პატარა ჩაბნელებულ უფანჯრო ოთახში ვიყავი გამოკეტილი, სუნთქვა მიჭირდა, კუთხეში ვიჯექი მოკუნტული, ვიღაც იჯდა ჩემს პირდაპირ მაგრამ მის სახეს ვერ ვარჩევდი მხოლოდ აჩქარებული სუნთქვის ხმა მესმოდა, თვალნათლივ ვხედავდი როგორ ვიწროვდებოდა ოთახი, ნელ-ნელა დაბლდებოდა ჭერი, ახლა უკვე კარგად ვგრძნობდი ნაცნობ გულისამრევ, სასმლის, ოფლის და თამბაქოს სურნელის ნაზავს, ისეთი შეგრძნება მქონდა რომ ვიხრჩობოდი, ხელზე რომ შემეხო და თავისკენ მიმიზიდა შიშისგან ვიყვირე და თვალები დავხუჭე, არ მინდოდა კიდევ ერთხელ დამენახა მისი საზიზღარი სახე...
- მაინც აქ ხარ ჩემთან, როგორც არ უნდა სცადო ჩემგან გაქცევა აქედან ვერ ამომშლი, -შუბლზე დამიკაკუნა თითი და ტუჩებზე შემეხო, ხელები მაისურის ქვეშ შემიცურა, ზურგს ნელ-ნელა აუყვა მერე მკერდზე გადაინაცვლა და უხეშად მოიქცია თითებში...
- ვგიჟდები შენზე, ისეთი კარგი ხარ... ისეთი ნაზი კანი გაქვს და კარგი სურნელი, მხოლოდ ჩემი უნდა იყო, მხოლოდ მე უნდა შემეძლოს შენი შეხება, -სხეულს მილოშნიდა და სიამოვნებისგან ოხრავდა, მაისური გადამაძრო და შარვლის სათავე ქვემოთ დაქაჩა.
- არ გინდა გთხოვ, -სასოწარკვეთილს აღმომხდა.
- მინდა და მერე როგორ, -საზარლად გადაიხარხარა, ჩემი ხელი ხელში მოიქცია და ძალით დამადებინა გამობერილ უბეზე, -გრძნობ როგორ მინდიხარ?
- გემუდარები...
- მიდი მთხოვე, ასე უფრო აღმაგზნებ, -ტუჩებზე ენა გადაიტარა და ხელი შარვალში ჩამიცურა...
უეცრად ოთახი სადღაც გაქრა, აღარც დათო ჩანდა სადმე, ის კი არადა აღარც მახსოვდა რომ არსებობდა, ოქროსფერი ქვიშით დაფარულ სანაპიროზე ვიდექი სრულიად შიშველი, თმაგაშლილი, მარტოდმარტო და მზის ჩასვლას ვუყურებდი, ჩემს წინ უკიდეგანო ოკეანე იყო გადაშლილი ხოლო ზურგს უკან მწვანე გაუვალი ტყე, ფეხის თითები ავათამაშე ჩამავალი მზის სხივებით გამთბარ ქვიშაში და სიამოვნებისგან ამოვიკვნესე, შემეძლო მთელი ცხოვრება ასე გამეტარებინა ამ ოქროსფერ სანაპიროზე, ყველასგან და ყველაფრისგან შორს, ოკეანის ტალღებითა და მზის სხივებით მოცულს...
- მირა, როგორ მიხარია რომ გიპოვე, -ზურგს უკნიდან მომესმა ხმა და შევბრუნდი, ტყიდან რატი გამოდიოდა და ნელი ნაბიჯით მიახლოვდებოდა, ისიც შიშველი იყო თუმცა რატომღაც არც მე და არც ის არანაირ უხერხულობას არ ვგრძნობდით, მიღიმოდა, მოაბიჯებდა ღმერთკაცივით დიდებული და მომხიბვლელი, დატალღული თმა სახეზე და შუბლზე ჰქონდა ჩამოყრილი, ანთებულ შავ თვალებს არ მაშორებდა, ერთი სული მქონდა როდის მომიახლოვდებოდა, როდის ვიგრძნობდი მის სიახლოვეს, მის ხელებს ჩემს სხეულზე, როდის შეერეოდა მისი სუნთქვა ჩემსას და როდის გავხდებოდით ერთი მთლიანობა, ის იყო მომიახლოვდა რომ სახე შეეცვალა, დაიძაბა, თვალებში შიში ჩაუდგა, ნაბიჯს აუჩქარა...
- გაიქეცი მირა, -სასოწარკვეთილი ხმით იყვირა.
უკან მივიხედე და შიშისგან და გაოცებისგან სუნთქვა შემეკრა, ოკეანიდან პირდაპირ ჩვენსკენ უზარმაზარი, აქაფებული ტალღა მოემართებოდა, იზრდებოდა, ძალას იკრებდა და ყველაფერს წალეკვით ემუქრებოდა, ვერ გავიქცეოდი, ამ საშინელებას როგორ უნდა გავქცეოდი, ერთ ადგილზე მილურსმულივით ვიდექი და მონუსხული შევცქეროდი, ტალღამ და რატიმ ერთდროულად მოაღწიეს ჩემთან, თუმცა რატიმ ჩემთან შეხება ვერ მოასწრო, წყლის საცეცებმა შემბოჭეს და ისე წამიღეს ოკეანისკენ დაყვირებაც კი ვერ მოვასწარი, ტალღამ უკან დაიხია, ვხედავდი ნაპირზე უძრავად მდგარ სახეშეშლილ რატის მერე ნელ-ნელა წყალმა ყველაფერი დაფარა და მეც უჰაერო და ბნელი ფსკერისკენ წამათრია, სუნთქვა შემეკრა, მთელი ძალით ვცდილობდი ზედაპირზე ამოსვლას თუმცა არაფერი გამომდიოდა...

გულამოვარდნილმა გავახილე თვალები და კარგა ხანი დამჭირდა იმის გასაანალიზებლად რომ იმ საძინებელში ვიყავი სადაც უკვე ბოლო ხუთი წელი მეძინა, მძიმედ ვსუნთქავდი, თავიდან მეგონა რომ სიზმრიდან გამოყოლილი უჰაერობა მაწუხებდა, მერე მივხვდი რომ ოთახში მართლაც აღარ იყო ჰაერი, ზუსტად ამის გამო ვგრძნობდი თავს ცუდად, გონება თითქოს დაბინდული მქონდა.
- გაიღვიძე, გესმის? გაიღვიძე, -ჩემს გვერდით მწოლ ელის მხარზე მივკარი ხელი თუმცა სანამ კარგად არ შევაჯანჯღარე მანამდე გონს ვერ მოვიყვანე.
- რა ხდება? -წამოიწია და უსიამოვნოდ შეეჭმუხნა სახე, -ვერ ვსუნთქავ რა ჯანდაბაა.
- მეგონა მეჩვენებოდა, -ჩავიბურტყუნე და წამოვიზლაზნე, ვენტილაციას ავხედე იქნებ მხოლოდ ამ ოთახში იყო რაღაც პრობლემა, კარი გამოვაღე და დერეფანში გავედი, სამარისებური სიჩუმე იდგა, მეუცნაურა, სამანქანო ოთახთან მივედი რომელიც სამზარეულოს გვერდით იყო, კარი გამოვაღე და შევცბი, გენერატორი აღარ მუშაობდა, სათადარიგო გენერატორიც საცოდავად ხრიალებდა, საწვავის პრობლემა ნამდვილად არ გვქონდა სხვა მხრივ კი ამ ტექნიკის არაფერი გამეგებოდა, ჩემთვის ჩინური ანბანივით იყო, აქ ყოფნის პირველივე დღეებში აღმოვაჩინეთ მე და ელიმ ეს ოთახი და მას მერე რეგულარულად ვამატებდით საწვავს გენერატორებში, იქნებ ისტორიის, გეოგრაფიის და უცხო ენების შესწავლის პარალელურად ტექნიკის გაკვეთილებიც უნდა ჩაგვეტარებინა, დარწმუნებული ვარ ბიბლიოთეკაში აუცილებლად ვიპოვიდით წიგნს, რამე ჩანაწერს ან ინსტრუქციას იმის შესახებ თუ როგორ უნდა გვემართა აქაურობა...
- რა ხდება? -თვალების ფშვნეტით ამომიდგა ელი გვერდით.
- გენერატორები აღარ მუშაობს, ალბათ ამის გამო გამოირთო ვენტილაცია და ჰაერი აღარ მოგვეწოდება.
- რას ნიშნავს ჰაერი აღარ მოგვეწოდება, -ელის სახეზე პირველად დავინახე ასეთი შეშფოთებული გამომეტყველება, კი მაგრამ ეს რანაირი ადგილია, საერთოდ რომ გაჩერდეს ეს გენერატორი უნდა დავიხოცოთ?
- საბედნიეროდ ეს არ გვემუქრება, ტყუილად ხომ არ ვთხრიდით ეს ბოლო კვირა გადაბმულად, შეგვიძლია ახლავე გავიდეთ გარეთ.
გარეთ გასასვლელად მართლაც უკვე ყველაფერი მზად გვქონდა, გვიან ღამით მოვრჩით კიბის საბოლოოდ გაწმენდას და ჩავთვალეთ რომ უკეთესი იქნებოდა თუკი დღისით-მზისით გავიდოდით გარეთ, ბარგი და ტანსაცმელიც კი გამზადებული გვქონდა, კაცმა რომ თქვას არც თუ ისე უიღბლოები ვიყავით, სწორედ მაშინ მოიშალა სისტემა როცა გარეთ გასვლის შანსი მოგვეცა.
- გარეთ რა გველოდება მირა? -ელი კედელს მიეყრდნო და თავზე ხელები შემოიჭდო, დიდი ხანია აქედან გასასვლელად ვემზადებოდით მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ ეჩვეოდა იმ აზრს რომ ამ მყუდრო და ერთი შეხედვით უსაფრთხო თავშესაფრის დატოვება მოგვიხდებოდა სადაც ყველაფრით ვიყავით უზრუნველ ყოფილები.
- გარეთ სიცოცხლე გველოდება ელ, -თავზე ხელი გადავუსვი, თავი ავაწევინე და ვაიძულე რომ ჩემთვის თვალი გაესწორებინა, -აქ ჩვენი სიცოცხლე სიცოცხლე არ არის გესმის? უბრალოდ ვარსებობთ, ფაქტიურად მკვდრები ვართ გესმის?
- რას ამბობ, -აწყლიანებული თვალებით შემომხედა.
- სიმართლეს ვამბობ ელ, სიმართლეს, გარეთ კი ახალი ცხოვრება გველოდება, სხვა ადამიანები, ახალი ურთიერთობები...
- ფიქრობ რომ გიგანტური ვირთხების გარდა გარეთ შეიძლება ადამიანებიც დაგვხვდნენ? -ისეთი სერიოზული სახით იკითხა რომ სიცილი ვერ შევიკავე.
- რომელი გიგანტური ვირთხები გაგიჟდი?
- აი ისინი ატომური აფეთქების შემდეგ რომ გიგანტურები ხდებიან ხოლმე.
- ნუ სულელობ, მგონი დიდი ხნის წინ შევთანხმდით რომ არავითარი ატომური აფეთქება არ მომხდარა, ის რაც მოხდა სხვა რაღაც იყო და ამას აუცილებლად გავარკვევთ როცა გარეთ გავალთ, ნუ გეშინია, ყველაფერი კარგად იქნება...
- თუ ასეა ის იარაღი რად გინდა ჩანთაში რომ ჩაალაგე? -ეჭვით სავსე თვალებით შემომხედა, აშკარად ფიქრობდა რომ რაღაც ვიცოდი და მას არ ვუმხელდი, მისი მესმოდა, თორმეტი წლის იყო როცა ჩემთან ერთად ამ ბუნკერში მოხვდა, ხუთი გრძელი წელი გავატარეთ მიწისქვეშ, აქაურობას მიეჩვია, შეეთვისა, გაითავისა და ახლა მისთვის გარე სამყარო უცხო და საშინელი იყო, ვიცოდი ძალიან გაუჭირდებოდა...
- იარაღი ყოველი შემთხვევისთვის გვჭირდება, რა იცი რა ხდება, იქნებ თავის დაცვა დაგვჭირდეს.
- ვისგან?
- ცხოველებისგან ან არაკეთილმოსურნე ადამიანებისგან.
- ფიქრობ რომ?
- გამორიცხული არაფერია ელ...
აციმციმებულმა ნათურებმა მოგვიყვანა გონს, დერეფანში ერთი მეორის მიყოლებით ქრებოდა განათება, ბევრი აღარ გვიფიქრია, სირბილით წავედით საძინებლისკენ, წინასწარ მომზადებული ტანსაცმელი ჩავიცვით, ერთნაირი შარვლები, მაისურები და სპორტული ფეხსაცმელი, მიუხედავად იმისა რომ წესით ახლა გარეთ ზაფხული და სითბო უნდა ყოფილიყო, ტყავის ქურთუკებიც არ დაგვვიწყებია, თმებიც ზუსტად ერთნაირად, ცხენისკუდად შევიკარით კეფაზე, ერთმანეთს რომ შევხედეთ გაგვეცინა, ტყუპებივით გამოვიყურებოდით...
- ზურგჩანთები? -ოთახს თვალი მოვავლე.
- გუშინ დერეფანში გასასვლელთან დავდე, -მიპასუხა და კარისკენ წავიდა, საძინებლის კარი გამოვიხურეთ თუ არა გატკაცუნდა და ჩაიკეტა, საკეტს ჩავეჭიდე.
- არ იღება, -შეშინებულმა შევხედე.
- მერე რა, -უდარდელად აიჩეჩა მხრები, -ხომ ყველაფერი ავიღეთ რაც გვჭირდებოდა.
- ჰო მაგრამ სისტემის გათიშვის გამო კარი თუ ავტომატურად ჩაიკეტა ეს იმას ნიშნავს რომ დერეფნიდან მთავარ დარბაზში გასასვლელი კარიც ჩაკეტილი იქნება.
ერთხანს გაშეშებული იდგა და თვალებ გაფართოებული მიყურებდა, -ჯანდაბა, ჯანდაბა, ჯანდაბა, -იყვირა და თავქუდმოგლეჯილი გაიქცა, უკან მივყევი, ღია კარი რომ დავინახეთ და ზღურბლზე ჩანთები შვებით ამოვისუნთქეთ, ერთმანეთს გადავხედეთ და გიჟური სიცილი აგვიტყდა.
- მაპატიე, აღარ მახსოვდა რომ კარი ღია დავტოვე, -თვალებმოჭუტულმა და მხრებაწურულმა გადმომხედა, ახლა მასთან კამათის დრო ნამდვილად არ იყო, ზურგჩანთა მივაწოდე და გასასვლელზე ვანიშნე.
- წავედით.
- ხომ არ ჯობდა რომ აერწინაღები აგვეღო, იქნებ ჰაერი მოწამლულია, -შეშინებულმა გადმომხედა.
- შეგიძლია შებრუნდე და საწყობის გაღება სცადო თუმცა არ გირჩევ დიდი შანსია იმისა რომ სამუდამოდ იქ ჩაკეტილი დარჩები, -თავით ვანიშნე და კიბეზე ავაბიჯე, -მე გარეთ გავდივარ, შენ თუ გინდა დარჩი, -წელში მოხრილი მივაბიჯებდი და ვგრძნობდი რომ მომყვებოდა, სულ ორი ნაბიჯი და ორიოდე ქვის ფილა გვაშორებდა გარე სამყაროს, ღრიჭოებიდან შემომავალი ჰაერი ჩავისუნთქე და მზის სხივებიც რომ შევამჩნიე უჩვეულოდ ავღელდი, ხელები ამითრთოლდა, ნიკაპი ამიკანკალდა და მთელს სხეულში უცნაურმა ჟრუანტელმა დამიარა, ფილას ჩავეჭიდე...
- დაგეხმარები, -ჩემთან ერთად ჩაეჭიდა ელიც, -ღიმილით გადავხედე და მეგობრულად გავკარი მხარი.
- ცოტა ხანში გარეთ ვიქნებით.
- გარე სამყაროვ ჩვენ მოვდივართ, -ნერვიულად გაიცინა, ათრთოლებული ხმით ხმამაღლა დაიყვირა და მთელი ძალით მიაწვა ფილას...

- - - - - - - - - - -
- არ მჯერა რომ როგორც იქნა გარეთ ვართ, -გარემოს თვალი მოავლო და ჩემს გვერდით ჩამოჯდა, უკვე ნახევარი საათი მაინც იყო რაც იმ ჯურღმულიდან თავი დავაღწიეთ, შორს არ წავსულვართ, იქვე რამდენიმე ნაბიჯის მოშორებით ნანგრევებში ვიჯექით და ვცდილობდით დღის სინათლეს შევგუებოდით.
- ჰო როგორც იქნა გარეთ ვართ და ვერანაირ გიგანტურ ვირთხებს ვერ ვხედავ, -ღიმილით გადავხედე და ფეხზე წამოვდექი, ქვის უზარმაზარ ნამტვრევზე შევხტი და დაკვირვებით მოვათვალიერე იქაურობა.
- ვირთხები კი არა არანაირი სულიერი არ ჩანს, -ჩაიბურტყუნა ელიმ და ჩანთიდან წყლით სავსე ბოთლი ამოაძვრინა, -თუმცა ჰაერი სუფთა ჩანს და მზეც სასიამოვნოდ ათბობს და ანათებს, ისე რომ იცოდე ვირთხები გარეთ ღამით გამოდიან და ის ფილმი თუ გახსოვს ‘’მე ვარ ლეგენდა’’ ...
მის ლაპარაკს აღარ ვუსმენდი, მოღუშული ვათვალიერებდი გაუკაცრიელებულ, გაუდაბურებულ გარემოს, სიმართლე რომ ვთქვა სულ სხვა რამეს ველოდი, ზუსტად არ ვიცი რას მაგრამ მზით გაჩახჩახებულ ზაფხულის ულამაზეს დღეს რომ არა ფაქტია, ძილის წინ ხშირად წარმოვიდგენდი ხოლმე როგორ გავდიოდით გარეთ, სამყაროში სადაც მზე აღარ ანათებდა, ციდან ფერფლი ცვიოდა და სულიერის ჭაჭანებაც კი არ იყო არსად, გავდიოდით სკაფანდრებში და აირწინაღებში გამოწყობილები, ეს გარემო კი ჩემდა სასიხარულოდ ჩემს წარმოდგენებს არ შეესაბამებოდა, მართალია იქაურობა მიტოვებული იყო, ხეებით და სუროსმაგვარი მცენარეებით გადავლილი ნანგრევებით სავსე, მაგრამ ცოცხლები ვიყავით და სუნთქვა შეგვეძლო, ნეტავ სად უნდა ვიპოვოთ სხვა ადამიანები? იქნებ მართლა მხოლოდ ჩვენ გადავრჩით...
- სისულელეა, -ჩავილაპარაკე და ნერვიულად გავაქნიე თავი, -სხვაც ბევრი მოასწრებდა თავშესაფარში შესვლას, იქნებ ყველგან არც მომხდარა ეს აფეთქება, თანაც მე ხომ აფეთქების შემდეგ ვესაუბრე რატის, ცოცხალი იყო, ნამდვილად ცოცხალი იყო, შემპირდა რომ მოვიდოდა მაგრამ არ მოსულა, ნეტავ რა დაემართა? ახლა როგორ არის? სად არის? ღმერთო როგორ მომენატრა, ასე ძალიან რატომ მენატრება...
- რაზე ჩაფიქრდი? შენ რა არ მისმენდი? -ელი აშკარად მიხვდა რომ მისი ლაპარაკიდან ერთი სიტყვაც კი არ გამიგია, არაფერი მითქვამს თვალები დავხუჭე და შევეცადე გონებაში აღმედგინა ეს ტერიტორია.
- მივხვდი რაზეც ფიქრობ, იმისთვის რომ გავარკვიოთ საით უნდა წავიდეთ იქნებ უფრო მაღალი ადგილი მოვძებნოთ და იქიდან გადავიხედოთ, ან იმ ხეზე ავძვრეთ, -უზარმაზარ მწვანედ გაფოთლილ ხეზე მანიშნა, -მაღლიდან უფრო კარგად დავინახავდით სადმე ახლო მახლო დასახლებული ტერიტორია თუა დარჩენილი, -ქმემოდან შემომყურებდა და საყვარლად მიღიმოდა.
- კარგი ჭკუისკოლოფო წამოდი, -ქვიდან ჩამოვხტი, ხელი გავუწოდე და წამოვაყენე, -წავიდეთ და როგორც შენ თქვი შემაღლებული ადგილი მოვძებნოთ, ოღონდ მანამდე მთავარი წესები უნდა გადავიმეოროთ.
- ოჰ შენ და შენი წესები, -უკმაყოფილოდ გადააქნია თავი მაგრამ ჩემი აწეული წარბი რომ დაინახა მაშინვე გაჩუმდა და ჯარისკაცივით გაიჭიმა.
- მიდი ელი დაიწყე, პირველი წესი...
- საკუთარი თავის და ერთმანეთის გარდა არავის არ უნდა ვენდოთ რადგან ადამიანები უმეტეს შემთხვევაში, ცბიერები, მატყუარები, მოღალატეები და სასტიკები არიან.
- მეორე წესი...
- არავის იმედი არ უნდა გვქონდეს საკუთარი თავის და ერთმანეთის გარდა.
- მესამე წესი...
- ყოველთვის უნდა მახსოვდეს რომ ძალიან გიყვარვარ და არასდროს უნდა დავიჯერო საწინააღმდეგო რამ, სულ ერთია ვინც არ უნდა მითხრას.
- ყოჩაღ, ახლა ჩამეხუტე, -ხელები გავშალე და ისიც უყოყმანოდ ჩამეკრა, ხელები მაგრად მომხვია და მხარზე დამადო თავი.
- მითხარი მირა, ხომ ყოველთვის ჩემთან ერთად იქნები, შემპირდი რომ არასდროს არ მიმატოვებ, ხომ არ მიმატოვებ? -საყვარლად მეტიტინებოდა და მთელი ძალით მეკვროდა.
- შენ მთელი ჩემი ცხოვრება ხარ პატარავ, როგორ შემიძლია შენი მიტოვება, ყოველთვის ერთად ვიქნებით და ყოველთვის დაგიცავ, -შუბლზე ვაკოცე და თითქმის ძალით მოვიშორე.
- ჩახუტებას მერეც მოვასწრებთ, ახლა მეტ დროს ვეღარ დავკარგავთ, იმ ხეზე უნდა აძვრე და გარემო უნდა დაზვერო, -ხეზე ვანიშნე.
- მე უნდა ავძვრე? -გაიკვირვა.
- რათქმაუნდა შენ, ბოლოს და ბოლოს შენი იდეა იყო, თანაც ხეზე ძრომიალი ახალგაზრდების საქმეა მე ამისთვის უკვე საკმაოდ ხნიერი ვარ.
- აფერისტო, მხოლოდ ოცდაოთხი წლის ხარ, -გაბრაზებულმა ჩაიბურტყუნა და ხისკენ წავიდა, ღიმილით გავაყოლე თვალი...