ვენდისის დიდ შენობაში, კუთხის მაგიდასთან ისხდნენ სამნი. დემეტრეს გვერდით დასკუპებულიყო პატარა ბიჭუნა, მათ პირისპირ კი იჯდა ის წითური გოგონა, ძლივს რომ დაითანხმა შეხვედრაზე.
-კარგად გაერთე ნიკო?!
თბილი ტონით მიმართა გოგონამ.
-კი, აქამდე ამდენი ცხოველი არ მინახავს, მხოლოდ ტელევიზორიდან ვიცოდი.
-განსაკუთრებული ბავშვია, მისი ასაკისთვის, უფრო გაზრდილი.
ნიკოლაზე ანიშნა დეამ მამაკაცს. თბილ მზერას არ აშორებდა ბიჭუნას.
-ყველაზე მაგარი კაცია ჩემი ნიკო.
თავზე ხელი გადაუსვა დემეტრემ და აუჩეჩა, საგულდაგულოდ დავარცხნილი თმა.
-ზოგადად ყველა ბავშვი განსაკუთრებულია, ჩემთან რომ მოდიან ხოლმე, ყველას აქვს რაღაც ნაწილი, რომლითაც შეგაყვარებს თავს.
-პედიატრი ხარ?!
-არა, ბავშვთა ფსიქოლოგი. ნუ პედიატრიც შეიძლება ითქვას.
-წარმომიდგენია რა რთულია, თან როგორი საინტერესო იქნება?!
-საინტერესოზე მეტად, დამთრგუნველია, სულ სხვა სიტუაციას ველოდი, როცა ვაბარებდი, ახლა კი ვხვდები, არ ვყოფილვარ მზად.
-დარწმუნებული ვარ შენი საქმის პროფესიონალი ხარ.
-კი, ბავშვებთან ყველაფერი კარგადაა, ძირითადად ვართმევ ხოლმე თავს. უბრალოდ მე ვარ შინაგანად დათრგუნული, დღის ბოლოს რომ ვფიქრობ, რამდენი არასტანდარტული ოჯახია, სადაც ბავშვს წნეხის ქვეშ მოაქცევენ, იმდენი მშობელია, რომელიც არ იყო შვილისთვის მზად და ახლა ბავშვზე გადადის მისი არა მზაობა. ასეთ დროს ბავშვები ძალიან ისტრესებიან, ოჯახების დიდ ნაწილს, კანონზომიერების კუთხით ყავთ შვილები გაჩენილი და მათი გაზრდა მხოლოდ, ჩაცმა გამოკვება და მსგავსი მატერიალისტური კუთხეა. თუმცა ამ დროს ყველაზე მთავარი ავიწყდებათ.

მილქშეიკის ჭიქას დაწვდა გოგონა, მოსვა სასიამოვნო სითხე და გაუსწორა მზერა, უცნაურად მომზირალ მამაკაცს.

-და მთავარი რა არის? ის რაც ავიწყდებათ?!
გაიღიმა გოგონამ, მშვიდი ტონით განაგრძო საუბარი.
-არცერთ ბავშვს არ უთხოვია მშობლისთვის გამაჩინეო, ეს მხოლოდ მშობლების გადაწყვეტილებაა ხო?!
თავი დაუქნია დემეტრემ, თანხმობის ნიშნად.
-მაშინ, თუ გადაწყვეტ, რომ შვილი გყავდეს, საკმარისი ნერვული შესაძლებლობა, დრო და ბავშვზე მისაყოლი ენერგია უნდა გქონდეს. სკოლაში ბევრი მშობელია, რომელსაც ვიბარებ, თუმცა დროის გამო ვერ მოდიან. მათი შვილები, ყველაზე მეტად დასტრესილები და ემოციურად დათრგუნულები არიან, მშობლისგან ის ყურადღება აკლიათ, რომელიც ბევრ ძვირადღირებულ სათამაშოზე მეტს ნიშნავს მათთვის. ბევრ ბავშვს, კონტროლი და ლმობიერების განცდა აკლია, მშობლისგან მოდის ეგეც, შვილს უნდა დაანახო, რომ მანაც გაიმეოროს.
თუ არ გეცალა, თუ არ შეგეძლო, თუ ვერ გაართმევდი თავს, მაშინ არ უნდა მიგეღო ეს გადაწყვეფილება ხო?! თუ გააჩინე, კეთილი ინებე და მიუჩნდი ისე, როგორც მოგეთხოვება.
-ვფიქრობ დაუნდობლად ექცევი მშობლებს, რომლებსაც სხვა გზა არ აქვთ, სამსახურში უნდა წავიდნენ, ბავშვს ხომ უნდა მატერიალური კუთხეც?
-ვერ გამიგე დემეტრე, დედამ, თუნდაც მამამ, შეიძლება ნახევარი საათი გაატაროს შვილთან და უდრიდეს მთელ დღეს, იმდენად პროდუქტიული და ბევრის მომცემი იყოს ეს წითები. შეიძლება მთელი დღე, შვილის გვერდით იყო, თუმცა ვერაფერი მისცე, რაც სარგებელს მოუტანს, მიხვდი?
-და შენ?! შენს შვილზე რას იტყვი?
-მე ჯერ არ ვგეგმავ შვილის ყოლას, ის ფსიქოლოგიური და მორალური მზაობა არ მაქვს, რაზეც ვისაუბრე.
-და იქნებ არასდროს იყო მზად? მგონია, როცა მშობელი ხდები, ნელ ნელა ყალიბდება ყველა ინსტიქტი.
-ასეცაა, მაგრამ მშობლად გახდომის ინსტიქტი და მზაობა, შვილის ყოლამდე უნდა იყოს შენში. მინახავს 19 წლის გოგონას, შვილისთვის იმდენის მიცემა შეეძლო, რასაც 29 წლის სხვა ქალი, ვერ აძლევდა თავის გასაზრდელს, არც ასაკშია ეს. სულიერ და შინაგან ინსტიქტში უნდა გქონდეს მშობლობა. შენს შვილთან მართალი უნდა იყო, შვილი კი არ უნდა გაზარდო, კი არ უნდა მართო, გზაზე კი არ უნდა დააყენო, არამედ უნდა მისცე არჩევანი, უნდა აღზარდო და უნდა იყო მისთვის მაგალითი. შრომა უნდა ასწავლო, ოღონდ კიარ უნდა აშრომო, კი არ უნდა დააძალო, უნდა მოანდომო, ისე დაანახო, რომ მოუნდეს მანაც გაიმეოროს.

მონუსხული უსმენდა დემეტრე, ეთანხმებოდა ყველა ნააზრს, გოგონასას, თუმცა მაინც უსვამდა კითხვებს, ბოლომდე უნდოდა შესცნო ქალის ბუნება.

-შვილი მშობელმა არ უნდა დააყენოს გზაზე?
-ზუსტად ვიცი, ხვდები რასაც ვგულისხმობ, უბრალოდ ჩემგან გინდა ამომწურავად მოსმენა, ხომ ასეა?!
ეშმაკური ღიმილით შეხედა წინ მჯდომს დეამ. მანაც თავი დაუკრა, კმაყოფილი ღიმილით უღიმოდა გოგონას.
-შვილი გზაზე კიარ უნდა დააყენო, მის გვერდიგ უნდა იარო ნებისმიერ მის არჩეულ ბილიკზე, თვითონ გადაწყვიტოს, თუ უფსკრულის პირას მივა, უნდა ურჩიო, უნდა დაანახო უფსკრულის სიღრმე, ამ პრინციპით, არასდროს გადახტება იმ სიღრმეში. მაგრამ თუ კი უძახებ, მაგ ბილიკის ბოლოს ხრამიაო, თუ კი დაუშლი, თუ კი შეცნობის საშუალებას არ მისცემ, უთუოდ გადაიჩეხება, ნახვა მოუნდება, გზის დასასრულს მყოფი ხიფათის და არ ეყოლები, სიღრმის შეცნობაში რომ დაეხმარო, მანდ კი აუცილებლად გადაეშვება თავით და დაიღუპება. მშობლების უმრავლესობა, ჩემ აღწერილ მეორე ვარიანტს აწვება. უკრძალავს, მხარს არ უჭერს, არ აცნობს სიტუაციას და მათი შვილები, ყოველთვის აკრძალულის და მკაცრად დაშლილის მარწუხებში ექცევიან. ამიტომ ვამბობ, მშობლობას სჭირდება ყველაზე მეტი მზაობა, ყველაზე დიდი ფიქრი და მორალური შემზადება.
-გაკვირვებული ვარ იცი?!
-რამ გაგაკვირვა მაინც?
-ლუკასავით ლაპარაკობ, ძმაკაცი ხო ასეთი მყავს, ახლა ცოლიც ასეთი უნდა მყავდეს, ცხოვრება რაღაც მაგარს მიმზადებს.
-ცოლი?!
თვალები დაექაჩა გოგონას გაკვირვებისგან.
-არ მითხრა არაო, ნუ ახლავე კიარა, მერე რომ შეგიყვარდები.
-და რომ არ შემიყვარდე?! ან იქნებ მიყვარს სხვა უკვე?
-არაა, ჩემთვის შექმნილს სხვა როგორ შეგიყვარდებოდა?
-არ ხარ შენ კარგად.
სიცილით გააქნია გოგონამ თავი. მაგიდაზე დაეყრდნო იდაყვებით დემეტრე, ლამაზი მზერა მიაპყრო გოგონას და ჩუმი ხმით ამოთქვა.
-ვიცი, ჩემს მომავალში მხოლოდ შენ გხედავ.
აღარაფერი უთქვამს დეას, თითქოს ვერ გაიგოო, თითქოს არ დაუჯერა ყურებს. მოსწონდა მასაც დემეტრეს სიახლოვე. თუმცა ძალიან ადრე იყო, რაზეც მამაკაცი ესაუბრებოდა.

-წავიდეთ ხო?!
კვლავ ქალმა წამოიწყო საუბარი.
-ნიკო თუ აღარ ჭამ წავიდეთ კარგი?
-კი, თან დედა მოიწყენდა მარტო.
-მარტო კიი, ვინ დატოვებდა მაგას მარტოს?!
ჩუმად ჩაიქირქილა დემეტრემ, არ გამოჰპარვია მისი სიტყვები დეას.

-ჯერ ნიკოს დავტოვებ და მერე გაგიყვან, კარგი?
-როგირც გინდა.
ჩასხდნენ მანქანაში, მობილურზე ურეკავდა დეკას.
-ხო დემე.
-სახლში ხარ?
-კი, მოდიხართ? გშიათ?
სიცილით დაეპასუხა ყურმილის მეორე მხრიდან დეკა.
-არა, ვენდისიდან მოვდივართ, ვჭამეთ. ნიკოს მოგიყვან და წასასვლელი ვარ, დაბლა დახვდები?
-ხომ მშვიდობაა?
-კი, დეაცაა და სახლში უნდა მივიყვანო.
-ლუკაც აქაა, თუ ამოხვალთ კარგი იქნება.
-უი ლუკა მანდაა? არ ვიცოდი, რომ ვურეკავ მთელი დღეა, ცოცხალიც აღარ მეგონა.
-ნუ ამბობ დემეტრე ეგეთებს. ამოდით რა.
-კარგი, დეას თუ არაქვს სხვა გეგმები ვკითხავ.
დაძრა მანქანა, გვერდით მჯდომს გადმოხედა.
-დაგპატიჟა დეკამ, ავიდეთ?
-უხერხული არაა?
-რატომაა უხერხული?
-არ ვიცნობ, თან პირველად მივდივარ, ესე დაუგეგმავად და ხელცარიელი. თან გვიანია უკვე.
-ხელცარიელები ნუ ავალთ, ვიყიდოთ რამე. თუ გეტყვი, რომ არაა უხერხული? სულ სხვანაირია დეკა, რო ვერ იუხერხულებ მასთან ყოფნას, ზუსტად ისეთი.
-წამოდით რა, თან ლუკას ნაყიდ ლეგოს გაჩვენებთ. გუშინ ავაწყვე.
უკანა სავარძლიდან თავი გამოყო ნიკოლამ.
-კარგი ცოტა ხნით ამოვალ.
მორცხვად ამოილაპარაკა გოგონამ.


კვლავ ზურგით მიყრდნობოდა მამაკაცს დეკა. ლუკას მხარზე ედო თავი და ტკბებოდა, ძლივს მოპოვებული სიმშვიდით. თვალები ჰქონდა დახუჭული ლუკას, გრძნობდა ქალის მდგომარეობას, ახარებდა ფაქტი, რომ დეკას ცხოვრებაში სიმშვიდე შეიტანა.
-ამოვლენ?
ჩუმი ტონით ჰკითხა ლუკამ.
-მომწერა დემემ, მოვლენ სადაცაა.
მისკენ შებრუნდა დეკა, თხელ წვერზე თითები ჩამოატარა, დაუჭირა მტევანი ლუკამ, შეახო ბაგეები ლამაზ თითებზე.
-ხანდახან მგონია სიზმარში ვარ, იმ ყველაფრის მერე რაც მოხდა, რაც გამოვიარე, ასე მგონია კარგ სიზმარს ვნახულობ და გაღვიძებული ისევ, იმ ბნელ რეალობაში აღმოვჩნდები.
სევდიანად ამოილაპარაკა დეკამ, გული შეუქანდა მის გვერდით მჯდომს.
-არა, ის იყო ძალიან ცუდი სიზმარი და გაგეღვიძა უკეთეს რეალობაში, ასე ფიქრი არ ჯობია?!
-ალბათ ასე სჯობს. ნიკოლასი მერიდება, უფრო მეშინია.
-და რას აკეგებ შენ მოსარიდებელს? საშიშს მითუმეტეს?!
-ლუკა, ბიჭის პირველი ღირსება დედაა, ზოგადად, შვილის, თუმცა ბიჭები მეტად სპეციფიურად ეკიდებიან ამ საკითხს. ჯერ პატარაა, მაგრამ რომ გაიზრდება, მისი ამაყი თვალები მინდა და არა ჩემზე არიდებული მზერა გესმის?
-დეკა, მისმინე კარგად, დედაჩემი ჩემს გამო არ გათხოვდა, არასდროს უთქვამს, მაგრამ ვიცი, ჩემს გამო გააკეთა. რომ შემეძლოს ამის შეცვლა, რომ ჰყოლოდა გვერდით ვინმე, მე არასდროს ავარიდებდი მზერას, მას. პირიქით, მე არასდროს მდომებია გაწვალებული დედა გვერდით, საღამოობით დაღლილს ჭამის თავი არ ჰქონდა ხოლმე, ვამჩნევდი როგორ ტკიოდა მკლავები მუშაობით და სულ ვოცნებობდი, ყოლოდა ვინმე, ვინც მიეხმარებოდა. 14 წლისამ დავიწყე მუშაობა, საწყობებს ვალაგებდი, მაშინ როცა ჩემი ტოლები, ფეხბურთს თამაშობდნენ. დედაჩემს არ უნდოდა, სულ მთხოვდა და მიშლიდა, მაგრამ არც მე შემეძლო მეყურებინა, მუდამ დაღლილს და მუდამ ნაწვალებს, როგორ ენატრობოდა საკუთარი თავისთვის ყველაფერი. დღეს არაფერი უჭირს, არც მუშაობს, მე ყველაფერი შევიქმენი იმისთვის, რომ ახლა მაინც იყოს კარგად, მაგრამ მგონია ახლა უფრო უჭირს იცი? მე როცა არ ვარ, მე როცა ვერ მესაუბრება რამეზე, როცა რაღაც სჭირდება და ჩემთან დახრილი თვალებით მოდის, ახლა უფრო რთულია მისთვის. მას რომ ვინმე ყავდეს და უყვარდეს, აფასებდეს, მეტად ბედნიერი იქნებოდა და მეც უკეთ ვიგრძნობდი თავს. ხანდახან დანაშაულის გრძნობაც კი მაწვება ხოლმე, მე რომ არ ვყოფილიყავი, მეტად ბედნიერი იქნებოდა ალბათ.

ღიმილით გააქნია თავი მამაკაცმა, დეკას სახის კონტურზე, ჩამოატარა საჩვენებელი თითი. თბილი მზერით უყურებდა, უღიმოდა ლაღად.

-არ უნდა იგრძნო დამნაშავედ თავი, მე რომ ნიკო არ მყაბდეს, არვიცი, ვერც წარმომიდგენია.
-ამიტომ დეკა, რამდენი ქალია ვინც შვილს ტოვებს და მიდის? ვინც საკუთარი თავის გამო, უარს ამბობს შვილის აღზრდაზე და მრავალი სხვა კიდევ.
შენ სხვანაირი ხარ, ამიტომ ვარ აღფრთოვანებული შენით, ამიტომაა, რომ სულ სხვანაირად გხედავ. ამიტომ მინდა ჩემს მომავალში შენ იყო, ხო ეგოისტურად მინდა, რომ სულ ჩემთან იყო…
ვეღარ გააგრძელა საუბარი, კარზე ზარის ხმამ, გააწყვეტინა სიტყვა.
-ალბათ მოვიდნენ.
წამოდგა დეკა და სწრაფი ნაბიჯით წავიდა კარისკენ.
ღიმილიანი მზერა გააყოლა მამაკაცმა.

-გამარჯობა, შემოდით.
ღიმილით დაუხვდა კარს მიღმა მყოფეს დეკა, შემოიპატიჟა სახლში, ჩვეული სინაზით გადაეხვია დემეტრე, მათ შემყურეს გული სითბოთი აევსებოდა ადამიანს.
-დემეე, რაკარგია რომ მოხვედით.
ღიმილით მოშორდა გოგონა და ახლა დეას მიუბრუნდა.
-ძალიან გამიხარდა, რომ მოხვედით. წამოდით შევიდეთ.
მისაღებში შეუძღვა სტუმრებს, გაისმა ნიკოლას ლაღი შეძახილიც.
-ლუკაა, აქ ხარ რამაგარია.
-მოდი ჩემთან.
ხელში აიყვანა ნიკოლა ლუკამ, საფეთქელზე აკოცა, მასზე მოხვეულს.
-ხომ იქცეოდი კაცივით?
-კი როგორც მასწავლე, გოგოს წინ ვატარებდი, კარში ადგილს ვუთმობდი და სულ ვცდილობდი გაეღიმა.
-ჩემი კაცი ხარ შენ.
-მე აქ არ ვარ ხომ?
დეკას ნაწყენმა ხმამ გააწყვეტინა საუბარი.
-დე იცი რა მაგარი იყო? ყველა ცხოველი ვნახე, სპილო იმხელა იყო, დემეტრეზე მაღალი იყო.
სიცილის ტალღამ გადაუარა ოთახში მყოფთ, ლუკას მკლავებიდან, დედის ხელში გადაინაცვლა ნიკოლამ და მოხვია პატარა მკლავები დეკას.

-მე ლუკა ვარ, დემეტრეს მეგობარი.
ნაზი ღიმილით გაუწოდა გოგონას ხელი.
-მე დეა.
-ძალიან ლამაზი სახელია.
თქვა დეკამ და თბილად შეხედა გოგონას.
-ხო, ეს ეხლა გკითხავს, რატომ გქვია, ვინ დაგარქვა, რა წარმომავლობის სახელია და ასე დაუსტულებლად.
ქოთქოთით ჩაერია დემეტრე საუბარში, გამოაჯავრა დეკას.
-ეგეთ კითხვებს, მესამე, მეოთხე შეხვედრაზე სვამს, ზოგადად.
სიცილით აჰყვა მეგობარს ლუკაც.
-ეხლა ეს ორი მე დამცინის? დეა, შენგანაც მასე ჩანს?!
მოჩვენებითი ბრაზით გადახედა ბიჭებს დეკამ. აიბზუა ცხვირი სასაცილოდ. არავინ იცის, რად დაუჯდა ლუკას, თავის შეკავება, რომ არ ჩახუტებოდა.
-დაცინვა რა მოსატანია ჩემო დეკა?! გავაცანით გოგოს, შენი ინტერესის სფერო.
-დემეტრე, სანამ მოგხვდეს შენ, გაჩერდი მანდ.
სიცილით მიუბრუნდა დეკა, დემეტრეს.
-მომხვდეს თუარა მომერევი, 7 კილოხარ, ტანსაცმლიანად.
-ბატონო?!
წარბის აწევით გამოხედა დეამ, აქამდე რომ ჩუმად უყურებდა მის წინ მდგომებს.
იყო სიცილი, ლუკას ვერ ასულიერებდნენ.
-ანუ ამან მართლა მოგიყვათ, რომ ვცემე?!

გაოცებულმა გადახედა დეკას და ლუკას.
-არა, ამან დას გაუმხილა საიდუმლოდ, აი იმან კი ჩვენთვის ერთი დიდი პიესა დაწერა.
სიცილით უთხრა ლუკამ და ნიკოლასთან ერთად ჩამოჯდა დივანზე.
-დასხედით თქვენც, ყავას მოვიტან მე და მოვალ. დეა ხომ დალევ?
-კი, უშაქროდ თუ შეიძლება.
-მე და დეა ვიძმაკაცებთ, ასე მგონია.
ღიმილით შეხედა წითურ გოგონას, ლუკამ.
-ხომ გეუბნებოდი, ლუკას გავხართქო.
დემეტრემ მიმართა გოგონას.
-იცი რანაირად ლაპარაკობს? აი შენ რომ დამიწყებ და გაგირბივარ ხოლმე, ზუსტად ეგეთებს ამბობს, ოღონდ დეასგან ჯერ არ გავქცეულვარ. ახლა უშაქრო ყავაო, შენ უეჭველი მარწყვის სმუზიც გეყვარება.
-ვაიმე, მარწყვის სმუზი, მწარე შოკოლადით.
თვალები აენთო გოგონას, სმუზის წარმოდგენაზე.
-აუ, შენც მწარე შოკოლადით ჭამ? დემეტრე ამბობს, მარწყვს სინაზეს უკლავსო.
-პირიქით, გამოკვეთს მის არომატს.
ღიმილით შეხედა დეამ ლუკას.
-ამან რა იცის ჩემო დეა? ამას აჭამე ხაშლამა, მეტის ღირსი არაა.
-ლუკა, შენ მართლა გიყვარს მარწყის სმუზი?
-კი, აი მწარე შოკოლადთან ერთად არის სამყაროს აღმოჩენა.
-რა მაგარია, ყველა დამცინის, როცა ვამბობ რომ მიყვარს.
-რა დამთხვევაა?! მე მთელი ცხოვრებაა, დემეტრე მაგაზე დამცინის.
-ეს ხაშლამის ღირსიც არაა.

საუბრობდნენ და იცნობდნენ ერთმანეთს. დემეტრეს არსებობა, ივსებოდა დეას ფერებით.

-ნიკო, მიდი დე მოვწესრიგდეთ და დაწექი შენ კარგი?
შვილს გადმოხედა დეკამ, ლუკაზე მიხუტებულს, თვალები ეხუჭებოდა.
-კარგი დე.
-დეა ბოდიში, 5 წუთში მოვალ, ცოდოა დავაწვენ.
-რა პრობლემაა, არაფერია საბოდიშო.
ღიმილი გაცვალეს გოგონებმა ერთმანეთში.
დეკამ სწრაფად დაბანა ნიკოლა, აბაზანაში იყვნენ, პირსახოცი მოახვია და ხელში აყვანას აპირებდა, ხმა რომ გაიგო.
-მე ავიყვან, მძიმეა.
-იყოს, დაგასველებს სულ.
-გავშრები, რა პრობლემაა?!
პირსახოცში გახვეული ნიკოლა, ნაზად აიყვანა ხელში და ოთახისკენ წავიდა. მანვე გაამშრალა და პიჟამოების ჩაცმაში მიეხმარა. სანახაობით ტკბებოდა დეკა.
-იცი ლუკა, ფარშევანგი თავს მიწაში არჭობს.
აღფრთოვანებულმა ამოილაპარაკა ნიკომ.
-კი, ასე ჰგონია სხვებიც, ვერ ხედავენ, თითქოს იმალება. საფრთხისგან იცავს თავს.
-დემეტრემაც ასე ამიხსნა.
-ვა, დემეტრე ჭკვიანურსაც ამბობს რამეს? მაგარია.
-კი ასე თქვა, ძალიან ლამაზია დეაო, მართლა რა ლამაზია ხო?
-კი, დეა ძალიან კარგი გოგოა.
-იცი რა კარგად მექცეოდა? ჩემთან ერთად ეშმაკის ბორბალზე ამოვიდა, დემეტრეს დავცინეთ, იმას შეეშინდა.
-მართლა დეე?
სიცილით ჩაეკითხა შვილს დეკა.
-კიი, მაგას ბავშვობიდან ეშინია სიმაღლის.
სიცილით უპასუხა ლუკამ.

დააწვინეს ნიკოლა, ოთახში დაბრუნებულებს გაბუტული წყვილი რომ დახვდათ, ღიმილით ჩაუკრა თვალი ლუკამ, გვერდით მდგომს.
-ბოდიში რა, მთელი დღეა გარეთაა და რომ არ დამებანა, ვერ დავაწვენდი ისე.
-საბოდიშო არაფერია.
მშვიდი ტონით უპასუხა დეამ.
-დეა, შენ რამდენი წლის ხარ?
-24
-უი, ჩემი ტოლი ხარ ზუსტად.
-ვაიმე, შენ უკვე ამხელა შვილი გყავს, რა მაგარია.
-კი მე ძალიან პატარა გავთხივდი.
სევდიანად დახარა თავი დეკამ.
-საუკეთესო დედა ხარ, ნიკოლას ეტყობა ეს.
-ვცდილობ, თუმცა ამ ბოლო დროს, საკმარისი დრო არ მაქვს, მასთან გასატარებლად.
-ძალიან კარგი ბავშვია, უსაყვარლესია.
-დემეტრე ამბობდა, ბავშვები ძალიან უყვარსო, მართალი უთქვამს.
-კი, ბავშვები არიან სამყაროს ძალა.
-ამას რა სჭირს?
წარბებშეკრული დემეტრესკენ მიუთითა ლუკამ.
-არაფერიც არ მჭირს.
-აბა რას იბღვირები?!
-არ ვიბღვირები.
-აუ შენ მართლა გაბუტული ხარ?
სიცილით გახედა მეგობარს ლუკამ.
-ვერ ეგუება ეგ სიმართლეს და მაგიტომაა მასე.
მკაცრი სახით შეხედა დეამ, გაბუტულს. თან ეღიმებოდა მის ბავშვურობაზე.
-რა არის სიმართლე?! ცოლად არ გამოგყვებიო, ეგ რანაირი სიმართლეა?
-ეს კარგადაა ახლა? ხალხო ნორმალურია ეს?
გაკვირვებულმა მოავლო მზერა გოგონამ, სიცილისგან შეწუხებულ დეკას და ლუკას.
-ბიჭო ცოლობას ასე ვინ ითხოვს?
-მე ახლავე კიარ ვეუბნები, ასე ვუთხარი შენ იქნები ჩემი ცოლითქო და არაო.
-ნიკოლას და მართას ისტორია, ბებრად დიდურია გეფიცებით.
ხარხარით ამოილაპარაკა ლუკამ.
-მოვიტაცოთ?
-ახლა თქვენ მოგიტაცებთ კარგად მე, უყურე ამათ.
წარბები შეჭმუხნა დეკამ.
-დეა, ყურადღებას ნუ მიაქცევ, ცანცარის საათი აქვთ, გადაუვლით.

წელზე მოხვია ხელი ლუკამ, მიიხუტა მომღიმარმა, დეკა. უხერხულობა იგრძნო გოგონამ, დემეტრეს აარიდა მზერა.

გაკვირვებულმა შეხედა, მათ წინ მჯდომმა. თვალებით ჰკითხა მეგობარს, მანაც უპასუხა. თითქოს თავისი ენა ჰქონდათ, უსიტყვოდ მიახვედრეს ერთმანეთს სათქმელი.

-მე წავალ უკვე, ძალიან გვიანაა.
სიჩუმე დაარღვია დეამ. წამოდგა, წასასვლელად მომზადებული.
-გამიხარდება, თუ ვიმეგობრებთ.
ღიმილით გადაეხვია დეკა.
-აუცილებლად.
-წავედით აბა გვრიტებო, გააგრძელეთ თქვენ ჟღურტული.
ეშმაკური ღიმილით ჩაუკრა თვალი დემეტრემ.
-იყავი, მე გავალ ტაქსით.
-იყავი, მე გავალ ტაქსით.
-კარგი მართლა კიარ მოგიტაცებ, აი ნახე, შენით გამომყვები.
-დემეტრე გეყოფა, აღარ მეცინწბა უკვე.
-მეყოფა, თორემ მცეემ?!
-მოგიწევს, ვატყობ. კარგი მართლა კიარ მოგიტაცებ, აი ნახე, შენით გამომყვები.
-დემეტრე გეყოფა, აღარ მეცინწბა უკვე.
-მეყოფა, თორემ მცეემ?!
-მოგიწევს, ვატყობ.
მათი ხმა იკარგებოდა კიბეზე, კართან მდგომებმა ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს.
-მეც წავალ ხო?
-კარგი.
-ხვალ არაფერი დაგეგმო, საღამოს სადმე წავიდეთ.
-ნიკო?
-ნიკოც რა თქმა უნდა.
-და სად წავალთ?
-მოვიფიქრებ, შენ ის გადაწყვიტე რას ჩაიცვამ.
-როგორ ჩავიცვა?
-ყველაზე გამორჩეულად. ნიკოლას კაცურად უნდა დაველაპარაკო, შენზე.
-უკვე? ვფიქრობ ძალიან ჩქარობ.
-ვფიქრობ, ერთი წუთის დაკარგვაც არ ღირს.
-ვნერვიულობ.
-ლოგიკურია.
-რომ ვერ გაგვიგოს?
-გაგვიგებს, ხომ მენდობი?
-კი
თვალები დახარა დეკამ. მწველი მზერა ჰქონდა მის წინ მდგომს. მოხვია წელზე ხელი და ჩაიკარგა, გოგონას თმის სურნელში.
-პატარა დეკა, მთის ფერდობზე, ალამაზებდა, მდინარის პირეთს. მასსავით ნაზი, მასსავით ურჩი, ქალი მაძლევდა, სიცოცხლის იმედს.

ჩურჩულით დასცდა მამაკაცის ბაგეებს.

-ეს სად წაიკითხე?! რა ლამაზია.
-თუ გეტყვი, რომ შენთვისაა?!
-ჩემთვის?
გაოცებამ და სიხარულმა, აუკიაფა ქალს მზერა.
-კი შენთვის, ჩემგან.
-ასე უცებ?
-ხო ახლა დაწექი და იფიქრე, პოეტობაც რომ ამათვისებინე.
-მადლობა.
-ოღონდ არ უთხრა დემეტრეს რა, ჩვენ ვიცოდეთ, არავინ გაიგოს.
-რატომ?!
-მაგის ინტელექტი ვერ გაწვდება, ჩემს ნიჭს და თავს მაცემინებს.
სიცილით ჩამოუსვა თმაზე ხელი, გოგონას.
-კარგი რა, მე მინდა ყველამ გაიგოს, როგორ გიჟდები ჩემზე.
-შენ გათამამდი ხო, ქალბატონო?!
-გარემოებაა ესეთი.
-ოჰ, ამის მაიმუნობებს უყურეთ.
-კარგი რა ლუკა, მაცადე გართობა, მაცადე შევიფერო. განა ყველას უწერენ ლექსებს?!
-მზად ხარ?!
-სხვა ლექსიც გაქვს?
-არა, ცხოვრებაში ბევრი შესაფერებელი მომენტისთვის, ხარ მზად?
-მე არ ვიცი, ამ ყველაფრისთვის როგორ დაგიბრუნო, ბედნიერება.
-უბრალოდ იყავი, გიყვარდე და არ დაგეზაროს, ჩემთვის, მარწყვის სმუზის მომზადება.
-ისე, ამხელა კაცი, ამ კრემებზე და სმუზებზე, რომ გიჟდები, როგორი არასტანდარტული ხარ?
-თემა შეცვალე? ანუ არ მომიმზადებ?
-მე ეგ ვთქვი?
-აბა რა თქვი?
-მადლობა ლუკა, მართლა, არვიცი რა გავაკეთე ამ ცხოვრებაში, იმის ფასი, შენ რომ ხარ ჩემთან.
თვალებში ცრემლები უკიაფებდა გოგონას. მოხვია ლუკამ მკლავები.
-იცოდე, ყველაფერს შევძლებთ, მე შენ და ნიკო, ჯერ ჯერობით ჩვენ. დანარჩენს მერე განვიხილავთ. წავედი ახლა, ლალიკო მელოდება ალბათ.
-რომ მიხვალ დამირეკე, ან მომწერე.
-ეს უკვე მომწონს.
ეშმაკურად ჩაეღიმა ლუკას.
-რა მოგწონს?
-ჩემზე რომ ღელავ.
აღარაფერი უთქვამს დეკას, ფეხის წვერებზე აიწია, ნაზად აკოცა ლოყაზე. კვლავ ჩაიხუტა გოგონას მსუბუქი სხეული ლუკამ, არ ეთმობოდა დასამშვიდობებლად, თუმცა დრო იყო წასვლის.
სიმსუბუქით და თავისუფლებით სავსე, შევიდა დეკა ოთახში. მიუწვა მთელი დღის მონატრებულ შვილს, საყვარელ სურნელში ჩაეფლო მთლიანად. ჩუმად აკოცა ლოყაზე პტარა ნიკოს. მოუვიდა შეტყობინება.

“დაიძინე, უკვე სახლში ვარ”
“შენ არ იძინებ?”
“ლალიკოს ვეჭორავები ჯერ”
“ჩვენზე უყვები?”
“იცოდა ისედაც”
“კარგი რა ლუკა, უხერხული არაა?!”
“მშვიდად დაიძინე, არ იფიქრო, დილით გამოგივლით”
“კარგი, ღამე მშვიდობისა”
“ღამე მშვიდობის”

დაიძინა მშვიდად, ყოველგვარი ტკივილისა და მოგონებების გარეშე.
დილით სადარბაზოსთან იყო ლუკა, ჯერ ნიკოლა დატოვეს ბაღში, შემდეგ დეკა მიიყვანა სამსახურში.
-საღამოს ლალიც რომ იყოს, პრობლემა ხომ არ გექნება?
-არვიცი, მხოლოდ უხერხულობა და დაძაბულობის შეგრძნება მაქვს, მგონია არ მოვეწონები, შენც დაიძაბები და მაგიტო ვარ ესე.
-დეკა მისმინე, ლალი არასდროს გააკეთებს და მოიქცევა ისე, რომ მე დავიძაბო. თუ მე მიყვარს, მასაც უყვარს. არასდროს შეშლია ამ სამყაროში, კარგი და ცუდი. ნუ ხარ ესე რა.
-ცუდად ნუ გამიგებ, ვღელავ უბრალოდ.
-მესმის, არ ვბრაზობ, გიხსნი, რომ ცოტა შეგიმსუბუქდეს მდგომარეობა.
-კარგი, მეც სიამოვნებით გავიცნობ, საშიში არაფერია.
-ნამდვილად. აი ესეთი დეკა მიყვარს მე, შეუპოვარი, უშიშარი, სადედამთილოს წინ მტკიცედ მდგომი.
სიცილით გამოაჯავრა ლუკამ გოგონა. გაეცინა მასაც.
-მასხარა ბრძანდებით, ლუკა დემეტრაძე.
-დიდი პატივია, მშვენიერი ქალბატონისგან მსგავსი შეფასება.
-წავედი, ვაგვიანებ.
-ჭკვიანად.
-რა საჭიროა?
-ახლა შენ მიწვევ?
-გამომივიდა?!
-დასახვეწი გაქვს, ივარჯიშე.
-მეზარება.
სიცილით დაემშვიდობნენ ერთმანეთს. ერთმანეთის არსებობა მოიცვეს თითქოს.


საღამო იყო, ლუკამ მიაკითხა დეკას და ნიკოლას.
-ლუკა, მოხვედი?
კარი ნიკომ გაუღო.
-მზად ხართ? შენ რა სიმპატიური ხარ?!
-დედამ მითხრა მნიშვნელოვანი საქმეაო, სერიოზულად ჩავიცვი.
-სადაა დეკა?
-ოთახშია, ისეთი რაღაცეები წაისვა, აქამდე ასეთი ლამაზი, არ ყოფილა.
-სულ ლამაზია.
-არა, აქამდე, მოწყენილი იყო, ლამაზი ძალიან იყო ყოველთვის, მაგრამ ამდენს არ იღიმოდა, დღეს სხვანაირია.
-ძალიან კარგი, ჩვენც ხომ ეს გვინდა?
-კი
-აბა, მეც მზად ვარ…
ოთახიდან გამოვიდა დეკა, კრემისფერი სარაფანი ეცვა, ნაზი ყვავილები ჰქონდა ამოქარგული, ბეჭები ამოჭრილი ჰქონდა და წვრილ წელს უკვეთდა, წვრილი ქამარი.
-დე მე ქურთუკს ავითებ და გამოვალ.
-კარგი ნიკო, შუქიც ჩააქრე.
სირბილით წავიდა ბიჭუნა ოთახისკენ.

-ულამაზესი ხარ.
სახიდან ღიმილს ვერ იშორებდა ლუკა.
-მადლობა.
ღიმილით შეხედა გოგონამ და თმა გვერდზე გადმოიწია, გამოუჩნდა მხარზე შრამი.
-ეს რა არის დეკა?!
მამაკაცის ღიმილი, გაკვირვებამ და შეშფოთებამ გადაფაფა, უცებ.
-ეს არაფერია.
თმა მხრებზე ჩამოიშალა გოგონამ, ეცადა დაემალა ნაიარევი.
-ეხლავე გამაგებინე რა გაქვს მხარზე, ნუ მაგიჟებ.
-ძველია, არ ღირს გახსენებად, არ მინდა.
-მან გააკეთა? შენმა ქმარმა?!
-კი, მან გააკეთა, ამიტომ არ მინდოდა ეს კაბა, ამიტომ არ მინდოდა.
ცრემლმორეულმა ამოილააპარაკა და ოთახისკენ მიბრუნდა. მკლავში მოკიდა ხელი ლუკამ, გაჩერდა გოგონაც. ნაზად გადმოუწია თმა მხრიდან, ნაიარევზე მიაკრო თბილი ტუჩები.
-ყველაზე ლამაზი ხარ, რა მნიშვნელობა აქვს ამას?! მაგიტო კიარ გითხარი, შევშფოთდი უბრალოდ. ეს ნაიარევი ვერ შეცვლის, იმ ფაქტს რომ საოცარი ხარ.
-გთხოვ, არ მინდა სხვებმაც დაინახონ.

თითი ჩამოატარა ბეჭის ძვალზე, ხაზად დატყობილ , მოშუშებილ ჭრილობას. ჟრუანტელმა დაუარა მთელს ტანში დეკას. კვლავ აკოცა, ერთ დროს, მტკივნეულ იარაზე.
-დაინახონ, შენი დანაშაული ხომ არაა?! ნაიარევი შეიძლება ყველას ქონდეს. მისი ისტორია მე და შენ ვიცით, შენ უფრთხილდები ამას, მაგრამ, სხვებმა ხომ არ იციან? ამიტომ დასამალიც არაფერია.
-კარგი, წავიდეთ დავაგვიანებთ.
დაბნეულმა ამოილაპარაკა გოგონამ.
-ერთიც შემოგხედო, მოიცა რა, ახლა ცხოვრებაში პირველად ვიეჭვიანებ. მართლა ულამაზესი ხარ.
ღიმილით შეათვალიერა, ლამაზ კაბაში გამოწყობილი გოგონა. იამაყა, თავის გვერდით რომ იდგებოდა ეს ქალი. ჩალისფერ თმაზე ნაზად ჩამოატარა ხელი, ყბის ძვალზე გაბუჟება იგრძნო დეკამ, ეხებოდა მამაკაცის, თბილი ბაგეები.

-მოვედი დე, ჩავაქრე შუქიც.
-კარგი ბიჭი ხარ, წავედით?
უცებ გამოერკვა დეკა და ოთახში მორბენალი ბიჭუნასკენ გადაიტანა მზერა.
-სად მივდივართ?
მანქანაში ჩასხდომისთანავე იკითხა ქალმა.

-ლალი წამოვიყვანოთ სახლიდან, მერე კი, ერთი მაგარი ადგილი ვიცი.
-კარგი.

გააჩერა ლამაზი ორ სართულიანი სახლის წინ მანქანა.
-დე, გამო მოვედით.
-კარგი, ეხლავე.
-დედაშენი მოვა?
ცნობისმოყვარედ იკითხა ნიკოლამ.
-კი, მოვა და გაგაცნობთ.
-უკან გადავჯდები, უხერხულია ასე.
-ჩემი საყვარელი ქალი, ჩემს გვერდით უნდა იჯდეს დეკა.
-ნიკოლა გვისმენს.
-ისიც გაიგებს მალე.
გაიღო ეზოს კარი. სადა ლურჯ კაბაში გამოწყობილი ქალი გამოვიდა ეზოდან. ვერ დაეკლო წლების ტკივილებს მისი დახვეწილობისთვის და სილამაზისთვის, ბევრი. მშვიდი ღიმილით მოაბიჯებდა. გადავიდნენ მანქანიდან ლუკა და დეკაც.
-გამარჯობა.
-გამარჯობა.
-ლალიკო, გაიცანი დეკა, დეკა ეს დედაჩემია.
-ძალიან სასიამოვნოა.
მორცხვად ამოილაპარაკა დეკამ.
-მეც მიხარია, რომ გაგიცნობ.
-წავიდეთ უკვე.
მანქანისკენ ანიშნა ლუკამ.
მობრუნებულ დეკას, გადაასწრო ლალიმ. გამოაღო მანქანის კარი და უკანა სავარძელზე, ნიკოლას გვერდით დაიკავა ადგილი.
ამოუცნობი მზერა და ღიმილი გამოესახა ლუკას სახეზე. სიამაყით აივსო დედის საქციელზე, ესიამოვნა ეს წვრილმანი, მისგან. დეკასთვისაც ნათელი გახდა, რატომ იყო ლუკა ასეთი, გაიფიქრა, ასეთი ქალის შვილი, სხვანაირი ვერც იქნებაო.