მოდი ერთად გავათენოთ ღამე

მოდი ერთად გავათენოთ ღამე...არ ვგულისხმობ ვნების ცეცხლში დაწვას,ჩვენ უბრალოდ გავიხსენებთ ამბებს რა გადაგვხდა "იმ მთაში ან ამ ბარს".მოდი ერთად დავიაროთ მთები,შენც ხომ იცი რა რთულია კენტად.ნუ მერქმევა შენი, შენ კი ჩემი მთავარია,

მე შენ მიყვარხარ

მე შენ მიყვარხარ, გეტყვი ამ სიტყვებს მე შენ მიყვარხარ, სხვა ვერ გაიგებს თუ როგორ მახრჩობს და მკლავს ეს გრძნობა თუ როგორ ვიწვი და არ მეტყობა

არ დაბადებული მე

ამაოდ ველოდი დღის შუქის ნახვას უმანკო ხატად რომ ჩავისახე ჯერ არ ცოდვილი ვერ ნაკვთ ნაძერწი რატომ მაქციე სამოთხის ბარგად

უშენობით

უშენობით ფიქრებსაც წაეყინათ თითები,თითქოს სიომ აზრებსაც აუშალა სათავე ახლა ისე მწყურიხარ არვის არ ვედარები,ფანტაზიამ შენ ლანდთან მოიგლოვა სამარე.ნაცნობ ქუჩებს მარტოკამ მივაკოთხო როგორ მე,ვშიშობ მკითხონ

ცრემლი, ვერ ნათქვამი სიტყვებია

ცრემლი ვერ ნათქვამი სიტყვებია, ფიქრებს უთქმელად რომ დასჩვევია, პოეტსაც ხომ ასე დარქმევია იხარაო - მერე დაჰკარგვია. მეც ხომ სწორედ ასე დამმართნია, თუმცა პოეტს შარფი დამკლებია,

როგორ დაგივიწყო?

ჩემი არა ხარ მაინც მიყვარხარ მე ვერ გივიწყებ გოგოვ დილით და ღამით ჩემი ფიქრი ხარ და დაგივიწყო როგორრა დამავიწყებს შენს ლამაზ ღიმილს დამივიწყეო რო მთხოვ მე უშენობა მანდომებს ტირილს შენთან მინდება ბოლოს

უიმედოდ მიყვარხარ

გადაიწურა ყველა იმედი, დამტოვა მარტო ალბათ სხვა უყვარს და ალბათ არ სურს ეს ცეცხლი ფართო მე კი მივდივარ, მაგრამ სიკვდილსაც კი არ სურს ჩემთან ჩემი ცხოვრება მხოლოდ წერაა, წარდგენა ღმერთთან

წინ ულმობელი, თეთრი ზამთარია!

ახლა, როცა შენგან წასულს ძველი ოცნებები ფიქრში ამრევია, ერთად-ერთი რამე, რაც კი ქვეყნად მახსოვს მწვანე, ბინდწაკრული შენი თვალებია.

თოვს

გარეთ თოვს და ვუცქერ თოვლის ფანტელებს სილამაზეს მაღლიდან რომ მოდის ეს თოვლი ხომ მე ჩემ სატრფოს მახსენებს მეღირსება ნეტავ ის მე როდის

როცა ფიქრებში უშენობამ ხელი დამრია

და ალბათ, ერთხელ მივაკითხავ მტვრიან თაროებს მეხსიერების მივიწყებულ (გამქრალ) კუთხეში ან ნაღვლიანი მზერით გავცვლი უცვლელ პირობებს, რომ აღარავის მოვეჩვენო ისევ უხეში, მაგრამ ყალბია უსახელო გრძნობების დევნა, ფიქრებს გადააქვთ ოცნებებში ეჭვთა დუმილი,