ღიმილი სახეზე შემეყინა, უკან დავიხიე და მოცელილივით დავეშვი სკამზე, ვუყურებდი როგორ ეხვეოდა და კოცნიდა იმ კაცს სიჯეი რომელზეც მთელი ხუთი წელი ვოცნებობდი, მინდოდა თვალი მომეშორებინა მაგრამ ვერ ვახერხებდი, თითები მის თმებში ჰქონდა ახლართული, მკერდით მკერდზე ეკვროდა და ტუჩებს ერთი წამითაც არ აშორებდა, რატი გაშეშებული იდგა, თვალებგაფართოებული, ხელები განზე ჰქონდა გაშლილი, თვალნათლივ ეტყობოდა როგორი მოულოდნელობაც იყო მისთვის სიჯეის გამოხტომა, რამდენიმე წამში გამოერკვა და უხეშად მოიშორა კისერზე ჩამოკიდებული გოგო, მხრებში ხელი ჩაავლო და გვერდზე გასწია, მერე კი დაიხარა და მოღუშულმა უჩურჩულა რაღაც ყურში, სიჯეი გაშრა, გადმომხედა, ქვედა ტუჩი ნერვიულად უთრთოდა და ჩაწითლებულ თვალებში ისეთი ბრაზი ედგა ცოტა არ იყოს და შემეშინდა, ერთხანს ასეთი გაცოფებული მიყურებდა, მერე შებრუნდა და ამაყად თავ აწეული გავიდა დარბაზიდან.
- აქ რა ჯანდაბა ხდება, -იკამ ხმაურით დადო საჭმლით სავსე ლანგარი მაგიდაზე.
- ეგ შენს მეგობრებს კითხე, -ხრინწგარეული მოგუდული ხმით ვუპასუხე და რატის შევხედე რომელიც ჯერაც გაუნძრევლად იდგა და თვალს არ მაშორებდა, მერე პირდაპირ ჩვენსკენ წამოვიდა, ორივე ხელით მაგიდაზე დაეყრდნო, სახე ახლოს მომიტანა და ისე უბრალოდ და გულწრფელად გამიღიმა თითქოს ცოტა ხნის წინ არაფერი არ მომხდარიყოს, სუნთქვა შემეკრა ნერწყვი მძიმედ გადავყლაპე და მისი თვალებისთვის რომ როგორმე მზერა ამერიდებინა თავი დავხარე, ახლა თითებზე გამიშტერდა მზერა, გრძელი თხელი მოქნილი თითები... ღმერთო რა აზრები მომდიოდა თავში... ახლა რომ ერთი წამით მაინც ჩემს გონებაში ჩაახედა, რას არ მივცემდი რომ ისე შემეძლოს ჩავეხუტო და ვაკოცო როგორც ამას სიჯეი აკეთებდა, სიგიჟემდე მინდოდა მისი თითები ჩემს შიშველ სხეულზე მეგრძნო, ნეტავ როდის გავხდი ასეთი უთავმოყვარეო, იქნებ ყოველთვის ასეთი ვიყავი, იქნებ უბრალოდ იმ ბუნკერში ცხოვრებამ და მასზე ფიქრმა გადამრია...
- უნდა დავილაპარაკოთ მირა, -სადღაც შორიდან ჩამესმა მისი ხმა, ჩემს სხეულში თბილ ტალღებად ჩაიღვარა და სული გამითბო, უნებურად გამეღიმა მის თითებს თვალი მოვწყვიტე თავი ავწიე და მზერა გავუსწორე, გავუსწორე და მის შავ თვალებში ჩავიძირე, ისე მირევდა თავგზას ძლივს მოვახერხე ხმის ამოღება.
- მეც ვფიქრობ რომ უნდა დავილაპარაკოთ მაგრამ ჯერ ვისაუზმოთ მშია, -მინდოდა მტკიცედ მეთქვა მაგრამ ათრთოლებული ხმა ვერ დავიმორჩილე, მშვენივრად მიხვდა რაც მჭირდა, სკამი გამოწია და ჩემს გვერდით მიუჯდა მაგიდას...
- მიირთვით ჩემი ნუ გერიდებათ, -თბილი ხმით მიმართა ელის და იკას.
- თქვენ საიდან იცნობთ ერთმანეთს? -რატის ცნობისმოყვარეობით სავსე მზერას არ აშორებდა ელი.
- მაპატიე რომ არ გაგეცანი, -ხელი გაუწოდა და თავი დაუკრა, მე რატი მქვია, სასიამოვნოა შენი გაცნობა ელი.
- რატი? რატი, მირა გესმის? ეს ისაა? ეს რატი ის რატია? -აღფრთოვანებული უყურებდა, მისი ხელი მაგრად ჰქონდა ჩაბღუჯული და თვალები უციმციმებდა, რატი ძლივს იკავებდა ღიმილს.
- ჰო ისაა და ხელი გაუშვი გთხოვ, -სახე ხელებში ჩავრგე რომ აწითლებული ლოყები დამემალა, ეს სულელი ბავშვი ნამდვილად ვერ ხვდებოდა სად რა უნდა ეთქვა, ვერ იაზრებდა რომ უხერხულ მდგომარეობაში მაყენებდა.
- შენ საიდან იცი მის შესახებ, -იკამ თეფშზე მოხარშული კვერცხი და გახუხული პური დაუდო ელის და ღიმილით შეუსწორა სახეზე უწესრიგოდ ჩამოყრილი თმა.
- მირა მიყვებოდა, ხშირად ლაპარაკობდა მასზე.
- მაინც რას გიყვებოდა? -რატის ეშმაკურად აუციმციმდა თვალები, ვეცადე ელისთვის მენიშნებინა რომ არაფერი ეთქვა მაგრამ საერთოდ არ მაქცევდა ყურადღებას.
- მომიყვა როგორ გაიცანით ერთმანეთი, ამბობდა ჩემს შავბნელ ცხოვრებაში შემთხვევით გამოჩენილი ნათელი წერტილიაო, ამბობდა რომ ძალიან საყვარელია, სიმპათიური, ულამაზესი თვალები აქვს და აუცილებლად მოვა ჩვენს გადასარჩენადო...
- გეყოფა ელი საკმარისია, ვერ ხვდები რომ ზედმეტს ლაპარაკობ? -მაგიდის ქვეშ მთელი ძალით მივკარი ფეხი რომ როგორმე გამეჩუმებინა და იკამ ხმამაღლა რომ იყვირა შევკრთი.
- მე რატომ მირტყავ რა დაგიშავე? -სასაცილოდ დაიმანჭა და დაიხარა რომ კოჭი დაეზილა.
- ჯანდაბა, შენ ნამდვილად არ გიმიზნებდი, მაპატიე, -ჩავილაპარაკე და რატის შევხედე რომელიც მოღუშული იყურებოდა სადღაც შორს სივრცეში, წუთის წინ მომღიმარს და მხიარულს ახლა სახეზე, დარდი და ტკივილი ჰქონდა ასახული.
- რამე არასწორად ვთქვი? -მოიბუზა ელი.
- შენ არაფერ შუაში ხარ პატარავ, -იკამ ნაზად მოხვია მხარზე ხელი, ელიც შემცივნული ბაჭიასავით მიეკრა და აწყლიანებული თვალებით ამომხედა.
- მაპატიე მირა...
აღარაფერი მითქვამს წამოვდექი და უკან მოუხედავად გავედი ოთახიდან, ვგრძნობდი რომ მომყვებოდა, კოტეჯებს და კარვებს გავცდი, ყურადღებაც კი არ მიმიქცევია ბანაკის წევრების ცნობისმოყვარე მზერისთვის, ერთ-ერთი უზარმაზარი ხის ქვეშ ჩამოვჯექი და ზურგით მივეყრდენი, თვალები დავხუჭე და გავყუჩდი, რამდენიმე წამში ფეხის ხმა მომესმა, ჩემს გვერდით ჩამოჯდა, წელზე ხელი შემიცურა ხეს თვითონ მიეყრდნო და მე მკერდზე მიმიკრა, ღმერთო რა საოცარი სურნელი ჰქონდა...
შეწინააღმდეგების თავი არ მქონდა ან რატომ უნდა შევწინააღმდეგებოდი, რის ან ვის გამო? მერე რა თუ სიჯეის უყვარდა, მერე რა თუ ჩემს გადასარჩენად არ მოსულა, მე ის მინდოდა ისე როგორც არავინ და არაფერი მდომებია, ბოლოს და ბოლოს მთელი სამყარო თავზე გვექცეოდა, იმ სურვილის და ოცნების ასრულებაზე რომელიც შიგნიდან მღრღნიდა და მფიტავდა უარი რატომ უნდა მეთქვა, მითუმეტეს რომ მის გვერდით, მის მკლავებში მოქცეული თავს ასე კარგად ვგრძნობდი, მშვიდად, დაცულად, მისი სურნელი მაბრუებდა, ხელები და თბილი სუნთქვა თავგზას მირევდა...
თავი ავწიე, დაბინდული თვალებით დამცქეროდა, სუნთქვა გახშირებული ჰქონდა, ბაგე გაპობილი, მკერდი ძალუმად აუდ-ჩაუდიოდა, ვგრძნობდი რომ ძლივს იკავებდა თავს, ალბათ ჩემი შეშინება და შეცდომის დაშვება არ უნდოდა, ბევრი არ მიფიქრია ის გავაკეთე რაზეც მთელი ხუთი წელი ვოცნებობდი, რაზე ფიქრში და ოცნებაშიც არაერთხელ თეთრად გამითენებია ღამე, თმებში შევუცურე თითები, ჩემსკენ დავქაჩე და ტუჩებზე შევეხე, რბილი ტუჩები ჰქონდა, თბილი, არომატული თამბაქოს და ნაძვის წიწვების ეგზოტიკური გემო...
ჩემი საქციელი არ გაკვირვებია, სრულ მზადყოფნაში იყო, თითქოს დიდი ხანია ამას ელოდაო, მთელი ძალით მიმიზიდა და ვნებამორეული დამაცხრა, აი ეს იყო ნამდვილი ატომური აფეთქება, ვულკანის ამოფრქვევა და ცუნამი ერთად, გადარეული, გაგიჟებული მკოცნიდა, ერთდროულად იყო ნაზიც და უხეშიც, ისეთი გრძობა მქონდა რომ ვწყუროდი და წყურვილს ვერაფრით იკმაყოფილებდა, როდის-როდის მოვწყდით ერთმანეთს, შუბლით შუბლზე დამეყრდნო, სუნთქვას და არანორმალურად აჩქარებულ გულისცემას იწყნარებდა, მერე ოდნავ მომშორდა, ღიმილით მიყურებდა, თმებზე მეთამაშებოდა და დროდადრო სახეს მიკოცნიდა.
- ალბათ არ დამიჯერებ თუ გეტყვი რომ სიგიჟემდე მენატრებოდი, დღე არ გასულა რომ შენზე არ მეფიქრა, -ისევ თვითონ დაარღვია სიჩუმე, ოდნავ ჩახრინწული და ისეთი ხმა ჰქონდა მის თითოეულ სიტყვაზე, მისი ბაგეებიდან გადმოღვრილ თითოეულ ბგერაზე მთელი ჩემი სხეული ჩემდა უნებურად ახდენდა რეაგირებას, ამოვიკრუტუნე და უფრო მაგრად ავეკარი მკერდზე.
- რატომ არ უნდა დაგიჯერო? -ვკითხე და ჩემი კითხვის აბსურდულობამ გულიანად გამაცინა, ერთმანეთს ფაქტიურად არ ვიცნობდით...
- რა გაცინებს? -მკითხა მაგრამ ჩემი აზრით მშვენივრად იცოდა რაც მაცინებდა.
- ის მაცინებს რომ ერთმანეთს თითქმის არ ვიცნობთ, თუმცა ახლა შენს კალთაში ვზივარ და გკოცნი, იმ დღის მერე რაც თვითმფრინავში გაგიცანი აქ ხარ და აი აქ, -შუბლზე და გულზე მივიდე თითი, -არ ვიცი რატომ და როგორ მაგრამ დანახვის დღიდანვე ისე ღრმად შემოიჭერი ჩემს არსებაში, შენი დავიწყება ვერ მოვახერხე, ჰოდა მე თუ შენზე ვფიქრობდი და მენატრებოდი, შენ რატომ არ შეიძლება რომ ჩემს მიმართ იგივე გეგრძნო?
- იმიტომ რომ არ მოგაკითხე, შეგპირდი და ვერ მოვედი, ყველას არ უმართლებს ისე როგორც მე გამიმართლა იმ თვითმფრინავში რომ შეგხვდი, როგორც კი დაგინახე მაშინვე მივხვდი რომ ის ერთადერთი ვიპოვე ვისაც მთელი ცხოვრება ვეძებდი, ის ნახევარი რომელსაც ჩემი არსებობა უნდა შეევსო, უკანასკნელი იდიოტივით მოვიქეცი როცა ასე უბრალოდ გაგიშვი აეროპორტიდან, ვიცოდი სადაც ცხოვრობდი, ვიცოდი სადაც სწავლობდი, შენს შესახებ ყველაფერი ვიცოდი...
- თუ ასეა რატომ არ მოხვედი ჩემს სანახავად, ბევრი ვეცადე მაგრამ ვერ მოვახერხე რომ თვალები არ ამწყლიანებოდა.
- მეგობარს ვეხმარებოდი, საქმეში საკმაოდ სერიოზული პრობლემები ჰქონდა, აუცილებლად უნდა მოგვეგვარებინა, არ ვჩქარობდი, ვფიქრობდი რომ უამრავი დრო გვქონდა, -მწარედ ჩაიცინა და ხელები გაშალა, -წაროგიდგენია? ვფიქრობდი რომ ერთ თვეში ყველა პრობლემას მოვაგვარებდი და მერე მთელ ჩემ დროს შენი გულის მონადირებას დავუთმობდი, კაცი ბჭობდა და ღმერთი იცინოდაო ისე დამემართა, დავაგვიანე, ძალიან დავაგვიანე, მერე კი როცა უკვე ყველა იმედი გადაწურული მქონდა როცა ვფიქრობდი რომ დაგკარგე შენ დარეკე, ვერ წარმოიდგენ ის ზარი ჩემთვის რას ნიშნავდა, შეგპირდი რომ მოვიდოდი, შეგპირდი მაგრამ ვერ მოვედი... -ხმა ჩაუწყდა, თვალები აემღვრა, დაიძაბა, მივხვდი შესაძლებელი რომ ყოფილიყო აუცილებლად მოვიდოდა, იქ არ დამტოვებდა, ალბათ რამე მოხდა რაღაც რაღაც ისეთი რამაც...
- როგორ შეგიძლია ასეთი კარგი იყო, ზემოდან დამყურებდა და ნაზად მეფერებოდა სახეზე, -გიყურებ და შენს თვალებში ერთ მისხალ საყვედურსაც კი ვერ ვხედავ, დარწმუნებული ვარ ახლაც ამ მომენტშიც იმაზე ფიქრობ როგორ გაამართლო ჩემი უპატიებელი საქციელი, მაშინაც ასეთი იყავი, თვითმფრინავში დედაშენზე და მამინაცვალზე რომ მიყვებოდი, ისე უბოროტოდ აღწერდი იმ ყველაფერს, იმან აღმაფრთოვანა რომ შენში ვერანაირი ბოღმა სიავე და ავგულობა ვერ დავინახე, ისეთი სუფთა თვალები გაქვს...
- გეყოფა, -გაწითლებულმა ჩავრგე თავი მის მკერდში, -ასეთ სიტყვებს ნამდვილად არ ვიმსახურებ, ანგელოზი არ ვარ, მიუხედავად იმისა რომ დედაჩემი ასე მომექცა, არც კი გამხსენებია, ჩემი მეგობრები კი... იმდენად ცუდი ვარ საკუთარ თავს მათზე ფიქრი ავუკრძალე, თორემ სხვანაირად გავგიჟდებოდი, უბრალოდ დავივიწყე ისინი როცა იქ ვიყავი მიწისქვეშ და არ ვიცოდი იქიდან ცოცხალი გამოვაღწევდი თუ არა, არ ვიცოდი გარეთ რა მელოდა, უბრალოდ არ შემეძლო მათზე ფიქრი, მათ მაინც ვერ ვეხმარებოდი მე კი ვგიჟდებოდი, ამიტომ უბრალოდ დავივიწყე...
- დამშვიდდი, ეს უბრალოდ ადამიანური რეაქციაა მირა.
- ჰო მაგრამ ახლა ხომ მიწისქვეშ აღარ ვარ, ძალიან მაინტერესებს რა მოხდა და როგორ არიან ისინი, შენ... შენ იცი რამე? იცი რა ხდება საქართველოში?
დაიძაბა, ხელი შემიშვა, მუხლებიდან გადამსვა და ოდნავ მომშორდა, ისეთი სახით მიყურებდა მივხვდი ყოყმანობდა ეთქვა თუ არა ის რის თქმასაც აპირებდა.
- მითხარი, ბოლოს და ბოლოს მომიყევი რა ჯანდაბა მოხდა, უნდა ვიცოდე, ნუ გეშინია უკვე ვიცი რომ კარგი არაფერი მომხდარა და ყველაფრის მოსმენისთვის მზად ვარ, უბრალოდ მომიყევი ისე რომ არაფერი გამოტოვო, გთხოვ რატი ამ გაურკვევლობამ დამღალა, ჩემს თვალწინ ჩემი ნაცნობები და მეგობრები ფერფლად იქცნენ და წარმოდგენაც არ მაქვს ეს რატომ მოხდა, ხუთი წელი სრულ ვაკუუმში გავატარე, ახლა კი ისე ვიქცევი თითქოს საზაფხულო ბანკში ვიყო დასასვენებლად, ასე გავგიჟდები...
თავზე წავლებული ხელები ჩამომაწევინა და ჩემი თითები თითებში მოიქცია, -საოცრად რბილი ხელები გაქვს, -თითქოს მხოლოდ თავისთვის ჩაილაპარაკა.
- ჰოო, ბუნკერში საქმე ნამდვილად არაფერი გვქონდა, თავის მოვლის საშუალებები კი ნამდვილად არ გვაკლდა, -გაღიმება ვცადე მაგრამ სახე უსიამოვნოდ დამემანჭა.
- მე კი ხელები გამიუხეშდა, -გრძელი თითები აათამაშა ჰაერში, დაჰიპნოზებულივით მივადევნე თვალი მისი ხელების მოძრაობას, ნელ-ნელა ავაყოლე თვალი ძლიერ დაძარღვულ მკლავებზე და კიდევ ერთხელ შემომიტია მის კანში შეძვრომის და მასთან ერთ მთლიანობად ქცევის დაუოკებელმა სურვილმა, შეცვლილი იყო, არა მარტო ხელები მთელი სხეული სხვაგვარი ჰქონდა, თითქოს უფრო დიდი, ძლიერი, დაკუნთული, ალბათ ამ ხელებით რამდენჯერ ჭერია იარაღი, ალბათ ადამიანიც მოუკლავს, ჯესისაც ამ ხელებით ეფერებოდა...
- გეყოფა მირა, -თვალები მაგრად დავხუჭე და თავი გადავაქნიე რომ გარს შემოხვეული სულელური აზრები როგორმე გამეფანტა.
- საკუთარ თავს ელაპარაკები? -გაეღიმა რატის.
- ჰოო, იმ ჯოჯოხეთში ცხოვრებისას ხშირად ველაპარაკებოდი ხოლმე საკუთარ თავს, ამას მივეჩვიე.
- როგორ გეტყობა რომ ნამდვილი ჯოჯოხეთი არ გინახავს.
- გეფიცები ერთი წამითაც კი არ მენატრება ის კომფორტი რაც იქ მქონდა, ცხელი წყალი, საჭმელი, რბილი საწოლი, სავარჯიშო დარბაზი... არაფერი გვაკლდა მაგრამ იქ შენ არ იყავი, ჩემი მეგობრები არ იყვნენ, ხუთი წელი მზე არ მინახავს და სუფთა ჰაერი არ ჩამისუნთქავს, ელი რომ არა, არც კი ვიცი როგორ გავძლებდი.
- ამას აღარ იტყოდი რომ გენახა ხალხს რისი გადატანა მოუწია ან ახლა როგორ ცხოვრობენ, მიუხედავად იმისა რომ ძალიან მეძნელება ამაზე საუბარი მაინც მოგიყვები ყველაფერს და რაკი ასე ძალიან გაინტერესებს საქართველოთი დავიწყოთ, საქართველო აღარ არსებობს მირა...
- როგორ თუ აღარ არსებობს, -ვკითხე და მერე გავიაზრე რაც მითხრა, -რას ნიშნავს აღარ არსებობს?
- დამშვიდდი, ყველაფერი ისე არ არის როგორც ერთი შეხედვით ჩანს, ძალიან გთხოვ ნუ შემაწყვეტინებ თორემ აზრების მოკრება მიჭირს, არც ჩემთვის არის ადვილი... მეც და იკასაც დიდი ხანი დაგვჭირდა ამ ყველაფრის გასააზრებლად და გადასატანად.
- იკა? ის არის შენი მეგობარი ვისაც ეხმარებოდი?
- ირაკლი ჩადუნელი, -მისი ხსენებისას სახე გაუბრწყინდა და ტუჩებზე ღიმილი გადაეფინა, -ჩემი საუკეთესო მეგობარია, დიდი ხანია ერთმანეთს ვიცნობთ, ფაქტიურად ერთად გავიზარდეთ, ჩემზე სამი წლით უცროსია მაგრამ ყოველთვის ჩემზე უფრო ჭკუადამჯდარი და სერიოზული იყო.
- შენ რამდენი წლის ხარ?
- ოცდაცხრის, ერთმანეთს რომ შევხვდით ოცდაოთხი წლის ვიყავი, მაშინ იკას ახალი დაწყებული ჰქონდა საქმე, ოცდაერთი წლის ასაკში ამერიკაში საკუთარ არც თუ ისე მცირე შემოსავლიან საქმეს უძღვებოდა რომელიც ერთად დავიწყეთ მაგრამ ფაქტობრივად ის აკეთებდა ყველაფერს, მერე ცოტა გაუჭირდა და დახმარება მთხოვა, ამის გამო ჩამოვედი ამერიკაში, ერთი თვე იმის დროც კი არ მქონია რომ ნორმალურად დავმჯდარიყავი და დამესვენა, მერე კი როცა ვიფიქრე რომ ყველაფერი მოვაგვარე და უკვე შემეძლო შენთან ერთად ყოფნით დავმტკბარიყავი მთელი სამყარო ძირფესვიანად ამოტრიალდა...

იმ დღეს როცა ეს ყველაფერი დაიწყო დილაადრიან წამოვედი შენს სანახავად, იკაც ჩემთან ერთად იყო, ერთი სული ჰქონდა როდის გაგიცნობდა, ვერაფრით მოვიშორე, ძალით ჩამიხტა მანქანაში, რომ მოვედი აღმოჩნდა რომ სახლში არ იყავი, თქვენი კარის მეზობელმა მითხრა რომ გოგონებთან ერთად წახვედი სადღაც, იმის გარკვევაზე აღარ მიფიქრია სად იყავი რადგან იკას დაურეკეს და უთხრეს რომ სასაწრაფოდ უნდა დაბრუნებულიყო, საგადასახადოდან იყვნენ შესულები შესამოწმებლად, იმის მერე სულ იმაზე ხუმრობს ხოლმე ამ ყველაფერმა როგორ გადაარჩინა შემოწმებას და უცილობელ ჯარიმას...
უკან დაბრუნება გადავწყვიტეთ, იკას დანა პირს არ უხსნიდა, რატომღაც პრობლემები პრობლემებზე ემატებოდა და უკვე ვეღარ აუდიოდა, ვიცოდი მის დამშვიდებას ტყუილად ვეცდებოდი ამიტომ ასე უბრად მივდიოდით, შუა გზაში ვიყავით როცა დაიწყო... სწორედ ამ დროს გადავდიოდით ხიდზე, ეს არ ყოფილა აფეთქება ან რამე ამდაგვარი, საოცრად შემზარავი სანახაობა იყო, უზარმაზარი ცეცხლის ტალღები ყველა მხრიდან გვიახლოვდებოდა და გზად ყველაფერს ანადგურებდა, ყველა სულიერს, მაგრამ რაც ყველაზე მეტაც უცნაურად მომეჩვენა იყო ის რომ ცეცხლი ხეებს არ ეკიდებოდა, შენობებსაც თითქოს შერჩევით უვლიდა ზედ, აი ადამიანებს კი არ ინდობდა, ვიდექით შუა ხიდზე ავტომობილებს შორის გაჭედილები, ამ სანახაობით დათრგუნულები და მონუსხულები და გარდაუვალ სიკვდილს ველოდით, ცეცხლი კი საოცარი სისწრაფით გვიახლოვდებოდა...