მერე იბზარება გრძნობების საცერი

ვიცი გადიქროლებს ეს ცივი ქარები, სხეული უკუნეთ ტკივილსაც ეჩვევა, მერე იბზარება გრძნობების საცერი, ფანჯარას მიაწყდება ყინულის ჯარები

მე შემიყვაარდა

მე შემიყვარდა შენი ღიმილი ჩემთვის მოძღვნილი მე შემიყვარდა შენი ჩურჩული ჩემი ყურისთვის გამოსრეული

სიზმარი

როდესმე ისევ მართლა შევხვდებით? თუ ზღაპრებია რასაც ყვებიან , როცა ღამით ჩამეძინება , შენზე ფიქრები მე თავს მესხმიან ,

სიყვარული შენ ხარ

ვერ ვიგებდი ვერასდროს სიყვარული რა იყო, არ მესმოდა გრძნობების არც უაზრო სიხარულის,

ვფიქრობ და არვიცი რამინდა

ვფიქრობ და არვიცი რამინდა თითქოს და უკვე მკვდარივარ უსიყვარულოდ დავდივარ თითქოს და უკვე გვამივარ

მინდა ამ ახალ წელს...

სულში და არასდროს არ გავრიყო, ისევ შემიყვარდეს შებინდება. ყველა ჩემიანმა მაპატიოს, მათი უმიზეზოდ შეზიზღება.

სიყვარულის სიკვდილი(Everything is finished)

არ ვიცი, არ ვიცი ამ გრძნობას როგორ კლავ, და ვგონებ არასდროს, არასდროს რომ მოვრწყავ. კვლავ წავალ, კვლავ წავალ, აქედან გავქრები და ალბათ ოდესღაც ვინმესთან გავთბები. დღეს უკვე უარვყოფ ჩემს ნათქვამ ბევრ სიტყვას, მივხვდი, რომ ეს გრძნობა მუდმივი არ არის.

„ცხოვრების არსი“

ცხოვრების არსს ვუკავშირებთ ბედს,თუ როგორია ის. თუ კარგია,მაშინ კაყოფილები ვართ და ვთვლით,რომ ცხოვრების არსი ზუსტად ეს ყოფილა,თუ არა და უკმაყოფილოები ვართ და მაშინაც ვთვლით,რომ ასეთია ჩვენი ცხოვრების არსი,მაგრამ მთავარია იმის ხსოვნა,რომ ცხოვრება

სიშორე

შორს ხარ და მე უშენოდ თითქოს მკვდარი, ვუყურებ “ფერად”სამყაროს რომელის გახდა მკრთალი.. უფერულ ქუჩებზე დავდივარ მარტო,ფიქრებით შენზე, მერე კი ჩუმად ვიხსენებ ბედნიერ მომენტებს ჩვენზე..

ამ ცხოვრების დედაც!

რა ვუთხრა ისეთ დედ-მამა მშობლებს, რომლებიც გვანან ნეხვიან გოდრებს, მე არ ვუყურებ ხალხს სახეზე ზედაც, მე ამ ცხოვრების მამაც და დედაც. შენ არ მიყურებ სახეზე ზედაც, მე ამ ცხოვრების მამაც და დედაც.