დილის საუზმის შემდეგ სტუმრები და მასპინელი ეზოში გავიდნენ, მერე მინდვრისკენ გადაინაცვლეს და ტყეების ჩრდილისკენ გაისეირნეს.
კლარას ნერვებს უშლიდა ბედნიერებით სავსე ელიანის სახე, ფერის რომ მისჩერებოდა და გაბოროტებული გადახედავდა ხოლმე ქალს. თვითონ ელიანს ეხვეოდა და კოცნიდა, მაგრამ ფერი მათ არ უყურებდა, თავისთვის მისეირნობდა და ძმებს ესაუბრებოდა. კლარას უცბად ფეხი გადაუბრუნდა და ელიანმა დაიჭირა. ქალმა იმდენი მოახერხა, რომ კაცმა ხელში აიყვანა და სასახლეში გაბრუნდა... კლარა თავის ოთახში დააწვინა, თვითონ მის ლოგინთან იჯდა და ნატკენ ფეხზე ხელს უსვამდა. და ქალიც ბედნიერი იყო, რომ ელიანი გამოიტყუა და ახლა გვერდით ჰყავდა...
ფერიმ ისე გააგრძელა გზა, არც შეიმჩნია მათი წასვლა. ამაყად დანარნარებდა ხეებს შორის და დაჭერობანას თამაშობდა ძმებთან და ფაბისთან ერთად.
ამ დროს კლარა შენიშნა, მიუახლოვდა და მისი ნატკენი ფეხი მოიკითხა. კლარამ ქალს გაუღიმა და ნიშნის მოგებით მიუგო:
_ ელიანმა თავისი სიყვარულით და ზრუნვით სულ დამავიწყა ფეხის ტკივილი.
ფერის პასუხი არ გაუცია, არც სახეზე შესტყობია რაიმე წყენა, გატრიალდა და ძმებს შეუერთდა.
ელიანი ცეცხლთან იჯდა და შუქის ალს თვალს აყოლებდა. გახურებულ ლოყებზე ხელს ისვამდა და ბედნიერი იღიმოდა. საოცრად ცხელოდა და ნახევრად შიშველი იჯდა აგიზგიზებულ ცეცხლთან. ჯიუტი და საოცარი არსებაა... ამ ქალმა დამავიწყა ბავშვის დაკარგვის ტკივილი. ახლა დამიანი მომწონს. მომწონს მასთან საუბარი და თამაში. ახლა ბედნიერი ვარ ფერისთან და ბავშვთან ყოფნით, მაგრამ ჩემი შვილიც მინდა მყავდეს. ჩემი და ფერის პატარა არსება... ნეტავ როგორი იქნება დედის როლში ეს ქალი, ისევ ისეთი ჯიუტი და თავნება თუ მორჩილი? მაგრამ საყვარელია, როცა აწითლებული აქვს ლოყები და კოცნის რცხვენია, რომელიც არც იცოდა, როგორი იყო. სულელი, საყვარელი და საოცარი არსებაა, ჯიუტია, მაგრამ საოცრად მხიარული და ლამაზი... ფერიი... იმ დღეს ის ქვა რომ არ მეპოვა, ნეტავ შენ გიპოვიდი?! იმ დღეს შენ რომ არ წამოსულიყავი ჩემთან, მაშინ რა იქნებოდა ჩემს ცხოვრებაში?! როგორი მწვანე თვალები გაქვს... იმ ქვასავით მწვანე და კაშკაშა... საოცარია შენი მზერა, რომელიც მაძლევს ძალას და ბედნიერებას მიბრუნებს... ფერიი... როგორ შეძელი ასე ადვილად შეგეყვარებინა დედაჩემი ან დამიანი? მაშინ, როცა მე საერთოდ ვერ მიტან და არ გჭირდები! რა არ მოგწონს მაინც ჩემში! რატომ მკრავ ასე ძლიერ ხელს და რატომ გინდა ჩემგან სამუდამოდ წასვლა! მაშინ, როცა მე არ მინდა შენი გაშვება ამ სასახლიდან! _ კაცს ფიქრებში ცხელი სხეული უფრო და უფრო უხურდებოდა და ბედნიერებას შეიგრძნობდა. ქალის კოცნას სიზმარშიც ხედავდა და ბედნიერი ხვევდა მას ხელს...
მერე უცბად გავარდა ოთახიდან და კლარასთან მივიდა... რამდენიმე ხანში ორივენი ერთად სეირნობდნენ ნავით და მხიარულად ესაუბრებოდნენ ერთმანეთს... კლარა გამარჯვებულად გრძნობდა თავს და ბედნიერი ეფერებოდა კაცს... მზის სხივები გადახურულ ნავს სრულიად არ აცხუნებდა. მშვიდად მიჰყვებოდა ნავი დინებას. გარშემო ტყეები, სახლები, პატარა მთები მოჩანდნენ და ერთმანეთს ენაცვლებოდნენ.
ანხელმა შენიშნა ნავი მდინარეზე და გაბრაზებული გაემართა სასახლისკენ ბილიკით, ხანდახან უკან მიტრიალდებოდა და ნავს გახედავდა.
ელიანმა რამდენიმე საათი გაატარა კლარასთან მიხუტებულმა და მერე ქალი სასახლისკენ მშვიდად წაიყვანა ხელიხელჩაკიდებულმა.
ვახშმის შემდეგ ფერი ისევ ბავშვს დაუჯდა ფანქრებით. ჯერ ფურცლებზე ხატავდნენ, მერე ერთმანეთს დაახატეს ფიგურები ხელისგულებზე.
ელიანი ჩაფიქრებულ ანხელს შეეჯახა კართან და უცბად შეხედეს ერთმანეთს. კაცმა პირდაპირ მიახალა, კლარასთან დაგინახეთ ნავში და ეს არ მომეწონაო. ელიანმა ოთახში შეიყვანა ცოლისძმა და აუხსნა, ფერიზე გაბრაზებული ვარ და მინდოდა ეეჭვიანაო.
ანხელს გაეცინა და კაცს ახედა:
_ ფერი ბავშვთან ერთად დღეს სულ იცინოდა და მხიარულობდა, თქვენ ვისთან ხართ, სრულიად არ აინტერესებს!
კაცი გაბრაზდა და ფერისთან შევარდა. ბავშვს ხელი დაავლო, გარეთ გაიყვანა და დროებით ანხელს ჩააბარა.
_ რა გინდა?
_ ცოტა ხანი მოდუნდი და იგრძენი, როგორ გკოცნი... ვიცი, უგრძნობი არ ხარ, მგრძნობიარე ხარ და უნდა იგრძნო...
_ არააა! _ დაიყვირა ფერიმ და წამოსწია ტანი, მაგრამ მაინც ვერ წამოდგა. კაცმა უცბად წაავლო ხელი, ქალი ლოგინზე დასცა და ქვემოთ მოიქცია.
_ ჩათვალე, რომ ხილს კოცნი და მისი გემოს გაგება გინდა... _ თქვა და უცბად დაეტაკა ქალის ბაგეებს. ქალი მაინც არ ჩერდებოდა, არ უნდოდა ისევ ეგრძნო განცდილი გრძნობები და ფართხალს არ წყვეტდა... კაცმა მისი სახე ხელში მოიქცია და ნაზად დაუწყო კოცნა... ქალი მაინც არ ნებდებოდა. კაციც არ უშვებდა ხელს. ბოლოს აფორიაქებული სუნთქვით შეხედა ქალის სახეს, აწითლებული ლოყები შენიშნა და ჩაეღიმა:
_ გრძნობ, მაგრამ არ აღიარებ!
_ არაფერს ვგრძნობ! _ უპასუხა გაბრაზებულმა ქალმა.
_ თუ ასეა, სანამ არ იგრძნობ, არ გაგიშვებ! _ თქვა და ისევ დააცხრა ქალს ტუჩებზე. ფერი მაინც ვერ ისვენებდა, ფართხალებდა როგორც შეეძლო და არ ნებდებოდა. რამდენიმე ხნის მერე დაიყვირა, ვიგრძენი და აღარ მაკოცოო, მაგრამ კაცი არ გაჩერდა, მოწყურებულივით ეწაფებოდა მის ბაგეებს, კოცნიდა ქალს ისე, თითქოს აქამდე შეუგრძნობელ ხილს აგემოვნებდა და მისი გემოს დამახსოვრება სურდა. ბოლოს ქალის ტუჩებს მოშორდა და მაშინვე ლოყებზე გადაინაცვლა. გახურებული ლოყებიც დაუკოცნა, თან ქალის სუნთქვას ისმენდა და გული სიხარულით ევსებოდა მისი აჩქარებული გულის:
_ ფერი, საოცრად მომწონს შენი ცხელი ღაწვებიიი... ეს მაგიჟებს... _ თქვა და ქალს მოშორდა. _ ახლა კი აწითლებული ლოყები გაიგრილე და ვახშამზე ჩამოდი... _ თქვა და ბედნიერი გავიდა ოთახიდან. ფერის კი, ისევ ლოგინს მიხუტებულს, თვალები მაგრად დაეხუჭა კოცნის დასავიწყებლად, მაგრამ როგორც კი ახსენდებოდა კაცის კოცნისგან წამოსული გრძნობები და არეული გულისცემა, მაშინვე ახელდა თვალებს და გამწარებული ასცქეროდა ჭერს... ცრემლით დაენამა სახე, მაგრამ ისევ ჭერს მიშტერებოდა. ცრემლებს აღარც იშორებდა, ბაგეებსა და ყელისკენ უკვლევდა გზას. შემდეგ გადატრიალდა და სახით დაემხო ბალიშს.
_ არააა! არაა! არ მომწონს! არ მჭირდებაა! არ მაინტერესებს! მისი არაფერი მინდა! რატომ ვრეაგირებ და ვგრძნობ მის კოცნას! რატომ განვიცდი ამ გრძნობისგან წამოსულ რეაქციებს, სხეულს რომ მიხურებს და მაჟრჟოლებს... მისი შეხება მინდა და თან მეშინია! _ ჩუმად წამოიძახა და სახეზე მოიკიდა ხელები. ცრემლები შეიმშრალა და ისევ ატირდა...
ვახშამზე ყველა შეკრებილიყო, მხოლოდ ფერი არ ჩანდა... ელიანი შემოვიდა თუ არა, კლარამ დაუძახა და კაციც მისკენ გაემართა ჩაფიქრებული, თუ სად იყო ფერი, რატომ არ მოვიდა ვახშამზე.
ანხელს გახედა ჩუმად და რაღაც ანიშნა. ანხელმაც უცებ მიმართა ელიანს:
_ გთხოვთ, სიძევ, ჩემი და ნახოთ და გაიგოთ, რატომ არ ესწრება ვახშამს!
ელისაც ეს უნდოდა. მაშინვე წამოდგა და გავიდა.
ფერი ცრემლიანი ისევ ლოგინზე იწვა. პატარა დანა ჩაებღუჭა და გაბრაზებული იქცევდა ხელებში. ფიქრებში კაცს ემუქრებოდა და 20-წლიანი ტკივილისთვის შურისძიებას გეგმავდა... კარის ხმაზე უცბად შეხტა, სწრაფად მოუჭირა ხელი დანას და კაცი დაინახა თუ არა, მაშინვე მოუღერა მას დანა. ამ სურათის შემხედვარე კაცი შეკრთა. გულში რაღაც ჩასწყდა და ქალის ცრემლებს მიაშტერდა.
_ მას მერე ასე ტირი?!
_ გაეთრიეეე!
კაცს გულში ხანჯალივით მოხვდა მისი ნათქვამი. ქალის დანიან ხელს ჩაავლო ხელი და ყელთან მიიბჯინა:
_ მიდი, მომკალიი! მიდი! ხო ამისთვის გიჭირავს ეს დანა?! მიდი! ერთი წამის ამბავია და უკვე მკვდარი ვიქნები! _ თქვა ხმადაბლა და ქალს თვალი თვალში გაუყარა.
ფერი ხმას არ იღებდა.
_ რატომ იტირე, რომ გაკოცე იმიტომ! გრძნობები რომ გავაღვიძე შენში?! მითხარი, ფერი და მომკალი!
ქალს შეეშინდა, უცბად გადაიწია კაცისკენ და ტუჩებზე დაეწაფა... კაცი მოეშვა, მოდუნდა, მაგრამ აფორიაქებულს აზვირთებულ ტალღასავით დაატყდა თავს ქალის ასეთი შეხება და გაგიჟებულმა დაუწყო კოცნა... ფერიმ დანა ჩამოუშვა და კაცის ხმაც მოესმა:
_ ხელსაყრელი მომენტი გქონდა ჩემს მოსაკლავად! შეგეძლო მოგეკალი, პირდაპირ ვიდექით ერთმანეთთან და კოცნაც გვაერთიანებდა! _ თქვა და გაბრაზებულმა ელიმ დანას ხელი ისე ჩაავლო, მის პირზე ორივემ გაიჭრა ხელისგული. ქალმა უცბად გასწია ხელი. კაციც სწრაფად წამოდგა და ისე გაეცალა იქაურობას, არცერთს არ გაუგია ერთმანეთის ჭრილობის შესახებ...
ელიანი აბაზანაში შევიდა, ჭრილობიდან წამოსული სისხლი ჩამოიბანა და შეიხვია. სამზარეულოში შესვლისთანავე მოიტყუა, თავი სტკივა და ძილი მოუნდა ფერის, საჭმელი ოთახში აუტანეო, უთხრა ალმას და თავის ადგილს დაუბრუნდა.
ფერიმაც შეიხვია ჭრილობა და ბალიშზე დადო თუ არა თავი, გასავათებულს მაშინვე მიეძინა...
ფერიმ რამდენიმე საათში გაიღვიძა... თვალები მოავლო ოთახს და შეშინებული წამოიწია, როგორც კი იქვე ელი დაინახა.
_ შესარიგებლად მოვედი, _ თქვა მან.
_ და როგორ წარმოგიდგენია ეს?
_ მოდი, ჭადრაკი ვითამაშოთ.
_ კარგი, ვითამაშოთ.
კაცი წინ წავიდა, ქალი უკან მიჰყვა და კაბინეტში ერთმანეთის პირისპირ დასხდნენ.
კაცმა ფიგურები დააწყო... ფერიმაც მას მიჰბაძა და თამაშიც დაიწყეს.
ქალმა სვლა განახორციელა, მაგრამ დედოფლის დაცვა დაკარგა. თუმცა ბოლო სვლით მეფეს დედოფალი ააცალა და კაცს გაუღიმა:
_ ასე მოვიშორებ იმ საშინელ ქალს შენთან ერთად_ თქვა და ცალი წარბი ასწია. თავიდან შეუდგნენ თამაშს.
_ გახარებული არ ხართ ამ ხელით!
_ დედოფლის სიკვდილი არ მახარებს! მეფე მეცოდება! _ თქვა ქალმა და კაცს მოაშორა მზერა, ფიგურებს დახედა.
_ მაგრამ სამაგიეროდ მეორე მეფე და დედოფალი გადარჩნენ!
_ შავები ყოველთვის მარცხდებიან!
ფერიმ სვლა ითამაშა და წამოიძახა:
_ გილოცავ! არ გიხარია?!
_ თეთრი დედოფალი ლამაზია და მისი მოკვლა არ გამიხარდება!
_ მაგრამ მესამე ხელში დედოფალი აღდგა და თანაბარი ბრძოლით განაგრძო თამაში! _ თქვა და ყველა ფიგურა დასვა დაფაზე.
კაცმა გაუღიმა და ქალი შეათვალიერა.
_ დადებთ თქვენს მეფეს დაფაზე თუ მე დავსვა? _ შეეკითხა ფერი და ქვას დასწვდა, ხელი მოუჭირა მეფეს: ნეტავ შემეძლოს ასე მოგიმწყვდიო და შური ვიძიო სასახლის წართმევის გამო! _ გაიფიქრა და მეფე დაფაზე დასვა დედოფლის გვერდით.
თამაში ისე გაგრძელდა, რომ ფერიმ დედოფალი, ხოლო ელიმ მეფე მოკლა, ისე, რომ დაფაზე მხოლოდ თეთრი დედოფალი და შავი მეფე დარჩნენ.
_ თქვენ წააგეთ ჩემს დედოფალთან!
_ გმადლობთ, რომ დედოფალი მომაცილეთ, ასე უფრო ადვილად შემიძლია ვუცქირო თეთრ დედოფალს!
_ ცდებით! მას თავისი მეფე ურჩევნია!
_ მაგრამ მეფე მოკვდა და მეორე დედოფალიც! დროა ორი ცოცხალი არსება გაერთიანდეს!
_ დედოფალს არ მოსწონხართ! _ ადგა და კაცმაც წამოიძახა:
_ მეფეს მოსწონხართ და ის დედოფალს ადვილად არ დათმობს!
_ თქვენი შავი დედოფალი ადვილად დათმეთ სიკვდილისთვის!
_ რადგან მეორე დედოფალს დავადგი თვალი! რადგან ის ერთადერთი მშვენიერი ტყვეა ჩემს სასახლეში! _ თქვა და ქალი ისევ შეათვალიერა, რომელმაც კარში გასვლისთანავე მიაძახა:
_ მაშ მეორე დედოფალიც და თქვენი ნადავლი ტყვეც მალე სამუდამოდ დაგემშვიდობებათ... _ და გაუჩინარდა.
დარბაზის ოთხივე კედელთან სვეტებზე ფარშავანგები იყო გამოსახული. ულამაზესი ფერის კუდები გაეშალათ და თითქოს გასაფრენად ემზადებოდნენ... შუაში ოვალური მაგიდა იდგა. რამდენიმე შანდალს გაენათებინა იქაურობა და ფარდის მიუხედავად მზის სხივებიც ფანჯრებში შემოღწევას ლამობდნენ.
ყველანი უხმოდ სადილობდნენ. ხმას არავინ იღებდა.
ფერი ფიქრობდა ელიანზე, რომელიც სასჯელს დამორჩილდა და ერთი კვირით სასახლიდან უნდა წასულიყო, კაცი ცალკე ფიქრობდა ქალის ერთი კვირით მიტოვებაზე... ორივე ერთმანეთზე ფიქრობდა. ერთი _ მის გაგდებაზე, მეორე კი ქალის დარჩენაზე... უეცრად ორივეს თვალები შეხვდნენ ერთმანეთს და ერთდროულად მოაშორეს მზერა ლურჯ და მწვანე თვალებს... ფერიმ ჩანგალი დაარჭო ხორცის ნაჭერს და პირისკენ წაიღო... მიხვდა, ხელი რომ უკანკალებდა ფიქრებში ჩაძირულს, მისი კოცნა გაახსენდა და ლუკმა უკან დააბრუნა. ხელსახოცი აიღო და ძლიერად მოუჭირა ხელი. მერე წყალს ეცა და ძლივს დალია... არ იცოდა რა უნდოდა... მიხვდა, კაცის სასახლიდან გაგდება არ სურდა... ახლა მისდამი სიძულვილიც აღარ ჰქონდა და ეს უფრო აშინებდა და აფორიაქებდა... მამამისის საუბარს ძლივს ისმენდა და გონებაში გაჭირვებით ხარშავდა... ფიქრები ერთდროულად მოაწვა და გაურკვევლობაში გადაეშვა, უკვე ვეღარ გაეგო, ეს კაცი უნდა მოსწონებოდა თუ უნდა სძულებოდა... ელიანმა ქალს გადახედა და შეშფოთდა. მისი მზერა არ მოეწონა....როგორც კი ფერიმ სუფრა დატოვა, მაშინვე უკან მიჰყვა, დაეწია და გააჩერა.
_ ფერი, კარგად ხარ?!
_ კი. ბედნიერი ვარ. ერთი სული მაქვს, როდის დაღამდება! _ თქვა და კაცს მოშორდა.


ესეც ახალი თავი, სულ რამოდენიმე თავშიც დასრულდება მოთხრობა.მადლობა ყველას ვინც კითხულობთ.