა გული, რადგან ქალს სძულდა და არ უყვარდა.
_ სხვის საკუთრებას ვერ შევიყვარებ! _ მიახალა ფერიმ და ახლაღა დაფიქრდა თავის სიტყვებზე. მიხვდა, რომ კლარას მოშორების და მისი განადგურების შანსი ჰქონდა, რადგან მან ბავშვის მოშორება დააბრალა.
_ მე არავისი საკუთრება არ ვარ! _ უკმეხად მიუგო ელიმ.
ფერის გაეცინა:
_ შენ პირველი ცოლი გყავს!
_ ის ჩემი ცოლი არ არის!
_ საყვარელი ხომ არის?!
_ კი ასეა! მერე რა? არ გინდა აქ იყოს?!
_ ჩემთვის სულერთია. ის აქ რომც არ იყოს, მე მაინც ვერ შეგიყვარებდი!
_ რატომ?!
_ იმიტომ, რომ არ მომწონხარ! _ მიიღო პასუხი კაცმა და მაშინვე მოშორდა ქალს, მინდვრისკენ გაემართა გაბრაზებული.
***
ელიანი ადრე გავიდა სასახლიდან... ვიღაც კაცს შეხვდა და მუქარით ესაუბრა, სულ ხელები უქნია. მერე სხვას შეხვდა, იმასაც გაცოფებული ესაუბრებოდა კარგა ხანს... ბოლოს შინ დაბრუნდა. ეზოში შემოვიდა, კლარას ოთახში შევიდა და მის ნივთებში დაიწყო ქექვა... რამდენიმე ხნის მერე შუშის ბოთლი იპოვა, მაგრამ არ ამოუღია, სადაც იდო, იქვე დატოვა გაბრაზებულმა. ისევ გავიდა სასახლიდან და ქუჩას დაუყვა. ქალაქში რომ ჩავიდა, უცებ დაინახა კლარა და ბებიამისი, როგორი გაბრწყინებულები ვაჭრობდნენ მაღაზიებში. ქალს სრულიად დავიწყნოდა დაკარგული ბავშვი და კმაყოფილი რაღაცაზე იცინოდა...
ფერი ეზოში იყო. ღიმილით გასცქეროდა, როგორ ასეირნებდა ფაბი სპილოზე შესმულ დამიანს. ამ დროს ალმამ წერილი მოუტანა. ფერიმ ქალს წერილი გამოართვა და გახსნა: `ფერი, რამდენიმე დღით გვესტუმრეთ შენ და ელიანი... სიყვარულით, მამა... მოკითხვა ყველას~... ფერიმ დაკეცა წერილი და გაკვირვებულმა ჯიბეში ჩაიდო. რატომ მოიწერა მამამისმა ასე ცოტა? შეფიქრიანდა...
რამდენიმე წუთში ელიანი მიუახლოვდა, ქალის წინ დადგა და შეეკითხა, ვინ მოგწერაო.
ქალმა შეხედა და უთხრა: _ მამამ გვესტუმრეთო... _ და წერილი გაუწოდა კაცს, _ ასეთი მოკლე წერილი გამიკვირდა... _ თქვა ჩუმად და ფეხზე წამოდგა.
კაცმა წერილი გადაიკითხა და ფერის მეორე წერილი მიაწოდა, რომელიც თურმე ელის გამოუგზავნა ფერის მამამ.
ფერიმ წერილი გახსნა: `ელიან, შვილო... გთხოვთ შენ და ფერი გვესტუმროთ რამდენიმე დღით... ბედნიერები ვიქნებით თქვენი სტუმრობით... მომიკითხეთ დედ- მამა და გადაეცით, რომ აუცილებლად დავპატიჟებთ მათაც, მაგრამ ამჯერად გვინდა თქვენ ორი გვეწვიოთ... სიყვარულით, ელაიან დელავიანი. იმედი მაქვს, ფერი ძალიან ცუდად არ იქცევა და არ გაბრაზებთ... იმედი მაქვს, შეგეჩვიათ და მკაცრად აღარ გექცევათ~.
ფერიმ წაიკითხა წერილი და გადაიხარხარა:
_ შევეჩვიე ამ მხეცს! _ თქვა და წერილი დაკეცა.
კაცს ჩაეღიმა ქალის სიტყვებზე და შეხედა, გაემზადე, რამდენიმე დღეში გავემგზავრებითო, უთხრა და წავიდა.
უცებ საჯინიბოს წინ ჩოჩქოლი ატყდა. შეშინებულმა ფერიმ დაბლა ჩაირბინა და ფაბის რომ მიუახლოვდა, გაშეშებული გაჩერდა. ამასობაში ფაბი წინ გადაეღობა და აღარ უშვებდა შიგნით.
_ გამატარეეე! _ იყვირა ქალმა. _ სპილოს რამე დაემართათ?! _ დაიკივლა და ფაბი გვერდზე მიაგდო, _ ფრენიიიი... ფრენიიიი... ფრენიიი... _ ხელები კივილით შეახო ამხელა სპილო უსულოდ რომ დაინახა, ხელები აიფარა პირზე და აცრემლებულმა თავი დაადო: _ ჩეემიი ფრენიიი... ის ხომ მამამ მაჩუქააა... რატომ მიაქვს მას ყველაფერიიი! რატომ! _ გულამოსკვნით ატირდა. ფაბიმ ხელები დაუჭირა, გულში ჩაიხუტა და დამშვიდება დაუწყო.
ხმაურზე ელიანიც მოვარდა. კარი შეაღო და დაინახა, ფაბი როგორ ეხუტებოდა ფერის, ამ დროს ქალის ცრემლიანი ხმაც გაიგონა.
_ მოკვდაააა... მოკვდააა... ის მოკვდააააა! _ მერე ისევ სპილოს მიეხუტა: _ მე ის მიყვარდააა! მიყვარდაააა! რატომ მოკვდააა რატომ! რა მოუვიდაააა! რა მოუვიდააა! ელი შეაშფოთა ამ ამბავმა და ფაბის ჰკითხა, რა დაემართა სპილოს, ხომ არაფერი აწუხებდაო. ფერიმ მისი ხმა გაიგონა თუ არა, გამწარებული მიუტრიალდა:
_ შენ! შენნნ დამემუქრე, გატკენოოო! შენ ჩაიდინეეე ეს ყველაფერიიიი?! მძულხარრრ! მეზიზღებიიი! გაგანადგურებ! _ წამოიძახა და კაცს რამდენიმეჯერ გაარტყა ხელი და მუშტებიც დასცხო. ელიანი არ გარხეულა, ქალს უფლებას აძლევდა დაერტყა. ბოლოს ქალი გაჩერდა, უკან დაიხია და ისევ სპილოს ჩაეკრა: _ გაეთრიე აქედან! შენი დანახვაც არ მინდააა! გაეთრიეეეე! _ დაუყვირა და ისევ სპილოს აკოცა: _ ჩემიი ჩემიიი... ჩემიიი... რატომ ვკარგავ იმას, რაც მიყვარს! რატომ ვკარგავ იმას, რაც ჩემს სულს და გულს უყვარს, რატომ!
გულდამძიმებული ელიანი უხმოდ გავიდა და დედამისს სთხოვა: ფერი იქიდან გამოიყვანე და დაამშვიდეო. ფერნანდა მაშინვე დაიძრა საჯინიბოსკენ, მაგრამ ვერ მოასწრო.
გოგონა უცბად გამოვარდა საჯინიბოდან და ელიანის კარი შეგლიჯა:
_ მკვლელოოოო! როგორ გაბედეეე! როგორ გაბედე, მოგეკლააა სპილოოო! ჩემი სპილოოოო! მძულხარრრრ! მძულხარრრრ! ვერ გიტანნნ! _ დაუყვირა და მუჭები ისევ მკერდზე დაუშინა. კაცმა ხელები დაუჭირა, ქალი გააკავა, ხელში აიყვანა და დივანზე დააწვინა. მერე ქალს გაშორდა და უცბად გავარდა კაბინეტიდან... გული სტკიოდა, ქალს რომ სპილოს მკვლელი ეგონა. მაშინვე ფაბის მიაშურა.
_ ბატონო ელიან... ვწუხვარ... _ შეეგება ფაბი.
_ თქვენც ფიქრობთ, რომ ეს მე ჩავიდინე?!
_ არა... ვიცი, რომ ის თქვენც გიყვარდათ, მაგრამ ფერისაც უყვარდა...
_ რითი მოკვდა?!
_ ჯერ არ ვიცი... მალე გავიგებ და გეტყვით...
_ მხოლოდ მე მეტყვი! _ თქვა მკაცრად და გააგრძელა, _ მინდა ყველაფერი მოამზადო ამ დღეებში, რადგან ფერის მშობლებთან მივემგზავრებით. თუ ფერის დავითანხმებ ამ ამბის მერე... _ თქვა ჩუმად და გატრიალდა.
არადა, თვითონაც უყვარდა ეს სპილო. 10 წლის ელიანი სასახლეში დარბოდა და გახარებული დასდევდა უკან სპილოს და ცხენებს, რომელიც ახალ სასახლეში გაიცნო. მამამისი ხშირად აძლევდა მათთან ყოფნის უფლებას. ბიჭი მალე შეეჩვია სპილოს, მასთან მარტოც მიდიოდა და ცდილობდა მის შეხებას, მიუხედავად მისი სიდიდისა. წამოიზარდა თუ არა, მამამისმა სპილოზე შესვა და ტყეში გაასეირნა. მას მერე ბედნიერი დაატარებდა სპილოს ხან წყალში, ხან მცხუნვარე მზის ქვეშ. ბიჭი ბედნიერი იყო... უნდოდა სპილოსავით დიდი და ძლიერი ყოფილიყო, რომ ვერავინ მორეოდა. კაცს ცხოველთან გატარებული ბედნიერი წუთები გაახსენდა, დარდს ვეღარ მოერია, ცხენი შეკაზმა და სასახლიდან ჭენებით გავიდა. სად, თვითონაც არ იცოდა და არც აწუხებდა, თუ საით გააქროლებდა თავისი ცხენი...
ფერი ისევ სპილოს გლოვობდა, როცა ფერნანდას ქალის ხმა გაიგონა და სევდიანად შეხედა.
_ ფერი, გთხოვ... ელიანი ამას არ იზამდა, დამიჯერე. მასაც სტკივა შენი ბრალდებაც და მისი დაკარგვაც, 20 წელი ამ სპილოს უვლიდა, ზედ ევლებოდა... გთხოვ... ცხენით წავიდა ალბათ ტყეებისკენ, რამდენიმე ჭიქაც დალია, არსად არ არის, გთხოვ... წადი მასთან და მის გვერდით იყავი... როგორც დედა, ისე გთხოვ, შვილო. _ ფერიმ დაუთმო ქალს, აკოცა და ცხენზე ამხედრდა. ფერნანდამ სევდიანად მიმართა:
_ ფერი, ის ამას არ გააკეთებდა. ახლა მასაც სტკივა და შეიძლება რაღაც მოუწიოს თავს. დაეხმარე მას... _ გოგონამ თავი დაუქნია და გზას გაუდგა...
ფერი ცხენს მიაჭენებდა. მალე მიუახლოვდა ქოხს, მაგრამ ელიანი იქ რომ არ დახვდა, უცბად მიტრიალდა და ჩანჩქერისკენ აიღო გეზი.
გულზე თითქოს ხელი მოუჭირეს და სუნთქვა უძნელდებაო, ისე გრძნობდა ელი თავს. ჩანჩქერთან ჩამომჯდარს სევდიანად დაეხარა თავი მოჩქრიალე წყლისკენ, რომელიც მთელი სისწრაფით ეშვებოდა ძირს.
_ ამის გამო სასტიკად დაგსჯი! მაგრამ ჩემი ხელით! _ დაიყვირა ქალმა და ცხენი წყალში შეაგდო. რამდენიმე წუთის შემდეგ კაცის წინ გაჩერდა.
_ ისევე როგორც შენ გქონდა ჩემი დასჯის უფლება, მეც მაქვს უფლება, დაგსაჯო! წამოდი! _ ცივად უბრძანა და ცხენი შეატრიალა. კაცი უკან მიჰყვა თავისი ცხენით და ქალს ვერ უყურებდა, არ უნდოდა მისი სიძულვილი ხმის გარდა თვალებშიც შეემჩნია...
მიდიოდა და ფიქრები კლავდა: არც შეეკითხება, მე მოვკალი თუ არა. ამაში დარწმუნებულია, იმიტომ, რომ ვძულვარ და ვეზიზღები... ჩემი დანახვაც აღარ უნდა...არც ვჭირდები და არც არასდროს ვჭირდებოდი... არც არასდროს დავჭირდები... _ თქვა გულში და მძიმედ ამოიხვნეშა. ქალმა სასახლეს მიაღწია თუ არა, ჩამოქვეითდა და კაცს არც შეხედა, ისე უთხრა:
_ მხოლოდ დედაშენის თხოვნით წამოვედი შენს მოსაძებნად... ხვალ დილას დასასჯელად მოემზადე!
ელიანი სევდიანი შევიდა სახლში. სპილოს დაკარგვაზე მეტად ფერის ტკივილი და მასთან უთანხმოება სტკენდა გულს, თან იმაზე ფიქრობდა, რითი დასჯიდა ქალი. თუმცა მისთვის სულერთი იყო, ნებისმიერ სასჯელზე დათანხმდებოდა.
დილით ფერიმ სევდიანმა გაახილა თვალები და უცბად წამოხტა. იცოდა, რომ ღამე სპილოს დაწვავდნენ, თვითონ ვერ შეხედავდა ამ ცერემონიას, ამიტომ არ დაესწრო ახლა კი ფერფლი უნდა მოეკითხა. ჩაიცვა და ოთახიდან გავარდა. ფაბი საჯინიბოსთან ტრიალებდა.
_ სადაა ფერფლი?! _ შეეკითხა მეგობარს.
_ ეს ესაა ელიანმა წაიღო. ალბათ, კაბინეტშია ჯერ...
ქალი მაშინვე კაბინეტისკენ დაიძრა, კარი შეგლიჯა და როგორც მაგიდაზე ყუთი შეამჩნია, მაშინვე იქით დაიძრა. ფანჯარასთან მდგარ ელის ყურადღება არც მიაქცია და ეგრევე ყუთს დასწვდა. სევდიანმა მოხვია ხელები და კარისკენ გაემართა. კაცმა მოიხედა. ქალმა კარის სახელურს ხელი მოჰკიდა და მკაცრად იკითხა:
_ სად გინდა მისი ფერფლი მოაპნიო?!
_ სადაც შენ ისურვებ, ფერი... _ მიუგო ხმადაბლა. გული სტკიოდა, ასე უცებ რომ გაცივდა ქალი მის მიმართ.
_ შენ მასთან 20 წელი გაატარე, მე კი ცოტა ხანი... საუბედუროდ... შეგვიძლია ერთად მოვაპნიოთ და მერე მშობლებთან წავიდეთ. _ თქვა ყრუდ, მაგრამ კაცს სახეში არ შეხედა. კაცმა აათვალიერა მისი შავკაბიანი სხეული მისკენ დაიძრა.
_ ჩანჩქერზე მოვაპნიოთ... ან შენ სადაც მოისურვებ. _ თქვა ბოლოს მძიმედ და კართან დადგა. ფერიმ თავი დაუქნია და გავიდნენ. ორივენი ცხენებისკენ გაემართნენ.
ქალი თავის დემიანზე იჯდა და ჩანჩქერისკენ მიაჭენებდა ცხენს, კაცი გვერდით მიჰყვებოდა და წუხდა, ფერი თვალებში სიცარიელეს და ტკივილს რომ კითხულობდა. როცა ჩანჩქერს მიუახლოვდნენ, ქალი ცხენიდან ჩამოქვეითდა და კაცს დაელოდა, ხელში ფერფლიანი ყუთი ეჭირა. მერე ორივემ ერთად ასწია ყუთი. წამით მათი ხელები ერთმანეთს შეეხო. ორივეს დაუარა სხეულში ჟრუანტელმა, კვლავ შეიგრძნეს ის განცდები, რაც ერთმანეთთან აკავშირებდათ და რაც ამჟამად მხოლოდ ტკივილით იყო დაფერფლილი. ორივეს ხელმა ყუთი გადმოატრიალა და ამ დროს ქალის ხმაც მოესმა კაცს:
_ შენ მოკალი სპილო?!
_ არა, მაგრამ სასჯელისთვის მზად ვარ. _ თქვა ჩუმად და ფერფლს გააყოლა მზერა, რომელიც წყალში იყრებოდა. ფერიმ ცრემლიანმა გახედა ფერფლს და ცარიელი ყუთი ხელში დაიჭირა.
_ მაშინ სასჯელზე რატომ ხარ თანახმა?!
_ მე შენ გატკინე, ფერი. ამიტომაც ვარ თანახმა...
_ ძალიან კარგი! _ თქვა მკაცრად ქალმა და ცხენზე ამხედრდა. _ ჩემი სასჯელის შესახებ მხოლოდ ჩვენ გვეცოდინება და არავის სხვას! _ და ცხენზე გასწორდა. კაციც ამხედრდა და ქალს შეხედა.
_ მშობლებთან ასე როგორ წავიდეთ?!
_ შენ ხომ მომთხოვე, ბედნიერება გაითამაშეო და მეც გავითამაშებ! _ მიუგო და სწრაფად დაძრა ცხენი ადგილიდან.
ფერი გასამგზავრებლად მოემზადა, მერე ფერნანდას დაემშვიდობა, დამიანს ხელი ჩაავლო და მაშინვე ჩაჯდა მანქანაში, რომლითაც ელიანი ელოდებოდა.
გზა ორივესთვის გრძელი და სევდიანი იყო... როგორც კი მანქანა ქალის სახლთან გაჩერდა, ქალმა ბედნიერმა გადააბიჯა მანქანიდან და სახლისკენ გაიქცა.
_ მამაააააა, დეეედაა, _ დაიყვირა და გახარებული ჩაეხუტა ჯერ ერთს, მერე მეორეს, ბოლოს კი ძმებს. ელიანმაც ყველა მოიკითხა. მერე ფერიმ ბავშვი გააცნო მათ და დამიანისკენ დაიხარა:
_ დამიანიი... ესენი ჩემი მშობლები არიან, ესენი კი ჩემი ძმები, რომლებიც შენი ძმებიც იქნებიან... მათ თევზაობა იციან. აქ ძალიან ლამაზი მდინარეა, შეგიძლია ითევზაო კიდევაც მათთან ერთად...
ბავშვმა დიდად გაიხარა და შეპირდნენ, აუცილებლად ჩაგიყვანთ მოგვიანებით მდინარეზეო.
ფერი თავის ოთახში შევიდა და მიმოიხედა. მართალია, აქაურობას ვერ შეეჩვია, მაგრამ 20 წელი აქ გაატარა, 20 ტკივილიანი წელი.
გაახსენდა თავისი თავი ამ სახლში და აივანზე გავიდა. ცოტა ხანში ელიანიც მასთან მივიდა. ქალმა საწოლი და დივანი გაამზადა დასაძინებლად. კაცს ზედ არ უყურებდა და არც ესაუბრებოდა. კაცი ფოტოების ალბომის თვალიერებას შეუდგა. ამ დროს ფერიმ ზურგს უკან მიაძახა, საჭმელად ჩავდივართო. კაცმა ალბომი თავის ადგილას დააბრუნა და ქალს მიჰყვა. გაემართნენ სამზარეულოსკენ, სადაც უკვე ყველას მოეყარა თავი.