საღამო ხანს ყველამ ერთად გააცილა ფერის მშობლები და ძმები. როცა ისინი სასახლეს გაშორდნენ, ფერიმ თავის ოთახს მიაშურა.
მეორე დღეს, როცა ფერიმ პატარა ფინის მიაკითხა და მისი ფერებით იყო გართული, მოსამსახურე მიეახლა.
_ გისმენ, ალმა.
_ ბოდიშს გიხდით. ეს თქვენთან მოიტანეს.
_ რა არის?! _ იკითხა იქვე მდგარმა ელიანმა და ქალს კოპებშეკრულმა შეხედა.
_ მადლობა, ალმა, შეგიძლია წახვიდეთ და დაისვენოთ.
ფერი ოთახში ავიდა და წერილი გახსნა.
_ მინდა ვიცოდე, ვისგანაა! _ ელიანი უკან გაჰყვა. ქალი კი წერილს კითხულობდა, ყურადღებით აყოლებდა მზერას სიტყვებს და იღიმოდა.
_ ჩემი ძმისგან! _ თქვა, წერილი დაკეცა და უჯრაში ჩადო.
_ წაიკითხე! _ თქვა მკაცრად ელიმ და დივანზე ჩამოჯდა.
ქალმაც ამოიღო და წაიკითხა:
`ფერი, ჩვენთან ერთად ბავშვმაც კარგად იმგზავრა, უკვე სახლში ვართ, ჩვენზე არ ინერვიულო... დამიანს ვეთამაშებით ჩვენს თამაშს და წიგნებსაც წავუკითხავთ, ბავშვზე ნუ ინერვიულებ~....
_ რა თამაშს გულისხმობს? _ დაინტერესდა კაცი.
_ რუკა გვქონდა სახლის, სადაც აღვნიშნავდით რაღაც წერტილებს და ის ადგილი უნდა გვეპოვა. იმ ადგილას კი რამე მინიშნება იდო, მერე იმ მინიშნებაზე კიდევ სხვა მინიშნება, ვინც მალე იპოვიდა და გამოიცნობდა, საჩუქარი ერგებოდა.
_ რა იყო საჩუქარი?!
_ ნამცხვარი!
კაცს გაეცინა და ქალს შეხედა:
_ მხოლოდ ნამცხვრის გამო თამაშობდით ამას?!
_ ის ნამცხვარი ჩემი გამომცხვარი იყო და პირველი მხოლოდ გამარჯვებული მიირთმევდა!
_ თუ ასეა, ჩვენც ვითამაშოთ! _ თქვა ელიმ, ოთახიდან გავიდა და მალევე შემობრუნდა.
_ ეს რუკა გამოდგება? ამ სასახლისაა.
_ კი!
_ მაშინ დავიწყოთ!
_ ახლაა! _ გაუკვირდა ქალს.
_ ჰო!
_ საჩუქარი რა იქნება?!
_ შენი ნამცხვარი!
_ ნამცხვარს არ გამოვაცხობ!
_ გამოაცხობ!
_ არააა!
_ იმ ნამცხვარს არავის არ გავასინჯებ!
_ დარწმუნებული ხარ?!
_ კი!
_ დავიწყოთ! _ თქვა ელიმ და მაგიდაზე რუკა გაშალა.
ფერიმ შარფი აიღო ხელში.
_ სახლში რამე უნდა დამალო და მერე მონიშნო რუკაზე! ამისთვის კი საჭიროა თვალების ამ შარფით ახვევაა საჭირო!
_ კარგი! _ თქვა კაცმა და თვალები დახუჭა. ფერიმ კაბის შრიალით ნაბიჯი გადადგა და კაცის უკან დადგა.
ახლა რომ შემეძლოს შურისძიება! ახლა რომ შემეძლოს აქედან გაგაგდო! რომ შემეძლოს შენი დამონება და ამ სასახლის დაბრუნება... მაგრამ უნდა მოვიცადოო... _ გაიფიქრა და შარფი მიადო თუ არა თვალებზე, ორივეს გულმა მთელი ძალით დაიწყო ფეთქვა.
_ რა თბილია და რბილი ეს შარფი! პირველად ვნანობ სხვა ქალებს ჩემს ცხოვრებაში! პირველად მიფეთქავს გული შენთან სიახლოვისას, ფერი.
_ ახლა მოიცადე და როგორც კი მინიშნებას დავტოვებ, მოვალ! _ უთხრა ქალმა და ოთახიდან გავიდა. ელის კაბინეტში შევიდა, დაკეცილი ქაღალდი წიგნის თაროზე ერთ-ერთ წიგნში ჩადო და უკან დაბრუნდა. კაცს ფარდის მიღმა გახედა, რომელიც ისევ ისე იჯდა და ელოდა. ქალმა რუკაზე მონიშნა ადგილი და კაცის წინ დაჯდა.
_ შეგიძლია ძებნა დაიწყო!
_ სახვევი მომხსენი!
ქალმა სახვევი ნაზად მოხსნა და მაგიდაზე დადო, მაგრამ შარფი გადასრიალდა. კაცმა დაიჭირა და ჯიბეში ჩაიდო. მერე რუკას დახედა და დააკვირდა. რამდენიმე ხანი უყურა და ოთახიდან გავიდა. ქალიც უკან მიჰყვა. კაბინეტში შევიდა კაცი, ქალი კი კართან დადგა.
_ ეს ადგილია რუკაზე?!
_ ასეა!
_ ახლა უნდა მოვძებნო სადაა მინიშნება?!
_ კი!
_ ეს მინიშნება რა არის?!
_ ეს შენ უნდა გაიგო!
კაცმა უჯრები გააღო, მერე მაგიდაზე დაიწყო ძებნა, ბოლოს წიგნებისკენ წავიდა, რამდენიმე წიგნი აიღო და უკან დააბრუნა.
_ 5 წუთი დარჩა!
_ რაა?!
_ 4 წუთი დარჩა! _ ქვიშის საათი დაანახვა, რომელიც მაგიდაზე იდგა.
_ არ გითქვამს, რომ დრო შეზღუდულია! _ თქვა და ქაღალდიც გადმოვარდა ძირს. ელიმ აიღო და გახსნა: _ აბაზანა!
_ ეს რას ნიშნავს?!
_ უნდა იფიქრო!
_ პირველად ვთამაშობ და დამეხმარე!
_ აბაზანაში უნდა ნახო!
_ ვის აბაზანაში?!
ქალს გაეცინა:
_ სხვის აბაზანაში არ დავდივარ, შენგან განსხვავებით!
კაცმა კარი გააღო და სააბაზანოსკენ წავიდა. ყველაფერი დაათვალიერა, მაგრამ ვერსად ვერაფერი ნახა. ბოლოს წყლით სავსე აბაზანისკენ გაიხედა და იქით წავიდა. რამდენიმეჯერ მოუსვა ხელი, მაგრამ ვერაფერი იპოვა.
_ სველი არ იყავი! შუაში ვერ დადებდი!
ქალს გაეღიმა:
_ დრო თავდება!
კაცმა საცობი ახსნა და წყალი დაიცალა თუ არა, ქაღალდიც გამოჩნდა. აიღო ხელში და ქალს შეხედა:
_ გამარჯვებული! _ წაიკითხა და ხელები გაიმშრალა. ორივე ქაღალდი ჯიბეში ჩაიდო და სააბაზანო ერთად დატოვეს.
_ გთხოვთ! _ მიუთითა ელიმ დივანზე და ქალიც დაჯდა.
კაცმა სახვევი ამოიღო ჯიბიდან. ქალმა იგრძნო მისი ხელის შეხება თვალებზე და გული აუჩქარდა, ცოტაც და წაიქცეოდა. უკვე თვალზე ახვეულ ქსოვილს ხელი შეახო და დივანს მიეხუტა.
_ ძალიან ხომ არ მოვუჭირე?! _ მოესმა კაცის ხმა და როცა უპასუხა, არაო, კაციც გავიდა ოთახიდან.
კაბინეტში ორივე ქაღალდი ამოიღო. სველი ქაღალდი შეაშრო და ერთად შეინახა. მერე ახალი ფურცელი აიღო და დააწერა, რაც უნდოდა. შემდეგ სამზარეულოში გავიდა.
როცა კაცის შემოსვლა იგრძნო, ფერიმ სახვევისკენ წაიღო ხელი, კაციც მისკენ წავიდა. ორივე ხელი გაუჩერა და ქალიც შეხტა.
_ არ მითქვამს მოიხსენი-მეთქი! _ თქვა და ქალის ხელებს შეეხო.
_ არ მითქვამს შემეხე-მეთქი! _ იყვირა ფერიმ და სახვევი მოიძრო.
იმწამსვე რუკას დახედა და იყვირა:
_ რამდენი ხანიც მოუნდი დამალვას, იმდენი ხანი დასჭირდება ძებნას! იმხელა სამზარეულოში სად ვიპოვო?!
_ გამოდის, გავიმარჯვე!
_ არა! _ მიტრიალდა ქალი და სამზარეულოსკენ გავარდა. სად არ ეძია, ყვავილებთან, სურათებთან, ტაფებთან, მაგრამ ვერ იპოვა.
_ დრო გავიდა! _ თქვა კაცმა და ფერის საშაქრიდან ამოუღო ქაღალდი.
_ რა იყო მინიშნება?! _ კაცმა დაანახვა და ქალმაც წამოიძახა: _ ლოგინი?!
_ კი!
_ ვისი, შენი საყვარლის?!
_ ჩვენი ლოგინი!
_ ჩვენი არაა! ჩემი!
_ ჩემი იყო და დაგითმე! ცოტა ხნით! მერე ისევ დავიბრუნებ!.. _ შენთან ერთადო, უნდა ეთქვა, მაგრამ გაბრაზდებაო, იფიქრა და გაჩუმდა.
_ ცდები! _ თქვა ფერიმ, ქაღალდი ხელიდან გამოსტაცა და ოთახისკენ წავიდა.
_ წააგე! რაღას ეძებ?!
_ ჯერ არა! კიდევ მაქვს ჯერ დრო!
_ კარგი. საათი დაიძრა და მალე ქვიშაც ჩამოიცლება. _ თქვა და ქალმაც შეხედა სარკის წინ მდგარ საათს. ლოგინში ეძება, არია, მაგრამ მაინც ვერ იპოვა.
_ ასე ცუდად თამაშობდი შენს სახლშიც?!
_ იქაურობას კარგად ვიცნობდი და მე ვიგებდი! აქ კი არ ვიცნობ კარგად! _ იცრუა და ლოგინის ქვეშ დაგებული ხალიჩა ასწია.
_ გავიდა დრო!
_ ვნახე!
_ უკვე დრო იყო გასულიი!
_ არ იყო! ტყუი!
_ არ ვტყუი! დამარცხდი!
_ მაგრამ აქ გამარჯვებული აწერია!
_ თუ დროზე იპოვიდი, მაშინ გაიმარჯვებდი!
_ ჰოდა, გაიხარე გამარჯვებით!
_ და ნამცხვრის დაგემოვნებითაც!
_ საწამლავით ვეღარ გაიხარებ! ეგ ნამცხვარი მოგწამლავს! _ თქვა ქალმა და გარეთ გავარდა.
_ აბა, ჩემო ტყვეო! საღამოს ველოდები ნამცხვარს! _ არხეინად თქვა ელიანმა და დივანზე დაწვა.
***
ფერი სამზარეულოში შევიდა. კარადა გამოაღო და მაგიდაზე დააწყო სანამცხვრე მასალა. სიამოვნებით აცხობდა ნამცხვარს მხოლოდ იმიტომ, რომ პირველად აცხობდა თავის სასახლეში და უხაროდა, თან ღიღინებდა. ელიც შემოვიდა უჩუმრად და კედელს მიეყრდნო. მისი საქმიანობით ტკბებოდა. ქალმა ჭურჭელი დარეცხა და გაზქურაში შეიხედა, სადაც უკვე შეედგა ნამცხვარი. რამდენიმე ხანში გამოიღო, თვალდახუჭულმა მისი სურნელიც შეიყნოსა და აღნიშნა, რა გემრიელიაო. ამ დროს ხმაც მოესმა:
_ არ გამასინჯებ?
ფერი გასწორდა და კაცს შეხედა:
_ გაცივდეს და მერე! შენი ცოლი გელოდება, ნახე და მერე ვახშმად მოდით!
_ სხვა ცოლიც მყავს! _ თქვა და ჩაეღიმა, მერე ნამცხვარს დასუნა:
_ მგონი, კარგი გამოვიდა!
_ კი... _ თქვა ქალმა და ნამცხვარი სინზე გადაიტანა.
_ მალე მოვალ დასაგემოვნებლად... _ თქვა კაცმა და წავიდა.
სუფრა უკვე გაშლილი იყო, ყველა დაჯდა. კლარამ ფერის გახედა და მბრძანებლურად უთხრა:
_ ბარემ მოგვემსახურე დღეს!
ფერიმაც თეფშებზე დააწყო თავისი ნახელავი ნამცხვარი და ბადრიჯნის კერძი. თვითონაც დაჯდა.
_ წვენი მომაწოდე, ფერი! _ მოითხოვა კლარამ და ფერიმაც მიაწოდა. ქალმა ძალით გააგდო ხელიდან და ფერის უყვირა, რატომ დამაქცევინეო. ფერიმ მშვიდად განაგრძო ჭამა, ამაზე ქალი უფრო გაცხარდა და სუფრა დატოვა. ელიანმა ფერის შეხედა და ჩაეღიმა.
_ რა იყო?
_ არაფერი, გემრიელია, მადლობა. ვიცი, რომ წვენი შენ არ დაგიქცევია...
_ ეგ მეც ვიცი! _ თქვა ქალმა და გავიდა.
ელიანიც მალევე ადგა და კლარას შეაკითხა. კარგა ხანს ესაუბრა ოთახში, დაამშვიდა და ჩაეხუტა. ბოლოს თვალებში ჩახედა. მასთან დაკავშირებული ძველი გრძნობები გაახსენდა და უცბად შეადარა ფერისგან წამოსულ გრძნობებს.
კლარამ ხელები მოხვია და ეჭვიანად მიმართა:
_ ამ ბოლო დროს ჩემთვის ვეღარ იცლი.
კაცმა ქალი დაამშვიდა:
_ მალე წავა ფერი აქედან.
კლარა გაახარა მისმა ნათქვამმა, კაცს ეხვეოდა და ეფერებოდა...
ცოტა ხნის მერე ელი თავის ოთახში შევიდა, თავი მოიწესრიგა და ფერისკენ დაიძრა. ქალი აივანზე იდგა, კაცმა ფარდა ფრთხილად გადასწია, ქალს ხელი შეახო, თავისკენ მოატრიალა და ოთახისკენ უბიძგა. ქალმა ყვირილიც ვეღარ მოასწრო, ვერც წინააღმდეგობის გაწევა. კაცის ბაგეები კიდევ ერთხელ გასინჯა და დაგემოვნებისთანავე გაახსენდა მის მიმართ გაჩენილი გრძნობები. მოდუნდა. კაცმა თითქოს დაიმახსოვრა ქალის ტუჩების სიტკბოება და უჩურჩულა:
_ ცოტა ხნით გავისეირნოთ, ჩემო ტყვეო... _ მერე ხელი ჩასჭიდა და ძალით გაიყვანა სასახლიდან.
ელიანმა ტყისკენ აიღო გეზი. ქალი გაბრაზებული ელაპარაკებოდა, თან კაცს მისდევდა. ქალის სიტყვებს: _ რა გინდა, სად მიგყავარ, თავი დამანებეო, სრულიად არ აქცევდა ყურადღებას. მისთვის ხელი ჩაეჭიდა და გზას განაგრძობდა. როცა ფერი არ მოეშვა, თვითონაც:
_ მშვიდად ყოფნა არ შეგიძლია? უბრალოდ, შენთან ერთად მინდა გასეირნებაა! ჩავთვალოთ, რომ ეს ღამე უკანასკნელია ჩვენ შორის! _ უთხრა და გულში გაიფიქრა, ეს შენ უნდა გეგონოს ასე, თორემ მე ვიცი, რომ უკანასკნელი არასდროს იქნებაო. ქალი მშვიდად დაეთანხმა მის სიტყვებს და გახარებულმა მიუგო:
_ კარგი, ეს გასეირნება ჩვენი სამუდამო დამშვიდობების იყოს. _ უფრო მეტი ხალისით გააგრძელა სიარული. კაცს ქალისთვის ხელი ჩაეჭიდა და მის ხელს ეფერებოდა. ფერი გაბრაზებული ითმენდა და ფიქრებს გაურბოდა. ცას უცქერდა და ცდილობდა, სხვა რამეზე ეფიქრა და არა კაცის შეხებაზე.
კაცი მინდორში გავიდა და იქვე დასხდნენ. ფერი კაცის ხელიდან განთავისუფლებას ცდილობდა, მაგრამ უშედეგოდ.
_ ფერი, როგორ გაიხსენებ ჩემთან გატარებულ დროს?!
_ არ გავიხსენებ! _ თქვა მკაცრად და იქვე მინდორზე გაწვა.
კაცმა ზემოდან დახედა:
_ ლამაზი მთვარეა... შენს სახეს საოცრად ანათებს და ალამაზებს. მომწონს შენი თვალები. ძალიან მომწონს!
ქალი ჩუმად ისმენდა კაცის სიტყვებს, მაგრამ სახეში არ უყურებდა. ელი მისკენ დაიხარა, სახე ახლოს მიუტანა და უჩურჩულა:
_ საოცრად მწვანე თვალები გაქვს... მწვანე ხავერდს მაგონებს. ზოგჯერ გამჭვირვალეა, ზოგჯერ მუქი და გაუმჭვირვალე, ძნელად იკითხება მასში რაიმე გრძნობა! მაგრამ ახლა ახლა გული გიფართხალებს იმის გამო, რომ შენთან ვარ...
_ შენც! _ მიუგო ფერიმ და თვალებში შეხედა: _ შენც გიფართხალებს გული, გამოდის ჩემთან განშორება ტკივილიანი იქნება შენთვის!
_ შენთვის ასე არ იქნება?!
_ არა! მიხარია, რომ ერთმანეთისგან შორს ვიქნებით!
კაცს გული დასწყდა და ქალის სახეს ხელი შეახო:
_ ფერიი... მე რომ დავბრუნდები, რას იზამ?!
ქალმა კაცს შეხედა და უცბად მოაშორა მზერა.
_ მშობლებთან წავალ და დამიანთან!
_ მათთან ბედნიერი როგორ იქნები, როცა ის სახლი არ გიყვარს! მითხარი, სად არის ის სახლი, რომელიც ასე ძლიერ გიყვარს.
_ არაა საჭირო იმ სახლზე საუბარი!
_ რატომ? იქნებ მე გაჩუქო ის სახლი და ამის მერე მაინც შემიყვარო ცოტათი!
_ არ მინდა შენგან ნაჩუქარი არაფერი!
_ კარგი. მაშინ ის მითხარი, იმ დღეს რა საბუთებზე მომაწერინე ხელი?!
_ ეს საიდუმლოა! როცა დაბრუნდები, მერე ვისაუბროთ, განშორებისას!
კაცმა პასუხის ნაცვლად უცებ აკოცა. ქალმა გაიბრძოლა მინდორზე მიწოლილმა, მაგრამ საბოლოოდ მოეშვა, როგორც კი გაიხსენა, რომ ეს კოცნა სამუდამო განშორების იყო და ამ კოცნას აჰყვა კიდევაც. კაცს ხელი მოხვია თავზე და მის სხეულს მიხუტებულმა დაიწყო კოცნაში ჩაფლობა. კაცს გული აუჩქარდა, სისხლმაც სწრაფად დაიწყო დინება მის სხეულში, ბედნიერება იგრძნო ქალის ასეთი მობრუნებისგან. მოშორდა თუ არა, ბედნიერმა გაუღიმა ქალს და თვალებში ჩახედა, ქალის ხმა საბედისწერო განაჩენივით გაისმა:
_ მშვიდობით... ეს კოცნა სამუდამოდ დამშვიდობების იყო.
კაცი გაშრა. წამის წინ განცდილი ბედნიერება უცბად გაუქრა და დამწუხრებულმა ამოიჩურჩულა:
_ ბედნიერებას გისურვებ, ფერი... და მარადიულ ლამაზ სიყვარულს... _ თქვა და წამოდგა. ფერიც წამოდგა და ერთად გაუყვნენ გზას. მოულოდნელად ფერის ფეხი გადაუბრუნდა და კინაღამ დაეცა, მაგრამ კაცმა მოასწრო და დაიჭირა. ქალის ცხელი სხეული მის ხელებში მოულოდნელად აღმოჩნდა და თვალებშიც ერთმანეთის ანარეკლი დაინახეს. ქალმა მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი.
დამწუხრებულმა ელიანმა ხელები ჩამოუშვა და შეეკითხა:
_ საბოლოოდ გადაწყვიტე ჩემგან განთავისუფლება?!
_ ჰო... _ მიუგო ქალმა და სასახლისკენ გაბრუნდა...
_ მშვიდობით ჩემო ტყვეო... _ სევდიანად დაემშვიდობა ელი, როცა ეზოში შეაბიჯეს. ქალის ერთ სიტყვას ელოდებოდა, თუნდაც დამშვიდობების, მაგრამ სასახლის გარეთ გამეფებულ სიჩუმეში არაფერი ისმოდა. ელიმ კარი გაიხურა, ფიქრებში ქალს ეძახდა, უნდოდა უკან მოჰყოლოდა და დალაპარაკებოდა. თავის თავს ეუბნებოდა, ეს კოცნა არ იყო დამშვიდობების და ჩემგან წასვლისო! ფერი კი ამ დროს საქანელაზე ქანაობდა და ღიღინებდა...
იმავე ღამით ელიანი ღარიბულად გამოეწყო და გზას დაადგა. ერთ პატარა სახლს მიადგა და კარზე დააკაკუნა...
ცოტა ხანში ახალ სახლის ერთ კუთხეში იჯდა და ცოლ-ქმარს თავის თავზე უყვებოდა... მათ ნება დართეს სახლში დარჩენის და მიხმარების, რასაც კაცი დაჰპირდა. მერე ლოგინი გაუშალეს კუთხეში პატარა ადგილას და ძილი ნებისა უსურვეს. ელიანი დაწვა. ფერის კოცნაზე ფიქრობდა. ფერისა და კლარას კოცნას ადარებდა, რომელიც საოცრად განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან. კლარას ძლიერ გამოცდილ ბაგეებს ფერის დამაბნეველ, შეშინებულ, მოცახცახე ბაგეებს ადარებდა და ქალის უკოცნელ ბაგეებზე უფრი გიჟდებოდა. მით მეტად მეტად ითრევდა მასზე ფიქრები და მისი კოცნის ნაკვალევს თითებით ეფერებოდა. ასეთ ყოფაში იყო, სანამ ღრმა ძილში შეაღწევდა.
მეორე დილით ფერიმ ელიანის შემოწმება გადაწყვიტა და თავის ფიქრებით სასახლიდან ნელა გაუყვა გზას... მიაბიჯებდა გრძელ კაბაში და ხელებს ერთმანეთში ხლართავდა... ნუთუ მაშინ მისი შეხება რამეს მოასწავებდა... რას ნიშნავდა ის შეხება, რომელმაც ჩემში საოცარი ძვრები გამოიწვია და მხოლოდ ახლა მივხვდი ამას? მაშინ მისი მეშინოდა და ვერაფერს ვგრძნობდი?! მაგრამ მისი არ მეშინოდა, მე ის მძულდა, რომ მამაჩემი დაითანხმა! თუმცა ეს ყველაზე კარგი გადაწყვეტილება იყო ჩემს სასახლეში მოსახვედრად! _ გაეღიმა. ამ დროს წინ გაიხედა და კაცის სილუეტი დალანდა. შავი დასვრილი შარვალი, მუქი ლურჯი ზედა მთლიანად აჩეჩილი და დაკუჭული, შრომისგან ალაგ-ალაგ სისველე ემჩნეოდა. თავზე ქსოვილი მოეხვია სიცხისგან დასაცავად და ნაცნობებისგან თავის შესანიღბად. ხის მორს მოათრევდა და დასაჩეხად ამზადებდა. რამდენიმე ხანი იტრიალა ქალმა მის თვალიერებაში. უცებ ტკაცანის ხმა გაისმა და გამოფხიზლდა, მამაკაცი აათვალიერა, რომელიც მის წინ იდგა.
_ ბოდიშს გიხდი, _ მოესმა ქალს და შეხედა კაცს, ფერის ახლოს დავარდნილ ხის მოზრდილ ნაფოტს იღებდა.
_ იმედია, ხალხს არ ესვრი! _ უკმეხად თქვა.
_ მე მხოლოდ ნადირს ვესვრი!
_ და რა ვიცი, იქნებ მეც ნადირად მთვლი!
_ მე შენ არასდროს არაფერს დაგიშავებ!
_ და რა იცი, იქნებ უკვე დამიშავე! _ მიახალა ქალმა, მიტრიალდა და ნაბიჯი ააჩქარა. კაცმა ვეღარ მოითმინა და დაუძახა:
_ ფერიიი... _ დაუცადა, თუ მოიხედავს ან გაჩერდებაო, მაგრამ ქალი მაინც გზას მიუყვებოდა. კაცი გაბრაზებული გატრიალდა უკან და დაპობილი შეშა ერთად დააწყო. ისევ განაგრძო ჩეხვა ჩაფიქრებულმა და ხმაც მოესმა:
_ მოდი, შვილო, ჭამის დროა... ვინც თქვენ გამოგზავნათ, იმან გაიხაროს... _ თქვა მოხუცმა ქალმა და კაცს ხელები გადააბანინა.
_ მადლობას გიხდით, შვილო, აქ მოსვლისთვის და დახმარებისთვის...
_ არაფერია, დეიდა, მადლობა საჭმლისთვის. ბატონი კალისტო როდის დაბრუნდება?
_ ეჰ, შვილოო... წლებია რძეს და ყველს ყიდის... ადრე ერთი კეთილი კაცი ცხოვრობდა ჩვენთან... თავისი ვაჟების მერე გოგონა უნდოდა ძალიან. ყველას ჩამოგვივლიდა და დახმარების ხელს გვიწვდიდა რითაც შეეძლო. ქალაქში მიჰქონდა ყველა ჩვენგანისგან რძე, ყველი, ხაჭო. მათში აღებულ ფულს კი დაჰყვებოდა და დაარიგებდა, ვისაც რა ეკუთვნოდა... ბედნიერი იყო, როცა გოგონა გაუჩნდა, მასზე ძალიან ზრუნავდა... ახლა მისნაირი კეთილი კაცი აღარსად დადის! ამხელა სასახლე ჰქონდა, ბედნიერად შეეძლო ეცხოვრა თავის ოჯახთან მარტო, მაგრამ ყველას ეხმარებოდა. წყალიც კი მან გაგვიკეთა თავისი ხარჯებით! ელეონორას დაეხმარა, მარტოხელა ქალი შვილს ვერ მოუვლისო და სამკერვალოსთვის ფული მისცა.
_ ახლა სად არის ის კაცი, გარდაიცვალა?
_ არა, შვილო... ის კაცი, ეგერ რომ სასახლეა, იქ ცხოვრობდა, მაგრამ სასახლე წაართვეს და აქედან გადავიდა... უნდა გენახათ, როგორ ეჭირა ქალს თავისი პატარა გოგონა ჩაბღაუჭებული და ცრემლებს იწმენდდა, რომ აქ აღარ დაბრუნდებოდნენ...
_ როგორ! ვინ წაართვა სასახლე?!
_ არავინ იცის, შვილო! ალბათ თავად ბატონმა რაფაელმა. მას უნდოდა იქ ცხოვრება. ისე დასწყდა ყველას გული ბატონის გადასვლაზე, უკვე ყველამ ჩაიქნია ხელი, აღარავის აღარ სურდა ახალი ბატონისგან დახმარება... ყველა ფიქრობს, რომ სასახლის ძველი პატრონის გაგდების მერე მას ვერავინ ვერაფერს სთხოვს... მარტო ეს რომ იყოს, შვილო... _ ამოიოხრა ქალმა და კაცმაც მძიმედ ამოიხვნეშა.
_ ნუთუ ფერიმ იცოდა ყველაფერი და უნდოდა მეც გამეგო? _ გაიფიქრა.
_ მაგრამ ახლა როგორ ვთხოვთ კაცს დახმარებას, როცა ჩვენი ნაწვალები ფული მიაქვს... _ თქვა მოხუცმა და სიტყვა გაწყვიტა. _ აგერ ჩვენი კალისტოც მოვიდა, _ და შეეგება: _ რა ქენი, გაყიდე რამეეე?!
_ მხოლოდ რძე... ვისღა უნდა ჩვენი ნაწვალები რამე... ყველას აქვს ფული, ყველა მაღაზიაში გარბის საყიდლად! _ თქვა კაცმა და სუფრასთან ჩამოჯდა.
_ შვილო... შენ რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ, ჩვენს დასახმარებლად... ის კაცი რომ აქ იყოს. ვიფიქრებდი იმან გამოგზავნა ჩვენს დასახმარებლად-თქო... მაგრამ რად გინდა, 20 წელია ის კაცი არავის უნახავს...
_ როგორ, ასე კეთილად ექცეოდა ყველას და არავინ მოუნახულებია?!
_ არა... ის კი გვნახავდა, როგორ არ გვნახავდა, მაგრამ ყველამ იცის, რომ ამ სასახლიდან გაგდების დღიდან დაემუქრნენ, აქ აღარ გამოჩენილიყო, თორემ შვილს დაკარგავდა... თავის საყვარელ შვილს...
_ ეს როგორ?!
_ არავინ იცის, ვინ დაემუქრა და რატომ! მაგრამ ერთია, ეს სასახლე სილამაზით ისეთი იყო, რომ შურიან ადამიანებს უნდოდათ, ალბათ... თუმცა ქალბატონ ფერნანდაზე ელეონორა ამბობს, კეთილი და კარგი ქალიაო, ჩვენც გვჯერა მისი...
ელიანმა ვეღარ მოითმინა და ადგა. მასპინძლებს მადლობა გადაუხადა და ისევ სამუშაოს დაუბრუნდა. ხეებს განადგურებული და გამწარებული ჩეხავდა.
_ მამა! მამა ამას ვერ ჩაიდენდა! ის ვერავის გააგდებდა აქედან, ვერავის! ეს სასჯელი! მართლაც რა სასჯელი გამომიტანა ამ ქალმა! მთელი ოჯახი თურმე მიწასთან გაგვასწორეს მუქარით, ბოროტებით, ქურდობით! ფული... _ გაახსენდა უცბად და მასპინძელს მიუბრუნდა:
_ ბატონო კალისტო, ფულს გთხოვთ სასახლიდან ვინმე?!
_ კი, შვილო... უკვე წლებია მიჩვეულები ვართ!
ელიანმა ნაჯახი აიღო და წამის სისწრაფით დაარტყა ხეს. ფერიმ იცოდა! მან იცოდა! თვეებია რაც აქაა და ყველაფერი გაიგო! მას ეს ხალხიც უყვარს! და უნდა მათზე იზრუნოს... უნდა, რომ მათი გასაჭირი დავინახო და მათ ვუშველო... _ გაიფიქრა და შეშის დაპობა გააგრძელა. მერე სახლთან დაალაგა და კარზე დააკაკუნა.
_ შვილო, შემოდი, ნუ აკაკუნებ... ახლა შენ ჩვენი შვილი ხარ ერთი კვირით, რადგან გვითხარი დავრჩები და დაგეხმარებითო. გინდოდა რამე?!
_ მოგვიანებით ბაღში ორმოებს გავაკეთებ ნერგებისთვის... ახლა კი დავისვენებ. _ თქვა და იატაკზე გაშლილი ლოგინისკენ გაემართა.
რამდენიმე საათის შემდეგ გაბრუებული წამოდგა, ნახევრად უძილო იყო. საჭმელი ჭამა თუ არა, ქალს უთხრა, ბაღში გადავალ ორმოების გასამზადებლადო.
გახარებულმა მოხუცმა კაცს აჩვენა, ბარი და თოხი სადაც იყო.
ელიანი ბაღში გადავიდა, რომელიც სახლს ესაზღვრებოდა. ორმოს თხრა დაიწყო ღრმად და ხეხილისთვის გაამზადა. რამდენიმე ორმო ამოთხარა და გაოფლილი იქვე დაჯდა მიწაზე, ფიქრებში გადაეშვა და სრულიად გადაავიწყდა საჭმელად წასვლა. მერე ცოტა წაიხემსა და ისევ განაგრძო მუშაობა. მთელი დღე იდგა და ორმოებს თხრიდა. მზე უკვე ჩასვლას აპირებდა. დაღლილი და ოფლიანი დაბრუნდა უკან, დაიბანა და დასაძინებლად გაეშურა. ამჯერად დაღლილს სრულიად მალე მიეძინა.
ფერი სპილოსთან დაბრუნდა და მის მოფერებაში გაატარა დრო. თან ბედნიერი უცქერდა სასახლეს, რომელიც მის სახელს ატარებდა.
მერე სამზარეულოში შევიდა, ფერნანდა მოიკითხა. კლარა და კამილა მშვიდად ისხდნენ და ჭამდნენ, ფერის არც მიესალმნენ. ფერიმ მშვიდად გაუღიმა ალმას და ანხელას და თავისი ადგილი დაიკავა.
დანაყრდა თუ არა, ყველას დაემშვიდობა, ბატონ რაფაელსაც წარმატებული დღე უსურვა და თავის საიდუმლო ოთახში შეიპარა. შენახული საბუთები გადაშალა და წაიკითხა. ელიან! ახლა შენ სრულიად არავინ ხარ ამ სასახლეში! სრულიად არავინ ხარ ჩემთვის! ეს სულ სხვა სასჯელი იქნება ჩემი გამწარებისთვის! _ ბედნიერმა დახურა ქაღალდები და ისევ შეინახა.
მერე თავის ლოგინს ჩაეხუტა. გაახსენდა კაცის მუშაობა, ოფლი რომ სდიოდა და მაინც არ ჩერდებოდა, მისი ჩაფიქრებული მზერაც გაახსენდა და ფეხზე წამოხტა. ელიანიი... ის ჩემი მტერია, მაგრამ რატომ ვფიქრობ მასზე! რატომ მინდება მისი დანახვა ან ჩახუტება... მისი კოცნააა... როცა ძალით მიჭერს და იმ კოცნას იმეტებს ჩემთვის, რომელსაც ჩემი დადნობა შეუძლია... რომელსაც შეუძლია ჩემი 20-წლიანი სასტიკი გადასახლება სრულიად გააქარწყლოს და ბედნიერ არსებად გადამაქციოს, რატომ მავიწყდება ეს ტკივილი და 20-წლიანი შურისძიების გეგმა... ვატკინე ელიანს რამე?! მაგრამ მე ხომ უფრო მეტკინა... მთელი 20 წელიწადი მეტკინა, როცა არ შემეძლო შორიდან მაინც მეცქირა ამ სასახლისთვის... როცა აქ ჩამოსვლაც კი მეკრძალებოდა დადებული პირობის გამო... მაგრამ რამდენიმე წლის მერე დავივიწყებდი ამ პირობას და ჩემს სასახლეს ვესტუმრებოდი ჩუმად... ელიანსაც გავიცნობდი... მომეწონებოდა ნეტავ ჩემი მტერი რომ არ ყოფილიყოო?! _ ფიქრობდა ქალი და ნელ-ნელა თვალები ეხუჭებოდა...
ელიანი დაუსვენებლად მუშაობდა, თან თავისი ოჯახი ახსენდებოდა, რომელიც ქურდი, მატყუარა და ცუდი ეგონა ხალხს. გაბრაზებული ძლიერად იქნევდა ბარს, მიწის ბელტებს აბრუნებდა.
ფერიიი... ალბათ გინდოდა, მათ დავხმარებოდი და დავეხმარები, როგორც შევძლებ. შენ მათი გაჭირვება შეიცანი და გინდოდა ჩემთვისაც გაგეცნო, რათა დავხმარებოდი... შენისთანა მზრუნველი და ცივი ქალი არსად მინახავს... მომენატრა შენი დანახვა... შენი ცივი კოცნა... მაგრამ გამაფრთხილე, სასახლეში არ გამოჩნდე და ერთი კვირა ეს სახლი არ დატოვოო, ამიტომაც ვერ მოვდივარ შენს სანახავად... ნეტავ შენ მოსულიყავი ისევ და გენახე... მოსულიყავი და გადმოგენთხია ისევ ბრაზი და წასულიყავი... სულ ცოტა ხნით მაინც დამენახე. _ ამ ფიქრებში იყო, რომ საჭმელადაც დაუძახეს.
მშვიდად უცქერდა ცოლ-ქმარს, მერე კაცს მიუტრიალდა. ქალაქში წასვლა სთხოვა და თვითონ წაღება სანოვაგის, დაჰპირდა, თქვენ დაისვენეთ და მე შევეცდები ყველაფერი გავყიდოო.
რამდენიმე ხანში გაემზადა და ქალაქისკენ გაემართა... როცა, როგორც იქნა, გაყიდა ყველაფერი, დაუბრუნდა სახლის გზას. გახარებულმა ცოლ-ქმარმა ნავაჭრი ფულის ნაწილი კაცს მიაწოდეს, ეს შენი წილიაო, მაგრამ გაკვირვებულმა ელიანმა უკან დაიხია. ფულს არ ავიღებო და არც აიღო. მხოლოდ საჭმელი ჭამა და მაშინვე ბაღისკენ გაეშურა. ორმოებში ხეხილის ჩარგვა დაიწყო. ნელ-ნელა რგავდა, მერე მიწას ზემოდან კარგად ტკეპნიდა და სხვა ორმოებზე გადადიოდა...
დაბნელდა... მზე მთვარემ ჩაანაცვლა. ელიანი დასაძინებლად გაეშურა.
დილით ადრე ადგა და გარემოს გადახედა, ძველ დარგულ ხეებს დააკვირდა, რომელსაც კვირტები უკვე ამოეყარა... კმაყოფილმა შეავლო თვალი თავის ჩარგულ ხეხილს და მუშაობას შეუდგა. მთელი დღე ასუფთავებდა მიწას ზედმეტი ბალახისგან, მერე ყვავილებისკენ გადაინაცვლა, სრულიად მოაშორა გარშემო ზედმეტი ბალახები და სათუთად გადაუსვა ხელი. რამდენიმე პატარა ყვავილიც დაინახა და ფერი გაახსენდა გლიცენიის ხესთან. მისი ნახვა ძლიერ მოუნდა...
როცა ამ საქმეს მორჩა, ახალი ღობის დამაგრებას შეუდგა. ფერიზე ფიქრობდა, დარდობდა, რომ ქალმა მხოლოდ ერთხელ მიაკითხა, სრულიად არ ვაინტერესებო იფიქრა. ამ დროს ფაბი შენიშნა. იფიქრა, იქნებ ფერიმ გამოაგზავნაო, გახარებულმა დადო იარაღები და სახლისკენ წავიდა. შევიდა თუ არა, კართან ფაბის ხმა გაიგონა:
_ ამაღამ ფულის დადების დროა... მინდა გთხოვოთ, ფული დანიშნოთ და დაიმახსოვროთ თქვენი ნიშანი...
_ შვილო, ეს რა საჭიროაა?! _ იკითხა ქალმა და ბიჭს შეხედა.
_ უნდა გავიგოთ ვის მიაქვს ფული! ამდენი ხანი ვინ გვართმევს ნაშრომს!
ელიანმა გაიგონა, როგორ დაემშვიდობა და წავიდა ფაბი. გული დაწყდა, ფერის რომ არ გამოუგზავნია. ცოლ-ქმარს სთხოვა, ფულს მეც დავნიშნავო და თანხმობაც მიიღო მათგან. ელიანმა პირუტყვის სადგომი დაასუფთავა, რამდენიმე საათი წმენდდა იქაურობას, თან ოფლი ჩამოდიოდა სახეზე და მაინც აგრძელებდა მუშაობას. დაასრულა თუ არა, მაშინვე გააგრძელა ღობის დამაგრება... გაბრაზებული ამაგრებდა ღობეებს და მიწაში მყარად ამაგრებდა.

მერე მთელი ღამე ვერ მოისვენა იატაკზე გაშლილ ლოგინზე. სულ ქალზე და სასახლის ძველ მეპატრონეზე მოყოლილ ამბებზე ფიქრობდა...
ფერი ფაბისგან მოწოდებულ წყალს სპილოს ასხამდა და თვითონაც იწუწებოდა... მხიარულად ატარებდნენ დროს... უცხოს ისინი შეყვარებულები ეგონებოდა. კლარასაც ასე ეგონა... ეგონა მათი ურთიერთობა სატრფიალო იყო და არა მეგობრული. რას იფიქრებდა, თუ მათ ბავშვობა აკავშირებდათ ერთმანეთთან... ორივე მხიარულად ერთობოდნენ სპილოებთან და თვალებით მხოლოდ წართმეული ბავშვობის მონატრებას იხსენებდნენ... ერთმანეთს უცქერდნენ და ისე წუწაობდნენ, რომ მთელ სასახლეს ესმოდა მათი ჟრიამული. კლარა გაბრაზებული დაიძრა, როგორც კი ფერნანდა დაინახა:
_ სრულიად აღარ ადარდებს არავინ, ისეთი ბედნიერია ამ კაცთან! თქვენს შვილს ეს ღარიბი ამჯობინა!
ფერნანდამ კლარას გადახედა და ფერისკენ დაიძრა... კლარა ბედნიერი იღიმოდა თავისი სიტყვების გამო და ქალს გააყოლა მზერა, რომელიც ფერისთან მივიდა.
_ ბოდიში, ქალბატონო ფერნანდა... ჩვენი მხიარულობისთვის.
_ ფერი... მინდა ვილაპარაკოთ. _ უთხრა ფერნანდამ. _ ფაბი კარგი ბიჭია, ის და დედამისიც. მან მითხრა, რომ მხოლოდ მეგობრად გთვლით. თქვენ რას ფიქრობთ მასზე?!
ფერის გაეცინა:
_ ის ჩემთვის ძმასავითაა...
_ ასე უცბად შეეწყვე მას... _ თქვა ჩუმად ქალმა და ფერის გადახედა.
_ მე და ის ადრეც ვიცნობდით ერთმანეთს... ის ჩემი ძმის მეგობარია და ერთად ვიყავით ხოლმე, ჩვენ მხოლოდ და-ძმასავით ვართ. სხვა არაფერი იფიქროთ.
_ ეს როგორ, ელეონორასაც იცნობდით?!
_ დიახ... თუმცა წლებია არცერთი არ მინახავს... ახლა წავალ, თუ არ გეწყინებათ... მეტი სათქმელი ამჯერად არაფერი მაქვს. იმედი მაქვს, არ გამიბრაზდით.
ქალმა დამშვიდებულმა გაუღიმა და მშვიდად შეაბიჯა სასახლეში.
ფერიი... ფერიიი... მალე გნახავ... იმ დღის მერე ჩემთან არ მოსულხარ, ნუთუ სრულიად არ გაინტერესებს ჩემი ამბავი, ნუთუ სულ არ გჭირდები... თუმცა მე ხომ სასახლიდან გაგდებ! ან იქნებ ჩუმად მოდიხარ და მნახულობ... _ გაიფიქრა ელიანმა და იმედი ჩაესახა გულში... პირუტყვი დააბინავა სუფთა ბოსელში და საბანაოდ გაეშურა. იბანავა, გამოიცვალა და ცოლ-ქმართან მივიდა. ფული გადაითვალეს და ელიანმა ისე დასვა ფულზე წარწერა, რომ მისი ხელწერა არ დასტყობოდა. ქალს დანიშნული ფული მიაწოდა და მისი აკანკალებული ხელი შენიშნა თუ არა, დაამშვიდა. თან გულში იმეორებდა:
_ აუცილებლად ვიპოვი დამნაშავეს და დავსჯი! აუცილებლად მოვაშორებ სასახლიდან და თავისუფლებას და ბედნიერებას დაუბრუნდებიან აქაურები! _ შემდეგ მოხუცებს დაემშვიდობა და გზას გაუდგა...
უკვე ბნელოდა... ელიანი სასახლეში ბრუნდებოდა... ეზოში შევიდა და საშინელმა ფიქრებმა გაუელვა გულში, როგორც კი თავის წინ ჩრდილში ქალი დაინახა...
_ ფერი... _ თქვა და ქალს სასოწარკვეთით ჩახედა თვალებში, რომელიც სიბნელეს მოეცვა. მის თვალებში ბოროტება ამოიკითხა და გული გაუჩერდა... ტყვია ისე გავარდა, უკვე ნატკენი ჰქონდა მთელი სული... ძირს დავარდა და სიცოცხლეც აღარაფრად უღირდა... ქალმა გაიცინა და იქაურობას მაშინვე გაშორდა. რამდენიმე ხნის მერე კლარა გამოიქცა და კაცს დაუყვირა:
_ ელიიიი! ელიიიი! _ სისხლი შეამჩნია და ხელი აუკანკალდა. ცრემლებიც წამოსცვივდა და კაცის გულს ხელი დაადო. _ ისუნთქეეე! ისუნთქეეეე! ელიიიი! შენ არ მიმატოვებ! მე შენ მიყვარხარ! მინდა შენთან ყოფნა! შენგან შვილები მინდა! შენ არ მოკვდეებიიიი! _ ტიროდა და ეხუტებოდა კლარა...
უკვე აკავებდნენ ქალს, ელის კი ექიმი უტრიალებდა. ფერი ქოხისკენ მიაჭენებდა ცხენს... გრძნობდა მდევარს... მაგრამ გზას აგრძელებდა და წინ მიიწევდა... იგრძნო, როგორ ჩაავლეს ხელი და როგორ ძლიერად მიიკრა მეორე ცხენზე ამხედრებულმა ძლიერმა მხედარმა...
ჭაობისფერი კაბა ეკვროდა მის სხეულს. შეშინებულმა გაიფართხალა, გაქცევა სცადა, მაგრამ უკვე გვიანი იყო. პირზე ხელაფარებული და ხელებშეკრული უკვე ცხენით მიჰყავდათ...
_ ასეთ ცოლს რომ მოიშორებს კაცი! _ მოესმა ქალს და ისე გაიბრძოლა, ცხენიდან გადმოვარდა. კაცმა ხელში აიყვანა და კვლავ ცხენზე შესვა. კარგა მანძილი გაიარეს და კაცმა ხელში აყვანილი ქალი პატარა ქოხში შეიყვანა.
_ არ იყვირო!
ქალმა თავი დაუქნია და კაცმა მოხსნა თუ არა სახვევი პირიდან, მაშინვე დაუყვირა:
_ როგორ გაბედე ჩემი მოტაცება!
_ ეგ შენს ქმარს ჰკითხე, შენ აქ უნდა იყო!
_ მან პირადად გიბრძანა ამის გაკეთება?!
_ წერილი და ფული გამომიგზავნა.
_ რა გიბრძანა?!
_ მომეკალი ან ჩემთვის დამეტოვებინე! სასახლეში კი აღარ გამოჩენილიყავი!
_ ფული აიღე და გამიშვი! სასახლეში აღარ დავბრუნდები! დამანახვე ის ფული!
_ ვერ მოგკლავთ, მაგრამ ვერ გაგიშვებთ, რომ გაიგოს, გაგიშვით, ჩემს ოჯახს საფრთხე დაემუქრება!
_ იცი მაინც ვინ მოიტაცე?!
_ ბატონი ელიანის ცოლი... ასეთი ლამაზი ცოლი როგორ უნდა დაკარგო...
_ რობერტო! _ მოესმა კაცს და უცებ შეშინდა, _ საიდან იცი ვინ ვარ!
_ ელფერის სასახლის მეპატრონე ელფერი დელავიანი ყველას ცნობს აქ!