განა არ ვიცი რას ჩავდივარ? ან რას ვაკეთებ? დიახაც მომწონს მისი სასიამოვნო ბაგეები ჩემს ალუბლისფერ ტუჩებზე. მაგრამ ეს შეცდომაა დიდი შეცდომა. შენს ლექტორს კოცნიდე და თან მითუმეტეს შენი ძმაკაცის ძმაკაცი დიდი შეცდომა.
არ ვიცი რა გავაკეთო. მეშინია რას იტყვიან.არ ვიცი რას ფიქრობს,მაგრამ ისე სასიამოვნოა მისი ბაგეები,რომ შეიძლება მის ხელებში ჩავდნე.მაგრამ ის ის ხომ ლექტორია. ლექტორი რომ არ ყოფილიყო
შანს მივცემდი, ეს დიდი შეცდომაა.
-გადი,მომშორდი,ბატონო ალექსანდრე ეს უკვე ზედმეტია, თქვენ არ იცით ეს რა დიდი შეცდომაა რასაც ჩვენ ვაკეთებთ. ძალიან დიდი და ხო ამას არ გაპატიებთ თქვენ ჩემი პირველი კოცნა მომპარეთ-ჩამოვჯექი,
ფეხები გულმკერდზ ავიკარი და თავი ჩავხარე. არ ვიცი რა დამემართა, მაგრამ ამიტყდა ტირილი , ძლიერად ავქვითინდი. ჩემს ცხოვრებაში ეს პირველად ხდება. პირველი შეგრძნება, პირველი და ყველაზე საოცარი
მაგრამ ვისთან ლექტორთან? რომელსაც არც კი ვიცნობ . არა მარტო ლექტორთან, არამდეგ ბექას ძმაკაცთან. არ ვიცი ტვინი აღარ მივარგა.მაგრამ ეს ხომ სასიამოვნო იყო. იქნებ მას უბრალოდ ჰორმონების დაკმაყოფილება
უნდა ჩემი დახმარებით.არა ამსა ვერ ავიტან.- ეს რატომ ქენი რა გინდა ხომ შეგიძლია, უბრალოდ შემეშვა. საერთოდაც არ მიცნობ წესიერად და გგონია რომ ასე მარივია შენთან ერთად ასეთი რამის გაკეთება.უბრალოდ
რატომ ვენდობი ასე მარტივად ხალხს მეთვითონაც არ მესმის. ჯანდაბა.ჯანდაბა.-დავიღრიალე და მალბოროს სიგარეტი გავუკიდე.სამი ნაპასის შემდეგ უკნიდან მიახლოვდება ალექსანდრე.
-მე შენ დიდი ხანია გიცნობ. ვიცი შეიძლება არ გახსოვდე მაგრამ მე და ბექა ხშირად მოვდიოდით შენს სახლში.ზუკას სანახავად. ერთი ორჯერ შენს ოთახშიც ვარ ნამყოფი. მძინარეც მინახიხარ. 13 წლის რომ
იყავი ისეთი საყვარელი გამოხედვა გქონდა. უბრალოდ არ შემეძლო უშენოდ ისეთი საყვარელი და ლამაზი ხარ , არა მარტო სხეულით არამდეგ შინაგანადაც. ისეთი სუფთა და სპეტაკი ხარ, ხანდახან მიკვირს
ბევრი გოგო მინახავ შენნაირი სილამაზის მქონე მაგრამ შინაგანად კი ძალიან ბინძურები.აი შენ კი სულ სხვა ხარ. უბრალოდ იმის თქმა მინდა რომ ეს პირველი კოცნა არ იქნება . ჩათვალე რომ აწი სულ ასე იქნება.-
ჩემი ტუჩსაცხით გატყიპნილი სიგარეტი გამომართვა თვითონ დაარტყა ორჯერ, შემდეგ კი თავისი ქურთუკი მომაფარა.
-სავარაუდოდ ხვალ არ ვიქნები ბატონო ლექტორო!- განვაცხადე მტკიცედ და სიბნელეში ვერაფერს ვარჩევდი.
-რატომ ქალბატოო მაშო? -მეკითხება და ხელებს იჯვარედინებს, თან ეტყობა რომ იცინის.
-თქვენი გაკვეთილები მოსაწყენია. -ვეუბნევი და სახეზე ვაკვირდები რომ გავაჩიო მისი ემოცია, საპასუხოდ კი ღიმილს ვიღებ.
-ჩემს გოგოს გაკვეთილები არ მოწონს,აბა რა გავაკეო რომ თქვენი ეს მობეზრება ჩავახშო.
-კი არ მომწონს, მინდა სადმე წასვლა ოღონდ მარტო , სრულიად მარტო.- ვეუბნევი და ვიკრიჭები, ის კი ალბათ მათვალიერებს და სახეზე დიდი ბედნიერება ესახება. მას მართლა ეტყობა ჩემდამი კარგი დამოკიდებულება
არ გავს პედოფილს,არც გოგოების მიმართ ცუდი დამოკიდებულება,ალბათ ბევრი ყავს გამოყენებული,მაგრამ ისე არავის შეხედავს ალბათ როგორც მე. მის თვალებში ეს ჩანს, მის ფირუზისფერ თვალებში ეს ჩანს.
ალბათ არ მატყებს , და არ მიყენებს იმედია ეს ასე არ არის მაგრამ ეს რომ შცდომაა ძალიან დიდი შეცდომა , რას იტყვის დედა? ან მამა? ან თუნდაც ჩემი ძმაკაცები. ბევრი ვინმეა ვისგანაც ცუდი დამოკიდებულება წამოვა.
მაგრამ მისდამი ამ სიმპათიას ალბათ ვერასდროს მოვიშორებ.ასე ფიქრებში დაღლილს თავი შემთხვევით ჩამოვადე ალექსანდრეს.
მას ჩაეღიმა.
- მენდე , არ ვიკბინებ. წამო სახლში წავიდეთ.- მეც უსიტყვოდ ავდექი და გავყევი ადგილამდე სადაც ჩვენი მაგიდა იყო. ვერ გავიგე რა უთხრა ჩემს ძმას მაგრამ ჩემმა ძმამ ჩაიცინა და საყვარლად გამიღიმა, მერე კი
თავი დაუქნია ალექსანდრეს. ალექსანდრემ ჩემი შავი ჩანთა აიღო და მომიახლოვდა.მისი დიდი თითები ძლიერად შეაცურა ჩემს პატარა თითებში და ძლიერად მომიჭირა.
- იქნებ შეწყვიტო აგრესია და წესიერად მომკიდო ეს, ეს შენი ვებერთელა ხელი ან საერთოდ გამიშვა. - ამომასხა და მივაყარე.
-ოჰ პატარა როგორი საყვარელი ხარ, ისე მინდა ჩაგეხუტო და მოგეალრესო რომ არ შემიძლია - შემომხედა და ხელი ცოტა მოაფომფლოვა.მეც როგორღაც ამოვისუნთქე.როგორღაც,დავადექით სახლის გზას.
როდესაც უცბად ჩემს ბარძაყზე ვიგრძენი, დიდი რაღაცის დადება, დავიხედე და ალექსანდრეს ხელია. საყვარლად შემომხედა მეც არაფერი მითქვამს. ისე მსიამოვნებდა მისი ეს მოძრაობები , არ მინდოდა მორჩენილიყო.
ისე მოვითენთე რომ ჩამეძინა მერე კი აღარაფერი არ მახსოვდა.



***
დილით გაღვიძებულზე, თავი ძალიან ამტკივდა. არც ოთახი მეცნო. არ ვიცოდი სად ვიყავი . მაგრამ დაახლოებით ვხვდებოდი. დაბლა ჩავედი და რას ვხედავ. წელს ზემოთ შიშველი, შორტებში გამოწყობილი ალექსანდრე სამზარეულოში ფუსფუსებს. გამიკვირდა მაგრამ მერე ჩამეცინა.
-ბატონო ალექსანდრე რას მიმზადებთ?-ვეკითხები და მაგიდას უკნიდან ვეყრდნობი.ის მიახლოვდება და შემწვარ კარტოფილია თეფსშ მაწვდის.მეც ვართმევ და მაგიდაზე ვჯდები.
- აი ჩემო პატარა, მთლად კარგი არაა მაგრამ წავა.-მეც თავს ვუქნევ და პირში ბევრ კარტოფილს ვიტენი . ალექსანდრე კი დამცინის , მეც გამეცინდა ძლივს გადავყლაპე ლუკმა ისე ვიცინოდი.
-აუ წავედი მე სახლში, -ვეუბნევი და ვდგები.
-მოიცა მე წაგიყვან თან რაღაცა მაქვს მოსაცემი.-მეც კითხვისნიშნიანი მზერა ვესროლე.
-კარგი.-არ ვიცი მაგრამ ეს ბიჭი თანდათან მხიბლავს, ვერ ვიტყვი რომ უშნოა და ვერც იმას ვიტყვი რომ ცუდი პიროვნება. სრულიად კარგი ადამიანია. ასე კარგად არ ვიცნობ , არც ის ვიცი მისი ღიმილის უკან რა იმალება , როგორი ტკივილი. როცა ადამიანები ვცდილობთ ტკივილის დაფარვას ღიმილით , რთულია სულ გურწფელად ვიღიმოდეთ.
მანქანაში ვზივართ რა დრისაც ალექსანდრე გადადის მანქანიდან, არ ვიცი სად მიდის მაგრამ ის ვიცი რომ რაღაც უდა მოეცა. მეც ვეოდები თუ რას მომიტან. როდესაც ვხედავ , დათუნიით და ყვავილებით ხელში მომღიმარ ალექსანდრეს , რომელიც მანქანისკენ მოემართება.
მანქანაში ჩაჯდომა და ყვავილების სასიამოვნო სუნის შემოგებება ერთი იყო.
-აი პატარა ქალბატონო ეს შენ , ჩემო პატარა , ძალიან მიყვარხარ პასუხს არ მოველი ჯერ მაგრამ იცოდე შენს ადგილს არავინ შეცვლის ჩემს გულში, არასდროს, პატარა- ისეთი თბილი სიტყვებია გულში სიყვარული ჩამეღვარა. ყველას უნდა ყავდეს ასეტი კარგი ადამიანი გვერდით.
-ძალიან , მაბედნიერებს ასეთი რაღაცეები, მადლობა-გავუღიმე , მან კი ისევ ჩემს ტუჩებს ეამბორა, ისევ შეერთდა ჩვენი ბაგეები. ამისშემდეგ წავედი სახლში , ყვავილებში , შოკოლადი აღმოჩნდა გემრიელად მივირთვი და კინოს ჩავუჯექი. ასე ოთხი საათისთვის დავიწყე გამზადება. რადგან ხუთზე ქართულის ლექცია მაქვს.ჩემს ალექსს ვნახავ , ნაწილობრვ მიხარია , თან მეშინია ადამიანთან ასეთი ურთიერთობა პირვლად მაქვს. სიყვარული? არ ვიცი განა ესაა სიყვარული ? არ ვიცი ამ ურთიერთობას რა დავარქვა მაგრამ ვხვდები რომ მომავალი მასთანმაკავშირებს.
როგორღაც მივაღწიე , და ისევ დავაგვიანე, რათქმა უნდა ისევ ალექსანდრეს ლექციაზე .
- ბოდშით , შიძლება?- ვეკითხები და სერიოზულ სახეს ვიღებ. ვხედავ ალექსანდრე რომელიც
ძალიან ლამაზი ღიმილით მიყურებს,იმ წუთას მინდიდა ძლიერად ჩამეკოცნა მისი ლამაზი ლოყები.მაგრამ აქ იმდენი ხალხია ეს შეუძლებელია.
- მობრძანდით, მაშო.-მეც შევდივარ და ყველაზე წინ დაფასთან მდგარ მაგიდასთან ვჯდები პირდაპირ ალექსანდრეს წინ, მას კი კმაყოფილი ღიმილი აკრავს სახეზე.
როგორღაც მოსაწყენად ჩაიარა ლექციამ როცა გასვალს ვაპირებდი . უცბად ალექსანდრემ ხელი ჩამავლო და კედელს ამაკრა. მეც გაკვირვებული ვუყურებდი მის ამ ქმედებას.
- უკაცრადა მე მეჩქარება. - ვეუბნევი და ვიკრიჭები ის კი იმდენად საყვარლად მიყურებს რომ მზერას ვერ ვაშორებ, ჩემდა გასაკვირად იგი ძლიერად მიკრავს გულში.
- შნ მხოლოდ ჩემი ხარ, განა შენი განაილება სხვისთვის შემიძლია არა, არ მჭირდება სანახევრო სიყვარული.ჩემი ხარ და არსად გაგიშვებ გესმის არსად. - ასე ვიდექი და ვეხუტებოდი ხმას ვერ ვიღებდი . მისი და ჩმი გულის რიტმული ფეთქვა გულს უფრო მიჩქარება. მისი სუნთქვა მედებოდა სახეზე ...