ერთი თვე გავიდა მომხდარიდან. ლუკა სახლში გადიოდა რეაბილიტაციას.

დაუბრუნდა დეკა სამსახურს, დაუბრუნდა ნიკოლასთან ერთად ჩვეულ ცხოვრებას.

საღამო იყო, უზარმაზარი სახლის ეზოდან გამოვიდა ნიკოლასთან ერთად. დალაგებას მორჩა თუ არა, თავისი პატარა ბინისკენ აიღო გეზი. მთელი დღის დაღლილს, ქანცი გამოსცლოდა.

უღონოდ მიუყვებოდა ავტობუსის გაჩერებისკენ გზას.

-დე, ლუკასთან როდის წავალთ?
პატარა ნიკოს ინტერესიანმა მზერამ გამოარკვია ფიქრებიდან.
-გუშინ ხომ ვიყავით?! ყოველ დღე სტუმრობა უხერხულია.
-ლუკამ მითხრა, სულ მოდი ხოლმეო, ასე თქვა, გვიხარია აქ რომ ხართო.
-ვიცი დე, მაგრამ არის რაღაცეები, რისი გაკეთებაც არ შეიძლება. ცოტა დრო გავიდეს და კიდევ ვესტუმროთ.
-კარგი ხო.
ამოიბუზღუნა ბიჭუნამ.

ავტობუსის გაჩერებასთან არ იყვნენ მისულები, დემეტრეს მანქანა რომ გაჩერდა მათ წინ.

მომღიმარი გადმოვიდა მანქანიდან და მოეხვია დეკას. ხელში აიტაცა ნიკო.
-როგორ ხართ? ასე გვიან მორჩი მუშაობას?!
-არამიშავს, შენ? კი, ბევრი საქმე იყო და.
-სახლში მიდიხართ?! გაგიყვანთ მე.
-სად მიდიოდი?! არ გეჩქარება?
-არა, ლუკას შევუვლითქო ვიფიქრე, დაგტოვებთ და გავალ მერე.
-აი, დემეტრეც იყო გუშინ, მაგრამ დღესაც მიდის, აბა უერხულიაო?!
წარბები სასაცილოდ შეჭმუხნა ბიჭმა და გაბრაზებულმა გადმოხედა დედას, დემეტრეს მკლავებიდან.
-ლუკასთან გინდა შენ?
-კი და დედამ არ შეიძლებაო.
-წამოდით რა, გაეხარდება ლუკას.
-ძალიან დავიღალე დემე, თან უხერხულია მართლა, სულ იქ ხომ არ ვიქნებით?!
-როგორც შენ გადაწყვეტ, მაგრამ ძალიან გაახარებ, ხომ იცი?!
-კარგი ხო.
დანებების ნიშნად აწია ხელები მაღლა, თვითონაც უნდოდა ენახა. მანქანას მოუარა და დაიკავა მგზავრის სავარძელი.

-აუ დემე, გააჩერე სადმე, ვიყიდოთ რამე, არ მინდა ესე წამოსვლა.
-კარგი, რა ვიყიდოთ?!
-ლუკას რომ უყვარს, მარწყვის ტარტები, აი ეგ.
-ლუკას რა უყვარს, როგორ გისწავლია?!
-გოგრის პიურეც ვიცი, სხვათაშორის.
-აუ, საიდან?! ვინ გითხრა, მითხარი რა.
-შენ მითხარი, ნასვამი რომ იყავი, არ გახსოვს?!
-დეკა, რანაირად იტყუები გოგო? სახეზე გაწერია, დემეტრე ნახე გატყუებ.
წრიპინით გამოაჯავრა გოგონა.
ნიკოლას სიცილი გაისმა მანქანის სალონში.
-აუ დე, მართლა მასე ლაპარაკობ.

დეკას მობილურის ხმამ გააჩუმა, მხიარულად მოცინარნი.
-გისმენ ლუკა.
-რას შვები?!
-სახლში მივდივარ, რომ ავალ დაგირეკავ, ავტობუსში ვარ.
-კარგი.

ღიმილით გადავიდა მანქანიდან, ენთუზიაზმით არჩევდა ლუკას საყვარელ ტკბილეულს.
-ისე, კაცს ასე ტკბილი უყვარდეს, არვიცი რა.
-რახან კაცია, მოდი არ ვაჭამოთ.
სიცილით გააკანტურა თავი დეკამ.
-ოჰ, როგორ იცავს, აბა ძმა ხარო რომ მეუბნები? სულ იმისკენ ხარ.
-ნერვებს უშლი და მაგიტო.
-მოღალატე.
სიცილით გამოიხურეს საკონდიტროს კარი.

მალევე მივიდნენ ლუკასთან. კარი ლალიმ გაუღო.
-რას შვები, ჩემო ლალიკო? მოგენატრე და მოვედი აგერ.
-მოდით, ამას კიდევ ამოუწურავი ლაპარაკის უნარი აქვს?! არ დაიღალე შვილო? ხომ მუშაობდი მთელი დღე?
-დავიღალე, ლალი ლუკაზე უფრო დედაჩემო. მიდი მაჭამე და მომიარე.
ლოყები დაუკოცნა დედობილს.
-შენ ხარ მასხარა.
-ვარ!
-ხელები დაიბანე, გავაწყობ სუფრას.
სიცილით გასძახა, მისაღებში შეჭრილ დემეტრეს და კარში შემოატარა დეკა.
-როგორ ხართ? როგორი დაღლილი სახე გაქვს, მოდით.
-კი, დღეს ორივეგან მქონდა სამუშაო და. თქვენ როგორ ხართ?
-მე კარგად. მოშიებულები იქნებით, ნიკოც იქ გყავდა?
-კი.
-დამიტოვე ხოლმე მე, მაინც სახლში ვარ სულ.
-არა, ვერ შეგაწუხებთ ასე.
-კარგი რა დეკა, როდის მიმიღებ შენიანად?!
-რას ამბობთ, ეგ არც მიფიქრია, უბრალოდ ბავშვია, რომ გაგაწვალოთ?!
-დემეტრეზე მეტად, მეეჭვება ვინმემ გამაწვალოს, თან ამ საყვარელმა თვალებციმციმამ რა უნდა დააშავოს?!
მსუბუქად აკოცა ლოყაზე და შეუძღავ მისაღებში, სადაც სპორტულ სამოსში გამოწყობილი ლუკა, ტელევიზორის წინ იჯდა. მათ დანახვაზე წამოდგა უეცრად.
-ნელა, გეტკინება.
უცებ მიეჭრა დეკა და ეცადა შეშველებოდა.
-არაფერი აღარ მაქვს, რა უნდა მეტკინოს?
-ჭრილობა ხომ გაქვს?!
-აღარ მტკივა, ხომ გითხარი გუშინაც.
-კარგი ხო.
ბუზღუნით ამოილაპარაკა გოგონამ.
-აბა სახლში მივდივარო?
-სიურპრიზიი…
სასაცილოდ გაეკრიჭა გოგონა.
გაეცინა ლუკას და მსუბუქად აკოცა საფეთქელზე.

თბილი ღიმილი მოჰგვარა ლალის სახეს დანახულმა.

-დასხედით, სუფრას გავაწყობ და ერთად ვივახშმოთ.
-დაგეხმარებით მეც.
-შენ დაღლილი არ ხარ?! მოდი აქ, დემეტრე დაეხმარება.
-უხერხულია.
თვალები დაუბრიალა გოგონამ, ლუკას.
-დაისვენე შვილო, გეყო რაც ფეხზე იყავი დღეს, ოთხი თეფში ვერ დამიდია მაგიდაზე?!
-კარგი.
უხერხული ღიმილით ჩამოჯდა დივანზე დეკა. გვერდით მიუჯდა ლუკაც.

-ძმაკაც, წამო მივეხმაროთ ლალიკოს.
ხელში ააფრიალა ნიკოლა, დემეტრემ. სამზარეულოსკენ წავიდნენ თამაშით.

-ძალიან დაიღალე?
თმაზე ჩამოატარა ხელის ზურგი გოგონას.
-არც ისე, ჩვეულებრივი დღე იყო.
-რა ლამაზი ხარ.
-ძალიან.
სიცილით გააქნია გოგონამ თავი.
-კი, კი ძალიან.
-რას აკეთებდი დღეს?!
-იალბუზი დავლაშქრე.
-ყოჩაღ, მესმის შემართება.
ტუჩები დაბრიცა, გაკვირვების ნიშნად.
-რას ვიზამდი, ვიწექი დივანზე, ჯერ საქონლის ხორცს მაძალებდა მთელიდღე ლალი. რომ ვერაფერს გახდა, ბოსტნეულის წვნიანებზე გადავიდა. მერე ვაშლს მაძალებდა, რკინა გჭირდებაო, მერე წვენებს მიწურავდა და ამ ორ კვირაში, მომასუქა, მგონი დაკვლას მიპირებს.
-მე რა მოგიტანე იცი?!
ღიმილით აწკიპა წარბები გოგონამ.
-არ ვიცი, რა მომიტანე?
-მარწყვის ტარტი.
-მართლა?
თვალები აუციმციმდა ლუკას, იმ უმცირესმა დეტალმა, რომ მის საყვარელ ქალს, ახსოვს რა უყვარს და ცდილობს გაახაროს, სიხარულის ტალღად დაუარა სხეულში.
-კი მართლა.
მსუბუქ სიცილს ამოაყოლა სიტყვები გოგონამ.
-რა კარგი გოგოხარ.
-როგორ კომპლიმენტებში ვარ, ჯერ ახლა მოვედი.
-ჯერ სად ხარ?!
-სამსახურში როდის გადიხარ?
-5 დღეში მიმთავრდება შვებულება.
-ბიზნესის სამყარო, იურისტის გარეშე, თავს უსუსურად გრძნობს.

ოთახში თავი შემოყო დემეტრემ.
-სამაგიეროდ, მასხარა იქ ხარ, გაართობ ცოტას.
-მე ვარ კიდევ მასხარა?! დეკანოსიძე, კიდე არ დადის სამსახურში იცი?!
-აუჰ, მე რა შუაში ვარ მერე?
-მოვყვე?
-როგორც გინდა.
-დარწმუნებული ხარ?
-სრულებით.
-ანუ, ეს ბედოვლათი, მოსწონს თამარ დეკანოსიძეს, კომპანიის ყველაზე მაღალ, ყველაზე ტანად და ლამაზ გოგოს, ამან კიდევ ძმა ხარო, ანუ გოგოს უთხრა ძმა ხარო გესმის?!
-და?
-რა დაა, დეკა? ქალს, რომელსაც მოსწონხარ, ძმა ხარ რატომ უნდა უთხრა?!
-აბა რა უნდა უთხრა დემეტრე?!
სიმწრის ღიმილით ახედა ფეხზე მდგომს. დივნის საზურგეს მიეყრდნო ლუკა, თავი გვერდზე გადაწია და დააკვირდა, დეკას აჭარხლებულ სახეს.
-რა და, რავიცი, მადლობა, რა ლამაზი ხარ, ან მოდი ერთად დავლიოთ ყავა. ამან ძმა ხარო, ანგელოზივით გოგოს მიახალა.

არ ეშვებოდა დეკას წვალებას, დემეტრე.
-ფრთებიც აქვს?
-დეკა, შენ ახლა ეჭვიანობ?
-რაზე? ლუკამ ძმა ხარო რომ უთხრა?
-არა, ანგელოზივით რომაა, მაგაზე.
-კარგი დემეტრე, გეყოფა რა. ანგელოზივითაც და ანგელოზიც გვერდით მიზის, და თამარ დეკანოსიძე არის ლუციფერის ძმაკაცი.
-და შენი ძმა?!
-აუ, ამდენი წელია გპირდები, ერთხელ მართლა გცემ.
-ორი ხელით ვერ მერეოდი, ცალი ხელით მეჭიმები?
-მე დავეხმარები.
სასაცილოდ გაიჯგიმა დეკა.
ხმით გაეცინათ ბიჭებს, მის საყვარელ ქცევაზე.
-ხედავ? ჩემი მაკგრეგორი, არ დაგინდობს.
-დიახაც, არ დაგინდობ. ლუკა ვინაა ეგ?! მაკ გრეგორი?
-შერეული საბრძოლო ხელოვნების ჩემპიონია.
-მაშინ ძალიან გაგიზვიადებია, მაქსიმუმ თმები მოვაწიწკნო.
-მაკგრეგორი და ჩაკ ნორესი მყავს მე. ამას სულს რომ შეუბერავ გაფრინდება, შე სუსტო, შე უძლურო.

ეცინებოდა დეკას გამომეტყველებაზე ლუკას.
-ლალი ბებომ, სუფრა მზადაა მოდითო.
ოთახში შემოფრატუნდა ნიკოლა.
დემეტრე მაშინვე გაჰყვა უკან.

-ესეიგი თამარი.
-რა თამარი?!
-დეკანოსიძე.
-რა შუაშია?
-ანგელოზივით ყოფილა.
-მერე?
-თან მოსწონხარ.
-რანაირი ხარ? ეგ რანაირი ეჭვიანობაა, გეღიმება.
-ოო, არ გამომდის ესეთები, სამუშაო მაქვს.
-სულ ასეთი იყავი რა. იცი რა საყვარელი ხარ?!
-არ ვიცი.
სასაცილოდ გადაიჭდო გულზე ხელები.
-ახლა რაღატო ბუზღუნებ?!
-არა, ძმა ხარო, ანგელოზივით გოგოს როგორ უთხარი?!
კისკისი აუტყდა დეკას. მის სიცილზე ეღიმებოდა მამაკაცს.
-კარგი, ყავაზე აუცილებლად დავპატიჟებ, გამოვასწორებ მაგ შეცდომას.
-იხუმრე ახლა?
-არაა.
-თითქოს ხუმრობა სცადე, ჩემგან ასე ჩანს.
-ჩემგან იცი რა ჩანს?
-არ ვიცი.
-შენი თვალები, მხოლოდ.
წამოდგა მამაკაცი, ჩაჰკიდა ხელი და გაიყოლა სამზარეულოში, მოსმენილით კმაყოფილი.

მხიარულად ივახშმეს. ლალი დაფუსფუსებდა სამზარეულოში და თავის საყვარელ
ბავშვებს, თავს ევლებოდა.
-ჩაის გავაკეთებ, მისაღებში დავსხდეთ თან.
-დაგეხმარებით რა, მართლა არ ვარ ძალიან დაღლილი.
-კარგი ხო, ჩაი შენ გააკეთე, მივალაგებ მე მანამ.
გული უთბებოდა ლუკას, უყურებდა დედას და სიამაყით ევსებოდა ყველა ფიქრი, ამ ქალზე.
უყურებდა მის მომავალს, მისთვის საყვარელს და ყოველ წამს რწმუნდებოდა, გადაწყვეტილების, გრძნობების სისწორეში.
ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან მათი შემხედვარე.

ბიჭები ნიკოლასთან ერთად მისაღებში გავიდნენ. ლუკას უყვებოდა რაღაცას გამალებით, პატარა ბიჭი.
-როგორ უყვარს ლუკა.
-კი, ძალიან მალე მიიღო, უცებ ენდო და მიეჩვია, ლუკასაც და დემეტრესაც. არა და ხალხთან კონტაქტს სულ გაურბოდა.
-ბავშვები ყოველთვის გრძნობენ, გუმანი აქვთ ეგეთი, არასდროს ცდებიან ადამიანებში.
-ნამდვილად.
ქურის წინ ფინჯნები დაეწყო დეკას, ლალი ნიჟარას მისდგომოდა და გასარეცხ ჭურჭელს აწყობდა. იმდენად შინაურული, იმდენად ოჯახური იყო ეს ყველაფერი, უცხო თვალით შემხედვარე, იფიქრებდა, წლებია ასე ხდებაო.
-სულ მამამისს გავს ლუკა, ლადოც გიჟდებოდა ბავშვებზე.
-მართლა?
-კი, რომ ვუყურებ, მის სიარულს, ხასიათს, მზერას, სიტყვებს, სულ ლადოსი აქვს ყველაფერი, ყველა ღირსება მისგან აქვს.
-არასდროს უსაუბრია მამაზე.
-არ იცნობდა, არ ახსოვს.
-სამწუხაროა, სადაა? ლუკას მამას ვგულისხმობ.
-არ ვიცი, ისიც არ ვიცი, ცოცხალია თუ მკვდარი. ისიც არ ვიცი, გადაურჩა თუ არა, იმ სიბოროტეს რაც ქვეყანაზე ტრიალებს. აფხაზეთის ომში გაწვეულს, დღესაც ველოდები. ერთი დღით არ ჩამიცვამს შავები, კვლავ მაქვს იმედი, ერთ დღესაც კარის გაღებისას, ის დამხვდება.
-რას ამბობთ? ვერ წარმოვიდგენდი ასეთ რამეს.
-ასეა ჩემო კარგო. 92 წელი იყო, 8 თვის ფეხმძიმე დამტოვა და წავიდა, მითხრა დავბრუნდებიო. ისე ელოდებოდა ლუკას, ისე გვიფრთხილდებოდა. ნაბიჯს რომ ავუჩქარებდი, მსაყვედურობდა, ბავშვი წუხდებაო, შენც იღლებიო. 2019 წელია და დღესაც ველოდები, თუ მოსასვლელია, მოვა. თუ აქ ვერა, ზემოთ მაინც შევხვდები, აუცილებლად.
-როგორი ცხოვრება გქონიათ, მე კიდევ ჩემს ცხოვრებას ვუჩიოდი.
-ცხოვრებაში ყველას თავისი გასავლელი აქვს, ჩემი ტკივილი, შენსაზე დიდია, ან პირიქით, შენი ჩემსაზე, ამას ასე ვერ გაზომავ. შენ შენი გრძნობით გტკივა, მე ჩემით. ვიღაცა, ფეხსაცმელზე მოტეხილ ქუსლს, მეტად განიცდის, ვიდრე მე განმიცდია, მძიმე ტვირთის ტარებისგან ატკიებული ხელები. მასე ვერ იტყვი, ყველას განცდა, თავისთავად ფასდება.
-რთულია, ის ღირსება დაიტოვო, რაც თქვენ გაქვთ. ადამიანები გაბოროტებაში პოულობენ ხსნას.
-ლადო რომ არ დაბრუნდა, სახლიდან ისე გამომაგდეს, თითქოს მათი შვილის ცოლი, მისი სიყვარული კი არა, ქუჩის ძაღლი ვიყავი და არასასურველ ლეკვს გავუჩენდი, ზედმეტ ხარჯს. არ ვიცოდი სად წავსულიყავი, არ მყოლია არავინ, ლუკას ნათლიის გარდა. ჩემი თეონა, რომ არა, ვერ გავივლიდი ამ დღეებს. მაშინ შევპირდი ჩემს შვილს, მამამისს იმ კაცს დავახვედრებდი, როგორადაც თვითონ გაზრდიდა. მაშინ ვლოცუდობდი ლადოზე და ვპირდებოდი, ოდესმე თუ შეხვდებოდა თავის შვილს, მხოლოდ იამაყებდა მისით.
-არ ბრაზობთ?
-მხოლოდ ერთ რამეზე ვბრაზობ. ერთხელ გავუწყერი, არ დაბრუნებულს, ძალიან რომ გამიჭირდა, ამოვიტირე, როგორ გაბედე, ასე როგორ დამტოვეთქო. ამაზე ვბრაზობ, ჩემს წამოერ სისუსტეზე, თორემ, სამშობლოს გამო, ომში წასულზე, სამშობლოს გამო, გულანთებულზე, ტყვიისთვის მკერდ მიშვერილზე და ამაყზე, ვერ გაბრაზდები. ვერ გეწყინება მისი სისწორე. ერთი მყავს მხოლოდ ამ ქვეყანაზე, რომ დასჭირდეს, ვიცი, მამამისივით მყარი ნაბიჯებით მივა, სამშობლოს დაცვის ხაზთან. ჩემი ხელით ჩავაცმევ ფეხსაცმელს, იქვე დავუკოცნი იმ ფეხის ტერფებს და გავაყოლებ დედის ლოცვას.
-აღფრთოვანებული ვარ თქვენით. მართლა.
-ლუკამ შენში ეს ჟინი დაინახა, ვიცი, შენს თვალებში დაინახავდა, სიტყვაზე და საქციელზე მეტს.

-რძალდედამთილურ ჭორაობას თუ მორჩით, ჩაი გვინდა დამსწრე საზოგადოებას.
მხიარულად შემოყო სამზარეულოში თავი, დემეტრემ.
-დააგვიანე,გვაკლდი.
სიცილით მიუბრუნდა დეკა და ორი ჩაის ფინჯანი მიაჩეჩა ხელში.
თბილად მოუთათუნა მხარზე ხელი ლალიმ, გოგონამაც გაუღიმა, მთელი გრძნობით.

მისაღებში ისხდნენ, ლუკას კალთაში პატარა ნიკო მთელი ენთუზიაზმით ყვებოდა ისტორიას, სადაც მართას ცოლობა სთხოვა.
-მოიცა, აბა დიდი რომ გავიზრდები მერეო?!
ჩაეკითხა დემეტრე.
-რა მოიცდის დიდობამდე? მოდი რა დე, წამოვიყვანოთ ჩვენთან.
-ამას ახლა შევჭამ.
სიცილით ამოილაპარაკა ლალიმ.
-დე, ჯერ ადრეა, დიდები რომ გახდებით, მერე წამოვიყვანოთ.
-დიდები რომ გავხდებით, თვითონაც კი წამოვა.
-ჯერ დემე ბიძიას მოვაყვანინოთ დეა.
-აუჰ, ძალიან რთულს ეხები ჩემო ძმაო.
სიცილით დაჰკრა ხელი მხარზე მეგობარს, დემეტრემ.
-ნელა არ ატკინო.
დეკას შეწუხებულ ხმაზე, თბილმა ღიმილმა გადაუარა სახეზე, ოთახში მყოფთ. ლალის გულში, აყვირდა ხმა, ეს გინდოდა ყოველთვისო, ასეთი გინდოდა ყოფილიყო, შენი შვილის გვერდით ვინც იდგებოდაო.
-წავიდეთ უკვე, ნიკოლას ჩაეძინება მალე და ცოდოა.
-მე წაგიყვანთ.
-მე არ მენდე?
მოჩვენებითი წყენა აიკრო სახეზე დემეტრემ.
-არა.
-ასე პირდაპირ?
-ასე პირდაპირ.
-შენ მე აღარ გიყვარვარ ლუკა.
-აქამდეც არ ვგიჟდებოდი შენზე.
-გულს მტკენ.
-ეგეც გაქვს?
-დაუკრეფავში ნუ გადაჯლაგუნდები ახლა.
-თორემ?
-ლალიკო რა უნდა? რატომ დაივიწყა 21 წლიანი, ძმობა და ერთობა?
-ნუღა მაიმუნობთ ამხელა კაცები, გამიგია სულ ცანცარი?
-იუმორის გარეშე, ერთი წუთიც არ მაცოცხლოს ღმერთმა.
-ეგ სიყვარულზეა პატენტო ბურნუთა.
სიცილის ტალღამ გადაუარა ოთახში ყველას.


-იცოდე დეკა, თუ დაგჭირდეს ნიკოს დატოვება, მომიყვანე მე, ნუ ატარებ სამსახურში, ცოდოა ბავშვი.
-უღრმესი მადლობა.
-ღამე მშვიდობისა პიტერ პენო.
მომღიმარი სახით დააჩერდა ნიკოლას.
-პიტერ პენი თქბენც იცით?
-კი მეც ვიცი.
-მე ძალიან მიყვარს.
-მეც ძალიან მიყვარს და ჩემთან რომ მოხვალ კიდევ, ერთად წავიკითხოთ.
-მე დედა მიკითხავს, ჩემით არ ვიცი წაკითხვა.
-მე შემიძლია წაგიკითხო.
-დე ნახე, ლუკას დედა შენნაირად მაგარია.
-უღრმესი მადლობა კიდევ ერთხელ.
-კარგი ქენი რომ მოხვედით.
-ღამემშვიდობისა.

თბილი ღიმილი გააყოლა, სახლიდან გასულებს.
ლოცვად სათქმელი,მადლობა ჰქონდა ღმერთისთვის ქალს.

ლადო რომ მოსწრებოდა, მისი შვილის ამ მზერას, ყველაზე ამაყი იქნებოდაო, გაეფიქრა უნებურად.

27 წლის წინანდელ სიყვარულს, დღემდე რომ გულით დაატარებდა, ამაყად უთხრა, ხომ დაგპირდი დიდი კაცი იქნებოდა ჩვენი შვილიო, მე შევასრულე ეს პირობა,სადაა შენი ჯერ არ შესრულებულიო?

-რა კარგია რომ მოხვედით, მე მაინც გამოვიდოდი, მაგრამ, შენ რომ გააკეთე ეს, უკეთესი იყო.
-ნიკოლამ აიჩემა, მერე დემეტრეც აჰყვა და ამათთან რას გავხდებოდი?!
-ანუ, შენ არ გინდოდა გენახე?
-ეგრე გამომივიდა?
-რავი, მასე გამოვიდა.
-მეც მინდოდა შენი ნახვა, მე მინდოდა რა თქმა უნდა, უბრალოდ უხერხულია დედაშენთან.
-დედაჩემთან უხერხული და სასირცხვილო, უფრო სხვა მეტრებში იზომება. ეს ჩვეულებრივი მოვლენაა ლალიკოსთვის.
-ძალიან გაგიმართლა, ძალიან კარგი ადამიანია.
-მამაზე მოგიყვა ხო?
-კი.
-ამ ისტორიებით გამზარდა, მისნაირი კაცი უნდა იყოო, სულ ამას მიმეორებს.
-კარგია, როცა შენს შვილს, მამის მაგალითს დაუდებ წინ, როცა საამაყო აქვს მისი სახელი. მამაჩემი იყო ჩემს ცხოვრებაში, ყველაზე დიდი. 9 წლამდე მასწავლა იმდენი, რასაც მთელი ცხოვრება ვერ უნერგავენ შვილებს მამები.

საჭეზე აათამაშა თითები ლუკამ, მშვიდი მზერით გადმოხედა გოგონას გვერდით.
-შენს შვილებს ჩემი მამობა, ეყოფათ სამაგალითოდ?
-ამას რატომ მეკითხები?
-ჩემს შვილებს შენი დედობა, ყველაზე დიდ გამართლებად ჩაეთვლებათ ამ ცხოვრებაში. მინდა ვიცოდე, გჯერა შენ ჩემი?!
-ახლა არ ვილაპარაკოთ ამაზე, ნიკოლაც აქაა.
-მართალია, მაგრამ აუცილებელია, ეს საუბარი, ჩემთვის არა, შენთვის.
-კარგი.

დაძაბულობა მოედო ქალის სხეულს. ერთიანად მოიცვა ყველა შიშმა, ყველა დარდმა.

ენდობოდა ლუკას, იცოდა, მასთან ყველა დღე სწორი იქნებოდა. თუმცა განვლილ დღეებს ვერ უხერხებდა ვერაფერს, შიშის აჩრდილად დაყვებოდა, ექვსივე წელი, ყველა გაუმართლებლობა, ყველა იმედგაცრუება.


იმ საღამოს დეას მობილურზე მიუვიდა შეტყობინება.
იმ საღამოს გოგონას განწირულმა კივილმა, მთვარის კიდეზე ჩამომსხდარ ვარსკვლავებს, ძილი დაუფრთხო.

ფეხშიშველი მორბოდა ტროტუარზე გოგონა, როდესაც მანქანის ფარებმა მიანათეს.

დემეტრეს გვერდით სავარძელზე, ლილიების დიდი თაიგული იდო, მიჰქონდა იმ გოგონასთვის, ვინც სხვანაირად შემოეჭრა არსებობაში.

მკვეთრად დაამუხრუჭა მანქანა.

-დეა, მოიცადე მე ვარ, სად გარბიხარ, რა გჭირს?
-დემე, მიშველე გეხვეწები, ჩემი ძმა, კაიფიდან ვერ გამოჰყავთ, ყველამ მიატოვა, მხოლოდ მომწერეს რომ კვდება, მიშველე, უნდა მივუსწრო.

არეულად ლაპარაკობდა გოგონა, დადენილ ცრემლებს იწმენდდა მუშტებით.

-ჩაჯექი მანქანაში, ნუ დგახარ ასე, მალე.

მხრებზე მოხვია ხელი, კარი გამოხსნა და თაიგული უკანა სავარძელზე გადადო, მოათავსა გოგონა და თავისივე ხელით შეუკრა ღვედი.


ადგილს ვერ პოულობდა მანქანაში მყოფი .

გული ამოხტომას ლამობდა, იმხელა შიშს მოეცვა, ქალის ფიქრები.

მიადგნენ მიტოვებულ საწყობებს.
-არ გადმოხვიდე დეა, აქ დამელოდე.
-რას მეუბნები?! ის იქაა და მე რა მინდა აქ?!
-მისმინე დეა, მენდე რა, ნუ გადმოხვალ.
შუბლზე აკოცა გოგონას და გამოაღო მანქანის კარი.
-5 წუთში თუ არ მოხვალ, გადმოვალ.
-კარგი.

ნაბიჯებში იგრძნობოდა მამაკაცის ღელვა.
მხრებზე დასწოლოდა, წითური ქალის დარდები, ამძიმებდა გათავისებული, მისი ტკივილი.

საწყობის კარი შეაღო, პატრა ბიჭი ძირს იწვა, პირიდან ქაფი გადმოსდიოდა, უცახცახებდა მთელი სხეული.


აშკარად ზედმეტი მოუვიდა, წამლის დოზა, უგონოდ მყოფს, თუმცა არც ისე, რომ სიკვდილს ეჯობნა, მის ახალგაზრდა სიცოცხლეზე.

კარებამდე მიაჩოჩა უგონოდ მყოფი, გრილ ადგილას დააწვინა, გვერდულად. ჯიბიდან ამოღებული ხელსაცოცით მოსწმინდა პირი.

სასოწარკვეთილი, ტირილით შემოვიდა დეა.

-მითხარი რა, ხომ ცოცხალია? გეხვეწები მითხარი დემე.
-ცოცხალია და კარგად იქნება, რამდენი წლისაა?
-17
-წავიყვანოთ, შენ კარი დაიჭირე.
-ხომ არაფერი მოუვა?
-ნუ გეშინია, ცოტათი მეტი მოუვიდა.
-მე მოვკლავ, გამოიღვიძოს და მე უნდა მოვკლა.

რომ იგრძნო, სიკვდილის საშიშროება არ იყო, თითქოს მაშინ გაიაზრა, რის გამო მოხდა ეს.
-დემე, პოლიცია?
-ვერ გაიგებენ.
-საავადმყოფიდან ხომ დარეკავენ პოლიციაში?
-არ მიმყავს საავადმყოფოში.
-აბა სად?
-ჩემთან, ლილუშა და თათო მიხედავენ.
-შენი და?
-კი, მისი დაქალი ექიმია, დაგვეხმარება.

კალთაში ედო ძმის უგონო სხეული. მამამისის შეცდომას დაჰყურებდა ზემოდან. იცოდა, მხოლოდ ამ კაცის გამო, გახდა დანი ესეთი. იცოდა მხოლოდ მამამისის ჯინაზე აკეთებდა ყველაფერს.

-მამა მოკლავს.
-ნუ ეტყვი შენც.
-თვითონ ეტყვის.
-რატომ?
არ დამალა გაკვირვება დემეტრემ.
-მის გასამწარებლად გააკეთა, ასეთი არაა. დარწმუნებული ვარ, ისიც არ იცის რა დალია.
-აშკარად ახალბედაა კი.
-არ გაიმეორებს.

შუბლზე გადაატარა, ათრთოლებული თითები გოგონამ. უგუნოდ იყო დანიელი, კვლავ მის სუნთქვას დარაჯობდა უფროსი და.
-შეიძლება გკითხო? ანუ ძალიან ოჯახურში არ მინდა შემოვიჭრე, უბრალოდ მინდა ვიცოდე, პრობლემები ხომ არ გაქვს?
-მე არა, მას აქვს მამასთან გამუდმებული მტრობა და ასე უხდის ყოველ ჯერზე სამაგიეროს.
-ალბათ განიცდის მამაშენი ძალიან.
-მას მხოლოდ ის ადარდებს, ხალხმა არ გაიგოს და არ შევრცხვეთ.
-კაი?
-კი, ასეა, სამწუხაროდ.
-შენ? კარგად ხარ?
-მე კარგად ვარ, მამიკოს დამჯერი გოგო ვარ.
ირონიულად გაეღიმა გოგონას.
-შენი ძმა გამოჯანმრთელდეს და ცოლად უნდა მოგიყვანო.
-დავუშვათ არ დაგთანხმდი, მერე?
-ანუ, თუ დავუშვათ და თუ პირდაპირ უარზე არ ხარ, მქონია შანსები.
-ნუ კარგი, არ ვარ თანახმა.
-მაშინ მოგიტაცებ.
-გიჩივლებ.
-მიჩივლე.
-იქ უჩემოდ იცხოვრებ.
-შენ აქ იცხოვრებ უჩემოდ.
-არ გითქვამს რომ გიყვარვარ, პირდაპირ ცოლობით რატომ იწყებ?
-ის ქალი ხარ, ვისაც ჩემი ოჯახი დავარქვი, ვის თვალებშიც ჩემს კაცობას, ღირსებას ვხედავ და შენს სახელს ლოცვისას ღმერთს ვავედრებ, მიყვარხარ ეყოფა ამას გოგო?
-რანაირი ხარ დემეტრე? პასუხსაც ვერ გცემ, ისე მიმიმწყვდევ ხოლმე კუთხეში.
-მოვედით.

სახლში მისულებს, თათო და ლილე კართან დახვდნენ. დემეტრემ ხელში აყვანილი შეიყვანა, ოთახში უგონოდ მყოფი.
-რამდენი ხანია ასეა?!
საქმიანი იერით იკითხა თათულიმ.
-შეტყობინება მომწერა მისმა მეგობარმა, დაახლოებით საათ ნახევრის წინ.
-საშიში არაფერია, უკეთესი იქნებოდა გამოკვლევა ჩაგეტარებინათ, თუმცა, იმდენი არ აქვს მიღებული, ჩვენ რომ ვერ მივხედოთ, თითქმის გონზეა. დემე ფანჯარა შეაღე რა.

თათულიმ შესაბამისი პროცედურები ჩაუტარა ინტოქსირებულს. სიმშვიდე სჭირდებაო განაცხადა, მხოლოდ ის დარჩა ოთახში, სხვები კი მისაღებში გაისტუმრა.

-ვერ გავიცანით ერთმანეთი, მე ლილე ვარ.
-ძალიან სასიამოვნოა. მე დეა, ბოდიში, ასეთ დროს და ასეთ ვითარებაში რომ გაწუხებთ.
-რას ამბობ? არაფერზე ინერვიულო, მთავარია შენი ძმა კარგადაა.
-მადლობა.

-ააუ დემეე, მიდი რა გთხოვ…
ოთახიდან სასაცილოდ გაკრეჭილი გამოვიდა თათო.
-ამ შუა ღამეს გოგო?
-თუ გეზარება ეგ თქვი შენ.
წარბები შეჭმუხნა, უკმაყოფილოდ.
-ოხ თათული, არ იზრდები შენ.

სიცილით წამოდგა დემეტრე, სამზარეულოსკენ აიღო გეზი.
-წამო დეა, ცივი ყავის ხელოვნებას გაზიარებ.
-შენ აკეთებ?
-ნუ სახეზე არ მეტყობა, თორემ, ისე ბევრ საქმეში ვარ ხელოვანი მე.
სასაცილოდ გაიმართა მხრებში.
ღიმილი მოეფინა წითურის სახეს.


სამზარეულოში შევიდნენ, ბართან ჩამოჯდა დეა და აკვირდებოდა დემეტრეს მოძრაობას.

თანმიმდევრობით გადმოალაგა, ყველა საჭირო მასალა.

-ანუ, კონკურენტი მყავს, მეც ძალიან კარგ ყავას ვაკეთებ.
-მე არ ვთვლი მასე, შეგვიძლია ძალები გავაერთიანოთ.
-დარიჩინს შენც უმატებ?
-არ მითხრა, რომ შენც.
-ასეა.
-მოდი აბა აქ.
ხელი დაავლო გოგონას და ბარის მაგიდასთან გვერდით ამოიყენა.

დეა ნაყინს ანაწილებდა ჭიქებში, დემეტრე ყავას თქვეფდა.

-ისე, დანიელზე მინდა გკითხო, სკოლაში არ დადის?
-კი, წელს ამთავრებს.
-ესეთ წრეში რომაა, ცოტა რთულადაა საქმე.
-არა, არაა მათ წრეში, საერთოდ, ზოგს არც იცნობს. ერთადერთი მეგობარი ყავს. აი ვინც შეტყობინება მომწერა, ის კი ნამდვილი არარაობაა.
-რატომ?
-მომაკვდავი როგორ მიმიტოვეს? როგორ წავიდნენ ასე უგულოდ? კიდევ კრგი, მომწერეს მაინც.
-აბა საიდან აღმოჩნდა იქ?
-ძალიან დიდი ამბავია. წელს ამთავრებს სკოლას და გრაფიკული დიზაინი მოსწონს, იქ აპირებს ჩაბარებას. მამას უნდა, რომ ჩვენს სფეროში იყოს და სამედიცინო განხრით, აირჩიოს რომელიმე პროფესია. ვერ თანხმდებიან და ეს მუდმივად ბოიკოტს უცხადებს.
-ასე როგორ შეიძლება? თავს ვნებს ასე მხოლოდ.
-ჯაბამ უთხრა, თუ არ ჩააბარებ იქ სადაც გეუბნები, ყველა დაფინანსებას შეგიწყვეტო. ესეც ადგა და თურმე რა სისულელის გასაკეთებლად გავარდა სახლიდან.
-ყველაფერი კარგად იქნება, შენ ნუ მოიწყინე რა.
-იცი რა ნიჭიერია? არ არსებობს პროგრამა რასაც, ალღო ვერ აუღო, მის ნახატებზე, ნახაზებზე, ყველა მის ნამუშევარზე საუბრობს სკოლაში. არ მესმის მამა როგორ დავარწმუნო თავი დაანებოს. ეს არ შეეგუება, ვიცი საბოლოოდ წავა სახლიდან და მეშინია. დანი ერთადერთი ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში, ვინც ასე მიყვარს.
-ძალიან კარგი, თუ ასე ისწრაფვის მიზნისკენ, სანერვიულოც არაფერია, გაიღვიძოს და ამ წამლებზეც დაველაპარაკოთ.
-არ სჭირდება ლაპარაკი, მე რომ დამინახავს, ყველაფერს ისედაც მიხვდება.
-შენ? შენც ხომ არ გაძალებს რამეს? ანუ, პროფესია შენით არ აგირჩევია?
-მე მომწონს რასაც ვაკეთებ, დიდი ხნის ფიქრის შემდეგ გადავწყვიტე, რომ ეს მინდოდა. საქმე გამიმარტივა ჩემმა მიზნებმა, თუმცა სხვა რამ რომ მდომოდა, არ შევეკითხებოდი მამაჩემს.
-არ გაქვს კარგი ურთიერთობა?
-ანუ, არ აინტერესებს ჩვენ რა გბინდა, რა გვიყვარს, რა მოგვწონს და რისთვის ვცხოვრობთ. მისთვის მთავარია, გვერდით ამოგბიყენოს და ყველასთან იტრაბახოს, ნახეთ რა მაგარი მამა ვარ, ნახეთ რა მაგარი შვილები მყავს. მორჩა.
-ამიტომ ამბობდი ხომ? მშობლებზე რომ მესაუბრებოდი ადრე.
-ნაწილობრივ კი, ჩვენ არ ვიცით მზრუნველი მშობლების სითბო, დანი კიდევ იმდენად ვერ იაზრებს, მე მივეცი ყველაფერი რაც ჩემმა მშობლებმა დააკლეს, სულ ვცდილობდი, რაც არ მქონდა მე, მასაც არ მოკლებოდა.
-როგორ მაგიჟებ, რომ იცოდე.
-ანუ, სანამ მე გამოვჩნდებოდი, ჭკვიანი იყავი?
სიცილით ახედა გოგონამ, მასზე მაღალ მამაკაცს.
-როგორ გამითამამდი შენ?!
-არ მოგწონს?
-ძალიან მომწონს.

დაიხარა და კისერში აკოცა. უჩვეულო იმპულსებმა დაუარეს გოგონას, სხეულში. თითქოს, აქამდე შეუცნობ გრძნობას, ერთიანად შეენარცხა.

-მზადაა, ახლა თათოს ვუსმინოთ, თუ როგორი კარგი ვყავარ და რა ოქროს ხელები მაქვს.
-აუუუ დემეე, რა კარგი ხარ, ჩემო ოქროს ხელებააა…
მისაღებში შესულებს, თათულის ხმა მოესმათ. დემეტრემ დეას გადმოხედა, ხომ გეუბნებოდი მზერით.
-როგორაა დანი? შევალ რა დავხედავ.
-გადასხმა დამთავრდება მალე, შედი.

ჩუმად შეაღო პალატის კარი. გახელილი თვალები უცებ დახუჭა ბიჭმა.
-ვიცი არ გძინავს, ნუ მომარიდებ თვალებს, ერთადერთი დამნაშავე ყავს ამ ამბავს და ეს შენ არ ხარ.
-როგორ დაგტოვო მაგ ნაბ…ვართან, თორემ წამოვიდოდი ხომ იცი?!

ამოიხრიალა ბიჭმა და აწყ…ბული თვალები გაუსწორა, ერთადერთ საყრდენს.

-ხომ იცი, ვერაფერს ვეღარ მავნებს. ისიც ხომ იცი, როგორ ვუმკლავდები მის ხრიკებს. შენი მიზნისკენ იარე, მე შენთან ვარ და არ ვაპირებ გითხრა, ასე აღარ მოიქცეთქო, ვიცი, ჩემს გამო, ისედაც არ გააკეთებ მსგავს სისულელეს.
-არაფერი დამილევია, ნამდვილად გამირიეს რამე, არ ვარ ის კაცი, ვიღაცაზე გაბრაზებულმა, ჩემს თავს ვავნო, თან ამ გზით.
-მანდ რა გინდოდა დანი? რამ მიგიყვანა?!
-გოგამ მოგწერა შენ?
-კი, მაგ არაკაცმა მომწერა.
-კარგი რა, უყვარხარ ბიჭს, შენ როგორ მოიხსენიებ.
ირონიულად ჩაიცინა დანიელმა.
-არ მითხრა, ჩემს გამო იყავი იქ? არ მითხრა იცოდე, ჭკუიდან გადავალ.
-არ გეუბნები კარგი.
-ანუ, მართლა ჩემს გამო? მან დაგიბარა?
-ეგ მაკლია, გოგას დაბარებულზე მივიდე სადმე. ეგ მაკლია მაგის დაძახილზე ვირბინო, ეგ ვარ შენს თვალში?
-აბა, რა გინდოდა?
-ვიცოდი იქ იყო, ნახვა მინდოდა.
-და გაგირია რაღაცა ხო? ფუ ეგ ნაგავი, ეგ არაკაცი. სადმე რომ შემხვდეს მოვკლავ იცოდე.
-ეს ვისი სახლია? ეს ხალხი ვინაა?!
-დემეტრესთან ვართ, რომ გიყვებოდი.
-აჰა, პოტენციურმა სასიძომ გადამარჩინა. არ გამოვუქვითავ შენს თავს, მაინც მოუწევს დამელაპარაკოს იცოდე.
-არაა ეგ კაცი, გამოქვითვა რომ სჭირდება, ან ლაპარაკი უჭირდეს.
-გიყვარს?
-კი.
-მას?
-მითხრა, შენს სახელს მადლობად ვუძღვნი ღმერთს, ლოცვისასო.
-ეგ უკვე სხვაა, ეგ უკვე მეტია, უბრალოდ სიყვარულზე.
-შენ როგორ გაიზარდე ასე? როგორ მელაპარაკები?
-ნუ გადაგაქვს თემა.
-სად შემამჩნიე, ეგ მცდელობა?
-ავდგები რა, წავიდეთ უხერხულია.
-დამთავრდეს ეს და წავიდეთ.

კარზე მსუბუქმა კაკუნმა, შეაწყვეტინათ საუბარი. საწოლში წამოჯდა დანიელი.
შემოაღო კარი, დემეტრემ.
-შეიძლება?
-მოდი.
-გამარჯობა, მე დემეტრე ვარ.
-დანიელი.
-მიხარია, კარგად რომ ხარ.
-მადლობა, ძალიან დაეხმარე დეას, მეც რა თქმა უნდა.
-არაფერია.
ნაზი ღიმილით გადმოხედა, ძმის გვერდით ჩამომჯდარს.
-გოგონები გელოდებიან, არ დალიეს ყავა უშენოდ.
-კარგი, გავალ მე. დამთავრდეს ეს და წავიდეთ.
გადასხმისკენ მიანიშნა გოგონამ და კარს იქით გაუჩინარდა.

-არ მინდოდა ასე გამეცანი.
-ყველა სიტუაციაში, სადაც გაგიცნობდი, დეას ძმა იქნებოდი, ესეც საკმარისია.
-მართლა მადლობა, მარტო გაჰიჟდებოდა ალბათ.
-დეამ თქვა, არ მოიხმარს წამალსო, შეგიძლია მითხრა, როგორ აღმოჩნდი ამ სიტუაციაში.
-არაფერია, ერთ საქმეზე მივედი, რომ ვერაფერი მითხრეს ეს გამიჩალიჩეს რა.
-ვფიქრობ ეგ საქმე დეაა.
-საიდან მიხვდი?
-თქვენს სახლთან, აუდი შევნიშნე რამდენიმეჯერ, ერთხელ უკანაც გამოგვყვა მთაწმინდის გზაზე მე და დეას, იმ საწყობთანაც ის იყო. არ მიყვარს გაცვეთილი ლაპარაკი, შენი და მიყვარს და ასე შემდეგ. მაგრამ დეას პრობლემა, ჩემიცაა, მისი წუხილი, ჩემიცაა და ვინც შეაწუხებს ის ჩემზეცაა. როგორც ძმას, წინ არ გადაგიხტები, ჯერ მაგის უფლება არ მაქვს, მაგრამ არც უკან სიარულს ვაპირებ, შეგიძლია არაფერი მითხრა, ჩემითაც გავიგებ.
-არ მინდა გაცვეთილი ლაპარაკის მოსმენა შენგან. ჩემს დას ისე დავიცავ, ჩემს კაცობას როგორც შეეფერება. არც უკან სიარულს გთხოვ და წინაც არ გაგიშვებ. როგორც თქვი არ გაქვს უფლება. ის აუდი, ერთი ძალიან არასწორი ტიპისაა, არასწორად შეუყვარდა ჩემი და და არასწორად ცდილობს შესამჩნევი გახდეს დეასთვის. ამიტომ ვერ ეყო ჩემი ლაპარაკი მაგას, ახლა სხვანაირად გავაგებინებ.
-რამდენი წლის ხარ შენ?
-17
-ის?
-რა მნიშვნელობა აქვს?
-არა, მართალი უთქვამთ, ჭკუა ასაკში კი არა, ჭკუა თავშიაო. ღირსება და კაცობა, ასაკში კი არა, გულში გაქვს შენ.
-აღარ დამთავრდა ეს?
მობეზრებულად ახედა პლასმასის მილებს და მოარიდა მზერა, წინ მჯდომს.
-რას აპირებ?
-ჯერ არაფერს.

ნემსი გამოიძრო ხელიდან, ფეხზე წამოდგომა სცადა, თუმცა თავი ვერ შეიმაგრა და ისევ საწოლზე აღმოჩნდა.

-ფრთხილად, რას აკეთებ?
-არაფერია, ავდგები.
კვლავ წამოდგა და სუსტი ნაბიჯებით გავიდა მისაღებში.
-რატომ ადექი?
შეწუხებული სახით ახედა ძმას.
-წასვლის დროა და მაგიტო.ექიმო, დამრთავთ ნებას?
-რომ არ დაგრთო, იმ ნემსს დააბრუნებ ვენაში?
-მაგდენი გამოცდილება არ მაქვს, მხოლოდ გამოძრობა ვიცი ჯერ.
-თვითნასწავლის კვალობაზე, კარგად გამოგივიდა.
-ნიჭიერი ბავშვი ვარ, ხშირად უთქვამთ.
-წავიდეთ მაშინ. რახან ადექი.
საუბარში ჩაერია დეა.
-კი რა, შუაღამეა ისედაც, შევაწუხეთ ყველა.
-არაფერია, არ ვწუხდებით.
ლამაზად გაუღიმა ლილემ და-ძმას.


დემეტრემ დაიჩემა, მე წაგიყვანთო. უკანა სავარძელზე მოთავსდა დანიელი.

-გავიგე, გრაფიკული დიზაინი გიზიდავს. თემა რომ გამოგიგზავნო, მარკას დაამზადებ? თუ გცალია რა თქმა უნდა. დიზაინერი რომელსაც ვიცნობდი, მივლინებაშია და უარი მითხრა.
-რას ეხება თემა?
-ავტო ნაწილებზე ვმუშაობ. დიდი ხანია, უცხოეთიდან შემომაქვს პრიდუქტი, აქამდე მცირე ფართი მქონდა და არ ვაქცევდი ამ დეტალებს ყურადღებას. ახლა კომპანია მაქვს უკვე და ფილიალები ყველა დიდ ქალაქში, ლოგოს განახლება მინდა.
-არ ვიცი, გამოცდილება არ მაქვს.
-სცადე, თუ მომეწონება, გადაგიხდი ჩვეულებრივად, როგორც დიზაინერს ვუხდი.
-არ ვიცი, მოვიფიქრებ.
ძალიან მშვიდად საუბრობდნენ. დეა მიუხვდა დემეტრეს ჩანაფიქრს, უნდოდა დანიელს დახმარებოდა ისე, რომ უხერხულობა არ შეექმნა მისთვის.

ნაცრისფერი ღობის წინ გააჩერა მანქანა.
-მადლობა ყველაფრისთვის. შევხვდებით.
სწრაფად უთხრა დემეტრეს და მანქანის კარი გამოაღო.
-იფიქრე ჩემს ნათქვამზე, მართლა მჭირდება დახმარება.
-კარგი.

მალევე დატოვა მანქანა და ეზოს ჭიშკართან დაელოდა დეას.

-მადლობა დემე, შენ რომ არა.
-ვფიქრობ იმ ეტაპზე ვართ, სადაც ერთმანეთს უნდა ვეიმედებოდეთ.

გაიმეორა გოგონას სიტყვები. მსუბუქად აკოცა ტუჩის კუთხეში.
-იცოდე, როცა დაგჭირდები, სულ აქ ვიქნები, შენთან. მიდი, გელოდება დანიელი.
-ღამე მშვიდობისა.
-ტკბილი სიზმრები.

დაემშვიდობა გოგონას და აამუშავა ძრავი. სახლისკენ მიმავალ გზაზე, შეურაცხადივით გადაუჭრეს გზა და უკნიდან მომავალი მანქანა, წინ ჩაუდგა, დიაგონალურად.
იცნო დემეტრემ მანქანა, მშვიდად გადმოვიდა და მიეყრდნო მანქანის წინა ნაწილს.
ირონიული ღიმილით გადმოვიდა შავი აუდიდან, გაგა ნემსაძე.
-შენ ბიჭო, რა პონტში მიგყავს სახლში დეა, ამ დროს?
-მომართვისას ცოტა ფრთხილად. შენ რა სტატუსით მისვამ ამ კითხვას?
-ეგ გოგო მე მიყვარს ძმაო.
-მაგ გოგოს დეა ჰქვია “ძმაო”
-გიმეორებ, რა პონტში იყო შენთან ამ დროს?
-შენთან ამის გარკვევას არ ვაპირებ. დეას არ მიეკარო, თორემ მე დაგისვამ მერე ისეთ კითხვებს, რაზეც პასუხი არ გექნება, უპასუხოდ დარჩენილი კაცი, იცი რასაც უნდა მოელოდეს. თუ არ იცი?
-შენ რა პასუხი უნდა მომთხოვო? რა უბნელი ხარ ვაბშე?
-იმ ვითარებაში ვართ, უბანი კაცობას მიწყვიტავდეს? მანქანა გაწიე, ჩემს გზაზე გამატარე, შენ შენსაზე წადი. დაანებებ დეას თავს, თუ არა და სხვანაირად ლაპარაკიც ვიცი.
-მაგ გოგოს, ვერავინ წამართმევს, წლებია ვუყურებ.
-მაგ გოგოს დეა ქვია, არავის წართმევას არ ვაპირებ, ნივთი არაა, მოვიდე წაგართვა. თუ გადაწყვეტს რომ შენ უფლება გაქვს, ეგ მკითხო და განმისაზღვრო, მე რა მინდა მასთან, მაშინ ვერასდროს მნახავ მის სიახლოვეს. მაგრამ თუ თქვა, რომ შენ არავინ ხარ მისთვის, მერე შენი მანქანა, მის სახლთან, სამსახურთან და საერთოდ მის სიახლოვეს რომ დავინახო, ჩათვალე, ყველაფერს დავივიწყებ, რაც წმინდა გამაჩნია. ბოლო ვიქნები, ვისაც დაინახავ.
-ბიზნეს კაცუნას უყურეთ, რამდენზე იწევს, მომისმინე ბიჭო. მე ვერავინ გადამიწყვიტავს. ეგ გოგო ჩემია, ჩემსას კიდევ ვერ შეეხები, ხო გაიგე?
-ანუ შენთან ლაპარაკი ვერ შვება ვერაფერს.
ესღა თქვა დემეტრემ, აუდის კაპოტზე ააკრა, დიდ გულზე მყოფი. ხელები ზურგს უკან გაუკავა.
-დაიმახსოვრე, არ გამიბედო მე, არ გაუბედო დეას, შენი ბინძური არსებობის ჩვენს ცხოვრებაში გამოჩენა, მერე ასე არ დავამთავრებ იცოდე.

მანქანის კარი მშვიდად მიიხურა. უკან სვლით დაძრა და გზიდან გადასულმა, როგორღაც გვერდი აუარა, გზატკეცილზე უხეიროდ მდგომ მანქანას.

ერთი კვირა გავიდა მომხდარიდან.
თითქოს ყველაფერი მიწყნარდა.

-ამ დილა ადრიან, აი რააატო მაღვიძებ?
-კაი რა, ხვალ დეკას დაბადებისდღეა, ძილის დრო მაქვს?
-მერე და ნუ დაიძინებ, თუ არ გაქვს დრო. მე დამაძინე, მე!
-დემეტრე, დეკას ხელი უნდა ვთხოვო.
-კარგია, აბა ჰე.
გათიშა მობილური. გვერდით გადადო და ძილისთვის გამზადებულმა, უეცრად ჭყიტა თვალები.
-ამან ახლა რა თქვა?!
საჭოლში წამომჯდარმა, ფეთიანივით აიღო მობილურო ხელში.
-რა თქვი შენ?
-გამოგიფხიზლდა ეგო და ცნობიერება?
-როდის მოიფიქრე ახლა ეგ, მე ახლა რატომ ვიგებ? ბარემ ნიშნობაზე გამეგო.
-მთელი ღამე ვფიქრობდი. არ მინდა მეტის მოცდა.
-ფიქრობ დეკა მზადაა ამისთვის?
-ვისაუბრეთ ამაზე. ასე პირდაპირ მზად ვარ არ უთქვამს, მაგრამ არაფერი გვიშლის ხელს, რას ვუცადო?
-ანუ, ვყიდულობთ ბეჭედს და მივდივართ?
-არა, ყველაფერს იმდენად ლამაზს იმსახურებს, რამე უნდა მომაფიქრებინო.
-ჩემი რომანრიკის კრიშნა და განეშა ვინაააოო?
-ხომ გითხარი, ნუ უყურებ ინდურ სერიალებსთქო?
-გაუნათლებელო, მარტო სერიალებში კი არაა ესენი.
-დემეტრე, სულ მაიმუნობა შეიძლება? გამაგებინე, სულ შეიძლება ჯამბაზივით მოიქცე?! ვნერვიულობ, მაცადე რა.
-მიდი ინერვიულე, წყალს გადავივლებ და გამოვალ. მანამდე მოასწარი.
-რა მოვასწრო?
-ნერვიულობა.
-მაგრად გცემ.
-დედაჩვენს და უფრო ჩემს დედაჩემ ლალის, გადაეცი მოვდივარ და დამხვდეს.
-ანუ სამზარეულოში, ყველაფერი ცოცხალი გააწყვოს და ტაფაზე დადოს?
-ნუ დაახლოებით, შე სმუზისტო.
-დამანებე თავი.
ზმუილოთ დაკიდა ყურმილი.

მთელი დღე,მომდევნო დღისთვის ემზადებოდნენ. ყველაფერი მოაგვარეს, ყველა დეტალზე პირადად იზრუნა ლუკამ.

საღამო იყო, აბაზანაში იყო დეკა, ნიკოლას ხმა რომ მოესმა.
-დე კარზე არიან, გავაღო?
-იკითხე ვინაა.
-კარგი.

მალევე კვლავ განმეორდა კართან ბიჭუნას ხმა.
-ლუკა მოვიდა.
-კარგი, გამოვალ მალე.
მისაღებში გავიდა ნიკოლა, დივანზე იჯდა ლუკა და მობილურს ჩასჩერებოდა.
-გამოვალო დედამ მალეო.
-კარგი, შენთან მინდა საუბარი ისედაც.
-კარგი.

-რას ფიქრობ ნიკო, მე და დედამ, ერთად რომ ვიცხოვროთ. მე, შენ, დეკამ და ლალიმ?
-შენ მამაჩემი იქნები?
-შენ გინდა, რომ ვიყო?!
-მინდა, ყველას ყავს მამა, აკითხავენ ხოლმე ბაღში. ჩემთან არასდროს მოსულა მამა. მართლა იქნები?

იმედის სხივებით აკიაფებულ თვალებში უჩანდა, პატარა ნიკოლას, მის წინ მჯდომის ნდობა და სიყვარული.
-ვიქნები. შენც მოგაკითხავს ხოლმე მამა, სადაც დაგჭირდება. დაიმახსოვრე, სანამ მე ვარ, მარტო არასდროს იქნები.
-რა კარგია, თან ყველაზე მაგარი ხარ შენ, იცი, სულ შენნაირად ვიქცევი და ყველას მოვწონვარ.
-არა ნიკო, ჩემნაირად არა, შენნაირად მოიქეცი ყოველთვის, რაც სწორია ის გააკეთე და მასე უფრო მოეწონები ყველას, თან როცა რამეს აკეთებ, არაა აუცილებელი დაელოდო ვის მოეწონები. ღმერთს უნდა მოსწონდე, მასთან უნდა იყო მართალი.
-გავიგე.
-დეკას არაფერი უთხრა, საიდუმლოს შემინახავ?
-კი.
-მინდა ხვალ ვუთხრა, ის რაც შენ გითხარი ახლა, ოღონდ უფრო ლამაზად და სიურპრიზი მინდა იყოს. არ უთხრა კარგი?
-არ ვეტყვი, დედას გეფიცები.
-არ დაიფიცო, ისედაც მჯერა. არავისთან დაიფიცო, არასდროს.
-რატომ?
-ამას დროთა განმავლობაში ვისწავლით, კარგი?
-კარგი.

ადამიანებს, ყველაზე მეტად ბედნიერება ამშვენებთ.

ქალი, რაც არ უნდა ლამაზი იყოს, მისი დღეების უფერულობა, აუფერულებს მის გარეგნობას.

როგორი ლამაზი თვალებიც გინდა ჰქონდეს, სევდა შებყრობილ მზერას, ვერ დაინახავ ისე ლამაზად, როგორც ბედნიერების ვარსკვლავებით, აციმციმებულ გამოხედვას.

არაგვისპირეთიდან, საგულდაგულოდ ჩამოტანილ თეთრ დეკას, დაემშვენებინა კაფის ტერასა.

თეთრს, სუფთას და ლამაზს მოეცვა არემარე.

თავს იწონებდა, ვარდზე, მიხაკზე, პიონზე მეტად.

ყველაფერი იმდენად ლამაზი იყო, იმდენად სადა, იმდენად კარგი.

-ლუკა, რა ლამაზია. ჩემთვის გააკეთე?
-დაბადების დღეს გილოცავ.
ყურთან უჩურჩულა გოგონას და ლოყაზე მიაკრო ტუჩები.
-არ ვიცი, მადლობა თუ ეყოფა, იმ ემოციებს, რაც მომანიჭე.
-სულ გაიღიმე, ესეც საკმარისია.

ტერასის ცენტრში, ორ პერსონაზე გათვლილ მაგიდასთან, სკამის საზურგეს დასწვდა ლუკა. გამოუწია გოგონას სკამი და მიეხმარა დაჯდომაში, მის პირდაპირ მოთავსდა თვითონ.

-ეს ყვავილები, სად იშოვე?
-დუშეთიდანაა.
-ამიტომ მითხარი, არ მცალია საღამომდეო? ამას აკეთებდი?
-მინდოდა, დაუვიწყარი ყოფილიყო ეს დღე შენთვის.
-გამოგივიდა კიდეც.
-მინდა, დრო რომ გავა, ბუხრის წინ, ჩაით ხელში იჯდე, ჩვენს შვილიშვილებს უყვებოდე ჩვენს ამბავს. ამ დღით დაიწყე თხრობა.
-როგორი ლამაზია, წარმოსახვაშიც კი.
-ყველაფერი ლამაზი იქნება დეკა, შენ რომ გამოჩნდი ჩემს ცხოვრებაში, უკვე ლამაზი გახადე ყველაფერი.
-რითი დაგიმსახურე ლუკა?
-ნუ ეხლა, მაგაზე პასუხს აღმოაჩენ იმედია.
ხუმრობა სცადა მამაკაცმა, ფარული ღელვა შეჰპრვოდა მის ფიქრებს.
-დეკა, ვიცი, შეიძლება მითხრა, ჩქარობო, ან შესაძლოა შენთვის არ იყოს მარტივი ეს ყველაფერი, მაგრამ ხომ იცი, ჩემთვის რამდენს ნიშნავ. გაგიგებ, ნებისმიერი პსუხის შემთხვებაში, ვეცდები შენი კუთხით შევაფასო სიტუაცია.

ფეხზე წამოდგა მამაკაცი, შარვლის ჯიბიდან ოქროსფერი ყუთი ამოიღო და ქალის წინ ჩაიმუხლა.

-გახდები ჩემი ცოლი?
ამღვრეული თვალებით ამოხედა ქვემოდან.

პირზე აიფარა ორივე ხელი გოგონამ, სიტყვებს ვერ უყრიდა თავს. მწვანედ მოელვარე სფეროებიდან, თამამად გადმოკვეთეს ცრემლებმა ჯებირები.
მამაკაცის პირდაპირ ჩაიმუხლა ისიც.
-კი!
-რა თქვი? შენ რა თქვი?
-თანახმა ვარ!
-მიყვარხარ, ყველა იმ გრძნობაზე მეტს ნიშნავ ჩემთვის, რასაც სიტყვებით გადმოვცემ.
-მეც მიყვარხარ.

მამაკაცის ყელში ჰქონდა თავი ჩარგული. ირგვლივ სამყარომ შეწყვიტა ბრუნვა. თითქოს საათზე მოწიკწიკე ისარი, დადუმდა და გააჩერა წამი.

-წავიდეთ, ახლა ავღნიშნოთ ეს ამბავი.
-საად?
-სიურპრიზია.
-კიდევ?
-კიდევ.

რესტორანში ელოდნენ მეგობრები. ლალიც მათთან ერთად უცდიდა წყვილს. გუდამაყრიდან ჩამოსულიყვნენ დოდო და ნუგზარი. ყველა ბედნიერი, უცსიდა მათ მოსვლას.

ლუკამ გადაწყვიტა ასე. არ სთხოვდა ხელს, ამდენი ხალხის წინაშე. არ უნდოდა, თანხმობა, შექმნილ ვითარებას მოეტანა. თუ დეკას არ ენდომებოდა ამ ნაბიჯის გადადგმა, შეიძლება ხალხმრავლობას სხვანაირად ემოქმედა მასზე. ამიტომ განმარტოება არჩია ლუკამ.

რესტორანში მისულს, ნიკოლა დახვდა, დიდი ვარდების თაიგულით.
-დე, გილოცავ.
-ჩემო ერთადერთო.

აცრემლებული თვალებით ჩაიკრა შვილი გულში. სტუმრების დანახვაზე, ვერ შეიკავა ცრემლები და საშუალება მისცცა, საკუთარ თავს, დაცლილიყო გრძნობებისგან.

ყველაფერმა იდეალურად ჩაიარა, იყო ძალიან ბევრი მილოცვა, ბევრი ღიმილი, სიყვარული და გულწრფელი ემოციები.

დეკა და ნიკოლა მიჰყავდა სახლში, ლუკას. ლალიც მათთან ერთად იჯდა მანქანაში. უცებ გადავიდა გზის სავალი ნაწილიდან. მობილურზე მოსულმა შეტყობინებამ, გააოგნა საჭესთან მყოფი.

“დეა მოვიტაცე, ჩვენს კოტეჯზე დარეკე, ბოლნისში, უთხარი მზად დამახვედრონ. და ხო, მეჯვარე შენ ხარ.”

რამდენიმეჯერ გადარეკა, თუმცა გათიშული დაუხვდა დემეტრეს ნომერი.

გააკეთა ის, რაც ეწერა შეტყობინებაში.

ენდობოდა დემეტრეს, იცოდა, რაც გააკეთა, სწორი იქნებოდა.

დაძინებამდე, უფლისთვის ნათქვამი, ყველა მადლობა, ყველა მაპატიე, მეტია იმაზე, რაც გვისწავლია, ფურცლებიდან.

დაძინებამდე, განვლილი დღის ცოდვით დაღლილი, გულიდან ნათქვამ ბოდიშს რომ ეტყვი, აუცილებლად შეისმენს ღმერთი.

დაძინებამდე, განვლილი დღისთვის, მადლიერება რომ დაგაქვს გულით, ეს კმარა უფლისთვის, იყოს ბედნიერი, შენით.

ლოცვად ნათქვამი ყველა ოცნება, აუცილებლად ახდება.

განთიადივით, მოეფინება სულს სინათლე, როცა ხარ სუფთა, როცა გულში, მხოლოდ გამიზნული სიკეთე, ბედნიერებისკენ სწრაფვა გაქვს.

ყველა გრძელ ღამეს, განთიადი მოჰყვება.

ცის კაბადონზე გამეფებულ ბნელს, ოქროსფერი სხივები მოჰფენენ ნათელს.

გაიღიმე.