დედი

ისევ მოიცვა ტკივილმა გული ისევ გამუქდა ცა, ისევ ელავს აღარ დადგება კვლავ გაზაფხული და ვეღარ მოვალ მე შენთან დედა,გახსოვს პატარას შენ მასწავლიდი რომ ეს ცხოვრებ არის ფერადი.ჩემი სამყარო შავია დედი ჩემთვის

ჩემი ახალი ლექსი "ტკივილისფერი"

ბავშვობიდან მიყვარს ცოტა მავნებლობა,ბოლო ფინიში კი ოთხი ფიცარია,ღმერთმა მაპატია ჩემი არსებობა,მათაც მაპატიონ გვერდით ვინც არიან.უკვე მემჩნევა რომ ყველამ გადამღალეთ,იცი მლიქვნელი ვარ მგონი არც ასეთი,

გუშინ უშენობას ჩემში ვაგროვებდი

გუშინ უშენობას ჩემში ვაგროვებდი, დღეს კი შენს გარეშე სუნთქვაც გამიჭირდა. მღრღნიდა მარტოობა, მაგრამ არ მოვედი, ალბათ მელოდი და ცოტა გაგიკვირდა.

ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ

ისე უსაშველოდ დაღლილი ვარ უკვე აღარ მჯერა არავისი, ყველა ეპოქაზე შეშლილი ვარ, ყველა დასასრულის დასაწყისი.

ესოდენ ტკბილი მოგონებანი

ესოდენ ტკბილი მოგონებანი იმედს მოჰგვრიდა იდუმალ მგოსანს, მისტიურობის ნავთსაყუდელში, ის კითხულობდა ვეფხის ტყაოსანს.

გავემიჯნები - ერკე მიდასი

გავემიჯნები - ცებს, მიწებს გადაღმა სანთლებს ვენთები, სუფთას, კრისტალურს და სიყვარულის ხეებიც გადახმა გზად შორეთში ვერ ვამჩნევ ნაკადულს.

შენი არსებობა მაინც მიხარია

ნეტავ, რომ იცოდე, ეს დრო რია–რია, წამები წუთებში როგორ აირია. გულის ფეთქვა ჩემი ფუჭი ტრიალია, შენი არსებობა მაინც მიხარია.

მინდა დასრულდე

უკვე შევეჩვიე ცაზე, მთვარე მზის ნაცვლად რომ ელავს, აღარ გავურბივარ ღამეს, ხედავ? ზღვაც კი აღარ ღელავს. იცი? შევეჩვიე ლანდებს, ვეღარ შევშინდები მეტად, მორჩა ჩემგან ესეც კმარა ბედთან ზავი დავდე წეღან.

ცხოვრება ისეთი როგორიცაა სინამდვილეში

მუდამ მარტოობის ქარი ქროდა, როცა დეპრესიას ვახველებდი, როცა დალხენილი დილა მქონდა, მაშინ მრავლდებოდნენ მნახველები.

შვილის გულისათვის თავს წირავს დედა

როცა მოვიწყენ და დარდი მომაწვება, ვეღარ გავუძლებ და თვალი აცრემლდება, ფიქრი გადამრევს და გული მეტკინება, ვინ გაიზიარებს ჩემს ტკივილს?დედა.