იდგა ღამე.. შიში, მწველი როგორც ვეფხვი..
წყვდიადისფერ ქარში ქროდა თმები შელლის,
მოგენატრე.. მომელოდი.. მაგრამ ვერ თქვი,
უჩემობას სხვადასხვებით რომ ვერ შველი..

ვერ ელევი ქარში დათვლილ შელლის თითებს,
შველის თითებს.. მტევან მტევან იკონებდი,
შევერიე შენს ფიქრებში სხვებზე მითებს,
მითებს.. ჩემთვის გზადაგზა რომ იგონებდი..

გვიანია წყვდიადისფერ ქარში მოთქმა,
ის რაც მოკვდა, ვეღარასდროს დაბრუნდება,
შევეჩვიე, თითქოს ძილში შენზე ბოდვას,
ეს კოშმარი, ვიცი, აღარც დასრულდება..

ვერ დასრულდი ჩემს ფიქრებში ჩემო ღამევ,
ჩამქრალი მზის გათენებას ველოდები..
მე არასდროს მითხოვია შენგან რამე,
თვით შენს გარდა და სიზმარშიც ვმეორდები..

ეს სიზმრები.. შავბნელი და შელლისფერი,
შენს ტუჩებზე ღრუბლებად რომ გადმოდიან,
უსტვენს ქარი.. ესეც თითქოს შენ გიმღერის,
ჯოჯოხეთის იწერება რაფსოდია..

მთვარეული, უსახელო პოეტი ვარ,
და უსივრცოს დედამიწა მაინც მიტევს,
შენ არ იცი, მე საიდან მოვედი და,
არც მე ვიცი, ესე როგორ დამივიწყე..

წყვდიადისფერ ქარიშხლებში ასეც ხდება,
ბინდისფერი როცა ხდება ყველაფერი..
სიყვარული - უკვდავია, გული კვდება,
და ტაძარი აღარ მრჩება მე შენფერი..

ამიტომაც სხვის ბურანში დააბიჯებ,
ვერ მიპოვი, სხვებში, მეძებ, ვიცი, თუმცა,
დაგითვლიან ოცნებები ჩუმ ნაბიჯებს,
ან დასასრულს შესავალი რაღად უნდა?!