სერენადა

ღამ ღამობით ჩვენი შვილი მინდა მკერდზე დავიწვინო, მინდა ჩემი ეს დარდები ფოთლებივით გავიცვინო. მერე ჩუმად რომ მაკოცებ ეშმაკურად გამიცინო, ისე ჩაგეხუტები რომ ყინვაშიც არ გაიყინო.

01.13.19 (ცამეტი)

იყო დრო როცა, საზეიმოდ ნაკეცი კაბა ტანზე მომჯდარი გქონდა როგორც ქარის ალერსი. ახლა უშენოდ აწ უკვე განვლილ ქუჩებს რომ დავალ მტკივხარ რატომღაც. მაგრამ ასეა... უნდა გამეშვი.

სად ჩემი და სად შენი

დილა ისევ ღამის ნიავს ასაღებს, ახლა არ ვარ აღარავის სარჩევი, ღიმილები ნერვიულად ცახცახებს, პრობლემები - სად ჩემი და სად შენი.

(გარყვნილი სიცივე გაპარებს მკლავებს)

გარყვნილი სიცივე გაპარებს მკლავებს. წელზე შემოდგომა დგება ... წითელი კაბა მოიკლავს ხავერდს, სიცივის ეკალი შენს კანზე ჩნდება.

ლოცვად მითქვია სამყაროვ და

უფლის ნიშივით სიზმარეთში ამეკვიატე, დამაგვიანდა გარდამოხსნა შენი ამჯერად, ღმერთთან მიმავალს სიყვარული ლექსად გიამბე, მაგრამ ვერ შესძელ უსხეულოდ ჩემთან დარჩენა..

დილა გათენდა

დილა გათენდა, საშინლად ვტირი, მთელ მსოფლიოში უწყვეტად ვყვირი. თურმე ჩამიცვამს თეთრი პერანგი, წითლად მოსილა ჩემით ვერაგი. იმ დღეს გამხსნია ყველა იარა, მე სისხლის ლავამ გადამიარა. ის ლავა იყო მწველი და დიდი, მე მხოლოდ შენით ვიყავი მშვიდი. სისხლისგან

ჩემი მონატრება ფერადია

ჩემი მონდომება ულევია, გრძნობებს შევაგროვებ ნაწილებით, ჩემთან მარტოობის სურნელია, შენთან ხმაურია გაცილებით.

შენთვის სიყვარული სიტყვის მასალაა

სიტყვაც ცარიელი უწყლო მათარაა, ნუგეშს ვეღარ მაძლევს ქარი დანაბერი, შენთვის სიყვარული სიტყვის მასალაა, ჩემთვის სიცოცხლეა, მეტი არაფერი.

ტკივილი ნოტზე

დავითვლი წამებს,მომინდები მაგრამ აღარხარ,მუსიკის ნოტებს ვაკვირდები,სრული სითეთრე,დაგავიწყდები და დაივიწყებ იმ სიმღერასაც,რომ მოგიძღვენი და ტუჩები გადავითეთრე.ვიცი არავარ ანგელოზი,თუმც სულს მიშფოთებ,და ვაღიაროთ არც შენახარ ჩემი სამოთხე,

ადრე და ახლა

გულში შეიკრა ფიქრების გუნდა, ფერმილეული დავალ ძალიან, ადრე ყველასთვის მეცალა მუდამ, ახლა ჩემთვისაც აღარ მცალია.