_ ჩემი შეხება გძულს და დახმარება იმედია, არ გჭირდება!
_ არ მჭირდები! _ დაუყვირა ისევ, ფეხსაცმელი გაიძრო და ახლა სწრაფად გაუყვა მდინარის ნაპირს, ისე რომ კაცსაც ჩაუქროლა და გაასწრო კიდევაც. ელი გაკვირვებული უცქერდა, როგორ ეჭირა ქალს ხელში ფეხსაცმელები და როგორ ნაზად ადგამდა შიშველ ტერფებს ქვებზე. როგორც კი ფერიმ დაინახა ძმები და ბავშვი, მაშინვე მათთან მიირბინა და ფეხსაცმელებიც ჩაიცვა.
_ აბა რა ხდებაა?! _ იკითხა და დამიანს გაუღიმა.
_ დეე... დავიჭირეეეთ თევზები, დავიჭირეთ!.. _ ახარა ბავშვმა და ქალს მოეხვია.
_ შენ ჩემი კარგი ბიჭი ხარ და მიყვარხარ... _ ფერიმ დამიანს თევზისსუნიან ხელებზე აკოცა.
_ აქ რა ხდება ვიცით, მაგრამ თქვენთან რა ხდებაა! _ უჩურჩულა ანხელმა ელიანს.
_ არაფერი... შენს დას არაფერს დავუშავებ...
კაცს მის სიტყვებზე გაეცინა.
_ შენ არა. აი, ფერი კი უფრო დაგიშავებს! _ თქვა ანხელმა და გაეცინა. _ მისი ყვირილი მესმოდა...
_ არ მოსწონს, როცა ვეფერები... _ თქვა ჩუმად ელიმ და ცოლისძმას გახედა, რას მეტყვისო.
_ არა უშავს... ოდესღაც მოეწონება... _ დაამშვიდა ანხელმა სიძე და ჩაიღიმა. _ ახლა ფიჩხს მოვიტან და ცეცხლი დავანთოთ. შენ კი ფილიპეს მიეხმარე, რაღაცეები აქვს მოსატანი... _ თქვა და კაცს გაშორდა. მერე ფერის დაუძახა და ერთად წავიდნენ შეშის მოსატანად.
ელიანი, ბავშვი და ფილიპე კი მანქანასთან მივიდნენ და სახლიდან წამოღებული სანოვაგე გადმოიტანეს იქიდან...
უკვე ბნელდებოდა... ელიანმა და ფილიპემ ცეცხლი დაანთეს და თევზის შეწვას შეუდგნენ. სხვებმა ჩანთაში ჩალაგებული საჭმელიც ამოალაგეს, საძინებელი ლეიბებიც და პლედებიც. ამის დანახვაზე ფერიმ გაკვირვებულმა იკითხა:
_ ღამე აქ ვრჩებით?!.
_ კი, დაო... რა იყო, გეშინია? ხუთნი ვართ, რა არის საშიში?! _ ანხელმა ელიანს გადახედა და თვალი ჩაუკრა.
_ მერე აქ მხოლოდ სამი ლეიბი რომაა?!
_ მე ბავშვთან ერთად დავწვები, მეორეზე ფილიპე დაიძინებს, შენ და ელიანი კი მესამეზე!
_ რაააა?! _ გაგიჟებულმა ფერიმ კაცებს გადახედა.
_ ჰო, რა! განა ერთ საწოლში არ წევხართ ისედაც?! ახლაც ერთ ლოგინში იქნებით... _ ეშმაკურად ჩაიცინა ფილიპემ.
ფერიმ ამაზე ვერაფერი უპასუხა. გემრიელად ივახშმეს. რამდენიმე ხანში ცეცხლიც მინელდა და დასაწოლად მოემზადნენ. ყველამ თავისთვის განკუთვნილ ლეიბს მიაშურა.
ანხელმა მალულად გახედა ფერის, ჩუმად ჩაიცინა და ბავშვთან ერთად დაწვა.
ელიანიც მიუწვა ფერის გვერდით. ქალი მაშინვე გაიწია. კაცი წამოწვა, ქალის სხეული მიიკრა, თან უჩურჩულა: ასე თუ გეშინია ჩემი, ლეიბიდან გადავარდები.
_ ხელი გამიშვი. _ გაღიზიანდა ქალი.
_ დამშვიდდი. მინდა შენი გულის ხმა მესმოდეს! _ გააფრთხილა ქალი და წელზე ხელი მოხვია.
ქალს გული უცნაურად უფართხალებდა. პირველად იყო ასეთ მდგომარეობაში...
კაცი კი ბედნიერი მიკვროდა მის სხეულს და ქალის გულისცემას უსმენდა. მის სხეულს ეხებოდა და კმაყოფილი იყო.
ბოლოს ვეღარ მოითმინა, ფერი თავისკენ შემოატრიალა და მის ყელში ჩარგო თავი.
_ გამიშვიიი... _ თქვა ჩუმად ქალმა.
_ არ შემიძლია... გაუძელი ჩემნაირ მხეცთან წოლას! ხომ ხედავ, მამაშენი მზადაა შვილიშვილი აჩუქო!
_ ელიან! _ დაიჩურჩულა გამწარებით და კაცს ხელი მოუჭირა.
კაცმა უცბად აკოცა ყელზე, ქალიც მოლბა, დადნა და კაცს ხელები შემოხვია.
_ ფერი... მართლა სიმართლე ვთქვი იმ დღეს, მინდა შენგან ბავშვი...
_ კლარასგანაც გინდა და მან გაგიჩინოს!
_ მე შენგან მინდა... მხოლოდ შენგან!
_ კლარა წევს შენთან და მას სთხოვე!
_ დაანებე კლარას თავი და შენზე მესაუბრე! გინდა ჩემგან შვილი თუ არააა?!
_ არააა! _ მოესმა კაცს და ვეღარ მოზომა, მაგრად მოუჭირა ქალს ხელი. მას შეეშინდა და გააკანკალა, რაც კაცმა შენიშნა. ნაზად აკოცა კისერთან, თან უჩურჩულა:
_ ბოდიში ყველა ტკივილისთვის. მითხარი, ფერი, რატომ ვერ შეძელი ჩემი გაგება?
_ ვერც შენ გამიგე! _ მიუგო მკაცრად.
_ მითხარი შენი სიძულვილის მიზეზი! მარტო შენი ცოლად შერთვა რომ არაა, ვხვდები. ვიცი, სხვა მიზეზიც გაქვს! კლარას ვაპატიე ტყუილები... შენც გაგიგებ და გაპატიებ ამ სიძულვილს, ოღონდ მითხარი.
_ მე შენგან საპატიებელი არაფერი მაქვს! _ არ მჭირდები, ელიან! მე შენ არ მჭირდები!
_ სიძევ!.. _ მოესმათ ამ დროს, _ დამშვიდდი... დაო, მიდი ბავშვთან, ჩვენ გავისეირნებთ. _ ანხელი მიუახლოვდა წყვილს, ელიანს ხელი ჩაავლო მხარში, წამოაყენა და ტყისკენ წაიყვანა.
_ ელიან... ფერის სიძულვილი, დრო მოვა, გაივლის და დაავიწყდება. დამიჯერეთ... დაავიწყდება.
_ მაგრამ რომ მიმატოვოს?!
_ არ მიგატოვებთ... მანამ, სანამ შენს სასახლეში ცხოველები და ყვავილები იქნებიან! მას ისინი ძალიან უყვარს.
_ რა უყვარს კიდევ?!
_ ეს თქვენ უნდა იგრძნოთ, ელიან... მის გულს უსმინეთ. მართალია ძნელია მისი მოსმენა, მაგრამ სცადეთ.
_ ფერის სხვა უყვარს?!
_ არაა... ცხოველები და ყვავილები უყვარს... ბავშვები, მოხუცები, ყველა, ვის გულშიც სითბოს ხედავს... დედათქვენში და მამათქვენში ეს დაინახა და ხომ თქვა, მომეწონნენო... მას სითბო უყვარს.
_ მის მიმართ სითბოს გამოვხატავ, ვეხუტები, მაგრამ არც ეს უნდა! ჩემგან არაფერი არ უნდა!
_ აგრძნობინეთ, რომ მას სჭირდებით... ასე შვილს ვერ გაჩუქებთ... მისთვის სიმშვიდე, სითბო, სინაზეა მთავარი. გაიხსენეთ, მას უყვარს რაღაც, რაც თქვენია... გაიხსენეთ მისი სიტყვები...
კაცმა მხარზე გადახვია ხელი და სიძეს გაუღიმა:
_ დრო მიეცით. ის შეგეჩვევათ და გვერდიდან აღარ მოგშორდებათ, დამიჯერეთ... მას თქვენ მოსწონხართ, მაგრამ ამას ჯერ არ აღიარებს... დრო მოვა და გაღიარებთ ქმრად...


შუდღისთვის ელაიანმა სიძე და ქალიშვილი საყიდლებზე წაიყვანა. ორივეს აარჩევინა ორ-ორი ხელი ტანსაცმელი და უყიდა. მერე კი რესტორანში შეიყვანა. სადაც მათთვის უკვე გაემზადებინათ მაგიდა. ფერი ბედნიერი იჯდა და ათვალიერებდა ქალაქის ქუჩებს ფანჯრიდან. უცებ მამამისი მიუტრიალდა ორივეს და სთხოვა, მისი ხათრით წყვილს ეცეკვა. ელიანი გახარებული წამოდგა და ქალს ხელი გაუწოდა. პირველად შეაგება ქალმა ხელი და შეახურა... ორივე დარბაზისკენ დაიძრა. ნაზი მელოდიის ხმა ირგვლივ იღვრებოდა, ელი და ფერი ცეკვავდნენ. უცბად დარბაზი მთლიანად განათდა და ყველას მზერა მათკენ მიიმართა. ფერი მიენდო კაცის ძლიერ მოძრაობებს, გული უფრო აუფართხალდა. კაცის მზერა ადუნებდა და არბილებდა ქალის დაუმორჩილებლობას და 20-წლიან მტრობას. ელიმ ქალი მთელ სცენაზე ცეკვით მოატარა, მერე მისი კოცნა მოუნდა და თავი დახარა... ამ დროს სინათლე მოულოდნელად ჩაქრა, დაბნელდა. ამით იხელთა ელიანმა და მშიერივით მისწვდა ქალის ტუჩებს. სინათლე აინთო თუ არა, უცბად მოშორდა ქალის სხეულს და ხელზე ეამბორა ჩურჩულით:
_ ბედნიერი ვარ შენთან ცეკვით... და ბოლო მომენტით! _ შემდეგ ორივენი გაღიმებულები წავიდნენ თავიანთი მაგიდისკენ. ფერის მამა ფეხზე ადგა, ორივეს ჩაეხუტა და შვილს უჩურჩულა კაცის გასაგონად:
_ ბედნიერი ვარ თქვენი ერთად ყოფნით და მადლობა, უარი რომ არ მითხარით.... ელიანმა კაცს გაუღიმა და თვითონაც მადლობა გადაუხა ყველაფრისთვის. ფერი დაჯდა თუ არა, სცენას გადაავლო თვალი და ისევ მის მკლავებში წარმოიდგინა თავი, მერე სევდიანმა დახედა საჭმელს და გაბრაზებული წაეტანა ლუკმას კაცის მკლავებში ასე მოდუნებისა და კოცნის გამო...
სახლში შევიდნენ თუ არა, ელიანმა სიმამრს მადლობა გადაუხადა დღევანდელი დღისთვის და ოთახში ავიდა. როგორც კი ფერიც შემოვიდა, ქალს ხელი სტაცა და მიიზიდა. ფერიმ წამოიკივლა, დასხლტომა სცადა, მაგრამ თავის კაბას გამოედო და იატაკზე დაეცა. ახლა ნაზი თბილი მგრძნობიარე თვალები უმზერდნენ მის სახეს და მისი მზერით გამთბარმა თვითონაც შეხედა კაცს, რომელიც ქალს ქვემოდან მოჰქცეოდა. ელიანი ქალის სიჩუმემ გაათამამა და ისე სწრაფად ამოტრიალდა, ფერი აზრზე ვერ მოვიდა. მხოლოდ კაცის მგრძნობიარე თვალებში იმზირებოდა. სრულიად აღარ ახსოვდა წამის წინ ზემოდან რომ დაეცა კაცს, რომელმაც ხელი შეაშველა. კაცის მზერას ვერ სწყდებოდა და კაცის სითბოდან წამოსულ გრძნობებზე ფიქრობდა. კაცს გაეღიმა:
_ ჩემი აღარ გეშინია... აღარც ყვირიხარ და აღარც გაშვებას ითხოვ, მგონი მოგწონს, ჩემი ტყვე რომ ხარ და ლამაზი ნადავლი... _ თქვა თბილად და უცბად ქალიც გამოფხიზლდა.
_ არ ვარ მე შენი ნადავლი! _ დაიყვირა და გაიბრძოლა. კაცს სიცილი აუტყდა.
ფერიმ მოიშორა კაცი, წამოდგა და თავის საწოლს მიაშურა. დაწვა თუ არა, გაბრაზებული გადაბრუნდა გვერდზე და თვალები მაგრად დახუჭა. კაცის ქცევები გაიხსენა პირველი დღიდან მოყოლებული. ნუთუ ის ჩემი მტერი იყო 20 წელი?! ის ჩემი სასახლის მეპატრონეა! მაინცდამაინც ეს კაცი, რომელმაც პირველი კოცნა მომპარა! რომელმაც ჩემი გულიც წაიღო და ამიფრიალა! მძულს! მძულს და მეზიზღება! უნდა მძულდეს! _ გაიფიქრა და ნელ-ნელა მიეძინა.
ელიანიც მიწვა თავის დივანზე და ფიქრს მისცა თავი...
დილით ყველამ ერთად ისაუზმა. ფერის თითქოს მივიწყებოდა წინა დღის ცეკვა და კაცის კოცნა... იჯდა ბავშვთან ერთად და მხიარულობდა. მერე ძმებთან ერთად ბურთით ითამაშა და როცა დაიღალა, დასასვენებლად სახლში შევიდა. საწოლზე ჩამოჯდა და კიდევ ერთხელ დაფიქრდა ელიანის კოცნაზე. კაბის წვალება დაიწყო. ნუთუ მინდა კიდევ მაკოცოს? არ მინდააა! არააა! არ მინდა მისი არაფერიიი! მხოლოდ ჩემი ელფერის სასახლე მინდა! და მისი ქურდიი?! არააა! არ მინდააა! _ დაუყვირა თავის თავს და ისევ ეზოში გავიდა.
სადილის მერე ფერი და ელიანი დაემშვიდობნენ ოჯახს და გაეშურნენ სასახლისკენ... ელის მოეწონა ფერის მშობლებთან გატარებული დრო და ძმებთან ერთად ისინიც დაპატიჟა თავისთან, მალე გვეწვიეთო.
გზაში ელიანმა თავის ტკივილი მოიმიზეზა და ჰაერზე გადასვლა მოისურვა. ერთ მინდორზე გააჩერა მანქანა და ქალს სთხოვა, ცოტა გავისეირნოთო. ქალმა დაინახა მინდორი და გაეღიმა, თბილად გადაუსვა ყვავილებს ხელი და დასუნა. ელიანი ქალს აკვირდებოდა. გვერდიგვერდ მისეირნობდნენ და ცდილობდნენ არ შემჩნეოდათ არაფერი თავიანთი გრძნობებისა. ქალი მიაბიჯებდა და კაცს არც უყურებდა. რამდენიმე ხანი ასე იარეს...
_ ფერი, მომიყევი როგორი იყო შენი ბავშვობა. ძმები განებივრებდნენ?!
_ კი... _ თქვა ქალმა და გაბრაზებულმა მომუშტა ხელები, როგორც კი წართმეული ბავშვობა გაახსენდა სასახლიდან შორს.
_ სახლი ძალიან ლამაზი გქონია...შენი ოთახიც მოწესრიგებული და ნათელია... მაგრამ პატრონს არ ჰგავს სიმშვიდით...
_ ის სახლი არ მიყვარდა! _ თქვა მკაცრად ქალმა. კაცმა გაკვირვებულმა შეხედა და ქალმაც გააგრძელა, სანამ კითხვას დაუსმევდნენ.
_ პატარა ვიყავი, სახლი რომ შევიცვალეთ... მე მხოლოდ ის ძველი სახლი მიყვარდა... მაგრამ ასე გადაწყვიტა ბედმა, ის სახლი უნდა დამეტოვებინა.
_ ძალიან ცუდიაა... ახლაც გიყვარს ის სახლი?!
_ დიახ!
_ ეს სახლი არ გიყვარს?!
_ ადამიანი ძალით ვერაფერს შეიყვარებს. არც მე შემყვარებია ეს სახლი... მთელი 20 წელი ვიყავი აქ და ვერ შევიყვარე... შენთანაც მთელი 100 წელი რომ ვიყო, არც შენ მეყვარები! _ მოესმა კაცს და ქალს შეხედა თვალებში:
_ თუ ასეა... რას ვიზამთ... ჩვენი გზები გაიყრება... ჩემი დასჯის მერე... ნებას გრთავ. სამუდამოდ დატოვოთ ჩემი სასახლე!_ თქვა კაცმა და მანქანისკენ დაიძრა გაბრაზებული.
გაცოფებული მიჰყვა ქალი, რადგან სასახლიდან აგდებდა კაცი, მაგრამ მანქანაში ჩაჯდა თუ არა, გაიღიმა და თვალი თვალში გაუყარა კაცს:
_ მართალია, ზედმეტი აუცილებლად წავაა! _ თქვა და მანქანაც დაიძრა. ქალი უყურებდა მთვარით განათებულ გარემოს და გულში აგრძელებდა: ზედმეტი კი შენ ხარ და წახვალ! სამუდამოდ წახვალ ჩემი სასახლიდან და ჩემი ცხოვრებიდან! ჩემი ოთახიდან და ჩემი გულიდან, რომელიც არასდროს მიგიღებს!
ბედნიერი იყო რაღაც დოზით, რომ სასახლიდან მტერს გააგდებდა და თვითონ მშვიდად გააგრძელებდა ცხოვრებას იქ, სადაც შეწყვიტა... მაგრამ არა 5 წლისა, არამედ უკვე 26 წლისა... ორივეს თვალებში სევდა და ტკივილი სუფევდა, მაგრამ არცერთმა არ იცოდა, რომ წინასწარ განზრახული ან ჩაფიქრებული, რომელიც ადამიანს უტრიალებს, ყოველთვის ზუსტად ისე არ ხდება, როგორც გონებაში უფიქრია... მხოლოდ ბედისწერამ და ამ ბედისწერის დამწერმა იცოდა მათი შეხვედრის და განშორების გზები... მათი ყოველი მუქარა, რომელიც ტკივილით იყო წარმოთქმული, შეიძლება სხვანაირად შესრულებულიყო იმ სასახლეში...
ისეთი სავსე იყო მთვარე, თითქოს ბურთად გადაიქცაო. ფერის გაეღიმა და ღრუბლებს გააყოლა მზერა, რომელშიც სხვადასხვა ფიგურას ხედავდა და ახალისებდა...
ამასობაში სასახლემდე მიაღწიეს. ფერი უსიტყვოდ გადმოვიდა მანქანიდან და ამაყად დაიძრა თავისი ოთახისკენ. არც კი უვახშმია, ისე დაწვა დასაძინებლად...
მეორე დილით ფერიმ სასტუმროდ ორი ოთახი გაამზადა, ანხელაც ეხმარებოდა, და ბედნიერმა შემოკრა ტაში. ავეჯს გადაუსვა ხელი და იქვე ჩამოჯდა.
ჩემი ძმები... ისევ აქ იქნებიან აქ... _ იღიმოდა და აივანზე დასეირნობდა. მერე ბედნიერი დაბზრიალდა და ახალამოსულ მზეს ახედა.

ელიმ აივანზე იპოვა ფერი, რომელსაც თავი მაღლა აეწია და ცას გასცქეროდა.
_ არ დაგეღალა ეს ლამაზი კისერი?! წამოწექი და ისე უყურე..._ გაიგონა ქალმა და უცბად დასწია თავი.
_ არ დავღლილვარ... _ თქვა რბილად და კარისკენ წავიდა.
_ თავი მტკივა ისევ... მომიმზადებ შენ რომ იცი იმ წამალს?!
_ კარგი. _ მშვიდად დაეთანხმა და სამზარეულოსკენ დაიძრა.
წვენი გამოწურა და ქმარს აივანზე გაუტანა.
_ ქარია... აქ უფრო აგტკივდება თავი... ოთახში შეხვიდე, ჯობია, _ უთხრა და წვენი მიაწოდა. კაცმა მადლობა გადაუხადა, წვენი გამოართვა და ოთახისკენ დაიძრა.
საუზმეზე კლარა და კამილაც იყვნენ. როცა ჭამა დაამთავრა, ფერიმ მადლობა გადაუხადა დედამთილს და საჯინიბოში გავიდა სპილოებისა და ცხენების მოსანახულებლად. კლარას არც ამჯერად გამოპარვია კაცის მზერა კარში გასული ქალისადმი და უფრო აევსო გული შურისძიებით...
ცოტა ხანს ესაუბრა ფაბის, მერე ცხენი გამოიყვანა და სასახლიდან გავიდა. მინდორში მიაჭენებდა ცხენს ბედნიერი, გაშლილ თმას ქარი ურხევდა. ბოლოს მდინარესთან ჩამოქვეითდა. ცხენს პეშვით შეასხა წყალი, რამდენიმეჯერ აკოცა და გავაზე მოუთათუნა ხელი. უცებ თავის ბეჭედს მოჰკრა თვალი და ჩაეღიმა: მალე დაგემშვიდობები, ბეჭედო! შენ ყველაზე დიდი საჩუქარი გამიმზადე, ისეთი როგორც ჩემი სასახლეა, მაგრამ მე მარტო ჩემი სასახლე მინდა! _ თქვა ეს და იქვე მიწაზე დაჯდა.
როცა ფერი სასახლიდან გავიდა, ელიანი შეუმჩნევლად გაჰყვა უკან და ახლა შორიდან უთვალთვალებდა. კაცი მის სახეს თვალს არ აშორებდა, ფიქრებით სავსე სევდიანი უცქეროდა ქალს... ნუთუ ასე ძლიერ უხარია ჩემგან წასვლა და ჩემი მიტოვება? ნუთუ სულ არაფერში დავჭირდები? უეცრად რაღაც შეამჩნია, სწრაფად ჩამოქვეითდა და ქალს დაუყვირა:
_ ფერიიიი! დაიხარეეეე! ცხენს მოეფარეეე! _ დაბნეული ქალი ინსტინქტურად ამოეფარა ცხენს. კაცი კი მაშინვე ამხედრდა ცხენზე და უჩინარ მხედარს გაეკიდა, რომელმაც წეღან ფერი კინაღამ გადათელა. თუმცა ვერ დაეწია და უკან მობრუნდა. ქალისკენ გაექანა, ხელები მოხვია და ცხენზე შეისვა.
_ დამშვიდდი, ფერი... შენ არაფერი მოგივა, მე შენთან ვარ... _ მოესმა ქალს და უცბად გაიბრძოლა, კაცისგან დასხლტომა სცადა, თან გაცოფებული ყვიროდა:
_ ჩემი მოკვლა მხოლოდ შენ გენდომებოდა, მეტს არავის!
_ ფერი, რას ამბობ! _ კაცმა თვალებში ჩახედა: _ მე შენ არაფერს დაგიშავებ! არასდროს! _ მერე ქალი ცხენზე ძალით შესვა. ქალის ყვირილს პასუხს არ სცემდა.
სასახლეს მიუახლოვდნენ თუ არა, ქალს მაშინვე ააფარა პირზე ხელი და ხმამაღლა უთხრა:
_ შენი ძმები გვესტუმრნენ და შენთან ამის სათქმელად წამოვედი! მერე ის ვიღაც გამოჩნდა! ახლა დამშვიდდი და წყნარად მოიქეცი, როგორც ბედნიერი ქალი, რომელიც მალე დააღწევს ჩემს ტყვეობას თავს და რამდენიმე კვირაში სრულიად თავისუფალი იქნება! როგორც კი სასჯელს მივიღებ, შეგიძლია შენი გზით წახვიდე! _ თქვა და ქალს ხელი გაუშვა.