-გამარჯობა, შენ ნიკოლა ხარ ხომ?
თბილად მიმართა ლალიმ, პატარა ბიჭუნას.
-კი ნიკოლა ვარ, რა ლამაზი დედა ყოლია ლუკას?!
-პატარა კაცს როგორი კომპლიმენტები სცოდნია?!
ნაზად აკოცა ლოყაზე, შექებით ამაყ ნიკოს, მომღიმარმა ქალმა.

მცხეთაში გადაუხვია შავმა როლს როისმა. მყუდრო რესტორნის წინ გააჩერა მანქანა ლუკამ.
-რა ლამაზი ადგილია…
აღფრთოვანებულმა შეხედა დეკამ.
-შენ და ლალიკოს არ შეგეფერებოდათ სხვანაირად.
-როგორი სიმყუდროვეა დედი, აქ აქამდე რატომ არ მოვდიოდით?
ღიმილით გაჰყვა გვერდით წყვილს.
-ახლახანს აღმოვაჩინე მეც. ნიკო მოდი, ხელი მოგვკიდე.
-მე წამოვიყვან, შედით.
ხელი ჩაკიდა ნიკოლას, ქალმა, ნელი ნაბიჯით გაჰყვა უკან წინ მიმავალთ. აფასებდა შვილის არჩევანს, პტივს სცემდა მის გადაწყვეტილებას და ისე შეხედა დეკას, როგორც უყურებდა ლუკა, ისე მიიღო, როგორც თავის შვილს ეკადრებოდა.

დასხდნენ მაგიდასთან, შეკვეთა მისცეს.

-ძალიან კარგი გარემოა.
-კი, ნამდვილად ლამაზია, ლუკას არ ეპატიება აქამდე, რომ არ მომიყვანა.
-დედა, დემეტრემ მაჩვენა მეც არ ვიცოდი.
-დემეტრეს მოვთხოვ მაშინ პსუხს, სულ ვავიწყდები ამ ბოლოს.
-მაგას შენ კი არა, მეც ვავიწყდები ლალი, გახვეულია ალისფერ ტრფობაში.
-ეს რაღა მოიგონა ახლა, რამდენჯერ გითხარი ნუ აგიჟებთქო?
-დედაჩემი ხარ შენ, იმას რატომ იცავ სულ?
-დედამისი არ ვარ?
-ჩემი უფრო ხარ.
-ანუ, როგორი ეგოიზმია ლუკა? გეკადრება ამხელა კაცს?
-იმას უკადრებელს პატიობ, მე თურმე ეგოისტი ვარ.
-დეკა ახლა გაიბუტება, უყურე როგორ იბუტება.
სიცილით შეხედა, სანახაობით მონუსხულ გოგონას, დედისა და შვილის ურთიერთობით ტკბებოდა დეკა.
ღიმილით მიუბრუნდა ლუკას, მის გაბუსხულ სახეზე, ჩუმი ხმით ჩაიცინა.
-აჰ, დემეტრე ისეთია, ძალაუნებურად გიყვარს, ნუ ბრაზდები შენ.
-აჰა, შენც დემეტრეს სიყვარულს გაიძახი.
-ისე ნუ ამბობ, თითქოს შენ არ გიყვარდეს ყველაზე ძალიან.
-მე მიყვარს, ძმაკაცია.
-ჩემი გაზრდილია, შვილივით ვზრდიდი, მეც რომ მიყვარს რატომ გიკვირს?
-და შენ რაღატო გიყვარს ეგეც გვითხარი ბარემ.
მოჩვენებითი სიბრაზით შეხედა დეკას.
-ჩემთვის იმ ძმად იქცა, რომელზეც ყოველთვის ვოცნებობდი.
სევდიანი ღიმილით წარმოთქვა დეკამ.
გულზე მოხვდა ლალის, გაახსენდა, თავის ვერ ახდენილი ოცნება, დედმამიშვილს რომ ნატრობდა,ყოველთვის.
-არ გყავს და ან ძმა?
-არა, ნიკოლას გარდა არავინ მყავს.
-მერწმუნე, მასზე უკეთესი, ვერ გეყოლებოდა ვერავინ.
-დიახ, ცხივრებაში ყველაზე დიდი მოტივატორია.
-მოტი რაა? ეგ რას ნისნავს?
სასაცილოდ შეჭმუხნა ცხვირი ნიკომ. ვერ გაიგო, კარგი თქვეს მასზე თუ ცუდი.
-მოტივატორი ნიშნავს, რაღაცის ძალას რომ აძლევ ადამიანს, რისი გაკეთებაც გულით უნდა, იმისკენ რომ უბიძგებ.
აუხსნა ლუკამ.
-ანუ კარგი ვყოფილვარ, ვერ გავიგე შემაქო თუ რაქნა.

გაეცინა ლუკას, აუჩეჩა რამდენიმე საათის ნავარცხნი თმა.

შეკვეთა მოვიდა. გემრიელად ივახშმეს, ოჯახური გარემო იყო, ხუმრობდნენ, საუბრიბდნენ და უსმენდნენ ნიკოლას ბაღის ამბებს.
-ნიკო აღარ ჭამ?
-არაა, დავამთავრე.
-მაშინ უკან ბაღია, იქ გავისეირნოთ მე და შენ.

სხეული დაეძაბა დეკას, ერთის მხრივ იმის ღელვამ აიტანა, რას ეტყოდა ლუკა მის შვილს. მეორეს მხრივ ის ადარდებდა, მარტო რომ რჩებოდა ლალისთან.

-წავიდეთ კი.
სწრაფად ჩამოხტა ბიჭუნა სკამიდან. გვერდით გაჰყვა მამაკაცს.

-დეკა, დაძაბული ნუ ხარ. მესმის ეხლა რასაც გრძნობ. დაელაპარაკება, აუხსნის თქვენს სიტუაციას. ლუკამ იცის როგორ მოაგვაროს ეს.
-უბრალოდ ვღელავ, ნიკოლა სხვანაირი ბავშვია. ძალიან ბევრი რამ ნახა, უჭირს ადამიანების მიღება.
-მესმის, ლუკაც მასეა, დემეტრეს და საბას მეტი მეგობარი არ ჰყოლია, სულ იმას ამბობდა, რა საჭიროა ზედმეტი ადამიანებიო. თავიდან ძალიან ვნერვიულობდი, მერე ამასაც გონივრული ახსნა მოვუძებნე. იმედგაცრუებისგან იცავდა თავს.
-მესმის, ნიკოლაც მასეა. იმდენი რამე ნახა, ჰგონია ყველა ჩემს ატირებას შეეცდება.
-როგორი გაზრდილია, ხუთი წლის ბავშვის კვალობაზე, ძალიან დიდია.
-ესეც გამოვლილმა დღეებმა ასწავლა.
-დეკა, დაავიწყე ეგ დღეები, შენც დაივიწყე.
-მეც მაგას ვცდილობ, ნიკოლას მეხსიერებიდან ვშლი ბევრ რამეს, თუმცა მე, ვერ ვეგუები რაღაცეებს. იმდენ შიშს აქვს ერთად თავი მოყრილი, შებოჭილი ვყავარ.
-არ მითხრა, შენი გაცნობისაც მეშინოდაო.
ხუმრიბა სცადა ლალიმ, შეატყო გოგონას დაძაბულობა.
-გულწრფელად რომ ვთქვა, არ ველოდი თქვენგან ესეთ შეხვედრას. მეგონა, დაძაბულობა იქნებოდა, ვფიქრობდი გამიჭირდებოდა თქვენთან საუბარი.
-მესმის მე შენი დეკა, იმ გზას ახლა გადიხარ, რომელიც წლების წინ გამომატარა ცხოვრებამ. მე რომ შენ დაგძაბო, ვერ გაგიგო და ცუდ მდგომარეობაში ჩაგაყენო, რა ადამიანი ვიქნები?!
-ბევრი არ ფიქრობს მასე, ისეთ ადამიანებთან მქონდა ურთიერთობა, ხანდახან მგონია, ლუკა არაა რეალური, არც დემეტრეა ნამდვილი და უბრალოდ ლამაზი წარმოსახვაა, რომელიც აღარ გაგრძელდება.
-შენს თავს არ მისცე ასე ფიქრის უფლება. მე ყველა ლამაზი რეალობა გადავუხაზე ჩემს თავს. იმ ცუდ სიზმრებში დავრჩი, ცხოვრებამ ტვირთად რომ მომივლინა.46 წლის ვარ და ცხოვრების ყველა დღეს, იმის მცდელობაში ვატარებ, რომ არ გამაბორიტოს ყოფამ. ისეთი დღეები გამოვიარე ლუკასთან ერთად, ხანდახან მეგონა ვეღარ გავუძლებდი.

ღრმად ამოისუნთქა ქალმა, დარდიანი გაუხდა თვალები.

-მე ალბათ ყველაზე უკეთ გაგიგებთ. ჯოჯოხეთსაც არ შევადარებ, ჩემს განვლილ დღეებს.
-და მაინც გიყვარს ადამიანები.
-ყველა ადამიანი, ხომ არაა ერთნაირი?!
-ყველას შეუძლია გატკინოს.
-მეც შემიძლია ვატკინო სხვას.
-შეუძლიათ ცხოვრება ჩამოგანგრიონ თავზე.
-ეს მეც შემიძლია, ყველას შეუძლია.
-და მაინც არ უყურებ ცხოვრებას ცუდად, მაინც გჯერა რომ არსებობს სადღაც ბედნიერება?!
-ნამდვილად ასეა.
-შენგან მინდოდა ამის გაგება. ცხოვრება რომ ვერ ამარცხებს ეგეთი ადამიანი ხარ დეკა. მინდოდა შენი თვალებით მენახა, უკვე ჩემგან დანახული. ღმერთის გზაზე იდექი მუდამ, ბედნიერება მოვა, ნუ ააჩქარებ, ნუ დააძალებ, იბრძოლე და აუცილებლად მიიღებ შენს წილ სიხარულს.
-რა კარგად საუბრობთ.
-მსმენელის ყურს გააჩნია, რისი გაგება უნდა.
-ვფიქრობ ტყუილი იყო ჩემი ღელვა.
-ასაღელვებელი არაფერია, მე ერთადერთი რამ მინდა, ჩემი შვილი ბედნიერი იყოს, მასზე ზრუნავდნენ და უყვარდეთ. მუდამ დახეთქილი, ნაწვალები ხელებით გავზარდე მე ლუკა, ამ დღემდე მოვედით ერთად და არ ვაპირებ, რაიმეს გამო ბედნიერებაში ხელი შევუშალო. შენ თუ ეყოფი მის ბედნიერებას, ჩემგან მეტად გახარებული იქნები მუდამ.
-ლუკას ხასიათი და მიდგომა, ყოველთვის მაკვირვებდა. ახლა არ მიკვირს, თქვენი გაზრდილი შვილი, სხვანაირი ვერ იქნებოდა.
-მადლობა ჩემო კარგო. იგივეს ვიტყოდი ნიკოლაზეც, საოცარი ბავშვია.
-რაღაც მინდა გკითხოთ, თან მერიდება.
-მკითხე რაც გინდა, ჩათვალე არ ვარ ლუკას დედა, მეგობრულად მკითხე.
-როგორც ლუკას დედასთან, ისე მაქვს კითხვა. არ გიჭირთ ჩემი მიღება? მე ქმარი მყავდა, შვილი მყავს. ამდენი რამ გამოვიარე და თქვენ მაინც ასე მშვიდად ხართ. ბევრს არ ვიცნობ ასე უდგებოდეს მსგავს საკითხებს, საერთოდაც არავის ვიცნობ და არ დაგიმალავთ, გაკვირვებული ვარ.
-მესმის რასაც განიცდი. არა, არ მიჭირს შენი მიღება. რა მნიშვნელობა აქვს გუშინ სად იყავი? ახლა მთავარია დღეს სად ხარ, ხვალ სად იქნები. მე რომ მთელი ცხოვრება, კისერი უკან ვაბრუნო, წინ გზას ვერასდროს დავინახავ. თუ მუდამ გუშინდელ დღეზე ვიფიქრე, ხვალინდელს როგორ დავგეგმავ? ახლა ჩემს წინ, ღირსეული დედა და ქალი ზის. რა მნიშვნელობა აქვს ნიკოლა, ლუკას შვილი რომ არაა?! მერწმუნე, ბევრ ბიოლოგიურ მშობელზე, კარგ თანადგომას გაუწევს მას.
-და არ გაწუხებთ ის ფაქტი, ლუკას შვილი რომ არაა?!
-და რა თქვენი ბრალია ეს? არც შენი, არც ლუკასი და ყველაზე მეტად არც ნიკოლას ბრალი არაა ეს. შენ იცი ის ისტორია? მეძავს რომ ჩაქოლვას უპირებდნენ? მაშინ იესომ თქვა, პირველი ქვა მან ესროლოს, ვინც თავის თავს უცოდველად მიიჩნევსო. მე რომ შენ არ მიგიღო, ვარ უცოდველი? მე რომ გაგკიცხო, ანდაც რა გაქვს გასაკიცხი?! მაგრამ, რომ ვიყო ეგეთი, ტყუილად რომ სჯიან ადამიანებს, ვარ უცოდველი, მაქვს უფლება ვისროლო პირველი ქვა? მე ღმერთი მიყვარს დეკა, მან მასწავლა, შემწყნარებლობა, მიმღებლობა და არ მაქვს უფლება შენ ვერ მიგიღო. ლუკამ თუ დაგინახა, ესეიგი ასე იყო საჭირო.
-თქვენ, არვიცი, მართლა არ ვიცი რა ვთქვა, საოცარი ადამიანი ხართ.
-იცი ლუკას მარწყვის სმუზი რომ უყვარს?
შეცვალა ლალიმ თემა, სიცილით, გააქრო ღელვა და დაძაბულობა.
-კი, დემეტრე დასცინის სულ.
-დემეტრეს რა უყვარს ეგ არ იცის ლუკამ, თორემ მერე იქნებოდა ამბავი.
-მე მეტყვით?
-ლუკას თუ არ ეტყვი, კი.
-არა, მაგას არ ვიზამ.
ლაღი სიცილით გამოსტყუა ქალს ინფორმაცია.
-დემეტრე გიჟდება გოგრის პიურეზე.
-რა?
სიცილით დაუბრუნა კითხვა გოგონამ.
-კიი, კიი ჩემო კარგო, თავი რომ მოქვს ხაშლამისტად.
-ვაიმე და სმუზი უკვირს მაგას?!
-რას ვიზამთ, მის საიდუმლოს ვუნახავდი დღემდე ერთგულად, დღეს შენ გაგინაწილე.
-არ ვეტყვი, არაფერს.

საუბრობდნენ. არასდროს ყოფილა დეკასთვის საუბარი, ამდენად ღირებული. მთლიანად მიენდო მის წინ მჯდომ ქალს. აცადა საკუთარ თავს, ყოფილიყო, ის ვინც ყოველთვის უნდოდა.

-ნიკო, მინდა რაღაც იცოდე და მინდა ჩემგან იცოდე ხო?
ლამაზ ბაღში გავიდნენ სეირნობით, საკუთარი პიჯაკი დაუფინა ლუკამ ბიჭუნას და მინდორზე დააჯინა. დაუჯდა პირისპირ.
-ახლა დიდი კაცებივით ვილაპარაკებთ?
აჟიტირდა პატარა ბიჭი.
-კი, მინდა დიდი კაცივით გამიგო, რასაც გეტყვი.
-კარგი.
დაბნეულმა და მოლოდინში მყოფმა ნიკოლამ თავი დაუქნია ლუკას.
-ნიკო, რას ფიქრობ, მე რომ თქვენთან ვიყო სულ?
-არ მინდა.
-მოიცა, გითხრა ბოლომდე.
მე ძალიან მინდა, შენთან და დეკასთან. მე მინდა, რომ ერთად ვიყოთ, მინდა, როცა დაგჭირდება გვერდით ვინმე მე გყავდე და დეკასთან ერთად შენს გვერდით ვიდგე. შენთვის მიუღებელია?
-კი
-რატომ?
-დედასთან ვინც მოვიდა, ყველა ატირებდა. ქალებიც, კაცებიც და ყველა, ვინც მოდიოდა. შენც ატირე დედა, მითხრა ლუკას ბრალი არააო, მაგრამ ვიცი, შენ ატირე. არ მინდა მე ეს.
-და მე რომ არ ვიყო, ამის გამო თუ იტირებს?
-მე ხომ ვარ?
-შენ ხომ გინდა მართა?
-კი.
-ჩვენც გვინდა ერთმანეთი.
-რას მეუბნები, დედაჩემი პაემანზე უნდა წაიყვანო და მერე ცილადაც მოიყვანი?
-მართასთან ამას აპირებ შენ?
მსუბუქად გაუცინა პატარა ბიჭს.
-კი, რომ გავიზრდები, აუცილებლად მოვიყვან ცოლად.
-მისმინე ნიკო, დეკასაც რომ უნდოდეს ჩემთან, გპირდები, ძალით არასდრის ავატირებ, უნებურად ყველაფერი ხდება, უნებურად შენს გამოც შეიძლება იტიროს, ამას ვერ შევაჩერებთ, მაგრამ მე ყოველთვის გავაღიმებ ტირილის შემდეგ, ყოველთვის, როცა უნებურად ეწყინება, აუცილებლად გამოვასწორებ ამას.
-გიყვარს შენ დედაჩემი.
კითხვა არ იყო ეს, პატარა ბიჭუნამ დასკვნა დადო, თითქოს ზუსტ პასუხს მიაგო.
-მიყვარს.
-მას?
-არ უთქვამს, ალბათ მასაც.
-სიყვარული კარგია.
-ყველაზე კარგია, ყველაფერს სჭირდება.
-მე არ ვიქნები წინააღმდეგი, რომ გიყვარდეს, მასაც უყვარდე. მაგრამ ცუდად არ გახადო რა. იცი? რამდენი ღამე იყო, როცა ეგონა დამეძინა, დაჯდებოდა საწოლზე და ტიროდა, როგორ ტიროდა იციი? ხმას არ იღებდა რომ არ გამეგო, მაგრამ ვერ სუნთქავდა და ვიცოდი, ვიცოდი ცუდად იყო. ვითომ მეძინა, არაფერს ვეუბნებოდი. რაც აქ ჩამოვედით, აღარ აკეთებს ასე. ერთხელ იტირა და შენ რომ იყავი ეგეც მაშინ. შემეშინდა, კიდევ იქ რომ დააბრუნო, მაშინდელივით, რომ გაათენოს, ცუდად რომ იყოს?
-შენ როგორი კაცი ხარ ნიკოლა? 5 წლის ბავშვს ველაპარაკები ნამდვილად?
-მე სულ დედას ნატკენ სახეს, ცრემლებს და დამალულ ნაცემებს ვუყურებდი. არ მახსოვს მამაჩემი, დედამ მითხრა არ მცემდაო, მაგრამ ვიცი, ვიცი არ იყო კარგი კაცი. მამააო ასე მითხრა, არ თქვა ცუდიო. მამა რომ ყოფილიყო, კაცი რომ ყოფილიყო, არ ვიქნებოდით ასე ჩვენ. შენც რომ ასე მოიქცე?
-შენ შენი თავის არ გეშინია ხო? ერთხელ არ გითქვამს ცუდად მომექცევიო, სულ დეკაზე ლაპარაკობ.
-მე ვერ მომექცევი ცუდად, დედაჩემი სანამ იქნება, სანამ მყავს დედა, ვერავინ გააკეთებს ისეთ რამეს, რასაც დედა ვერ გამილამაზებს.
-გეფიცები, ცუდად ვარ ნიკო. არ მეგონა შენთან ლაპარაკი თუ გამიჭირდებოდა, ასე ძალიან. მე მიყვარს დეკა, შენც მიყვარხარ მასთან ერთად, როგორც მისი ნაწილი. მინდა მე ვიყო თქვენთან, დეკასაც უნდა, ვფიქრობ. შენ ედარდები, შენი აზრი აინტერესებს, მეც, შენს გარეშე არ გადავწყვეტ არაფერს.
-მე რომ გითხრა, არ მინდა ჩვენთან იყოთქო, წახვალ?
-ვფიქრობ არ მთხოვ მაგას, არ მომიცია მიზეზი მე მაგის.
-რომ გითხრა, არ მინდა დედასთან იყოთქო, არ წახვალ მაინც?
-შენ მთხოოვ მაგას?
სხეული აუთრთოლდა ლუკას, დაუმძიმა სული, პატარა ბიჭუნას სიტყვებმა. გულზე ეკრებივით ჩხვლეტდნენ, ნიკოლას ტკივილები.
-მე გთხოვ, დედას არ ატკინო.
-მაგას ნუ მთხოვ, მაგას არ ვიზამ მე თვითონაც.
-რატომ არ მითხრა თვითონ?
-ერიდება, ეშინია შენი.
-ერიდება?
-მეც მომერიდა ახლა, შენ ასეთი რომ ხარ, ბავშვიც კი მართალი ხარ, ზრდასრულებთან. ასეთი პატარაც კი სუფთა ხარ, გეთქმის სიტყვა.
-დედამ მასწავლა, როგორ ვიყო ასეთი. დედამ თუ გადაწყვიტა, ცუდს არ გააკეთებს, მჯერა მე მისი.
-შეიძლება ჩაგეხუტო?
-არ მეკითხებოდუ აქამდე, ახლა რატომ მკითხე?!
-ნიკოლა, მომცემ ნებას, შენთან ერთად გავაგრძელო ცხივრება? შენთან და დეკასთან.
-დედამ გიპასუხოს ამაზე, მე მასთან ვიქნები სულ.
-შეიძლებათქო ჩაგეხუტო?!
-შეიძლება.

მოხვია ხელები პატარა ბიჭუნას, ვერ გრძნობდა, სხვის შვილს გულზე მიკრულს, გრძნობდა მხოლოდ თავისას. პირველი შვილი ჰყავდა მიხუტებული, იგრძნო მამობა, იგრძნო გულში ის ფეთქვა, მშობლებს რომ უცემთ, შვილის მაგივრად.
-იმედს არ გაგიცრუებ ნიკო.
-კარგი ხარ შენ ლუკა.


თითქოს გაიზარდა პატარა ნიკოლა.

თითქოს იცავდა დედას, აქეთ დასაცავი, თავად უსუსური, ჯერ მხოლოდ ბავშვი.

გაუყო ცხოვრების დღეები ლუკას.

მიენდო დედას, მის სისწორეს, მის სიმართლეს და ღირსებას, შეუფასებელს.

კაცი,ხუთი წლისაც კაცია. ბავშვობიდან მართალია, ის ვინც ცხოვრების წლებს, სისუფთავეში ატარებს.

მიიყვანა ლუკამ სახლში, დედა და შვილი.
ბედისგან, გაწვალებული, წარსულის ტკივილებისგან დაღლილები, მაგრამ მებრძოლები, ძლიერები და ადამიანობით სავსეები.

თვითონაც წავიდნენ სახლში.
თვითონაც გამოვლილი ჰქონდათ ლალის და ლუკას, სიმწარე, ტკივილი და განცდა, დაუცველიბის, უძლურების.

სახლის კარი შეაღო დეკამ. სხვანაირი იყო ჰაერი, მსუბუქი იყო უფრო, თითქოს ფილტვებს აღარ უჭირდათ, ჩასუნთქულის დამუშავება. სხვანაირი ეჩვენა ღამე, მეტად წყნარი, მეტად ლამაზი.

ხმაურის წინ, რომ სჩვევია, ზუსტად ეგეთი იყო საღამო, ჩუმი და წყნარი.

მობილურის ხმამ გაჭრა სიჩუმე, გაგონილმა დაამძიმა, ის ჰაერი, წუთების წინ, რომ არ ეძნელებოდათ ფილტვებს სათრევად.

-დეკა, დედი როგორ ხართ? გირეკავ მთელი საღამოა.
-დოდო დეიდა, კარგად თქვენ? როგორაა ძია ნუგზარი?! არ ვიყავი სახლში, მშვიდობაა?
მხიარულად დაეპასუხა გოგონა.
-კარგად ვართ შვილო. დეკა, თავს გაუფრთხილდი, გეხვეწები კარი დაკეტე, დემეტრეს ნუ მოსცილდები.არაა მშვიდობა.
-რა ხდება დოდო დეიდა?
-რა და დილით…
-ბოდიში, კარზე ზარია დაგელაპარაკები ეხლავე.
-არ გააღო შვილო კარები…

არ გაუგონია ყურმილში ნათქვამი, კარის სახელურს მოჰკიდა ხელი. გაწყდა ზარი. რამდენჯერ დაურეკეს დეკას, ვინ იცის?!

დემეტრეს მობილურზე შევიდა ზარი. ის ნომერი რეკავდა, დეკას რომ საფრთხეს ატყობუნებდა წუთების წინად.
-ვა დოდოშკას სალამი, როგორ ხარ მამიდაჩემო?
ლაღად, როგორც ჩვეოდა ისეთი ხალისით უპასუხა, ერთადერთი მამიდის ზარს.
-სად ხარ დემეტრე?!
-ყაზბეგიდან მივდივარ ახლა, საჭესთან ვარ დოდოშკა, დაგირეკავ მალე.
-უშველე დეკას შვილო.
-რახდება დოდო?!
მკვეთრი მუხრუჭით გადააყენა გზიდან მანქანა.
-გელა და ნანი წამოვიდნენ მასთან, დილით იძახდნენ, ჩვენებურად აღვასრულებთო სამართალს, ვერ გავიგე რას ამბობდნენ, ამ საღამოს წამოვიდნენ მანქანით. ზინამ თქვა შვილიშვილი უნდა დაიბრუნონ, რა ეგონა იმ აშარს, სისხლს და ხირცს, თორნიკეს დანატოვარს შეარჩენდნენო?!
ამოიტირა ქალმა, ხმა უკანკალებდა ღელვისგან.
-კარგი დოდო მივხედავ.
გათიშა ყურმილი და სასწრაფოდ აკრიფა ლუკას ნომერი.

-ოჰ, მთის ჰავაში გახვეულს, გაახსენდა ძმაკაცი?
-ლუკა, სად ხარ?!
-დეკა დავტოვეთ სახლში, მე და ლალიკომ გზად მაღაზიაში შევიარეთ, რა იყო?
-მიბრუნდი დეკასთან, მოვდივარ მეც, მიდი მალე.
-რახდება დემეტრე, ნუ მაგიჟებ.
-დროზე წადი, სოფლიდან წამოსულან, არაფერი დამართონ გოგოს. მოვალ მეც მალე.

არ აცადა გათიშვა, გამოგლიჯა მანქანის კარი და მაღაზიაში შევარდა, სინათლის სისწრაფით.

-დედა, დადე ეგ კალათა და წავედით.
-რა ხდება ლუკა?
-მალე ლალი, გზაში გეტყვი.

აუხსნა გზაში ვითარება დედას. გაჰყვა ლუკას ისიც.

ნიკოლას ოთახის კართან იდგა დეკა, დანა ეჭირა ხელში. არ ატარებდა ოთახში, არც ერთს, არ აკარებდა მის შვილს.

-რომ დავინახო, ფეხი გადმოდგით, არ შევუშინდები არაფერს, ჩემს შვილს ხელს მოკიდებთ და მე არ ვიყო ქალი, მე არ მერქვას დეკა, თუ ცოცხალი გახვალთ ამ კარიდან რომელიმე.

-შენ, ყველაზე უკანასკნელი ქალი ხარ, ჩემი შვილი მიწის ქვეშ დაიგულე და, მიწის ზემოდან შენ რა დღეში ხარ?
-წადით აქედან, რა გინდათ? ხომ არ გაწუხებთ რამეზე, სისხლს დავღვრი და ჩემს შვილს არავის გავატან.

ძუ ლომს ჰგავდა გოგონა. ვერ მოერევაო თითქოს ჯარი. ვერ დაუდგებოდა წინ ლაშქარი. შემართულიყო, მასზე მაღალი, მასზე ძლიერი მამაკაცის წინ, კედელივით აღიმართა შვილის ოთახთან, ვარ გაიარეს, ვერ გაუვიდნენ მის ძალას.

-პოლიციაში დავრეკავთ ახლავე.
-მიდით დარეკეთ, როგორ მივარდებით სახლში ამაღამ, როგორ მემართლებით საწყლად გაზრდილს, რა დღეები გამომატარეთ, იმის ფონზე რომელი პოლიციის ნომერს აკრიფავ? მიდი დარეკე.
-შენ როგორ შეუცვლიხარ ქალაქს? გასწავლეს ლაპარაკი ფულიანმა საყვარლებმა? ჩემს შვილიშვილს რომ აყურებინებ შენს უღირსობას, არ გრცხვენია ქალო?
-წადით აქედან, არ გამიბედოთ ამ კარის გაღება, იმ ნიკოლას თავს გეფიცებით, შიგნით რომ მიცდის, არ დავინანებ არავის სიცოცხლეს.

-დეკა, დეკა რა ხდება?
კარში შემოვარდა ლუკა, მოჰყვა ფეხ და ფეხ ლალიც.
-ოჰ, ვახსენეთ და მოვიდა, დაღამდა და მოაკითხეთ, თავის შემყოლიებელს?
ირონიული ხმა ჰქონდა გელას. ყოფილ რძალზე ამბობდა, რომ არ ეკადრებიდა ისეთს.
-სიტყვები შეარჩიე მასზე საუბრისას.
-თორემ თედოსავით მეც მცემ, სიკვდილამდე?!
გაოგნებამ და შიშმა გადაუარა დეკას სახეზე. ლუკაზეც მოისმინა ის, რასაც ვერ წარმოიდგენდა ვერასდროს.
დასწია, შვილის დასაცავად შემართული დანა. თითქოს აღარ სჭირდებოდა, იგრძნო გვერთით, რომ ჰყავდა ვინმე.
-ბიძასთან მიჩივლა თედომ? რაო გამლახა, მიშველეთო?
ირონიულად მიუბრუნდა ცოლ-ქმარს, ავი საქმისთვის რომ მოსდგომოდნენ, დაუცველს, კართან.
-ამ ქალზე ხომ არ ვამბობთ რამეს? გაგვატანეთ ჩვენი ნიკოლა, ამის სახეს თქვენც მალე დაინახავთ. მიხვდებით რა გველიცაა.
მოჩვენებითად ამოიტირა ნანიმ. თითქოს ნიკოლა ყოფილიყოს მისი სადარდებელი.

-წადით აქედან. ჩემს შვილს, სანამ გული მიცემს ვერ შეეხებით, რატომ ვერ მიდიხართ, იმ თქვენს სანაქებო პოლიციაში?! თქვენი ვერ გაზრდილი შვილის არაკაცობა, ხომ უდევთ წინ?! მართლები თუ ხართ, მართალი გზიდ მოჰკიდეთ ხელი და წაიყვანეთ, ასე ღამით რომ მომდგომიხართ, გგონიათ ძალით გახდებით რამეს?!

-შენ ვისზე ამბობ არაკაცს?!
წაიწია მისკენ ყოფილმა მამამთილმა. აღმართული ხელი გაუშეშდა ჰაერში. დეკას წინ იდგა ლუკა, მედგრად, ურყევად.
-მაგ ხელს მოგამტვრევ, აღარ შევხედავ შენს თავზე ჭაღარას. დეკასკენ მოქნეულ ხელს, მე არ შეგარჩენ იცოდე.
-და ვინ ხარ შენ?! რიგითი კაცი, მობეზრდები ცოტახანში, დაგაყენებს ჩემი ჩვილის გზაზე, არ უჭირს ეგეთები, გვიუბედურებდა ცოლ-შვილიან მეზობელსაც, ორი კვირის ქვრივი.
-მე შენ გაჩვენებ როგორ უნდა ასე ლაპარაკი, მე შენ გასწავლი როგორ უნდა მოექცე ქალს.

მამის ასაკის იყო გელა, უკანკალებდა მოსაქნევად გამეტებული ხელი ლუკას. არ ეთმობოდა სუფთა ხელები, ბინძური კაცის შეხებისათვის.

გამოუჩნდა მაშველად ხმა. დედის ხმამ გააჩერა წინ წაწეული.

-არ გაბედო ლუკა, ქალის სახლში მოსულმა, არაკაცზე ხელის გასვრა არ გაუბედო შენს თავს.

ლალის ხმამ მიიქცია ყველას ყურადღება. შეჩერდა ლუკაც.

-შენ ვინღა მიგდიხარ, გამაგებინა?
გაისმა ნანის საზარელი ქირქილიც.
-მე ვინ ვარ, ეგ არაა აქ მთავარი. პოლიციაში დავრეკავ, აქედან თუ არ წახვალთ ახლავე.
-რამდენი დამცველი გაუჩენია, ამ ბინძურს ამას.
არ აჩერებდა ავად მოსისინე ენას.
-ღმერთი არ გიყვარს საერთოდ? შენ რა ქალი ხარ, მკვდარი შვილის, შავებში მოარული დედა ხარ ქალო, მაგ ბოროტებით, შენ რომ დაათრევ გულით, შენი შვილი იტანჯება იქ მაღლა. დაანებეთ ამ გოგოს თავი, მოგთხივათ რამე? წადით, შეეშვით.
-ჩემი შვილი, გათელილი, ცოლისგან ნაღალატევი სინდისით არის დამძიმებული იმ ქვეყნად. ახლა წავალ და იცოდე დეკა, ჩემი შვილის საფლავს გეფიცები, ყველა წამს შენს გამწარებას მოვანდომებ, ყველა გაღიმებას ცრემლებში გადაგიცვლი. შავებში ჩაცმული დედის წყევლა არ გაგახარებს, დაიმახსოვრე.

წავიდნენ.
ხმა იყო, ვარდნის, დანა დაეცა იატაკზე, ისტერიული ხელის კანკალით, მოისროლა ცივი იარაღი. აღარ სჭირდებოდა მის პატრონს.

ტუჩის კუთხეში პატარა ნახეთქი ჰქონდა, უწინ დანამომარჯვებულს. თმა არევოდა, გამოჩეჩილი ჰქონდა თმის სამაგრიდან.
გაქვავებული ჰქონდა სახე, არ ტიროდა, ცრემლი, არც კი უკიაფებდა ლამაზ თვალებზე.

ინერციით გამოაღო კარი, იჯდა ნიკოლა საწოლზე, იჯდა გმირულად, დიდი ადამიანივით, ელოდა დედას, მხოლოდ მის ხილვას.

-წავიდნენ?!
-წავიდნენ დე, მოდი ჩემთან.

ჩაიხუტა პატარა სხეული, შეიგრძნო ის სურნელი საკუთარს რომ ჰგავდა ძალიან.


მოათავსა საწოლში ბიჭი. აკოცა ნაზად, ცრემლდადინებულ ლოყაზე.
-შენ ჩემთან იქნები სულ, მე სანამ ვარ, არ შეგეშინდეს არაფრის.
-მე შემეშინდა, შენ რომ დაგარტყა ბებიამ, რომ წაიქეცი, მაშინ შემეშინდა.
-ხომ იცი ნიკო, თუ წავიქცევი, ავდგები შენს გამო, მეტად აღარ შეგეშინდეს არაფრის, კარგი?!
-ლუკა მოვიდა?
-აქაა კი.
-ისიც მოვიდა, არ მეშინია, დავიძინებ მე.

იცვალა გვერდი პატარა სხეულმა, დახუჭა თვალები მჭიდროდ. დედას ვერ აკადრა ცრემლები, ვერ დაანახა შიში და ღელვა. კარს გაცელილი რომ დაიგულა, ატირდა მწარედ.

-ქალბატონო ლალი, ბოდიში, თქვენც რა დღეში გაგატარეთ.
-ნუ მებოდიშები ჩემო გოგო, შენ რა შუაში ხად?!
-როგორ ხარ?
ტუჩის კუთხეზე გადაატარა ცერა თითი ლუკამ, წუთების წინ ვერ შემჩნეულს, ამობერილ ქვედა ტუჩს გადაუსვა თითი ნაზად.
-ძალიან გტკივა? იმ კაცმა დაგარტყა?
-არა, ნანიმ, არაფერია გაივლის ეს.
გულგრილად დაუბრუნა პასუხი.
-როგორ მოხდა? შეგიძლია მომიყვე?

კარში შემოვარდა დემეტრე, პირდაპირი გაგებით, შემოგლიჯა კარი, ადამიანისას არ მიუგავდა სახე.
-ჩემო პატარა, ჩემო ლამაზო, როგორ ხარ? ვინმემ რამე დაგიშავა?
ეხუტებოდა დეკას, ვერ იმორჩილებდა აკანკალებულ კიდურებს.
-არაფერია დემე, დამშვიდდი რა.
-შენ იფრინე ბიჭო? ასე მალე როგორ ჩამოხვედი?
-არ მახსოვს.
მიხუტებული ჰყავდა გულზე, დადწოდებული. მის სიმძიმეს იზიარებსო, თითქოს.
-რას გიგავს ტუჩი? რა გჭირს საერთოდ? რამოხდა მომიყევი, გადავალ ჭკუიდან.
-რა გჭირთ თქვენ? რა დაკითხვა მოწყვეთ აქ, გოგოს კიდევ ეგ უნდა? განერვიულებულია, ნუღა უმატებთ.

დატუქსა ლალიმ ბიჭები. თვალებით ანიშნა გაჩერებულიყვნენ. დივანზე ჩამოჯდა დეკა, ლუკას მიახლოებაზე, შეცბა, გაახსენდა, სიკვდილამდე რომ იყო ნაცემი თედო, მისი ხელებით.

მიუხვდა ლალი, მასზე მეტად ვერც მიხვდებოდა ვერავინ.

-დემე, ხოიცი წამლის დრო მაქვს, წამიყვან სახლში?
თვალებით ანიშნა ესააო საჭირო.
მიუხვდა კაციც.
-წაგიყვან.
-დეკა, არ იდარდო შენ, ხვალ მივიდეთ პოლიციაში, შემაკავებელს დაუწერენ, ჩვენ ვიყოთ კანონთან მართლები, შეიტანე საჩივარი.
-არ ვიცი, მეცოდებოდნენ ყოველთვის ამისთვის.
-ნიკოზე იფიქრე ჩემო გოგო. ცოდოა ბავშვი, კიდევ რომ მოგეჭრან, ხომ განიცადა მანაც?!
-წავალ ხვალ პოლიციაში. ძალიან დიდი მადლობა, ვერ წარმოიდგენთ რამდენს ნიშნავდა, ეს გვერდში დგომა ჩემთვის.
-გეიმედებოდე შვილო, ლუკა რომც არა, ისე მიგულე შენთან, როგორც შენს გზაზე უკვე გავლილი, უკვე განცდილი და ნაომარი.
-მადლობა.
დახარა თავი დეკამ. მუხლებზე დაიწყო იდაყვები, ჩადო სახე ხელებში. მისცა თავს უფლება ტირილის, ცხელი ცრემლებკ სცვიოდა მის მწვანე თვალებს.

-მოდი რა ჩემთან.
მისკენ მიიწია ლუკამ, მიიხუტა გოგონა გულზე.
-მართალია რაც თქვეს?!
-თედოზე თუ ამბობ, კი.
-და არ მითხარი.
-გითხარი რომ ვნახე.
-რომ ცემე ეგ არა.
-საჭირო იყო?
-იყო.
-ახლა რომ იცი, რა შეიცვალა?!
-ახლა ვიცი, რომ შენც შეგიძლია ადამიანებს ასე ატკინო.
-დეკა, შენ დანა გეჭირა ხელში, მოკვლით იმუქრებოდი, ცემა გაგიკვირდა?
-რას მეუბნები ლუკა? მე ნიკოლა მედგა ზურგს უკან.
-და ჩემს ზურგს უკან ვინ დგას?
გაჩუმდა ქალი, მიხვდა, არ იმსახურებდა ლუკა ამას.
-დეკა, როცა გითხარი მიყვარხართქო, ჩემთან დაგაყენე შენ, ჩემს ზურგს უკან შენ იდექი, როცა თედოს ვერ მოვუზომე მოქნეული ხელი. ვინანე, მაშინვე, როცა ამწიწკნეს მის სხეულს. მაგრამ იგივე რომ მომხდარიყო, დღეს შეიძლება კიდევ მექნა ეს. როცა შენს წინ ვარ, ფარად, როცა ჩემს ზურგს უკან დგახარ, მაშინ ვერც მე მოვუზომავ ჩემს თავს დეკა. ადამიანური ბუნებაა ასეთი, ინსტიქტია ასეთი. ვინც გიყვარს იცავ. მე ხომ გითხარი რომ მიყვარხარ? თუ იმდენად მაბნევ, რომ დამავიწყდა?

ღიმილით მოკიდა ნიკაპზე თითები, ააწევინა თავი მაღლა, აცრემლებულ მწვანეებში ჩაიკარგა მისი მზერა. ეცადა ეხუმრა, ეცადა შეეწებებინა, ნამსხვრევებად ქცეული საღამო.


-არ მყავრებია მე არასდროს, ხომ იცი შენ ეს?!
-ვიცი.
-არვიცი როგორ მიყვარდეს, ყველა სინათლე დაბნელდა ჩემთვის.
-და თუ გეტყვი, რომ შენ ხარ სინათლე?!
-რანაირად ვარ სინათლე მე?! ხედავ? შენს ცხოვრებაში ყველა დარდი ერთად აგატკივე.
-შენ არ გტივა ჩემი დარდები დეკა?
-მტკივა.
-შენ არ გიხარია, ჩემი სიხარული?
-მიხარია.
-შენ ხომ გიყვარს ჩემი ყოფნა?
-მიყვარს.
-და თუ მენდობი?
-ყველა ადამიანზე მეტად, ვისაც ჩემს ცხოვრებაში გაუვლია.
-სიყვარული რა არის დეკა?
-შენ რომ ხარ, მე რომ მჭირს, ეგ არის უეჭველად.

იპოვნეს ერთმანეთის ბაგეები.

დღემდე განუცდელს განიცდიდა ქალის არსება.

დღემდე არ თქმული, ითქვა მისგან.

დღემდე არ დანახული, დაინახა.

ვერ ნაოცნებარი, იოცნება.

ოცნებას, სუფთად ნანატრს, უზიანოს, გულწრფელად ნააზრს, არ ტოვებს ღმერთი რწმენის გარეშე.

ასეთ ოცნებები, სრულდება ყოველთვის.

-მადლობა, რომ ხარ ჩემთან ლუკა.
-კოცნის შემდეგ, მადლობა გაგახსენდა მხოლოდ?
-კარგი რა…
მორიდებულად გაიხედა გვერდით გოგონამ, ვერ გაუსწორა თვალი, გულით საყვარელს.
-შენ თვალს მარიდებ გოგო? არ თქვა მრცხვენიაო.
-არ ვიტყვი.
-რა ლამაზი ხარ, დეკა.

ვერ დამალა, გულწრფელად ნააზრი კაცმა.

მისკენ მიიჩოჩა გოგონამ, მიადო გულზე თავი. ისვენებდა, საშინელი განცდისგან.

-რა გააკეთეს კიდევ?
-არაფერი, რაც დაინახე.
-ვფიქრობ უნდა მეშინოდეს შენი, ქილერშასავით გეჭირა დანა.
სიცილით გააკანტურა თავი ლუკამ.
-კარგი რა, დასაცინია ახლა ეს?
-არ დაგცინი, ისეთი საყვარელი ხარ.
-ვარ დიახ.
სასაცილოდ გაიჯგიმა დეკა, გადაიჭდო ხელები გულზე.
-როგორ გაგამწარეს, რას იზავდი რომ არ შეშინებოდათ, მოუქნევდი იმ დანას?
-რა კითხვებია ლუკა? არა რათქმაუნდა, დრო გავწელე, ვიცოდი მოვიდოდა ვინმე, არ დაგიმალავ დემეტრეს უფრო ველოდი.
-რატომ?
-დოდოსთან საუბრისას შემომივარდნენ სახლში, ვიცოდი მას დაურეკავდა.
-ასეც იყო, მაგრამ ყაზბეგში იყო ის, მე გამომგზავნა.
-დედაშენი რომ შევაწუხე, ძალიან მრცხვენია, რას იფიქრებდა?
-ლალი არ იფიქრებდა ისეთს არაფერს.
-როგორი ადამიანია? სამაგალითოა.
-ასეთია ლალი, ესმის, ყველაფერი, ყველა სიტუაციაში იცის რა ქნას.
-ეხლაც, დემეტრე რომ გაიტყუა.
სიცილით განაგრძო დეკამ.
-შენც შეამჩნიე?
-რა შემჩნევა უნდოდა?
-დაისვენე შენ არ გინდა?! აქ ვიქნები მეც.
-აქ ვიყოთ ცოტა ხანს, მელაპარაკე.
-რა გინდა რომ გითხრა?
-აქამდე, არავინ გყოლია? არ გყვარებია?
-არ მითხრა ეჭვიანი ვარო.
-არა, რა შუაშია? მაინტერესებს ისე.
-არა, არ მყვარებია აქამდე.
-მაგრამ გყოლია ვინმე?
-არ გამიცვნია ლალისთვის არასდროს არავინ.
-მაგრამ იყო ხო?
-რა გინდა დეკა? გოგოები იყვნენ კი, ასეთ სიმპატიურს ვინ გამიშვებდა ხელიდან?
თვალები დააკვესა დეკამ, გაეცინა მის რეაქციაზე ლუკას.
-გაპათოლოგდი?
-რა შუაშია?
-აბა, რას დასდევ, ვინ მყავდა აქამდე, ამის მერე რომ შენ იქნები, ეგ არაა საკმარისი?
ღიმილით ელაპარაკებოდა, თმის ბოლოებზე ეთამაშებოდა, საჩვენებელი თითით.
-ვის დავსდევ? ყველაფერი მაინტერესებს უბრალოდ შენზე.
გაიბუსა დეკა.
-მერე გეკითხა, ბაღზე, სკოლაზე, მეგობრებზე, ოჯახზე. ვინ მყავდა პირველი ეგ რომ გაგახსენდა.
აწვლებდა გოგონას ლუკა, თითქოს ეწყინა მისი კითხვაო.
-კარგი ხო, ცოტათი მესაკუთრე ვარ. თუ მეტყვი რომ გიყვარვარ, ვერ გაპატიებ სხვისკენ გახედვას.
-გესმის რას მეუბნები? მე ჩემს კაცობას არ ვაკადრებ, ქალი მიყვარდეს და მის ღირსებას ლაქა მოვაცხო. არ გინდა რა, ნუ დამელაპარაკები ასე.
ნაწყენი გაუხდა ხმა ლუკას. გაბრაზდა საკუთარ თავზე დეკა, გაუწყრა თავის თავს, ვერ გაჩუმებული ენის გამო.
-მაინც როგორი კაცი ხარ ლუკა?
-როგორი ვარ მაინც, აბა?
-საუკეთესო.
-კიდევ?
-ადამიანური.
-კიდევ?
-ჰუმანური.
-კიდევ?
-პრინციპული და ღირსეული.
-ერთი სარკე მომაწოდე, სიმპატიურს ტყუილად ხომ არ ველოდები, გადავამოწმებ.
გაეცინა დეკას, გაეღიმა კაცსაც.
-სიმპატიური რომ ხარ, მაგას რად უნდა თქმა?
-ანუ მასე ფიქრობ?
-ვფიქრობ გამიმართლა.
-გიხდება, რომ გათამამდები ხოლმე.

მიიხუტა გოგონა მჭიდროდ. უცემდათ გული, იმ ფეთქვით, შიგნიდან რომ ამცნობდა რაღაც კარგს, ამაღელვებელს.

დემეტრეს ზარმა დაურღვია იდილია, წყვილს.
-ხო დემს.
-შენ ხუმრობის ხასიათზე ხარ? გაგიჟებას ვარ კინაღამ.
-ხვალ ვილაპარაკოდ ძმურად.
-გაგიჟდით ორივე? არა, მე მაგიჟებთ ხო?
-კარგი რა, ნუ აიჭრები ხოლმე, გნახავ მე დილით.
-დილამდე მანდ უნდა იყო?
ხმა დაეძაბა ყურმილსიქიდან, გაეღიმა მის ამ ქცევაზე ლუკას.
-არ მაძლევ ნებას?
-ჩემი ნებართვა რა შუაშია? ვიცი მე რა კაციც ხარ ლუკა.
-კიდევ კარგი, თორემ მეგონა უკვე, ძმაკაცობა გადამიხაზე.
-აუ შემეშვი, საჭესთან ვარ.
-შეგრცხვა პატარავ?
-ვთიშავ.

ღიმილით გადმოხედა დეკამ.
-ძმობას იფერებს ეს უდღეური.
გაეცინა ლაღად, მოჰხვია მკლავები, ქალისას.
-რა ბედნიერებაა დემეტრეს არსებობა, იცი რამდენჯერ მიოცნებია? ყანაში ყოფნისას, მძიმე სათლებს რომ დავათრევდი, ძმა რომ მყოლოდა ხომ მიშველიდათქო. სკოლაში, მე რომ ვცემე თანაკლასელი, ატირებული, იმას ვნატრობდი, ჩემს ძმას მოეთხოვა პასუხი მისთვის. თორნიკემ რომ პირველად მნახა, ვაცეცებდი თვალებს, მინდოდა გავქცეულიყავი და მიმერბინა ძმასთან, ვინც არ მისცემდა უფლებას, კვლავ შემოეხედა ჩემთვის. არცერთ დროს მყოლია მე ასეთი საყრდენი, ახლა მეტად ვგრძნობ რა მაკლდა, ახლა უკეთ ვიცი რას ვნატრულობდი ამდენ ხანს.
-ახლა ხომ გყავს დემეტრე? იცი რა კაცია? ძალიან მართალი.
-ვიცი.
ამაყად მოიღერა ყწლი გოგონამ.
წამოდგა ლუკა, თვალი გააყოლა მიმავალს დეკამ. შეაღო კარი, სადაც მშვიდად ეძინა პატარა ნიკოს. ჩაიმუხლა საწოლთან. დასტყობოდა ტირილის კვალი პატარა სახეს. აკოცა ფრთხილად საფეთქელზე, სკამზე დადებულ პლედს დასწვდა, ჩუმი ნაბიჯით გამოვიდა იმ კარიდან, დეკა რომ ჩამდგარიყო დანით ხელში, უწინ.
-გაეღიმა გოგონას, უნებურმა ზრუნვამ აუჩქარა გული. ნიკოლას რომ ჰყავდა ლუკა, ეგ უკვე ნიშნავდა რაღაც კარგს, რაღაც იმედისმომცემს.

-მოდი ჩემთან.
ზურგით მიეყრდნო დივნის სახელურს, ასწია ფეხები დივანზე.
მიიწია მისკენ დეკამაც, მოითავსა სხეულზე ქალი.
ლუკას ყელში ჰყონდა სახე ჩარგული. სუნთქავდა იმ სურნელს, სიმშვიდისას რომ წააგავდა.
თმაზე ეფერებოდა გოგონას, ცალი ხელი წელზე ჰქონდა მოხვეული.

-დაიძინე შენ.
-არ წახვალ ხომ?
-შენ გინდა ვიყო?
-მინდა.

აკოცა თავზე გოგონას, მიიხუტა უფრო მჭიდროდ და დახუჭა თვალები მანაც.


ნაცრისფერ სფეროს გაენათებინა ის ღამე.

ციდან იწონებდა თავს სავსე მთვარე.

ეძინათ, მშვიდად.

-უყოფდნენ სუნთქვას, უყოფდნენ გრძნობებს, ეგებებოდნენ ერთმანეთს, საკუთარ ცხოვრებაში.

უცებ, აღარ იყო სიმშვიდე.
ბნელში ჩაიძირა, ძლივს განათებული, ტკივილმა მოიცვა მთვარის ნათება.