შუაღამე

კიდევ გამეღვიძა ისევ შუაღამეს მე ხომ ჩემი სევდა კვლავ არ დამაძინებს და ვერც მთვარეს ვხედავ დიდს და მოკაშკაშეს ბნელი ღამე არის ეს კი არ მაშინებს

"ცოდვათა ქალაქი"

მე აღარ მათრობს სიხარულო, სურნელი შენი, ამ განთიადზეც საწოლიდან მზის სითბო ამყვა, რომ თურმე მხოლოდ ზღაპარია ეს ტრფობა ჩვენი, და აი, ბნელი, საშიშარი, სამყაროვ, აქ ვარ!

არ დამივიწყო

შემოდგომაა... ნოემბერი - რიცხვი თვრამეტი დღე შაბათი და ტკივილები ასუსტებს ჰაერს. მე შევიცვალე იმის შემდეგ რაც შენ წახვედი და სიკვდილამდე თითო თითოდ მითვლიან წამებს.

ო, ღმერთო ჩემო, სულ კიჭი, კიჭი, როსღა ვეღირსო გამაყუჩებელს?!

მეოთხე დღეა მაწუხებს კიჭი,და თუ რა არის კიჭი, ვერ ხვდები,მე კბილის გარდა კიჭი არ ვიცი,კიჭი მაწუხებს და არა ყბები.ო, ძლიერია ეს ყრუ ტკივილიც,ნერვი არ დარჩა, გულ-ღვიძლს მიკაწრავს,ბნელ ოთახიდან სიმწრის ყვირილი ვგონებ საფლავში

ნეტავ ვინ მომითმენს ამდენს?!

იცი?!აღარ ვეძებ დამრჩენს...ტყვიაც დავიშინე ცხრაჯერ...ეხლა გადავიხსნი მაჯებს...მერე?!ნუ მომიტან ვარდებს...ნუღარც პატიებით ამრევ...ნუღარ მოისურვებ ამდენს...შენ თუ მონატრება განგრევს...მაინც უჩემობას არჩევ...კარგი, ნება იყოს შენი...მოდი მეგობრებად

დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა

დღეს ხომ ჩემი დაბადების დღეა მაგრამ ჩემს გულში სევდაა დიდი წვიმების მერე გარეთ კვლავ მზეა ჩემს სულში კიდევ ამინდი ცივი

შენი პატარა

მე გამახსენდა მოგონებები "ჩემი პატარა მალე იზრდები" შენი ნათქვამი 'ტკბილი' სიტყვები "უშენოდ ვერ ვძლებ მე მენატრები".

როცა ჩემი იყავ..

გარეთ ძლიერ წვიმდა როცა ჩავიკარგე გზაში, როცა დაგეძებდი მაშინ ყინავდა და თოვდა, აჰა, გიპოვე და ბედად დაგვიზამთრდა მაშინ, ხალხი იბრძოდა და ყინვა მაინც შენ თავს მთხოვდა.

შენ ჩემი ადამიანი ხარ!

ოთახში სიჩუმემ ჩაიცვა შავები... ტკივილმა დაბზარა ოთხივე კედელი... ოცნებამ ვერაფრით გაუძლო ჯოჯოხეთს... თავს იკლავს ისევ და არაყავს მშველელი...

ქალაქში სადაც

ქალაქში ,სადაც კაცზე მეტი გვამი ასვენია, სადაც ,ადამიანს გადმომდინარ ცრემლებს უწონიან, სადაც ,"შენთავობას" განსხვავებულ წესად ჩაგითვლიან, სადაც ,სიმახინჯე სულის ,ხორცზე მეტად ამაყია.