***
იმის მერე რაცბატონი ალექსანდრე ვნახე ორი კვირა გავიდა. ამ დროის განმავლობაში სოფელში ვიყავი ბებიასთან. ბევრი ვიფიქრე თუ ცოტა ბედს მივენდე. ამ დროის განმავლობაში ტელეფონზე მისი არცერთი ზარისთის არ მიპასუხია. ანდა რა უნდა მეთქვა. არც არაფერი მქონდა სათქმელი.ლექტორია. ახლა ვზივარ მარშუტკაში და გავყურებ გზას . თან ფიქრს ვერ ვიშორებ თავიდან. რომ ჩავალ რა მოხდება. ან რას მეტყვის. ჩემი ძმაც სიგიჟემდე მომენატრა.
ასე ფიქრებში ჩავაღწიე თბილისში. ჩავჯექი ტაქსში და მივედი ჩემს სახლში. შევდივარ და ვხედავ ჩემს ძმას . ჩემს საყვარელ ძმას რომელიც ჩემსკენ მთელი სისწრაფით მოდის ჩასახუტებლად.მეც მოვეხვიე.
- ჩემო პატარა ქალო როგორ ხარ ? - მის ესეთ საქციელზე ჩამეცინა.
-კარგად ვარ შენა ? -
-რავიცი ვარ . მაგრამ შენი ალექსანდრე კი არის ცუდ დღეში-მეუბნევა და თან დამწუხრებულ სახეს იღებს.
-ჯერ ეს ერთი ალექსანდრე ჩემი არაა. მეორე არ გონია ეგრე იყოს -ვუბნევი და ჩემს ოთახში ავდივარ. ვიცვლი და ვემზადები უნივერსიტეტისთვის . დიდი ხანია რაცვაცდენ და ეს ცუდად იქნება ჩემს სწავლაზე აღნიშნული.რათქმაუნდა ქართლი ფილოლოგია. არ ვიცი რს მეტყვის ან რას გააკეთებს ეს შეცდომაა და უნდა გამოვასწორო.

***
ვდგავარ ლექციის დარბაზის წინ , თან მეშინია შესვლა თან არა . ბოლოს როგორღაც გავბედე, დავაკაკუნე და შევაღე.
- შეძლებათ? - ვეკითხები და ვყუყრებ ჩემსკენ მომართულ ფირუზისფერ თვალებს.
- მოდი ადამია . - მეც უსიტყვოდ დავჯექი , ისევ დებილური ლექცია იყო. როცა გასვლას ვაპირებდი. ხელი ჩამავლო ალექსანდრემ და კუთხეში მიმიმწყვდია.
- რატომ არ ჩანდი იცი რამდენი გეძებე, იცი საერთოდ , რამდენი მესიჯი , რამდენი დანარეკი მაქვს შენს ნომერზე, ვერ გიპოვე , მეგონა რომ სამუდამოდ დაგკარგე და როგორც ყოველთვის მოხვედი. ოხ ადამია როგორ მოგხვდება , მაგ შენ ლამაზ სხეულზე.თან მეცოდები თან არა.-მეუბნევა და თვალებს არ მაშორებ. მართლაც რომ მომაჯადოვებელი ადამიანია თვით ალექსანდრე.
- ეს დიდი შეცდომაა - ვეუბნევი და ვცდილობ მისი მკლავებიდან თავის დახსნას მაგრამ ამაოდ.
-არაა შეცდომა შეცდომით არაფერი ხდება გესმის , ეს არაა შეცდომა . ეს შეცდომა კი არა სიყვარულია. ყ ყველას ვუთხარი თუ როგორ მიყვარხარ , არ მაინტერესებს ვინ რას ფიქრობს გესმის . მიყვარხარ და ვსო.არ ვცი რას ფიქრობ ან რა გინდა მაგრამ თუ გამიზიარებ კარგი გოგო იქნები პატარავ-მეუბნევა არ ვიცი რა ვუთხრა მეშინია უარი რომ ვუთხრა რას იზავს.
-მე არაფერი ვიცი, მართლა ყველაფრის მეშინია. ამ დროის განმავლობაში სულ შენზე მეფიქრება უბრალოდ არ ვიცი ზუსტად განა ეს სიყვარულია?-ვტიროდი, მეშინოდა სასტიკად მეშინოდა.ვერაფერს ვამბობდი უბრალოდ ვტიროსდი. ძლიერად მოვეხვიეალექსანდრეს ისევ ტირილი.
-ნუ ტირი პატარა . არ მიყვარს შენს თვალებზე ტირილს. დღეს ჩემთან წამოდი პატარა . მე შნს ძმას ვეტყვი -მეც თავის დაქნევით დავეთანხმე.მან ჩემს ძმას დაურეკა.
ზარის დასაწყისი:
- ალო ძმა როგორ ხარ ? -ეკითხება და თან მიღიმის.
-კარგად ალექს შენ? -ეკითხება ძმა და დაახლოებით ვხვდები რა სახეს იღებს.
-შენ დას ვიტაცებ და წავიყვან თუ შეიძლება?- ეკითხება და თვალს მიკრავს.
-წაიყვანე კაცო , ბედნიერი მომაალი აბა ნახვამდის კარგი კაცი.
ზარის დასასრული.
ასე და ამგვარად წამიყვანა თავის სახლში . მისი ტანსაცმელით დავფართხუნობდი მის სახლში .
ასე ვათვალიერებდი სახლს როცა უცბად შემოვტრიალდი და შევეჯახე ალექსანდრეს . სადაცაა დავვარდებოდი როცა წელზე დიდი ხელის შემოხვევა ვიგრძენი. დიახ მიმიკრა მის დიდ სხეულზე არც ხელს მიშვებდა და არც თვლს მაშორებდა. მოგვიანებით კი მზერა ტუჩებზე გადაიტანა. ვიგრძენი როგორ მომინდა მის ტუჩებზე ამბორი. როდესაც ეს პირველად გავაკეთთ ტერასაზე ეს შსანშნავი იყო. მაგრამ ეხლა მეშინოდა ამ ნაბიჯის გადადგმა. ვერც წინ ივდიოდი და ვერც უკან . უცბად თვალები და დამეხუჭა და წარმოვიდგინე , თუ როგორ ვკოცნიდი ალექსანდრეს. როცა რეალობაშიც იგივე მოხდა , ალექსანდრე
მთელი სიძლიერით და ვნბით მკოცნიდა . მე ვეღარ ვსუნთქავდი... ჰაერი არ მყოფნიდა. უცბად
შევწყვიტე კოცნა სუნთქვის დარეგულირებას ვცდილობდი . მაგრამ უფრო მიჩქარდებოდა .
- დაწყნარდი, პატარა რა საყვარელი ხარ რო იცოდე შემომეჭმევი.- მეც სიცილმა ამიტანა .
ასე სიცილ სიცილით მის მკლავებში აღმოვჩნდი . ასე ვიწექით და ვუყურებით კინოს ,, ჩემი ბრალია??
ისეთ მომენტებში სადაც ბიჭი შიშველ მდგომარებობაში გამოიურებოდა . ალექსანდრე თვალებს მახუჭინებდა და მეუბნევოდა მხოლოდ ჩემი სხეულიო . მე კი ისეთი სიცილი მიტყდებოდა .
მის გვერდით მეძინა და ვერაფერს ვგრძნობდი გარდა სიყვარულისა... <3

- კარგად