მე ამ ლექსების ძალა ვიგრძენი, არ მინდა გავექცე პოეტის წიაღს, ვერ ვეგუები დღევანდელ აწმყოს, ამიტომ ლექსს ვწერ ვანათებ წყვდიადს.

ლექსში ტკივილს ვდებ და თან სიყვარულს, სითბოს, ტანჯვას და რითმებს მოპარულს, სიტყვის ძალას ვგრძნობ მე ჩემს სტროფებში და თან ვცდილობ, რომ ჩაგსვათ როლებში.

არ ვათენებდი ღამეებს თეთრად და არც დღისითაც ყოფილა წვიმა, არც მიტირია დაკარგულ სულზე და არც მქონია ნადები გულზე.

უბრალოდ ფურცელს ვუტოვებ მელანს რაც გულს მადგება ვცდილობ ავღწერო, ისევ ვეცდები გულის სიღრმიდან ჩემი ტკივილი ამოვიწერო.