- გამოდის რომ რატი არცთუ ისე ძალიან ენდობოდა სიჯეის, დარწმუნებული ხარ რომ სიჯეიმ მართლა არ იცის ამ თავშესაფრის შესახებ? -ქვაში გამოკვეთილ მომცრო ოთახს თვალი მოვავლე და მერე ნივთების ამოლაგებაში გართული იკას გვერდით ჩავიმუხლე, -გინდა დაგეხმარო?
- ჯობია შენს ოთახს მიხედო და ჰო სიჯეიმ აქაურობის შესახებ არაფერი იცის, -მატრასზე ჩამოჯდა რომელიც პირდაპირ ქვის იატაკზე იდო და შუბლზე მომდგარი ოფლი ხელის ზურგით მოიწმინდა.
- საოცარი ადგილია.
- შენ ჯერ კიდევ არ გინახავს ყველაფერი, აქ უამრავი ოთახი გვირაბი და დარბაზია, ნამდვილი ლაბირინთია, მთების ქვეშ კილომეტრების სიგრძეზე ვრცელდება.
- ეს ყველაფერი ვინ გააკეთა, აქაურობას ნამდვილად ეტყობა ადამიანის ხელი, შეუძლებელია ასეთი სრულყოფილი საცხოვრებელი ბუნებრივი იყოს.
- რაღაც ნაწილი ბუნებრივია, მოდი ასე ვთქვათ, ბუნებამ დაიწყო და ადამიანებმა დაასრულეს.
- დაუჯერებელია, ამ რამდენიმე წელიწადში თანაც ასეთ პირობებში ასეთი საოცრების შექმნა როგორ შეძლეს?
- არასწორად გაიგე, აქ რომ მოვიდნენ ფაქტიურად ყველაფერი ასე დახვდათ, უბრალოდ მერე ნელ-ნელა სრულყვეს, ჯერ ვერ გავარკვიეთ ვინ როდის და რა მიზნით შექმნა ეს საცხოვრებელი ლაბირინთები მთების ქვეშ, ფაქტია რომ უხსოვარი დროიდან ასეა, ჩვენ უბრალოდ ვსარგებლობთ იმით რაც ჩვენმა წინაპრებმა ააშენეს, აქაურობა რომ არა ძალიან გაგვიჭირდებოდა.
- პირველები სტუმრები აშკარად არ ვყოფილვართ, ადგილობრივების გარდა სხვა ჩვენნაირად დაბნეული ხალხიც შევამჩნიე, სხვა ბანაკებიდანაც აქ გადმოვიდნენ?
- ჰო, ოთხი ბანაკი მთლიანად დაიცალა, ზუსტად ის ადგილები რომელთა შესახებაც სიჯეიმ იცოდა, გარდა ამისა ათობით ადამიანი, იმ ავადსახსენებელი მოვლენის პირველივე დღიდანვე აფარებდა თავს აქაურობას, თავიდან ეგონათ რომ მხოლოდ რამდენიმე პატარა გამოქვაბული იყო სადაც თხის მწყემსები თავიანთ საქონელთან ერთად ღამეს ათევდნენ ხოლმე, მერე და მერე აღმოაჩინეს გვირაბების და ოთახების სისტემა, აქაურობა მკაცრად არის გასაიდუმლოებული, ასე ვთქვათ ერთგვარი აუღებელი ციხესიმაგრეა.
- კი მაგრამ როგორ გადარჩნენ?
- თავიდან რათქმაუნდა უჭირდათ, მერე პარტიზანთა ერთ-ერთ ჯგუფთან მოახერხეს დაკავშირება, მათი ხელმძღვანელი საიმონი ახლა ცოცხალი აღარ არის მაგრამ ჭკვიანი კაცი იყო, მაშინვე მიხვდა აქაურობას რამხელა მნიშვნელობა ჰქონდა, თავიდანვე გაასაიდუმლოეს, სანამ აქაურები ამ ყველაფერს მოერგებოდნენ საიმონი ახალმოსახლეებს ისედაც ძნელად მოპოვებული საკვებით, წამლებით და სხვა საჭირო ნივთებით ამარაგებდა, ახლა კი პირიქით...
- რას გულისხმობ? -პირდაღებული გაფართოებული თვალებით ვუსმენდი, ეს ყველაფერი იმის შემდეგ რაც ვნახე და გამოვიარე მაინც საოცრებად მეჩვენებოდა.
- იმას ვგულისხმობ რომ აქ რამდენიმე მიწისქვეშა წყაროა, ასე რომ არასდროს აქვთ წყლის პრობლემა, მთელი ამ საცხოვრებელი კომპლექსის შუაგულში ხეობააა რომელშიც პატარა მდინარე მიედინება და მდინარის ორივე ნაპირზე საკმაოდ ნაყოფიერი მიწებია იმისთვის რომ სხვადასხვა მწვანილი და ბოსტნეული მოიყვანონ, ცხვრები ჰყავთ და პატარა ქათმების ფერმაც კი აქვთ, ალაგ-ალაგ გვირაბებსა და საცხოვრებელ ადგილებს შორის უზარმაზარი ღია თავისუფალი სივრცეებია სადაც სხვადასხვა გასართობი თუ სამრეწველო ცენტრებია მოწყობილი.
- დაუჯერებელია...
- სანამ საკუთარი თვალით არ ვნახე მეც ვერ დავიჯერე, -საუბრით დაღლილმა იკამ ამოიხვნეშა და გულაღმა დაეცა მატრასზე, -მოდი წამოწექი, ცოტა დაისვენე, -ხელით მანიშნა და მეც თავპატიჟი არ გამომიდვია, მის გვერდით წამოვწექი და უსწორმასწოროდ გამოჩორკნილ ჭერს ავხედე.
- პირველად როდის ნახე აქაურობა?
- როცა საიმონი დაიღუპა და რატი მეთაური გახდა მან უკვე იცოდა ამ ადგილის შესახებ.
- აკი გასაიდუმლოებული იყო?
- აქ მცხოვრებთა გარდა მხოლოდ რამდენიმე ადამიანმა იცის ამ ადგილის შესახებ და მერწმუნე მათ შორის სიჯეი ნამდვილად არ არის, რატის კი საიმონი საკუთარი თავივით ენდობოდა, სხვათაშორის სიჯეი არ მოსწონდა, რამდენჯერმე სიტყვაც კი გადაუკრა მასთან ფრთხილად იყავიო, როცა დაიღუპა რატიმ გააგრძელა მისი საქმე და მაშინ პირველად ვესტუმრეთ აქაურობას, სხათაშორის აქაურები გიჟდებიან რატიზე...
- რატიზე ყველა გიჟდება, -რატომღაც დაბოღმილმა ჩავიბურტყუნე, იკამ სიცილი ვერ შეიკავა.
- ნუ ეჭვიანობ, სიჯეისთვის სხვანაირად არასდროს შეუხედავს, აქაურებს რაც შეეხება მას პატივს სცემენ და აფასებენ, რომ ნახო როგორი სამედიცინო პუნქტი მოაწყო...
- სამედიცინო პუნქტი? აქ?
- ჰო რა გიკვირს, მოიცა ცოტა დავლაგდეთ, რატიც მოვა და ყველაფერს დაგათვალიერებინებს, მერწმუნე აღფრთოვანებული დარჩები.
- როდის დაბრუნდება?
- მალე, მალე დაბრუნდება მირა, მანამდე კი შენთან სერიოზული საქმე მაქვს, -იკა წამოჯდა ხელები მუხლებზე დაიწყო და რმად ჩაისუნთქა, მივხვდი რომ მართლაც რაღაც სერიოზულის სათქმელად ემზადებოდა, მეც წამოვწექი და ცივ კედელს ზურგით მივეყრდენი.
- რა გჭირს არ მეტყვი? ისეთი სახე გაქვს თითქოს სიკვდილ მისჯილი იყო, -დაკვირვებით შევხედე თვალებში, არეული მზერა ჰქონდა, რაღაცნაირად მიყურებდა თითქოს ჩემი რცხვენოდა და ერიდებოდა.
- ელიზე უნდა გითხრა რაღაც, -როგორც იქნა ამოღერღა და სახეზე ხელები აიფარა.
- ხელები ჩამოწიე და ადამიანურად მითხარი რა გჭირს, -ღიმილი ვერ შევიკავე.
- არ მჯერა რომ ამაზე უნდა გელაპარაკო მირა მაგრამ სადაცაა ჭკუიდან გადამიყვანს, აღარ ვიცი რა მოვუხერხო, იცი რომ არ მელაპარაკება?
- ვიცი, მითხრა რომ გაბრაზებულია ოღონდ არ უთქვამს რატომ.
- გამომიცხადა გაგებუტე და არ გელაპარაკებიო, წარმოგიდგენია? ნამდვილი ბავშვია.
- სწორად თქვი იკა, ხომ არ დაგავიწყდა რომ ჯერ მხოლოდ ჩვიდმეტი წლისაა.
- სწორედ ამის თქმა მინდა, მისმინე, ჯერ კიდევ ვერ შევეგუე მის მიმართ ჩემს გრძნობებს, ჩემს თავს ვერ ვიტან იმის გამო რასაც მის მიმართ ვგრძნობ და განვიცდი...
- ვხვდები რასაც გრძნობ და განიცდი, -ხელზე ხელი დავადე და გამამხნევებლად შევხედე თვალებში, არ ვატყუებდი, მართლა მესმოდა მისი, სიყვარულს ვერ უბრძანებ, არც მოსვლას გვეკითხება და არც წასვლას, არც ასაკს და არც მგომარეობას, თუმცა ამ ეტაპზე ჩემთვის ელი იყო პრიორიტეტული, მისი გრძნობები, განცდები, ჯერ პატარა, იყო, ძალიან პატარა ამ დამანგრეველი გრძნობისთვის რომელიც ბუკერიდან გამოსვლისთანავე დაატყდა თავს, ვხვდებოდი რომ იკა მოსწონდა თუმცა მინდოდა დავრწმუნებულიყავი რომ არ ცდებოდა, შეიძლება რაღაც არსწორად გაიგო რადგან ყველაზე რთულ მომენტში იკა მხსნელად მოევლინა, გმირად დამცველად...
- ფიქრობ რომ შეიძლება ჩემს მიმართ არაფერს გრძნობდეს? -საცოდავი სახით მკითხა.
- შენ და რატის აშკარად ფიქრების კითხვა შეგიძლიათ და მალავთ, -უნიჭოდ ვიხუმრე თუმცა იკას თვალებში მაინც გაიელვა რაღაც ღიმილისმაგვარმა.
- არ გაინტერესებს რის გამო ვიჩხუბეთ?
- შენი აზრით რატომ გისმენ? რათქმაუნდა მაინტერესებს.
- აიჩემა გინდა თუ არა ერთ ოთახში ვიცხოვროთო, -როგორც იქნა ამოთქვა და პატარა დარცხვენილი ბავშვივით აუწითლდა ლოყები, არ ვიცოდი რა უნდა მეთქვა, ძლივს ვიკავებდი სიცილს.
- მერე? შენ რა უთხარი, -როგორღაც მოვახერხე სერიოზული სახის შენარჩუნება.
- ვუთხარი რომ ჩემს ოთახში ვერ იცხოვრებს და შეგიძლია გაიცინო, თავს ნუ იკავებ, -წარბაწეულმა შემომხედა და მეც მხრებ აცახცახებული ჩავემხე ბალიშში, რამდენიმე წამი შეუსვენებლად ვიცინოდი.
- მაპატიე, არც კი ვიცი რა მაცინებს, -დარცხვენილმა შევხედე როგორც კი სული მოვითქვი.
- სასაცილოა აბა რა არის, -თვითონაც გაეღიმა, -ასეთ სიტუაციაში არასდროს ვყოფილვარ, გოგო რომელზეც ვგიჟდები მთხოვს რომ ერთად ვიცხოვროთ, მე კი შეშინებული ვეუბნები უარს.
- უარი რატომ უთხარი? -ვკითხე და უკვე ვიცოდი რასაც მიპასუხებდა.
- იმიტომ რომ ჯერ კიდევ ბავშვია და არც კი იცის რას მთხოვს, ისეთი უმანკო, მიამიტი და გულუბრყვილოა... უბრალოდ ჩემთან ყოფნა სიამოვნებს, ჩემს გვერდით თავს დაცულად გრძნობს, ჩემთან ჩახუტებულს უკეთ სძინავს, მე კი... -ხელები გაშალა და ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა...
- შენ კი თავის შეკავება გიჭირს, -დავაბოლოვე.
- ასეა მირა, როცა ვხედავ, როცა ვეხები და მის სურნელს ვგრძნობ, როცა პატარა ფუმფულა კნუტივით მეკვრის მკერდზე, საპირისპირო სქესთან ურთიერთობა არასოდეს მიჭირდა, მოკლეხნიანი კავშირებიც მქონია ხანგრძლივიც, საკმაოდ სერიოზულიც, თუმცა ელი არავის ჰგავს, მის მიმართ დაუძლეველ მიზიდულობას ვგრძნობ მაგრამ მისი ასაკი და ის რომ ჩემგან ყოველღამე უბრალოდ მეგობრულად ჩახუტებას ელოდება და მეტს არაფერს, მტკივნეულ დაბრკოლებად მეღობება გზაზე, შეგიძლია რაც გინდა ის მითხრა, თუ გინდა მიყვირე და გამლანძღე, თუ გინდა მითხარი რომ ამხელა კაცი ვარ და თავში ჭკუის ნატამალი არ მაქვს, გეფიცები სიტყვას არ შემოგიბრუნებ, არაფერს გეტყვი იმიტომ რომ ვიცი ყველაფერს ვიმსახურებ, ყველაფრის ღირსი ვარ... -საცოდავად ჩაქინდრა თავი, მხრებში მოიხარა, მუხლებზე დაწყობილი ხელები უთრთოდა...
მასთან მივჩოჩდი, მკლავები შემოვხვიე და ჩავეხუტე, შეცბა, გაშეშდა, არ ვიცი რას ელოდა ჩემგან მაგრამ აშკარა იყო რომ არა ასეთ რეაქციას, ერთხანს გაშეშებული იჯდა, მერე მოდუნდა და ვიგრძენი როგორ აუთრთოლდა სხეული, ფრთხილად ავწიე თავი და ქვემოდან ავხედე, რატომღაც არ გამკვირვებია როცა დავინახე როგორ ჩამოეღვარა ლოყებზე ცრემლები, დამხედა, გამიღიმა და ისე ძლიერად მომხვია მკლავები რომ ნათლად ჩამესმა საკუთარი ძვლების ტკაცუნი.
- გეყოფა ასე რაღაცას დამმართებ, -მთელი ძალით გავიბრძოლე და ძლივს დავიხსენი მისი მკლავებისგან თავი.
- მართლა არ ბრაზობ ჩემზე? -მკითხა და მუჭით მოიწმინდა ცრემლი, ახლა ისეთი საყვარელი იყო, ისე ახალგაზრდულად გამოიყურებოდა, დაბნეულ სკოლის მოსწავლეს ჰგავდა პირველად რომ ეზიარა მტანჯველი სიყვარულის სიტკბოებას.
- როგორ შემიძლია შენზე გაბრაზებული ვიყო, -თბილი ხმით ვუთხარი და დავინახე როგორ გაუბრწყინდა სიხარულისგან თვალები, -ვერც კი წამოიდგენ რა ბედნიერი ვარ რომ ელის შენ ჰყავხარ გვერდით, წარმოდგენაც კი არ მინდა რა შეიძლებოდა შენს ადგილზე სხვას გაეკეთებინა, შეიძლებოდა მისი გულუბრყვილობით და გამოუცდელობით ესარგებლა, ელი ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია, მე შენ გენდობი იკა, ვიცი არასდროს გააკეთებ რამე ისეთს რაც მას გულს ატკენს.
- მოვკვდები ერთხელაც რომ შემომხედოს და მის თვალებში იმედგაცრუება დავინახო, -ჩაილაპარაკა და მივხვდი რომ უკვე აღარაფერი იყო სათქმელი.
- ელის მე დაველაპარაკები და გპირდები რომ დღესვე შეგირიგდება, -ვუთხარი და წამოვდექი, მშვენივრად ვხვდებოდი რატომ იქცეოდა ელი ასე და რა სჭირდა.
- მართლა დაელაპარაკები? -გულწრფელი სიხარული გადაეფინა სახეზე.
- ღმერთო ჩემო როგორ ასულელებს სიყვარული ადამიანებს, -თეატრალურად გადავატრიალე თვალები.
- შენი თავი რომ დაგანახა რატის როგორ უყურებ ხოლმე ამას აღარ იტყოდი, -ეშმაკურად ჩაეცინა, გახალისებული მივედი კართან, ის იყო უნდა გავსულიყავი რომ რაღაცამ გამიელვა გონებაში და ისევ მისკენ შევბრუნდი.
- იკა საიმონი როგორ დაიღუპა?
- ერთ-ერთი ოპერაციის დროს სროლაში მოყვა, ხიდიდან გადავარდა, მდინარემ წაიღო, რატომ მეკითხები?
- თქვენც მასთან ერთად იყავით?
- მე და რატი იმ ოპერაციაში მონაწილეობას არ ვიღებდით, მხოლოდ საიმონი, მისი ორი თანაშემწე და სიჯეი... მოიცა რის თქმას ცდილობ, -იკას თითქოს მხოლოდ ახლა გაუნათდა გონება, წამოდგა და დაძაბულმა მომაპყრო ბრაზისგან და გაოცებისგან გაფართოებული თვალები.
- საიმონის თანაშემწეები სად არიან? -აუღელვებლად განვაგრძობდი დაკითხვას.
- არავინ გადარჩენილა, მხოლოდ სიჯეი, დაჭრილი დაბრუნდა ბანაკში, მარჯვენა მხარში და ბარძაყში ჰქონდა ტყვია მოხვედრილი.
- ზუსტად იმ ადგილებში სადაც სიცოცხლისთვის სახიფათო არ იქნებოდა, -ჩაფიქრებულმა ჩავილაპარაკე.
- გინდა თქვა რომ საიმონი და მისი თანაშემწეები სიჯეიმ დახოცა?
- ასე პირდაპირ ვერაფერს ვერ ვიტყვი მაგრამ საეჭვოდ არ გეჩვენება?
- რა მოტივი უნდა ჰქონოდა? -მუშტები შეკრა და ბრაზისგან კბილები ააღრჭიალა იკამ.
- შენი აზრით? -მხრები ავიჩეჩე და უგემურად გამეღიმა, -ერთადერთი მოტივი რაც შეიძლებოდა ჰქონოდა რატია, ასე ნუ მიყურებ, სიჯეი რატიზე მანიაკალურად არის შეყვარებული, მისით არის შეპყრობილი, ალბათ რატის სიკეთე გაუკეთა, რატი ხომ საიმონის სიკვდილის შემდეგ გახდა მეთაური.
- ჯანდაბა, ამის დედაც, მგონი მართალი ხარ, -აღმოხდა იკას და ხელები კეფაზე შემოიწყო, -ამაზე აქამდე როგორ არ დავფიქრდით, არც მე და არც რატის აზრადაც კი არ გაგვივლია, მაგრამ ახლა როცა ამაზე ლაპარაკი დაიწყე ყველაფერს სხვა თვალით შევხედე, წინა დღეს სანამ საიმონი ოპერაციაზე წავიდოდა მან და რატიმ იკამათეს, ისეთი არაფერი უბრალოდ რაღაცაზე ვერ შეთანხმდნენ, საიმონმა რატის უყვირა, უთხრა რომ ხელს უშლიდა და სხვა ბანაკში გაამწესებდა.
- ამას მართლა გააკეთებდა?
- რათქმაუნდა არა, ხომ გითხარი რატის ენდობოდა, საკუთარი შვილივით უყვარდა, უბრალოდ ძალიან ფიცხი კაცი იყო, ორიოდე საათში დაწყნარდა და ბოდიშიც მოუხადა.
- აქ სიჯეი რა შუაშია.
- მათ ჩხუბს შეესწრო, გაიგონა რაც უთხრა საიმონმა რატის, თუმცა არანაირი რეაქცია არ ჰქონია, მერე საღამო ხანს როცა ოპერაციას გეგმავდნენ, თვითონ მოითხოვა ჯგუფში გაწევრიანება და მათთან ერთად წასვლა, არადა ძალიან სახიფათო იყო, ესე იგი როცა მათ ჩხუბს შეესწრო მაშინვე დაგეგმა ყველაფერი, თავის ჭკუით ალბათ რატის იცავდა საიმონისგან, სიჯეი მართლა ძალიან საშიშია, წარმოდგენაც არ მინდა ახლა როცა ფიქრობს რომ რატიმ უღალატა და გაწირა რას ჩაიდენს.
- რატის არაფერს დაუშავებს, აი მე კი...
- ნუ გეშინია, ჩვენს გვერდით არაფერი გემუქრება, -ღიმილით მითხრა მაგრამ არ გამჭირვებია ამ ღიმილით შენიღბული შიშის დანახვა...
-
ვუყურებდი როგორ იჯდა კლდეში გამოკვეთილ უსწორმასწორო კიბეზე და როგორ გადაჰყურებდა ხეობაში ჩამომავალი მზის შუქით განათებულ მწვანედ აბიბინებულ მიწებს, მუხლებზე ეყრდნობოდა ხელებით, მსუბუქი ნიავი გრძელ ჩალისფერ თმას უფრიალებდა, მოღუშული იყო, ჩაფიქრებული, ფეხაკრეფით მივუახლოვდი და გვერდით მივუჯექი, შეკრთა მაგრამ რომ მიხვდა მე ვიყავი დამშვიდდა.
- ნამდვილი საოცრებაა, კლდეებს შორის ყანები, მზე, წყალი, იცი რომ ბოსტნებიც აქვთ და კიდევ ხეხილის პატარ-პატარა ხეებიც? წარმოუდგენელია, -სევდიანი ხმით ლაპარაკობდა, მოწყენილი იყო.
- აქაურობა მართლაც რომ საოცრებაა, -დავეთანხმე და ქვემოთ გადაშლილი ხედი შევათვალიერე, ჩვენს წინ საკმაოდ ღრმა და ფართო ხეობა იყო გადაშლილი, ხეობის შუაგულში მდინარე მშვიდად და მდორედ მიედინებოდა, მდინარის ორივე ნაპირზე განთავსებულ დამუშავებულ მიწებზე ადამიანები ფუსფუსებდნენ, ორივე მხარეს კლდეებში, კიბეები, დერეფნები და ოთახები იყო გამოკვეთილი.
- იცი რომ საქათმეც აქვთ? -დავამატე და დავინახე როგორ გაუბრწყინდა სახე.
- წიწილებიც ეყოლებათ? -ისეთმა აღფრთოვანებულმა შემომხედა უცბად გამომიკეთა სიჯეიზე ფიქრით გაფუჭებული და მოჟამული ხასიათი, -წავიდეთ რა ვნახოთ წიწილები, -მუდარით სავსე მზერით შემომხედა.
- აუცილებლად წავალთ და ვნახავთ, -მხარზე მოვხვიე ხელი ჩემსკენ მოვიზიდე და შუბლზე ვაკოცე, -შენ ის მითხარი რა გჭირს, რატომ ხარ მოწყენილი?
- იკაზე ვარ გაბრაზებული, -მომახალა და სასაცილოდ გაბუშტა ტუჩები.
- რატომ რამე დააშავა? -უარის ნიშნად გააქნია თავი და ისე შემომხედა მივხვდი ყოყმანობდა ეთქვა თუ არა ჩემთვის რაც აწუხებდა, ვიცოდი ბოლოს მაინც მეტყოდა, ასე რომ მოთმინებით ველოდი, გული მტკიოდა როცა ასეთს ვუყურებდი, ახლა როცა ყველაზე მეტად სჭირდებოდა დედის და მამის გვერდში დგომა მხოლოდ მე ვყავდი, მე ვეიმედებოდი...
- მიყვარს, -მხოლოდ ეს ერთი სიტყვა ჩაილაპარაკა ძლივსგასაგონად, სიმართლე რომ ვთქვა არ ველოდი თუ ასე პირდაპირ მეტყოდა, ვიცოდი რომ იკა მოსწონდა მაგრამ სიყვარული? იქნებ მადლიერების გრძნობა სიყვარულში ერეოდა, არ მინდოდა რომ შეცდომა დაეშვა.
- არ გჯერა არა? შენც ისეთი პატარა გგონივარ სიყვარულის მნიშვნელობაც რომ არ იციან? გგონია არ ვიცი რას ვგრძნობ მის მიმართ? იკაც სულ პატარას მეძახის, სულ იმაზე მიმანიშნებს რომ ჩვენს შორის დიდი ასაკობრივი სხვაობაა, საზიზღარი, როგორ ვერ ვიტან, -ამოისლუკუნა და ცრემლები მოიწმინდა.
- ვერ იტან? ორი წუთის წინ არ მითხარი რომ გიყვარს? -გულიანად გამეცინა.
- დამცინი? -გაბრაზებულმა შემომხედა, თავი ვერ შევიკავე რომ მისი აწითლებული და ცრემლებისგან სველი ლოყები არ დამეკოცნა.
- არ დაგცინი, რათქმაუნდა არ დაგცინი, ვიცი რასაც გრძნობ იკას მიმართ.
- წინააღმდეგი ხარ? ხომ იცი თუ შენ მეტყვი რომ წინაარმდეგი ხარ...
- წინააღმდეგი არ ვარ, უბრალოდ მინდა რომ ბედნიერი იყო, მინდა კარგად იყო, ეს არის და ეს, მთავარია შენ იგრძნო თავი კარგად, მე რატომ უნდა ვიყო წინააღმდეგი?
- არ ვიცი უბრალოდ ვიფიქრე რომ... ვიფიქრე რომ... იკა ჩემზე დიდია თანაც საერთოდ არ მოვწონვარ, -საცოდავად დაიწუწუნა და აწყლიანებული თვალებით შემომხედა.
- საიდან მოიტანე რომ არ მოსწონხარ? ასე რატომ ფიქრობ?
- ხომ გითხარი, ისე მექცევა როგორც პატარა ბავშვს, მე თუ არ ჩავეხუტე თვითონ ახლოსაც კი არ მეკარება, იმაზეც უარი მითხრა რომ მის ოთახში დავიძინო ხოლმე...

დიდხანს ველაპარაკებოდი, ვუყვავებდი, ვუხსნიდი, ისიც მისმენდა, მშვიდად, მორჩილად გულისყურით და ვხედავდი როგორ ეცვლებოდა სახე, როგორ უმშვიდდებოდა, ვგრძნობდი როგორ უდუნდებოდა დაჭიმული, დაძაბული სხეული.
- მგონი მისთვის ბოდიში მაქვს მოსახდელი არა? -პატარა გულუბრყვილო კრავივით შემომხედა.
- ბოდიში აუცილებელი არ არის, უბრალოდ შეურიგდი და ამის შემდეგ კარგად დაფიქრდი ხოლმე სანამ რამეს გააკეთებ, -გამეღიმა და სახეზე ჩამოყრილი თმა გავუსწორე, -იკას შენთვის ცუდი არ უნდა და შენც ნუ იქნები სულსწრაფი, უბრალოდ ენდე და მისი გჯეროდეს კარგი?
- კარგი, -დამეთანხმა, ხელები წელზე შემომხვია და მკერდზე მომეკრო ლოყით, ნიკაპით თავზე დავეყრდენი და მისი სურნელი შევისუნთქე, -ჩემი პატარა გოგო, -ჩავილაპარაკე გულაჩუყებულმა.
- მგონი რაღაც ხდება, -ელიმ თავი წამოწია და ხეობისკენ მიმითითა, მდინარეზე გადებულ ვიწრო უმოაჯირო ხიდზე შეიარაღებულ ადამიანთა ჯგუფი გადმოდიოდა, მხედველობა დავძაბე, თავიდან მეგონა რომ მომეჩვენა როცა მათ წინ მომავალ მოკლე შავ ტყავის ქურთუკში და სამხედრო შარვალში გამოწყობილ მაღალ მამაკაცში რატი შევიცანი მაგრამ როცა ხიდს გადმოსცდა შედგა, თავი ასწია და ულამაზესი შავი თვალებით შემომხედა, ჩემმა გულმა არანორმალური სისწრაფით დაიწყო ძგერა...