ფერი სასახლეში ღამით შემოიპარა... ლურჯი კაბა ეცვა ახალი, თავის ოთახამდე ფეხაკრეფით მივიდა და კარი ჩუმად შეაღო. თავის ლოგინში ელიანი რომ დაინახა, ფრთხილად დაიძრა მისკენ. კაცის გვერდით ნახატი და თმის სამაგრი დაინახა და აიღო. ნახატზე თავისი თავი დაინახა და ხელი გადაუსვა.
_ ელიანი... ჩემზე ფიქრობდა... ჩემზე ფიქრობდააა... _ ჩაიჩურჩულა ბედნიერმა. ისევ დააბრუნა ორივე ნივთი ლოგინზე და თავის საიდუმლო ოთახში გავიდა.
ფერი ლოგინზე ხტოდა. ხელებს ჭერზე აბრჭყვიალებული კრისტალებისკენ იწვდენდა. თან ღიღინებდა:
_ ჩემზე ფიქრობდაააა... ჩემზე ფიქრობდააა... ფიქრობდააა. არ დავვიწყებივარ... მაგრამ როგორ იფიქრა, რომ მე მას ასე მოვექცეოდი! ამას როგორ ჩავიდენდი, როცა შემიყვარდა! ამისთვის დავსჯი! ისევ გავაწვალებ და გავაბრაზებ! როგორ იფიქრა, რომ მე მას ვესროდი და ასე მოვიშორებდი თავიდან! _ თქვა ღიმილიანი ბაგეებით და დაღლილი ლოგინზე დაეშვა. მალე ელიანზე ფიქრში ჩაეძინა.
დილას ყველანი სუფრასთან იჯდნენ. მშვიდად მიირთმევდნენ საჭმელს და ერთმანეთში საუბრობდნენ.
ფერიმ საიდუმლო ოთახი დატოვა და დაიძრა დარბაზისკენ, საიდანაც ხმა მოისმოდა. ჩუმად შეაბიჯა და ძმამაც მოჰკრა თვალი. ქალის ტუჩებზე აფარებული თითი რომ შენიშნა, ჩაეღიმა და არ შეიმჩნია მისი დანახვა. ის იყო, ფერიმ შედგა ფეხი სამზარეულოში და უნდა დაეძახა, ჩამოვედიო, რომ ამ დროს ელიანი ადგა და პირდაპირ მას დაეჯახა. გაკვირვებულმა დაიყვირა ქალის სახელი და მოეხვია. ფერი გაშრა, როცა ელიმ ფერის ნაცვლად ელფერი დაუძახა. კაცს თვალებში შეხედა და სრულიად დაავიწყდა ყველაფერი... ქალმა გაიღიმა, არ შეიმჩნია კაცის ჩახუტებით გამოწვეული ღელვა და მაშინვე მშობლებისკენ გაექანა, მამას ჩაეხუტა.
_ ფერი, შენ ყველაფერი დაგვიმალე, რაც აქ ხდებოდა! დაგვიმალე და იტანდი! _ უსაყვედურა მამამ.
_ მეე... მე ვიტანდი იმიტომ, რომმმ... იმიტომ, რომ ასე გადავწყვიტე! _ ძლივს დაასრულა სათქმელი და ახლა მიხვდა, რომ ამ სასახლიდან წასვლა სასახლის გამო კი არა, კაცის გამო არ სურდა. მიხვდა თუ არა, ელისკენ გაიხედა და უცბად მოაშორა მზერა. ელიანის თვალები ამდენი ხანი მხოლოდ მას უცქერდა.
_ რაღა დროს ამაზე საუბარია, მამა... დავიწყებას მიეცა... _ თქვა და დედას ჩაეხუტა. რამდენიმეჯერ აკოცა, დაამშვიდა ქალი და გაღიმებული გაემართა ელიანის მშობლებისკენ. ბედნიერმა მოხვია ხელები და ორივეს აკოცა.
_ ფერი, მიხარია შენი დაბრუნება. _ უთხრა ფერნანდამ.
_ მეც მიხარია. ბოდიშს გიხდით ყველაფრის გამო...
_ არა, შვილო მე გიხდით ყველას ბოდიშს... _ ფერნანდა ისევ ჩაეხუტა.
ელიანმა ამ დროს ბეჭედი შენიშნა ფერის თითზე და შვებით ჩაისუნთა: არ გადაუგდია, ამდენი ხანი არ გადაუგდია და არ მოუშორებიაო, გაიფიქრა...
ფერიმ მერე დამიანს ხელები მოხვია ძლიერად და ბევრი ეფერა. ბოლოს ძმებს ჩამოუარა, დაქალს ჩაეხუტა და თავისი სკამისკენ წავიდა.
ფერი საჭმელს დასწვდა და გაბრწყინებული შეჰყურებდა ყველას, ვინც დიდ დარბაზში იჯდა...
საუზმის მერე ეზოში გავიდა. ელიანი მისკენ დაიძრა და ჩუმად მის უკან დადგა... ფერიმ იგრძნო და უცბად მიტრიალდა.
_ რა გინდა?!
_ ახლა უკვე ვიცი, რატომაც გძულვარ! ამ სასახლის წართმევის გამო...
_ არ მინდა ამაზე საუბარი! _ უთხრა მკაცრად...
_ ბოდიშს გიხდი... მინდა გითხრა, რომ ამ სასახლეში აღარავინ შეგაწუხებს... არც ის ორი ქალი! მან აღიარა ყველაფერი და აქ დარჩენის უფლება აღარ ჰქონდა...
_ აპატიე?!
_ ბატონ ელაიანს მივანდე მისი დასჯა...
_ ისე გიყვარდა, რომ ვერც დასაჯე... _ თქვა ჩუმად და კაბას მოუჭირა ხელები.
_ ეს სიყვარული არ იყო... ეს მხოლოდ ახირება იყო, რომელიც უკვე დასრულდა. უკვე დასჯილია... მას აღარაფერი დარჩა, არც სასახლე, არც თავისი ნივთები და არც არაფერი ბებიის გარდა!
_ მისი ნივთები?!
_ ნივთებიც და ფულიც დავარიგეთ...
_ ისევ გტკივა გული?!
_ მისგან მოყენებული ჭრილობებისგან აღარ...
ფერი უცბად მიტრიალდა და დარბაზისკენ წავიდა. კაცი მაშინვე ოთახისკენ დაიძრა, თავისი ნახატი აიღო მხოლოდ და ქალის ნივთები სარკესთან დატოვა. ოთახს თვალი გადაავლო, დაემშვიდობა და მშვიდად გაიხურა კარი.
რამდენიმე ხანში ყველა გარეთ იჯდა ჩრდილში და ფერის უცქერდნენ, რომელიც თავის ამბებს სხარტად ჰყვებოდა:
ისეთი სასიამოვნო და მშვენიერი იყო ზღვა... აბობოქრებულიც და მშვიდიც! ძალიან საოცარი იყო ღამით ზღვაში...საოცარი და საშიშიც. მთვარე ანათებდა იქაურობას და მეტ სილამაზეს სძენდა გარშემო მოცქირალ ზღვას. სადაც უნდა დამდგარიყავი, ყველგან მოჩანდა ღამის სიბნელეში. მთვარე საოცარ ელფერს სძენდა წყლის ზედაპირს. ცაზე გამოკიდებულ რამდენიმე ღრუბელს მთვარე ნახევრად დაეფარა, მის შუქს ჩრდილს ადებდა და გარშემო სიბნელესა და სინათლესაც ერთდროულად აშუქებდა ზღვის ზედაპირზე აბობოქრებულ და მშვიდად მინარნარე ტალღებს... მთვარიდან წამოსული ნახევარი სინათლის ფონზე ლამაზად მოჩანდა თეთრი და მუქი ღრუბლები, რომლებიც შორს, ზღვის კიდეში იმალებოდნენ. ფრინველების ხმაური იქაურობას ავსებდა.
მზე რომ ამოდიოდა, ისეთი საოცარი და შთამბეჭდავი იყო, შეუძლებელია დაგავიწყდეს ეს ფერთა გამა ზღვაზე გადმოფენილი. ულამაზესი იყო ზღვაში ამოსული ახალდაბადებული მზე, რომელიც გარემოს აფხიზლებდა და თავის სინათლეს და სითბოს ჩუქნიდა... ზღვის სურნელი და მასზე მოფრიალე ნიავი საოცარი იყო, სახეში თბილად გელამუნებოდა, ისე თითქოს თავის ხელებს გხვევდა და გაჯადოებდა... გაჯადოებდა, თითქოს შენი დატოვება და დატყვევება სურდა...
დილის მზე ისე ასხივებდა გარშემო, რომ სრულიად დაავიწყდებოდა ზღვაში გამოსულ კაცს თავისი საქმე... სრულიად მიიტაცებდა მის გონებას მზის ფერადი სხივები, ზღვიდან ამოფრქვეული და სამყაროსთვის ნაჩუქარი. მისი სიკაშკაშე მთლიანად ედებოდა გარშემო მოცქირალ კლდეებს, რომლებიც ჩვენ წინ ჩრდილში მოხვედრილიყვნენ, მზის მხარეს კი სრულიად კაშკაშებდნენ და თავიანთ სინათლეს კლდეებზეც ასხივებდნენ. ლურჯად მოტრფიალე ცაც და ზღვაც მზის წვრილი სხივის შუქით იყოფოდა მხოლოდ, კლდეებს აქა-იქ მუქი ყავისფერი და შავი ფონი დასდებოდა. მზის მიახლოებისთანავე გამოჩნდა კლდის გვერდები, რომელიც მზეს სრულიად გაეხურებინა, უფრო მეტ ელფერს სძენდა და ასხივებდა თავის შუქს. კლდეებში გასვლისთანავე გამოჩნდა ზღვის ნაპირი, რომლის გარშემო მთლიანად კლდეები ამოფრქვეულიყვნენ პირდაპირ ზღვიდან, რამდენიმე გასასვლელი არსებობდა მხოლოდ მისადგომებიდან, რომლითაც ქვაფენილს შეერთებოდა. გემიდან მისადგომზე დავეშვით თუ არა, ქვაფენილისკენ დავიწყეთ სვლა. ზღვისკენ ვიყურებოდით და ამ კლდეებით ვტკბებოდით, რომლებიც მაღლა აზიდულიყო ზღვიდან და ყურე თავისით შემოესაზღვრათ. ქვაფენილს ქვიშიანი ბილიკი მიუყვებოდა, სადაც ულამაზესი ნიჟარებით გაკეთებული კიბეები ადიოდა მაღლა, რომლის ავლის მერე ნათლად ჩანდა მინდორი და მის შუაში მდგარი სახლი... მთლიანად მინებში გამეფებული კედლები, გარშემო კლდეების და ცის ანარეკლები მოჩანდა... მზეც კი მის სარკეში იხედებოდა და გარემოს საოცრებას ანიჭებდა... სახლისკენ თუ ზღვისკენ, საითაც გაიხედავდით, მზე, ზღვა და კლდეები ულამაზეს ქმნილებებად მოჩანდნენ...
კლდეებზე დილიდან პეპლები ფუსფუსებდნენ, იქ მოცქირალ პატარა ყვავილებს დაფარფატებდნენ თავს და თვითონაც ბედნიერები იწეოდნენ ჰაერში, თავიანთი პატარა სუსტი ფრთებით ჭრიდნენ ჰაერს და კლდეებს გაშორდებოდნენ თუ არა, მათი სიმრავლე მხოლოდ მაშინ ჩანდა, რადგან სიმუქის გამო კლდეებს ამოფარებოდნენ და იმალებოდნენ...
სახლი მთლიანად ბუჩქებისა და პალმების რამდენიმე რიგში მოემწყვდიათ... თითქოს ამ მცხუნვარე მზისგან დასაცავად, ან ვინმესგან დასამალად, მიუხედავად ამისა, არცერთი მხარე არ ჰქონდა სახლს ქვიანი... შუშის დიდი სახლი მოჩანდა მხოლოდ მწვანეში ჩაფლული. მინდორი სავსე იყო წრეებით, რომელიც მხოლოდ ნიჟარებით გაეწყოთ. პალმების გარშემოც ნიჟარები შემოელაგებინათ...
სახლი ულამაზესი იყო, შესასვლელშივე ჩანდა დიდი ნიჟარებიანი სარკე, რომლის ნახევარში მარჯვენა მხარეს დივნები და მაგიდა ირეკლებოდა. წიგნების თაროებიც მთლიანად ნიჟარებში იყო ჩაფლული. ოთახები სინაზესა და სითბოს ასხივებდა... მზე, რომელიც მასში აღწევდა, ერთიანად ათბობდა ოთახში მომწყვდეულ ატმოსფეროს, ნიჟარებით გაფორმებული კედლების სვეტები კი ჰამაკისთვის გამოეყენებინათ. ფანჯრების გაღებისთანავე დაუბერა გრილმა ნიავმა, მზის მცხუნვარებით სავსემ და სიგრილე შემოიტანა, თითქოს გამოფხიზლდა და ღრმა ძილისგან გამოიღვიძა იქაურობამ...
სახლი სუფთა იყო, მიუხედავად მიტოვებული პატრონისა, სახლი ფერდინანდს მეგობარმა დაუტოვა ცოტა ხნით...
კლდეების ზემოდან ფეხით გავუყვებოდით გზას და კლდეებს უფრო ახლოს ვუცქერდით. მასში ერთდროულად შავი, ყავისფერი, ოქროსფერი და თეთრი ფერები შეერთებულიყვნენ და საოცრად სხვადასხვაფრად ანათებდნენ იქაურობას ღამით...
ზღვის ნაპირი თავიდან ყავისფერი ჩანდა სილის გამო, ალაგ-ალაგ მწვანე და ლურჯი ფერები შეერთებოდნენ ერთმანეთს და აქა-იქ წყლის ძლიერი ნაკადის მოვარდნისგან დარჩენილი პატარა კლდეების ნატეხებიც გამოჩენილიყვნენ მათ შორის. ზღვა ისეთი სასიამოვნო იყო, როცა სხეულს ეხებოდა, თავის მწვანე და ლურჯ წყალს გარშემო რომ გხვევდა და გაგრილებდა, ძნელი იყო მისი მიტოვება... ჩრდილში თუ მზეში ბედნიერებით სავსე ერთად დავრბოდით ზღვის ნაპირზე და ვისუნთქავდით ზღვისგან მონაბერ ნიავს... კლდეებიდან ჩანჩქერიც ჩაედინებოდა ზღვაში. რამდენჯერმე გადახტომის მერე მშვიდად ვეშვებოდით ხელიხელჩაკიდებულები და წყლიდან ამოსვლაც აღარ გვინდებოდა, არათუ ჭამა ან დასვენება... საღამოს ჩრდილში პალმებთან ჩამოვჯდებოდით და ერთმანეთს წიგნებს ვუკითხავდით... მინდორში წამოწოლილები გავცქეროდით ცას და ჩამავალ მზეს, რომელიც მიძინების დროს გვამცნობდა... პეპლებიც ჩვენთან მოფრინდებოდნენ და მინდორში აფრიალდებოდნენ, სადაც ყვავილებს ეკვროდნენ და ეფინებოდნენ... წიგნის კითხვით გულს რომ ვიჯერებდით, ხან მინდორში დავრბოდით, ხან ჭადრაკს ვთამაშობდით და ვინც მოიგებდა, ის ამზადებდა საჭმელს... რა თქმა უნდა უფრო ბევრჯერ მე მიწევდა... _ თქვა ფერიმ და ყველას გაუღიმა.
ელიანი მის თვალებსა და ტუჩებს ვერ აშორებდა მზერას, ქალის ბედნიერებას შეიგრძნობდა და უხაროდა, თან სტკიოდა... სტკიოდა ქალისგან ასე მიტოვება და მივიწყება, თურმე იქ სრულიად არ ახსენდებოდა ქალს...
_ ულამაზესი იყო ეს თვე, გატარებული ფერდინანდთან... სრულიად საოცარი და მხიარული... _ დაასრულა ფერიმ და წვენი მოსვა.
_ ჩვენ კი ძალიან შეგვაშინე! გვეგონა დაგკარგეთ! _ ძმამ ხელი მოხვია და მიიხუტა: _ ფერი... ვინ იყო ის კაცი, ვინც მოკვლა დაგიპირა ახლავე მითხარი, მაგრად უნდა ვცემოო!
_ ფილიპე, ჩავთვალოთ, რომ არავინ! მე უკვე ვაპატიე მას, რადგან აიძულეს... ზურგი აღარ მტკივა, უბრალოდ, ნაკაწრები იყო...
_ მოსახლეობისგან აკრეფილ ფულს რაღაც ნაწილი აკლდა... _ თქვა ფაბიმ და ფერი მას მიუბრუნდა:
_ დანიშნული ფულის ნაწილი მდევარს ჰქონდა... _ თქვა და სასახლისკენ გადადგა ნაბიჯი, მაგრამ ამ დროს ხმა მოესმა:
_ ფერი! უნდა ვიცოდე, ვინ იყო ეს და ვინ გადაწყვიტა შენი მოშორება ან რატომ არ შეასრულა თავისი დავალება, რა მოხდა!
_ მამა... მას შეეძლო ფერი დაეტოვებინა თავისთან ან გადაეგდო! მაგრამ არა ელფერი... სასახლის ძველი მეპატრონის ქალიშვილი!
_ ფერი! ესე იგი, ჩვენი ნაცნობი იყო? ვინ?!
_ ამას აღარ აქვს მნიშვნელობა! მე ვაპატიე და მორჩა! _ გაიმეორა ქალმა და სასახლისკენ წავიდა.
ანხელი და ფერი ხეხილის ხეებქვეშ სეირნობდნენ. ძმა უყვებოდა სასახლის ამბებს, მოუყვა, ელიანმა ყველას ბოდიში მოუხადა და ფულის ნახევარიც დაუბრუნა მოსახლეობას, რაც ერთ წელში იმ ქალებს გადაუხადესო...
ფერნანდა ფერის მიუახლოვდა და სთხოვა, შენთან საუბარი მინდაო. ფერი მშვიდად ამოუდგა ქალს გვერდით და როცა გაიგო მისგან, როგორ აყიდვინეს კლარამ და კამილამ სასახლე, შუბლი შეიჭმუხნა და იქვე ხესთან მდგარი ელიანი შეამჩნია, რომელიც ქალებს უცქერდა. ფერიმ უცბად ფერნანდას შეხედა, ქალს აკოცა და ბეჭედი მოიხსნა:
_ მე გთხოვთ პატიებას და ამას გიბრუნებთ...
ელიანმა დაინახა თუ არა ეს სცენა, გული შეეკუმშა, მაგრამ ამ დროს ანხელი მიუახლოვდა და ხელი მხარზე მოუთათუნა.
ფერნანდამ ფერის ხელი მოიქცია ხელებში:
_ ფერი... ეს ბეჭედი შენია, როგორც უნდა გადაწყვიტო ჩემს შვილთან ურთიერთობა, მაგრამ გამიხარდებოდა, ერთმანეთთან საერთო გამოგეძებნათ, ერთმანეთისთვის გაგეგოთ და შანსი მიგეცათ ამ ურთიერთობისთვის. გამიხარდება თუ ყველაფერს თავიდან დაიწყებთ და ერთმანეთს ხელახლა გაიცნობით... ყოველგვარი ტყუილისა და შურისძიების გარეშე... რომ იცოდე, ელი გელოდა და გნატრულობდა... შენი დაბრუნება ძალიან უნდოდა... ეტკინა, როცა გაიგო შენი სიძულვილის მიზეზი და ეშინოდა. ახლაც ეშინია, რომ ამის გამო მიატოვებ და ხელს ჰკრავ... ეშინია, რომ მიატოვებ და შენი სასახლიდან გააგდებ...
_ ეს თქვენი სასახლეა, ქალბატონო ფერნანდა, უკვე 21 წელია.
_ შვილო... ახლა ის უკვე შენი სასახლეა, აქ ჩვენ იქამდე ვიქნებით, სადამდეც სტუმრად მიგვიღებთ.
_ მე სტუმრად არასდროს არ მიგიღებთ. _ თქვა ქალმა და ფერნანდას სახეს შეხედა. მიხვდა მისმა სიტყვებმა ქალზე როგორც იმოქმედა და მისი ხელი ჩაბღუჯა: _ მხოლოდ იმიტომ არ მიგიღებთ სტუმრად, რომ აქ სტუმრები არ ხართ... თქვენ ამ სასახლეს უვლიდით 21 წელი და მასზე ზრუნავდით. თქვენ აქ სტუმრები ვერასდროს იქნებით, ეს თქვენი საკუთრებაა... _ თქვა და სასახლეს გახედა, მძიმედ ამოიხვნეშა და ქალს შეხედა თვალებში: _ მე არც თქვენზე ან ბატონ რაფაელზე არ ვარ გაბრაზებული... თქვენგან არაფერი მწყენია.
_ ელიანი, შვილო... რას გრძნობ მისდამი?!
_ ცუდს არაფერს... არც მას ვადანაშაულებ სასახლის გამო. ახლა სხვას ვერაფერს გიპასუხებთ... ახლა კი დაგტოვებთ და გმადლობთ ამ საუბრისთვის, _ წარმოთქვა და ქალს აკოცა, თან მუჭში მომწყვდეულ ბეჭედს მოუჭირა ხელი.
ელიანმა ქალს მზერა გააყოლა და როგორც კი ფერი თვალს მიეფარა, მაშინვე საჯინიბოსკენ დაიძრა.
ელი ცხენს მოეფერა, თავის დარდს მოუყვა და ჩაფიქრებული გაეშურა ოთახისკენ. იქ არავინ არ იყო. სრულიად მარტო იგრძნო თავი და ისევ ეზოში გავიდა. მრავალჯერ მონატრებული ქალის სხეული გაიხსენა ხეებთან მოცქრიალე და თვითონაც გლიცენიასთან მდგარ საქანელაში ჩაეძინა...
ფერიმ ანხელს გადახედა, რომელიც მის გვერდით იჯდა და უცბად წამოხტა ლოგინიდან, თან თვალები მოისრისა ახალ გაღვიძებულმა. ძმა ლოგინზე მიწვა და ჭერს ახედა:
_ მე ვნახე შენი საბუთები, რომელშიც წერია, რომ სასახლე შენია! მაგრამ ახლა სხვა პუნქტებიცაა ჩამოწერილი, რომ ეს სასახლე შენია, მაგრამ ელიანი შენი ცხოველების მომვლელია და ის აქედან ვერსად წავა, სანამ შენ არ ბრძანებ მის გაშვებას!
_ რაა?! _ წამოიყვირა დამ და ძმას ეცა, _ შენ რაები გააკეთე აქ ჩემს არყოფნაში?!
_ ის, რაც ჩავთვალე საჭიროდ, რადგან ვიცოდი, ელიანი ადგებოდა და წავიდოდა... ხოდა, რომ არ წასულიყო და მისი უკან დაბრუნება შემძლებოდა, ამიტომაც ჩავამატე საბუთებს ახალი პუნქტები!
_ სულელი ხარ, ანხელ! სულელიიი! _ უსაყვედურა ძმას.
_ ელიანმა ბარგი ჩაალაგა და მიდიოდა, მშობლებთან ერთად! მათ არაფერი დაუშავებიათ, ფერი! გარდა იმისა, რომ იმ ორ ქალს ენდნენ! იმდენი რამე გააკეთა ელიანმა, რომ არ ვიცი. მეზობლებს ბოდიში მოუხადა, ფული დაუბრუნა! ყველას ეხმარებოდა საკვების და ნივთების გაყიდვაში!
_ გეყოფა! ეს უკვე ვიცი!
_ ელიანი მიდიოდა აქედან და სასახლეს გიტოვებდა! მაგრამ მე არ მემეტებოდა გასაგდებად! მთელი თვე ჯერ ცუდად იყო, მერე დამიანს ეთამაშებოდა და ცხოველებს უვლიდა! მეზობლებთან მოაგვარა ყველაფერი და ყველაფერი ამის მერე ჩაალაგა ბარგი წასასვლელად! მან დაიმსახურა აქ ყოფნა! და შენც დაგიმსახურა!
_ მე რითი დამიმსახურა?
_ უყვარხარ! მთელი თვე შენს ოთახში ეძინა! შენს ნახატს უცქეროდა და კარს უყურებდა, როდის გააღებდი და მასთან მიხვიდოდი!
_ კარგი! დამტოვე! საბუთები სადაა?!
_ მე მაქვს შენახული და ახლა ის ჩემს ხელში იქნება! თუ ეს სასახლე გინდა, ისიც უნდა გინდოდეს! და აიტანო მის გვერდით ცხოვრება!
_ ძალიან კარგი! იყოს აქ და მომემსახუროს!
_ ფერი! _ უყვირა ანხელმა და გაბრაზებული გავარდა ოთახიდან...
ფერიმ კაბა გამოიცვალა და ნაწნავებდაწნული გავიდა სუფთა ჰაერზე. დამიანი ელიანს ცხოველებზე ესაუბრებოდა. ფერიმ დაინახა თუ არა ელიანი, ჯიბრიანად წაიჩურჩულა:
_ ახლა შენ გახდები მონა! _ და მისკენ დაიძრა. ჯერ ბავშვს აკოცა, მერე კაცს ახედა და მის მზერას შეეფეთა თუ არა, ჩუმად ჩაეღიმა, ხმამაღლა კი თქვა:
_ ცხენი გამიმზადე საუზმის მერე! ახლა სპილოები აბანავე! _ და ბავშვთან ერთად დაიძრა სასახლისკენ.
ფერი სამზარეულოში შევიდა. ოთხი ქალი ამზადებდა სუფრას და მშვიდად საუბრობდნენ ერთმანეთში. ფრანკა კი ანხელთან ერთად იჯდა და მის გაბრაზებულ სახეზე ეცინებოდა, თან ამბობდა:
_ დრო მოვა, ფერი დამშვიდდება და ელიანსაც მიიღებს. ანხელ, მორჩი ამაზე ნერვიულობას. ხომ იცი ფერი როგორი ჯიუტია...
_ ხოდა ეს მაგიჟებს!
_ შენ რას გიჟდები მერე, ფერი უნდა გაგიჟდეს სიყვარულისგან! _ მიუგო ქალმა და გადაიხარხარა. კაცსაც გაეცინა და ფრანკა მიიხუტა:
_ ჩემი ლამაზიი...
_ მომავალი საცოლეეე! _ შეუსწორა ქალმა და წამოხტა.
_ უკვე ჭამის დროა! წავიდეთ და ვნახოთ, რა ხდება ფერის თავს... _ თქვა და გაეცინა.
სამზარეულოში ფერიმ ღიმილით გადახედა დედას და ქალბატონ ფერნანდას და მათთან მივიდა. ორივეს აკოცა და უკან დაიხია.
_ შვილო, როგორ გეძინა?! _ ერთდროულად ჰკითხა ორივემ ერთად. ფერის გაეცინა:
_ კარგად ძალიან... გარეთ ჩრდილში გავშალოთ სუფრა... თუ თანახმა იქნებიან, _ თქვა და თვითონაც დაიწყო სამზარეულოში ტრიალი.
***
საჯინიბოსთან მიახლოებულ ფერის ელიანმა ხელი ჩაავლო:
_ ცხენები ისვენებენ და დღეს ნუ შეაწუხებ! აჯობებს, ფეხით გავიაროთ, სალაპარაკო მაქვს. _ თქვა და ფეხით გაუდგა გზას ქალთან ერთად ხელჩაჭიდებული.
_ აქ შენ ხარ უფროსიიი?! _ დაუყვირა ქალმა და კაცს ხელი გამოსტაცა. ელი მის წინ გაჩერდა:
_ ელფერი, ბოდიში, შენი სიძულვილისა და ზიზღის მიზეზი რომ გავხდი. რაც გინდა მთხოვე... გინდა აქედან წავიდე?! საერთოდ ვერ მნახავ... მითხარიი რა გინდა ვქნა.
ქალი კოპებშეკრული გაიქცა, საჯინიბოში შევარდა და ცხენზე ამხედრდა. მერე ცხენი მიატრიალა და უცბად ჩაუქროლა კაცს გვერდით. ელიანმა მეორე ცხენი შეკაზმა და ქალს დაედევნა. ფერი სასახლეს გასცდა, კაციც უკან მიჰყვა და დაეწია თუ არა, ქალს ყვირილით უთხრა:
_ ელფერი! მე არ მინდოდა გტკენოდა! მაპატიე, მაპატიე, ელფერი! _ ქალს ხელი ჩაავლო, მის ცხენზე გადაჯდა და ფერი მიიხუტა: _ ერთი თვე უჩემოდ როგორ იყავი, სულ არ გაგახსენდი?!
_ 20-წლიანი სიძულვილი არასდროს დამვიწყებია! _ მიახალა ფერიმ, გაიბრძოლა და ორივენი ჩამოვარდნენ ცხენიდან. კაცმა ქალს ხელები გაუკავა და სხეულზე მიიხუტა. ქალი ისევ ყვიროდა, გაშვებას ითხოვდა, მაგრამ კაცი უფრო ძლიერად იკრავდა და არ უშვებდა.
_ ელფერი... _ წარმოთქვა ნაზად კაცმა და ქალიც უმალ მოეშვა. კაცს შეხედა. მის სხეულს ააყოლა მზერა და ჩხუბი დაუწყო:
_ მხეცი ხარ! ჯერ ჭრილობა არ მოგშუშებია და ცხენზე შეჯექი! _ და კაცს ხელი მოკიდა... იქვე, რამდენიმე ნაბიჯში მათი ქოხი იყო, შევიდნენ და ფერიმ კაცი იატაკზე დაგებულ ლეიბზე დააწვინა. მერე ზემოდან დააცქერდა. ელიანმა ქალს ახედა და გაეღიმა:
_ რომ მოვკვდე, მაპატიებ?!
_ სიკვდილს არაა! _ მიუგო მკაცრად და კაცის მაისურს შეეხო.
_ არა, ელფერი, საჭირო არაა... _ თქვა კაცმა და ქალს ჩაეცინა.
_ მხოლოდ ჭრილობას დავხედავ! _ მკაცრად მოითხოვა და მაისური ასწია თუ არა, ჭრილობას ხელი ფრთხილად მოუსვა. ელიანმა ამით იხელთა, ხელი მოხვია ძლიერად და მიიხუტა.
_ ელიიიი... _ თქვა ჩუმად ქალმა.
_ შენს სასახლეში წავიდეთ... _ ელიანმა ფერის ხელი უშვა და წამოჯდა. ფერიმ ხელი მოჰკიდა და ცხენთან მიჰყვა. ორივენი ერთ ცხენზე შესხდნენ და სასახლისკენ აიღეს გეზი. ქალის სხეულს მიჰკვროდა კაცი და თვალები დაეხუჭა:
_ მომენატრეე... ყოველდღე გელოდებოდი... მაპატიე, ელფერი...
_ ჯერ არა! _ მოესმა ქალის ნაზი ხმა კაცს და ჩაეღიმა.
_ როგორც თქვენ ინებებთ, ქალბატონო ელფერი... საჯინიბოს და სპილოებს უკვე ახალი მზრუნველი ჰყავთ... იმედია არ გაბრაზდებით ფაბის სამუშაოდან დროებით გაშვების გამო... თანაც ჩემს ყოფილ მოსამსახურეს ხვდება და აღარ სცალია...
_ კიდევ რა ხდება სასახლეში?!
_ ფილიპეც ხვდება ალმას... ანხელი კიდევ ფრანკას... მე და შენ დავრჩით მოჩხუბარი ცოლ-ქმარი...
_ მორჩი ამ ბოდვებს და გამოფხიზლდი! ასე ძლიერად ნუ მიხუტებ! შენვე თქვი, ქალბატონი ხართ და მე თქვენი მოსამსახურეო! ნუ მიხუტებ ასე!
_ რატომ, ვერ სუნთქავთ ჩემსავით?! _ მოესმა ქალს და მძიმედ გადაყლაპა ნერწყვი.
_ უკვე მოვედით... _ თქვა და ცხენიდან ჩამოხტა.
_ ადი ოთახში და ჭრილობას გადაგიხვევ! _ უცებ ელიანს მიუბრუნდა ქალი და კაცის სხეულს თვალი ააყოლა. კაცი მორჩილად დასთანხმდა, ოთახში ავიდა და დივანზე წამოწვა. ფერიც ფეხდაფეხ შეჰყვა, მის ჭრილობას დააკვირდა და ბინტით ხელში მიუახლოვდა. შეხვევა დაუწყო. კაცი ქალის ხელებს უყურებდა და მის თითზე ბეჭედს რომ ხედავდა, ცოტათი ამშვიდებდა.
_ ბეჭედი არ გადაგიგდია... _ თქვა ჩუმად და ისევ ქალის თითებს მიაპყრო მზერა.
_ მხოლოდ იმიტომ, რომ ქალბატონი ფერნანდასთვის დამებრუნებინა! _ მიუგო მკაცრად და ჭრილობის შეხვევასაც მორჩა.
_ მერე რატომ არ დაუბრუნე?!
_ დავუბრუნე! მაგრამ უარი მითხრა და დამიტოვა.
_ თავიდანვე მოეწონე... ისევე როგორც შენ მოგეწონა დედაჩემი პირველსავე დღეს.
_ კლარა არ გეცოდება?!
_ შეცოდება არ დაუმსახურებია... შენი მოკვლა შეუკვეთა! მაინც ვინაა ის ადამიანი?!
_ ცდები! ყველა იმსახურებს შეცოდებას! გამოდის, არც შენ უნდა შემეცოდო!.. არ აქვს მნიშვნელობა მის ვინაობას!
_ ჯერ კიდევ მჯერა, რომ ცოტათი მაინც მაპატიებ ჩემს შეცდომებს.
_ და თუ არ გაპატიე?!
_ მაშინ მოვითხოვ სასახლიდან გამიშვა.
_ მე მათ ვაპატიე! შენც იმავეს გირჩევ, შენც აპატიო! ჩვენ კი ანგარიში ჯერ არ გაგვისწორებია!
_ და რა გავაკეთო, რომ ანგარიში გამისწორო და ნება მომცე, შენ გვერდით ვიყო?!
_ ჩემ გვერდით ყოფნას ვერ დაგპირდები! _ ჩურჩულით წარმოთქვა და ელიანს უცნაურად დააშტერდა.
კაცმა ქალს თვალებში შეხედა, ვერც ამჯერად ვერ გაეგო, რა იკითხებოდა მის მზერაში და გაკვირვებულმა, ასე რომ უყურებდა კაცს, ქალს შეეკითხა:
_ ელფერი... ახლა შენს თვალებში ვერაფერს ვკითხულობ.
_ წასაკითხი არაფერია! წიგნი წაიკითხე, სანამ ლოგინში იქნები! _ თქვა და საჭმელი ახლოს დაუდგა, თვითონ კი აივანზე გავიდა. ხელები ჩასჭიდა მოაჯირს და სივრცეს გახედა: ნუთუ დავივიწყე ჩემი წარსულის ჭრილობები? რატომ აღარ მტკივა! რატომ არაფერს ვგრძნობ! _ ჩაფიქრებული უცქერდა გარემოს, როცა კაცის ხმა მოესმა და ოთახში შეტრიალდა. მიხვდა, ელი საჭმელს რომ არ ჭამდა და ისევ ლოგინზე ჩამოჯდა.
_ ელიან! უნდა ჭამო!
_ შენც უნდა ჭამო... _ თქვა კაცმა, ლოგინიდან წამოიწია და ზურგით მიეყუდა ბალიშს: _ შენც უნდა ჭამო... _ უნდოდა ხელი მოეკიდა ქალის მაჯისთვის, მაგრამ ვერ გაბედა, უბრალოდ, პირი გააღო და ქალის მიწოდებული ლუკმა გადაყლაპა.
მალულად გადახედავდა ხოლმე და მისი ცქერით ტკბებოდა. ელფერი მის მზერას გრძნობდა, მაგრამ ცდილობდა კაცს არ ეგრძნო, რომ ყველაფერი აპატია. საჭმელს აწვდიდა და თვითონაც ჭამდა.
_ გტკივა ჭრილობა?!
_ არა...
როცა კაცი კარგად დაანაყრა, ფერის გაეღიმა და ადგა. თეფში აიღო და კაცს შეხედა:
_ იწექი, მალე დავბრუნდები! _ უთხრა და გავიდა. ელიანი ისევ დაწვა. ჩაფიქრებული უცქეროდა კარს და ელოდებოდა, როდის დაბრუნდებოდა ფერი.
ფერი სამზარეულოში შევიდა, მშვიდად გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი და ჩუმად წარმოთქვა:
_ საჭმელი ჭამა, კარგად არის...
ფერიმ თეფში დადგა და ქალბატონ ფერნანდას მიმართა:
_ თქვენ უკეთ იცით, რა წიგნი უყვარს ელის, დაგელოდებით, სანამ მოძებნიდეთ... ფერნანდა მაშინვე წამოდგა და კაბინეტისკენ დაიძრა. ფერი ბავშვს მიუახლოვდა და აკოცა: _ დამიანი, დღეს ბიჭებთან დაიძინებ?!
_ კარგი... _ დაეთანხმა ბიჭი, ქალს ხელები მოხვია და აკოცა. ფერის გაეღიმა:
_ ხომ არ გამიბრაზდები?!
არაო, დამიანიმ, კიდევ აკოცა და დაემშვიდობა. ამასობაში ფერნანდაც შემოვიდა. ფერიმ წიგნი გამოართვა და ქალს უჩურჩულა:
_ ნუ გეშინიათ... მეტად აღარ დავსჯი..
ფერნანდა გადაეხვია და ბედნიერმა ამოისუნთქა...
ფერი კარისკენ დაიძრა. ელიანი ჯერ კიდევ კარს უყურებდა და ქალზე ფიქრობდა. როცა ის წიგნით ხელში დაინახა, გაკვირვებული წამოიწია. ფერიმ საწოლს შემოუარა და მის გვერდით ლოგინზე თვითონაც წამოწვა, ოღონდ ცოტა მოშორებით. კაცი ხმას ვერ იღებდა. ქალმა შეხედა და ცივად შეეკითხა:
_ ჭრილობა როგორ გაქვს?!
_ უკეთ...
_ მაშინ დაიწყე წიგნის კითხვა! დაღამებამდე ჯერ 3 საათია! ეს შენი პატიების დავალება იქნება! _ უთხრა, მშვიდად დადო ბალიშზე თავი და თვალები დახუჭა. კაცი წიგნს დასწვდა, ისე რომ ქალს თვალს არ აშორებდა. მერე წიგნს შეხედა.
_ ეს წიგნი საიდან მოიტანე?!
_ კაბინეტიდან!
_ შენ აარჩიე?!
_ დედაშენმა მომცა! დაიწყე კითხვა ისე, რომ მეც მესმოდეს! _ თქვა ისე, რომ თვალები არ გაუხელია. კაცმა წიგნი გადაშალა და კითხვას ხმამაღლა შეუდგა.
შუა კითხვაში ფერი კაცისკენ შეტრიალდა. ხელი ლოყაზე მიიდო. მშვიდი სუნთქვა, რომელიც ტკივილის მოშუშებას გამოეწვია, სრულიად შეცვლოდა კაცის ხმაზე და გული საშინლად უფანცქალებდა.
_ ჩემი ფოტო რად გინდოდა?! _ შეეკითხა უცებ და კაციც გაჩუმდა, მერე კი უპასუხა:
_ მენატრებოდა...
_ ვინ?
_ შენი კოცნა..._ მოესმა ქალს და გულში გაიფიქრა, მეც მენატრებოდა შენი კოცნაო, მაგრამ ხმამაღლა მხოლოდ ეს ჰკითხა:
_ მერე?!
_ ახლა მეშინია... მეშინია, რომ სასახლის გარდა არაფერი გჭირდება... _ მიუგო კაცმა სევდიანად და ქალისკენ თვითონაც გადატრიალდა. ფერიმ მისი შერხევა იგრძნო თუ არა, თვალები გაახილა და შეხედა.
_ ზურგზე დაწექი და დაისვენე...
ელიანი გასწორდა და წიგნი ისევ მოიმარჯვა და კითხვა გააგრძელა:
_ წრეზე დარგული ხეებიდან უცბად ჩიტები ცაში აფრთხიალდნენ. ხეებზე ასულ ვარდისფერ ყვავილებს მთლიანად დაეფარათ ხის ქერქი, ნელ-ნელა მის მწვანე ფოთლებისკენ მიიწევდნენ და თავიანთ სივარდისფრეს მწვანეში აერთიანებდნენ... მათსავით ვარდისფრად შეეღება ბაგეები ქალს. მის თმას ქარი არხევდა და მათში ჰაერში აფრიალებული ყვავილების ფურცლებს ხვევდა... მისი ბედნიერი ღიმილი კიდევ უფრო აერთიანებდა იქაურობას და სიყვარულს სძენდა. ქალის საოცარი თვალები ხელებისკენ იყო მიმართული, რომელზედაც ნაზად ცვიოდა ყვავილები და იფარებოდა მის სიფერადეში... ქალი ბედნიერი ტრიალებდა ხეების წრეში... მის ყურს ჩიტების ჟღურტულის ხმა სწვდებოდა და მუსიკასავით ერწყმოდა გარემოს სიჩუმეს...
ვარდისფერ ბაგეებს ყვავილების ფურცლები შეეხო და თითქოს მის კოცნაში დადნენო, ისე დაეშვნენ ძირს მოწყვეტით, გეგონებოდათ, სასიკვდილოდ იგემეს მისი ტუჩები. მის ბაგეებს შეხებული ყვავილები ძირს მიფარფატებდნენ და მძიმედ ეცემოდნენ მიწას, თითქოს მწუხარებით მიიწევდნენ ქვევით, რომ ვეღარ შეიგრძნობდნენ ქალის ტუჩების სიტკბოს კიდევ ერთხელ... ქალი მაინც ბედნიერი ირხეოდა და დაქროდა ხეების გარშემო. მისი თმა ქარსა და ყვავილებში ფრიალებდა... ქალი გარემოს საოცარი სიყვარულით უცქერდა და ბედნიერებით ივსებოდა...
_ შენ გგავს... _ თქვა უცბად კაცმა და ფერი მაშინვე გამოფხიზლდა სასიამოვნო ფიქრებისგან.
_ რატომ, ჩემმა კოცნამ მოგკლა?! _ შეეკითხა და მისკენ გაიხედა.
_ უკვე დაჭრილი ვარ და ახლოს ვარ სიკვდილთან...
_ ვისი ხელით გინდა მოკვდე?!
_ ახლა არც შურისძიებით მიყურებ, არც სიძულვილით, არც ზიზღით. არც ხანჯლით ან დანით მემუქრები და ეს უფრო მკლავს!
_ შენ უკვე მოკვდი იმ დღეს, როცა სასახლეში ბრუნდებოდი!
_ მხოლოდ იმან მომკლა, რომ შენი კოცნა დამშვიდობებას ჰგავდა...
_ მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა! რადგან მკვლელი მე არ ვიყავი!
_ შენც გეგონა, რომ შენი გატაცება მე დავავალე... _ თქვა ამოხვნეშით და წიგნი გვერდზე გადადო.
ფერი წამოიწია და კაცს ზემოდან დახედა:
_ რამე გინდა?! გტკივა?!
_ არაფერი, მადლობა... _ თქვა ძლივს.
_ თავიდან მართლა ასე მეგონა, მაგრამ ცოტა ხანს. მერე მივხვდი, რომ შენ არ დაგივალებია ჩემი გატაცება, რომ ასეთი მხეცი არ იქნებოდი!
_ შენ რომ გესროლა, სწორი იქნებოდა, სასახლის გამო!
ქალს გაეცინა:
_ ტყვიისგან მიყენებული ტკივილი დიდხანს არ გრძელდება!
_ და გინდა დიდი ხნის ტკივილი შენმა წაუკითხავმა თვალებმა მომანიჭოს?!
_ ჩემი თვალები ტკივილს აღარ ატარებენ! უკვე ეყოთ 20-წლიანი ტანჯვა! _ მიუგო ფერიმ ადგა: _ თუ არაფერი გინდა, მე ფრანკასთან წავალ...
კაცმა თავი დაუქნია, დაემშვიდობა და ქალიც გავიდა.
ცოტა ხნის მერე ფერი უკვე დაქალთან იჯდა და ეჭორავებოდა. ფრანკასთვის ხელი მოეხვია და ეჩურჩულებოდა:
_ მოვიშორეეე... მოვიშორეე...
ფრანკა შეშფოთებული მიაჩერდა:
_ ვინ, ელი?! აღარ გჭირდება?!
_ მე ტკივილი მოვიშორე! 20-წლიანი ტკივილი, _ წარმოთქვა ჩუმად და დაქალს აკოცა.
ამ დროს კარს უკან ანხელი იდგა და ჩუმად უგდებდა ყურს მათ საუბარს. გაიგონა თუ არა ფერის სიტყვები, გახარებულმა შეგლიჯა კარი და აყვირდა:
_ როგორც იქნაა გამოფხიზლდი 20- წლიანი ძილისგან!
_ შენ რა, გვისმენდი?! _ გაუბრაზდა ფერი.
_ ძილი ნებისა უნდა მესურვა ფრანკასთვის და შენ დამხვდი აქ! როგორაა შენი ქმარი?!
_ კარგად! კვდება მონატრებული კოცნისგან!
_ და შენც?! _ ჩაეკითხა ფრანკა და ფერიც უცბად წამოხტა.
_ ფრანკააა! შენ ჩემი დაქალი ხარ თუ მტერი?!
_ რძალიც, _ დაამატა ანხელმა და ორივეს გაუცინა.
_ მორჩი ამ შენს სისულელეებს და დამიბრუნე ჩემი საბუთები!
_ საბუთებს დაემშვიდობე! _ მიუგო ძმამ.
_ ძილი ნებისა! _ თქვა გაბრაზებულმა ფერიმ და გავარდა.
ელიანი აბაზანიდან გამოვიდა და ისევ ლოგინზე დაწვა. წიგნს გადახედა და თვალები დახუჭა. უცბად წარმოიდგინა ქალის მოფრიალე სხეული ხეებთან, გლიცენიასთან და ბედნიერს გაეღიმა.
_ აქაა... ახლოსაა... ახლა მისი დანახვა მაინც შემიძლია... _ თქვა ხმამაღლა ისე, რომ ვერც გაიგო კარის გაღების ხმა.
ფერი საწოლისკენ დაიძრა და ლოგინზე დაწვა.
_ ელფერი... _ თქვა კაცმა.
ფერიმ კაცის ხელისკენ თავისი ხელი გააპარა. ნელა მიიწევდა მისკენ და გული უფართხალებდა. ბოლოს თითებით შეეხო და ელიანმაც უცბად გაახილა თვალები და გაკვირვებულმა შეხედა: _ ელფერი...
_ დამშვიდდი და დაიძინე... _ უჩურჩულა ქალმა, კაცის ხელს ხელი მოაშორა და თვალები დახუჭა, მაგრამ ვერ მოისვენა:
_ თვალები დახუჭე... _ უთხრა თუ არა ელიანს, იმანაც დახუჭა. ქალმა აკოცა ლოყაზე და სწრაფად დაიხია უკან, მაგრამ კაცმა ხელი მოხვია და მიიხუტა:
_ არ გამერიდო, ასე იყავი... _ უჩურჩულა და ქალის კაბას უფრო მაგრად მოხვია ხელები, რომელიც ქალის ზურგს მთლიანად ფარავდა. ფერი უცბად შეთბა და ყველაფერი მიავიწყდა, ახლა მხოლოდ გულის ბაგაბუგს ისმენდა და კაცზე მიკრული ძლივს სუნთქავდა.
კაცი მძიმედ სუნთქავდა, ქალის თმის სურნელს გრძნობდა და სიამოვნებდა. ქალმა თავი დაადო მის მხარს და თვალები დახუჭა. კაცმა ბედნიერმა ამოიხვნეშა და ისევ უჩურჩულა:
_ მომენატრე, ელფერი... _ და თმაზე ხელი გადაუსვა.
ქალი ისმენდა მის სიტყვებს და ძილი ერეოდა. ისე დამათრობლად მოქმედებდა კაცის სიახლოვე, უკვე უჭირდა თვალების გახელა და გამოფხიზლება. კაცი მის თმას ეფერებოდა.
ქალი უცბად შეირხა და კაცის სხეულს მჭიდროდ მიეხუტა ძილბურანში წასული. _ ძილი ნებისა, ელფერი... _ თქვა ელიანმა და გულის დაწყნარებას შეეცადა. ხან მშვიდად სუნთქავდა, ხან აფორიაქებული, გულს ვერ იმშვიდებდა და ქალის სხეულს ეკვროდა. ჯერ კიდევ ეგონა, რომ ეს არარეალური იყო და წარმოსახვითი ფრაგმენტი... მიეძინა, მაგრამ ქალის სურნელი მის გონებასა და ყნოსვას არ შორდებოდა.
დილით ფერის ელის მკლავებში გაეღვიძა. არაფერი შეიმჩნია, კაცს მიესალმა, იბანავა, თავი მოიწესრიგა და ბოლოს კაცს მიმართა:
_ დღეს შეგიძლია დაისვენო საჯინიბოსგან და სპილოებისგანაც! აჯობებს, მთელი დღე იწვე, მაგრამ ეს არაფერს არ ნიშნავს ჩვენ შორის.
_ ნუთუ არ მაპატიებს... ნუთუ არ ვუყვარვარ და არ მაპატიებს... _ თავისთვის ჩაილაპარაკა ელიანმა და ლოგინიდან წამოიწია.
ფერიმ გადახედა.
_ რამე გინდა?! სად მიდიხარ?!
_ ჩემს ოთახში... გავემზადები და გარეთ გავისეირნებ. _ თქვა და კარისკენ დაიძრა. ქალი ისევ წამოწვა, თავი დადო თუ არა ბალიშზე, თმაც აეშალა და ფიქრებიც: მოვენატრე, მაგრამ ჩემთან არ დარჩა... არ დარჩააა... _ გაბრაზებულმა დახუჭა თვალები... ღამის ჩახუტება გაიხსენა და უფრო მიეკრო მის თბილ ბალიშს, რომელიც ერთი ღამით კაცის გამხდარიყო. თვალები დახუჭა და მძიმედ ჩაისუნთქა. _ ელიი... ელიი... ნუთუ ჩემი ტკივილის მიუხედავად, მე ის ასე შევიყვარე?! შევიყვარეე... შევიყვარეე?! _ ეკითხებოდა თავის თავს და უფრო და უფრო იძირებოდა კაცისგან დატოვებულ სურნელში.
ელიანმა თავის ოთახში თავი მოიწესრიგა და დაბლა ჩავიდა თუ არა, დედამისიც შეეგება. ფერნანდამ გაუღიმა და ფერი მოიკითხა. კაცს გაუკვირდა, ელფერი ჯერ აქ რომ არ ჩამოსულიყო და მაღლა აბრუნდა. კარი ჩუმად შეაღო და ლოგინს მიაშურა. ქალის სახეს დააკვირდა და ხელი ნაზად გადაუსვა:
_ როგორ სძინავს მშვიდად და ღიმილიანი სახით... _ ლოყაზე ხელი ჩამოუსვა. ქალი შეირხა, ჩაისუნთქა და გადატრიალდა. კაცი გაბრუნდა და კარი ფრთხილად გაიხურა. ქალმა უცებ გაახილა თვალები, კაცის სურნელი ეცა და ლოყაზე მოისვა ხელი, მაგრამ ოთახში რომ ვერავინ დაინახა, ისევ ბალიშზე დადო თავი...
_ ახლაც ვგრძნობ მის სურნელს, რომელიც გულში მწვდება და მაბედნიერებს... _ ამოიჩურჩულა და წამოხტა. სასწრაფოდ კაბა გაისწორა და ჩაფიქრებული დაეშვა კიბეზე.
მაგიდა ჩრდილში იდგა და ყველანი სუფრასთან ისხდნენ. ელიანი ფერის ეფოფინებოდა, სხვადასხვა კერძს აწოდებდა და თვითონ უღებდა კოვზით. უცბად ქალმაც გადაუღო საჭმელი. ელის გაუხარდა მისი მზრუნველობა, მაგრამ ფერიმ მოულოდნელად წამოიძახა:
_ ახლა გასწორებულები ვართ!
ყველამ მათ უყურებდა გაფაციცებული. ელიანმა ფერის შეხედა, მერე ისე სწრაფად წამოდგა ფეხზე და ქალის გვერდზე გაჩნდა, რომ არავინ მოელოდა. ქალს ხელი წაავლო, სკამიდან წამოაყენა და სწრაფად დაეწაფა მონატრებულ ბაგეებზე. ქალი აფართხალდა... ბოლოს გაჩერდა, კოცნაში აჰყვა და მოდუნებული მიესვენა კაცის ხელებში.
_ ახლა რას იზამ?! ელფერი... _ შეეკითხა ელი.
ქალმა პირი ყურთან მიუტანა და უჩურჩულა:
_ უკვე გავასწორე. მეც გაკოცე!
კაცმა მაშინვე სტაცა ხელი ყელზე და თვალებში ჩახედა, ისევ აკოცა და მალევე გაშორდა ისე, რომ ქალმა ვერ მოასწრო კოცნაში აყოლა. კაცი თავის ადგილს დაუბრუნდა. ქალმა გაბრაზებულმა გადახედა და წამოიძახა:
_ მე ჩემი ნებით არ გაკოცებ, მხეცო! _ და სასახლისკენ გაიქცა.
ელიანმა ყველას ბოდიში მოუხადა და ფერის დადევნა. ქალს დაეწია, ხელი წაავლო და სწრაფად შეიყვანა სასახლეში. მეორე სართულზე ავიდნენ თუ არა, ელიმ ოთახში შეიყვანა ფერი და ხელი მოხვია. ქალი ყვიროდა, ფართხალებდა, გაშვებას ითხოვდა, მაგრამ კაცი არ უგონებდა. გაბრაზებულმა ქალმა ჭრილობაზე დააჭირა ხელი, მაგრამ კაცმა მაინც არ გაუშვა. ლოგინზე დააწვინა, ზემოდან მოექცა და მძლავრად ჩაიკრა გულში:
_ ელფერიიი! მორჩი ყვირილს და ფართხალს! მხეცი არასდროს არ გაუშვებს თავის ნადავლს პირს! _ თქვა და უცბად დააცხრა ქალის ბაგეებს. მის ხელებს ხელი ჩასჭიდა და სხეულზე შემოიხვია. ქალიც იძულებული გახდა ხელები გაეჩერებინა და გაშეშებული მიჰკვროდა კაცის სხეულს. ბოლოს ვეღარ მოითმინა და კაცის კოცნას აჰყვა... ორივეს გაუხურდა სხეული. კაცი არ ნებდებოდა და არ უშვებდა ქალის ბაგეებს, თუმცა ბოლოს გაჩერდა და მიეხუტა.
_ ელფერიიი... როდის უნდა მორჩე ჯიუტობას?!
_ არასდროს! _ წამოიძახა ქალმა, კაცს ხელი ჰკრა და წამოხტა.
ელის გაეცინა.
_ ჩემო ლამაზო გაბრაზებულო ტყვეო!
_ ეს ჩემი სასახლეა და არა შენი! აქ ყველაფერი ჩემია და შემიძლია აქედან გაგაგდო! ეს არ დაგავიწყდეს! _ დაუყვირა და კაცმა მძიმედ ჩაისუნთქა. სევდიანად წამოდგა ლოგინიდან და კარისკენ დაიძრა:
_ სხვათა შორის, მოსამსახურესთან გეძინა წუხელ!
_ მხოლოდ მეძინა! _ დაუყვირა და თვითონაც კარში გავარდა: _ ელიან! ჭრილობები რადგან მოვიშუშე, ეს იმას არ ნიშნავს, რომ შენ მიმართ აზრი შევიცვალე! _ მიაძახა და ეზოში გავარდა.
***
მოსამსახურეები ალმა და ანხელა ბედნიერები სეირნობდნენ ქალაქში... ფერის და ელიანის მშობლები დროებით წასულიყვნენ სასახლიდან. ფერიმ გაიღვიძა და ჩაიცვა თუ არა, დაბლა ჩავიდა... ის იყო სამზარეულოში უნდა შესულიყო, რომ ადგილზე გაშეშდა. დაყვირება უნდოდა, მაგრამ ვერცერთი სიტყვა ვერ თქვა გარდა ერთისა:
_ ძაღლი... _ წაიჩურჩულა შეშინებულმა და კიბის მოაჯირს წაავლო ხელი.
_ მამააა.... დედააა... ანხელ... _სახლში მყოფის ყველა სახელი წაიჩურჩულა და თვალები დახუჭა... ძაღლი ისე უღრენდა, ვერ ინძრეოდა, ნაბიჯსაც ვეღარ დგამდა უკან შეშინებული. კიდევ დაუძახა სათითაოდ ყველას. ბოლოს ელიანი გაახსენდა და წამოიძახა კიდევაც:
_ ელიან... _ და გააჟრჟოლა. მისი სახელის წარმოთქმისას სხეული გაუხურდა და სახეც შეეფაკლა.
_ აქ ვარ... _ მოესმა კაცის მშვიდი ხმა და მაშინვე გაახილა თვალები.
_ ამხელა ძაღლს აქ რა უნდა... სად არიან ჩემები?.._ თქვა ძლივს გასაგონად და კაცს თვალებით ანიშნა, მიშველე და მომაშორე ეს აქედანო.
_ ძაღლი დატოვეს, მე რომ არ შეგჭამო და ყველანი გაიკრიფნენ ქალაქში! _ თქვა ელიმ და გაეცინა ქალის შეშინებულ ხმაზე და აწითლებულ ლოყებზე.
_ წაიყვანეეე! გაიყვანეე გარეთ!
_ რატომ? კარგი ძაღლია! დაგიცავს მხეცი ქმრისგან!
_ გაიყვანე გარეთ, მშია... _ თქვა ჩუმად და კაცს შეხედა. _ გაიყვანე, რააა...
_ მერე ჩემნაირ მხეცთან ერთად ისაუზმებ?!
_ კარგი... _ მორჩილად დათანხმდა და როგორც კი ელიმ ძაღლი გარეთ გაუშვა, მაშინვე სამზარეულოში შევარდა.
ფერი გაბრაზებული იჯდა სუფრასთან, ელიანს არც უყურებდა.
_ ისე ძალიან შეგაშინა ძაღლმა, რომ ჩემნაირი მხეცისკენ ვეღარ იხედები?!
_ სად წავიდნენ ჩემები და შენები, ან მე რატომ არ მითხრეს?!
_ ქალაქში, გასასეირნებლად, დედაშენი და მამაშენი შინ გაემგზავრნენ ცოტა ხნით, ძმები შეყვარებულებთან ერთად არიან, ფაბიც, მამაჩემი მუშაობს, დედამ კი დამიანი გაასეირნა.
_ როდის დაბრუნდებიან?!
_ რამდენიმე დღეში!
_ რააა?! _ დაიყვირა ქალმა და სკამიდან წამოხტა. _ მე აქ რა ვქნა მარტო?!
_ მხეც ქმარს უნდა მოუარო! მეტი არაფერი გევალება!
_ მმმმმმ! _ დაიზმუვლა ფერიმ და გაწიწმატებული მივარდა კარს, მაგრამ როგორც კი კარი გააღო და ძაღლი დაინახა, ისევ გაშეშდა: _ ეს ძაღლიიი! ელიან! ელიან! _ დაიძახა ხმადაბლა. კაცი მის უკან იდგა, ქალს აკვირდებოდა და ეცინებოდა. ცრემლმორეული ქალი მოტრიალდა და მოულოდნელად კაცს შეეჯახა.
_ რომ გეძახი ხმას რატომ არ მცემ?!
_ მე აქ ვიყავი, მაგრამ შენ ისე გეშინია ძაღლების, მხეცის მოახლოება ვერც შენიშნე!
_ წაიყვანე ეს ძაღლი აქედან! საიდან მოიყვანე?!
_ შენ გიცავს ჩემგან და ვერ ხვდები!
_ ელიან! იცოდე!..
_ რა, ელფერი?.. _ ნაზად შეეკითხა.
კრიჭაშეკრული ქალი კაცს უკან ამოუდგა და ჩუმად წარმოთქვა:
_ გაიყვანე ეს ძაღლი, ეზოში მინდა გასვლა... _ და აცახცახებულმა კაბას ჩასჭიდა ხელები. ელიანმა ჩაიცინა, ძაღლი ახსნა და ისევ ეზოში გაუშვა, ისე რომ ქალს არც გაუგია, ღვედი რომ მოხსნა კისრიდან.
_ ელფერი... ამ ძაღლის კი არა, ჩემი უნდა გეშინოდეს! 20-წლიანი მტერი უფრო საშიშია, მითუმეტეს თუ მხეცია! _ უჩურჩულა და ცრემლი მოწმინდა. ქალმა თვალები გაახილა და გაბრაზებულმა დაიხია უკან:
_ მართლა მხეცი ხარ! _ მიახალა და ფრთხილად გადადგა ნაბიჯი.
_ ელფერი, ეს ძაღლი ჩემგან დაგიცავს, არ გინდა?!
_ არაა... _ თქვა ჩუმად ქალმა და უცებ იგრძნო, რომ ძლივს იდგა ფეხზე. ელიმ ხელი მოხვია და მეორე სართულზე აიყვანა. ლოგინზე დააწვინა და თვითონ იქვე ჩამოუჯდა. მერე ხმადაბლა ალაპარაკდა: _ მომენატრე, ელფერი... ძალიან მომენატრე... _ ხელები შეახო სახეზე. ქალს თვალები მიეხუჭა და ჩაისუნთქა. უცბად ძაღლი გაახსენდა. კაცს შეხედა და მისი ხელი მოიშორა.
_ ძაღლი გააგდე სასახლიდან!
_ არა! _ დაუყვირა კაცმა, კარი გააღო და იქვე ატუზულ ძაღლს მიმართა:
_ ამ ქალს თვალი არ მოაშორო, ამ კარს არ გადმოაბიჯოს! _ უბრძანა და იქაურობას გაშორდა.
ფერდაკარგული ფერი პლედში გაეხვია და სახე შიგ ჩამალა.
ცოტა ხნის მერე ელიმ ხილით სავსე თეფში შეუტანა ფერის. ისიც გაბრაზებული დასწვდა თეფშს, ხილი აიღო, ჩაკბიჩა და სანამ ჭამდა, ხმა არ ამოუღია. ელიანი კი იჯდა და კმაყოფილი უყურებდა თავის ცოლს, რომელიც ხმას არ სცემდა. ბოლოს ქალს ხელი წაავლო და უთხრა:
_ საჭმლის მერე ქოხში წავიდეთ!
_ რომ ვთქვა, არა-თქო, მაინც წამიყვან ძალით და სხვა რა გზა მაქვს! _ მიუგო ფერიმ.
ცოტა ხანში ორივენი ხელიხელჩაკიდებულები გაუყვნენ გზას ქოხისკენ.
ქოხში შევიდნენ თუ არა, კაცმა ქალს ხელი გაუშვა. ბუხარში შეშა შეყარა და აგიზგიზდა თუ არა ცეცხლი, ოთახიც განათდა. მერე ქალს შეხედა და მისკენ აიღო გეზი. ხელი ისე სწრაფად მოჰკიდა, ფერიმ შეკივლა. კაცმა თავისკენ დაქაჩა ქალი, რომელიც კაცის სხეულს მიეკრო და ჩაეხუტა.
_ ელიიი... _ თქვა ჩუმად შეშინებულმა და კაცს ხელები მოხვია.
_ გცივაა?! _ მოესმა თუ არა, ჩუმად გააქნია თავი ქალმა. კაცმა ცეცხლს შეშები გამოაცალა და გარეთ გაყარა. სულ ცოტა ნაკვერჩხალი დატოვა და ქალი მუხართან დასვა. მან შეშინებულმა ამოხედა. ქალს გული უფართხალებდა, კაცის მოქმედებებს აკვირდებოდა და ეშინოდა, ცეცხლი რომ მინელდა და სინათლემაც დაიკლო ოთახში. სასოწარკვეთილმა ხელები მოხვია თავის მუხლებს. ნიკაპიც დაადო მუხლისთავებს და კაცს გახედა, რომელმაც კარი ჩაკეტა და მისკენ მოიწევდა. ქალმა თვალები დახუჭა. კაცი მის წინ დაჯდა, ახლოს მიიწია ქალთან და ხელები მოხვია:
_ დღეიდან არავინ გატკენს გულს. შეიძლება შენი ნატკენი ზურგი ვნახოო?! _ ჩუმად ჩაეკითხა. ქალი მიტრიალდა. კაცმა კაბის ელვა ჩახსნა და ნაკაწრებს ხელი გადაუსვა. მერე ქალის სხეული მიიხუტა:
_ ბოდიში, ელფერი, ყველაფრისთვის ბოდიშს გიხდი, რომ არა მე, კლარაც არაფერს დაგიშავებდა... მაპატიე... _ უჩურჩულა და მისი ზურგის ნაკაწრებს ტუჩები შეახო. ფერი ზეზე წამოვარდა.
_ ვინ მოგცა უფლება, მაკოცო! _ დაუყვირა და გაბრაზებული ეცა ელვას. ცხელ გულზე ძლივს შეიკრა და ბოლთის ცემას მოჰყვა ცეცხლთან ჩაფიქრებული, რომ მისი კოცნა ასეთი ნაზი და დამათრობელი იყო მისთვის. შემდეგ მისკენ გაიხედა. კაცი ისევ ისე იჯდა და ცეცხლს მიშტერებოდა.
გარეთ გაწვიმდა. წვიმა ძლიერად ხმაურობდა, მისი ხმა ქოხში აღწევდა. ქალმა ჩუმად გააღო კარი და წვიმისგან დატრიალებული სურნელი თვალდახუჭულმა შეისრუტა. ისევ შემობრუნდა. ელის წინ დაჯდა და მისკენ გადაიხარა. კაცი უცბად მოეგო გონს და გაშეშებული იჯდა, მხოლოდ ქალის კოცნას გრძნობდა... მხოლოდ ცხელი სისხლის შხუილს გრძნობდა სხეულში, ქალის კოცნას რომ გამოეწვია. ხელები უმოძრაოდ ეწყო მუხლებზე, ვერსად მიჰქონდა, ვერც ქალს ხვევდა. ქალმა წამოაყენა:
_ გარეთ გავიდეთ... _ უთხრა. კაციც მდუმარედ გაჰყვა. მის ხელს ხელი უფრო ძლიერად მოუჭირა, უნდოდა შეეგრძნო მის გვერდით ყოფნა. ქალმა კარი გააღო და გარეთ გავარდა თუ არა, კაციც მიჰყვა და ცას ახედა. როგორც კი წვიმის წვეთები დაეცა სახეზე, თითქოს სისხლის ცხელმა დინებამაც იკლო სხეულში, მაგრამ ქალის ბედნიერი ღიმილის დანახვისას წამში დაუბრუნდა ყველა გრძნობა... ყველა სურნელი... ერთთვიანმა მონატრებამ ტალღასავით დაუარა სხეულში და ვეღარ მოითმინა. ხელი სტაცა ფერის და ჩაეხუტა. მათი მზერა ერთმანეთს შეხვდა...
წვიმა ორივეს ასველებდა. არცერთი არ ცდილობდა მისგან თავის დაღწევას. თვალებით ერთმანეთში იძირებოდნენ და მთვარით განათებულ ტყეში ისე იდგნენ, თითქოს მათ გარდა ქვეყანაზე არავინ არსებობდა... ლურჯი და მწვანე თვალები ერთმანეთს უცქერდნენ... თვალებზე დადენილი ცრემლებიც კი არ უშლიდნენ ერთმანეთის თვალებში ჩაძირვას ხელს... ელიანმა ქალის სხეული მჭიდროდ მიიხუტა და ჩაისუნთქა:
_ ელფერი, მიყვარხარ... _ მოესმა ქალს და იმავვე წამს ტუჩებზე კაცის კოცნაც იგემა. _ ვიცი, არ გჭირდები, ვიცი 100 წელი რომც გავიდეს, მაინც არ შეგიყვარდები... ვიცი, ვერ მიტან! ვერც ჩემს კოცნას იტან! გძულს და გეზიზღება! გეზიზღები, რომ პირველი კოცნა ჩემი იყო და არა სხვისი... ვიცი ძნელია პატიება... ძნელია დავიწყება 20-წლიანი ტკივილის!.._ თქვა მძიმედ კაცმა და მიწაზე დაეშვა. _ მე სახლი გამოვიცვალე ჩემი ჯანმრთელობის გამო, მაგრამ თურმე შენ წაგართვი...შენ წაგართვი ის, რაც ასე ძლიერ გიყვარდა და შენი იყო! მხოლოდ შენი საკუთრება... უკან დაბრუნების დღიდან მხოლოდ ამ სასახლით ხარობდი... როგორ გიხაროდა ეზოში ყოფნა, გლიცენიის ხეებთან თამაში და აივანი... ხეები...ცხოველები... ადამიანები... ოთახები... შენ იქ ყველაფერი გიყვარდა და გენატრებოდა... მხოლოდ მე ვარ მიზეზი იმისა, რომ მეორე სახლი ვერ შეიყვარე...მე კი ყოველივე ამის მერე შენგან სიყვარულს ვითხოვ... სიყვარულს, რომელიც 100 წლის მერეც არ მოვა ჩემთან... რომელიც 100 წლის მერეც არ დაგჭირდება... არ დაგჭირდები... არ გეყვარები... არ გეყვარება ჩემნაირი ქურდი, მხეცი ქმარი... _ დაამთავრა კაცმა, ხელები მიწას დაჰკრა და თავი ჩაღუნა. მერე თვალები ძლიერად დახუჭა და სველი მიწიანი ხელები სახეზე მიიფარა...
ქალმა მისი ყოველი სიტყვა მოისმინა. ყოველი მისი სიტყვა გულში მოხვდა და მშვიდად გაახილა თვალები. მიხვდა... მიხვდა და დარწმუნდა, რომ 20-წლიანი ან 100-წლიანი სიყვარული სახლის თუ სხვა რამის მიმართ არაფერი იყო... სრულიად არაფერი იყო ნამდვილ სიყვარულთან შედარებით, რომელსაც თვეებიც სჭირდება, წლებიც, მაგრამ ყველაფერთან ერთად გრძნობებიც, რომელიც ცეცხლს და სიმხურვალეს დაატრიალებდა სხეულში... ბედნიერმა იგრძნო კოცნისგან აწითლებული სახე და კაცს მიუახლოვდა. მუხლებზე დაეშვა, ელის ხელები მოხვია და ჩაეხუტა. ორივე გაიტრუნა თავსხმა წვიმასა და ტყლაპოში. ქალი უცებ გადაკოტრიალდა და კაციც თან გაიყოლა. ორივენი ნელ-ნელა მიგორავდნენ წვიმიან მიწაზე... ქალს გაეღიმა, კაცს ლოყაზე აკოცა. კაცმა ხელები მოხვია და მისი სველი, ტალახიანი სხეული ჩაიხუტა. ქალმა კაცს შეხედა და ხელი მოუსვა სახეზე:
_ დროა სახე დაიბანო და ცეცხლთან დავიძინოთ... _ უთხრა ჩუმად, აჩქროლებულმა მიადო თავი მის მკერდს და თვალები დახუჭა: _ მხეცი შემიყვარდა... _ გაიფიქრა თავისთვის...
ორივენი ცეცხლთან ისხდნენ და იცინოდნენ, თან სახიდან იწმენდნენ წვიმაში ტალახს. ქალმა ხელი კაცის სახისკენ გასწია... კაცმა თვალები დახუჭა და ძლივს დაიწყო სუნთქვა, ეგონა, ჯერ ისევ გარეთ წვიმაში ვზივარ და ეს ყველაფერი მელანდებაო. ქალმა სახე მოწმინდა და თავისი სახე უფრო ახლოს მიუტანა. კაცმა შეიგრძნო მისი სიახლოვე, მისი სურნელი და სუნთქვა... გული გამალებით უძგერდათ...
_ მენატრებოდი, ელფერი, მიყვარხარ _ თქვა თუ არა ელიანმა, ფერიმ მისკენ გადასწია თავი, ლოყაზე აკოცა და თვითონაც უჩურჩულა:
_ ელფერსაც ენატრებოდი, ელი...


1-2 თავშიც დასრულდება...