ნოემბრის ცივი,უგულო ღამის შუა პირი იდგა..
მოქუფრულ ცას მჭიდროდ შეეკრა კამარა და საავდროდ ამზადებდა საიდუმლოებებით სავსე ქუჩებს..
ჯერკიდევ რბილი,სუსტი წვეთები ალაგ-ალაგ ასკდებოდნენ ასფალტის სახეს და,
მოკლე სიცოცხლეს ასრულებდნენ.
ერთიანდებოდნენ და,
სანიაღვრეში ჭუჭყს ერეოდნენ..
მოსველებული ქვაფენილი
მის მწარე სუნს უშვებდა და,ჩადენილ ცოდვებს ირეცხავდა გამალებით..
სიცოცხლეშეწყვეტილ ხეებს ამაოდ აეტოტვათ ხელები ცისკენ,
ბედის მწერალს დღეს სულ სხვა გეგმები ჰქონდა..
ღამის უიმედო სიჩუმეს ჩიხიდან მომავალი ქალის კივილი არღვევდა,მაგრამ,
მისი მცდელობაც ისეთივე უშედეგო იყო,
როგორც ღმერთის,
ცოდვის ქალაქს გამკლავებოდა..
თითქოს,
დღის უკანასკნელი შუქის ჩაქრობისთნავე იწყებდა ყველა მანკიერ ცხოვრებას..
მხოლოდ მაშინ,როცა,აღარავისთან სჭირდებოდათ სახეცვლილება,
ჩამოიტყავებდნენ ლეშს და,
ძვლებიღა რბებოდნენ..
ლპობადაწყებული კანი და,
გასაცოდაებული არსებობა..
თითზე ჩამოსათვლელ დარჩენილ დღეებს შვიდ მომაკვდინებელ ცოდვას სწირავდნენ და,
კუნჭულში გადაკარგულ შვიდ სათნოებას ზიზღიან საბურველში ხვევდნენ..
ცოცხლად კვდებოდნენ..
სხეულის საამოდ სულს ყიდნენ და,
ღამის გაცრეცისთანავე,
გაუწყვეტელ ჯაჭვს უთავბოლოდ ერგებოდნენ..
ამღვრეულ ამინდს,
ჩამოქცეულ ღამეს მხოლოდ ქალის სასოწარკვეთა არ კვეთდა..
ლამპიონების მჭახე განათებას,ქარივით შლიდა სწრაფად მომავალი ტოიოტას ყველგანმავალი.
ოცდაათს გადაშორებული,
სახე ხმელი,
წვერმოსილი საჭეს ძლიერად ჩაფრენოდა და სიშმაგისგან,ყელზე ყველა ძარღვი დახეთქვოდა..
თამბაქოს გრძელი,მუქი ყავისფერი ღერი ტუჩებშორის მტკიცედ მოექცია და,
არ ანაღვლებდა,
ფერფლი რომ სუროსფერ ლაბადაზე ეყრებოდა..
ნაფაზს მოწყურებულივით უშვებდა ჰაერისგან დაცლილ ფილტვებში და,
სალონში ზიზღით ფანტავდა..
ხელზე დამაგრებული ძვირადღირებული საათი ოთხის მოახლოებას ამცნობდა..
სწორედ,უკანასკნელ წამებს ითვლიდა დროება,
ავტომობილი ერთ სართულიანი შენობის წინ რომ გააჩერა და,
მაღალი სხეული გადმომართა.
ციოდა..
ძვალ-რბილში ატანდა კოკის პირი..
თქეშად წამოსული წვიმა ერთიანად დაეტაკა ძლიერ ანფასზე და,
შეამცივნა..
აღარ დაუყოვნებია,
როგორც კი ხუთმა შემოხსნა ღამის კარი,
ხის დარაბას მხრით მიებჯინა და,
უსახო დერეფანს უშინაარსოდ აუარა გვერდი..
კარგად შეფუთულ,
საბჭოეთის ხელდატყობილ კედლებს მიღმა,
ცოდვის ქალაქს მისი,
ბნელი ბუნაგი მოეწყო..
რკინის კანი სამყაროს,
დღევანდელობისგან ისე მიჯნავდა,თითქოს,მასში ყველა ავს არ მოეყარა თავი..
სარდაფში,თითქმის მთელი ქუჩის მიწის ქვეშ მოწყობილ სამორინეში,
ქალაქის ელიტას თავი აზარტული თამაშისთვის შეექცია..
მარგალიტის ყელი მზესავით მოეღარათ ქალბატონებს და,ასობით ლარს,ქარს ატანდნენ..
გაქსუებული ბობოლები თვალის ავი კვესებით აკვირდებოდნენ მსვლელობას და,მათ რიგს მოუთმენლად ელოდნენ..
არც კი გაუხედავს ახალმოსულს შეკრებილი საზოგადოებისკენ,რომლებთაც შესანიშნავად იცნობდა,დღის შუქზე..
მისი მიზნები კიდევ ერთი კარის მიღმა იყო..
ტყავით შეფუთულ კარზე გაკრული ბრძანება მარტივად იკითხებოდა..
მხოლოდ გამორჩეულ სტატუსს შეეძლო მისი შეღება..
მაღალი,ძლიერი აღნაგობის სხეულისთვის კი,რთული არ ყოფილა სახელურის ჩამოწევა და სხვა ჯოჯოხეთში გადასვლა..
განვლილისგან განსხვავებით,
ადგილი,სადაც ის მიაბიჯებდა,
კიდევ უფრო მუქი და,
სისხლისფერი იყო..
დერეფანს ერთმანეთის მიჯრით მიწყობილი ოთახები გასდევდა..
კარის ღრმულიდან გამოსული კვნესა და,მამაკაცების გმინმა ცეცხლოვან,ვნებით სავსე ღამეს ამცნობდა..
ქალაქის საუკეთესო,ნარჩევი,წყაროს წყალივით კრიალა ესკორტები მათ სამუშაოში ჩართულიყვნენ და,
უკანასკნელ კაპიკებამდე ყვლიფავდნენ თანამდებობის პირების ჯერკიდევ რძეშეუმშრალ ვაჟკაცებს..
ზიზღით მოეღრიცა სახე მოსულს..
ირონიულად ჩაეცინა და,
უკანასკნელი კარიც მოიტოვა ზურგსუკან..
დამსწრე საზოგადოება ფეხზე ადგომით შეეგება ახლადმოსულს..
ხუთ მამაკაცს თავი მრგვალი მაგიდის ირგვლივ მოეყარათ და,მეექვსეს მოლოდინში, შოტლანდიური ვისკით ისველებდნენ ყელს.
-პირდაპირ საქმეზე გადავიდეთ.-მოკლედ მოუჭრა სიტყვის თაოსნობით ყელმოღერებულ ჭაღარა,თეთრი პირისახის კაცს..
სიტყვის გაწყვეტა არ ესიამოვნა უკანასკნელს,თუმცა,
ვერც მის ავტორიტეტს გადაეღობა,
ხმა ჩაიწმინდა და,თეატრალური ღიმილით მოავლო ყველას თვალი..
-კოკა-ფართოდ გაშალა დაკოჟრილი ხელები და ჯიბიდან პატარა კოლოფი ამოიღო..-უმაღლესი ხარისხის,ჩვენი ქალაქის მომავალი!-აღფრთოვანებული შეძახილების მოლოდინში გაირინდა,თუმცა,ამაოდ.
უკმაყოფილო გმინვამ გადაურბინა ყველას სახეზე.
მხოლოდ,მეექვსესთვის არ იყო წინადადება სიურპრიზი..
მისთვის უკვე ცნობილი იყო,
ჭყონიას განზრახვა და,
მწარედ ჩაეღიმა,მისი ირიბი გაფრთხილება რომ არაფრად ჩააგდო და,წინადადება მაინც გამოიტანა განსახილველად..
ხმა ისევ არავის დაუძრავს,
ინსტიქტურად ყველამ მისკენ მიიხედა და,
დაპირისპირების მოლოდინში,გაირიდნენ..
სახეს არ ცვლიდა ახალმოსულიც..
მანამ,სანამ წინადადებას გაშლიდა,
ჭყონიას წინ დადებულ კოლოფს დაწვდა,
გახსნა და,
ბაჯაღლოს წვრილი,მოკლე მილით თეთრი ფხვნილი ძლიერად შეისუნთქაა..
სულ რამოდენიმე გრძელი წუთი დასჭირდა,მის ფიქრებში რომ დარწმუნებულიყო..
-მალხაზ,შემახსენე,რამდენი წლისაა შენი ქალიშვილი?!-ქორის მზერა მიაბჯინა და,
პასუხის მოლოდინში,გაირინდა..
-17!-ძლივს გამოსცრა ჭაღარამ.
ჰაერი ღრმად შეისუნთქა და ავად დამუხტული გარემოსგან სულშეხუთულმა,საკინძე შეიხსნა..
-ანნა რა შუაშია?!-ხმაში იმდენი სიმტკიცე აღარ გაუკრთა..
-შუაში არა,ნაბი*ვარო,თავშია!-დინჯი საუბარი ვეღარ განაგრძო.
გაცოფებული და,
ზიზღით სავსე გადაევლო მასიურ მაგიდას და,
ირიბი გაფრთხილება,პირდაპირი მუქარით ჩაანაცვლა..
სინათლეზე ავად გაკვესებული ვერცხლისფერი იარაღის ლულა გაფითრებულ ჭყონიას შულზე მიაბჯინა და ავად გამოსცრა.
-დღეიდან უახლოესი ასი წელიწადი,ეს სინთეთიკური ნაგავი გაჩნდება ქუჩებში და,კაცობას ვფიცავ,პირველი,ვინც მას გაიყნოსავს,შენი 17 წლის ანნა იქნება და ამაზე,პირადად მე ვიზრუნებ...
გასაგებია სი*ო?!-სახეში ყინულივით ცივი მზერით ჩასძახა და მანამ,სანაც მის თვალებში საკმარისი თანხმობა და შიში არ დაინახა,
იარაღი არ მოაშორა..
მხოლოდ მას შემდეგ გადახედა სხვებს,
როცა მალხაზმა სახე აარიდა და,
ზიზღისგან აკიაფებული თვალები კედელს მიაყინა..
-აქვს ვინმეს ამ თემაზე სხვა აზრი?! -ფორმალობისთვის იკითხა..
მრგვალ მაგიდასთან შეკრებილ მაღალჩინოსნებსა და,ავტორიტეტებით დახუნძლულ პერსონებს არაფერში აწყობდათ ქუჩებში ახალი საწამლავის გავრცელება.
კანონიერი შემოსავლები გაცილებით მყარად უმაგრებდათ ჯიბეს,
ვიდრე,
სისხლიანი გარე გზები,რომელთა გასუფთავებასაც ენერგიასთან ერთად დიდძალი ფინანსები სჭირდებოდა.
ამასთან,მხოლოდ მალხაზ ჭყონია იყო იმ გაქანების ნაძირალა,რომლისთვისაც მთავარი მხოლოდ მწვანე და ოქროსფერი იყო.
შედეგები,რომელიც წამოწყებულ საქმეს მოჰყვებოდა,ისეთივე უმნიშვნელო იყო მისთვის,როგორც ქუჩაში მოსიარულე წვრილფეხობა..
აღარ ჩარეულა შემდეგ საკითხებში მეექვსე..
მხოლოდ მშვიდი,თუმცა,ბობოქარი მზერით ისმენდა და კარგად იმახსოვრებდა ყველა იმ რეპლიკას,რომელსაც თითოეული მათგანი საუბრისას იყენებდა..
კარგად ჰქონდა მათი ფსიქოტიპი შესწავლილი.
მიუხედავად მტკიცე ხასიათისა,
თითოეულ მათგანს ჰქონდა თითო უზარმაზარი სუსტი მხარე,რომელსაც,სიცოცხლის ფასად მალავდნენ,თუმცა,
არწივის თვალისთვის,რთული დასაჭერი არ იყო..
წამალზე დამოკიდებული ჭყონია მოუსვენრობისგან დიდხანს ვერ ძლებდა ერთ ადგილას..
გადაჭარბებული ენერგია და,რიგ შემთხვევაში,დაქვეითებული რეაქცია მარტივად მეტყველებდა მის ამობურცულ,დახეთქვამდე მისულ ვენებზე..
ახალმოსულს არ გაკვირვებია მისი მარჯვენა ფეხის გაზარმაცებაც..
სიარულისას წინ იხრებოდა,
მარცხენა ფეხს დიდხანს ეყრდნობოდა და,
სკამს იხმარდა,გასამაგრებლად..
მისი ორგანიზმი ლპობას იწყებდა..
დახვრეტილი ქუსლიდან შესული სითხე სისხლძარღვებს მიუყვებოდა და,
ნელნელა ჭამდა..
მისით იკვებებოდა..
სახე ააარიდა მეექვსემ..
საზიზღარი შესახედი იყო მალხაზის დაღარული სახე და,ავხორცი მზერა.
ხასიათწამხდარმა,სმენა სვიმონისკენ გადაიტანა.
60 წელს მიტანებული,მოხდენილად ჩაცმული მოხუცი დათაფლული ხმით განიხილავდა სიახლეებს..
მისი მოსმენა ყოველთვის სასიამოვნო იყო..
მრავალ ჭირგამოვლილ მოხუცს უზარმაზარი გამოცდილება ჰქონდა,ახალი ბიჭებისთვის გასაზიარებელი,თუმცა,
კარგ მსმენელს ყველა ისტორიის მიღმა კლდესავით აღმართული,უდრეკი სვიმონის ამოცნობაც შეეძლო..
მხოლოდ ძალიან ვიწრო,გათითოკაცებულმა არეალმა იცოდა,მისი ეტლს მიჯაჭვული,ანგელოზის სახიანი გოგონას ამბავი,რომელსაც,უკანასკნელი 10 წელი ოთახის ზღურბლი არ დაუტოვებია..
მის მორიგ ამბავზე გულიანად მოცინარ ახალგაზრდას,მეექვსეს რომ უმშვენებდა გვერდს,
ლექსო მენაბდეთ იცნობდა მთელი ქალაქი და მისი მთავარი მინუსიც ეს იყო..
სადაც არ უნდა ყოფილიყო,ნებით თუ უნებლიეთ,ყურადღების ცენტრში ექცეოდა და,იფანტებოდა..
თუმცა მცირე ასაკი და,თავის ქალის მიღმა დაგროვილი ცოდნა და გამოცდილება აძლევდა იმის ძალაუფლებას,აქ,ამ მაგიდას მოჯდომოდა და ქალაქის ის შავბნელი მხარეები გაეცნო,
მოსი ასაკის ბევრ ახალგაზრდას,წარმოდგენაც რომ არ ჰქონდა..
-ივერი,დავასრულოდ?!-ღრმა ფიქრებიდან სვიმონმა გამოიყვანა ბოლოსმოსული.
ჭყონიასთან დაჯახებას მასზე ემოქმედა და,საწამლავი,რომელსაც მალხაზი მაღალი ხარისხის კოკად ასაღებდა,მხოლოდ ახლა იწყებდა მის ორგანიზმში გახსნას..
ეს არ გავდა სტანდარტულ კაიფს..
ბურუსი,რომელიც წამალს ახლდა,ახლოსაც არ მიდიოდა ნამდვილ ნეტარებასთან..
შვება,რომელიც მისი სხეულისთვის უნდა მოეტანა,
წვამ ჩაანაცვლა..
თუმცა,საკუთარ თავს მართავდა..
დინჯად დაემშვიდობა ყველას და,
მარტოდ დარჩენილმა,ღრმად შეისუნთქა თამბაქოს ძლიერი ნაფაზი..
გონება მთლიანად გამოთავისუფლებულიყო..
აღარაფერზე ეფიქრებოდა მუდამ ფიქრებში ჩაძირულს..
ტყავის სავარძელში კომფორტულად ჩაფლულიყო და ფილტვებს ნიკოტინით ავსებდა.
მხოლოდ ერთხელ გაიხსნა კარი..
ბროლის ლანგარზე წერილთან ერთად ერთი ბოთლი ძვირადღირებული ვისკი,უმაღლესი ხარისხის სიგარა და,მრგვალმუცლიანი ბოკალი შემოიტანა მიმტანმა..
"საჩუქრით დატკბი,სანამ რეალობას ბრძოლის ველზე დაუბრუნებიხარ"-გაკრული ხელით გამოეყვანა ასოები სვიმონს.
ჩაეცინა.
რთული მისახვედრი არ იყო რას გულისხმობდა მოხუცი..
ჭყონიასთან დაპირისპირება კარგს არ მოასწავებდა..
ის არ მოისვენებდა,სანამ მისას არ მიაღწევდა,
მაგრამ,მხოლოდ მალხაზს არ დაუდიოდა ძარღვებში სისხლის მაგივრად პრინციპები.
მხოლოდ ის განცდა ესიამოვნა,რომ ამ ბრძოლაში მხარს უმაგრებდნენ და,
თუნდაც მგელივით მარტო გაძღოლოდა ხროვას,
მაინც მიიყვანდა მის სიტყვას ბოლომდე..
ძლიერად მოქაჩა ივერი უთურანმა სიგარას..
ჩამობნელებულ ოთახში ერთადერთი წერტილი ანათებდა სუსტად და,
ის ადგილიც შეივსო..
ჭერიდან იატაკამდე ჩამოშვებულ,ვერცხლისფერ სვეტს სუროსავით შემოეხვია ქალის სუსტი,
ფორმებსავსე სხეული..
ძელივით სწორი,ალვის ხესავით აშოლტილი ფეხები ოსტატურად იხლართებოდა და,
სასიამოვნო სანახაობას ქმნიდა.
ნაზ,ინტიმურ,ვნებიან მუსიკას აყოლილი მოქნილი სხეული მთელი სიდიადით ირხეოდა და,
ჰარმონიულად ერწყმოდა გარემოს..
მუქი,ყორნისფერი თმები ტალღებად დაყროდა ქალურ მხრებზე და,
ცისკრისფერ,კამკამა,ლაჟვარდოვან ჭროღა თვალებს ვარსკვლავებივით გამოკვეთდა კოხტა სახეზე.
არ იყო მისი მზერა მორცხვი.
ვნებიანი ან,
სანდომი..
ქალი ირისებიდან ცეცხლის ენებს ისვრიდა და,
მასში წვავდა უთურანს..
წამლის თუ,ეშხის ზემოქმედება იყო,
ვერ გაერკვია მამაკაცს..
არასდროს მოუნუსხავს ქალს ამაზე მეტად და,
არც ,განცდილთან შედარებით,სუსტად..
არც არასდროს გაუსწორებია მზერა სტუმრისთვის,მოცეკვავესაც..
ანდამატივით მიიზიდა მისმა ყორნისფერმა თვალებმა და,
სუსხმა,რომელიც,ლაბადაში გახვეული სხეულიდანაც კი,ეკლებად აყრიდა..
კაცი მასში გადაკარგული იქამდე დასცქეტოდა ქალის მხურვალე თვალებს,სანამ,სრულად არ ჩამოწვა ბნელი და,
მხოლოდ ჭროღა მზერამ არ გაკვეთა სივრცე..
ხელები აეწვა,ისე შემოუძვრა კანში სურვილი შეხებოდა და,
მისი გაეგო..
მაგრამ,საკუთარ სურვილებს არ დაჰყვა..
სანამ სიგარა ნახევრამდე ჩაიწვებოდა მის თითებში,
ქალმაც დატოვა ჩამალული კარიდან ოთახი და,
ცეცხლისგან გავარვარებული ოოთხი კედელი გულაჩქარებით დატოვა..
-ოჰო!-გულიანად გაეცინა მის მღელვარებაზე ივერის.
ჩავლილისგან და,
განცდილისგან განთავისუფლებული,
მტკიცე ნაბიჯით გაიარა იგივე გზა და,
თვალები მკვახედ მოიჩრდილა,გარეთ შუადღის შუქი რომ მოაწვა.
რამდენი საათი იყო ჩაფლული ცისფერ თვალებში?!
არწივისთვალას საუკუნედ მოეჩვენა..
საჭეს უკვე სრულად გამოფხიზლებული მოუჯდა და,
ცოდვების ქუჩას საბურავებისგან ავარდნილი მტვრის ბუღი დაუტოვა..
სანამ მის ცალკე,
პიროვნებასთან შესისხლხორცებულ გარემოს დაუბრუნდებოდა,
"სარდაფი"-ს მფლობელს მხოლოდ ორი შეტყობინება გაუცვალა.
"სახელი,იოსებ!"
"დონკა ტკაჩენკო"
"დღეიდან ბოშა მხოლოდ ჩემთვის იცეკვებს".
___
სიცივისგან გატანჯული დღე ძლივსძლივს იხსნიდა მხრებიდან გათოშილ სინათლეს და ღამის მისაღებად ფერებს ხურჯინიდან ფრთხილად ალაგებდა.
ბაცი ნაცრისფერი ხასხასა სახეზე მჭიდროდ აიკრა და შავის მოლოდინში,
კიდევ უფრო მძლავრად გამოუშვა მოკუმული ბაგეებიდან სუსხიანი ქარი..
ღამის თორმეტისკენ მომართა საათი განგებამ.
მჭახედ შემოჰკრა საყვირს და შუაღამის ძილში ჩაითრია ბნელი ქალაქი.
ტყავის გრძელ პალტოში გამოტკეცილი ქალური ნაკვთები სიცივისგან აბუზულიყვნენ და ერთი სული ჰქონდათ,როდის დაფარავდნენ დარჩენილ მანძილს და,
თავს სითბოს შეაფარავდნენ.
ცახცახებდა.
სახემოღუშული კვეთავდა ქუჩიდან-ქუჩას და,საკუთარ თავს წყევლიდა,
ისევ ფეხით სიარული რომ გადაწყვიტა "სარდაფამდე".
არ ეშინოდა,
მარტოობას ყრმა ბავშვობიდან შეაჩვიეს და,
ახლაც,
მტკიცე ნაბიჯით მიუყვებოდა ლამპიონებით განათებულ ქვაფენილს.
ჭროღა თვალებს ყოველ კუთხეში სიფრთხილით აცეცებდა,სჩვეოდა ამ მონაკვეთს მისი მანკიერებების გამომზეურება გვიან ღამით.
წვივსაკრავზე საიმედოდ დამაგრებული ჯიბის რევოლვერს ბარძაყის კანით გრძნობდა და მეტ სიმშვიდეს მატებდა.
მთავარ შესასვლელს აერიდა,
როგორც ყოველთვის,
სათადარიგო გასასვლელით,პირდაპირ მის მომცრო ოთახში შევიდა და,როგორც იქნა,გალღვა.
პერსონალს ეზრუნა მის ტანისამოსზე.
საკიდზე ცეცხლოვანი ქალის თეთრეული მის პატრონს ელოდა და,
მზად იყო,მისი ხილვით აეძგერებინა საპირისპირო სქესის გულები.
მძიმე მაკიაჟმა კამკამა თვალები კიდევ უფრო გამოუკვეთა და,ქალღმერთის სხივი შესძინა.
უკვე ორი სრულდებოდა,
კარზე ნიშანი რომ მისცეს და,
ფოცხვერის ფრთხილი, მოზომილი ნაბიჯით ისევ იმ,გუშინდელი ღამის ოთახში შევიდა..
ჩამობნელებულ ოთხ კედელში,
მხოლოდ ძელზე იყო მკვეთრი შუქი დაცემული..
გრძნობდა,მარტო არ იყო..
სტუმრის გრილი,ციტრუსის არომატი მთელ ოთახში გაბნეულიყო და,
შესანიშნავ გარემოს ჰქმნიდა,მუსიკა მთლიანად შეეგრძნო..
აჰყვა..
აცეკვდა..
ამორძალი ქალი მთლიანად დაეუფლა რიტმს..
ფლობმა მის თითოეულ ნერვსა და კუნთს..
ალბათ,არც არასდროს მიაქცევდა ყურადღებას სტუმარს,
თამბაქოს ალში ის,
უცხო,
არწივის მზერა რომ არ დაეჭირა..
დაიძაბა..
გული გაუტოკდა..
მამაკაცს მხოლოდ ერთხელ შეხედა და ვეღარ მოაცილა მისი ზვირთების ფერი,
ცეცხლის ალით სავსე მზერა..
ინატრა,მეტი განათება ყოფილიყო,
მაგრამ,თითქოს,განზრახ ჩამოებნელებინათ ოთახი..
მოუნდა,მასაც მოექაჩა ძლიერი ნაფაზი და აფორიაქებული სული დაემშვიდებინა,მაგრამ,
მხოლოდ ის შეეძლო,
მთელი მისი ქალური სიშმაგე ცეკვაში ჩაედო და,უკანასკნელ ნერვამდე აეღელვა მამაკაცი..
მუსიკა კი,
არ სრულდებოდა..
წუთითაც კი არ უნდოდა გაწყვეტილიყო ის ძაფი,მათ მზერებს რომ შეეკრათ და ჩუმი დუელი გაემართათ..
გრძნობდა მამაკაცის მხურვალე მზერას და ცეცხლი ედებოდა კანზე..
ხედავდა,როგორ კუნჭულ-კუნჭულ აკვირდებოდა მის თითო მოძრაობას და,
ღელვარებისგან,გული კისერში უცემდა..
ეს არ იყო სტანდარტები..
ეს არ იყო ჩვეული რუტინა..
ის,რაც უცხოსგან მოდიოდა,
ერთადერთი იყო და,გამორჩეული,
რაც მხოლოდ მის მზერას დაჰყვებოდა..
სუნთქვა შეეკრა,
სესია რომ დასრულდა და,
სუსტად განათდა ოთახი..
ადგილიდან ვერ დაიძრა..
ტრავის სავარძელში ჩაფლული მაღალი,
ძლიერი სხეული ენერგიასა და,
ძალაუფლებას ისე ასხივებდა,
ჰაერსაც შთანთქავდა ოთახში..
მიუხედავად შეუდრეკელი ანფასისა,კანით იგრძნო,გრძელი დღე გადაეტანა ..
არ ცდებოდა..
ენერგია დაცლილი,
ზურგში დანადარტყმული ივერი უთურანი მხოლოდ ახლა განთავისუფლებულიყო ჭაობიდან..
ორი საათიც არ იყო გასული შეხვედრიდან,
საზღვრიდან არასასიამოვნო ცნობებმა რომ განარისხეს..
გაქნილი მალხაზის ლეში შემოვლითი გზით ცდილობდა დიდი რაოდენობით ნარკოტიკის ქალაქში შემოტანას..
გუშინდელი ფარსი იყო..
დადგმული სცენარი გაათამაშა,ფონის შესაქმნელად და,მაონც მის გზას მიყვა.
ფულით ნაყიდმა მესაზღვრეებმა კი გახეთქეს ამბავი და,
არც ივერის ყურამდე დაუყოვნებია სიახლეს.
-არ ისვენებს ნაბი*ვარი-გიგი ალასანიას ავარმარებულმა გახედა და მანქანის საჭე მკვეთრად მოატრიალა.
-დაწამლავს ყველას ნაბო*არი და ჯიბეს მკვდრების სისხლით გაისქელებს.-სიგარეტს ძლიერად მოქაჩა და,
კვამლი სალონში გამოუშვა.
-ღმერთი სამობითაა არა,გიგი?!-პასუხს არ დალოდებია,ისე გადაუხვია ჭყონიას ოქროს ჩარდახისკენ და,პარალელურად,თურქეთ-საქართველოს კვეთასთან კლდესავით ამართულებს მიმართულება მისცა.
-ცხელი ზამთარი იქნება არა?!-ირონიისგან სახე გაუქვავდა გიგის.
მუდამ მის გვერდით,
ბავშვობიდან-დღემდე,
არცერთი წამით დაუხევია უკან,
სამართლისთვის და,
არც ახლა აპირებდა ბრძოლაში მარტოდ გაეშვა უთურანი..
-სულ ტყუილად გვქონდა მშვიდი ახალი წლის იმედი.-დაძაბული სიცილით გახედა და,
სადგომზე შეჩერდა.
მზიანი,თუმცა,მაინც ცივი დღე იყო..
მასიური რკინის,ჭედური კარის მიღმა ხმაური გამოდიოდა.
-დროზე ადრე ხომარ აღნიშნავს გამარჯვებას სი*ი?!-სახე მოეღრუბლა ალასანიას,თუმცა,
შიგნით დამხვდურმა ფერადმა მოსართავებმა,სხვა რეალობაში გადაისროლეს.
სტუმრების სიუხვით გახარებული სილამაზით გამორჩეული ანნა მის იუბილეს აღნიშნავდა,როცა, ახლადმოსულებს შეავლო თავი და,
გახარებული,თბილი სალმით მიეგება.
მოულოდნელი რეალობით ხასიათწახდენილმა უთურანმა სამაჯე შეიხსნა და იუბილარს საჩუქრად უსახსოვრა.
მარტივად მოექცნენ ყურადღების ცენტრში უცხო შესახედაობის მამაკაცები.
სტუმრების მოსვლა არც ოჯახის უფროოს გამორჩენია მხედველობიდან.
ყალბი ღიმილითა და ფართოდ გაშლილი ხელებით გამოეგება და მყუდრო მხარისკენ გაუძღვა მათ.
არ ესიამოვნა,
უსიამოდ გასცრა,
მაგრამ,მისი გამჭრიახობით დაიმედებულს,
სულარ უფიქრია,რომ ივერის სტუმრობას სულ სხვა სარჩული ედო.
-საკუთარი შვილის ასაკი მაინც რანაირად არ იცი,მალხაზ,არ გრცხვენია?!-სარკასტულმა უთურანმა მხარზე ძლიერად მოხვია ხელი და,თითქოს ტკბილად ესაუბრებაო,
ღიმილით ჩახედა მახინჯ,დაღარულ სახეში.
გაკრული ციფრები 19 წელს აჩვენებდნენ და არა,17ს.
-კაი,სხვა ფეხებზე გკიდია,მესმის!-იმდენად ირონიული იყო მისი ხმა,ცივად გააჟრჟოლა ჭყონიას.კანით მიხვდა,უკვე ყველაფერი იცოდა ივერიმ და,სიმწრის ოფლი მოასკდა სახეზე..
-ვის სიამოვნებს დღედაღამ სხვის ყოფაზე ფიქრი-მოზრდილ წვერზე ხელი ჩამოისვა და მათ წინ,ხალხში გარეულ გოგონას გახედა.-მაგრამ,განა საცოდაობა არ იქნება,ეს სილამაზე ხელებში ლომკისგან რომ ჩაგაკვდეს?! -დანანებით გადააქნია თავი და გახევებულ ჭყონიას რისხვისგან სავსე მზერა მიანათა.
თავს ძლივს იკავებდა..
ეზიზღებოდა თავზეხელაღებული ნაბი*ვრები და,
ბედის ირონიაზე სიცოცხლით ჩამოკიდებული მკვდარი სულები..
-ბოლოა მალხაზ და ამით ვამთავრებ!-ყინულივით ცივმა ხმამ ყველა ბგერა ჰაერში წვიმის წვეთებივით ჩამოკიდა..
-შენი ტვირთი საზღვარზე იწვის!
ზედმეტი ერთი ნაბიჯი ამ თემის ირგვლივ და,
საკუთარ დარჩენილი სიცოცხლის დღეებს შენს თითებზე დაითვლი.
ათიდან-ერთამდე!
იცი,სიტყვებს ასე ჰაერში ტყუილად არ ვფანტავ!
სათქმელი დაუტოვა და,
ისე დატოვა,
აღარც შეუხედავს გაფითრებული კაცისთვის..
მხოლოდ სახლის დატოვებისას დაინახა ხალხის მასაში გარეული ლექსო მენაბდე,ივერიმ..
არ ესიამოვნა..
მისი მცდელობა,შეუმჩნეველი ყოფილიყო,ცუდად მოხვდა გულზე,მაგრამ,
საქმეში მრავალჯერ გამოცდილ ბიჭზე ეჭვის მიტანა ვეღარ გაბედა..
მხარი აუქცია,
მანქანაში ჩასხდნენ და,
დანაღმული ველი ელვის სისწრაფით დატოვეს..
ფიქრებში ჩაძირულ უთურანს,
რთული დღის შემდეგ,ერთადერთი წერტილისკენ მიუწევდა გულიდა ,
სწორედ იქ გაათავისუფლა გონება საბოლოოდ..
მოწამლულ ხასიათზე მალამოდ მოედო ლივლივა ტალღების ციალი..
დაღლილი იყო..
გამოფიტული და,მთლიანად მოშვებული..
არ იყო წმიდა წყლის დამლევი,
არც სპეტაკი და ხელშეუხები,
მაგრამ,
ის,რაც მის პრინციპებს ორად ხლეჩდა,
რაც მის პასუხისმგებლობას აწვებოდა,
რაც მის წარსულ ჭრილობებს უახლებდა-
სინდისს უწრიალებდა და,
მოსვენებას უკარგავდა..
სიცოცხლის ფასადაც რომ დაჯდომოდა,მაინც გადაეღობებოდა ჭყონიას..
შანსს,რომელიც ცხოვრებამ დიდი დაშვებული შეცდომის შემდეგ მისცა,
კაცობის ფასად გამოიყენებდა..
მის წინ ასვეტილი ქალღმერთი კი,
თითქოს სწორი განსჯის საშუალებას აძლევდა..
ენერგია,რომელიც მისგან მოდიოდა,
ვენებში უძვრებოდა და აცოცხლებდა..
გრძნობდა წარმოუდგენელ ძალას და,
დახეთქვაზე ჰქონდა ძარღვები,
იმდენად დაუთვლელი გრძნობით ავსებდა მისი ალით მოციალე დაბნეულობა შეპარული მზერა..
მეწამულისფერი თეთრეული ისე კვეთდა მის ფიგურას,ნერწყვი მოადგა გამშრალ ყელში.
კანი განცდილისგან ისე უხურდა,ეგონა ცეცხლის პირას იდგა და,
ჯოჯოხეთის ალში იწვებოდა..
ჯადოქარს მკერდი რიტმულზე,ორჯერ სწრაფად აუდ-ჩაუდიოდა და მის სუნთქვას,კიდევ უფრო შლიდა..
დამუხტული ჰაერისგან ჟანგბადი ელეოდა ხელებში ივერი უთურანს..
ნაბიჯ-ნაბიჯ ნაფიქრი,გათვლილი,გათვალისწინებული ქმედებების საწინააღმდეგოდ,
ისე მიუახლოვდა გაუაზრებლად,
მისი კანის ცხელი სურნელი რომ შეისუნთქა და ფილტვები გაევსო სასიამოვნო არომატით,
მერე მიხვდა,ყველა ლითონზე მყარ წესებს რომ გადაუხვია..
მანამ არ შეხებია,
სანამ ქალისგან თანხმობა არ იგრძნო..
ისე აატარა თეძოზე ყინულივით ცივი ხელისგული,
ქალს ჟრუანტელმა დაუარა..
გამოყვანილ წელს აჰყვა და,
მრგვალ,ხორცსავსე მკერდს ვნებით სავსე მზერა მხოლოდ წამით მოავლო,
სანამ თვალებს არ მოაწყდა..
ლაჟვარდისფერს..
ტალღებით სავსე,
ზოგან ჭროღა,
მწვანე სხივებით..
-რა გინდა?!-იმდენი სურვილი იკითხებოდა მის თვალებში..
იმდენი უნდოდა თვითონაც,
მაგრამ,
ტკაჩენკოს სურვილის საწინააღმდეგოდ არ წავიდოდა..
-ეშმაკმაც დასწყევლოს! მაკოცე!-ისე ამოთქვა,
მთელი ვნება ამოაყოლა ქალმა..
წამით ჩაეღიმა ივერის..
თვალებს მოსწყდა,
სისხლით სავსე ტუჩებს მოწყურებულივით დაეწაფა და მანამ,
სანამ სულ მთლად არ მინელდა ქალის გულისცემა მის მკერდთან,
ვერ მოსწყდა..
უღმერთო სიამოვნებისგან მთლიანად დასჭიმვოდა სხეული..
თითო კუნთი სხეულში მეტს სთხოვდა,
ხელები აეწვა,ისე მოუნდა კანიდან შემოეძარცვა ქალისთვის საცვლები და მთლიანად დაუფლებოდა,
მაგრამ,
ისე გაეპარა ხელებიდან,
ჰაერში მხოლოდ მისი სურნელიღა დარჩა..
-ამის დედაც!-აღარც ახსოვდა ასე გულღიად ბოლოს როდის გაეცინა..
წამოზრდილ წვერზე ხელის გულები გაღიმებულმა ჩამოისვა და აღარც მოუხედავს,ისე დატოვა მათი ოთახი..
საკუთარ თავს ვერ ცნობდა..
თითქოს,
ორ ერთმანეთისგან ცალკე ცხოვრებას იწყებდა..
იქ,სადც იყო დონკა და,
ჭყონია,მისი თეთრი ფხვნილით..
გონება არეულმა დაძრა მანქანა..
ზუსტად ამწამს იწვერებოდა ცის კაბადონზე მზე და,
ცაც ის ფერი ხდებოდა,
დონკას თვალებს რომ დაკრავდა..
ჩაეღიმა..
მისი სურნელის განსადევნად მინები ჩამოწია,
მაგრამ,
ბაგებზე დატოვებულ გემოს თამბაქომაც ვერ უშველა..
სრულიად უცხო,
სრულიად სხვა ისე დაისაკუთრა,
ისე დაიჩემა,
ვერ მიხვდა..
ჰქონდა ამას შანსი,გაგრძელების?!
მომავლის ცქერით არც არასდროს უცხოვრია,
დღეს,
ამ დროს და ამ წანს კი,
მხოლოდ მას ხედავდა..
___
2021 ში შევწყვიტე წელა,წავშალე რომ ვეღარ ვაგრძელებდი და, დროა,ისევ დაბრუნდეს ივერი უთურანი!
გელით,ვისაც გახოვთ და ახლა იწყებთ კითხვას!
მიყვარხართ!
თქვენი: ანასტასია