ალესილ ცელით,
დაღლილი ხელით,
ნატანჯი სახით,
ნატვრა - ვით ნახვით,
სულის გალახვით,
დარდის დანახვით,
ჩურჩული ღამით - შხამით, ბალღამით.
სევდა ჭრილობის -
განდეგილობის.
მწყემსი კეთილი და განკვეთილი,
და გაკვეთილი(!) -
მრუმე წყვდიადზე ამოკვეთილი.
არ წყდება დარდი,
წითელი ვარდი
ვით ფერი სისხლის,
სინდისის ქენჯნა - წონაა მისხლის!
შავი და თეთრი, ფერები მკვეთრი,
როგორც უსულო სხეულზე კეთრი,
თვალები ცვილის - სახეშეცვლილის!
გაყინე გული - შავი, ავგული,
შორს ჩემგან სული!
დროც - გარდასული.
ბნელი წარსული,
დამპალი აწმყო, ხვალ - დათარსული.
და მაინც მჯერა, და მაინც ვიცი!
მე არ მჭირდება ამისთვის ფიცი,
რომ:
ამოვა მზე და გაფანტავს წყვდიადს,
მაჩუქებს სითბოს, ულევს და დიადს,
შთამბერავს სულს და წაიღებს ტკივილს,
და დამავიწყებს ამ უძლურ კივილს!
და როცა მოვა ეს სითბო ჩემთან,
ბატის ბუმბული ჩემს განაჩენთან:
"..ის იყო შავი და გახდა თეთრი,
მისგან განვდევნე ზიზღი და კეთრი,
სული შთავბერე ფერადი, მკვეთრი."
და ამას ბრძანებს დიადი ღმერთი:
"ის ჩვენგანია, ობოლი, ერთი."

[H]