ვიტოვებ იმედებს,ღმერთმანო ცის აქეთ

ხდება რა,ასე და არ უნდა კამათი, ვიცი რომ ოცნებას კაცი არ მოუკლავს, ამ გრძნობებს წლებია,რაც მხრებით დავათრევ, ამინდიც დილიდან საგრძნობლად მემუქა. ჰო მიჭირს,უცრემლოდ ტირილი...ხანდახან...

გებევრებოდა... არადა მე რა ცოტა მსურდა ...

წვიმს და ნისლივით გადაეკრა ქალაქს სიკვდილი ახლა თუ წახვალ გამაგიჟებს შენი სიშორე. რთული ყოფილა სხეულის და სულის ჭიდილი და როგორ უღვთოდ მომენატრე ნეტავ იცოდე.

დაბადება... გარდაცვალება

არასდროს არ დავეცემი, მუდამ წამოვიმართები როცა ვკვდები, არ ვსრულდები, ახლიდანვე ვიბადები.

მშვიდობით არა.. ნახვამდის...

აღსასრულამდე ჯერაც შორია,ვხედავ, მომწვდება მალე ქაოსით,ჰოდა მშვიდობით, დროა წავიდე,ზემოთ ვეახლო ცაში, დალოცვილს..უარესდება როგორც ფიქრები, მეხსიერება.. რიტმიც დაირღვა,ლექსის კი არა, გულის ცოდვილის,

წამომყევ ქალავ!

მაგრად ჩამჭიდე ნაზი ხელები, წამომყევ ქალავ, უნდა გაჩვენო, მწვანე მინდვრებზე მზის ქალღმერთი რომ გვირილებს ფანტავს. წამო წამომყევ, სწრაფად წავიდეთ! წყეულ დროს წამებს მეტს ვეღარ ვპარავ.

ნუ გამექცევი

ნუ გამექცევი,ვიცი,რომ ბედი ჩემთან მოგიყვანს ნუ შეშინდები,როცა ცხოვრება ჩემთან მოგიხმობს ვერც იმას ვხვდები, ეს სიყვარული კვლავ რას მოგვიტანს, მარტო ის ვიცი,ჩვენს ისტორიას ქარიც მოგვითხრობს...

დილა

შენ გაქვს შანსი, დღე რაიმე ახლით დაიწყო, თუმცა ისევე აგრძელებ ლოგინიდან წამოწევას მძიმე ლეშის, როგორც გუშინ, ერთი კვირის წინ ან თუნდაც წლის... ბრაზი გერევა რომ შენმა დაბადებამ ვერაფერი შეცვალა და ვერც ვერავინ შენიშნა. ვარსკვლავები კი რომლის

,,ავად ხარ"

შენ, შენი შიშის მთელი სისავსით, რომ ვერ ახერხებ გადამალვას შენი სულის, დამაყრუებელი ხმისგან. ავი კაცისგან რომლის ფიქრები ფანტელებივით გათოვს, თუმცა მძიმეა, როგორც ლოდი და ცხელი, მწველი და საშიში. ავად ხარ, გჭირდება წამალი, საკმარისია მცირე ნუგეში

ნუ მიმატოვებ...

თუ გზას მონახავ მაინც სადმე სხვაგან უჩემოს, გავიღიმებ და ამ ღიმილში ჩავტევ სამყაროს. მე გაგაცილებ ისე ჩუმად... ისე უენოდ, რომ ვერასოდეს ვერ დაუშვებ შენგან გამყარო.

სიზმრად

სიზმრად გაკოცებ ცხადად ვილოცებ სიზმრად გეხუთები სიზმრად გეფერები ცხადად ოცნებები სიზმრად მოგეხვევი ცხადად გავბრზადები ცხადად მენატრები