ბორჯომშო შუა ღამისას მივედი, გზაში ვცდილობდი არ დამძინებოდა მაგრამ გადაღლილობამ თავისი ქნა. მანქანა პატარა აგურით ნაშენები სახლის ეზოში გააჩერაა, ჭიშკარი დაკეტა და ჩემი ბარგი ამოიღო
-წარმომიდგენია ერთი თვით რომ წამოვიდეთ რამდენს წამოიღებ.- სიცილით მანიშნა ჩანთაზე
-ნუ დამცინი, საჭიროა.- სახლისკენ წასულს მობუზული ავედევნე, ძალიან ციოდა ბორჯომში, მთებზე ჩამოუთოვლიაო აკაკიმ მამცნო. სახლი პატარაა და მყუდრო იყო, ვარდისფერი ხის ფანჯრები და ლამაზი პატარა ეზოთი.
-ეს დედაჩემის სახლია, აქედან გამოიპარა მამასთან.- გამათობელი ჩართო და სამზაეულოსკენ წავიდა. თან სახლის ისტორიას მიყვებოდა.
-მართალია უკვე შუაღამეა და შენი დაბადების დღეც აღარ არის პრინცესა მაგრამ, დაღლილებს და შემცივნებულებს ჭიქა ღვინო და ტორტის ტკბილი ნაჭერი გვეკუთვნის .-ვუყურებდი და ბედნიერებისგან მთელი სხეული მებერებოდა, თავი სიზმარში მეგონა არ მინდოდა დასრულებულიყო და ისევ ძველ რეალობაში დავბრუნებულიყავი.
-აკაკი, ძალიან დიდი მადლობა ყველაფრისთვის, უბედნიერესი ვარ.- უკნიდან მოვხვიე ხელები და მთელი ზურგი დავუკოცნე. ჩაეცინა და უცებ შეცვალა პოზიცია, ახლა თვითონ მომიმწყვდია მკლავებში და მთელი ძალით მომეხვია
-ეს მხოლოდ წვეთია იმ ბედნიერების რაც შენთვის შემიძლია გავაკეთო.- სახიდან ნელ-ნელა კოცნით დაუყვა ყელს და ლავიწეზე გადავიდა. მისი ასეთი მოფერება მთიშავდა მხოლოდ თვალების მინაბვა და სურვილისგან ცახცახი შემეძლო. უეცრად მომშორდა ცბიერად გამიღიმა და ღვინო მომაჩეჩა ხელში
-ჯერ ავღნიშნოთ შემდეგ დავიძინოთ.- ცოტა დავიძაბე, ახლა იგულისხმა რომ ერთად უნდა დავიძინოთ? ღვინის ბოკალი ხელის კანკალით გამოვართვი და ნერვიულად მოვსვი, მართალია ძალიან მენატრებოდა და მსურდა მასთან დროსი გატარება მაგრამ ასე ცხადად ცოტა მანერვიულებდა
-აკაკი ერთ საწოლში ვიძინებთ?- გამწყდარი ხმით ვუთხარი და თვალებში მივაშტერდი
-რა თქმა უნდა, ორი დღე მხოლოდ ჩემი ხარ.
-ჰომ.- ამაზე უფრო ავნერვიულდი შემოეთავაზებინა მაინც თუ გინდა სხვაგან დაიძინეო, სახე მომაბრუნებინა და თვალებში ჩამხედა, უცებ გაეღიმა და სიცილი ხარხარში გადაუვიდა
-რაო მაცდურების პრინცესა ჩემი გეშინია? აბა ნუ დამცინიო თორე მე განახებ მაცდურობასო შენ არ დამემუქრე? პატარა მშიშარა.- ჩემსკენ ჩამოიჩოჩა და თმაზე გამეთამაშა
-აკაკი მავიწროვებ
-რას ამბობ არ გრცხვენია.- კარგად ხალისობდა ჩემით აშკარად
-მრცხვენია შენი.- ამოვიბლუყუნე და უკვე მესამე ჭიქა გამოვცალე
-თი ნი, მე რამეს ვაკეთებ ისეთს რომ ჩემი გრცხვენოდეს? უბრალოდ ერთად დავიძინებთ და მორჩა. ორ დღეში უკან ვბრუნდები ერთ კვირაში კი ძალიან მნიშვნელოვანი ბრძოლა მაქვს, მინდა შენთან განვიტვითო დავისვენო და ბედნიერი ვიყო.
-ვიცი, უბრალოდ მე...- წინადადება არ დამამთავრებინა
- შენ სექსისთვის არ მომიყვანიხარ აქ, შენთან ერთად ყოფნა მინდოდა. არაფრის დაძალებას ვაპიებ.- ხელის ერთი მოძრაობით გადამისვა კალთაში და ცხვირი კისერში ჩამირგო
-ღმერთო როგორ მომნატრებია ეს სურნელი.- მის მკლავებში ბეღურასავით მვიფუზე, ღვინომაც თავისი ქნა და ასე ჩამეძინა. ისე ტკბილად მეძინა, ისე მშვიდა და დაცულად ვგრძნობდი თავს, როგორც ნაყოფი მუცლად ყოფნისას.
დილით საკმაოდ გვიან გამეღვიძა, აკაკის ისევ ეძინა. გარეთ კოკისპირულად წვიმდა და ცოტა შემეზარა კიდეც ლოგინიდან გამოძრომა. აკაკისკენ მივიჩოჩე, თავი მკერდზე დავადე. კიდევ დითხანს ეძინა მას, ვიფიქრე დავაცდიდი მაგრამ ბოლოს ნერვებმა მიმტყუნა და წვალება დავუწყე, ერთი ამოიზმუვლა და ხელებში მომიქცია
-რატომ არ ისვენებ?- ღმერთო ეს ხმა აკაკის ეკუთვნოდა თუ შემიცვალეს
-მომენატრე გაიღვიძე რა, იცი რა დროა?
-კი ვიცი, შენი წვალების.- ალბათ მთელ ბორჯომში ისმოდა ჩემი კივილნარევი სიცილის ხმა და ხვეწნა რომ გაჩერებულიყო, მაგრამ ტყუილად. ბოლოს რომ დაიღალა ძლიერად მომხვია ხელები და მუცელზე ამიკრო მთელი ტანით
-აკაკი ხელი გააჩერე, ჩემ სა*დომს შეეშვი.
-ჩემი ბრალი არაა, თან არც ხელია
-რა?- ბოლოს რომ გავიაზრე რა თქვა კვივილით ვცადე წამოდგომა, აკაკის გაეცინა და უფრო მეტად მიმიკრა ზედ
-ჩემი ბრალი არაა, ახალ გაღვიძებულზე ასე ხდება. ჩემი შეყვარებულიც კი ცოტა მშიშარაა მე კიდევ ღალატი არ შემიძლია
- ოხ ბატონო აკაკი როგორი მანიპულატორი ხართ.- მისკენ გადაბრუნდი, სირცხვილის გრძნობა დავაიგნორე და ხელი ნელ-ნელა საც*ალში ჩავუცურე, მოულოდნელობისგან ჯერ თვალები ჭყიტა, შემდეგ კი ერთიანად მოდუნდა და თვალებიც მიენაბა
-თი ნი, იცოდე აღარ გავჩერდები, ნუ მიწვევ და მოთმინებას ნუ ცდი.- მძიმედ სუნთქავდა და ძალიან ხმადაბლა ამბობდა სიტყვებს
-მინდა რომ გამოგიწვიო.- წინადადება დასრულებული არ მქონდა, უეცრად ლოგინზე ზურგით გადამაწვინა და ფეხებს შორის მომექცა, პიჟამა ერთი ხელის მოსმით მომაშორა და მკერდიზე ორივე ხელით მომეფერა, შემდეგ პატარ-პატარა კოცნებით დაუყვა კისერდ და მკერდზე გადაინაცვლა. სრულიად პარალიზებული ვიყავი მისი შეხებისგან და მხოლოდ ჩუმ კვნესას ვახერხებდი. სიამოვნების ჟრუანტელმა დამიარა, მთელი სხეულით ვთრთოდი, ვიცოდი რომ არ მსურდა მისი შეჩერება და არც მაშინებდა რომ პირველად ვიყავი ასეთ სიტუაციაში. მთელი სხეულით და გონებით მივენდე აკაკის. თავის საც*ალიც ჩემი პიჟამას გზას გაუყენა და ფეხებს შორის უფრო კომფორტულად მოთავსდა. თან კოცნას არ წყვეტდა, ერთი ხელით კლ**ორზე მოფერება დაიწყო, ძალიან ნაზად მოძრაობდა და მეც ნელ-ნელა მეტად ვწყდებოდი ამ სამყაროს.
-თი ნი დარწმუნებული ხარ?- ჩურჩულით ამოილაპარაკა ზედ ჩემ ყურთან და იქვე სველი კოცნაც დამიტოვა. ხმის ამოღება არ შემეძლო, მხოლოდ თავი დავუქნიე რომ არ გაჩერებულიყო.
დაღლილი გადაწვა თავის ადგილზე, მეც მის სხეულს აკრული გადავყევი და მთელი მკერდი დავუკოცნე
-ხომ კარგად ხარ?- სახე ამაწევინადა თვალებში ჩამაშტერდა
-უკეთესად ვერც ვინატრებ.- იდაყვს დავეყრდენოი და მოწყვეტით ვაკოცე ტუჩებზე
-არა და ვიღაცას ჩემთან სარეცელის გაზიარების ეშინოდა. ბოლოს თვითონ დაიწყო ძალადაობა ჩემზე.-რომ გამახსენდა ლოყები ერთიანად წამომიხურდა და ხელები ავიფარე სახეზე
-რა იყო ახლა გრცხვენია?- სიცილით მკითხა და ფეხზე წამოდგა, მე ამ დროს მოვიშორე ხელები და დედიშობილა რომ დავინახე ისევ უკან დავაბრუნე
-აკაკი ჩაიცვი რა წესია?- ვუსაყვედურე სიცილით
-ვაიმე, როგორი აფერისტი ბრძანდებით ახლა, რა იყო ტიტლიკანა კაცი არ გინახავს
-მოკეტე.- ლოგინიდან მთელი სისწრაფით წამოვხტი და აბაზანაში გავიქეცი, უკნიდან მომესმა როგორ მომაძახა რადგან შენ კარგი სა*დომი გაქვს შენ შეგიზლია შეშველმა ირბინოო.
***
ბორჯომში გატარებული ორი დღე უბედნიერესი წამები იყო ჩემს ცხოვრებაში. თუმცა დიდი ხნით ბედნიერება არ დამცალდა. აკაკი ისევ გერმანიაში დაბრუნდა. წასვლამდე თავისი ოჯახის წევრები გამაცნო. ძალიან კარგი ოჯახი ჰყოლია აკაკის, განსაკუთრებულად მამამისმა მომხიბლა. ძალიან თბილი ადამიანი იყო, როგორც საკუთარ შვილს ისე მექცეოდა და აკაკის ისიც კი უსაყვედურა წასვლამდე რატომ არ გაგვაცანი ასეთი ანგელოზივით გოგოს დამალვა იქნებოდაო. დედა ძალიან დახვეწილი ქალბატონი იყო, აკაკისნაირი ნაკვთები და ღიმილი ჰქონდა, ტალღოვანი ქერა თმა და წყალივით გამჭირვალე ცისფერი თვალები. ისეთი შეგრძნება დამიტოვეს თითქოს მთელი ცხოვრების განმავლობაში ვიცნობდი მათ. აკაკის გაცილება ჩემი ცრემლების თანხლებით მიმდინარეობდა, თუმცა ვერაფერს შევცვლიდი.
სამსახურში უხალისოდ დავბრუნდი, ყოველი გასახდელიდან გამოსვლა აკაკის იქ დახვედრას მახსენებდა და გული მწყდებოდა, ხასიათზე მხოლოდ თამთას მოვყავდი თავისი ბავშვური საქციელებით.
-გოგო, რომ არ იყავი არ იცი რა მოხდა.- პარკინგზე ჩავედით და მანქანას დაუწყო ძებნა
-მომიყევი რისთვის ხარ შენ?- ინტერესით ვკითხე და მხარი გავკარი
-აი ის ჯილდოდ რომ უნდიხარ ანრი ბატონი
-ხო მერე.- ცოტა დავიძაბე
-რა და, იმდღეს მომადგა შენი ნომერი მთხოვა, ვაწყენინე და ბოდიში მინდა ვუთხრაო, მერე მეც ვუთხარი რომ არ მივცემდი, საიდან რა მოელანდა არ ვიცი დამემუქრა თავი ნუ გამოიდეთ ამ კა*პებმა თორემ განანებთო და ლუდის ბოთლი გადავალეწე, თავი აქვს ახლა გახეთქილი და ორი კვირა არ იქნება.- ყურებს ვერ ვუჯერებდი.
-გოგო გაგიჟდი, რამე რომ დაეშავებინა შენთვის?
-რა გოგო, ბესოც იქ იყო. თან ხმამაღლა ვუკიოდი გიჩივლებ მაგის გამოთქო, უნდა გენახა რა სახე ჰქონდა წურწურით მოსდიოდა სისხლი. ბესომ ძალით გაათრია
-უსაბუთო გიჟი ხარ თამთა, შენ ადგილზე მისი შიშით მოვკვდებოდი.
-კარგი რა არაკაცია, მაგის როგორ უნდა მეშინოდეს. ბესოს რომ მოვუყევი ყველაფერი.- თქვა და წარბაწეულმა ამომხედა
-რა ყველაფერი?- უსიამოვნოდ დამეჭიმა მუცელი, ნუთუ ჩემი ამბავიც მოუყვა
-ყველაფერი, უაზროდ რომ აგიჩემა. ასე თქვა ბესომ გავაფრთხილებო თუ არადა ყველა ჩანიშნულ ბრძოლას გავუუქმებ და დაგვტოვებსო
-თამთა მგონი უფრო გავაუარესებთ ყველაფერს ასე. მეშინია
-ნუ გეშინია ვერაფერს იზავს. ეხლა ის მომიყევი რა ქენით ბორჯომში? კარგი იყო?
-ეჰ, კარგი მაგრამ ცოტა. თავი სიზმრში მეგონა
-მმ, კიდევ რა ხდებოდა?- ახლა ამას აინტერესებდა სექსი გვქონდა თუ არა?! ჰმ....
-რაც მოსახდენი იყო ხდებოდა ყველაფერიი, პატარა ჭორიკანა.- სიცილით ვუჩმიტე ლოყზე
-იმედია თავს იცავდით მაინც
-რა თქმა უნდა.- აი დაქალიც ასეთი უნდა ყველაფერი რომ მოხდება მერე უნდა დაგარიგოს ჭკუა.
***
აკაკის ბრძოლას მე, თამთა და ლექსო ვუყურებდით. ჩხუბი რუს მოწინააღმდეგესთან ჰქონდა. ძალიან დაძაბული ვუყურებდი, ვიცოდი რა მნიშვნელოვანი იყო ეს ბრძოლა მისთვის და მთელი თამაშის განმავლობაში თითებს ვიმტვრევდი. საკმაოდ დიდხანს გაგრძელდა, ვამჩნევდი როგორი დაღლილი იყო უკვე, თუმცა ბოლო წუთებში ერთი ძლიერი დარტყმით გამარჯვებული გახდა, სახე შესიებული და დასისხლიანებული ჰქონდა, კამერების წინ გაღიმება უნდოდა მაგრამ უფრო ებრიცებოდა სახე და უშნო მიმიკებს იღებდა. რინგზე მიკროფონი აუტანეს და სთხოვეს როგორც გამარჯვებულს რამე ეთქვა მათთვის
-პირველ რიგში დიდი მადლობა ყველა ჩემს გულშემატკივარს ასეთი გამხნევებისთვის და გვრდში დგომისთვის. მხოლოდ ის შემიძლია ვთქვა რომ მარტო ჩემი წარმატებისთვის არ გამიმარჯვია დღეს ამ ბრძოლაში. ჩემს მტერს, სისხლით მტერს აქაც ვერ მივანიჭებ გამარჯვების ბედნიერებას და ჩემს ერს ვერ დააღალატებდი - უსაზღვროდ ბედნიერი ვიყავი, როგორ შეუძლია ყოველთვის ასეთი კარგი იყოს. აკაკის სიტყვების შემდეგ მთელი დარბაზი შეძახილებმა გააყრუა, მე კიდევ მხოლოდ ეკრანიდან შემეძლო მისი ყურება. დასაძინებლად ვემზადებოდი მისგან შეტყობინება რომ მომივიდა "გღვიძავს პრინცესა?" ერთიანად გამომაფხიზლა და მაშინვე ვიდეო ზარით დავურეკე
-ჩემო ჩემპიონო, ვამაყობ შენით.- თვალებით მივეფერე მის დასიებულ სახეს
-როგორ მოგეწონა ბრძოლა?
-შესანიშნავი იყო. ახლა რა გეგმები აქვთ ? როდის გიშვებენ?
- საახალწლოდ მანდ ვიქნები, მწვრთვნელი ა*რაკებს ცოტა, ძალიან დაგღალაო დიდხანს იბრძოლეთო
-ანუ არ მოეწონა მას ბრძოლა?- რაღაცანიარად გული დამწყდა, თითქოს აკაკის მონდომება არ დაფასდა
-ვერაფერს შევცვლი, ვარჯიშს კი ვაგრძელებ ისევ.- საწოლზე გადაწვა, ცოტაც ვისაუბრეთ, ბოლოს ისევ მას ჩეძინა და მეც ეკრანზე მივჩერებოდა. ძალიან მინდოდა მისი ყველა ნაკვთი დამეკოცნა და ჩავხუტებოდი. ბორჯომში გატარებული დღეების შემდეგ უფრო მეტად მენატრებოდა და მაკლდა.