თავი 2.

ტაქსში ვიჯექი და სირცხვილისგან ცრემლები მომდიოდა, ჯანდაბა ტრუსი არ მეცვა.
რამოდენიმე ხანში ტაქსმა უცემ აატორმუზა.
მძღოლმა შეიგინა და მანქანიდან გადავიდა.
- შენი დედა მოვტ*ან, მგზავრი მიზის რას აკეთებ.
შიშისგან გაყურსული ვიჯექი. წინ შავი მანქანა იდგა იქიდან კი ვიღაც გადმოვიდა და სწრაფი ნაბიჯებით ჩემ კართან აღმოჩნდა.
ღმერთო მაღალო ლევანი იყო.
კარი გამოაღო.
- გადმოდი.
გაოცებული ვუყურებდი, მხოლოდ მაშინ მივხვდი რომ ისევ ნიღაბი მეკეთა
- აქ რას აკეთებ?
- გადმოდი დროზე! - მიყვირა.
- რა ხდება რა საქციელებია?
- რა გგონია რაც მოხდა იმის მერე ესე უბრალოდ გაგიშვებდი?
- არა, არა მე შენთან არაფერი არ მინდა საერთო
- რას ნიშნავს ეს?
- რა ხდება ჩემ მგზავრს რატომ აწუხებთ ვინ მოგცათ ამის უფლება?
- არავინ გეკითხებათ! - უყვირა მძღოლს
- შვილო, დაჯექი მანქანაში.
- არა, არსად არ დაჯდება.
ხელი მტაცა და მისი მანქანისკენ წამათრია.
- გამიშვი, გეხვეწები გამიშვი.
- არა!
კარი გამოაღო და წინ ,,შემაგდო’’.
ტაქსის მძღოლს ელაპარაკებოდა, მე კიდევ გონდაკარგული ვიჯექი მის მანქანაშ გაუნძრევლად, რომელიც მისი სურნელით იყო გაჯერებული, მე კიდევ ეს ყველაფერი უარესად მახვევდა თავბრუს.
დაჯერებაც კი არ მინდოდა რომ ის კაცი, რომელიც ასე გამალებით ეფერებოდა ლევანი იყო.
მალევე კარი გამოაღო და დაჯდა.
საოცარმა სურნელმა თავბრუ დამახვია.
- სად მიდიოდი?
- სახლში.
- გეგონა ამის უფლებას მოგცემდი?
- რა უფლებაზე მელაპარაკები?
- რაც მოხდა იმის მერე გეგონა ასე გაგიშვებდი ისე რომ შენი სახელიც არ გამეგო?
- არაფერი არ მეგონა, სახლში მინდა.
- წაგიყვან. ჩემ სახლში და დავასრულებთ რაც დავიწყეთ.
- რა?
- ხო, რატომაც არა, ხომ გინდა.... - ხელი ისევ ფეხზე დამადო და შეეცადა ისე ფეხებს შორის მომფერებოდა, როცა ხელი გავაწევინე.
- არა! - კარს დავეჯაჯგურე მაგრამ ჩაკეტილი იყო.
- ნუ მეწინააღმდეგები.
- ძალიან გთხოვ, საერთოდ არ იცი ვინ ვარ, რა ჯანდაბა გინდა?
- შენ მიდიხარ!
- არა, არა.... არ არსებობს, გამორიცხულია
- რატომ გგონია ასე?
- იმიტომ
- იმიტომ პასუხი არ არის, ასე არც ერთი ქალი არ მდომებია, რას მიკეთებ არ ვიცი ....

ყურებზე ხელები ავიფარე
- მოიხსენი ეს ნიღაბი, მინდა დაგინახო
როგორც კი მივხვდი რომ შარში ვიყავი, მაშინვე ვიუარე
- არა!
- რატომ?
- ასე მირჩევნია
- მეც მომწონს იდუმალება მაგრამ სახელი მაინც მითხარი გთხოვ.
- ლილე.
- ჰმ..... მშვენიერი სახელია ლილე. ლევანი.
- აჰაამ.
- წავედით.
- სად? - გამიფართოვდა თვალები
- ჩემთან.
- ძალიან გთხოვ არ მინდა, სახლში მინდა გეხვეწები. - ცრემლები მომდიოდა.
- ლილე, რაც შენ არ გინდა ის არ მოხდება, გესმის? მე მოძალადე არ ვარ
- აბა, სახლში რომ მიგყავარ რისთვის?
- მოგეფერები, აი სე როგორც ბარში.
სირცხვილისგან სახეზე ხელები ავიფარე.
- არა, არა ეს აღარ განმეორდება
- რატომ, ხომ გინდა?
- ლევან, გთხოვ.
- რას?
- ნუ ცდილობ.....
- რას?
- აი ამას, რომ ...
- რომ რა?
- ლევან, გეხვეწები არ გინდა
- მომწონს ჩემ სახელს როგორ წარმოთქვამ.
ისევ ისე გამალებით დაეწაფა ჩემ ტუჩებს როგორც მაშინ. საკუთარ თავზე კონტროლს ვკარგავდი, ღმერთო....
- წავედით.
მთელი გზა ხმა არ ამომიღია, ვიცოდი, რომ აზრი არ ჰქონდა.
სახლის ეზოში შევედით, სულ შუშებიანი სახლი იყო, აი ისეთი ფილმებში რომ არის.
კარი გამიღო და გადმოვედით.
ნელ ნელა სახლისკენ წავედით
ღვინო დამისხა, კიდევ ეს მინდოდა, სიედაც გაბრუებული ვიყავი?! მაგრამ უარი არ ვუთხრაი და დავლიე
- აბა როგორ ხარ?
- ცუდად არც ვიყავი.
- არა, ცუდად როგორ იქნებოდი, სიამოვნებისგან ოხრავდი.
- კარგი, არ არის საჭირო.
- შენი სიამოვნების რატომ გრცხვენია არ მესმის.
- არ მინდა ამაზე საუბარი.
- ხომ მოგეწონა, აღიარე?
- რა?
- ის რაც გავაკეთე
- გთხოვ რა,,,,
- თქვი,,,,,
- არა
ნელ-ნელა მომიახლოვდა და ჩემ წინ ჩაიმუხლა.
- აღიარე, რომ სიამოვნებისგან კინაღამ გონება დაკარგე
- ლევან!
- მომწონს როგორც წარმოთქვამ ჩემ სახელს.
ისევ მკოცნიდა, ნელ ნელა კი ისევ კაბის ქვეშ შემოცურა ხელი, ფეხები ავტომატურად გავშალე.
- სველი ხარ ლილე..... მაგიჟებ
ძლიერ და ძლიერ მეფერებოდა, მე კიდევ სიამოვნებისგან ვოხრავდი. ტემპს უმატებდა, თან მკერდის თავებზე მეფერებოდა, ღმერთო ეს კაცი საოცრებას სჩადიოდა.
- მიდი, ლილე ჩემთვის....
- ჰმმმ.....
კისერს მიჭერდა და სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა ისე მკცნიდა
- როგორი სველი ხარ ლილე
- ვაი მე..... აჰ,,,,,
- ჩემთვის გაათავე, მიდი....
წამის მეასედებში სიამოვნებისგან ისევ კანკალი დავიწყე და საოცარი ხმები აღმომხდა.
- ყოჩაღ პატარა.
მაკოცა და სადღაც წავიდა, მე კიდევ ფეხებ გაჩაჩხული და ძუძუებ ამორილი, სრული ამ სიტყვების მნიშვნელობით დივანზე ვედგე.
წამოვხტი და საშინელი გრძნობა დამეუფლა.
მარიამმს ლევანი უყვარდა, თუმცა ის რაც მე, ანუ რაც ჩემთან გააკეთა ამას მარიამთან არ აკეთებდა, ეს რა ჯანდაბა იყო, ეს რას ნიშნავდა.
ყველაფრის და მიუხედავად, საშინლად ვგრძნობდი თავს, მარიამის გამო პირველ რიგში და მეორეც ის რომ მეც მასავით მომექცეოდა საბოლოო ჯამში.
კაბა გავისწორე და კარისკენ ნელი ნაბიჯებით წავედი.
- საით?
- რა?
- სად მიდიხარ?
- სახლში.
- რა ვერ გაიგე რომ ამაღამ აქ იქნები
- არ შემიძლია არ მინდა არ გესმის?
- ორი წუთის წინ ჩემ ხელზე შენ არ გაათავე?
- გეყოფა იორნია
- შენ არ ოხრავდი და კანკალებდი ორგაზმისგან?
- ლევან!
მომიახლოვდა.
- ჩემი სახელის ხსენებაზე ხომ იცი რასაც მმართებ - წელზე შემომხვია ხელები
- გთხოვ!
- ჩემი სახელი თქვი
- არა!
- მიდი.
- არა!
- გთხოვ
უხეშად მკოცნიდა და მეფერებოდა. მაშინ როცა მკერდზე ხელი მომიჭირა და მეორის თავზე მიკბინა მაშინ აღმომხდა
- ჰმმმმმ...... ლევან!
- ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემი!
ხელი მტაცა და საძინებელში შემიყვანა, ნიღაბი ისევ მეკეთა, ნახევრად ჩაცმული კაბა ტანზევე შემომახია, ფეხები უხეშად გამაწევინა და ჩემ ფეხებს შორის აღმოჩნდა მისი ტუჩები, ენა,,,, ახლა თითებითაც მეფერებოდა, ღმერთო, სიამოვნებისგან თვალები ატრიალებული მქონდა, ამას გრძნობდა და არ ჩერდებოდა, პირიქით, მაშინ როცა მზად ვიყავი რომ გამეთავებინა გაჩერდა, და ტუჩებზე მკბენდა, მხოლოდ მაშინ ვიგრძენი მისი გამაგრებული ორგანოს შეხება ჩემს ფეხებს შუა, მკოცნიდა და ფეხებს შორის ვგრძნობდი როგორ მეხახუნებოდა მისი ასო, საკმაოდ დიდი იყო, ვგრძნობდი და მაგარი, იმისთვის რომ ჩემი სიამოვნება იმაზე მეტი ყოფილიყო მხოლოდ მისის სახელი უნდა წარმომეთქვა
- ოჰ..... ლევან!
- ლილე..... ჩემი ხარ, მხოლოდ ჩემი
და იგრძენი, ის ჩემს შიგნით, ღრმად. წამიერი ტკივილი, თითქოს მეწვოდა რაღაც, მტკიოდა მაგრამ ეს სასიამოვნო შეგრძნება იყო.
ტემპს უმატებდა, მკოცნიდა, მკერდზე მეფერებოდა, ოხრავდა ისიც და მეც, წამიერად თვალები გავახილე და მის თვალებში საოცარი სიამოვნების ნაპერწკლები დავინახე, ხელები წელზე მოვხვიე და სიამოვნებისგან ფრჩხილები ჩავაჭირე, მომწონდა ის რაც ხდებოდა, სექსი, პირველი სექსი ჩემ ცხოვრებაში, კიდევ და კიდევ მეტი მინდოდა
- კიდევ..... ლევან! აჰ.....
სულ რამდენიმე წამში, მასაც იგივე დაემართა რაც მე, ზემოდან დამაწვა და ასე ვიყავით სიამოვნებისგან გონდაკარგულნი ორივე.
- ოჰ, ლილე, ჩემო ლილე, რა კარგი ხარ..... - ახლა კი ნაზად მკოცნიდა.
- ლევან!
- ასე მალე აღარ შემიძლია, სული გამაცალე.
ვუღიმოდი.
- მოგეწონა?
- კი. - თვალებზე ხელები ავიფარე.
- მეც.... პირველად დავემთხვიე ქალს.
- ანუ?
- იშვიათად ველოდები როდის გაათავებს ქალი, რომ დაველოდო
- ვერ მივხვდი.
- რას ვერ მიხვდი ჩურჩუტო, გელოდებოდი როდის გაათავებდი რომ მეც გამეთავებინა, ბევრად სასიამოვნოა არა?!
- და ამას არ აკეთებ სხვასთან?
- არა, და არც არასდროს გავაკეთებ, მხოლოდ შენთან.
- მხოლოდ ჩემთნ?
- ხო, თუ გინდა სხვასაც იგივე გაუკეთო რასაც შენ გიკეთებდი
- მრცხვენია, კარგი....
- ნუ გრცხვენია.
- ხომ მაგრამ.
- კაი, წამო წყალი გადავივლოთ.
საწოლიდან წამოდგა, და სრულიად შიშველს მივშტერებოდი. მე კიდევ ზეწარშმოხვეული ისევ საწოლზე ვიჯექი.
- მოგწონს რასაც ხედავ?
- რა? - წამიერად გამოვფხიზლდი.
- ანუ, მოგწონს რომ მიყურებ?
- ისე რა.....
- ადექი, წამოდი.
ზეწარშემოხვეული ავდექი, მივხვდი რომ აბაზანაში მომხსნიდა ნიღაბს, რაც არ მინდოდა, ამიტომ გავჩერდი.
- ნუ გეშინია, არ მოგხსნი ნიღაბს, წამო.
- მართლა?
- გპირდები პატარა.
აბაზანაში შევედით დუში მოუშვა, ზეწარი შემომხსნა და დამატრიალა.
- ლამაზი ხარ, მაგრამ აქამდე როგორ არასდროს არავინ არ გყავდა?
- კარგი ეხლა.
- მართლა, მითხარი გთხოვ.
- არავინ მყვარებია და ალბათ ამიტომ.
- და მე გიყვარვარ?
- არა, ეს სიყვარული არ არის.
- ეს ვნებაა,,,, რომელსაც საზღვრები არ აქვს პატარა
- ალბათ - ვუყურებდი თვალებში, და ისევ ვთხოვდი რომ მომფერებოდა.
- მოდი აქ.
დუშში შემათრია.
- ძალიან კარგი ხარ.
- ხო?
- და გემრიელი.
- გეყოფა ახლა.
- გემირიელი ხარ ძალიან, მსიამოვნებს შენთან სიახლოვე.
- მჰ...
- როგორ გეფერები მკერდზე, როგორ თრთის ამ დროს შენი სხეული.
იგივეს აკეთებდა რასაც ამბობდა.
- როგორ გიმაგრდება მკერდის თავები, და როგორ გეხები მათზე ხელებით..... ტუჩებით..... ენით.....
- ჰმმმმმ......
- როგორ ოხრავ სიამოვნებისგან, როგორ გეფერები მუცელზე ხელებით..... როგორ შლი ფეხებს იმის მოლოდინით რომ თითებით მოგეფერები...... როგორ მსიამოვნებს...... შენი სუნი..... შენი სველი აგილი ფეხებს შორის.... როგორ სველდები ერთი ჩემი შეხებით......
- ლევან! ჰჰჰჰჰმმმმმ.......
- როგორ გეფერები თითებით, და მყვები მოძრაობაში...... როგორ გიჩქარდება სუნთქვა და უახლოვდები ორგაზმს..... მოგწონს?
- არ გაჩერდე......
- როგორ მსიამოვნებს რომ გკოცნი...... მსიამოვნებს რომ მოგწონს როგორ გკოცნი ფეხებს შორის......
- ჰმმმ......
ერთი ფეხი მხარზე დამადებინა და დაიწყო ნეტარება..... მისი ტუჩები, ენა, როგორ მკოცნიდა და მეფერებოდა თითებით ფეხებს შუა.....
- გემრიელი ხარ!
- ნუ ჩერდები.....
ტემპი ააჩქარა, უფრო სწრაფად მკოცნიდა ფეხებს შორის, მისი ენაც სწრაფად დასრიალებდა, მსიამოვნებდა როგორ მიწევდა ვაგინის ბაგეებს და როგორ მეხებოდა მისი ენა და ტუჩები კლიტო*ზე, როგორ მისვამდა თითებს, მალევე თითები ვაგინა*ი შემიცურა, სიამოვნებისგან ამოვიკივლე
- აჰჰჰჰ..... ლევან....
- მოგწონს?
- არ გაჩერდე, გთხოვ
ვგღძნობდი რომ მალე გავათავებდი.....
თითებს ისევ ამოძრავებდა როგორც მის ასოს რამოდენიმე წამის წინ, უფრო ჩქარა და უხეშად, მსიამოვნებდა ეს სიხეშე, პარალელურად კლიტ*რს მისრესდა და ტუჩებში მკოცნიდა.
- ვათავებ.....
- მოიცა!
უცებ გაჩერდა, ხელში ამიტაცა და საწოლზე დამაწვინა, მალევე ზემოდან მოექცა, და ისე ღრმად ვიგრძენი მისი გამაგრებული ასო, ჩემში რომ სიამოვნებისგან გველივით ვიკლაკნებოდი.
ოხრავდა, ტემპს უმატებდა. ისევ, ორივემ ერთდროულად გავათავეთ.
სიამოვნებისგან გათანგულს ისტერიული სიცილი დამეწყო.
სიამოვნებაში ღამე გავიდა.
დაახლოებით, დილის ხუთი საათი იქნებოდა რომ წამოვდექი, კაბა დახეული ქმონდა ამიტომ მისი ტანსაცმელი ავიღე, რაღაც სპორტულები ჩავიცვი და სახლიდან გავედი.
გამახსენდა რომ ჩანთა მის მანქანაში მქონდა დატოვებული.
მანქანის სახელური რომ გამოვწიე, მადლობა ღმერთს გაიღო.
ჩანთა ავიღე და ქუჩაში გავედი.
ტაქსი გამოვიძახე.
სახლში ჩუმად შევედი.
დედაჩემს ეძინა.
ტანსაცმელი გავიხადე და სააბაზანოში შევედი, კარი ჩავკეტე და დუშის ქვეშ კარგა ხანს ვიდექი.
საწოლში დავწექი, როგორც კი თვალი დავხუჭე, მაშინვე მისი შეხება მახსენდებოდა, ყველა ის გრძნობა რაც მან განმაცდევინა.
არ მასვენებდა კითხვა, რატომ გამიკეთა ის რასაც სხვა ქალებს არ უკეთებდა, რატომ მკოცნიდა და მეფერებოდა ფეხებს შორის, როცა არც მარიამთან და არც ალბათობით სხვასთან არ აკეთებდა.
მიუხედავად დიდი სურვილისა პირველივე დანახვისას მასთან კიდევ მქონოდა ეს ყველაფრი, საკუთარი თავი უნდა მომეთოკა და მას ჩემი ვინაობა არასდროს არ უნდა გაეგო, და არც მარიამს, ის რაც მოხდა არასდროს არ უნდა განმეორებულიყო.
შაბათ-კვირაც ისე მალე გავიდა ვერც გავიგე. დედაჩემი სახლს ალაგებდა განუწყვეტლივ, მეც თავისთავად მივეხმარე აქა იქ. მარიამი მირეკავდა, ისევ კლუბში მიდიოდა თუმცა წასვლის სურვილი არ მქონდა.
ორშაბათი დილა გათენდა, ჩავიცვი დღეს 12 საათზე ახალ სამსახურში მელოდებოდნენ, ამიტომ ჩემ ჩაცმულობას შედარებით კლასიკური შტრიხები დავამატე და ისე გავემართე იმედი მქონდა რომ ძველ სამსახურში.
ოთახის კარი შევაღე.
- დათო, ხო მშვიდობაა? - საათს დავხედე ცხრას წუთები აკლდა
- ვერ დავიძინე გუშინ და მოვედი.
- მარიამი?
- ეგ რას მოვა ჯერ.
- კარგი, მე ხომ იცი თორმეტის ნახევარზე გასაუბრებაზე მივდივარ.
- ვიცი, წადი არაა პრობლემა.
- მადლობა.
ჩემ სამუშაო მაგიდას მივუჯექი და სამუშაოს შევუდექი.
მარიამიც სადღაც ათის მერე მოვიდა.
- ელე, ყავა დამალევინე თორემ ვკვდები....
- რატომ, რთული ღამე იყო?
- კი, მარტოობის, ბოდიში დათო მაგრამ, მარტომ გავატარე ღამე
- რატომ მარიამ მერე მამაკაცის შოვნა გაგიჭირდა? - კითხა ირონიით დათომ
- ჰე,,, ჰე ,,, ჰე...
- კარგით, წავალ წყალს მოვიტან.
ჩაიდან ელი მოვკიდე და ჩემ ჭიქას, სამზარეულოსკენ წავედი, ამასობაში კი ლიფტი იღება და შემოდის..... ღმერთო დიდებულო, თვალები დაბლა დავხარე და შევეცადე ისე გამევლო მხოლოდ გამარჯობით შემოვფარგლულიყავი.
მთელი სხეული მიკანკალებდა, მათ შორის კი ხელები.
- დილა მშვიდობის ელენე!
- გამარჯობა ბ.... - გავჩერდი წამიერად რომ მისი სახელი არ წარმომეთქვა.
- რა მოიფიქრე სამსახურზე?
- არ ვიცი გადაწყვეტილება არ მიმიღია ბ.... - ისევ გავჩერდი.
- კეთილი.
გავუღიმე თვალებძირდახრილმა და გზა განვაგრძე.
ნიჟარას ხელებით დავემხე და ღრმად ვსუნთქავდი.
- რა გჭირს გოგო?
- ოჰ..... თეო, როგორ შემაშინე, არ გელოდებოდი
- რა მოგივიდა მოჩვენება ნახე?
- არა გოგო რა მოჩვენება, მარი მოვიდა და წყალზე გამოვედი.
- ელე, პარასკევის მერე გირეკავდი არ მიპასუხე, რა დაგემართა?
- არაფერი, მანანამ დამირეკა, მალე მოდიო და სახლში წამოვედი, ბოდიში რა რომ ვერ გიპასუხე.
- არაუშავს გოგო მაგრამ შემეშინდა ძალიან.
- მაპატიე.
- კაი არაუშავს, მერე მოგიყვები კაი ამბებს.
- კაი მეც წვაალ მარის ყავა უნდა.
- მიდი მიდი.
ჩაიდანი ავავსე და ოთახში დავბრუნდი. ჩაიდანი მალევე ადუღდა. მარიამი უშაქრო ყავას სვამდა ჩემგან განსხვავებით, ამიტომ ჩემ ჭიქაში ორი კოვზი შაქარი ჩავყარე, ვურევდი როდესაც ოთახში ლევანი შემოვიდა.
- გოგოებო ნინო არ არის, და რომელიმემ ყავა შემომიტანეთ რა
- ახლავე..... - წამოხტა მარიამი.
მე ისევ ჩემ ადგილს დავუბრუნდი.
- ელენე შენ წამოიღე და ბარემ შენი გადაწყვეტილების შესახებაც მითხარი. გელოდები.
ტანში გამცრა. ნერწყვი ყელში გამეჩხირა.
- რა ხდება ელე? როდის აქედანაა შენ გთხოვს ყავას?
- მარიამ, არა გრცხვენია???? სამსახურიდან მივდივარ თუ არა აინტერესებს.
- ვითომ?
- რაღა ვითომ გოგო.
- ისე ხო, შენნაირი უფეროები არ აინტერესებს მაგას.
- აბა ეხლა ორივეს გეყოფათ... - წამოიყვირა დათომ - შენ კიდე გაუტანე ყავა.
ნინოს მაგიდასთან მივედი კარადა გამოვაღე მისი ჭიქა ავიღე. არ ვიცოდი როგორ ყავას სვამდა ამიტომ კარზე დავუკაკუნე. ისევ ხმა შიგნიდან
- მოდი...
- ყავა, შაქარი ჩავყარო ?
- არა, უშაქრო, მადლობა.
ლამის კიდევ მისი სახელი წამომცდა.
ყავა მოვუმზადე და ოთახში შევუტანე.
იმ ,,ძვირფას’’ მაგიდაზე დავუდგი სადაც რამდენიმე დღის წინ მარიამთან სექსით იყო დაკავებული.
- დაჯექი.
- მადლობა.
ვცდილობდი ხმა შემეცვალა.
- რა მოიფიქრე?
- ალბათ წავალ
- რატომ?
- ასე ჯობია და ჩემი პროფესიული ზრდისათვისაც.
- ჰო..... პროფესიული ზრდა მეც შემიძლია შემოგთავაზო, მაგრამ რაღამც ასე დაიჟინე რა გაეწყობა.
- მადლობა გაგებისთვის ბ.... - ისევ გავჩერდი.
- დიდი ხანია წასვლა გინდა?
- არც ისე
- აბა?
- ხელფასი და გარემო უფრო ალბათ.
- მერე და გთავაზობ იმაზე მეტს ვიდრე იქ გადაგიხდიან.
- ხომ მაგრამ..... უბრალოდ არ შემიძლია.
- მე ბოდიშს ვიხდი იმის გამო რაც მოხდა, გულწრფელად, რაც გითხარი იმაზეც ბოდიშს ვიხდი, არ იყო ჩემგან ადეკვატური საქციელი.
- ჰმ..... არაუშავს, ბევრის უფლება მიეცით საკუთარ თავს.
- ანუ ესაა მიზეზი?
- ესეც უამრავ მიზეზს შორის.
- ელენე მისმინე, რაც იყო იყო, ბოდიში მოვიხადე, აღარ განმეორდება, შენ მიმართ პროფესიული ინტერესი მაქვს მხოლოდ და მხოლოდ.
- მარიამი? მის მიმართ რა ინტერესი გაქვთ?
- მარიამი რა შუაშია?
- თავშია, ანუ გგონიათ მას გააბითურებთ?
- ის ქალია მე კი კაცი, ის მივიღეთ ერთმანეთისგან რაც იმ წამს გვსურდა, ზედმეტი ,,სახელდების’’ გარეშე.
- მე ასე არ შემიძლია, მე მის წინაშე დამნაშავედ ვგრძნობ თავს.
- შენ რა შუაში ხარ.
- მოკლედ, გადავწყვიტე წავიდე, ამას არაფერი ეშველება.
- კიდევ ერთხელ გთხოვ დაფიქრდე, დამპირდი რომ დაფიქრდები.
- ვერ დაგპირდებით ბ.... - ისევ ენაზე ვიკბინე - მაგრამ ვიფიქრებ.
- დროებით.
კარისკენ წავედი, ერთი სული მქონდა გავცლოდი, როგორ შევძელი რომ მისი ნათქვამი ავასრულე, მე ხომ მართლა ვეხვეწებოდი არ გაჩერებულიყო.... ეს როგორ გავაკეთე..... კარის სახელური ჩამოვწიე ის ის იყო უნდა გავსულიყავი, რომ
- ელენე.....
- დიახ.
- მე ლევანი მქვია გახსოვს ხო,?
- რა თქმა უნდა ბატო..... დიახ.
- ლევან!
- დროებით.
კარი გამოვიხურე, ღრმად ამოვისუნთქე და ოთახში წავედი.
მაგიდასთან დავენარცხე და ძალაუნებურად საქმეს შევუდექი.
ჩემი წასვლის დროც მოვიდა.
როგორც იქნა მივუახლოვდი ახალ სამუშაო გარემოს, ამ ეტაპზე მომწონდა, ნამდვილად კარგი იყო.
გასაუბრება მოვიკითხე მითხრეს რომ მალე დამიძახებდნენ.
როგორც იქნა ჩემი ჯერიც დადგა.
შევედი. დიდი მაგიდა იდგა, ერთ მხარეს ალბათ რომ კომისიის წევრები ისხდნენ და მეორე მხარე ცარიელი იყო, ალბა კონკურსანტებისთვის.
კომისიის მხრიდან ერთი ადგილი იყო ცარიელი, შუაში თითქოს ვიღაც აკლდა.
ის ის იყო უნდა დამეწყო საუბარი საკუთარ თავზე, კარები გაიღო გავიხედე თვალებს არ ვუჯერებდი. ლევანი!
- ბოდიშს ვიხდი დაგვიანებისთვის.
ჩემ წინ იჯდა.
- ვერ ვხვდები რა ხდება? - ვიკითხე
- ელენე, ხომ?
- დიახ, ეს ძალიან კარგად იცით.
- მაშ, გისმენთ. მოგვიყევი თქვენ შესახებ...
- ხუმრობთ ალბათ ხომ?
კომისიის წევრები გაკვირვებულები იყვნენ.
- როგორც მახსოვს, ერთჯერადი გასაუბრება უნდა ყოფილიო, მე უცილობლად ამიყვანდნენ სამსახურში და ეს რა ფარსია?
- ქალბატონო ელენე, კი ბატონო მე როგორც გენერალური დირექტორის მოადგილე თქვენ კანდიდატურას არ ვიხილავ და გნიშნავთ, მაგრამ მანამდე როგორც ბატონი ლევანი აღნიშნავს, ვრცლად მოგვიყევით თქვენ შესახებ.
- რა მოგიყვეთ, მე ბატონ ლ..... ანუ, მასთან ვმუშაობ... მედიის კუთხით და ახლა მეკითხება რას ვსაქმიანობ?
- მგონი ჯობია ელენეს მარტო გავესაუბროთ, ბატონებო თავისუფლები ხართ, ჯაფარ დარჩი.
ყველა გავიდა მის და ,,ჯაფარა’’ ს გარდა.
- ამიხსენით რა ხდება?
- მე ნუკრი ვარ ჯაფარიძე, ლევან მაჩაბელის მოადგილე, როგორც უკვე მივხვდი მის ერთ ერთ კომპანიაში მუშაობ.
- დიახ. ასეა ნამვილად.
- რეორგანიზაციია იქ და შევთავაზე სხვაგან გადასვლა უკეთეს ხელფასზე მაგრამ აქეთ უნდა.
- არ მითქვამს იქით მინდათქო, უბრალოდ ვთქვი რომ იმ გარემოში მუშაობა აღარ შემეძლო, მაგრამ
- გასაგებია, ჯაფარ, რამე ხომ არ გაქვს სათქმელი?
- მე ელენეს რეზიუმე ძალია მომეწონა ასე რომ, კეთილი იყოს შენი მობრძანება.
- აბა, რას იტყვი, აქ რჩები თუ იქით.
- იქ დავრჩები. ბოლო ბოლო ხალხს მაინც ვიცნობ და სამუშაო სტილს
- ძალიან კარგი.
- მე ახალი გარემო მინდოდა, მაგრამ რაღამც აქაც იგივე სიტუაციაა, და ყველგან თქვენ ხართ იქ მირჩევნია.
- სწორი გადაწყვეტილებაა.
- კეთილი, დაგტოვებთ.
- მოიცა, მეც მოვდივარ წაგიყვან.
- არა ! - ვიკივლე
- რა მოხდა? - გაკვირვებით მკითხა ნუკრიმ.
- არა, არ მივდივარ სამსახურში მადლობა.
- კარგი რა დაგემართა იქ წაგიყვან სადაც მიდიხარ
- არა! არა! არავითარ შემთხვევაში!.
- ელენე კარგად ხარ? - მკითხა ლევანმა.
- დიახ, მადლობა, კარგად.
ოთახიდან გამოვვარდი. ღმერთო ეს რა წყევლა იყო, ყველგან ის იყო. მას თავს ვერასდროს დავაღწევდი.
გაჩერებაზე ვიდექი. ეშმაკმა რომ დასწყევლოს ფეხსაცმლის ქუსლიც მომტყდა.
მის მანქანას მოვკარი თვალი და შევტრიალდი.
- ელენე დაჯექი რა/
- არა, მადლობა ავტობუსს ველოდები.
- კარგი რა, რა ბავშვივით იქცევი, კი არ შეგჭამ რა იყო - მიცინოდა
- არ მინდა გზა გაგიმრუდოთ.
- დაჯე რა.
მისი მანქანისკენ ნელა წავედი და დავჯექი, ღვედი გავიკეთე წამიერად ყველა მოგონება ამომიტივტივდა, გონება დავძაბე რომ საღად მეაზროვნა.
- საით აბა?
- სამსახურში.
- აბა სხვაგან მივდივარო.
- გადაიდო.
- შეყვარებულთან მიდიოდი?
რა პასუხი უნდა გამეცა არ ვიცოდი, ამიტომ დავთანხმდი.
- საქმრო უფრო.
- რას ამბობ არ ვიცოდი.
- რატომ უნდა გცოდნოდათ?
- ვხუმრობ კარგი რა დაგემართა.
- ძალიან კარგი.
- ქორწილი როდის არის?
- ჯერ არ მოგვიფიქრებია
- ვიცნობ?
- არა, არა
- ცუდია.
- ვფიქრობ ძალიან კარგია.
ხმა აღარ ამომიღია. ის ის იყო მანქანიდან უნდა გადავსულიყავი, ღვედი ვერ გავიხსენი თითქოს გაიჭედა. ღილაკს ვეძებდი, როდესაც მანქანის წინა სავარძლებს შორის ეგრედ წოდებული ბარდაჩოკიდან ჩემი შავ ტრუსს მოვკარი თვალი.
- ჯანდაბა, ჯანდაბა! რა ჭრს.
- ელენე დამშვიდდი.
მისი ხელი ოდნავ რომ შემეხო ტანში ჟრუანტელმა დამიარა, ღვედი როგორც კი გაიხსნა ისტერიულად გავვარდი.
რა ჯანდაბაა, რად უნდა ჩემი ტრუსი, მანიაკია?! ღმერთო როგორმე ამ ფიქრებს უნდა გავქცეოდი.
ან/და უნდა გავმკავებოდი და არაფერი არ უნდა შემემჩნია.