სევდამ ასწია გრძნობები ცამდე,სიცოცხლის ხაზიც სწორედ იქ სწყდება,
გელოდი ისევ ბოლო წუთამდე,ცრემლი თვალიდან ვერა,ვერ ცხრება
ვეღარ დაიწყებ უდარდოდ სიცილს,საღამოს რომ ვერ გამოიძინებ
და დღის მანძილზე დაგროვილ ღიმილს,ღამით სულ ერთად გამოიტირებ...

ყურში ჩამესმის წვიმის წვეთები მე მელოდიის ლამაზ ბგერებად
გადაიღებს და ცისარტყელა კვლავ გამოანათებს ლამაზ ფერებად
და დღის მანძილზე დაგროვილ ღიმილს ისევ ბურუსის სიჩუმე შეცვლის
კვლავ დაბრუნდება ნაცნობი სევდა,სევდა,რომელიც სიჩუმეს ერთვის...



P.S. ჩემო კარგებო, ირაკლი ჭიკაიძის შესანიშნავმა ფრაზამ,რომელიც სათაურად დავდე,ეს ლექსი შთამაგონა.რაც შეეხება სათაურს,ბევრი ვიფიქრე და გადავწყვიტე,რომ პატარა სათაური არ მოუხდებოდა ამ ლექსს.იმედია მკაცრად არ განმსჯით.ველოდები თქვენს კომენტარებს.